მერცხლის ფრთების მოიმედეს

გაზაფხული მომივიდა.

ვუცქერ ნუშებს, ატმის ყვავილს

და მზეს - ლომის თავივითა.

 

ცისარტყელა!

ჩქარა, ბოძი -

ცისარტყელის დასარჭობლად!

მოერიდე, ნუ შეხედავ

მახათის მთას ნასახრჩობლარს.

 

მაგრამ მე თავს არ დავიხრჩობ,

გინდაც იდგეს სახრჩობელა,

რადგან მთები და ბაღჩები

ჩახჩახებენ მზეში - ყველა.

 

რადგან ვაშლის ყვავილები

ირმის რძეზე თეთრი არი

და თბილისის ძველ ქუჩებში

დატკბილდება ხეტიალი,

 

რადგან ჩემი სიჭაბუკე

აქ ყოველწლივ მეორდება

და ლამაზი, მთვარისპირა,

ხეივანში მელოდება...


1926 წ.