ზღვას ვით გააშრობს ვარსკვლავის სხივი!
მტკვარი ცხრილით როგორ უნდა აირწყოს?
ქარი რას დააკლებს ქვითკირის კლდესა,
თუ გინდ წლის-წლობამდის ქროლვა დაიწყოს!
თუ გინდ გაათეთრო სპილენძის თასი,
სპილენძი ერთია, ვერცხლი - ათასი!
ჭიქას არ ედება ალმასის ფასი,
თუ გინდ ოქროს ბეჭედშიაც გაიწყოს!
ზოგზოგი კაცია ეშმაკის მუშა;
ეშმაკის ნაშენი ღმერთმან დაფუშა...
გოგრა არ გახდება შირაზის შუშა,
რა გინდა მაღლა თახჩაშიაც შაიწყოს!
თუ გინდ თევზი დაჰკლა, - არ დაიყვირებს.
ფეხთ ჰინის დადება რათ უნდათ ვირებს?
ქვიშა ბამბის ალაგს ვერ დაიჭირებს,
თუ გინდ ყუთნის საბანშიაც ჩაიწყოს.
ნურვინ იტყვით - ეს ყმაწვილი ვინა ვარ!
ანა-ბანა ვიცი, სიტყვით წინა ვარ.
საიათნოვა მქვიან არუთინა ვარ.
სიტყვას ვიტყვი, ცამ ქუხილი დაიწყოს.
ხარ ტურფა საკრავი, საზებიანო!
მიჯნურისა მკვლელო, ხაზებიანო,
ალვის ხევ გასულო, ვაზებიანო,
დაუშრელი ზღვა ხარ, მაზებიანო,
ოქროს თვალში ზიხარ, რაზებიანო!
ნადირში ნაქებო რაშო, ჯეირანო!
ვარსკვლავსავით ბრწყინავ ლალო, მარჯანო,
უსანთლოდ ანათებ, ბროლის შამდანო,
ხმალი ხელთ გიჭირავს, ერეკლე-ხანო!
ფეჰლის ფანჯის ოინბაზებიანო!
ანათებ ქვეყანას, მთვარე და მზე ხარ!..
ნეტავი არ დაღამდე, რა კაი დღე ხარ,
შტოები ასული, რა ტურფა ხე ხარ,
ტრიალი მინდორი, რა შავი ტყე ხარ,
შიგ ნადირი სავსე ბაზებიანო!..
გაზაფხულის ია ამოსული ხარ!
ასლი საყვარელი თაიგული ხარ...
ერთგული მოსამსახურე, ყული ხარ,
საიათნოვავ! რა ყარიბ ბულბული ხარ!
დილ-დილით ჭიკჭიკებ, ნაზებიანო!
სოფელსა და სოფელს შუა მთას ამბობენ, მართალია.
შენს ბაღჩაში ვარდი ჰყვავის, მას ამბობენ, მართალია.
ბულბულები თქვენის ბაღის გზას ამბობენ, მართალია.
ჩინი-მაჩინის ხელმწიფის დას ამბობენ, მართალია.
ბევრი ქვეყანა მინახავს, ზღვას ამბობენ, მართალია.
შეგცოდე, ხელი გაწვდინე - დამჩხვლიტე მაყვალივითა.
თითებზედ სისხლი ჩამომდის, ფერწითელი ლალივითა.
მე ამ ნაღველს ვერ გაუძლებ, გული მაქვს მისხალივითა.
რაც მოგშორდი შენ, ლამაზო, თვალები მაქვს წყალივითა.
ამაში შუა მოწამე ცას ამბობენ, მართალია.
შავარდენო, რათ გარჯილხარ ტყავ-გახდილი მელისათვინ?
თვალები ალმასს მიგიგავს, ნისკარტი გაქვს გველისათვინ.
წადი, ახალი მოძებნე, ფრთას ნუ გაშლი ძველისათვინ!
რა დავჯდე და რა ვიტირო! რომელ ერთ ნაღველისათვინ!
ჩემსა გარდა ოცდაორსა სხვას ამბობენ, მართალია.
ვინც რომ მოვა, გიახლება, ჭკვაზე უფრო ჭკვას დასდებენ.
გულს ისარსა გაუყრიან, კისერზედა ხმალს დასდებენ.
ან გატყდება, ან დალპება, ხომალდივით ზღვას დასდებენ.
ან ჩააგდებენ ხაროში, ზედ წისქვილის ქვას დასდებენ.
ჩამსვლელი ვეღარ ამოვა, ჭას ამბობენ, მართალია.
დავკარგე, ნაპირს ვერ გაველ, დამკარ ზღვისა სილასავით.
ახლა შიშით დოს უბერამ, პირი დამწვი შილასავით.
ნახევრამდინ ორმოში ვარ, გატეხილი ქილასავით.
ახლა მაინც დამეხსენით, გავცვეთილვარ ლილასავით.
საიათნოვას გურგენ-ხანის ყმას ამბობენ, მართალია.