1
ჩემ სულში სტირის ვაზი ქართული,
იმცვრევა ცრემლად გაზაფხულისა!
რა ტკივილს ამბობს ვაზის სანთური,
გვეტყვის დაფარულ რომელ გულისთქმას?
ჭრილობების და ვაზის მამული
გახარებული მზეს ეწაფება,
და ცრემლი, სადღაც გადამალული,
გადმოაწვიმეს ვაზის ძაფებმა.
ჩვენ ერთ დღეს გავჩნდით: ვაზიც, ქართველიც,
სიცოცხლის წვენით ერთად დავთვერით!
ერთად ვიქნებით აწ და მარადის,
როგორც მებრძოლი და მუზარადი...
ჯვარიც და კათხაც ვთალეთ ვაზიდან, -
მასპინძელია კაცობრიობის;
უმისოდ ჯვარი ვიღამ აზიდა,
ვინ აიტანა ტანჯვა იობის?
წასულა ვაზი საქართველოდან,
ქვეყნიერებას გადაჰფენია;
ასწავლა მღერა, ვინც არ მღეროდა,
ამცნო, რომ სმურიც ათასფერია!
2
თუ აკვანს ვაზის რტო ეხვეოდა,
გზას მინათებდა ვაზის ყვავილი;
უმისოდ ქარით დაიხეოდა
ქართლის ყამირი...
სამოსად სუდარს რომ უკერავდენ,
დგას ქართლი, ვეფხვის ტყავში მორთული!
ვეფხვურად უძგერს გული მღელვარი,
და სასიკვდილოდ დანამძლევარი,
დღეს სადღეგრძელოს ამბობს მორჭმული!
გამობმული აქვთ ვაზებს ჭიქები,
ზედ ბულბულები ტკბილად მღერიან.
იტყვის თამადა შეჭიკჭიკებით,
რომ ღვინის ლალი ცრემლის მზღველია!
დაემკლავება გინდაც ქარიშხალს,
უღვინოდ კოცნაც არ მოხდებოდა...
ფესვმა რა იცის, რა მტევანს ისხამს,
თორემ მიწიდან ამოხტებოდა!
ვაზო, სამშობლოს შუბლი შებურე,
ალბე მირონში შავი ფესვები,
მიწავ, გაიწი და შენებურად,
გამოგვიზარდე უმჯობესები!
3
მემარნე სანთლებს აუნთებს ქვევრებს,
ჯამით ახსენებს წმინდა თარიღებს, -
გულს რომ სიცოცხლეს გაუნახევრებს,
იმნაირ სმურებს ჩამოარიგებს...
- ლილე, ვარადა!
„გრძელი კახური“
სულ დარჩეს გრძლადა, არ
გამწყდარიყვეს!..
4
ქართლის მთებისა,
ჩანჩქრებისაგან,
ქართველთა გულთა
გუგუნთა მიერ,
მართლაც მეხური დაძგერებითა,
დაბადებულა მრავალ-ჟამიერ! -
ათას წლისათვის,
სიცოცხლისათვის,
სამშობლოს დღეთა გასაგრძელებლად!
სიყვარულისა და
ცეცხლისათვის,
დიდი სიმღერა არ გვეძნელება!
სანამ ცოცხლობენ,
ვიდრე სუნთქავენ,
იალბუზი და
ალაზნის ველი,
მზეს სადღეგრძელოს გამოუთქვამენ,
და ზოგჯერ თვალიც გვექნება სველი!
საქართველოში ყანწი მეტია,
სანამდის ვაზი! -
ასე იცოდეთ!
გულთ სიყვარული ვერ დამეტია,
ნარგები ყანწი გამომიწოდეთ!
ვთქვა: სადაც წახვალ ღვინო, ქართულო,
ძმობის ალავერდს ყველგან გადადი!
და საქართველოს ეშხის ღაღადი,
ყველას გადაეც სასიქადულოდ!..
5
დაწვით ეს გული ვაზის ფოთოლზე,
გადააყარეთ ვენახს ნამწვარი!
ვაზად აყვავდეს გულის სათქმელი,
მტევნად დამწიფდეს ცრემლით ნაცვარი,
დამაჭრდეს ტკბილად,
დაღვინდეს მაგრად,
წვენი თვითეულ მისი მარცვალის,
შეათროს ერი ძველი ღვინითა,
მენახოს ბევრი ნაბარბაცალი,
მეც ხომ ვაზი ვარ აბეჩხარისა,
მაჭარი ქართულ ნაკვერჩხალისა,
ხვალ მოღადღადის,
გუშინ დამძრალის...
1965 წ.
იაგუნდის მარანში თუ
ლალისფერი ღვინო დგება,
გულში მიდუღს თაფლის სიტყვა, -
მეკვლეს პირში დამიტკბება;
გაზაფხულის თანამეგზურს
გეტყვი: მე მსურს გულის ძგერით,
შენი ცეცხლი და სიცოცხლე
იყოს მარად ურიცხველი!
ნაპარტახალ ძველ მიწიდან
ველოდები სავსე მტევნებს,
მე თვითეულ ნარწევ აკვანს
შენს სიყვარულს დავადევნებ!
გაგიმრავლოს ძუძუს მუშა -
და შენმა რძემ სულ იჩქეფოს,
ჯანსაღური ძარღვის სისხლი
და ბარაქა დაგეკვებოს!
იყავ ნაღდი და გამრჯელი,
მეთაფლური ფუტკარივით,
ლაღი გქონდეს გონება და
გული მარად უტკივარი!
შრომითა და იერიშით
სულ მენახო დიდ-ნაშენი;
გრგვინვასავით შორს ისმოდეს
ზავთიანი სიტყვა შენი!
არასოდეს არ დაბერდე,
სულ დაესწარ ახალ წელით;
და სამოცდახუთი წლისაც
ტკბილად იყავ დამხარჯველი!
1965 წ.
შეხედე ტაძარს სვეტიცხოვლისას,
სადაც იწვება უკვდავი ღვენთი,
მაშინ იწამებ გარე ყოვლისა,
რომ აქ ოდესმე ყოფილა ღმერთი!
დღეს შენს თვალებში მე ჩავიხედე,
აღმდგარა ღმერთი საქართველოში!
გულიდან ჟანგი გადავიხვეტე,
როცა სიბერის განგაშს ველოდი!
მორწმუნე შენი გავხდი პირველი,
და ლექსის სანთელს გინთებ თრთოლვითა,
შენი, შენდამი შემომწირველი,
დიდ ოცნებათა სვეტიცხოვლიდან...
1964 წ.