მხოლოდ ცეცხლია,

მხოლოდ წვაა,

    მხოლოდ ლექსია,

მხოლოდ ჰიმნია,

     ჰიმნი დასთა,

       ასთა, ათასთა -

საქართველოში ხანში შესვლა უმძიმესია,

ქართულ მიწაზე უნდა იყო სულ ახალგაზრდა.

სიცოცხლის ეშხით,

კაცმა რომ თქვას,

       ყველაზე მეტად,

ყველაზე ნაღდად

      გულს ვიჯერებთ

          ჩვენ, პოეტები  -

დაფნის, პატივის,

    სიყვარულის ხვეჭა და ხვეტა,

ვარდ-ყვავილები, ფარდაგები,

   ოქროს ეტლები,

გაზაფხულები,აპრილები,

    სულის წამღები;

მიწის გულიდან აფრენილი

    ცაში ბაღები;

შავ კლდეებიდან მოვარდნილი

    ვერცხლის წარღვნები,

მთაგრეხილები, მწვერვალები, იალაღები

მხოლოდ ცეცხლია,

მხოლოდ მხოლოდ წვაა,

      მხოლოდ ლექსია,

მხოლოდ ჰიმნია,

   ჰიმნი დასთა,

       ასთა, ათასთა...

საქართველოში ხანში შესვლა უმძიმესია,

საქართველოში უნდა იყო სულ ახალგაზრდა.



biblioteka.litklubi.ge

ქართველო, სანამ გქვიან ქართველი
და ტკბილი ენა იცი ქართული,
სანამ გინთია თვალში ნათელი
და სადმე გიდგას ოდა-სართული;
სანამდე აღებ კარს სტუმრისათვის,
გიყვარს შეხვედრა წელგამართული,
სანამდე ზიზღი იცი მტრისადმი,
ხოლო მოყვრისთვის ჰანგი ქართული,
რა დაგავიწყებს შენს ძველ ნააკვნარს,
რა დაგავიწყებს იმ ძველ საბუდრებს,
ზედ რომ წინაპრის სუნთქვა დააკვდა
და მტრებმა ცეცხლით დაისაკუთრეს.

იქ შენი მზეა, შენი თოვლია,
შენი გვარტომის გასახარები;
ევფრატის წყლამდე გაფანტულია
ჩვენი ქვიტკირის ნასახლარები.

იქ არის შენი საზღვრის კარები,
ათასჯერ სიზმრად რომ გაქვს ნახული,
შენს ყურში რეკენ ოშკის ზარები,
შენ თვალწინ გიდგას შენი ხახული.

შენ შენი გქონდა დედულ-მამული,
მაგრამ ზედ კარგან გყავდა მომდგარი
მუდამ მრისხანე და მოშხამული,
მარად ვერაგი თურქის ხონთქარი.

რა დაგავიწყებს ძველ ნატყვიარებს,
სად გაქრნენ შენი ნაფუზვარები?!
იმ ქართულ გზებზე დღესაც კრიალებს
წინაპრის ცხენთა ნაქუსლარები.

იქ არის შენი აკვნის გამთლელი
შენი დაშლილი ოდა-სართული. . .
ქართველო, სანამ გქვია ქართველი,
გეძახის შენი მიწა ქართული.

წუხელ თოვდა,
ნეტავ ჩემთან რად არ გაჩნდი,
გენახე და ძილში თბილად დაგეხურე...
მე ავდექი პირველ თოვლზე განთიადში
და ვეძებდი შენს პატარა ნაფეხურებს.

დაეყარა სახლებზე და ვერის გზაზე
თოვლი, თეთრად დასახული,
ასე თეთრად, გულუბრყვილოდ ჰყვავის ასე
იმერეთში ტყემლის ხეზე გაზაფხული.

ჰყვავის ასე,
და განთიადს მიხალისებს
ეს ზამთარიც, დეკემბერში თოვლის ხვავი,
ის თბილისის ხეივნებში კიპარისებს
იმერულად გამოასხამს ტყემლის ყვავილს.

დგას ბუცები ვერის ბაღში, შემკრთალები,
ზედ თოვლია თუ ფრიალი ფაფანაკთა?!
ანდა იქნებ ავჭალიდან თეთრ კარვებით
ადგა ჯარი და თბილისში დაბანაკდა?!

რა თოვლია!
შენობებს და ბაღში ხარდანს
ფარავს, თეთრად დასახული...
ეს პირველი თოვაც ისე გამეხარდა,
როგორც გუშინ მიხაროდა გაზაფხული.

მიხარია,
ცხელ ზაფხულის დაბრუნებაც,
წვიმაც, ქარიც, უსაქმურად დანაბერი...
ბევრი კარგი რამ სცოდნია ამ ბუნებას,
მაგრამ, კარგო, შენისთანა არაფერი!



biblioteka.litklubi.ge