მწამს პოეზია ცეცხლით ნაზავი

კონას ეკლისას აბრწყენს გვირგვინად,

თუ პოეზია ზვავი არ არი,

მაშ სამშობლოში რამ დაიგრგვინა?

 

თუ პოეზია სიხარულია,

ან ტანჯვით ქვეყნის გასუფთავება;

თუ პოეზია სიყვარულია, -

რა ცოტა არი მაშ უკვდავება!

 

განა ქალწული, განა ჩიორა?

პოეტი არის ნათლის მხედარი!

პოეტს ამოწმებს ყოველდღიურად

მომავლის მკაცრი შემოხედვანი!

 

თავისუფლების ხე უყვარს პოეტს

და საკუთარი გულის ნაღარა.

ხალხის გულისკენ ბილიკს თუ ჰპოვებს,

თუ ხალხის სულმა ანიაღვარა, -

მეტია ღონე მაშინ ლექსისა,

ვიდრე ნებროთის, აქილევსისა!

 

განა პოეტი კალამმკვდარია,

თუ გული ქარცეცხლს დაუდაღია?

პოეტი მუდამ ალამდარია

და პოეზია ბაირაღია!


1964 წ.

ამ დილას ვეთაყვანები,

აღარ მიდგება შინ გული!

დაწერილია ყანები

ყაყაჩოების სინგურით!

მიშალ-მოშალმა ნიავმა

მინდვრის უქსოვი ჩითები,

ასე ყოფილა ნიადაგ,

მეც, ამ სხივს მოვეჭიდები!

გული დუღს, სიტყვა ამოდის,

ზედ გულზე დასაჭედავი.

მე რომ სიმღერას ვამბობდი,

ნიავს მიჰქონდა ნეტავი?

თუ ჩარჩა ხალხის ხსოვნაში,

მის გულში სანიადაგოდ?

არა სახელის პოვნაში

მხოლოდ გული რომ დადაგოს!

ათას ყვავილით მეწეროს

მეც თეთრ ქაღალდის მინდორი,

მე მინდა მაისის ცეცხლმა

რომ სიტყვა გამავეფხინოს!

მე მინდა ათასი კოცნით

ხალხის გულს გადავეხვიო!

ახალ სიცოცხლით ვენთები,

აღარ მიდგება შინ გული,

დაწერილია მინდვრები

წითელ ყვავილთა სინგურით!


1964 წ.

არ უნახავს

ჩვენს თაობას

უქარიშხლო ოკეანე;

გვძაგრავდა

            და

გვაძგერებდა

მოედნები მომკივანე!

 

ბრუტსაბძელას სიმყუდროვე

წამითაც კი არ იცოდა,

შემოგვასკდა ქვეყნის კლდენი,

გული ადრე დაიწოდა.

 

არ ჰყვაოდა ჩვენთვის ასტრა,

იყო ჭვარტლით გაწუწული...

და გვიყვარდა, ვით არასდროს,

ჩვენი მიწის

                        საძუძური!

პური ბალახშერეული,

საზრდოდ გვქონდა მოწითალო;

წამითაც კი არ გვეცალა

სანავარდოდ, სამზისთვალოდ.

 

და როგორც ზღვის შენადენი,

სულ ვშრომობდით,

                                   დავდგით ალო:

თუ აჩვილდა გული სადღაც,

ლექსს ვეძახდით, მომავალნო!

 

ნასაყუჩარ გულის ჩქროლვას

იყო სიტყვა მორიდალი;

ჩვენ ცხოვრება გვდარაჯობდა,

ვით გამყოლი ქორის თვალი!

 

იყო ცეცხლით ნაემბაზი

ჩვენი დროის მუხამბაზი!

 

ვით ეკალზე ბრწყინავს ვარდი,

ღამის ოქროდ - ციცნათელა,

მისთვის იყო, ჩვენი ლექსი

ცხოვრებამ რომ ვერ წათელა.

 

არ უნახავს

            ჩვენს თაობას

უქარიშხლო ოკეანე.

დროშა, აფრა გვეძახოდა,

მოედნები მომკივანე!


1963 წ.