ბევრი ტკივილი ამიტანია და დამიღვრია უაზროდ ცრემლი,
ბევრი სიცივეც დამინახია, დამუნჯებულა დგეს გული ჩემი,
თურმე ყოველი მცდარი აზრია, რაც კი არსებობს სიტბოს შესახებ,
ნეტავი სიკვდილს აღარ მაცლიან??? ან ამ ცხოვრებას რად შევესახლე???
და ეს ცრემლებიც სიმწრის ნამია, ნამი, რადგანაც გამიშრა წვიმა,
ისევ ჩემს სულთან ბროლის ჯამია, ეს დროც უაზროდ შორს გაიჭიმა,
სითბოთი გული ღვინით ჯამია და გამოვცალო ფიალა მინდა
ჩემს მოსასმენად არვის სცალია, დგეს სადღეგრძელო უსიტყვოდ ითქვა...


26.04.2007

როცა მინდა, რომ გაჩუქო სულის ჩუმი ერება,
მაშინ ხარ შორს და არც კი ფიქრობ, რომ სითბო მტანჯავს,
როცა მინდა, რომ გაჩვენო ლექსი ვით იწერება,
მაშინ მიდიხარ, არ გცალია, დროს სადღაც ხარჯავ.
როცა მინდა, რომ დაგიხატო მთელი სამყარო,
თვალები მაშინ გეხუჭება, გერევა ძილი,
და როცა მინდა, დაგანახო სინათლის წყარო,
მაშინ თამაში გირჩევნია გამომშრალ სილით.
როცა მინდა, რომ... როცა მინდა... რომ იყო ჩემთან ჩემთან,
მაშინ გიტაცებს ბრჭყვიალება ფერადი ქვების...
ცხოვრებით გართულს არ გცალია ჩემს მოსასმენად,
მოდი, დაგტოვებ, შეგიშალო, არ მინდა, ხელი.


26.04.2007

ზოგისთვის ეს ცხოვრება ჭრელა-ჭრულა ფერია,
ზოგისთვის კი ვაი, რომ უსასრულოდ ბნელია,
თითქოს კვდება იმედი მზის სხივების მიგნების
და ცხოვრებით დაღლილნი უფრო მეტად ვიღლებით.
სულ გამქრალა ღიმილი ჩვილი ბავშვის სახეზეც,
პაწაწინა თვალებსაც აქეთ-იქით აცეცებს,
დედა არის იმისთვის მაგალითი ყოველის
და სიცილის სწავლებას მხოლოდ მისგან მოელის,
მის სახეზე კითხულობს სიხარულს და გრძნობასაც
და მისგანვე ითვისებს კაცის მიმართ ნდობასაც...
მაგრამ შვილის აღზრდილისთვის დედას აღარ სცალია...
ვაი, რომ ყველაფერი ამ ცხოვრების ბრალია...


26.04.2007