გაშალე... ყველა ფურცელი

არი ფოლადის ნაცარი,

დამსხვრეულ ხმალთა ჟღრიალი,

დევკაცთა ნამამაცარი.

 

გაშალე... ყველა ფურცელი

გულზე ნაწოლი ლოდია...

დოლბანდიანი ჯარები

სიკვდილის პირით მოდიან.

 

შავი დროშები ნისლივით

სამშობლოს დაეფინება,

ხმალს სისხლის ორთქლი აუვა,

სიკვდილით დაიკბინება...

 

საფლავად გაემზადება

ციხე-გალავნის თხრილები, -

ქალი და ბავშვი აწყვია

კოშკიდან გადმოყრილები.

 

ისმის ტყვეების ჟღივილი,

კვამლში ბღავიან ხარები...

ქერქებგახდილი ხეები

დამწვარი ნასახლარები...

 

და რაც თმას ყალყზე აყენებს,

რაც მწარედ გვემახსოვრება, -

ქართლის მკვლელობის ძველ ამბებს

უწოდეს „ქართლის ცხოვრება“!


1928 წ.

დიდო მოხუცო, სამშობლოსათვის

იბრძოდი სულის ამოხდომამდი:

გეჩვენებოდა, რომ საქართველო

იძირებოდა, თითქოს ხომალდი.

 

და როს ღრუბელი გულს გიბნელებდა,

სამშობლოს ცაზე გამოხლართული,

შენ სამკურნალო ბალახებივით

მოგიკრეფია სიტყვა ქართული, -

 

რომ იავარქმნილ სამშობლოს ნაშთად

სიტყვები მაინც გადაგერჩინა...

ვარდსაც და თაფლსაც და პურის მადლსაც

მშობლური სიტყვის მადლი გერჩივნა.

 

მე მიყვარს სიტკბო შენი სიბრძნისა,

შენს ჭაღარაზე გადმომწვეთარი...

მე მიყვარს შენი სიტყვის მარილი, -

შენი ხალხისთვის დღესაც მწეთ არი.

 

ახალნაშენი სამშობლოს შვილი

შენს მხცოვან აჩრდილს ვეალერსები,

შენის ცრემლის რწყვით, შენის ამაგით

გამოკვებულა ჩემი ფესვები...


1928 წ.

სადაც ჩანჩქერებია,

ყინვის ლატანებია,

ბევრჯერ ირმის ყვირილში

დილა დასტანებია.

 

ის მთებს ვინ დააშორა,

ან ირემს რქაფიწალსა?

არწივების ვაჟკაცი

ჰხრავს ქალაქის მიწასა!

 

მას უნდოდა საფლავი

ნაღვარი, ქვიშიანი,

სიკვდილის დროს ბალახი

და იფნების შრიალი.

 

სიკვდილის წინ არაგვი

და სიკვდილის უკანაც -

ფშავეთის ცის ვარსკვლავი

კუბოს თავზე მშუქარად.

 

ის აქ ვინ დაასვენა,

რომელ დამნაშავემა?

მთა უნდა მთასთან იყოს,

ზევით - ვაჟა-ფშაველა!


1928 წ.