...ერთი მეც გადავუქნიე,

წვერიმც ვუწვდინე მიწასა...

მუხრანული

 

 

ყურღანებიდან გნოლი გაფრინდა,

ყაბარდოს ველი გადაიარა,

ისევ აღვსდექი!

მუხრანის ბოლოს

ჩასაფრებული ვსინჯავ  იარაღს.

 

ქსანზედ, არაგვზედ ისევ ჰყვავიან

ხოდაბუნები თავთუხებისა,

ჩენი ტუჩებიც ისე ტკბილია,

როგორც ბადაღი დადუღებისას.

 

- ხოხბობას გნახე,

მიწურვილ იყო

როცა ზაფხული რუსთაველისა,

ნეტამც ბადაღი არ დამელია

და იმ დღეს ხმალი არ ამელესა!

 

ტრამალ და ტრამალ გამოგედევნე,

შემოვამტვერე გზები ტრიალი,

მცხეთას ვუმტვრიე საკეტურები,

ვლეწე ტაძრები კელაპტრიანი!

 

მაგრამ თვითონაც დაილეწება,

დაბადებულა ვინც კი ყივჩაღად,

მუზარადიან შენს ქმარს შემოვხვდი,

თავი შუაზე გადამიჩეხა!

 

მოდი, მომხვიე ხელი ჭრილობას,

ვეღარა გხედავ, სისხლით ვიცლები...

როგორც საძროხე ქვაბს ოშხივარი,

ქართლის ხეობებს ასდით ნისლები...

 

მოდი!

გეძახი ათას წლის მერე,

დამნაცროს ელვამ შენი ტანისა;

ვარდის ფურცლობის ნიშანი არი

და დრო ახალი პაემანისა!...


1928 წ.

ყივჩაღეთისკენ თეთრი ტრამალი

გააქათქათა მოზდოკის მთვარემ,

გულის ნაწვიმი და ნატამალი,

თუ რამე შემრჩა, ვიმღერო ბარემ...

მენავეთათვის და მოგზაურთა! -

შავი ზღვის ნისლებს ამოვეფარე.


მოსჩანს სამშობლო, ივრის ვაზები,

როგორც სასანთლე გაჩაღებული:

შორიდან რაზე მელამაზები,

გული მაქვს გულთან დაჯახებული!


ნუ გამინათებ, ნურც გამიჩაღებ,

ირმის ნახტომებს ვემარტოები;

შავს ყურღანებში სძინავთ ყივჩაღებს,

თავქვეშ უგიათ თოქალთოები.


სიზმრად ჰხედავენ რომის პალატებს,

გარმონს უკრავენ დონის ქალები,

დარიალს ვეღარ შემოანათებს

მათი ჭიხვინა ცხენის ნალები.


როგორ გატორეს ერთხელ ტრამალი,

როგორ ამტვრევდნენ გულის ფიცარსა;

მაგრამ ვერ ნახეს ქვეყნად წამალი

და გამწარებით ხრავენ მიწასა!


1928 წ.

მზემ შეალბო  შეყინული ბზარები,

დნება წეროს თოვლი:

რეკენ ყინვის იისფერი ზარები

უკანასკნელ თრთოლვით.

 

უკანასკნელ სიკვდილამდე შენთან ვარ,

უკანასკნელ სულის ამოხდომამდე,

სიჭაბუკევ!

ხელში გამიქანდები,

როგორც ზღვაში გაქროლილი ხომალდი.

 

მომე ჭიქა, სადღეგრძელო ახალი!

მომე გული, მერე გამაქვიტკირე!

თუ მოგესმათ ხერხემალის ჭახანი,

წეროს თოვლში, წეროებო, მიტირეთ.

 

თოვლს წაჰყვება ჩემი ახალგაზრდობა,

ის მეორედ აღარ გალამაზდება:

ლექსიც ჩაქრა, ქალის სიყვარულიცა,

წყეულებმა არ იციან დანდობა!


1928 წ.