მთები... მთები...

 

ბუმბერაზთა საშინელი მხედრობა...

თუ ხარ მონა,

აქ არავინ გენდობა!

მონურ ღიმილს

მე ვინ გადამაბრალებს?

მე გაპობილ ნაპრალებს

ყივჩაღურებ

ჩავყურებ...

 

მახარებს ცისარტყელა -

ლაჟვარდების საყურე,

გულის ნაწვეთს მე ვუერთებ

მთაში ამტყდარ წვიმას

და მძულს... ორტაბახურებრ

ვისაც გულში სძინავს!


1925 წ.

ისევ აყვავდა გული ვარდივით,

და ისევ მინდა შენზე დავწერო...

დარიალიდან გადავარდნილი

ხაზარეთისკენ მისცურავს წერო.

                                  

დახანძრებული წევს ივერია,

მტკვარზე წნორები უკრავენ თარებს,

მეტივეები  სადღაც მღერიან,

სოფლის გუბეში გაჩრილა მთვარე...

 

სთვლემენ ბეღლებში ლურჯი ყანები,

ელვარებს ხვავი, თითქოს ლამპარი.

ჩალაგდნენ ყველა ჩინგისხანები...

სთქვი, მეწისქვილევ, ერთი ზღაპარი.

 

სთქვი ნაღვლიანი ძველი ქართლივით,

ან აზნაურის ქალზე ვიმღეროთ...

დარიალიდან გადავარდნილი

ხაზარეთისკენ მისცურავს წერო...


1925 წ.

            „გადამაგდე და დამკარგე,

            როგორც ჩერქეზმა ისარი“,

            ასე გავარდა სამგორში,

            ცას დაეხალა ციცარი.

           

            ვაჲ, ნაგზაურო ციცარო,

            გაზრდილო ჩემის ხელითა,

            შენს სადღეგრძელოს აღარ ვსვამ

            ქაფქაფა საწნახელიდან.

                                  

            არც დაგიღებავ ფრჩხილებსა,

            ზაფრანა-დარიჩინითა,

            წადი და იმას აკოცე

            ვინც მინდვრად გაგაჯირითა!

                                  

            ის ბაზიერი გიყვარდეს,

            გაჭმევდეს აღჯანაბადსა;

            მე ჩემს გზას გამოვუდგები,

            ცხენზე დავაკრავ ნაბადსა.

                                  

            სათათრეთს გადავარდები,

            დამკვრელად ვივლი თარისა;

            ჩოხა წვიმისა მეცმევა

            და ყაბალახი მთვარისა...


1925 წ.