შენ ფიროსმანის შვიდღარიან მარნებში გხედავ,

გადაპოხილა შენი მკერდი, როგორც სარწყავი.

სისხლის საპალნით დატვირთულო, ვინ დაგიხვეტა

ბრგე თეძოები ბელტებივით დასაფარცხავი.

 

ტანი ყამირი, როგორც ხმალი, ელავს ჩამდგარი,

ვინ დაჩექმული ჩემი სული შხამებს დარია.

აქაფებულა შუაღამე, როგორც ჯაგარი:

ვიღამ დაიდგნოს, ვინ შაებას კარად დარიალს.

 

ტაძარს ალავერდს შემოაფრენს ტალღას მორევი.

დგანან უზანგში: ღვთისმშობელი და მოურავი,

რკინის პალოზე გადავარდნილს ვხედავ ხანძარებს.

 

მოდის შამქორი. სოღანლუღი. დროშების მტვერი.

ზურნით ფალანგებს მოუძღვება კონდოტიერი

და შენი სისხლი გაჭედილი შიშით ზანზარებს.


1922 წ.

სულ იწვიმებენ შენი ცურები,

დაგვეცა წარღვნად შენი ჯიქანი.

მაგრამ შენ ჯერაც არ იწურები,

არ შაწყვეტილან შენი ჭექანი.

 

სდგანან ქაფებით სარძეულები,

მაღალ ტაგანებს სტყდებათ ძირები:

ვართ შენ რძეებში დარწეულები,

შენი ბარაქით დაზელილები.

 

გააქვთ გრიალი კერატებს, ვერძებს,

დაგბრუნავს თავზე ერბოს მორევი,

სასუქს, სიმსუქნეს, მოხეთქილ რძეებს,

სიმსხო ბარძაყებს მოჭრილ მორივით.

 

ხორცით და ქონით გადაჭედილი

მოაშრიალებ დაძაგრულ ჯაგარს.

მე მინდა ვიყო ჯალალ-ედ-დინი,

შენი ფაშვები დავაგო ჩანგალს!


1922 წ.

შენი მუცელი გენიით გატენილი

თითონ გეენა და გიენა პოეტებისთვის.

ხარ ნატახტარი, ტახტებამდე ხარ ატანილი,

არწივის ჯიშო! გატეხილო მომეტებისთვის.

 

მე მინდა ვიყო იზრაელი, ლექსს დავეჭიდო,

მოვდრიკო მისი ძუძუები მოუდრეკელი.

შენი სიმსუქნე დაწველილი რიტმით დავჭედო,

დამლოცავს პოეტი - მიქელ მოდრეკილი.

 

შენ, დარწეულო ჩემი გვარის ქაფიან სისხლში...

........................................................................

 

ჩვენი ძვალები ზედ გაყრია, როგორც მარილი;

ღვთიშობლის კალთებს შენს ფაშვებზე ვხედავ მოტანილს...

სისქე ჯიქანი და ბარკალი გადამორილი.

ნასუქი ლეში გაგლეჯილი გიპოპოტამის...

.........................................................................

 

ყველა გათავდა! ნაწლავები დაყრილი დანით.

მონგოლის კნუტი კაპასია... ჯალალ-ედ-დინი.

ლიტრიან რახტით ტამერლანმა დაგხვრიტა ტანი,

მოსცურავ ეხლა, როგორც კუბო გადაჭედილი.

 

შენი თირკმელი ურაგანმა ქვიშას გარია.

ცა დასისხლული სოღანლუხზე გადმომდგარია...


1922 წ.