შენი მუცელი გენიით გატენილი

თითონ გეენა და გიენა პოეტებისთვის.

ხარ ნატახტარი, ტახტებამდე ხარ ატანილი,

არწივის ჯიშო! გატეხილო მომეტებისთვის.

 

მე მინდა ვიყო იზრაელი, ლექსს დავეჭიდო,

მოვდრიკო მისი ძუძუები მოუდრეკელი.

შენი სიმსუქნე დაწველილი რიტმით დავჭედო,

დამლოცავს პოეტი - მიქელ მოდრეკილი.

 

შენ, დარწეულო ჩემი გვარის ქაფიან სისხლში...

........................................................................

 

ჩვენი ძვალები ზედ გაყრია, როგორც მარილი;

ღვთიშობლის კალთებს შენს ფაშვებზე ვხედავ მოტანილს...

სისქე ჯიქანი და ბარკალი გადამორილი.

ნასუქი ლეში გაგლეჯილი გიპოპოტამის...

.........................................................................

 

ყველა გათავდა! ნაწლავები დაყრილი დანით.

მონგოლის კნუტი კაპასია... ჯალალ-ედ-დინი.

ლიტრიან რახტით ტამერლანმა დაგხვრიტა ტანი,

მოსცურავ ეხლა, როგორც კუბო გადაჭედილი.

 

შენი თირკმელი ურაგანმა ქვიშას გარია.

ცა დასისხლული სოღანლუხზე გადმომდგარია...


1922 წ.

ხარ ბახტრიონის დევი მაგარი,

კარატის კარატ ხელკვერიანი,

ტახივით გველი გაწევს ჯაგარით,

გთესლამენ ხვადნი და ხოკერანი.

 

გელის კოდები ლუდიანები,

ღალა, ტაგანი და სარძეული;

ხვადაგი წითელ გუდიანები,

კერატი სისხლში გადარწეული.

 

და შენი სიტყვა ზარადიანი,

ყამირი დუმით გადაპოხილი:

როგორც მესსია, როგორც სარდალი,

შენ საქარათველოს ხარი მოხველი...


1922 წ.

მთვარე ხორცით გაივსო.

მოსწყდა უნაზეს მუცელს, აბრეშუმის საბუდარს

მთვარე ხორცით გაივსო.

ხსნიან რუმბებს მარნებში. ყოჩი დაკლეს მყვირალი

მოზვერი საგაისო.

 

უბნებში გადადიან ცეცხლები ყირამალა

სოფელზე წამოვიდა მთვარიანი მორევი -

გამოსული ლორივით

მთვარე ხორცით გაივსო.

მიწა დედალო, ადუღდი მაჭრათ

დუმით გადაზელილს ვეძებ შენს ძუძუებს

მაწოვე. შევხვრიტო; დვრიტა და შრატი.

რომ გავძღე უცებ.

 

მოდგეს და მოდგეს გატენილი შენი ნახირი

მე წყურვილი გამინახევროს,

მოხსენი ჯიქანი შენი ნამთვარევი

ვაფეთებ თვალებს მე აფთარივით...

.......................................................

ქონების ჭრაქები ინთება ფერებად

მთვარე ტყირპით იბერება...


1922 წ.