მთვარე ხორცით გაივსო.

მოსწყდა უნაზეს მუცელს, აბრეშუმის საბუდარს

მთვარე ხორცით გაივსო.

ხსნიან რუმბებს მარნებში. ყოჩი დაკლეს მყვირალი

მოზვერი საგაისო.

 

უბნებში გადადიან ცეცხლები ყირამალა

სოფელზე წამოვიდა მთვარიანი მორევი -

გამოსული ლორივით

მთვარე ხორცით გაივსო.

მიწა დედალო, ადუღდი მაჭრათ

დუმით გადაზელილს ვეძებ შენს ძუძუებს

მაწოვე. შევხვრიტო; დვრიტა და შრატი.

რომ გავძღე უცებ.

 

მოდგეს და მოდგეს გატენილი შენი ნახირი

მე წყურვილი გამინახევროს,

მოხსენი ჯიქანი შენი ნამთვარევი

ვაფეთებ თვალებს მე აფთარივით...

.......................................................

ქონების ჭრაქები ინთება ფერებად

მთვარე ტყირპით იბერება...


1922 წ.

მე ჩემს ვენახში რქა ვაზივით ფესვებ გამდგარი

ავდიდდი, როგორც გავასქელი ჩვენი იორი.

დღეს ჩვენ ქვევრებში საპალნეებს გააქვთ დგანდგარი,

ჩაკაფულ ძროხის სურნელია სანოყიერო.

მზეს განედლებულს ძუძუებზე მოეხსნათ ჩირთი,

სდგას, როგორც სისხლის ტაბასტაში გამსკდარი საშო.

გავბერტყე სიტყვა და გავტყორცნე შორი ჯირითი,

პოეზიაზე ჯიგარ დაყრილს, მსურს გავიფაშო.

ჩემს ლექსს თითეულს ეწურება ცხრა ლიტრი ერბო,

გემრიელ შხამის შემიხვრეტავს ბევრი მტევანი.

ორი პურპური მე მაბრმავებს: ჯერ არტურ რემბო,

და მერე ბეჭზედ არწივებით ბაგრატოვანი.


1922 წ.

აზიის კახპავ! თარაქამა გიჯვარედინებს,

გიყნოსა თეძო და მსუქანი კაბის შრიალი.

მეწველ ჯიქანებს ახვრეპინებ ჯალალ-ედ-დინებს

და გამოშიგნულს შაგადგება შავრაშიანი.

 

დაგეძებს ბუღა და ყუდროში ვერსად დაგაბით

ბუნდრად მომსკდარან ურდოები ვით კანჯარები:

ჩაგენგრა მკერდი დალახტული, ორად ნაკაფი

და ხერხემალზედ შემოგალპა ნახანჯრალები.

 

დაობებული შენი თესლი ვერ დაიჭექებს,

ვეღარ აყვავდეს შენი ძვლები მტვრათ დაგროვილი.

და მონღოლისგან დახანჯლული ძირს ჩაიჩოქებს

შენი ლაშარი, დაირმული, დაოქროილი.

 

მოდგა და მოდგა დარუბანდით სისხლის დგანდგარი,

დატუშა რიყით საძოვარი შრატით მცვრეული

და ჩემი რასა - ულაყების ჯიში მაგარი,

საღრჩობელიდან იყურება განაცრებული!


1922 წ.