სისხლიან ქუჩებს მივანდე თავი

და შევიყვარე ბარიკადები.

მე სიჭაბუკე ცეცხლში დავჰყავი

და მხიბლავს მხოლოდ ცეცხლის ვარდები.

ზეცის ეტრატზე როცა იელვებს,

შავი ღრუბლები აიშლებიან,

ო, ჩემი ქუჩაც მაშინ იელვებს,

ბაირაღები გაიშლებიან.

 

მე მაშინ მიყვარს ქუჩის ხმაური,

ბარიკადებზე ყოფნა მზადება,

შურის ძიება, სისხლის აღება.

ცხოვრება მშვიდი მე აღარ მინდა

ყოფნა ალერსით, ფიქრი ბაღებში,

მე ყველაფერი ბრძოლისთვის მინდა,

მსურს მოვკვდე წითელ ბაირაღებში.

სისხლიან ქუჩებს მივანდე თავი

და შევიყვარე ბარიკადები

და სიჭაბუკე ცეცხლში დავჰყავი

და მხიბლავს მხოლოდ ცეცხლის ვარდები.


1922 წ.

სულის არეში ამაყი ქარი

შეარყევს მარდათ ფიქრთა სიმშვიდეს,

ახმაურდება ზღვა ბობოქარი

და გადასცდება ნაპირის კიდეს.

 

ბრძოლის წყურვილი სხეულს დაივლის,

ედება ცეცხლი სულის მწვერვალებს

და განთიადის წყურვილი ხილვის

მწარე კაეშანს გაატიალებს.

 

ვარ ბრძოლის ცეცხლის ალმურით მთვრალი

და გატაცება მხიბლავს გმირული.

ვარ უშიშარი, როგორც გრიგალი,

თან უდარდელი, თან განწირული.


1922 წ.

ვარ ბარბაროსი, ვარ ხაზარი, ვარ სარაცინი,

რომის კედლებთან ურაგანი და დინამიტი.

ცხელ რუსუდანის მესრისება მე სარეცელი,

დაუბრუნებელ სივრცეების მაღრჩობს ამინდი.

ძველი სისხლები არის ჩემში დარეულები

(კახეთის მსუქან თეძოების ვწოვე მტევნები).

თავზე მადგიან კვირეეები - მთვარეულები

და პურპურივით მზე მეცემა დაუტევნელი.

რასის ჭრილობებს ტანზე ვითვლი, როგორც ყვავილებს.

ქართლის თავადი და პარიზის დიდი ტრიბუნი.

მიყვარს დროშები საქართველოს გამოყვანილი,

მზე - ჩემი გვარის ლაშქრობაში გათეთრებული.

პოეზიაში, როგორც რუმბში ჩაყუდებული,

ყველა წვენებში, ყველა შხამში სული ჩავაწე.

არტÎურ რემბოსთან ბოროტ ტყუპად ჩახუტებული -

მადგამენ გვირგვინს თეიმურაზ და ჭავჭავაძე.

მე ვარ პოეტი, კვირეული ვარ ნიამორი,

შეგვიანებულ ტრამვაების ყრუ  „ნევერმორით“!


1921 წ.