სულის არეში ამაყი ქარი

შეარყევს მარდათ ფიქრთა სიმშვიდეს,

ახმაურდება ზღვა ბობოქარი

და გადასცდება ნაპირის კიდეს.

 

ბრძოლის წყურვილი სხეულს დაივლის,

ედება ცეცხლი სულის მწვერვალებს

და განთიადის წყურვილი ხილვის

მწარე კაეშანს გაატიალებს.

 

ვარ ბრძოლის ცეცხლის ალმურით მთვრალი

და გატაცება მხიბლავს გმირული.

ვარ უშიშარი, როგორც გრიგალი,

თან უდარდელი, თან განწირული.


1922 წ.

ვარ ბარბაროსი, ვარ ხაზარი, ვარ სარაცინი,

რომის კედლებთან ურაგანი და დინამიტი.

ცხელ რუსუდანის მესრისება მე სარეცელი,

დაუბრუნებელ სივრცეების მაღრჩობს ამინდი.

ძველი სისხლები არის ჩემში დარეულები

(კახეთის მსუქან თეძოების ვწოვე მტევნები).

თავზე მადგიან კვირეეები - მთვარეულები

და პურპურივით მზე მეცემა დაუტევნელი.

რასის ჭრილობებს ტანზე ვითვლი, როგორც ყვავილებს.

ქართლის თავადი და პარიზის დიდი ტრიბუნი.

მიყვარს დროშები საქართველოს გამოყვანილი,

მზე - ჩემი გვარის ლაშქრობაში გათეთრებული.

პოეზიაში, როგორც რუმბში ჩაყუდებული,

ყველა წვენებში, ყველა შხამში სული ჩავაწე.

არტÎურ რემბოსთან ბოროტ ტყუპად ჩახუტებული -

მადგამენ გვირგვინს თეიმურაზ და ჭავჭავაძე.

მე ვარ პოეტი, კვირეული ვარ ნიამორი,

შეგვიანებულ ტრამვაების ყრუ  „ნევერმორით“!


1921 წ.

შენი სულია დაუჭედელი,

ახალ მიჯნაზე ვერავინ გხედავს,

მდუღარე ქარში გაუჭენდები

აპოკალიპსის მესამე მხედარს,

შენ მოთარეშობ ავი ხაზარი,

სისხლის ნატბევარს მიე მდევარი;

მოცეცხლე ველი. წივის ხანძარი,

იწვის ქალაქთა გასადევარი.

დაჰხსენ ევროპის კარს ურდულები,

რაშის თქარუნით ლეწავ გვირგვინებს,

ახლაც შორიდან გვეშურდულები,

ჩვენც, ღვთის მათრახო, შემოგვირბინე!

გადააბრუნე ჩვენი დროება,

მიგვეცი რისხვით ცეცხლის საფქვავებს,

შემოგვესიე მთვრალ ურდოებად,

დალეწე ყველა, რაც ჩვენ გვაბრმავებს!

ჩვენი ხატები ისროლე კარში,

გამოუცხადე ჩვენ ღმერთს დუელი;

ტყვე დემონებით ეტლების ქარში

მობრძანდი, როგორც ემმანუელი!


1920 წ.