ისეთი დღეა, გული მხოლოდ
გრძნობით დათვრება.
ისეთი დღეა - გამარჯვებას
რომ ეკადრება!
მაგრამ უეცრად ყოველივე
მოიჩადრება,
რაღაც შემაკრთობს... და კვლავ ომი
მომენატრება.
ცას ვარსკვლავები მოჰფენოდენ
ბრწყინვალე ზეწრად,
მათთან ჩემს გრძნობებს სიხარულის
გზა მიმოეცრათ.
რა სივრცე იყო, რა სილაღე...
მაგრამ უეცრად -
გამახსენდები... და კვლავ ომი
მომენატრება.
ამგვარი არის ჩემი ყოფნა
დღითა და ღამით,
ის უკურნებლად დაიდაღა
ომების შხამით.
საუკუნით რომ ლაღი ვიყო,
მტერი ერთ წამით
გამახსენდება... და კვლავ ომი
მომენატრება.
ყოველ ქართველში ომის ტრფობა
ძველისძველია,
მეც ასეთი ვარ და ვერვისთვის
გამიმხელია.
სიცოცხლე მინდა. უშენოდ ის,
ოჰ, რა ძნელია.
გამახსენდები... და კვლავ ომი
მომენატრება.
ასე, ამგვარად... ეხლა დადიხარ
და შენს აღსასრულს გულმშვიდად ელი,
არ იცი, ვინ ხარ, არ იცი, რა ხარ,
რას მოგცემს შემდეგ ცხოვრება ძველი.
იცოდე, ერთი აუცდენელი
ბედი თავისით კარს მოგადგება
და წამთა თვისთა არგამცდენელი
ჩაიარს... დიდხანს აქ არ დადგება.
ასე რისთვის შეიცვალა გაზაფხულის წმინდა დილა,
თუ ღიმილი მხიარული შენთვის ჯერაც არ ყოფილა?
ასე რისთვის მიეფარა მზე დაღვრემილ მთის ნაპრალებს,
თუ ნამდვილი მზის ნათელი არ უნახავთ ჯერ შენს თვალებს?
მე არ ვიცი, სიცოცხლეო, რა გაღონებს, რა გაწუხებს,
მე არ ვიცი, შენს კითხვაზე რომელი ცა გიპასუხებს.
შერიგების მოლოდინში ბედი ჯერაც არსაით სჩანს,
და არ ვიცი კაცი, ვინაც არ იცნობდეს მაგ კაეშანს.