ასე რისთვის შეიცვალა გაზაფხულის წმინდა დილა,
თუ ღიმილი მხიარული შენთვის ჯერაც არ ყოფილა?
ასე რისთვის მიეფარა მზე დაღვრემილ მთის ნაპრალებს,
თუ ნამდვილი მზის ნათელი არ უნახავთ ჯერ შენს თვალებს?
მე არ ვიცი, სიცოცხლეო, რა გაღონებს, რა გაწუხებს,
მე არ ვიცი, შენს კითხვაზე რომელი ცა გიპასუხებს.
შერიგების მოლოდინში ბედი ჯერაც არსაით სჩანს,
და არ ვიცი კაცი, ვინაც არ იცნობდეს მაგ კაეშანს.
ციკლიდან „ეპოქა“
ეს გაზაფხული სიახლის ძალით,
ვით პატიმარი გაარღვევს საკანს,
განახლებისა თრთოლვით, კანკალით
არხევს ახალი სიცოცხლის აკვანს.
გაცოცხლებულა ირგვლივ ყოველი,
მფეთქავი ძალა არეს ჰფენია,
სულ რომ არ იყო ქვეყნად ღიმილი,
შეხედე, ახლა რაოდენია!
მჩქეფარე წყარო, ამოყრილი ხე,
ჩვენს განახლებას ეუბნება ბანს.
გაზაფხულს მოჰყავს ეს მზიური დღე
და არხევს ახალ სიცოცხლის აკვანს.
ჩასძინებოდათ არწივებს,
სთვლემდნენ მუხათა ტოტები,
ბნელ ღამეს ააქარცივებს
მკივანი მიკიოტები.
არწივებს ჩასძინებოდათ:
ბედი არ სთვლემდა ცბიერი,
შორითშორს ალი ჩნდებოდა,
ცეცხლი გორავდა ძლიერი.
ტყეს ცეცხლი ეკიდებოდა,
როგორც ძნას შემოდგომისას.
არწივებს ჩასძინებოდათ,
სიზმრებს ხედავდნენ ომისას.
ცეცხლი, ხავსებით დახალულს,
გზებს ალით შემოამძივებს,
იქ გაჩნდა, სადაც დაღალულს
ჩასძინებოდათ არწივებს;
გამოეღვიძათ არწივებს...
ცეცხლი! - შესძახეს წივილით,
ცეცხლი! - მიდამოც გასწივის,
ცეცხლი! - ტყე ამბობს ტკივილით...
არწივებს გაკიდებული
ფრთებს ცეცხლი გადაეყარა,
ფრთებზე ცეცხლწაკიდებული,
შორით გაფრინდნენ ვეღარა.
იქვე დაეცენ სამზირად...
გულს თუმც გაფრენა სწადიან,
დაღლილნი, არაგვის პირად
ფრთადაკიდულნი დადიან:
„არწივი ვნახე დაჭრილი
ყვავ-ყორნებს ეომებოდა,
ეწადა ბეჩავს ადგომა,
მაგრამ ვეღარა დგებოდა“.