1

     1.     3. ბ. კჳრიაკესა, დღესა ყველითა აღებასა, სახარებაჲ მათესი, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ: „ეკრძალენით ქველის საქმესა“, თქუმული წმიდისა იოვანე ბოლნელისაჲ
    2.     ...„უკუეთუ მიუტევნეთ კაცთა, მოგჳტევნეს ჩუენცა შეცოდებანი ჩუენნი ღმერთმან“.
    3.     აწ რაჲ ყენებაჲ არს ჩუენდა, საყუარელნო, არა მიტევებად შეცოდებათა ძმათა ჩუენთაჲ?!
    4.     უკუეთუ კუალად არა მიუტევნეთ შეცოდებანი მათნი ძმათა მათ ჩუენთაჲ, ისმინე მეორეცა იგი თქუმული პირისაგან უფლისა, რასა-იგი იტყჳს: „არცაღა მამამან თქუენმან ზეცათამან მოგიტევნეს შეცოდებანი თქუენნი“!...
    5.     ეთ შეცოდებანი ძმათა ჩუენთანი და უფალმან ჩუენცა მოგჳტევნეს შეცოდებანი ჩუენნი.
    6.     და რაჟამს იმარხვიდეთ, ნუ იყოფვით, ვითარცა-იგი ორგულნი და ფარისეველნი, მწუხარჱ, რამეთუ განირყუნნიან პირნი მათნი მრავალფერითა წამლითა და აჩუენიან მწუხარებაჲ პირისა მათისაჲ კაცთა.
    7.     მართლიად გეტყჳ თქუენ: იგი არს სასყიდელი მათი!
    8.     „ხოლო შენ, რაჟამს იმარხვიდჱ, იცხჱ თავსა შენსა და განიბანე პირი შენი, განიშოვრჱ მწუხარებაჲ, განიფრთხვჱ და შეიმოსჱ სიხარული და უჩუენე სიწმიდჱ გონებასა შენისაჲ მამასა შენსა,
    9.     რომელ არს ცათა შინა და ხედავს დაფარულთა გულისა შენისათა, და მან მოგაგოს შენ ცხადად ყოველივე“.
    10.     „და ქუეყანასა ზედა რაჲსა იუნჯებთ...
    11.     სადა-იგი მღილმან და მჭამელმან განრყუნის და მპარავთაცა განიპარიან იგი“.
    12.     და უკუეთუ იყვნენ საფასენი თქუენნი ცათა შინა, მუნცა იყვნედ გულნი თქუენნი.
    13.     „სანთელი გუამისაჲ არს თუალი;
    14.     ნუმცა არს თუალი შენი ბოროტ, ნუ იხედავ ამაოდ, არამედ მოაქციენ თუალნი შენნი, რაჲთა არა იხილონ ამაოებაჲ და ყოველი გუამი შენი ბნელ იყოს.
    15.     უკუეთუ თუალი შენი ბოროტ იყოს, ყოველი გუამი შენი ბნელ იყოს“.
    16.     რაჲ შესაძინელ არს შენდა ბრწყინვალებაჲ იგი მზისაჲ, ანუ მთოვარისაჲ, გინათუ ვარსკულავთაჲ?
    17.     „არამედ ეგრეთ ნათობდინ ნათელი იგი თქუენი წინაშე კაცთა, რაჲთა იხილნენ საქმენი თქუენნი კეთილნი და ადიდებდენ მამასა თქუენსა, რომელ არს ცათა შინა“.
    18.     „ვერვის ჴელ-ეწიფების ორთა უფალთა მონებად“.
    19.     ნანდჳლვე ჭეშმარიტად ვერვინ ჰმონოს ორთა უფალთა, „ნუუკუე ერთი იგი შეიყუაროს და ერთი იგი მოიძულოს, ანუ ერთისაჲ მის ისმინოს და ერთი იგი შეურაცხ-ყოს.
    20.     ვერვის ჴელ-ეწიფების მონებად - ღმრთისა და მამონაჲსა“.
    21.     ამისთჳსცა გუასწავებდა და გუეტყოდა: „ნუ ჰზრუნავთ თავთა თქუენთათჳს, ნუცა ეძიებთ ჴორციელებრსა რასმე სახჱსა, რაჲ ვჭამოთ, ანუ რაჲ ვსუათ, ანუ ჴორცთა თქუენთათჳს რაჲ შევიმოსოთ“.
    22.     იტყჳს ამისთჳს წმიდაჲ მოციქული: უკუეთუ ვჭამოთ, არარაჲ გუემატოს... მას ძოწეულსა ფერად-ფერადსა.
    23.     „რაჲსათჳს არა მიჰხედენით მფრინველთა მათ ცისათა?
    24.     რამეთუ არა სთესვენ და არცა მკიან, არცა შეიკრებენ საუნჯესა მათსა, და მამაჲ იგი ზეცათაჲ ზრდის მათ“.
    25.     ხოლო უმჯობეს ვარ მათსა, საყუარელნო, რომელთათჳსცა-იგი დასთხია უბიწოჲ სისხლი თჳსი ჯუარსა ზედა.
    26.     ოდესღა ესევითარი მზრუნველი გჳვის ჩუენ ცათა შინა, თქუენ რაჲსა ჰზრუნავთ, რამეთუ მან თავადმან თქუა: „ვინ-მე უკუე იყოს თქუენგანი კაცი, რომელი ზრუნვიდეს და შეუძლოს შეძინებად ჰასაკსა თჳსსა წყრთა ერთ ოდენ“?
    27.     არამედ „მიუტეოთ უფალსა გულისსიტყუაჲ ჩუენი და მან გამოგუზარდნეს ჩუენ“ და „სამოსლისა თქუენისათჳს რაჲსა ჰზრუნავთ?
    28.     მიჰხედენით შროშანთა... ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოვლადვე ბრძენმან მანცა სოლომონ არა შეიმოსა, ვითარცა ერთი ამათგანი“.
    29.     ვითარცა იგივე წმიდაჲ მოციქული ეწამების და იტყჳს: „არარაჲ შემოვიღეთ სუფელსა ამას შინა.
    30.     ჩანს, რამეთუ არცა გან-რაჲ-ღებად გჳც“.
    31.     „უწყითა, უკუეთუ თივაჲ იგი ველისაჲ, რომელი დღეს არნ და ხვალჱ თორნესა შთააგზნიან“?
    32.     რამეთუ ყოველი დიდებაჲ ამის სოფლისაჲ ღმერთმან ესრეთ შეამკვის, ვითარცა-იგი უწამებიეს სადა ვისმე, და იტყჳს თუ: „კაცისანი ვითარცა თივა არიან დღენი მისნი და ვითარცა ყუავილი ველისაჲ ეგრე ყუავიან“, ჰბეროს მას ქარმან და არცაღა აჩნდეს ყოვლადვე ადგილი მისი.
    33.     ოდესღა ესე ესრეთ არს, საყუარელნო, „რაჲსა ჰზრუნავთ და იტყჳთ: რაჲ ვჭამოთ, ანუ რაჲ ვსუათ, ანუ რაჲ შევიმოსოთ? ... ეძიებენ“.
    34.     ხოლო ჩუენდა არა ჯერ-არს ძიებად, რასა-იგი ეძიებენ.
    35.     არცა ჯერ-არს ჩუენდა ზრუნვად და არცაღა ჯერ-არს ჩუენდა თხოვად, რასა იგინი ითხოვენ;
    36.     არამედ ვითარცა იტყჳს: „უწყის მამამან თქუენმან ზეცათამან, რაჲ-იგი გიჴმს თქუენ ყოველი“.
    37.     ვიდრე თხოვადმდე თქუენდა, რომელი განიკითხავს გულსა და თირკუმელთა.
    38.     „ხოლო თქუენ ღაღადებდით და ეძიებდით პირველად სასუფეველსა ღმრთისასა და სიმართლესა მისსა და წყალობასა მისსა და ესე ყოველი შეგეძინოს თქუენ“.
    39.     რაჲმემცა იყო უფროჲსი ამისსა შესაძინელი... ვნებაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი მო-ვე-ახლებულ არს.
    40.     ხოლო ჩუენ, საყუარელნო, განვიწმიდნეთ თავნი ჩუენნი ლოცვითა, მარხვითა და ვედრებითა და ყოველნი მივიწინეთ დღესა მას უფლისასა და ყოველნი ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


2

    1.     4. მესამე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თარგმანებაჲ წმიდისა სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისა „ასთა მათ ცხოვართათჳს“, იგავი თქუმული იოვანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ
    2.     მარხვაჲ მიაწიეთ… ქადაგებითა კურნებასა, შემოკერბით მოხუცებულნი ყოველნი სახლსა შინა ღმრთისასა... თჳსისა და ყოველი სიმრავლჱ ერისაჲ შემოკერბით.
    3.     და მოვედით, თავყანის-ვსცეთ და შეურდეთ, ვტიროდით წინაშე უფლისა, შემოქმედისა ჩუენისა, რამეთუ მოვიდა ძჱ ღმრთისაჲ და იშვა იგი წმიდისაგან ქალწულისა მარიამისგან ცხოვრებისათჳს ჩუენისა.
    4.     ღაღადებს და იტყჳს: „რომელსა სწყუროდის, მოვედინ ჩემდა და სუემდინ“.
    5.     არა თუ წყლისა სუმასა იტყჳს, არამედ იტყჳს: რომელნი ურწმუნო ხართ, მოვედით ჩემდა და გრწმენინ ჩემი.
    6.     გამოაცხადებს სიტყუასა ამას შემდგომი ამისი, რასა იგი იტყჳს: „და რომელსა ჰრწმენეს ჩემი, მდინარენი მუცლისა მისისაგან დიოდიან წყლისა ცხოველისანი“.
    7.     ესე სულისათჳს წმიდისა თქუა, რომელი-იგი მოფენად იყო.
    8.     ხოლო აწ არავინ არს ჩუენგანი, საყუარელნო, რომელსა ჰნებავს ცხორებაჲ და „უყუარან მას ხილვად დღენი კეთილისანი“.
    9.     და იტყჳს მისთჳს, ვითარმედ: „დააცხრვე ენაჲ შენი ბოროტისაგან და ბაგენი შენნი ნუ იტყჳან ზაკუვასა.
    10.     მოიქეც ბოროტისაგან, ქმენ კეთილი, მოიძიე მშჳდობაჲ და მისდევდი მას“.
    11.     რაჲ-მე უკუე არს, საყუარელნო, მოიქეც ბოროტისაგან, ქმენ კეთილი?
    12.     ამას ესევითარსა გუასწავებს მოციქულიცა და იტყჳს: „ნუ იძლევი ბოროტისაგან, არამედ სძლე კეთილთა მით ბოროტსა“.
    13.     „ნუცაღა თავით თჳსით ბოროტსა ეძიებ, საყუარელნო, არამედ ადგილ-ეც რისხვასა, რომლისათჳსცა იტყჳს: „ჩემი არს შურისგებაჲ და მე მივაგო, იტყჳს უფალი“, რამეთუ სადაცა არნ ჴდომაჲ და შური, მუნ არნ ყოველივე ამბოხებაჲ.
    14.     არამედ „შიოდის თუ მტერსა შენსა, პური ეც მას და სწყუროდის თუ, ასუ მას.
    15.     ესე რაჲ ჰყო, ნაკუერცხალი ცეცხლისაჲ შეჰკრიბო თავსა მისსა“.
    16.     ამისთჳსცა არა ჯერ-არს ჩუენდა ბოროტი ბოროტისა წილ მიგებად, რამეთუ მშჳდობასა გჳწოდნა ჩუენ უფალმან და იტყჳს: „მშჳდუბასა ჩემსა მიგცემ თქუენ“, და უკუეთუ ჰყოფდეთ მშჳდობასა, „ღმერთი მშჳდუბისაჲ იყავნ თქუენ შორის“.
    17.     იტყჳს თჳთ იგი თავადი უფალი: „ამით ცნან ყოველთა, ვითარმედ ჩემნი მოწაფენი ხართ, უკუეთუ იყუარებოდით ურთიერთას“ და მშჳობაჲ გაქუნდეს ჩემ თანა.
    18.     ამას და ესევითარსა ასწავებდა კეთილი იგი მოძღუარი.
    19.     ჰხედვიდეს სასწაულებსა და ნიშებსაცა თომეკსა იქმოდა, დიდ-დიდსა. განუკჳრდებოდა ყოველთა.
    20.     მივიდოდეს მისსა და ჰრწმენა მისი მეზუერეთა და ცოდვილთა...
    21.     მათგანნი დრტჳნვიდეს და იტყოდეს: „რაჲსათჳს მოწაფენი იოვანესნი და ფარისეველთანი იმარხვენ და შენნი მოწაფენი არა იმარხვენ?“
    22.     ხოლო მან ჰრქუა მათ: „ვერ ჴელ-ეწიფების ძეთა სიძისათა, ვიდრემდის სიძჱ იგი მათ თანა იყოს, მარხვად.
    23.     არამედ მოვალს ჟამი, ოდეს სიძჱ იგი აღმაღლდეს, მაშინ იმარხვიდენ“.
    24.     და კუალად ოდესმე იყვნეს მახლობელად იესუჲსა ყოველნი მეზუერენი და ცოდვილნი და ისმენდეს მისგან.
    25.     ეჰა საყუარელნო, ვინმემცა არა მივიდა მისსა, ვინმემცა არა მიეგებვოდა მას, ანუ ვინმემცა არა ისმენდა ბრძანებათა მისთა, ვითარ-იგი უთხრობდა ერსა მას, ასწავებდა მათ და ეტყოდა, ვითარმედ: „მეზუერენი და ცოდვილნი წინა-გიძღოდიან თქუენ სასუფეველსა ცათასა“?...
    26.     ფარისეველთა …ვად და იტყოდეს: „რაჲსათჳს ესე ცოდვილთა შეიწყნარებს და მათ თანა ჭამს და სუამს“?
    27.     გულისხმა-ყო იესუ, რასა იგინი დრტჳნვიდეს და რასა იგინი განიზრახვიდეს და გამოეძიებდეს.
    28.     მაშინ იწყო იგავით მათა სიტყუად და ჰრქუა მათ: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი?“...
    29.     რაჲსათჳს-მე ჰკითხავს და ეტყჳს მათ: „იყოს ვინ-მე თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი?“
    30.     კაცი იგი თჳთ თავადი უფალი არს, რომელსა უდგს ასი ცხოვარი.
    31.     ხოლო რომელ-იგი თქუა: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი“...
    32.     რამეთუ თჳთ იგი, თავადი უფალი, ღმერთი და კაცი და ძჱ კაცისაჲ მათ თანავე ჯდა მას ჟამსა შინა.
    33.     ამისთჳსცა ჰრქუა მათ: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი...“ ხოლო ასნი ესე ცხოვარნი ასნი მთავარანგელოზნი იყვნეს ცათა შინა, ვითარცა-იგი წმიდათა მოძღუართაგან გჳსწავიეს, და ასი დასი მათ თანა.
    34.     ხოლო ერთი იგი მეასე გარდამოვარდა ზეცით ქუეყანად დასითურთ თჳსით ურჩულოვებითა და არაწმიდებითა მისითა და იქმნა იგი ეშმაკ.
    35.     ხოლო სახიერმან და კაცთმოყუარემან ღმერთმან, ვითარცა იხილა მეასჱ იგი ადგილი, დაკლებული ცათა შინა, სათნო-იყო და ინება და შექმნა ნათესავი კაცთაჲ, რაჲთამცა აღავსო დაკლებული იგი ადგილი ცათა შინა ნათესავითა კაცთაჲთა.
    36.     ესე არს მეასჱ იგი ცხოვარი.
    37.     ამისთჳსცა იტჳს: „იყოს-მე ვინა თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ასი ცხოვარი და წარუწყმდეს ერთი მათგანი, არამედ დაუტევნეს ოთმეოცდაცხრამეტნი უდაბნოსა და წარვიდეს ძიებად წარწყმედულისა მის, ვიდრემდის პოვოს იგი“...
    38.     და ვითარცა იხილი ეშმაკმან... დაუმკჳდრა ადგილი იგი მისი ნათესავსა კაცთასა, შური აღიღო ნათესავსა ზედა კაცთასა ეშმაკმან და აცთუნა იგი და წარწყმიდა, შეიპყრა და წარიტაცა და შეაყენა იგი ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა და დამალა.
    39.     ესე არს, რომელი წარეწყმიდა მეასჱ იგი ცხოვარი – ნათესავი კაცთაჲ.
    40.     აწ არა-მე მოვიდეს უფალი იგი ცხოვარისაჲ მისი?
    41.     ვიცი და მრწამს ჭეშმარიტად, რამეთუ ესრეთ მოვიდეს ძიებად წარწყმედულისა.
    42.     მაშინ ნათესავი კაცთაჲ, შეცთომილი და შეყენებული ბჭეთა ჯოჯოხეთისა, ღაღადებდა უფლისა მიმართ და იტყოდა: „უფალო, აცხოვნე სული ჩემი, რაჲთა გაქებდე შენ.
    43.     ხოლო თუ სამართალნი შენნი შემეწინენ მე, რამეთუ, მე, აჰა ესერა, შეცთ...“ გარდამოჴდა ზეცით ქუეყანად, დაუტევნა ოთხმეოცდაცხრამეტნი იგი ანგელოზნი ცათა შინა.
    44.     არა თუ დაუტევნა, არამედ განუშორებელ იყო იგი მამისა და სულისა წმიდისაგან და ანგელოზთა მიერ თაყუანის-იცემებოდა და იდიდებოდა ცათა შინა.
    45.     და გარდამოჴდა ძიებად წარწყმედულისა მის და დაიმდაბლა თავი თჳსი.
    46.     დაფარულად და უგრძნობელად „გარდამოჴდა, ვითარცა წჳმაჲ საწმისსა ზედა“ შეიცვალა ხატი იგი ღმრთეებისა თჳსისაჲ, რაჲთა ვერ იცნას მგელმან მან მწყ...
    47.     აღიღო ჴელთა თჳსთა ქაჩაბურად ჯუარი იგი თჳსი, ვითარცა მწყემსმან კეთილმან, ღაღად-ყო და თქუა ჯუარსა მას ზედა: „მამაო, ჴელთა შენთა შევჰვედრებ სულსა ჩემსა“.
    48.     მას ჟამსა დაილეწნეს კლიტენი და შეიმუსრნეს ბჭენი ჯოჯოხეთისანი.
    49.     შევიდა უფალი ჯუარითა ჯოჯოხეთა და+და პოვა ადამი შეპყრობილი ჴელთაგან ჯოჯოხეთისათა.
    50.     ესე არს ერთი იგი ცხოვარი, რომელი წარწყმედულ იყო.
    51.     გამოუღო იგი პირისაგან მჴეცისა, იგი და მის თანა...
    52.     „ცხოვარი, რომელი წარწყმედულ იყო“.
    53.     „ჰჱ, გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, რამეთუ ესრეთ სიხარული იყოს ცათა შინა აწცა და მერმეცა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს, ვიდრეღა არა ოთხმეოცდაათცხრამეტთა მათ, რომელთა არცა შესცოდეს და არცა უჴმს სინანული“.
    54.     ხოლო აწ, საყუარელნო, ჰხედავთა მრავალსა მოწყალებასა ღმრთისასა და კაცთმოყუარებასა მისსა და დიდსა მისსა სიტკბოებასა და აურაცხელსა მას მისსა სიმდაბლესა, ვითარ-იგი თავი თჳსი დადვა ცხოვართა თჳსთა ზედა და მოიძია წარწყმედული იგი?
    55.     და კუალად ვიტყჳ: „უკუეთუ ვინმე იყოს დედაკაცი, რომელსა ედვას ათი სატირი და წარწყმდეს ერთი მათგანი, არა-მე აღანთოს სანთელი და სახლი მისი მოჰმართოს და ეძიებდეს გულსმოდგინედ?“...
    56.     „აწ ვინ-მე არს დედაკაცი ესე, რომელსა ედვა ათი სატირი“?
    57.     ხატად დედაკაცისა გამოიხატვის ეკლესიაჲ, ვითარცა წმიდანი მოციქულნი და მოძღუარნი იტყჳან წმიდისა სიონისთჳს, რამეთუ: ესე არს დედაჲ ყოველთა ეკლესიათაჲ.
    58.     და მერმე ყოველი წმიდაჲ ეკლესიაჲ დედაჲ არს ყოველთა მორწმუნეთაჲ ბანითა მით მეორედ შობისაჲთა, სარწმუნოებითა მით შეუძრველითა, მადლითა სულისა წმიდისაჲთა, ვითარცა-იგი სადამე იტყჳს: „ზეცისაჲ იგი იერუსალჱმი აზნაურ არს, რომელ არს დედაჲ ჩუენი“.
    59.     და კუალად იტყჳს: „იხარებდ ბერწი ეგე, რომელ არა გელმოდა და არა შობდ...
    60.     აღიმაღლჱ და ღაღად-ყავ... და კუალად იტყჳს: რამეთუ ბერწსა მას ესხნეს შჳდ შვილ.
    61.     ესე არს წარმართთა ეკლესიაჲ... მოუძლურდა“.
    62.     ესე არს შესაკრებელი ჰურიათაჲ.
    63.     ხოლო ბერწმან მან, რომელმან შვნა შჳდნი შვილნი და მერმჱ ათნი და უმრალჱს მისსა ათასეულნი და ბევრეულნი და უკუანაჲსკნელ, რომლისაჲ არა არს რიცხჳ.
    64.     ამისთჳსცა გამოისახვის წმიდაჲ ეკლესიაჲ დედაკაცად, რამეთუ მშობელი არს მორწმუნეთა მისთაჲ.
    65.     ხოლო სატირი იგი არიან შვილნი ეკლესიისანი, და წარუწყმდეს წმიდასა ეკლესიასა ერთი მორწმუნეთაგანი და შესცთეს იგი უგზოსა...
    66.     მიმოიხედავნ და ისტუანავნ მჴურვალედ, ვიდრე პოვნადმდჱ მისა.
    67.     და რაჟამს პოვის იგი, მოუწოდის მეგობართა თჳსთა, რომელ არიან წმიდანი მორწმუნენი ქრისტესნი და ჰრქუა მათ: „ჩემ თანა გიხაროდენ და იხარებდით დღეს ყოვლადვე, რამეთუ ვპოვე სატირი იგი“, რომელ არს შვილი ჩემი და ძმაჲ თქუენი, რომელი წარწყმედულ იყო შეცოდებითა.
    68.     – ერთი არს და იგივე, ვითარცა-იგი პირველ ვთქუთ.
    69.     გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, ეგრეთ სიხარული იყოს წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს.
    70.     ჰხედავთა, საყუარელნო, ვითარ სიხარული იქმნების ცათა შინა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს?
    71.     ხოლო აწ მოვედით, მორწმუნენო და ვილოცვიდეთ სიწმიდით და შევინანნეთ ცრემლითა შეცოდებანი ჩუენნი და ვევედრებოდით მრავალმოწყალესა მას და სახიერსა ღმერთსა,
    72.     რაჲთა მშჳდობით და სიწმიდით აღვასრულნეთ წმიდანი ესე დღენი ორმეოცნი და სიხარულით მივეახლნეთ აღდგომასა მკუდრეთით უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა.
    73.     და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძჱსა და წმიდასა სულსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და მადლი და პატივი და თავყანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


3

     1.     5. მეოთხე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თქუმული იოანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ „უძღებისა მისთჳს“, მწუხრისა ჟამსა საკითხავი: „მამაო მომეც მე, რომელი მხუდების სამკჳდრებელისა ჩემისაჲ...“
    2.     ყოვლადვე ვქადაგებთ ღმრთისა კაცთმოყუარებასა, რაჲთა ღირს ვიქმნენით მისგან ცხორებად.
    3.     მოვიქცევით ეგრევე კუალად.
    4.     თანა-მაც მე ესე საქმედ ჩუენისა სარგებელისათჳს და მერმისა საუკუნოჲსა ემბაზისაგან.
    5.     გამობრწყინდეს ვარსკულავნი და რამეთუ მისგან...
    6.     ვცხომდეთ.
    7.     ვიტყოდით მისთჳს და ვთქუათ, რომელი-იგი თქუა მეუფემან ქრისტემან კაცთმოყუარემან კაცთმოყუარისა მამისაგან, რამეთუ ღირს მითხრობად სახიერებაჲ მამისაჲ.
    8.     ვიტყოდი კუალად იგავსა უძღებისა მისთჳს და ვისწავოთ, ვითარ-იგი ღირს ვედრებაჲ ჩუენთა ცოდვათა და ბრალთათჳს და რომლითა ვპოოთ მოტევებაჲ ცოდვათა ჩუენთაჲ.
    9.     „კაცი ვინმე იყო და ესხნეს ორ ძჱ“ – იგავად იტყჳს მაცხოვარი, არა ცხადად ამისთჳს, რამეთუ თჳსისა მამისასა, ვითარცა კაცისა... ძემან მამასა თჳსსა.
    10.     და ვინ არს უმრწემჱსი იგი ძჱ?
    11.     არამედ რომელსა ჰქონან გულისსიტყუანი უთმინოებისანი და უმეცრებისანი.
    12.     და ვერ იცნა შემოქმედი შექმნულმან, რამეთუ არა პატივ-სცა...
    13.     და განეშორა ღმრთისაგან და ღმერთი განეშორა მისგან, რაჲთა არა უნებლებით მოიყვანის, რომელსა არა უნებ მსახურებაჲ მისი, რომელნი არა თჳსით ნებსით იქმან კეთილსა.
    14.     „და მუნ განაბნია ყოველი საცხორებელი მისი და ცხომდებოდა იგი არაწმიდად“.
    15.     და მუნ წარწყმიდა სული... იგი სიმდიდრჱ და მუნ განსცხრებოდა სიმღერითა და მთრვალობითა და გლახაკ იქმნა...
    16.     კეთილი არად სარგებელ არს.
    17.     სადა იეფობაჲ ბოროტისაჲ, მუნ მოკლებაჲ კეთილისაჲ.
    18.     და მერმე იგიცა მოკლებულ იქმნა, რამეთუ არაჲ დაშთა მის თანა სიბოროტითა და უთმინოებითა.
    19.     მერმე წარვიდა და „შეეყო ერთსა მოქალაქეთაგანსა მის სოფლისასა.
    20.     და წარავლინა მან ველსა გარე ძოვნად ღორთა“.
    21.     ესევითარი პატივი მისციან ეშმაკთა, რომელნი ჰმსახურებენ მათ.
    22.     ესეთი ნიჭი მისციან, რომელნი და(!) უნებნ განღებად მუცლისა...
    23.     მიმართ ვერ ძალ-უც, უკუეთუ ვხადო მამად ჩემდა, უკუეთუმცა არა შემინდო.
    24.     დაღაცათუ არა ღირს ვარ ხდად მამად ჩემდა საქმეთაგან, ვერ ძალ-უც, უკუეთუ შეურდე მას, თუმცა არა მომიტევნა ცოდვანი ჩემნი.
    25.     ვერ... ურჩულოებათა თჳსთა.
    26.     მოიხილა მისა, რომელი ჰხედავს ცოდვილთა და ელის სინანულსა.
    27.     „იხილა იგი მამამან მისმან და განიხარა“, რამეთუ მამაჲ არს მოწყალე და ღმერთი არს ბუნებათაჲ და მირბიოდა და მოეხჳა ყელსა მისსა.
    28.     არა მოელოდა, რომელი ელოდა შეწყალებასა, არამედ თჳთ იგი წინამიეგებვოდა მას.
    29.     არა სძაგდა სიძვითა შესუარული იგი ქედი მისი, არამედ წმიდათა ჴელთა მისთა გარე-მოასხმიდა და ფრიად ამბორს-უყოფდა მას.
    30.     საკჳრველი საქმჱ! ხოლო მოწყალებასა ღმრთისასა ვერ ჰხედავა მისსა მას სიტკბოებასა და აურაცხელსა მას მისსა სიმდაბლესა?
    31.     ვითარმედ იგი მიიწი... იხილა ღმერთი ყუავილად, ვინ იხილა მსაჯული ცოდვილთა ნუგეშინისმცემელად?
    32.     არამედ გარნა ვითარცა მოწყალესა ჰნებავს, იქმნების.
    33.     არა კმა იყოა მეძვისა მის ზედა ესოდენი კაცთმოყუარებაჲ, რომელ არს ჭეშმარიტად მჴსნელი?
    34.     არამედ ოდეს მოვიდოდა მეძავი იგი, ესრჱთ იტყოდა გულსა თჳსსა: ესრჱ ვჰრქუა მამასა ჩემსა.
    35.     და მერმე იტყოდა: მამაო, არა შეიგინების სახელი შენი.
    36.     მამაო, შეიწირე ვედრებაჲ ჩემი ცოდვილისაჲ.
    37.     მამაო, სიხარულით, შემოქმედო ბუნებით, არა დავფარო, რომელი შენ იხილე.
    38.     არა უვარ-ვყო, რომელი შენ იცი.
    39.     „მიცოდავს ცად მიმართ და შენ წინაშე და არა ღირს ვარ წოდებად ძედ შენდა.“ არამედ თავით ჩემით გევედრები და თავსა ჩემსა ვშჯი და არა ღირს ვარ...
    40.     ვერ ვიკადრებ თუალთა აღხილვად წმიდასა წმიდათასა.
    41.     დამადგინე კათაკუმეველთა თანა კართა თანა ეკლესიისათა, რაჲთა ვიხილო, რომელი აღესრულების ეკლესიასა შინა.
    42.     და ვიხილო განყოფაჲ მადლთაჲ მათ შენთაჲ...
    43.     „ბეჭედი ჴელსა მისსა“, რომელ არს სულისაგან, და დაიფაროს მისგან, რაჲთა ჩემი ბეჭედი იყოს ყოველთა მბრძოლთა წინააღმდგომ.
    44.     და მისცენით „ჴამლნი ფერჴთა მისთა“, ნუუკუე პოვოს გუელმან მან ქუსლი მისი შიშუელი, რაჲთა შეიცუას ჴამლი ფერჴთა მისთა და დატკებნოს თავი ვეშაპისაჲ მის და ვიდოდის მცნებათა გზასა.
    45.     „და მოიბით ზუარაკი იგი წამებული და დაკალთ, რომელსა არა დადებულ არს უღელი ცოდვისაჲ.
    46.     ვჭამოთ და განვიხაროთ, რამეთუ ძე ესე ჩემი მომკუდარ იყო და განცოცხლდა, წარწყმედულ იყო და იპოვა“.
    47.     და ჯერ-არს ჩემდა სიხარული და მხიარულებაჲ.
    48.     „და იწყეს განცხრომად, რომელ არს განცხრომაჲ სულისაჲ...
    49.     ესე განცხრომისაჲ?
    50.     ხოლო მან ჰრქუა მას: რამეთუ ძმაჲ შენი მოსრულ არს და მამამან შენმან დაკლა ზუარაკი იგი ჭამებული, რამეთუ ცოცხლებით მოიყვანა იგი.
    51.     ხოლო განრისხნა და არა უნდა შინა შესლვად.
    52.     განრისხნა მართალი იგი, ხოლო მამაჲ მისი გამოვიდა და ჰლოცვიდა მას“.
    53.     არა თუ შეურაცხ-ჰყოფს სიტყუასა მართლისასა მამაჲ, არამედ ღაღადებს და უჩუენებს ფრიადსა მოწყალებასა მისსა და მოაჴსენებს აურაცხელსა მისსა სახიერებასა.
    54.     რამეთუ მამაჲ მისი მოსრულ იყო და ევედრებოდა მას.
    55.     „და მან მიუგო და ჰრქუა: აჰა ესერა, ესოდენი ჟამი გმონე და არასადა მომეც თიკანი ერთი თხათაჲ, თუმცა მეგობართა ჩემთა თანა ვიხარე.
    56.     და ოდეს მოვიდა ძმაჲ ესე ჩემი, რომელმან შეჭამა ყოველი მონაგები მეძავთა თანა, დაუკალ ზუარაკი იგი ჭამებული“ და შეჰმოსე სამოსელი იგი პირველი.
    57.     ხოლო რაჲ არს ზუარაკი იგი?
    58.     თჳთ თავადი ძჱ ღმრთისაჲ არს, რომელი...
    59.     და მოკუდა ცოდვათათჳს ყოვლისა სოფლისათა.
    60.     და სამოსელი იგი პირველი არს ნათლისღებაჲ და ორნი იგი ძენი ესე არიან მართალი იგი და ცოდვილი.
    61.     ცოდვილი შეიწყალა და მართალსა ქენებით ეტყჳს: შვილო, რომელი ქუე იდვა, აღადგინა და რომელი ზე იყო, არა უტევებს დაცემად, მიუგო და ჰრქუა მას: „შვილო, შენ მარადის ჩემ თანა ხარ“ და წიაღთა ჩემთა არა განშორებულ იქმენ, ფსალმუნითა და ქებითა იყოფი.
    62.     შენ ყოვლადვე საკურთხეველსა ჩემსა წინაშე სდგა და ღაღადებ და იტყჳ: „მამაო ჩუენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევაჲ შენი, იყავნ ნებაჲ შენი".
    63.     ესე მოვიდა შეწუხებული და ქუეყანასა ზედა მდებარჱ, მდაბლითა ჴმითა შემოსილი ჴმობდა: „მამაო, ვცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენსა და არა ღირს ვარ წოდებად ძედ შენდა“.
    64.     რაჲმცა მეყო, ოდეს მე მესმნეს სიტყუანი ესე?
    65.     ვითარმცა არა შევიწყალჱ ძჱ ჩემი, რომელი ჩემდა მოვიდა?
    66.     შენ დაისაჯები, რომელი განრისხებულ ხარ და არა გულისხმა-გიყოფიეს, ვითარმედ კაცთმოყუარე ვარ.
    67.     ვერ ძალ-მიც, უკუეთუ არა შევიწყალო, რომელი შევქმენ.
    68.     ვერ ძალ-მიც, უკუეთუ არა მიუტეო, რომელი მე მიშობიეს: „შვილო, შენ მარადის ჩემ თანა ხარ და ჩემი ყოველი შენი არს“.
    69.     ხოლო მე ვიქცეოდეს ნაკლულევანი უძლურებითა და ოდეს მოვიდა, რომელმან შეჭამა საცხორებელი შენი მეძავთა თანა, დაუკალ მას ჴბოჲ იგი ჭამებული და შენი სამოსელი შეჰმოსე მას და ბეჭედი ოქროჲ გამოუბრწყინვე მას, ჴამლითა მოჰზღუდე იგი გარჱ.
    70.     რომელ არს წმიდაჲ ეკლესიაჲ, განუღე და საკურთხეველი განუმზადე და ზუარაკი დაუკალ, რამეთუ ყოველთა...
    71.     „შვილო, შენ მარადის ჩემი ხარ და ჩემი ყოველი შენი არს“.
    72.     შენი არს ცაჲ, შენი არს მზჱ, შენი არს მთოვარჱ და ბრწყინვალებაჲ მისი.
    73.     შენი არს, რომელი ზრდის ყოველთა.
    74.     შენი არს ქუეყანაჲ და ნაყოფი მისი. შენი არს ზღუაჲ.
    75.     შენი არს ყოველი სოფელი, შენი არს შესაწირავი.
    76.     შენნი არიან ანგელოზნი. შენი არს მეუფებაჲ ცათაჲ.
    77.     შენი არს ყოველი, რომელი ჩას.
    78.     ჯერ-არს ჩემდა მოწყალებაჲ და შეწყნარებაჲ.
    79.     ხოლო შენ პატივ-გცემ, რამეთუ დაიმარხენ სიტყუანი ჩემნი.
    80.     ხოლო იგი შევიწყალჱ, რამეთუ სინანულად მოვიდა, არამედ „იხარებდი, რამეთუ ძმაჲ იგი შენი მომკუდარ იყო და განცოცხლდა, და წარწყმედულ იყო და იპოვა“.
    81.     ვინ იხილა მკუდარი აღდგომილი და არა იხარებდეს?
    82.     ვინ პოვა წარწყმედული და არა იხარებდეს?
    83.     მოვედ აწ ჩემ თანა და განსცხრებოდე ანგელოზთა თანა და ჩემ თანა.
    84.     ამბორს-უყოფდე ძმასა შენსა და შემომერთე ჩემ თანა ლოცვასა დავითისსა, რომელი-იგი სულიერად ღაღადებდა და იტყოდა: „ნეტარ არიან, რომელთა მიეტევნენ უშჯულოებანი და რომელთა დაეფარნენ ცოდვანი.
    85.     ნეტარ არს კაცი, რომელსა არა შეურაცხა უფალმან ცოდვაჲ“.
    86.     ისმინეთ აწ წმიდისა იგავისაჲ მის.
    87.     ცანთ ძალი მისი, ცანთ, რამეთუ კაცთმოყუარჱ არს უფალი.
    88.     მოვედით ყოველნი, ვღაღადებდით მისა მიმართ და ვიტყოდით: მეუფეო მშჳდობისაო ქრისტეჱ ძეო ღმრთისაო, ვცოდეთ ყოველთა ცად მიმართ და წინაშე შენსა და არა ღირს ვართ წოდებად მონად შენდა.
    89.     აწ გულისხმა-ვჰყოფთ შენსა მოწყალებასა და მოვიჴსენებთ შენსა სახიერებასა.
    90.     მოვიჴსენოთ პირველისა მის მეძვისაჲ.
    91.     მოვიჴსენოთ პირველისა მის ავაზაკისაჲ.
    92.     ყოველნი ცოდვილნი მოისწრაფიან შენსა მოწყალებასა, ვითარცა იგინი წმიდა იქმნეს.
    93.     და აღმადგინენ ჩუენცა, ვითარცა მკუდარნი.
    94.     ვითარცა შენ ასდეგ მკუდრეთით ჯუარსა შემშჭუალული, ეგრეცა ჩუენ აღმადგინენ მკუდრეთით, რომელნი ღირს ვიქმნენით აღდგომითა შენითა.
    95.     და კუალად, რომელთა გუეგულების ნათლისაჲ მის, ყოველნი გულისსიტყუანი კაცობრივნი განვიშორნეთ და სულნი ჩუენნი ცად მიმართ განვიწმიდნეთ, უფალი ახლოს არს, ნუ რასა ჰზრუნავთ, რამეთუ კართა ზედა მომტევებელი მოვიდა მკურნალი.
    96.     სამკურნალოჲ განღებულ არს, წამალნი განფენილ არიან, ემბაზი მადლისაჲ სავსჱ არს და ყოველთა მოხადის, სულიერი სამოსელი მამისაგან მოიქსოების.
    97.     ხოლო ჩუენ სარწმუნოებისა სანთელნი აღვანთნეთ და ზეთი სიმართლისაჲ განვიმზადოთ, რაჲთა ოდეს შუვა ღამეს ჴმაჲ იყოს,
    98.     ვითარმედ: „აჰა, ესერა, სიძე მოვალს, გამოვედით და მივეგებვოდით მას“, ძლიერითა სანთლითა და სიხარულით ვღაღადებდეთ
    99.     და ესრეთ ვიტყოდით: „კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა, მეფე ისრაჱლისაჲ“, მდაბალი და მშჳდი, ჰხედავთა, საყუარელნო, ვითარ „სიხარული იქმნების ცათა შინა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს?“
    100.     „ჰჱ, გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, ეგრეთ სიხარული იყოს წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა, ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს“.
    101.     ხოლო აწ მოვედით, მორწმუნენო, და ვილოცვიდეთ სიწმიდით და შევინანნეთ ცრემლითა შეცოდებანი ჩუენნი და ვევედრებოდით მრავალმოწყალესა მას...
    102.     ესე დღენი ორმეოცნი და სიხარულით მივიწინეთ ადგომასა მკუდრეთით უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტე და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და მადლი და პატივი და თაყუანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


4

     1.     6. მეხუთე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ, თქუმული იოვანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ, „ფარისეველისა მისთჳს და მეზუერისა“
    2.     მოიქეცით ჩემდა ყოვლითა გულითა თქუენითა, იტყჳს უფალი.
    3.     მოიქეცით ჩემდა ყოვლითა გულითა თქუენითა, მარხვითა სიწმიდისაჲთა დაიპენით გულნი თქუენნი და ნუ სამოსელი თქუენი.
    4.     და მომეახლენით მე და მე მიგეახლო თქუენ.
    5.     „ითხოვდით და მოგეცეს თქუენ, ეძიებდით და ჰპოვოთ, ირეკდით და განგეღოს თქუენ, რამეთუ ყოველი, რომელი ითხოვნ, მოიღის და რომელი ეძიებნ, პოვის და რომელი ირეკნ, განეღოს.
    6.     ვინ-მე იყოს თქუენგანი, რომელსა სთხოვდეს ძჱ თჳსი ანუ ასული თჳსი პურსა, ნუუკუე ქვაჲ მისცეს მას?
    7.     ანუ სთხოვდეს თევზსა, გუელი ნუ მისცესა მას?
    8.     უკუეთუ თქუენ, უგუნურთა იცით მისაცემელი კეთილი შვილთა თქუენთაჲ, რაოდენ არა უფროჲს მამამან თქუენმან ზეცათამან მოგცეს თქუენ, რაჲ-იგი გიჴმს თქუენ“?
    9.     არამედ ითხოვდით ხოლო სარწმუნოებით და გულსმოდგინედ და ილოცევდით დაუცხრომელად.
    10.     და ამასცა ესევითარსა იგავსა ეტყოდა მათ, ვითარმედ: ყოველსა ჟამსა ჯერ-არსო თავყანისცემაჲ უწყინოდ და შესლვად სახლსა შინა ღმრთისასა,
    11.     ვითარცა-იგი მეფსალმუნჱ იტყჳს: „ხოლო მე მრავლითა მოწყალებითა შენითა შევიდე სახლსა შენსა და თაყუანს-ვსცჱ ტაძარსა წმიდასა შენსა შიშითა შენითა“.
    12.     აწ, საყუარელო, ჩუენდა ჯერ-არს თავყანისცემაჲ უწყინოდ და ვედრებაჲ წინაშე უფლისა, რამეთუ თავყანის-სცემდა და ილოცვიდა მოსჱ მთასა ზედა სინასა ორმეოც დღჱ და ორმეოც ღამჱ.
    13.     პური არა ჭამა და წყალი არა სუა, და გამოეცხადა ღმერთი პირისპირ და ჰზრახვიდა მას.
    14.     ელიაცა თაყუანის-სცემდა და იმარხვიდა ორმეოც დღჱ და ორმეოც ღამჱ.
    15.     და ჰზრახვიდა იგიცა ღმერთსა ქორებს შინა პირისპირ.
    16.     ისო, ძჱ ნავესი, თავყანის-სცემდა და იდვა ქუეყანასა ზედა პირდაქცევით და გამოეცხადა მას ანგელოზი უფლისაჲ.
    17.     ანა, დედაჲ იყო სამოელისი, ილოცვიდა და იმარხვიდა სელომს შინა.
    18.     თაყუანისცემითა და ლოცვითა ითხოვა სამოელი ღმრთისაგან, ამისთჳსცა უწოდა სახელი მისი სამოელ, რომელი გამოითარგმანების სმენილი ღმრთისაჲ.
    19.     დანიელ იმარხვიდა ბაბილონს შინა და თაყუანის-სცემდა უფალსა და ილოცვიდა.
    20.     მღჳმესა შინა დაუჴშნა მან პირნი ლომთანი და არა შეეხნეს იგინი მას.
    21.     სამთა ყრმათა მარხვითა და ლოცვითა და თაყუანისცემითა დაშრიტეს აღგზნებული იგი საჴუმილი და ცუარად გარდააქციეს.
    22.     ზაქარია და ელისაფეთ იმარხვიდეს და...
    23.     უდაბნოს განვიდა, პური ყოვლადვე არა ჭამა, ღჳნოჲ და იყი არა სუა, თაყუანისცემითა და ლოცვითა ღირს იქმნა ჴელის დადებად თავსა უფლისასა.
    24.     და თუ ყოველნი არა ვთქუნეთ შემდგომითი-შემდგომად, რომელი-იგი გჳთქუმან, აწ იხილეთღა ძმანო, თუ რავდენი კეთილი მოიწევის ჩუენ ზედა მარხვითა, ლოცვითა და თაყუანისცემითა.
    25.     ხოლო ამას გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, რამეთუ უწყინოდ ჯერ-არს ჩუენდა თაყუანისცემაჲ და ვედრებაჲ და ლოცვაჲ წინაშე უფლისა.
    26.     ისმინჱ ესეცა, რასა-იგი იტყჳს თჳთ თავადი უფალი, ვითარმედ: „მსაჯული ვინმე იყო ერთი ქალაქსა შინა, რომელსა ღმრთისაგან არა ეშინოდა და კაცთაგან არა ჰრცხუენოდა.
    27.     ქურივი ვინმე იყო მასვე ქალაქსა შინა, რომელი-იგი მივალნ მისა ზედაჲსზედა, ეტყჳნ... მისაჯჱ მე მოსაჯულისა“...
    28.     აწყინებდა მას და მოვალნ მისსა ზედაჲსზედა, უწყინოდ თავყანის-სცემნ მას და შეურდებინ, ტირნ, ცრემლოინ, მოეხჳს ფერჴთა მისთა, ამბორს-უყოფნ ჴელთა მისთა.
    29.     ხოლო მსაჯული იგი ჰრისხავნ მას და აგინებნ და განაძებნ მას გარჱ, არამედ ზინ იგი წინაშე მისა, აწყინებნ და ეტყჳნ მას: მისაჯჱ მე მოვალისა ჩემისაგან, მაშინ თქუა მსაჯულმან მან გულსა შიდა თჳსსა:
    30.     „დაღაცათუ ღმრთისაგან არა მეშინის და კაცთაგან არა მრცხუენინ, ხოლო დედაკაცი ესე ქურივი დაუცადებელად მაწყინებს მე და შრომასა შემამთხუევს და არა მიტევებს მე განსუენებად,
    31.     ვისმინო მე მისი და უსაჯო მას, რაჲთა არღარა მოვიდეს იგი ჩემდა და არცაღა მიმდემი მაწყინებდეს მე იგი“.
    32.     ხოლო აწ ჰხედავთა, საყუარელნო, რავდენი კეთილი არს უწყინოდ ვედრებაჲ და თაყუანისცემაჲ?
    33.     გესმაა, მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ ურცხჳნოჲ, დაღაცათუ ღმრთისაგან არა ეშინოდა და კაცთაგან არა ჰრცხუენინ, ზედაჲსზედა წყინებისათჳს ქურივისაჲ ამის – ვისმინო მისი.
    34.     ოდესღა მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ ამას იტყჳს და იქმს, ხოლო ღმერთმან არა ყოს შუვრისგებაჲ მონათა თჳსთაჲ მაჭირებელთა მათგან?
    35.     ანუ არა ყოს-მეა წყალობაჲ, დიდი მათ ზედა, რომელნი ღაღადებდნენ მისა მიმართ დღჱ და ღამჱ?
    36.     ანუ არა-მე სულგრძელ იყოსა მათ ზედა და მიუტევნეს ცოდვანი მათნი, რომელნი-იგი უწყინოდ თავყანის-სცემდენ და ევედრებოდიან უფალსა?
    37.     ჰჱ, გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოს ესე ყოველი უფალმან, რომელნი სთხოვდენ მას, რამეთუ უფროჲს არიან ნიჭნი იგი ღმრთისანი, რომელნი განემზადებიან მისთა მოყუარეთათჳს,
    38.     ვითარცა-იგი იტყჳს: „რომელი თუალმან არა იხილა და ყურსა არა ესმა და გულსა კაცისასა არა მოჰჴდა, რომელი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა“, „ხოლო ოდეს მოვიდეს ძჱ კაცისაჲ, პოვოს-მეა სარწმუნოებაჲ ქუეყანასა ზედა“?
    39.     მიკჳრს მე, საყუარელნო ძმანო ჩემნო, ნანდულვე უკუეთუ პოვოს სარწმუნოებაჲ ქუეყანასა ზედა,
    40.     რამეთუ განკაფდა ქუეყანაჲ და ყოველნი მკჳდრნი მისნი მის თანა განმრავლებითა მით უშჯულოებისაჲთა, განჴმა სიყუარული მრავალთაჲ და განქარდა სარწმუნოებაჲ, რამეთუ მრავალთა დაუტევეს სარწმუნოებაჲ და უკუნ იქცეს.
    41.     სახელი ზედა-აც სარწმუნოებისაჲ, მოსილ არიან იგინი სამოსლითა ცხუვართაჲთა, მდუმრიად იხედვენ, ხოლო შინაგან არიან მგელ მტაცებელ.
    42.     და ნაყოფისა მათისაგან იცნეთ იგინი, ვითარცა-იგი თავადი უფალი წამებს...
    43.     და სხუათა მრავალთა შეურაცხ-ჰყოფდეს, თავთა თჳსთა განიმართლებდეს, ესევითარი იგავი ჰრქუა მათ: „კაცნი ვინმე ორნი აღვიდოდეს ტაძარსა მას თაყუანისცემად, ერთი ფარისეველი და ერთი მეზუერე.
    44.     ფარისეველი იგი ერთ კერძო დგა, ესრეთ თჳსაგან ილოცვიდა: ღმერთი, გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ ვითარცა სხუანი კაცნი, რამეთუ არა ვარ მეძავი, არცა მტაცებელი, არცა მზაკუვარი და ცრუმოწამჱ, არცაღა კუალად ვარ, ვითარცა ესე მეზუერჱ.
    45.     ვიმარხავ ორორით შაბათსა შინა და მივსცემ ყოვლისაგან მონაგებისა ჩემისა“.
    46.     ჵ ფარისეველო, რაჲსათჳს განლაღებულ ხარ?
    47.     ნანდჳლვჱ ვითარცა ფარისეველი იტყჳს, ვითარმედ: არა ვარ ცრუ და მზაკუვარ... და გამხილებენ საქმენი შენნი...
    48.     გმადლობ შენ, რამეთუ არა ეგრეთ ვარ, ვითარცა სხუანი კაცნი.
    49.     მადლობაჲ იგი კეთილ არს, ხოლო შემდგომი ამისი სავსჱ არს უკეთურებითა.
    50.     ვერ შესაძლებელ არს ერთისა თუალისაგან წყაროჲსა გამოდინებაჲ ტკბილი და მწარე: ღმერთსა ჰმადლობ და თავსა შენსა იქებ და სხუათა მრავალთა განიკითხავ და შეურაცხ-ჰყოფ.
    51.     იტყჳ, რამეთუ: „არა ვარ მზაკუვარი, არცა მტაცებელი, არცა ცრუმოწამე და არცა მეძავი“.
    52.     და თუ ნანდჳლვე შენ არა ხარ ეგრე, ვითარ-ეგე შენ იტყჳ თავით შენით, რაჲსათჳს დასჯი მოყუასსა შენსა?
    53.     არა გასმიესა წერილისაჲ მის, რასა-იგი იტყჳს: „ნუ განიკითხავთ, რაჲთა არა განიკითხნეთ და ნუცა დასჯით, რაჲთა არა დაისაჯნეთ.
    54.     საწყაულითა, რომლითა მიუწყოთ, მითცა მოგეწყოს“?
    55.     გინათუ რაჲსათჳს აყუედრებ პირისპირ მეზუერესა მას და იტყჳ: „არცაღა ვარ, ვითარცა ესე მეზუერე“.
    56.     „შენ ვინ ხარ, რომელი განიკითხავ სხჳსა მონასა, დგეს სამე თჳსისა უფლისათჳს, გინა თუ დაეცეს?
    57.     დგეს სამე, რამეთუ შეძლებელ არს უფალი იგი მისი დამტკიცებად მისსა“.
    58.     იტყჳ, რამეთუ „ორი დღე ვიმარხე შაბათსა შინა და ათეული მივსცი ყოვლისაგან მონაგებისა ჩემისა გლახაკთა“.
    59.     ჵ ფარისეველო, რაჲსათჳს ჰმაღლოვი და ჰქადაგებ ამას?
    60.     არა გესმაა, რასა-იგი იტყჳს: „ნუ აგრძნობნ მარცხენე შენი, რასა იქმოდეს მარჯუენე შენი?“
    61.     უკუეთუ ამას იქმ ღმრთისათჳს, ღმერთმან თჳთ უწყის ყოველი, რამეთუ იგი არს გულთმეცნიერი და მან უწყნის დაფარულნი კაცთანი.
    62.     ხოლო აწ არა თუ ღმრთისათჳს არს საქმჱ ეგე შენი, არამედ შური ბოროტი დათესულ არს შენ თანა სიტყჳსა მისთჳს უფლისა, რომელი თქუა მეზუერეთათჳს, ვითარმედ: „მეზუერენი და ცოდვილნი წინა-გიძღოდიან თქუენ სასუფეველსა ცათასა“.
    63.     და ესეცა უწყოდე, რამეთუ ესევითარი ჩუეულებაჲ არს ფარისეველთაჲ: ყოველსა, რასაცა-იგი იქმანედ წინაშე კრებულსა და ერსა შორის საჩუენებლად კაცთა, რაჲთა იდიდებოდიან მათგან და მათგანცა მიიღონ სასყიდელი მათი.
    64.     რამეთუ „ამპარტავანთა ღმერთი შეჰმუსრავს, ხოლო მდაბალთა მოსცეს მადლი“.
    65.     და კუალად იტყჳს: „შეჰრისხენ ამპარტავანთა.
    66.     წყეულ არიან, რამეთუ მათ გარდააქციეს მცნებათაგან შენთა“.
    67.     ხოლო მეზუერჱ იგი დგა ერთ კერძო, არა უნდა არცაღათუ ზე ახილვად თუალთა მისთა, არამედ იცემდა მკერდსა თჳსსა და იტყოდა: „ღმერთო, მილხინჱ ცოდვილსა ამას“, უფალო, უკუეთუ ჯერ-არს, მომიტევენ მე შეცოდებანი ჩემნი.
    68.     ეჰა, საყუარელნო, კეთილი განზრახვაჲ განიზრახა მეზუერემან მან, რამეთუ ვერ აღიხილვიდა თუალთა ზეცად,
    69.     არამედ სულთქუმითა მით უსიტყუელითა იცემდა მკერდსა თჳსსა და იტყოდა: მან უწყნის დაფარულნი გულისა ჩემისანი, მანვე გულისხმა-ყვნეს აურაცხელნი ესე სულთქუმანი ჩემნი უსიტყუელნი.
    70.     და ვიცი და მრწამს, უკუეთუ ინებოს, შემძლებელ არს იგი აჴოცად ყოველთა ცოდვათა ჩემთაჲ.
    71.     და გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, იხილეთღა, რავდენსა მადლსა მიემთხჳა მეზუერე იგი, რავდენსა მოტევებასა ცოდვათასა.
    72.     გარდამოვიდოდა იგი მიერ ტაძრით, განმართებული დიდითა მით სიმდაბლითა თჳსთა, ღაღადებდა და იტყოდა: კეთილ არს...
    73.     და რამეთუ სიმდაბლჱსა ჩემსა მომიჴსენა მე და რამეთუ მოხედა ლოცვასა მდაბალთასა და არა შეურაცხ-ყო თხოვაჲ მათი.
    74.     ხოლო ფარისეველი იგი გარდამოვიდოდა განცრუვებული და სირცხჳლეული სილაღითა მით მისითა, „რამეთუ რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს და ყოველმან, რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს“.
    75.     აწ მოვედით, ძმანო ჩემნო საყუარელნო და სასურველნო ქრისტესნო, და მოვიძულნეთ და მოვიძაგნეთ საქმენი იგი და სიტყუანი ფარისეველისანი და მის თან ვილოცვიდეთ და შევიყუარნეთ სიტყუანი და საქმენი მეზუერისანი, და მის თანა თაყუანის-ვსცემდეთ და ვევედრებოდეთ.
    76.     მის თანავე სულთ-ვითქუმიდეთ უსიტყუველად, მის თანავე ვღაღადებდეთ და ვიტყოდით: „უფალო, გჳლხინჱ და მოგჳტევენ შეცოდებანი ჩუენნი,
    77.     და რაჲთა წმიდანი ესე დღენი ორმეოცნი აღვასრულნეთ ღირსებით, წმიდითა გულითა ვიმარხვიდეთ და ვილოცვიდეთ,
    78.     რაჲთა მივემთხჳნეთ და მივიწინეთ მკუდრეთით აღდგომასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა და სიხარულით ვდღესასწაულობდეთ და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომლისა შუენის დიდებაჲ და პატივი და მადლი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


5

     1.     7. მეექუსესა კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ: „მისთჳს, რომელ-იგი შევარდა ჴელთა ავაზაკთასა“, საკითხავი, თქუმული იოვანჱ ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ
    2.     სიმართლჱ მართლისა მის ზედა იყოს და უშჯულოებაჲ უშჯულოჲსა მის ზედა იყოს, იტყჳს უფალი.
    3.     და უშჯულომან თუ მოაქციოს ყოველთაგან უშჯულოებათა მისთაგან, რომელ ქმნნა და დაიმარხნეს მცნებანი ჩემნი და ყოს წყალობაჲ და სიმართლჱ,
    4.     ცხოვრებით ცხომდეს იგი და არა მოკუდეს და ყოველნი შეცოდებანი მისნი, რომელ ქმნნა, არღარა მოვიჴსენნჱ სიმართლესა მას შინა, რომელ ქმნა და ცხოვრებითა ცხომდეს.
    5.     „რამეთუ არა ნებით ვინებო სიკუდილი ურჩულოჲსაჲ მის, იტყჳს უფალი, არამედ მოქცევაჲ მისი გზისაგან მისისა უკეთურისა“.
    6.     აწ ჰხედავთა, საყუარელნო, რაოდენ არს სულგრძელებაჲ მისი და მიუწდომელი მისი სახიერებაჲ და კაცთმოყუარებაჲ?
    7.     რამეთუ არა ჰნებავს მას სიკუდილი ცოდვილისაჲ...
    8.     ღაღადებს და იტყჳს უფალი: „რომელსა უყუარდე მე, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე“.
    9.     მაშინ ეტყოდა ვინმე მას: „უფალო, მიგდევდჱ შენ, ვიდრეცა ხჳდოდი.
    10.     არამედ მიბრძანე პირველად, რაჲთა ვიჯმნე სახლეულთა ჩემთაგან“.
    11.     მაშინ ჰრქუა მას იესუ: „არავინ დასდვის ჴელი ერქუანსა და იხედავნ იგი უკუმართ და წარემართის მას სასუფეველსა შინა ცათასა“.
    12.     ჵ კაცო, ოდესღა წარმართებულ ხარ, რასაღა იხედავ უკუმართ?
    13.     რაჲსათჳს შურები, რომლისა სასყიდელი არა მოგაქუს?
    14.     „სამკალი ფრიად არს, ხოლო მუშაკნი მცირედ არიან“.
    15.     სასუფეველი განღებულ არს, ხოლო შემავალნი მცირედ არიან, მოძღუარი კეთილი მოსრულ არს, ღაღადებს და იტყჳს, გჳთხრობს და გუასწავებს: უკუეთუ ისმინოთ ჩემი და ისწავლნეთ მცნებანი ჩემნი, კეთილსა ქუეყანისასა შჭამდეთ თქუენ,
    16.     „ხოლო ნეტარ არიან თუალნი, რომელთა იხილონ, რომელსა-ესე თქუენ ჰხედავთ, რამეთუ მრავალთა წინაწარმეტყუელთა და მამათმთავართა სწადოდა ხილვის, რომელსა-ესე თქუენ ჰხედავთ, და არა იხილეს, და სმენად, რაჲ-ესე თქუენ გესმა, და არა ესმა“.
    17.     ეჰა, საყუარელნო, ნანდჳლვე ნეტარ არიან იგი თუალნი, რომელთა იხილეს ესევითარი უფალი.
    18.     ნეტარ არიან ყურნიცა იგი, რომელთა ესმნეს ტკბილნი იგი სიტყუანი ცხოვრებისანი პირისაგან მისისა, რამეთუ ესევითართა სიტყუათა ეტყოდა უფალი იგი და მაცხოვარი ყოველთაჲ.
    19.     მას ჟამსა აღ-ვინმე-დგა შჯულისმდებელი, რომელი გამოსცდიდა უფალსა ჩუენსა იესუს და ეტყოდა: „მოძღუარ, რაჲ ვქმნე, რაჲთა ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳდრო“?
    20.     ჵ შჯულისმდებელო, რაჲსათჳს გამოსცდი უფალსა და მოძღუარსა?
    21.     გამოცდაჲ იგი არა სამართალ არს, ხოლო კითხვაჲ იგი – შუენიერ და პატიოსან.
    22.     იკითხავ და იტყჳ: „მოძღვარ, რაჲ ვქმნჱ, რაჲთა ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳიდრო?“
    23.     ოდესღა შჯული იცი და წიგნი აღმოგიკითხავს, არა-მე იცია, რაჲ ჰქმნე, რაჲთა ცხორებაჲ საუკუნოჲ დაიმკჳდრო?
    24.     აწ იხილეთ სიმდაბლჱ იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ვითარ-იგი სიტკბოებით და სიმდაბლით ეტყჳს მას: „შჯულსა რაჲ წერილ არს, ვითარ აღმოგიკითხავს?“
    25.     იხილავს-მე ვისა ესევითარი სიმდაბლჱ, რამეთუ მეყუსეულად არა ასწავა მას, არამედ მისითავე პირითა ჰკითხავს მას და იტყჳს: შჯულსა ვითარ წერილ არს, ვითარ აღმოგიკითხავს?
    26.     ხოლო მან ჰრქუა მას: „შეიყუარო ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, და მოყუასი შენი – ვითარცა თავი თჳსი“.
    27.     ოდესღა ესე იცი, რამეთუ ჯერ-არს შეყუარებად ღმერთი ყოვლითა გულითა და ყოვლითა სულითა და ყოვლითა ძალითა და ყოვლითა გონებითა, ოდეს ამას ჰყოფდე, ღმერთსა ყოვლადვე შე-ვე-არა-სცოდო, არამედ დაიმარხნე ყოველნი მცნებანი მისნი და, სამართალთა მისთა ხჳდოდი.
    28.     და მოყუასი შენი, თუ ვითარცა თავი თჳსი, გიყუარდეს, რამეთუ „სიყუარულსა არაჲ შურნ, არა მაღლოვინ, არა განლაღნის, არა სარცხჳნელ იქმნის, არა ეძიებნ თავისა თჳსისასა.
    29.     სიყუარული არასადა დავარდის“, სიყუარულმან მოყუასსა ბოროტი არასადა უყვის, აღმასრულებელ რჩეულისა არს სიყუარული, ესე არს სამართალი წინაშე ღმრთისა.
    30.     გუალე, „შენცა ეგრევე ჰყოფდი და სცხომდჱ“.
    31.     „ხოლო მას ვითარცა უნდა განმართლებაჲ თჳსისაჲ, ჰრქუა იესუს: და ვინ არს მოყუას ჩემდა?
    32.     მაშინ მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: კაცი ვინმე ერთი გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ და ავაზაკნი დაესხნეს მას გზასა ზედა, რომელთაცა შეიპყრეს იგი და განძარცუეს და წყლულებაჲ დიდი დასდვეს მას ზედა და სიკუდიდ მიაწიეს იგი და წარვიდეს იგინი“.
    33.     ხოლო აწ, საყუარელნო, ვიხილოთ და გულისხმა-ვყოთ, ვინ-მე იყო კაცი იგი ერთი, რომელი გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ?
    34.     ესე კაცი ადამი იყო, რომელიც დამკჳდრებული იყო სამოთხესა შინა, რამეთუ იერუსალჱმი სამოთხედ გამოისახვის.
    35.     ესე ადამი სამოთხესა შინა ვიდოდა, იმოთხვიდა და იშუებდა და იხარებდა.
    36.     აჰა, ავაზაკნი დაესხნეს მას, რომელთაცა განძარცუეს იგი და წყლულებაჲ დიდი დასდვეს მას ზედა და სიკუდიდ მიაწიეს იგი და წარვიდეს.
    37.     ხოლო ავაზაკნი იგი ეშმაკნი არიან.
    38.     მოვიდა ეშმაკი სამოთხედ და პოვა ადამი, სამოთხესა შინა, შემკული და შემოსილი მადლითა მით სულიერითა.
    39.     მუნქუესვე შეიპყრა იგი, განძარცუა შურითა მით გესლიანითა და აცთუნა და მოწყლა იგი წყლულებითა დიდითა და მო-ცა-აკუდინა იგი სიკუდილითა მით საუკუნოჲთა, განკიცხა, განაქიქა და განბასრა და დააგდო იგი ქუეყანასა ზედა და წარვიდა.
    40.     იდვა ადამი განძურცილი და განშიშულებული, წყლული და მომკუდარი.
    41.     ეძიებდა შემწესა და არავის ჰპოებდა.
    42.     მას ჟამსა იხილა უფალი, მომავალი სამოთხედ, და დაემალა ადამი შიშულოებისა მისგან და სულითა წყლულ იყო იგი.
    43.     „ესმა ჴმა უფლისა ღმერთისაჲ, ვიდოდა რაჲ შორის სამოთხესა მას.
    44.     და ჰრქუა უფალმან ადამს: ადამ, ადამ, სადა ხარ?
    45.     ხოლო მან ჰრქუა მას: მესმა ჴმაჲ შენი, ხჳდოდჱ რაჲ შორის სამოთხჱსა და შემეშინდა, რამეთუ შიშუელ ვარ და დაგემალჱ.
    46.     ჰრქუა მას უფალმან: და ვინ გითხრა შენ, რამეთუ შიშუელ ხარ შენ?
    47.     არა თუ ხისაჲ მის ჰშჭამჱ, რომლისაჲ გამცენ შენ?“
    48.     „ხოლო აწ, რამეთუ არა ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ, წყეულ იყავნ ქუეყანაჲ საქმეთა შინა შენთა!
    49.     ეკალი და კუროჲსთავი აღმოგიცენდებოდის შენ და ჰშჭამდე შენ თივასა ველისასა.
    50.     ოფლითა პირისა შენისაჲთა ჰშჭამდჱ შენ პურსა შენსა ვიდრე მიქცევადმდჱ შენდა მუნვე ქუეყანად, რომლისაგანცა გამოისახჱ, რამეთუ მიწისაგან შექმნულ იყავ და განგძარცუა შენ ეშმაკმან და აწ მუნვე მიწად მიიქეც“.
    51.     და გამოჴადა უფალმან ადამი სამოთხისა მისგან.
    52.     მოვიდა ეშმაკი და კუალად პოვა ადამი მარტოდ გარეშჱ სამოთხესა მას, ვითარცა ცხოვარი გარეშჱ ბაკსა.
    53.     რამეთუ რაჟამს განეყენის მადლი ღმრთისაჲ კაცთაგან, მაშინ მარტოჲ დარჩის იგი.
    54.     ვითარცა იხილა ეშმაკმან, რამეთუ მარტოჲ იყო ადამი, შეიპყრა იგი, ვითარცა მჴეცმან ბოროტმან, და სრულიად მოაკუდინა იგი, წარიტაცა და შეავლნა მას ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და მუნ დააგდო იგი გზასა ზედა ქუესკნელისასა და წარვიდა.
    55.     „მღდელი ვინმე მოვიდოდა მასვე გზასა.
    56.     მიემთხჳა ადამს, იხილა იგი და თანა-წარჰჴდა“.
    57.     ვინ-მე იყო მღდელი იგი, რომელი მივიდოდა მასვე გზასა და იხილა ადამი, გზასა ზედა დაცემული, და თანა-წარჰჴდა?
    58.     ესე მღდელი აჰრონ იყო, რომელი უძღოდა მოსეს თანა ერსა მას ისრაჱლისასა.
    59.     ესე აჰრონიცა მო-ვე-კუდა და შევლნა მან ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და იხილა ადამი გზასა ზედა დაცემული და თანა-წარჰჴდა.
    60.     და ეგრევჱ სახედ ლევიტელი ვინმე მივიდოდა მასვე გზასა.
    61.     ესე ლევიტელი მოსჱ იყო შჯულისმდებელი, რომელი მოკუდა.
    62.     მანცა შევლნა ბჭენი ჯოჯოხეთისანი, მიემთხჳა, იხილა ადამი გზასა ზედა დაცემული და იგიცა თანა-წარჰჴდა.
    63.     „სამარიტელი ვინმე მგზავრ მოვიდოდა და მიემთხჳა იგი მას, იხილა და შეეწყალა იგი“.
    64.     ვინ-მე არს ესე სამარიტელი, რომელი მოვალს მოგზაურად?
    65.     არა თუ სამარიტელი, არამედ მარიამისგან შობილი, რომელი სამარიტელად იწოდა ჰურიათა მიერ, ესე მოვიდა მოგზაურად ზეცით ქუეყანად და ჴორცნი შეისხნა წმიდისაგან ქალწულისა მარიამისგან,
    66.     ამანვე პირველად პირველშექმნილი იგი ადამ შეცოდებისა მისთჳს სამოთხით გამოჴადა, ესევე მოვიდა ზეცით ქუეყანად შეწყალებად მისა, ჯუარცუმაჲ დაითმინა, სიკუდილი თავს-იდვა, ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა შევიდა პატიოსნითა ჯუარითა თჳსითა.
    67.     მუნ შინა იხილა ადამი დაცემული და ყოველი ნათესავი კაცთაჲ მის თანა წყლულებითა თჳსითა დაცემული.
    68.     „იხილა იგი და შეეწყალა.
    69.     მოვიდა და შეუხჳა წყლულებაჲ იგი მისი“.
    70.     რაჲ-მე არს სახუეველი იგი წყლულებისა მის ჩუენისაჲ?
    71.     ესე არს, რამეთუ შეცოდებათათჳს ყოვლისა სოფლისათა იწყალა იგი და ჩუენ წყლულებითა მისითა განვიკურნენით.
    72.     „და დაასხა მას ზედა ზეთი და ღჳნოჲ“.
    73.     ზეთი იგი, რომელ დაასხა, ესე არს დიდი იგი მოწყალებაჲ მისი, რომელი მოჰფინა ჩუენ ზედა, რომელ არს ესე წყლითა ნათლისღებაჲ და ზეთითა, და ცხებითა მით ზეთისაჲთა მივემთხუევით მოსლვასა სულისა წმიდისასა ჩუენ ზედა.
    74.     ხოლო ღჳნოჲ იგი, რომელ დაასხა, ესე არს წმიდაჲ და პატიოსანი უჴრწნელი სისხლი მისი, რომელი დასთხია და მოგუცა ჩუენ, რაჲთა მოვიღოთ მოსატევებელად ცოდვათა ჩუენთა.
    75.     „და აღსუა იგი კაჰრაულსა თჳსსა ზედა“.
    76.     ესე არს, რამეთუ კარაული იგი სიმდაბლედ და ჯუარად გამოისახვის, რამეთუ დიდსა მას სიმდაბლესა მისსა და პატიოსანსა ჯუარსა მოკიდებულ არს სასოებაჲ ჩუენი.
    77.     „და შეიყვანა იგი პანდუქიონსა“.
    78.     ხოლო პანდოქიონი გამოითარგმანების – ყოველთა შემწყნარებელი.
    79.     ხოლო რაჲ-მე არს შემწყნარებელი ყოველთაჲ?
    80.     იღუაწა იგი და შეიყვანა პანდოქიონსა, რომელ არს ეკლესიაჲ.
    81.     ამისთჳს ეტყჳს წმიდასა ეკლესიასა: აჰა, ესერა, მიგცემ შენ ორსა დრაჰკანსა, რომელ არს წმიდაჲ ჴორცი ჩემი და პატიოსანი სისხლი ჩემი, ამით „იღუაწდე ერსა ამას ჩემსა და თუ რაჲმე სხუაჲცა საჴმარ იყოს შენდა“...
    82.     და ყოვლადვე ...ტეო შენ ობლად, რამეთუ მე, აჰა ესერა, თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდჱ სოფლისა.
    83.     „აწ ვინ ამათ სამთაგანი უმახლობელეს იყოს მისა, რომელი-იგი შევარდა ჴელთა ავაზაკთასა?
    84.     ვიცი და მრწამს, საყუარელნო, რამეთუ რომელმან-იგი ყო წყალობაჲ მის ზედა“.
    85.     ხოლო აწ, ძმანო ჩემნო, ჩუენცა ეგრევე ვჰყოფდეთ და ვცხომდეთ.
    86.     აწ მოვედით და შეურდეთ ყოველთა შემწყნარებელსა წმიდასა ეკლესიასა და ვეზიარებოდით წმიდასა მას ჴორცსა და პატიოსანსა სისხლსა ჭეშმარიტისა ძისა ღმრთისასა, თაყუანის-ვსცემდით და ვევედრებოდით,
    87.     რაჲთა წმიდანი ესე დღენი ორმეოცნი მშჳდობით აღვასრულნეთ და სიხარულით მივიწინეთ დღჱსა მას უფლისასა, რამეთუ დღჱ იგი უფლისაჲ, ვითარცა მზჱ, მოვალს და მოეფინების მკუდრეთით აღდგომაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი.
    88.     და ერთობით ...ბდეთ ნათელსა მას შინა აღდგომისასა და ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომელსა შუენის დიდებაჲ, მადლი, პატივი და თაყუანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


6

     1.     8. მეშჳდესა კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თქუმული იოვანჱ ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ, თარგმანებაჲ წმიდისა სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ: „მდიდრისათჳს და ლაზარესთჳს გლახაკისა“
    2.     ძირი ყოვლისა სასოებისაჲ კეთილისაჲ ესე არს პირველად სარწმუნოებაჲ შეურყეველი, მარხვაჲ სიწმიდით, ლოცვაჲ და ვედრებაჲ გულსმოდგინედ, გლახაკთმოწყალებაჲ, სტუმართმოყუარებაჲ, უცხოთა შეწყნარებაჲ დასასრულად და დასაბეჭდელად ამის ყოვლისა,
    3.     რაჲთა განჰყიდო მონაგები შენი და მისცე გლახაკთა და სიმართლჱ შენი ეგოს უკუნისამდე.
    4.     ამას თჳთ თავადი უფალი გუასწავებს და იტყჳს, ვითარმედ: „განჰყიდჱ მონაგები შენი და მიეც გლახაკთა და აღიღე ჯუარი და შემომიდეგ მე და გაქუნდეს საფასჱ მოუკლებელი ცათა შინა“ და აღივსოს სული შენი ნაყოფითა სიმართლისაჲთა,
    5.     რომელ არს ესე: „სიყუარული, სიხარული, მშჳდობაჲ, სულგრძელებაჲ, სიტკბოებაჲ, სახიერებაჲ, სარწმუნოებაჲ, ყუდროვებაჲ და მოთმინებაჲ“.
    6.     ხოლო ძირი ყოვლისა უკეთურებისაჲ არს ვეცხლისმოყუარებაჲ, რომელმან შეკრის გონებაჲ კაცისაჲ.
    7.     და მისგან გამოვლენან ანგაჰრებანი ბოროტნი, „სიძვანი, არაწმიდებანი, ბილწებანი, კერპთმსახურებანი, წამლობანი, მტერობანი, ჴდომანი, შურობანი, გულისწყრომანი, წვალებანი, შფოთებანი, ჰლირწებანი, მთრვალობანი, სიღოდანი, ცილობანი და მსგავსნი ამათნი“,
    8.     ვითარცა წმიდაჲ მოციქული იტყჳს, რამეთუ: „ესევითარისა მოქმედთა სასუფეველი ღმრთისაჲ ვერ დაიმკჳდრონ“.
    9.     ამისთჳსცა გუასწავებს თჳთ თავადი იგი უფალი, მჴსნელი და მაცხოვარი ჩუენი და იტყჳს: ნუ გეშინინ მცირესა მაგას სამწყსოსა, რამეთუ სათნო იყო მამამან თქუენ მოცემად თქუენდა სასუფეველი.
    10.     განყიდეთ მონაგები თქუენი და მიეცით ქველისსაქმე თქუენი და „მოიგენით საფასენი მოუკლებელნი ცათა შინა, სადა არცა მღილმან და არცა მჭამელმან განრყუნეს და არცა მპარავთა განიპარონ, რამეთუ სადაც იყვნენ საუნჯენი თქუენნი, მუნცა იყვნედ გულნი თქუენნი“.
    11.     და თქუენ მოირტყენით წელნი თქუენნი და აღანთენით სან...
    12.     იგი მონანი, რომელთაჲ მოვიდეს უფალი იგი მათი და პოვნეს იგინი განმზადებულნი.
    13.     ჰჱ გეტყჳ თქუენ, რამეთუ „მრავალთა ზედა მონაგებთა მისთა დაადგინნეს იგინი“.
    14.     ხოლო უკუეთუ თქუას ბოროტმან მან მონამან გულსა თჳსსა, ვითარმედ: „ჰყოვნის უფალი იგი ჩემი მოსლვად“, და იწყოს გუემად მონა-მოყუასთა მათ მისთა, ჭამდეს და სუმიდეს მომთრვალეთა თანა,
    15.     მას ჟამსა მოვიდეს უფალი მის მონისაჲ, ჟამსა, რომელსა არა ჰგონებდეს და დღესა, რომელსა არა მოელოდის, და ორგან განკუეთოს იგი და ნაწილი მისი ორგულთა თანა დადვას, „მუნ იყოს ტირილი თუალთაჲ და ღრჭენაჲ კბილთაჲ“.
    16.     მას ჟამსა კუალად ასწავებდა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე მოწაფეთა თჳსთა და ერსა მას და ეტყოდა იგავსა მას: „კაცი ვინმე იყო მდიდარი ... ძოწეუ...
    17.     და იხარებ...სა სახელი ერქუა ლაზარჱ“.
    18.     ხოლო ლაზარე, მე ვითარ მიცნობიეს და ვიცი, გამოითარგმანების „შეწყალებული ღმრთისაჲ“, გინათუ „წყალობაჲ ღმრთისამიერი“.
    19.     ესე ლაზარჱ იდვა დავრდომილი ბჭეთა თანა მის მდიდრისათა, დაჴსნილი და საარებული და ფრიად შეპყრობილი უზომოჲსა მისგან სენისა და გული უთქუამნ
    20.     და სწადინ მის განძღებად ნაბიჭევისა მისგან, რომელი გარდამოცჳვინ ტაბლისაგან მის მდიდრისა, და არავინ სცის მას, არამედ ძაღლნიცა მოვიდოდიან და ჰლოშნიედ წუთხსა მისსა.
    21.     ხოლო აწ, საყუარელნო, მოვედით და ვიხილოთ, რასა იქმს მდიდარი ესე, ანუ რაჲ შეემთხუევის მას ბოროტი.
    22.     ვიხილოთ გლახაკიცა ესე ლაზარჱ და რაჲ კეთილი მოიწევის მის ზედა.
    23.     ჵ მდიდარო, რაჲსათჳს იმოსები ძოწეულითა და ზეზითა?
    24.     არა გესმაა, რასა იტყჳს... „გედვას ორი სამოსელი, მიეც, რომელსა არა აქუნდეს“?
    25.     არა გესმაა: „განჰყიდჱ მონაგები შენი და მიეც გლახაკთა და შემომიდეგ მე?“
    26.     „განაბნია და მისცა იგი გლახაკთა და სიმართლჱ მისი მარადის ჰგიეს უკუნისამდე“?
    27.     ხოლო ესე ყოველი ოდეს გესმა, მაშინ შესწუხენ ფრიად და არა ინებჱ წარგებად მონაგებთა მათ შენთაჲ.
    28.     შეკრულ ხარ სილაღითა მაგით შენითა და ვეცხლისმოყუარებითა შენითა და ანგაჰრებითა შენითა.
    29.     და არცა ისმინჱ მეფსალმუნისაჲ მის, რასა იტყჳს: „სიმდიდრე თუ გარდაგერეოდის, ნუ შეაპყრობთ გულთა თქუენთა“ და ნუ იქადით, ნუცა იტყჳთ მაღალსა გარდარეულად, ნუცა აღმოვალნ მდიდრად სიტყუაჲ პირისაგან თქუენისა.
    30.     და კუალად: „ნუ იქადინ ძლიერი ძალითა თჳსითა, ნუცა იქადინ მდიდარი სიმდიდრითა თჳსითა“.
    31.     ოდესღა ესე ამათი არა გესმა, შეგიგვიანდა, თუმცა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, ხოლომცა გესმინა, რომელსა-იგი იტყჳს: „ვითარმედ ფასნიერნი ძნიად შევიდენ სასუფეველსა ცათასა.
    32.     და უადვილჱს არს ზომსაბელი განსლვად ჴურელსა ნემსისასა, ვიდრე მდიდარი შესლვად სასუფეველსა ღმრთისასა“.
    33.     ჰხედავთა, საყუარელნო, რაოდენ ძნელ არს მდიდართაჲ შესლვაჲ სასუფეველსა ღმრთისასა?
    34.     კაცო, რაჲსათჳს იმოსები ძოწეულითა და ზეზითა და არა მიეც ერთიცა მათგანი გლახაკსა მას ლაზარეს?
    35.     რაჲსათჳს შენ იხარებ მარადის დღჱ და ღამჱ ბრწყინვალედ და ლაზარჱ დავრდომილი ბჭჱთა შენთა ზედა ძეს, მწუხარჱ და საარებული, და არა შეიწყალჱ იგი?
    36.     რაჲსათჳს ტაბლაჲ შენი სავსჱ არს პურითა, მდიდარო, ზეგარდაიდების და ლაზარეს სწადის ნაბიჭევისაგან ტაბლისა შენისა...
    37.     მის ზედა, რაჲთა მოშჭამდენ ჴორცთა მისთა, იგი ხოლო თუმცა დაგეყენეს მისგან.
    38.     და ესევითარი რამეთუ არარაჲ ჰყავ მის ზედა, აწ იხილე სული შენი, რაჲ-ეგე უყოს მას მსაჯულმან მან სიმართლისამან.
    39.     და ვითარცა მოკუდა გლახაკი იგი, „მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი და წარიყვანე იგი და შთასუეს იგი წიაღთა აბრაჰამისთა“.
    40.     ეჰა, საყუარელნო, ნეტარ იყოს იგი კაცი, რომელი მოკუდეს ესევითარითა სიკუდილითა, ნეტარ იყოს იგი კაცი, რომელსა ჰყვანდენ ესევითარნი მოგზაურნი,
    41.     „ნეტარ და ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათაჲ“, რამეთუ ესევითარნი სიკუდილისაგან ცხორებად მიიცვალნეს.
    42.     მოკუდა მდიდარიცა… დაეფლა.
    43.     ჵ საყუარელნო, რაჲ მწარე... სიტყუაჲ... მდიდარი იგი და დაეფლა.
    44.     პირველად იტყჳს: „მოკუდა გლახაკი იგი, მოვიდეს ანგელოზნი ღმრთისანი და წარიყვანეს იგი და შთასუეს წიაღთა აბრაჰამისთა“, ხოლო აქა იტყჳს: მოკუდა მდიდარი და დაეფლა იგი სულით და ჴორცით ჯოჯოხეთს შინა.
    45.     აღიხილნა თუალნი თჳსნი, რამეთუ იყო იგი ტანჯვასა შინა დიდსა;
    46.     და იარებოდა იგი საჴუმილსა მას შინა ცეცხლისასა, მიჰხედა და იხილა აბრაჰამი შოვრით და ლაზარე წიაღთა შიდა მისთა.
    47.     ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: მამაო აბრაჰამ, შემიწყალჱ მე და მოავლინე ლაზარჱ, რაჲთა დააწოს წუერი თითისაჲ მისისაჲ წყალსა და დასდვას ენასა ჩემსა და განმიგრილოს სასაჲ ჩემი, რამეთუ ვიარები მე ალსა ამას შინა.
    48.     ჵ მდიდარო, რაჲსათჳს უჴმობ აწ ლაზარეს, რაჲთამცა მოვიდა და განგიგრილა ..რომელსა ერთი სამოსელი არა მიეც და შენ იმოსებოდჱ ძოწეულითა და ზეზითა?
    49.     პური არა უტეხჱ მას, ტაბლაჲ შენი სავსჱ იყო პურითა და სასუმელი გრილი არა ასუ მას, და აწ იტყჳ, რაჲთა მოვიდეს ლაზარე შენდა და დააწოს წუერი თითისა მისისაჲ წყალსა და განგიგრილოს სასაჲ შენი?
    50.     მაშინ „ჰრქუა მას აბრაჰამ: შვილო, მოიჴსენჱ, რამეთუ მიიღჱ კეთილი ცხოვრებასა შენსა.
    51.     ეგრეთვე მსგავსად ლაზარე მიიღო ნაკლულევანებაჲ და ჭირი დიდი და აწ ესერა აქა ნუგეშინისცემულ არს და შენ მანდა იარები“, არა უწყოდეა, რამეთუ თანა არარაჲ წარმოტანებად გედვა აქა?
    52.     რად არა ისმინჱ თქუმული იგი წინაწარმეტყუელისაჲ რომელსა იტყჳს მდიდართათჳს „ნუ გეშინინ, რაჟამს განმდიდრდეს კაცი და რაჟამს განმრავლდეს პატივი სახლისაჲ მისისაჲ, რამეთუ არა სიკუდილისა მისისა წარიღოს მან ყოველი და არცა შთაჰყვეს დიდებაჲ სახლისა მისისაჲ მის თანა,
    53.     არამედ სული მისი ცხოვრებასა ოდენ მისსა იკურთხოს და რაჟამს მოკუდეს იგი, უკუნისამდე ნათელი მან არა იხილოს,
    54.     ამისთჳს რამეთუ პატივსა შინა იყო და არა გულისხმა-ყო, არცა ცნა კეთილი და მადლი ღმრთისაჲ და არცა შეიწყნარა მან გლახაკი ლაზარჱ, არამედ ჰბაძვიდა იგი პირუტყუთა და მიემსგავსა მათ“.
    55.     ჵ მდიდარო, რაჲსათჳს დაჴშავ კარსა სასუფეველისასა ვეცხლისმოყუარებითა და ანგაჰრებითა?
    56.     და ოდესღა ამას ესრე იქმ, ისმინე, რასა-იგი იტყჳს თქუენთჳს: „ვითარცა საცხოვარნი ჯოჯოხეთსა მიეცნენ და სიკუდილი მწყსიდეს მათ“, ხოლო „გლახაკნი იგი და მართალნი გამობრწყინდნენ ვითარცა მზჱ, სასუფეველსა ცათასა“.
    57.     ამას ყოველსა ზედა მთხრებლი დიდი დახეთქილ არს შორის ჩუენსა და თქუენსა...
    58.     მაგიერ წიაღმოსლვად ჩუენდა, ვერ წიაღ-მოჴდეს.
    59.     ჭეშმარიტად, რამეთუ სასუფეველი ღმრთისაჲ და ჯოჯოხეთი განშურებულ არიან ურთიერთას, რამეთუ მდინარე ცეცხლისაჲ დის საშოვალ მათსა.
    60.     მაშინ მდიდარმან მან იწყო კუალად სიტყუად აბრაჰამისსა და ჰრქუა: „აწ გევედრები შენ, მამაო აბრაჰამ, რაჲთა მიავლინო ლაზარე სახლსა მამისა ჩემისასა,
    61.     რამეთუ არიან მუნ ძმანი ჩემნი ხუთნი, რაჲთა უქადაგოს და არწმუნოს მათ და რაჲთა არა მოვიდენ იგინიცა ადგილსა ამას სატანჯველისასა“.
    62.     ჵ მდიდარო, ბოროტო და მედგარო, ოდესღა იყავ სახლსა შინა შენსა, მაშინ არა შეიწყალჱ ლაზარჱ და არცა ჰყავ კეთილი მის ზედა, და აწცა გნებავს, რაჲთამცა განაშოვრე იგი წიაღთა აბრაჰამისთა და მიავლინე მუნვე სახიდ შენდა, სადაცა იხილა ძჳრი...
    63.     სხუანი მრავალნი, ხოლო თუ უნდეს სმენის მათი, ისმინონ.
    64.     ხოლო იწყო მან კუალად აბრაჰამისა და ჰრქუა: „არა ეგრე, მამაო აბრაჰამ, არამედ უკუეთუ ვინმე მკუდრეთით მოვიდეს, მისი ჰრწმენეს და შეინანონ“.
    65.     იცოდა მან სილაღე იგი თავისა თჳსისაჲ, რამეთუ არასადა ისმენედ წიგნთასა და არცაღა ჰყოფედ წყალობასა.
    66.     მიუგო და ჰრქუა მას აბრაჰამ: „უკუეთუ მოსჱსი და წინაწარმეტყუელთა სხუათაჲ არა ისმინონ, მკუდრეთით თუ ვინმე აღდგეს, არავე ჰრწმენეს“.
    67.     ხოლო აწ საყუარელნო, რაჲ-მე ჯერ-არს ჩუენდა ყოფად?
    68.     და თუ ისმინოთ ჩემი, გითხრა თქუენ: ისმინეთ სიტყუაჲ...
    69.     იგი იტყჳს ... და „იღჳძებდით... შეხჳდეთ განსაცდელსა“.
    70.     და კუალად იტყჳს: „განემზადენით და მღჳძარენი იყვენით, რამეთუ არა იცით დღჱ, და არცა ჟამი, ოდეს უფალი თქუენი მოვიდეს“.
    71.     აწ უკუე მღჳძარებაჲ ჯერ-არს ჩუენდა, ძმანო, თაყუანისცემით და ვედრებით, ლოცვითა, მარხვით და სიწმიდითა, რაჲთა არა მის მდიდრისა თანა დავისაჯნეთ,
    72.     არამედ ვიშუებდეთ და ვიხარებდეთ გლახაკისა ლაზარეს თანა და მითვე ლოცვითა და თაყუანისცემითა შემოსილნი სამოსლითა მით სასიძობელითა მივეგებვოდით უფალსა, მომავალსა ვნებად ნებსით თჳსით,
    73.     და ვიტყოდით: „კურთხეულ არს, რომელი მოვალს სახელითა უფლისაჲთა, მეუფჱ ისრაჱლისაჲ“,
    74.     და დაკლებულიცა იგი წმიდათა ამათ დღეთა ორმეოცთაჲ სიწმიდით აღვასრულოთ და მკუდრეთით აღდგომასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს სიხარულით ვდღჱსასწაულებდეთ და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა,
    75.     რომელსა შუენის დიდებაჲ, პატივი და თაყუანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


7

    1.     9. დიდსა ხუთშაბათსა ცისკრად საკითხავი, თქუმული წმიდისა ბასილი მთავარეპისკოპოსისაჲ კესარია-კაბადუკიელისაჲ, ამისთჳს: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“
    2.     არაჲთ დაკლებულ არიან მოძღუარნი ეკლესიათანი დედასა შვილთმოყუარჱსა, რომელი ყოველსავე სალმობასა და შრომასა დაითმენნ და საყუარელთა შვილთა ზრდინ.
    3.     ვითარცა-იგი მან ძუძუჲ მისცის – სძჱ იგი საზრდელი, ეგრესახედ უშრომელად საყუარელთა შვილთა თჳსთა მოძღუარმან ეკლესიისამან – მდედრი იგი გონებაჲ, ყოველთავე ეკლესიათა სურვილითა სულისაჲთა ჰლოცავნ მოსლვად სძითა მით სიტყჳსაჲთა.
    4.     და ვითარცა დედამან შემდგომად სძისა ფიცხელი პური დაულბილის და მხალსა თანა ერბოჲთა და მსახურ ცხოვრებულ ექმნის შვილთა თჳსთა, ეგრეთვე მოძღუარნი იგი შემდგომად სწავლისა მის სიტყჳთა, ვითარცა სულითა, განზარდის ძნიად სათარგმანებელი იგი სიტყუაჲ,
    5.     სიტყჳთა მით მახჳლითა სულისაჲთა დააჩჩჳს თარგმანებითა სულითა წმიდათაგანთაჲთა, ერთბამად შეზავებულად მოძღურებითა შეკრებს და გემოვნად სიტყუასა მის მიერ ზრდილთა ყოველთა მისცემს.
    6.     ამისთჳსცა, ჩუენ, საყუარელნო, წინაწარ დღეთა ამათ მყის დაჩჩჳლითა მით სიტყჳთა, ვითარცა პურითა, განვიზარდენით.
    7.     აწ უფროჲსისა მოძღურებისა ხილვად მოვედით, რომელნი სულმან წმიდამან სიტყუაჲ იგი მოძღურებისაჲ მოგუცეს ჩუენ.
    8.     არს ჩუენ წინაშე გან...დებულ წიგნთა... პური იგი სიტყ... სიტყუად რაჲ..., უფალი ჩვენი იესუ ქრისტჱ, რომელი ყოველთა კაცთა ცხოვრებისა... თავსდებად ვნებისა და სიკუდილისა.
    9.     მო-რაჲ-ვიდოდა იგი ჯუარცუმად, იტყოდა: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს თანაწარსლვად სასუმელი ესე, თანა-წარმჴედინ მე“.
    10.     მრავალთა ვერ უცნობიეს ზრახვაჲ ესე სიბრძნისაჲ, საუნჯჱ დაფარული და სიტყუასა ამას ვერ კეთილად ერჩიან და ვითარცა მოშიშსა იტყჳედ მას.
    11.     არამედ მოვედით, საყუარელნო, და ჩუენცა, ვითარცა ჩჩჳლნი ყრმანი, მისსა მიმართ ვიტყოდით, რაჲთა მისსა მიმართ იგი ცხოვრებასა მისსა მივაწიოთ ვათქ...
    12.     უკუჱ, აწ არა ვითარცა სრულთა, არამედ ვითარცა ჩჩჳლთა რაჲსათჳს უ...აჲ ხუედ ჩუენ...
    13.     სასუმელი ესე, უკუეთუ ... თჳსი დაიმცირე და ... დებასაჲ მიიღჱ არავისგან იძულებით.
    14.     აწ სხუასა ევედრები და იტყჳ: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს თანაწარსლვად სასუმელი ესე“...
    15.     და იურვოდე და ისწრაფდი შესუმად სასუმელსა ამას, რამეთუ იტყოდე: ნათელი მოღებად არს ჩემდა, რაოდენ ვისწრაფი, რაჲთა შევსუა იგი.
    16.     და რომელი იურვოდე და ისწრაფდი შესუმად, მო-რაჲ-ხუედ, არა გნებავს და იტყჳ: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს თანაწარსლვად სასუმელი ესე“...
    17.     ნუუკუე უმეცარ იყავა ამას, რამეთუ გეგულებოდა ჩუენთჳს სიკუდილი?
    18.     და შენ ხარ, რომელი იტყოდე, ვითარმედ: ჯერ-არს ძისა კაცისაჲ მიცემად...
    19.     უკუეთუ არა … რაჲსათჳს ...სა პეტრეს: რის… განყენებად და… რაჟამს ეტყოდა და…
    20.     „ჯერ-არს ძისა კაცისაჲ მიცემად და ჯუარცუმად და მესამესა დღესა აღდგომად“.
    21.     გეტყოდა შენ პეტრჱ: „შენდობა იყავნ შენდა, უფალო, არა იყოს ეგრჱ“.
    22.     ამას ზედა ჰრისხევდ მას და არქუ: „წარვედ ჩემგან, ეშმაკო, რამეთუ საცთურ ჩემდა ხარ.
    23.     რამეთუ არა ჰზრახავ შენ ღმრთისასა, არამედ კაცთასა“.
    24.     უკუეთუ ამას ჰზრახევდ, მაშინ, ვითარცა კაცობრივსა მასა...
    25.     აწ რაჲ… გნებავს… მაშინ გაყენებდა.
    26.     „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    27.     შენ დამბადებელად ყოველთა ხილულთა და უხილავთა გიცით, რამეთუ შენ მიერ იქმნა ...ნსა არცა იქმნა და გიცით შენ...
    28.     ფესუთა სამოსლისა შენისაჲთა განუჴმე და ხუთითა ჴუეზითა პურითა ხუთ ათასნი განაძღენ უხუად.
    29.     ქართა და ზღუასა შეჰრისხენ და გერჩდეს შენ შიშით და ძწულით.
    30.     ესოდენთა საკჳრველთა მოქმედსა და სიკუდილისა განმჴსნელსა აწ უკუე სიკუდილისაგან გეშინისა?
    31.     ვინაჲ უკუე მაქუნდეს ჩუენ ცხოვრებისა ჩუენისა სასოებაჲ?
    32.     და უკუეთუ გეშინის შენ სიკუდილისაგან, ვითარ-იგი იტყოდჱ და სთქუ: „მე ვარ აღდგომაჲ და ცხოვრებაჲ“, ცხოვრებასა და აღდგომასა სიკუდილისაგან არა შინ...
    33.     რაჲმე არს, რომელსა იტყჳს: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, სასუმელი ესე თანა-წარმჴედინ“.
    34.     უკუეთუ… მეხარა, რომელმან კურთხევადმდჱ მისსა...
    35.     მე უწყია, ვითარ ანუ შესაძლებელ არს, ანუ არა თანაწარმჴედინ სასუმელი...
    36.     რაიმეთუ ღმერთი ხარ და ძჱ ღმრთისაჲ, სიტყუაჲ, სიბრძნჱ და ძალი ნათელი და მზჱ სიმართლისაჲ, წყაროჲ უკუდავებისაჲ და ცხორებისაჲ, საუკუნოჲ აღდგომაჲ ჩუენ ყოველთაჲ, რომელნი ცოდვასა შინა მომწყდარ ვიყვენით, შენ მიერ ცხოველ ვიქმნენით.
    37.     „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    38.     ჵ, რავდენ ძნიად შესაძლებელ არს და მისაწდომელ სიტყუაჲ ესე და ძნიად საცნაურ.
    39.     ჵ, რაოდენ იწრო არს და შესაჭირვებელ მრავალთა მიერ კაცთა.
    40.     მასწავე შენ საიდუმლოჲ სიტყჳსაჲ მაგის შენისაჲ, უფალო, რამეთუ შენნი ვა...
    41.     შენი გურწმენა, ნუ აღმაღლდებინ ...რი იგი...
    42.     თჳსსა… და… მიმართ უფლისა ჩუენისა არს…
    43.     განაღჳძე გულთა ...ბასა ვითარცა შჳდსა მა...დთისსა(!) და მომეც ჩუენ ერთი სიტყუაჲ ქვისა მისებრ, რაჲთა ვსტყორცოთ თავსა მას უღმრთოებისა მათისასა და შევმუსროთ, რაჲთა ცნას ყოველმან ბანაკმან, რამეთუ შენ უფალი მხოლოჲ ხარ ყოველსა ქუეყანასა.
    44.     რამეთუ მრავალი ერი მწვალებელთაჲ შეკრებულ არს ჩუენ ზედა ამის სიტყჳსა ბრძოლად, რომელსა იტყჳ: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“.
    45.     აწ ევნომიოს მოსცხრების და არიოზ იხარებს, რამეთუ პოვეს ისარი სიტყჳთა გმობისაჲთა და ჭეშმარიტებასა ზედა იზახებენ.
    46.     არამედ ნუვე იხარებთ ყოველნი ეგე უცხოთესლნი, რამეთუ შეჰმუსრა უღელი გმობისა თქუენისაჲ, ჩუენ თანა არს ღმერთი, გულისხმა-ყავთ ...არმრთ...
    47.     ...ლურდით, დაღათუ კუალად განძლიერდეთ, მო-ვე-უძლურდეთ და ზრახვაჲ, რომელი იზრახოთ, გან-ვე-აქარვ… რამეთუ ჩუენ თანა არს ღმერთი.
    48.     რამეთუ პირი უფლისა, ყოვლისა მპყრობელისაჲ, იტყოდა ამას: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“.
    49.     სასუმელი უკუდავებისაჲ წყაროჲთა სავსჱ, რომელი მიიღეს ევნომიოს და არიოზ თჳსითა ბოროტად ურწმუნოებითა, მრღჳჱ იქმნნეს და მოყუასთა თჳსთა ასუმენ აღთქუეფილსა მრღჳესა, რომელ მას შინა ტკბილი, განზავებული ცნობათაჲ, მწარე ჰგონიეს.
    50.     არცაღა ვაჲ იგი ჴმისაჲ მის ეშინის, რომელსა იტყჳს წიგნი: ვაჲ ბრძენთა მათ თავით თჳსით და წინაშე მათსა მეცნიერებასა.
    51.     ხოლო ჩუენ, საყუარელნო, მოვიღოთ სასუმელი იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი და მას შინა სახჱ იგი სიტკბოებისა მოძღურებისაჲ სურვილითა სასუმელისაჲთა ვსუათ.
    52.     „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, სასუმელი ესე გარე-წარმჴედინ“.
    53.     არა ეგრჱ, ვითარ შენ ჰგონებ … არიოზ, ვითარმცა შეშინდა უფალი და შიშითა სიკუდილისაჲთა იტყჳს ამას.
    54.     უკუეთუმცა ეშინოდა, რომელსა ჴელმწიფებაჲ აქუს სიკუდილისაჲ და არასიკუდილისაჲ, რამეთუ იტყჳს: „ჴელმწიფებაჲ მაქუს დადებად სულისა ჩემისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს კუალად მოღებად იგი“.
    55.     უკუეთუ იძულებოდა ვისგანმე, კეთილად სამემცა იტყოდა, რამეთუ ეშინოდა.
    56.     ხოლო აწ თავადი იტყჳს: „ჴელმწიფებაჲ მაქუს დადებად სულისა ჩემისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს კუალად მოღებად იგი“.
    57.     არამედ „ვითარცა თავი თჳსი დავიმცირე და ხატი მონებისაჲ მივიღჱ“ და არავინ მაიძულა მე და თჳსნი ჴორცნი თავით ჩემით ვიშენენ.
    58.     რამეთუ „სიბრძნემან იშენა თავისა თჳსისა სახლი“, ეგრევესახედ ძალ-მიც, და-რაჲ-ჰჴსნდეს ჴორცი ჩემნი სიკუდილითა და აღდგინებად იგი ცხოვრებითა, რამეთუ მე ვარ, რომელი ვიტყოდე: „დაარღჳეთ ტაძარი ესე და მესამე დღესა აღვაშენო ეგე“.
    59.     და აწ უკუე არა შიშითა სიკუდილისაჲთა ვიტყჳ: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“, არამედ დაფარულსა საიდუმლოსა სიტყუასა სიბრძნით წარმოვიღებ, ამას სიტყუასა შესატყუვნელი არს ეშმაკისაჲ.
    60.     ჯერ-არს ჩემდა ამით სიტყჳთა მონადირებად იგი.
    61.     მიხილა მე ეშმაკმან, რამეთუ მრავალნი სასწაულნი ვექმნენ, რამეთუ სნეულნი შეხებითა ჴელისაჲთა განვკურნენ და ლეგეონი ეშმაკი სიტყჳთა განვდევნე
    62.     და განკეთრებული თოვლისსახედ სიტყჳთა განვწმიდჱ და დაჴსნილნი მუჴლნი ჴელითა აღვჰმართენ და ქართა და ზღუასა უბრძანე და ყოველნივე მერჩდეს მე შიშით და ძწულით.
    63.     მკუდარნი აღვადგინენ, მკელობელნი ვავლინენ, გლახაკთა ვახარე და ამათ საქმეთაგან მიხილა მე ძედ ღმრთისა და გულისხმა-ყო, უკუეთუ მე ჯუარს-ვეცუა და იგი წარწყმდეს.
    64.     უკუეთუ მე შთავჴვდჱ ქუესკნელთა ჯოჯოხეთისათა, მოქლონნი იგი რკინისანი განვტეხნე და ბჭენი რვალისანი შევმურნჱ.
    65.     და ესე იხილოს და ცნას შიშით.
    66.     ივლტოდის აღმართებად დიდისა და პატიოსნისა მის ძელისა ჯუარისა, აწ უკუე რაჲ ვთქუა ამისთჳს, სიბრძნით ვიტყჳ: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, სასუმელი ესე თანა-წარმჴედინ მე“,
    67.     რაჲთა ესევითართაგან მდაბალთა სიტყუათა ვეგონო, ვითარცა კაცი მოშიში, რომელი ევლტინ სიკუდილსა და ისწრაფის ყოვლისა ქუეყანისა...
    68.     აღმართებად ძელი იგი საიდუმლოჲ ჯუარისაჲ, რომელი ჰგონიეს ჩემდა ბოროტ.
    69.     ჯერ-არს ჩემდა, ვითარცა ბრძენისა მესათხევლისა მონადირებაჲ მისი...
    70.     ჯერ-არს ჩემდა ყოველივე დათმენად ყოველთა ცხორებისათჳს, უკუეთუ მან მოიმანქნა დასაბამსა ადამის წარწყმედისათჳს, რაოდენ-მე უფროჲს თავ-ვიდვა ყოველთა ცხორებისათჳს?
    71.     სიტყჳთა ზაკულებისათაჲთა აცთუნა ადამი.
    72.     აწ სიტყჳთა ღმერთეებისაჲთა სცთეს – „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“.
    73.     რაჟამს თევზისა მონადირემან შთააგდის სამჭედური ზღუასა, ოდესმე შორად შეაგდის სამჭედური, ოდესმე რეცა მოსტაცებნ მატლსა მას და გამოიზიდავნ.
    74.     უკუეთუ ესრე არა შვის, თევზი იგი არა მოუჴდის სამჭედურსა მას ღმრთეებისა ჩემისასა.
    75.     მატლი ესე ჴორცი უფროჲს კრულთა შინა ამის სოფლისათა.
    76.     უკუეთუ არა მატლი იგი იძრვოდის, რომელი-იგი ჯერ-არს მონადირებად, არა მოუჴდეს.
    77.     აწ ჯერ-არს ჩემდა ვითარცა მატლისა ხატად ყოფად და სიტყუაჲ, რამეთუ: „მე მატლ ვარ და არა კაც“, რაჲთა იგი მორბიოდის მატლსა მას და სამჭედურითა შეიპყრას ჩემ მიერ და აღესრულოს თქმული იგი იობის მიერ, ვითარმედ: „შეიპყრა ვეშაპი იგი სამჭედურითა“.
    78.     ვიქმენ მე ვითარცა მეოტი სიკუდილისაგან, გამოვჩნდე ვითარცა კაცი მოშიში, ვთქუა: „მწუხარე არს სული ჩემი ვიდრე სიკუდიდმდჱ“.
    79.     ვთქუა: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    80.     მას ესმნეს სიტყუანი ესე ჩემნი და განიხაროს, რამეთუ იწრაფის წინააღდგომად ჩემდა, „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    81.     განიხაროს და თქუას გულსა თჳსსა: ვითარცა ესე კაცი ერთი არს ...
    82.     შთავნთქი ადამი, შთავნთქი აბრაჰამი, შთავნთქი ისაჰაკი, შთავნთქი იაკობი, შთავნთქინ მამათმთავარნი და შთავნთქინ წინაწარმეტყუელნი, შთავნთქა ესეცა, რამეთუ, აჰა ესერა, ვითარცა კაცსა ეშინის და ვითარცა კაცი არს, შთავნთქა ეგეცა.
    83.     შთამნთქინ მე, ვითარცა კაცი.
    84.     მპოვოს მე მუცელსა მისსა, ვითარცა ღმერთი, რაჲ ვიქმოდი.
    85.     „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    86.     შთავნთქინ ცომი ესე ჴორცითა ჩემთაჲ და მპოვოს მე, ვითარცა ნაკუერცხალი უშრეტი ღმერთეებისა ჩემისაჲ, რომელი ძლიერად შესწუვიდეს მას, რამეთუ „ცეცხლისა მიფენად მოვედ ქუეყანასა“.
    87.     „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედენ სასუმელი ესე“.
    88.     ვივლტოდი, ვითარცა კრავი, არა მნებავს, რაჲთა იხილოს ბრწყინვალებაჲ იგი მახჳლისაჲ მის ღმრთეებისა ჩემისაჲ, რაჲთა არა ივლტოდეს მგელი იგი.
    89.     შთამნთქინ მე, ვითარცა კრავი, ვითარცა შინაგან სამჭედურისა მახჳლითა, და ითქუას იგი, რამეთუ: „არა მოვედ მისსა მიფენად მშჳდობისა, არამედ მახჳლისა“.
    90.     „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“.
    91.     ვიტყოდი, ვითარცა კრავი, და დავმალო მწყემსი იგი ღმერთი კარავსა მას შინა ჴორცთასა.
    92.     არა მნებავს გამოცხადებად მწყემსი იგი ღმერთი, რაჲთა არა ივლტოდის მგელი იგი.
    93.     ვიტყოდი, ვითარცა კრავი: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    94.     ვიტყოდი, ვითარცა კრავი, რომელსა არა აქუნდეს მწყემსი: „ვიქმენ მე, ვითარცა კაცი შეუწევნელი“.
    95.     შთამნთქინ მე, ვითარცა კრავი, და შინაგან მწყემსისა მის არგნითა ჯუარისაჲთა შეიმუსროს მარცუალი იგი მდოგჳსაჲ.
    96.     განმცოხნენ და პოვოს მტკივანებაჲ იგი ღმრთეებისაჲ, რომელმან ბოროტად ატკივნოს მას.
    97.     განმცოხნენ, ვითარცა კაცი, და მპოვოს, ვითარცა მყარი კლდჱ, რომელმან ძლიერად შემუსრნეს კბილნი, რაჲთა ისწავოს კაცთაჲ არღარა ცოხნაჲ.
    98.     და აღესრულოს წერილი იგი: „ღმერთმან შემუსრნა კბილნი მისნი პირსა შინა მისსა“.
    99.     „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედენ მე სასუმელი ესე“.
    100.     უკუეთუმცა იცოდა, ვითარ არს სასუმელი ესე, რომელსა მე ვილოცავ, მიზეზი თანაწარსლვად მას, რამეთუ მისთჳს არს საწერტელად, ხოლო ჩემ მიერ ცხორებაჲ.
    101.     რაჟამს შთამნთქას მე, მაშინ ცნას, რაჲ-იგი შთანთქა, რაჟამს იხილოს ჩემთჳს მზჱ დაბნელებული და დღჱ განქარვებული, მაშინ იგიცა განმწარდეს და აღესრულოს წერილი: ჯოჯოხეთი შენ ქუეშე განმწარდა შემთხუევასა შენსა.
    102.     „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    103.     ნუ შეგაეჭუებენ შენ ესევითარნი სიტყუანი, სიბრძნით თქუმულნი.
    104.     მელოდეთ მე და იხილოთ გამოსლვაჲ სიტყუათა ჩემთაჲ.
    105.     მაშინ გიკჳრდეს სიბრძნე ეგე თქუმულთა ჩემთაჲ და ნუ სისულელე გიჩნ მანქანებაჲ ესე.
    106.     და მან არა იცის, რამეთუ სისულელე ეგე ღმერთისაჲ უბრძნეს კაცთა არს, რამეთუ ჰგონიეს სიტყუათა ამათ ჩემთაგან, ვითარცა უძლური ვინმე.
    107.     არა იცის, რამეთუ მე შევსუა სასუმელი ესე, ხოლო იგი დაითროს და დაბნელდეს და ჩემთა განიღჳძონ და აღდგენ.
    108.     აწ უხარის ჩემთა მათ მდაბალთა სიტყუათა ზედა: „მამაო, უკუეთუ ჯერ-არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“.
    109.     რაჟამს შთამნთქას მე და იხილნეს კლდენი განხეთქილნი, სამარენი აღხუმულნი და მკუდარნი აღდგომილნი.
    110.     და თჳთ იგიცა განსთქდეს და მკუდარნი გამოვიდენ ცოცხალნი და ზეცად აღვიდენ.
    111.     რაჟამს იხილოს ესე ყოველი, ინანდეს და იგლოვდეს, რომელთა-იგი საყუარელთა ზედა იხარებს.
    112.     არა იცის, რამეთუ რომელსა საბრჴესა დააგებს, და იგივე შევარდეს მას და აღესრულოს წერილი იგი: „ჴნარცუ თხარა, აღმოჰკუეთა და შთავარდა იგი მთხრებლსა მას, რომელცა ქმნა“, რამეთუ არა იცის, რომელ ეგულების აღმართებად ჯუარი.
    113.     რამეთუ ჩემდა არს პატივ და მისსა – მახჳლ, ჩემდა არს ტაძარ და მისსა – სიკუდილ, ჩემდა არს დიდება და მისსა – წარსაწყმედელ.
    114.     ჵ სასუმელისაჲ ამის, რომელი არს ეშმაკისა საწერტელ, ხოლო ცხოვართა განმათავისუფლებელ და ცოდვილთა მლხინებელ და უკუდავებისა სასუმელ და სასუფეველსა მომნიჭებელ, ცხოვრებისა შემოქმედ და ყოველთა კაცთა წინამძღუარ და სასო.
    115.     ესე სასუმელი შევსუათ ჩუენ ყოველთა ქრისტე იესუჲს მიერ, ღმრთისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და პატივი უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


8

     1.     10. წმიდასა დღესა დიდსა, ნათლითა შემოსილსა აღვსებასა, აღდგომასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა მელენტი ეპისკოპოსისაჲ
    2.     ნათელ-იღჱ, ნათელ-იღჱ, იერუსალჱმ, რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი და დიდებაჲ უფლისაჲ შენ ზედა გამობრწყინდა და ვიდოდიან ყოველნი ნათესავნი ნათელსა შენსა.
    3.     განიღჳძჱ, განიღჳძჱ, სიონ! განიღჳძჱ და აღდეგ იერუსალჱმ!
    4.     და დაიდგ გჳრგჳნი სიკეთისა შენისაჲ, სიონ, და შეიმოსჱ დიდებაჲ შენი, იერუსალჱმ!
    5.     განიძარცუე სამოსელი გლოვისა შენისაჲ და შეიმოსჱ სამკაული სიხარულისა შენისაჲ, ქალაქო წმიდაო, რამეთუ „აჰა ესერა, მწუხრი განისუენა ტირილმან და ცისკარსა ამას მოიწია სიხარული“ აღდგომისაჲ.
    6.     და დედათათჳს ვიტყჳ, რომელნი გუშინ...
    7.     იყვნეს სიკუდილისათჳს ...სა: განემზადენით და აღიმსთუვეთ და მოელოდით აღდგომასა.
    8.     და ვითარცა გარდაჴდა შაბათი იგი, მარიამ მაგდანელმან მოყუსებითურთ განჰმზადნეს ნელსაცხებელი და საკუმეველი, რაჲთა უკუმიონ ჴორცთა უფლისათა.
    9.     ვიდრე იგინი განიზრახვიდეს და მივიდოდეს გზასა მას და იტყოდეს: „დაღაცათუ მივალთ, სამარესა მას შინა ვინ შეგჳტევნეს ჩუენ?
    10.     დაღათუ მიგუაქუს ნელსაცხებელი და საკუმეველი, მკუდარი იგი ვინ გჳჩუენოს ჩუენ?
    11.     გარდა -თუმცა -ვინ -აგორვა ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისა, რაჲთამცა შევედით და ვსცხეთ საცხებელი ესე წყლულთა მათ სამშჭუალთასა?“
    12.     და ვითარ ამას განიზრახვიდეს ოდენ, სასმენელ იქმნა ლოცვაჲ მათი და ვიდრე სიტყუათა...
    13.     ...გამოპარვად მკუდრისა მის, ვითარცა იტყოდეს ჯუარისმცუმელნი იგი, არამედ შეძრვად ქუეყანისა მის, სადა იყო სამარჱ იგი.
    14.     და მცველნი იგი შიშითა მით მიმოგანდგეს, ვითარ იხილეს, რამეთუ ლოდი იგი კარისა მისგან იძრვოდა და თჳთ თავით თჳსით გარდაგორვიდა.
    15.     ფერჴნი მოიპოვნა ლოდმან მან, სლვაჲ მოიპოვა, თუალისა წამსა თჳთ გარდაგორვიდა, რამეთუ არავინ ჩნდა, რომელი აგორვებდა, და არცა მიმოაქცევდა ვინ და არცა მიდრკებოდა,
    16.     არამედ თჳთ გარდაგორვიდა, დაღათუ ანგელოზი იგი აგორვებდა ლოდსა მას დაფარულად, ხოლო მცველთა მათ ეგრე ეგონა, ვითარმედ თჳთ გარდაგორავსო.
    17.     ხოლო ანგელოზსა მას ვერ ჰხედვიდეს და მისგან შეძრწუნდეს მცველნი იგი და იტყოდეს: გან-თუმცა-რაჲ-ვირინენით თავნი ჩუენნი ამიერ, ნუუკუე ...ძანა სლვაჲ...
    18.     ფერჴნიცა ესე ჩუენნი მავალნი და ყვნეს ვითარცა უძრავნი.
    19.     გარდამოჴდა ანგელოზი განღებად კარისა მის სამარისა პირსა წინაშე უფლისასა, და ვინ უწყის, გარდამოსლვასა ოდენ მის ანგელოზისასა იყო აღდგომაჲ უფლისა მის ანგელოზთაჲსა.
    20.     ანგელოზმან ლოდი გარდააგორვა, უფალი გამოვიდა სამარისაგან.
    21.     ვითარცა იხილა მან ანგელოზმან უფალი, რამეთუ გამოვიდა კარსა თანა მის სამარისასა, დავარდა და თაყუანის-სცა უფალსა მას თჳსსა და იწყო მადლობად მისსა, რომელმან ღირს-ყო განღებად კარისა მის სამარისა წინაშე პირსა უფლისა მის თჳსისა.
    22.     უკუეთუმცა წინაწარ გარმოსლვისა მის ანგელოზისა აღდგომილ იყო, რაჲ საჴმარ იყო ანგელოზისა მის განღებად კარისა მის, რამეთუ მკუდარიმცა არა იპოვა სამარესა?
    23.     და თუ მის ჟამისა შემდგომად აღდგა, ვითარმცა არა პოვეს დედათა მათ, რომელნი შემდგომად ანგელოზისა მის მი-ხოლო-ვიდეს?
    24.     არცა წინაჲსწარ ჟამისა მის აღდგა, რაჲთა ნუუკუემცა იპოვა ცოცხალი შინაგან კართა მათ ჴშულთა და არცა შემდგომად ჟამისა მის აღდგა, რამეთუ მივიდეს დედანი იგი და არა პოვეს სამარესა მას.
    25.     უკუეთუ თქუას ვინმე, ვითარმედ: ღამჱ აღდგა და გამოვიდა სამარისა მისგან კართა ჴშულთა.
    26.     უკუეთუ ეგრე იყო, რაჲ საჴმარ იყო განღებად კარი სამარისაჲ მის?
    27.     და თუ დედათა მათთჳს განეღო, რაჲთა იხილნენ ტილონი იგი და გულისხმა-ყონ, რამეთუ არა არს სამარესა მას, და თუ ეგრე არს, რაჲსა-მე არა თქუან, ვითარმედ აღდგომისა ჟამსა განეღო?
    28.     რამეთუ ორი საქმე კეთილი იქმნებოდა ამით, რამეთუ: ერთი, ანგელოზი შიშით განაღებდა კარსა მას სამარისასა წინაშე პირსა უფლისასა, რომელ გამოვიდოდა მკუდრეთით, და მერედ, რაჲთა გამოაჭეშმარიტონ, ვითარმედ ნანდჳლ ჴორცნი იყვნეს, რომელნი განცხოველდეს.
    29.     და უკუეთუ აღვსებისათჳს რიცხჳსა მის სამთა დღეთაჲსა მეექუსესა ჟამსა ღამისასა აღდგა და მისთჳს ჰგონებენ, ვითარმედ ღამჱ აღდგა, და თუ განღებასა კარისასა აღდგა, რაჲთა დაჴშულთა მათ კართა განღებითა დაეყოს პირი მათი, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: ჴორცნი ზეცით ჰქუნდესო.
    30.     ხოლო თქუმად ორისაგანვე მიზეზისა არს, არა ხოლო აღსრულებისა რიცხჳსა მის სამთა დღეთაჲსა, არამედ მახარებელთა აღწერილთაგანცა, რამეთუ ერთი იგი იტყჳს, ვითარმედ: „მწუხრი შაბათსა მოვიდეს დედანი იგი“, და ერთი იტყჳს, ვითარმედ: „მზისა აღმოსლვასა ოდენ მოვიდეს“...
    31.     გამოვიდა უფალი სამარისაგან და დაჯდა ...სა მას ზედა, რაჲთა ბრწყინვალედ ხილვითა მით მიაწიონ შიში და ძრწუნებაჲ მცველთა მათ ზედა.
    32.     და აღსარებისა მის სიტყუათა მიაწიოს ნუგეშინისცემაჲ სასმენელთა მგლოვარეთასა, დაღათუ გამოსლვასა ოდენ უფლისასა სამარისაგან ზე დგა ანგელოზი იგი, ხოლო შემდგომად გამოსლვისა მის დაჯდა ლოდსა მას ზედა,
    33.     რაჲთა სისპეტაკითა სამოსლისა მისისაჲთა შეამკოს კარი სამარისაჲ მის უფლისა თჳსისაჲ და ბრწყინვალებისა გამოტევებითა მით აოტოს ბნელი სამარისა მისგან,
    34.     და მცველნი იგი იქმნეს, ვითარცა მკუდარნი შიშითა მით, და საკჳრველ ესე იყო, რამეთუ სიკუდილსა მას უფლისასა მკუდარნი აღდგებოდეს და აღდგომასა მას ცოცხალნი იგი მცველნი შეიქმნნეს, ვითარცა მკუდარნი.
    35.     ანგელოზი იგი, რომელი...
    36.     არამედ აღდგა, და ვითარცა იხილჱ, მე ვწამებ.
    37.     და თქუა: არა თუ ვითარ მოვედ მე, მაშინღა აღდგა.
    38.     და ვითარცა მოვედ, აღდგომილი ვპოვე ცხოვრებად.
    39.     ნუ ეგრე გგონიეს, ვითარმედ ცვალა ვინმე ამიერ ადგილით, გინა თუ წარ-ვინმე-იპარა, არამედ აღდგა, ვითარცა წინაჲსწარ თქუა, რამეთუ ვერ ეგებოდა,
    40.     ვითარმცა დაეყუდნეს სიტყუანი იგი, რომელთა იტყოდა: დგეს ეგრეთ დასულებულნი დედანი იგი და განიზრახვიდეს გონებასაცა, ვითარ ვინ-მე არს ესე, რამეთუ მოწაფეთა მათგანი არა არს, და ვითარ-მე გურწმენეს სიტყუაჲ ამისი თჳნიერ სასწაულისა?
    41.     ვიდრე იგინი დაკჳრვებულნი დგეს სიტყუასა მას ანგელოზისასა და კითხვად ეშინოდა, გამოეცხადნეს ორღა სხუა ანგელოზ, რაჲთა დაემტკიცნენ სიტყუანი იგი პირველისაჲ მის.
    42.     წამებანი მტკიცე იყო… ვითარ განცხოველდა და აღდგა სამარით.
    43.     დაღათუ პირველისა მის წამებაჲ მტკიცე იყო, არამედ ორგულობისათჳს ურწმუნოთაჲსა მოწამენი მრავალნი, რომელთა წამონ აღდგომისათჳს და რამეთუ ვნებათა მათთჳს შეორგულდეს გონებანი კაცთანი სიტყუათა მათ ზედა, რომელთა წინაჲსწარ იტყოდა.
    44.     მოვიდეს ანგელოზნი იგი მოჴსენებად და მოქცევად მათა ჭეშმარიტებისათა მათ მიმართ სიტყუათა.
    45.     ჰრქუეს დედათა მათ: „მოიჴსენეთ, რასა-იგი გეტყოდა თქუენ გალილეას“, არამედ მაშინმცა ჯერ-იყო თქუენდა წუხილი, უკუეთუმცა აღსრულებულ იყვნეს სიტყუანი იგი საქმითურთ,
    46.     რომელ იტყოდა: წინაჲსწარ ეჩუენნეს ორნი იგი ანგელოზნი, რაჲთა არა შეაძრწუნნეს დედანი იგი, არა ეჩუენნეს საშინელითა ხილვითა მით, არამედ რაჲთა გულისხმა-ყონ, ვითარმედ ნან...
    47.     შემძლებელ იყვნეს თუალმიდგმად, რამეთუ თქუა: ბრწყინვალე იყვნეს.
    48.     და საშინელებისა მისგან თავდაკიდებულად და შეშინებულად დგეს დედანი იგი.
    49.     რამეთუ აღდგომასა უფლისასა ქადაგებდეს, და რომელ-იგი აღდგა დ მას ვერ ხედვიდეს დედანი იგი, ეჩუენნეს მათ აეროვნითა ხილვითა, რამეთუ აეროვანითა ხილვითა მით დაემტკიცოს აღდგომაჲ იგი.
    50.     და დედანი იგი, რომელ მივიდეს ცხებად მკუდრისა მის, ექმნეს მეყსეულად მახარებელ აღდგომისა მის.
    51.     რომელ-იგი მივიდეს ტირილად სამარესა მას, მოიქცეს მუნვე ქალაქად ნუგეშინისცემად მოწაფეთა მათ.
    52.     რომელნი მივიდეს მწუხარებით, მიიქცეს მუნვე სიხარულით, რამეთუ სიტყუანი, ვითარმედ სრბით მოვიდეს...
    53.     ხოლო მათ თანა ჯუარცუმასა მას ჩას, რამეთუ აღდგომასა მასცა არა უხაროდა, არა ეგრე წრაფით რბიოდა აბრაჰამ ჟამსა მას, რომელსა მიაქუნდა ჴბოჲ იგი ანგელოზთა მათთჳს,
    54.     რომელმან-იგი აღუთქუა მას მიცემად შვილი, ვითარ მწრაფლ რბიოდეს დედანი იგი მისლვად და თხრობად ანგელოზთა მათ ხარებაჲ აღდგომისათჳს უფლისა.
    55.     მარიამ მაგდალოელი უსწრობდა და წინა-წარუსწრო მოყუასთა მათ, ვითარცა იოვანეჱ, რომელი წინა-რბიოდა პეტრესა, ვიდრე იგინი მივიდოდეს სამარესა მას.
    56.     ვითარცა შევიდა მარიამი მოწაფეთა, გულგდებულად შეურვებულთა, რომელნი დანაბულად სხდეს შიშისაგან ჰურიათაჲსა, რომელნი დაფარულ და დამალულ იყვნეს თქუმულისათჳს ჯუარისმცუმელთაჲსა.
    57.     ესე, რომელ უმეტესად მოყუასთასა გულს-ეტყოდა უფლისათჳს, შევიდა პეტრესა და იოვანესა.
    58.     მიხედეს პირსა მის დედაკაცისასა, რამეთუ მხიარულ და შეშინებულ იყო, და იგი, რომელმან სრბასა მას არა გამოუცხადა, იწყო დიდითა ჴმითა, სავსემან მხიარულებითა, ღაღადებდა დაუთმენელად და გულგდებულად.
    59.     მხიარულებითა გონებისა მის აღძრვითა მხიარულებისა მისგან თუალ-უყოფდეს, რაჲთამცა დადუმნა და ვერ დაადუმებდეს.
    60.     შეჰრისხნეს და იგი არავე დასცხრა და ჰრქუა: დღჱ არს ხარებისაჲ და ვითარ დამადუმებთ?
    61.     ჟამი არს სიხარულისაჲ და არა ეგების დუმილი.
    62.     დასულებით მით სიხარულისაჲთა არა უწყოდა, რასა იტყოდა და თქუა: „აღიღეს უფალი სამარისაგან და არა უწყი, სადა დადვეს“.
    63.     ჵ მარიამ, არა-მე გგონიეს, რასა-ეგე იტყჳ?
    64.     ვინმცა წარიღო უფალი?
    65.     აჰა, მცველნი გარჱმოდგომილნი სცვიდეს სამარესა მას და მოწაფენი იგი ივლტოდეს.
    66.     აწ ვინმცა იყო, რომელმან აღიღო და წარიპარა იგი?...
    67.     რასა მხიარულად გიპყრიეს, ვითარცა მახარებელსა, რამეთუ სახარებასა აღდგომისასა არა ჰქადაგებ?
    68.     სიტყუანი ეგე პირსა მაგას არა ეწამებიან და ჴმაჲ ეგე არა სიხარულისაჲ არს, ვითარმედ აღდგა.
    69.     სიტყუანი ეგე ბათისანი არიან, ვითარმედ აღდგა.
    70.     უკუეთუ ვინმე აღიღო და წარიპარა, ჩას, რამეთუ აღდგა.
    71.     და თუ არა აღდგა, რაჲსა ეგრე მხიარულ ხარ მწუხარებისა წილ?
    72.     და ვითარცა დასცხრა მცირედ ოდენ გონებაჲ იგი მარიამისი და მოყუასნი იგიცა მოვიდეს და უთხრობდეს აღდგომისა მისთჳს.
    73.     დაღათუ ყოვლადვე არა რწმენა მოწაფეთა მათ და არცა ნაცილს ჰყოფდეს სიტყუათა მათ დედათასა, იწყეს მცირედ-მცირედ განღჳძებად გონებათა მათთა დასულებულთა და
    74.     რომელნი-იგი სავსენი მწუხარებითა სხდეს შეშინებულნი, აღივსნეს სიხარულითა მით აღდგომისაჲთა და შეურაცხ-ყვეს შიში იგი ჯუარისმცუმელთაჲ მათ.
    75.     რომელნი დამალულნი სხდეს ადგილსა ერთსა, აღდგეს განცხადებულად, სრბით მივიდოდეს სამარჱსა მას.
    76.     ხოლო მოწაფჱ იგი ერთი დაღათუ ფერჴითა უმალჱ იყო, ხოლო გულითა არა უმტკიცჱს იყო პეტრესა, დაღათუ სიმალითა მით წარუსწრო პეტრეს და უმალეს მიიწია, ხოლო შიშითა ვერ იკადრა შესლვად სამარესა მას მარტომან.
    77.     და ვითარცა მიიწია პეტრეცა, შევიდეს და იხილეს, რამეთუ ტილონი ხოლო იყვნეს მდებარენი და ვარშამაგი იგი დაკეცილი იდვა ერთსა ადგილსა, ხოლო ანგელოზნი იგი ვერ იხილნეს სამარესა მას.
    78.     და არა თუ რამეთუ მუნ იყვნეს ანგელოზნი იგი, არამედ თჳსაგან ხატისა მიეფარნეს, რაჲთა, ვისსა ჯერ-იყოს, ეჩუენენ თჳსთა ხატითა და ვისგან დაფარვად იყო, დაეფარნენ.
    79.     უკუეთუმცა არა მუნ იყვნეს ანგელოზნი იგი, ვითარმცა დაიცვნეს?
    80.     სამარესა მას ჴორცთა მათ უფლისათა სცვიდეს მცველნი იგი მიპარვისათჳს და ტილოთა მათ ანგელოზნი იგი ეკრძალებოდეს, რაჲთა ნუუკუე ვინმე მიიპაროს ტილონი იგი, რომელ დაშთეს.
    81.     ერთ ამისთჳს, რაჲთა იყვნენ მოწამე აღდგომისა მის უფლისაჲსა, მეორედ ამისთჳს, რაჲთა გამოიწეროს მათგან ზრახვაჲ იგი მკუდართა აღდგომისაჲ,
    82.     რამეთუ ვითარცა-იგი დიდებით აღდგა და არა ტილოჲთა მით, ეგრეცა ჩუენ საქმით ადგომად ვართ და არა სამოსლითა, შრომითა, და არა სამკაულითა.
    83.     მარიამ, ვითარცა იხილა, რამეთუ წარვიდეს მოწაფენი იგი მისლვად სამარესა მას, აღდგა და წარვიდა იგიცა მათ თანა.
    84.     და ვითარცა შევიდეს მოწაფენი იგი, გამოვიდეს და წარვიდეს, ხოლო მან სიყუარულითა ვერ დაუტევა სამარე იგი, რამეთუ იტყჳს: დგა სამარესა მას თანა, ტიროდა და საწყალობელითა ჴმითა ცრემლოოდა.
    85.     დაღათუ ტირილით ტიროდა, ხოლო შესლვად სამარჱსა ეშინოდა და შეეკრეტნეს და ხედვიდა სამარესა მას, დაღათუ უფალი არა იხილა, ხოლო ანგელოზნი – მონანი უფლისანი იხილნა.
    86.     დაღათუ აკლდა ხილვაჲ უფლისაჲ, არამედ ღირს იქმნა ხილვად მღჳძარეთა უფლისათა.
    87.     რამეთუ ვერ იხილნა ჴორცნი იგი, რომელ დაემორჩილნეს სიკუდილსა, იხილნა ზესკნელნი იგი, რომელ უზეშთაეს არიან სიკუდილისა.
    88.     რამეთუ არა პოვა მან ღმერთი იგი, რომელსა შეემოსნეს ჴორცნი.
    89.     პოვნა მუნ ცეცხლის მსგავსნი იგი, რომელნი გარდაიცვალნეს ხატად ჴორცთა.
    90.     და რამეთუ დღჱ იგი დიდ იყო, რომელმან ახარა ცათა და ქუეყანასა, ამისთჳს ანგელოზნი იგი სამოსლითა სპეტაკითა გამოეცხადნეს და მხიარულ იყვნეს და ადიდებდეს დღესა მას შობისა მისისა, ეგრეცა აეროვანნი და სავსენი … შობისასა.
    91.     მწყემსთა მათ მიეხარა სახარებაჲ იგი და დღესა მას აღდგომისასა დედანი იგი, მგლოვარენი და ჭირვეულნი, ღირს იქმნნეს სახარებისა, რამეთუ დღესა მას სიკუდილისასა, რამეთუ დღჱ იგი ვნებათაჲ იყო და არავინ ღაღად-ყო სიკუდილისა მისთჳს.
    92.     დღესა მას შობისასა ერნი ანგელოზთანი მიივლინნეს ბეთლემდ ხარებად და დღესა მას აღდგომისასა მღჳძარენი ერთი ერთსა უსწრობდეს მახარებელად აღდგომისა მის.
    93.     დღესა მას ნათლისღებისასა ნათელი გამობრწყინდა ზედა იორდანესა და დღესა მას ჯუარცუმისასა დაბნელდა მზჱ ცათა შინა.
    94.     და იტჳს, რამეთუ: „მიხედა მარიამ და იხილნა ანგელოზნი არა მდგომარენი, არამედ მჯდომარენი“.
    95.     უკუეთუმცა მუნ ყოფილ იყო უფალი, არამცა ეფლო დაჯდომად.
    96.     სხდეს უშიშად, რაჲთა ჯდომითა მით საცნაურ იყოს, ვითარმედ ნანდჳლვე გამოსრულ არს უფალი მიერ სამარით.
    97.     და მე … პატივ-უყოს ადგილსა მას, სადა ისხნეს ჴოცნი უფლისანი, რამეთუ რაოდენ განამრავლეს მას ზედა გინებაჲ ქუესკნელთაჲ, უფროჲს განადიდეს მის ზედა პატივის-ყოფაჲ:
    98.     ზესკნელთა ქუესკნელნი მიწისაგანნი პირსა ჰნერწყუვიდეს, ზესკნელი იგი, მაღალთა შინა მყოფნი, არცა ადგილსა მას, სადა-იგი ისხნეს ჴორცნი, ჴელ-იწიფეს დაჯდომაჲ, რამეთუ იტყჳს: ერთი იგი ჯდა ერთ კერძო ადგილსა მას, და ერთი ჯდა სასთუნლით.
    99.     პატივ-უყვეს სასთუნლითსა მას ადგილსა თავისა მისთჳს, რომელ დაადგეს გჳრგჳნი ეკლისაგან საგინებელად ერმან მან.
    100.     პატივ-უყვეს სასთუნლითსა მას მისთჳს, რომლისა მსგავსად წინაწარმეტყუელისა მის დავითისა განჴურიტნეს ჰურიათა მათ ფერჴნი მისნი.
    101.     ჰკითხვიდეს ანგელოზნი მარიამს და ჰრქუეს: შენ დედაკაცო, „რაჲსა განმწარებულ ხარ ეგოდენ და სტირ?
    102.     ვის ეძიებ?“
    103.     და ვინ უწყის, იტყოდაცა გონებასა თჳსსა, სამარესა ამას თანა ვდგა და ვტირ და თქუენ იტყჳთ, ვითარმედ: ვის ეძიებ?
    104.     ხოლო აღმოთქუმად ვერ იფლო, რაჲ-იგი გონებასა იყო, და თქუა საწყალობელითა ჴმითა მაღლითა, ვითარმედ: „აღიღეს უფალი მიერ და არა უწყი, სადა დადვეს იგი“.
    105.     ჵ სიყუარული ერთგულებისაჲ და გონებაჲ მორწმუნე!
    106.     რამეთუ ეგოდენთა ვნებათა, რომლითა ტანჯნეს იგინი დღესა მას პარასკევსა, არა სარგებელ-იყო თავსა თჳსსა.
    107.     და შემდგომად ამის დღისა წარპარვისა და მერმე უფლით ჰხდით და დიდითა გულსმოდგინებითა ეძიებდეს მას მკუდარსა, წარპარულსა.
    108.     ჵ დედაკაცო!
    109.     ვინმემცა იკადრა გამოღებად მაგიერ მკუდრისა მის, რამეთუ აჰა, სამარე იგი დაბეჭდულ არს და მცველნი მღჳძარჱ და განკრძალულ არან მახჳლითა და წათებითა?
    110.     და ვინმემცა იკადრა შესლვად, უადვილესმცა უჩნდა მას სიკუდილი, ვიდრეღა არა შესლვად და გამოღებად ჴორცთა უფლისათა სამარისაგან.
    111.     და წარ-ვინმე-იღო, ვითარ-ეგე იტყჳ, ტილონი ესე, ვითარ სამარესა სხენან, რამეთუ მცველთა მათ, რომელთა გაიყვეს სამოსელი მისი დღისი, ვითარმცა არა განიყვნეს ტილონი ესე ღამესა ამას?
    112.     ოდეს სადა ვინ განიღო მკუდარი და დაუტევნა ესრეთ ტილონი?
    113.     და წარ-მცა-იპარა მკუდარი და უდებმცა ყო ესრეთ ვარშამაგი იგი?
    114.     უკუეთუმცა პატივად რაჲმე უჴმდეს ჴორცნი იგი, ტილონი იგიმცა არა გინებულ იყვნეს, და თუ შეურაცხებით ცვალეს ადგილისაგან, ვარშამაგსამცა არა პატივ უპყრეს?
    115.     და თუმცა წარიპარეს, არამცა შიშუელი წარიპარეს.
    116.     და თუმცა განძარცუეს და მივიდეს, სამოსელი იგი განძარცუეს და არამცა მკუდარი იგი წარიპარეს.
    117.     ანუ ესრე ჰგონებ, მკუდარი იგი უფროჲს შეჰრაცხეს, ვიდრე ტილონი იგი?
    118.     და ვითარ დიდსა ურვასა შინა იყო მარიამ და გარდამოსდიოდა ცრემლნი მისნი, მიხედა და იხილა კაცი იგი, რომელსა ეძიებდა.
    119.     ხოლო არა ეგრესახედ იხილა, ვითარსახედ ეძიებდა.
    120.     ჰრქუა მას: „შენ, დედაკაცო, რაჲსა სტირ?
    121.     ვის ეძიებ?“
    122.     ხოლო მარიამ, რამეთუ უდებად იხილა, რამეთუ ჰგონებდა, ვითარ მემტილჱ იგი მოსრულ არს ნუგეშინისცემად მისა დიდისა მის ტირილისათჳს, რომელ ესმოდა, და იწყო ვედრებად მისა ცრემლით და ჰრქუა: „შენ თუ აღიღჱ უფალი იგი, მითხარ მე, სადა დასდევ?“
    123.     ჵ მარიამ, მაგან აიღო, ვითარცა-ეგე იტყჳ.
    124.     ხოლო არასადა დადვა, ვითარცა-ეგე შენ ჰგონებ.
    125.     ვისცა ჰკითხვიდჱ, არავის თანაა?
    126.     გარნა მა… თანა აქუს და არა თუ სადა დაუდებიეს.
    127.     ეგე არს, რომელსაცა ეძიებდა, იგი არს, რომლისასა იკითხავ, და ეგე არს, რომლისათჳს-იგი სტიროდე და აღმოგჳვიდოდეს სულნი ტკივილითა გონებისაჲთა.
    128.     ეგე არს მპარავი იგი, რომელსა-ეგე ჰკითხევდ და ეგე არს ნაპარევი იგი, რომლისა ძიებად გამოსრულ იყავ.
    129.     ხედავ და ვერ იცნა უფალი, რამეთუ სხუად ხატად ცვალებულ იყო.
    130.     და ესმოდა და ვერ გულისხმა-ყო, რამეთუ სხუად ცვალა ჴმაჲ იგი.
    131.     უკუეთუ ნანდჳლ ეგე არს მემტილე იგი, რომელმან წარიღო, ვითარმედ ჭეშმარიტად წარ-ვე-მან-იღო, და შემდგომად წარღებისა მის, ვითარ არს, ვითარმცა მერმე შენვე მოგცა?
    132.     და თუ შენდა მოცემად იყო, რაჲსამცა მერმე აღიღო?
    133.     და რომელმან-იგი აიღო, არა თუ მიცემით ხოლო არა მოგცეს შენ, არამედ მიახლებადცა არა გიფლოს შენ მისა.
    134.     ვითარცა იხილა უფალმან, რამეთუ ეგრევე გულსმოდგინედ დგა ჯუარსა მას თანა და გულპებულისა მის თანა იქცია ჴმაჲ უცხოჲ.
    135.     და მუნქუესვე უცხოსა მას ჴმასა თანა ვითარცა უწოდა სახელით, მოიქცა უცნობლობისა მისგან ცნობად, და ურწმუნოებისა მისგან – სარწმუნოებად, და უსასოებისაგან – სასოებად, მწუხარებისაგან – სიხარულად და ურვისაგან – მხიარულებად.
    136.     და რამეთუ სიხარულისა მახარებელ არს მწუხარებაჲ, რამეთუ აღამცირნის მძიმენი და წარმდებ-ყვნეს ყუდრონი და უგუნურ-ყვნის გონიერნი,
    137.     ეგრეცა დაავიწყდა მარიამს თავი თჳსი სიხარულითა მით, ვითარცა დაავიწყდა მწუხარებასა მას და არა მსგავსად ჩუეულებისა ეგრე წარჴდა წესსა სიდაშნისასა.
    138.     და არა მოეჴსენა შიში და სიხარულითა...
    139.     აღდგომისა, ვითარცა წინაჲსწარ აღდგომისა მის მიისწრაფდა.
    140.     ჰრქუა უფალმან გულსმოდგინესა მას ერთგულებისა მისთჳს სიხარულისა: „ნუ შემომეხები მე, რამეთუ არღა აღსრულ ვარ მამისა ჩემისა“.
    141.     იტყჳან რომელნიმე, ვითარმედ ამისთჳს არა უფლო მარიამს მიახლებად ჴორცთა მათ, რამეთუ ორგულ იქმნა ჴმასა მას ანგელოზთასა, რომელთა მიახარეს მას აღდგომისათჳს.
    142.     ხოლო ესე მით არა სარწმუნო არს, რომელი-იგი თომაჲს ზედა იქმნა.
    143.     უკუეთუ მას ორგულობისათჳს, რომელ მიეხარა ანგელოზთაგან და არა უფლო მიახლებად, და თომას, რომელსა არა ჰრწმენა სახარებისაჲ მის დედათაგან და არცა მათ მოყუასთაჲ, ვითარ...
    144.     თომაცა შეორგულებულ იყო, წყლულთა მათ ჯერ-იყო ჩუენებაჲ და არა განშორებაჲ.
    145.     და ზოგნი იტყჳან, ვითარმედ: ამისთჳს არა უფლო მიახლებად მარიამს, რაჲთა მიზეზითა მით პირველისა მის დედისაჲთა, რომელმან-იგი აცთუნა პირველი იგი ადამი, მოვიდა მეორე იგი ადამი ვნებითა მით და განკითხვითა ჯუარისაჲთა.
    146.     და ზოგნი იტყჳან: არა ნათელ-ეღო მარიამსა, მისთჳს არა უფლო მიახლებად, რაჲთა გამოაცხადოს, რამეთუ შემდგომად აღდგომისა არა თუ ხოლო მტერთა მათ არა უფლო მიახლებად მისა, არამედ არცაღა საყუარელთა მათ თჳნიერ ნათლისღებისა.
    147.     და რომელნიმე იტყჳან, ვითარმედ: ნაყოფ პირველ და ახალ იყვნეს ჯოჯოხეთით ჴორცნი იგი, რომელნი აღმაღლებად იყვნეს ზეცად და დაჯდომად მარჯუენ... ...ლსა შეიხებდა, რაჲთა დაუმარხოს აღსამაღლებელად მას მარჯუენესა, რომლისა მიერ დადგმად იყო გჳრგჳნი შემდგომად ამაღლებისა მის.
    148.     და რომელნიმე იტყჳან, ვითარმედ: ვიდრე ვნებად არას პატივს-უყოფდა ჴორცთა მათ, ამისთჳს არა უფლო მარიამს მიახლებად შემდგომად აღდგომისა მის, რაჲთა საცნაურ იყოს, ვითარმედ იდიდნეს ჴორცნი იგი შემდგომად აღდგომისა მის უფროჲს, ვიდრე ვნებად და აღდგომამდე.
    149.     ხოლო ნეტარი ეფრემ იტყჳს, რამეთუ: ვითარცა წინაწარმეტყუელებდა უფალი ვნებათა მათთჳს და წინაჲსწარ ვნებათა მათ – აღდგომისათჳს, ეგრეცა წინაწარმეტყუელებდა ამაღლებისა მისთჳს.
    150.     ჰრქუა მარიამს: „ნუ შემომეხები“, რაჲთა მივიდეს და ახაროს მოწაფეთა ამაღლებისა მისთჳს.
    151.     ამისთჳს ჰრქუა მას: „მივედ და უთხარ ძმათა ჩემთა, არა თუ ვნებისათჳს, რამეთუ ვივნე, და არცა აღდგომისათჳს, რამეთუ აღდგომილ ვარ ესერა,
    152.     არამედ მივედ და არქუ ესრე: აღსლვად ვარ მამისა ჩემისა და მამისა თქუენისა, ღმრთისა ჩემისა და ღმრთისა თქუენისა“,
    153.     რამეთუ წინაჲსწარ ვნებისა იქადაგნეს ვნებანი იგი და წინაჲსწარ აღდგომისა მის იქადაგა აღდგომაჲ იგი, წეს არს, რაჲთა ამაღლებამდე იქადაგოს დღე იგი ამაღლებისაჲ.
    154.     ყოველთავე, რომელთა მიახარეს მოწაფეთა მათ, აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ ხოლო მიახარეს, ხოლო მარიამ აღდგომაჲცა იგი და ამაღლებაჲ, რამეთუ თქუა: მივედ და უთხარ ძმათა ჩემთა, ჰრცხუენოდენ მწვალებელთა, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: არა ჴორცნი იყვნეს იგინი უფლისა და ჴორცთაგან.
    155.     და თუმც არა შეემოსნეს უფალსა ჴორცნი ესე, არამცა უწოდა მათ ძმად თჳსა, არამედ, რაჲთა გულისხმა-უყოს, ვითარმედ ძმანი მისნი არიან ადამისგან.
    156.     დაღათუ არა დაემორჩილებიან მას მარკეანოსნი, არამედ ნათესავცა მისსა არიან აბრაჰამისგან, დაღათუ არა ჰრწამს სამარიტელთა, არამედ უწოდავე მოწაფეთა ძმად თჳსა, ვითარცა სახენი იგი ურთიერთას დაამტკიცებენ,
    157.     რამეთუ ვნებასა მას სიკუდილი იგი არ დაამტკიცებს და სიკუდილსა მას – აღდგომაჲ იგი, და აღდგომასა მას ყოველსა დაამტკიცებს ამით, რამეთუ ძმად უწოდა მოწაფეთა მათ.
    158.     და იტყჳან ჴორცნი იგი: „აღვალ მამისა ჩემისა და მამისა თქუენისა, ღმრთისა ჩემისა და ღმრთისა თქუენისა“.
    159.     ანგელოზი იგი პირველი, რომელი მივიდა გარდაგორვებად ლოდისა მის პირისა მისგან სამარისა, რაჲთა ნუუკუე ოდეს ესმეს ჰურიათა მათ დედათა მათგან და მოწაფეთა მათ,
    160.     რაჟამს მიმოდასდებდენ აღდგომასა უფლისასა, ვითარ პატივ რაჲმე უპყრეს მოძღუარსა თჳსსა, გამოჩნდა საშინელითა ხატითა და დაჯდა ზედა ლოდსა მას, რაჲთა საშინელებითა მით, რომლითა შეაძრწუნნა მცველნი იგი და წარავლინნეს და ყვნეს იგინი მახარებელ აღდგომისა მის.
    161.     წარვიდეს მცველნი იგი მღდელთმოძღუართა მათ შეშინებულნი და შეძრწუნებულნი.
    162.     და არა თუ კაცთა რაჲ ჰგვანდეს, არამედ ვითარცა განრინებულნი ჯოჯოხეთისაგან, უნდა სიტყუად და ვერ იტყოდეს, და ენება მითხრობაჲ და ვერაჲ თქუეს.
    163.     და ძნიად სულნი მოიქცინეს და იწყეს ბრალობად მღდელთმოძღუართა მათ და ჰრქუეს: რაჲ სიკუდილი თანა-გუედვა, რამეთუ წარმავლინენით ჩუენ მოწყუედად სამარესა მას ზედა?
    164.     მცირედღამცა ვიდრემდე შევიწუენით ალისა მისგან ბრწყინვებისა, რომელ გამოჰკრთებოდა ანგელოზისა მისგან.
    165.     ძრვაჲ და საშინელებაჲ იყო სამარესა მას ზედა და ლოდი იგი კარისა მისგან თჳთ გარდაგორვიდა.
    166.     და არცა იგი უწყით, და თუ ძრვისა მისგან გარდაგორვიდა, და არცა იგი უწყით, თუ ანგელოზი იგი, რომელი ჯდა ზედა, აგორვებდა გამოუჩინებელად.
    167.     და რამეთუ განეღო კარი სამარისაჲ მის, ვიხილეთ, რამეთუ იგი, ვინ განაღო, იგი არა ვცანთ, რამეთუ ზაკუვით და ტყუვილით არა იყო.
    168.     უწყით ხოლო, რომელ სამარესა მას შინა არა არს, მასცა ვწამებთ და რამეთუ არავინ ვიხილეთ გამომავალი სამარისა მისგან, ჭეშმარიტად უწყით, რამეთუ არცა მუნ ძეს მკუდარი იგი, რომელ დადვეს, იგიცა არა ვიცით, არა ნაცილ არს.
    169.     და რამეთუ გამოსლვაჲ ჴორცთაჲ მათ არა ვიხილეთ და რამეთუ შინაცა არარაჲ ძეს, იგი თუალითა ჩუენითა ვიხილეთ.
    170.     და თუმცა შიშითა არა განტეხილ ვიყვენით, ტილონი იგი მო-მცავე-ვიხუენით სასწაულად.
    171.     და თუმცა ძრვისა მისგან არა შეძრწუნებულ ვიყვენით, ვარშამაგიცამცა მოვიღეთ სასწაულად.
    172.     ხოლო აწ რაჲღა საჴმარ არიან მოწამენი, სადა სამარე იგი წამებს და რაჲსა-მე დაშურებით მიგებად, რამეთუ აჰა, ტილონი იგი იტყჳან აღდგომისა მისთჳს?
    173.     და რაჲმცა ყენება იყო, თქუენცა თუმცა მიხუედით და იხილეთ ვიდრე სრბით მისულსა მას ჯუარცუმულისასა?
    174.     აწ განვედით და იხილეთ ადგომაჲ იგი, რამეთუ არა გრწმენა მზისა მის დაბნელებაჲ, მივედით და იხილეთ სამარჱ იგი განათლებული ბრწყინვალებითა, რომელი გამოჰკრთების ანგელოზთა მათგან.
    175.     მჴდომად ღმრთისა დაგუადგინენით დღეს, ჵ მღდელთმოძღუარნო, და ანგელოზთა გუაბრძოლებთ ღამჱ ყოველ.
    176.     მოწაფეთა მათთჳს განგუაკრძალებთ ჩუენ და გარდამოჴდეს ჩუენ ზედა მღჳძარენი.
    177.     ბრძოლად შევიჭურენით და განვემზადენით ბრძოლად მოწაფეთა მათ.
    178.     და მოივლინნეს ჩუენ ზედა ანგელოზნი.
    179.     ჩუენ ქუესკნელთა მათ ვეჭუდით და მოვიდეს და მოიწინეს ჩუენ ზედა ზესკნელისანი.
    180.     ჩუენ ჴორციელთა მათთჳს განკრძალულ ვიყვენით და მოეტევნეს ჩუენ ზედა სულიერნი.
    181.     უწყოდეთ, რამეთუ ძჱ ღმრთისაჲ არს, რაჲსა ჯუარს აცუთ?
    182.     და მეცნიერ იყვენით, რამეთუ აღდგომად არს, რაჲსა მოჰკლევდით?
    183.     რაჲსათჳს თქუენისა შურისათჳს და რაჲსათჳს თქუენისა მოშურნებისაგან ცხოველნიმცა შთავჴედით ჯოჯოხეთა?
    184.     მყუვარ ჟამ, ვითარცა ცეცხლსა შინა, ეგრე ვდეგით ჩუენ ბრწყინვალებითა მით ანგელოზთაჲთა, ვითარცა ალსა ატყინებულსა ვდეგით.
    185.     უკუეთუმცა დედანი ვინმე არა მოსრულ იყვნეს, შე-მცა-ვეწუენით ალსა მას.
    186.     და თუმცა შეწუვით შევეწუენით, ხოლო შიშითა მითმცა მო-ვე-მცა-ვწყედით.
    187.     მოჴსენებულ კეთილსა შინამცა არიან დედანი იგი, რომელნი ტირილით...
    188.     პილატეს, ნუ ჰზრუნავთ: ჩუენ ვარწმუნოთ და დავამშჳდოთ გულისწყრომაჲ მისი.
    189.     უკუეთუ შემოგჳდგეთ და ნაცილ-ჰყოთ, რაჲ-იგი იხილეთ თუალთა თქუენითა და ჩუენითა წამებითა ნაცილ-ჰყოთ, უკუეთუ ვინმე იტყოდეს აღდგომასა იესუჲსსა.
    190.     ხოლო ძილსა შინა დაპყრობისათჳს ჩუენ ვარწმუნოთ მსაჯულსა მას და ვთქუათ, ვითარმედ: ერთი ერთისასა ჰგონებდა, მღჳძარჱ იყოსო, და მიეძინა ყოველთავე, რამეთუ ღამჱ ყოველ უძილ იყვნეს.
    191.     და მსთუად განთიადსა მას, ცისკარს ოდენ, უზრუნველ იყვნეს, თქუეს ვითარმედ: აწ დაგჳცავს მკუდარი იგი.
    192.     და უდებ-იქმნნეს მპარავთა მათთჳს.
    193.     ხოლო ერისაგანნი იგი, ანგაჰრნი და ნაყროვანნი, ძჳრისმკრებელნი და მომხუეჭელნი, წყეულნი და მოსისხლენი, ანგაჰრებითა დაემორჩილნეს განცრუვებად ჭეშმარიტისა მის საქმისა, რომელ იხილეს.
    194.     და წარწყმიდეს არარაჲთა დიდი იგი მადლი, რომელ ემთხჳა მათ წარმავალითა ჭურჭლითა, განჴდეს ცხოვრებისაგან, რომელი არა წარსავალ არს.
    195.     უკუეთუმცა ჰრწმენა ხილვაჲ იგი ანგელოზისაჲ მის და აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ, საღუაწი ჴორცთა მათმცა არა აკლდა და სასყიდელი მახარებელთაჲმცა მიეღო.
    196.     ხოლო მათ ჭურჭლისა მისთჳს ნაცილ-ყვეს ძრვაჲ იგი, რომელი იხილეს და ხილვაჲ ანგელოზისაჲ მის, რომელ ეჩუენა.
    197.     დაღათუ მცველთა მათ ჭურჭლისა მისთჳს განთქუეს ჰანბავი ჰურიათა შორის, ვითარმედ „მოწაფეთა მისთა წარიპარეს“, ხოლო მარიამ, რომელ-იგი მას ჟამსა მუნვე მეორედ მოვიდა,
    198.     მოვიდა მეორედ და ჰრქუა მოწაფეთა მათ: არა ხოლო თუ აღდგა, რომელ-იგი მცველთა მათცა მიუთხრეს მღდელთა მათ, არამედ აღ-ცა-დგა და აღ-ცა-მაღლებად არს.
    199.     და ვიდრე იგი იტყოდაღა, მოვიდეს და მოიწინეს მოყუასნი მისნი, რომელთადა შემთხუეულ იყო უფალი, და უთხრობდეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ნანდჳლ აღდგა უფალი და ჩუენ ვიხილეთ.
    200.     რამეთუ ვიდრე-იგი იტყოდესღა ამას, მოიწინეს კლეოპაეთნი და ახარეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ვიხილეთ უფალი და გამოგჳთარგმანა ჩუენ ყოველთა წიგნთაგან აღდგომისა მისისათჳს, ვიდრე-იგი მივედით ევმაოსად ქალაქად.
    201.     და ვიდრე იგინი ახარებდეს, მიიღეს სახარებაჲ ათორმეტთა მათგანცა, ვითარმედ: „ნანდჳლ აღდგა უფალი და ეჩუენა პეტრეს“.
    202.     და ვითარ-იგი უთხრობდეს კლეოპაეთნი ყოველსა მას, რასა ეტყოდა მგზავრ და აჰა, უფალი თჳთ გამოეცხადა მოციქულთა და ჰრქუა: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
    203.     და ვითარ კართა ჴშულთა შევიდა და მოწაფენი იგი შესულებულ იყვნეს შიშისა მისთჳს ჰურიათაჲსა, „ჰგონებდეს, ვითარმედ საუცარი რაჲმე იხილეს“.
    204.     ხოლო მან გულისხმა-ყვნა ზრახვანი მათნი და ჰრქუა: „რაჲსა ეგოდენ შეძრწუნებულ ხართ ჰურიათა მათგან?
    205.     ანუ ჩემთჳს რაჲსა პირად-პირადნი ზრახვანი მოვლენედ გულთა თქუენთა“ და ორგულებით?
    206.     უჩუენნა მათ ჴორცნი იგი და წყლული იგი სამშჭუალთაჲ მათ და გუერდთაჲ. ხოლო იგინი ორგულებდესვე.
    207.     მაშინღა გამოუცხადა მათ ყოველივე.
    208.     მოითხოვა პური და ჭამა მათ წინაშე და იწყო მერმე სწავლად მათა და ჰრქუა, ვითარმედ: სული საძიებელ არა არნ.
    209.     ვითარ-ეგე მე თქუენ გამომცადეთ და მიხილეთ და არცა ჴორციელებისა შედგეს, ვითარცა ჴორცთა ამათ თანა დამორჩილებულ არს მსგავსად თქუენთა მაგათ ჴორცთა.
    210.     და ვითარცა გულისხმა-ყო ყოველივე საქმითურთ, იწყო მიერითგან სწავლად სიტყუათა ყოველივე, რაჲ წერილ არს მისთჳს წიგნთა შინა წმიდათა.
    211.     ვითარცა იხილნეს წყლულნი იგი ჴორცთა მისთანი და გულისხმა-ყვნეს ძლიერებანი იგი სიტყუათანი მით ყოვლითა, რომელ იხილეს თუალითა, და განეხუნეს გონებანი მათნი და გულისხმა-ყვნეს იგავნი წიგნთანი.
    212.     ამას დღესა, რომელსა აღდგა მხოლოდშობილი ძჱ ღმრთისაჲ, მიჰფინა სული წმიდაჲ მოწაფეთა მათ ზედა და ჰრწმენა ამისი მოციქულთა მათ, რამეთუ აღდგომაჲ იგი, რომელ იქადაგა ანგელოზთაგან და უნდა, ნაცილ-ყვეს მცველთა მათ.
    213.     გარდამოჴდა სული წმიდაჲ და დაემკჳდრა მოწაფეთა მათ თანა, რაჲთა მიმოდადვან ძლიერებითა და სასწაულებითა შორის წარმართთა აღდგომისათჳს, რომელ აცილობდეს ჰურიანი იგი მისსა, რომელი-იგი მოვიდა ჯუარცუმად და აჩუენა სიყუარული თქუენ ზედა.
    214.     და შთაჴდა ჯოჯოხეთა მრავლისა მის წყალობისათჳს, რომელი აქუნდა ჩუენდა მიმართ.
    215.     და განცხოველდა და აღდგა და გამოწერა სახჱ აღდგომისა ჩუენისაჲ მის თანა მღჳძარეთაგან უკუდავთა ყოველთაგან, რომელნი წარჴდეს და წარსლვად არიან და მათგან, რომელნი დაშთომად არიან ცხოველნი მოსლვასა მას მისსა და მამისა მისისა, რომელმან მოავლინა იგი.
    216.     და წმიდასა სულსა დიდებაჲ და პატივი აწ, მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


9

     1.     11. ბ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა კჳრილჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ იერუსალჱმელისაჲ, მკუდრეთით აღდგომისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა
    2.     „იხარებდ, იერუსალჱმ, და შემოკერბით ყოველნი მოყუარენი“ იესუჲსნი, რამეთუ აღდგომილ არს მკუდრეთით.
    3.     „გიხაროდენ ყოველთა, რომელნი-ეგე პირველ იგლოვდით“, რომელთა ჰურიათა იგი კადრებაჲ და უშჯულოებაჲ გესმოდა.
    4.     რამეთუ იგინა მათგან, კუალად აღდგა აქა და ვითარცა-იგი ჯუარცუმისა მისთჳს იყო, ეგრეცა აღდგომისა ხარებაჲ ახარებდინ კრებულსა ამას: გარდაიქეცინ გლოვაჲ იგი სიხარულად და მწუხარებაჲ – მხიარულებად.
    5.     და აღივსენინ პირი ჩუენი სიხარულითა და მხიარულებითა მისთჳს, რომელმან-იგი თქუა შემდგომად აღდგომისა: „გიხაროდენ“, რამეთუ ვიცი ქრისტესმოყუარეთაჲ მათ პირველ დღეთა ამათ მწუხარებაჲ,
    6.     რამეთუ სიტყუაჲ იგი შესხმისაჲ სიკუდილისათჳს იყო და საფლავისა, ხოლო აღდგომაჲ არღა ხარებულ იყო და მოელოდა გონებაჲ მათი სმენად სასურველსა მას.
    7.     ხოლო აწ აღდგომილ არს მკუდრეთით მკუდარი იგი და „მკუდართა თანა თავისუფალი“ და მკუდართა განმათავისუფლებელი, რომელმან-იგი შეურაცხებით, მოთმინებით გჳრგჳნი ეკლისაჲ თავს-იდვა, ესე აღდგა და სიკუდილისა ძლევისა შარავანდნი შეიბნა.
    8.     და ვითარცა-იგი ჯუარისა მისისათჳს წამებასა მას შორის მოვიღებდით, ეგრეცა აწ ისმინე აღდგომისათჳს და წამებანი იგი სარწმუნო-ვყვნეთ.
    9.     რამეთუ ამან საკითხავმან მოციქულთამან თქუა, რამეთუ: „აღდგა მესამესა დღესა, ვითარცა წერილ არს“.
    10.     და რამეთუ აწ მოციქულმან მან მოწამებისამან გზასა მოგუასწავა, უმჯობეს არს ჩუენდა გულისხმის-ყოფაჲ ჩუენისა ცხოვრებისა სასოებისათჳს და პირველად,
    11.     რაჲთა ვისწავოთ, უკუეთუ საღმრთონი წიგნნი გჳთხრობენ ჩუენ ჟამსა მას აღდგომისა მისისა: ზაფხულის ანუ ხილის მოკლებასა იყო ანუ ზამთრის, ანუ ზამთრისა შემდგომად?
    12.     ანუ რომლით ადგილით მაცხოვარი აღდგა?
    13.     ანუ რომლისა სახელი აღდგომისაჲ განკჳრვებულთა მათ მიერ წინაწარმეტყუელთა სახელდებულ არს?
    14.     დედანი იგი, რომელნი ეძიებდეს და არა პოვეს და უხაროდა, რაჲთა, რაჟამს სახარებანი აღმოიკითხვებოდიან, არა ნაცილ და ზღაპარ საგონებელ იყვნედ წმიდათა სახარებათა თხრობანი.
    15.     რამეთუ დაეფლა მაცხოვარი, გასმიეს განცხადებულად პირველსა მას თქუმულსა, რამეთუ ესაია იტყჳს: „და იყოს მშჳდობით საფლავი მისი“, რამეთუ მშჳდობა-ყო ცასა და ქუეყანასა და ცოდვილნი წარუდგინნა და დააგნა ღმერთსა.
    16.     პირისაგან სიცრუვისა აღებულ არს სამართალი.
    17.     „და იყოს მშჳდობით საფლავი მისი“, და მივსცნე უკეთურნი დაფლვისა მისისა წილ.
    18.     და მერმე წინაწარმეტყუელებს იაკობ და იტყჳს წიგნსა შინა: „მიწოლით დაიძინა, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, ვინ-მე განაღჳძოს იგი?“
    19.     და რიცხუთასა შინა ეგრევე მსგავსად იტყჳს: „მიყრდნობით განისუენა, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან“...
    20.     და ფსალმუნი იტყჳს, ვითარცა-იგი გასმიეს მრავალგზის: „და მიწად სიკუდილისა დამჴადეს მე“.
    21.     და ადგილიცა იგი გჳსწავიეს, რომელ-იგი თქჳს: „მიხჳდეთ მყარსა მას კლდესა, რომლისაგან გამოეკუეთენით“.
    22.     შემდგომად შუავა წარმოგჳდგეს ჩუენ წამებანი, იტყჳს მეათერთმეტესა ფსალმუნსა: „ჭირისათჳს გლახაკთაჲსა და სულთქუმისათჳს დავრდომილთაჲსა აწ აღვდგე, იტყჳს უფალი“.
    23.     არამედ ესეცა სიტყუაჲ ვიეთამე მიმართ ვერ სარწმუნო არს, რამეთუ, ვინ უწყის, აღ-ვინმე-დგეს რისხვისათჳსცა, რაჲთა მიიღოს ძლევაჲ შურისგებისაჲ მტერთა თჳსთაგან.
    24.     მოვედ მერმე მეათხუმეტესა ფსალმუნსა, რომელი იტყჳს ცხადად: „მიცევ მე, უფალო, რამეთუ შენ გესავ“.
    25.     და მისა შემდგომად იტყჳს: „არა შევკრიბო კრებული მათი მოსისხლეთაგან და არცა მოვიჴსენო სახელები მათი ბაგითა ჩემითა“ ამისთჳს, რამეთუ მე დამიტევეს და მეუფედ თავისა მათისა ირჩიეს კეისარი.
    26.     და შემდგომად იტყჳს: „წინაჲსწარ ვხედევდ უფალსა, წინაშე ჩემსა არს მარადის, რამეთუ მარჯულ ჩემსა არს, რაჲთა არა შევიძრა“
    27.     და კუალად თქუა: „ღამჱდმდჱ უმეტეს განმწავლეს თირკუმელთა ჩემთა“ და მერმე უგანცხადებულესადრე: „რამეთუ არა დაუტეო სული ჩემი ჯოჯოხეთს და არცა სცე წმიდასა ჩემსა ხილვად განსაჴრწნელი“.
    28.     არა ვსცე სიკუდილი, რამეთუ მოსიკუდიდ იყო, არამედ განსაჴრწნელი არა იხილო, ხოლო სიკუდილსა შინა არა დაშთჱ და მაუწყენ გზანი ცხოვრებისანი.
    29.     აჰა ესერა, განცხადებულად სიკუდილისა შემდგომად ცხოვრებაჲ იქადაგების: „უფალო, აღმოიყვანე ჯოჯოხეთი სული ჩემი“.
    30.     მუნ იტყჳს: არა დაუტეო; წინაწარმეტყუელებს და აქა იტყჳს, რომელი-იგი ყოფილ არს, ვითარცა ყოფადსა, რამეთუ თქჳს: „აღმომიყვანე და მიჴსენ მე მათგან, რომელნი შთავლენან მღჳმესა“.
    31.     აწ რომელსა-მე ჟამსა ყოფად არს საქმჱ ესე?
    32.     – „მწუხრი განისუენოს ტირილმან და ცისკრისა იყოს სიხარული“.
    33.     მწუხრი იყო მოწაფეთა გლოვაჲ და განთიად – აღდგომისაჲ იგი სიხარული.
    34.     და უკუეთუ გნებავს ადგილისაცა მის უწყებაჲ, იტყჳს ქებასა ქებათასა: „მტილად ნიგოზთასა შევედ“, რამეთუ „მტილი იყო, სადა-იგი ჯუარს-აცუეს“.
    35.     დაღათუ აწ უმეტეს სამეუფოჲთა ნიჭითა აღშენებულ, არამედ პირველად მტილი იყო და სახე ამისი ჰგიეს და ნეშტი ჩას.
    36.     „მტილი დაჴშული და წყაროჲ დაბეჭდული“.
    37.     ჰურიათაგან დაჴსვასა მას იტყჳს, ვითარმედ: „მოვიჴსენეთ, მაცთურმან მან თქუა, ვიდრე ცოცხალღა იყო, ვითარმედ: მესამესა დღესა აღვდგეო“.
    38.     „აწ ბრძანე დაკრძალვად საფლავი იგი“.
    39.     და ეტყჳს: „დაჰბეჭდეს ლოდსა მას დასითურთ“, რომელთა მიმართ იტყჳს.
    40.     და განსუენებად იკითხავ: ხოლო ვინ არს „წყაროჲ დაბეჭდული“, ანუ ვინ ითარგმანების წყაროდ ჯურღმულისა...
    41.     არს, რამეთუ: „შენგან არს წყაროჲ ცხოვრებისაჲ“.
    42.     არამედ ისმინე, რასა-იგი იტყჳს სოფრონია მოწაფეთა პირისაგან ქრისტესისა: „განემზადე, აღიმსთუე, რამეთუ განირყუნა ყოველი საყურძენი მათი“ – ჩას, რამეთუ ჰურიათაჲ, რომელთა თანა არა დაშთა ტევანი ერთიცა ცხოვრებისაჲ, არამედ არცაღა რქაჲ, რამეთუ მოიკაფოს ვენაჴი მათი.
    43.     აწ ისმინე, ვითარ-იგი ეტყჳს მოწაფეთა: განემზადე, აღიმსთუვე, მსთუად მოელოდე აღდგომასა განემზადე აღიმსთუე.
    44.     და მერმე იტყჳს: „განირყუენ ყოველი საყურძენი მათი“ და შემდგომად მსგავსად მისავე წერილისა ქუემორე იტყჳს.
    45.     და მითვე იტყჳს: „დღედმდე აღდგომისა ჩემისა საწამებელად“.
    46.     ჰხედავა, რამეთუ ადგილიცა იგი აღდგომისაჲ წინაწარ იხილა წინაწარმეტყუელმან, რომელსა საწამებელად ჰრქჳან.
    47.     რომლისამე სიტყჳსა არა მსგავსად სხუათა ეკლესიათა სახელი წოდებულ ...ლად წინაწარმეტყუელისა მისგან, რომელ-იგი თქუა: დღედმდე აღდგომისა ჩემისა საწამებელად, ესე იგი არს მარტჳრიონი ეკლესიაჲ.
    48.     და ვინ არს ესე, ანუ რაჲ არს ესე სასწაული აღდგომისაჲ მკუდრეთით?
    49.     არამედ განცხადებულად მუნვე შემდგომად საწინაწარმეტყუელოჲ წიგნი იტყჳს: ვითარცა „მაშინ მივაქცინე ერთა მიმართ ენანი“.
    50.     რამეთუ შემდგომად აღდგომისა ჩემისა წარავლინებდა მოციქულთა სული წმიდაჲ.
    51.     „მოეცა მადლი ენათაჲ, რაჲთა ჰმონებდენ უფალსა უღელსა ქუეშე ერთსა“.
    52.     და სხუაჲცა შეტყუებაჲ მასვე წინაწარმეტყუელსა წერილ არს: „მონებად უფლისა უღელსა ქუეშე ერთსა წიაღ მდინარეთა გამომართუან მე ძღუენი“.
    53.     იცი სამე წერილი იგი საქმესა მოციქულთასა, რომელ „მოვიდა ჰინდოჲ ერთი საჭურისი წიაღ მდინარეთა მათგან...“
    54.     აღდგომისა სასწაულსა გჳთხრობენ წიგნნი, ამიერითგან მორწმუნე იქმენ აღდგომისათჳს და ნუვინ შეგძრავნ შენ აღსარებისაგან ქრისტესისა, რომელი-იგი მკუდრეთით აღდგომილ არს.
    55.     მიიღე სხუაჲცა წამებაჲ, ვითარ-იგი ფსალმუნსა შინა სულითა წმიდითა ქრისტე იტყჳს წინაწარმეტყუელისა მიერ, რამეთუ თავადი, რომელ-იგი იტყოდა, უკუანაჲსკნელ თჳთ იგი მოვიდა.
    56.     „უფალო, ღმერთო ცხორებისა ჩემისაო, დღისი ჴმა-ვყავ და ღამე წინაშე შენსა“.
    57.     და მცირედრე შემდგომად იტყჳს: „ვიქმენ მე, ვითარცა კაცი შეუწევნელი, მკუდართა თანა თავისუფალ“.
    58.     არა ესრე თქუა, ვითარმედ: ვიყავ მე, ვითარცა კაცი შეუწევნელი.
    59.     და რამეთუ არა ჯუარს-ეცუა უნებლიად, არამედ ნეფსით, არცა უძლურებით, არამედ ნეფსით იყო სიკუდილი.
    60.     „შევირაცხე მე მათ თანა, რომელნი შთავიდოდეს მღჳმესა“, და რომელი არს სასწაული ამისი?
    61.     „განმაშურენ ჩემგან მეცნიერნი ჩემნი“, რამეთუ ივლტოდეს მოწაფენი, „მკუდართათჳს ნუ ჰყოა საკჳრველი?“
    62.     და ამისა შემდგომად იტყჳს: „მე შენდამი, უფალო, ღაღად-ვყავ და ცისკრისა ლოცვანი ჩემნი მოგეწივნეს შენ“.
    63.     აწ ჰხედავა, ვითარ-იგი წინაწარმეტყუელნი აუწყებენ ჟამსა მას დღისა ვნებისა და აღდგომისასა და ვინაჲ-იგი აღდგა მაცხოვარი?
    64.     იტყვს ქებასა ქებათასა: „აღდეგ და მოვედ, მოყუასო ჩემო“.
    65.     ამისა „შემდგომად იტყჳს: საფარველისაგან კლდისა“ – „საფარველი კლდისაჲ“ თქუა, რომელ-იგი პირველ ცხორებისა მის საფლავისა იყო საფარველ მისვე კლდისაგან, ვითარცა-იგი არს ჩუეულებად ყოფად აქა წინაშე საფლავთა გამოთლილთა.
    66.     ხოლო აწ არა ჩას… და წინასაფარველი იგი საფლავისაჲ მის აწინდელისა ამის შემკულებისა, რამეთუ პირველ სამეუფოჲსა მის პატივისცემისა და განშუენებისა ამის საფლავისა საფარველი იყო წინაშე კლდესა მას.
    67.     არამედ სადა-მე იყო კლდე იგი, რომელსა აქუნდა წინაშე საფარველი?
    68.     შუა-მე ქალაქსა იყო, ანუ ზღუდედ გარე და ზღუდით კერძო?
    69.     და ვითარ პირველსა მას… შენებულსა წინაშე ზღუდესა, აწ იტყჳს ქებასა შინა ქებათასა: „საფარველსა კლდისასა მახლობელად ზღუდის ზღუდესა“.
    70.     ანუ რომელსა ჟამსა აღდგეს ქრისტე მაცხოვარი, ზაფხულისა-მე ჟამსა, ანუ სხუასა ჟამსა?
    71.     მასვე ქებათასა ზემო კერძო წერილ არს და მეყსეულად იტყჳს: ვითარმედ: „ზამთარი წაჴდა, წარვიდა თჳსთაგან, ყუავილი გამოჩნდა, ჟამი სხლვად ვენაჴთა მოიწია“.
    72.     აწ რაჲსა ყუავილითა სავსე არს ქუეყანაჲ და სხლვენ ვენაჴთა?
    73.     აწ იხილჱ, ვითარ-იგი განცხადებულად ზამთრისაცა თქუეს წინაწარმეტყუელთა: მირაკნისა ამის თთუესა მოწევნითგან ზაფხული არნ.
    74.     მერმე, რამეთუ ამას თთუესა ჰჱბრაელებ ნისან სახელ-ედების, რომელ-იგი დღესასწაული ვნებისა მის აღვსებისა სახჱ იყო, ხოლო აწ ჭეშმარიტი არს.
    75.     ესევე ჟამი არს სოფლის შესაქმისაჲ, რამეთუ მაშინ თქუა ღმერთმან: „გამოიღენ ქუეყანამან მწუანვილი თივისაჲ თესლად-თესლადისაჲ მის“, ვითარცა-ესე, ჰხედავა, რამეთუ ჟამისა ამის თესლი გამოჯეჯლოვის.
    76.     და ვითარცა-იგი მაშინ შექმნა ღმერთმან მზჱ და მთოვარჱ და დღჱ, განზოგადებულად მიჰმადლა მათ სრბაჲ, ეგრეცა უწინარეს მცირედრე დღეთა ამათ დღჱ განზოგადებისაჲ იყო ჟამი.
    77.     მაშინ ჰრქუა უფალმან: „ვქმნეთ კაცი ხატად ჩუენდა“.
    78.     და და ხატებაჲ იგი მოიღო, ხოლო მსგავსებაჲ ურჩებითა მით დააბნელა.
    79.     და რომელსა ჟამსა იგი წარწყმიდა, მასვე ჟამსა აღმართებაჲ იქმნა.
    80.     ოდეს-იგი შეიქმნა კაცი, ურჩ იქმნა და გამოვარდა სამოთხით.
    81.     მასვე ჟამსა ჰრწმენა ავაზაკსა, მორჩილ ექმნა და შევიდა სამოთხედ.
    82.     მაშინ შექმნა ცხორებაჲ, ოდესცა ყუავილი გამოჩნდა ქუეყანასა ზედა და სხვაჲ მოიწია.
    83.     რამეთუ მტილი იყო ადგილი იგი საფლავისაჲ და ვენაჴი იგი, რომელ დაენერგა, ამისთჳს რამეთუ თქუა: „მე ვარ ვენაჴი ჭეშმარიტი“.
    84.     ესე ქუეყანასა ზედა დაენერგა, რაჲთა აღიფხურეს წყევაჲ იგი, რომელ ადამისთჳს იყო, ეკლითა და კუროისთავითა დაშჯილი იყო ქუეყანაჲ.
    85.     აღმოსცენდა ქუეყანით ვენაჴი, რაჲთა აღესრულოს წერილი იგი: არამედ „ჭეშმარიტებაჲ ქუეყანით აღმოსცენდა და სიმართლჱ ზეცით გამოჩნდა“.
    86.     და აწ რასა-მე იტყოდის, რომელი-იგი დაფლვად იყო მტილსა მას შინა?
    87.     „მოვისთულჱ მოლი ჩემი ნელსაცხებლითურთ ჩემით“, და მერმე თქჳს: „მური და ალოჲ ყოველთა თანა სულნელთა“.
    88.     ხოლო ესე დაფარვისათჳს იტყჳს შებმულად, ვითარცა-იგი სახარებასა იტყჳს: „მოვიდეს საფლავსა მას და მოიღეს, რომელ-იგი დაემზადა საცხებელი.“ და „ნიკოდემოს მოიღო მური და ალოჲ“.
    89.     და მერმე წერილ არს: „ვჭამე პური ჩემი თაფლსა ჩემსა თანა“.
    90.     მწარე იგი პირველ ვნებისა ჭამა და ტკბილი იგი – შემდგომად აღდგომისა.
    91.     და აღრაჲ-დგა, შევიდა კართა ჴშულთა, არამედ მოწაფეთა არა ჰრწმენა.
    92.     ეგრე ჰგონებდეს, ვითარმედ საუცარსა რასმე ხედვენ.
    93.     ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: „ჴელი შემახეთ და მიხილეთ“, „დაასხენ თითნი სახეთა მათ სამშჭუალთასა, ვითარცა-იგი ეძიებდა თომა“, ვიდრე-იგი არღა ჰრწმენა მათ.
    94.     სიხარულისა მისგან დაკჳრვებულ იყვნეს, ჰრქუა მათ: „გაქუს რაჲ აქა საჭმელი?
    95.     ხოლო მათ მიუპყრეს თაფლისაგან გოლისა“.
    96.     აწ იხილე, ვითარ-იგი აღესრულა წერილი, ვითარმედ „ვჭამე პური თაფლსა ჩემსა თანა“.
    97.     არამედ შესლვადმდჱ კართა ჴშულთა ეძიებდეს მჴნენი იგი დედანი სიძესა მას.
    98.     და მოვიდეს ნეტარნი იგი საფლავსა, სადა ეძიებდეს ეძიებდეს აღდგომილსა მკუდრეთით.
    99.     და ცრემლნი მათნი წუთოდეს თუალთა მათთაგან.
    100.     ჯერ-იყო უფროჲსღა სიხარული და მხიარულებაჲ აღდგომისა მისთჳს მკუდრეთით.
    101.     მოვიდა მარიამ ძიებად, ვითარცა იტყჳს სახარებაჲ, და არა პოვა.
    102.     მისსა შემდგომად ესმა ანგელოზისაგან, ვითარმედ: „აღდგა“. და მერმე იხილა უფალი.
    103.     წერილ არს ესეცა, რამეთუ იტყჳს ქებასა ქებათასა: „საწულით ჩემით გამოვეძიებდ, რომელ-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან“.
    104.     რომელსა ჟამსა იტყჳს: საწულით ჩემით ღამჱ გამოვეძიებდ, რომელ-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან.
    105.     და იტყჳს: „მოვიდა მარიამ ვიდრე რიჟრაჟუღა იყო“.
    106.     „საწოლით ვეძიებდ, ღამჱ ვეძიებდ მას და არა ვპოვე იგი“.
    107.     და სახარებასა იტყჳს მარიამ: „აღიღეს უფალი ჩემი და არა უწყი, სადა დადვეს იგი“.
    108.     ხოლო ანგელოზნი მუნ იყვნეს, რომელნი მარადის კუალს ადგინებენ უმეცართა, და ეტყოდეს იგინი: „რასა ეძიებთ ცხოველსა მას მკუდართა თანა?“
    109.     არა იგი ხოლო აღდგა, არამედ მკუდარნიცა აღმოიყვანნა და აღმოვიდა. ხოლო მარიამს ვერ ეცნობა.
    110.     იტყჳს, ვითარცა პირისა მარიამისა, ქებაჲ ქებათაჲ ანგელოზთა მათ მიმართ: „ნუუკუე სადა-მე იხილეთ, რომელი-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან?“
    111.     და ვითარცა მცირედრე წარვიდა მათგან, ესე იგი არს ანგელოზთაგან ორთა, ვიდრემდე ვპოვე, რომელ-იგი შეიყუარა სულმან ჩემმან, „შევიპყარ იგი და არა გაუტეო იგი“.
    112.     რამეთუ შემდგომად ხილვისა მის ანგელოზთაჲსა ანგელოზთა იესუ მოვიდა.
    113.     იტყჳს სახარებაჲ: „აჰა, იესუ შეემთხჳა და ჰრქუა მათ: გიხაროდენ!
    114.     ხოლო იგინი მირბიოდეს და შეურდეს ფერჴთა მისთა“.
    115.     „შევიპყარ იგი და არა გაუტეო იგი“.
    116.     დაღათუ უძლურ იყვნეს დედანი იგი ჴორცითა, არამედ მჴნე იყვნეს გუნებითა.
    117.     წყალმან ძლიერმან ვერ დაშრიტის სიყუარული და არცა მდინარეთა წარრღუნიან იგი.
    118.     მკუდარსა ეძიებდეს და სასოებაჲ იგი აღდგომისაჲ ვერვე დაშრტა.
    119.     და მერმე ანგელოზი იგი ეტყჳს მათ: ნუ გეშინინ თქუენ!
    120.     არა თუ გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: ერისაგანთა მათგან ნუ გეშინინ, არამედ მათ თქუენგან ეშინოდენ, რაჲთა გამოცდილებითა მით ისწავონ, წამონ და თქუან: „ჭეშმარიტად ესე ძჱ ღმრთისაჲ იყო!“.
    121.     ხოლო თქუენდა არა ჯერ-არს შიში, „რამეთუ სრულმან სიყუარულმან გარე-წარჰჴადის შიში“.
    122.     „წარვედით და უთხართ მოწაფეთა მისთა, ვითარმედ აღდგა“ და შემდგომითი-შემდგომად, ვითარცა-იგი წერილ არს.
    123.     ხოლო დედანი წარვიდეს სიხარულით და შიშით.
    124.     აწ ვიხილოთ ესეცა, თუ წერილ არს?
    125.     იტყჳს ფსალმუნი, რომელი ქრისტჱს ვნებათა მათ მიუთხრობს: „ჰმონეთ უფალსა შიშით და იხარებდით მისა ძრწულით“.
    126.     იხარებდით აღდგომისათჳს უფლისა მკუდრეთით: ხოლო ძრწოლაჲ იგი ძლევისა მისთჳს, რომელ-იგი ელვის სახედ გამოჩნდა.
    127.     დაჰბეჭდეს საფლავსა მას მღდელმოძღუართა მათ და ფარისეველთა პილატეთურთ, ხოლო დედათა მათ იხილეს, რომელ-იგი აღდგა, და ესე იცოდა ესაია მღდელთმოძღუართაჲ მათ უბადრუკებაჲ და დედათა მათ სიტკიცე სარწმუნოებისაჲ
    128.     და იტყოდა: „დედანი ეგე, რომელნი ხილვით მოხუალთ, მოვედით, რამეთუ არა ერი არს ეგე, რომელსა აქუნ გულისჴმისყოფაჲ“.
    129.     მღდელთმოძღუარნი უგულისხმო იქმნნეს და დედანი თჳთმხილველ იქმნნეს.
    130.     რაჟამს მოვიდეს ერისაგანნი იგი მათა ქალაქსა შინა და უთხრეს მათ ესე ყოველი, რაჲცა იქმნა, ჰრქუეს მღდელთმოძღუართა მათ: „ესრეთ თქუთ, ვითარმედ: მოწაფენი მისნი მოვდეს ღამე და წარიპარეს იგი, ვიდრე ჩუენ მეძინა“.
    131.     კეთილად ვიდრემე იტყჳს ესაია, ვითარცა პირისაგან მათისა, არამედ: „მარქუ ჩუენ და მითხარ ჩუენ სხუაჲ ცთუნებაჲ“.
    132.     ხოლო აღდგა, რომელ-იგი აღდგომად იყო.
    133.     და მათ მისცეს ვეცხლი იგი და არწმუნეს ერისაგანთა მათ, ხოლო აწინდელთა მეფეთა ვერ არწმუნონ.
    134.     მაშინ ერისაგანთა მათ შინა განსცეს ჭეშმარიტებაჲ ვეცხლისათჳს, ხოლო აწინდელთა მეფეთა ღმრთისმსახურებითა ვეცხლმოძერწულად და ოქროკოდილად აღაშენნეს ეკლესიანი ქრისტეს აღდგომისათჳს და ოქროჲსა და ვეცხლისა ჭორჭლითა განაშუენეს.
    135.     „დაღათუ ესმეს ესე მთავარსა მას, ჩუენ ვარწმუნოთ და თქუენ უზრუნველგყვნეთ“.
    136.     მათ სამე არწმუნოთ, ხოლო სოფელსა ვერ არწმუნოთ.
    137.     რაჲსათჳს, რაჟამს პეტრე გამოვიდა საპყრობილით, საშჯელსა მიეცნეს მცველნი იგი იესუჲსნი?
    138.     არა მიეცნეს საშჩელსა, არამედ იგინი არა ისაჯნეს ჰეროდეს მიერ, ხოლო სიტყჳსგებაჲ ვერ პოვეს უმეცრებით, ხოლო ამათ ჭეშმარიტად, რომელი იხილეს, თქუეს და ესე დამალეს მის ვეცხლისათჳს და მღვდელთმოძღუართა მათგან განერნეს საშჩელსა.
    139.     არამედ ჰურიათა ნათესავსა შორის მაშინ სიტყუანი იგი ურწმუნო იქმნეს, ხოლო ყოველსა სოფელსა ჰრწმენა.
    140.     და რომელთა დამალეს ჭეშმარიტებაჲ, იგინი დაეფარნეს.
    141.     და რომელთა გამოაცხადეს, გამოჩნდეს ძალითა მაცხოვრისაჲთა.
    142.     რამეთუ არა ხოლო იგი აღდგა, არამედ მის თანა მრავალნი მკუდარნი აღადგინნა, ვითარცა წინაწარმეტყუელი ოსჱ იტყჳს: „განმაცხოველნეს ჩუენ ორისა დღისა შემდგომად, მესამე დღესა აღვდგეთ და ვცხონდეთ წინაშე მისსა“.
    143.     ხოლო არავე არწმუნებენ წიგნი ურჩთა ჰურიათა, რამეთუ დაივიწყნეს ყოველნი წერილნი და აცილობენ აღდგომასა მაცხოვრისასა,
    144.     კეთილ არს მათა ესრეთ სიტყჳსა მიგებაჲ: რომლისათჳს ბრალისა ელიაჲსსა და ელისესსა მკჳდრისა აღდგინებასა იტყჳთ და მაცხოვრისა ჩუენისასა აცილობენ აღდგომასა?
    145.     რამეთუ აწ არავინ არს მაშინდელთა მათგანი მოწამე ცოცხალ, რომელსა-ეგე იტყჳთ, თქუენცა უკუე წარმოადგინენით მოწამენი მაშინდელთა მათთჳს საქმეთა.
    146.     უკუეთუ იგი წერილ არს, ესეცა წერილვე არს.
    147.     რაჲსათჳს რომელსა-მე შეიწყნარებთ და რომელთა-მე განაგდებთ?
    148.     ებრაელთა დაწერილი იგი და მოციქულნიცა ყოველნი ებრაელნი იყვნეს.
    149.     აწ რაჲსათჳს ებრაელთაჲ მათ არა გრწამს?
    150.     მათე, რომელმან დაწერა სახარებაჲ, ებრაელებრითა ენითა დაწერა იგი.
    151.     და პავლე ქადაგი „ებრაელი იყო ებრაელთაგან“.
    152.     და მერმე კუალად აქა იჱრუსალემს ათხუთმეტნი ეპისკოპოსნი შემდგომითი-შემდგომად ებრაელნი დადგეს.
    153.     აწ რომლისა ბრალისათჳს თქუენსა მას შეიწყნარებთ და ჩუენსა მას განაგდებთ?
    154.     და ესე თქუენგანთა მიერ ებრაელთა დაწერილ არს.
    155.     არამედ თქუეს ვინმე, ვითარმედ: ესე შესაძლებელ არს რწმუნებად მკუდართა?
    156.     რამეთუ აღადგინა ელისჱ მკუდარი ორგზის – ცოცხალმან და მკუდარმან, და გურწამს ჩუენ, რამეთუ ელისეს მკუდარსა ზედა მკუდარი სხუაჲ მიაგდეს, და შეეხო მას და აღდგა, ქრისტე მკუდრეთით ვერ-მე-მცა აღდგაა?
    157.     არამედ „მუნ ელისე მკუდარი შეეხო და აღდგა, და იგი აღმადგინებელი ეგრე მკუდარი ეგო“?
    158.     ხოლო აქა იესუ მკუდრეთით აღდგა და სხუანი მრავალნი მკუდარნი, რომელნი არა შეეხნეს მას, აღადგინნა, რამეთუ მრავალნი გუამნი შესუენებულთანი „აღდგეს საფლავთაგან შემდგომად აღდგომისა მისისა, შევიდეს წმიდასა ქალაქსა – ჩას, რამეთუ იერუსალჱმდ – და ეჩუენნეს მრავალთა“.
    159.     აღადგინა ელისჱ მკუდარი, არამედ სოფელი ვერ დაიპყრა.
    160.     აღადგინა ელიაცა მკუდარი, არამედ არა სახელითა ელიაჲსითა ეშმაკნი იდევნებიან.
    161.     არა თუ ძჳრსა ვიტყჳ წინაწარმეტყუელთათჳს, არამედ უფალსა მათსა...
    162.     ძაგებთ და ჩუენსა მას განვაკეთებთ, რამეთუ იგიცა ჩუენივე არს, არამედ მათითა მით ჩუენსა მას სარწმუნო-ვჰყოფთ.
    163.     მერმჱ კუალად იტყჳან, ვითარმედ: ახლად მომკუდარი იგი მაშინ ცხოველისა მისგან აღდგა.
    164.     აწ მიჩუენეთ ჩუენ, ვითარმედ შესაძლებელ არს მკუდრისაჲ მის მესამესა დღესა აღდგომაჲ?
    165.     ხოლო ვეძიებთ ესევითართათჳს, წამებასა.
    166.     და მეწამების ჩუენ ამისთჳს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ სახარებასა შინა და იტყჳს: „ვითარცა-იგი იყო იონა მუცელსა ვეშაპისასა სამ დღჱ და სამ ღამჱ, ეგრჱ იყო ძჱ კაცისაჲ გულსა ქუეყანისასა სამ დღჱ და სამ ღამჱ“.
    167.     გამორაჲ-ვიწულილოთ თქუენ იონაჲსთჳს მითხრობად, ფრიად მსგავს არს საქმეთა მათთაგან: იესუ მოივლინა მამისაგან სინანულისა ქადაგებად და იონაცა მიივლინა ქადაგებად სინანულისა ნინევედ.
    168.     არამედ იონა ივლტოდა და არა უწყოდა, რაჲ ყოფად იყო, ხოლო იესუ ნეფსით მოვიდა და მოსცა სინანული იგი ცხორებისაჲ.
    169.     „იონას ეძინა ნავსა მას შინა და ხურინვიდა“, და ზღუაჲ იგი განრისხებოდა.
    170.     და იესუსცა ეძინა ნავსა შინა და ზღუაჲ იგი იძრვოდა, რაჲთა საცნაურ იყოს მისსა შემდგომად ძალი მისი მძინარისაჲ.
    171.     მას ეტყოდეს: „რაჲსა ხჳრინავ? აღდეგ და ევედრებოდე ღმერთსა შენსა, გინა ხოლო განმარინნეს ჩუენ“.
    172.     ხოლო აქა ეტყჳან იესჲს: უფალო, მიჴსნენ ჩუენ!
    173.     მას ჰრქუეს: ხადოდე უფალსა ღმერთსა შენსა.
    174.     ხოლო აქა იტყოდეს: უფალო, მიჴსნენ ჩუენ!
    175.     არამედ იონა იტყჳს: „აღმიღეთ და შთამაგდეთ მე ზღუასა ამას და დასცხრეს ზღუაჲ ესე თქუენ ზედა“, ხოლო თავადმან თჳთ „შეჰრისხნა ქართა მათ ზღუასა და იქმნა დაყუდება დიდ“.
    176.     იგი შევიდა მუცელსა ვეშაპისასა, ხოლო ესე ნეფსით შევიდა საცნაურსა ვეშაპსა – სიკუდილისა მუცელსა.
    177.     ნეფსით შევიდა, რაჲთა წარმოსთხინეს სიკუდილმან, რომელნი შთაენთქნეს, ვითარცა წერილ არს: „ჴელთაგან ჯოჯოხეთისათა და სიკუდილისათა ვიჴსნით“.
    178.     და აწ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ და ვიხილოთ, რომელი არს უძნელეს: კაცისა დაფლოლისაჲ ქუეყანით აღდგომაჲ, ანუ კაცისაჲ მუცელსა ვეშაპისასა და ეგოდენსა მას მჴურვალებასა მჴეცისასა შესლვაჲ და არა დალპოლვაჲ?
    179.     ვინ-მე არა იცის კაცთაგანმან, რამეთუ ესოდენ არს მჴურვალებაჲ მუცლისა, ვითარმედ ძუალნიცა შთანთქმულნი და-ვე-დნეს?
    180.     ვითარ უკუე იონა სამ დღე იყო მუცელსა ვეშაპისასა და არა დალპა?
    181.     ანუ ვითარ რომელი-იგი ბუნებისა მის ყოველთაგანისაჲ იყო, რომელნი თჳნიერ ამისა ერისა ვერ შემძლებელ ვართ ცხოვრებად, და იგი თჳნიერ აერისა ამის სულუკუუღებელად ცხონდა?
    182.     არამედ სიტყუას-მიგებენ ჰურიანი და იტყჳან, ვითარმედ: თანა-შთაჰყვა იონას ძალი ღმრთისაჲ.
    183.     და აწ მონასა თჳსსა შთააყვანებს ძალსა და მოსცემს ცხორებასა უფალი, და იგი თჳთ თავადი თავსა თჳსა ვერ-მე შემძლებელ არსა მასვე მოცემად?
    184.     უკუეთუ იგი სარწმუნო არს, ესეცა სარწმუნო არს და თუ ესე არა სარწმუნო არს, იგიცა არავე სარწმუნო არს.
    185.     ხოლო ჩემდა ორივე ესე სარწმუნო არს: მრწამს, რამეთუ იონაცა დაიცვა, რამეთუ „ყოველივე შესაძლებელ არს ღმრთისაგან“.
    186.     და ესეცა მრწამს, რამეთუ ქრისტჱ მკუდრეთით აღდგა.
    187.     რამეთუ მრავალი წამებაჲ მაქუს ამისთჳს საღმრთოთაგან წიგნთა ვიდრე დღენდელად დღემდე საქმეთა მათთაგან მის მკუდრეთით აღდგომისათა, რომელი-იგი მარტოჲ შთაჴდა ჯოჯოხეთა და მრავალთა თანა აღმოვიდა.
    188.     „რამეთუ შთავიდა სიკუდიდ და მრავალნი წმიდათა შესუენებულთანი თანა-აღადგინა“.
    189.     განჰკრთა სიკუდილი, რაჟამს იხილა ახალი ვინმე და უცხოჲ შთამავალი ჯოჯოხეთა, და საკრველთა მით თჳსითა ვერ დააყენე.
    190.     რაჲსათჳს, ჵ მეკარენო ჯოჯოხეთისანო, ესე იხილეთ, შესძრწუნდით?
    191.     ვინ არს ეგე, რომელმან შეგიპყრნა თქუენ უჩუეველმან შიშ ?
    192.     შეძრწუნდა სიკუდილი და სივლტოლასა შიში იგი ამხილებდა.
    193.     მორბიოდეს მისა წმიდანი წინაწარმეტყუელნი და მოსე ჰშჯულისმდებელი, აბრაჰამ, ისაკ და იაკობ, დავით და სამოელ, ესაჲა და იოვანე ნათლისმცემელი, რომელი იტყოდა და წამებდა: „შენ ხარ მომავალი იგი, ანუ სხუასა მოველოდეთ“?
    194.     იჴსენებოდეს ყოველნი მართალნი, რომელნი შთაენთქმნეს სიკუდილსა, რამეთუ შეჰგვანდა ქადაგებულსა მას მეუფესა ჴსნაჲ კეთილთა მათ ქადაგთაჲ.
    195.     და მაშინ თითოეულად წმიდანი იგი იტყოდეს: „სადა არს ძლევაჲ შენი, სიკუდილო?
    196.     სადა არს საწერტელი შენი, ჯოჯოხეთო?“
    197.     რამეთუ მიჴსნნა ჩუენ ძლევისმყოფელმან.
    198.     ამასვე სახესა მჴსნელისა ჩუენისასა აღასრულებდა იონა წინაწარმეტყუელი მუცელსა შინა ვეშაპისასა: „ღაღად-ვყავ უფლისა მიმართ ჭირსა ჩემსა“.
    199.     და ამისა შემდგომად იტყჳს: და მუცლისაგან ჯოჯოხეთისა გესმა ჴმაჲ ჩემი – და იყო იგი მუცელსა ვეშაპისასა.
    200.     დაღათუ მუცელსა ვეშაპისასა იყო, ჯოჯოხეთსავე შინა იტყჳს თავსა თჳსსა, რამეთუ სახე იყო ქრისტესი, რომელსა-იგი ეგულებუდა შთასლვად ჯოჯოხეთა.
    201.     და მცირედრე შემდგომად იტყუს და უბრწყინვალესად წინაჲსწარმეტყუელებს: „შთაჴდა თავი ჩემი ნაპრალსა მთათასა“.
    202.     და აწ მუცელსა რაჲ-მე ვეშაპისასა ხარ?
    203.     რომელნი მთანი არიან გარემოჲს შენსა?
    204.     და იტყჳს: რამეთუ სახე მაქუს მე, რომელ-იგი გამოკუეთილსა მას კლდისაგან საფლავსა დადებულ არს.
    205.     ზღუასა შინა იყო იონა და იტყჳს: „შთავჴედი მე ქუეყანად“, რამეთუ სახე აქუნდა ქრისტჱსი, რომელ-იგი შთაჴდა გულსა ქუეყანისასა.
    206.     და წინაწარმეტყუელნი ხედვიდა ჰურიათასა მას, რომელთა დააჯერეს ერისაგანთა მათ ტყუვილი და ეტყოდეს: „ესრეთ თქუთ, ვითარმედ წარიპარეს იგი“.
    207.     მცველთა მათ, ამაოთა და ცრუთა, წყალობაჲ მათი დაუტევეს, რამეთუ მოვიდა მწყალობელი იგი მათი, ჯუარს-ეცუა და აღდგა და მისცნა სისხლნი თჳსნი პატიოსანი ჰურიათათჳს და წარმართთა.
    208.     და იგინი იტყოდეს: „ესრეთ თქუთ: წარიპარეს იგი“.
    209.     მცველნი იგი იტყოდეს ამაოსა და ცრუსა.
    210.     ხოლო აღდგომისათჳს ესაჲა ესრე იტყჳს: „რომელმან აღმოიყვანა ქუეყანით მწყემსი იგი ცხუვართაჲ“.
    211.     და ამას თანა შესძინა, ვითარმედ მწყემსი დიდი, რაჲთა არა წინაჲსწარ ყოფილთა მათ მწყემსთა საგონებელ იყოს.
    212.     და აწ რამეთუ გუქონან წინაწარმეტყუელნი, სარწმუნოებაჲ ჩუენ შორის იყავნ და დაეცნედ, რომელნი-იგი დაეცემიან უმეცრებით, რამეთუ ჰნებავს.
    213.     ხოლო შენ ზედა სდგა, კლდესა მას სარწმუნოვებისასა, აღდგომისათჳს.
    214.     ნუკუე მწვალებელმან ვინ-მე გაცთუნოს გმობად აღდგომისა?
    215.     რამეთუ დღენდელად დღემდე მანიქეოსნი იტყჳან, ვითარმედ საოცრად და არა ჭეშმარიტად იყო აღდგომაჲ მაცხოვრისა ჩუენისაჲ.
    216.     არა ისმინეს პავლესი, ვითარ-იგი მისწერს: „რომელი იყო თესლისაგან დავითისა ჴორციელად“.
    217.     და ამისა შემდგომად იტყჳს: „აღდგომითა მკუდრეთით უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა“.
    218.     და მერმე კუალად განცხადებულად ეტყჳს მათ: ნუ ეტყჳ გულსა შენსა, ვინ აღვიდა ცად.
    219.     და ამისა შემდგომად იტყჳს: ხოლო ანუ შთაჴდა უფსკრულად, ესე იგი არს ქრისტჱ, მკუდრეთით აღმოყვანებაჲ.
    220.     და ეგრევე მსგავსად განკრძალულად მისწერს სხუასა ადგილსა, ვითარმედ: მოიჴსენე იესუ ქრისტე აღდგომილი მკუდრეთით.
    221.     და მერმე კუალად იტყჳს: „უკუეთუ ქრისტე არა აღდგომილ არს, ცუდად სამე არს ქადაგებაჲ ესე ჩუენი და ცუდად სარწმუნოებაჲ ეგე თქუენი, და ვიპოვნით ცრუ მოწამე ღმრთისა, რამეთუ ვწამებთ ღმრთისათჳს, რამეთუ აღადგინა ქრისტე, რომელ-იგი არა აღადგინა, უკუეთუ მკუდარნი აღდგენ“.
    222.     არამედ შემდგომად ამისა იტყჳს, ვითარმედ: „აწ ქრისტჱ აღდგომილ არს, პირველი იგი ნაყოფი შესუენებულთაჲ“, და „ეჩუენა კეფას და მერმე ათერთმეტთა მათ“.
    223.     უკუეთუ ერთისა მოწამისაჲ არა გრწამსა, გქუნან ათერთმეტნი მოწამენი.
    224.     მერმე ეჩუენა ხუთათასის ძმათა ერთგზის, უკუეთუ ათორმეტთაჲ მათ არა გრწამს, ხუთათასთაჲ მათ გრწმენინ!
    225.     „მერმე ეჩუენა იაკობს, ძმასა მას თჳსსა“, ხოლო ეპისკოპოსსა პირველსა ამის ქალაქისასა.
    226.     ესოდენთა ეპისკოპოსთა პირველსახემან იხილა ქრისტე აღდგომილი და შენცა, მოწაფე იგი მისი, ნუ ურწმუნო იქმნები.
    227.     არამედ ვინ უწყის, სთქუა, ვითარმედ: თჳსობით ეწამების იაკობი?
    228.     არამედ მერმე „მეჩუენა პავლეს მტერსა“.
    229.     აწ ვითარ აცილობთ მტერისა მიერ წამებისა ქადაგებასა?
    230.     „რომელ-იგი პირველ მდევარ ვიყავ“, აწ ვახარებ აღდგომასა.
    231.     აწ მოწამე არიან აღდგომისათჳს მაცხოვრისა იგი ღამე და ყოველი იგი ნათელი მთუვარისაჲ.
    232.     რამეთუ მეათერთმეტე იყო მთუვარისაჲ მის რიცხჳ.
    233.     და ლოდი იგი წინაშე პირისპირ დაუდგეს ჰურიათა მათ, რამეთუ მან იხილა პერველად უფალი.
    234.     და ლოდი იგი, რომელ გარდაიგორვა საფლავისა მისგან, იგი წამებს.
    235.     დღენდელად დღემდე მდებარე.
    236.     და კუალად ანგელოზნი, რომელნი მუნ დგეს, წამეს აღდგომაჲ მხოლოდშობილისაჲ.
    237.     პეტრე და იოვანე, თომა და ყოველნი მოციქულნი რომელნიმე საფლავად მირბიოდეს..
    238.     ...სანი შეკეცილნი ისხნეს მუნ შემდგომად აღდგომისა.
    239.     და რომელნი ჴელთა და ფერჴთა მისთა შეახებდეს და სახენი სამშჭუალთანი იხილნეს, და ყოველთავე ერთბამად ცხოვრებისა იგი სულისა შთაბერვაჲ მოიღეს,
    240.     მოტევებასა ცოვათასა ძალითა მით სულისა წმიდისაჲთა ღირს იქმნნეს დედანი იგი, რომელნი ფერჴთა შეუვრდეს და რომელთა ძრვისაჲ მის სიმდიდრე და ანგელოზისაჲ მის გარდამოსულისაჲ ზეცით ბრწყინვალებაჲ იხილეს.
    241.     და ტილონი იგი, რომელ შეემოსნეს, აღ-რაჲ-დგა, დაუტევნა, და ერისაგანნი იგი და ვეცხლი იგი, რომელ მისცეს მათ, ადგილი ესე ჩას და წმიდისა ამის ეკლესიისა ესე ტაძარი, რომელი ქრისტეს მოყუარებისა გულსმოდგინებისა ჴსენებად ნეტარმან კონსტანტინე მეფემან აღაშენა.
    242.     და წამებს აღდგომასა ქრისტჱსსა, რომელ-იგი „სახელითა მისითა მკუდრეთით აღდგა – ტაბითა“.
    243.     ვითარ არა სარწმუნო იყო ქრისტე მკუდრეთით აღდგომილიცა, დაღათუ სახელისცა მისი მიკუდართა აღადგინებს?!
    244.     მოწამე არს აღდგომასა ქრისტესსა ზღუაჲ იგი, მძიმე ვითარცა-იგი პირველად გასმიეს.
    245.     მოწამე არს თევზთაჲცა იგი ნადირობაჲ, და „ნაკუერცხალი იგი და მას ზედა თევზი მდებარე“.
    246.     მოწამე არს პეტრეცა, რომელმან-იგი პირველ უვარ-ყო ორგზის და მესამესა აღიარა და მეტყულთა მათ ცხუვართაჲ მწყემსად ბრძანებაჲ მოიღო.
    247.     რომელ-იგი ელეონით ღრუბლითა ამაღლდა და აჩუენებს დღენდელად დღედმდე ზეცად აღსლვისა ბჭეთა, ბეთლემს ზეცით გარდამოჴდა, ხოლო ელეონით მთით ამაღლდა მიერ ზეცით.
    248.     ღუაწლსა მას იწყო და ამიერ ღუაწლთა მათთჳს გჳრგჳნოსან იქმნა.
    249.     აწ უკუე მრავალნი გოქონან მოწამენი აღდგომისანი, გუაქოს ადგილიცა ესე, რომელსა შინა ვდგათ და აღმოსავალით კერძო ადგილი იგი აღმაღლებისაჲ.
    250.     გუქუნან მოწამედ, რომელთა-იგი მუნ წამეს მაშინ ანგელოზთა, და ღრუბელი იგი, რომელსა შევიდა.
    251.     მოწაფენი, რომელ გარდამოვიდეს მიერ და წესი იგი მოძღურებისაჲ მის სარწმუნოვებისაჲ ბრძანება-სცეს და სიტყუად აღმაღლებისა მისთჳს.
    252.     და მადლმან ღმრთისამან ჯერ-იჩინა, რაჲთა სრულიად გესმეს ჩუენგან მსგავსად ჩუენისა ამის უძლურობისა.
    253.     გუშინდელსა ამას დღესა, კჳრიაკესა, მოღუაწებითა ღმრთისა მადლითა კერებასა ამას საკითხავთაგან შემდგომითი-შემდგომად ზეცად აღმაღლებისათჳს მაცხოვრისა ჩუენისა, რომელ წერილ არიან, ითქუნეს საკითხავნი იგი ყოველთათჳს მორწმუნეთა სიმრავლისა და უმეტეს ხოლო შენთჳს.
    254.     საძიებელ არს უკუ, ხოლო ერჩდე თქუმულთა მათ.
    255.     ესე უწყი, რამეთუ წესი იგი სარწმუნოვებისაჲ გასწავებს შენ, რაჲთა გრწმენეს აღდგომილი მკუდრეთით მესამესა დღესა და რომელ-იგი ამაღლდა ზეცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა.
    256.     ვითარ ჰგონებ, ვითარმედ გეჴსენოს შენ თქუმული იგი?
    257.     ხოლო აწცა მო-ვე-გეჴსენოს შენ სიტყუაჲ იგი.
    258.     და გეჴსენენ შენ განცხადებულად თქუმულნი იგი ფსალმონთა შინა: „ამაღლდა ღმერთი ღაღადებითა“.
    259.     იჴსენე, ვითარ-იგი ერნი ცათანი ურთიერთას იტყოდეს: „აღახუენით ბჭენი თქუენნი, მთავარნო, და განეხუნენ ბჭენი საუკუნენი და შევიდეს მეუფე დიდებისაჲ“.
    260.     და სხუასა ადგილსა იტყჳს: „აჰჴედ სიმაღლესა და წარმოსტყუენე ტყუე“.
    261.     მოიჴსენე წინაწარმეტუელისაჲ, რომელ თქუა: რომელი აღაშენებს ზეცად აღსლვასა თჳსსა, და სხუანი იგი სიტყუანი, რომელნი გუშინ ითქუნეს ჰურიათა სიტყჳსგებისათჳს,
    262.     რაჟამს ვერ შესაძლებელად სიტყუას გიგებდენ მაცხოვრისა ამაღლებასა, მოიჴსენე ამბაკუმისთჳს მიცვალებისა იგი თქუმული.
    263.     უკუეთუ ამბაკუმ ანგელოზისაგან აღიტაცა და მიჲცვალა, რაჲოდენ უფროჲს წინაწარმეტყუელთა და ანგელოზთა უფალი, რომელი მთით ელეონით ღრობლითა შემოვიდა, თჳსითა ძალითა გზა-ყო აღსლვად ზეცად, რამეთუ უძლიერეს არს მსგავსებაჲ იგი.
    264.     მოიჴსენე საკუველებათაჲ მათ, ხოლო უმეტესობაჲ იგი უჩემე უფალსა საკჳრველთმოქმედსა, რამეთუ იგინი აღიტაცნეს, ხოლო ამას უტჳრთავს ყოველი.
    265.     მოიჴსენე, ენუქი მიიცვალა, ხოლო იგი ამაღლდა.
    266.     მოიჴსენე გუშინდელი იგი ელიასთჳს საკითხავი, ხოლო ელია ეტლითა ცეცხლისაჲთა აღიტაცა, ხოლო ეტლნი ქრისტესნი „ბევრ წილ არიან და ათასეულნი წარუმართებიან მას“.
    267.     და ელია ამაღლდა და აღმოსავალით იორდანესა, ხოლო იესუ აღმოსავალით ჴევსა მას ნაძუთასა.
    268.     და რამეთუ ელია თქუა მრჩობლი იგი სული მიცემად მოწაფესა თჳსსა, ხოლო ქრისტემან ესოდენი მიჰმადლა მოწაფეთა სული, არა ხოლო თუ რაჲთა მათ აქუნდეს თავისა თჳსისა, არამედ დადებითა ჴელთა მათთაჲთა ზიარებასა მისცემდეს მორწმუნეთა მათ.
    269.     და რაჟამს ესრე ჰურიათა მათ ბრძოლა-სცე და მსგავსებითა ესევითარითა სძლო, მერმე მოვედ გარდამატებულსა მაცხოვრისა დიდებასა: რამეთუ იგინი მონანი იყვნეს, ხოლო ესე ძე არს ღმრთისაჲ.
    270.     და რაჟამს გარდამატებული იგი მოიჴსენო, გულისჴმა-ყავ, რამეთუ პავლე, მონაჲ ქრისტესი, აღიტაცა ვიდრე მესამედ ცამდე.
    271.     დაღათუ ელია პირველ ცადმდე შეიწია, ხოლო პავლე მესამედ ცამდე, რამეთუ უპატიოსნესსა მიიწია პატივსა.
    272.     ნუუკუე სირცხულ გიჩნდენ მოციქულნი იგი ჩუენნი: არა უმცირეს არიან მოსესსა, არა უნაკლულეს წინაწარმეტყუელთა, არამედ კეთილ კეთილთა თანა და კეთილთა უკეთეს.
    273.     ელია სამე ზეცად აღიტაცა, ხოლო პეტრეს კლიტენი ჰქონან ცათა სასუფეველისანი და ბრძანებაჲ აქუს, არამედ: „რომელი განჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილი იყოს იგი ცათა შინა“.
    274.     ელიაცა ხოლო აღიტაცა, ხოლო პავლე – ცადცა და სამოთხედცა.
    275.     შეჰგავს მოწაფეთა იესუჲსთა, რაჲთა ფრიად უმეტესი მოიღონ მადლი.
    276.     და „ესმა უთქუმელი სიტყუაჲ, რომელი-იგი არა ჯერ-არს კაცთა სიტყუად“ და კუალად გარდამოჴდა ზეცით.
    277.     პავლე არა თუ არა ღირს იყო ზეცისა მყოფებასა, არამედ რაჲთა იხილოს უმეტეს კაცთა და პატიოსნად გარდამოჴდეს და ქრისტე ქადაგოს და მისთჳს მოკუდეს და მოიღოს მარტჳრობისაცა გჳრგჳნი.
    278.     დაუტეოს სხუაჲ იგი აწ შესაქმისათჳს, რომელ ითქუნეს: ხოლო გონიერთა მათ მსმენელთა კმა-არს მოჴსენებაჲ იგი.
    279.     ხოლო გეჴსენედ თქუმულნიცა იგი მრავალგზის ჩემ მიერ მარჯუენით მამისა ჯდომისა მისთჳს ძისა, სარწმუნოებისა მისთჳს წესითა, რამეთუ თქუეს, ვითარმედ: „ამაღლდა იგი ზეცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა“.
    280.     ხოლო საყდრისასა მას სახესა არა ჩუენი არს გამოძიებაჲ, რამეთუ ვერ მისაწდომელ არს.
    281.     ნუცა თავს იდებთ მათსა, რომელნი-იგი იტყჳან ბოროტად, ვითარმედ: შემდგომად ჯუარცუმისა და აღდგომისა და აღმაღლებისა – მიერითგანღა იწყო მარჯუენით მამისა დაჯდომაჲ.
    282.     არა თუ მერმე წარმოჩინებით უპყრიან მას საყდარნი, არამედ ვინაჲთგანცა არს, ხოლო არს იგი მარადის, იშვა მამისაგან და მის თანა ზის იგი.
    283.     და საყდარნი ესე ჴორციელად მოსლვამდე მაცხოვრისა იხილა ესაჲა წინაწარმეტყუელმან და იტყჳს, ვითარმედ: „ვიხილე მე უფალი საყდართა ზედა მჯდომარე, მაღალთა და აღმატებულთა“ და შემდგომი ამისი.
    284.     მამაჲ არავინ იხილა, ხოლო რომელ-იგი წინაწარმეტყუელმან იხილა, მაშინ ძე იყო.
    285.     და მერმე ფსალმუნი იტყჳს: „განმზადებულ არს საყდარი შენი ღმერთო, საუკუნითგან და უკუნისამდე შენ ხარ“.
    286.     და „რამეთუ მრავალ არიან წამებანი შენნი“, ხოლო რაჟამს მისთჳს ფრიადი წამებულ არს, კმა-არს ესე ჩუენდა.
    287.     აწ მცირედრე მოვიჴსენეთ მრავლისა ამისგან მარჯუენით მამისა ჯდომისათჳს ძისა, რამეთუ ასდამეცხრე ფსალმონი იტყჳს: „ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
    288.     დაამტკიცებს სიტყუასა ამას მაცხოვრისასა სახარებასა შინა, რამეთუ დავით არა თავით თჳსით ამას იტყოდა,
    289.     არამედ გულისხმის-ყოფითა სულისა წმიდისაჲთა იტყოდა: „ვითარ უკუე დავით უფლით უწესს მას და იტყჳს: ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
    290.     და შემდგომად ამისა, საქმესა მოციქულთასა დღეთა მარტჳრიისათა აღდგა პეტრე ათერთმეტითურთ და ისრაჱლსა ეტყოდა მისვე ასდამეცხრისა ფსალმუნისა მოჴსენებასა.
    291.     მოვიჴსენოთ სხუაჲ წამებაჲ მცირედ მარჯუენით ჯდომისათჳს ძისა, რამეთუ მათეს თავსა სახარებასა წერილ არს, ვითარმედ: „გეტყჳ თქუენ: ამიერთგან იხილოთ ძე კაცისაჲ მარჯუენით მჯდომარე ძლიერებასა“.
    292.     და ვითარცა იგი იტყჳს, შემდგომად ამისავე მსგავსად მოციქული პავლე მისწერს და იტყჳს: „აღდგომითა მით მკჳდრეთით იესუ ქრისტესითა, რომელ-იგი ზის მარჯუენით ღმრთისა“, აღმაღლებული ზეცად.
    293.     ხოლო მოციქული პავლე ჰრომაელთასა მისწერს და იტყჳს: „ქრისტე, რომელი მოკუდა, უფროჲს აღდგა, რომელ-იგი არს მარჯუენით მამისა“.
    294.     ეფელთასა მისწერს და იტყჳს: „შეწევნითა მით სიმტკიცისა ძლიერებისა მისისაჲთა, რომელ-იგი ქმნა ქრისტეს თანა, რამეთუ აღადგინა იგი მკუდრეთით და დასუა იგი მარჯუენით თავისა თჳსისა“.
    295.     ხოლო კულასელთა მიმართ ასწავებს: „უკუეთუ ქრისტეს თანა ასდეგით, ზეცისასა ეძიებდით, სადა-იგი ქრისტე არს მარჯუენით ღმრთისა მჯდომარე“.
    296.     და ებრაელთა მიმართ იტყჳს, ვითარმედ: „ყო განწმედაჲ ცოდვათაჲ ჩუენთაჲ და დაჯდა იგი სიმდიდრესა მაღალთა შინა“.
    297.     და მერმე იტყჳს: „ოდეს სადა ვის ჰრქუა ანგელოზთაგანსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
    298.     და მერმე იტყჳს: „თავადმან ერთგზის ცოდვათა ჩუენთათჳს შეწირა მსხუერპლი სამარადისოჲ და დაჯდა მარჯუენით მამისა.
    299.     მიერითგან მოელის, ვიდრემდის დაისხნეს მტერნი მისნი ქუეშე ფერჴთა მისთა“.
    300.     და მერმე იტყჳს: „ჰხედევდით სარწმუნოებისა წინამძღუარსა და აღმასრულებელსა იესუს, რომელმან-იგი წინაჲსწარ განმზადებულისა მის წილ სიხარულისა დაითმინა ჯუარი და სირცხჳლი შეურაცხ-ყო, და მარჯუენით დაჯდა საყდართა ღმრთისათა“.
    301.     და სხუანიცა არიან წამებანი მარჯუენით ჯდომისათჳს მხოლოდშობილისათჳს, ხოლო ჩუენდა კმა არს ესოდენიცა აწ.
    302.     და კუალად მერმე იგივე მოჴსენებაჲ ვყოთ, ვითარმედ არა ხოლო შემდგომად მოსლვისა მარჯუენით ჯდომისაჲ აქუნდა პატივი, არამედ უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა მხოლოდშობილისა ძისა ღმრთისასა,
    303.     ხოლო უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა, რომელი გარდამოჴდა და აჴდა მარჯუენით მამისა, სამარადისოდ უპყრიან საყდარნი და მამისა თანა ზის.
    304.     მან დაიცვენინ სულნი თქუენნი შეურყეველად და უქცეველად, სასოებაჲ თქუენი აღდგომილისა მის მისა მიმართ მკუდრეთით, დაგმარხენინ და აღგადგინენ თქუენ მკუდრებისა მაგისგან ცოდვათა თქუენთაჲსა, ზეცისათა ნიჭთა მისთა ღირს-გყვენინ თქუენ „აღტაცებად ღრუბლითა ჰაერთა ზედა“.
    305.     ჟამსა მას შეწყნარებისასა, მოსლვადმდე ჟამისა მის მეორედ დიდებით მოსლვისა მისისა, დაწერონ სახელი თქუენი ყოველთაჲ წიგნსა მას ცხოველთასა, დაწერენ და ნუღამცა აღჴოცს,
    306.     რამეთუ მრავალთაჲ აღჴოცოს შეცოდებულთაჲ, და მოგეცინ ყოველთა სარწმუნოვებაჲ აღდგომილისაჲ მის მიმართ და მოლოდებაჲ აღმაღლებულისაჲ და მერმე მომავალსა არა ქუეყანით.
    307.     ეკრძალე თავსა შენსა, კაცო, მათგან, რომელნი-იგი მომავალ არიან მაცთურნი, არამედ მას მოელოდეთ, რომელ-იგი ზეცათა მამისა თანა ზის და ჩუენ შორის არს, რომელი თითოეულისა წესა ხადავს და სიმტკიცესა სარწმუნოებისასა.
    308.     ნუუკუე ჴორცითა აწ არა აქა არს, მის გამო ჰგონებდე სულითაცა არა აქა ყოფასა?
    309.     არამედ შორის დგას აქა და ესმის მისთჳს თქუმული ესე და ხედავს შენ შორის ცნობილსა მას და განიკითხავს გულსა და თირკუმელთა, და აწ განმზადებულთა თქუენ ყოველთა წარდგინებად მამისა და თქუმად: „აჰა ესერა, მე და ყრმანი, რომელნი მომცნა ღმერთმან“.
    310.     რომლისაჲ არს დიდებაჲ და პატივი მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


10

     1.     12. თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა იოვანე მთავარეპისკოპოსისაჲ აღდგომისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა
    2.     რომლითა-მე პირითა შემძლებელ იყვნეთ ჩუენ მადლისა მიცემად მეუფისა მის ჩუენისა, ანუ რომლითა-მე ენითა ვადიდებდეთ საკჳრველებათა მათ მაცხოვრისა ჩუენისათა?
    3.     ამას დღესა კჳრიაკესა განცხოველდა მხოლოდშობილი იგი და განცხოველდეს მის თანა თაყუანისმცემელნი მისნი, რამეთუ აღდგა და აღმადგინა ჩუენ, და ნუგეშინის-სცა შეძრწუნებასა მას ჩუენსა აღდგომითა მისითა.
    4.     რამეთუ ახარა წინაწარმეტყუელმან ეკლესიასა და თქუა, ვითარმედ: „აღდეგ, განათლდი, რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი და დიდებაჲ უფლისაჲ შენ ზედა გამობრწყინდეს“.
    5.     ესერა ჰხედვენ თუალნი თქუენნი ეკლესიასა შინა, რამეთუ ესმა ყორთა თქუენთა წინაწარმეტყუელთაგან და განსძარცუა მწუხარებაჲ ეკლესიისაჲ აღდგომითა თჳსითა და შეიმოსეს ჯუარისმცუმელთა მათ მისთა სამოსელი გლოვისაჲ.
    6.     ჰრქუა შემწყნარებელმან მან მისმან სიონსა მთასა მისა, ვითარმედ: „ნუ გიხარინ მტერსა მაგას ჩემსა ჩემ ზედა, რამეთუ მიბრკუმა და მერმე აღვემართო და ვჯდე ბნელსა და უფალმან განმანათლოს მე“.
    7.     შეასხამს დავითი ეკლესიათა და ნუგეშინის-სცემს მათ, ვითარმედ: „მწუხრი დადგენ ტირილით და ცისკარსა იყოს სიხარული“.
    8.     შეძრწუნებულ იყვნეს მოწაფენი წინაშე ჯუარისა მისა და განლაღებულ იყვნეს ჯუარისმცუმელნი იგი წინაშე ძელსა მას მისსა.
    9.     განცხოველდა იგი მას დღესა შინა და ნუგეშინის-სცა შეძრწუნებულთა მათ.
    10.     და განაბნინეს ჯუარისმცუმელნი იგი სასტიკებითა სულისა მისისაჲთა: „აღდეგინ ღმერთი და განიბნენ ყოველნი მტერნი მისნი, ივლტოდეთ მოძულენი მისნი პირისა მისისაგან“.
    11.     და მერმე თქუა, ვითარმედ: „აღდეგ, ღმერთო, განსაჯე ქუეყანაჲ, რამეთუ შენ დაიმკჳდრენ ყოველნი წარმართნი ჯუარითა თჳსითა.
    12.     მისთჳს ჰრქუა მოციქულთა თჳსთა სანატრელთა: „განვედით ყოველსა ქუეყანასა და დაიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი, ნათელ-სცემდით მათ მსახელითა მამისაჲთა, ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“.
    13.     მეორე სიხარული არს ამიერითგან დღეს, რამეთუ განცხოველდეს ამას შინა მკუდარნი და ცხოველნი, განჰჴსნეს საკრეველნი მკუდართანი სამარეთა შინა და ცოდვანი ნათელღებულთანი წყლითა.
    14.     დღეს არცხუნეს ეშმაკსა და სიკუდილსა ერთად, რამეთუ განცხოველდეს მართალნი და ელხინა ნათელღებულთა, რამეთუ მოსცა ჴელმწიფებაჲ მღდელთა თჳსთა, რაჲთამცა აცხოვნნა მკუდარნი მსგავსად მისა, ვითარცა შეაწუხა მან ჯოჯოხეთი მკუდრებითა მით, რომელნი გამოვიდოდეს მიერ.
    15.     ეგრე ახარებდ მღდელთათჳს ეკლესიასა თჳსსა ახლითა კარვითა, რომელნი შევლენ ბანაკსა მისსა.
    16.     და ვითარცა განიხარეს ცხოველთა და მკუდართა, რაჟამს იხილეს ურთიერთას აღდგომითა მისითა, ეგრეთვე იხარებენ პოვნიერნი წყმედულთათჳს, რომელნი იპოვნეს, რამეთუ ესერა იხილვენ ურთიერთას ნთსა(!).
    17.     ამას დღესასწაულსა ჰგონებდეს ჯუარისმცუმელნი იგი, ვითარმედ მოვკალთ სიძე იგი.
    18.     და ესერა ამას შინა განმრავლდებიან ნაშობნი...
    19.     რამეთუ „ვითარცა მზე აღდგა კარავი თჳსი და თავადი, ვითარცა სიძე, რაჲ გამოვალნ ეზუჲთ“...
    20.     მზისთუალისასა განფინა ბრწყინვალებაჲ სახარებისა მისისა ყოველთა ცისკიდეთა და ვითარცა მზისთუალმან ბრწყინვალებითა დამბადებელისა თჳსისაჲთა ერბამად შთააცჳს სამკაულისა თჳსისაჲ დაბადებულთა თჳსთა და დაფარის ქუეყანაჲ სამკაულითა ნათლისა თჳსისაჲთა,
    21.     ეგრეცა ნათელი ქადაგებისა ქრისტესი ყოველთა ცისკიდეთა მიეფინა და განეფინა ჴელმწიფებაჲ მისი, რამეთუ მზისთუალმან ბრწყინვალებაჲ თჳსი დღისი ხოლო აჩუენის და ღამე დაიფარნიან ჰაერინი მისნი,
    22.     ხოლო ნათელი იგი ღმრთეებისა სახარებისა მაცხოვრისა ჩუენისაჲ დღეცა და ღამეცა ესერა გამობრწყინდების შორის სოფელსა.
    23.     დღისი ამცნო უფალმან წყალობაჲ მისი და ღამე გალობაჲ მისი.
    24.     და ესერა შეიქმნებიან გჳრგჳნნი სადედებელად ძლევისა მისისაჲ მისა, რომლისა გჳრგჳნ ეკლისაჲ დაადგა ვენაჴმან მან, რომელი-იგი დასათრგუნველ იქმნა, პირისაგან ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲსა – განმტკიცებაჲ.
    25.     და მერმე თქუეს: აკურხევდით უფალსა ყოველნი მეფენი ქუეყანისანი და ყოველი თესლები ჰმონებდით მას.
    26.     „მთავარნი და ყოველნი მსაჯულნი ქუეყანისანი, ჭაბუკნი და ქალწულნი, მოხუცებულნი ყრმათა თანა აქებდით სახელსა უფლისასა, რამეთუ მაღალ არს სახელი მის მხოლოჲსაჲ და აღსარებაჲ მისი ზეცასა და ქუეყანასა“.
    27.     ჭეშმარიტად აღუარებენ და აქებენ მას ანგელოზნი ნათლისანი, რამეთუ ამაღლდა წყალობითა მისითა მათთჳს, რომელთა შთაეცნეს ჴორცნი და ადიდებს ქუეყანაჲ ჴორციელითა, რამეთუ გარდამოჴდა წყალობითა თჳსითა მათთჳს, რომელნი შეყენებულ იყვნეს ჯოჯოხეთს.
    28.     ამისთჳს ორნივე მკჳდრნი შეიერთნიან ურთიერთას, რამეთუ ამას დღესა აღდგომისა მისისა გამოჩნდეს ანგელოზნი საფლავსა მისსა ზედა, რაჲთამცა ახარეს მოწაფეთა ცხოვრებაჲ მისი.
    29.     და გამოჩნდეს მართალნი, რომელნი განცხოველდეს და შევიდეს ქალაქებსა ზესკნელსა ქადაგებად ჯუარისმცველთა მათ აღდგომაჲ იგი მისი.
    30.     დღეს ადიდებენ მას მეფენი შარავანდედითა თჳსითა.
    31.     რამეთუ ჰრწმენა მათ, რამეთუ მეუფებაჲ მისი მეუფება არს უკუნისამდე და უფლებაჲ მისი – თესლითი-თესლამდე.
    32.     დღეს თაყუანის-სცემენ მსაჯულნი იგი მსაჯულსა მას ყოველთასა, რომელ-იგი დაისაჯა და საშჯელითა თჳსითა განაძლიერა ადამი თანანადებითა.
    33.     დღეს ჰმადლობენ მას ლეგეონნი ბრძენთანი, რომელნი ოდესმე ვითარცა მტერნი სცვიდეს საფლავსა მისსა.
    34.     დღეს ესერა ვითარცა მორწმუნენი გარე-მოადგან საკურთხეველსა მისსა და თაყუანის-სცემენ ტაძარსა შინა მისსა.
    35.     დღეს ესერა გასთესვენ მდიდარნი განყოფითა მით გლახაკთაჲთა, რომელნი არიან ყანანი მათნი, რაჲთა იყოს ზიარებაჲ მათი იოსების თანა სანატრელისა, რომელმან შეჰგრაგნა და დაჰფლნა ჴორცნი მაცხოვრისა ყოველთაჲსანი.
    36.     დღეს გამოიზარდებიან გლახაკნი სახელითა მისითა, რომელმან მისცა ნეტარებაჲ გლახაკთა სულითა სახარებასა მას თჳსსა.
    37.     დღეს განყრმდებიან მოხუცებულნი შორის წყალთა დაძუელებულისა მისთჳს დღეთაჲსა, რამეთუ იგი ვითარცა ყმაჲ გამოჩნდა.
    38.     დღეს განძღიან ყრმანი ნათლისღებასა ამის დაუსაბამოჲსასა, რომელ-იგი მიიმღერდა წიაღთა შინა მარიამისთა.
    39.     დღეს იუღლვიან ჭაბოკნი იგი უღელსა მას მეცნიერებისასა მისთჳს, რომელმან-იგი ოცდაათისა წლისამან ნათელ-იღო.
    40.     დღეს ჰმადლობენ მას დედანი იგი, რომელ-იგი გამობრწყინდა ევაჲსგან და განკურნა სალმობანი მათნი.
    41.     ამას დღესასწაულსა იხარებენ ქალწულნი მისთჳს, რომელ-იგი იშვა ქალწულისაგან და აღამაღლა ქალწულებაჲ.
    42.     ამას აღვსებასა მხიარულებისასა განმხიარულდების სიწმიდე, რამეთუ იკჳრკურებოდა მკლავითა თჳსითა, რომელ-იგი დამკჳდრებულ იყო წმიდასა შინა.
    43.     დღეს სახარულევან არს ბეწობაჲ იგი, რომელ მოსცა მას ქადაგი ღაღადებისაჲ, რომელი ღაღადებდა უდაბნოსა ზედა.
    44.     დღეს ადიდებს ცოლიერებაჲ მას, რომელმან გამოირჩინა ნაშობნი მათნი, რაჲთა იყვნენ ყრმანი მათნი ყმა სასუფეველისა ცათაჲსა.
    45.     ამას დღესასწაულსა ადიდებენ მონაჲ და უფალი თჳსი.
    46.     და უდიდეს ღათუ არნ უფალი იგი პატივითა თჳსითა, არამედ სწორ არიან იგინი სასოებითა.
    47.     ამას დღესასწაულსა იხარებდინ მჴევალი დედოფლისა, თჳსისა თანა.
    48.     უფუფუნესად ღათუ არნ დედოფალი იგი სპეტაკითა სამოსელითა თჳსითა, არამედ ერთ არიან იგი სახარებითა მით აღთქუმისაჲთა.
    49.     დღეს სახარულევან იყვნედ წინაწარმეტყუელნი სამარეთა შინა მათთა, რამეთუ იქნა აღდგომაჲ იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ვითარცა წჳმაჲ თესლთაჲ სიტყუათა მათთაჲ.
    50.     ამას დღესასწაულსა იხარებდენ მოციქულნი საცხუვარითურთ თჳსით და შეეძინნეს მათ ცხუვარნი დღეს და კრავნი და ტარიგნი სამწყსოსა მათსა.
    51.     ამას დღესასწაულსა მხიარულ იყვნედ მოწაფენი გჳრგჳნითურთ მათით, რამეთუ მეუფე იგი, რომელთათჳს მოკუდა, ესერა განცხოველდეს ძლევითა.
    52.     დღეს ჰმადლობენ მარტჳლნი ყოვლით კერძოვე, რამეთუ ეზიარნეს მათ ყოველნი ცისკიდენი გალობითა მათითა.
    53.     ამას დღესასწაულსა იხარებდინ ეკლესიაჲ ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა, რამეთუ აღმადგინებელი იგი მისი აღდგა და აღადგინა იგი ძლევითა თჳსითა.
    54.     ამას დღესასწაულსა მწუხარე იყავნ სიონი პირად-პირადითა წუხილითა, რამეთუ აღოჴრდა ამიერითგან და უკუნისამდე, ვითარცა თქუა დანიელ წინაწარმეტყუელმან.
    55.     დღეს შეამკვეს სამკაულთა სძალი იგი მეუფისაჲ ფარულადცა და ცხადადცა.
    56.     ამას დღესასწაულსა მწუხარე იყავნ იერუსალჱმი ხოლო მარტოჲ, რამეთუ მოაკლდეს დღესასწაულნი და უქმელებანი მისნი და მეფენი და მღდელნი და მსხუერპლი მისნი.
    57.     დღეს წჳმა სასოებაჲ წჳმისა წილ ქუეყანასა ზედა.
    58.     და ესერა ყოველთა ცისკიდეთა მიუღებიეს თესლი კურთხევისაჲ, საწმისი იგი, რომელ არს ზრახვაჲ სიონისაჲ.
    59.     ესერა განჴმა მარტოჲ და აღისოვლა სისხლითა.
    60.     დღეს იხარებედ ცანი და ქუეყანაჲ მისა მიმართ, რომელმან-იგი გარდამოავლინა ძალი მისი ჩუენდა მომართ და აღიხუნა ჴორცნი ჩუენნი მის თანა და ყოველთა ერთობით აღმოვთქუათ კურთხევაჲ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


11

     1.     13. თქუმული მისივე აღდგომისათჳს უფლისა
    2.     იხარებდინ დღეს ეკლესიაჲ და ნაშობნი თჳსნი!
    3.     გალობდინ სძალი ესე და საყუარელნი თჳსნი, რამეთუ გამოვიდა სიძე იგი ჯოჯოხეთით, შემოსილი დიდებითა, და მოიქცა მკუდრეთით, შემოსილი ძლიერებითა, დაჰყარა ტყუე იგი და დაუდგა მას ფერჴი თჳსი ცოდვასა ზედა და დაუტკებნიეს სიკუდილი ფერჴითა თჳსითა.
    4.     მათ ორთავე მომკლნეს ჩუენ და მათცა სძლონ მოსლვითა თჳსითა.
    5.     მათ დამამდაბლნეს ჩუენ, მათვე სძლონ ძალითა თჳსითა.
    6.     დაბრყჳლდა საწერტელი იგი ცოდვისაჲ და განმართლდეს ცმაცოლებანი იგი უშჯულოვებისანი და მის ზედა არა უფლებდეს სიკუდილისა ადგილსა, რაჲთამცა ავნო მას.
    7.     მერმე აღდგა და დაამჴუა იგი, რამეთუ ცოდვაჲ მის ზედა არა უფლებდა.
    8.     რაჲ თანა-ედვა სიკუდილისაჲ?
    9.     და რამეთუ ჩუენ თანამდებ სიკუდილისა ვიყვენით მუნ და ჩუენ წილ, რამეთუ მჴსნელად ჩუენდა მოვიდა და მაცხოვრად ჩუენდა გამოჩნდა.
    10.     და წინაწარმეტყუელთა მახარეს ჩუენ და თქუეს, ვითარმედ: აჰა, ღმერთი, მაცხოვარი ჩუენი და მომავალი ჴსნად ჩუენდა.
    11.     გამოწერნეს მართალთაცა ზრახვანი მისნი ყოველთა შინა და რომელთადა არა თუ ყოველნი ზედა მიიწინეს, განბოროტნა ერი იგი შურითა მათითა ზედა სახეთა მისთა და ვერ შეუძლეს დაფარვად მისა ძალი მისი და უნდა დამცირებად ჭეშმარიტებაჲ მისი და ვერ შეუძლეს.
    12.     იზრახეს ზრახჳაჲ ზაკუვითი, და განაქიქნა იგინი ჭეშმარიტებამან მან გამობრწყინებითა თჳსითა.
    13.     და მისცეს ქრთამი იუდას და მისცა იგი სიკუდიდ.
    14.     და ვითარცა აღდგა იგი, იყიდნეს მათ ერისკაცნი იგი, რაჲთა უვარ-ყონ აღდგომაჲ იგი მისი ცოდვათა მათთა თანადი.
    15.     აღიდგინეს ბრძოლად სიმართლისა მიმართ და ჰგონებდა სიცრუვე იგი წინადადგომად ჭეშმარიტებასა, ჰგონებდეს მპარავნი უგუნურებითა მათითა, არა ნუ განათლდეს და ჰგონებდეს მკლველნი, არა განცხოველდეს.
    16.     სიკუდილითა მით მისითა ჰგონებდეს, ვითარმედ დავიმორჩილეთ იგი, და არა დაემორჩილა.
    17.     ჰგონებდეს, ვითარმედ ჯოჯოხეთს შინა დააყენონ, და არა დაეყენა.
    18.     იტყოდეს ცრუნი იგი, ვითარმედ: „გარდამოვედინ ჯუარისა მისგან, რაჲთა გურწმენეს იგი“.
    19.     და აღდგა ჯოჯოხეთისგან და არა ჰრწმენა ერსა მას მტყუვარსა.
    20.     აღადგინნა მკუდარნი და არა ჰრწმენა მისი.
    21.     და აღდგა თჳთ და არა შეიწყნარეს იგი.
    22.     შურითა მთრვალ იყვნეს და არა გულისჴმა-ყვეს.
    23.     ცოდვითა აღსუარულ იყვნეს და არა შეიწყნარეს იგი.
    24.     მამაჲ მისი ჴბოდ გარდაცვალეს უდაბნოსა ზედა, იგი ბარაბაჲს წილ – საფლავსა შინა.
    25.     და ვითარცა ყოველი უყვეს ბოროტთა მათ ღმერთსა, დგანან და ჰგიანღა სოფელსა შინა და ელიან ნაშობითურთ მათით, და უშჯულოვებაჲ მათი შვილთა მათთა მიმართ, ანუ მისთჳს, რაჲთა მოიქცენ და არა თუ მოიქცენ, საშჩელი განსცენ.
    26.     აჰა, უბადრუკ ქმნულ არიან შორის წარმართთა და არა გულისჴმა-უყოფიეს.
    27.     ხედვენ დიდებულებასა ეკლესიათასა და არა ფრიად განიკაფებიან.
    28.     ხოლო სძალსა ამას უხაროდენ საყუარელისა მის მიმართ თჳსისა, და ბერწმან ამან, რომელმან შვა, მხიარულ იყავნ ნაშობთა მიმართ თჳსთა.
    29.     გალობდინ დღესასწაულთა მისთა და უხაროდეს შუენიერებითა თჳსთა.
    30.     შეიყუარენ ქველისმოქმედ იგინი, რომელმან შეიყუარნა იგი და მოიძულენ ბოროტნი იგი, რომელმან მოიძულა.
    31.     ესე ევლტოდიან ჴელისაგან მკლველისაჲსა და მიეახლენ მაცხოვარსა მას მისსა.
    32.     მოიძულენ ბოროტი, რომელი სძულს მას და შეიყუარენ კეთილი, რომელი უყუარს მას.
    33.     მისდევდინ კუალსა მისსა, ვითარცა ქალწული ერთი აღმკული ოქროქსოვილითა.
    34.     ისმინენ და იხილენ და მიყავნ ყური მისი, რაჲთა გულმან უთქუას მეუფესა სიკეთესა მისსა, რომელ-იგი არს უფალი ამისი და თაყუანის-ეცინ მას, რამეთუ იგი არს მაცხოვარი ამისი.
    35.     და ჰმადლობდინ მას და მისდევდინ მას, რამეთუ შეუდგა კუალსა მისსა, რამეთუ უნდა აღყვანებაჲ ამისი, აღიმაღლენ მის თანა, ზრუნევდინ, რაჲთა სათნო იყოს ქმრისა თჳსისა და აღიმკვენ შუენიერებითა, რომელი უყუარს ღმერთსა მისსა.
    36.     და ნუ ისიძავნ გულითა თჳსითა, რამეთუ ჰხედავს ზრახვათა მისთა და ნუ შეიგინებნ გონებათა თჳსთა ფარულად, რამეთუ შინაგანი უკეთეს უყუარს შემწყნარებელსა მას მისსა.
    37.     და ყოველი დიდებაჲ ასულისა მეუფისაჲ შინაგან იყავნ და გარესკნელი იგი, ვითარცა შესაძინელნი, იპოვნენ.
    38.     ყოველი თავით სათნო ეყავნ ღმერთი, რომელ-იგი ყოველთა ჰხედავს და ყოვლისაგან, რომლისა ჴუებულ არს, ითხოვენ და ყოველი კეთილი მოსცეს მას.
    39.     ყოველი, რაჲ მისი არს, ამისი არს.
    40.     შეიყუაროს იგი და ყოველი, რაჲცა აქუს, მოსცეს მას, ეგოს თუ სიყუარულსა ამისსა.
    41.     თავი თჳსი მისცა ამის წილ, და რაჲ-მე იყოს, რომელი დააყენოს ამისთჳს?
    42.     და რამეთუ ივნო ამის წილ, და სხუაჲ რაჲ-მე უყოს ამას?
    43.     რამეთუ შეიყუარა ესე და მიიყვანა მისად და რამეთუ განადიდა წყალობითა თჳსითა, საშურებელ ყო იგი დაბადებულთა.
    44.     და გულმან ჰრქუა ტომსა მას სულიერთასა ასულთა მიმართ მიწისათა.
    45.     და ვინ-მე იყოს შემძლებელ სიტყუად ყოვლისავეთჳს, რომელი უყო მას?
    46.     ანუ ვინ-მე იყოს, რომელი მიიწიოს ყოველსა მას ზედა საქმესა?
    47.     რომელი იყო ამისთჳს ქუეყანასა ზედა, აღამაღლა იგი და ცათა შინა ადიდოს ესე გამოჩინებულითა საქმითა, აღავსოს ესე.
    48.     და დაფარული ესე განუმზადნა.
    49.     წინაშე მოსცა მას სოფელი ეს მსგავსად სათხოველისა, და სოფელი იგი განმზადებული.
    50.     მსგავსად სამოსელისა წარუძღუა მას წინა, ვიდრემდის მოვიდეს ამისსა, და ელოდის ამის თანა, ვიდრემდის განერეს შეწევნითა ამისითა.
    51.     შესაძლებელ არს, ესე მლევანთა და ძლიერთა ჴელმწიფე არს ესევითარისა და ოდეს-იგი მოვიდა, ზევე იყო მამისა თანა და წარსლვისა შემდგომად აქა იყო საყუარელთა თჳსთა თანა.
    52.     ყოვლისა უფრუს არს მოყუარე იგი ეკლესიათაჲ.
    53.     და ყოვლისა უდიდეს არს, რამეთუ უფალ არს ყოვლისა.
    54.     უფალმან თჳსმან შეიყუარნა ამიერითგან საცხოვარნი თჳსნი და შემოქმედი თჳსი შეიყუარა ძალმან.
    55.     და ესრეცა წერილ იყო ერთობაჲ ურთიერთას, რაჲთამცა შეიყუარა დაბადებულმან დამბადებელი თჳსი, რომელმან შეიყუარნა იგინი.
    56.     და თაყუანის-ეცინ სუფელმან დამბადებელსა თჳსსა, რომელმან იჴსნა ესე.
    57.     და კურთხეულსა ამას დღესასწაულსა ჰმადლობდე მას დიდებულსა შინა ეკლესიასა, რამეთუ მისა წეს არს ყოველთავე თაყუანისცემაჲ.
    58.     უფალსა მას ყოვლისასა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


12

     1.     14. თქუმული მისივე ადგომისათჳს უფლისა ჩუენისა
    2.     ამას დღესასწაულსა შინა, საყუარელნო, იხარებენ ცანი და მწუხარე არს ჯოჯოხეთი და უკეთურნი ჰურიანი.
    3.     იხარებენ ამას შინა ცანი, რამეთუ ამაღლდა მათ ზედა შემოქმედი მათი.
    4.     მხიარულ არს ეკლესიაჲცა, რამეთუ განცხოველდა მაცხოვრებაჲ იგი მისი.
    5.     მწოხარე არიან ამას შინა ურჩულონი ჰურიანი, რამეთუ აღდგა, რომელმან არცხუნა მათ.
    6.     ვითარცა ჰრცხჳენოდა დედაკაცსა მას მეგჳპტელსა განლიგებულსა, რაჟამს ხედვიდა იოსებ დიდებულსა ეტლთა ზედა,
    7.     ეგრეცა ურჩულონი ჰორიანი სირცხჳლეულ არიან დღეს, რაჟამს ამას დღესა დაადგინნეს მცველნი სასყიდლითა საფლავსა მისსა ზედა და ესერა აუღებიეს მეუფესა შარავანდითურთ მათით.
    8.     შევლენ ტაძარსა მისსა და თუ არა ჰრწმენეს იგი, რომელ წერილ არს, იხილეთ ესე, რომელ საქმით იქმნების.
    9.     ვინ-მე უკუე არწმუნა ყოველსა ქუეყანასა, რაჲთამცა ჰრწმენა ჯუარი მისი?
    10.     ანუ ვინ დაუმორჩილა მას ყოველი დაბადებული, რაჲთამცა აღიმკო ამას დღესასწაულსა ვითარცა სძალი ეზოსა შინა, რაჲთა გარეშეიმოსოს სპეტაკი საქმე კეთილი?
    11.     ჰხედვიდედ თუალნი თქუენნი ამას დღესასწაულსა ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა და იხილეთ მზის აღმოსავალით ვიდრემდე დასავალადმდე მისსა, რამეთუ ყოველსავე ადგილსა დაუგებენ საკურთხეველსა და შესწირვენ მსხუერპლსა წმიდისა სახელისა მისისათჳს.
    12.     უკუეთუ თქუან მტერთა მათ, ვითარმედ: არა სთნავს, შემოქმედსა მსახურებაჲ ესე, იგინი ტყუიან.
    13.     მაშინ რომელმან არა შეუნდოს მცირედ ოდენ ერსა, რომელნი-იგი ცთომილ იყვნეს, ვითარ-მე-მცა შეუნდო ყოველთა დაბადებულთა, სიცრუვესა თუმცა ზედა დგეს?
    14.     რამეთუ არა ჴდომით ხოლო აღუდგა ეკლესიათა მამაჲ, რომელთა ჰრწმენა მხოლოდშობილი იგი მისი, არამედ უფროჲსღა სიმდიდრითა განამდიდრა ჴელმწიფებაჲ იგი მისი.
    15.     დამდაბლებით დაამდაბლა რქაჲ მტერთა მისთაჲ.
    16.     უკუეთუ თქუან ჰურიათა, ვითარმედ: არა აღდგა ქრისტე საფლავით, ვითარცა თქუა, უკუეთუ ეგე ეგრეთ არს, არცა იგინი განიბნინეს, ვითარცა-ესე ვხედავთ.
    17.     აწ ფრიად სარწმუნუა სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, რომელ თქუა: „აღდეგინ ღმერთი და განიბნიენ ყოველნი მტერნი მისნი“.
    18.     იხილე დღეს, ვითარ განბნეულ არს ერი იგი და შეკრებულ არიან წარმართნი, ვითარცა თქუა მოციქულთა თჳსთა, რაჟამს განცხოველდა,
    19.     ვითარმედ: „განვედით და ქადაგებდით სახარებასა ჩემსა ყოველთა წარმართთა შორის, დაიმოწაფენით იგინი სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა.
    20.     ვითარცა იხილეთ, რამეთუ განმრავლდეს შვილნი ქურივისანი უფროჲს შვილთა ქმრის ცოლისათა, რამეთუ ესერა შეიძინეს სძალნი ახალნი სამწყსოთა ქრისტესთა და მოიღეს ძეთა და ასულთა ჩუენთა ნათლისცემაჲ და წინადაცუეთაჲ გულთაჲ,
    21.     წინადაცუეთისა მის წინ არს ბეჭედი ჴორცთა, მსგავსად მის სიტყჳსა, რომელ-იგი თქუმულ არს წინანდელთა ჟამთა, ვითარმედ: „აღდეგ, ღმერთო, განსაჯე ქუეყანაჲ, რამეთუ შენ დაიმკჳდრენ ყოველნი წარმართნი“.
    22.     ვაკურთხევდით ამიერითგან დიდებულსა მას, რომელმან განამრავლა მაცხოვარებაჲ თჳსი დღეთა ჩუენთა და ზიარ-მყვნა ჩუენ.
    23.     ზრახ...
    24.     ვყოთ დღესასწაული ესე სიხარულით და ვითხოვდეთ მოწყალისა მისგან გულსმოდგინედ, რაჲთა ყოს აღშენებაჲ დღეთა ჩუენთაჲ და განაგრძვნეს დღენი მეფეთა ჩუენთა მრავალთანი,
    25.     დაიცვნეს შარავანდნი მათნი თავსა ზედა მათსა, და უძღოდენ მთავართა სიმრავლით და ახარენ მდიდართა და გლახაკთა.
    26.     განამტკიცენინ აზნაურნი და მონანი და აკურთხენინ მამანი და დედანი და განმხიარულდინ ქალწულნი და წმიდანი ქმრის ცოლნი და იყავნ ჯუარი იგი მისი,
    27.     ვითარცა ზღუდე გარემოს სუფელსა ჩუენსა და დაიცვენინ სოფელი ჩუენი და ყოველნი მკუდარნი მისნი და მოავლინენ წყალობაჲ მისი ყოველსა ამას ზედა ერსა ჩუენსა.
    28.     და ერთბამად ამოვთქუათ დიდებაჲ სამებისა წმიდისაჲ უკუნისამდე.


13

 1.     15. თქუმული მისივე აღდგომისათჳს უფლისა
    2.     დღეს აღესრულნეს, საყუარელნო, რომელ-იგი წინავე მრავალთა ნათესავთა თქუა დავით სიტყჳთა თჳსითა, ვითარმედ: „მწუხრი იყვნენ ტირილით და ცისკარსა – სიხარულით“.
    3.     რამეთუ მწუხარებაჲ, რომელ შთაეცუა მოწაფეთა მათ ჟამსა ჯუარცუმისა მისისასა, იგი განიძარცუეს და სიხარული შეიმოსეს ჟამსა აღდგომისა მისისასა.
    4.     და მხიარულებაჲ იგი, რომელ შთაეცუა მწუხრი ჯუარისმცუმელთა მათ მათ მისთა, აღიმსთუეს და განიძარცუეს და შეიმოსეს მის წილ სირცხული პირისა მათისაჲ.
    5.     ცისკარსა მას აღდგომისა მისისასა ვითარცა-იგი სირცხჳლეულ იყვნეს ძჳრისმეტყუელნი იგი დანიელისნი, რაჟამს გამოვიდა იგი მღჳმისა მისგან და ლომნი იგი არა ეუფლნეს მას, და მთავარიცა იგი ბაბილონელთაჲ სირცხჳლეულ იყო,
    6.     რაჟამს სამნი იგი ყრმანი საჴუმილისა მისგან განურყუნელად გამოვიდეს, უფროჲსად მათსა ჯუარისმცუმელნი იგი სავსე იყვნეს სირცხულითა და კდემითა, რაჟამს გამოვიდა უფალი ჩუენი საფლავით და განცხოველდეს მართალნი...
    7.     ნიშითა მისითა უწყოდაცა, რამეთუ არა ჰრწმენა ურწმუნოთა მათ აღდგომაჲ იგი მისი, აღადგინა მართალნი სხუათა საფლავთაგან,
    8.     რაჲთა იყვნენ იგინი ქადაგ აღდგომისა მისისა, საკურველი დიდი არს ესე, ვითარმე არა ჰრწმენა ესე, რაჟამს ჰხედვიდეს თუალნი მათნი განხუმასა სამარეთასა და ესმოდა ყორთა მათთა ქადაგებაჲ მკუდართაჲ.
    9.     ხოლო არავე რაჲ დიდი არს ესე, რამეთუ არა ისმინეს მათ ღაღადებაჲ მკუდართაჲ, რამელნი ქადაგებდეს მისთჳს: მათ, რომელთა ღმერთი და ძისა ღმრთისაჲ არა ჰრწმენა, ვითარმცა მართალთაჲ ისმინეს, რომელნი-იგი საფლავით გამოვიდეს?
    10.     და ჯუარისმცუმელნი იგი მწუხარე იყვნეს, რაჟამს მკუდარნი უთხრუბდეს დიდებასა მისსა, ხოლო მოწაფეთა მისთა უხაროდა.
    11.     მკუდარნიღა იგი ღაღადებდეს უფლისა მათისათჳს და ანგელოზნი – საფლავსა მისსა.
    12.     რამეთუ ანგელოზნი, რომელნი არა ეახლნეს ჟამსა ჯუარცუმისა მისისასა, იპოვნეს შემოსილნი დიდებითა საფლავსა ზედა და უთხრობდეს აღდგომასა მისსა მოწაფეთა მისთა.
    13.     უკუეთუმცა ჟამსა ვნებისა ჯუარცუმისა მისისასა გამოჩინებულ იყვნეს ანგელოზნი, შე-მცა-ძრწუნებულ იყვნეს ჯუარისმცუმელნი იგი მისნი.
    14.     და რაჲთა-მემცა აღესრულა მოსლვაჲ იგი მისი, რაჲთამცა ცხონდეს სიკუდილითა მისითა თაყუანისმცემელნი მისნი.
    15.     არამედ ჟამსა მას ვნებისა მისისასა განეშორნეს ანგელოზნი ბრძანებითა მისითა, რაჲთა აღესრულოს მის ზედა ნებაჲ იგი უკეთურთაჲ.
    16.     ხოლო ჟამსა მას აღდგომისა მისისასა გარდამოიყვანნა ანგელოზნი ზეცით, რაჲთა ახარონ აღდგომაჲ მისი მოწაფეთა.
    17.     რამეთუ ვითარცა შთავიდა იგი წიაღთა მარიამისთა, აღიმსთუეს ანგელოზთა და ახარეს მწყემსთა შობისა მისისათჳს, რომელი-იგი იყო ქალწულისაგან.
    18.     ეგრეთცა, რაჟამს გამოვიდა იგი ჯოჯოხეთისაგან, აღიმსთუეს ანგელოზთა და ახარეს მოწაფეთა მისთა აღდგომისა მისისათჳს, რომელ-იგი სამარისაგან იყო.
    19.     იხარებდინ ამიერითგან ეკლესიაჲ ამას დღესა შინა, და არქუთ იერუსალჱმსა, ვითარმედ: ნუ გიხარინ მტერსა მაგას ჩემსა, რამეთუ დავეცი და მერმე აღვემართო.
    20.     და რამეთუ დავჯედ ბნელსა და უფალმან განმანათლოს.
    21.     მერმეცა არქუნ წინაწარმეტყუელმან ეკლესიასა: „აღდეგ და განათ...
    22.     რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი და დიდებაჲ უფლისაჲ შენ ზედა გამობრწყინდეს“, რამეთუ გამოუბრწყინდა დიდებაჲ იგი მისი ეკლესიასა მისსა ზედა, რომელ-იგი არს ყოველსა ქუეყანასა.
    23.     ესერა თაყუანის-სცემენ დიდებასა მისსა მეფენი სოფლისანი და მსაჯულნი ქუეყანისანი, ვითარცა ჰრქუა მას წინაწარმეტყუელმან, ვითარმედ: „განეხუნენ ბჭენი სამარადისონი დღე და ღამე და ნუ დაიჴშვიედ, და შევიდენ შენდა ერნი თესლთანი და შარავანდედნი მათნი“.
    24.     ხოლო ყავნ მოწყალემან, რამეთუ ვითარცა გევნებოდა თქუენ ჟამსა მას ჯუარცუმისა მისისასა, იხარებდით და იშუებდით დღესა აღდგომისა მისისასა და ეზიარენით წმიდათა მისთა თანა სასწაულსა მისსა და ჩუენდა გამოვთქუათ დიდებაჲ სიმდიდრისა მისისაჲ უკუნისამდე. ამენ.


14

     1.     16. თქუმული მოძღუართაჲ აღდგომისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა
    2.     აწ აღდგა… ყოველსა სოფელსა მოჰმადლა აღდგომასა მას მისსა და აჰა ესერა, ჩუენნი ვინმე დასისაგანნი, რომელნი სცვიდეს საფლავსა მას, მოვიდეს ქალაქად.
    3.     ჰრქუეს ჰურიათა მათ: აღდგა იესუ მკუდრეთით.
    4.     ჰრქუეს ჰურიათა მათ: და რად არა შეიპყარით იგი?
    5.     ჰრქუეს ერისაგანთა მათ: და თქუენღა შეიპყართ, რაჲ შეიძინეთ? გარნა ზღვევაჲ სულთა თქუენთაჲ!
    6.     ხოლო მან წინაჲთვე თქუა: „თანა-მაც მე სიკუდილი და მესამესა დღესა აღდგომაჲ“.
    7.     და რაჲ-იგი თქუა, ეგრეცა აღასრულა და დიდითა დიდებითა აღდგა მკუდრეთით, ჰრქუეს ჰურიათა მათ: თქუენ საფასე წარმოიღეთ მოწაფეთაგან მისთა და მიეცით გუამი მისი.
    8.     ჰრქუეს ერისაგანთა მათ: თქუენ ესე ურწმუნოებაჲ გაქუს, ურჩულონო, თქუენ არა გრწმენა, ვითარმედ შემდგომად სამისა დღისა აღდგეს.
    9.     და ვითარ არს თქუენდა, საწყალობელნო, რამეთუ აწცა არა გრწმენა მისი, და ჰყავთ, რომელიცა გინდა ყოველივე სიბოროტე, რამეთუ მან თჳთ თავს-იდვა ყოველი.
    10.     ხოლო ოდეს მოვიდეს მერმესა მას, ვითარცა-ესე თქუა, უტყუველად აღასრულა, ვითარცა-იგი თქუა: მესამესა დღესა აღვდგეო, და არცა იგი ტყუოს უტყუველმან.
    11.     და ვაჲ თქუენდა იყოს დღესა მას მოსლვისა მისისასა, ხოლო ჩუენ ვერმცა შეუძლეთ შეპყრობად მისსა, რამეთუ შიშისა მისისაგან შევიქმნენით ვითარცა მკუდარნი დიდებისა მისისაგან.
    12.     რამეთუ აღდგომასა მისსა ქუეყანაჲ შეიძრა და ადგილი იგი მისგან შეძრწუნდა.
    13.     რამეთუ დასნი ანგელოზთანი გარე-მოადგეს საფლავსა მას და წარდგა ერთი ანგელოზთაგანი და გარდააგორვა ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისაჲსა და აჰა ესერა, თავადი გამოვიდა საფლავით, ბრწყინვალე უფროჲს ნათლისა შჳდ წილ უმეტეს მზისა.
    14.     და გუესმა მისგან, რამეთუ ჰრქუა დედათა მათ: „არქუთ მოწაფეთა ჩემთა: აღდგა მკუდრეთით და წინა-გიძღჳს თქუენ გალილეას.
    15.     მუნ მიხილოთ მე“, აწ ეგერა, ჭეშმარიტად გალილჱას არს.
    16.     უკუეთუ შემძლებელ ხართ, შეიპყართ თქუენ, წარვედით, აჰა ეგერა გითხართ თქუენ, ჭეშმარიტად.
    17.     ხოლო ჰურიათა მათღა ესმა, შეიქმნნეს ვითარცა მკუდარნი.
    18.     იზრახჱს ზრახვაჲ ბოროტი და მოიღჱს ვეცხლი დიდძალი და მისცეს ერისაგანთა მათ.
    19.     ევედრებოდეს და ჰრქუეს: „ესრჱ თქუთ, ვითარმედ: მოწაფენი მისნი მოვიდეს და წარიპარეს იგი, ვიდრე ჩუენ მეძინა, დაღათუ ესმეს ესე მთავარსა მას, ჩუენ ვარწმუნოთ მას და დავადუმოთ იგი“.
    20.     ჵ უშჯულონო, მსაჯულსა მას სადა-მე თქუენ არწმუნოთ, ხოლო სოფელსა ვინ დაარწმუნოს?
    21.     ვაჲ თქუენდა, საწყალობელნო, რამეთუ თავისა თქუენისაჲ იზრახეთ ზრახვაჲ ბოროტი, რამეთუ შვილ იყვენით და ძაღლ იქმნენით.
    22.     ვაჲ თქუენდა, ქედფიცხელნო და წინდაუცუეთელნო გულითა, რამეთუ ერ უფლისა იყვენით და მგელ იქმნენით, და კბილნი თქუენნი აღილჱსენით კრავსა მას ზედა ღმრთისასა და დიდებისა მისისაგან უცხო იქმნენით.
    23.     ვაჲ თქუენდა, რამეთუ მარადის მჴდომ ექმნენით უფალსა და ბოროტად გელის ჯოჯოხეთი და ცეცხლი იგი უშრეტი.
    24.     რამეთუ ჯოჯოხეთი შემდგომად წარტყუენვისა მის შეკრძალულთა მათ მისთა ელის და აწ თქუენ გიმზირის ნაცვალად მათსა და იტყჳს: ნუ იყოფინ განსუენებაჲ ებრაელთაჲ, რამეთუ უფლისა ზედა კადნიერ იქმნნეს და წარიტყუენნჱს.
    25.     უკუეთუმცა მათ ბოროტი ზრახვაჲ არა მოეღო უფლისათჳს, მემცა ესოდენი არა მევნო.
    26.     უკუეთუმცა მათ არა მოეკლა იგი, არამცა მოსრულ იყო აქა და მემცა ყოვლად სასოწარკუეთილად არა ვიყავ.
    27.     და თუ ვითა შევიჴელთნე იგინი, მე ვასწავო მათ, რაჲთა არღარა იკადრონ ზრახვაჲ ბოროტი უფლისა თჳსისათჳს.
    28.     რამეთუ მათ მიერ მოველი აღვსებად წიაღთა ჩემთა, რაჲთა შთავჰჴადნე იგინი ქუესკნელთა საუნჯეთა, სადაცა მოძღუარი მათი ეშმაკი მივრდომილი ძეს ცეცხლსა მას უშრეტსა და მატლსა უკუდავსა, რაჲთა ისწავონ ღმრთისათჳს არა თქუმად ბოროტი.
    29.     უკუეთუ მოვინდენ აქა, მე განვსწავლნჱ იგინი არა გმობად ღმრთისა და მორჩილებად ეშმაკისა.
    30.     ვაჲ თქუენდა, საწყალობელნო, რამეთუ ნათელი იგი დაუტევეთ და ბნელსა წადიერ იქმნენით.
    31.     ვაჲ თქუენდა, რამეთუ სთქუთ ტკბილი იგი მწარედ და მწარჱ ტკბილად.
    32.     ვაჲ თქუენდა, ჰურიათა, რაჟამს ჰხედვიდეთ ძელსა მას, რომელსა ზედა ჯუარს-აცუთ უფალი და მას ყოველი სოფელი თავყანის-სცემდე.
    33.     და ოდეს ჰხედვიდეთ მომავალსა ღრუბელთა ზედა და ანგელოზთაგან დიდებულსა უფროჲს მზისა ბრწყინვალჱსა.
    34.     ვაჲ თქუენდა, ჰურიათა, რამეთუ ჰზრახეთ ზრახვაჲ ბოროტი და მოაკუდინეთ უკუდავი იგი.
    35.     და უკუდავი იგი ცხოველ არს, ხოლო თქუენ მოჰკუედით.
    36.     იგი ცად ამაღლდა, ხოლო თქუენ ქუესკნელთა ჯოჯოხეთისასა შთაჰჴედით.
    37.     იგი მარჯუენით მამისა ზის, ხოლო თქუენ მარცხენით ეშმაკისა სხედთ ცეცხლსა მას შინა.
    38.     ხოლო აწ განვიშორნეთ ბოროტი იგი ზრახვანი.
    39.     ჰურიანი გეჰჱნიასა შინა დამკჳდრებულნი ჰსხენან, ხოლო ჩუენ აღდგომასა უფლისასა მოვისწრაფოთ.
    40.     დასასრულ ვყოთ სიტყჳსაჲ ამის – არამედ აღდგა უფალი მკუდრეთით და მიემთხჳნეს ორნი იგი დედანი უფალსა ჩუენსა და არა ჰრწმენა, ვითარმედ იგი არს.
    41.     და ჰრქუა მას: „უფალო, შენ აღაღე, მითხარ მე… და სდევ… რაჲთა წარმ...“ მაშინ…
    42.     ჰრქუა მას: „რად ჰსტირ? ვის ეძიებ?“
    43.     არამედ წარვედ და არქუ მოწაფეთა ჩემთა და პეტრეს.
    44.     არავის სხუასა სახელით ჰრქუა, გარნა მას ხოლო.
    45.     ისმინეთ, რაჲსათჳს მას ხოლო სახელით უწოდა?
    46.     რამეთუ სხუათა მათ არა თქუეს, არამედ მან აღუთქუა და თქუა: დაღათუ შემემთხჳოს შენ თანა სიკუდილი, არასადა უვარ-გყო შენ.
    47.     სხუათა მათ არა თქუეს ესე, არცა უარ-ყვეს.
    48.     ხოლო პეტრჱ აღუთქა და ვერ აღუსრულა.
    49.     დაღათუ განვიდა გარჱ და ტიროდა მწარედ, არამედ ეშინოდა ფრიად პირისა მისისაგან, ჰგუნებდა, ვითარმედ არა მომიტევნეს მე ცოდვანი ჩემნი.
    50.     ამისთჳს თქუა: მოწაფეთა ჩემთა და პეტრეს და სხუათა მათ ერთად ჰრქუა, ხოლო მას მიზეზისა მისთჳს ჰრქუა, რაჲთა უშიშად მოვიდეს სხუათა მათ თანა.
    51.     და ჰრქუა: წარვედ, რაჲთურთით ნუ შეძრწუნდები, რამეთუ არა უნაკლულეს გყო დიდებისა… არა გყო შემდგომად სხჳსა… შენ მარჯუე… ჩემისა არა მივსცნე…
    52.     სასუფეველისანი, არამედ ვითარცა-იგი იყავ, ეგრჱცა ჰგია.
    53.     რომლისაჲ გინდეს ცოდვილისაჲ განჴსნაჲ, იყავნ იგი ჴსნილ ცათა შინა.
    54.     „და რომელნი შეჰკრნე ქუეყანასა ზედა, კრულ იყვნედ ცათა შინა“.
    55.     ნუ გეშინინ, პეტრჱ, რამეთუ არაჲთ უნაკლულევან გყო შენ მადლთაგან ჩემთა, ნუ იყოფინ!
    56.     არამედ რაჲცა აღგითქუა, აღგისრულო.
    57.     ზედა კლდისაებრსა მაგას სარწმუნოებასა შენსა „აღვაშენო ეკლჱსიაჲ ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი არა ერეოდიან მას“.
    58.     და შენ დაჰმწყსნე ცხოვარნი და შენ აძოვნჱ ზეცით, რაჲთა სინანული სოფელსა მივჰმადლო.
    59.     მეზუერეთა და მეძავთა ეგოდენი ცოდვაჲ მიუტევჱ და შენ ეგე შეცოდებაჲ არა მიგიტეოა?
    60.     რამეთუ მიყუარან მე მონანულნი, გეჴსენედ შენ, რამეთუ ვცრემლოოდე წარწყმედასა მას იუდაჲსსა და არა მინდა წარწყმედაჲ იგი მისი.
    61.     უკუეთუმცა რაჟამს დააგდო ვეცხლი იგი ტაძარსა მას შინა, თუმცა შეენანა, არამცა შიშთვილ-ება, არამცა განმეგდო იგი სრულიად, არამედ შეუნანებელმან ისწრაფა სიკუდილი, ამისთჳსცა უკუნისამდე ისაჯების.
    62.     ხოლო შენ შეინანჱ.
    63.     ნუ გეშინინ, რამეთუ ვიხილენ ცრემლნი შენნი და მოგიტევენ ცოდვანი შენნი.
    64.     რამეთუ დავითმან ორი ბოროტი ქმნა: ისიძვა და ჰურია ქედელი მოკლა.
    65.     და მიუტევენ მას და მუნვე წესსა წინაწარმეტყუელებისასა აღვასრულე იგი.
    66.     და შენ, რომელმან დაუტევე სახლი, ცოლი და ნათესავნი, არა-მე მიგიტეო შენ შეცოდებაჲ ეგე შენი?
    67.     ნუ გეშინინ პეტრჱ, რამეთუ მე ვარ, რომელმან ვთქუ: „მოვედით ჩემდა მაშურალნი ეგე, და რომელთა გიტჳრთავს ტჳრთი მძიმჱ, და განგისუენო თქუენ“.
    68.     მე ვარ, რომელმან ვთქუ: „დიდი სიხარული არნ ცათა შინა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს“.
    69.     ნეტარ თუმცა იუდასცა, ვითარცა-იგი მე მიმცა, ჩემდავე მოქცეულ იყო, არამცა გრიკსა მას ველურსა ხჱსა მიერ შიშთვილ-ება და საბელნი იგი მოსაშთობელნი არამცა განემზადნეს თავისა თჳსისა წარწყმედად,
    70.     არამცა მოსრულ იყო იგი და შე-მცა-ენანა და მე-მცა ცოდვანი იგი მისნი ჯუარსა მას შემემშჭუალნეს.
    71.     რამეთუ მე არარაჲ მიზეზ ვექმენ მისსა მას წარწყმედასა, არამედ მისი იგი უძღები ბუნებაჲ.
    72.     უკუეთუმცა შემდგომად მიცემისა ჩემისა შევრდომილ იყო წინაშე ჩემსა, მემცა არა შემეწყნარა, მემცა ვიყავ მიზეზ მისსა, რამეთუ არამცა განვაძე იგი გარე და არცა ვაოტჱ და არცა ვსწყევე.
    73.     ვიცოდე, ვითარმედ იგი არს მიმცემელი ჩემი, არა შევჰსწამე პირსა, არცა ვარქუ, ვითარმედ შენ მიმცემ მე, უშჯულო, განმეშორჱ ჩემგან.
    74.     არამედ ყოველთა შორის ვარქუ, ვითარმედ: ერთი ვინმე თქუენგანი მიმცემს მე.
    75.     ესეღა ვარქუ, მასცა დავჰბანენ ფერჴნი და პურიცა იგი მივეც და არა შევსწამე პირსა მისსა, რაჲთამცა არა შეეშინა და ივლტოდა არაჲთ, ვიდრე მიზჱზ ვექმენ მე მას.
    76.     და რაჟამს-იგი შეჰრისხენით მას განძებად გარჱ, ვარქუ: აცადეთ მაგას დღეს.
    77.     ამისთჳს ვთქუ, რაჲთამცა მოიქცა გული მისი, არამედ მასვე უკეთურებასა ეგო, ამისთჳს დგას და ელის საშჯელსა საუკუნესა.
    78.     ხოლო შენ შეინანჱ, ნუ გეშინინ მოსლვად ყოველთა თანა, რამეთუ მეგობარი ვარ ყოველთა მონანულთაჲ და მისთჳსცა დაუტევენ ოთხმეოცდაცხრამეტნი იგი ცხოვარნი უდაბნოსა და ერთისაჲ მის წარწყმედულისა ძიებად ვისწრაფე.
    79.     და ესოდენ ნაკლულოვან გყო შენ მადლთა მათ ჩემთა, პეტრჱ.
    80.     არამედ აჩრდილმანცა შენმან განკურნეს სნეულნი და ვარშამაგმან და სლვამან შენმან განსხნეს ეშმაკნი და მიახლჱბასა ჴელისა შენისასა დედის მუცლითგან მკელობელნი აღემართნედ და ხლდებოდიან.
    81.     რამეთუ თქუა: „არქუთ მოწაფეთა და პეტრჱს, რამეთუ აჰა ესერა, წინა-გიძღჳს თქუენ გალილჱად.
    82.     მუნ მიხილოთ მე“, და „აღდგეს და წარვიდეს სიხარულით გალილეად.
    83.     მთასა მას, სადაცა უბრძანა მათ იესუ, იხილჱს იგი და თავყანის-სცეს მას“ და აღესრულა ყოველი იგი წინაწარმეტყუელებაჲ, რომელი-იგი მისთჳს თქუა.
    84.     ამას ყოველსა დაუთმო უვნებელმან ჩუენთჳს, რაჲთა ჩუენ უკუდავებასა დაგუამტკიცნეს.
    85.     ცოდვილთა სინანული მოჰმადლა და სოფელსა მშჳდობაჲ მოანიჭა და საჭურველი მტერისაჲ მოჰმადლა წინაშე სოფელსა – ჯუარი თჳსი.
    86.     ვისმე არა უკურდეს ზრახვაჲ ჯუარისაჲ, ვითარ იგი უძლეველ არს?
    87.     უკუეთუ მიხჳდე ბრძოლად და იხილო მტერი იგი და მახჳლი მისი ლესული წინაშე შენსა, და შენ არარაჲ გაქუნდეს,
    88.     არამედ ნიში იგი ჯუარისაჲ გაქუნდეს შუბლსა შენსა, წინა მიეგებვოდე მას და ეტყოდე: „ესენი ეტლებითა და ჰუნებითა, ხოლო ჩუენ აღვდეგით და აღვემართენით, რამეთუ წინაჲთვე თქუა დავით ნიშისაჲ მის ჯუარისაჲ.
    89.     რამეთუ თქუა: „მივსცე მოშიშთა შენთა სასწაული, რაჲთა განერნენ პირსა მშჳლდისასა“.
    90.     რომელი ნიში მისცა?
    91.     არამედ ჯუარი იგი და ძალი ძელისაჲ მის, ვითარ...
    92.     რკინათაჲ და...
    93.     რაჟამს იხილის ნიში იგი ჯუარისაჲ, ზღუდენი დაეცნიან და მტერნი მოუძლურდებიან, ვითარცა თი...
    94.     ეშმაკნი ივლტოდიან და ყოველივე დაემორჩილებიან ძალსა.
    95.     და ძალისა მისისათჳს, რომელი-იგი მას ზედა ჯუარს ცუ… და არა ხოლო თუ აწ… რომლითა სძლეს მტე… სახჱცა იგი, რომელი ...ნისა… და განძლიერდებოდა.
    96.     ხოლო ესე ნუ გიკჳრნ, რამეთუ ღმრთისაჲ ოდენ ძლიერებაჲ აქუს ჯუარსა ამას, რამეთუ დასაბამსა სიტყუაჲ იგი ესოდენსა მოჰყოფდა.
    97.     ისმინე ძალი ხისაჲ მის, რამეთუ კუერთხი იგი მოსჱსი სახჱ იყო ჯუარისაჲ მის, ვითარცა იტყჳს პავლჱ.
    98.     „რამეთუ სუმიდეს სულიერისა მისგან კლდისა, რომელსაცა შეუდგეს.
    99.     ხოლო კლდე იგი იყო… ქრისტე“.
    100.     და კუერთხი ჯუარი ესე არს, სახჱ იგი ჯუარისაჲ და იხილა ...ვდენი იგი ქმნა, ანუ რავდენი უყო მტერთა მათ სიბოროტისათაჲ.
    101.     ხოლო მორწმუნეთა მათ კეთილნი მრ… ეჩუენა, რამეთუ…


15

     1.     17. აღვსებისა ორშაბათსა, ზატიკსა საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა კჳრილჱ იერუსალჱმელ მთავარეპისკოპოსისაჲ მკუდრეთით აღდგომისათჳს უფლისა ჩუენისა და სულთათჳს
    2.     ძირი ყოვლისა საქმისა კეთილისაჲ აღდგომისა სასოებაჲ არს, რამეთუ მოლოდებამან სასყიდლის მომცემელისამან ძარღოვან ქმნის სული საქმედ კეთილისა.
    3.     რამეთუ განმზადებულ არს ყოველი მუშაკი დათმენად შრომათა აღდგომითა უფლისაჲთა, უკუეთუ მიჰხედის შრომათა სასყიდლის კუალადგებასა, ხოლო რომელნი უსასყიდლოდ შურებიედ, წინაწარვე დასცის სული ჴორცთა თანა.
    4.     ერისკაცი, რომელი საღუაწსა სასყიდლისასა მოელის, ბრძოლასა განმზადებულ არს.
    5.     ხოლო არავინ განუკითხველსა მეფესა ერისკაცად განწესებული, ვითარმცა არა მოსცა სამართალი შრომათაჲ და იგიმცა განემზადა მისთჳს...
    6.     ხოლო რომელსა არა ჰრწამნ აღდგომაჲ, ექმნის განჩემებულ წარსაწყმედელსა.
    7.     რომელსა ჰრწამნ, ვითარმედ ეგნენ ჴორცნი მისნი აღდგომად, ეკრძალებინ სამოსელსა მას თჳსსა და არა შეიგინოს იგი სიძვითა.
    8.     ხოლო რომელსა არა ჰრწამს აღდგომაჲ, მისცის თავი თჳსი სიძვასა, და ვითარცა უცხოჲ იჴმიის ჴორცი იგი თჳსი.
    9.     დიდ უკუე არს აწ წმიდისა და კათოლიკე ეკლესიისა მცნებაჲ და სწავლაჲ სარწმუნოებისაჲ აღდგომისათჳს მკუდართაჲსა, დიდ და საჴმარ და მრავალთა მიერ საცილობელ.
    10.     ხოლო მის ჭეშმარიტებისაგან სარწმუნოებისა გუაცილობენ ჩუენ წარმართნი, და არა ჰრწამს სამარიტელთა და გუბასრობენ მწვალებელნი.
    11.     მრავალსახჱ არს სიტყჳსგებაჲ, არამედ ერთსახჱ არს ჭეშმარიტებაჲ.
    12.     და გუეტყჳან ჩუენ წარმართნი და სამარიტელნი ერთად: ესრჱთ დაეცა იგი, რომელი-იგი აღესრულა, და დალპა და მატლად გარდაიქცა ყოვლადვე, და მატლიცა იგი მო-ვე-წყდა.
    13.     და დამპალი ესევითარი, რომელი წარწყმედამან დაიპყრა ჴორცი, ვითარ-მე აღდგეს?
    14.     ნავსა შინა თევზთა შეჭამნეს და იგიცა შე-ვე-იჭამნეს უდიდესთაგან თევზთა.
    15.     მჴეცთა მიცემულნი და დათუთა და ლომთა, იგიცა ძუალნი დააწულილნეს და განილინეს.
    16.     ყანჩთა და ყორანთადა გარეწარგდებულთა მკუდართა ჴორცნი შეჭამნეს და ყოველსა სოფელსა განფრინდეს.
    17.     აწ ვინ შეკრიბნეს ჴორცნი იგი?
    18.     ანუ ვინ უწყის მფრინველი იგი, რომელმან შეჭამა?
    19.     რომელიმე ჰინდოეთს მოკუდა, რომელიმე სპარსეთს და გუთეთს, და რომელნიმე ცეცხლითა დაიწუნეს და მათი იგი ნაცარი – იგიცა გან-ვე-იბნია წჳმისა და ქარისაგან.
    20.     აწ ვითაჲ შეკრბეს ჴორცი იგი?
    21.     შენ, კაცისაჲ, მცირეკისაჲ და უძლურისაჲ, შორს არს გუთეთი, და ჰინდოეთი და სპანიაჲ იგი სპარსეთ არს.
    22.     ხოლო ღმერთსა, რომელსა უპყრიეს ყოველი ქუეყანაჲ ბრჭლითა, მახლობელ არს მისა ყოველი.
    23.     აწ ნუსადა შენისაებრ უძლურებისა შეასმენ ძალსა ღმრთისასა, არამედ ძალსა მისსა ერჩდი უფროჲს.
    24.     და აწ მზჱ მცირჱ არს ქმნილი ღმრთისაჲ.
    25.     ერთითა მით მოხედვითა მზისთუალისაჲთა ყოველი სოფელი განტფის, და აერსა, რომელი შექმნა ღმერთმან, მოუცავს ყოვლითურთ, რაჲ არს სოფელსა?
    26.     მომართუ მე თითოსახჱ თესლი ნაყოფთაჲ პირად-პირადი (რამეთუ უძლური ხარ შენ სარწმუნოებასა, უძლური გითხრა შენ სახჱცა) და იგიცა თესლი გიპყრიეს თითოსახეთა ნაყოფთაჲ მჭელსა შინა.
    27.     დიდ რაჲ-მე არსა შენ კაცისაჲ, ანუ ძნელ მჭელსა შენსა გამოცნობად თითოეულისა თესლისა ნაყოფთაჲ, თჳსებრ ბუნებისა შეკრებაჲ და კუალად-გებაჲ ერთად თესლად?
    28.     და შენ სამე შენსა მჭელსა ესე ძალ-გიც, ხოლო ღმერთსა, რომელსა უპყრიეს მჭელითა თჳსითა ყოველი ქუეყანაჲ გამოცნობად და შეკრებად და კუალად-გებად, ვერ-მე ძალ-უცა?
    29.     გულისხმა-ყვენით თქუმულნი ესე, უკუეთუ არა არს უღმრთოებაჲ და უვარის-ყოფაჲ.
    30.     მერჩდით მე მასცა სიმართლისა სიტყუასა და მოვედ თავისა თჳსისა.
    31.     თითოსახენი გისხენ შენ მონანი: რომელნიმე კეთილ არიან და რომელნიმე ბოროტ.
    32.     პატივ-სამე-ჰსცე კეთილთა მათ, დასაჯნე ბოროტნი იგი.
    33.     და უკუეთუ მსაჯული ხარ, აქებ სახიერთა მათ და სტანჯავ ურჩთა მათ.
    34.     და აწ შენ კაცისა მიერ მოკუდავისა ესე სამართლად ღმრთისა თანა ყოველთასა, რომელსა მსახური არავინ უვის, მეუფესა სიმართლისასა, არა მეყოსა სატანჯველი და კუალად-გებაჲ?
    35.     არამედ უღმრთოებაჲ არს აურის-ყოფაჲ.
    36.     განიზრახე თქუმული ესე: მრავალნი კაცისა მკლველნი თჳსსა საწოლსა ზედა აღესრულნეს.
    37.     სადა არს ღმრთისა იგი სამართალი?
    38.     ვინ უწყის, კაცის მკლველი იგი ერგასისა კაცისა კლვისა თანამდებ არს და მას თავი ერთგზის მოეკუეთა.
    39.     სადა უკუე ორმეოცდაცხრამეტისაჲ მისცეს ტანჯვაჲ, უკუეთუმცა არა იყო ტანჯვაჲ და კუალად-გებაჲ შემდგომად სოფლისა ამის აღსრულებისა?
    40.     და უკუეთუ ესრჱთ არს, მაშა, შენ ღმერთსა ცრუდ გამოაჩინებ?
    41.     არამედ ნუ გიკჳრნ დროჲს-ყოფისა მისთჳს სარჩელისა.
    42.     ყოველი მოღუაწჱ შემდგომად ღუაწლისა გარდასლვისა გჳრგჳნოსან იქმნების, გინა ჰრცხუენების.
    43.     და არასადა ღუაწლისმცემელი იგი გჳრგჳნსა მოსცემს, ვიდრე ღუაწლსა შინა არიედ მოღუაწენი იგი, არამედ მოელიედ ყოველთა მოღუაწეთა ღუაწლისა აღსრულებასა, რაჲთა უკუანაჲსკნელ განიკითხოს და ეგრჱთ მოსცეს ძლევისა გჳრგჳნოსნებაჲ.
    44.     და ეგრეცა ღმერთმანვე, ღუაწლი არს-ღა ამას სოფელსა, შე-ღა-ეწიის წმიდათა რაოდენმე, ხოლო უკუანაჲსკნელ მოსცეს სასყიდელი სრულიად.
    45.     და უკუეთუ მკუდართა აღდგომაჲ არა არს, ვითარ-იგი შენ იტყჳ, რაჲსათჳს სამარის მძარცუველთა მათ დარჩი?
    46.     უკუეთუ წარწყმდეს ჴორცნი და სასოებაჲ არა არს აღდგომისაჲ, რაჲსათჳს ტანჯვასა შევარდების საფლავის მტყუენველი იგი?
    47.     ჰხედავ, აწ უკუე უვარ-ვყო ბაგითა უვარის-ყოფაჲ, ჰგიეს შენ თანა აღდგომისა იჭჳ განუხეთქელად.
    48.     და კუალად ხჱ მოკუეთილი აღმოსცენდის და კაცი თუ მოეკუეთოს, არა-მე აღმოსცენდესა?
    49.     დათესული იგი და მომკუეთელი დაადგრის კალოსა, ვენაჴთა ნასხლევი და ხეთაგან სხუათა მოკუეთილი ყოვლად დაასხას, დანერგული განცოცხლდეს და ნაყოფი გამოიღოს, და კაცი, რომლისათჳს ესენი არიან დაბადებულ, დაეცა ქუეყანად, არა-მე-აღდგესა?
    50.     ვითარცა შეტყუებით შრომაჲ, რომელი უდიდეს არს, ხატი კაცისაჲ, რომელი არა იყო პირველითგან შესაქმედ, ანუ დაცემული იგი შესაქმედ, რომელმან-იგი არაარსისაგან შეგუქმნნა ჩუენ ღმერთმან არაყოფილნი ესე, და დაცემულნი ვერ-მე აღმადგინნესა?
    51.     არამედ არღა გრწმენეს წერილთაჲ აღდგომისათჳს, რამეთუ წარმართ ხარ სხჳსა ბუნებისაჲ, რომელნი არიან ყოფილნი საქმენი, იხილენ, რომელნი დღენდელადმდე.
    52.     რომელნი ჩანან, გულისჴმა-ყავ.
    53.     დაეთესვის იფქლი, გინა სხუაჲ რომელიმე თესლი, და რეცა მოკუდის და დალპის მღიერთაგან, უჴმარ არნ იგი საჭმლად.
    54.     არამედ რომელი-იგი დამპალ არნ, აღდგის მწუანვილი და მცირეჱ დავარდის და აღდგის უმჯობესი.
    55.     ხოლო იფქლი ჩუენთჳს შეიქმნა, რამეთუ ჩუენდა სამსახურებელად შექმნა იფქლი დათესული იგი, არა თავისა თჳსისათჳს.
    56.     და აწ ჩუენთჳს შექმნული იგი და მომკუდარი განცხოვლდების.
    57.     და ჩუენ, რომელთათჳს ესე შეიქმნა მო… გეთა.
    58.     ზამთარი არს აწ ჟამი ესე, ვითარცა ჰხედავ.
    59.     და დადგა ნასხლევი, ვითარცა მოკუდა რომელი.
    60.     აწ სადა არს ფურცელი ლეღჳსაჲ?
    61.     სადა არიან ტევანნი ვენაჴისანი?
    62.     არამედ ზამთრის ესენი მკუდარ არიედ, და ზაფხული განედლდიან და ოდეს ჟამი იგი მოიწიის, ვითარცა მკუდრეთით განცხოველდიან, და კუალად მოსცის ცხორებაჲ,
    63.     რამეთუ იცოდა ღმერთმან შენი ეგე ურწმუნოებაჲ და ხილულთა ამათგან აღდგომაჲ იქმნა წელიწადითი წელიწადად, რაჲთა ხედვიდე უსულოთა მათ და მეტყუელთაჲ გრწმენეს.
    64.     და მერმე კუალად მწერნი და ფუტკარნი...
    65.     შინა შემდგომად ჟამისა ერთისა აღდგიან, აწ რომელი პირუტყუთა შეურაცხთა ...მს გარდა მრ… ბუნებისა ჩუენ, რომელთათჳს ესე… მნ...ა… მოგუმადლოსა?
    66.     არამედ ეძიებენ წარმართნი მკუდრეთით აღდგომისა უფროჲს, რომელმან განცხადებულად და თქუენ აღღა… დგებიან ესენი, არამედ არა…
    67.     ...სდ და ეძიებენ ცხადად საცხოვარსა, და დამპალსა და აღდგომილსა.
    68.     იცოდა ღმერთმან კაცთა ურწმუნოებაჲ და მფრინველი ამისთჳს შექმნა, რომელსა ჰრქჳან ფუვინიკა.
    69.     ესე სახელი ჰრქჳან მას, ვითარცა დასწერს კლემენტოს, რამეთუ მარტოდ შობილ არს და სოფელსა ეგჳპტელთასა მეხუთასესა წელთაჲსა აჩუენის აღდგომაჲ, არა უდაბნოთა ადგილთა,
    70.     რაჲთა უცნობელ იყოს საიდუმლოჲ, არამედ საჩინოსა ადგილსა მოკუდის და მეხუთასესა წელსა კუალად მკუდრეთით აღდგის.
    71.     ეგრჱ სახედ ნათესავი კაცთაჲ: ვითარ უძლურისა ძალისაგან შეიქმნების ენაჲ, გულად მზრახად და ჴელად მოქმედად, ფეჴად მორბედად და მრავალფერად ას...
    72.     სახედ.
    73.     და უძლური იგი იქმნის მოწაფჱ და მაშენებელ, და მრავალფერისა ხუროებისა მოქმედ და მოსაგრჱ და მთავარ და რჩულისმდებელ მეფე.
    74.     რომელნი შეურაცხთაგან საქმეთა ჩუენ ესრჱთ შეგუქმნნა ღმერთმან, დაცემულთა მათ მკუდართა აღდგინებად ვერ-მე ძალ-უცა?
    75.     რომელმან შეურაცხი იგი ესრჱთ ჴორცად გარდააქცია, დარღუეული იგი ვერ-მე აღადგინოსა?
    76.     და რომელმან-იგი არაარსი ქმნა, არსი იგი და დაცემული ვერ-მე აღადგინოსა?
    77.     მოიღე აწ მკუდართა აღდგომისათჳს განცხადებული განჩინებაჲ ცათა შინა მნათობთაჲ თჳთი-თთუედ წამებული: რამეთუ მთოვარისა გუამი ყოვლადვე მოაკლდის და არცა ჩან სადა თავად იგი, და მერმე კუალად გან-ვე-ივსის, და ვითარცა პირველ იყო, ეგრევე კუალად მოეგის.
    78.     ხოლო სხჳსათჳს საქმისა გამოჩინებისა მოწევნასა თითოეულისა წელიწადისასა მოაკლდის მთოვარჱ სისხლად გამოჩინებითა და კუალად მო-ვე-იღის გუამი – ნათლის ხატი.
    79.     რამეთუ ღმერთმან ესრეთ შექმნა იგი, რაჲთა შენცა, კაცი ეგე, რომელი სისხლთაგან შეყოფილ ხარ, მკუდართა აღდგომისა ნუ ურწმუნო იქმნები, არამედ ვითარცა-იგი მთოვარესა ცათა შინა ხედავ, ეგრევე სახედ თავისა შენისაჲ გრწმენინ.
    80.     ესე სიტყუანი გაქუნდინ წარმართთა მიმართ: ხოლო რომელნი წერილისასა არა თავს-იდებენ უწერელთაგან, ხოლო გულისსიტყუათა გამოჩინებითა ამათ არცა ესაია, არცა სახარებანი, არცა პავლჱ.
    81.     აწ ამიერითგან მოვედ სამარიტელთა, რომელნი შჯულსა ხოლო თავს-იდებენ და წინაწარმეტყუელთა არა შეიწყნარებენ.
    82.     რომელთა უქმად სამსგავსებელ არს მათ მიერ აწინდელი ესე საკითხავი ეზეკიელისი, რამეთუ წინაწარმეტყუელთა, ვითარცა თქუა, არა შეიწყნარებენ, აწ ვინაჲთ ვარწმუნოთ სამარიტელთა?
    83.     მოვედით ამიერითგან წერილთა რჩულისათა.
    84.     ეტყჳს ღმერთი მოსეს: „მე ვარ ღმერთი აბრაჰამისი, ღმერთი ისაკისი და ღმერთი იაკობისი“, ცხოველთაჲ სამე და აღდგომილთაჲ.
    85.     უკუეთუ აბრაჰამ აღესრულა, და ისაკ და იაკობ, ღმერთი არს-მეა არაყოფილთაჲ?
    86.     თქუეს-მე სადა მეუფემან, ვითარმედ მეუფჱ ვარ, რომელსა არა აქუნ ერი?
    87.     აჩუენეს ვინ-მეა სიმდიდრჱ, რომელი არა აქუნ?
    88.     ჯერ ვიდრე-მე არსა თქუმად, ვითარმედ დგანან აბრაჰამ, ისაკ და იაკობ, რაჲთა არსთა მათ ღმრთად იყოს ღმერთი?
    89.     არა თქუა: „ვიყავო მათი“, არამედ „ვარ“.
    90.     და რამეთუ სარჩელიცა არს, იტყჳს აბრაჰამ: „რომელი-ეგე შჯი ყოველსა ქუეყანასა, არა ჰყოა შჯული“?
    91.     კუალად სიტყუასავე გჳგებენ ამისთჳსცა უცნობელნი სამარიტელნი, იტყჳან: სულთაჲ შეჰგავს ყოფაჲ აბრაჰამისთაჲ, ისაკისთაჲ და იაკობისთაჲ, ხოლო ჴორცთა აღდგომაჲ ვერ შესაძლებელ არსო.
    92.     აწ კუერთხი მოსჱსი მართლისაჲ გუელად შესაქმედ შესაძლებელ არს, და ჴორცნი მართალნი ცხოვრებად და აღდგომად ვერ შესაძლებელ არიანა?
    93.     და თჳნიერ ბუნებისაჲ იგი იქმნა, და რომელთაჲ თჳთ ბუნებაჲ არნ, არა-მე კუალად მოეგოსა?
    94.     კუერთხი იგი აჰრონისი, მოკუეთილი და მომკუდარი, თჳნიერ წყლისა სულისა აღდგა და აღმოსცენდა.
    95.     დ...სა იყო, რომელი-იგი ველსა გარე ცენებულ ოდესმე იყო, ჴელსა ქუეშე მდგომარემან მრავლით წყლითგან რწყულთაჲსა უფროჲს ღამესა ერთსა მოსცა ნაყოფითურთ კუერთხი იგი აჰრონისი, ვითარცა მკუდრეთით აღდგა, და თავადი აჰრონ არა-მე აღდგა?
    96.     და რაჲთა მღდელთმოძღურებაჲ მათი ღმერთმან აღჰმართოს, ძალითა მით სასურველი იქმნა და მას თჳთ აჰრონს არა-მე მოჰმადლოსა აღდგომაჲ?
    97.     დედაკაცი თჳნიერ ბუნებისა მარილად გარდაიქცა და ჴორცი მარილ იქმნა, და აწ ჴორცი ჴორცადვე ვერ-მე მოეგოსა?
    98.     ძეგლ მარილის იქმნა ცოლი ლოთისი და ცოლი აბრაჰამისი არა-მე აღდგესა?
    99.     რომლითა სახითა გარდაიქცა ჴელი მოსჱსი და ერთსა შინა ჟამსა იქმნა ვითარცა თოვლი, და მერმე კუალადვე მოეგო ღმრთისა ბრძანებითა.
    100.     და მაშინ ბრძანებაჲ იგი ძლიერ იყო, აწ არღა ძლიერ არსა?
    101.     ვინაჲ უკუე დასაბამსა შექმნა კაცი, რომელთა კაცთა უუცნობილესნო სამარიტელნო?
    102.     მოვედით პირველსა მას წიგნსა, რომელსაცა თქუენ შეიწყნარებთ: და დაჰბადა ღმერთმან კაცი, მიწაჲ ქუეყანით, მიწაჲ ჴორცად გარდაიქცევის და ჴორცი ჴორცად ვერ-მე მოეგოსა?
    103.     გკითხო თქუენცა, ვინაჲ წარმოჴდეს კაცი, და ქუეყანაჲ, და ზღუაჲ?
    104.     ანუ ვინაჲ მზჱ, და მთოვარჱ, და ვარსკულავნი?
    105.     ვითარ კუალად წყალთაგან მფრინველნი და მცურვალნი?
    106.     ვითარ უკუე ქუეყანით საცხოვარნი ყოველნი?
    107.     ესოდენნი ბევრეულნი არაარსისაგან არსებად მოიყვანნეს და ჩუენ კაცნი, რომელთა ხატი მისი გუაქუს, ვერ-მე აღგუადგინნესა?
    108.     ჭეშმარიტად საქმენი ესე ურწმუნოებითა სავსე არიან და მრავალი კდემაჲ აქუს ურწმუნოთა, რაჟამს აბრაჰამ ეტყჳს ღმერთსა: რომელი ჰშჯი ყოველსა ქუეყანასა, და არა ჰრწამს, რომელნი ისწავებენ შჯულსა.
    109.     რამეთუ წერილ არს „ქუეყანისაგან კაცი“ და არა ჰრწამს, რომელნი აღმოიკითხვენ ამას, მათ ურწმუნოთა ესე, ხოლო წინაწარმეტყუელთაგან ჩუენ მორწმუნეთა,
    110.     რამეთუ წინაწარმეტყუელთასა ვიეთნიმე იკითხვენ, და არა ჰრწამს წერილისაჲ მის და დაგჳდგიან ჩუენ იგი, ვითარმედ: „არა აღდგენ უღმრთონი სარჩელსა“.
    111.     და კუალად: „უკუეთუ შთავიდეს კაცი ჯოჯოხეთს, არღარა აღმოჴდეს.“ და კუალად: „არა თუ მკუდარნი გაქებდენ შენ, უფალო“.
    112.     რამეთუ კეთილად დაწერილთა ბოროტად აღმოიკითხვენ.
    113.     ჰკითხე, რაჲთა თანაწარსლვითა წინამიგებად მათა.
    114.     და უკუეთუ თქუას, ვითარმედ… რამეთუ…
    115.     უფალო, ამას აუწყებს, რამეთუ სინანულისა და მოტევებისა დროჲ ამას ხოლო ცხორებასა აქუს, თქუა, ვითარმედ: რომელნი იშუებდენ – აქებენვე.
    116.     არა არს მიერითგან შემდგომად სიკუდილისა, რომელნი ცოდვასა შინა აღესრულნეს, ვითარცა კეთილისმყოფთა ქებაჲ, არამედ გოდებაჲ.
    117.     ქებაჲ მადლისმიმცემელთაჲ არს, ხოლო გოდებაჲ არს ტანჯულთაჲ.
    118.     მართალნი იგი მაშინ აქებდენ, ხოლო რომელნი აღესრულნეს ცოდვასა შინა, მიერითგან ჟამი აღსარებისაჲ არღარა აქუს.
    119.     ხოლო ამისთჳს, ვითარმედ: „შთა-თუ-ჴდეს კაცი ჯოჯოხეთა.
    120.     არღარა აღმოჴდეს“, არამედ იკითხე შემდგომი ამისი, რამეთუ წერილ არს: „არღარა აღმოჴდეს და არცა მიიქცეს მერმედ სახიდ თჳსა“.
    121.     ოდეს სოფელი ყოველი წარჴდეს და ყოველივე ერთბამად განიჴრწნეს სახლები, ვითარ-მე უკუე თჳსა სახლად მი-ვინ-მე-ვიდეს?
    122.     მიერითგან ახალი იყოს ქუეყანაჲ?
    123.     ჯერ არს მათა სმენად, ვითარ-იგი იტყჳს იობ: „ფრიად არს...
    124.     სასოებაჲ, და უკუეთუ...
    125.     ენდეს და მორჩი მისი არა მოაკლდეს.
    126.     და-ღათუ-ბერდეს ქუეყანასა ზედა, აღესრულოს ძირი მისი კლდესა ზედა.
    127.     ძელი მისი სულისაგან წყლისა ყუაოდის, და ყოს მან ნაყოფი, ვითარცა ახალნერგმან, ხოლო კაცი მოკუდა და წარჴდა, დაეცა კაც და არღარა არს?“
    128.     არა ხოლო იძულნებით და შერისხვით ესრეთ ჯერ-არს?
    129.     ესრეთ ამოვიკითხე, რომელი-იგი თქუეს, ვითარმედ: არღარა არსა?
    130.     აწ ხჱ დაეცეს და აღ-სამე-დგის, და თჳთ იგი კაცი, რომლისათჳს იგი ხჱ შეიქმნა, არა-მე აღდგესა?
    131.     და რაჲთა არა გეგოს, ვითარმედ ძალითა გარწმუნებ, აღმოიკითხე შემდგომი ამისი.
    132.     რამეთუ მერმე იტყჳს, რეცა თჳთ ჰკითხავს: „დაეცა კაცი, არღარა აღდგესა?“
    133.     და მერმე იტყჳს: „უკუეთუ, მოკუდა კაცი, ცხონდა“.
    134.     და მეყსეულად იტყჳს: „ხოლო დავითმინო მე ვიდრემდის კუალად ვიყო მე“.
    135.     და სხუასა ადგილსა იტყჳს, ვითარმედ: „რომელსა...
    136.     ქუეყანით აღდგინებად ტყავი ჩემი, რომელმან აღავსო ესე“.
    137.     ხოლო ესაია წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „აღდგენ მკუდარნი, განიღვიძონ, რომელნი არიან საფლავებსა“.
    138.     და განცხადებულად ეზეკიელ წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „აჰა ესერა, მე აღვაღო საფლავებსა თქუენსა და აღმოგიყვანნე თქუენ საფლავებით თქუენით“.
    139.     და მერმე კუალად დანიელ იტყჳს: „მრავალნი მძინარენი ქუეყანისაგან მიწით აღდგენ, რომელნიმე ცხორებად საუკუნოდ, რომელნიმე სირცხჳლად საუკუნოდ“.
    140.     და მრავალნი წიგნნი წამებენ მკუდართა აღდგომისათჳს.
    141.     რამეთუ არიან სხუაცა მრავალსიტყუა ამისთჳს, რეცა თუ მოსაჴსენებელად.
    142.     ხოლო აწ თანაწარსრბით ვთქუათ ლაზარესი ოთხისა დღისა მკუდრეთით აღდგომაჲ.
    143.     თანა-წარვჴდე ჟამისა ამისთჳს სიმცირისა და ძისა მისთჳს ქურივისა, აღდგომილისა მკუდრეთით, მოვიჴსენებთ.
    144.     ხოლო წარმოვიღოთ აწ ასულისა მისთჳს შესაკრებელთმთავრისა.
    145.     მოვიჴსენო აწ და ვთქუათ განხეთქაჲ კლდისაჲ, და საფლავთაჲ აღებაჲ და მრავალთა გუამთა წმიდათა აღდგომაჲ.
    146.     და ყოვლისა წინა მოიჴსენე, რამეთუ ქრისტე მკუდრეთით აღდგომილ არს.
    147.     თანა-წარვლო ელიასი იგი და ძისა მის ქურივისაჲ, რომელი-იგი მკუდრეთით აღადგინა მან, და ელისჱ ორგზის აღადგინა მკუდარი ცხორებასა და შემდგომად აღსრულებისა მისისა, ვითარცა ცხოველმან ქმნა აღდგომაჲ სულითა თჳსითა.
    148.     რაჲთა არა სულსა ხოლო პატივ-სცეს მართალთასა, არამედ სარწმუნო ექმნეს, ვითარმედ არს ჴორცთაცა შინა მართალთასა ძალი., რომელი-იგი დავარდა საფლავსა ზედა ელისჱსსა მკუდარი, მკუდარისა გუამისა წინაწარმეტყუელისასა შეეხო და განცოცხლდა.
    149.     და ჴორცთა მათ წინაწარმეტყუელისათა აღასრულეს საქმჱ სულისა ცხოველისაჲ.
    150.     და აღსრულებულმან და მდებარემან ცხორებაჲ მოსცა აღსრულებულსა მას.
    151.     და მო-რაჲ-ჰსცა ცხორებაჲ მკუდარსა მას, იგი ეგრევე ეგო მკუდართა თანა.
    152.     რაჲსათჳს-მე?
    153.     არამედ აღ-თუმცა-დგა ელისე სულსა ხოლო მისსა ესმა ესე საქმჱ იგი, არამედ რაჲთა გამოჩნდეს სული იგი ღმრთისაჲ.
    154.     არა თანა-იყო, არს ძალიცა რაჲმე ჴორცთა შინა წმიდათა ამისთჳს, რამეთუ ესოდენთა წელთა დამკჳდრებულ იყო მას შინა მართალი იგი სული, რომელსა-იგი მსახურ ყოფილ იყო.
    155.     და ნუმცა ურწმუნო ვართ, ვითარმცა არა ყოფილ იყო ესე.
    156.     უკუეთუ სუდარები და ოლარები, რომელ გარეშე იყო ჴორცთა მათ წინაწარმეტყუელისათა, აღადგინონ მკუდარი.
    157.     და იყომცა მრავალი სიტყუაჲ ამას ზედა დღითი-დღედ მითხრობასა ამას საქმესა საკჳრველსა.
    158.     ჟამისა ამისთჳს პირველ წარსრული თქუენისა დადგრომილებისა მარხვისა და ღამისთევისაჲ იგი წარსლვითა ითქუას მცირედ განთესული, რაჲთა თქუენ კეთილისა მისებრ ქუეყანისა შეიწყნაროთ თესლი და ნაყოფი გამოიღოთ ფართოდ.
    159.     მოვიჴსენოთ, რამეთუ მოციქულთა მკუდარნი აღადგინნეს: პეტრე იოპეს – ტაბითა, პავლე ტროადს – ევტჳქოს, და სხუათა მოციქულთა ყოველთა, დაღათუ არა წერილ არს, ყოველი თითოეულად საკჳრველებათა მათთა საქმჱ.
    160.     მოიჴსენეთ კორინთელთა მიმართ პირველსა თავსა წერილი ყოველი, რომელი მიწერა მათთჳს პავლე, რომელნი იტყჳან: „ვითარ-მე აღდგენ მკუდარნი?
    161.     ანუ რომლითა ჴორცითა მოვიდენ?“
    162.     „და უკუეთუ მკუდარნი არა აღდგენ, არცა ქრისტე აღდგომილ არს“.
    163.     და რამეთუ უგუნურით ჰხადის ურწმუნოთა და ყოვლისავე მისთჳს, მას შინა მოძღურებისა მკუდართა აღდგომისათჳს.
    164.     თესალონიკელთა მიწერა: „არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, შესუენებულთა მათთჳს, რაჲთა არა სწუხდეთ, ვითარ-ცა სხუანი, რომელთა არა აქუს სასოებაჲ“ და ამის შემდგომი ყოველი, უფროჲს ხოლო ესე, ვითარმედ: „მკუდარნი იგი ქრისტჱსმიერნი აღდგენ პირველად“.
    165.     უმეტესად შეისწავეთ, არა ხოლო თითისა ჩუენებით პავლჱ იტყჳს ამას, ვითარმედ: „ჯერ-არს ჴრწნილისა მის შემოსად უჴრწნელებაჲ და მოკუდავისა მის შემოსად უკუდავებაჲ“.
    166.     რამეთუ ჴორცი ესე ჩუენი აღდგეს და არა ხოლო ესევითარი ეგოს უძლური აღდგომად, ესე აღდგეს.
    167.     არამედ შეიმოსოს უჴრწნელებაჲ, სხუასახჱ იქმნეს, ვითარცა რკინაჲ ცეცხლსა შინა იქმნეს ცეცხლ.
    168.     უფროჲსღა, ვითარცა-იგი იცის აღმადგინებელმან უფალმან.
    169.     აღდგენ ჴორცნი ესე, არამედ არა იყვნედ ესრევე, არამედ საუკუნო იყვნედ.
    170.     არღარა საზრდელი ესევითარი უჴმდეს საცხორებელად, არცა კიბენი აღსავალად.
    171.     იყოს საკჳრველ რაჲმე სიტყუად, ვითარ-იგი ღირსვე რას შემძლებელ ვართ თქუმად.
    172.     იტყჳს, რამეთუ: მართალნი გამობრწყინდენ, ვითარცა მზჱ, და „მთოვარჱ და ბრწყინვალებაჲ სამყაროჲსაჲ“.
    173.     წინაწარ იცოდა ურწმუნოებაჲ კაცთაჲ ღმერთმან, მატლთა მცირეთა ზაფხულისა მოსცა ნათლის სახჱ, გამობრწყინვებაჲ, ნათობაჲ ჴორცთაგან, რაჲთა საჩინოთა ესევითართა სარწმუნო იქმნეს მოსალოდებელი იგი.
    174.     რომელმან ზოგი იგი მოსცა, ძალ-უც ყოველიცა მოცემად, და რომელმან-იგი მატლსა მას ბრწყინვალებაჲ მოჰმადლა, რაოდენ უფროჲს განანათლოს მართალი კაცი.
    175.     აღვდგეთ სამე აწ და საუკუნენი ჴორცნი გუემოსნენ ყოველთა, არამედ არა ყოველთანი მსგავს იყვნენ.
    176.     უკუეთუ ვინმე იყვნენ მართალი, მოიხუნენ ჴორცნი იგი ზეცისათანი, რაჲთა შემძლებელ იყოს ანგელოზთა თანა სლვად,
    177.     ვითარ-იგი ღირს უკუეთუ ვინმე იყოს ცოდვილ, მოიხუნეს ჴორცნი საუკუნენი, ტანჯვასა მოთმინენი ცოდვილთათჳს, რაჲთა საუკუნოდ ცეცხლითა დაიწუებოდის და არასადა განილიოს და სამართლად ორ კერძოთავე მათ განწესებულთა მოსცეს ღმერთმან ესე.
    178.     რამეთუ არარაჲ გარეშე ჴორცთა გჳქმნიეს ჩუენ.
    179.     ვჰგმობთ ჴორცითა, ვილოცავთ ჴორცითა, ვისიძავთ ჴორცითა, სიწმიდესა ვიქმთ ჴორცითა, მოვიტაცებთ ჴორცითა და მოწყალებასა ვიქმთ ჴორცითა.
    180.     და ეგრეთვე სხუასა ყოველსა, რამეთუ ყოველსა ვჰმსახურე ჴორცითა, და მერმესა მას თანა მოიღოს საქმეთაჲ მათ.
    181.     ვერიდნეთ უკუე აწ, ძმანო, ჴორცთა ამათ და ნუმცა, ვითარცა უცხოთა, ვიჴმევთ მათ, ნუცა მწვალებელთა მათებრ ვიტყჳთ, ვითარმედ უცხო არს ჴორცთა ესე სამოსელი, არამედ ვითარცა თჳსსა, ვეკრძალნეთ.
    182.     რამეთუ ჯერ-არს ჩუენდა სიტყუაჲ მიცემად უფალსა ყოველთათჳს ჴორცთა მიერ ქმნულთა.
    183.     ნუ იტყჳ, ვითარმედ არავინ მხედავს, ნუცა ჰგონებ, ვითარმედ მოწამე არა არს საქმეთაჲ, არამედ კაცი, ვინ უწყის, არა არს მოწამჱ,
    184.     ხოლო დაუვიწყებელი იგი მოწამჱ ჰგიეს ცათა შინა და ჰხედავს საქმეთა, და ძჳრნი იგი ცოდვანი ჰგიან ჴორცთა შინა, ვითარცა წყლულებანი, რომელნი ჴორცთა შინა არიედ.
    185.     დაღათუ განიკურნის ბრძჳლი იგი, ჰგიესვე ეგრევე, ცოდვამან წყლის სული და ჴორცნი.
    186.     და სახენი იგი ჰგიედ ბრძჳლისანი ყოვლითურთ, გარნა ნათლისღებითა ხოლო განიძარცუვიან, რომელნი ღირს იქმნიან მას მოღებად.
    187.     პირველნი იგი სულისა და ჴორცთა წყლულებანი განკურნის ღმერთმან ნათლისცემითა, მიერითგან მერმესა მას ჩუენ ვეკრძალნეთ ყოველნი ზოგად, რაჲთა წმიდად ჴორცთა ესე სამოსელი დავიმარხოთ,
    188.     ნუ მცირითა სიძვითა და გულისთქუმითა, გინა სხჳთა რომლითავე ცოდვითა წარვიწყმიდოთ ზეცისა იგი ცხორებაჲ, არამედ რაჲთა დავიმკჳდროთ სასუფეველი საუკუნჱ, რომელსა ჩუენ ყოველნი მადლითა მისითა ღირს მყვენინ უფალმან.
    189.     და ესე ჩუენ მიერ ითქუნეს საწამებელად მკუდართა აღდგომისათჳს, ხოლო სარწმუნოებისაჲ იგი მითხრობაჲ თქუენდა მიმართ კუალად, რომელნი ითქუნეს ჩუენ მიერ ყოვლითა მოწრაფებითა გამორჩევისაჲთა, ჩუენ მიგითხართ და მოგეჴსენოს.
    190.     ხოლო აღთქუმული იგი სარწმუნოებისაჲ შემდგომითი-შემდგომად გაქუს, რომელი-იგი ითქუა, ვითარმედ ერთ ნათლისღებაჲ სინანულის მოსატევებელად ცოდვათა, და ერთისა მიმართ წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისა, ჴორცითა აღდგომისა და ცხორებად საუკუნოდ.
    191.     ხოლო ნათლისღებისათჳს და სინანულისა პირველთა მათ სწავლათა გჳთქუამნ ჩუენ და აღდგომისათჳს მკუდართაჲსა რომელი ვთქუათ, და ადგომისათჳს ჴორცთაჲსა თქუმულ არს და კუალად ითქუნენ ნეშტნი იგი.
    192.     მერმეცა კუალად ამისთჳს, ვითარმედ ერთისა წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისა, რომლისათჳს მრავალი ვთქუ, შესაძლებელ არს, ვითარმედ მცირედ ვთქუათ.
    193.     კათოლიკჱ ჰრქჳან მისთჳს, რამეთუ ყოვლისა სოფლისაჲ არს, კიდითგან ქუეყანისაჲთ ვიდრე კიდედმდე მისა, და სწავლისათჳს სოფლივისა და უკლებელად ყოველივე მეცნიერებისათჳს კაცთაჲსა,
    194.     ვითარ-იგი ღირს მოსლვად ბრძანებანი განჩინებად ხილულთა და არახილულთა საქმეთა ზეცისათა და ქუეყანისათა და ყოველნი ნათესავნი კაცთანი კეთილსა მსახურებასა დამორჩილებად:
    195.     მთავართა, და რომელნი მთავართა ქუეშე არიან, აზნაურთა და დარეთა – სოფლისა კურნებისათჳს და სიცოცხლისა და ყოვლისავე ცოდვათა სახისა, სულისაგანისა და ჴორცთაჲსა,
    196.     რომელნი იქმნებიან, და მოპოვნებაჲ მას შინა ყოველივე სახჱ სახელდებული სათნოებისაჲ საქმეთაგან და სიტყუათა და ყოვლითა სულიერითა თითოფერითა მადლითა.
    197.     ეკლესია ჰრქჳან სახელშემსგავსებულად ყოველთათჳს შესაკრებელსა, და მოსახადელისა და ერთად მოსლვისა, ვითარცა-იგი ლევიტელთასა იტყჳს უფალი, ვითარმედ: „ყოველსა კრებულსა მოუწოდე კართა ზედა კარვისა საწამებელისათა“, და სასწაულება არს, რამეთუ მოუწოდე.
    198.     წიგნთა შინა თქუმულ არს აწ, ოდეს-იგი აჰრონს უფალი მღდელთმოძღურად დაადგინებს.
    199.     და მეორესა შჯულსა იტყჳს მოსე, ვითარმედ: „მრქუა მე უფალმან, მომიწოდე მე ერსა და ისმინენ სიტყუანი ჩემნი“.
    200.     და მერმე კუალად მოსაწოდებელისა ამის სახელსა მოიჴსენებს, რომელ არს ეკლესიაჲ, ფიცართა მათთჳს ქვისათა, ვითარ იტყჳს,
    201.     ვითარმედ: „ზედა წერილ იყვნეს ყოველნი იგი სიტყუანი, რომელთა იტყოდა უფალი თქუენდა მიმართ მთასა ამას ზედა, შორის ცეცხლსა, დღესა მას წოდებისასა“, ვითარ-იგი იტყოდა განცხადებულად დღესა მას, რომელსა იწოდენით ღმრთისა მიერ.
    202.     და მეფსალმუნჱ იტყჳს: „აღგიარო, შენ ეკლესიასა შინა დიდსა, ესე იგი არს საწოდებელსა შინა დიდსა და ერსა შორის ძლიერსა“.
    203.     პირველადვე გალობდა ფსალმუნი, ვითარმედ: მოსაწოდებელთა შორის, ესე არს: „ეკლესიათა შორის აკურთხევდით ღმერთსა და უფალსა წყაროთაგან ისრაელისათა“, ვინაჲთგან საქმისა მისთჳს მაცხოვარის მიმართ ჩუენისა ძჳრისზრახვისაგან განითხინეს ჰურიანი მადლისაგან.
    204.     მეორედ აღაშენა მაცხოვარმან წარმართთაგან ჩუენ ქრისტეანეთა ეკლესიაჲ, რომლისათჳს ჰრქუა პეტრეს, ვითარმედ: „ამას კლდესა ზედა აღეშენოს ეკლესიაჲ ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“.
    205.     ორთავე ამათთჳს წინაწარმეტყუელებდა დავით.
    206.     პირველისა მისთჳს განგდებულისა იტყჳს: „მოვიძულე მე ეკლესიაჲ განგდებულთაჲ“.
    207.     ხოლო მეორისა მისთჳს აღშენებულისა მუნვე იტყჳს მეფსალმუნჱ იგი: „უფალო, შევიყუარე შუენიერებაჲ სახლისა შენისაჲ“.
    208.     და შემდგომად იტყჳს: „ხოლო მე ეკლესიასა შინა გაკურთხევდე შენ, უფალო“.
    209.     ოდეს-იგი ჰურიასტანს ერთი განვარდა შესაკრებელი ჰურიათაჲ, მიერითგან ყოველსა სოფელსა განმრავლდებიან ეკლესიანი ქრისტჱსნი, რომელთათჳს ფსალმუნთა შინა იტყჳს: „უგალობდით უფალსა გალობითა ახლითა, ქებაჲ მისი ეკლესიასა შინა წმიდათასა“.
    210.     რომელ ამისსა მსგავსად წინაწარმეტყუელი ეტყჳს: „რომლითა არა არს ნებაჲ ჩემი თქუენ შორის – იტყჳს უფალი ყოვლისა მპყრობელი“.
    211.     და შემდგომად ამისსა იტყჳს, ვითარმედ: „აღმოსავალითგან მზისაჲთ და მიდასავალადმდე სახელი ჩემი დიდებით არს წარმართთა შორის“.
    212.     ამისთჳსვე წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისათჳს მისწერს ტიმოთესსა პავლე, ვითარმედ: „რაჲთა უწყოდი, ვითარ-იგი ღირს სახლსა ღმრთისასა სლვაჲ, რომელ არს ეკლესიაჲ ღმრთისაჲ ცხოველისაჲ, სუეტი და სიმტკიცჱ ჭეშმარიტებისაჲ“.
    213.     და რამეთუ ეკლესიისა სახელი მრავალსახელთათჳს ითქუმის საქმეთა, ვითარცა-იგი ერისა მისთჳს საკითხავსა მას ეფესელთასა, ვითარცა-იგი წერილ არს, ვითარმედ: „და ვითარცა ესე თქუა, განუტევა“, ეკლესიისაჲ იგი მტკიცედ ვიდრემე სათქუმელ არს.
    214.     და ჭეშმარიტად ეკლესიაჲ, ხოლო უკეთურთა შესაკრებელი იგი მწვალებელთაჲ, მარკიანელთასა ვიტყჳ და მანიქეველთასა.
    215.     ამისთჳს უკუე შენ აწ კრძალულად მიგცა სარწმუნოებამან, ვითარმედ ერთისა მიმართ სარწმუნოებისა და ერთისა მიმართ წმიდისა კათოლიკე ეკლესიისაჲსა, რაჲთა მათისა მისგან ბილწისა შეკრებისა ივლტოდი ხოლო.
    216.     და დაადგრე წმიდასა კათოლიკე ეკლესიასა ამას მარადის, რომელსაცა შინა კუალად იშევ.
    217.     უკუეთუ ოდესმე შეხჳდე ქალაქსა რომელსამე, ნუ რომელსავე, არამედ გამოიკითხე, ვითარმედ, სადა არს საუფლოჲ?
    218.     რამეთუ სხუათაცა უღმრთოთა მწვალებელთასა ქუაბებსა ეკლესიავე ჰრქუან მათ.
    219.     ნუცაღა იკითხავ ლიტონად, ვითარმედ, სადა არს ეკლესიაჲ?
    220.     არამედ თქუ, სადა არს კათოლიკე ეკლესიაჲ?
    221.     რამეთუ ესე განჩინებულად ჰრქუან წმიდასა მას და დიდებულსა ჩუენ ყოველთასა, რომელ-ესე სძალი არს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, მხოლოდშობილისა ძისა ღმრთისაჲ.
    222.     რამეთუ წერილ არს: „ვითარცა-იგი ქრისტემან შეიყუარა ეკლესიაჲ და თავის თჳსი მისთჳს მისცა“ და ვითარცა-იგი შემდგომითი-შემდგომად იტყჳს.
    223.     ხოლო ხატი აქუნდა მსგავსებაჲ ზეცისაჲ იერუსალემისაჲ, რომელსა-იგი...
    224.     მოგეცა თქუენ ზიარებად სულისა წმიდისა, საკურთხეველსა ზედა ახლისა რჩულისასა წმიდათა საიდუმლოთათჳს, რომელთა დასაბამი მიეღო, რაოდენი საღმრთოთა წიგნთა მოსცეს, და რაჲ-იგი არს ამათი ძალი, ვითარ არს მოსლვაჲ ამათდა და ოდეს და ვითარ-იგი ჴამს პყრობად.
    225.     და უკუანაჲსკნელ ყოვლისა, ვითარ-იგი თქუენ მომავალთა ჟამთა საქმეთა კეთილთა და სიტყუათა ღირსად მადლისა მის ყოფად, რაჲთა შეუძლოთ თქუენ ყოველთა მოღებად ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ.
    226.     და ესე თუ ღმერთსა უნდეს – ითქუნედ.
    227.     ხოლო „ამიერითგან, ძმანო ჩემნო, გიხაროდენ უფლისა მიერ მარადის“.
    228.     მერმე გეტყჳ: „გიხაროდენ“, „რამეთუ მოწევნულ არს გამოჴსნაჲ თქუენი!
    229.     და თქუენისა მაგის ცხორებისა.
    230.     მოელიან ზეცით ანგელოზთა ერნი, და ჴმაჲ იგი ამასვე ღაღადებს უდაბნოსა:...
    231.     და შემდგომად ამისა იტყჳს: „მეყსეულად ისმინეთ ჩემი, და ჭამეთ კეთილი, და იშუებდენ კეთილსა შინა სულნი თქუენნი“.
    232.     და მცირედ შემდგომად კეთილისა მის საკითხავისა ისმინეთ, ვითარ-იგი იტყჳს: „ნათელ-იღე, ნათელ-იღე, იერუსალემ, რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი“, რომლისა იერუსალემისათჳს წინაწარმეტყუელი იტყჳს, ვითარმედ: „ამისა შემდგომად გეწოდოს შენ ქალაქი სარწმუნოჲ, სიონი“.
    233.     სიონით გამოსრულისა მისთჳს რჩულისა, სიტყჳსა უფლისა იერუსალემით, რომელი-იგი ამიერ ყოველსა სოფელსა განიფინა, რომლისა მიმართ თქუენთჳს წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „აღიხილენ გარემოჲს შენსა თუალნი შენნი, და იხილენ შემოკრებულნი შვილნი შენნი“.
    234.     ხოლო იგი მიუგებს და იტყჳს: „ვინ არიან ესე, რომელნი ვითარცა ღრუბელნი ფრინვენ, და ვითარცა ტრედნი მართ...
    235.     ჩემდამო“?
    236.     ღრუბელ სულიერებისა მისთჳს, და ტრედი უუ… ესე-იგი არს უმანკოებისა მისთჳს.
    237.     და კუალად იტყჳს: ვის ესმა ესევითარი და ვინ იხილა ესე, უკუეთუ მიუდგა ქუეყანაჲ დღესა ერთსა, და უკუეთუ შვა ნათესავი ერთბამად, რამეთუ მიუდგა და შვნა სიონმან ყრმანი თჳსნი სიხარულითა გამოუთქუმელითა.
    238.     ყოველნივე აღვივსენით მეტყუელისა მისთჳს, ვითარმედ: „აჰა ესერა მეყო იერუსალემი სიხარულ ყოვლისა ქუეყანისა და ერისა ჩემისა მშჳდობა“, იხარებდით ცანი და მხიარულ არს ქუეყანაჲ.
    239.     და შემდგომად ამისა იტყჳს, რამეთუ: „შეიწყალა ღმერთმან ერი თჳსი და დამდაბლდა ერისა თჳსისათჳს და ნუგეშინის-სცა“.
    240.     ესე იყოს უფლისა კაცთმოყუარებითა, რომელსა-იგი თქუენდა მომართ იტყჳს, რამეთუ: „აჰა ესერა აღვჴოცენ, ვითარცა ღრუბელნი, უშჯულოებანი შენნი, და ვითარცა ნისლნი –ცოდვანი შენნი“.
    241.     რამეთუ თქუენდა სახლსა მას მორწმუნეთასა ღირს იქმნენით, რომლისათჳს წერილ არს: „რომელნი მმონებდენ მე, ეწოდოს სახელი ახალი, რამეთუ იკურთხეოდის ქუეყანასა ზედა“.
    242.     და თქუთ სიხარულით: „კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, რომელმან გუაკურთხნა ჩუენ ყოვლითა მით კურთხევითა სულიერითა ცათა შინა ქრისტჱს მიერ“,
    243.     რომლითა გუაქუს გამოჴსნაჲ სისხლითა მისითა, მოტევებაჲ ცოდვათაჲ სიმდიდრისაებრ მადლისა მისისა, რომელი გარდაჰმატა ჩუენ ზედა და შემდგომად ამისა.
    244.     და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: ღმერთი, რამეთუ დიდ არს წყალობითა მრავლითა და სიყუარულითა მისითა, რომლითა შემიყუარნა ჩუენ და ვიყვენით ჩუენ მკუდარ ცოდვითა ჩუენითა, რომელმან გუაცხოვნა ჩუენ ქრისტჱს თანა.
    245.     მერმე კუალად ეგრევე ყოვლითა კეთილითა უფალსა აქებდით და იტყოდით, ვითარმედ: ოდეს-იგი სიტკბოებაჲ და კაცთმოყუარებაჲ გამოგჳჩნდა ჩუენ მაცხოვრისა ჩუენისა ღმრთისაჲ, არა საქმეთაგან სიმართლისათა,
    246.     რომელ ვქმნენით ჩუენ, არამედ წყალობითა თჳსითა მიჴსნა ჩუენ ბანითა მით მეორედ შობისაჲთა, განახლებითა სულისა წმიდისაჲთა,
    247.     რომელი-იგი მოჰფინა ჩუენ ზედა მდიდრად იესუ ქრისტჱს მიერ, მაცხოვრისა ჩუენისა, რაჲთა განვმართლდეთ მადლითა მისითა და მკჳდრ ვიქმნნეთ სასოებითა ცხორებისა საუკუნოჲსაჲთა.
    248.     ხოლო თავადმან „ღმერთმან და მამამან უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსმან, ღმერთმან დიდებისამან, მოგეცინ თქუენ სული სიბრძნისა და მეცნიერებისაჲ და გამოცხადებისაჲ ცნობითა მისითა და განანათლენინ თუალნი გონებისა თქუენისანი“
    249.     და დაგიცვენინ თქუენ მარადის საქმითა და სიტყჳთა და ცნობითა კეთილითა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და პატივი სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.


16

    1.     18. თქუმული წმიდისა მამისა ჩუენისა ეფრემისი სიკუდილისათჳს და გამოსლვისათჳს სულისა ჴორცთაგან
    2.     ვაჲ ჩუენდა შენ მიერ, ჵ სიკუდილო, რამეთუ თანამდები ხარ უწყალოჲ, რომელი არავის მიუტევებ.
    3.     მოსესხე ხარ სასტიკი, რომელი არა გარდაიჴდი.
    4.     და მტაცებელი ხარ ძლიერი, რომელი არა დააცადებ.
    5.     მთავარი ხარ მღჳძარჱ, რომელსა არა გრცხუენის.
    6.     და ჴელმწიფე ხარ მბრძანებელი, რომელსა არა გეშინის.
    7.     მოციქული ხარ მოსწრაფჱ, რომელი არა სდროებ.
    8.     და მსაჯული ხარ თუალუხუავი, რომელსა არა მიგაქუს ქრთამი.
    9.     და მსაჯული ხარ მძლჱ, რომელი მიიყვანებ მოსაგრესა საშჯელად საუკუნოდ.
    10.     ვაჲ რაჲ მწარჱ არს გემოჲ სასუმელისა შენისაჲ და რაჲ საშინელ არს ჟამი მოსლვისა შენისაჲ.
    11.     ჵ რაჲ საზარელ არს ხილვაჲ პირისა შენისაჲ, რაჲ შესაძრწუნებელ არს საყოფელი სანახებისა შენისაჲ.
    12.     რაჲ ფიცხელ არს და ძნელ სრბაჲ გზისა შენისაჲ და რაჲ მტკივან არს და წუხილ თანაქცევაჲ შენი გარემოჲს მწოდებელისაჲ მის, რამეთუ ზარტეხილ იქმნის სული იგი, რაჟამს გიხილის გარემოჲს მისა მავალი, და ეძიებნ ადგილსა შეძრწუნებული, რაჲთამცა სადა დაემალა პირსა შენსა.
    13.     ვაჲ არს მისსა, რომელმან არა იღუაწოს, ვიდრე შენდა მოსლვადმდჱ.
    14.     და ვაჲ არს მისა, რომელმან არა იზრუნოს თავისა თჳსისათჳსვე ხილვადმდჱ პირისა შენისა.
    15.     ვაჲ მისა, რომელი არა განკრძალულ იყოს ვიდრე წოდებადმდჱ მისსა შენ მიერ.
    16.     და ვაჲ არს მისა, რომელი არა მოსწრაფე იყოს ვიდრე დადგომადმდჱ შენდა მის თანა.
    17.     და ვაჲ არს მისა, რომელი უგულისხმო იქმნეს და არა მოელოდის ჴმასა მოსლვისა შენ თანა.
    18.     და ვაჲ არს მისსა, რომელმან უდბობით წარჰჴადნეს დღჱნი მისნი ცხორებასა მისსა.
    19.     ხოლო ნეტარ არს მისა, რომელი აიძულებდეს თავსა თჳსსა ლოცვად და წარდგომად წინაშე უფლისა ვიდრე მოწევნადმდჱ დღისა მის საშინელისა.
    20.     ნეტარ არს მისა, რომელი მოსწრაფჱ იქმნეს და განკურნოს სენი წყლულებისა თჳსისაჲ, ვიდრე არსღა იგი სოფელსა ამას შინა.
    21.     და რამეთუ სიკუდილი უმჯობეს არს სოფლისა ამის ცხორებასა მათთჳს, რომელნი ცოდვასა შინა უშჯულოებით ცხომდებიან, უკუეთუ მართალი იყო, რომელი-იგი მიიცვალა, ექმნეს მას სიკუდილი განმასულნელებელ ურვათაგან ამის სოფლისათა და მიემთხჳოს წყალობასა უფლისა თჳსისასა.
    22.     და უკუეთუ ცოდვილი იყოს, არღარა შესძინებდეს ბრალთა თჳსთა, არამედ ექმნეს სიკუდილი იგი განმკუეთელ და მომსპოლველ ნივთთა ცოდვისა მისისათა.
    23.     ჵ ძმანო ჩემნო, ვიდრემდის ვიყვნეთ მედგრობასა ამას შინა და უდბებით ცხორებასა და არა განვიფრთხოთ და მივივლტოდით უფლისა, საშინელისა მის და საზარელისა დღისა,
    24.     რაჟამს სიკუდილი, ვითარცა სასტიკი ჴელმწიფჱ, წარიტაცებდეს ცოდვილთა თუალუხუავად და უწყალოდ მისცემდეს სატანჯველად საუკუნოდ?
    25.     რამეთუ კაცმან ოდესმე ძილსა შინა იხილოს ხატი, რომელი არა უხილავნ, შეძრწუნდის გული მისი და განძჳნდის შიში მისი, ხოლო ჩუენ მოველით საშინელთა მათ პირთა ხილვად და არა გუეშინის.
    26.     დღითი-დღჱდ დავჰფლავთ ძმათა ჩუენთა და არა ძრწის გული ჩუენი მოლოდებითა მისითა, არამედ მედგრობითა ჩუენითა ესე ყოველი ნაცილ და ტყუვილ გჳგონიეს და უგულისხმოდ,
    27.     ვითარცა პირუტყუანი, თანა-წარჰვალთ ბრძანებასა ღმრთისასა და რომელი მასწავეს ჩუენ მოციქულთა და წინაწარმეტყუელთა.
    28.     და ქებისა წილ და დიდებისა გმობაჲ პირთა ჩუენთა მარადის თანა-აქუს წინაშე ღმრთისა, და შრომისა და გულსმოდგინებისა წილ უდებებაჲ და უკეთურებაჲ მარადის შეგჳკრძალავს,
    29.     ვითარცა უკუდავთა, და არა ვზრუნავთ წარწყმედისა ჩუენისათჳს და არცა გულისხმა-ვჰყოფთ საქმესა ამას საშინელსა, რომელი მარადის ჩუენ ზედა მოიწევის და ნათესავთა და მეგობართა ჩუენთა ჩუენგან განგუაშორებს.
    30.     და არა ვიტყჳთ, ვითარმედ: სადა არს, რომელი-იგი გუშინ შუენიერებით ცხომდებოდა და მონათა და მსახურთა უბრძანებდა?
    31.     დღეს სხუათა მიაქუს იგი საფლავად.
    32.     სადა არს მეფჱ იგი და შარავანდედი, რომელი ჴელმწიფედ სამეუფოსა განაგებდა და წყობითა ნათესავთა დაიმორჩილებდა და მრისხანედ და სასტიკად ბრძანებდა?
    33.     აჰა ესერა დღჱს დაცემულ არს და დადუმებულ, და არა ესმის მას სიტყუაჲ, არცა ჴსნად თავისასა თჳსისა შემძლებელ არს და ვითარცა გარჱმიქცევად ბრძანებისა ღმრთისასა.
    34.     სადა არიან ინაჴით მსხდომარენი იგი, რომელნი კეთილად განისუენებდეს სოფელსა შინა?
    35.     – აჰა ესერა ამაოებასა მიცემულ არს ცხორებაჲ მათი.
    36.     სადა არიან ბრძენნი იგი მეცნიერნი და მდიდრად მრავალმეტყუელნი?
    37.     აჰა ესერა დაყოფილ არიან პირნი მათნი და არს სიცილ კაცთა შორის სიბრძნე მათი.
    38.     სადა არს ძლიერი იგი და ახოვანი, რომელი ძლეულ არს და დაცემულ არს და მიწასა შესრულ?
    39.     სადა არიან მდიდარნი იგი და განმცხრომელნი, რამეთუ აჰა ესერა ტყებითა და ტირილითა სავსჱ არიან სახლნი მათნი?
    40.     სადა არიან სასმენელნი იგი პირად-პირადნი სახიობათა მსმენელნი, რომელნი დღეს დაყოფილ და დაჴსნილ არიან და დაკლებულ სმენისაგან?
    41.     სადა არს ხატი იგი შეუნიერი და ჰასაკი მზუაობარი, რომელი დღჱს განრყუნილ არს და მოძულებულ და ასონი იგი გუამისანი განყოფილ და განბნეულ არიან, და განზრახვაჲ იგი დაცხრომილ არს და სიტყუაჲ დადუმებულ არს,
    42.     და მეტყუელებაჲ განქარვებულ არს და ყოვლითურთ გუამი იგი დაჴსნილ არს და მიწა და ნაცარ ქმნულ არს, კეთილობაჲ მიცვალებულ არს და მოქმედობაჲ იგი ხუროთაჲ მათ დალეულ არს?
    43.     აჰა ესერა, ძმანო ჩემნო, ვხედავთ, რამეთუ ესე ყოველი ჩუენ ზედა მოიწევის.
    44.     და მიერითგან დაუტეოთ ბოროტი და ვქმნეთ კეთილი, და დავსცხრეთ სიცბილისაგან და ვევლტოდით ცოდვასა და ყოველსა ამაოებისა საქმესა და არა მოვაკუდინნეთ სულნი ჩუენნი,
    45.     რაჲთა ურთიერთას უკუნისამდე არა ვიტიროდით სიმძაფრესა მას შინა ცეცხლისასა, არამედ მოვიქცეთ სინანულად და მოსწრაფჱ ვიქმნნეთ სულთა ჩუენთა ცხორებისათჳს და მივეახლნეთ საქმითა კეთილითა ღმერთსა და მოვიპოვოთ სარწმუნოებაჲ ჭეშმარიტი და სიყუარული უზაკუველი სათნოდ მისა.
    46.     და რაჟამს ვიხილოთ ძმაჲ ჩუენი, რომელი მიეღოს სიკუდილსა და პირი მისი დადუმებულ იყოს სიტყუასა, გარნა მაშინ ჯერ-არს ჩუენდა,
    47.     რაჲთა ვიგლოვდეთ მწუხარებით მის თანა და ვეკრძალნეთ თავთა ჩუენთა, და უწყოდით, რამეთუ ჩუენ ზედაცა მომავალ არს ჟამი ესე საშინელი და ჩუენდაცა შესუმად არს სასუმელი იგი სიმწარისაჲ.
    48.     და რაჟამს ვიხილოთ ენაჲ იგი მისი, შეკრული და მეტყუელებისაგან დაცხრომილი, და ვჰბასრობდეთ, და არცა ვამპარტავნებდეთ, მზუაობარ ვიქმნნეთ, არამედ შიშით და ძრწოლით ვიწყოთ გლოვად და ვიტყოდით: ამაოებით ამაო არს ყოველი ცხორებაჲ კაცისაჲ.
    49.     სადა არს, რომელმან საფუძველი დადვა და აღაშენა, სახლსა შინა თჳსსა ვერ დაადგრა?!
    50.     სადა არს, რომელმან დაასხა ნერგი და ნაყოფისა მისგანი ვერღარა ჭამა?
    51.     სადა არს, რომელმან დაჰბეჭდა საფასესა თჳსსა ზედა და შეკრა ვაშკარანი ჴელითა თჳსითა, და ბეჭედი იგი ჴელითა თჳსითა ვერღარა აღსტეხა, და ძალმან მისმან შეკრული იგი ვერღარა განჰჴსნა, რამეთუ სიმჴნჱ იგი ახოვნებისა მისისაჲ მოუძლურდა და ამაო იქმნა?
    52.     სადა არს, რომელი დაშურა და ...ფდა შეკრებასა მონაგებთასა და სიხარულითა შუებისაჲთა ვერ განძღა?
    53.     სადა არს, რომელმან საუნჯენი თჳსნი აღავსნა საფასითა, და იქმნა იგი მისგან განშორებულ და უცხო?
    54.     სადა არს, რომელი სწრაფამან შეკრებისამან წარწყმიდა და შენაკრები მისი სხუათა განიყვნეს?
    55.     სადა არს, რომელი განკრძალულ სოფლისა ცხორებასა და მწრაფლ სიკუდილმან კარსა მისსა დაურეკა?
    56.     სადა არს, რომელი შევიდოდა და გამოვიდოდა და იღუწიდა სოფლისასა და საშუებელთა?
    57.     – აჰა ესერა განვიდა და არღარა მოიქცეს.
    58.     სადა არს, რომელი მოგზაურ იქმნა მრავალთა?
    59.     და დღეს მოგზაურნი მისნი იქცეს და იგი საფლავსა ირღუევის.
    60.     ჵ საქმჱ ესე საშინელი, რამეთუ მამაჲ შენი, რომელმან დაგთესა შენ, და დედაჲ შენი, რომელმან გშვა შენ, მივიდენ კარადმდჱ საფლავისა და დაგიტეონ შენ და წარვიდენ.
    61.     და რომელნი-იგი პირველ გყუარობდეს და სასურველ იყავნ მათ წინაშე, დღეს მოსაწყინებელ იქმენ და მოძულებულ მათ წინაშე, ეგრჱთვე მეგობარნი შენნი, რომელნი თანასწორად სულისა შენისა შეგერაცხნეს,
    62.     ვიდრე საფლავადმდე შენდა მოგზაურ გექმნეს და მწუხარებასა აჩუენებდეს, და ვითარცა საფლავი შენი დაჰკრძალეს, ყოველი იგი სიყუარული შენი და მეგობრობაჲ დაივიწყეს,
    63.     ვითარცა თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან: „დავივიწყე მე, ვითარცა მკუდარი, გულითა და ვიქმენ მე ვითარცა ჭურჭელი წყმედული“.
    64.     ხოლო უფალი, რომლისაჲ დიდებულ არს სახელი მისი, იგი მხოლოჲ დაადგრეს შენ თანა.
    65.     და ესრეთ ჯერ-არს ჩუენდა გულისხმის-ყოფაჲ, საყუარელნო, ვითარმედ: ესე ყოველი მომავალ არს ჩუენ ზედაცა.
    66.     ამისთჳს თანაგუაც კრძალვით ცხორებაჲ, პირველ მოწევნადმდჱ დღისა მის, და შიშით მოღუაწებასა განვემზადნეთ, ვიდრე მოვლინებადმდე ჩუენდა მოციქულისა მისისა,
    67.     და შევწიროთ მადლობაჲ უფლისა, რომელი ჴელმწიფედ განაგებს დაბადებულთა მისთა ზედა და გარდაცვალა ცხორებაჲ იგი, განბჭო სიკუდილი, ვითარცა ინება.
    68.     რამეთუ რომელი გუშინ მეფე იყო და განმგებელ ყოველსა მონაგებსა თჳსსა, იქმნა იგი დღეს განგდებულ და შეურაცხ, ვითარცა მებრ მკუდარი და არაყოფილი.
    69.     და იქმნა იგი უცხო მშობელთაგან და ნაშობთა და ნათესავთაგან და მონაგებთა, მოყუარეთაგან და მახლობელთა, და ყოველი იგი საფასჱ და მონაგები, რომელი გარემო შეეკრიბა, გინა მოხუეჭითა, სხუათა განიყვნეს და იგი მის ყოვლისაგან ცუდი დაშთა და ცალიერი განვიდა სახლით თჳსით.
    70.     მაშინ თჳსთა მისთა არღარაჲ სხუაჲ ზრუნვაჲ აქუნდა, არამედ სისწრაფითა დიდითა განიღიან იგი სახლით მისით, რამეთუ მოსაწყინელ და სამძიმარ არნ იგი მიერ ჟამით, ვიდრემდის შევიდიან საფლავად და დაუტევნიან იგი მარტოჲ და წარვიდიან სახიდ თჳსად.
    71.     რომელ იგიცა სხუათა მიცემად არნ უკუანაჲსკნელ მოწევნასა სიკუდილისასა, და სწრაფით მონაგებსა მისსა განიყოფდიან.
    72.     და აწ ვიხილოთ, სადა არს, რომელმან იგი შეკრიბა და იზრუნა და აღაშენა და შეამკო, და თუ რაჲ სარგებელ ეყო მას, რომელ-იგი დაუტევა, ანუ ვინ არიან, რომელნი იშუებენ მას ზედა.
    73.     ანუ თუ უმეცარ ხართ, ძმანო ჩემნო, ამას ყოველსა ზედა, რომელსა ვიტყჳ?
    74.     ანუ არა ჴელითა თქუენითა დღითი-დღედ დაჰფლავთ მკუდართა და უწყით მოწევნად იგი, რაჲსათჳს არა ზრუნავთ სულთა ჩუენთათჳს, ვიდრე მოწევნადმდე სიკუდილისა?
    75.     რამეთუ მრავალ არიან, რომელნი თქუენ მიერ დაფლულ არიან და მრავალთა მკუდართა საქმესა ზედამდგომელ ქმნულ ხართ და მისთჳს ჯერ-არს თქუენდა, რაჲთა გულისხმა-ჰყოთ, ვითარმედ: რომელთა აღაშენეს უცნობელად, წარწყმედულ იქმნნეს.
    76.     და რომელთა დაასხეს ვენაჴი, ვერღარა მოისთულჱს, და რომელნი იქორწინნეს, ვერღარა განძღეს სიხარულითა მეუ...
    77.     და რომელი გჳრგჳნოსან იქმნეს, ჟამსა სიძობისასა სიყუარულითა სძლისაჲთა ვერ განიხარეს.
    78.     და რომელთა შვილ-ისხნეს, აღზარდნეს, მოწევნასა სიკუდილისასა ვერაჲ ირგეს.
    79.     და აწ უწყით, საყუარელნო, რამეთუ ყოველნივე მოსიკუდიდ ვართ მათ თანავე, რომელნი მოკუდეს.
    80.     ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ვიგლოვდეთ და ვტიროდით თავთა თჳსთათჳს და არა მკუდართა ზედა, რამეთუ რომელი ტიროდის და იგლოვდეს მკუდარსა ზედა, არაჲ სარგებელ ეყოს მას,
    81.     ხოლო რომელი ტიროდის თავისა თჳსისათჳს და ცოდვათა თჳსთათჳს, იგი ამას სარგებელ ეყოს სულსა თჳსსა, რამეთუ სიკუდილი ხარკი არს სათანადოჲ, იგი ამას სარგებელ ეყოს სულსა თჳსსა,
    82.     რამეთუ სიკუდილი ხარკი არს სათანადოჲ, და ვერ ეგების, ვითარმცა არა ყოველთა შევსუით სასუმელი მისი, სავსჱ სიმწარითა, რომელიცა მოიგო მამამან ჩუენმან ადამ ურჩებითა, რაჟამს-იგი გარდაჰჴდა ბრძანებასა უფლისა თჳსისასა.
    83.     რამეთუ დაუტევნა მცნებანი მისნი და ეშმაკისაგან განცდილ იქმნა და ძლეულ, ვიდრემდის განივლინა იგი სამოთხისა მისგან საშუებლისაჲსა და მოიცვალა იგი სოფელსა ამას საჭირველსა, და ეუფლა მას სიკუდილი ბრძანებითა ღმრთისაჲთა.
    84.     და ყოველთა ნაშობთა მისთა ზედა განწესებულ არს და დაბეჭდულ და ვერ ეგების, ვითარმცა არა ყოველნი წარვდეგით მის წინაშე დღესა მას სარჩელისასა შეშინებულნი ძრწოლითა დიდითა.
    85.     მაშინ მიაგებდეს კაცად-კაცადსა საქმეთა მათთაებრ, უკუეთუ ვინმე კეთილი ქმნა, გინა ბოროტი.
    86.     რამეთუ ყოველნი საქმენი ჩუენნი დამარხულად დგენ წინაშე მისსა და არარაჲ მათგანი თანა-წარჰვალს მას.
    87.     არცა მცირე და არცა დიდი, არცა ცხადი და არცა დაფარული.
    88.     ამისთჳს ვევედრნეთ ღმერთსა და შემწე ვიყოთ ჟამისა მისთჳს საზარელისა, რამეთუ არავინ მიჴსნეს ჩუენ და შემეწიოს ჟამსა ჭირისასა თჳნიერ მისა.
    89.     და აწ ვითარ-მე ვიგლოვოთ მათთჳს, რომელნი წარვიდეს ჩუენგან და მიიცვალნეს და ჩუენ ადრჱ კუალსა მათსა მიდგომად ვართ, და იგინი ჩუენდა არღარა მოიქცევიან?
    90.     არამედ ესეღა მითხართ თქუენ, რომელნი დაჰფლავთ მკუდართა: რაჲსათჳს ესრჱთ მოსწრაფჱ ხართ და ადრჱ-ადრჱ გნებავს მკუდრისაჲ მის განღებაჲ სახლისაგან თქუენისა, თქუენგან, რომელი-იგი გუშინ სასურველ იყო თქუენ წინაშე და საყუარელ?
    91.     ხოლო იგი იტყჳს: რაჲთა არა დაიჴსნეს და დალპეს და ეუფლოს მას სიმყრალჱ.
    92.     და უკუეთუ ესე უწყი, ვითარმედ ესევითარსა ჴრწნილებასა მიიცვალის კაცი, რაჲსათჳს უდებ ვართ და მცონარ და ვჰგონებთ, ვითარმედ მრავალთა წელთა ცოცხალ ყოფად ვართ.
    93.     და მწოდებელი იგი ჩუენი კართა ზედა დგას, ხოლო ჩუენ ვისწრაფით მონაგებთა შეკრებასა, რაჲთა სხუათა დაიუნჯონ და იხარებდენ მათ ზედა შემდგომად ჩუენსა.
    94.     და ჩუენ მისგანსა თანა ვერ წარვიტანებთ და არცა რაჲ სარგებელ არს ჩუენდა, არამედ ცოდვაჲ და ბრალი...


17

     1.     19
    2.     ...და მოსაწყინელ შორიელთაგან და მახლობელთა მყავ.
    3.     ანუ არა დაამცირეა საზომი ჩემი, რომელი იყო შუენიერ და დააკნინე საქმე ჩემი, რომელი იყო დიდებულ და დაამდაბლჱ სიმაღლჱ ჩემი, რომელი იყო სახედველ და ყოველნი გულისსათქუმელნი და სანებელნი მოაძულენ სულსა ჩემსა.
    4.     აწ რაჲ არს შენდა და ჩემდა? ჵ სახჱბოროტო სიბერეო, ვინ მოგიყვანა შენ ჩემდა?
    5.     ანუ ვინ მოგავლინა? ანუ რომელი რაჲ საქმჱ სამადლობელი ჰყავ ჩემ თანა?
    6.     მიუგო სიბერემან და ჰრქუა: კმა ყავ, ჵ სიჭაბუკეო, და დადუმენ და დაიყავ პირი და ნუ მრავალს იტყჳ, რამეთუ შეცთომილ ხარ და დასულებულ, დაბრმობილ სილაღითა და ამპარტავნებითა.
    7.     არამედ აღიხილენ თუალნი შენნი და განიფრთხვჱ სიმთრვალისაგან, რომელსა-ეგე შინა ხარ, რაჲთა ეწიო წარსრულსა მას და ჰპოვო, რომელი წარსწყმიდჱ.
    8.     განიღჳძჱ ძილისაგან, ჵ საწყალო, და გულისხმა-ყავ, რომელი-ესე გესმის თქუმული სიბერისათჳს და მოხუცებულებისა.
    9.     და ცან ძალი კეთილთაჲ მათ, რომელი აღუთქუა ღმერთმან მოღუაწეთა და ჭირსა შინა მოთმინეთა.
    10.     და უწყოდე, რამეთუ მოსლვაჲ ჩემი შენდა ფრიად სარგებელ არს და უმჯობეს ყოველთა საფასჱთა, დაღაცათუ გიძნავს და არა გნებავს.
    11.     და ესეცა გულისხმა-ყავ, ჵ სიჭაბუკეო, რამეთუ უფალ ფრიად მოწყალჱ არს და არა ინება წარწყმედაჲ შენი და მტერისა მიერ წარტყუენვაჲ შენი, რომელმან-იგი გიწოდა შენ, შეუდეგ მას და წარგიყვანა და მისდევდი მას და დაემორჩილჱ ბრძანებასა მისსა.
    12.     და ამისთჳს არა სათნო უჩნდა უფალსა, რაჲთა სრულიად არა წარგტყუენოს შენ და გერეოდის მტერი იგი შენი, რომელსა ჰნებავს შთათქმაჲ შენი, და მისთჳს მომავლინა მე შენდა, რამეთუ გპოვე შენ, ჭაბუკო, ყოველთა მათ საქმეთა, რომელნი პირველად წარმოსთქუენ.
    13.     და იგინი მოგიცჳენ ბრძანებითა ღმრთისაჲთა, რომელმან-იგი სიყუარულისა შენისათჳს მომავლინა მე შენდა და წყალობისა შენისათჳს მაჴელმწიფა შენ ზედა.
    14.     ბრძანებითა მისითა მოვედ მე შენდა, რამეთუ მან მომავლინა უწინარეს სიკუდილისა შენისა, რაჲთა ეწიო წარსრულსა მას კეთილსა, რომელი უგუნურებითა შენითა განგეყო, და რაჲთა სინანულითა შეუდგე ღმერთსა და გიჴსნეს შენ სატანჯველისაგან საუკუნოჲსა.
    15.     მოიქეც აწ უფლისა შენისა დამბადებელისა და შიშითა და ძრწოლით მოუჴედ მას და ევედრე მას და აჴოცნეს ბრალნი შენნი ცხორებასა შენსა.
    16.     ნუუკუჱ გეწიოს სიკუდილი და წარგიყვანუს უნანელი სატანჯველად საუკუნოდ.
    17.     ხოლო მე რომელი კეთილი არა მოგართუა შენ, ანუ რომელი მტერი მავნელი არა განვდევნეა შენგან?
    18.     არა გპოვეა უკეთურებითა და უშჯულოებითა სავსჱ და მოგიყვანე შენ უფლისა?
    19.     ანუ არა სიმძაფრჱ სიჭაპუკისა შენისა აღგძრვიდა ცოდვისა მიმართ და ბრალისა და ურჩებასა ღმრთისასა მოგატყუებდა და მათგან გიყვანე?
    20.     ჭეშმარიტსა იტყჳ, ჵ ჭაპუკო, რამეთუ შუენიერებაჲ საჩინოჲ გარეშისა გუამისა შენისაჲ დავარღჳე, რაჲთა იხილონ კაცთა საიდუმლოჲ შენი.
    21.     ხოლო შინაგანი შენი განვაშუენე, რაჲთა უფალი შენ შორის დაადგრჱს.
    22.     ანუ არა გპოვეა, ჵ ჭაპუკო, მაჩუენებელი კაცთაჲ და მამკობელი თავისა, ვითარცა საფლავი განგოზილი, რომელი ჩანედ კაცთა წინაშე შუენიერ, ხოლო შინაგან სავსე არნ სიმყრალითა და არაწმიდებითა და იგი დავარღჳე და უბრებაჲ მისი გამოვაჩინე, რაჲთა სათნო ეყო შენ ღმერთსა?
    23.     ანუ სიმართლე გუამისა შენისაჲ აღგძრვიდა წინააღდგომად ბრძანებასა უფლისასა, სიკეთჱ ხატისა შენისაჲ აღჰსძრვიდა რისხვაა ღმრთისასა შენ ზედა და აწ სალმობითა და უძლურებითა დაგაყენე ეგევითართაგან ბოროტთა, რაჲთა სული შენი ცოცხალ იქმნეს და უბიწო.
    24.     ანუ არა გპოვჱ მოწრაფჱ და მეძიებელი უშჯულოებისაჲ და სიცრუვისაჲ და სენთა განმრავლებითა დაგაცხრვე მისგან?
    25.     არა გპოვეა ბრწყინვალებითა წარწყმედული სოფელსა შინა და შეგმოსჱ შენ სამოსჱლი მოშიშებისაჲ შენანებითა, რაჲთა მით ჰპოვო დიდებაჲ და პატივი ღმრთისაგან, მაცხოვრისა შენისა?
    26.     ანუ არა გპოვეა მზუაობარი, რომელი ჰასაკითა და მაღლადმხედველი და წინამდებარესა მას შენსა ყოვლადვე არა იხილევდ?
    27.     ამისთჳს მოვჰფხურენ კბილნი შენნი, რაჲთა გაყენე ჭამადთაგან.
    28.     მოვავლინე მღჳძარებაჲ, რაჲთა დაგაშრო უძილობითა, რაჲთა განაგდო მზუაობრობაჲ და შეიდრიკო ზურგი შენი და იხილო, რაჲ-იგი ძეს წინაშე შენსა საშინელი განკითხვაჲ, და განვაგრძვე ღამჱ შენ ზედა, რაჲთა მოიჴსენნე ცოდვანი შენნი.
    29.     და სარეცელნი შენნი ცრემლითა შენითა დაალტვნე და ცოდვანი და ბრალნი შენნი მით განიბანნე.
    30.     ანუ არა განგაშორეა ცუდი დიდებაჲ და სიხარული საწუთროჲსაჲ?
    31.     და მათ წილ მოგეც გლოვაჲ და მწუხარებაჲ, რაჲთა სული შენი განერეს სატანჯველისაგან და მოგეც სიცილისა წილ ტირილი, რაჲთა დათხევითა ცრემლთა შენთაჲთა დავითის თანა იხარებდე.
    32.     და მოგივლინე ურვაჲ და ჰრული შენანებისაჲ, რაჲთა სულთ-ითქუმიდე და ინანდე უდბობით წარსრულთა მათ დღეთა შენთა და დაგაბრკოლჱ სრბისაგან განმარისხებელისა, რაჲთა დააჯერო ღმერთი, დამბადებელი შენი.
    33.     და სწრაფითი იგი მორბედებაჲ შენი, რომელ გაქუნდა სიჭაბუკესა შენსა და ჰრბიოდე გზასა მტერისასა, იგი სიმძიმედ და დაღონებად შევცვალე, რაჲთა გზასა მას უფლისასა მოსწრაფედ ჰრბიოდი და კუალსა მისსა შეუდგე.
    34.     და შევკარ ენაჲ შენი მრავალმეტყუელებისაგან და რაჲთა დაჰსცხრე ტყუვილისაგან და ცილისწამებისა, მის წილ მოგეც შენ დუმილი შუენიერი და ფრიად სარგებელი.
    35.     და მოგჴადენ ჴორცნი შენნი, რომლითა ზუაობდ და უფალსა განარისხებდ, და გაუფლჱ სულმოკლებაჲ, რაჲთა მოიჴსენო უფალი და ჰსცხონდე.
    36.     და დავაბრყჳლენ თუალნი შენნი, რაჲთა არა იხილონ ამაოებაჲ და დავშრიტე მცხინვარებაჲ გუგათა შენთაჲ, რაჲთა შინაგანითა მით თუალითა მარადის ჰხედვიდე ღმერთსა.
    37.     და დაგამდაბლჱ ამპარტავანებისაგან და შეგმოსჱ შენ სიბერჱ, რაჲთა მარადის გეჴსენოს სიკუდილი და აუვარებდე უფალსა საქმეთა შენთა და კეთილი გეყოს შენ მის მიერ.
    38.     აწ უკუე რომელი კეთილი არა მოგართუა, ჵ სიჭაბუკეო, ანუ არა გპოვეა შებღალული მწჳრითა და სიმყრალითა და განგბანე შენ ცრემლითა და სინანულითა?
    39.     ანუ არა გპოვჱა თანამდები მრავალთა ცოდვათაჲ და ტჳრთმძიმე ბრალითა და უშჯულოებითა?
    40.     დღითი-დღედ ვიღუწიდ შენთჳს, ვიდრემდის გარდავიჴადე ვალი იგი ცოდვისა შენისაჲ და აღგიმცირე ტჳრთი შენი.
    41.     ანუ არა გპოვეა განფრდილი ვეცხლისმოყუარებისა შინა და წარმწყმედელი თავისა შენისაჲ და გარდასრული გზათა უფლისათა?
    42.     და სიკუდილისა დაახლებითა მოგაქციე შეცთომილებისაგან შენისა და ყოვლადვე მოსწრაფე ვარ ჴსნასა შენსა და ცხორებასა.
    43.     აწ უკუე შეიწყნარე, საყუარელო, მოსლვაჲ ჩემი და მიივლტოდე უფლისა და ცან, რაჲ-იგი თანა-გაც და გულისხმა-ყვენ ცოდვანი შენნი, ეძიებდ სინანულსა, მოიჴსენე სატანჯველი და დღჱ იგი საშინელი განკითხვისაჲ,
    44.     ითხოვდ წყალობასა უფლისასა, ისმინე აღთქუმაჲ იგი და გეშინოდენ უფლისა და მოიგონე, რაჲ გიქმნიეს და მიისწრაფჱ აღსარებად.
    45.     მოელოდე შენ სიკუდილსა და განერი სატანჯველსა, ხადოდე მას სინანულით, ვიდრე გაქუსღა სული შენი, რაჲთა შემდგომად სიკუდილისა შენისა განერე ბოროტთა მათ წყალობითა ღმრთისაჲთა.
    46.     შეიწყნარე აწ ჭირთა განმრავლჱბაჲ, დაუთმე განსაცდელთა და ღუაწლთა, მომავალთა შენ ზედა, განარავვე ვედრებაჲ შენი უფლისა მიმართ და ყავ გონებაჲ შენი ზეცას, რამეთუ უფალი მოწყალჱ არს და შეიწყნარებს სინანულს და მიუტევებს შეცოდებათა.
    47.     და უწყოდე, საყუარელო, რამეთუ განწვალებაჲ ღამისა და დღისაჲ და დაუცადებელი სრბაჲ მათი მოსწრაფჱ არიან დალევნად დღეთა ცხორებისა შენისათა და შენცა ნუ უდებ იქმნები ვედრებად უფლისა, რამეთუ იგი არა დასცხრებინ აღსრულებად ჟამთა შენთა.
    48.     და რამეთუ მონასა რაჟამს ესმის საქმეჱ ბრძანებისაჲ, დაესრულნიან ნივთნი მისნი, იწოდის უფლისაგან თჳსისა და დაემორჩილის ბრძანებასა წოდებისა მისისასა,
    49.     მაშინ მიეცის აღთქუმასა ჭეშმარიტებისასა და მიეცის სულთა განკითხვასა და მიღებულ იქმნის საფლავად და დაიდვის მის შინა და მიესხის მიწაჲ.
    50.     და აღესრულის სიტყუაჲ იგი: მიქცა მიწაჲ მიწად.
    51.     მიერითგან ანუ წყალობაჲ, ანუ სატანჯველი.
    52.     მაშინ დაუტევის ყოველი მონაგები თჳსი ოჴრად და საფასჱ და სიმდიდრჱ, ნაშობნი და მონანი, ეტლები და მჴედრები, და არავინ მას დღესა შინა შემძლებელ არნ შეწევნად მისსა.
    53.     და არცა ნათესავთა და მეგობართა მისთა შეუძლიან ჴსნაჲ მისი სიკუდილისაგან, არამედ იქმნის იგი მატლთა შესაჭმელ.
    54.     ხოლო თჳსთა და მეგობართა მისთა ნაშობთა და სახლეულთა მისთა დაუტევიან იგი ყოველთა ერბამად საშჯელად და განსაკითხავად და მიიქციან საყოფლად თჳსა და განიყოფდიან ოჴერსა მისსა და ისრითა ერთი-ერთას დასწერტდიან.
    55.     მაშინ სული იგი მიეცის განსაკითხავსა საშჯელისასა და მწუხარებასა დაუსრულჱბელსა და მონაგები მისი არად სარგებელ ეყვის, რომელი-იგი დაუტევა,
    56.     არამედ იქმნის მის ზედა სიტყჳსა მისებრ მდიდრისაჲ მის და ვაებაჲ იგი მონისაჲ მის უჴმრისაჲ, რამეთუ არა ისმინა ჴმაჲ ვედრებისა მისისაჲ და არცა შეწყნარებულ იქმნა მიზეზი პასუხისა მისასაჲ.
    57.     აწ უკუე არქუ მეგობარსა მისსა, რაჲთა მოვიდეს საფლავად და უწოდოს მას.
    58.     და თუ არა მოსცეს სიტყუაჲ, უძლიერესადრჱ ჴმა-უყავნ მას.
    59.     და თუ აქუნდესღა იჭჳ მისთჳს და არა ირწმუნოს, განაღენ საფლავი მისი და განიცადენ, რამეთუ არაჲ სხუაჲ იხილოს, გარნა სიმყრალჱ ხოლო, არაწმიდებაჲ.
    60.     მერმე ჰკითხჱ საფლავსა მისთჳს, რომელი-იგი დავდევით აქა: სადა არს, რომელი-იგი დაუტევეთ შენ შორის?
    61.     და არა ვინ რაჲ მოგიგოს.
    62.     და არქუ: სადა არიან მეფენი და მთავარნი, ძლიერნი და ჴელმწიფენი?
    63.     ანუ სადა არიან მფლობელნი და დიდებულნი.
    64.     მზუაობარნი და მდიდრად მეტყუელნი?
    65.     სადა არიან მდიდარი და განმცხრომელნი, ოქროჲსა და ვეცხლისა ძლიერად შემკრებელნი?
    66.     სადა არიან ბრძენნი და სწავლულნი ფილასოფოსობასა და სიბრძნისმოყუარენი?
    67.     სადა არიან ეტლთა და ჰუნეთა ზედა მსხდომარენი და რომელთა ედგა საცხოვართა სიმრავლჱ?
    68.     სადა არიან მშობელნი და ნაშობნი, ნათესავნი და მეგობარნი?
    69.     სადა არიან ქმნულ-კეთილნი და შეუნიერნი ყრმანი, ჭაბუკნი და მონანი? სადა არიან მჴევალნი?
    70.     რამეთუ აქა არა რას სხუასა ვხედავთ, გარნა მატლსა და სიმყრალჱსა და საფლავსა, სავსჱსა სიბნელითა.
    71.     ჵ საფლავო, რაჲ საშინელ ხარ, და სიკუდილო, რაჲ საზარელ ხარ!
    72.     და აწ არცა სიკუდილი ისმენს და არცა საფლავი სიტყუასა მიგიგებს და არცა, რომელი-იგი დავდევდით, ძეს მას შინა.
    73.     არამედ მიჩუენე ჩუენ, ჵ საფლავო, რომელი არს მდიდარი და რომელი არს გლახაკი.
    74.     და მაუწყე ჩუენ, რომელი არს ძუალი უფლისაჲ და რომელი არს ძუალი მონისაჲ და განათჳსე იგი ერთი ერთისაგან.
    75.     და აწ არცა პატიოსნებითა იჴსენების და არცა გლახაკი სიგლახაკითა განერების და არცა მდიდარი სიმდიდრითა, არცა მოხუცებული სიბერითა და არცა ყრმაჲ სიმცირითა,
    76.     არცა მეფე სიმრავლჱმან მსახურთამან იჴსნას, არცა ოხაჲ, არცა ვედრებაჲ სარგებელ არს მას დღესა შინა და არცა მამამან იჴსნეს შვილი თჳსი, და არცა შვილმან მამაჲ თჳსი.
    77.     არა ჰხედავა, რაჲთა დიდად უდებ არს და უგულისხმო უბადრუკი კაცი?
    78.     და რაჲღა უცნობელ არს და უგლიმ დღისა და მისთჳს მომავალისა, რომელი ჭეშმარიტად უწყის, ვითარმედ არა – თანა-წარჰვალს და არა ზრუნავს სულისა თჳსისათჳს.
    79.     არამედ ისწრაფის და დაშურების სოფლისა საქმესა.
    80.     დამონებულ არს საჭმელსა და სასუმელსა და შორიდან განიზრახავს, რამეთუ აშენებს და ნერგსა ასხამს, მოიგებს და დაიპყრუს სამეუფოთა, შჯის და აყენებს კაცთა სიყუარულისაგან ურთიერთას და ეტყჳნ მათ: შეიკრძალეთ მორჩილებაჲ იგი და მსახურებაჲ სათანადოჲ.
    81.     და იგი ურჩ არს და უმსახურებელ დამდაბლებად შვილისა თჳსისა.
    82.     და მერმე იხილჱღა კადნიერებაჲ იგი კაცისაჲ, რამეთუ ითხოვნ ღმრთისაგან ურცხჳნოდ და იტყჳნ: მომეც მე ძლევაჲ მტერთა ჩემთაჲ.
    83.     და მომმადლჱ მე ესე და ესე.
    84.     და არა ითხოვის მან, რაჲ-იგი უმჯობეს არს – სასუფეველი ცათაჲ და სიმართლჱ მისი.
    85.     ამით განარისხებნ იგი ღმერთსა.
    86.     ჵ საყუარელო, მიეც მომცემელსა შენსა და დაიცვენ მცნებანი მისნი და მერმე ითხოვე და მოგცეს, ვითარცა იტყჳს: „ითხოვდით და მოგეცეს თქუენ, ირეკდით და განგეღოს“.
    87.     უკუეთუ შენ მოსაცემელი იგი მისი არა მისცე სახელისა მისისათჳს, გრქუას შენ: ითხოვე და მიგეც, მევედრე და მიგმადლჱ შენ.
    88.     ხოლო მე ვითხოვდ, რაჲთამცა მავასხჱ ჩემი იგი, და არა ჰყავ.
    89.     წარვედ ჩემგან, მოქმედო უშჯულოებისაო, რამეთუ ყოვლითურთ ბოროტ ხარ.
    90.     ხოლო მე ვადიდნე მადიდებელნი ჩემნი და მივსცე მათ ცხორებაჲ საუკუნოჲ, რომელი ეგოს უკუნითი უკუნისამდე.
    91.     და აწ ინებენ აღრაცხაჲ ჩუენი მდაბალთა მისთა თანა სახიერმან უფალმან, რომელი მსაჯული არს ცხოველთა და მკუდართაჲ და მისი შუენის დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


18

     1.     20. საკითხავნი წმიდისა ახალკჳრიაკისანი, თქუმული იოვანჱ ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ ახალკჳრიაკისათჳს, თომაჲს ურწმუნოებისათჳს და მერმე კუალად სარწმუნოებისათჳს
    2.     ა. თავი
    3.     და ვითარცა აღდგა მკუდრეთით უფალი იესუ ქრისტჱ დღესა მას ერთშაბათისასა, რომელსა აწ ეწოდების კჳრიაკჱ,
    4.     რომელი გამოითარგმანების საუფლოჲ, მუნქუესვე, მეყსეულად ეჩუენა იგი მარიამს მაგდალენელსა და სხუათაცა მათ დედათა, რიმელნი მისრულ იყვნეს მის თანა ხილვად წმიდასა გუამისა მისსა.
    5.     ხოლო დედათა მათ, ვითარცა იხილეს უფალი აღდგომილი მკუდრეთით მირბიოდეს მისსა შემთხუევად.
    6.     მაშინ ჰრქუა მათ იესუ: გიხაროდენ თქუენ და უხაროდენ ყოველსა სოფელსა, რამეთუ დღეს დაეჴშა ჯოჯოხეთი და განეღო სასუფეველი.
    7.     ხოლო იგინი მოუჴდეს და შეურდეს ფერჴთა მისთა და თავყანის-სცეს მას.
    8.     ხოლო მან ჰრქუა: „წარვედით და უთხართ მოწაფეთა ჩემთა, რაჲთა წარვიდენ გალილეად და მუნ მიხილონ მე“.
    9.     ხოლო იგინი წარვიდეს მსგავსად სიტყჳსა მისებრ და უთხრეს მოწაფეთა მისთა და ახარეს, რამეთუ იყვნეს იგინი შეკრებულ სახლსა შინა შიშისათჳს ჰურიათაჲსა.
    10.     ხოლო ვითარცა წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს და წამებს: „და იყო მწუხრი დღჱ იგი ერთშაბათისაჲ და კარნი დაჴშულ იყვნეს,
    11.     სადაცა-იგი შეკრებულ იყვნეს მოწაფენი იესუჲსნი შიშისათჳს ჰურიათაჲსა, მოვიდა იესუ“ და შევიდა იგი კართა ჴშულთა და კარნი იგი არა განეხუნეს და ესრჱ შევიდა იგი კართა ჴშულთა.
    12.     ვისწაოთ აწ, ვითარმე შევიდა იგი კართა ჴშულთა და კარნი იგი არა განეხუნეს.
    13.     ესრჱთ შევიდა, ვითარცა-იგი მოვიდა ზეცით მთავარანგელოზი და ახარა ქალწულსა მარიამს და ჰრქუა მას: „გიხაროდენ, უფალი შენ თანა“.
    14.     რამეთუ „სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ“.
    15.     ხოლო ქალწულსა მას ყურთა ესმა და საშომან მუცლად იღო ღმერთი.
    16.     ყურთა ესმა და ქალწულმან დაუტევნელი დაიტია.
    17.     და ეგრჱთვე სახედ შევიდა კართა ჴშულთა და დადგა შორის მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა“.
    18.     რომელმან-იგი მშჳდობაჲ ყო ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა, ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა“.
    19.     და ესე ვითარცა ჰრქუა, უჩუენნა ჴელნი და გუერდიცა მისი.
    20.     ხოლო მოწაფეთა მათ, ვითარცა იხილჱს უფალი, და განიხარეს სიყუარულითა დიდითა ფრიად, მაშინ „ჰქრუა მათ იესუ მერმე მეორედ: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
    21.     ვითარცა მომავლინა მამამან, მეცა წარგავლინებ თქუენ“.
    22.     და ვითარცა ესე ისმინეს მოწაფეთა მისთა, მაშინ მეყსეულად „ჰბერა მათ და ჰრქუა: მიიღეთ სული წმიდაჲ“.
    23.     და მონთქუესვე მისცა მათ ჴელმწიფებაჲ მიტევებად შეცოდებათა.
    24.     რამეთუ ესრე ჰრქუა მათ; „უკუეთუ ვიეთნიმე მიუტევნეთ შეცოდებანი, მიეტევნენ.
    25.     და რომელთანი შეიპყრნეთ შეცოდებანი იგი, შეპყრობილ იყვნენ“.
    26.     და ვითარცა ჰრქუა, განეყენა იგი მათგან.
    27.     და მოვიდა იგი მათვე კართა ჴშულთა.
    28.     ვისწაოთ ესეცა, თუ ვირარ გამოვიდა.
    29.     რამეთუ ვითარცა გამოვიდა იგი პირველად საშოჲსაგან ქალწულისა და ბჭჱ იგი, ქალწულებაჲ დაჴშული და დაბეჭდული, დაუტევა, ეგრჱთ სახედვე გამოვიდა იგი ბჭეთა ჴშულთა და ბჭენი იგი დაჴშულნი დაუტევნა.
    30.     ხოლო თომა ერთი იგი, რომელსა ერქუა მარჩბივ, რამეთუ არს ერთი ორთაგანი, რამეთუ ტყუბთაგანი იყო იგი, ამის თჳსცა ეწოდა მას მარჩბივ, არა იყო იგი მაშინ მოწაფეთა თანა, რაჟამს მოვიდა უფალი იესუ.
    31.     ხოლო „მოწაფენი იგი უთხრობდეს, ვითარმედ: ვიხილეთ ჩუენ უფალი“.
    32.     ხოლო მან ჰრქუა მათ: მე ხოლო არა ღირს ვიყავ ხილვად მისა, ჩემდა ხოლო-მე არა ჯერს-იყოა თაყუანისცემაჲ?
    33.     მე ხოლო ვიპოვეა უშჯულოჲ და არაწმიდაჲ, ანუ ჩემდა ხოლო-მე არა სამართალ იყო თქუენთანავე სიხარული?
    34.     და აწ რაჲ ვყო, რამეთუ მტკივის გული ჩემი და კუნესიან თირკუმელნი ჩემნი, მელმის მუცელი ჩემი და სურის ნაწლევთა ჩემთა, სწადის თუალთა ჩემთა ხილვაჲ პირისა მისისაჲ და მოდრეკით არიან ყურნი ჩემნი სმენად ჴმასა მისსა.
    35.     და ამის ყოვლისათჳს შეწუხებულ ვარ და ვიტყჳ, ვითარცა იტყჳს მეფსალმუნე იგი, რამეთუ იტყოდა: პირი ჩემი ჭირსა ჩემსა.
    36.     „ხოლო აწ უკუეთუ არა ვიხილო სახჱ იგი სამშჭუალთა მათ და შევახო, თითითა ჩემითა ადგილსა მას სამშჭუალთასა და დავსდვა ჴელი ჩემი გუერდსა მისსა, რომელსა-იგი უგმირეს ლახურითა უშჯულოთა პირითა, არასადა მრწმენეს“.
    37.     ხოლო ღმერთსა, რომელსა უნებს ყოველთა კაცთა ცხორებაჲ და უფროჲს და უმეტეს ინება მოწაფისაჲცა მის ცხორებაჲ, ამისთჳს კუალად სათნო იყო და მოვიდა, რაჲთა უჩუენოს მოწაფესა მას თჳსსა, ვითარცა იტყჳს.
    38.     „და შემდგომად რვისა დღისა კუალად იყვნეს შეკრებულ მოწაფენი იესუჲსნი და თომაცა მათ თანა.
    39.     შევიდა იესუ კართა ჴშულთა, დადგა შორის მათსა და ჰრქუა მათ: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა!“
    40.     და ესე ჰრქუა მათ.
    41.     მაშინ ჰრქუა კუალად თომასცა: „მოყვენ თითნი შენნი აქა, შემახენ მე და იხილენ სახენი იგი სამშჭუალთანი, რომელ არს ჴელთა ჩემთა და მოყავნ ჴელი შენი და შთაჰჴადე იგი გუერდსა ჩემსა და ნუ იყოფი ურწმუნო, არამედ გრწმენინ!“
    42.     მასვე ჟამსა აღივსო თომა სიხარულითა დიდითა ფრიად და სიხარულითა იტყოდა: „უფალი ჩემი და მაცხოვარი ჩემი“.
    43.     შენ ხარ „უფალი ჩემი და მეუფჱ ჩემი“.
    44.     და შეურდა და თაყუანის-ჰცა მას.
    45.     მაშინ „ჰრქუა მას იესუ, რამეთუ: შენ მიხილჱ მე და გრწმენა, ხოლო უკუე ნეტარ იყვნენ, რომელთა არა უხილავ მე და ჰრწმენეს“.
    46.     აწცა შესძინე თომა უვარის-ყოფად და კუალად იქმენ ურწმუნო ჩუენთჳს, რაჲთა კუალად მოვიდეს უფალი იესუ და ჩუენცა ვიხილოთ,
    47.     რამეთუ ჩუენცა გუწადის და გუსურის ხილვაჲ მისი, რაჲთა ჩუენცა შენ თანავე შეუვრდეთ და თაყუანის-ვსცეთ მას და ჩუენცა შენ თანავე აუვაროთ სახელსა მისსა წმიდასა.
    48.     ხოლო სხუანი სასწაულნი, რომელნი ქმნნა იესუ, არა დაიწერნეს წმიდასა სახარებასა, ვითარცა წამებს წმიდაჲ იოვანე მახარებელი და იტყჳს: ხოლო ესე ოდენ დაიწერნეს, რაჲთა გრწმენეს ფრიად: იესუ ქრისტჱ არს ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ და ცხორებაჲ მოვიღოთ მაცხოვარებითა მისითა.
    49.     ხოლო ჩუენ გურწამს და აღვიარებთ უფალსა ჩუენსა იესუს, ძესა ღმრთისასა, და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


19

     1.     21. ბ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნატარისა მამისა ჩუენისა იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინჱპოვლელისაჲ ახალკჳრიაკისათჳს
    2.     დღჱ კჳრიაკჱ დღჱ ნათლისაჲ არს.
    3.     დღესა ნათლისასა ვიტყოდით ნათლისა, რამეთუ ყოველნივე ბუნებანი მსგავსებასა ნათლისასა ჭეშმარიტად ქადაგებენ, იგი რომელ გამობრწყინდა ბნელისაგან და გაანათლა იგი და ჯოჯოხეთი დააცუდა.
    4.     ვითარცა მოსლვაჲ ნათლისაჲ განმანათლებელ არს ბნელისა და დამაბრკოლებელ არს ჴელმწიფებისა მისისა, ეგრჱცა მოსლვაჲ უფლისა ჩუენისაჲ განმაძებელ იქმნა საცთურისა და დამაბრკოლებელ ჴელმწიფებისა მისისა.
    5.     რამეთუ ნათელი, რომელ გამობრწყინდა დასაბამსა, განაძო ბნელი იგი, რომელ დგას უფსკრულთა ზედა და უფალი ჩუენი გამობრწყინდა აღსასრულსა სოფლისასა და აღჴოცა ბნელი იგი უფსკრულთაჲ, – ესე თჳთ არს ჴელმწიფებაჲ იგი ეშმაკისაჲ.
    6.     და ვითარცა შევიდა ნათლისღებად, აღესრულნეს მის ზედა ზრახვანი მისნი, და რაჟამს ნათელ-იღო იორდანესა მდინარესა, ნათელი დიდძალი გამობრწყინდა მის ზედა და ეწამებოდა სულიცა იგი გარდამოსლვითა თჳსითა, ვითარცა იგი არს ძჱ ღმრთისაჲ, ვითარცა წერილ არს.
    7.     დასაბამსავე ნათელითა და ნათლითა დაებადნეს საუკუნენი და განცხოველდეს ყოველნივე დაბადებულნი.
    8.     და ჴელითა უფლისა ჩუენისაჲთა განცხოველდა სოფელი და აღემართნეს დაცემულნი.
    9.     და მას დღესა ნათლისასა, რომელ არს დასაბამი დღეთაჲ, გამობრწყინდა შუენიერი იგი ნათელი ღმრთისაჲ, ჴელმწიფჱ და წინამძღუარი ყოველთაჲ, რომელ არს დღჱ ესე პირმშოჲ დღეთაჲ,
    10.     აღდგა მხოლოდშობილი იგი ღმერთი მკუდრეთით, ვითარცა სახჱ დასაბამსა გამობრწყინდა ბნელსა შინა ნათელი, დასასრულსა გამობრწყინდა ჯოჯოხეთს შინა ნათელი იგი დიდებული,
    11.     ვითარცა წერილ არს: ღმერთმან, რომელმან თქუა ბნელისაგან ნათელი გამობარწყინებად, მან განანათლნის თუალნი გულთა ჩუენთანი.
    12.     და მერმე თქუა სახარებამან: „და თჳთ ნათელი იგი ბნელსა მას განანათლებდა და ბნელი იგი მას ვერა ეწია“.
    13.     მეორედ წარვთქუ თქუენ წინაშე ყოველი წამებაჲ ნათლისათჳს, რამეთუ ყოველნივე, ვითარცა ყუავილნი გჳრგჳნსა, შეჰგვანან ძლევასა მას მისსა.
    14.     მერმე თქუა წინაწარმეტყუელმან: „განათლდი, განათლდი, იერუსალჱმ, რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი, დიდებაჲ უფლისაჲ შენ ზედა გამობრწყინდეს“.
    15.     და ამით სიტყჳთა ახარებდა ეკლესიათა თჳსთა.
    16.     და მერმე პირველი იგი შესაძინელი სიტყჳთა თჳსითა, რამეთუ არღარა განგანათლებდეს შენ მზისთუალი ესე დღისი და ნუცამცა ნათელი მთოვარისაჲ გნათობს შენ ღამჱ.
    17.     და ჭეშმარიტისა მის ნათლისათჳს დააქცია მეორედ და თქუა, ვითარმედ მიგეც შენ აღნათქუემად ნათესავთა და ნათლად წარმართთა დაგადგინე შენ.
    18.     და დავით თქუა: „შენ მიერ არს წყაროჲ ცხორებისაჲ და ნათლითა შენითა ვიხილეთ ჩუენ ნათელი“.
    19.     და დანიელ ჰრქუა, ვითარმედ: „უწყის, რაჲ არს ბნელსა შინა და ნათელი არსვე მის თანა“.
    20.     მერმე თქუა დავით: „გამობრწყინდა ბნელისაგან ნათელი წრფელითაჲ“.
    21.     მერმე თქუა: „ნათელი მართალთაჲ მხიარულებით ვიყავ“.
    22.     და ამის ყოვლისა წამებისა შემდგომად დაჰბეჭდა თჳთ და იტყჳს: „მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ“.
    23.     მწუხრი დაეფლა, ვითარცა კრავი, მსგავსად მისად, რაჲთა არა უფლებდეს სიკუდილისა სიბნელჱ მის ზედა, ვითარცა კრავი იგი, რომელ დაიკლა ეგჳპტეს შინა.
    24.     ერეოდა ერი იგი და გამოვიდა ნათლად სიფიცხლისა მისგან და მორჩილებისა მისთჳს ფარაოჲსისა, რომელი-იგი იყო ეგჳპტჱს შინა, რომელნი ვითარმცა ღამესა ბნელსა დამკჳდრებულ იყვნეს მას შინა.
    25.     ეგრჱცა ჴელითა ჭეშმარიტისა მის კრავისაჲთა განცალიერდა ქედი ჩუენი ფიცხლისა მისგან უღლისა ეშმაკისაჲსა, რომელმან-იგი დასთჱსა ჩუენ შორის თესლი კეთილისაჲ.
    26.     განგჳკუეთნა ჩუენ უფალმან საკრველნი ჩუენნი ჯუარითა თჳსითა და განჰჴსნა ჩუენგან უღელი იგი მძიმჱ, რომელი მძლავრებით დაგჳმორჩილებდა ჩუენ, რამეთუ დაუმდაბლეთ მას ქედი ჩუენი ნებითა ჩუენითა, რომელი-იგი არა დაშურებოდა, რომელი ჰმონებდა მას.
    27.     ხოლო ამიერითგან მადლი იგი, რომელი იქმნა ჩუენ თანა, ვერ შემძლებელ ვართ, რაჲთამცა გარდავიჴადეთ იგი, გარნა ვითარცა ყოველთა წარმართთათჳს გარდაჴდად ვერ შემძლებელ ვართ, აღვიმსთობთ დღეს საჴსენებელსა მისსა და მივსცეთ მას ქჱბაჲ,
    28.     რაჲთა მეოხ მეყოს ჩუენ ყოველსა ჟამსა, ყავნ თჳსითა მით კეთილის-ყოფითა, რაჲთა არა მომაკლდეს ჩუენგან წყალობაჲ მისი და ვიხარებდეთ პირველითა და შემდგომითა მადლითა მისითა და ვაქებდეთ და ვადიდებდეთ მას აწ და მარადის, უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


20

    1.     22. თქუმული წმიდისა ევსები ეპისკოპოსისაჲ კჳრიაკისათჳს და უწესოდ მომღერალთათჳს
    2.     შემდგომად განტევებისა მის ჟამისა ეკლესიაჲთ დღესა კჳრიაკესა, ვიდრე ჯდაღა სანატრელი ევსები ეპისკოპოსი, წარდგა მის წინაშე ალექსანდრჱ და ჰრქუა მას: გევედრები შენ, უფალო, რომლისა სახისათჳს მოვიღეთ ბრძანებაჲ კრძალულებით დამარხვად წმიდისა კჳრიაკისაჲ და არა საქმე?
    3.     მაშინ იწყო სიტყუად წმიდამან ევსები და თქუა: ისმინჱ, შვილო, და გითხრა შენ ამის ყოვლისათჳს, რომელ რაჲ იქნების დღესა კჳრიაკჱსა, თუ კეთილი გნებავს და თუ ბოროტი, და დამარხვად ჩუენდა კჳრიაკჱ.
    4.     ესე არიან მიზეზნი მაგის სახისანი: რაჟამს უთხრობდა უფალი და ზრახვიდა მათ თანა, უჩუენა სახჱ მოწაფეთა თჳსთა:
    5.     „მოიღო პური იგი, აკურთხა და განტეხა და მისცა მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: ესე ჴორცი ჩემი არს, რომელი თქუენთჳს დაიფუშუნების მისატევებელად ცოდვათა ამას ჰყოფდით ჩემდა მოსაჴსენებელად.“
    6.     და ესე არს დღჱ მოსაჴსენებელი უფლისაჲ, რომელსაცა საუფლო ეწოდა.
    7.     ვითარმედ პირველად ვნებადმდე უფლისა არა ეწოდა მას საუფლოჲ, არამედ ვინაჲთგან ადგა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, საუფლო ეწოდა მას.
    8.     ამისთჳსცა მოვიღეთ დასაბამად მისა უქმებაჲ.
    9.     და ესე დღჱ არს დასაბამი მკუდრეთით აღდგომისაჲ.
    10.     და ამას შჳდსა დღესა მოგუცა ჩუენ საქმრად და ერთი ესე დღჱ მოგუეცა ჩუენ ლოცვისათჳს და განსუენებისათჳს და განსაწმედელად ცოდვათა, რომელნი ექუსთა მათ დღეთა ვქმნეთ უმეცრებითა და შესულებითა ამის სოფლისაჲთა.
    11.     შემოსრულსა ამას კჳრიაკესა, ცისკარსა, მივედ ეკლესიად და შეურდი წინაშე უფლისა, და მიუთხრენ მას შეცოდებანი შენნი, და აუარე მას, ცრემლითა შეინანე.
    12.     ლოცვითა დეგ და ჰგებდ, ვიდრე ჟამისა აღსრულებადმდე.
    13.     და მოიჴსენენ მსხუერპლსა მას ზედა რომელ-იგი პირველ ჯმნულ იყვნენ მშობელნი იგი შენნი და ძმანი და ნათესავნი და თესლ-ტომნი იგი შენნი.
    14.     ესეღა ჰყო, დიდი განთუენებაჲ იყოს მათთჳს, რომელნი-იგი პირველ წარსრულ იყვნენ.
    15.     და აღასრულე ლოცვაჲ იგი შენი, იხილე უფალი იგი შენი ვნებული და დამდაბლებული, დაკლული და განყოფილი, და არა მოკლებული.
    16.     და თუ გიპყრიეს წმიდად საუნჯე იგი სულისა შენისაჲ, მივედ და ეზიარე ჴორცსა მას და სისხლსა უფლისასა.
    17.     და უკუეთუ რაჲმე გაქუნდეს იჭვ გონებისა შენისაჲ, ნუ წარმდებ იქმნები ზიარებად, ვიდრემდის განიწმიდო სული შენი სინანულითა.
    18.     ხოლო ლოცვასა და ზიარებასა დეგ და ჰგებდ, ვიდრე ეკლესიისა განტევებადმდე.
    19.     მოჲჴსენე შენცა ბრალნი იგი იუდაჲს მიმცემელისანი და ნუ გამოხუალ ეკლესიით, რამეთუ იგი იქმნა დასაბამ წარწყმედისა იუდაისისა, რამეთუ არა ელოდა, არცა ჰგებდა ლოცვასა მას.
    20.     არამედ მო-ოდენ-იღო პური იგი ცხორებისაჲ, აღდგა და გამოვიდა, და მასვე ჟამსა შევიდა მისა ეშმაკი და იწრაფდა მიცემად უფლისა.
    21.     და უკუეთუ შენცა უწინარეს ჟამისა განტევებისა გამოხჳდჱ, შენცა მასვე საშჯელსა იპოვო.
    22.     ნუ მცირისა მის ჟამისათჳს ეზიარები საშჯელსა მას იუდაჲსსა.
    23.     არა მძიმე არს შენდა დგომაჲ და ლოდებაჲ.
    24.     არცა ზამთარი გაჭირებს შენ მუნ შიდა, არცა ცეცხლი, არცა სხუაჲ რაჲ გუემაჲ, არამედ მარტოდ მოთმინებაჲ უნებს ერთისა მის ჟამისათჳს.
    25.     ხოლო აწ არა თუ სხჳსა რაჲსამე მიზეზისათჳს ბრძანებულ არს ჩუენდა არა საქმედ დღესა კჳრიაკესა, არამედ რაჲთა ლოცვასა მოვიცალოთ, საქმესა უფლისასა მიხუალ ეკლესიად, უკუეთუ არა მიხჳდე, არარაჲ შეიძინო კეთილთაგანი.
    26.     მრავალნი დგანედ და მოელიედ მრავლითა წადიერებითა დღესა კჳრიაკესა, არამედ არა ყოველნი ერთსახედ მოელიედ.
    27.     რამეთუ მოშიშნი იგი ღმრთისანი დგანედ და ელიედ, ვითარმედ ოდეს მოიწიოს კჳრიაკჱ და ლოცვანი ჩუენნი შევწირნეთ ღმრთისა მიმართ, და პატიოსანსა ჴორცსა და სისხლსა უფლისა ჩუენისასა ვეზიარნეთ.
    28.     ხოლო უდებნი იგი და უგუნურნი დგანედ და ელიედ, რაჲთა საქმისაგან დაეყენნენ და ბოროტთა საქმეთათჳს მოიცალონ.
    29.     და ამას მე არა ვტყუვი, არამედ მოწამე არიან ჩემდა სახენი იგი, რომელნი იქმნებიან.
    30.     განვედ უბანთა ზედა და მუნ არავინ იხილო.
    31.     დღესა კჳრიაკესა განვედ, მუნ იხილო რომელნიმე ფანდურებითა, რომელნიმე ებნითა და ბობღნითა, რომელნიმე სტჳრითა და ტყუელვითა და ძნობითა, და რომელნიმე სხენედ და უსტჳნვედ მსგავსთა მათთჳს საქმედ ბოროტისა.
    32.     და თუ დედანი სადამე როკვედ, გინა შუშპრობედ, ადრე სრბით მუნ მიიწინიან.
    33.     მღდელნი ჰრეკედ და ქადაგებად წოდებისა ეკლესიად, და ყოველნივე უგუნურნი და უკეთურნი და ღუელფულნი სხენედ და არავინ მივიდებასა მას.
    34.     და ისმინის ჴმაჲ ქნარისაჲ, ყოველათავე ერთბამად ფერჴნი მათნი განუტევნიან და მეყსეულად მუნ იპოვნიან იგინი.
    35.     რაჲ-მე იხილიან იგი, რომელნი-იგი ეკლესიად მივიდიან?
    36.     უფალი ზედა საკურთხეველსა ინაჴით მჯდომარჱ, სერაბინნი სამებისა წმიდისა გალობასა გალობენ, სახარებისა ჴმანი ჴმითა მაღლითა, და მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, გალობაჲ და შესხმაჲ სულიერი, ჴსნისა და ცხორებისა მომატყუებელი.
    37.     ესე იხილიან და ესეცა ესმის, რომელნი მოვიდიან ეკლესიად.
    38.     ხოლო რომელნი-იგი მივიდიან თეატრონსა, რაჲ-მე იხილიან?
    39.     შესხმანი დევთანი და ჴმანი და ოხრანი საეშმაკონი, ტყუელვანი დაცემისანი, დედათა როკვანი, ვითარცა მეკერპეთანი და უფროჲს ხოლო, ვითარცა მკუნესართანი.
    40.     რაჲ არიან როკვანი იგი დედათანი, ანუ თუ ტყუელვანი, გინა თუ შუშპრობანი?
    41.     არამედ ყოველნი სიბოროტენი დევთანი არიან.
    42.     იხილჱღა, რასა-იგი იქმან: რომელი-იგი როკავნ, განიშიშულის თავი თჳსი ურცხჳნოდ და ხრინ თავსა, რომელსა-იგი ამცნებს და განაკრძალებს წმიდაჲ მოციქული პავლეჱ და იტყჳს: „არა ჯერ-არს დედაკაცისა თავდაუბურველობაჲ“.
    43.     ხოლო ამათ განიდრიკნიან ქედნი მათნი, და მიმოყრიედ მჴართა, იქცევედ და იდრეკედ ასოთა, ვითარცა დაჴსნილთა, და თეძოთა ხლდებიედ და რბიედ, რამეთუ ესრჱვე სახედ იქმან ეშმაკეულნი.
    44.     ხოლო მექნარჱ იგი დევი ძელსა მას ებრძვინ და ვითარცა კუროსა აყჳრებნ.
    45.     ესე ხილვანი არიან თეატრონისანი. ესე ყოველნი მსგავსებანი დევნათანი.
    46.     ყოვლნივე ესე წარწყმედისა და გეჰენიისა მომატყუებელნი არიან და ესევითარი მისაგებელი ბოროტი მიიღიან ამის მოქმედთა.
    47.     ხოლო აწ კმა იყვნენ ჩუენდა ექუსთა მათ დღეთა, სიბოროტისა საქმენი.
    48.     მოიცალე და დასცხერ დღესა მას კჳრიაკესა ბოროტისა საქმეთაგან.
    49.     უწყი-მეა, რამეთუ მრავალი რაჲმე საქმე უცნ ურთიერთას და თქჳან: მოიწიოს კჳრიაკე და განვაგდოთ სარჩელი?
    50.     საწყალობელო და უბადრუკო, თავყუანისცემისა და ლოცვისათჳს მიგებიეს ბრძანებაჲ და შენ საშჯელსა ეკაზმები?!
    51.     მოიწია კჳრიაკჱ და იგი ღამჱ ყოვლად განემზადებიან ბრძოლად მოყუასისა მიმართ თჳსისა.
    52.     და ვითარცა ცისკარი მოიწიის, მოვიდის იგი ეკლესიად შეჭურვილი.
    53.     პირველად ხუცესნი იქმანედ ამას: წარმოდგიან მათ წინაშე მსაჯულნი და ცემითა და გუემითა განაგებენ საშჯელსა.
    54.     და ამისსა შემდგომად შევიდიან ეკლესიად, ვითარცა მჴეცნი, ურთიერთას გულძჳრობით და იღრჭენედ კბილთა მათთა ერთმანერთსა ზედა.
    55.     ხოლო შეუგავს მღდელსა მას, რაჲთა გარდაიჴადოს ჟამი იგი ლოცვისაჲ მის განწესებულისაჲ ჟამსა.
    56.     ხოლო შენ, კაცო, ლოცვად მოიცალჱ და ნუ საშჯელად, რამეთუ რაოდენცა დიდ არს დღე იგი კჳრიაკე, ეგრეცა დიდ არიან ბრძანებულნი.
    57.     უკუეთუ ვინმე უღირსად იქცეოდის მას დღესა შინა, უღირს ხარ ზიარებად.
    58.     გინა თუ არა, მოიცალე, დაიმარხე და დეგ ეკლესიას, ვიდრემდის აღასრულნე ლოცვანი იგი.
    59.     ნუ ჰფუცავ, ნუცა აფუცებ დღესა კჳრიაკესა, რამეთუ ესე არს დღჱ, რომელ ქმნა უფალმან ლოცვისათჳს და აღჴოცისათჳს ცოდვათაჲსა და სინანულისათჳს.
    60.     აწ ვიხარებდეთ და ვსშუებდეთ ამას შინა ნუ სიმღერითა, მთრვალობითა, ნუცა როკვითა და ფანდურითა, ნუცა შუშპრობითა და ძნობითა, არამედ გალობითა ახლითა და შესხმითა სულიერითა.
    61.     იხილეღა წინაწარმეტყუელისა იგი თქუმული, ვითარ-იგი მარტოჲსა კჳრიაკისათჳს განაჩინებს.
    62.     არა თქუა, ვითარმედ: ესე დღენი არიან, რომელ ქმნნა უფალმან, არამედ მარტოჲსა მისთჳს თქუა.
    63.     უწყით, რამეთუ ყოველნივე დღენი უფალმან შექმნნა, და ყოველნივე დღენი უფლისანი არიან, და მისა მიმართ ჰგიან.
    64.     ხოლო წინაწარმეტყუელმან ამის მარტოჲსათჳს თქუა, ვითარმედ: „შექმნა უფალმან“.
    65.     არა თუ სხუანი იგი ექუსნი დღენი სხუამან ვინ შექმნნა, და ესე მარტოჲ ხოლო თჳთ შეიქმნა და ექუსნი იგი რაჲსათჳს-მე არა მოიჴსენნა?
    66.     რამეთუ სხუანი იგი საქმისა და შრომისათჳს ექუსნი იგი დღენი შექმნნა და თქუა: იქმოდე ყოველსავე საქმესა შენსა.
    67.     და მეშჳდესა მას დღესა განსუენებაჲ ბრძანა.
    68.     რამეთუ რაჟამს შჯულსა მისცემდა ღმერთი ჰებრაელთა მათ, დღჱ იგი შაბათი მისცა მათ განსასუენებელად, რამეთუ ამას დღესა შინა განისუენა ღმერთმან ყოველთაგან საქმეთა თჳსთა, ამისთჳსცა მათ უბრძანა ყოველთა საქმეთა დაცადებაჲ.
    69.     რამეთუ განარისხეს ღმერთი და არა დაიცვნეს მცნებანი მისნი, ფუცა პირითა წინაწარმეტყუელისაჲთა და თქუა: „ვერ შევიდენ იგინი განსასუენებელსა ჩემსა“.
    70.     ხოლო რაჟამს მოვიდა უფალი ზეცით ქუეყანად და იშვა წმიდისაგან ქალწულისა და განაახლა ყოველივე იგი შჯული,
    71.     რამეთუ თჳთ იგი იყო შემოქმედი შჯულისაჲ, განაგდო ყოველი ძუელი და მოგუცა ჩუენ მადლი იგი, ვითარცა წმიდაჲ მოციქული იტყჳს: რამეთუ ძუელი იგი წარჴდა და აჰა ესერა იქმნა ახალი.
    72.     რამეთუ ყოველივე მის მიერ განეწესა, რაჲთა დაჰჴსნეს შჯული იგი შაბათისაჲ მის და ნაცვალად მისსა წარმოაჩინოს სხუაჲ დღჱ ლოცვისაჲ და განსუენებისაჲ.
    73.     მოგუცა ჩუენ პირველი იგი დღჱ, რომელსა ეწოდა დასაბამი სოფლისა შესაქმისაჲ.
    74.     და სახელი დასდვა მას საუფლოჲ, რაჲთა სახელისა მისისაგან შეინანონ და დაიცვნენ მცნებანი ღმრთისანი.
    75.     შემოვიდის მუშაკი სახლად შენდა და მოიდრიკის ზურგი საქმესა შენსა.
    76.     და ექუსთა მათ დღეთა ვერ ჴელ-ეწიფის ზე ახილვად და ხილვად მზისთუალისაჲ, ვინა მოვალს, ანუ ვიდრე ვალს დაყჳთლებული და განტეხილი საქმითა შენითა, ოფლითა და შრომითა მით განიკაფებინ და ვერ ჴელ-ეწიფებინ ზე ახილვად და განსუენებად,
    77.     არამედ დგან და ელინ იგი დღესა მას კჳრიაკესა, რაჲთა მტუერი ღათუ იგი განყაროს, ვითარ რაჲმე ჴორცთა მათთაგან, და არიან ვინმე თქუენთაგანნი, რომელთა თქჳან დღჱსა კჳრიაკესა, თუ: დღეს შევსწიოთ გლახაკსა.
    78.     და არა უწყოდა, რომელ-იგი ჰნებავს კეთილისა საქმედ, მით შესცოდებნ ღმერთსა.
    79.     უკუეთუ მოიპარო მონაჲ ვისიმე და განჰყიდო იგი და განუყო გლახაკთა, რაჲთამცა მადლი მოვიღეთ უფლისაგან, ეგრჱვე სახედ, რომელთა მოიპარიან დღჱ იგი უფლისაჲ შესაწევნელად და სარგებელად გლახაკთა.
    80.     უკუეთუ გნებავს შეწევნად გლახაკთა, მიეც მას დღეთაგან, რომელთა ზედა გაქუს ბრძანებაჲ, და ნუ გარდახუალ მცნებათა ქრისტჱსთა, ნუ გარჱ-წარსცემ ყურსა შენსა სიტყუასა წერილისასა, ნუ დააკლდები ლოცვასა, ნუსადა განეშორები ეკლესიათა მათ შენთაგან.
    81.     არარაჲ უმაღლჱს არს ცათა, არამედ უმაღლეს არიან ეკლესიანი, ვიდრეღა ცანი და უბრწყინვალეს არიან მზისთუალისა და უნათლჱს არიან მთოვარისა და ვარსკულავთა.
    82.     ვიცნი მრავალნი, რომელთა ექუსნი ესე დღენი და თჳთ კჳრიაკჱცა და თთუეცა სავსებით გარდაჴდის, და არა შევიდიან ეკლესიად.
    83.     და თუ რაჲმე მოიწიის მათ ზედა ბოროტისა საქმჱ, ჰბრძოლებედ ღმერთსა ამის სახისათჳს.
    84.     რავდენ განეშორო ეკლესიისაგან, ეგდენცა ღმერთი განგეშოროს შენგან ვითარცა იტყჳს წინაწარმეტყუელი: „რამეთუ აჰა ესერა რომელთა განიშორნეს თავნი მათნი შენგან, იგინი წარწყმიდენ და მოისრნენ ყოველნი, რომელნი განგიდგენ შენგან.
    85.     ხოლო ჩემი მიახლებაჲ ღმრთისაჲ კეთილ არს დადებად უფლისა მიმართ სასოებაჲ ჩემი“.
    86.     ამისთჳსცა ნუ შეურაცხ-ჰყოფ შენ დღესა საუფლოსა, ეკლესიად ლოცვად მიისწრაფე, რამეთუ ესე დღჱ ლოცვისათჳს მოგეცა შენ.
    87.     და ჩუენცა ყოველთა ერთობით და ერთობითცა ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.


21

     1.     22. ა. დ. საკითხავი ახალკჳრიაკისათჳს ჰპოვნეთ ამაღლებისათა წინაჲთ იოვანე ოქროპირისაჲ.
    2.     უწინა იგი იკითხოთ და თომა მოციქულისაჲ


22

     1.     23. ზატიკთა ბ-სა ხუთშაბათსა საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა ეფრემისი ელიაჲსთჳს წინაწარმეტყუელისა და მიქაელ მთავარანგელოზისა
    2.     განდიდნა შიში ღმრთისაჲ და ნეტარ არს, რომელმან მოიპოვოს იგი და დაიმარხნეს მცნებანი მისნი, რამეთუ არა ხოლო თუ ამას სოფელსა ადიდოს იგი და პატიოსან ყოს,
    3.     არამედ ცათა შინა აღამაღლოს და მისცეს მას ჴელმწიფებაჲ, ზეცისა ანგელოზთა თანა და წმიდათა და რჩეულთა მისთა თანა დაამკჳდროს,
    4.     დაღათუ იყვნენ იგინი შეურაცხ ქუეყანასა ზედა, ხოლო საქმენი მათნი დიდ იყვნედ ცათა შინა და რომელთა არარაჲ მოიგონ ქუეყანასა ზედა, სუფევდენ იგინი ცათა შინა უკუნისამდე.
    5.     გულისხმა-ყავთ გონებითა თქუენითა, ძმანო ჩემნო, და მიჰხედეთ ელია წინაწარმეტყუელსა, ვითარ-იგი განკრძალულ იყო ჴორცთა შინა და ძალითა სულისა მისისაჲთა შეიმუსრნეს დიდებულნი და დაემჴუნეს ზუავნი და ამპარტავანნი.
    6.     მიჰხედა მას ეშმაკმან და შეძრწუნდა.
    7.     მოიმტკიცა ელია მკლავნი თჳსნი, ვითარცა მბრძულმან ახოვანმან, და განემზადა ვითარცა ჭურვილი, რომელი განვალნ წყობად მტერისა.
    8.     მიჰსცა თავი თჳსი, ვითარცა მონამან და უფალმან მისმან ყო იგი მფლობელ სახლსა თჳსსა ზედა, დაუტევნა მშობელნი და მოყუასნი თჳსნი და იქმნა იგი მეგობარ ანგელოზთა.
    9.     ილოცა ვედრებითა და აღიწია ჴმაჲ ვედრებისა მისისაჲ ცათა შინა, ვიდრემდის მიიწია წინაშე ღმრთისა, გამოვიდა სული სიწმიდისა მისისაჲ, ვითარცა სულნელებაჲ საკუმეველისაჲ
    10.     და მიეფინა იგი ყოველსა სოფელსა და განიხარჱს მისთჳს ანგელოზთა ზეცისათა და შეიწყნარა უფალმან ვედრებაჲ მისი და აღუსრულა ნებაჲ მისი, და უკუეთუ ჩუენცა მივემსგავსნეთ მას და მოვიპოვოთ სათნოებაჲ მისი,
    11.     ეგრჱთვე შეიწიროს ლოცვაჲ და მარხვა ჩუენი უფალმან და მოავლინოს წყალობაჲ მისი და კურთხევაჲ მისი ჩუენ ზედა და მშჳდობაჲ ყოველთა დაბადებულთა ზედა.
    12.     აწ უკუე კმა არს მონისაჲ მის ესევითარი სახიერებაჲ უფლისა მისისა მიმართ, რამეთუ რომელმან მოიძულოს სოფელი ესე წარმავალი და შეიყუაროს უფალი თჳსი ყოვლითა გულითა, იქმნეს იგი მეგობარ ანგელოზთა და მოყუარჱ რჩეულთა მისთა.
    13.     ხოლო მონაჲ იგი ღმრთისაჲ ელია აღივსო სულითა წმიდითა და განმტკიცნა სარწმუნოებითა და შეჰშურდა მას შური უფლისაჲ და აღიძრა გულისწყრომითა და თქუა თავსა შინა თჳსსა:
    14.     ჵ საქმჱ ბოროტი, რამეთუ კერპნი თაყუანის-იცემებიან კაცთაგან და უფალი ღმერთი ჩუენი არა იცნობების დამბადებელად და არცა იმსახურების ჯერისაებრ.
    15.     უმჯობეს არს ჩემდა, რაჲთა მოვკუდე და არღარარა ვცხომდჱ ქუეყანასა ზედა ესევითარითა ცხოვრებითა, ესევითართა შორის კაცთა ამაოთა.
    16.     და სულმოკლჱ იქმნა წინაწარმეტყუელი ელია და თქუა თავსა შინა თჳსსა: რაჲ-მე ვყო აქაბის მეფისათჳს, ანუ ერისა მის ისრაჱლისა, რამეთუ უფალი ღმერთი ჩემი დაუტევეს და მიიქცეს კერპთა მიმართ უსულოთა?
    17.     და აწ არარაჲ სხუაჲ ჯერ-არს ჩემდა, გარნა რაჲთა ფიცით დავამტკიცო გუემაჲ მათი უფლისა მიერ და გამოვიდეს პირისა ჩემისაგან სიტყუაჲ, ვითარცა ცეცხლი შემწუველი და შეჭამნეს იგინი.
    18.     და აღვაღო პირი ჩემი ლოცვად და ვედრებად უფლისა მიმართ, ვითარცა მოსჱ წინაწარმეტყუელმან და დავანთქნე ქუესკნელთა ქუეყანისათა, ვითარცა-იგი დაითქნეს დათან და აბირონ, რაჲთა ცნან მართალთა, ვინ-იგი შური იძია მათგან.
    19.     და სხუაჲცა გულისსიტყუაჲ აღსძრავს გულსა ჩემსა და მეტყჳს: რაჲთა შიმშილითა და წყურვილითა განვკაფნე იგინი და დავაყენო მათგან ცუარი ცისაჲ და წჳმაჲ და განვაჴმო პირი ქუეყანისაჲ,
    20.     რაჲთა ცნას სახლმან აქაბისმან, ვითარმედ ღმერთმან განაძლიერნის მოყუარენი მისნი უფროჲს მეფეთა უშჯულოთა, და ყოველი, რომელი ითხოვონ ქუეყანასა ზედა, მისცემს მათ ცათა შინა.
    21.     ესე სიტყუანი თქუნა ელია წინაწარმეტყუელმან თავსა შინა თჳსსა და შეძრწუნდა შურითა უფლისაჲთა და განმწარდა გული მისი, რომელი აქუნდა გულსა მისსა და ფუცა სახელსა უფლისასა
    22.     და თქუა: ცხოველ არს უფალი ღმერთი ჩემი, რომელსა ვჰმსახურებ და მრწამს და რომლისა წინაშე წარვდგები ყოველსა ჟამსა, რამეთუ არა იყო ცუარი, გინა წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა უკეთურებისათჳს სახლისა აქაბ მეფისა,
    23.     რამეთუ დაუტევეს ღმერთი და ჰმსახურებენ კერპთა და უვარ-უყოფიეს შემოქმედი მათი და თაყუანის-სცემენ ბაალსა, კერპსა მას საძაგელსა და ბილწსა.
    24.     და აწ მე ვაცნობო ჴელმწიფებაჲ და ძალი უფლისა ღმრთისა ჩემისაჲ სიყმილითა, რაჲთა არღარა ცხონდენ იგინი და დავაყენო ცუარი და წჳმაჲ,
    25.     რაჲთა არღარა ჭამონ ნაყოფთა მისთაგანი არარაჲ, და განვაჴმნე შესადინელნი ზღუათანი ნაყოფითურთ, რაჲთა არღარა იზარდებოდიან მას ზედა ქცევითა და ვაჭრობითა, ვითარ შეურაცხ-ყვეს უფალი ღმერთი მათი და ჰმსახურებენ კერპთა ამაოებასა.
    26.     და აწ დამიჴშავს ბჭჱ ესე და ვინ არს, რომელმან განაღოს იგი თჳნიერ ჩემსა, რაჲთა გულისხმა-ყონ მეფეთა ქუეყანისათა, ვითარმედ უფალი ღმერთი ელიაჲსი უფალ არს დიდებისაჲ, რომელი აცხოვნებს და მოაკუდინებს,
    27.     და რაჲთა მოაქციონ მათ უფლისა ღმრთისა მათისა და იცნან იგი და თავყანის-სცენ და ჰრწმენეს სახელი ღმრთეებისა მისისაჲ, რომლითა მიემთხჳნენ წყალობასა მისსა და დაიმკჳდრონ სასუფეველი მისი.
    28.     და ღაღად-ყო მონამან ღმრთისამან ელია და შეკრნა ცანი გულისწყრომითა დიდითა.
    29.     ხოლო ქუეყანაჲ შეძრწუნდა და აღივსო მწუხარებითა დიდითა და თქუა: ვაჲ ჩემდა, რაჲ ესე შემთხჳა მე და მკჳდრთა ჩემთა!
    30.     ვაჲ ჩემდა, კაცისა ამისგან ფიცხლისა, ვინ ევედროს ამას და დააცხროს გულისწყრომაჲ მისი და სიფიცხლჱ მისი მოდრიკოს?
    31.     მრავალგზის მასმიეს რისხვაჲ უფლისა ღმრთისა ჩემისაჲ, რაჟამს მომხედის მე გულისწყრომით და არა შევძრწუნდი მისგან ესრჱთ, ვითარ-ესე აწ შეშინებულ ვარ ამისგან კაცისა.
    32.     რამეთუ უწყი, ვითარმედ უფალი ღმერთი ჩემი მოწყალჱ არს, დაღათუ განამრავლის რისხვაჲ მისი, არამედ უფროჲსად განმრავლდის წყალობაჲ მისი ჩემ ზედა, და რაჟამს იგი განრისხნა ადამის ზედა, მივეცი მის გამო მე წყევასა...
    33.     და განირყუნა ყოველი სოფელი და წარწყმდეს ყოველნი მკჳდრნი მისნი, შემცირდა სიპოხჱ და არღარა იპოვა ზეთი.
    34.     მოაკლდეს და განქარდეს საწნეხელნი და არღარა ისმოდა ჴმაჲ მწნეხელთაჲ საწნახელთა შინა და განჴმა ვენაჴი და დასცჳვა ნაყოფი თჳსი, მოაკლდა და განქარდა ყოველი საშუებელი კაცთაჲ.
    35.     წარწყმდა ზეთი და დაივსო სანთელი, მოწყდეს მთავარნი შიმშილი და განქარდა ჴელმწიფებაჲ მათი და დიდებაჲ უფლებისა მათისაჲ, განიბნია სიმდიდრჱ მდიდართაჲ
    36.     და განჰმარტნეს ჴელნი მათნი თხოვად, ქველისსაქმისა მოღებად, მოწყდეს ყრმანი მათნი, მოისრნეს ჭაპუკნი განსაცდელისა მისგან და დაშთომილთაჲ მათ შეიცვალა ხატი შეუნიერებისა მათისაჲ სიყმილითა.
    37.     დასცხრა ქორწილი და არღარა ისმოდა ჴმაჲ სიძისაჲ, არცაღა განცხრომაჲ მექორწილეთაჲ და არცა ღიმილი სიძისაჲ სასძლოსა შინა.
    38.     განქარდა მეგობართა სიყუარული და მეცნიერთა სიხარული და შეიცვალა ქალწულთა შეუნიერებაჲ და ჭაბუკთა სიკეთჱ და გარდაიქცა განცხრომაჲ მათი გლოვად და შუენებაჲ მათი მწუხარებად.
    39.     განჴმა სძჱ მშობელთაგან და მოწყდეს ჩჩჳლნი უსძჱობითა.
    40.     მოისრნეს მფრინველნი შიმშილითა და მოწყდეს მჴეცნი და პირუტყუნი უსაჭმლობითა.
    41.     და განიხრწნა ყოველი ქუეყანაჲ სიტყჳთა ელია წინაწარმეტყუელისაჲთა და აღუსრულა უფალმან ნებაჲ მისი და უზეშთაჱს ყო იგი ყოველთა დაბადებულთა მისთა, მან მხოლომან უფალმან, რამეთუ იგი არს მომტევებელი ცოდვათა ჩუენთაჲ და ადიდნის მადიდებელნი მისნი.
    42.     და მას ყოველსა თანა ჭირსა და განსაცდელსა, რომელი შეემთხჳა ქუეყანასა და მკჳდრთა მისთა, არავე დასცხრა გულისწყრომაჲ იგი ელიაჲსი და არცა განქარდა რისხვაჲ მისი დაბადებულთაგან.
    43.     და კუალად ქუეყანამან იწყო ვედრებად ელია წინაწარმეტყუელისა და ჰრქუა: გევედრები და ვითხოვ შენგან, ვითარცა დედაჲ, რომელი ევედრებინ შვილსა თჳსსა, შემიწყალე მე და შეიწყალჱ მკჳდრნი ჩემნი და ნუ წარსწყმედ მართალთა ცოდვილთა მიზეზითა.
    44.     და ვითარ ისმინა მისი ელია, კუალად ჰრქუა მას ქუეყანამან: ჵ მიწისაგან დაბადებულო, რად ეძულობ შვილთა მიწისათა და პირი იგი, რომელ იზარდების ჩემგან, რაჲსათჳს აღებ ლოცვად ვნებად ჩემდა?
    45.     ჵ უცხოებით მკჳდრო ჩემო, რად მოიძულენ მკჳდრნი ჩემნი?
    46.     ჵ მონაო უფლისმოყუარეო, რომელმან დაიმარხენ მცნებანი მისნი, რად შეურაცხ-ჰყვენ ნივთნი ბუნებისა შენისანი და მოიძაგენ მსგავსნი აგებულობისა შენისანი, რომელნი მყოფ არიან ქუეყანასა ზედა?
    47.     აჰა ესერა, რომელნი მკჳდრნი ჩემნი გევედრებიან შენ და ღაღადებენ ღმრთისა მიმართ და არა ისმენ მათსა.
    48.     არამედ აწ ისმინჱ მშობელისა შენისაჲ, რომლისაგან დაებადე, და განჴსნენ ღრუბელნი შობად წჳმისა.
    49.     და სრულიად აჰფხური ნაყოფთა ჩემთა, ანუ ვითარ სათნო-გიჩნს საქმჱ ესე?
    50.     რამეთუ ჩემგან მიიღებ საზრდელსა და მე დამაყენე საზრდელისა ჩემისაგან, ჰსუამ შენ წყალსა და მე განმაჴმე წყურილითა.
    51.     და აწ უკუეთუ ჯერ-არს, წინაწარმეტყუელო უფლისაო განჰჴსენ კრულებაჲ ესე, რომელ განაჩინე, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს მისსა განჴსნად თჳნიერ შენსა.
    52.     და უკუეთუ შენ არა მიითუალო ვედრებაჲ ჩემი და არცა მიითუალო ლოცვაჲ ჩემი, ღაღად-ვყო უფლისა მიმართ შესმენად შენდა, წინაწარმეტყუელო უფლისაო.
    53.     მიუგო ელია წინაწარმეტყუელმან და ჰრქუა ქუეყანასა: გარქუ შენ, მრავალგზის, ვითარმედ ვფუცჱ მე სახელსა უფლისა ღმრთისა ჩემისასა და არა შევინანო, არცა განვაცრუვო პირი ჩემი ...ლისთჳს ურჩულოჲსა.
    54.     რამეთუ შენ ხარ ღმერთი მართალთაჲ და შეიწყნარებ მონანულთა სინანულსა და ცოდვილთა მოქცევასა და დიდებულ არს სახელი შენი უკუნისამდე.
    55.     მიუგო უფალმან ქუეყანასა და ჰრქუა: ვითარმცა სათნო-მიჩნდა უმშჯავროდ გუემაჲ შენი და უსამართლოდ ტანჯვაჲ შენი?
    56.     და უკუეთუ თავს-იდევ წყევაჲ ცოდვილთათჳს, არამედ განმზადებულ ვარ მე მოვლინებად სიყუარულისა ძისა ჩემისა,
    57.     რაჲთა ვიდოდის შენ ზედა და მიუტევნეს ცოდვილთა შეცოდებანი მათნი და დაჰჴსნას შუვაკედელი ზღუდისაჲ მის და განხეთქუს საკრველი კრულებისაჲ მის და იყო შენ კურთხეულ მის მიერ.
    58.     ხოლო ელია წინაწარმეტყუელსა არა წინა-აღუდგები და არცა დავჰჴსნი განჩინებულსა მისსა, არამედ სათნო-მიჩნს ნებისა მისისა აღსრულებაჲ, რამეთუ მოვავლინე იგი, რაჲთა გამოარჩიოს იფქლი ღუარძლისაგან და განაქარვოს თესლი მისი ქუეყანით.
    59.     რამეთუ ფრიად განამრავლჱს იგი და შეჰრიეს იგი ნაყოფთა თანა კეთილთა და საშუებელთა ჩემთა მიიღებენ და ჰყოფენ მათ შესაწირავად კერპთა მათთა.
    60.     ვითარ იხილა ესე მონამან ჩემმან ილია, აღიძრა იგი შურითა ჩემთჳს და განდიდნა რისხვაჲ გულისწყრომისა მისისაჲ, რამეთუ ვაყავ იგი სანთელ აღნთებულ, რაჲთა ჰნათობდეს ყოველთა, რომელნი არიან სახლსა შინა ჩემსა.
    61.     ხოლო მონამან ჩემმან ელია ვითარ იხილა, რამეთუ შეიყუარეს ბნელი უფროჲს ნათლისა, განაშორა თავი თჳსი სახლსა მამისა თჳსისასა და დაუტევნა იგი ბნელსა შინა, შეკრნა ცანი და დააყენა ცუარი და წჳმაჲ და შეაძრწუნა პირი ქუეყანისაჲ,
    62.     რამეთუ მოვავლინე იგი წინაწარმეტყუელად და მღდლად, რაჲთა ასწაოს კაცთა რჩული ჩემი და განამტკიცნეს იგინი დამარხვად მცნებათა ჩემთა.
    63.     და იხილა მან ურჩებაჲ იგი მათი და უკეთურებაჲ, განძჳნდა რისხვაჲ გულისწყრომისა მისისაჲ, და მიაგოს მათ ღირსი საქმეთა მათთაჲ.
    64.     ხოლო მე არა ურჩ-ვექმნები მონასა ჩემსა, რომელმან დაიცვნა მცნებანი ჩემნი და ვაცადო იგი, ვიდრემდის თჳთ დასცხრეს რისხვაჲ გულისწყრომისა მისისაჲ, და შემდგომად მისა მოუწოდო მყუდროდ და განჰჴსნეს განჩინებაჲ იგი კრულებისაჲ.
    65.     და მაშინ შევიწყალნჱ დაბადებულნი, და მით გულისხმა-ყონ ყოველთა მართალთა, ვითარმედ სათნო-მიჩს აღსრულებად ნებისა მათისაჲ, და აღვამაღლო საჴსენებელი მათი ყოველსა სოფელსა და განუმზადო მათ სამკჳდრებელი სასუფეველსა ცათასა.
    66.     და შემდგომად სიტყუათა ამათ, რომელ ჰრქუა ღმერთმან ქუეყანასა, აღიძრა სიტყჳსგებაჲ და ორგულებაჲ შორის ანგელოზთა და იტყოდეს: რაჲ არს საქმჱ ესე კაცისაჲ ამის, რამეთუ სიტყჳთა ერთითა, რომელი გამოჴდა პირისა მისისაგან, წარწყმიდნა ყოველნი დაბადებულნი ღმრთისანი.
    67.     მოედით უკუე აწ და მივიდეთ, თაყუანის-ვსცეთ ღმერთსა და ვჰკითხოთ მას და ვთქუათ: უფალო, განაგე ქუეყანაჲ, რომელი მიახლებულ არს წარწყმედასა და ულხინე მკჳდრთა მისთა და შეიწყალენ დაბადებულნი მისნი!
    68.     და აღვიდეს ყოველნი ანგელოზნი და მთავარანგელოზნი, თაყუანის-სცეს უფალსა და ევედრებოდეს, რაჲთა შეიწყალნეს დაბადებულნი თჳსნი.
    69.     და წარდგა მიქაელ მთავარანგელოზი წინაშე უფლისა ვედრებით.
    70.     ესრე იტყოდა: გევედრები შენ, უფალო, და თაყუანის-ვცემ ღმრთეებასა შენსა, მაუწყე ჩუენ, თუ ნანდჳლ მოახლებულ არს აღსასრ… და მართალთა.
    71.     ვითარ-მე შევაწუხო იგი აწ და განვარისხო, რომელმან მოიძულნა საშუებელნი და მშობელნი თჳსნი და ნათესავნი და ყოველი ერი თჳსი სიყუარულისათჳს ჩემისა და არარად შეჰრაცხა სოფლისა სიხარული საშუებლითურთ, და ამის გამო უგლომელ არს იგი ქუეყანისა უჴრებასა.
    72.     და მე მარტოჲ შემიყუარა მჴსნელად თჳსა და სათნოებისა ჩემისათჳს მოიძულა ყოველი სოფელი სავსჱბითურთ მისით, და ვითარ-იგი მან ყო სათნოებაჲ ჩემი, მეცა აღვასრულო ნებაჲ მისი და არა დავჰჴსნი განჩინებასა მისსა.
    73.     რამეთუ კაცი ერთი მართალი მირჩევიეს უფროჲს ყოველთა კაცთა და შევიწყნარებ მას და მიყუარს იგი ჴორცთა მისთა სიწმიდისათჳს და მთნავს იგი უფროჲს ძეთა ისრაჱლისათა, რომელთა შეაგინეს ყოველი ქუეყანაჲ კერპებითა მათითა და შეაბილწნეს ჴორცნი მათნი არაწმიდებითა მათითა.
    74.     მაშინ მთავარანგელოზმან ღრუბელი იგი გარდამოიყვანა წინაშე უფლისაჲთ და მოიღო ბრძანებაჲ, რაჲთა გარდამოიყვანოს ღრუბელი თჳნიერ ცუარისა და წჳმისა და პოვა ელია მჯდომარჱ მთასა ზედა ქორათისასა.
    75.     და აღიხილნა თუალნი თჳსნი ელია და იხილა ღრუბელი მომავალი და დაუკჳრდა და წამ-უყვნა მას მკსინვარედრე.
    76.     და ღრუბელთა მათ ვითარ იხილჱს ელია, დაეყენნეს სლვად შიშისა მისგან.
    77.     და ელია უფროჲსად შეიჭუნა წარბნი თჳსნი და განრისხნა ვითარცა მბრძული.
    78.     ხოლო ღრუბელნი იგი კუალად-იქცეს და დადგეს წინაშე ანგელოზისა მის, და ჰრქუა მათ მთავარანგელოზმან მან: რაჲსათჳს დაეყენენით სლვისაგან?
    79.     წარემართენით და ვიდოდეთ!
    80.     ხოლო მათ ჰრქუეს მას: გევედრებით შენ, მოგუეახლჱ ჩუენ და გაუწყოთ, რაჲსათჳს დავეყენენით ჩუენ სლვისაგან.
    81.     და ვითარ მიეახლა მათ, ჰრქუეს მას: აჰა ესერა, არს კაცი იგი, რომლისაჲ გაუწყოთ შენ, რამეთუ აღდგა იგი და წამ-მიყვნა ჩუენ მკსინვარედ და ვერ შემძლჱბელ ვართ ჩუენ სლვად შიშისა მისისაგან.
    82.     მაშინ მიეახლა მთავარანგელოზი იგი ელია წინაწარმეტყუელსა და ჰრქუა მას: მომიღებიეს ბრძანებაჲ უფლისა მიერ პირველ გარდამოსლვისა ჩემისა შენდა და აწ გევედრები შენ,
    83.     რაჲთა განჰჴსნე კრულებაჲ ესე, რომელი განაჩინჱ, და უბრძანე ღრუბელთა, რაჲთა გარდამოიღონ წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა.
    84.     მიუგო მას ელია წინაწარმეტყუელმან და ჰრქუა: რამეთუ გამოვიდა პირისა ჩემისაგან სიტყუაჲ და არღარა კუალად-ვაქციო იგი, რამეთუ ვფუცჱ სახელსა უფლისასა და არა შევინანო, რაჲთა არა მტყუვრად გამოვჩნდე,
    85.     რამეთუ არა გარდამოჴდეს ცუარი გინა წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა, ვიდრემდის აღვასრულო ნებაჲ ჩემი და შური ვიძიო ღმრთისათჳს.
    86.     ჰრქუა მას მთავარანგელოზმან: უკუეთუ შენ წმიდაჲ ხარ და იქადი სიწმიდითა შენითა, ხოლო მე არა მეშინის შენგან.
    87.     არამედ მაუწყე მე, რაჲსათჳს დააყენენ ღრუბელნი წჳმისაგან და განაქარვე ჴელმწიფებაჲ ჩემი?
    88.     მითხარ მე, ჵ მიწაო და მიწისაგანო, ვინ გასწავა შენ ესევითარი ფიცი, რაჲთამცა ჰფუცჱ ცხოველებასა უფლისასა, ანუ ვინ მიგიძღუა შენ ესევითარსა საქმესა, ანუ არა უწყია, რამეთუ მიწაჲ ხარ შენ ქუეყანასა ზედა?
    89.     და გნებავს, რაჲთა ჰსცვალო ბრძანებაჲ ღმრთისაჲ და ეძიებ ყოველთა კაცთა წარწყმედასა, რაჲთა შენ ხოლო მარტოჲ დაშთე ქუეყანასა ზედა.
    90.     ჩუენ ანგელოზნი ცისანი, დაგუბადნა ღმერთმან ცეცხლისაგან და ქარისა და ერთიცა ჩუენგანი ვერ შემძლებელ არს, ვითარცა ფუცა მაცხოვარებასა უფლისასა.
    91.     და შენ, რომელი მიწისაგან დაებადჱ, კადნიერ იქმენ ფუცვად ცხოველებასა ღმრთისასა, რაჲთა დაამტკიცო ნებაჲ შენი.
    92.     უწყოდჱ, რამეთუ მრავალნი კაცნი არიან ქუეყანასა ზედა, რომელნი უფროჲს არიან შენსა წინაშე უფლისა და არავინ მათგანმან იკადრა ფუცვად ცხოველებასა უფლისასა.
    93.     და მას ყოველსა თანა, რომელ ჰყავ და განჰყუენ შუენიერებაჲ ქუეყანისაჲ და განაქარვჱ ჴელმწიფებაჲ ზეცისაჲ და არავე დასცხრა გულისწყრომაჲ შენი დაბადებულთაგან, არამედ არცაღა უფლისა შენისასა ვჰგონებ, ვითარმცა ინება განრყუნაჲ ქუეყნისაჲ დაჯერებისა შენისათჳს.
    94.     და უფალი ჩემი და შენი იგი მხოლოჲ ერთ არს, შეიწყალნის მართალნი და ცოდვილთაჲ ჰნებავს ცხოვრებაჲ, და არავისი დაბადებულთაგანისაჲ სათნო-უჩს წარწყმედაჲ, არამედ იხარებს იგი მოქცევასა მათ ზედა სინანულსა და ამით ევედრების ღმრთეებაჲ მისი.
    95.     და კუალად ჰრქუა მთავარანგელოზმან ელიას: ფრიად განვაგრძვენ სიტყუანი ჩემნი შენდა მიმართ, და არა მომიგებ, არცა მეტყჳ რას, რომელმან შეაწუხჱ და წარწყმიდჱ ქუეყანაჲ და მკჳდრნი მისნი სახლისათჳს აქაბისისა და ერისა მისისათჳს.
    96.     და უკუეთუ აქაბ ცოდა, რაჲ თანა-აც ხეთა ნერგთა, რომელთაჲ ფურცელი დაცუვნებულ არს და ნაყოფი დამჭნარ არს?
    97.     და წინაწარმეტყუელებაჲ პირველთაჲ მათ დაჴსნილ არს და განქარვებულ, რომელნი იტყოდეს სიხარულსა კაცთასა ქუეყანისა ნაყოფთაგან.
    98.     და უკუეთუ შენ თავი შენი განგიწირავს და ეძულობ მას, შეიწყალენ ჩჩჳლნი, მოხუცებულნი, გლახანი და უძლურნი.
    99.     ხოლო ვითარ ელია არა მიჰხედნა მთავარანგელოზსა მას, ღრუბელთა განმგებელსა, და არცა მი-რაჲ-უგო მას და არცა შე-რაჲ-უჴდა გულისსიტყუაჲ მათგანი ყოვლად ჰრქუა მთავარანგელოზმან მან: უწყოდჱ,
    100.     რამეთუ მე და შენ წარდგომად ვართ წინაშე უფლისა და მან მხოლომან ისმინნეს სიტყუანი ჩემნი და შენნი, ვინაჲთგან არა ისმინე შენ ვედრებაჲ ჩემი და აჰა ესერა, აღვალ მე წინაშე ღმრთისა და ვყო შესმენაჲ შენი და ვაუწყო,
    101.     რამეთუ განაქარვე ბრძანებაჲ მისი და დაამტკიცე ნებაჲ შენი, რამეთუ მას მხოლოსა დაედვა ბრძანებაჲ ქუეყანასა ზედა, რაჲთა არა განქარდეს ზამთარი და ზაფხული და არცა მოაკლდეს თესლი და მკაჲ და აღმოცენებაჲ ნაყოფთაჲ და ყუავილი მდელოთაჲ.
    102.     და აჰა ესერა რა, ყოველი წარწყმიდა სიტყუამან შენმან და იპოე შენ წინააღმდგომ ბრძანებასა უფლისასა აღსრულებითა ნებისა შენისაჲთა, და ესე ყოველი ვაუწყო უფალსა,
    103.     არამედ კუალადცა გევედრები, ისმინე ჩემი და განჰჴსენ კრულებაჲ ესე, რომელი განაჩინე და ყავ გარდამოსლვაჲ წჳმისაჲ ბრძანებითა უფლისაჲთა ქუეყანასა ზედა.
    104.     იხარებს უფალი და ჰნებავს, რაჲთა გარდამოავლინოს წყალობაჲ მისი დაბადებულთა თჳსთა ზედა, რამეთუ მოწყალჱ არს და შემწყნარებელ.
    105.     მაშინ მიუგო ელია ანგელოზსა მას და ჰრქუა: რამეთუ განაგრძენ სიტყუანი შენნი ჩემდა მომართ და მე ვდომი და ვისმენ, აწ ისმინე ჩემი, რამეთუ მნებავს სიტყჳსგებაჲ შენი სიტყუათაებრ,
    106.     უკუეთუ შენ ანგელოზი ხარ ზეცისაჲ ანგელოზთაგანი, განჰმარტენ ფრთენი შენნი და აღჰფრიდი ზეცად და შეერთე მოყუასთა შენთა, და უკუეთუ გაქუს ჴელმწიფებაჲ ღრუბელთა ზედა.
    107.     ხოლო მე თქუმისა შენისაგან არა მეშინის, რამეთუ არა გაქუს ჴელმწიფებაჲ ჩემ ზედა, უკუეთუ უჯერო-გიჩნს განჩინებაჲ ჩემი, ხოლო შენ არავე სათნოჲ განიზრახჱ, ვინაჲთგან არა განჰრიხენ უფლისა ღმრთისა შენისათჳს, ვითარ-ესე მე მდუღარე ვარ და მუშურნე უფლისა.
    108.     და უკუეთუ ზეცისა ძალთაგანი ხარ ბრძულად ჩემდა და ყუედრებად, დაღათუ შენ ცეცხლისაგან დაებადჱ, ხოლო სიტყუაჲ პირისა ჩემისაჲ ცეცხლებრ შემწუველ არს და ცხოველ არს უფალი ღმერთი ჩემი, რომლისა წინაშე წარვდგები და ვჰმსახურებ და ბრძანებათა მისთა აღვასრულებ.
    109.     უკუეთუმცა არა შიშისა მისისათჳს ვჰრიდებდი და რაჲთა არა ურჩ-ვექმნე ბრძანებასა მისსა, ვთქუმცა სიტყუაჲ ერთი და დამცა-ვაქციე ქუეყანაჲ უსამართლოებისათჳს, მკჳდრთა მისთაჲსა და უშჯულოებისა.
    110.     შენ სამე უმეცარ ხარ, რამეთუ ზეცას არს საყოფელი შენი და არა უწყი, რაჲ იქმნების ქუეყანასა ზედა, რომელსა შინა სახლი აქაბისი განფრდილ არს და ერი მისი გარდასრულ არს რჩულსა ღმრთისასა და დღითი-დღედ იქმნებიან უშჯულოებანი მრავალსახენი და სიბილწენი.
    111.     და უკუეთუმცა მეცნიერ იყავნ შენ საქმეთა მათთა, არა სამემცა სდეგ აქა და მევედრებოდჱ მათთჳს, რომელსა იგინი არა ღირს არიან.
    112.     მიუგო მას ანგელოზმან მან და ჰრქუა: რაჲსა აქაბისა სახლისათჳს წარსწყმედ ურიცხუთა მართალთა და ბევრეულთა ჩჩჳლთა უმანკოთა?
    113.     არასადა მასმიეს, ვითარმცა ვინ ყო კაცთაგანმან, რაჲ-ესე ჰყავ შენ.
    114.     მითხარღა მე, ჵ კაცო, ვისსა სწორად შეგირაცხიეს თავი შენი?
    115.     უკუეთუ ზეცისაჲ ხარ, რაჲსა განაქარვე განგებაჲ ქუეყანისაჲ და უკუეთუ ქუეყანისაჲ ხარ, რაჲსა შეჰკრენ ცანი და დაჰჴსენ ჴელმწიფებაჲ ჩუენი?
    116.     მიუგო მას ელია წინაწარმეტყუელმან და ჰრქუა: რომელსა ეშინის ღმრთისა, უზეშთაეს არს იგი ზეცისათა და ქუეყანისათა, რამეთუ დაებადა იგი ქუეყანისაგან და ზეცისა ნივთთაგან.
    117.     ქუეყანით მიწაჲ მიიღო, ხოლო ზეცით შთაჰბერა ღმერთმან სული სული-ცხოველი და მეტყუელი და მისთჳს მოაქუს ჴელმწიფებაჲ გუემად ქუეყანისა, რამეთუ ქუეყანისაგან დავებადჱ და შეკრვაჲ ცათაჲ მოვიღე და შეუძლჱ სულითა ღმრთისაჲთა, რომელი დამკჳდრებულ არს ჩემ თანა.
    118.     და აწ ნუ იქადი ჩემ ზედა, რამეთუ კაცი ვარ და შენ ანგელოზი.
    119.     დაღაცათუ კაცი ვარ, არამედ შენსა უფროჲს ვარ, რამეთუ შენ დაგბადა ღმერთმან ზრახვითა სულისა მისისაჲთა, ხოლო მე მარჯუენითა თჳსითა დამბადა და შემდგომად დაბადებისა ჩემისა შთამბერა პირსა ჩემსა სული ცხოველი.
    120.     და უწყოდჱ, რამეთუ უფროჲს ვარ შენსა და ჴელმწიფებაჲ ჩემი უფროჲს არს შენსა ჴელმწიფებასა, რამეთუ შენ ღრუბელთა ოდენ ზედა გაქუს ჴელმწიფებაჲ განგებისაჲ, ხოლო მე მყო ღმერთმან მღდელ ქუეყანასა ზედა და მომცა ჴელმწიფებაჲ ცათა შინა.
    121.     შენ მონაჲ ხარ უფლისაჲ და მეცა მონაჲ ვარ უფლისაჲ, და აწ უკუე მიიღჱ სიტყუაჲ ჩემი და აღვედ წინაშე უფლისა და უთხრენ სიტყუანნი ჩემნი და შენნი, რაჲთა სცნა, ვისი სიტყუაჲ სათნო-უჩნდეს – შენი-ძია ანუ ჩემი?
    122.     და უწყი, რამეთუ ღმერთი არს ჭეშმარიტებისაჲ და არავის თუალ-ახუამს, არამედ სიმართლით განაგებს, ჰგუემს და შეიწყნარებს და მართალთა სასუფეველსა ცათასა მიანიჭებს.
    123.     და აღვიდა ანგელოზი იგი და დადგა წინაშე უფლისა და თავყანის-სცა და ჰრქუა: გევედრები შენ, უფალო, რამეთუ კაცი ესე დადგრომილ არს სიფიცხლესავე თჳსსა ზედა და არა შეიწყნარა ვედრებაჲ ჩემი.
    124.     რაოდენ მე ნელითა სიტყჳთა ვეტყოდე, იგი უფროჲს განრისხნებოდა და განუმტკიცებიეს პირი მისი ქუეყანასა ზედა და ჰნებავს წარწყმედაჲ მისი და ყოველთა მკჳდრთა მისთაჲ და რომელნი მოწყალჱბით დაჰბადენ ექუსთა მათ დღეთა შინა, ამან მისცნა ყოველნი იგი ოჴრებით წარწყმედასა.
    125.     მაუწყე, უფალო, რაჲ არს საქჱ კაცისა ამის, რომლისა მიგიცემიეს ესევითარი ჴელმწიფებაჲ, და განგებაჲ ჩუენი განაქარვა?
    126.     და უკუეთუ შენ, უფალო, გიყუარს კაცი ესე უფროჲს ზეცისა დასეულთა, აღმოიყვანე იგი ზეცად და განერეს ქუეყანაჲ ყოველი პირისა მისისაგან.
    127.     მიუგო უფალმან მთავარანგელოზსა მას და ჰრქუა: გაუწყო თქუენ საქმე კაცისაჲ მის, რამეთუ არს იგი მოთმინჱ და კეთილად მსახური და უბიწოჲ და ერთგულად მსახური უფლისა თჳსისაჲ და მსგავსად ერთგულებისა და მოთმინებისა მისისა არს ძალი მისი და ჴელმწიფებაჲ.
    128.     გამოვცადე იგი, ვითარცა შანთი ცეცხლითა, და ვპოვე იგი, ვითარცა ოქროჲ წმიდაჲ ბრძმედსა შინა.
    129.     ეშმაკმან ისარნი მისნი მოირთხნა და მეფენი მონად თავისა თჳსისა განიდგინნა, ხოლო მან ლოცვითა თჳსითა ეშმაკნი და მსახურნი მისნი დაამჴუნა, მეფენი და მთავარნი შემუსრნა,
    130.     და ამისთჳს დავადგინე იგი მნედ და ვარწმუნე მას საფასჱ ჩემი, ოქროჲ და ანთრაკი, ზურმუხტი და მარგალიტი მივეც ჴელთა მისთა და ვპოვჱ იგი, ვითარცა ვაჭარი კეთილი, და მომართუა მე აღნადგინები ტალანტთა მათ მრჩობელთა თანა ნაწილითა.
    131.     წარმავალნი იგი, მრავალფერად მორბედნი, ლოცვითა მისითა დააყოდნა და ამისთჳს ვყავ იგი სარკჱ და სახჱ წინაშე მონათა ჩემთა, რაჲთა ჰხედვიდენ მას და სათნოებითა მისთა მიჰბაძვიდენ.
    132.     და აქო უფალმან ელია წინაწარმეტყუელი.
    133.     კუალად ჰრქუა ანგელოზსა მას: აწ უკუე არა შევაწუხო მონაჲ ჩემი ელია, არამედ მოვიყვანო იგი მყუდროდ და განგებით, რაჲთა განჰჴსნას საკრველი იგი კრულებისაჲ, რომელი განაჩინა,
    134.     რამეთუ მონაჲ სარწმუნოჲ კლიტჱ არს ბჭეთაჲ და ოდეს დაჰჴშას, არა განვაღო მე თჳნიერ მისა, რაჲთა არა თქუას, ვითარმედ ვჰმძლავრჱ მას, არამედ განგებით მოვიყვანო იგი ვედრებად ჩემდა,
    135.     რამეთუ მეგულების დაყენებაჲ საჭმლისაჲ მის, რომელ მიუძღუანებ მას მფრინველთა მიერ, რაჲთა განჰჴსნას, რომელ-იგი შეკრა და გულისხმა-ყონ ყოველთა კაცთა, რამეთუ მივსცემ ჴელმწიფებასა მორწმუნეთა ჩემთა.
    136.     და ყოველთა, რომელთა ყონ ნებაჲ ჩემი და რომელი რაჲ შეკრან ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა და [რომელი რაჲ] განჴსნან ქუეყანასა ზედა, ჴსნილი იყოს იგი ცათა შინა.
    137.     და ვითარ დაადგრა ელია მასვე სიფიცხლჱსა ზედა, და არა ინება გარდამოსლვაჲ წჳმისაჲ, რაჲთა ცხომდენ დაბადებულნი, მაშინ უბრძანა ღმერთმან ყორანთა მათ, რაჲთა დაეყენენ მსახურებისა მისისაგან და საჭმელიცა იგი და-ვე-აცხრონ, რომელსა მიართუმიდეს მას.
    138.     და ვითარ იხილა ელია დაყოვნებაჲ იგი ყორანთაჲ მათ პირველსა მას დღესა და არა მოართუეს მას საჭმელი, თქუა გულსა თჳსსა: ნუუკუე არა პოვეს საჭმელი და ძებნასა მისსა დაყოვნდეს, და რაჟამს პოვონ, მომართუან იგი მე.
    139.     და ვითარ გარდაჴდა დღჱ იგი მეორჱ და მესამეჱ და არავე მიართუეს მას საჭმელი იგი, განიზრახვიდა და თქუა: ნუუკუე სხუამან მფრინველემან, უძლიერესმან მათსა მოუღო საჭმელი იგი მორთუმასა მას ჩემსა და მით დაეყოვნა?
    140.     და ვითარ იყო დღჱ მეოთხჱ.
    141.     ჰგებდაღა ელია და იხედვიდა მფრინველთა მათ და იტყოდა: რაჲ-მე რაჲ არს საქმჱ ესე, ანუ ვითარ უდებ-ყვეს მფრინველთა მათ?
    142.     ხოლო ვითარ მოიწია დღჱ იგი მეექუსჱ და ყორანნი იგი არავე მოვიდეს, მაშინ შეიპყრა იგი შიშმან და ძწულამან და შეიწრდა სული მისი და სულმოკლჱ იქმნა შიმშილითა და წყურილითა და გარდამოვიდა იგი ჴევად, რაჲთამცა სუა წყალი წყაროჲსა მისგან, რომლისაგან სუმიდა მარადის.
    143.     და ვითარცა დაყო პირი თჳსი ელია სუმად, მყის განაღო ქუეყანამან პირი თჳსი და შთათქა წყალი იგი და შთაიწრიდა პირისაგან ელიაჲსისა და ჴმა-ყო და ჰრქუა ელიას: ჵ უწყალო, რომელი ეძულონ მშობელთა თჳსთა,
    144.     ვითარ სათნო გიჩს, რაჲთა განიპოხო მათგან და ჰსუა წყალი თიბისაგან მათისა და განაძღო პირი იგი სასტიკი, რომელმან განაჴმნა მდინარენი და დაშრიტნა ნაკადულნი ჩემნი და შეწუნა და შესხრიკნა მცენარენი ჩემნი?
    145.     და არა შემიწყალჱ მე, მშობელი შენი, რომლისაგან დაებადჱ.
    146.     და აწ ცხოველ არს უფალი, ღმერთი ჩემი, რამეთუ არა ვასუა წყურილსა შენსა წყალი ჩემი და არცა დავალტვნე ბაგენი წარმწყმედელისა ჩემისანი.
    147.     და ვითარ იხილა ელია ესე ყოველი, გულისხმა-ყო, რამეთუ ღმრთისა მიერ არს საქმჱ ესე.
    148.     მაშინ იწყო ტირილად და სულთქუმად და ღაღატ-ყო უფლისა მიმართ და თქუა: შენი არს ჴელმწიფებაჲ, უფალო, და შენი არს ძრიელებაჲ და შენ მხოლოჲ დიდებულ ხარ ცათა შინა და უფლებ ქუეყანასა ზედა.
    149.     და არავინ შემძლებელ არს შეკრვად და განჴსნად თჳნიერ ბრძანებისა შენისა, უფალო.
    150.     და აწ უკუეთუ სათნო-გიჩს შეწყალებაჲ დაბადებულთა შენთაჲ, მე ვინ ვარ მიწაჲ ესე უცხოჲ, მიწაჲ და ნაცარი?
    151.     და არღარა ვიკადრებ წინააღდგომად შენდა, რაჲთა შეიწყალნე დაბადებულნი შენნი, და არარაჲ სხუაჲ შეაურვებს სულსა ჩემსა, თჳნიერ ფიცი იგი, რომელ ვეფუცე სახელსა წმიდასა შენსა ცხოველსა, და ამის გამო მეშინის შენანებად სიტყუათა ჩემთა.
    152.     და უკუეთუ ჯერ-არს და სათნო წინაშე თუალთა შენთა, რაჲთა მიუტეო მონასა შენსა ფიცი, რომელ ფუცა ცხოველებასა შენსა, მეცა ვყო ნებაჲ შენი, მონამან შენმან, და განვჰჴნჱ კრულჱბაჲ, რომელ განვაჩინე.
    153.     და აწ, უფალო, უკუეთუ სათნო-გიჩს და ესე არს ნებაჲ შენი, განახუენ საუნჯენი კურთხევისა შენისა და გარდამოავლინჱ ქუეყანასა ზედა და აღიღჱ რისხვაჲ შენი, რაჲთა ცნან ყოველთა დაბადებულთა შენთა,
    154.     რამეთუ მოწყალჱ ხარ და შემწყნარებელ და შეიწყალნი მართალნი სიმართლითა და ცოდვილთაჲ შეიწირი სინანული სახიერებითა და ყოველთა შორიელთა და მახლობელთა ზედა მიფენილ არს სიტკბოებაჲ მადლისა შენისაჲ.
    155.     და შემდგომად სიტყუათა ამათ გამოვიდა ელია წინაწარმეტყუელი ძიებად საზრდელისა, და ესმა, ვითარმედ დედოფალ იაზაბელ ეძიებს მას მოკლვად.
    156.     ხოლო ელია ივლტოდა და წარვიდა სარეფთად სიდონიაჲსსა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და შეიწყნარა იგი დედაკაცმან ვინმე ქურივმა.
    157.     და ჰრქუა მას ელია: არს თუ შენ თანა მცირედ პური, მეც მე!
    158.     ხოლო მან ჰრქუა: მგებდ მე მცირედ, რაჲთა შევქმნა იგი და გცე.
    159.     და მოართუა მას პური იგი მცირედი, რაჲთა ჭამოს.
    160.     და დაუტევა ძჱ თჳსი უზმად.
    161.     და ვითარ ჭამა ელია, განძღა, ჰრქუა ქურივსა მას: კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ჩემი და ცხოველ არს სახელი მისი, რამეთუ ლაგჳნსა მას ფქვილისასა არა მოაკლდეს და სტომანსა ზეთისასა არა ეჴუას, ვიდრემდის გარდამოჴდეს ცუარი და წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა.
    162.     და ქურივი იგი ვითარ შევიდა სახიდ თჳსა, პოვა ლაგჳნი იგი ფქვილისაჲ სავსჱ და სტომანი ზეთისაჲ ეგრჱვე, რამეთუ გარდაეცემოდის.
    163.     და მერმე მიჰხედა და იხილა ძჱ თჳსი მომკუდარი და მეყსეულად გამოვიდა და ჰრქუა ელიას: გევედრები შენ, ჵ წინაწარმეტყუელო ღმრთისაო, მწარჱ დღჱ მოიწია ჩემ ზედა შემოსლვასა ოდენ შენსა, რამეთუ აჰა ესერა, ძჱ ჩემი ვპოვჱ მკუდარი.
    164.     აწ უკუე ევედრე უფალსა ღმერთსა შენსა, რაჲთა აღადგინოს ძჱ ჩემი, რამეთუ მე უწყი, ვითარმედ ვედრებაჲ შენი შეწყნარებულ არს წინაშე მისსა და თხოვაჲ შენი მოგემადლოს მის მიერ.
    165.     და აჰა ესერა, ლაგჳნი ესე და სტამანი წამებენ და მოწამე არიან ძალსა დამბადებელისა შენისასა.
    166.     აწ უკუე ნუ რას მიზეზსა მცემ, არამედ აღმიდგინე ძჱ ჩემი.
    167.     მაშინ ელია შეიწრდა ყოვლით კერძოვე და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად და სულთ-ითქუნა, ღაღად-ყო და ჰრქუა: გევედრები შენ, უფალო, განმიხუენ მე საუნჯენი მოწყალებისა შენისანი და აღადგინჱ ყრმაჲ ესე და უკუმოიქეცინ სული მისი მისავე.
    168.     და აჰა ესერა, მეცა განვჰჴსნი კრულებასა მას, რომელი შევკარ და ვითხოვ მოწყალებისა შენისაგან, რაჲთა მოსცჱ ცუარი და წჳმაჲ ქუეყანასა და იდიდოს სახელი წმიდაჲ შენი ყოველსა სოფელსა.
    169.     და მერმეცა ილოცა ელია და ყრმაჲ იგი აღადგინა ქურივისაჲ მის.
    170.     და მოსცა უფალმან მოწყალებაჲ თჳსი და აღივსნეს ღრუბელნი ცუარითა და გარდამოჴდა წჳმაჲ ქუეყანასა ზედა და ცხომდა ყოველი დაბადებული მადლითა ღმრთისაჲთა.
    171.     აწ უკუე, ძმანო ჩემნო, დაიცვენით ჴორცნი თქუენნი სიწმიდით და სულნი თქუენნი დაჰმარხენით უბიწოდ ვნებათაგან.
    172.     იყვნეთ სადგურ სულისა წმიდისა და შური იგი და მოთმინებაჲ ელია წინაწარმეტყუელისაჲ მოიგეთ, რაჲთა ნაწილსაცა მკჳდრობისა მისისა ღირს-ვიქმნნეთ
    173.     და ცხოვრებაჲ იგი წარუვალი მოღუაწეთა თანა წმიდათა მოგუემადლოს უფლისა მიერ ღმრთისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს სუფევაჲ და ძლიერებაჲ და სიმტკიცჱ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და უკუნისამდე. ამენ.


23

     1.     24. წიგნი, რომელი დაწერა იოსებ არიმათიელმან, მოწაფემან უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსმან, და თხრობაჲ აღშენებისათჳს ეკლესიისა, რომელი-იგი არს ლუდიას შინა ქალაქსა, წმიდისა დედოფლისა ჩუენისა მარიამ ღმრთისმშობელისაჲ
    2.     მეცხრამეტესა წელსა ტიბერის კეისრისა ჰრომთა მეფისასა და კუალად მეათხუთმეტესა წელსა მეფობასა ჰჱროდესა ძისა ეროდესა გალილეველთა მეფისა და ჴელმწიფობასა პილატჱ პონტიელისა ჰურიათა ზედა და მთავრობასა როფჱსსა და ბალიანოსისსა,
    3.     წელსა მეოთხესა მეორისა ბალიანოსისსა, მღელთმოძღურობასა ანაჲსა და კაიაფაჲსა ჰურიათა ზედა დაწერა იოსებ არიმათიელმან ჰამბავი ესე და აუწყა მორწმუნეთა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთა დასამტკიცებელად მათა და გამოაცხადებს ჭეშმარიტად უფლისა აღდგომასა.
    4.     თქუა იოსეფ, ვითარმედ: შემდგომად, აღ-რაჲ-დგა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ მკუდრეთით, გამომეცხადა მე, იოსებს, პირველად, რაჟამს ვიყავ საპყრობილესა შინა.
    5.     რამეთუ მღელთმოძღუართა ერისათა და მწიგნობართა შემაგდის მე სახლსა შინა საპყრობილისასა ამის ჯერისათჳს, ვითარმედ მივედ პილატჱს ჴელმწიფისა თანა და მოვითხოვე გუამი იესუჲსი.
    6.     ხოლო კრებული მოწაფეთაჲ, რაჟამითგან მიეცა უფალი, დაიმალნეს დღეთა რავდენთამე, ხოლო მე,
    7.     რამეთუ პილატეს მოყუარე ვიყავ და კადნიერ ვიქმენ მას ზედა და მივემთხჳე საწადელსა საქმისა ჩემისასა, ჩემ თანა წარვიყვანჱ ნიკოდიმოს, რომელი-იგი მოწაფჱცე იყო ჩემ სახედ ქრისტჱსი და გარდამოვიყვანეთ იგი ჴელითა ჩუენითა ძელისაგან.
    8.     და აღვიღეთ შიშითა და შევმურჱთ იგი სულნელჱბითა და სამოსლითა ახლითა და დავდევით ახალსა შინა საფლავსა, გამოკუეთილსა კლდისაგან, რომელსა შინა იყო.
    9.     და მის არს ჴელმწიფებაჲ აღდგომისაჲ, ვითარცა-იგი ჰრქუა ჰურიათა, ვითარმედ: დაჰჴსენით ტაძარი ესე და მე აღვადგინო იგი მესამესა დღესა.
    10.     და მან სიკუდილი დათრქუნა და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და რვალისანი განტეხნა და შემუსრნა მოქლონნი რკინისანი და აღდგა და მრავალთანი მკუდართაგანნი მის თანა აღადგინა.
    11.     და მე, იოსეფ, შევემთხჳე მათ და სხუათაცა მრავალთა იხილნეს იგინი და მითხრეს ჩუენ ბჭეთათჳს და მოქლონთა და მუცლისათვის ჯოჯოხეთისა, რომელი-იგი შემჭამელნი არს ყოველათაჲ.
    12.     და არა უწყოდე მე და მე ვიყავ საპყრობილესა შინა ადგილსა, რომელსაცა შინა ვიყავ, ვიდრედმდის შემომიჴდა ჩემ ზედა უფალი, შემიტკბო და მრქუა მე: გიხაროდენ, იოსეფ!
    13.     ჵ მტკიცეო სარწმუნოებითა უფროჲს პეტრჱსა, რამეთუ პეტრჱ ჰურიათა შიშისათჳს ღამესა შინა ერთსა უვარ-მყო მე სამ გზის.
    14.     ხოლო შენ შეურაცხ-ჰყავ შიში და გულისსიტყჳთა კადნიერ იქმენ.
    15.     მინდობილი შეხუედ პილატესა და გამოითხოვე გუამი ჩემი და დასდევ იგი საფლავსა შინა შენსა ახალსა.
    16.     გრწმენიინ ჩემი, საყუარელო ჩემო იოსეფ, ვითარმედ ყოველნი ძალნი ანგელოზთანი და ყოველნი კრებულნი ზეცისანი ჰნატრიან სარწმუნოებასა შენსა მტკიცესა.
    17.     და ამისთჳს გამოგეცხადე უპირადეს ყოველთა მოწაფეთასა, რაჲთა გამოგიყვანო ამიერ ადგილისაგან, რაჲთა განვამტკიცო და განვაძლიერო სარწმუნოებაჲ შენი და გული შენი, და რაჲთა არა ურწმუნო იყო აღდგომისა ჩემისათჳს.
    18.     და აწ წარვედ თჳსსა სოფელსა არიმათიად და იყოფვოდე მუნ, ვიდრედმდის მოვიდე მე შენდა და გაუწყო, რაჲ-იგი ჯერ-იყოს შენდა, რაჲთა ჰყო.
    19.     და ვითარ მეტყოდა მე უფალი ამას, იყო ძრვაჲ და ამაღლდა სახლი იგი, რომელსა შინა ვიყავ.
    20.     და გამოვედით მიერ ორნივე და წარმოვიდა ჩემ თანა უფალი წმიდად გოლგოთად, სადაცა-იგი ჯუარი პატიოსანი იყო და დადგა მუნ
    21.     და მრქუა მე: აჰა ესერა, მე წარვალ მოწაფეთა თანა გალილეას და უჩუენნე მათ ჴელნი ჩემნი და გუერდი ჩემი და განვანათლე გონებანი მათნი, რამეთუ ყოველნივე ურწმო არიან ჩემდა მომართ.
    22.     და შემდგომად სიტყჳსა ამის მიეფარა და უჩინო იქმნა ჩემგან.
    23.     ხოლო მე წარვედ წმიდასა გოლგოთასა, ვინაჲცა დანერგულ იყო ჯუარი ქრისტჱსი და აღმოვკრიბე სისხლი პატიოსანი თავის სახუეველთა და ზეწრითა, რომელი-იგი გამოსრულ იყო წმიდისა გუერდისა მისისაგან, და მაშინღა წარვედ სოფლად ჩემდა შიშითა და სიხარულითა დიდითა.
    24.     ხოლო რაჟამს მიხილეს სიხარულითა ჩემითა, განიხარეს სიხარულითა უზესშთაესითა.
    25.     და მაშინ უთხრობდი მათ ყოველსავე და ადიდებდეს ჩემ თანა უფალსა.
    26.     და შემდგომად წმიდათა მოწაფეთა გამოცხადებისა ქრისტესა იერუსალჱმს და განიხილა თომა და ჰრწმენა, ვითარმედ მოძღუარი აღდგუმილ არს,
    27.     არა უწყოდე და მე ვჯედი რაჲ სახლსა შინა ჩემსა სელევკიოს ნიკანორეს თანა და ჰაბიბოჲს თანა, ძისა გამალიელისა, და ნიკოდიმოჲს და ბალადიოსის და ერეოჲსის თანა და ესენი მოსრულ იყვნეს ნუგეშინისცემად ჩემდა მწუხარებისა მისთჳს,
    28.     რომელ შემემთხჳა მე მღდელთმოძღუართაგან და მწიგნობართა ერისათა მიზეზისა მისთჳს, რომელ-იგი გამოვითხოვე გუამი უფლისა ჩუენისაჲ.
    29.     და ვითარ ესრჱთ ვიყვენით ჩუენ, მყის გამობრწყინდა სახლსა შინა, რომელსა ვიყვენით, ნათელი და ვზრახევდით აღდგომისათჳს უფლისა ჩუენისა.
    30.     და დადგა ჩუენ შორის და თქუა: მშჳდობაჲ თქუენ ყოველთა!
    31.     და დავვარდით პირთა ჩუენთა ზედა და თაყუანის-ვეცით და გუაკურთხნა.
    32.     და ვადიდეთ ღმერთი, მამაჲ საუკუნჱ, რომელმან ძისა თჳსისა მიერ წმიდისა გჳჴსნა.
    33.     და შეიპყრნა გულნი ჩუენნი შიშმან და ვერ შეუძლეთ ზე აღდგომად და მიხედვად ნათელსა მას გამოუთქუმელსა, რომელი იყო უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱს თანა.
    34.     მაშინ დამდვა ჴელი თჳს ყოველთა ზედა თჳთეულსა ჩუენგანთა და აღმადგინნა ჩუენ და გუეტყოდა ესრჱთ: რაჲსათჳს დაეცნეს გულნი თქუენნი და ფრიად შეურვებულ იქმნენით?
    35.     რაჲსათჳს დაივიწყეთ, რამეთუ მამამან მომავლინა?
    36.     არა შემძლებელ არსა ყოფად საქმეთა დიდებულთა საკჳრველთა საცხორებელად მათთჳს, რომელთა ჰრწმენეს ჩემდა მომართ ყოვლითა გულითა მათითა?
    37.     რაჲსათჳს ესრეთ შეცბუნდით?
    38.     რაჲსათჳს დაჴსნილ იქმნენით ესრჱთ, ოდეს აღთქუმულ არს თქუენდა, რაჲთა იყვნეთ შვილ ნათლისა?
    39.     ითხოვეთ მამისა ჩემისაგან, რომელი-იგი არს ცათა შინა, რაჲთა აღგავსნეს თქუენ სულითა წმიდითა და მიგანიჭოს თქუენ, რაჲთა იყვნეთ თქუენ ჩემ თანა მიუკუნისამდე.
    40.     მიუგეთ და ვეტყოდეთ: უფალო, რაჲ არს სული წმიდაჲ და რაჲ არს ძალი მისი?
    41.     რამეთუ მრქუა ჩუენ, ვითარმედ: ვითხოვოთ სული წმიდაჲ.
    42.     მრქუა ჩუენ: ამენ გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ ვერ იქმნეთ შვილ ნათლისა, გარნა სულითა წმიდითა.
    43.     მიუგო ნიკოდემოს და ჰრქუა მას: უფალო, მომეც ჩუენ იგი, რამეთუ მრქუ მე პირველვე, ვითარმედ: „უკუეთუ არა იშვეს კაცი წყლისაგან და სულისა წმიდისა, ვერ შევიდეს იგი სასუფეველსა ცათასა“.
    44.     მაშინ შთაგუბერა ჩუენ უფალმან იესუ ქრისტჱ და თქუა: „მიიღეთ სული წმიდაჲ“ და აღივსენით ყოველნივე სულითა წმიდითა.
    45.     და იყო სიხარული ჩუენ შორის ნიჭითა სულითა წმიდისაჲთა.
    46.     და შემდგომად მიღებისა სულისა წმიდისა მრქუა მე, იოსეფს: მივედ ქალაქად ლუდისა და ქადაგჱ მას შინა სახარებაჲ და სიხარული აღდგომისაჲ ჩემისაჲ და განამტკიცენ,
    47.     რომელთამე მათგან შეიწყნარეს ჩემგან ნათლისღებაჲ სჱლომს სინანულისაჲ მოსატევებელად ცოდვათა, ადგომაჲ ჩემი ქალაქსა მას შინა.
    48.     და გარემოჲს მისსა არიან კაცნი მრავალნი.
    49.     და ვარქუ მე უფალსა ჩემსა, იესუ ქრისტესა: უფალო, ესე ქალაქი სავსჱ არს ფარისეველთაგან და მწიგნობართაგან, რამეთუ სულსა-იღებენ მოკლვასა და აშინებენ სიქადულითა ჩუენდა მომართ მოწაფეთა შენთა და განიზრახვენ და იგონებენ და გულიუთქუამს მათ განბნევად ჩუენ.
    50.     მაშინ ვარქუ მე: სადა მივიდჱ და ვინაჲ დავადგრჱ?
    51.     რამეთუ ყოველთა დღეთა შეკრბებიან და კრებასა ჰყოფენ შესაკრებელთა შინა, რომელ არიან მუნ.
    52.     და კუალად მუნ კაცი არს სასტიკი ტარსელი, სახელი მისი სავლჱ, და აღძრავს ესე ქალაქი და შფოთებს მესამით დღითგან, ვითარ-იგი მითხრეს, და იგი ეძიებს მოწაფეთა შენთა, რაჲთა ბოროტი უყოს მათ.
    53.     მომიუგო უფალმან და მრქუა მე: ამენ გეტყჳ შენ, ვითარმედ იხილო სავლე ეგე, რომელ აწ მდევარ არს, არა შემდგომად მრავალთა დღეთა და იქმნეს მახარებელ და მორწმუნე ეკლესიისა,
    54.     რომელი აწ მტყუენველ არს და მდევარ მისა არს, რამეთუ პირველ დაბადებისა მისისა საშოსა შინა დედისასა გამომირჩევია, რაჲთა იყოს მოწამე ადგომისა ჩემისა ყოველთა წარმართთა შორის.
    55.     ხოლო შენ აწ თანა-იპყარ ნიკოდემოს და მივედ ლუდს, ვითარ-იგი გიბრძანჱ და გარდაჰჴედ სახლსა შინა ნიკოდემოსისსა, ერთგულისა მოწაფისა ჩემისა, მახლობელად შესაკრებელსა, რომელსა ჰრქჳან ბეთელოე, რომელ არს თარგმანებით – სახლი ღმრთისაჲ.
    56.     ვარქუ მე უფალსა ჩემსა იესუს: უფალო ჩემო, შენ უწყი ყოველი, ვითარმედ ყოველნი მოქალაქენი მუნ შეკრბებიან ყოველთა ჟამთა, რამეთუ იგი შესაკრებელი არს პირველი ყოველთა საკრებულოთა, რომელ-იგი არს ქალაქსა მას შინა.
    57.     მრქუა მე უფალმან: გრწმენინ ჩემი, საყუარელო ჩემო იოსეფ, რამეთუ იგი ადგილი იქმნეს ადგილი აღთქუმისაჲ და სახარებისაჲ.
    58.     ხოლო აწ შენ წარვედ სიხარულით, ვიდრემდის მოგივლინო ფილიპჱ.
    59.     და ვითარ იტყოდაღა ამას, მიფარა და უჩინო იქმნა ჩუენგან.
    60.     მაშინ ვარქუ სელევკოსს და ნიკანორის და მოყუასთა მისთა: წარვედით, ძმანო ჩემნო, მშჳდობით.
    61.     ღმერთი იყავნ თქუენ თანა მაცხოვრად და უთხართ მოციქულთა, რომელნი არიან იერუსალჱმს შინა, საკჳრველებანი ესე ღმრთისანი და დიდებულებაჲ მისი,
    62.     რომელნი ქმნნა და რომელნი გასმიან ყურთა თქუენთა და იხილჱთ თუალითა თქუენითა და აღდეგით, რაჲთა მივსცეთ დიდებაჲ სიხარულით დიდებულსა უფალსა, ღმერთსა ჩუენსა.
    63.     და ვითარცა ილოცეს ლოცვაჲ გრძელად და შეიტკბნეს ურთიერთას და ჰმადლობდეს უფალსა.
    64.     და წარვიდეს ნიკანორი და მოყუასნი მისნი სიხარულით და ჰმადლობდეს ღმერთსა ყოველსა მას ზედა, რომელიცა ესმა და იხილეს.
    65.     და უთხრობდეს ყოფილსა ამას ყოველთა წმიდათა, რომელნი იყვნეს იერუსალჱმს, და აღივსნეს ყოველნივე სიხარულით დიდითა.
    66.     ხოლო სელევკოს მრქუა მე: ცხოველ არს ქრისტჱ ღმერთი, ვითარმედ აწ მოვიდე მე შენ თანა ლუდად.
    67.     მაშინ მშჳდობაჲ დაუტევეთ ძმათა და წარვედით ქალაქად ლუდად და მშჳდობაჲ მოჰკითხეთ ძმათა, რომელნი მუნ იყვნეს, და ვახარეთ ადგომაჲ უფლისაჲ,
    68.     და აღემატებოდეს ყოველთა დღეთა და განმტკიცდებოდეს სარწმუნოებითა უფლისა მიმართ და ჰრწმენა ურიცხუთა მრავალთა და დადგრომილ იყვნეს მარხვასა და ლოცვასა მარადის.
    69.     ხოლო შემდგომად დღეთა გარდასლვისა ზატიკობისათა მოვიდა ჩემდა ფილიპჱ უწყებითა უფლისა მიერ და ნათელ-სცა დღესა შინა ერთსა ხუთასსა კაცსა მორწმუნეთა ქრისტჱს მიერ.
    70.     და შემდგომად ნათლისღებისა მათისა გამოეცხადა მათ უფალი, რამეთუ ყოველნი იგი შეკრებულ იყვნეს სახლსა შინა ნიკოდემოსისსა.
    71.     და ვითად დაადგრა ფილიპჱ ჩუენ თანა შჳდ დღჱ, ინება, რაჲთა წარვიდეს კესარიად.
    72.     და ვითარცა ცნეს ძმათა, მწუხარე იქმნნეს ამისთჳს და ევედრებოდეს მას, რაჲთა დაადგრეს მათ თანა.
    73.     ხოლო მან არა ინება და ჰრქუა მათ: კმა არს ქალაქისა ამისთჳს და გარემოთა მისთა ჲოსეფ და სელევკოს და ნიკოდემოს, რამეთუ მათცა მიუღებია ნიჭი, ვითარცა-ესე ჩუენ, დარმუნებულ არიან სახარებასა ხარებად სასუფეველისათჳს.
    74.     და წარვიდა ფილიპჱ ქალაქად თჳსა.
    75.     ხოლო ძმანი ყოველთა დღეთა შინა შეკრბებოდეს ლოცვასა და ზეარებასა საიდუმლოსა უფლისა ჩუენისასა და მადლსა.
    76.     ხოლო მწუხარჱ იყვნეს ურვითა და არა უწყოდეს, თუ ვინაჲ აღაშენონ ტაძარი უფლისათჳს.
    77.     და არა ერთზრახვა იყვნეს ამის ჯერისათჳს.
    78.     და წარავლინეს სელევკოს პეტრჱსა იერუსალჱმს, რაჲთა მოვიდეს იგი და უბძანოს მათ, თუ რომელსა ადგილსა აღაშენონ ეკლესიაჲ – სახლი ღმრთისაჲ.
    79.     და ვითარცა მოვიდა წმიდაჲ პეტრჱ და იხილა კრებული ურიცხჳ მრავალი მორწმუნეთაგანი ადიდებდა ღმერთსა და განიხარა ფრიად და იტყოდეს ძმანი, რაჲთა ევედროს ღმერთსა, რომელ აუწყოს მათთჳს, რომელსა ადგილსა აღაშენონ ადგილი სიწმიდისა მისისაჲ.
    80.     მაშინ აღდგა წმიდაჲ პეტრჱ შორის ძმათა ლოცვისა ყოფად და თქუა: უფალო, შენ, რომელმან მოუწოდჱ კრებულსა ამას მრავალსა წოდებითა შენითა, მაუწყე ჩუენ, რომელსა შინა ადგილსა არს ნებაჲ შენი, რაჲთა აღეშენოს მას შინა ეკლესიაჲ შენი.
    81.     და თქუა ესე, გუესმა ყოველთავე, ჴმაჲ იტყოდა რაჲ: ბეთელოეს იყოს ადგილი სიწმიდისა ჩემისაჲ, სახლსა თანა ნიკოდემოს მოწაფისა ჩემისასა, ერთგულისა.
    82.     და ვითარცა ესმა ესე ნიკოდემოსს, თქუა: გმადლობ შენ, უფალო, ადონა ელოჲ საბაოთ – ესე იგი არს: უფალო ღმერთო ძალთაო, რომელმან გამოარჩიე საყოფელი მონისა შენისა, რაჲთა იყოს ადგილი სიწმიდისა შენისაჲ.
    83.     მაშინ მოვიდა ნიკოდემოს მღდელთმოძღუართა და მწიგნობართა თანა ჰურიათასა და კაცთა პირველთა ქალაქისათა ლუდს შინა და ჰრქუა მათ: ჵ მსახურნო უფლისა საბაოთისნო, თქუენ ხართ მოძღუარნი ისრაჱლისანი და თესლი წმიდაჲ, ნათესავნი აღთქუმისა ღმრთისაჲ.
    84.     თქუენ უწყით, რამეთუ ადგილი სამსახურებელი და სალოცველი ამას ქალაქსა შინა ბეთელოე არს და იგი იწრო არს ფრიად და ჯერ-არს თქუენდა, რაჲთა განავრცოთ და განაშუენოთ უფროჲს ყოველთა შესაკრებელთა.
    85.     და აჰა ესერა, მე თქუენ წინაშე ვარ, შევსწირავ ღმრთისა ამას ტაძარსა წმიდასა.
    86.     სახლი ესე ჩემი მცირჱ, რაჲთა ემატოს სივრცესსა მისსა და განდიდნეს და მე უურავ-გყვნე თქუენ საჴმრისა მისისათჳს და ზრუნვისა აღშენებისა და ყოვლისა საჴმრისა, რაჲცა უჴმდეს ტაძარსა.
    87.     და შეჯერებულ იქმნეს მღდელმოძღუარნი და მწიგნობარნი და მოხუცებულნი მათნი და ნება სცეს ნიკოდემოსს ამას ზედა.
    88.     და წარვიდა მაშინ ნიკოდემოს ძმათა თანა სიხარულითა და უთხრობდა მათ მადლსა ღმრთისასა.
    89.     და ვითარცა ესმა ესე ძმათა, განიხარეს და ადიდეს ღმერთი.
    90.     და აღიღეს პეტრჱ და ნიკოდემოს და ძმათა ცულები და დაარღჳეს სახლი ნიკოდემოჲსი შესაკრებლითურთ ბეთელოჲ, და შემდგომად დარღუევისა მის ყოვლისა აღდგა წმიდაჲ პეტრჱ და ილოცა.
    91.     აღიღო საზომი და განზომა სიგრძჱ ტაძრისაჲ და ნებითა ღმრთისაჲთა იწყო მოსწრაფედ შენებდ ტაძრისა.
    92.     და განიხარეს პეტრჱ და ნიკოდემოს და ძმათა ამისთჳს.
    93.     და ჰრქუა მათ პეტრჱ: ვჰმადლობ ღმერთსა, მამასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა, რამეთუ ესე პირველი ეკლესიაჲ არს, რომლისაჲ ჴელითა ჩემითა დავდევ საძირკუელი ამის ეკლესიისაჲ.
    94.     ეწოდოს მეორე შემდგომად იერუსალჱმისა ეკლესიისა.
    95.     მაშინ პეტრჱ და ნიკოდემოს გამაჩინეს მე, იოსეფ, შენებასა ზედა ტაძრისასა და ზრუნვად საქმისა მისისათჳს, და იგინი წარვიდეს იერუსალჱმდ.
    96.     ხოლო სავლჱ მას ჟამსა სულსა იღებდა და აღსძრვიდა ერსა სიქადულით შინებად და მოკლვად მოწაფეთა უფლისათა.
    97.     და მივიდა მღდელთმოძღურისასა და ითხოვა მისგან წიგნები და ბრძანებაჲ დამასკოდ, რაჲთა შეიკრძალნეს ყოველნი, რომელნი იპოვნენ მორწმუნეთაგანნი ადგომისა და მახარებელ იესუჲსთჳს, რაჲთა შეკრნეს და წარმოიყვანნეს იერუსალჱმდ.
    98.     და ვითარ იყოღა სლვასა შინა თჳსსა მიახლებულ ოდენ დამასკედ, გამოუბრწყინდა მას მყის შინა ნათელი ზეცით და დაეცა ქუეყანასა ზედა.
    99.     და ესმას ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა მას: „სავლჱ, სავლჱ, რაჲსათჳს მდევნი მე?“
    100.     ჰრქუა მას: „ვინ ხარ შენ, უფალო?“
    101.     ჰრქუა მას: „მე ვარ იესუ, რომელსა შენ დევნი“, არამედ „აღდეგ და მივედ დამასკედ და გრქუა შენ მუნ, რაჲცა ჯერ-იყოს შენდა ყოფად“.
    102.     და წარვიდა მაშინ და ნათელ-იღო ანანიას მიერ, ვითარცა-იგი უფალმან წინაჲსწარ მაუწყა და გამომიცხადა მე.
    103.     ხოლო პეტრჱ მოვლნა სამარიტელნი და მოვიდა ჩუენდა ძმათა მოკითხვად და ხილვად შენებასა ტაძრისასა.
    104.     ხოლო ღმერთი იქმოდა ჴელითა წმიდისა პეტრესითა სასწაულთა არამცირედთა, ვიდრემდის აღ-ცა-იკიდებდეს სნეულებსა სარეცლებითა და მოჰგურიდეს მას და ჰკურნებდა მათ.
    105.     და ჰრწმენა მათ სახელი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი და ნათელს-იღებდეს სახელითა მამისაჲთა, ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა.
    106.     და იყო ქალაქსა შინა ლუდისასა კაცი, მსახური ღმრთისაჲ, და იმარხვიდა შჯულსა მამათასა მტკიცედ და სახელი მისი ენიას, და ყოველნი მკჳდრნი ლუდისანი წამებდეს სიმართლჱსა მისსა.
    107.     და ესე დავრდომილ იყო რვით წლითგან, ქუე ჯდომით ცურვიდა და მდებარჱ იყო სარეცელსა ზედა.
    108.     ხოლო სახლი მისი იყო აღმოსავალით კერძო სახლსა ნიკოდემოსისსა, რომელი-იგი შეიწირა წმიდათა.
    109.     და იხილნა საკჳრველებანი დიდნი, რომელთა იქმოდა ღმერთი ჴელითა წმიდისა პეტრჱსითა.
    110.     ღაღად-ყო შვილთა მიმართ თჳსთა ჴმითა მაღლითა და თქუა: აღმიღეთ მე და მიმიღეთ სიმონ-პეტრესა, რაჲთა მივემთხჳო მეცა კურნებასა მრავალთა თანა.
    111.     მაშინ აღიღეს სარეცლითურთ და მოიღეს ადგილსა მას, რომელსა იყო წმიდაჲ პეტრჱ.
    112.     და ვითარცა იხილა, ჰრქუა: ბრძანჱ, მამაო პეტრჱ, და დასხენ ჴელნი შენნი ჩემ ზედა, რაჲთა განვიკურნო და იდიდოს სახელი იესუჲსი ჩემ შორისცა.
    113.     კუალად, ვითარცა იხილა წმიდამან პეტრჱ ესევითარი სარწმუნოებაჲ მისი, ჰრქუა მას: „ჵ ენიას, განგკურნოს შენ უფალმან იესუ ქრისტჱ, აღდეგ და განჰმარტჱ თავი შენი!
    114.     და მწრაფლ აღდგა და იხილეს ყოველთა მკჳდრთა ლუდისათა.
    115.     და კუალად სარონაცა და ყოველნი იგი მოიქცეს უფლისა“ და ნათელ-იღეს წმიდისა პეტრეს მიერ.
    116.     და მაშინ ენია განყიდა ყოველი მონაგები თჳსი და შეწირა მათა, რომელნი-იგი შურებოდეს ეკლესიისა შენებასა.
    117.     და ეგრევე ყოველნი წმიდანი იყვნეს, თითოეულმან მათგანმან მოიღეს ძალისაებრ თჳსისა, რომელსა შემძლჱბელ არნ და მისცემდეს შენებისათჳს ეკლჱსიისა.
    118.     განაჩინა იგი ჩემ თანა და ბალადიოსცა მსახურებასა ზედა ეკლესიისა შენებასა.
    119.     და შემდგომად ამისა წმიდაჲ პავლჱ ვიდოდა ქალაქებსა შინა და მოვიდა ჩუენდა და დაყვნა ჩუენ თანა დღენი მრავალნი.
    120.     შურებოდა ჩუენ თანა შენებასა ეკლესიისასა, მერმე მშჳდობაჲ დაგჳტევა და წარვიდა სიხარულით ანტიოქიად ქალაქად.
    121.     და შეწევნითა ღმრთისაჲთა სრულ იქმნა შენებაჲ… სირცხჳლეულ იქმნეს.
    122.     ხოლო კრებული ჩუენ ქრისტეანეთაჲ სიხარულითა დიდითა, ვდღესასწაულობდით და ვადიდებდით მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


24

     1.     25. საკითხავნი ამაღლებისანი, თქუმულნი წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა იოვანე ოქროპირისაჲ
    2.     უფალი ჩუენი და ძჱ ღმრთისა ჩუენისაჲ რაჟამს მოვიდა, ვერ იხილჱს იგი ანგელოზთა.
    3.     ვითარცა ამაღლდა იგი დღჱს, ჰხედვიდეს მას მოწაფენი მისნი, არა იხილეს ანგელოზთა მოსლვაჲ იგი მისი ჩუენდა, რამეთუ ძალი, თჳნიერად ჴორცთა, დაფარულად გარდამოჴდა ზეცით და განისუენა ქალწულსა მას ზედა.
    4.     იხილჱს კაცთა ამაღლჱბაჲ იგი მაღლად, რამეთუ ჴორცნი ქუეყანისანი აღჴდეს მაღლად, განეფინა ღრუბელი და შეიწყნარა იგი, ახარა ქალწულსა და შეიწყნარა იგი.
    5.     რაჟამს ღმრთეებაჲ იგი მისი კაცებასა ჩუენსა შეეზავებოდა და ქალწულსა მას, რომელი-იგი ქუეყანასა ზედა იყო, გარდამოჴდა და დაადგრა მას ზედა.
    6.     ხოლო რაჟამს კაცებასა ამას ჩუენსა ღმრთეებითა თჳსთა განამდიდრებდა, ღრუბლითა მაღლითა აღამაღლებდა ჴორცთა ჩუენთა და წესცა იყო, რამეთუ ჩუენ თანა იყო, ძლიერებისათჳს დაიმდაბლებდა, რაჲთა უძლურებასა ზედა დაემკჳდროს.
    7.     ეგრჱცა, რაჟამს აღჰქონდეს ჴორცნი ჩუენნი მის თანა, დიდებითა სიმდიდრისა მისისაჲთა ამაღლდეს.
    8.     ვითარცა შეიმოსა ძალი მაღალთა შინა ჴორცთა მათ, რომელ-იგი ქალწულისაგან იყვნეს, და გამოვიდა და ეჩუენა კაცთა, ეგრჱვე შეიმოსეს ჴორცთა მათ ქუეყანისათა დიდებულებაჲ.
    9.     შორის ღრუბელთა მათ აღჴდა და მოიღო თაყუანისცემაჲ ანგელოზთაგან მაღალთა შინა, რაჲთა აჩუენოს, რამეთუ ეზიარა კაცებაჲ ჩუენი ღმრთეებასა მისსა და განმდიდრდა ცათა შინა.
    10.     ღაღად-ყო და თქუა, ვითარმედ: აღმომიყვანნა ჩუენ მარჯუენითა ცათა შინა.
    11.     და მერმე თქუა წინაწარმეტყუელმან, ვითარმედ: „აღამაღლენით ბჭენი თქუენნი, მთავარნო.
    12.     აღმაღლდენ ბჭენი საუკუნენი და შევიდეს მეუფჱ დიდებისაჲ“.
    13.     მერმეცა თქუა, ვითარმედ: „ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
    14.     ხოლო მოციქული იგი გამოსთარგმანებს მას, რომელსა-იგი წინაწარმეტყუელი უფლით ჰხადის, რაჟამს დასუამს მარჯუენით მშობლისა თჳსისა, იგი არს,
    15.     რომელ თქუა გაბრიელმან: უფალ, რაჟამს შთავიდა ყურსა მას ქალწულისასა, ამისთჳს ვიდოდა უფალი ჩუენი მოწაფეთა თანა ამას ორმეოცსა დღჱსა და მაშინღა ამაღლდა ზეცად, რაჲთა დაამტკიცნეს მოწაფენი აღდგომისათჳს.
    16.     უკუეთუმცა აღსრულ იყო ცად აღდგომისა შემდგომად და არამცა სრულ იყო მოწაფეთა თჳსთა თანა, ეგრჱმცა ეგონა, ვითარმედ საუცარი რაჲმე არსო და არა ჭეშმარიტებით განცხოველებული,
    17.     რაჟამს უჩუენნა მათ ჴორცნი და გუერდი თჳსი და ნაბრძჳლნი ლახურისანი, რომელ გუერდთა მისთა იყო, და ჰრქუა მათ: მიხილჱთ და განმიცადეთ, რამეთუ მე ვარ, და ნუ განიწვალებთ გონებითა თქუენითა.
    18.     და ჯეკმა ღათუ მრავალ იყვნეს მოწამენი აღდგომისა მისისანი, ხოლო იგინი გონებითა მათითა, ვითარცა ნავნი ღელვათა შორის, შეძრწუნებულ იყვნეს, რაოდენმეღა უფროჲს არა თუმცა ყოფილ იყო მათ თანა, მრავალი თესლი ორგულებისაჲ დათესულ იყო გულთა მათთა შინა.
    19.     არამედ დაადგრა მათ თანა და ჭამა მათ თანა, არა თუ ვითარცა მშიერმან, და ნუგეშინის-სცა მათ მოკითხვითა თჳსითა და აზიარა მათ ზიარებითა თჳსითა და უბრძანა მათ ქადაგებაჲ სახარებისაჲ მისისაჲ ყოველთა დაბადებულთა.
    20.     და წარვიდა მათგან კაცებრ და იყო მათ თანა ღმრთეებითა თჳსითა.
    21.     და აღმაღლდა მეუფჱ იგი ჩვენი დაჯდა იგი მარჯუენით მამისა თჳისისა, ვითარცა მოციქულმან თქუა: „საყდარი შენი, ღმერთო, უკუნითი უკუნისამდე“.
    22.     და დავით თქუა: „უფალი სუფევს და შუენიერებაჲ შეიმოსა.
    23.     შეიმოსა უფალმან ძალი და გარე-შეირტყა“.
    24.     ხოლო აწ ორმეოცსა ამას დღჱსა აღჳრნა მარხვისანი, განგუაშორნა ჩუენგან, რამეთუ თავადმან თჳთ თქუა, ვითარმედ: „არა ჯერ-არს ყრმათაჲ მექორწინეთაჲ გლოვაჲ- ვიდრე-იგი სიძჱ მათ თანა არს.
    25.     ხოლო მოვიდენ დღენი, რაჟამს აღმაღლდეს მათგან სიძჱ იგი, და მაშინ იმარხვიდენ“.
    26.     და აღვიხუნეთ ამიერითგან მარხვანი მოციქულთანი და მოციქულთა თანა, რამეთუ ნაშობნი ვართ ქადაგებისა მათისანი, უკუეთუ იგი მარხვასა შეევედრნეს,
    27.     რაჲთამცა იხილეს თუალითა გონებისა მათისაჲთა უფალი ჩუენი, რომელი დაეფარა ჴორციელებით ამათგან, რაოდენ ჩუენდა ჯერ-არს ნუგეშინისცემად მარხვითა, რაჲთა გამოვიზარდნეთ სულნი ჩუენნი ტაბლისაგან ქრისტესისა.
    28.     ხოლო ყავნ ამიერითგან უფალმან ჩუენმან მძლემან, რომელი აღმაღლდა დღჱს ძლიერებითა ბრძოლისაგან და აღმიყვანნა მის თანა მაღლად ჴორცითა მით, რომელ შეისხნა ჩუენგან, ამაღლდა,
    29.     რაჲთა მრავალთა წელთა ღირს ვიქმნეთ ყოფად სამისა ამის დღესასწაულსა: შობაჲ, აღდგომაჲ და ამაღლებაჲ მისი და აღმოვქუათ მადლი სამებისა წმიდისა.


25

     1.     25. ა. [მეორჱ თქუმული ოქროპირისაჲ დღისათჳს ამაღლებისა უფლისა ჩუენისა]
    2.     ამას დღესა შინა იხარებდედ ცანი და მხიარულ იყავნ ქუეყანაჲ და ეკლესიაჲ დიდებითა თჳსითა, რამეთუ ამაღლდა მეუფჱ იგი ზეცისაჲ ძლევითა თჳსითა.
    3.     და შეუსხმან ჴორცნი იგი, რომელ თჳთ შექმნნა და მიუღებიეს სამშჳნველი იგი, რომელ შთაჰბერა და იმსახურების გონებათაგან, რომელ-იგი მან მოსცა.
    4.     ყოვლადვე შთაიცუა კაცი იგი და ყოველი თავი იგი იჴსნა.
    5.     კაცისათჳს დამდაბლდა ღმერთი, განეხუნეს მის წინაშე ბჭენი, რომელ დაჴშულ იყვნეს საუკუნითგან.
    6.     და აღიზახეს და ადიდეს წესთა მათ აღსლვაჲ იგი მისი და ჰკითხეს გუნდთა მათ მაღლისათა სწავლისათჳს, ვითარმედ: „ვინ არს ესე მეუფჱ დიდებისაჲ“,
    7.     რამეთუ ბჭენი, რომელ საუკუნითგან დაჴშულ იყვნეს, განეხუნეს ამაღლებასა მას, მას ჟამსა სულმან მან იწყო თარგმანებად ყოველთა
    8.     და თქუა: უფალი ძალ არს ძლიერებითა, უფალი ძლიერ და მბრძულ, რომელი ერეოდა ბოროტსა მას და დაამჴუა, სძლო საცთურსა მას და განაქარვა იგი და დასცა სიკუდილი, დასულიბა იგი.
    9.     და ვითარცა ისწავეს მათ წინაწარ, იწყეს სხუათა კითხვად შემდგომად, ვითარმედ: „ვინ არს ესე მეუფჱ დიდებისაჲ?“
    10.     და ითქუა მათ მიმართ სიტყუაჲ წყალობისაჲ, ვითარმედ: უფალი ძლიერ არს, რომელმან სძლო ეშმაკსა.
    11.     რამეთუ ყოველთა ერეოდა ბოროტსა მას და დაამჴუა, სძლო საცთურსა მას და განაქიქა იგი და უკუნისამდე უოხჭნო იქმნა მეუფჱ ყოველსა ზედა შექმნულსა.
    12.     იგი, რომელ არს მეუფჱ დასაბამითგან, მეუფჱ არს უკუანაჲსკნელ ჴორცთა გამო და იგი, რომელ იყო ზესკნელსა, ამაღლდა ჴორცთაგან.
    13.     იგი, რომელ შობილ იყო დაუსაბამოდ, იშვა ქალწულისაგან დასაბამით და იგი, რომელ ვერ აღიწერებოდა, მოვიდა საზომსა, და იგი, რომელ ვერ შესაძლებელ იყო, დაემკჳდრა შესაძლებელსა შინა და გამოჩნდა ჴორციელად.
    14.     იგი, რომელ არა გამოჩინებულ სადამე იყო, და ჴელის შესახებელ იქმნა.
    15.     იგი, რომელ არასადა ვინ ჴელთ იდვა, იშვა ბეთლემს შინა, დამბადებელი იგი სოფლისაჲ, და ამაღლდა მთისა მისგან ზეთისხილთაჲსა მაცხოვარი იგი ყოველთაჲ.
    16.     ყოვლად მისთჳს მოვიდა და დაემკჳდრა ქალწულისა მის თანა, აღსუა ამის თანა თჳსი იგი სამკაული – ჴორცნი.
    17.     შეისხნა იგინი და მოვიდა ცხადად, და შთავარდა საშოსა მისსა თჳნიერ თჱსლისა და იშვა მისგან თჳნიერ კერძოებისა.
    18.     შევიდა მისა ფარულად და გამოვიდა მისგან ცხადად, მოიღო თჳსისაგან და მისცა თჳსსა.
    19.     მიიღო უძლური საქმე და მოსცა დიდებული, იღუაწნა დაბადებულნი და იჴსნა სოფელი, აღჰფხურა საცთური და დაჰნერგა ჭეშმარიტებაჲ.
    20.     დასულიბა ცოდვაჲ და ქადაგა სიმართლჱ.
    21.     შეურაცხ-ყო უსახურებაჲ და ასწავა სიდაშნე.
    22.     აღჰფხურნა ეკალნი და დასთესა იფქი.
    23.     დაამჴუნა საკერპონი და აღაშენნა ეკლესიანი, გამოირჩინა მწყემსნი და შეჰვედრნა სამწყსონი თჳსნი, დასცნა ჴორცნი თჳსნი და გამოზარდნა ცხოვარნი თჳსნი.
    24.     გამოადინა სისხლნი თჳსნი და ასუა ჴსნილთა თჳსთა.
    25.     ჰფუფუნებდა სულსა თჳსსა, დაამტკიცა წყალობაჲ თჳსი.
    26.     განაწყვნა ყოველნი აღრღუეულნი და განანთლნა ყოველნი დაბადებულნი და აჰღმართნა ყოველნი დაცემულნი და განაძლიერნა ყოველნი უძლურნი.
    27.     განაახლა ხატი თჳსი, რომელ განრყუნილ იყო საცთურითა, განწმიდა და გამოწერა იგი, რამეთუ შეგინებულ იყო იგი ცოდვითა.
    28.     დაიმკჳდრეს მის თანა დევთა, განასხნა იგინი ჭეშმარიტებითა თჳსითა, რამეთუ დათქნა იგინი საცთურმან, დათქნა იგინიცა ზღუასა, აღაგზნა ცეცხლი თჳსი ქუეყანასა ზედა.
    29.     მაშინღა ამაღლდა, აღატყდა გონებათა შინა, მაშინღა აღმაღლდა, შთაჰბერა იგი ათორმეტთა მათგან და განეგზნა სოფელსა შინა, რამეთუ განათლდეს სულნი კაცთანი ფრიად და მაშინღა იცვალა და აღდუღნა გულსა შინა ჭეშმარიტთასა.
    30.     მაშინღა ამაღლდა, დაჰნერგა ჭეშმარიტებაჲ თჳსი ზრახვათა შინა და განისუენა და დაემტკიცნეს ნერგნი თჳსნი გონებათა შინა, მაშინღა დასცხრა.
    31.     იშვა ბეთლემს შინა, აღვიდა მთისა მისგან ზეთისხილთაჲს და აღმაღლდა ქუეყანით.
    32.     მიიზიდნა მისსა ყოველნი, ვითარცა თქუა.
    33.     მივიდა და მოავლინა ნუგეშინისმცემელი, ვითარცა აღუთქუა, გარდამოჰბურნა სათხეველნი თჳსნი და შეიკრიბნა ყოველნი, ვითარცა ქადაგა, დადგა მათ შორის ცომი მისი და მიიზიდა ყოველი აღნადგინები მისი და განქმნა სამოთხე მისი და მხირულ არიან ნერგნი მისნი,
    34.     განვიდა თესლი მისი, განთესლდეს ყანანი მისნი, იხილეს ცოდვილთა და განმწარდეს, აღილესნეს მახჳლნი და იწყეს დაკაფად მაღნართა მისთა.
    35.     გარდაჰკაფნეს ჴორცნი ცხადად და ვერ ეუფლნეს გონებადაფარულთა.
    36.     ერთისა წილ, რომელი აღფხურეს, აღმოსცენდეს ბევრნი.
    37.     სისხლითა მოკლულთაჲთა განძლიერდეს ცხოველნი.
    38.     ათორმეტნი მოციქულნი იყვნეს და მათ გამო ათორმეტნი მოწამენი, დაუჴრწნდეს ჴორცნი მათნი გუემითა და აღჰმართნეს სულნი მათნი ჭეშმარიტებითა, შეიმუსრნეს ძუალნი და განირყუნნე ასუნი მათნი.
    39.     დაამტკიცეს ზრახვანი მათნი, შეიკრნეს ცხა...


26

     1.     26. [თქუმული იოვანე ოქროპირისაჲ ამაღლებისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა]
    2.     ...თა მისატევებელად ცოდვათა.
    3.     და ნუვის დააყენებთ ნათლისაღებისაგან, გინათუ მახიუბელთაგანი იყოს, გინათუ მეძავი, ანუ თუ მეზუერე, გინათუ მოგჳ, გინა კაცის მკლველი, გინა ავაზაკი, გინა ჰურიაჲ, გინა სამარიტელი, გინა წარმართი, გინა მონაჲ, გინა აზნაური.
    4.     რომელიცა შეგივრდეს წინაშე თქუენსა და აღიარნეს ცოდვანი თჳსნი და შეინანოს, ნათელ-სცემდით მათ დაუბრკოლებლად, „სნეულთა განჰკურნებდით, ეშმაკთა განასხემდით.
    5.     უსასყიდლოდ მიგიღებიეს, უსასყიდლოდ მისცემდით“.
    6.     მდევართა თქუენთა აკურთხევდით, და ნუ სწყევთ.
    7.     ემსგავსენით მოძღუარსა თქუენსა, რამეთუ თქუა: „ამით საცნაურ იყვნეთ, უკუეთუ ჩემნი მოწაფენი ხართ, უკუეთუ მოძულეთა თქუენთა ჰყუარობდეთ და მდევართა თქუენდა აკურთხევდეთ“.
    8.     გეჴსენედ თქუენ, რაოდენი ძჳრი მაჩუენეს ჰურიათა მათ, რამეთუ პირსა ჩემსა სერაბინნი ვერ იკადრებენ, არამედ ფრთითა მათითა იფარვენ პირთა მათთა, ხოლო ჰურიანი ჰნერწყუვიდეს პირსა ჩემსა და მეცეს მე ღაწუთა ჩემთა.
    9.     ჴელთა ჩემთა შექმნეს და დაჰბადეს კაცი მიწისაგან და შუენიერი სასუფეველი მე დავამტკიცჱ.
    10.     ხოლო მათ რკინითა შემშჭუალეს ჯუარსა.
    11.     მე გუერდისა მისგან ადამისისა ევაჲ შევქმენ, ხოლო მათ ლახურითა უგუმირეს გუერდსა ჩემსა, უკუეთუ მივხედი ქუეყანასა, შეძრწუნდის და რორინებნ, ხოლო იგინი თანა-წარჰვლენედ და მიკიცხევედ მე და ეძიებედ თავთა მათთა.
    12.     ყოველი ესე ქუეყანაჲ კუარცხლბეკი ფერჴთა ჩემთაჲ არს, ხოლო მათ შეჰმშჭუალნეს ფერჴნი ჩემნი ძელსა.
    13.     ესე ყოველი ვივნე მათგან, და ესოდენი გუემაჲ მოვიღე.
    14.     და არასადა ვწყევენ იგინი, და არა მოვაწიე მათ ზედა რისხვაჲ.
    15.     ნუ გგუნიეს, ვითარმცა ვერ შეუძლე მათ, რამეთუ მზად დგეს ანგელოზნი და იტყოდეს: „განვხეთქნეთ საკრველნი მათნი და განვაგდოთ ჩვენგან უღელი მათი“, და არა მიუშუ მათ.
    16.     არამედ ჯუარსა მას განმართხეს მე და ჴელნი ჩემნი შემშჭუალნეს.
    17.     ხოლო მე ვილოცევდ მათთჳს მამისა მიმართ და ვთქუ: „მამაო, მიუტევე ამათ, რამეთუ არა უწყიან, რასა იქმან“.
    18.     ესე ყოველი თქუენთჳს დავითმინე, რამეთუ სახჱ ესე თქუენ იხილეთ, უკუეთუმცა გასწავე ხოლო და ვყავ არა, თჳნიერ შეტყუებისამცა იყო ქადაგებაჲ ესე ჩემი.
    19.     სთქუთმცა, რამეთუ: თჳნიერ ვერ შემძლებელ არს ყოფად და ჩუენ გჳბრძანებს აღსრულებად.
    20.     და ამისათჳს ვიწყე წინაჲთვე აღსრულებად ჭეშმარიტებისა ამის და აწ გიბრძანებ თქუენ საქმედ, გარქუ თქუენ: „მწყემსმან კეთილმან დადვის თავი თჳსი ცხოვართა თჳსთა ზედა“ და არა დავეყენე სიკუდილისაგან და გარქუ თქვენ: აკურთხევდით და ნუ სწყევთ.
    21.     მე ესოდენი ესე ვნებაჲ თავს ვიდევ და არასადა ვწყევენ იგინი, და არა აღმოჴდა წყევაჲ პირსა ჩემსა.
    22.     უკუეთუ მრქუათ მე: და რაჲსა სწყევე ლჱღჳ იგი, რამეთუ არა ვპოვჱ ნაყოფი მას შინა?
    23.     ისმინეთ, რაჲსათჳს ვწყევე იგი განჴმობად მისა ძირითურთ: თქუენთჳს ვწყევე იგი, რაჲთა თქუენ განგათავისუფლნე წყევისაგან და თქუენთჳს განვაჴმე იგი ძირითურთ.
    24.     რამეთუ მიზეზით მივედ და ვეძიებდ მისგან ნაყოფსა, რაჲთამცა განვაჴმე იგი, ნუ თუ არა ვიცოდეა, ვითარმედ არა აქუნდა მას ნაყოფი, რამეთუ ჟამიცა ზამთრისაჲ იყო?
    25.     და ჩემთჳს თქუა წინაწარმეტყუელმან, რამეთუ რომელი გამოეძიებს გულსა და თირკუმელთა ღმერთი, გულსა და თირკუმელთა გამოვიწულილავ და ლეღჳსა, მის არა-მე-მცა ვიცოდეა, ვითარმედ არა აქუს ნაყოფი?
    26.     არამედ სახე იყო, რომელ-იგი ყოფად იყო.
    27.     არამედ ზრახვაჲ იყო, რომელი-იგი აღსრულებად იყო.
    28.     რამეთუ, რაჟამს-იგი შესცოდეს ადამ და ევა, ფურცელი იგი ლეღჳსაჲ აქუნდა სამოსლად, სირცხჳლსა ცოდვისა მათისასა იფარვიდეს.
    29.     ამისთჳს მოვედ ლეღჳსა მას ნაყოფისა ძიებად და ვცან, ვითარმედ ფურცელი ხოლო აქუნდა.
    30.     და ვწყევე იგი, რაჲთა განჴმეს ძირითურთ, რაჲთა განჴმენ შეცოდებანი იგი ცოდვისანი.
    31.     არა თუ ყოველი ხჱ ლეღჳსაჲ ვწყევე, არამედ ერთი იგი ხოლო სახისა მისთჳს, რაჲთამცა მარტოდ ცოდვანი იგი ადამისნი დავჰჴსნენ.
    32.     ამისთჳს ვწყევე ლეღჳ იგი, ესე თჳთ ცოდვაჲ იგი განვაჴმე.
    33.     ესე ყოველი ვყავ და ესე ყოველი აღვასრულჱ, რასა-იგი წინაწარმეტყუელებდეს ჩემთჳს.
    34.     არამედ ლეღჳსა მისთჳსცა, რომელ-იგი განვაჴმე, წინაჲთვე თქუა წინაწარმეტყუელმან: „განვიდე მე ერისა მის მწირობისა ჩემისა, უფალო, რამეთუ ლეღჳმან არა გამოს ნაყოფი თჳსი“.
    35.     აჰა ესერა აღვასრულე, რასა-იგი წინაწარმეტყუელებდეს ჩემთჳს.
    36.     და აღვასრულჱ ყოველი ნებაჲ მისი, რომელმან მომავლინა მე, მამამან ჩემმან.
    37.     და აწ, აჰა ესერა, „აღვალ მამისა ჩემისა“, ნუ შესძრწუნდებით, „არა დაგიტევნე თქუენ უბლად“, არამედ მოგივლინო თქუენ ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ, განმაცხოველებელი იგი ერთობაჲ მამისაჲ,
    38.     და თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა თქუენისათა მიაღსასრულადმდე ჟამთა, ვითარცა ვიყავ დასაბამითგან ყოველთა წმიდათა ჩემთა თანა, ეგრეცა თქუენ თანა ვიყო.
    39.     რამეთუ მოსჱ ჴელთაგან მეგჳპტელთა განვარინე მე, მფარველ ვექმენ ისო ნავესა.
    40.     შჳდი იგი ნათესავი მოვსარ და მივეც მათ ქუეყანაჲ იგი აღთქუმისაჲ.
    41.     მე განვარინე ელია ჴელთაგან იაზაბელისთა და იგი ძაღლთა შესაჭმელ ვყავ.
    42.     ხოლო ელია ცოცხალი ცეცხლებრითა ეტლითა აღვამაღლე მე, ელისეს მრჩობლი იგი მადლი მივანიჭე, მე დავით ჴელთაგან საულისთა განვარინე, იერემია მღჳმისაგან და უყისა აღმოვიყვანე, მე დანიელ პირისაგან ლომთაჲსა ვიჴსენ და ჴელითა ამბაკუმისითა საზრდელი მიუძღუანე.
    43.     მე სამთა ყრმათა თანა ვიქცეოდე და დიდებულ ვყვენ პირნი მათნი მეფისა მის წინაშე ქალდეველთაჲსა და მასმენელნი იგი მათნი ცეცხლითა შეწუვად ვსცენ.
    44.     ვითარცა-იგი ვიყავ მათ ყოველთა თანა, ეგრეცა ვიყო თქუენ თანა ყოველთა დღეთა ცხორებისა თქუენისათა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა.
    45.     ხოლო ქალაქსა მას იერუსალჱმსა ჰრქუა: „ვაჲ, შენდა იერუსალჱმ, რამეთუ მოსწყჳდენ მართალნი იგი წინაწარმეტყუელნი და ქვაჲ დაჰკრიბე მოვლინებულთა მათ შენთა.
    46.     რაოდენგზის მენება შეკრებაჲ შვილთა შენთაჲ, ვითარცა მფრინველმანღა შეიკრიბნის მართუენი თჳსნი და არა ინებეთ“.
    47.     ვაჲ თქუენდა, შვილნი იერუსალჱმისნო, რამეთუ მე მოვედ სახელითა მამისაჲთა და არა შემიწყნარეთ მე, არამედ ეშმაკსა შეიწყნარებთ, რომელი მარადის გაცთუნებს თქუენ.
    48.     ამისთჳს „მიტევებულ იყავნ სახელი თქუენი ოჴრად“ და არა დაშთეს ქვაჲ ქვასა ზედა ტაძარსა მაგას თქუენსა და დიდებასა ტაძრისა მაგის თქუენისაჲსთა, რომელი გაქუნდა.
    49.     აჰა ესერა მივსცემ, რომელთა ჰრწამს ჯუარი ჩემი და რომელნი ესვენ აღდგომასა ჩემსა.
    50.     ვაჲ თქუენდა, ჰურიათა და შვილთა იერუსალჱმისათა, რამეთუ სახჱ იგი დასაბამითგანვე თქუენ გაქუნდა.
    51.     ხოლო ჭეშმარიტი იგი არა შეიწყნარეთ, რამეთუ მე სახჱ მოსლვისა ჩემისაჲ წინაჲთ მიგეც თქუენ, რაჲთა მაქუსიერებითა სახისაჲთა ჭეშმარიტი იგი იცანათ.
    52.     და მიგეც მოსე და შჯული იგი, ტაკუკი იგი ოქროჲსაჲ სავსე მანანაჲთა.
    53.     და სადაცა იყო კიდობანი ჩემი, მუნცა დიდებაჲ ჩემი.
    54.     არამედ რამეთუ მარადის ურჩ იყვენით და მოვედ მე და არა შემიწყნარეთ, ამისთჳს აღვიღებ თქუენგან დიდებასა ჩემსა და მივსცე წარმართთა.
    55.     და აღვიდე მამისა ჩემისა, რომელმანცა მომავლინა მე სოფლად.
    56.     ხოლო ნაცვალად ტაძრისა მის თქუენისა აღვჰმართო ეკლესიაჲ ჩემი და ნაცვალად წინაწარმეტყუელთა მათ, რომელ მივავლინე თქუენდა, და ქვაჲ დაჰკრიბეთ, აჰა ესერა მოვავლინებ მოწაფეთა ჩემთა სოფლად, რაჲთა იქადაგოს ნათლისღებაჲ.
    57.     სინანულად ცოდვილთათჳს მიგეც თქუენ კიდობანი იგი შჯულისაჲ, მივსცე წარმართთა სახარებაჲ ჩემი მჴსნელად.
    58.     მიგეც თქუენ შჯული და შეურაცხ-ჰყავთ.
    59.     მივსცე წარმართთა მადლი ნაცვალად შჯულისა.
    60.     მიგეც თქუენ კურთხი იგი, რომელ განედლდა და ნიგოზი აქუნდა ნაყოფად.
    61.     მივსცე წარმართთა ჯუარი ნაცვალად კუერთხისა მის, რომელ-იგი ყუაოდა, ნაყოფი საცხორებელად აქუნდა.
    62.     მიგეც თქუენ მანანაჲ იგი და ვითარცა შჭამეთ, ჴბოსა თაყუანის-ეცით ნაცვალად ჩემისა.
    63.     მივსცე წარმართთა პური იგი ჩემი, რომელ გარდამოვალს ზეცით, რომელ არს ჴორცი ჩემი, მიგეც თქუენ კლდისა მისგან ძლიერისა წყალი, სუთ და განმამწარეთ მე.
    64.     მოვსცე წარმართთა სუმად სისხლი ჩემი და ცხორებაჲ საუკუნოჲ აღუთქუა მათ.
    65.     ამას ყოველსა მივჰმადლებ მე წარმართთა.
    66.     და აჰა ესერა, მე აღვალ მამისა ჩემისა.
    67.     აჰა ესერა, მე დაგიტეო სახლი იგი თქუენი ოჴრად.
    68.     ესე ვითარცა წათქუა, მიიქცა დედისა თჳსისა, ქალწულისა წმიდისა, და ჰრქუა მას: მშჳდობაჲ შენ თანა, ტკბილო დედაო ჩემო, არასადა დაგიტეო შენ, მარგალიტო ჩემო, ნუ შესძრწუნდები, რამეთუ აღვალ მამისა ჩემისა, არა დაგიტეობ შენ, მზესა მაგას ცისკიდეთასა.
    69.     არა დაგიტეო შენ, დაუჭნობელო ყუავილო ჩემო.
    70.     არა დაგიტეო შენ, უჴრწნელი და უზაკუველი სამკჳდრებელი ჩემი.
    71.     არა დაგიტეო შენ, რომელ-იგი იპოვე სარწმუნოდ ყოველსა სოფელსა.
    72.     არა დაგიტევებ შენ, კიდობანსა მაგას ჩემსა, წმიდასა და ულალველსა.
    73.     არა დაგიტევებ შენ, სასუმელსა მაგას ყოველთა ცისკიდეთასა.
    74.     არა დაგიტეო შენ, დედაო ჩემო ქალწულო, არამედ, რაჟამს განხჳდე ჴორცთაგან, არა მოვავლინნე შენ ზედა ანგელოზნი, არცა ანგელოზთმთავარნი, არამედ მე მოვიდე და შევიწყნარო სული შენი, რომელ არს უფროჲს მზისა ბრწყინვალჱ.
    75.     ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ აღვალ მამისა ჩემისა.
    76.     გაქუს ნაცვალად ჩემსა იოვანე, ქალწულო, არა რაჟამს-იგი მივიდოდე ჯუარცუმად, მას შეგვედრე შენ და ვარქუ იოანეს: „აჰა, დედაჲ შენი?“
    77.     და აწ იგივე არს ნაცვალად ჩემსა მგულებელ შენდა.
    78.     მშჳდობაჲ შენდა, დედაო ჩემო ქალწულო, ნუ გეშინინ, რამეთუ შენ თანა ვარ.
    79.     და მოწაფეთა მათ ჰრქუა: მშჳდობაჲ თქვენ თანა, ძმანო, რამეთუ თქუენ ხართ ძმანი ჩემნი, რომელთა-ეგე აღასრულეთ ნებაჲ ჩემი.
    80.     ნუ შესძრწუნდებით, რამეთუ აღვალ მამისა ჩემისა.
    81.     არა დაგიტევნე თქუენ ობლად, არამედ მოგივლინო თქუენ ნუგეშინისმცემელი იგი.
    82.     უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინისმცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა.
    83.     უკუეთუ მე წარვიდე, შემდგომად ათისა დღისა მოგივლინო ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ.
    84.     და ესეღა თქუა: აჰა ესერა სიმრავლჱ დასთა ანგელოზთაჲ გარე-მოადგა მას.
    85.     ხოლო თავსა ზედა მისსა სერაბინნი აგრილობდეს და იტყოდეს: „წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი საბაოთი.
    86.     სავსე არიან ცანი და ქუეყანაჲ დიდებითა მისითა“ და ღრუბელსა ნათლისასა მთაჲ იგი დაეფარა, ცანი განეხუნეს და დასნი წინაწარმეტყუელთანი იპოვნეს კრებულად მთასა მას.
    87.     და ყოველთა შორის ერისთავი იგი დავით სულიერითა მით ქნარითა იჩინებდა ძესა მამისა აღსლვად და იტყოდა: „აღმაღლდი ცად, უფალო, ყოველსა ქუეყანასა ზედა არს დიდებაჲ შენი“.
    88.     და ანგელოზთა მათ ჰრქუა: „აღამაღლებდით უფალსა ღმერთსა ჩუენსა და თაყუანი-სცემდით მთასა წმიდასა მისსა“.
    89.     და აჰა ესერა, ვიდრე-იგი დაკჳრვებულნი ჰხედვიდეს, „ამაღლდა და ღრუბელმან შეიწყნარა იგი“.
    90.     ხოლო, რომელმან ჰრქუა მოწაფეთა – მშჳდობაჲ თქუენ თანა, მშჳდობასა და მადლსა მიგცემ თქუენ – ესეღა წართქუა, ვერღარა იხილეს იგი.
    91.     და რაჟამს იხილა დავით, ვითარმედ ამაღლდა უფალი, სიხარულით სცემდეს ქნარსა მას და იტყოდა: ამაღლდა ღმერთი კურთხევითა და უფალი ჩუენი ჴმითა ნესტჳსაჲთა
    92.     და მამაჲ ზეგარდამო იტყოდა: „დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე კუარცხლბეკად ფერჴთა შენთა“.
    93.     რამეთუ შენ ხარ ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მთნდი.
    94.     შენ ხარ კრავი ჩემი ჭეშმარიტი.
    95.     შენ ხარ ძალი ჩემი და სიმტკიცე ჩემი.
    96.     „დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნეს მტერნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
    97.     ხოლო აღსლვასა მას მისსა ზეცად შეძრწუნდეს ძალნი და საუნჯენი წჳმისანი და თოვლისანი, სეტყჳსა და ცეცხლისანი და ყოველნი იგი ძალნი, რომელნი იყვნეს პირველსა ცასა, მოვიდეს და შიშით თაყუანის-სცეს მას.
    98.     და ყოველივე დიდებულნი ძალნი იყვნეს პირველსა ცასა.
    99.     აკურთხევდეს უფალსა, ვითარმცა-იგი სამთა მათ ყრმათა გუაუწყე: წჳმაჲ და ცუარი, სიცხე და მზჱ, მთოვარე და ვარსკვლავები, ქუხილნი და ელვანი შიშით თაყუანის-სცემდეს მას.
    100.     რამეთუ ესე ყოველნი პირველსა ცასა არს, და მეორესა მას, რომელნი იყვნეს ძალნი, ეგრჱთვე თავყანის-სცემდეს მას.
    101.     ხოლო მესამითგან და აღმართ ვერღარა მიძლავს თქუმად, რამეთუ მოძღუარმანცა ჩემმან ნეტარმან პავლჱ მიერითგან იჯმნა, ხოლო სხუასა მას, ვითარცა უნდა, აღვიდა.
    102.     ხოლო უფალმან ჩუენმან აღასრულა ყოველივე იგი მოხედვაჲ და აღვიდა ცად და დაჯდა მარჯუენით მამისა და აღასრულა ყოველივე ერთობაჲ მამისაჲ ყოვლად ერთღმრთეებაჲ მამისა და ძისაჲ და სულისა წმიდისაჲ, მიუწდომელი და უჴრწნელი დგას და ჰგიეს უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


27

     1.     27. გ. საკითხავი ამაღლებისაჲ, თქუმული წმიდისა ათანასი ალექსანდრიელისაჲ, მთავარეპისკოპოსისაჲ, ამაღლებისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა
    2.     ჴსენებაჲ აღდგომისაჲ მიანიჭებს კაცთა ძლევასა სიკუდილისასა, ხოლო დღჱსასწაული ესე აღმაღლებისაჲ ზეცად შესცვალებს სლვასა ამას ქუეყანისასა და ჰყოფს ცასა სავალ კაცთა.
    3.     და რამეთუ ჯერ-იყო, ვინაჲთგან შეიპყრა სიკუდილი, რაჲთა დაიმკჳდროს ადგილი მისი, აწ ჭეშმარიტად აღემართების ძლევად ეშმაკისა.
    4.     ავმაღლდები და რაჟამს ვიხილჱ დაწყებაჲ ნათესავისა ჩემისაჲ, მეუფებდა რაჲ ცათა, აწ დაეცა მპყრობელი იგი მბრძულ და განქარდის ზაკულებანი მისნი.
    5.     არა არიან ესენი სამოთხე, ჵ მაცთურო, არცა გემოჲ მცენარეთაჲ მომნადირებელ ზაკუვით, რაჲთა დაჰჴსნეს შიში შჯულისაჲ და დაიმტკიცონ სიკუდილი.
    6.     და არცაღა „მიწაჲ ხარ და მიწადცა მიიქცჱს“, არამედ დაღათუ იყავ ქუეყანა, აღმაღლდი ზეცად სახიერებითა აღმამაღლებელისაჲთა, აჰა ესერა, დაუტევებ საყოფელსა ცოდვისასა.
    7.     აჰა ესერა დაგიტევებ მე შენ, ქუეყანაო, რომელსა ზედა ვიშევ და რომელსა ზედა აღვიზარდე, ცად მივიცვალჱბი, რომელ არს თავისუფალ ცთომისა შენისაგან.
    8.     რამეთუ პირველ კმა-გეყო შენ ნერგი იგი სიკუდილსა ადამისსა, რაჟამს-იგი ეც პირველ ქმნულსა მას ნაყოფითა ხისაჲთა და აიძულე მას გამოსლვად სამოთხისა მისგან ფუფუნებისა.
    9.     ხოლო აწ, დაღათუ ყოველი კაბარჭი შენი წარმოაცალიერო, შენდა მიიქცეს სისრაჲ ისართა შენთა.
    10.     სადა არს აწ, მასმენელო, ღონისძიებაჲ იგი შენი ცთუნებისა მის პირველისაჲ, რომელი არქუ ევას გუელითა: „დღჱსა, რომელსა შჭამოთ, იყვნეთ, ვითარცა ღმერთნი“.
    11.     წინაწარმეტყუელ ჩემდა კეთილისა იქმენ არა შენითა ნებითა, რამეთუ აღთქუმანი, რომელისა მიერ მაცთუნე სიტყჳთა, შევიძინე იგი საქმითა, იქმნა უცნებითა აღთქუმულისაჲთა ჭეშმარიტ გამოცდილებითა.
    12.     ჵ საკჳრველი, უცხოჲ გამოცდილებისაგან, რომელი დაუჯერებელ არს: რომელთათჳს სამოთხჱ დაიჴშა, მათთჳსვე ცანი განეხუნეს, რომელი მცირჱდ უწინარჱ წინაშე პილატჱსა დაისაჯა, დღეს ცათა შინა მსაჯულად საყდართა ზის,
    13.     რომელი ჰურიათა მიერ საცინელ იქმნა, კრებულისაგან ანგელოზთაჲსა იდიდების, რომელსა თავსა გჳრგჳნი ეკლისაჲ დაადგეს ჰურიათა, მთავრობითა ღმრთეებისაჲთა გჳრგჳნოსან იქმნა.
    14.     ჵ რაოვდენ აღიძრვის ათძალი იგი დავითისი სულიერი საკჳრველი ესე: „ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჯედ მარჯუენით ჩემსა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერჴთა შენთა“.
    15.     აწ ჭეშმარიტად იქმნა ცემაჲ ებნისაჲ საქმჱ და რომელი-იგი პირველ ჴმითა აქებდა, იხილა დღეს საქმით და იქმნა ცაჲ მსახურ ჴმათა მისთა.
    16.     რამეთუ შეიწყნარა ზურგსა ზედა თჳსსა, რომელი-იგი იჴსენებოდა მათ მიერ და ჟამსა შობისასა და კუალად ჰმსახურა ვარსკულავითა და მოდრკა მისთჳს, რომელი-იგი იყო დამალულ ქუაბსა შინა.
    17.     და მე შემომიჴდეს საკჳრველებანი, ოდეს განვიზრახჱ, რავდენი სირცხჳლი ნათესავისა ჩუენისაჲ მიაქცია პატიოსნებად, რავდენი განრისხებაჲ ღმრთისაჲ მოაქცია მხიარულებად, დამბადნა ჩუენ ჴელითა ღმრთეებისაჲთა და
    18.     განგჳმზადა ჩუენ საყოფელი ესე, ვითარცა მამული, ჴელმწიფებაჲ განსუენებული, ქუეყანისა მსახურებაჲ, ჰაერისა მონებაჲ, ზღჳსა ვაჭრობაჲ, მზისა სიტფოჲ, მთოვარისა ბრწყინვალებაჲ, ვარსკულავთა ძრვანი, ყოველთა ცხოველთა მორჩილებაჲ.
    19.     წარ-ვინმე-ვლო შორის მბრძოლმან, მასმენელმან ღმრთისამან, შურისათჳს დააჯერა და აცთუნა, იქმნა ცთომილი ნაწილ მისა და სნეულ ვნებითა წინააღდგომითა ღმრთისაჲთა განიზრახა ფარულად ღმრთისა ზედა.
    20.     განყო ჴელი მისი მცნებათა ზედა ღმრთისათა.
    21.     გამოუჩნდა ღმერთი, ამხილა სასოებაჲ შჯულისაჲ გარდასლვისაჲ, ივლტოდა ხილვისაგან თავი იგი ნათესავისაჲ, უვარ-ყვნა მხილებანი, დაიმალა ხესა ქუეშე ძგერისაგან, რომელი აჩრდილ არს ღმრთეებისაჲ,
    22.     და განძარცუა იგი ღმერთმან ჴელმწიფებისაგან და განაჭენა სამოთხით კაცსა მას, ვითარმცა ესრჱთ ეტყოდა: არა ამის სასოებისათჳს შემექმენ შენ და არცა ამისთჳს ჴელთა ჩემთა დაგბადეს შენ და თიჴაჲ ბუნებად გამოგსახჱ.
    23.     და შენ, ჴელი, რომელი ჩემგან მიიღე, მცნებათა ჩემთა ზედა განირთდა.
    24.     იქმენ მასმენელისა მის თანამზრახვალ და შეჰკერბით დამბადებელისა ზედა.
    25.     აწ გარდადეგ ჴელმწიფებისაგან, მიიცვალჱ ადგილისა მაგისგან პატიოსნისა.
    26.     მიწაჲ ხარ და მიწადვე მიიქცე.
    27.     მოვედ მისა, ვინაჲთგან აზმენ უფროჲსსა შენსა.
    28.     უკუნ-იქეც კუალად შენებადვე, ვითარმედ დედაჲ შენი ქუეყანაჲ არს და სიკუდილითა მისსავე მიივლინო.
    29.     ესე მისაგებელნი არიან ცთუნებისა ეშმაკისანი, ესე ცნობანი არიან დაწყებისა ნათესავნი, ესე ღონენი შემაწუხებელნი შევიდეს ბუნებასა.
    30.     არამედ არა დაითმინა სრულიად დამბადებელმან ხილვად დაბადებული თჳსი შემუსრვილად, არამედ შეეწყალა ბუნებაჲ სირცხვილეული და მგლოვარჱ, მოწყალჱ ექმნა ხატისა თჳსისათჳს, რომელი დაბადებულთა შორის წარწყმდა და რაჲ-მე იყო?
    31.     დაჰბადა სხუაჲ ადამ და გამოიყვანა ბუნებითგანვე, რაჲთა იყოს შემწჱ ბუნებისა.
    32.     და ისესხა მიწაჲ ქალწულისაგან და გამოხატა მას შინა მსგავსებაჲ ჭეშმარიტი.
    33.     ჩჩჳლი შეზელილი შეჰზილა თავსა თჳსსა და დაშთა იგი, ვითარცა იყო, რაჲთა აღიღოს სიშიშულჱ ხატისაჲ მის, ვითარცა ეჩუენა: უძლიერჱს მაცთურისა, უდიდეს ცოდვისა, უვაღრჱ სიკუდილისა.
    34.     შემდგომად სიკუდილისა დაარღუევდა საფლავთა, ოდეს დაიდვა საფლავსა და გჳრგჳნოსან ყო იგი უკუდავებითა.
    35.     და დღჱს აღიყვანა იგი ზეცად და დაწყებაჲ ბუნებისაჲ ყო სამკაულ შუენიერებისა ყოველთა დაბადებულთა.
    36.     და უკუეთუ ვინმე თქუას, რაჲ მაშინ იყოა დამბადებელი მპყრობელი რისხვისა, ოდეს იყო გარდასლვაჲ ახალ და მოიძაგა ხატი თჳსი გონებისათჳს ბოროტისა და დასაჯა გონებაჲ.
    37.     და აწ, შემდგომად ჟამთა, შეინანა გულისწყრომაჲ, განჴსნა რისხვად და შეიწყალა ცთომილი.
    38.     არა ესრჱ, არა იყვნეს საქმენი იგი გულისწყრომით და არცა მოანიჭა ესე ვნებითა შენანებისაჲთა.
    39.     არამედ პირველისაგანვე წესით და საზღვრით იყო ყოველივე.
    40.     რაჟამს წინაჲსწარ იხილა და ცნა, ვითარმედ ბუნებაჲ მიდრკა სიკუდილსა და რამეთუ საფლავი განმზადებულ არს ვნებად კაცთაჲ, და წუთღა, და იყვნენ ნადირ ჯოჯოხეთისა და ყოველსა დღესა იყვნენ საზრდელ სიკუდილისა,
    41.     მაშინ დაჰჴსნა ღმერთმან სიდიდჱ შურისგებისაჲ და მოსცა ნათესავსა ჩუენსა უკუდავებაჲ და აღიტაცა შორის ენუქ და აჩუენა, რამეთუ არა მძლე ექმნა სიკუდილი კაცთა.
    42.     და ასწავა ბუნებასა მოკუდავსა, რაჲთა იხედვიდეს საზღვარსა უკუდავებისასა.
    43.     და კუალად ასწავა სიკუდილსა, რაჲთა და-რე-ყუდნდეს მოსწრაფებისაგან თჳსისა და ...


28

     1.     28. [წმიდათა შორის მამისა ჩუენისა იოანე ოქროპირისა, კოსტანტინოპოლელ მთავარეპისკოპოსისაჲ, ამაღლებისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა და გუამთათჳს წმიდათა მარტჳლთაჲსა...]
    2.     ...რაჲ ემტერებიედ ერთი ერთსა და არა ჰნებავნ დაგების, სხუაჲ ვინმე მოვიდის და შორის შემოვიდის და დაჰჴსნის მტერობაჲ ორთაჲვე, ეგრჱთვე ქრისტემან ყო.
    3.     განრისხნა ღმერთი ჩუენ ზედა და დაუტევეთ ღმერთი.
    4.     მოწყალჱ უფალი შორის შემოვიდა ქრისტჱ და განაგო ორთა ბუნებათა.
    5.     და ვითარ შორის იგი შემოვიდა, თავს-იდვა პატიჟი, რომელი თანა-გუედვა ჩუენ მამისა მიერ, და გმობაჲ და ყუედრებაჲ, რომელნი ვყვენით ჩვენ ღ˜ა მიმართ, მან თავს ისხნა.
    6.     გნებავს თუ, რაჲთა ისწაო, ვითარ თავს ისხნა ორნივე – მუნით პატიჟი და აქაჲთ ყუედრებაჲ?
    7.     პავლჱ თქუა: „ქრისტემან მოგჳყიდნა ჩუენ წყევისაგან შჯულისა და იქმნა ჩუენთჳს წყევასა ქუეშე“.
    8.     ჰხედავა, ვითარ თავს-იდვა პატიჟი ზჱცით და იხილჱ, ვითარ დაუთმო ყუედრებასა ქუესა?
    9.     თქუა: ყუედრებანი მაყუედრებელთანი დამეცნეს ჩემ ზედა.
    10.     ჰხედავა, ვითარ დაჰჴსნა მტერობაჲ, ვითარ დაითმინა და ღონისძიება-ყო, ვიდრემდის შეწირა ღმრთისა მტერი მბრძოლი და ქმნა იგი საყუარელ?
    11.     და მიზეზი ამათ კეთილთაჲ ესე არს დღეჱ, რამეთუ მიიღო ბუნებაჲ ჩუენი, ვითარცა პირველი და ესრჱთ აღიყვანა მამისა.
    12.     ვითარცა არს ყანა იფქლისასა, მიიღის კაცმან თავისაგან იფქლისა მცირედ მჭელეული და შეწირის ღმრთისა და მით მცირითა ყოველი იგი აგარაკი იკურთხის, ესრჱთვე ქრისტემან მცირითა მით ჴორცითა განაგო, რაჲთა აკურთხოს ყოველი ნათესავი ჩუენი.
    13.     და რაჲსათჳს არა ყოველი ბუნებაჲ აღამაღლა, რამეთუ არა არს ესე დაწყება, ოდეს ვინმე შეწიროს ყოველი, არამედ ოდეს ვინმე შეწიროს მცირედი, აკურთხის მით ფრიადი.
    14.     და უკუეთუ დაწყებაჲ არს, ჯერ-იყო აღმაღლებად კაცი იგი პირველი.
    15.     რამეთუ დაწყებაჲ ესე არს, რომელი აღმოსცენდი პირველად.
    16.     არა არს ესე ესრჱთ, საყუარელო, უკუეთუ შესწიროთ პირველი, რომელი აღმოაცჱნა ქუეყანამან და იგი უჴმარ და უსუსურ არს.
    17.     არამედ დაწყებაჲ შესაწირავისაჲ არს კეთილი და ძლიერი.
    18.     და ამისთჳს, რამეთუ იყო ნათელი იგი ცოდვასა ქუეშე, ამისთჳს არა აღამაღლა, დაღაცათუ პირველი იყო, არამედ ესე, რომელი გარეშე არს ყოველსა ცოდვასა, აღმაღლდა.
    19.     დაღაცათუ უკუანაჲს იყო, აწ უკუე ესე ვიდრე-მე არს დაწყებაჲ და უკუეთუ გინებს, რაჲთა სცნა, რამეთუ არა თესლი, რომელი აღმოსცენდის პირველად, იგი არს დაწყებაჲ, არამედ რჱ ეული და ძლიერი.
    20.     და წიგნისაგან მოვიყვანო მოწამე: ჰრქუა ძუელსა შინა მოსჱს ერსა: „უკუეთუ შეხჳდჱ ქუეყანასა მას, რომელი მოგცეს უფალმან ღმერთმან შენმან და დაჰნერგო შენ ყოველი ხჱ ნაყოფიერი, სამ წელ არაწმიდა ჰყო ნაყოფი მისი და წელსა მესამესა წმიდა იყოს ნაყოფი მისი ღმრთისა“.
    21.     და უკუეთუმცა იყო პირველად, რომელი-იგი გამოვიდის დაწყებასა, რაჲთა შეიწიროს ღმრთისა პირველი, რომელი გამოვიდეს ხისაგან,
    22.     არამედ თქუა: სამსა წელსა არაწმიდა ჰყო ნაყოფი მისი, არამედ უტევე, რამეთუ ხჱ იგი უძლურ არს და ნაყოფი მისი არამწიფჱ არს და მეოთხესა წელსა წმიდა ჰყო ღმრთისა.
    23.     იხილეღა სიბრძნე, მოცემული შჯულისაჲ: არა უტევა ჭამად, რაჲთა არა მიიღოს მან ნაყოფი მისი პირველი ღმრთისა და არცა უბრძანა, რაჲთა შეიწიროს ღმრთისა ნაყოფი უსრული.
    24.     არამედ თქუა: უტევეთ, რამეთუ პირველი ნაყოფი არს და ნუ შესწირავ, რამეთუ არა შეჰგავს პატივსა მიმღებელისა მის.
    25.     ჰხედავა, ვითარ არა რომელი წინა გამოვიდა, დაწყება არს, არამედ ძუელი იგი?
    26.     და ესე ვთქუთ ჴორცთათჳს, რომელნი შეიწირნა და აღვიდა ქრისტჱ, დაწყებაჲ გონებათა ჩუენთაჲ, მამისა და ესრჱთ შეიყუარა მამამან ძღუენი იგი სიმდიდრისაგან შემწირველისა და სიწმიდისაგან შესაწირავისა, ვიდრემდის შეიწყნარა იგი ჴელთა თჳსთა ზედა.
    27.     და იყო ძღუენი იგი მახლობელ თჳსა, და თქუა: „დაჯედ მარჯუენით ჩემსა“.
    28.     გულისხმა-ვყოთ, თუ ვის ჰრქუა ესე: „დაჯედ მარჯუენით ჩემსა“, რომელსა ბუნებასა ესმა ღმრთისაგან: „დაჯედ მარჯუენით ჩემსა“?
    29.     მას, რომელსა ესმა „მიწაჲ ხარ და მიწადცა მიიქცე“, არა კმა-ეყო ყოფაჲ ანგელოზთა თანა, არამედ უზეშთაჱს იქმნა ანგელოზთა, გარჱ-წარჰჴდა მთავარანგელოზთა,
    30.     აღმაღლდა ზედა ქერობინთა, იქმნა უმაღლჱს სერაბინთა, გარჱ-წარჰჴდა მთავრობათა და ჴელმწიფებათა და არა დაადგრა, ვიდრემდის მიიწია საყდარსა სამეუფოსა.
    31.     იხილჱ, სადა იყო დაცემულ ქუე და რაბამსა მიიწია სიმაღლესა.
    32.     არღარაჲ იყო უქუემოჱს მისსა, რომელსა-იგი შთაჴდა კაცი და არცა ადგილი უმაღლჱს მის ადგილისა, რომელსა-იგი აღმაღლდა აწ.
    33.     და მოასწავებს ამას პავლეჱ და იტყჳს: „რომელი შთაჴდა ქუესკნელთა, იგი არს, რომელი ამაღლდა ზედა ყოველთა ცათა“.
    34.     არამედ ჩუენ, რომელთა არა მაქუს გრძნობა, არცა გონება, რომელნი უდარჱს ყოვლისა უპატიონი დაწუნებულნი, რაჲ-მე ვთქუა ანუ რასა-მე ვიტყოდი?
    35.     გონებაჲ შეურაცხ იქმნა ზეშთა ყოვლისა.
    36.     დღეს შეიწყნარჱს ანგელოზთა, რომელი-იგი უყუარდა მათ, პირველად ბუნებაჲ ესე ჩუენი.
    37.     და უკუეთუ ქერობინი სცვიდა სამოთხესა კაცისათჳს, არამედ ელმოდა, ვითარცა მონამან რაჟამს შეიპყრის მონაჲ მოყუასი და შეაყენის საპყრობილჱსა თჳსსა უფლისათჳს და ელმინ,
    38.     რაჲ-იგი ქმნის წყალობისათჳს მონა-მოყუსისა თჳსისა, ეგრჱთვე ქერობინსა მიეთუალა სამოთხჱ, რაჲთა სცვიდეს და ელმოდა მას დაცვაჲ იგი მისი.
    39.     რამეთუ ესრჱთ არს, ვითარმედ: შეწუხნებიან ჩუენსა წარწყმედასა და იხარებენ ჩუენსა ჴსნასა.
    40.     ცხად არს თქუმულისა მისგან უფლისა, ვითარმედ: „სიხარული არნ ცათა შინა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანის“.
    41.     და უკუეთუ, რაჟამს ანგელოზთა იხილიან ცოდვილი ერთი, რომელი განერის, უხარინ, რაოდენ უფროჲს იხარებენ დღეს?
    42.     ოდეს იხილონ ბუნებაჲ ჩუენი ყოველივე შესრული ზეცად, ვითარ არა უხაროდის?
    43.     და სხჳთ კერძო ისმინჱ სიხარული ანგელოზთაჲ ჩუენისა მშჳდობისათჳს: რაჟამს იშვა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ ჴორცითა და ისწავეს ანგელოზთა,
    44.     ვითარმედ განეგო ნათესავი კაცთაჲ, განეწყვნეს ქუეყანასა ზედა და ჴმა-ყვეს: „დიდებაჲ მაღალთა შინა ღმერთსა, ქუეყანასა ზედა მშჳდობაჲ და კაცთა შორის სათნოებაჲ“.
    45.     რაჲთა სცან, რამეთუ ქუეყანამან მოიხუნა კეთილნი და შეუდგინნეს მიზეზნი თქუმულითა: „ქუეყანასა მშჳდობაჲ, და კაცთა შორის სათნოებაჲ“, კაცთა მბრძულთა მტერთა განსხმულთა.
    46.     იხილჱ, ვითარ ადიდებენ ღმერთსა კეთილისათჳს, რომელ სხუათაჲ არს, ვითარმცა საკუთრად მათი იყო.
    47.     რამეთუ კეთილნი, რომელ ჩუენდა არიან, აღითუალვენ თავისად.
    48.     და გნებავს თუ, რაჲთა ისწაო, ვითარმედ შემდგომად იხარებდენ, ოდეს იხილონ აღმავალი ესე, ისმინე, რასა იტყჳს უფალი: „ამიერითგან იხილნეთ ანგელოზნი ღმრთისანი, აღმავალნი და გარდამომავალნი ძესა ზედა კაცისასა“.
    49.     ესე არს წესი ტრფიალთაჲ. არა ელიედ ჟამთა, არამედ უსწრიედ აღნათქუემსა ნებისათჳს.
    50.     ამისთჳს გარდამოვლენ და აღვლენ მოწაფენი, რაჲთა იხილონ ხილვაჲ იგი საკჳრველ – კაცი ცათა შინა, გამოჩინებული, ამისთჳს ყოველსა ადგილსა ანგელოზნი, რაჟამს იშვა, დაეფლა და აღდგა და ოდეს აღმაღლდა, თქუა: „აჰა ესერა ორ კაც სამოსლითა ბრწყინვალითა!“
    51.     შემოსაჲ იგი მათი მოასწავებს სიხარულსა მათსა.
    52.     და ჰრქუეს მოწაფეთა: „კაცნო, გალილეველნო, რაჲსა სდგათ და ჰხედავთ ზეცად?
    53.     ესე იესუ, რომელი აღმაღლდა თქუენგან ზეცად, ესრჱთვჱ მოვიდეს, ვითარცა იხილჱთ იგი აღმავალი ზეცად“.
    54.     თქუა: მოხედედ გულითად.
    55.     რაჲსათჳს თქუეს ესე? რაჲ არა ესხნესა მოწაფეთა თუალ?
    56.     რაჲ არა ნუ ხედვიდესა, რომელი-იგი მას ჟამსა იქმნებოდა?
    57.     არა-მე იტყჳსა მახარებელი, ვითარმედ ხედვიდეს იგინი აღმაღლებასა მისსა?
    58.     და რაჲსათჳს დადგეს ანგელოზნი სწავლად მათა, ვითარმედ ამაღლდა ზეცად?
    59.     ორისა მიზეზისათჳს: ერთი, რამეთუ მტკივნეულ არიედ.
    60.     ისმინე, რაჲ თქუა მან: არავინ თქუენგანი მკითხავს მე, ვიდრე ხუალ? არამედ გარქუ თქუენ ესე.
    61.     მწუხარებამან აღავსნა გულნი თქუენნი, უკუეთუ რაჟამს მესხნიან ჩუენ მოყუარენი და თჳსნი, არა დავითმინით განშორებაჲ მათი, ვითარ მჴსნელისა და მოძღუარისაჲ და მოღუაწისა და მოწყალისაჲ და მშჳდისაჲ და სახიერისაჲ.
    62.     ოდეს ხედვიდეს განშორებასა, ვითარმცა არამწუხარე იყვნეს, ვითარ არამტკივნეულ იყვნენ?
    63.     ამისთჳს დადგეს ანგელოზნი იგი, რაჲთა ნუგეშინის-სცენ მათ მწუხარებისა მისთჳს აღმაღლებისა მისისა, ხარებითა მოსლვისა მისისაჲთა.
    64.     და თქუეს: „ესე იესუ, რომელი აღმაღლდა თქუენგან ზეცად, ესრჱთვე მოვალს“.
    65.     და ჰრქუა: შესწუხენით, რამეთუ აღმაღლდა.
    66.     არამედ არღარა შესწუხნეთ, რამეთუ იგი მოვიდეს კუალად.
    67.     და რაჲთა ქმნენ, რომელი-იგი ელისე, რაჟამს იხილა მოძღუარი თჳსი ამაღლებულად, დაიპო სამოსელი თჳსი.
    68.     ამისთჳს დადგეს ანგელოზნი, რაჲთა ნუგეშინის-სცეს მათ მწუხარებისა მისთჳს.
    69.     და ესე არს ერთი მიზეზი მუნ ყოფისა ანგელოზთაჲსა.
    70.     და მიზჱზი მეორჱ არა უმცირჱს არს ამისსა.
    71.     რაჲსათჳს დართო, რომელი აღმაღლდა ზეცად და რაჲ არს ესე, ზეცად აღმაღლდა?
    72.     რამეთუ სიგრძჱ გზისაჲ იყო ფრიად და ვერ ძალ-ედვა სახედავთა კაცობრივთა ხედვად ჴორცთა, მიწევნულთა ცად, არამედ რავდენ აღმაღლდის, დაიფარვინ თუალთაგან და რაჲთა არა ჰგონებდენ მოწაფენი, ვითარმედ ვითარცა ამაღლდა ელია ვითარცა ზეცად, ეგრჱთვე ამაღლდეს.
    73.     და ამისთჳს თქუეს: რამეთუ ამაღლდა თქუენგან ზეცად.
    74.     და არა და-თო ესე განტევებულად, რამეთუ ელია აღმაღლდა რეცა ზეცად, რამეთუ მონაჲ იყო, ხოლო იესუ ზეცად – რამეთუ უფალი იყო.
    75.     და იგი – ეტლითა ცეცხლისაჲთა, ხოლო ესე – ღრუბლითა ნათლისაჲთა.
    76.     რაჟამს ჯერ-იჩინა წოდებაჲ მონისაჲ, ეტლნი განემზადნეს, ხოლო ძესა ღმრთისასა – საყდარი სამეუფოჲ მსგავსნი ცეცხლისაჲ.
    77.     რაჟამს აღმაღლდა ელია, დაუტევა ხალენი ელისეს, არამედ ოდეს იესუ აღმაღლდა, დაუტევა ნიჭი მოწაფეთა თჳსთა.
    78.     არა თუ ერთი ვინმე მათგანი იყო წინაწარმეტყუელ, არამედ წინაწარმეტყუელნი მრავალნი.
    79.     და რაჟამს აღმაღლდა ჴორცითა მით, რომელ-იგი მისსა შეერთებულ იყო, და იყოს ცათა შინა ხილვაჲ უცხოჲ, რაჟამს იხილეს გუნდთა ანგელოზთასა მეუფჱ დიდებისაჲ, უფალი ძლიერებათაჲ, მსგავსად ჩუენდა, თქუეს: ვინ არს ესე, რომელი მოვალს ედომით?
    80.     ესე არს ქუეყანით. და სიმეწამულჱ სამოსლისა მისისაჲ ბოსორით.
    81.     რამეთუ ბოსორ ითარგმანების ჴორცად ანუ მწუხარებად.
    82.     და ამათ თანა ჰკითხეს მათ: რაჲ არს ესე ცემაჲ, რომელ არს ჴელთა შენთაჲ?
    83.     და მან ჰქრუა მათ: რომელი ვიცი სახლსა საყუარლისა ჩემისასა.
    84.     და ვითარცა-იგი, რაჟამს იჭუეულ იქმნა თომა, უჩუენნა ჴელნი თჳსნი და გუერდი შემდგომად აღდგომისა და უბრძანა, რაჲთა განიხილონ ადგილი იგი სამშჭუალთაჲ და ნაგურემი იგი გუერდისაჲ.
    85.     ეგრჱთვე რაჟამს ამაღლდა ზედაც, დააჯერა ანგელოზთა, რამეთუ სამართლივ განიძო საყუარელი ისრაჱლი, ამისთჳს უჩუენა სამოსელი თჳსი, შეღებული სისხლითა,
    86.     რაჲთა ეუწყოს მთავრობათა მათ და ჴელმწიფებათა ზეცისათა ეკლესიისაგან მრავალფერი სიბრძნე ღმრთისაჲ, რომელი-იგი განმზადა უწინარჱრჱსა ყოვლისა საუკუნეთა ქრისტჱს იესუჲს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს სუფევაჲ და ძლიერებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


29

     1.     22. დ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა იოვანჱ ოქროპირისაჲ ახალკჳრიაკისათჳს და თომა მოციქულისათჳს
    2.     მოვედი აღთქუმისა მის აღსრულებად თქუენდა, რომელი მომცა მე მომანიჭებელმან აღურძინებისა თქუენისათჳს.
    3.     მოგეახლები კუალად ჩუენებად თქუენდა თომაჲსა, რომელი-იგი ოდესმე ურწმუნო აღდგომისათჳს ქრისტჱსა, ხოლო შემდგომად ხილვისა მის და შეხებისა მორწმუნე მისა უფროჲს და ღმრთად აღმსარებელი.
    4.     მოვედით! ამიერითგან გლოცავ თქუენ და მშჳდობისა სიმდაბლჱსა მორჩილ იქმნნეთ წმიდათა ამათ სიტყუათა, რომელსა მცირედითა მის მიერ მოცემითა განგიმზადებ თქუენ დღეს.
    5.     მაცხოვარი ყოველთაჲ, რომელმან წარმოტყუენა ჯოჯოხეთი და იქმნა პირმშო მკუდართა, შევიდა ბჭეთა ჴშულთა მოწაფეთა მისთა თანა, „ხოლო თომა, რომელსა ერქუა მარჩბივ, არა იყო მათ თანა“.
    6.     სასურველი იგი მოვიდა სურვიელთა თანა და მათ თანამოსურნე იგი აკლდა.
    7.     მწყემსი იგი კეთილი მოვიდა სამწყსოსა და ცხოვარი იგი გარეშე სამწყსოსა შეცთომილ იყო, მეუფჱ იგი ზეცისაჲ მოვიდა და მეჴედარი იგი თჳსაგან იყო საღმრთოთა მათგან მოყუასთა.
    8.     მოვიდა ესე ღმრთისა ჴორციელებისა საიდუმლოჲ არა თანაყოფითა მით მოწაფეთაჲთა.
    9.     ხოლო უკუეთუმცა მათ თანა ყოფილ იყო, არამცა შეორგულებულ იყო, არცა ჴელი შეეხო მას და ეგრჱთ ერწმუნა.
    10.     და თუმცა არა შეხებითა მით ესრჱთ რწმუნებულ იყო მისა, არამცა ესრჱთ ესწავა ჩუენდა სარწმუნოებაჲ, ვინაჲ მოწაფისაჲ მის ურწმუნოებაჲ ჩუენისა სარწმუნოებისა დედა იქმნა.
    11.     ამისთჳს ჩუენცა არა ხილვით ქრისტჱსა თავყანის-ვსცემთ, ვითარცა-იგი მან ხილვითა თავყანის-სცა, და შეუხებელსა მას უზჱშთაჱს ვადიდებდეთ, ვითარცა-იგი მან ხილვით ადიდა.
    12.     აწ მო-რაჲ-ვიდა თომა მათ თანა, ეტყოდეს მას მოწაფენი იგი, ვითარმედ: „ვიხილეთ ჩუენ უფალი“.
    13.     ვიხილეთ, რომელმან-იგი თქუა, ვითარმედ: „მესამესა დღესა აღვდგეო“.
    14.     ვიხილჱთ, რომელმან-იგი თქუა: „მე ვარ აღდგომაჲ“, და აღდგომაჲ ცხორებისა მისგან მოვიღეთ.
    15.     ვიხილეთ, რომელმან-იგი თქუა: „ჴელმწიფებაჲ მაქუს დადებად თავისა ჩემისა და ჴელმწიფებაჲ მაქუს მერმე აღებად მისსა“.
    16.     და ჴელმწიფებაჲ მისი საქმეთაგან ვისწავეთ, რამეთუ მოვიდა ჩუენდა და კარნი იგი დაჴშულნი არა დათრგუნნა.
    17.     დამიკჳრდა ჩუენ თანა იგი დგომაჲ იგი მისი ესრჱთ მყის შემოსლვითა მისითა ჩუენ თანა.
    18.     ვიხილენით ჩუენ ჴელნი მისნი, რომლითა თავს-იდვა ვნებაჲ იგი სამშჭუალთაჲ განქარვებისათჳს ცოდვათა ჩუენთაჲსა.
    19.     ვიხილენით ჩუენ ფერჴნი მისნი, რომლითა დაითქუნა სიკუდილი და აღდგომაჲ ყოველთა მოგუენიჭა.
    20.     ვიხილეთ წმიდაჲ იგი გუერდი მისი განღებული ჩუენთჳს, რომლისაგან გამოვიდა სისხლი და წყალი – ორნივე მდინარენი ცხორებისა ჩუენისანი.
    21.     მიუგო თომა და ჰრქუა მათ: თქუენ იხილეთ უფალი და მე მარტოჲ ხოლო არა ღირს ვიქმენა ხილვად მისსა?
    22.     არა ვითარცა-იგი იწოდენით თქუენ, ვიწოდეა მეცა მის მიერ?
    23.     არცა ვითარ იდიდენით, ვიდიდეა მისგან?
    24.     და არცაღა ვითარცა-იგი იხილეთ თქუენ იგი ჯუარცუმული, ვიხილე მეა ეგრჱთ მწუხარემან თქუენ თანა?
    25.     მნებავს სწავლად ბრწყინვალებისა მისისა: ვითარცა ვიხილჱ სიკუდილი მისი, მნებავს ხილვად აღდგომაჲცა მისი.
    26.     „და თუ არა ვიხილო ჴელთა მისთა სახჱ სამშჭუალთაჲ და დავასხნე თითნი ჩემნი სახჱსა მას სამშჭუალთასა ფერჴთა მისთასა და შევახო ჴელი ჩემი გუერდსა მისსა, არასადა მრწმენეს“.
    27.     მიყუარს, თომა, შენი ეგე ურწმუნოებაჲ საიდუმლოჲსა ამის.
    28.     ჵ თომა, საფარველი სარწმუნოებისაჲ არს შენი ეგე ურწმუნოებაჲ!
    29.     ვაქებ შენსა მაგას სიტყჳსგებასა და ქრისტჱსმოყუარესა გონებასა, ურწმუნო იქმენ მცირედ ოდენ, რაჲთა მრწმენეს მე მდიდრად.
    30.     ითხოვე უფლისაგან, რაჲთა შენითა თხოვითა მისგან ზიარ-ვიქმნე მეცა მაცხოვრისა.
    31.     მერმე იტყჳს: „უკუეთუ არა ვიხილო ჴელთა და ფერჴთა სახჱ სამშჭუალთაჲ და გუერდისა მისისა ადგილი ლახურისაჲ, არასადა მრწმენეს“.
    32.     ვიხილო თუალითა ჩემისა ქადაგებული ჩემგან, რამეთუ ვიდრე სასმენელთა თუალნი უფროჲს ღირს არიან მოწამედ, და მაშინ მრწმენნენ სიტყუანი ეგე თქუენნი.
    33.     შევახო ჴელი ჩემი წყლულებასა მისსა და მაშინ მრწმენეს ხილული იგი.
    34.     და დავსდვა თითი ჩემი ვნებულსა მას ჩემთჳს და მაშინ თაყუანის-ვსცე აღდგომილსა მას მკუდრეთით.
    35.     „შევიდა კუალად მათა იესუ ბჭეთა ჴშულთა“, შევიდა კარი იგი ცხოვრებისაჲ, შევიდა, ვითარცა-იგი მან მხოლომან იცის.
    36.     რამეთუ ვითარცა-იგი შობასა მისსა ბჭჱ ქალწულებისაჲ არა დაჴრწნა, ეგრჱცა შესლვასა მას მისსა კართა მათ კლიტენი სახლისანი მის არა განახუნა.
    37.     და ვითარცა-იგი აღდგა საფლავისა მისგან დაკრძალულისა, ეგრჱცა შევიდა ჴორცითა მით, რომელთა თანა იყო ღმრთეებაჲ, და ზღურბლნი იგი არა დათრგუნნა,
    38.     რამეთუ ენება ყოვლით კერძოვე დაუყენებელად, რამეთუ ნებასა მისსა ჰმონებს ყოველი დაბადებული, ვითარცა-იგი შობაჲ მისი უფროჲს ბუნებისა და ზეშთა სიტყჳსა.
    39.     და რამეთუ შევიდა მოწაფეთა თანა, ისწავეთ, ხოლო ვითარ შევიდა, არა უწყით, რამეთუ რომელი-იგი მოვიღე, ვერ ჴელ-მეწიფების მე სიტყუად.
    40.     ვადიდებ შესრულსა მას, არამედ არა ვეძიებ შესრულსა მას, ვქადაგებ საიდუმლოსა მას, არამედ ვთარგმანებ გამოუთარგმანებელსა მას სასწაულსა, რამეთუ მორჩილ ვარ უფლებასა მისსა, არამედ არა ჴდომით გამოვიწულილავ ღმრთეებისა სიტყუათა მათ.
    41.     უკუეთუ მრქუას მე ჰურიამან, ვითარმედ: უცხოსა ჰქადაგებ და ყოვლადვე არა სარწმუნოსა, რამეთუ ვერ შესაძლებელ არს კართა ჴშულთა შესლვაჲ ჴორცითა,
    42.     მიუგო მას: ვითარ შესაძლებელ იყო ანგელოზი იგი ამბაკუმისა შთაყვანებად მღჳმისა მას ლომთასა და კუალად გამოყვანებად უჴრწნელად და ბეჭედი არა განტეხად?
    43.     მონასა ვითარ ენება, ყო, და უფალსა ვითარ სათნო-უჩნდეს არა განტეხად?
    44.     რამეთუ ყოველივე ნებისაებრ ღმრთისა იქმნების.
    45.     ინება და განკაცნა ღმრთისა სიტყუაჲ და შევიდა მოწაფეთა თანა, ვითარცა სათნო უჩნდა და ჰრქუა მათ: „მშჳდობაჲ თქუენ თანა!“
    46.     მშჳდობასა მიგცემ თქუენ.
    47.     ამან მშჳდობამან დაგამორჩილნეს თქუენ ბრძოლანი ქუეშე ფერჴთა თქუენთა.
    48.     ამან მშჳდობამან ყოველნი ჴელმწიფენი და მთავარნი ყვნეს თქუენდა მონა.
    49.     განიხარეს მოწაფეთა ჴმასა მას უფლისასა და ეტყოდეს თომას: გაუწყეთ შენ პირველად, ვითარმედ ვიხილეთ ჩუენ და არა გრწმენა სიტყუათა ჩუენთაჲ.
    50.     აჰა ესერა უფალი შენ თანა, იხილჱ, ვითარცა გნებავს.
    51.     მოვედ წინაშე მისსა, რომელი ცხორებისა შენისათჳს შემოვიდა ჩუენდა და მიიღე ჴსნაჲ.
    52.     ხოლო თომა განიზრახვიდა გონებასა თჳსსა და იტყოდა: იგი არს ჭეშმარიტად, რომელი მოკუდა და აღდგა და მოვიდა, რომელი მხოლოჲ სახიერ არს და კაცთმოყუარჱ, „რომელსა ყოველთა კაცთაჲ ჰნებავს ცხორებაჲ და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსლვაჲ“.
    53.     ეტყჳს უფალი თომას: „მოყავ ჴელი შენი და იხილენ ჴელნი ჩემნი“, რამეთუ შენთჳს მოვედ ქუეყანად.
    54.     შენთჳს ჴელნი დავჰმშჭუალენ, რაჲთა შენდა ვიყო მაცხოვარ.
    55.     შენთჳს განვიგუმირჱ, რაჲთა შენ გიჴსნე, მომეა...
    56.     შენ სამისა დღისა დაფლვითა დაუტევე ქუეყანასა შუვამდგომელად მკუდართა აღდგომაჲ.
    57.     შენ აღდგომითა განგჳახლჱ აღდგომაჲ, შენ კაცნი ზეცისა ჰყვენ და ქუეყანაჲ ზეცისა უბრწყინვალჱს გამოაჩინე.
    58.     შენ ყოველივე უმჯობესად გარდასცვალჱ, რამეთუ შენ, ღმერთო, იქმენ კაც, რაჲთა კაცნი ჰყვენ ღმრთად, „ჵ უფალო ჩემო და ღმერთო ჩემო!“
    59.     ჰრქუა მას იესუ: „რომელი-ეგე იხილჱ და გრწამს“, განიცადე ვიდრე აღსლვადმდე ჩემდა სრულითა ამით გუამითა ზეცად, ვინაჲცა გარდამოვჴედ უჴორცოჲ, შენ უჴრწნელებისა სიტყჳთა სთქუ: „უკუეთუ არა ვიხილო მის თანა სახჱ წყლულებისაჲ, არასადა მრწმენეს“.
    60.     ერთბამად გსრუროდა, ერთბამად ურწმუნო იქმენ, ერთბამად შემახჱ, ერთბამად გრწმენინ ქადაგებად ამიერითგან, რომელი მიიღე.
    61.     რამეთუ „ნეტარ არიან, რომელთა არა უხილავ და ვრწმენე“.
    62.     აწ, საყუარელნო, ნეტარებაჲ ესე ჩუენ ზედა მოვიდა, რომელთა არა გჳხილავს და გურწამს, რამეთუ ნეტარ ხართ თქუენ, რომელთა სარწმუნოებით გიხილავს უხილავი იგი.
    63.     ნეტარ ხართ თქუენ, რომელნი მარადის სიხარულით იხილავთ თუალითა და მიახლებით გონებითა და ჰჭამთ მისგან დაულევნელად.
    64.     ჵ საიდუმლოჲ საკურველი! ჵ საიდუმლოჲ საშინელი! ჵ საიდუმლოჲ დიდებული! მჯდომარე არს მარჯუნეთა მამისა, მარჯუენეთა ზედა უღირსთასა იპოების.
    65.     და რომელი ანგელოზთაგან იმსახურების, ჴელთა ზედა უსახუროთასა იტჳრთების და მოიღების უღირსთაგან მომღებელთა ჴელთა ჩუენთა.
    66.     არა განეშორების დარჩილთაგან თითთა ჩუენთა.
    67.     არა დასთრგუნავს მიწისაგანთა ამათ შემოქმედი იგი.
    68.     არა შეურაცხ-ყოფს შეურაცხთა ამათ დიდებული იგი, არამედ თჳთ მოუწესს და ეტყჳს: „მიიღეთ, ჭამეთ, ესე არს ჴორცი ჩემი“.
    69.     „მიიღეთ, სუით, ესე არს სისხლი ჩემი“.
    70.     მოყავთ ჴელი თქუენი და შემახეთ ჴორცთა ჩემთა და იშუებდით ასოთა ჩემგან, რამეთუ რომელმან მიიღოს ასოთა ჩემთაგან, იპოვოს მის თანა.
    71.     მოუჴედით მას ამიერითგან ყოვლითა სიწმიდითა ყოვლად წმიდასა შეწყნარებად უფალსა და ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ, არამედ განვაშორნეთ თავნი ჩუენნი ყოვლისაგან იჭჳსა და ვადიდებდეთ უფალსა
    72.     და ვთქუათ: „უფალო, არა ღირს ვართ, რაჲთამცა სართულსა ჩუენსა ქუეშე შემოხუედ“, არამედ რამეთუ შენ თჳთ გინებს შემოსლვად ჩუენდა, რამეთუ სრულიად, ვითარცა კაცთმოყუარე ხარ, სათნო-გიჩნდა ყოფად ჩუენ თანა.
    73.     შენითავე სასოებითა მოვალთ წინაშე შენსა.
    74.     ჰბრძანებ, უფალო, რაჲთა აღვაღოთ პირი ჩუენი, რომელ შენ დაამტკიცე.
    75.     შემოხჳდე, კაცთმოყუარჱ, რაჲთა განჰჴსნჱ უძლურებათა ჩუენთა კრულებაჲ, შემოხჳდე, და განანათლნე დაბნელებულნი განზრახვანი ჩუენნი.
    76.     გრწამს, რამეთუ ამას ყოველსა თავს-იდებ.
    77.     არცაღა მეძავი იგი მო-რაჲ-ვიდეს შენდა, განაძჱ.
    78.     და არცაღა მეზუერჱ იგი განიშორე, არცა ავაზაკი იგი განაგდე ცნობითა სუფევისა შენისაჲთა, არამედ ყოველნივე სინანულითა შეიწყნარენ და ადგილსა მას მოყუარეთა შენთასა დააწესენ.
    79.     და ლოცვითა და ვედრებითა მათითა ღირს-მყვენ ჩუენ ზეცისა საიდუმლოთა.
    80.     და ნუ გამოვალნ ყოველი სიტყუაჲ უშუერი პირით ჩუენით.
    81.     ვინაჲ-იგი მივალს ქრისტჱ, ესეთითა მოქალაქებითა შეუდგეთ ყოველნი.
    82.     ჵ ნათელღებულნო, გეშინოდენ თქუენცა პირისა მისგან შეუწუხებელისა წმიდისა ენბაზისა, რომლისაგან იშვენით მეორედ და ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ ღმრთისა მიერ განწმენდასა, რაჲთა არა ღაღად-ყოს თქუენთჳს: „შვილ-ვისხენ და აღვზარდენ, და მათ შეურაცხ-მყვეს“.
    83.     ცათა შინა აღწერილ არიან სახელნი თქუენნი, და პავლჱცა გასწავებს: „რბიოდეთ კეთილად.
    84.     ვინ დაგაბრკოლნა თქუენ ჭეშმარიტებისა არა მორჩილებად“?
    85.     განიძარცუეთ ძუელი იგი კაცებაჲ, გლოცავ თქუენ.
    86.     ნუ თანა-განიძარცუავთ ბრწყინვალებასა, სიწმიდესა გუამისა თქუენისაგან, უკუეთუ თავით თჳსით არა განიძარცოთ სიწმიდჱ, სხუასა არავის ჴელ-ეწიფების განძარცუვად.
    87.     ჰგებდით თქუენ, ახალ ნათელღებულნო, ვიდრემდის ღირს-იქმნნეთ სანატრელისა მის ჴმისა, ვითარმედ: „მოვედით, კურთხეულნო მამისა ჩემისანო, და დაიმკჳდრეთ განმზადებული თქუენთჳის სასუფეველი წინა სოფლის დაბადებისა“.
    88.     რომლისა ჩუენცა ღირს-მყვენინ მადლითა უფალმან ჩუენმან და ღმერთმან იესუ ქრისტემან, რომლისაჲ არს დიდებაჲ, პატივი და ძლიერებაჲ მამისა თანა სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.


30

     1.     30. საკითხავნი მარტჳლიისანი.
    2.     ა. თქუმული წმიდისა იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინეპოვლელისაჲ დღისა მისთჳს, რომელსა მოუვლინა სული წმიდაჲ
    3.     ოდესმე ენანი ღმრთისა განრისხებითა განიყვნეს უკეთურებისათჳს კაცთაჲსა, ხოლო ამას დღესა შინა იქმნა წყალობითა და მადლითა სულისა წმიდისაჲთა მოეცნეს შეწევნისათჳს სოფლისა.
    4.     მაშინ განიბნინეს, რაჲთა მოყუასმან მოყუასისაჲ ნუ ისმინოს, ხოლო აწ მოეცნეს, რაჲთა ისმინონ, ისწავონ და გულისხმა-ყონ.
    5.     მას ჟამსა განყოფამან ენათამან საქმჱ იგი განაქარვა, ხოლო აწ ენანი, რომელნი მოეცნეს, საქმენი ჭეშმარიტებისანი დაამტკიცნეს და აღასრულნეს.
    6.     მუნ მოეცნეს, რაჲთა ზრახვანი იგი უკეთურნი განაქარვნეს, და აწ, რაჲთა ყური მიყონ სიტყუათა შეწევნითა.
    7.     მას ჟამსა განიბნინეს ენანი გონებისა მისთჳს, რომელი აღიშჱნებოდა ბოროტად, ხოლო აქა მოეცნეს ენანი, რაჲთა დაეცნენ ცუდნი, რომელნი აღიშენებიან საცთურად.
    8.     გამოვიდეს ენანი შემდგომად ენათასა, რაჲთა შემოიყვანნეს იგინი სახლსა მას ცხოვრებისასა.
    9.     და მოვიდა სული შემდგომად ძისა და დაჰბეჭდა ჴსნაჲ ჩუენი ნიჭითა მისითა, აღმაღლდა მხოლოდშობილი იგი, რომელი დამდაბლდა ჩუენთჳს წყალობითა თჳსითა და გარდამოჴდა ნუგეშინისმცემელი, რაჲთა აღასრულოს ძლევაჲ ჩუენი წყალობითა თჳსითა.
    10.     მოივლინა ჩუენდა აზნაურებაჲ მამისაგან ჴელითა ძისა თჳსისაჲთა და შემეძინნეს ჩუენ ნიჭნი ჴელითა სულისაჲთა, რომელი მისგან არს.
    11.     რამეთუ უნდა მამასა ცხოვრებაჲ ჩუენი, გულს-იდგინა ძემანცა განრინებაჲ ჩუენი.
    12.     რამეთუ დამდაბლდა მხოლოდშობილი იგი ჩუენთჳს, დამდაბლდა სული იგიცა და ფუფუნებდა კაცებასა მას ჩუენსა.
    13.     განმდიდრდეს მოციქულნი იგიცა ნიჭითა მათითა ჩუენისა სარგებელისათჳს, განვიდეს და განეფინნეს ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათა, და შეკრებისა ჩუენისათჳს ქადაგებდეს წინაწარმეტყუელნი ჴსნასა ჩუენსა და დაჰბეჭდნეს მოციქულთა ძლევაჲ ჩუენი.
    14.     და მიეფინა სული იგი ყოველთა ზედა ჴორციელთა, ვითარცა თქუა წინაწარმეტყუელმან: „და წინაწარმეტყუელებდენ ძენი თქუენნი და ასულნი“, ვითარცა თქუა, მადლი მისცა ღმერთმან მონათა და მჴევალთა თჳსთა ზედა – სული იგი თჳსი.
    15.     დაეცნეს იგინი, ვითარცა თქუა: კნინნი მდიდართა თანა.
    16.     და აღივსო ქუეყანაჲ მეცნიერებითა მისითა, რომელი სავსე იყო საცთურითა, დამტკიცნა ჭეშმარიტებითა მისითა.
    17.     რამეთუ შეეძრწუნა ცოდვასა, აღემართა და ჰმსახურა მას და გამოაბრწყინვა მას ზედა ნათელი თჳსი და მის გამო წარემართა მისლვად მისსა.
    18.     იწრაფეს შეწევნათა მისთა და აღიფხურნეს საძირკუელნი მისნი და გულს-იდგინეს შეწევნათა მისთა და აჴოცნეს სავნებელნი ჩუენნი.
    19.     გამობრწყინდა ჴორცთა ჩუენთა ზედა და განანათლნა სულნი ჩუენნი გამობრწყინვებითა თჳსითა.
    20.     მოვიდა ცხადად და შეეწია გონებათა დაფარულად და იჴსნნა ათასნი ბრალისაგან და განარინნა ბევრნი სიკუდილისაგან.
    21.     შეისხნა ჴორცნი, თანამდებნი მიწისაგანნი და მისგან აღიღო ძლევაჲ სრულითა სიმჴნითა.
    22.     შთავიდა სიღრმეთა და წარმოტყუენა ტყუჱ.
    23.     აღჴდა მაღლად და განუყო ნიჭი თჳსი და იქმნნეს ჴორცნი მისნი მიზეზ კეთილის.
    24.     და განარინნა სულნი ბოროტის შეპყრობისაგან.
    25.     გამოუჩნდა თუალთა, რაჲთა გამოუჩნდეს გულთაცა.
    26.     და შეესხნენ ჴელნიცა, რაჲთა დაემტკიცნენ გონებანიცა.
    27.     შესახებელ ყვნა მადლნი თჳსნი და აჩუენა კაცთა.
    28.     დაამდაბლა ცხორებაჲ იგი თჳსი და შეერთო მკუდართა თანა, და არა მით ხოლო კმა-ყო, რაჲთამცა კაც ხოლო იქმნა, არამედ მოკლულცა იქმნა, და არა თუ მოკლულ, არამედ დაფლულცა.
    29.     მოვიდა მადლითა თჳსითა და მოწყჳდნა ცოდვანი ჩუენნი, და მოსცა ნათესავსა ჩუენსა კეთილი და თავს ისხნა ჩუენნი ჭირნი, უკუეთუმცა ძალი მისი არა აღდგომილ იყო შემწედ მისა, და-მცა-ადუმეს იგი უკეთურთა მათ.
    30.     უკუეთუმცა მოწყალებასა მას თჳსსა არა დაემშჳდა, აღ-მცა-ეჴოცა ბუნებაჲ ესე ჩუენი.
    31.     ბუნებანი ბუნებათანი ჩუენ ზედა განრისხნეს ჯუარცუმასა მას მისსა და შთათქმად ეგულვა ჩუენდა დაბადებულთა.
    32.     რაჟამს იგი ჯუარს-აცუეს, კლდენი განიპნეს, სამარენი აეხუნეს, მკუდარნი განცხოველდეს, რამეთუ ცხოველნი იგი განცოფნეს.
    33.     განაგდო ჯუარი იგი და აღვიდა ცად.
    34.     და არა იმარხა მანკიერებაჲ ნათესავისა ჩუენისა თანა.
    35.     მისთჳს, რამეთუ დამოჰკიდეს იგი ძელსა, მოავლინნა ნიჭნი თჳსნი და აღავსნა ეკლესიანი.
    36.     უწოდა მკლველთაცა მათ მისთა, უკუეთუ უნდეს, იხარებდენ იგინიცა მეგობართა მისთა თანა.
    37.     და თუ ჰრწმენეს დამდაბლებაჲ იგი მისი, ჴორცნი თჳსნი მისცნეს მათ სიყუარულითა თჳსითა.
    38.     დასაბამად ნიჭთა მისთა ჴორცნი თჳსნი განუყვნეს და სისხლნი თჳსნი უსასყიდლოდ მისცნეს.
    39.     უსასყიდლოდ ეკლესიათა თჳსთა განუყვნა ენანი, რაჲთა ქადაგონ ჭეშმარიტებაჲ მისი.
    40.     და მოულინა ნიჭი მისი, რაჲთა წამონ სარწმუნოებაჲ მისი.
    41.     და იქმნა იგი თავსმდებელ სოფლისა სასწაულებითა თჳსითა, ვითარმედ მე ვარ ღმერთი, და დააბა მან წიგნწერილებაჲ იგი სასწაულითა ძალისა თჳსისაჲთა, ვითარმედ მე ვარ დამბადებელი.
    42.     იგი არს დამბადებელი და იგი არს მჴსნელი.
    43.     მის გამო აღესრულნეს საქმენი და მის გამო იჴსნნეს კაცნი, მის გამო გამოჩნდა მამაჲ და მის გამო გამოცხადნა შემოქმედი იგი.
    44.     და სულისა გამო დაებეჭდა ჭეშმარიტებასა და განიყვნეს ნიჭნი მადლითა მისთანი.
    45.     და ეწამების დამდაბლებაჲ იგი მისი და უფლებისა მისისათჳს დაჰბეჭდა ძალმან მისმან.
    46.     და ღაღად-ყვეს სასწაულთა მისთა ძალითა თჳსითა, რამეთუ: ღმერთი არს ჭეშმარიტად, რამეთუ აღასრულნა ჭეშმარიტად სიტყუანი თჳსნი.
    47.     ვითარმედ შემოქმედი არს ჴელოვანთმოძღუარი სიტყჳთ და საქმითაცა, და არწმუნა სოფელსა და იმიერ და ამიერ მისცა არგანა დაბადებულთა, რამეთუ დასნეულდა კაცებაჲ ესე ჩუენი.
    48.     და განამრავლნა შეწყნარებანი თჳსნი, რამეთუ დასნეულდა თავისუფლებაჲ თჳსი.
    49.     რამეთუ დაავიწყდა იგი, დაითმინა მისი და შეაჯერა მას, და შეეშინა მას სიმდიდრისაგან მისისა, შეეწია მას მარჯუენითა თჳსითა შემდგომად ნათესავისა მის მისისა, ვითარმედ განიძარცუეს დიდებაჲ, რომელ შთააცუა ამას ადამსა.
    50.     შეირცხჳნა მიხედვად, ვითარცა მამანი თჳსნი, რომელ განეძარცუნეს, სამოთხესა მას შინა.
    51.     იხილა შიშულობაჲ იგი მისი და გარე-მიიქცა პირი მისი ცოდვათაგან მისთა.
    52.     განბანა და განწმიდა ესე ლხინებითა თჳსითა და შეამკო და შემოსა ესე დიდებითა თჳსითა, დაამტკიცა ესე დასაბამსვე და მით გამოძიება ყო უკუნისამდე.
    53.     არა თუ ხარკით დაჰბადა, არცა ხარკით იჴსნა და არცა ხარკით ქმნის კეთილი.
    54.     ნებითა თჳსითა მოვიდა მეძიებელად ვნებათა ჩუენთა და წყალობითა თჳსითა გარდამოჴდა ჴსნად აზნაურებისა ჩუენისა.
    55.     ნებითა ჩუენითა თანამდებ ვექმნენით და ნებითა ჩუენითა ვეძიებდით.
    56.     უკუეთუ შეეზავნენ ნებანი ჩუენნი ნებასა მისსა, ვსუფევდეთ მის თანა.
    57.     და ჴდომად აღუდგეთ მას, თანამდებ ვიქმნნეთ მისგან, ძლევაჲ მის თჳნიერ დამტკიცნეს, და რომელი მას არა მიეახლოს, არა განეშოროს ბოროტისაგან, რამეთუ განსასუენებელი ცოდვისაჲ ნათხოვ არს და ვასხებული.
    58.     რამეთუ უნდა წყალობით ფუფუნებაჲ, ყოველთა ზედა ავასხა ღმერთმან, რაჲთა გულისხმა-ყონ კაცთა.
    59.     და უჩუენებს, რაჲთამცა გულისხმა-ყვეს და უფროჲსი მიიღეს.
    60.     განიკურნნეს ზეცისაჲთა, რომელთა უნდეს კურნებაჲ სულთაჲ, რაჲთა ღირს იყოს ღმრთისა მისითა მით, რომელი გამოუბრწყინდეს მათ ზედა.
    61.     განემზადნეს კეთილნი მისნი, და არავინ იყო მიმღებელ.
    62.     დაეპყრა სიმდიდრე მისი, და არასადა იყვნეს ჴუებულნი.
    63.     და ჯერ-იჩინა მან, რაჲთამცა იპოვნეს მიმღებელნი, რომელნი ღირს-იყვნეს მადლითა მისითა, რამეთუ ღირს-ყოფად მადლისა მისისა თჳნიერ აზნაურებისა ვერ შეუძლონ.
    64.     რამეთუ აზნაურებაჲ ხოლო ღირს არს ღმრთისა კეთილითა ნებითა წმიდათა და ჭეშმარიტებითა ზრახვითა.
    65.     რამეთუ მეცნიერებაჲ არა თუ თავისუფალ არს, არამედ ჴელმწიფებასა დამორჩილებულ არს და ქმნულკეთილობაჲ ძლიერებისაჲ განშურებულ არს კეთილისაგან.
    66.     და არა არს ღმრთისა ღირს, გარნა ნებაჲ კეთილი.
    67.     და ჴელმწიფებანი ქმნულკეთილობამან ჴორცთამან განუსუენის ჴორცთა, და ქმნულკეთილობამან ნებათმან ღმერთსა ახარის.
    68.     არიან კეთილნი განსასუენებელად ჴორცთა, არამედ ქმნულკეთილობასა მას წმიდათა სულთასა ვინ-მე შეუძლოს პოვნად?
    69.     ქმნულკეთილობაჲ ნებაჲ უყუარს უფალსა და მისვე კეთილისათჳს მოვიდა ძჱ ღმრთისაჲ.
    70.     ეგრჱვე ქმნულობაჲ შეიმოსა, არა თუმცა ვითარ-იგი მან შეამკო, არამედ რაჲთა ესე მის გამო შეიმკოს.
    71.     და რამეთუ ხატი მისი არს ქმნულკეთილობაჲ ესე ჩუენი.
    72.     აღიყვანა და დასუა იგი ცათა შინა.
    73.     და რამეთუ განაქარვა იგი სახელმან მან ადამისმან უსახურებითა ნებისა მათისაჲთა, გარდამოჴდა, განაახლა და გამოწერა იგი.
    74.     აღიღო და დასუა იგი ცათა შინა.
    75.     და პატივმან მან მისმან შემოსა იგი, და თაყუანის-სცეს მას ყოველთა დაბადებულთა.
    76.     აღიყვანა იგი ცად და უდებ-ყო იგი ქუეყანასა ზედა.
    77.     მივიდა ხატითა თჳსითა და მოვიდა სულითა მით თჳსითა.
    78.     მიიღო მსგავსებაჲ ესე ჩუენი და მომცა ჩუენ სული იგი წმიდაჲ ნუგეშინისმცემელი.
    79.     აღვიდა ჴორცითა, მოვიდა ჴორცითა თჳნიერ, არა თუ დადვა იგი და გარდაცვალა, და არა დაუტევა იგი და მოვიდა.
    80.     რამეთუ ესე არს ბუნებაჲ ღმრთეებისაჲ.
    81.     და არა არს მისა დაყენება, ძალ-უც ყოვლისა საქმედ და თჳთ არარაჲ იქმნების.
    82.     შემძლებელ არს უწყებად ყოვლისა, და იგი ვერ საუწყებელ არს, რამეთუ იგი მხოლოჲ საცნაურ არს.
    83.     ვითარ ვერ მისაწდომელ არს, მან ხოლო უწყის ყოველი, და ვითარ არს ყოველი.
    84.     რამეთუ დამბადებელი არს იგი ყოვლისაჲ, რამეთუ იგი ხოლო შემძლებელ არს ცნობად ყოვლისა, ვითარ რაჲ არს.
    85.     რამეთუ ყოვლისა უფროჲს არს და უფალი ყოველთაჲ არს.
    86.     მიხედეთ წმიდითა გონებითა და იხილეთ, რამეთუ ესე არს, რაჲთა არა აღირღუეთ ცილობითა და დაჰკერძნეთ ჭეშმარიტებისაგან მისისა.
    87.     ბუნებისა მისისათჳს წიგნნიცა მოწამე არიან, ვითარმედ იგი არს და ნიჭნი იგი სულისანი დაჰბეჭდვენ, ვითარმედ ქველისმოქმედი არს, განცხადებულ არს, ვითარმედ არს და ჩანს, რამეთუ ქველისმოქმედ არს.
    88.     დაბადებულნი მისნი ეწამებიან მას, ვითარმედ იგი არს, და საქმჱნი მისნი ღაღადებენ, ვითარმედ ქველისმოქმედ არს.
    89.     მოწამჱ არს ჴელი იგი მხოლოდშობილისაჲ, და დაჰბეჭდა სულითა თჳსითა.
    90.     მამაჲ მოწამჱ არს ძისა თჳსისათჳს სრულითა სიყუარულითა თჳსითა, და ძჱ ქადაგებს მამისა თჳსისათჳს სრულითა ჭეშმარიტებით თჳსითა.
    91.     და სოფელი ფუფუნებითა თჳსითა აუწყებს მადლისა მისისათჳს, წინაწარმეტყუელნი წამებენ და მოციქულნი ღაღადებენ, გონებათა ეწამებიან საქმენი.
    92.     რამეთუ დაბადებით დაბადებულ არიან, დაბადებულნი თუალ-ყოფით იტყჳან, ვითარმედ კეთილისა მისგან გებულნი არიან.
    93.     ღაღადებენ წიგნნიცა, ვითარმედ წყალობით დაცვოლ არიან, სხუა ფერ და სხუა ხატ არიან ზოგნი მათგანნი აზნაურებით და ზოგნი მათგანნი ძლით.
    94.     და რამეთუ მადლისა გამო არა დაიჴსნებიან, განცხადებულ არიან წინაშე ღმრთისა აღსასრული ყოვლისაჲ.
    95.     და უწყის, რაჟამს წეს არს აღსასრული.
    96.     და რამეთუ წარსლვად არს შუენიერებაჲ ამის სოფლისაჲ, და არა თუ სოფელი, და განახლებად არიან დაბადებულნი.
    97.     და არა თუ განკფდენ, და წარჴდენ, და იყვნენ, ვითარცა არაყოფილნი.
    98.     ხოლო ჩუენ, ძმანო, ყოფად ნებისა ღმრთისაჲსა ვზრუნვიდეთ მარადის, ვითარმედ ვითარ-ძი ცვავნეს(!) დაბადებულნი და განაახლოს სოფელი.
    99.     რამეთუ საქმე, რომელი ჩუენდა არა განცხადებულ არს, ნუ დაშურებით მისთჳს, არამედ გულს-იდგინეთ ყოფად ნებისა ღმრთისაჲსა, რომელი სავსჱ არს ცხორებითა და სიხარულითა, და აცხოვნენ სულნი ჩუენნი.
    100.     შევიწყნაროთ იგი ნიჭითა მისითა შესაწევნელად ჩუენდა.
    101.     სული იგი წმიდაჲ, რომელი აღგჳთქუა პირითა წინაწარმეტყუელთაჲთა, აჰა განჰყოფს და მისცემს ნიჭთა მისთა ღირსთა თჳსთა.
    102.     განუმზადნეთ სულნი ჩუენნი და ჴორცნი და აღვამკვნეთ სულიერითა კეთილითა შრომითა ჩუენითა, რაჲთა ღირსს ვიქმნეთ მისა სადგურად.
    103.     და დაიმკჳდრონ ჩვენ თანა ფასთა სიმდიდრითა მისითა.
    104.     დღეს აღესრულა სიტყუაჲ იგი, რომელი თქუა პირითა წინაწარმეტყუელისა მისისაჲთა, ვითარმედ: „მოვჰფინო სულისაგან ჩემისა ყოველსა ზედა ჴორციელსა და წინაწარმეტყუელებდენ ძენი თქუენნი და ასულნი თქუენნი“.
    105.     იხილეთღა, არა-ძი აღესრულაა სიტყუაჲ იგი მოციქულთა მათ მიმართ ჟამსა მას, რომელსა შეკრებულ იყვნეს ერთბამად ქურსა ზედა და გამოუჩნდეს მათ ნაწილნი, ვითარცა ცეცხლისაგან?
    106.     იწყეს წინაწარმეტყუელებად, სიტყუად ენად-ენათა, რაჲთა დააკჳრვონ ნათესავთა მათ ზედა, რომელნი შეკრიბნა და მოიყვანნა სულმან მან, რაჲთა იხილნენ დიდებულნი იგი საქმენი ღმრთისანი.
    107.     და ჩუენცა, ძმანო, ნუმცა თანა-წარვსცოდავთ სულთა ჩუენთა ზიარებისაგან სულისა წმიდისა, ნუ მოიჴდით გონებასა, არამედ ჩუენ თუ გჳნდეს, მოწევნულ არიან ჩუენ ზედა მადლნი.
    108.     და თუ თქუას ვინმე, უკუეთუ შეიწყნარებოდეს მორწმუნენი, და აწცამცა შეწყნარებად არცამცა იქმნებოდეს სასწაულნი, ვითარ-იგი მაშინ იქმნებოდეს სასწაულნი.
    109.     დღეს აღივსო მოძღურებითა უფლისა ჩუენისაჲთა ყოველი ქუეყანაჲ და ჰრწმენა ცის კიდეთა.
    110.     ქადაგებაჲ იგი მოციქულთაჲ განცხადებულ არს, რამეთუ არღარა ჴმანან სასწაულნი.
    111.     რამეთუ არს ჟამი, რომლისათჳსმე საქმისა იქმნებიედ სასწაულნი.
    112.     ხოლო რაჟამს თჳთ საქმე იგი განცხადნის, იქმნა იგი მიერითგან სასწაულ სასწაულთა მისთა.
    113.     იხილეთ ღმერთი, რამეთუ დიდ არს.
    114.     ერთიღა დევი გამოჴდის, ანუ ესე ყოველნიღა გუნდნი დევთანი დევნულ არიან სიტყჳთა მოძღურებითა მოციქულთაჲთა, რომელი წარმოითქუა ჩუენთჳს.
    115.     სასწაული დიდი არს და საკჳრველი, აღ-თუ-ვინმე-ადგინნეს მკუდარნი, არამედ უფროჲს საკჳრველ არს იგი, აცხოვნნეს თუ ვინმე მრავალნი სულნი, რომელნი მომკუდარ არიან ცოდვითა და საცთურითა.
    116.     არამედ არიან სასწაულნი ჴელთაგან ჭეშმარიტისა მორწმუნისათა და კურნებანი იქმნებიან მართალთა ჟამთაჲსა და არა განშორებულ არს მათგან სული იგი, რომელი იყო წინაწარმეტყუელთა, მოციქულთა და მოწამეთა თანა, და მათ თანა, რომელთა აღიარეს იგი.
    117.     რამეთუ ჭეშმარიტ არს სიტყუაჲ იგი მოციქულისა ჩუენისაჲ, რომელ თქუა, ვითარმედ: „თქუენ თანა ვარ მიაღსასრულადმდჱ სოფლისა“.
    118.     ამიერითგან, ძმანო, ვიდრე ჟამი ესე ჴელთაღა შინა ჩუენთა არს, მოვიქცეთ უფლისა და ვიდრე ადვილღა არს ჩუენდა, მივეახლნეთ მოწყალებათა მისთა და ვიდრე ახლოსღა არიან ჩუენდა ნიჭნი მისნი, მოვირეწოთ ჩუენ კეთილი,
    119.     რაჲთა მიმიახლნეს ჩუენ, გარნა თუ ღირს-ვიქმნნეთ, ეშმაკთა თუ განვასხმიდეთ და თუ ვწინაწარმეტყუელებდეთ და თუ მათ არა ვეზიარნეთ, გარეშე ბჭეთა დაშთომილ ვიქმნნეთ.
    120.     ამიერითგან, ვზრუნვიდეთ სარგებელისა ჩუენისათჳს, რაჲთა მივეწივნეთ ცხორებასა მას ნიჭითა სულითა წმიდისაჲთა, მოვიხუნეთ გჳრგჳნნი და ენითა,
    121.     რომელნი არიან მათ შინა თარგმანებითა, დავიმოწაფნეთ და ვასწაოთ უცებთა და განვანათლნეთ დაბნელებულნი და დავამტკიცნეთ უძლურნი და დავანელნეთ უჰამონი
    122.     და ვიღუაწნეთ სნეულნი და გამოვზარდნეთ ჴუებულნი, და ღმერთსა, რომელი მოვიდა მაცხოვრად ჩუენდა, ვემსგავსნეთ და მცნებითა ვიმარხვიდეთ და ნებაჲ მის ვყოთ.
    123.     და ნაყოფითა სულისაჲთა ვჰმსახუროთ, რაჲთა მოსაგებელი კეთილი ქველისმოქმედისა უფლისაგან მოვიღოთ სასუფეველსა შინა მისსა, იგი, რომელ არა წარმავალ არს.
    124.     და ერთბამად კეთილთა, რომელ ქმნნა და რომელთა იქმს ჩუენთჳს, დიდებაჲ და პატივი ჴელმწიფებისა მისისა აღმოვთქუათ მადლითა მისითა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.