ზამთარმა ჭირი მოგვჭამა,
ფერი სცემს გაზაფხულისა,
ენძელა ამოჩენილა,
შენი გულისა, სულისა!
სხვა ყვავილებიც მოდიან,
ლამაზნი მოსაწონები;
წავალ და ყველას ფოთლებზე
სათუთად დავეკონები!
ჩემო პატარა გოგიავ,
აბა, ჩაიცვი ქალმები,
მინდვრის ყვავილებს, გენაცვა,
შენ კი არ მიესალმები?!
შენც ხომ იმათი დარი ხარ,
წმინდა, უმანკო გულითა;
იმათთან ერთად დავტკბები
კვლავ შენი სიყვარულითა!
თქვენ შემოგევლეთ თავზედა,
ტურფანო, დაქარგულებო;
წყარონო ჩემი სიცოცხლის,
პირველო გაზაფხულებო!
ენაჟღურტულა მერცხალო,
მალე მოფრინდი შენაცა,
რომ შენ ჭიკჭიკთან პაწიამ
ფეხიც აიდგას, ენაცა.
1909 წ.
ჰეი, ბიჭო, ბიჭო, წკიპა!
გახსოვს, ბებომ რომ გაგწკიპა?
ვაშლის ქურდი დედის კალთას
ამოეკარ როგორც ტკიპა.
- შენ ნაბიავ, მერე მაგას
ვინა მალავს, ვინა ჩქმალავს!
თუ აგრეა, შენ კი ჩემზე
ცოტა რამე მოგიპარავს?!
- აბა, როდის? - აი გუშინ,
თუნდა ვკითხოთ ეგე ჯიბოს,
შერცხვენილი ის გამოდგეს,
ტყუილები ვინც ჩაჯიბოს!
- რაო, რაო?! რადა ცრუობ,
შე ბაბრიავ, შე ნაგაზა!
ფელამუშის კოვზი ცხვირში
მაშ, დედამ ვის უთავაზა?
- წიტებს ვლოკდი. - ჰოდა რადგან,
ვეღარაფრით დაგიოკა,
მსუნაგსა და ავმუცელას
ციცხვიც მიტომ გაგალოკა.
- ბიჭო, მერე განა ამას
შენ ეძახი ქურდობასა?!
შე მუდრეგო, აღარ გახსოვს,
საწნახელში ყურძნობასა,
ტკბილის ნაცვლად ჩაფუნიდან
ვინა ყლაპა ჩუმად დურდო?
ვინ გათათხეს? მე თუ წკიპა?
ავყიავ და მართლა ქურდო!
- აბა როდის? აბა როდის?
მტყუანს მოსტყდეს მართლა ენა,
ცილს რომ მწამებ უნამუსოდ,
ესეც შენა, ესეც შენა!
ორ პაწია მებრძოლს შორის
დატრიალდა ჩხუბის ჯარა,
ტკბილ ღიმილით გაშველება
ისევ ბებომ დააჩქარა;
აიწია კაბის კალთა,
ხელი ჯიბეს გაისწორა,
ამოიღო წყვილი ვაშლი
და ცალ-ცალკე გაუგორა.
1916 წ.
გაუმარჯოთ ყვავილებს
მრავალ-სახე ფერებსა.
კოპწიებს და ლამაზებს,
ცვარ-ნამების მცველებსა.
ვინც ყვავილებს წაატანს
ცუდ-უბრალოდ ხელებსა,
საშინლად ეწყინებათ
მინდვრებსა და ველებსა.
ყვავილების მშობელი
დედამიწის გულია;
მინდორი მაშინ ხარობს,
როცა მოქარგულია.
ძაან მოსწონთ ველებსაც
ჩაცმა კაბა ჭრელისა,
მოღერება ლამაზად
შემკობილი ყელისა.
მაშ სალამი ყვავილებს
ათას-სახე ფერებსა,
ველ-მინდვრების დედოფლებს,
მარგალიტთა მცველებსა.
ვინც ყვავილებს წაატანს
წარამარად ხელებსა,
ეწყინებათ იცოდეთ,
მინდვრებსა და ველებსა.