საქართველოს დედოფალი,

დედა ქართლისა - თამარი,

სიმშვენიერით მოსილი,

ამომავალი მზის დარი.

დავით სოსლანის მეუღლე,

რომელს უმშვენა მან მხარი;

დიდუბეში იქორწილა,

სადაც რომ საყდარი არი.

ნადიმობა გაუმართა,

მოიწვია თავის ჯარი;

ასი სული ცხვარი დაკლა

და ორასი ნიშა ხარი.

ლურჯი სუფრა გაუშალა,

იქნებოდა ასი მხარი;

ქვრივ-ობლებსა უწყალობა

ოქრო, ვერცხლი დიდი ძალი.

სიმშვენიერით მოსილი,

დედა ქართლისა - თამარი,

სიბრძნით, სიუხვით ქებული,

დილის ცისკარის სადარი!

ის მნათობი - ქვეყნიერი,

მკვდარიც ვერ ვპოვეთ სად არი!

მუშა ვარ და კიდეც ვიცი,

მუშის ბედი თუ რაც არი:

ის უღელში გაბმულია,

ქედმოდრეკით, როგორც ხარი.

მის გარუჯულ მაგარ კანსა

მუდამ რეცხავს ოფლის ღვარი...

შრომობს მუშა... თან ღიღინებს,

აგონდება მაცხოვარი.

აგონდება და მხნევდება,

პირჯვრის წერით შრომას აგრძობს,

და ვინც უშრომლათა ჰყლაპავს,

იმათ მტრობას მაინც არ გრძნობს.

მუშა რომ ვარ, მისთვის ვიცი

მუშის გულის პასუხები;

ღმერთმა მუშებს გაუმარჯოს,

უქმ-მყლაპველებს არ ვეხები.

(ვუძღვნი პაწია ლევანს)

იზარდე, მწვანე ჯეჯილო,

დაპურდი, გახდი ყანაო;

იკურთხოს იმის მარჯვენა,

ვინც გთესა, მოგიყვანაო!

დაპურდი, ჩემო ნუგეშო,

იზარდე თანდათანაო;

ზეცამ გიგზავნოს ცვარ-ნამი,

მზემ შუქი გფინოს თანაო.

ქარმა გაღელვოს ზღვასავით,

მწყერმა მოგძახოს ნანაო;

იზარდე, გაახარევი

ყმაწვილი ჩემისთანაო.

შრომის შვილი ვარ ყარიბი,

არავინ გამიტანაო:

ვისაც კი ძმურად მივენდე,

მან გულს დამასვა დანაო.

ნეტავი აქ არ მამყოფა,

ქალაქში ჩამიყვანაო:

მასწავლა რამე ხელობა,

მასწავლა ანა-ბანაო.

ამაღლდი, თავი დაისხი,

ჯეჯილო, ნორჩო ყანაო;

იმისი საზრდო შეიქენ,

ვინც გთესა, მოგიყვანაო.

ნამგლებით გარსა გეხვივნენ

ბიჭები ჩემისთანაო:

პეტრე, გიორგი, თევდორე,

ბესო და ალმასხანაო.

ჯერს უმზადებდეს თინია,

ა იმ ბერ კაკლებთანაო;

სოსოს ხელადა მოჰქონდეს,

ცივცივი წყაროდანაო.


1885 წ.