1

     1.     ცხორებაჲ და განგებაჲ წმიდისა და ნეტარისა მამისა ხარიტონისი მოღუაწისაჲ და აღმსაარებელისაჲ მართლისა სარწმუნოებისაჲ
    2.     მრავალ არიან სახენი და სწავლანი წმიდათა მამათანი, რომელნი ვიდოდეს კეთილითა სარწმუნოებითა და ჯერ-არს მისა, რომელსა-იგი უნდეს განხუმაჲ წიგნთა სულიერთაჲ და ვსებად მათ მიერ, ვითარცა წყაროთაგან დაუწყუედელად მცენარეთა წყალი ცხორებისაჲ, და ყოვლითა ძალითა დამარხვად მცნებათა უფლისათა.
    3.     და რაჲთა ევლტოდის ზაკულებისაგან, რომელი დაუც მტერსა გზასა ზედა, ვითარცა თქმულ არს, და ჩუენ, უძლურთა ამათ და დაჴსნილთა ამის ჟამისათა, გჳჴმს, ვითარცა მცირედ მსმენელთა ჴმანი სიტყუათანი ზედაჲს-ზედა, რაჲთა ესრჱთ შეიწყნაროს სასმენელმან, რომელი ითქუა მისა მიმართ.
    4.     და ვჰგონებ, ვითარმედ ჯერ-არს, დაღაცათუ ჴმაწულილ ვარ, რაჲთა არა მივსცე თავი ჩემი დავიწყებასა, რომელი შეიქმნების დუმილისაგან, რომელი-იგი ჯერ-არს ქადაგებად ერდოთა ზედა ცხორებისათჳს ნათესავისა კაცთაჲსა, არამედ უფროჲსღა წარმოვიღო ანბავი, რომელი მესმა მცირედი ნაწილი სათნოებათაჲ წმიდისა ხარიტონისთაჲ, რომელი-იგი იყო სავსჱ მადლითა და ჭეშმარიტებითა.
    5.     და აწ საცნაურ არს, ვითარმედ ღმერთმან აღახუნა ბაგენი ჩემნი ქებად წმიდისა მის დიდებასა, არამედ რაჲთა მსმენელთა მათ სარგებელ ვეყო, ნუუკუე ინებონ მიბაძვებაჲ და შური ეგევითართა მათ სათნოებათაჲ, დაღათუ გულითა მძიმე ვართ, რომელთა-ესე უდებ გჳყოფიან მცნებანი ღმრთისანი, რამეთუ გჳყუარს ამაოებაჲ და ვეძიებთ სიცრუვესა, ვითარცა თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან.
    6.     არამედ ვითარცა კლდჱ არს გული კაცისაჲ, და რაჟამს დაეცემინ მას ზედა ნაწუეთი სიტყუათაჲ, დაუცადებელად განჴურიტის იგი და სურვილით ისწრაფინ დათმენად, რომელი-იგი წმიდათა მათ დაითმინეს წინა-აღმდგომთა მათთაგან და ხილულთა.
    7.     ამიერითგან ვიწყო თხრობად წმიდისა მისთჳს.
    8.     იყო ჟამი, ოდეს, ვითარცა ბნელსა, უღმრთოთა ნისლსა დაეპყრნეს ყოველნი ეკლესიანი ღმრთისანი და, ვითარცა ქარისა სასტიკისაჲ, ესრჱთ იყო ზახილი მდევართაჲ მათ მორწმუნეთა ზედა.
    9.     და შეაძრწუნებდეს გულთა მათთა და, ვითარცა სიმაღლჱ ღელვისაჲ, ეგრჱთ ხლდებოდა.
    10.     და მრავალნი ქრისტიანეთაგანნი დაინთქნეს უღმრთოებასა შინა.
    11.     რამეთუ ივლიანოს, რომელი-იგი იყო ერთგულად მსახური ეშმაკისაჲ, რაჲჟამს იყვნეს სადევენი ბერძენთა მეფობისანი ჴელთა მისთა, დაღაცათუ პირველითგანვე იყო კერპთმსახურ, არამედ ქრისტიანეთა უტევებდა თაყუანისცემად ყოველთა ღმრთისა, თჳნიერ ყენებისა.
    12.     ხოლო ოდეს მოიკიცხა ეშმაკისაგან, რომელსა-იგი ჰმსახურებდა, ყოველნი, რომელნი კერპთმსახურნი იყვნეს, მათ ფრიად პატივსა უყოფდა და ადიდებდა.
    13.     ხოლო ქრისტესა ღმრთად აღმსაარებელთა პირველად სტანჯვიდა ფიცხლითა ტანჯვითა და მისა შემდგომად მოსწყჳდნის ბოროტითა სიკუდილითა.
    14.     რომელთამე მწინკულევანებისა მახჳლითა მოსწყუედდა და მჴეცთა შესაჭმელად მისცემდა და რომელთამე ცეცხლითა წარსწყმედდა და რომელთამე შეკრულთა ქვითა მძიმითა ზღუასა დაანთქმიდა.
    15.     და ამის გამო ბრძანა ყოველთა ქალაქთა, რომელნი იყვნეს მეუფებასა მისსა ქუეშე, რაჲთა განაცხადონ ბრძანებაჲ მისი სავაჭროთა შოვრის და რაჲთა იქმნეს მსწრაფლ ნებაჲ მისი ღმრთისაგან მოძულებული.
    16.     ხოლო ყოველთა რომელთა დაედვა საფუძველი სარწმუნოებისა თჳსისაჲ სარწმუნოებასა ზედა ქრისტჱს მიერ მაცხოვრისა, ვითარცა კლდესა, შეურყეველად დაშთეს იგინი, ჰხედვიდეს რაჲ სატანჯველთა მათ უშჯულოთასა, ვითარცა ისარსა ყრმათა ჩჩჳლთასა, ვითარცა წერილ არს, და შეიმოსეს გჳრგჳნი მოწამებისაჲ დაუჭნომელი.
    17.     ხოლო რომელთა-იგი ეპყრა მცნებაჲ მაცხოვრისაჲ თჳნიერ სასოებისა, ემსგავსნეს იგინი მათ, რომელთა-იგი დაედვა საფუძველი თჳსი ქჳშასა ზედა უსუსურსა და ადვილად დაჴსნილსა.
    18.     და რაჟამს მოიწიის ღუარი ძლიერი და ქარი სასტიკი, ვერღარა შეუძლიან თავს-დებად მტერისა იგი ბრძოლაჲ, ვითარცა იტყჳს მოციქული, დაინთქნეს იგინი ურწმუნოებითა და სახილველ იყო, ვითარცა სიმრავლჱ მგელთაჲ რაჲ შეუჴდის სამწყსოსა დიდძალსა, ესრჱთ იყვნეს განრისხებითა მდევართაჲთა კრავნი იგი პირმეტყუელნი მწყემსისა მის ჭეშმარიტისანი აქა და იქი განბნეულ და განლიგებულ.
    19.     და ამის გამო ყოველთა რომელთა ეუწყა დაწერაჲ წიგნისაჲ მის, სავაჭროთა ზედა ივლტოდეს იდუმალ, და სხუანი უგრძნულად შეიპყრნეს სახლთა შინა თჳსთა და შეუტევეს საპყრობილესა.
    20.     და რომელნიმე მათგანნი დაემალნეს ადგილთა უცნაურთა და ღამით ივლტოდეს.


2

     1.     და სხუათა ვიეთმე შეიყუარეს ჟამი ესე წარწყმედითა სულთა მათთაჲთა, ვითარცა დჱმა, ვითარცა თქუა მოციქულმან და უვარ-ყვეს მაცხოვარი ქრისტჱ და უშიშად განცხადნეს, რამეთუ შეცვალეს ჩუკენთა მათ ცხორებაჲ იგი საუკუნოჲ იონდ ამისთჳს და წარმავალისა ცხორებისა.
    2.     ხოლო რომელნი-იგი იყვნეს ძლიერ შურითა კეთილად სარწმუნოებისაჲთა, ნებსით თჳსით მირბიოდეს უღმრთოჲსა მის მსაჯულისა, და ესრჱთ იტყოდეს, ვითარმედ: განმზადებულ ვართ ჩვენ განსლვად ცხორებისა ამისგან ფიცხლითა სიკუდილითა, რაჲთა არა განვვარდეთ პირისაგან ღმრთისა ჩუენისა.
    3.     და მას ჟამსა მოიწია ბრძანებაჲ მეფისაჲ მის ქალაქად, რომელსა ჰრქჳან იკონიაჲ, რომელი არს ჴელმწიფებასა ქუეშე ლუკანიაჲსასა.
    4.     და რამეთუ იყო განთქუმულ ნეტარი ესე წმიდაჲ ხარიტონ ქალაქსა მას შინა და ბრწყინვიდა მცნებათაგან მაცხოვრისათა, ვითარცა მონაჲ ერთგული, მყის შეიპყრეს და მიიყვანეს წინაშე მსაჯულისა მის უღმრთოჲსა.
    5.     და აწ ისმინეთ, რაჲ-იგი ჰრქუა წმიდასა მას, ანუ თუ მან რაჲ სიტყუაჲ მიუგო კადნიერად.
    6.     ჰრქუა მსაჯულმან მან: რაჲ ჰრქჳან მაგას, გინა რაჲ არს შჯული მაგისი?
    7.     ხოლო ვითარ ეუწყა, ვითარმედ წარჩინებულთაგანი არს მის ქალაქისათაჲ, ჰრქუა მას: რაჲსათჳს, კაცო, შენ წინა-აღუდეგ ბრძანებასა დიდებულისა მეუფისა და რჩეულისა ერისასა და არა გნებავს ზორვაჲ ღმერთთა უკუდავთაჲ?
    8.     მიუგო მოწამემან ქრისტჱსმან ესრჱთ: ჵ, მსაჯულო, რამეთუ ღმერთნი თქუენნი არა ღმერთნი არიან, არამედ ეშმაკნი არიან ბოროტნი და სავსენი ყოვლითა ამპარტავანებითა, რომლისათჳსცა გარდამოცჳვეს, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: ყოველნი კერპნი წარმართთანი ეშმაკ არიან, ხოლო უფალმან ცანი შექმნნა.
    9.     და სხუასა ადგილსა იტყჳს: ყოველნი ღმერთნი, რომელთა არა შექმნეს ცაჲ და ქუეყანაჲ, იგინი წარწყმდენ, რამეთუ დაბადებულისაგან არიან, გონებისა და მსახურ ღმრთისა, რომელმან შექმნა ყოველი, უკუეთუ მათ დაჰბადნეს ზესკნელნი და ქუესკნელნი და ესრჱთ უბადრუკნი იგი მოსწრაფე არიან, რაჲთამცა მათდა მიცვალეს დიდებაჲ იგი ღმრთისაჲ და წარწყმიდეს წესი იგი მათი, რომელი აქუნდა ანგელოზებრი და ღმრთისმსახურებაჲ, და ამისთჳსცა დამარხულ არიან სარჩელად საუკუნოდ.
    10.     და თქუა: რომელთა არა გამოიცადეთ, რაჲთამცა იცანთ ღმერთი?
    11.     ვითარცა თქუა მოციქულმან, გიპყრიან ესენი ღმერთ, რომელნი გაცთუნებდენ უცნებითა მათითა, რაჲთა ჰმსახურებდეთ დაბადებულსა და არა დამბადებელსა.
    12.     და ორისა ჯერისათჳს ამას ჰყოფენ: პირველად, რაჲთა იდიდებოდიან სახელითა ამით, რამეთუ მყრალნი იგი განსცხრებიან, ვითარცა მაღალნი ვინმე და ცუდად-დიდებისა მეძიებელნი, რაჲთა, ვითარცა ღმერთნი, პატივცემულ იყვნენ;
    13.     და კუალად, რაჲთა თქუენცა მათ თანავე მიგიყვანნენ ცეცხლსა მას დაუშრეტელსა, რომელი განმზადებულ არს მათთჳს.
    14.     ვითარ ესე წარმოთქუა წმიდამან მან, მიუგო მსაჯულმან მან და ჰრქუა: ჯერ-იყო ჩემდა, ხარიტონ, მყის გულისწყრომით მოკუეთაჲ თავისა შენისაჲ ღირსად შენდა მისაგებელად, რამეთუ აგინენ ღმერთნი, ყოვლისავე შემძლებელნი;
    15.     არამედ ფრიად მშჳდ არიან იგინი, და მეცა მათვე ვემსგავსები და გიბრძანებ შენ!
    16.     რაჲთა უზორო მათ და განიშორნე შენგან ცუდნი ესე სიტყუანი.
    17.     მიუგო მონამან ქრისტჱსმან და თქუა: უკუეთუ ღმერთ არიან, ვითარ-ეგე შენ იტყჳ, ჵ, მსაჯულო, არა ვიდრემე კეთილად ჰყოფენ თავს-დებასა გინებისა ამის ჩემისასა, არამედ ჯერ-არს შენდა, რაჲთა შური გაქუნდეს, ვითარცა დიდსა ფინეზს, და მყის განჰგურიმნე მგმობარნი იგი მათნი;
    18.     ხოლო უკუეთუ არა ღმერთ არიან, ცუდად იქადი და სცოდავ, ვითარცა წერილ არს, რამეთუ არცა ჭირმან, არცა სატანჯველთა განმაყენონ მე უფლისა ჩემისა ქრისტჱსგან, და არცა დაუტეო მე ღმერთი ცხოველი და მივიდე ეშმაკთა მოშურნეთა და მყრალობითა სავსეთა, რამეთუ მოწაფჱ ვარი მე დიდისა თეკლაჲსი, რომელი-იგი, ვითარცა ვარსკულავი, ბრწყინავს ნათლითა მოწამებისაჲთა ქალაქსა ამას შინა, და კუალად მოწაფჱ ვარი მე განთქუმულისა პავლჱსი, რომელმან ასწავა თეკლას ღუაწლი, რომელმან თქუა: ვინ განმაყენოს მე სიყუარულსა მას ქრისტჱსსა, ჭირმან ანუ იწროებამან, გინათუ დევნამან ანუ მახჳლმან?
    19.     ჰრქუა მას მსაჯულმან მან: უკუეთუ ჭეშმარიტად არა ღმერთნი არიან, რომელთა-ესე ჩუენ ვჰმსახურებთ კეთილითა სარწმუნოებითა, ვითარ უკუე ჩუენ ცხორებასა საუკუნესა მოგუცემენ?
    20.     მიუგო დიდმან ხარიტონ: მოკიცხულ ხართ თქუენ, ჵ, მსაჯულო, რაჟამს-იგი სთქუთ, ვითარმედ: კერპნი ეგე ღმერთ არიან, რომელთა სულ არა აქუს, და უვარ-ჰყოფთ ღმერთსა ჭეშმარიტსა.


3

     1.     ამისთჳსცა წიგნი ღმრთივ-სულიერი, ვითარ-იგი ჯერ-არს, იტყჳს მათთჳს, რამეთუ კერპნი წარმართთანი, ოქროჲსანი და ვეცხლისანი, ქმნულნი ჴელთა კაცთანი, პირ ადგს და არა იტყჳან, თუალ ასხენ და არა ხედვენ, ყურ ასხენ და არა ესმის, რამეთუ არა არს სულ პირსა მათსა.
    2.     ემსგავსნენ მათ მოქმედნი მათნი და ყოველნი, რომელნი ესვიდენ მათ.
    3.     უკუეთუ წიგნისა იგი თქუმული არა გრწამს, მიაახლე ერთსა მათგანსა ცეცხლი, გინა ბრძანე განტეხაჲ წჳვთა მათთაჲ ცულებითა, და გულისხმა-ჰყო, რამეთუ არა არს მათ თანა სიტყუაჲ, ვითარცა-იგი რომელთა არა აქუს სულ, არცა ყოვლადვე ძრვა საკიცხელნი, რომელთა თანა არა არს ჴმაჲ, არცა სიტყუაჲ.
    4.     ხოლო სიტყუათა ამათგან განრისხნა გულისწყრომით უღმრთოჲ იგი და ბრძანა განშიშულებაჲ წმიდისაჲ მის, და რაჲთა განიპყრან იგი შოვრის ოთხთა და სცენ მას შოლტითა უწყალოდ.
    5.     და რაჟამს საქმით აღასრულა ბრძანებაჲ იგი მისი, ჰრქუა ღმრთის-მბრძოლმან მან: რასა იტყჳ, ხარიტონ, უზოროა ღმერთთა, ანუ ყოვლადვე მიგიხუნე ჴორცნი შენნი გუემითა ამით?
    6.     მიუგო მოწამე მან ქრისტჱსმან: არა უზორო უკუნისამდე, და უკუეთუმცა შესაძლებელ იყო ბევრჯერ სიკუდილი ჩემი ქრისტჱსთჳს მაცხოვრისა, სიხარულითმცა შევიწყნარე იგი და არცა უვარ-ვყო ღმრთეებაჲ მისი, რაჲთამცა უზორე ეშმაკთა ბოროტთა.
    7.     მაშინ უბრძანა მსაჯულმან მან უღმრთომან, რაჲთა კუალად ტანჯონ წმიდაჲ იგი ცეცხლითა მით, ვიდრემდის კნინ ერთღა და მი-მცა-იწივნეს ნაწლევთა მისთა ზედა.
    8.     მაშინ სულმცირე იქმნა წმიდაჲ იგი და უჴმოდ დაადგრა მრავალ ჟამ.
    9.     ხოლო მტარვალნი იგი სცემდეს მაგრიად და ვითარ მიაწიეს იგი სიკუდილდ, ბრძანა მწინკულმან მან დაცადებაჲ გუემისა მისგან არა თუ წყალობისა მისისათჳს, არამედ რაჲთა არა ადრე მოკუდეს და განერეს სატანჯველთა მათ, რომელნი-იგი მისთჳს ეგულებოდეს.
    10.     და ბრძანა საპყრობილედ მიცემაჲ მისი.
    11.     და აღიღეს წმიდაჲ იგი მტარვალთა მათ მჴრითა თჳსითა, რამეთუ ვერ ეძლო სლვად ფერჴითა თჳსითა, და შეაყენეს იგი საპყრობილესა, რაჲთა დაჰმარხონ იგი მეორისა ღუაწლისათჳს.
    12.     და რაჲთა არა განვაგრძო სიტყუაჲ მისთჳს, კუალად ბრძანა მოყვანებაჲ მისი დალიჭსა მას განსაკითხავსა შემდგომად წყლულებათა მათ მისთა კურნებისა.
    13.     და ყოვლისა პირველად იწყო უღმრთომან მან მისა მიმართ სიტყჳთა ტკბილითა და აღუთქუმიდა მას ნიჭსა მეფისაგან, ვ˜დ მზაკუვარი იგი.
    14.     და ვითარ ყოვლადვე არა ერჩდა მას წმიდაჲ იგი, კუალად გუემა წმიდაჲ იგი სხჳთა სატანჯველითა, უძჳრჱს პირველისა მის, რამეთუ შეწუა ცეცხლითა მკერდი მისი, ვითარცა შესაჭმელი ჴორცი.
    15.     და კუალად საპყრობილედვე მიაქცია წმიდაჲ იგი.
    16.     და შემდგომად მცირედთა დღეთა მიეგო მეფესა მას მისაგებელი მისი, რომელსა იგი ღირს იყო ღმრთისაგან დევნისა მის ქრისტიანეთაჲსა, და განვიდა ცხორებისა ამისგან ბოროტითა განსლვითა.
    17.     და სხუაჲ მეფჱ დაჯდა შემდგომად მისა და მის გამო განისწავლა, რომელი-იგი პირველსა მას მეფესა შეემთხჳა, და შეეშინა, რაჲთა არა უყოფდეს ქრისტიანეთა, ვითარ-იგი უყოფდა, და მოიწიოს მის ზედა რისხვაჲ ზეცით, ვითარცა პირველსა მას მეფესა ზედა.
    18.     და ბრძანა, რაჲთა დააცადონ ქრისტიანეთა დევნისაგან ყოველსა მისსა საბრძანებელსა.
    19.     და ვითარ ესე იქმნა, არავე დაჯერებულ იქმნა წმიდაჲ ხარიტონ, რაჲთამცა მოწამებითა მით ოდენ სარგებელ ეყო თავსა თჳსსა, არამედ ენება, რაჲთამცა სხუათაცა სარგებელ ეყო სათნოებათა მისთაგან და განისწავლნენ მოთმინებითა, რაჲთა ამის მიერ ღირს იქმნნენ უფროჲსღა მოსაგებელსა უფლისაგან კეთილსა.
    20.     და რაჟამს განუტევეს იგი საპყრობილისა მისგან, მაშინ, ვითარცა მოკუდა იგი სატანჯველითა მით და შეიმკო გჳრგჳნითა მოწამებისაჲთა, ესრჱთვე შეურაცხ-ყო სოფელი ესე და არღარა ინება, რაჲთამცა ცხოველ იყო თავით თჳსით, არამედ რაჲთა ცხოველ იყოს ქრისტე მის შოვრის, ვითარცა თქუა მოციქულმან პავლე, დაღათუ დიდ არს სიტყუად, რაჲთა მოწამჱ იგი ცხოველ იყოს და ეტჳრთნენ წყლულებანი ქრისტჱსნი ჴორცითა თჳსითა.


4

     1.     მაშინ იწყო სლვად გზასა მას, რომელი მივალს ქალაქად ღმრთისა იერუსალემდ, რაჲთა ემსგავსოს ელიას და იოვანეს, რომელნი-იგი ღმერთსა შეუდგეს.
    2.     და ვითარ მიიწია მახლობელად იერუსალემსა, შეემთხჳვნეს მას კაცნი ავაზაკნი და ფრიად უწყალონი, რომელნი არაჲთ ბოროტითა უნაკლულევანჱს იყვნეს პირველთა მათ, შეერაცხა დათხევაჲ სისხლისაჲ, ვითარცა არარაჲ, რომელნი სხდეს გზასა ზედა მზირად მიმავალთათჳს.
    3.     და ვითარ იხილეს წმიდაჲ იგი მომავალი გზასა ზედა მარტოჲ, მიუღეს მას ყოველი, რაჲცა აქუნდა საგზლად გზისა მისთჳს, და შეუკრნეს ჴელნი მისნი უკუმართ და დასდვეს ჯაჭჳ რკინისაჲ პატიოსანსა ქედსა მისსა.
    4.     და ესრჱთ უყვეს მართალსა მას, ვითარცა ძჳრისმოქმედსა, და მიითრიეს იგი ქუაბად თჳსა, რაჲთა მოკლან იგი ძჳრითა სიკუდილითა.
    5.     და ვითარცა-იგი წინაჲსწარ ჰურიანი იყუედრებოდეს, ვითარმედ ყვეს ტაძარი იგი ღმრთისაჲ ქუაბ ავაზაკთა, ესრჱთვე აწ წინა-აღმდგომი იგი მისი იხილვების კაცისა მისგან დიდისა ყოფილი.
    6.     რამეთუ იპოვა ქუაბი იგი ავაზაკთაჲ ეკლესია ღმრთისა და ვითარ გინა რომლითა სახითა, არამედ შემდგომმან სიტყჳსა ამისმან განგჳმარტოს იგი.
    7.     ხოლო კაცთა მათ ბოროტთა დაუტევეს წმიდაჲ იგი შეკრული ქუაბსა მას შინა პირველმოჴსენებულსა და იწყეს გზასა მას მიმოსლვად, ნუუკუე უბადრუკთა ღონჱ რაჲმე ყონ გზისა მის მიმავალ-მომავალთათჳს.
    8.     ხოლო წმიდაჲ იგი პირველად აღუტევებდა ღმრთისა მიმართ ჴმათა მადლობისათა შემთხუევისა მისთჳს დაუცადებელად და კუალად ჰბასრობდა ეშმაკსა, რომელმან უყო ესე.
    9.     და ესრჱთ ეტყოდა: რეცათუ ჩუკენი და მოშიში სიკუდილისათჳს, ესრჱთ მომიყვანე კაცისმკლველთა ამათ თანა და მიმეც ჴელთა ამათთა, ანუ რაჲთა დააბრკოლო გულისთქუმაჲ ჩემი, რაჲთა არა აღესრულოს იგი საქმით.
    10.     და აწ უკუეთუ პირველისა მიზეზისათჳს ჰყავ ესე, უკუე გიცნობიეს სამე იგი საქმით, რამეთუ მადლითა ღმრთისაჲთა შეურაცხ-ვყოფ ყოველსა სიკუდილსა, რომელი სიყუარულისა მისისათჳს იყოს.
    11.     და ყოვლადვე ვერ შემაძრწუნებ, რამეთუ აღმადგინოს მე უკუანაჲსკნელსა მას დღესა ცხორებასა დაუსრულებელსა, ოდეს-იგი მიგცეს შენ ცეცხლსა მას უოხჭნოსა.
    12.     და უკუეთუ ამისთჳს ჰყავ, რაჲთა არა აღესრულოს სურვილი ჩემი მარტოდმყოფებისაჲ ნებითა ღმრთისაჲთა, რომლითა ვცხონდები და ვიქცევი და ვიყოფი, შენ რაჲ სარგებელ ხარ, გინა მავნებელ, ჵ, არაწმიდაო.
    13.     ხოლო უკუეთუ იყოს ნებაჲ მისი, რაჲთა განვერე მე ამისგან, ვითარცა-იგი იჴსნნა სამნი ყრმანი საჴუმილისა მისგან ცეცხლისა შემწუელისა.
    14.     და კუალად თეკლა, განთქმული ცეცხლისაგან და მჴეცთაგან მძჳნვარეთა, ესრჱთვე შემძლებელ არს მოტაცებად ჩემდა პირისაგან მახჳლისა ამათ სისხლით შებღალულთაჲსა.
    15.     და ვითარცა-იგი იჴსნა ისაკი ჴელთაგან მამისა თჳსისათა, რაჟამს-იგი ეგულებოდა დაკლვაჲ მისი მამასა მისსა ბრძანებითა ღმრთისაჲთა, ეგრჱთვე ჩემდა შემძლებელ არს განრინებად.
    16.     და ვითარცა ესე თქუა, აჰა ესერა გუელი ბოროტი მივიდა ჭურჭერსა ერთსა, სავსესა ღჳნითა, რომელი დგა ქუაბსა მას შინა.
    17.     და ვითარ სუა და განძღა, წარმოსთხია ჭურჭელსავე მას შინა წამალი იგი მისი მაკუდინებელი და წარვიდა.
    18.     ხოლო რაჟამს მოვიდეს ავაზაკნი იგი, სუეს უძღებად ღჳნისა მისგანი, რამეთუ ფრიად წყურიელ იყვნეს.
    19.     ყოველნივე ერთბამად დაცჳვეს პირსა ზედა თჳსსა და მოკუდეს, ვითარცა-იგი შეჰგვანდა მათა მისაგებელად ბოროტისა, რომელი ყვეს მათ.
    20.     და მრავალნი კაცნი განერნეს ჴელთაგან მათთა შეგინებულთა კაცის-კლვითა.


5

     1.     ესე არს მოსაგებელი წმიდისა მის ღუაწლისაჲ, რომელი ყო კეთილად სარწმუნოებისათჳს.
    2.     ესე არს ნაყოფი სარწმუნოებისაჲ, რომელი აქუნდა ღმრთისა მიმართ ძლიერი და შეუორგულებელი.
    3.     ესრჱთ იჴსნნის ღმერთმან მსახურნი მისნი საფრჴისაგან მონადირეთაჲსა.
    4.     და ამის გამო საყოფელი იგი ავაზაკთაჲ იქმნა ტაძარ ღმრთისა წმიდა, რომელსა აწ ჰრქჳან „ძუელი ეკლესიაჲ“, რომელ არს ლავრასა ბრწყინვალესა ფარაჲსასა, რომელი აღიშჱნა დიდისა მისგან წმიდისა ხარიტონისა.
    5.     ესე არს სასყიდელი წყლულებათა მათ წმიდათაჲ.
    6.     არა თუ მეფესა ოდენ უღმრთოსა და ერისმთავარსა სძლეს წყლულებათა მათ, არამედ კუალად ავაზაკნი განასხნეს და ყოველსა ადგილსა სირცხჳლეულ ყვნეს.
    7.     ჵ, საკჳრველი ესე, რამეთუ ღონითა მით, რომლითა ეგულებოდა ეშმაკსა კაცისმკლველთა მათ მიერ დაყენებად გულისთქუმაჲ იგი მისი ღმრთისმსახურებისაჲ, ამისი უფროჲსღა განაგო ღმერთმან დიდებისამან, რაჲთა საქმით იქმნეს, რომელი-იგი წინა უყო კეთილად სარწმუნოებისათჳს, და რაბამ იყო და ვითარ იქმნა საქმჱ იგი, რამეთუ შეპყრობილ იქმნა იგი ჴელთაგან უღმრთოთაჲსა და დაეყენა იგი არა შესლვად იერუსალემდ.
    8.     და მიიყვანეს ქუაბად, ვითარცა ტყუეჲ.
    9.     ხოლო იგი შეიჭურა ბრძოლად უღმრთოთა მათ მიმართ არა ხოლო თუ მახჳლითა, არცა ისრის პირითა და არცა სხჳთა რაჲთ საჭურველითა, არამედ წინა-წარიძღუანნა ლოცვანი წმიდანი, ვითარცა დიდმან მოსე მთასა ზედა ამალეკისა მიმართ, დაღაცათუ ვერ შემძლებელ იყო განპყრობად ჴელთა თჳსთა კრულებისა მისგან, არამედ ლოცვითა მით წმიდითა და ღმრთისა შეწყნარებულითა სტყორცა უღმრთოთა მათ წამალი იგი გუელისაჲ ვითარცა ისარი და მოსცა მათ მსწრაფლ სიკუდილი.
    10.     და მისა შემდგომად რაჲ იყო, განიჴსნა თავით თჳსით კრულებისა მისგან და მკჳდრ იქმნა მონაგებისა მის, რომელი ბოროტად შეკრებულ იყო.
    11.     და იწყო კეთილად განბნევად მისა და უხუებით მისცემდა გლახაკთა და მამათა მათ, რომელნი იყვნეს უდაბნოსა, ვითარცა ღმრთისა მნემან.
    12.     და მას ჟამსა ფრიად მცირე იყვნეს მამანი უდაბნოს და ივლტოდეს პირისაგან უღმრთოთაჲსა და იყოფოდეს ქუაბთა კალამონისათა აქა და იქი.
    13.     ხოლო ნეშტითა მით მონაგებისაჲთა აღაშჱნა მონასტერი ესე მოსაჴსენებელი ეკლესიითურთ წმიდით, რომელი არს მას შინა, რომელი მაკარი, წმიდად მოჴსენებულმან, განაახლა სიწმიდითა, რომელი ეპისკოპოს იყო იერუსალემს წმიდასა, ღმრთისა ქალაქსა, რომელიცა-იგი იყო წმიდასა მას ნიკიისა კრებასა.
    14.     და მიერითგან ესრჱთ იწყო ქუაბსა მას შინა პირველმოჴსენებულსა დაყუდებად და აღასრულა თქუმული იგი წინაწარმეტყუელისაჲ, ვითარმედ: მოიცალეთ და გულისხმა-ყავთ, რამეთუ მე ვარ ღმერთი.
    15.     და ვითარ წარჴდა ჟამი, მოვიდოდეს მისა სიმრავლჱ ერისაჲ, ჰურიათაჲ და წარმართთაჲ, და საკჳრველებითა მით, რომელთა იქმოდა უფლისა მიერ, დაარწმუნა მათ შეწყნარებად ნათლისღებაჲ მაცხოვრისაჲჲ და არა თუ ნათელ-ოდენ-იღებდეს, არამედ მონაზონცა იქმნებოდეს სწავლისა მისისაგან და შეურაცხ-ჰყოფდეს სოფელსა მის მიერ და იგი, ვითარცა ცეცხლი, მგზებარჱ სიმაღლესა ზედა, ვითარცა გოდოლსა სულისასა, ნათობდა სათნოებითა და ესრჱთ უბრძანებდა ყოველთა, რომელთა უნდა სივლტოლაჲ ღელვათაგან ამის სოფლისათა ნავთსაყუდელად მიმართ მარტოდმყოფებისა.
    16.     ხოლო ხედვიდეს მას იგინი ვითარცა ნავსა და მოსწრაფე იყვნეს, რაჲთამცა დაყუდნეს შეწევნითა სულისა წმიდისაჲთა, ნუუკუე ვინმე იტყოდის და თქუას, ვითარმედ: არა მსგავს არს ესე, რომელ-იგი შეემთხჳა ნეტარსა პავლეს, არამედ ფრიადცა მსგავს არს, რამეთუ პავლეს გუელმან უკბინა ჴელსა მისსა და დაიცვა იგი უვნებელად.
    17.     და არა მცირედნი ბარბაროზთა მათგანნი მოიყვანნა მაცხოვრისა მეცნიერებად, და ეგრევე ესე წმიდაჲ გუელისა მიერ იჴსნა ჴელთა მათგან, რომელნი უმჴნჱს იყვნეს ყოველთა მჴეცთა, და მრავალნი ქრისტიანენი და მონაზონნი სახედ მისა ყუნა და მისცა მათ მოძღურებაჲ, რაჲთა დაიცვნენ მცნებანი უფლისანი.
    18.     და ესრჱთ ჰმონებდა იგი ღმერთსა შრომითა და ნაკლულევანებითა ჴორცთაჲთა, ხოლო სულისა წარმატებითა, ვითარცა იტყჳს მოციქული: რავდენ გარეშჱ ესე კაცი ჩუენი განიხრწნების, ეგოდენ შინაგანი განახლდებინ.
    19.     და რამეთუ განმტკიცებულ იყო იგი ჭირთა მათგან სატანჯველთაჲსა და განძლიერებულ და უძლეველ ყოველთათჳს განსაცდელთა მომავალთა მის ზედა, რამეთუ შეერაცხა ჭირი, ვითარცა განსუენებაჲ და სიგლახაკეჲ, ვითარცა სიმდიდრჱ.
    20.     და სარეცელად მისა იყო ქუეყანაჲ ჟამსა ძილისასა.


6

     1.     ხოლო მღჳძარე არნ იგი ღამე ყოველ გალობითა, ვითარცა-იგი რომელთა უყუარნ ცხორებაჲ ამის სოფლისაჲ და წვიან იგი ცხედართა ზედა პილოჲს ძუალისათა, რაჲთა ღამე ყოველ ეძინოს მათ ზედა.
    2.     ამათ ცხედართა ზედა ჰგიედ საგებელი მრავალფერი და ჩჩჳლი, ხოლო მას უხარინ სამოსელი ძაძისაჲ, რომლითა დაიფარნის წყლულებანი იგი წმიდათა ჴორცთა მისთანი უფროჲს მათსა, რომელნი იმოსებიან სამოსლითა პატიოსნითა.
    3.     და ფრიადცა ესე ჯერ-არს ყოფად, რამეთუ სასოებაჲ იგი წმიდათაჲ დაუსაბამოჲ და წარუვალი აიძულებნ მათ, რაჲთა ადვილად დაითმინნენ შრომანი ქრისტჱსთჳს მაცხოვრისა.
    4.     და იყო იგი მოწყალე და ევნებინ ყოველთათჳს და სტუმართმოყუარე იყო იგი და სწყალობნ გლახაკთა და ძმათა-მოყუარე, მშჳდ და ყუდრო, არა გულმოწყე, მოძღუარ.
    5.     ყოვლითავე შეზავებულ იყო სიტყუაჲ მისი მარილითა სულისა წმიდისაჲთა.
    6.     და რასაღა გავაგრძელებ სიტყუასა, რამეთუ მოიღო მან დიდი ძლიერებაჲ საქმითა კეთილითა მადლისაგან ღმრთისა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, ვიდრემდის ეშმაკთაცა განასხმიდა და განჰკურნებდა ლოცვითა მისითა, ვითარცა სახარებაჲ იტყჳს, ყოველთა სნეულთა და უძლურთა.
    7.     და ამის მიერ მრავალი ერი, ვითარცა წყალი მდინარჱ, მოვიდოდეს მისა, ვიდრემდის უდაბნოჲ იგი აღივსო სიმრავლითა ერისაჲთა.
    8.     ხოლო ვითარ იხილა თავი თჳსი წმიდამან მან, რამეთუ შფოთმან მოიცვა იგი და განაშორა დაყუდებისა მისგან საყუარელისა მისისა და ღმრთისა თანა ზრახვითა ლოცვათა შინა მისთა.
    9.     და კუალად რაჟამს იხილა დიდებაჲ კაცთაჲ, რამეთუ განდიდნა მისა მიმართ, ისწრაფა სივლტოლად მისგან, რამეთუ არა უყუარდა მას პატივი კაცთაჲ და ესეთი მადლი იყო მის თანა, რამეთუ არავინ ესწორა მას სიმდაბლითა და მოთმინებითა, რამეთუ უწყოდა, ვითარცა გესლმან რაჲ შეჭამის რკინაჲ, ეგრჱთვე კაცთაგან დიდებისმოყუარებაჲ შემძლებელ არს წარწყმედად სათნოებათა.
    10.     მაშინ ამცნო მოწაფეთა თჳსთა ყოველი განსაგებელი მისი და ვითარ ჯერ-არს მონაზონთა ზრდაჲ: ერთჯერ ჭამაჲ დღესა შინა და საზრდელსა დღისასა უმცროჲს განძღებისა, რაჲთა არა დამძიმდეს მუცელი მრავლითა საჭმლითა, დააბრკოლებდეს იგი ზე-დგომასა ლოცვასა შინა ღამისასა: და იყოს, რომელსა-იგი მიიღებდენ: პური და მარილი და სასუმლად მათა წყალი და, რაჲთა მოთმინე იყვნენ ლოცვასა შინა გალობასა ფსალმონთასა და იღჳძებდენ ექუსთა ჟამთა ღამისათა და შჳდგზის დღესა შინა ილოცვიდენ ჟამთა განჩინებულთა და ადიდებდენ შემოქმედსა ყოველთასა, ვითარცა წინაწარმეტყუელი დავით იტყჳს, და ნეშტთა მათ დღისა ჟამთა იწურთიდენ ფსალმონთა დავითისათა სენაკთა შინა თჳსთა, და რაჲთა იქმოდიან საქმესა თჳსსა უშფოთველად, გინათუ იკითხვიდენ წმიდათა წიგნთა შინა და შეჰკრებდენ სულისათჳს ნაყოფსა საჴმარსა, ვითარცა ვინ შეკრიბის სამოთხისაგან მრავალნი ხისა ნაყოფნი კეთილნი და გულისსათქუმელნი საჭმლად.
    11.     და უკუეთუ აღმოსცენდეს გულისსიტყუაჲ იგი ბოროტი გულსა ერთისა მათგანისასა, ყოველთა მის მტერისაგან აღმოჰკუეთენ გულისსიტყუაჲ იგი ბოროტი ძირითურთ, ვითარცა ღუარძლი ლოცვითა, დაუცადებელად, ვითარცა ცულითა მახჳლითა, რაჲთა არა შთავიდენ ძირნი მისნი გულსა ქუეყანისასა და ნაყოფად გამოიღოს ვნებაჲ სიტკბოებისაჲ გულისთქუმისაჲ მის მწარისაჲ.
    12.     და ამას ყოველსა თანა ასწავებდა, რაჲთა არა განვიდოდიან სენაკით თჳსით ყოველსა ჟამსა, არამედ დაუთმონ ყოვლითა ძალითა მათითა დაყუდებასა, რომელი არს დიდებაჲ ყოველთა სათნოებათაჲ.
    13.     ხოლო უკუეთუ ვინმე ჰრეკოს კარსა ნაკლულევანმან პურისაგან, არასადა განუტეოს იგი ცალიერი.
    14.     და ესე უწყოდის, რამეთუ რაჲ-იგი მისცეს მას, ვითარმცა თჳთ ქრისტესა მისცა, უფალსა მას ყოველთასა.
    15.     რამეთუ მან თქუა: რომელმან კეთილი უყოს ერთსა ამას მცირეთაგანსა, მე მიყოფს.
    16.     და კუალად ჰრქუა მათ მამამან ჩუენმან ხარიტონ: ესე არს გზაჲ სამეუფოჲ, რომელი მიიყვანებს უცთომელად, რომელნი ვლენან მას ზედა, საყოფელთა უფლისათა.
    17.     რომლისათჳსცა თქუა სოლომონ: ნუ მიაქცევთ მარჯუენით, ნუცა მარცხენით, არამედ შეიკრძალეთ გზაჲ საშუვალი, რამეთუ მრავალნი აცხოვნნა.
    18.     და რაჟამს იხილნა ძმანი იგი წარმატებასა შინა და რამეთუ შემძლებელ არიან სხუათაცა სარგებელ ყოფად სწავლითა ღუაწლსა მოთმინებისასა, და მოვიდოდა მათა სიმრავლჱ ურიცხჳ მამებისაჲ და დედებისაჲ და აშფოთებდეს მათ.
    19.     ამის მიზეზისათჳს ვერ შემძლებელ იყვნეს წარმატებად სრულებასა.
    20.     და რაჲთა კუალად სხუანიცა მრავალნი მუაქცივნეს შიშსა ღმრთისასა.


7

     1.     მაშინ გამოჲრჩია ერთი უფროჲსი მათ ყოველთასა სათნოებითა და დაადგინა იგი მათ ზედა ნებითა მათითა, რაჲთა იყოს ადგილსა მისსა.
    2.     ხოლო მან მიიცვალა ერისა მისგან ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან ბანაჲ.
    3.     და ფრიად ევედრებოდეს მას ძმანი იგი მრავლითა ცრემლითა, რაჲთა დაადგრეს მათ თანა, და არა ისმინა მათი, არამედ ეტყოდა მათ დამტკიცებულად, ვითარმედ: წარსლვაჲ ჩემი უმჯობჱს არს თქუენთჳსცა და ჩემთჳსცა.
    4.     და ესრჱთ ჰრქუა მათ: მე, შვილნო, უფლისა მიერ მივიცვალები ამიერ ადგილით, რაჲთა არავინ მოვიდოდის აქა თქუენდა.
    5.     და იყოს იგი კეთილ თქუენდა და ჩემდა.
    6.     და მე მამაჲ თქუენი ვარ და თქუენ შვილნი ჩემნი, რომელნი გშვენ ქრისტჱს მიერ, ვითარცა სახარებაჲ იტყჳს.
    7.     და აწ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ვიყოფოდით სენაკსა შინა განმარტებულად, ვითარცა ფუტკარნი საყოფელსა შინა მათსა, და ნაყოფად გამოვიღოთ თაფლი სათნოებათაჲ, რომელი არს უტკბილჱს ყოვლისა.
    8.     და ვითარ დაასრულნა სიტყუანი ესე, მშჳდობაჲ დაუტევა მათ და აკურთხნა იგინი და შეჰვედრნა ღმერთსა და გამოვიდა მუნით.
    9.     და ვითარ ვლო დღისა ერთისა გზა ოდენ, მიიწია სხუასა ქუაბსა იერიქოჲთ კერძო უდაბნოსა ადგილსა და ფრიად დაყუდებულსა, ვითარცა-იგი ეძიებდა.
    10.     და ვითარ დაყო მუნ მრავალი ჟამი და იზარდებოდა იგი მდელოთაგან მცენარეთა და ჰმსახურებდა ღმერთსა დაუცადებელად ჩუეულებისაებრ მისისა, მაშინ გამუაცხადა იგი ღმერთმან, რომელმან ყოველივე განაგის ცხორებისათჳს კაცთაჲსა.
    11.     ვითარცა საფასჱ დაფარული, და შემძლებელი საქმითა კეთილითა არა მუაკლდებინ მას, რაჟამს სხუანი მიიღებედ მისგან, არამედ უფროჲსღა სხუათა აღაშჱნებნ და იგი სავსედვე ჰგიენ და არა არნ მის თანა ნაკლულევანებაჲ, რამეთუ მადლი სულისა წმიდისაჲ მარადის გარდაეცემინ, რომელნი ღირს არიან მისა.
    12.     ხოლო სიმდიდრესა ქუეყანისასა ოდეს ვინ გამოჲღის მისგან, მუაკლდის.
    13.     ხოლო აქა დიდი ესე ხარიტონ ორთავე სენთა განჰკურნებდა – სულისა და ჴორცთასა – სახელითა ქრისტჱს მაცხოვრისაჲთა.
    14.     და არა თუ სრულ ოდენ იყო მადლითა მით, არამედ მარადის გულს-ეტყოდა უფროჲსღა ზე-აღსლვად და უფროჲსღა მოიღებდა მადლისა მისგან, ვითარცა ვინ განისწავლის მკურნალობასა.
    15.     და რავდენგზისცა ჰკურნებნ სნეულთა, ეგოდენცა უფროჲს წარემატის სიჴელოვნესა გამოცდილებისა მისგან.
    16.     და კუალად ამასცა ადგილსა სახელდებულსა მრავალნი განიკურნნეს ჴელითა მისითა მადლისა მისგან ღმრთისა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, და მიემსგავსებოდეს მარტოდმყოფებასა მისსა.
    17.     რამეთუ ეტყჳნ მათ სიტყჳსა მისებრ მოციქულისა, ვითარმედ: მობაძავ ჩემდა იყვენით, ვითარცა მე ქრისტესა.
    18.     მაშინ აღაშჱნა მონასტერი ელპიდისი, კეთილად მოჴსენებული, და მისა შემდგომად განაფართა იგი კაცმან ვინმე განთქმულმან მარხვითა და მოღუაწებითა და უწოდა სახელი მონასტერსა მას დუკი, რამეთუ იყო ადგილსა მას კაცი მთავარ ყოფილი და სცვიდა ადგილსა მას ბოროტისაგან ჰურიათაჲსა, რომელნი მახლობელად მათსა იყვნეს, ხოლო მთავარი იგი იყო დუქსი.
    19.     და რაჲთა არა განვაგრძოთ სიტყუაჲ მისვე პირველისა მიზეზისაებრ, ვითარ იხილა მრავალი ერი მიმავალი მისა, და შფოთსა შინა იყო იგი თავადი და მოწაფენი მისნი, რამეთუ აბრკოლებდეს მათ დაყუდებად.
    20.     მაშინ უბრძანა მათ, ვითარ-იგი ჯერ-იყო ჯდომად მათა და წინა-აღდგომად ეშმაკისა.


8

     1.     და შემდგომსა მას თჳსსა მიუთუალა განგებაჲ ძმათაჲ მათ.
    2.     ამისა შემდგომად გამოვიდა მიერ ადგილით და წარვიდა სხუასა უდაბნოსა, მახლობელად თეკუასა დაბასა ვითარ ათხუთმეტ უტევან.
    3.     რამეთუ ღმერთი მისცვალებდა მას ადგილითი-ადგილად, რაჲთა იყოს მსახური იგი მისი განთქმულ ყოველსა ადგილსა.
    4.     და ვითარ კუალად მიმავალნი მისა განწმდებოდიან მისგან და იკურთხეოდიან ლოცვითა მისითა და ჰრწმენეს უფალი და მაცხუვარი, რამეთუ მათ ჟამთა უმრავლჱსი ერი წარმართი იყო და რაჲთა განჴსნნეს იგინი ვნებათა მათთაგან, რომელთა მიერ შეკრულ იყვნეს.
    5.     და ვითარ მუნცა შეკრბა სიმრავლჱ ძმათაჲ, რამეთუ დაუტევეს სოფელი მის მიერ და აღუთქუეს დამარხვაჲ მცნებათა ქრისტჱსთაჲ სახითა მონაზონებისაჲთა, რამეთუ ესმოდა მოძღურისაგან მათისა, ეტყოდა რაჲ მათ საღმრთოსა მას სიტყუასა: კეთილ არს კაცისა, რაჟამს აღიღოს უღელი თჳსი სიჭაბუკითგან თჳსით და დაჯდეს თჳსისაგან.
    6.     ხოლო იგინი საქმით აღასრულებდეს.
    7.     მამინ აღაშჱნა მუნ მონასტერი, რომელსა უწოდიან ასურებრითა ენითა სუკაჲ, ხოლო ბერძულითა – პალია ლავრაჲ.
    8.     და აწ მცირედ-მცირედ მოგჳყვანნა ჩუენ სიტყუამან თხრობად წესისა და ძალისა და საკჳრველებათა, რამეთუ წმიდაჲ იგი მარადის ზრახვიდა დაყუდებისათჳს და არა უნდა განშორებაჲ მისგან, ვინაჲთგან მიიწია დიდსა საზომსა სრულებისასა და იხილა ქუაბი დამოკიდებულსა არა ფრიად განშორებულად მონასტრისაგან, რომელსა ვიდრე აქამომდე უწოდიან ქუაბი დამოკიდებული წმიდისა ხარიტონისი, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს აღსლვად მიერ თჳნიერ კიბისა, და იხილა, რამეთუ კეთილ არს მისა ყოფაჲ მას შინა.
    9.     და ვითარ გარდაჴდეს მცირედნი ჟამნი და მოუძლურდა გუამი მისი სიღრმითა სიბერისაჲთა და გარდამატებულითა მარხვითა, ვიდრემდის ვერ შემძლებელ იყო თავით თჳსით და რაჲთა არა აშრომებდეს ძმათა მსახურებისა მისისათჳს, ევედრა ღმერთსა და მუნთქუესვე გამოეცა გუერდით ქუაბისა მის წყალი მდინარჱ, წმიდაჲ და ცივი, რომელი ვიდრე დღენდელად დღემდე აღმოეცემის კადნიერებითა ამის კაცისაჲთა წინაშე ღმრთისა და მახლობელობითა მისითა ყოველთა ღმრთისა.
    10.     ჭეშმარიტად თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან, ვითარმედ: ნებაჲ მოშიშთა მისთაჲ ყოს უფალმან, ლოცვანი მათნი ისმინნეს და აცხოვნნეს იგინი.
    11.     ესე საკჳრველი საქმჱ არა უმცირჱს არს საკჳრველებათა მოსჱსთა და სამსონისთა და ელიაჲსთა, რამეთუ მოსესცა კლდესა გამოეცა წყალი, ხოლო სამსონ ილოცა და აღმოუცენდა წყალი ცხოველთაგან, და ელისე, იყო რაჲ იერიქოს, დაატკბო წყალი იგი მწარჱ და შეუხებელი და ყო იგი მშობელ ცხოველთა.
    12.     და კუალად რაჲღა ვთქუა, რამეთუ რაჟამს ეუწყა მას ღმრთისა მიერ განსლვაჲ ჴორცთაგან, უფროჲს ღმრთისა მისლვაჲ, რამეთუ ესრე ჯერ-არს თქუმად მისჳს.
    13.     შეკრიბნა ყოველნი მამასახლისნი მონასტერთა მისთანი და პირველმოჴსენებულნი და ყოველნი ძმანი, დაარწმუნა მათ განსლვაჲ მისი ამიერ სოფლით მახლობელთა დღეთა და მერმე წარვიდა ფარად, სადა-იგი პირველად იწყო ღუაწლსა მონაზონებისასა.
    14.     და ვითარცა სამკჳდრებელი, დაუტევა ძმათა მათ სახელად და სარგებელად სულთა მათთა სიტყუანი ესე ნუგეშინისსაცემელად.
    15.     და ესრჱთ ეტყოდა მათ: შჳლნო ჩემნო, მოციქული იტყჳს: ჟამი ესე მცირე არს.
    16.     ხოლო ესე თქუა ცხორებისათჳს კაცად-კაცადისა ჩუენისა.
    17.     და აწ ვიდრე ესე ხართღა მას შინა, ზრუნევდით სულთა თქუენთათჳს, რამეთუ შემდგომად განსლვისა თქუენისა ამიერ სოფლით ვერღარა შემძლებელ ხართ სინანულად და არცაღა კეთილი რაჲმე ნაყოფი გამოღებად, რამეთუ წმიდაჲ დავით იტყჳს: არა არს, ვინ სიკუდილსა შინა მოგიჴსენოს შენ, ანუ ჯოჯოხეთს შინა ვინ აღგიაროს შენ.
    18.     აქა – ღუაწლი და მუნ – გჳრგჳნი, რომელთა შჯულიერად იღუაწონ, აქა – ბრძოლაჲ უხილავთა მტერთა მიმართ და მუნ – მოსაგებელი, აქა – სირბილი და შრომაჲ და მუნ – ნიჭი და დიდებაჲ, აქა – კეთილი ვაჭრობაჲ და მუნ – განყოფაჲ შესაძინელისაჲ და რაჲთა შემოკლებულად ვთქუა: აქა – საქმჱ კეთილისაჲ და ბოროტისაჲ და მუნ – ორთავე მისაგებელი.
    19.     არამედ რაჲცა არნ აქა: გინა სიხარული, გინა შრომაჲ, მცირედთა ჟამთა არნ.
    20.     ხოლო რომელი მუნ იყოს, არღარა აქუს აღსასრული გინა მას, გინა ამას.


9

     1.     აწ, შვილნო ჩემნო, ნუმცა კიდე ვიქმნებით კეთილისა მისგან საუკუნოჲსა და მივსცემთ თავთა ჩუენთა სატანჯველთა დაუსრულებელთა მცირედთა ამათ ჟამთა ცოდვით აღსრულებად, რამეთუ უფალი იტყჳს: წარვიდენ კეთილისმოქმედნი ცხორებად საუკუნოდ და ბოროტისა-მოქმედნი სირცხჳლსა საუკუნესა.
    2.     ხოლო მე ესერა მივალ წინაშე უფლისა, და ჟამი წარსლვისა ჩემისაჲ მოწევნულ არს.
    3.     და აწ ყოვლისა პირველად დაიცევით სარწმუნოებაჲ ღმრთისა მიმართ და ნუ გარდაიცვალებით მისგან ჭირთა მათგან და ურვათა მომავალთა, რამეთუ აღდგომად არიან ეკლესიათა ზედა ღმრთისათა ნათესავნი და დევნონ იგი.
    4.     არა ხოლო თუ ესენი, არამედ კაცნიცა მტყუვარნი ქრისტჱს მიმართ, არიანოსნი, და ისწრაფდენ განყოფად ერთარსებასა წმიდისა სამებისასა თაყუანისსაცემელსა და სწორსა ბუნებითა ყოვლითა ძალითა მათითა, და სტანჯვიდენ, რომელნი-იგი არა ერჩდენ მრავალფერითა სატანჯველითა, არამედ უფალი, მჴსნელი ჩუენი, იტყჳს: განძლიერდით და ნუ გეშინინ, მიძლევიეს სოფელსა.
    5.     და კუალად იტყჳს: ნუ გეშინინ მათგან, რომელთა მოწყჳდნენ ჴორცნი თქუენნი, ხოლო სულისა ვერ შემძლებელ არიან მოსიკუდიდ.
    6.     არამედ მისა გეშინოდენ, რომელი შემძლებელ არს მოწყუედად სულისა და ჴორცთა და წარწყმედად ორთავე გეჰენიასა ცეცხლისასა.
    7.     და ამისა შემდგომად ესრჱთ ეძიებდით მშჳდობასა და სიწმიდესა და ნუმცა დაჰვალს მზჱ გულისწყრომასა თქუენსა ზედა, ვითარცა თქუა მოციქულმან, არამედ განაგდეთ შემაწუხებელი იგი სიმდაბლითა, და აჰჴოცოთ თავთა თქუენთაგან ვნებაჲ იგი ძჳრისმოჴსენებისაჲ, რომელი სძაგს ღმერთსა, ვიდრემდის უჩინო იქმნეს, რაჲთა დაიცვნეს გულნი მშჳდობამან ღმრთისამან, რომელი ჰმატს ყოველთა გონებათა.
    8.     და რაჟამს დასთესოს მტერმან გულთა შინა თქუენთა განზრახვაჲ მყრალობისაჲ, ისწრაფეთ, რაჲთა ადრე განსდევნოთ ლოცვითა და სატანჯველისა მის საუკუნოჲსა მოჴსენებითა.
    9.     და კუალად იტყოდა, რამეთუ: არა ჯერ-არს ზრახვად ჩუენებათა თანა ბოროტთა, რომელნი ეშმაკმან გამოუსახნის გონებასა და მუასურვის კაცსა გულისთქუმისათჳს ბოროტისა, რაჲთა არა შეიგინნენ ჴორცნი არცა ცხადად, არცა ძილსა შინა.
    10.     მოსწრაფე იყვენით ყოვლითა ძალითა თქუენითა სიწმიდისათჳს სულთა თქუენთაჲსა, რამეთუ უფალი იტყჳს: წმიდა იყვენით, რამეთუ მე წმიდა ვარ, და ივლტოდეთ ანგაჰარებისაგან, ვითარცა კერპთმსახურებისა და გიყუარდინ უპოვრებაჲ, რაჲთა იყვნეთ გლახაკ სულითა და არა განჰვარდეთ ნეტარებისაგან სასუფეველისა, რამეთუ პავლე მოციქული განგაკრძალებს თქუენ სიტყჳთა: ჯერ-არს ჩუენდა არა მოგებად საჴმარი ჴორცთაჲ, გარნა რომელი უნებლიაჲთ მოგუეჴადების, რაჟამს-იგი თქუა: უკუეთუ გაქუნდეს საზრდელ და სამოსელ და კმა იყავნ ჩუენდა, უკუეთუ ვინმე თქუენგანი მიიწიოს დიდსა სათნოებასა ღმრთისა მიერ მონიჭებითა, ნუ ამაღლდებინ, ვითარმედ უქმნიეს რაჲმე დიდი საკჳრველი, რაჲთა არა შთავარდეს იგი სიღრმესა ამპარტავანებისასა, არამედ ჰრწმენინ კეთილად, რამეთუ თჳნიერ საღმრთოთა ნიჭთა ვერ შემძლებელ არს კაცი საქმედ რაჲსამე, ამისთჳს რამეთუ ყოველი მოცემული კეთილი და ყოველი ნიჭი სრული ზეგარდამოსრულ არს მამისაგან ნათლისაჲსა, ვითარცა წმიდაჲ იაკობ დასწერს, და კუალად ნეტარი დავით იტყჳს: არა თუმცა უფალმან აღაშჱნა სახლი ცუდად შურებიან მაშენებელნი მისნი.
    11.     და უკუეთუ იხილოს ესე, რომელი-იგი უფალმან აღადგინა სათნოებითა, მაშინ ისწრაფენ მიმსგავსებად მისა და ნუ ხედავნ, რომელნი-იგი უდარჱს მისსა არიან, და ჰგონებდეს თავსა შინა თჳსსა მიწევნად სრულებისა, დააცადოს სრბაჲ თჳსი და თანამდებ იქმნეს პატიჟისა, ვითარცა ფარისეველი იგი ამპარტავანებისა მისისათჳს და ცთომისა.
    12.     ხოლო უკუეთუ არავინ იპოოს კაცთაგანი უვაღრჱს მისსა, შეატყუნ თავი თჳსი მცნებათა მათ უფლისათა სრულთა, რომელნი წერილ არიან: უკუეთუ ვინმე წარგიქციოს მილიონ ერთ, შენ მივედ მის თანა ორსა, და თუ ვინმე გცეს ყურიმალსა შენსა, მიუპყარ მეორეჲცა ყურიმალი.
    13.     და კუალად, ვითარმედ: სიტყუაჲ მისცეთ ყოვლისათჳს სიტყჳსა უჴმარისა.
    14.     და უკუეთუ ვინმე ჰრქუას ძმასა თჳსსა ცოფ, თანამდებ არს იგი გეჰენიასა ცეცხლისასა, და რომელმან მიხედოს დედაკაცსა გულისთქუმითა, მუნთქუესვე იმრუშა გულსა შინა თჳსსა, და სხუაჲცა ესევითარი.
    15.     უკუეთუ ესე ყოველი ექმნას, რომლისაჲ ვერ მგონიეს, მერმე გულისხმა-ყავნ, ვითარმედ მონაჲ არს ბრძანებასა ქუეშე და ხადოდენ თავსა თჳსსა უჴმარად, ვითარცა უბრძანა უფალმან მოწაფეთა თჳსთა.
    16.     ხოლო უკუეთუ ვერღა აღესრულოს ესე ყოველი, განიზრახენ, რავდენ შორავს წმიდათა ამათ მცნებათა, და მაშინ ნუ ამაღლდებინ მისთჳს, რომელ-იგი უქმნიეს, არამედ უფროჲსღა აბრალებდინ თავსა თჳსსა ნაკლულევანებისა მისისათჳს, რომელი ვერ აღასრულა;
    17.     და ნუ იტყჳნ, რავდენგზის უმჯობჱს ვარ სხუათა, რამეთუ წმიდაჲ პავლე ესრჱთ იტყოდა, ვითარმედ: წინასა მას მივსწუდები და შემდგომსა მას დავივიწყებ და კრძალულებით ვსდევ განსა მას ზეცისა ჩინებისასა.
    18.     და უკუეთუ ვინმე იხილოს ძმათაგანი მცონარედ და დაჴსნილად მცნებათათჳს მაცხოვრისათა, ნუ განიკითხავნ, არამედ არქუნ თავსა თჳსსა სიტყუაჲ იგი ნეტარისა პავლჱსი: ვინ ვარ მე, რომელი განვიკითხავ სხჳსა მონასა უფლისა მისისათჳს: დგეს, გინათუ დაეცეს, არამედ დგეს?
    19.     რამეთუ შემძლებელ არს უფალი დამტკიცებად მისა.
    20.     ესრჱთ, ჯერ-არს სიტყუად თავისა თჳსისა, რაჲთა არა ძმაჲ შეურაცხ-ყოს და განიკითხოს და შევარდეს მასვე ცოდვასა და მოიჴსენოს, რამეთუ უძლურისაგან ბუნებისა არს.


10

     1.     და კუალად თქუა: რომელი ჰგონებდეს დგომასა, ეკრძალენ, ნუუკუე დაეცეს, რაჲთა არა უმეტჱსი საშჯელი მიიღოს.
    2.     ეკრძალენით, რაჲთა არა ჰყოფდეთ საქმეთა თქუენთა კაცთა სათნოებისათჳს, რაჲთა არა დააკლდეთ საუკუნესა მას მოსაგებელსა, განმზადებულსა თქუენთჳს, რამეთუ უფალი იტყჳს: ამენ გეტყჳ თქუენ, მიუღებიეს სასყიდელი მათი, და მაშინ ღირს იყვნეთ სიტყჳსა მისთჳს, რომელსა იტყჳს, რამეთუ: ღმერთმან განაბნივნეს ძუალნი კაცთმოთნეთანი და შემდგომი ამისი.
    3.     არამედ დაფარულ იყავნ ყოველი, რასაცა იქმოდით მარხვასა გინა მოწყალებასა, ანუ თუ ლოცვასა ტირილითა დაუცადებელითა, გინათუ სხუასა რასმე კეთილისა საქმესა, რაჲთა მიიღოთ სასყიდელი თქუენი მამისაგან ცხადად, რომელი ჰხედავს დაფარულად მისაგებელსა, რაჲცა-იგი ჰქმენით კეთილი.
    4.     ესე სიტყუანი ჰრქუნა მათ, რომელნი-იგი უსრულჱს იყვნეს, რამეთუ მახენი ეშმაკისანი ფრიად მრავალ არიან, და მცირედნი არიან, რომელნი ყოვლადვე არა მონადირებულ არიან მის მიერ.
    5.     და კუალად თქუა: უკუეთუ ვინმე მეოტ იქმნეს თქუენგანი ცოდვითა, მანქანებითა ეშმაკისაჲთა და უდებ-ყოფითა თავისა თჳსისაჲთა ითხოვდინ ესევითარი იგი უფლისაგან ტკივილითა გულისაჲთა ცოდვათა თჳსთათჳს და ნუ წარიწირავნ თავსა თჳსსა, არამედ მიუტევენ სასოებაჲ თჳსი მუნთქუესვე მოწყალებათა ღმრთისათა, რაჲთა არა დაინთქას მწუხარებითა უმეტჱსითა და მოირჩოს უსასოებითა და დაშთეს თჳნიერ სათნოებისა მიერითგან და მერმე მიაქციოს ყოველსავე უკეთურებასა, რამეთუ ესრჱთ არს წარკუეთაჲ სასოებისაჲ.
    6.     ამას მოიჴსენებნ, ვითარმედ ღმერთი მართლმსაჯული არს, დაღაცათუ შემძლებელ არს მიგებად კაცად-კაცადისაჲ საქმეთა მათაებრ, არამედ კუალად მოწყალე არს და სულგრძელ, ვითარცა წერილ არს: სწყალობხ უფალი ყოველთა კაცთა, ვითარცა შეეწყალა უძღები იგი შვილი, რაჟამს მოიწია მისა სინანულით, ვითარცა თქუა უფალმან: ცხოველ ვარ მე, რამეთუ არა მნებავს სიკუდილი ცოდვილისაჲ, არამედ მოქცევაჲ და ცხორებაჲ.
    7.     და სხუასა ადგილსა იტყჳს: მოვედით ყოველნი მაშურალნი და ტჳრთმძიმენი და მე განგისუენო თქუენ.
    8.     და ესეცა ცხად არს, რამეთუ მაცხუვარი არს, რომელი ამითქუა დაგებითა დიდითა, ვითარცა მაღლისაგან ადგილისა უწესს, რომელთანი ცოდვანი აღმატებულ არიან თავთა მათთა, ვითარცა წერილ არს, და, ვითარცა ტჳრთმძიმჱ, დამძიმებულ არს მათ ზედა, რომელთანი წყლულებანი ცოდვისანი შეყროლებულ და დამპალ არიან მათ შოვრის.
    9.     და ესრჱთ ჯერ-არს, რამეთუ იტყჳს: არა უჴმს ცოცხალთა მკურნალი, არამედ რომელნი არიან უძჳრჱსითა სალმობითა.
    10.     და აწ მოსწრაფე იყვენით დაბანად ფერჴთა წმიდათასა, რომელნი მოვიდოდიან თქუენდა, და სწყალობდით, რაჲთა თქუენცა შეიწყალნეთ.
    11.     და ვითარცა მაღალ ხართ თქუენ სათნოებითა, ეგრჱთვე პატიოსან იქმნნეთ, და განიწმიდენით გუამნი თქუენნი სიწმიდითა ქალწულებისაჲთა და დაცვითა ჴორცთაჲთა, რამეთუ ყოველნი, რომელნი ქუეყანისასა ზრახვენ, დამჭნარ არიან ბაყლითა მრუშებისაჲთა.
    12.     არამედ ისწრაფეთ, რაჲთა იყვნეთ ქალწულთა მათ თანა, რომელთა-იგი სანთელნი აღნთებულნი აქუნდეს.
    13.     და ზეთი იგი განაბრწყინვებდა სანთელთა მათთა, რაჲთა მიეგებვოდით სიძესა მას ზეცისასა და არა დაშთეთ გარეგან სასძლოსა მას შემდგომად ყოვლისა ამის შრომისა, რომელ დამაშურალ ხართ ქალწულებისა მარხვისათჳს არა წყალობითა სხუათაჲთა, და ეკრძალენით, რაჲთა არა ინაჴით-იდგათ სამოსლითა მწინკულევანითა მეინაჴეთა მათ თანა ქორწილისათა.
    14.     და ბრძანოს სიძემან შეკრვაჲ ფერჴთაჲ და ჴელთა თქუენთაჲ და შთაგთხივნეს ბნელსა მას გარესკნელსა, რამეთუ მე ვევედრები ღმერთსა, რაჲთა არა შეგემთხჳოს ესევითარი.
    15.     ხოლო სიწმიდჱ იგი სამოსლისაჲ მუასწავებს სულისა სიწმიდესა.
    16.     და ვითარცა-იგი სამოსელი ოდეს დაბაყლდის და მერმე განირცხის და მოეგის პირველსავე მას სიწმიდესა, რომელი აქუნ მას, ეგრჱთცა სული, რაჟამს პირველად დაჰბადა ღმერთმან, წმიდა ყო ყოვლისაგან მწინკულევანებისა.
    17.     და იყო იგი ტაძარ და მსგავსად მისა.
    18.     ხოლო რაჟამს დაშავდა იგი უკუანაჲსკნელ ცოდვითა, ვითარცა კუამლი, და განირყუნა გონიერებითა იგი შუენიერებაჲ, უკუეთუ განირცხეს იგი ქველისსაქმითა და მოწყალებითა, და სხუაჲ თუ რაჲმე არს მსგავსი ამათი, კუალად მოიღოს შუენიერებაჲ იგი თჳსი, და მერმე, ვითარ ჯერ-იყოს, ღირს იქმნეს ხადილსა მას ზეცისა სიძისასა, რაჲთა განძღეს ზეცისა კეთილითა წარუვალითა ტაბლისა მისგან, რამეთუ განსპეტაკნა იგი საქმითა კეთილითა და მოიგო სამოსელი, ღირსი სიძისაჲ მის.
    19.     და სხუაჲცა მრავალი განსაწმედელად ცოდვათა მისთა ღმერთმან მისცა კაცთა, რომელსა ჰნებავს ცხორებაჲ მათი და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსლვაჲ, ვითარ ცრემლნი და აღსაარებაჲ და სულთქუმაჲ სიღრმითა გულისაჲთა, მარხვაჲ და ლოცვაჲ და რაჲთა მიუტევებდეთ თანანადებთა ჩუენთა, სიმდაბლჱ და სიმშჳდჱ და სხუაჲ ყოველი ესევითარი.
    20.     და თითუეული ამის ყოვლისაგანი დამაშურობელ არს ფრიად და მრავლითა ოფლითა სრულ იქმნების.


11

     1.     ხოლო მოწყალებისა საქმეჲ უშრომელად არნ უფროჲს ამათსა, რომელნი თქუმულ არიან;
    2.     განსწმედდეს უშუერებისაგან, რომელი არნ მის თანა, რამეთუ წერილ არს:
    3.     მოწყალებითა განწმიდნებიან ცოდვანი, რამეთუ საკჳრველმან დანიელ ჰრქუა ნაბუქოდონოსორს: ურჩულოებაჲ ცოდვათა შენთაჲ განიბანე მოწყალებითა და ბრალნი შენნი – ქველისსაქმითა გლახაკთა მიმართ.
    4.     და კუალად იტყჳს: მოწყალებაჲ მნებავს და არა მსხუერპლი.
    5.     და ესევითარი მრავალი შეიკრიბოს მოსწრაფემან წიგნთაგან წმიდათა.
    6.     ესე ითქუა მოწყალებისათჳს, ხოლო მოთმინებისათჳს რაჲ-მე ვთქუა, შვილნო ჩემნო?
    7.     ვიდრე უკუანაჲსკნელ სულისა აღმოსლვამდე ნუ გულპყრობილ იქმნებით არა შევრდომად მრავალთა განსაცდელთა, რამეთუ წერილ არს, შვილნო ჩემნო: უკუეთუ მოხუალთ მონებად ღმრთისა, განუმზადე თავი შენი განსაცდელთა, არამედ ნუ გეწყინებინ, ნუცა სულმოკლე იქმნებით, რამეთუ პავლე ბრძენი იტყჳს: სარწმუნო არს ღმერთი, რომელმან არა გიტევნეს განცდად უმეტჱს ძალისა თქუენისა, არამედ გამოცდასა მას თანა გამოყვანებაჲცა ყოს, რაჲთა განსძლიერდეთ მოთმინებითა.
    8.     და კუალად თქუმულ არს: თმენით დაუთმე უფალსა.
    9.     მომხედა მე და ისმინა ლოცვისა ჩემისაჲ და შემდგომი ამისი, ვითარცა წიგნი იტყჳს: მოთმინებაჲ გიჴმს თქუენ, რაჲთა ოდეს ნებაჲ ღმრთისაჲ ჰყოთ, მაშინ მოიღოთ აღნათქუემი.
    10.     და ვითარ ესე ყოველი და უმრავლჱსი ამისი ჰრქუა, რომელნი-იგი იყუნეს ჴელსა მისსა ქუეშე, ულოცა მათ და აკურთხნა იგინი.
    11.     და ვიდრე ასოჲსაცა ერთისა შელმობადმდე დაწვა იგი ცხედარსა ზედა სამკუდროსა და განირთხნა წმიდანი იგი ფერჴნი მისნი კეთილსა შინა სიშუენიერესა და მისცა სული თჳსი წმიდათა ანგელოზთა, რომელნი მოსრულ იყვნეს მისა, ვითარცა მოყუსისა თჳსისა.
    12.     და ვითარ შეისუენა, დაჰფლეს იგი მამათა, ვითარცა ჯერ-იყო.
    13.     მიიცვალა ცხორებისაგან ამის სოფლისა დაუსრულებელსა მას ცხორებასა, სადა-იგი არს განსუენებაჲ წარუვალი, რომელსა შინა არა არს წუხილი და არცა ტკივილი და სულთქუმაჲ, სადა-იგი არს მეცნიერებაჲ სამებისა წმიდისა თაყუანისსაცემელისაჲ პირისპირ, ვითარცა თქუა მოციქულმან განღმრთობილმან, და რომელთა დაიცვნეს გულნი მათნი წმიდად და უბიწოდ მისა მიმართ.
    14.     მაშინ გამოეცხადოს იგი გულითა წმიდათა, რომლისათჳს-იგი კუალად თქუა მოციქულმან: რომელი თუალმან არა იხილა და გულსა კაცისასა არა მოჴდა, რომელი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა, სადა-იგი არს სიხარული და მხიარულებაჲ მიუთხრობელი ნეტარებისა მისთჳს, რომელი დამარხულ არს ცათა შინა დევნულთა მათთჳს ქრისტჱსთჳს მაცხოვრისა.
    15.     რამეთუ მან თქუა: ნეტარ იყვნეთ თქუენ, რაჟამს გყუედრიდენ და გდევნიდენ და თქუან ყოველი სიტყუაჲ ბოროტი თქუენდა მიმართ სიცრუვით ჩემთჳს.
    16.     მაშინ გიხაროდენ და მხიარულ იყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქუენი დიდ იყოს ცათა შინა, სადა-იგი არს საყოფელი ყოველთა მოხარულთაჲ, წინაწარმეტყუელთა, მოციქულთა და მოწამეთაჲ, მწყემსთა და მოძღუართაჲ და სხუათა ყოველთაჲ, რომელნი სათნო-ეყვნეს ღმერთსა.
    17.     და ესე რაჲ აღასრულა მადლითა სულისა წმიდისაჲთა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, ჭეშმარიტად მკჳდრ იქმნა ყოველთა წმიდათა თანა სასუფეველსა მას, რომელი განუმზადა ღმერთმან, ვითარცა თქუა, უწინარჱს სოფლის დაბადებისა, ამისთჳს რამეთუ იქმნა იგი მოციქულ.
    18.     და ვითარცა ანგელოზმან უფლისამან გამოიყვანა ნეტარი პავლე საპყრობილისა მისგან და უბრძანა, რაჲთა ასწავებდეს სიტყუათა ცხორებისათა დაუცადებელად, ეგრჱთცა წმიდაჲ ესე რაჟამს იყო საპყრობილესა, წარავლინა იგი ქრისტემან, რომელი არს სიბრძნეჲ ღმრთისაჲ და ძალი, რაჲთა ქადაგოს ღმრთეებაჲ მისი ცხორებისათჳს კაცთაჲსა.
    19.     და იგი ქალაქთა შინა იყო, ხოლო ესე – უდაბნოთა, ვითარცა იოვანე ნათლისმცემელი, ქადაგებდა კაცთა მიმართ სინანულსა.
    20.     და ჰრწმენა უფალი და მაცხუვარი, და ორნივე იგი მღდელ იქმნეს, რაჲთა აღავსნენ ყოველნი დიდებითა ღმრთისაჲთა.


12

     1.     და არა დაშთეს უდაბნოჲ უნაყოფოდ მორწმუნეთაგან.
    2.     და ვითარცა-იგი იყვნეს ჟამსა მას კაცნი, რომელთა ეცნა უფალი და მაცხუვარი ქადაგებითა მით, და განჰყიდდეს ყოველი, რაჲცა აქუნდა, და სასყიდელსა დასდებდეს ფერჴთა თანა მოციქულთასა.
    3.     ეგრჱთვე აქა ყოველთა, რომელთა დაეტევნეს საქმენი ამის სოფლისანი ზრახებითა ამის ნეტარისაჲთა, მუაქუნდა საფასჱ მათი და მისცემდეს სულიერსა მას მამასა, რაჲთა განუყოს გლახაკთა.
    4.     ხოლო იგი განჰვლიდეს ზღუასა ამის სოფლისასა სულმცირედ განგებითა და სწავლითა მისითა სულიერითა.
    5.     ამისთჳს, რომელი ჰხადოდის დიდსა ამას მოციქულად, არა სცთეს და კუალად წინაჲსწარმეტყუელად, დაღაცათუ ჟამი იგი წინაწარმეტყუელებისაჲ არა იყო.
    6.     რამეთუ რჩული და წინაწარმეტყუელნი ვიდრე იოვანჱსამდე იყვნეს.
    7.     არამედ არავე ნაკლულევან იყო ამისცა მადლისაგან, რამეთუ გჳთხრა მან ღმრთისა მიერ სიკუდილი თჳსი, ვითარცა მოსე, რომელი-იგი შეუდგა ღმერთსა, ვითარცა წერილ არს, რაჟამს ჰრქუა მას: აღვედ მთად და შეეძინე მამათა შენთა.
    8.     ესრჱთვე წმიდასა მას აუწყა ქრისტემან მაცხუვარმან აღსასრული ცხორებისა მისისაჲ და ჭირი იგი, რომელი ყოფად იყო წმიდათა ეკლესიათა ზედა და ესე სადიდებელად წმიდისა მისთჳს ყო ღმერთმან, რამეთუ იტყჳს: ვადიდნე მადიდებელნი ჩემნი.
    9.     და კუალად რაჲთა აჩუენოს კადნიერებაჲ მისი წინაშე თჳსსა, დაღაცათუ ცხონდა იგი განგებით ცხორებისათჳს, რომელნი-იგი მოქცეულ იყვნეს მის მიერ უფლისა და მაცხოვრისა, რაჟამს-იგი და მცირედღა მომკუდარ იყო ორგზის სატანჯველთა მათგან.
    10.     და ამისა შემდგომად განაცოცხლა იგი, რომელმან განაცხოველნის მკუდარნი.
    11.     და არა იყო ღუაწლი მისი ამისა შემდგომად მთავართა მიმართ და ჴელმწიფებათა უღმრთოთა, არამედ იღუწიდა იგი მდევართა მიმართ მთავართა და ჴელმწიფეთა და სოფლისმპყრობელთა და სულთა მიმართ უკეთურთა განმწარებულთა, რომელნი წინა-აღუდგებიან და ჰბრძვენ ქრისტიანეთა.
    12.     და ჭეშმარიტად ეწოდების მას მოწამე, რამეთუ სულითა და ჴორცითა თჳსითა იტანჯა მტერთაგან ჭეშმარიტებისათჳს ხილულთა და უხილავთა და ორკერძოვე გჳრგჳნოსან იქმნა და, ვითარ ჯერ-არს, ფიცხლად მარხვისა ამისისათჳს თქუმად და სწავლად.
    13.     არამედ ვითარცა-იგი იყო პეტრე, თავი მოციქულთაჲ, და სტეფანე, თავი მოწამეთაჲ, ეგრჱთცა ესე იყო თავი ყოველთაჲ, რომელნი პალესტინეს მონაზონ ქმნულ იყვნეს.
    14.     და ესრჱთ აძოებდა კრავთა თჳსთა ადგილსა მწუანვილსა და ზრდიდა მათ წყალთა ზედა განსასუენებელთასა სულიერითა მით მოძღურებითა თჳსითა და მიცემითა თავისა თჳსისაჲთა სახედ ყოვლისა კეთილისა, ვიდრემდის მო-ცა-აქცევდა სულთა მათთა და მიიყვანებდა გზათა სიმართლისათა, ვითარცა წერილ არს: და გარდაცვალნა იგინი კრაობისა მისგან მწყემსად სხუათა და განსწავლნა იგინი მცნებათაებრ სახარებისათა.
    15.     ხოლო ყოველი, რომელი ქმნა ღმერთმან მის მიერ საკჳრველთა საქმჱ, მიუტეოთ იგი მხოლოსა ღმერთსა, რომლისა მიერ ცხონდებოდა კეთილითა სარწმუნოებითა და მისთჳს დაითმინა ჭირი ვიდრე სიკუდიდმდე კერპთმსახურთაგან უღმრთოთა.
    16.     ხოლო ჩუენ მცირედი ყოვლისაგან, რომელი გუესმა სათნოებათა მისთაჲ, ვითარცა უწყით, რომელ-იგი არა სმენილ იყო, რაჲთა არა დაავიწყდეს გარდასლვითა ჟამთაჲთა, რამეთუ წმიდანი იგი, რომელნი შემდგომად მისსა იყვნეს მრავლითა ჟამითა და განთქუმულ იყვნეს სათნოებითა მონაზონებისაჲთა.
    17.     რომელთამე მათგანთა საქმენი ღმრთისა დამაჯერებელნი აღიწერნეს ცხორებასავე მათსა ფარულად მოსწრაფეთა მიერ კაცთა, რომელთანიმე – შემდგომად სიკუდილისა.
    18.     ხოლო ვიდრე აჴსოვნედღა საქმენი მათნი სიხარულისა მისთჳს და არარაჲ დაშთა საქმეთა მათთაგანი.
    19.     ხოლო საქმენი ამის წმიდისანი არავინ აღწერნა მას ჟამსა, რამეთუ მონაზონნი ფრიად მცირედ იყვნეს მათ ჟამთა და ღმრთისმოყუარენი, და არა ხოლო თუ ესენი, არამედ ქრისტიანენიცა მცირედვე იყვნეს და მიმოდავლტოლილ დევნისა, მისგან.
    20.     არამედ მამანი იგი მათ მონასტერთანი, რომელნი-იგი წინა აღაშჱნნა, სამკჳდრებელად დაუტევებდეს, რომელნი შემდგომად მათსა იყვნეს, ჰამბავსა სათნოებათა მისთასა პირისპირ ვიდრე აქა ჟამადმდე.


13

     1.     ყოველი, რომელი ითქუა, დაჰმარხეს ჩუენდა მომართ, და უკუეთუ სხუაჲ რაჲმე საკჳრველი იქმნა ღმრთისა მიერ, ვითარცა არს, დავიწყებულ იქმნა სიგრძითა ჟამთაჲთა, რამეთუ ცხონდა იგი მრავალ ჟამ მონაზონებასა შინა.
    2.     და ესრე ვჰგონებ, ვითარმედ მსგავს არს იგი ნეტართა მათ ენოქს და მელქიზედეკს, რომელთა ღმერთი დააჯერეს: არა უმტრო აბრაჰამისსა და არცა მოსჱსსა.
    3.     და ესე წიგნისაგან გჳცნობიეს ამისთჳს.
    4.     ერთი იგი ჴორცითურთ მიიცვალა, და მეორემან ათეული მიიღო აბრაჰამისგან მამადმთავრისა, ვითარცა მღდელმან ღმრთისა მაღლისამან, და არა მუაჴსენა წიგნმან ესრჱთ მწულილად, ვითარ აბრაჰამ და მოსე, ესრჱთცა ესე.
    5.     დაღაცათუ ვერ მივსწუედით ყოველთა საკჳრველთა საქმეთა მისთა, რომელ ქმნნა მის მიერ მაცხუვარმან უმეცრებითა ჩუენითა, რამეთუ მრავალნი ჟამნი გარდასრულ იყვნეს.
    6.     არამედ ვითარ შეეტყუების, უფროჲს იყო ყოველთა, რომელნი იყვნეს შემდგომად მისა წმიდანი მამანი.
    7.     ვითარცა იყო თავ ყოველთა შემდგომად ელიაჲსსა და იოვანჱსა საკჳრველთა.
    8.     და აჩუენა განგებაჲ იგი მარტოდმყოფებისაჲ, და ესე მსგავსად ძალისა ჩემისა ვთქუ: ხოლო შენ, ხარიტონ, სახელტკბილო, რომელი გჳრგჳნოსან გყო სიბრძნემან მადლითა სათნოებისაჲთა, ვითარცა წერილ არს, გჳრგჳნი მადლისაჲ მოიღო თავსა შენსა.
    9.     ნუ დასცხრები ვედრებად ნათესავისათჳს ქრისტეანეთაჲსა და უფროჲსადღა, რომელნი ცხონდებიან მარტოდმყოფებითა, დაღაცათუ ვერ შენებრ, რამეთუ სიბოროტჱ მტერისაჲ და მახენი მისნი მრავალ არიან, და არა არს მისგან სივლტოლაჲ, რომელ განჰმზადა ჩუენ უდებთათჳს და ესრჱთცა საჴმარ არს ჩუენდა უფროჲსი შეწევნაჲ ჴელისაგან ქრისტჱსისა, რომელი შემძლებელ არს ყოვლისა და ღმერთ არს ყოველთა, და მისი არს დიდებაჲ და ძალი თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.

1

     1.     პირველი საკჳრველი.
    2.     და ვითარცა მიიწია კართა ქალაქისათა, პოა ძაღლი მკუდარი, მდებარჱ.
    3.     და შეიჴსნა საბელი, რომელი ერტყა სარტყლად, და მოაბა ფერჴსა ძაღლისასა და, იწყო სირბილად, მიითრევდა და შევიდოდა ქალაქად.
    4.     მიიწია ადგილსა, რომელსა ყრმები ისწავლიდა.
    5.     და ვითარცა იხილეს იგი, მათ იწყეს ყივილად და იტყოდეს: მონაზონი ცოფი! მონოზონი ცოფი!
    6.     სდევდეს უკუანა და სცემდეს ყურიმალსა.


2

    1.     იყო ხვალისა დღჱ კჳრიაკჱ.
    2.     და აიღო ნიგოზი, შევიდა ეკლესიად ჟამისწირვასა და იწყო სრად კანდლებისა, მოჰლეწდა, და სდევდეს უკუანა, რაჲთამცა განაძეს ეკლესიით.
    3.     იგი აღჴდა საფსალმონეთა ზედა, იწყო სისრად დედათა ნიგუზითა მით, და დიდითა ჭირითა განიყვანეს ეკლესიით.
    4.     ვითარ იგი განვიდოდა, და დაუქცია ტაბლები მსყიდელთა სპანქრეზისათაჲ.
    5.     შეიპყრეს იგი და სცეს ცემაჲ დიდი.
    6.     ვითარცა იხილა, რამეთუ შემუსრეს ცემითა მით, ეტყოდა თავსა თჳსსა: მართლიად გეტყჳ შენ, უბადრუკაო სჳმეონ, უკუეთუ გინებს ესრჱთ ყოფის ამათ თანა, ერთ კჳრიაეცა ვერღარა ცოცხალ ყოფად ხარ ჴელითა ამათითა.


3

     1.     იხილა იგი კაცმან, რომელი ჰყიდდა ცერცუსა, და არა იცოდა მან, ვითარმედ თავი მოუსულელებიეს.
    2.     ჰრქუა მას: გნებავსა, უფალო, რაჲთა ნაცვალად რორინებისა ამის შენისა მოხჳდე და დასდგე და ჰყიდდე ცერცუსა ამას?
    3.     ხოლო მან ჰრქუა მას: ჰე.
    4.     და დაადგინა იგი.
    5.     დღესა ერთსა ჰყიდდა.
    6.     იწყო და განუყოფდა ყოველსა გლახაკთა და ჭამდა იგი უწყალოდ, რამეთუ თავადსა მას კჳრიაკესა არა ეჭამა.
    7.     ჰრქუა ცოლმან ცერცჳსა მის უფლისამან ქმარსა თჳსსა: სადაჲთ მოიყვანე მონაზონი ესე?
    8.     ჭეშმარიტად გეტყჳ, უკუეთუ ესრჱთ ჭამდეს, არღარა გიჴმს განსყიდაჲ, რამეთუ მე ვხედევდ, და წამსა ერთსა შეჭამა ფილი სავსჱ ცერცჳ.
    9.     და არა ეცნა, ვითარმედ სხუები იგი ფილები განუყოფიეს გლახაკთა ზედა, რამეთუ ეგონა განსყიდაჲ.
    10.     აღაღეს კიდობანსა და არა პოესს მას შინა არცა ფოლი ერთი.
    11.     მაშინ სცეს მას და დაჰგლიჯეს წუერი მისი და განაძეს.
    12.     ხოლო იგი არა წარვიდა მათგან მას ღამესა, არამედ მიწვა კართა მათთა თანა.
    13.     და ვითარცა შემწუხრდა, უნდა კუმევაჲ საკუმეველისაჲ და არა პოვა ნატეხი კეცისაჲ.
    14.     შეყო ჴელი მისი საგზებელსა და აღივსო იგი ცეცხლითა, დაასხა მას ზედა საკუმეველი და იწყო კუმევად.
    15.     ინება ღმერთმან მოქცევაჲ ცერცჳსა მის უფლისაჲ, რამეთუ იყო იგი იაკობი.
    16.     მიხედა და იხილა იგი ცოლმან მისმან, რამეთუ აქუნდა ცეცხლი ჴელითა მისითა და აკუმევდა.
    17.     ჰრქუა მას: ჴელითა აკუმევა, ამბა სჳმეონ?
    18.     და მან ეგრე ყო თავი თჳსი, ვითარმცა მოსწუა ცეცხლმან მან, შთააგდო იგი ფიჩუსა მას, რომელი ემოსა, და ჰრქუა დედაკაცსა მას: უკუეთუ არა გინებს, რაჲთამცა ვაკუმიე ჴელითა ჩემითა, აჰა ესერა ვაკუმევ ფიჩჳთა ჩემითა.
    19.     და ვითარცა დაიცვა ღმერთმან მაყუალი იგი ცეცხლისა მისგან და ყრმანი – საჴუმილისა მისგან, ეგრჱთვე დაიცვა წმიდაჲცა ესე და სამოსელი მისი ცეცხლისა მისგან.
    20.     და ესრჱთ აქუნდა ჩუეულებაჲ, ოდეს ქმნის რაჲმე საკჳრველი ადგილსა ერთსა, მიიცვალის სხუად კერძო ქალაქისა.
    21.     რაჲთა დაავიწყდეს საქმჱ იგი, რომელ ქმნა: და ოდესმე მუხთქუესვე ქმნის რაჲმე საქმჱ უშუერი, რაჲთა დაფაროს სასწაული იგი, რომელ ქმნა.


4

     1.     იყო ოდესმე წმიდაჲ ესე ქულბაგსა შინა მეღჳნისასა და უდუღებნ მათ წყალსა, უზავებნ ღჳნოსა და ასუამნ.
    2.     ხოლო მათ მისციან მას საზრდელი მისი.
    3.     იყო მექულბაგჱ იგი უწყალოჲ და მრავალგზის არცაღა საზრდელი მისი მისცის მას.
    4.     მრავალნი მოვიდოდეს და სუმიდეს მის თანა, რაჲთა სალოსსა ეცინოდიან.
    5.     დღესა ერთსა შევიდა გუელი ქულბაგად და სუა ჭიქისა ერთისაგან და შთასთხია მას წამალი და წარვიდა.
    6.     ხოლო ამბა სჳმეონ არა დახუდა მუნ.
    7.     და ვითარ მოვიდა, შევიდა ქულბაგად და იხილა წერილი ჭიქასა მას ზედა ესრჱთ: სიკუდილი.
    8.     და ცნა მიზეზი იგი წერილისაჲ მის, აიღო არგანი და განტეხა ჭიქაჲ იგი სავსჱ ღჳნითა.
    9.     მაშინ მოვიდა უფალი იგი ქულბაგისაჲ მის, მოუღო არგანი იგი ჴელთაგან მისთა და სცა მით, ვიდრემდის დაშურა, და განაძო.
    10.     ვითარცა იყო ხვალისაგან, მოვიდა ამბა სჳმეონ და დაიმალა ქულბაგისა მის კარსა უკუანა.
    11.     კუალად შემოვიდა გუელი იგი, რაჲთამცა სუა ჩუეულებისაებრ თჳსისა.
    12.     და იხილა იგი ქულბაგისა მის უფალმან, აიღო არგანი და მივიდა, რაჲთამცა მოკლა იგი.
    13.     ხოლო გუელსა მას ვერ მიამთხჳა და ჩამოლეწა ყოველი იგი ჭიქები.
    14.     მაშინ გამოეცხადა ამბა სჳმეონ და ჰრქუა მას: რაჲ არს ესე ცოფი?
    15.     არა სადამე მე ოდენ ვარ მოცთომილი.
    16.     და ცნა ქულბაგისა უფალმან, რამეთუ ამის მიზეზისათჳს ყო განტეხაჲ ჭიქისაჲ მის ამბა სჳმეონ, და მიერ დღითგან ჰრწმენა იგი და უნდა წმიდასა მას, რაჲთა განაქარვოს სარწმუნოებაჲ მეღჳნისაჲ მის მისა მიმართ, რაჲთა არა განაცხადოს საქმჱ მისი.
    17.     მივიდა დღესა ერთსა, სადა წვა ცოლი მექულბაგისაჲ მის და ეძინა.
    18.     განიძარცუვიდა სამოსელსა თჳსსა, რაჲთამცა დაწვა მის თანა.
    19.     ჴმა-ყო დედაკაცმან მან, და ესმა ქმარსა მისსა და მივიდა.
    20.     და ჰრქუა მას ცოლმან მისმან: განაძე ჩუენგან წყეული ესე, რამეთუ ბოროტი საქმჱ ჩემ თანა უნდა ყოფად.
    21.     სცა მას კისერსა და განაძო ქულბაგით.
    22.     და იქმნა იგი მიერ დღითგან ქულბაგისა მის უფლისა თანა, ვითარცა კაცი მოცთომილი და ბოროტის-მყოფელი.
    23.     და ოდეს ვისგანმე ესმინ, იტყჳედღა ამბა სჳმეონისთჳს, ვითარმედ თავი მოუსულელებიეს, იგი ეტყჳნ მათ: ჭეშმარიტსა გეტყჳ, ვითარმედ ცოფ არს, და რომელი მე თჳთ მიხილავს მის თანა, ვერვინ განმამტყუვნებს მას ზედა, რამეთუ უნდა განრყუნაჲ ცოლისა ჩემისაჲ, უკუეთუმცა ვითარ შეეძლო, და ჭამს ჴორცსა, ვითარცა ვის ღმერთი არა უვინ.
    24.     რამეთუ ოდესმე ჭამის წმიდამან მან ჴორცი და კჳრიაკჱ ერთი მივლის ყოვლად უჭმელად ჭამასა მას ჴორცისასა.
    25.     ხედვიდიან, რამეთუ განზრახვით იქმნ მას, რაჲთა არავის აქუნდეს სარწმუნოებაჲ მისა მიმართ.
    26.     ხოლო მარხვაჲ იგი მისი არა იცოდეს.


5

     1.     იყო ვითარცა კაცი უჴორცოჲ და არარაჲ ჰგლოდა, რაჲცამცა ყო წინაშე კაცთა.
    2.     და ოდეს გარე განსლვის უნებნ, დაჯდის, სადაცა დაემთხჳის: წინაშე კაცთა, შოვრის უბანთა.
    3.     ხოლო ამისთჳს ყვის ესე, რაჲთამცა არწმუნა კაცთა, ვითარმედ უგუნური არს იგი.


6

     1.     და სულსა წმიდასა, რომელსა დაემკჳდრა მის თანა, განეცივნეს ჴორცნი მისნი, ვიდრემდის არღარა იყო მის თანა აღძრვაჲ ჴორცთა ბუნებისაჲ.
    2.     იმღერინ იგი დედათა თანა, და ყოვლადვე არაჲ ევნებოდა.
    3.     იყო ემეწას შინა დიაკონი, კაცი წმიდაჲ, სახელით იოვანე.
    4.     და უყუარდა იგი წმიდასა მას სიკეთისა მისისათჳს და გამოუცხადა მას ყოველი საქმჱ.
    5.     და მან გჳთხრა ყოველი, ვითარ-იგი ეთხრა მისდა წმიდასა მას.
    6.     იხილა იგი დღესა ერთსა, რამეთუ განმჴმარ იყო იგი მარხვითა, რამეთუ დაეყვნეს თავადნი იგი მარხვანი უჭმელად.
    7.     ყოვლადვე შეეწყალა იგი დიაკონსა მას და უნდა, რაჲთამცა განუსუენა.
    8.     ჰრქუა მას: მოხუედია აბანოდ, სალოსო?
    9.     მან ჰრქუა: ჰე.
    10.     და იცინოდა.
    11.     გუალე, წარვიდეთ!
    12.     და მუნქუესვე განიძარცუა სამოსელი თჳსი და დაიკრიბა იგი თავსა თჳსსა.
    13.     ჰრქუა მას დიაკონმან მან: შეიმოსე სამოსელი შენი, უკუეთუ არა, არა მოვალ შენ თანა.
    14.     ჰრქუა მას სჳმეონ: წარვედ, მოცთომილო, მე მიქმნია საქმჱ პირველ საქმისა.
    15.     უკუეთუ არა მოხუალ ჩემ თანა, მე წინარე წარვიდე.
    16.     დაუტევა იგი და წარვიდა.
    17.     იყო ადგილსა მას თანაჲს-თანა ორი აბანოჲ: ერთი დედათაჲ და ერთი მამათაჲ.
    18.     დაუტევა სალოსმან ნებსით მამათა აბანოჲ და შევიდა დედათასა.
    19.     ჴმა-უყო მას დიაკონმან მან და ჰრქუა: ვიდრე ხუალ, სალოსო, დადეგ, რამეთუ ეგე აბანოჲ დედათაჲ არს.
    20.     მოექცა იგი და ჰრქუა მას: კმა ყავ, მოცთომილო, აქაცა წყალი ტფილი და ცივი არს და მუნცა ეგრევე და არარაჲთ ჰმატან ერთმანერთსა.
    21.     შესდვა და შევიდა შოვრის დედათა.
    22.     შეაკრბეს იგინი მას ზედა და სცეს მას ცემითა დიდითა, გამოაძეს.
    23.     და ამისა შემდგომად განიყვანა იგი დიაკონმან მარტოდ და ჰრქუა.
    24.     გაფუცებ შენ ღმერთსა, მამაო, მითხარ, ვითარ აგრძნობდ თავსა შენსა, რაჟამს-იგი დედებსა მას შოვრის შეხუედ?
    25.     მიუგო მას და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, შვილო ჩემო, ვითარცა არნ შეშაჲ შეშასა შოვრის, ეგრე ვიყავ მე მათ შოვრის და არა ვხედევდ, ვითარმედ ჴორცნი ასხენ, რამეთუ ყოველი გონებაჲ ჩემი იყო ღმრთისა თანა, და არა განვეშორე.
    26.     და რომელსამე იქმნ ესე წმიდაჲ კაცთა სარგებლისათჳს და რომელსამე, რაჲთა დაფარნეს საქმენი თჳსნი, რაჲთა არა საცნაურ იქმნეს.


7

     1.     დღესა ერთსა იმღერდეს კაცნი ვინმე გარეშე ქალაქისა.
    2.     და იყო მათ თანა ძჱ ამის დიაკონისაჲ პირველმოჴსენებულისაჲ, სალოსისა მეგობრისაჲ.
    3.     და ყრმაჲ იგი უწინარჱს მცირედთა დღეთა დაცემულ იყო სიძვითა ქმრის ცოლსა დედაკაცისა თანა.
    4.     და ვითარცა გამოვიდა მისგან, შეემთხჳა მას სიცოფჱ, და არღა ეცნა იგი მას.
    5.     უნდა წმიდასა მას, რაჲთა განსწავლოს იგი და განკურნოს.
    6.     ჰრქუა მათ, რომელნი-იგი იმღერდეს: უკუეთუ არა მიტეოთ სიმღერად თქუენ თანა, არცა თქუენ გიტევნე სიმღერად.
    7.     იკრიბნა ქვანი და იწყო სისრად მათა.
    8.     ჰრქუეს მათ: მოვედ, იმღერდი!
    9.     და უნდა დიაკონისა მის ძესა, რაჲთამცა მის კერძო შეერთო იგი, და არა ერჩდა მას.
    10.     და ვითარ-იგი რბოდეს სირბილით, მიეწია წმიდაჲ იგი ყრმასა მას, ძესა დიაკონისასა, სცა ყურიმალსა და ჰრქუა: ნუღარა კუალად ისიძავ, უბადრუკო, და არა მოგეახლოს შენ ეშმაკი.
    11.     მუნქუესვე დასცა იგი ეშმაკმან, და შემოაკრბა ერო მას ზედა.
    12.     ვითარ იგი იდვა და პეროოდა, იხილა სალოსი, რამეთუ განაძებდა იგი მისგან ძაღლსა შავსა და სცემდა მას ჯუარითა შეშისაჲთა, და შემდგომად ჟამისა ერთისა მოიქცა.
    13.     მაშინ ჰკითხეს მას: რაჲ შეგემთხჳა?
    14.     და ვერ უძლო აღმოთქუმად, გარნა ესე ხოლო, ვითარმედ: კაცმან ვინმე მრქუა: ნუღარა ისიძავ და ნუ გეშინინ.
    15.     და შემდგომად წმიდისა მის შესუენებისა განეღო გონებაჲ მისი და თქუა, რაჲ-იგი ეხილვა.


8

     1.     იმღერდეს ოდესმე სამღერელსა მათსა.
    2.     და ერთი მათგანი იმღერდა მედგრითა სიმღერითა.
    3.     და უნდა წმიდასა მას, რაჲთამცა განაშორა სიმღერისა მისგან, რამეთუ ჰქონდეს მცირედნი საქმენი კეთილნი.
    4.     და შთავიდა ადგილსა მას, სადა-იგი იმღერდეს, აღიღო ქვაჲ მცირჱ, დასწერა ჯუარი მას ზედა, სტყორცა, და ეცა ჴელსა მარჯუენასა მის კაცისასა.
    5.     განუჴმა იგი, და არავინ იცოდა, თუ ვინ სტყორცა ქვაჲ იგი.
    6.     ეჩუენა წმიდაჲ იგი კაცსა მას ძილსა შინა და ჰრქუა მას: ესე შეგხუდა ტყორცებითა ჩემითა, და უკუეთუ არა მეფუცო, რაჲთა განეყენო სიმღერისა მისგან, არა განგეკურნოს.
    7.     და ეფუცა იგი წმიდასა ღმრთისმშობელსა მარიამს, ვითარმედ არღარა იმღერდეს მით სიმღერითა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
    8.     და ვითარ განიღჳძა, იყო ჴელი მისი ცოცხალ ყოვლად, და უთხრობდა, რაჲ-იგი იხილა.
    9.     ხოლო ესე ვერ შეუძლო თქუმად, ვითარმედ სალოსი მეტყოდა ამას.
    10.     არამედ ამას ოდენ იტყოდა, ვითარმედ: მეჩუენა მონაზონი, რომელსა ემოსა გჳრგჳნი ბაჲაჲსაჲ.


9

     1.     ცნა ოდესმე წმიდამან სულითა, რომელი დამკჳდრებულ იყო მის თანა, ვითარმედ ძრვაჲ დიდი მოწევნად არს მას ქალაქსა დღეთა მავრიკი მეფისათა.
    2.     და მოვიდა სამოძღუროსა ყრმათასა, აღიტაცა შოლტი იგი ყრმათაჲ და იწყო მით ცემად სუეტებსა.
    3.     და ეტყჳნ, რომელსა-იგი უხეთქნის: თქუა უფალმან შენმან: ნუ შეიძრვი.
    4.     და ვითარცა მოიწია ძრვაჲ იგი, არა შეიძრა არცა ერთი სუეტი, რომელსა-იგი უხეთქნა.
    5.     და ერთისა სუეტისადა ეგრე ერქუა: შენ ნუცა სდგა და ნუცა დაეცემი.
    6.     და განიპო სუეტი იგი ძრვისა მისგან ზჱთგან ვიდრე ქუემდე და მიდრკა.
    7.     და მას ზედა დაადგრა და ვერ ცნეს, რაჲ-იგი ყო წმიდამან მან, გარნა უკუანაჲსკნელ.


10

    1.     კუალად ცნა, ვითარმედ სიკუდილი მოწევნად არს მას ქალაქსა.
    2.     და მივიდა ყოველსა ადგილსა, სადა ყრმები ისწავლიდა, და ამბორს-უყოფნ ყრმებსა მას, განსცხრებინ და ეტყჳნ: წარვედ მშჳდობით, შვილო ჩემო.
    3.     და არა ყოველსა ყრმებსა აკოცებნ, არამედ მათ ხოლო, რომელთაჲ ეცნა სულითა, ვითარმედ მოკუდომად არიან.
    4.     და ეტყჳნ მოძღუართა მათთა ღმრთისათჳს: ნუ სცემთ ყრმებსა ამას, რომელთა მე ამბორს-უყოფ, რამეთუ შორსა გზასა წარმავალ არიან.
    5.     ხოლო მოძღუართა მათ ოდესმე სციან მას შოლტითა და ოდესმე უბრძანის ყრმათა, და უკუნჰკრიან იგი სუეტსა.
    6.     და ვითარ სიკუდილი მოიწია, არა დაშთა არცა ერთი ყრმაჲ, რომელთადა-იგი ამბორს-ეყო, რომელი არა მოკუდა.


11

    1.     ჩუეულებაჲ აქუნდა ამას წმიდასა აღსლვად სახლებსა მდიდართასა.
    2.     იმღერინ და ოდესმე აკოცებნ ქალებსა მათსა.
    3.     დღესა ერთსა ისიძვა ვინმე ქალსა თანა ერთისა მდიდართაგანისასა, და მიუდგა იგი.
    4.     ჰკითხა მას დედოფალმან მისმან: ვინ უძლებ გქმნა?
    5.     ხოლო მას არა უნდა თხრობად, რომელმან-იგი ყო მის თანა, და თქუა: სჳმეონ სალოსმან უძლებ მქმნა.
    6.     ხოლო იგი მოვიდა ჩუეულებისაებრ მათა.
    7.     ჰრქუა მას დედოფალმან მის ქალისამან: კეთილად ჰყავ, ამბა სჳმეონ, რამეთუ განჰრყუენ ქალი ჩემი და უძლებ ჰქმენ.
    8.     ხოლო მან იწყო სიცილად, ყრიდა თავსა, ჴელითა ტყუელვიდა და იტყოდა: ნუ გგლიან, ურვილაკაო, გეშვეს მცირჱ სჳმეონ.
    9.     და მიერ დღითგან მუართუამნ სიმინდსა, ჴორცსა და თევზსა და სხუასა მრავალსა და ეტყჳნ მას: ჭამდი, დედაკაცო.
    10.     ვითარცა მოიწია შობაჲ, დაყო სამი დღჱ, იჭირვოდა იგი ტკივილითა დიდითა, და არა შთამოვიდა ყრმაჲ, ვიდრემდის მიიწია სიკუდილად.
    11.     მაშინ ჰრქუა დედოფალმან მისმან სალოსსა: ლოცვა-ყავ, ამბა სჳმეონ, რამეთუ ცოლი შენი მოკუდების და ვერ შვა ყრმაჲ.
    12.     იწყო როკვად, ტყუელვიდა ჴელითა და იტყოდა: არა იესუ ქრისტემან, ურვილაკაო, არა შთამოვიდეს ყრმაჲ მუცლისა მისისაგან, ვიდრემდის არა აღიაროს მამაჲ მისი.
    13.     ვითარცა ესმა ესე ქალსა მას, აღიარა და თქუა, ვითარმედ: სხუამან უძლებ მქმნა, და სალოსი ჩემგან უბრალო არს.
    14.     და მუნქუესვე შვა.
    15.     და დაუკჳრდა ყოველთა შინა მყოფთა.
    16.     ზოგნი იტყოდეს, ვითარმედ: წმიდაჲ არს იგი, და ზოგნი – ვითარმედ: ეშმაკისაგან იქმს ამას და არა მრთელი არს.


12

    1.     იყო ოდესმე სიტყჳს-გებაჲ შოვრის ორთა მონაზონთა ევარგენჱსთჳს.
    2.     და იყვნეს იგინი ერთსა მონასტერსა, რომელნი არიან გარემო ემეწასა და თქუეს: რაჲსათჳს შევარდა იგი წვალებასა, ესევითარი კაცი ბრძენი და მოძღუარი?
    3.     და ერთი მათგანი იტყოდა, ვითარმედ მოძღურებაჲ იგი მისი არა ღმრთისაგან იყო.
    4.     და მეორჱ იტყოდა, ვითარმედ არავინ მისწუდების ამას საზომსა მოძღურებისასა, თჳნიერ ღმრთისა მადლისა.
    5.     იყო მათ შოვრის ამას ზედა ცილობაჲ დიდი, და არა ირწმუნეს ერთმანერთისაჲ.
    6.     ჰრქუა ერთმან მეორესა: აჰა ესერა გუესმის, ვითარმედ არიან იორდანისა უდაბნოსა მონაზონნი წმიდანი.
    7.     არამედ გუალე, ვილოცოთ იერუსალჱმს და მერმე მივიდეთ ერთისა მათგანისა და ვჰკითხოთ ამისთჳს.
    8.     და მივიდეს იერუსალჱმს, ილოცეს და განვიდეს ზღუამკუდრით კერძო ადგილსა, რომელსა იყვნეს იოვანე და სჳმეონ.
    9.     და ენება ღმერთსა, რაჲთა არა ცუდ იქმნეს შრომაჲ იგი მათი, და მიემთხჳვნეს იოვანეს, რამეთუ მიწევნულ იყო იგი დიდსა საზომსა მონაზონებისასა.
    10.     და ვითარ იხილნა იგინი, ჰრქუა მათ: კეთილად მოხუალთ, რომელთა დაგიტევებიეს ზღუაჲ, რაჲთამცა ივსეთ მისგან, და მოსრულ ხართ ვსებად ტბისაგან განმჴმარისა.
    11.     და ვითარ იკურთხნეს მისგან, იყო მათ შოვრის სიტყუაჲ სულიერი განგრძობილად.
    12.     და მისა შემდგომად უთხრეს მას საქმჱ იგი, რომლისათჳს კითხვად მოსრულ იყვნეს.
    13.     ჰრქუა მათ: არღა მიწდომილ ვარ მე, მამანო, ვიდრე აქამომდე, ვითარმცა ვიცოდე სარჩელი ღმრთისაჲ.
    14.     არამედ მივედით სჳმეონ სალოსისა, და მან გითხრას ესე და ყოველი, რაჲცა გინდეს, და არქუთ: ლოცვა-ყავ იოვანჱსთჳს, რაჲთა იგიცა მიიწიოს ათსა მას.
    15.     და ვითარ მიიწივნეს იგინი ემეწად, მოიკითხეს სჳმეონ, რომელსა უწოდიან სალოს.
    16.     და ყოველსა რომელსა ესმის მათი, იკითხვედ რაჲ სალოსსა, ჰბასრობნ მათ.
    17.     და სხუანი ეტყჳედ: რაჲ გინებს მის კაცისაგან, მამანო, რამეთუ ეკიცხევს იგი და ემღერის ყოველთა, რომელნი მივლენ მისა.
    18.     და უფროჲს ხოლო მონაზონთა პოვეს იგი ქულბაგსა მეცერცჳსასა, და ჭამდა იგი ცერცუსა, ვითარცა დათჳ.
    19.     ვითარ იხილეს იგი, ერთი მათგანი შეორგულდა და თქუა გულსა თჳსსა: კეთილისა მოძღურისა მოვედით კითხვად, ფრიად არიან ამის თანა საქმენი მტერისანი მიეახლნეს მას და ჰრქუეს: გუაკურთხენ, მამაო!
    20.     მიუგო მათ და ჰრქუა: ნუმცა ხართ კურთხეულ თქუენ და იგი ცოფი, რომელმან მოგავლინნა.
    21.     შეუპყრა ყური, რომელი-იგი შეორგულდა მისა მიმართ, სცა ყურიმალსა.
    22.     და აჩნდა გერში მისი სამსა დღესა, და ჰრქუა მას: რაჲსათჳს აბრალებ ცერცუსა ამას, ორმოცსა დღესა დამბალ არს, და ევარგენე არა ჭამს ამას, რამეთუ შევიდა იგი ზღუასა და ვერ უძლო გამოსლვად და დაინთქა უფსკრულსა.
    23.     ხოლო მათ დაუკჳრდა, რამეთუ უთხრა, რომელი-იგი ეგულებოდა კითხვად მისა, ვიდრე მათა კითხვადმდე.
    24.     კუალად ჰრქუა მათ: და მას ცოფსა, მსგავსსა თქუენსა, რაჲ ათი უნებს, მიღებად უც გუემაჲ ნაცვალად გუემისა.
    25.     ჰე, ჰე, წარვედით, მოცთომილნო.
    26.     აღიღო ქუაბი მჴურვალჱ და მოსწუნა მათ ბაგენი, რაჲთა არავის უთხრან, რომელსა-იგი ეტყოდა მათ.


13

     1.     ხოლო ვითარ იგი იყოფოდა ქულბაგსა მას მეცერცჳსასა, დღესა ერთსა აღიღო სტჳრი და იწყო სტჳნვად მით ერთსა ფოლორცთაგანსა.
    2.     და ადგილსა მას იყოფოდა ეშმაკი და სტჳრსა მას სცემდა, ვითარ გჳთხრა დიაკონმან მან, მეგობარმან მისმან, ლოცვასა მას, რომელი ასწავა ნიკონ მამასახლისმან, რაჲთა განჴადოს ადგილისა მისგან ეშმაკი იგი, რომელი იყოფოდა მას შინა, რამეთუ ფრიად ავნებდა იგი კაცთა.
    3.     მაშინ ივლტოდა ეშმაკი იგი ადგილისა მისგან.
    4.     ეჩუენა იგი მსგავსად ჰინდოჲსა და შევიდა მეცერცჳსა მის ქულბაგსა და დაულეწა ყოველი ჭურჭელი მისი.
    5.     მაშინ მოვიდა წმიდაჲ იგი და ჰრქუა ცოლსა მის მეცერცჳსასა: ვინ მოლეწა ჭურჭელი ესე?
    6.     და მან თქუა: ჰინდოჲ ერთი მედგარი მოვიდა და მან დალეწა, რომელსა-ესე ხედავ.
    7.     იგი ეცინოდა და ეტყოდა: მოკლეკაჲ იყოა, მოკლეკაჲ, არა?
    8.     და მან თქუა: ჰე, სალოსო.
    9.     და მან მიუგო: მართლიად გეტყჳ მე მოვავლინე, რაჲთა დალეწოს.
    10.     ხოლო მას უნდა, რაჲთა სცეს სჳმეონს.
    11.     ხოლო მან აიღო მტუერი და შესტყორცა პირსა მის დედაკაცისასა, და მუნქუესვე დაუდგეს თუალნი მისნი.
    12.     ჰრქუა მას: არა მიცია, მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ არა ეზიარებოდი ეკლესიასა ჩემსა, რაჲ დღე მოვიდოდის ჰინდოჲ იგი და დაჰლეწდეს ჭურჭელსა თქუენსა, რამეთუ იყვნეს იგინი იაკობნი.
    13.     და დაუტევა იგი და წარვიდა.
    14.     და ვითარცა იყო ხვალისა დღე, მასვე ჟამსა მოუჴდა ჰინდოჲ იგი ცხადად და კუალად დაულეწა ყოველი ჭურჭელი მათი.
    15.     მაშინ შეჰშჭირდა მათ და იქმნნეს იგინი მართლმადიდებელ.
    16.     ხოლო სჳმეონ შეერაცხა მათ გრძნეულად და ვერვის უთხრეს, რაჲ-იგი ყო მან მათ თანა.


14

     1.     ერთმან მექულბაგეთაგანმან იხილა წმიდაჲ ესე, იბანებოდა რაჲ იგი, და ორნი ანგელოზნი ზრახვიდეს მას.
    2.     და იყო მექულბაგჱ იგი შჯულითა ჰურიაჲ და ჰგმობდა იგი ქრისტესა ფრიად, და უნდა მითხრობაჲ, რაჲ-იგი იხილა.
    3.     მაშინ ეჩუენა მას წმიდაჲ იგი ძილსა შინა და ჰრქუა: იხილე, ნუვის უთხრობ, რაჲ-იგი იხილე.
    4.     ხოლო მან არად შეჰრაცხა სიტყუაჲ იგი მისი, გამოვიდა ხვალისაგან სახლით თჳსით, რაჲთამცა განაცხადა საქმჱ მისი.
    5.     შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი, დასწერა ჯუარი ბაგეთა მისთა და დაუყო მას პირი, და იქმნა იგი უტყუ.
    6.     მისდევდა იგი წმიდასა მას და ეტყოდა ჴელითა, რაჲთა განჴსნას იგი.
    7.     იწყო წმიდამან მას მიმოსლვად, იმღერდა რეცათუ და ეტყოდა მას: ჯუარი დაიწერე პირსა თჳსსა.
    8.     ხოლო ჰურიამან მან არა ინება ჯუარისა დაწერაჲ და დაადგრა ეგრჱთვე.
    9.     და ვითარ დაღამნა, ეჩუენა მას წმიდაჲ იგი ძილსა შინა და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ არა ნათელ-იღო, ესრევე ყოფად ხარ.
    10.     ხოლო მან არა ისმინა მისი და ეგრევე დაადგრა უტყუად, ვიდრემდის შეისუენა ამბა სჳმეონ.
    11.     და ვითარ განცხადნეს საკჳრველთა საქმენი მისნი, მაშინღა ნათელ-იღო მან და ყოველმან სახლმან მისმან.
    12.     და ვითარ აღმოჴდა იგი ემბაზისა მისგან, იწყო სიტყუად და უთხრობდა, რაჲ-იგი უყო წმიდამან მან.
    13.     და რაჲ წელიწად აღასრულებდა იგი დღესასწაულსა მისსა და განუსუენებდა გლახაკთა.


15

     1.     ხოლო ოდესმე აღდგის წმიდაჲ ესე და იმღერინ მეძავთა თანა ქალაქისათა.
    2.     და შეიპყრის ერთი ერთითა ჴელითა და მეორჱ მეორითა ჴელითა, იწყის როკვად მათ თანა წინაშე კაცთა.
    3.     და ოდესმე შთაუყვიან ჴელი საყელესა და სტანჯვედ მას და სცემედ ყურიმალსა.
    4.     ხოლო ბერი იგი იყო ვითარცა ოქროჲ წმიდაჲ და არარაჲ ევნებოდა მას, რამეთუ ვითარ-იგი თქუა, რაჟამს იყო იგი უდაბნოს, დიდი ბრძოლაჲ აღუდგა ჴორცთა მისთაგან.
    5.     მაშინ ილოცა და ითხოვა ღმრთისაგან, რაჲთა აღიღოს იგი მისგან.
    6.     მოეჴსენა წმიდაჲ იგი მამასახლისი და ევედრებინ მას ლოცვასა შინა თჳსსა, რაჲთა მეოხ ექმნეს იგი წინაშე ქრისტესა და აიღოს მისგან ბრძოლაჲ იგი სიძვისაჲ.
    7.     ეჩუენა მამასახლისი და ჰრქუა: ვითარ ხარ შენ, სალოსო?
    8.     ჰრქუა მას სჳმეონ: ურვილად ვარ მე, უკუეთუ არა მეწიო, რამეთუ ჴორცნი ჩემნი მაწყინებენ მე, არა ვიცი, რაჲსაგან.
    9.     განიღიმა ბერმან დიდმან, ნიკონ მამასახლისმან, და მოიღო წყლისაგან იორდანისა, დაასხა იგი უპესა ზედა სჳმეონისსა და დაჰბეჭდა მას ზედა ნიშითა პატიოსნისა ჯუარისაჲთა და ჰრქუა მას: ამიერითგან განიკურნე ამის ვნებისაგან.
    10.     და მიერ დღითგან არღარა შეემთხჳა მას აღძრვაჲ ჴორცთაჲ და არცაღა აგრძნობდა იგი მჴურვალებასა არცა მძინარჱ, არცა მღჳძარჱ.
    11.     და მაშინღა კადნიერ იქმნა სოფლად შესლვად, რაჲთა იჴსნნეს, რომელნი-იგი ღუაწლსა შინა არიან.


16

     1.     ჰრქჳს ოდესმე წმიდამან მან მეძავთა მის ქალაქისათა: გინებსა, რაჲთა იყო მეგობარ ჩემდა, და მე მიგცე შენ ასი დრაჰკანი?
    2.     ხოლო მათ ხუეჭისათჳს ნება სციან მას, და უჩუენის მათ დრაჰკანი იგი, რამეთუ ღმერთი მოსცემდა მას ყოველი რაჲცა უნებნ.
    3.     და აფუცის, რომელმან-იგი ნება სცის, რაჲთა არღარა ცოდოს ნეშტთა მათ დღეთა ცხორებისა მისისათა, და მისცის მას დრაჰკანი იგი.
    4.     და ამათ რაჲ საქმეთა იქმნ, როკავნ იგი და ცოფობნ და შეიმოსნ სახესა, რომელი ვერვის ძალ-უც მითხრობად.
    5.     ოდესმე როკავნ და ოდესმე ხლდებინ, ოდესმე ცურავნ იგი გულთა თჳსთა ზედა, ვითარცა ქუემძრომელი.
    6.     და რაჲ მთოვარისა მოქცევა, რაჟამს იხილის მთოვარჱ, დააგდის თავი თჳსი ქუეყანასა ზედა, ირჩვებინ, პეროვინ და იტყჳნ სიტყჳთა, ვითარღამცა ეშმაკი ზრახვიდა მის გამო, და თქჳს წმიდამან მან, ვითარმედ: ესე სახჱ უღირს შემოსად, რომელთა ყვნენ თავნი თჳსნი ღმრთისათჳს ცოფ.


17

     1.     და რაჟამს ეცრუვის ვინმე მეძავთა მათგანი, რომელსა აღუთქუამნ, რაჲთა არა ცოდოს, ცნის მან სულითა ღმრთეებისაჲთა, ვითარმედ უსიძავს.
    2.     მაშინ მივიდის მისა, იწყის ყივილად და ეტყჳნ: მეცრუვეა, მეცრუვე?
    3.     უფალო, მიეც, ვითარცა-იგი უქმნიეს, და მიავლინე მათ ზედა სალმობაჲ.
    4.     და უკუეთუ დაადგრის ცოდვასა მას ზედა, მიავლინის მის ზედა ეშმაკი.
    5.     და ამის გამო ეშინინ მისგან, რომელთა-იგი აღუთქუამნ არა ცოდვაჲ, და ეკრძალებიედ მას.


18

     1.     შევიდა ოდესმე ემეწად ერთი მდაბიოჲ წარჩინებულთაგანი და ესმა ამის წმიდისათჳს და თქუა: ჭეშმარიტად ვიტყჳ, უკუეთუ ვითარ ვიხილო მე იგი, ვცნა, უკუეთუ ნანდჳლვე ცოფი არს, გინათუ ნებსით ეგრე ზამს.
    2.     ეძიებდა მას და ვითარ პოვა იგი, იხილა, რამეთუ ერთსა დედაკაცსა მეძავთაგანსა აეკიდა იგი, და მეორჱ სცემდა ქოქითა.
    3.     მაშინ შეეჭუდა კაცი იგი და თქუა გულსა თჳსსა: რომელი ეშმაკი არა ეჭუდეს, ვითარმედ ესე მედგარი მონაზონი არა ისიძავს ამათ თანა?
    4.     და მუნთქუესვე დაუტევნა იგინი წმიდამან მან და მივიდა კაცისა მის, რამეთუ იყო იგი შორს მისგან, სცა ყურიმალსა და წინა-ამოიკრიბა სამოსელი თჳსი, როკვიდა და ჰრქუა მას: მოვედ, უბადრუკაო, ვიმღერდეთ, რამეთუ არარაჲ არს აქა ზაკუვისაგანი.
    5.     და გულისხმა-ყო კაცმან მან, ვითარმედ წმიდასა მას უცნობია განზრახვაჲ მისი, რომელსა მისთჳს იტყოდა.
    6.     დაუკჳრდა და რავდენგზისცა უნდა, რაჲთა უთხრას საქმჱ იგი, შეიკრის ენაჲ მისი, და ვერ თქჳს.


19

     1.     აქუნდა მადლი წმიდასა მას და მოთმინებაჲ მარხვასა ზედა უფროჲს მრავალთა სრულთა მონაზონთასა.
    2.     და ოდეს მოიწიის კათოლიკე მარხვაჲ, არარაჲ ჭამის ყოვლადვე დიდად ხუთშაბათამდე.
    3.     და ხუთშაბათსა დღესა დაჯდის დილეულითგან, ჭამნ.
    4.     და რომელთა იხილიან იგი, შეორგულდიან და თქჳან: იხილეთღა ბერი ესე მედგარი, რამეთუ არცაღა ხუთშაბათსა დღესა დასთმობს.
    5.     იხილა იგი ოდესმე იოვანე დიაკონმან, რომელმან-იგი საჲდუმლოჲ მისი ყოველი იცოდა, ჯდა რაჲ იგი ხუთშაბათსა დიდსა და ჭამდა, და ჰრქუა მას: რაჲსა გიყიდია, სალოსო?
    6.     მიუგო წმიდამან მან და ჰრქუა: ორმოც ფოლად, ჵ, მოცთომილო.
    7.     ამით აუწყებდა, რამეთუ ორმოცი დღჱ არს, ვინაჲთგან პური არა უჭამია.


20

     1.     იყოფოდა ეშმაკი ერთსა ფოლორცთაგანსა მის ქალაქისასა.
    2.     და იხილა იგი წმიდამან მან, დღესა ერთსა დგა და უმზირდა, რაჲთა თუ ვინმე თანა-წარვიდოდის, შევიდეს მისა.
    3.     იკრიბა წმიდამან მან ქვები უბეთა თჳსთა და ესროდა კაცთა, რაჲთა არავის უტეოს განსლვად ფოლორცი იგი.
    4.     და ვითარ იგი ესროდა კაცთა, განვლო ფოლორცი იგი ძაღლმან.სცა მას ეშმაკმან მან, დაეცა იგი და იწყო ყჳრილად.
    5.     მაშინღა ჰრქუა კაცთა წმიდამან მან: განვლეთ აწ, მოცთომილნო!
    6.     და ამისთჳს აყენებდა მათ განსლვად მას ადგილსა, რაჲოოა არა დასცეს მათ ეშმაკმან, ვითარ-იგი ძაღლსა მას დასცა.


21

     1.     განვიდა ოდესმე წმიდაჲ ესე არესა ერთსა ქალაქისასა და მიხუდა ესე ქალებსა, რომელნი როკვიდეს და იმღერდეს.
    2.     და ვითარ იხილეს იგი, იწყეს სიმღერად და შესხმად მონაზონთა.
    3.     და უნდა წმიდასა მას, რაჲთამცა განსწავლნა იგინი.
    4.     ილოცა და იქმნა თუალები ყოვლისა მის ქალებისაჲ მრუდ.
    5.     ვითარ მიხედნეს ერთმანერთსა, გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ სალოსმან უყო იგი მათ.
    6.     მისდევდეს მას ტირილით და ეტყოდეს: განჰჴსენ, სალოსო, განჰჴსენ, რომელ-ესე ჰყავ.
    7.     და ეგონა მათ, ვითარმედ გრძნებითა ყო იგი, ეწივნეს და დაეკიდნეს მას და აფუცებდეს, რაჲთა განჰჴსნას, რაჲ-იგი იყო.
    8.     ჰრქუა მათ განცხრომით: რომელსა უნდეს თქუენგანსა განკურნების, მიტევენ, რაჲთა ვაკოცო თუალსა მრუდსა, და განიკურნოს.
    9.     და რომელთაჲ-იგი ჯერ-უჩნდა ღმერთსა განკურნებაჲ, უტევეს.
    10.     და აკოცა მათ, და განიკურნნეს.
    11.     და სხუანი იგი დაადგრეს ეგრჱთვე.
    12.     და ვითარ მცირედ წარვლო, მისდევდეს მას და ეტყოდეს.
    13.     გუელოდე, სალოსო, რაჲთა ჩუენცა ამბორს-გჳყო, და განვიკურნნეთ.
    14.     ხოლო მან არა ნება-სცა, და ეგრჱთვე დაადგრეს იგინი.
    15.     და წმიდაჲ იგი იტყჳნ: უკუეთუმცა ღმერთსა ესე არა მოეწია მათ ზედა, წარ-მცა-ემატა ყოველთა დედათა ქუეყანისათა ემეწელთა უშჯულოებითა.


22

     1.     მოუწოდა ოდესმე პირველმოჴსენებულმან მან დიაკონმან ამას წმიდასა, რაითა პირი იჴსნას მის თანა.
    2.     და ვითარცა შევიდა იგი სახიდ მისა, პოვა ჴორცი აპოხტი.
    3.     აღიღო დანაკი, იწყო ჭრად და ჭამად.
    4.     და ვითარცა იხილა იგი იოვანე, დიაკონმან პატიოსანმან, მიეახლა და ჰრქუა მას ყურის-ყურ, რაჲთა არავის ესმეს მუნ შინა მყოფსა: მართლიად გეტყჳ, ვითარმედ ვერ შემაეჭუებ შენდა მიმართ, დაღაცათუ აქლემისა ჴორცი ჰშჭამო.
    5.     რამეთუ იცოდა სიმრავლჱ სათნოებათა მისთაჲ, და არცა ნეტარი ესე რას დაუფარვიდა მას საქმეთა მისთაგანსა სიკეთისა მისისათჳს და კეთილად სლვისა.


23

     1.     მივიდეს ოდესმე იერუსალჱმდ კაცნი ემეწელნი, რაჲთა ილოცონ დღესასწაული აღვსებისაჲ.
    2.     და ერთი მათგანი შთავიდა იორდანედ, რაჲთა მუნცა ილოცოს.
    3.     და მოჰვლიდა იგი მონაზონთა, რომელნი იყვნეს უდაბნოს, და მისცემდა მათ ევლოგიასა.
    4.     და ნებითა ღმრთისაჲთა შეემთხჳა იოვანეს, ძმასა ამის ნეტარისა სჳმეონისსა.
    5.     და ვითარცა იხილა იგი, მოდრკა მის წინაშე თაყუანისცემით და ითხოვდა მისგან ლოცვასა.
    6.     ჰრქუა მას იოვანე: სადაჲ ხარ შენ?
    7.     მიუგო მან და ჰრქუა: მე, მამაო, ჰემეწელი ვარ.
    8.     და კუალად ჰრქუა მას იოვანე: შენ დაგიტევებია ქალაქსა შენსა ამბა სჳმეონ, რომელსა უწოდიან სალოს, მოსრულ ხარ და ითხოვ ჩემ გლახაკისაგან ლოცვასაა?
    9.     მე და ყოველთა კაცთა გჳჴმს ლოცვაჲ მის წმიდისაჲ.
    10.     წარიყვანა კაცი იგი თჳსა ქუაბად და დაუგო მას ტაბლაჲ, სავსჱ ყოვლითა კეთილითა, რამეთუ მოსცემდა მას ღმერთი ყოველი რაჲცა უნებნ.
    11.     უკუეთუმცა არა, სადაითმცა იპოვა უდაბნოსა მას ჴმელსა სიმინდი ლბილი, წმიდაჲ და თევზი ტაფაკითა შემწუარი, მჴურვალჱ და ჭიქაჲ, სავსჱ ღჳნითა ჰამოჲთა?!
    12.     ვითარ ჭამეს და განძღეს, მისცნა მას სამნი პურნი ტფილნი და ჰრქუა მას: მიიხუენ ესე და მისცენ სჳმეონს და არქუ მას: ლოცვა-ყავ ძმისა შენისა იოვანჱსთჳს.
    13.     და ვითარ მოვიდა კაცი იგი ემეწად, შეემთხჳა მას სალოსი ქალაქისა კართა ზედა და ჰრქუა მას: რაჲ არს, ცოფო, ვითარ არს იგი ცოფი შენებრი ამბა იოვანე, ანუ შეშჭამეა ევლოგიაჲ იგი, რომელ მოგცა?
    14.     მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ შეგიჭამიან, ურვილად მოდნობად გისხენ.
    15.     დაუკჳრდა კაცსა მას სიტყუათაგან მისთა, და წარიყვანა იგი სალოსმან საყოფელად თჳსა და დაუგო მას ტაბლაჲ.
    16.     და კაცი იგი ფიცვიდა და იტყოდა: ყოველი, რომელი დამიგო იოვანე უდაბნოს, ეგრეთვე ამან დამიგო, ვიდრემდის ჭიქაჲცა ეგეზომივე იყო სიდიდითა და ჰგვანდა მას.
    17.     და ვითარცა ვისამხრენით, მივეც მას ევლოგიაჲ იგი და წარმოვედ სახიდ ჩემდა.
    18.     ხოლო მე მრცხუენოდა თხრობად ვისამე, რამეთუ ყოველთა კაცთა შეერაცხა იგი ცოფად.


24

    1.     შევარდა ოდესმე იოვანე, მეგობარი ამის წმიდისაჲ, რომელი ზემო ვაჴსენეთ, დიდსა განსაცდელსა.
    2.     და ღმერთმან იჴსნა იგი ამის წმიდისა ლოცვითა, რამეთუ კაცთა ვიეთმე უკეთურთა კაცი მოკლეს და გუამი მისი აღიღეს და სარკუმლით შთაუგდეს ამის დიაკონისა სახლსა.
    3.     და ვითარ მიიწია საქმჱ იგი ჴელმწიფისა, ბრძანა დიაკონისაჲ მის ძელსა აბმაჲ.
    4.     და რაჟამს იგი მიჰყვანდა ძელად, ესრჱთ ილოცვიდა: უფალო ღმერთო, ლოცვითა სჳმეონ სალოსისაჲთა მიჴსენ და განმარინე ჟამსა ამას!
    5.     და ინება ღმერთმან ჴსნაჲ მისი.
    6.     მო-ვინმე-ვიდა კაცი ამბა სჳმეონისა და ჰრქუა: უბადრუკო სალოსო, მოყუარჱ შენი წარიყვანეს, იოვანე, ძელსა აბმად.
    7.     და ჭეშმარიტსა გეტყჳ, უკუეთუ მოიკლას, შენ შიმშილითა მოჰკუდე და არღარავინ გესუას მზრუნველი.
    8.     ხოლო ნეტარმან მან თავი მოისულელა, დაუტევა იგი და წარვიდა ადგილსა მას ფარულსა, რომელსა შინა ჩუეულებაჲ აქუნდა ლოცვისაჲ.
    9.     და არავინ იცოდა ადგილი იგი, გარნა დიაკონმან მან მარტოდ.
    10.     მოდრკა თაყუანისცემით წინაშე ღმრთისა და იწყო ვედრებად მისა, რაჲთა იჴსნეს მონაჲ თჳსი ჭირისა მისგან.
    11.     ვითარცა მიიყვანეს იგი ადგილსა მას, უნდა, რაჲთამცა აღამაღლეს ძელსა მას ზედა, მუნქუესვე მჴედარი მუარბევდა სწრაფით და თქუა: განუტევეთ ეგე, რამეთუ ვპოვენით, რომელთა კაცი იგი მოკლეს.
    12.     და ვითარ განუტევეს, წარ-ხოლო-ვიდა ადგილსა მას, რამეთუ იცოდა, სადა წმიდაჲ იგი ილოცვიდა.
    13.     და შორით იხილა იგი.
    14.     ჴელნი ზე აღეპყრნეს, ხოლო ფუცვიდა დიაკონი იგი და იტყოდა, ვითარმედ: ვიხილე, ვითარცა საჴუმილი ცეცხლისაჲ, გარდამოვიდოდა პირით მისით და ზეცად აღვიდოდა, და გარემოჲს მისსა, ვითარცა თორნჱ ცეცხლისაჲ, ეგზებოდა.
    15.     ხოლო მე შემეშინა და ვერ უძლე მიახლებად მისა, ვიდრემდის დაასრულა ლოცვაჲ მისი.
    16.     და ვითარცა დაასრულა, მომხედა მე და მრქუა: რაჲ არს, მამაო დიაკონ, კნინ ერთღა შე-მცა-გესუა სასუმელი იგი.
    17.     არამედ წარვედ და ილოცე.
    18.     ხოლო ესე ამისთჳს შეგემთხჳა, რამეთუ გუშინ მოვიდეს შენდა ორნი გლახაკნი და ითხოვდეს შენგან ქველისსაქმესა.
    19.     და გაქუნდა შენ, უკუეთუმცა გინდა, მისაცემელი.
    20.     არამედ არა ინებე.
    21.     რაჲ არს, ძმაო, ანუ შენისა ხუასტაგისაგან მისცემა, ანუ არა გრწამს, რომელმან-იგი თქუა, ვითარმედ: ასი წ˜ლი მიგცე ამას სოფელსა და საუკუნესა ცხორებაჲ დაუსრულებელი.
    22.     უკუეთუ გრწამს, მიეც, და უკუეთუ არა მისცემ, ამით აუწყებ, რამეთუ არა გრწამს უფალი.
    23.     ესე სიტყუანი სალოსისანი არიანა, არამედ ბრძნისანი.


25

     1.     ოდეს მარტოჲ იყოფინ მის თანა, ესე დიაკონი სარწმუნოჲ არა ლაღობნ, არამედ ზინ ყუდროდ და დაწყნარებულად მგლოვარედ.
    2.     და ოდესმე გამოჴდის პირისა მისისაგან სული, ვითარცა მუშკისაჲ.
    3.     ხოლო დიაკონი იგი ფიცით იტყჳნ, ვითარმედ: ოდეს-იგი ვხედვიდი ყუდროებასა მისსა და კეთილად ზრახვასა, მიკჳრნ და შეორგულდი, ვითარმედ: არა ესე არს, რომელი-იგი მათ საქმეთა იქმს?


26

     1.     და ოდესმე წმიდამან ამან დღეთა კჳრიაკეთა მოიღის სარსიკი, აღიდგის მჴარსა და მარცხენასა ჴელსა მდოგჳ იპყრის, იწებნ სარსიკსა მას მით და ჭამნ დილეულითგან და ვალნ.
    2.     მრავალგზის აღიღის მდოგჳ იგი და უკუნასხის თუალთა, რომელნი-იგი მას ჰლაღობედ.
    3.     მოვიდა მისა კაცი ერთი მდაბიოჲ, რომლისა ორთავე თუალთა თეთრი იყო.
    4.     და მოიღო წმიდამან მან მდოგჳსა მისგან და სცხო თუალთა მისთა.
    5.     შეუჴდა იგი და იწყო კაცმან მან ყივილად.
    6.     მაშინ ჰრქუა მას ნეტარმან მან: წარვედ, მოცთომილო, შენ, და მოიბანენ თუალნი შენნი ძმრითა და ნიორითა და განიკურნო.
    7.     ხოლო მან შეურაცხ-ყო სიტყუაჲ მისი და მივიდა მკურნალთასა.
    8.     და რავდენ ჰკურნებდეს, იგი უფროჲს განძჳნდებინ.
    9.     მაშინ იწროებისა მისგან და ჭირისა თქუა: ვფუცავ ღმერთსა, ვყო, რაჲ-იგი მოცთომილმან მან მრქუა, დაღაცათუ ორნივე თუალნი წამომცჳვენ.
    10.     წარვიდა და დაიბანნა თუალნი თჳსნი, ვითარცა-იგი ჰრქუა მას ბერმან.
    11.     მუნქუესვე ილხინა, და განწმდეს თუალნი მისნი, და ხედვიდა.
    12.     ამისა შემდგომად შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი და ჰრქუა: აჰა ესერა განიკურნე, ნუღარა იპარავ საცხოვართა მოძმისა შენისათა.


27

     1.     მოჰპარეს ვისმე კაცსა ჰემეწელსა ხუთასი დრაჰკანი.
    2.     და ვითარ იგი ეძიებდა მას, შეემთხჳა წმიდასა ამას და ჰრქუა: შემძლებელ ხარა, სალოსო, რაჲთა ყო რაჲმე, რომლითა ვპოვო დრაჰკანი ჩემი?
    3.     ხოლო მან ჰრქუა მას: უკუეთუ გინებს, მე ვყო.
    4.     მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა: მე მნებავს, ყავ, და მიგცე მისგან ასი დრაჰკანი.
    5.     ჰრქუა მას სჳმეონ: აღმითქუ წინაშე ღმრთისა, ვითარმედ რაჲცა გრქუა, ერჩდე, და მე გაპოვო იგი ამას ღამესა კიდობანსა შენსა შიდა.
    6.     და აღუთქუა კაცმან მან, ვითარმედ რაჲცა ჰრქუას მას, ყოს, თჳნიერ თუ უშუერი რაჲმე არა რქუას.
    7.     მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან მან: წარვედ, რამეთუ მონამან შენმან მეწყლემან წარიღო დრაჰკანი შენი.
    8.     არამედ აღმითქუ, რაჲთა არა სცე და არცა სხუასა მის სახლისა შენისასა.
    9.     ხოლო იგი წარვიდა და პოვა ყრმისა მის თჳსისა თანა.
    10.     ხოლო კაცსა მას ეგონა, ვითარმედ დრაჰკნისა მისთჳს ხოლო უბრძანა არა ცემაჲ წმიდამან მან.
    11.     არამედ ნეტარმან მან ყოვლადვე დააყენა ცემისაგან, რამეთუ ფრიად მცემარ იყო იგი სახლეულთა თჳსთა.
    12.     და მიერ დღითგან, ოდეს ვისიმე უნებნ ცემაჲ, ჴელი მისი დაუბუშდის, და ვერ შეუძლის ცემაჲ.
    13.     ცნა, ვითარმედ ესე მის წმიდისა სიტყჳთა შეემთხჳა.
    14.     მივიდა მისა და ჰრქუა: განჰჴსენ, სალოსო, აღთქუმაჲ იგი, რომელსა ზედა აღგითქუ.
    15.     ხოლო წმიდამან მან თავი მოისულელა, რეცათუ არა იცის, რასა-იგი იტყოდა.
    16.     და ვითარ აიძულებდა მას მრავალ ჟამ, ეჩუენა მას ძილსა შინა და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ აღთქუმაჲ იგი განჰჴსნა, კუალად განჰვჴსნა შენიცა ხუასტაგი და განვაბნიო ყოველი, რაჲ არს სახლსა შენსა.
    17.     არა გრცხუენისა, რაჲსათჳს სცემ სახლეულთა შენთა?
    18.     და იგინი უმჯობჱს არიან შენსა წინაშე ღმრთისა.
    19.     და ვითარ იხილა ესე კაცმან მან, შეეშინა და სული დაიღო.


28

     1.     ხოლო წმიდაჲ ესე ფრიად ჰსწყალობნ, რომელთა სიცოფჱ შემთხუეულ არნ.
    2.     და მივიდის იგი ადგილსა, რომელსა იგინი იყოფიედ.
    3.     და თავი თჳსი ყვის, ვითარცა ერთმან მათგანმან, და ილოცავნ, ვიდრემდის განკურნის ვინმე მათგანი.
    4.     და მრავალგზის ეშმაკნი აზრახდიან განცოფებულთა მათ პირითა და იტყჳედ: ვაჲ შენდა, სალოსო, შენ მიერ, არა კმა-გეყოა, რომელ კაცთა ეკიცხევ, არამედ ჩუენდაცა ტანჯვად მოხუედ.
    5.     წარვედ ამიერ, რაჲსათჳს გუტანჯავ ღამე ყოველ და დაგუწუავ ცეცხლითა?
    6.     და ოდესმე მათ თანა არნ, ეგრევე ზრახავნ, ვითარცა-იგი ცოფნი, და უთხრობნ, ვითარმედ მან ვინმე იპარაო, და სხუამან ისიძვაო, და სხუამან სხუაჲ ცოდვაჲ ქმნაო, ვიდრემდის მოქალაქეთაცა ეშინოდა ცოდვისა საქმედ, რაჲთა არა საკიცხელ იქმნენ იგინი მის მიერ.


29

     1.     იყო მასვე ქალაქსა შინა დედაკაცი ერთი მისანი.
    2.     შეულოცვიდა იგი და დაუწერდა.
    3.     დაწერილსა კაცსა მკერდსა მოჰკიდებდა.
    4.     მაშინ ღონისძიებით დაიმოყურა იგი წმიდამან მან და მიართუა მან მას, რაჲცა პოვის საჭმელი გინა სასუმელი რაჲმე.
    5.     და ჰრქუა მას დღესა ერთსა: გინებსა, რაჲთა მე კულა შენ დაგიწერო წიგნი, რაჲთა არა ირთუანო?
    6.     მიუგო დედაკაცმან მან და ჰრქუა: ჰე.
    7.     მაშინ წარვიდა და დაუწერა წიგნი ესრე სახედ: ღმერთმან წარწყმიდნეს საქმენი შენნი ბოროტნი და საცთურნი, რომლითა კაცთა აცთუნებ.
    8.     და დღით, რომლითგან ჩამოიკიდა წიგნი იგი, ვერღარა შეუძლო გრძნებისა მის საქმედ და ვერცა მისნობისა.


30

     1.     ჯდა ოდესმე დღესა ერთსა წმიდაჲ ესე გლახაკთა ვიეთმე თანა მახლობელად საგზებელსა მეჭიქისასა, და ტფებოდეს.
    2.     ხოლო მეჭიქჱ იგი იყო ჰურიაჲ.
    3.     ჰრქუა ნეტარმან მან გლახაკთა, რომელნი მის თანა იყვნეს: განცხრომისა სახედ გინებსა, რაჲთა გაცინებდე?
    4.     ყოველი ჭიქაჲ, რომელი შექმნეს მეჭიქემან, მე ჯუარი დავსწერო და განტყდეს.
    5.     და განტეხა შჳდი ზედაჲს-ზედა.
    6.     და გლახაკთა მათ იწყეს სიცილად და უთხრეს მეჭიქესა მას საქმჱ იგი.
    7.     ხოლო მან განაძო იგი და რკინითა მოსწუა პირი მისი.
    8.     იგი წარვიდა და იტყოდა: მართლიად გეტყჳ შენ, მამძირო, უკუეთუ არა დაიწერო ჯუარი შუბლსა შენსა, ყოველი, რაჲცა ჰქმნა, დაგელეწოს.
    9.     და მისა შემდგომად შექმნა ცამეტი მიწყობით, და ყოველი დაელეწა.
    10.     და განძჳნდა იგი გულისწყრომითა, იიძულა უნებლიაჲთ და ჯუარი დაიწერა შუბლსა თჳსსა.
    11.     და ვითარ ჯუარი დაიწერა, არღარა განუტყდა.
    12.     და ამის მიზეზისათჳს წარვიდა და ნათელ-იღო.


31

     1.     იყო ჰემეწას შინა კაცი ერთი საჴედართა მამიზდებელი.
    2.     და მოწყალჱ იყო იგი.
    3.     და ვითარ დაგლახაკნა, დღესა ერთსა განიზრახა, რაჲთამცა ღჳნოჲ მოიღო საჴმრად თავისა თჳსისა და სასყიდელადცა.
    4.     შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი და ჰრქუა: ვიდრე ხუალ, ცოფო, შენ?
    5.     მიუგო კაცმან მან მას: ღჳნისა მოღებად წარვალ, სალოსო.
    6.     მიუგო სჳმეონ და ჰრქუა: მო-რაჲ-იქცე, კურნიაჲ მიტანე.
    7.     და არს იგი მდელოჲ, რომელი ერთვის ძმარსა.
    8.     ხოლო კაცმან მან შეილავა იგი და იტყოდა მგზავრ: რამან ეშმაკმან მომახუედრა მონაზონი ესე დილითგან და მეტყჳს თუ: კურნიაჲ მომიტანე;
    9.     მეშინის, თუ გულისკლებაჲ რაჲმე შემთხუევად არს ამას ღჳნოსა ზედა, ანუ დაძმარდეს, ანუ განირყუნას.
    10.     წარვიდა და მოიღო ღჳნოჲ ჰამოჲ და სიხარულითა დაავიწყდა კურნიაჲ იგი.
    11.     კუალად შეემთხჳა მას წმიდაჲ იგი ქალაქისა ბჭეთა ზედა, მო-რაჲ-ქცეულ იყო იგი.
    12.     ჰრქუა მას: რაჲ არს, ცოფო, შენ მოიღეა კურნიაჲ იგი?
    13.     მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ, დამავიწყდა.
    14.     მაშინ ჰრქუა მას წმიდამან მან: წარვედღა, განშორებულ არს შენი საქმჱ.
    15.     და ვითარ შთაასხმიდა ღჳნოსა მას, პოვა იგი, რამეთუ გარდაქცეულ იყო ძმრად ბოროტად, რომელსა ვერვინ გემოსა იხილვიდა სიბოროტითა.
    16.     მაშინ თქუა: ესე სალოსისა საქმჱ არს.
    17.     და წარვიდა იგი სწრაფით ბერისა, რამეთუ ეგონა, ვითარმედ თუალთა-ქცევით რაჲმე ყო, ვითარ-იგი თუალთა-მაქციერთა ყვიან, ევედრებოდა მას და ჰრქუა: განჰჴსენ ღმრთისათჳს, რომელ-ესე ჰყავ, სალოსო.
    18.     მიუგო მას ბერმან: და რაჲ ვყავ?
    19.     ჰრქუა მას კაცმან მან: ღჳნოჲ კეთილი მოვიღე და ერთსა ჟამსა გარდაიქცა იგი ძმრად.
    20.     ჰრქუა მას ბერმან: ნუ რაჲ გგლის, ამას წელიწადსა ძმარსა ჰყიდდი, რამეთუ უმჯობჱს არს შენდა.
    21.     და უნდა ბერსა, რაჲთამცა ღმერთმან აკურთხა მის კაცისა საქმჱ, რამეთუ მოწყალჱ იყო იგი, და არა უნდა თხრობად მისა სიტყჳთა ცხადითა, თუ ესრე და ეგრე ყავ, არამედ განცხრომის და კიცხევის სახედ ეტყჳნ.
    22.     და კაცი იგი განსქდებინ გულისწყრომითა და თქუა: კურთხეულ არს ღმერთი, რამეთუ ვიყო მე წელიწადსა ამას მეძმრე.
    23.     და ყო ეგრჱთ და აკურთხა ღმერთმან შრომაჲ მისი, და განმდიდრდა.
    24.     და ამას ყოველსა თანა ბერისა გული უწყრებოდა და არა უწყოდა, რამეთუ იგი ექმნა მას მიზეზ კეთილისა.
    25.     და ესეცა ღმრთისა მიერვე განგებაჲ იყო, რომელი ჰფარვიდა საქმეთა ბერისათა.


32

     1.     ჩუეულებაჲ აქუნდა წმიდასა ამას აღსლვად სახლსა კაცისა ერთისა წარჩინებულისასა ქალაქსა შინა.
    2.     დასნეულდა კაცი იგი სნეულებითა, რომელსა შინა სიკუდილდ მიიწია.
    3.     იხილა ძილსა შინა, ვითარმცა შავსა ვისმე ჰინდოსა ტაბლით ემღერდა.
    4.     ხოლო ჰინდოჲ იგი იყო სიკუდილი.
    5.     და აჯობებდა მას სიკუდილი იგი.
    6.     ერთი ჯერი უნდაღა ექუსთა წარმოყრაჲ და ეჯობნამცა.
    7.     მაშინ ეჩუენა კაცსა მას წმიდაჲ იგი ძილსა შინა და ჰრქუა მას: რაჲ არს, ცოფო, შენ აწვე ესერა გაჯობებს ჰაბაში ესე?
    8.     არამედ აღმითქუ, რაჲთა არა შეაგინო საწოლი ცოლისა შენისაჲ, და მე ვყო, რაჲთა ვერ გაჯობოს.
    9.     და ეფუცა მას კაცი იგი.
    10.     მაშინ მოუხუნა წმიდამან მან ასკნი ჴელთაგან მისთა, წარმოყარნა და აჯობა ჰინდოსა მას.
    11.     და ვითარ განიღჳძა კაცმან მან ძილისაგან თჳსისა, მუნქუესვე აღვიდა მისა წმიდაჲ იგი და ჰრქუა მას: ვითარ ჰნახე, წარმო-ღა-ვყარენ, ვითარ ვაჯობე შავსა მას.
    12.     მართლიად გეტყჳ, უკუეთუ ეცრუვო აღთქუმასა, რომელი აღუთქუ, მანვე შავმან მოგარჩოს.
    13.     და აგინა მას და შინათა მისთა და შთამოჴდა მუნით.
    14.     და განცოცხლდა კაცი იგი და ჰმადლობდა ღმერთსა.


33

     1.     არარაჲ ედვა წმიდასა მას ფარულსა მას საყოფელსა მისსა, გარნა ძნაჲ ერთი ნასხლევი ვენაჴისაჲ.
    2.     და ამისთჳს ეძია ადგილი იგი, რაჲთა მას შინა ფარულად ილოცვიდეს.
    3.     და ოდესმე დაყვის ღამე ყოველ, ილოცავნ და დაალტობნ ქუეყანასა ცრემლითა თჳსითა.
    4.     და ვითარ განთენის, გამოვიდის და მოიღის ზეთისხილისა ფურცელი გინა თივაჲ და შეთხზის მისგან გჳრგჳნი და შეიმოსის.
    5.     და ერთი რტოჲ ჴელთა აქუნ წმიდასა და უკუვალნ, ჴმობნ და იტყჳნ: ძლევაჲ მეფესა და ქალაქსა.
    6.     ხოლო იტყჳნ ქალაქად სულსა და მეფედ – გონებასა.


34

    1.     ელოცა წმიდასა ამას ღმრთისა მიმართ, რაჲთა ათა მოეტევნენ თმანი თავისა თჳსისანი, და აიძულოს მოპარსვად, და მისგან საცნარ იქმნეს საქმჱ მისი.
    2.     დაადგრეს ყოველთა დღეთა მისთა, და არა მოჰგრძელდეს თმანი მისნი, და არცა მოპარსვაჲ უჴმდა.


35

     1.     მრავალგზის მარტოდ წარიყვანის დიაკონი იგი პატიოსანი და ეტყჳნ სიტყუათა სულისა სარგებლისათა და ჰრქჳს: ეკრძალე.
    2.     ნუვის უთხრობ, და ნუცა გამოუცხადებ სიტყუათა ჩემთა ცხორებასა ჩემსა.
    3.     უკუეთუ არა, ფიცხელი პატიჟი მოიღო ღმრთისაგან.
    4.     და პირველ გარდაცვალებისა მის წმიდისა ორით დღით უთხრა მას ყოველი საქმჱ თჳსი, ვინაჲთგან მონაზონებად განვიდა ვიდრე დღედმდე აღსრულებისა თჳსისა.
    5.     და ჰრქუა: მას დღეს მივედ ძმისა ჩემისა იოვანჱსა და ვპოვე იგი მადლითა ღმრთისაჲთა მიწევნული თავსა სათნოებისასა და განვიხარე ფრიად და ვიხილე, რამეთუ ემოსა მას გჳრგჳნი, რომელსა ზედა წერილ იყო: გჳრგჳნი უდაბნოჲსა მოთმინებისაჲ.
    6.     და მან კურთხეულმან მრქუა მე, ვითარმედ: ვიხილე კაცი, რომელი გეტყოდა: მოვედ, სულელო, მოვედ და მიიღე არა თუ ერთი გჳრგჳნი, არამედ გჳრგჳნები რიცხუად სულთა მათ, რომელნი აცხოვნენ.
    7.     და მე მგონიეს, ვითარმედ ესევითარი არაჲ უხილავს, არამედ სიტყუად ოდენ მრქუა, რამეთუ კაცსა სალოსსა და მოცთომილსა რაჲმცა მადლი ჰქონდა ვისგანმე?


36

     1.     ხოლო მე გევედრები, უფალო დიაკონ პატიოსანო, რაჲთა არა შეურაცხ-ჰყო გლახაკი და უფროჲსღა მონაზონი.
    2.     მართლიად გეტყჳ, რამეთუ არიან გლახაკთა შოვრის, და უფროჲსღა ბრმათა, კაცნი უბრწყინვალჱს მზისთუალისა, რომელნი განწმედილ არიან ჭირითა და მოთმინებითა.
    3.     რავდენნი მდაბიონნი მიხილვან, რომელნი შემოვიდიან ქალაქად და მოვიდოდიან ეკლესიად ზიარებად, უწმიდჱს არიედ იგინი უფროჲს ოქროჲსა მცირედ ბოროტებისა მათისათჳს.
    4.     და რამეთუ ოფლითა პირისა მათისაჲთა ჭამედ პურსა მათსა, და ნუ მაბრალებ მე, რომელ-ესე ვიტყოდე შენ თანა, რამეთუ გარდარეულითა სიყუარულითა ჩემითა შენდა მიმართ გამოგიცხადე ყოველი საქმჱ ჩემი.
    5.     და უწყოდე, რამეთუ შენცა ადრე წარჰყავ ღმერთსა ამიერ სოფლით.
    6.     არამედ რავდენ შეუძლო, მოსწრაფე იყავ სულისა თჳსისა ცხორებასა, რაჲთა შეუძლო განრინებად ყოველთაგან საფრჴეთა მტერთაჲსა, რომელნი არიან ჰაერთა ზე.
    7.     ხოლო უფალი მეწამების, რამეთუ დიდსა ზრუნვასა შინა ვარ, ვიდრემდის განვლნე იგინი.
    8.     და განვაგდო ჩემგან ურვაჲ მათი, რამეთუ ესე არს დღჱ იგი ჭირისაჲ, რომელსა მოციქული იტყჳს, და მე გევედრები.
    9.     შვილო ჩემო და ძმაო იოვანე, რაჲთა ისწრაფდე ყოვლითა ძალითა შენითა შეყუარებად მოყუსისა შენისა და რაჲთა სწყალობდე მას.
    10.     ესე სათნოებანი უფროჱს ყოვლისა საქმისა კეთილისა შემძლებელ არიან ჴსნად ჩუენდა მას დღესა შინა, ვითარცა თქუმულ არს: ნეტარ არს, რომელმან გულისხმა-ყოს გლახაკისა დავრდომილისაჲ დღესა ბოროტსა, იჴსნეს იგი უფალმან.
    11.     და კუალად გევედრები, რაჲთა არა წარსდგე წინაშე საკურთხეველსა ღმრთისასა, და გაქუნდეს გულსა შენსა ძჳრი ვისდამე, რაჲთა არა დააკლო თავი შენი მადლსა ღმრთისასა.
    12.     ამას და ესევითარსა ეტყოდა წმიდაჲ იგი პირველ სიკუდილისა და ჰრქუა: ამათ სამთა დღეთა შინა წარიყვანოს უფალმან სული ჩემი, სალოსისა და გლახაკისაჲ, და სული ძმისა ჩემისაჲ იოვანჱსი.
    13.     ამისთჳს მივედ, ვახარე და ვარქუ მას: გუალე, წარვიდეთ, რაჲთა მოწევნულ არს ჟამი წარსლვისა ჩუენისაჲ.
    14.     და ორისა დღისა შემდგომად მოვედ საყოფელად ჩემდა და წარიღე, რაჲ-იგი ჰპოვო მუნ, რამეთუ მინებს, რაჲთამცა იყო შენ თანა საჴსენებელი სალოსისაჲ და გლახაკისაჲ.


37

     1.     და ვითარ ესე სიტყუანი დაასრულნა მისა მიმართ, წარვიდა საყოფელად თჳსა.
    2.     და რაჟამს სიკუდილი შეიცნა თავსა თჳსსა, ენება, არცაღა რაჲთა შემდგომად სიკუდილისა იდიდოს კაცთაგან.
    3.     შევიდა ძნასა მას ნასხლევისასა ქუეშე და მუნ შეჰვედრა სული თჳსი უფალსა.


38

     1.     ხოლო ვითარ ითუალეს იგი მოყუასთა მათ თჳსთა, ორ დღე ელოდეს და არა იხილეს იგი, თქუეს ურთიერთას: გუალე და ვიხილოთ სალოსი იგი, რაჲძი იქმნა, ნუუკუე სნეულ არს.
    2.     და მი-რაჲ-ვიდეს საყოფელსა მისსა, პოვეს იგი: ქუეშე ძნასა მას ნასხლევისასა გარდაცვალებულ იყო.
    3.     და თქუეს ურთიერთას: აწ არღარავე ჰრწმენესა ყოველსა კაცსა, ვითარმედ უგუნური იყო ესე?
    4.     და სიკუდილიცა მისი აუწყებს ამას.
    5.     და აღიღეს ორთა მათ ერისგანთა თჳნიერ დაბანისა და თჳნიერ ჟამობისა წესისაებრ და მიიღეს იგი უცხოთა სამარესა და დაჰმარხეს იგი მას შინა.
    6.     და ვითარ იგი მიაქუნდა, თანა-წარვლეს სახლი ჰურიისაჲ მის, რომელი მის მიერ მონათლულ იყო.
    7.     და ესმა ჰურიასა მას ჟამობაჲ, რომელ არასადა ესმინა ეგევითარი, არცა სიმრავლჱ ეხილვა ეგევითარი.
    8.     განკჳრდა სიმრავლისა მისგან და ტკბილად ჟამობისა.
    9.     მაშინ გარდაიხედნა სახლით თჳსით, რაჲთა იხილოს, რაჲძი არს, და არარაჲ იხილა, გარნა ორნი იგი ოდენ კაცნი, რომელთა მიაქუნდა წმიდაჲ იგი.
    10.     და თქუა კაცმან მან: ნეტარ ხარ შენ, სალოსო, რამეთუ ოდეს კაცნი არა დაგხუდეს დაფლვასა შენსა მეტყუელად, ანგელოზნი დაგხუდეს.
    11.     მსწრაფლ შთამოჴდა და თჳსითა ჴელითა დაჰმარხა იგი და თქუა, რაჲ-იგი იხილა.
    12.     ესმა დიაკონსა იოვანეს სიკუდილი მისი, გამოვიდა იგი და სხუანი ვინმე მის თანა, სრბით მივიდეს ადგილსა მას, რომელსა დაჰმარხეს იგი, და არა პოვეს გუამი მისი, რამეთუ ღმერთსა აეღო იგი ქუეყანით.
    13.     მაშინ იქმნეს ვითარცა კაცნი, რომელთა ძილისაგან განიღჳძიან.
    14.     და თითუეული მათი იტყოდა, რომელ-იგი საკჳრველი ეხილვა.
    15.     და ყოველთა ცნეს, რამეთუ ნებსით მოესულელა თავი თჳსი.


39

     1.     ესე არს ცხორებაჲ და განგებაჲ სჳმეონ საკჳრველისა კაცისაჲ.
    2.     ესე არს სრბაჲ მისი ცად მიმართ, რომელ-იგი არა ჩნდა და მკუეთრ ყოველთაგან საცნაურ იქმნა.
    3.     აღვწერე ყოველი, რომელი მესმა საქმეთა მისთაჲ.
    4.     და მრავალნი საქმენი უქმნიან, რომელნი ჩუენ არა ვიცნით, და ესე, რომელი აღვწერე სარგებელად მკითხველისა და მსმენელისა.
    5.     ხოლო მას არა უჴმს ქებაჲ ჩუენი, და ვერცა შემძლებელ ვართ ქებად მისა, ვითარცა-იგი ღირს არს.
    6.     და ვითარ შეუძლოს კაცმან ქებაჲ ბაგითა ჴორციელითა, რომელ-იგი ცხონდებოდა ჴორცითა, ვითარცა უჴორცოჲ?
    7.     და ვითარ სიბრძნემან ენისამან თქუას მისთჳს, რომელმან-იგი სისულელითა სძლო ყოველსა სიბრძნესა?
    8.     ჭეშმარიტად არა ვითარ ღმერთი ხედავს, ეგრეცა კაცნი.
    9.     და არავინ იცის კაცისაჲ, გარნა სულმან, რომელი დამკჳდრებულ არს მის თანა.
    10.     არამედ გჳღირს ჩუენ, საყუარელნო, რაჲთა არა განვიკითხვიდეთ, ვიდრემდის მოვიდეს უფალი და გამოაცხადნეს საქმენი კაცთანი, და შევიწყნაროთ სწავლაჲ მისი, რომელმან გუაზრახა და თქუა: თავისა თჳსისათჳს ზრუნევდით და ნუ სხჳსა საქმეთა გამოეძიებთ, რამეთუ თითუეულსა თჳსი ტჳრთი ეკიდოს და მიიღოს სასყიდელი საქმეთა თჳსთაებრ მეუფისაგან ცათაჲსა, უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესგან, რომლისა არს დიდებაჲ, თაყუანისცემაჲ და ძალი თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.

1

     1.     ცხორებაჲ და განგებაჲ წმიდათა მამათაჲ სტეფანჱსი და ნიკონისი
    2.     ორნი მონაზონნი შემოვიდეს იერუსალჱმდ თაყუანისცემად წინაშე ჯუარსა ცხოველსმყოფელსა და იყოფოდეს ზოგად სენაკსა შინა იერუსალჱმს.
    3.     და სახელი ერთისაჲ მის სტეფანე და მეორისაჲ მის ნიკონ.
    4.     ხოლო ნიკონ იყო დიდისა ქალაქისა ჰრომისაჲ და სტეფანე – სხჳსა ქუეყანისაჲ.
    5.     და ვითარ გამოჴდა თუე ერთი, ჰრქუა სტეფანე ნიკონს: ძმაო, ვინაჲ გნებავს მისლვის?
    6.     ჰრქუა მას ნიკონ: ვინაჲცა ინებოს იესუ ქრისტემან, მუნცა წარვალ.
    7.     ჰრქუა მას სტეფანე: გნებავსა, უკუეთუმცა წარვედით უდაბნოდ მე და შენ ერთად და მუნ აღვაშჱნნეთ სენაკები: ერთი შენთჳს და ერთი ჩემთჳს, და ვჰმსახურებდეთ უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩუენისათა?
    8.     ჰრქუა მას ნიკონ: ცხოელ არს ქრისტე, ღმერთი ჩუენი, რამეთუ ესე მაქუს მეცა გულისსიტყუაჲ, ვინაჲთგან გამოვედ ქალაქით ჩემით და ამას ვეძიებ, რამეთუ გული-მითქუმიდა სურვიელად, რაჲთამცა ვიხილენ ძმანი იგი, რომელნი უდაბნოს გარე არიან.
    9.     ჰრქუა მას სტეფანე: მაშა აღდეგ ძალითა ღმრთისაჲთა და წარვიდეთ.
    10.     მაშინ თაყუანის-სცეს წინაშე ჯუარსა ქრისტესა ორთავე და განვიდეს უდაბნოდ, ვითარცა თქუეს, და იხილნეს მამანი და ძმანი ყოველნი და დაადგრეს მათ თანა სამ დღე და მერმე ითხოვეს მამათაგან, რაჲთა იყოფოდიან მათ თანა.
    11.     და ვითარცა ესმა მამათა, განიხარეს ფრიად და აღუშჱნეს მათთჳს სენაკები: ერთი სტეფანჱსთჳს და ერთი ნიკონისთჳს.
    12.     და შეუქმნეს მათ თითო სარკუმლები და მისცეს მათ ყოველი საჴმარი დაყუდებისათჳს, რაჲცა ჴმდა.
    13.     და შევიდა თითუეული თჳსსა სენაკსა, და შეაყენნეს თავნი თჳსნი.
    14.     ხოლო ძმათა დაყვნეს კარნი მათნი მათ ზეღა და წარვიდეს და მისცემდეს მათ პურსა და წყალსა და მარილსა, სარკუმლით შესცემდეს.
    15.     სამისა დღისა შემდგომად ითუალვიდეს.
    16.     და ესრჱთ იყო განგებაჲ მათი.
    17.     ხოლო ჟამსა მესამესა ილოცვიდეს ათორმეტითა ფსალმონითა და ეგრევე მეექუსესა ჟამსა ათორმეტითავე ფსალმონითა და კუალად მეცხრესა და სამწუხროსა ეგრევე ილოცვიდეს ათორმეტითავე ფსალმონითა.
    18.     ხოლო საზრდელსა რომელსა მიიღებდეს შემდგომად სამისა დღისა, კჳრიაკესა შინა ორგზის სამ-სამით იმარხვიდეს და ჰმსახურებდეს ღმერთსა ლოცვითა და მარხვითა და მღჳძარებითა ორმეოცდაშჳდსა წელსა.
    19.     ხოლო კართა მათთა არა განაღებდეს, გარნა ახუსებით-ახუსებამდე.
    20.     და ყოველნი, რავდენნი იყვნეს მათ უდაბნოთა და ადგილთა შინა, მოვიდოდეს მათა და იკურთხეოდეს მათგან.


2

     1.     და მრავალნი კურნებანი იქმნებოდეს მათ მიერ, და ეშმაკნი განჴდებოდეს და ვაებით წარივლტოდეს მათგან.
    2.     და უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე იდიდებოდა საქმეთა მათთა მიერ, ვითარცა წერილ არს: ნეტარ არს მის მონისაჲ, რომლისა მიერ უფალი თჳსი იდიდოს.
    3.     და ვითარცა იხილა ეშმაკმან, ვითარმედ მცხინვარებასა ნათლისასა უძლევიეს, და ყოველი ძალი მისი დაჴსნილ არს, მოუწოდა გუნდთა მოყუასთა მისთასა და ჰრქუა მათ: რაჲ-მე უკუე უყოთ იმათ, რომელთა მიერ ძლეულ ვართ, რამეთუ განაქარვეს ყოველი ძალი ჩუენი და ამაო იქმნნეს საქმენი ჩუენნი?
    4.     მოვედით და ბრძოლა-უყოთ მათ, ნუუკუე შეუძლოთ დაჴსნად გზათა სიმართლით სლვისა მათისათა.
    5.     ხოლო ჟამი იგი იყო ზატიკობისაჲ, და კარნი სენაკებისა მათისანი განღებით იყვნეს წესისაებრ მათისა ახუსებისათჳს ჩუეულებისაებრ მათისა, და სხდეს სენაკებთა თჳსთა.
    6.     ხოლო სტეფანე აღიღო „ცხორებაჲ მამისა ანტონისი“, განაღო და იკითხვიდა მას შინა.
    7.     და ვითარ იკითხვიდაღა იგი მას შინა, აღიხილნა ნიკონ თუალნი თჳსნი და მიხედნა და იხილა სტეფანჱს თანა დედაკაცი ჭაბუკი, ეხუეოდა და აკოცებდა.
    8.     მაშინ იცვალა გონებაჲ ნიკონისი მოყუარისა და საყუარელისა მიმართ და ჰრქუა რჩეულსა მას სტეფანეს: ჵ, ძმაო მტყუვარო და მეძაო, რომელი იმოსები გარეშჱთ სამოსლითა ცხოვართაჲთა და შინაგან – მგელ მძჳნვარე მტაცებელ.
    9.     და მიხედნა სტეფანე ნიკონს და იხილა კუალად მანცა დედაკაცი, მჯდომარჱ მარცხენით ნიკონისა.
    10.     ხოლო სტეფანე მიუგო და თქუა: ვაჲ ჩემდა შენ მიერ, ვითარ დავლიენ ჟამნი წელთა ჩემთანი შენ თანა და მე ვჰგონებდი, ვითარმედ ქრისტეანესა თანა დამკჳდრებულ ვარ, და არა უწყოდე, ვითარმედ ცუდად წოდებულ იყო სახელი ქრისტესი შენ ზედა.
    11.     ვაჲ მე, საყუარელო შენ გამო, ანგელოზო უსხეულოო, ვითარ იძლიე გულისთქუმითა დედათაჲთა!
    12.     ვაჲ ჩემდა შენ მიერ, არწიო შუენიერო, ვითარ დაგჴდეს ფრთენი შენნი და მოუძლურდი!
    13.     ვაჲ მე, მოყუასო ჩემო, ვითარ განშორებულ იქმენ ჩემგან საუკუნოდ.
    14.     ვაჲ მე, ზღუდეო მაღალო და დიდო, ვითარ აღიძარ და დაეცი საფუძველითურთ!
    15.     ვაჲ მე, გურიტო უმანკოო, ვითარ შეგიძლო გუელმან სიფრთხილითა მისითა!
    16.     ვაჲ მე, ხეო ტკბილო, ვითარ შეგემთხჳა ქარი ფიცხელი, და აღიფხურნეს ძირნი შენნი, და შთაჰვარდი სიბნელესა!
    17.     ვაჲ მე კჳპაროზსა მაღალსა, ვითარ შეგმუსრა ქარმან სასტიკმან.
    18.     ვაჲ მე, წყაროო ტკბილო, ვინ შეგაზავა შენ სიმწარჱ და აღმრღუეულ იქმენ!
    19.     ვაჲ მე, უხუცჱსო ჴელოვანო, ვითარ დაგეძინა, და წარჴდეს ყოველნი საქმენი შენნი!
    20.     ვაჲ მე, წმიდაო და მართალო, ვითარ იძლია და წარჴდა გჳრგჳნი იგი შუენიერი.


3

     1.     ვაჲ მე, მენავეთმოძღუარო, გონიერო ჴელოვანო, ვითარ გაცთუნეს შენ ღელვათა, ვიდრემდის შეიმუსრა ნავი შენი!
    2.     ვაჲ მე, წმიდაო და მგალობელო, ვითარ იქმენ ბაგინ საეშმაკო!
    3.     ვაჲ მე, ტაძარო მეუფისა მაღლისაო, ვითარ იქმენ სადგურ ეშმაკთა!
    4.     ვაჲ მე, მოწაფეო იესუ ქრისტესო, ვითარ იქმენ სამკჳდრებელ ეშმაკთა მთავრისა!
    5.     და ვითარცა ესმა ესე ნიკონს სტეფანჱსგან, მიუგო და ჰრქუა: რაჲსა მაგინებ მე, ძმაო?
    6.     რაჲ უკუე ვყავ ბოროტი წინაშე შენსა, და მაგინებ მე?
    7.     აჰა ესერა ორმეოცდაშჳდი წელი არს ჩემი, ვინაჲთგან არღარა გამოსრულ ვარ სენაკით ჩემით შენდა, და არცა შენ ჩემდა.
    8.     ჰრქუა მას სტეფანე: არა გრცხუენის და არცა გეკდიმების მაგისგან, რომელი გიზის გუერდით და გეკოცნების და გეხუევის, ჵ, მეძაო და ბოროტისმოყუარეო!
    9.     ჰრქუა მას ნიკონ: მე მეტყჳა მეძვად?
    10.     გრცხუენოდენ შენ დედაკაცისა მაგისთჳს, რომელი შეგიტკბობდა და გეკოცნებოდა!
    11.     ხოლო სტეფანე გარდამოუჴდა სენაკით თჳსით ნიკონს და შეუჴდა ცემად მჯიღითა და ფერჴითა.
    12.     და იცემებოდეს ურთიერთას და აგინებდეს ერთიერთსა.
    13.     და რამეთუ სამართლად ჭეშმარიტად ეხილვა ნიკონს დედაკაცი სტეფანჱს თანა, და ეგრევე მასცა ეხილვა ნიკონს თანა, და ორნივე სამართალსა ზედა ჰბრძოდეს ერთიერთსა, ვითარცა-იგი თქუა ბარსენარაქ ბრძენმან, ვითარმედ: ჰბრძოდე ჭეშმარიტებისათჳს ვიდრე სიკუდილმდე, რამეთუ უფალი ჰბრძოდის შენ წილ.
    14.     ხოლო სტეფანე წარვიდა მამათა თანა, რომელნი იყვნეს უდაბნოს გარე, და ვიდრე ალექსანდრიადმდე მიიწია და აუწყა მათ ყოველივე, რაჲცა იყო.
    15.     ხოლო მამანი ფრიად მწუხარე იქმნნეს ნიკონისთჳს, თუ ვითარ იძლია.
    16.     ხოლო იგინი შეკრბეს და წარვიდეს წმიდისა ამბა ათანასი ალექსანდრელ ეპისკოპოსსა თანა და აუწყეს საქმჱ იგი, რომელი იყო შოვრის სტეფანჱსსა და ნიკონისსა.
    17.     ხოლო პატრიაქმან დააყენნა მის თანა ძმანი იგი და მამანი, ვიდრე ექუს დღედმდე, და ევედრებოდის ღმერთსა ამის საქმისათჳს.
    18.     ხოლო ნეტარი ნიკონ, ვინაჲთ დღითგან განვიდა ნეტარი სტეფანე მისგან, არა ჭამა და არცა სადა შესუა, არამედ ლოცვით და მარხვით და ტირილით დგა წინაშე ღმრთისა.
    19.     ხოლო ამბა ათანასი შეკრიბნა ყოველნი ეპისკოპოსნი ეგჳპტისანი და ყოველნი მამანი, რომელნი იყვნეს მუნ, და წარვიდეს მონასტრად ნიკონისა და სტეფანჱსა.
    20.     ხოლო ნიკონ პოვეს ვითარცა მკუდარი რაჲ, დამჭნარი პირი მისი მწუხარებითა და ტირილითა და ლოცვითა და მღჳძარებითა.


4

     1.     მით დღითგან ვიდრე მოსლვადმდე მათა ოცდაერთსა დღესა და ღამესა არაჲ ჭამა და არცა რაჲ შესუა მწუხარებისაგან ძმისა თჳსისა სტეფანჱსთჳს.
    2.     და ვითარცა იყო დღჱ ხუთშაბათი, დასხდეს ეპისკოპოსნი სმენად სიტყუათა სტეფანჱსთა და ნიკონისთა.
    3.     ჰრქუა ამბა ათანასი ეპისკოპოსმან სტეფანეს: რაჲ იხილე წმიდისაჲ ამის?
    4.     მიუგო სტეფანე და ჰრქუა: კეთილად სთქუ.
    5.     წმიდად გარეშე ჰმოსიეს სამოსელი ცხოვართაჲ სიმდაბლისაჲ, ხოლო შინაგან – მგელ მტაცებელ, და კუალად მეცა მაცთუნა, ვინაჲთგან დამსუა მის თანა ამას ადგილსა ორმეოცდაშჳდსა წელსა.
    6.     ჰრქუა მას ეპისკოპოსმან: რაჲ საქმჱ იხილე მის თანა?
    7.     სტეფანე თქუა: ვიხილე იგი, რამეთუ დედაკაცსა შეიტკბობდა და ეკოცნებოდა.
    8.     ჰრქუა ეპისკოპოსმან: იყო შენ თანა სხუაჲ, რომელმან წამოს, ვითარმედ იხილე იგი დედაკაცისა კოცნასა?
    9.     სტეფანე თქუა: არავინ მაქუს მოწამჱ, გარნა იესუ ქრისტე, რომელ-ესე ვჰმსახურებ მე, ვინაჲთგან ვარ ვიდრე დღენდღელად დღედმდე.
    10.     ეპისკოპოსმან ჰრქუა: რაბამი გაქუს, ვინაჲთგან აქა იყოფით?
    11.     ჰრქუა მას: ორმეოცდაშჳდი წელი.
    12.     ჰრქუა ეპისკოპოსმან: იხილე ოდესმე იგი დედაკაცისა თანა ზრახვასა ამისა გარეშე?
    13.     ჰრქუა მას: არა მიხილავს არაოდეს ესევითარსა საქმესა მოქმედად, ვითარ დღევანდლამდე, და ნეტარ, თუმცა დღესცა არა მეხილვა.
    14.     ჰრქუა ეპისკოპოსმან ნიკონს: ჭეშმარიტსა იტყჳს მოყუასი ესე შენი შენ ზედა ანუ არა?
    15.     მიუგო ნიკონ და ჰრქუა: პირველად ძმაჲ და მოყუასი იყო ეგე ჩემი, ხოლო ამიერითგან, ვინაჲთგან ტყუვილით ცილი თქუა ჩემ ზედა, რომელი-იგი არა იხილა, არა არს იგი ძმაჲ ჩემი და არცა მოყუასი.
    16.     გარნა მე სამართალსა ვიტყჳ წინაშე უფლისა, რომელი ხედავს ხილულთა და უხილავთა, რამეთუ ვიხილე მე დედაკაცი, მდგომარჱ მის თანა, იკოცნებოდეს და შეიტკბობდეს ურთიერთას.
    17.     ხოლო ჴორცნი ჩემნი წმიდა არიან ბილწებისაგან.
    18.     და ვინაჲთ დღითგან მოვედი ამას ადგილსა, არა მიხილავს დედაკაცი, გარნა იგი ხოლო, რომელი ვიხილე კოცნასა ამის მეძავისა თანა, რომელმან შემოგკრიბნა თქუენ ამას ადგილსა.
    19.     და ვითარცა ესმა სტეფანეს, განრისხდა გულისწყრომითა ფიცხლად და შეკრიბა შეშაჲ ფრიადი და აღაგზნა ცეცხლი წინაშე ეპისკოპოსთა მათ და შევიდა მას შინა და დადგა ზედა საჴუმილსა მას და იტყოდა ჴმითა მაღლითა: იესუ ქრისტე, უფალო მართალო, უკუეთუ არა მიხილავს ნიკონ დედაკაცისა თანა ამბოვრის-ყოფით კოცნასა სენაკსა შინა მისსა, შთამჴადე ცეცხლსა ამას შინა, და ნუმცა აღმოვალ მისგან!
    20.     და დაადგრა სტეფანე ცეცხლსა მას შინა ზე-მდგომარჱ ვითარ სამ ჟამ ოდენ და არა დაიწუა.


5

     1.     და ხედვიდა აღმოსავალით და ჴელნი თჳსნი განეპყრნეს სახედ ჯუარისა და ილოცვიდა გულსა შინა თჳსსა ღმრთისა მიმართ.
    2.     ხოლო ეპისკოპოსთა მათ და მამათა იწყეს გინებად ნიკონისდა და ეტყოდეს: ვაჲ არს შენდა, ნიკონ, რამეთუ ცილი დასდევ სტეფანეს ტყუვილითა შენითა, მოაკუდინე იგი ენითა შენითა, და აჰა ესერა ღმერთმან იჴსნა იგი ცეცხლისა მისგან, და არა დაიწუა, ამისთჳს რამეთუ დაიცვნა ჴორცნი თჳსნი წმიდად წინაშე უფლისა თჳსისა შეუგინებელად და ურცხჳნელად.
    3.     და ვითარცა იხილა ნიკონ სტეფანე, მდგომარჱ ცეცხლსა მას შინა და რამეთუ არა დაიწუა, შეშინდა მამათაგან: ნუუკუ ქვაჲ დაჰკრიბონ მას და ცეცხლსა მას შთააგდონ იგი.
    4.     მაშინ ღაღატ-ყო წინაშე ყოვლისა მის ერისა და თქუა: იესუ ქრისტე, რომელი ეჩუენე ბაბილონს სუსანაჲსთჳს უბრალოჲსა და მოუვლინე შენ მცირჱ იგი წინაწარმეტყუელი შენი დანიელ, და იჴსნა იგი უმჯავროებისა და სიკუდილისაგან, უკუეთუ მე ცილი დავსწამე ძმასა ჩემსა და თუ არა ვიხილე იგი დედაკაცისა თანა ხუევნასა და ამბორის-ყოფასა, შთამჴადე ცეცხლსა ამას შინა და ნუ აღმომიყვანებ ცოცხლივ მისგან!
    5.     მაშინ შევიდა ცეცხლსა მას შინა და დაადგრა ძმისავე თჳსისა თანა შოვრის ცეცხლსა მას შინა და არა დაიწუა, არამედ ორნივე ერთად დგეს ცეცხლსა მას შინა მსგავსად ყრმათა მათ, და არა შეეხო მათ ცეცხლი იგი ყოვლადვე არცა სამოსელსა მათსა და არცა თმასა მათსა.
    6.     ხოლო პირნი მათნი იქმნნის, ვითარცა პირნი ანგელოზთა ღმრთისათანი.
    7.     ხოლო ეპისკოპოსნი და მამანი განკჳრვებულ იყვნეს და იხარებდეს სიხარულითა დიდითა.
    8.     და ღაღატ-ყვეს და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელმან ყო ესევითარი საკჳრველი მათ მიერ.
    9.     და ვითარ დგეს წმიდანი იგი ცეცხლსა მას შინა, არქუეს ეპისკოპოსთა მათ: ილოცეთ და ევედრენით წინაშე მჴსნელისა ჩუენისა იესუჲსა და ჩუენცა თქუენ თანავე, რაჲთა გჳჩუენოს ჩუენ, რომელმან ესე საქმჱ ქმნა ბოროტი თქუენ შოვრის.
    10.     მაშინ ილოცვიდეს წმიდანი იგი ცეცხლსა მას შინა მდგომარენი და იტყოდეს: იესუ, მაცხოვარო სოფლისაო, იესუ, სასოო განწირულთაო, იესუ, ცოდვათა მომტევებელო, იესუ, მკუდართა განმაცხოველებელო, იესუ, ჴელის-ამპყრობელო მონათა შენთაო, რომელნი ბოროტსა შინა დაინთქმოდიან, იესუ, მწუხარეთა მახარებელო, იესუ, რომელი მოგზაურ ექმნები მონათა შენთა ყოველსა ადგილსა, იესუ, გჳრგჳნთა მომნიჭებელო წმიდათა შენთა მჴნეთაო, იესუ, სიკუდილისა დამთრგუნველო და მომაკუდინებელო, იესუ, ჯოჯოხეთისა შემმუსრველო, იესუ, ეშმაკისა მარცხუენელო, იესუ, მტერისა შემმუსრველო, იესუ, ბოროტისა განმაქარვებელო, იესუ, დამთრგუნველო გუელისაო.
    11.     იესუ, დამწუველო ვეშაპისა მის დიდისაო, იესუ, შემომკრებელო ამის კრებისა წმიდისაო – სადიდებელად შენ ღმრთისა გამოაცხადე ძალი შენი დღეს და აღმოგჳყვანენ ცეცხლისა ამისგან და შთააგდე მას შინა მტერი ჩუენი, რაჲთა ვიხილოთ დაწუვაჲ მისი!
    12.     და მასვე ჟამსა შინა გამოვიდა ჴმაჲ, ღაღადებდა მსგავსად დედაკაცისა კბილთა ღრჭენით და თქუა: ქუესკნელისაგან ქუეყანისა განვიდევნე, და სახელმან ქრისტესმან შემკრა და მომიყვანა აქა.
    13.     და მე ვარ ეშმაკი.
    14.     და დაადგრა ცეცხლსა მას შინა მსგავსად თხისა მურტისა და ჴმა-ყო ჴმითა მაღლითა და თქუა: მე ვარ მანივთებელი ბოროტისაჲ.
    15.     და თუალნი მისნი მსგავს იყვნეს ორთა სანთელთა აღნთებულთა, და ალი გამოვიდოდა პირისა მისისაგან, და კბილთა თჳსთა იღრჭენდა და ხედვიდა ყოველსა მას ერსა.
    16.     და ღაღატ-ყვეს ყოველთა მამათა და თქუეს: დიდებაჲ შენდა, ღმერთო.
    17.     რამეთუ ჰყავ ნებაჲ მოშიშთა შენთაჲ და დააგდე ეშმაკი ქუეშე ფერჴთა მათთა, რამეთუ დაუტევეს ყოველივე და შენ მხოლოჲ შეგიყუარეს.
    18.     და იყო მაშინ სიხარული დიდი მამათაჲ, და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს: არაოდეს ყოფილ არს ქუეყანასა მას ეგჳპტისასა ესევითარი საკჳრველი.
    19.     ხოლო ყოველი კრებული ერისაჲ მიიღებდეს მათგან სარწმუნოებით ევლოგიასა სამოსლისა და თმისა მათისაგან საკურნებელად და დაადგრეს მუნ სამ დღე.
    20.     ხოლო ძმანი იგი იხარებდეს და მხიარულ იყვნეს და იღჳძებდეს და ჰმადლობდეს მჴსნელსა, რომელმან უჩუენა მათ ჴსნაჲ მოხათა თჳსთაჲ სამართლად.


6

    1.     და მესამესა ღამესა გამოეცხადა უფალი წმიდასა ამბა ათანასოს და ჰრქუა მას: დაადგერ აქა შენ და ერი ესე, რაჲთა დაჰმარხნეთ რჩეულნი ესე, რომელთა აღასრულეს ნებაჲ ჩემი და მმსახურეს გონებითა კეთილითა ორმეოცდაშჳდ წელ, რამეთუ მნებავს მათი მოყვანებაჲ ჩემ თანა, რაჲთა არა იყოს ბიწი გუამთა შინა მათთა, რამეთუ შემიყუარეს და შეიყუარეს მამაჲ, რომელ არს ცათა შინა.
    2.     ხოლო რაჟამს დაჰმარხნე იგინი, მერმე გამოირჩიენ ორნი ბრძენნი ბრძენთა ამათგან ძმათა და შეიყვანენ იგინი ადგილსა მათსა, რაჲთა მმსახურებდენ.
    3.     და შემდგომად სამისა დღისა ჰრქუა სტეფანე ამბა ნიკონს, რამეთუ: ვიხილე ღამესა ამას კაცი მოხუცებული და ემოსა სამოსელი ბრწყინვალჱ და მრქუა მე: მოვედით მონასტრად, რამეთუ მნებავს სიყუარულისა დიდისა ყოფად ხვალე თქუენ თანა ჰრქუა მას ნიკონ: გუალე, წარვიდეთ, ძმაო, სიხარულით, რამეთუ ბერი იგი, რომელი იხილე, ამბა ანტონი არს კურთხეული და ჰნებავს სულთა ჩუენთა მიყვანებად და შემიყვანებს ჩუენ, ვინაჲცა-იგი თავადი იყოფის მუნ.
    4.     ხოლო იგინი მაშინ აღდგეს, ილოცეს და თითოეული თჳსსა სენაკსა შევიდეს და დაჯდეს.
    5.     და მას ღამესა ჰმსახურეს უფალსა წესისა მათისაებრ და დაწვეს და დაიძინეს.
    6.     ორთავე ჟამსა შინა ერთსა შეჰვედრნეს სულნი მათნი ჴელთა შინა უფლისათა, ხოლო ძმათა აღიმსთუეს განთიად და პოვნეს აღსრულებულნი სენაკებსა შინა მათსა.
    7.     და იყო ხილვაჲ პირთა მათთაჲ მსგავსად ვარდისა შუენიერისა.
    8.     და დაადგრეს მამანი სამ დღე მათ ზედა გალობით და მერმე დაჰმარხნეს გუამნი მათნი წმიდანი მუნვე.
    9.     ხოლო ამბა ათანასი ეპისკოპოსი უთხრობდა მამათა, რომელი-იგი უბრძანა მას ქრისტემან, და გამოარჩივნა ორნი ძმათაგან და დასხნა მათსა სენაკებსა ერთი სტეფანჱსა ნაცვალად და ერთი ნიკონისა წმიდათა მათ საყოფელთა შინა და დააყუდნა, ვითარცა-იგი უბრძანა მას ქრისტემან, უფალმან ჩუენმან.
    10.     და დაწერა ცხორებაჲ ესე და დადვა ამბა ათანასი ალექსანდრელ წმიდამან პატრიაქმან, რაჲთა იყოს მათ თანა ყოველთა ძმათა, რომელნი იკითხვიდენ მას შინა, გონიერად ეკრძალებოდიან ეშმაკსა და ყოველთა საფრჴეთა მისთაგან და ადიდებდენ ღმერთსა, რომელმან მოსცა ძალი მონათა მისთა, რომელნი ესვიდეს მას ყოველსა ჟამსა, რამეთუ მისი არს სუფევაჲ და დიდებაჲ და პატივი და ძლიერებაჲ და მადლობაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.
    11.     ითარგმანა ცხორებაჲ ესე წმიდათა მამათაჲ წმიდისა მამისა ჩუენისა საბაჲს ლავრასა.