სვემ მიწვიმა მანანა:

მომივლინა მან ანნა;

მას თან მოჰყვა მანანა.

მინანავა მან ნანა.

ეს სოფელი, სამყო ძნელი, მჩვენებელი ჭმუნვის ალთა!

რა ვიშვებით, მყისვე ვსტირით, ვით წინად მგრძნი მომავალთა,

მოვიზრდებით წიგნის კითხვით, არ გაგვიშრობს მწვრთნელი

თვალთა,

ჟამი გვიროკს, იგი გვიძახს: შეუდექით სიბრძნის კვალთა.

რა ჰასაკსა შევალთ, ახლად ჭირი უფროს გვემრავლების!

თვალი გულს ჰსცვლის, გული გრძნობას, გრძნობა ტრფობას

ემსჭვალების;

სახე რამე საყვარელი დაგვატყვევებს თვისებრ ნების,

და გლახ შეგვიქმს პატიმარად, მკვნესარად და მთქმელად ვების.

ოდეს შევალთ ხანსა სრულსა, მაშინ კვლავცა სხვა გვაქვს წუხვა:

არა ვკმაობთ საკმაოთა, ნდომა ჩვენი უზომ, უხვა,

გვსურს დიდება, გვსურს პატივი, გვსურს სახელის განთქმა, ქუხვა;

რა ვერ ვპოვებთ საწადელსა, შეგვექმნების შურით ჭმუხვა.

ოდეს წელთა ტვირთვის ზიდვით ქედსა მშვილდებრ მოვიხრებით,

ყოველთავე მოვძაგდებით, ზნე გვეცვლების გრძნობის კლებით;

სიკვდილისა წინამძღვარად მოვლენ სენნი მახვილ ღებით,

მათგან ერთი გვცემს და გვეტყვის: “ახით ნაშვნო, მოკვდით ვებით!”

შენს ღირსებასა ნატრულობენ ყოვლნი ქალნია,

იტყვიან: თუმცა გვაქვნდეს ჩვენცა მისნი თვალნია!

ალვისა ტანი, მალოვანი ვერ ვიცანია,

ლერწმად ახატოს, ვინც დახატოს მისი ტანია,

ლაშ-ლოყა ლბილნი, მკლავნი წვრილნი, შავნი თმანია,

სადაფ მჩაგვრელად ფერი ვლიან ბროლ ფიქალნია.

უკეთუ მოვსთქვა მე რაცა შენ გეფერებიან,

ნუ თუ სხვა მნათნი შურითა დამემტერებიან,

ისარს მტყორცნიან გულ მესისხლედ აღმეგზნებიან!

მარიხი იტყვის, გულნი კრულნი არ მეხსნებიან,

თუმც ამას ვეღარ დაინახვენ ჩვენნი თვალნია.

ტანად სარო ხარ, ვარდებრ ღაწვნი შენნი ლბილობენ,

დალალ თმაშია გიშრის ბეწვნი ხშირად ყრილობენ,

ვაჰ, ძუძუ-მკერდი, კოკობ-ვარდი ნაზად შლილობენ,

და შენნი მნახნი ქართველ-კახნი შენზედ ცილობენ, -

სხვათ არ ვახსენებ, თორემ მათაც დასწვამს ალნია.

ალვად ნაზარდი, ყოვლ გზით მარდი, წყნარად მქცეველი,

ექმნეს მას დარად, ვის ნადარად უჩნს შენგან ველი,

საროს ტანისთვის დაგვეკარგვის სასუფეველი,

ნდომით ვიქნებით დღე და ღამე ცრემლის მკარგველი,

რეტი დაესხმის, ვის არ ესმის მისი ხმანია.