იკორთა! -

            ცრემლი რათ დამიგორდა,

კრთის იკორთაში გმირთა ნათელი...

თითქოს მიწიდან ამოდის სხივი,

იისფრად ღვივის,

ვარდისფრად ღვივის...

ვხედავ, აჩრდილებს თითქოს სიზმარში,

ხმალაწეულნი        

მოდიან მარშით, -

შალვა, ელიზბარ, ბიძინა... სხვანი...

შავს მუზარადზედ იელვებს ხმალი

გამოსახსნელად აკვნის ბავშვისა...

მიგორავს თავი ყიზილბაშისა...

................................................

იკორთა!

            მკერდი ვინ დამიკოდა?


1965 წ.

სამშვილდე...

სამშვილდე -

წინაპართ სიმაგრე...

რამდენი გამშვიდე,

            გულო, დამშვიდდი,

ემაგრე...

ემაგრე...

 

მაგრა დგას...

მაგრა დგას...

ისევაც... ისევაც...

კვლავ იკრებს არაქათს,

კვლავ ღონით ივსება...

 

ჩვენ გვახსოვს, მამათა

ტერფიცა, ფერფლიცა...

აჩრდილებს ამაგდარს

შევფიცავთ...

შევფიცავთ...

ვიქნებით,

ვიქნებით,

ჩვენ მეტის ამშენი,

აზრებით, ფიქრებით,

ცად ვარსკვლავთ გამშლელი...

 

სამშვილდე...

            სამშვილდე -

წინაპართ სიმაგრე...

რამდენი გამშვიდე,

            გულო, დამშვიდდი,

ემაგრე...

ემაგრე...


1965 წ.

ხან სევდიანი წარსულისაც თუ ვარ მხედარი,

შორეულ ელვამ თუ კალამი დამისხიურა, -

მე გულს მესობა წინაპართა შემოხედვანი,

უწყალო მზერა მე მამოწმებს ყოველდღიურად!

 

ორპირ მახვილის უბასრესი გამკვეთელობით

შუა გამიყო სისასტიკით სული და ტვინი, -

მე აღარ ვიცი, სახლი ჩემი ვამკევ ხელობით,

თუ შეურაცხვჰყავ...

            ეს ლექსია, თუ ფარატინი?

 

მწარედ მაწუხებს,

მამარწუხებს სიშიშვლე ძნელი!

სამშობლოს კოშკის გამოვდექი უღონო მცველი!..

დღითა თუ ღამით, მაინც ნობათს არ დავცდენილვარ,

ვდგევარ,

აჩრდილნი, სადაც ხმლებით გადაწვენილან...


1965 წ.