გაერთფეროვნდა სამყაროს ფერი,
თითქოს მივაპობ მუქ რძისფერ ნისლს,
მე აღარ ვიცი ვისთვისა ვმღერი,
ნელ-ნელა ჩემი სიმღერაც მღლის.
არ ვერიდები სიმთვრალეს, ვსვამ,
არ ვერიდები სიცივეს, წვიმს,
არ ვერიდები არც თოვლს, არც ქარს,
მაგრამ სულს მაინც რაღაცა ჭირს...


26.04.2007

შუაღამეა, დაძინება კი არ მინდა მაინც,
ნეტავი რით ვერ გავურბივარ უსაზღვრო ფიქრებს?
სულ მალე ალბათ გაფითრდება სიბნელე ღამის,
და მერე ალბათ დილის ძილი მაინც ჩამითრევს...
თუ დამეძინა, მოვწყდები ალბათ დროებით მიწას,
და მერე სულიც ვერ აღიქვამს მშვენებას დარის,
როგორ არ მინდა, დამათენდეს უგონოდ მძინარს,
როგორ არ მინდა, დილას შევხვდე ნახევრად მკვდარი.
შუაღამეა, ვიცი, მაგრამ მინდა სიფხიზლე,
მე მძულს მათიშვა გონებისა წუთითაც თუნდაც,
არ მესმის კაცის, სიმთვრალიდან ძლივს რომ იღვიძებს
და ისევ ღვინით დროებითი სიკვდილი უნდა.
მე მიყვარს ფიქრი, დაკვირვება და ისევ ფიქრი,
მიზვარს ძიება და დაჭიმვა გონების ძაფის,
არ მინდა ძილი, მცირე ხნითაც არ მინდა ძილი,
მინდა ფხიზელი შევეგებო ცხოვრების ძახილს.


26.04.2007

ბევრი ტკივილი ამიტანია და დამიღვრია უაზროდ ცრემლი,
ბევრი სიცივეც დამინახია, დამუნჯებულა დგეს გული ჩემი,
თურმე ყოველი მცდარი აზრია, რაც კი არსებობს სიტბოს შესახებ,
ნეტავი სიკვდილს აღარ მაცლიან??? ან ამ ცხოვრებას რად შევესახლე???
და ეს ცრემლებიც სიმწრის ნამია, ნამი, რადგანაც გამიშრა წვიმა,
ისევ ჩემს სულთან ბროლის ჯამია, ეს დროც უაზროდ შორს გაიჭიმა,
სითბოთი გული ღვინით ჯამია და გამოვცალო ფიალა მინდა
ჩემს მოსასმენად არვის სცალია, დგეს სადღეგრძელო უსიტყვოდ ითქვა...


26.04.2007