მიყვარს, ყანაში როცა მიდიხარ,

მიყვარს ვენახში თუთის დარხევა,

როცა გაისმის ქართლში გვრიტის ხმა

და გაზაფხული გაიჩარხება.

 

მიყვარს მთებიდან ნათქრიალები

ბარში ნიაღვრის ღვართა გალობა,

როცა სიმღერით ხეებს ქალები

შეესევიან ახალბალობას...

 

მიყვარს მშუქარი ვაზის ყვავილი,

ხეს რომ ფოთოლი დაეწმინდება,

როცა ოცნებით ყანას გავივლი,

ყანის სიწმინდე როს მომინდება.

 

მომელანდება სხვა სიხარული,

დაუღალავი მისი მშვენება,

და ლურჯი ზეცა მტრედისმხარული

გულზე ნათელით დამესვენება.


1928 წ.

ამოითეთრა კავკასიონმა...

ცივგომბორიდან კახეთს დავყურებ,

თითქოს თავს ოქრო გადამაყარეს,

ვარ თეთრ ვაშლის ქვეშ გაღვიძებული.

 

ალაზნის ველი - ხოხობის ყელი,

კახეთის მთები... მოდი, მომკალი!

შენ მეძახოდი, თუ შრიალებენ

ალვის ხეები წინანდალისა?..

...................................................

 

შორს ალავერდის გედი მისცურავს...


1928 წ.

გადაივლიან ღრუბლები,

დაჰყრიან ოქროს ქვიშასა;

წავა ლექსი და წაიღებს

ახალგაზრდობის ნიშანსა!

 

გაჰყვება ცრემლის საგზალი,

თმებიდან ერთი ჭაღარა;

წავა, ის ტალღაც გაშრება,

გუშინ რომ განიაღვარა!

 

წავა და არ დაბრუნდება

დაფეთებული ჯერანი;

იმ ღამის თრთოლა თან წაჰყვა,

იმ დილის გულის ძგერანი!

 

ან რისთვის უნდა დაბრუნდეს,

მე ვეღარ მნახავს მზიანსა;

ახალგაზრდობა თუ უნდა,

უჯობს გადაჰყვეს ნიავსა!

 

ვაი, რომ ერთხელ დაგრეკავს

და მერე შეგრთავს ქვიშასა!

წავა ლექსი და წაიღებს

ახალაზრდობის ნიშანსა...


1928 წ.