შუამთას ვნახე, - ალექსანდრე ჭავჭავაძის

საფლავზე კახელებს ხილი გაეფინათ.

 

ვნახე, პოეტო, შენი საფლავი,

ზედ გაეფინათ ნობათის ხილი -

კახეთის სიტკბო, ტუჩის მთაფლავი,

ჩამოკრეფილი ოქროვან დილით.

 

შენც სიტკბო იყავ და მით განიშნეს

შენი ლექსების ღირებულება.

გიყურებ შორით, სიტკბოს არ იმშვნევ,

თუმც წინანდალი გებულბულება.

 

მწარ დროს სცხოვრობდი, ქვა გაკაფინეს,

შავმა ვეშაპმა ჩაგასო კბილი;

მაშინ რომ გაკლდა, მისთვის გაფინეს

დღეს, შენ საფლავზე, სალბუნად, ტკბილი...


1927 წ.

პოემის შესავლიდან: საზანდრისათვის

 

მასპინძელი:

 

- კარს საზანდარი მოგვადგა

რა გავიტანოთ, რა გვაქო,

- დაუსხით რქაწითელისა,

ხოხობი ჩავატაბაკოთ...

           

- ყელი თუ ჩამაჭრებია

და ხილი მოაპრიანა,

- ხონჩა ვარსკვლავით გაუვსეთ,

დანაც მიართვით პრიალა!

           

საზანდარი:

           

- „მიწურვილ იყო ზაფხული

ქვეყნად ამოსვლა მწვანისა,

ვარდის ფურცლობის ნიშანი

დრო მათის პაემანისა“!..

           

სიტყვავ დაისხი ზურმუხტი;

პირველი ნამეხარია!

გადაწვენილი ვაზივით

გავშლილვარ, გამიხარია!

           

საკახეთურო ღრუბლებო,

სამგორს ადუღეთ ვარდები!

მთვარევ, იორში დაწექი;

კალმახებს შეუყვარდები!

           

შენი ჭირიმე გამზრდელო,

- წნორით დაწნული აკვანო.

- შენ, ბიჭო უტრუხუნეო,

ლექსები გამოვაქანოთ!


1927 წ.

ზეთის მდინარედ მტკვარი დიოდა,

და გადუღებლივ წვიმდა ნაცარი,

ეკიდათ ღრუბლებს სისხლის ბაწარი,

შემკრეს და ვეღარ გამოვიარე,

სისხლის ტალახში ვერ გავასწარი!

 

და მეხი მეხზე დაბეჭებული

სჩეხავდა ზეცას, არტყავდა ალი,

ნალეწ ქალაქის ბჭეზე ცვიოდა

სარაცინების ნაჭედი ხმალი,

და გაძირებულ უფსკრულებიდან

თვალგულგავარდნილს მესმოდა ხმანი...

 

ვისმენდი სიტყვას პირველად უსმენს,

დნებოდა ხორცი, ვით ცეცხლზე ცვილი,

აჰა, დამლურსმეს,

„და კვართსა ზედა იყარეს წილი“!


1927 წ.