ღრუბლები ჰგვანან ლაფიან ჩვარებს,

მარტის ქარები მიაქანებენ;

ტყვეები მიჰყავთ იანიჩარებს,

ელოდებიან იალქანები...

 

იალქანებო! რა გეჩქარებათ,

ერთს გადავხედავ სამშობლო მხარეს,

ვაკოცებ მიწას, დედას მწუხარეს!

გინდ ამომართვით მერე ბეჭები

და გინდ მიმეცით გენიის ხანძარს!...

 

ეს მეხრეები - ქართლის ბიჭები

ხვალე ჰნახავენ ალჟირის ბაზარს!...


1923 წ.

შენ ყელგამოჭრილს ჰგევხარ ჯეირანს,

მეუცნაურა შენი სახელი

და მარტო შენი თვალები მჯერა,

როცა დგებიან მოყაბახენი.

 

როცა მთვარეზე გავალთ ოროლი,

უზანგში ფეხი შედგება ცხელი;

მაშინ ეგ ტანი აზნაურული

წამოვა, როგორც სვეტი ცხოველი.

 

დატრიალდება გარს მირაჟები

და სამუდამოდ ვიქნებით ორნი,

გვაჯირითებენ ჩქარი რაშები,

სანამ მკერდებში ჩადგება ბროლი.

 

ჩვენ გაგვიტალღებს მთვარის მორევი

და შეგვაშინებს მთვარის დიდება,

შენს თავს მომტაცებს მე მოურავი...

.......................................................

 

როცა დაჯდება მზე - დღის ყეენი,

შენ გამოჭრილი გექნება ყელი

და ხორბლისფერი, ძვირფასი ხელი,

გაქცეულ ფაფარს დაეკიდება.


1923 წ.

შენ ფიროსმანის შვიდღარიან მარნებში გხედავ,

გადაპოხილა შენი მკერდი, როგორც სარწყავი.

სისხლის საპალნით დატვირთულო, ვინ დაგიხვეტა

ბრგე თეძოები ბელტებივით დასაფარცხავი.

 

ტანი ყამირი, როგორც ხმალი, ელავს ჩამდგარი,

ვინ დაჩექმული ჩემი სული შხამებს დარია.

აქაფებულა შუაღამე, როგორც ჯაგარი:

ვიღამ დაიდგნოს, ვინ შაებას კარად დარიალს.

 

ტაძარს ალავერდს შემოაფრენს ტალღას მორევი.

დგანან უზანგში: ღვთისმშობელი და მოურავი,

რკინის პალოზე გადავარდნილს ვხედავ ხანძარებს.

 

მოდის შამქორი. სოღანლუღი. დროშების მტვერი.

ზურნით ფალანგებს მოუძღვება კონდოტიერი

და შენი სისხლი გაჭედილი შიშით ზანზარებს.


1922 წ.