მაშ, მშორდები? მაშ, სიზმარი
ისევ აღარ განახლდება?
გხედავ, აღარც იხედები,
გული მწყდება, გული მწყდება..
დრო, შენს ახლო გაფრენილი,
რა ვქნა, აღარ მავიწყდება.
შენ ვერც იგრძნობ ვერასოდეს,
თუ ეგ გული როგორ კვდება.
შენს გულს დიდხანს დავიწყების
გაიტაცებს ბნელი ბინდი,
მე არ მსურს, რომ ძალით გფლობდე,
სადაც გინდა - გადაფრინდი!
მაგრამ ღამით, როცა მთვარით
ათეთრდება შორი მთები,
მოგიგონებ და ცრემლები
გადმომცვივა, ავღელდები.
ეჰ, რა ვუყო, ჩემშივ დარჩეს,
რაც დამტანჯავს შმაგს და უძლურს,
მე არ მსურს, რომ ძალით გფლობდე,
წადი, წადი, სადაცა გსურს!
გამბედავო და მაგარო ხელო,
ხელო უცნობ, მაგრამ დიდი მხატვრის.
როგორც მედგრად გატანილი ლელო,
როგორც სწრაფი ასრულება ნატვრის!
ერთი ვეფხვიც დღეს ჩვენამდე აღწევს:
არქეოლოგს უპოვნია მთაში,
სად უძველეს ხეებს ლეწს და აქცევს
ნანგრევთ შორის ქარიშხალი - რაში.
ივერიის ლეგენდები შოთას
იგონებენ გადმოცემით ძველით,
და სიმღერებს მრავალს, არა ცოტას,
ჩვენო მთებო, თქვენგან კიდევ ველით!
რა ბრწყინვალედ გამოხატავს შოთა
სიყვარულის და გატანის გრძნობას,
მეგობრობას, რაინდობას, ძმობას,
დაუჭკნობ ჰანგს იმ გარდასულ დროთა.
მისით გული ხელოვნების ტაძარს,
ოქროს ხანას უცნობ გზითაც იგნებს.
კიდევ მრავალს გაუმარჯოს წიგნებს!
წრფელ სინდისით გამარჯვებულ წიგნებს!
გამბედავო და მაგარო ხელო,
ხელო უცნობ, მაგრამ დიდი მხატვრის,
ჩვენ გვახარებს გატანილი ლელო,
ჩვენ გვახარებს ასრულება ნატვრის!
გამარჯობა, აფხაზეთო, შენი!
ლურჯო მთებო, თეთრო სანატორია,
მომენატრა მზე სინათლის მფენი,
მომენატრა ზღვა, რომელიც შორია.
მომაგებე შენ იგივე პალმა,
სად ოდესმე მშვენიერმა ქალმა
გადიწერა ჩუმად ლექსი ჩემი,
მომაგებე მშობლიური გემი,
მომაგებე მშობლიური მიწა,
შენი ძველი მეგობარი მიცან.