ბიჭო, ნუ იჭერ პეპელას,
ფრთამალალია, ბრალია,
კოპწია ყვავილებისა
და მინდვრის ტურფა ქალია.
სუყველას, დიდს და პატარას
უმზერის თანაგრძნობითა.
დაეხსენ, თორემ ყველანი
მოგიგონებენ გმობითა.
ობლად რომ ხედავ ყვავილსა,
ე, მინდვრის განაპირასა.
სულ მუდამ ღამე პეპელა
იძინებს იმის ძირასა.
დილაადრიან ადგება,
მიესალმება ტკბილადა
და მერე ფოთლებს უკოცნის
მოწიწებით და ფრთხილადა.
სხვა ყვავილებსაც ნახულობს,
უვლის მთელს არემარესა,
არ ეკარება ეკალსა,
შხამიანსა და მწარესა.
საღამოს ობოლ ყვავილთან
მოდის კვლავ დასაწოლადა,
შენ რომ მოუკლა, საბრალოს
ვიღა მიუვა ტოლადა?!
1911 წ.
ველში ია ამოვიდა
მიიხედა, მოიხედა,
მწყურიაო! - ჩუმადა თქვა,
დაძახება ვერ გაბედა.
ზღვის ორთქლი და ოხშივარი,
რაც ცას დღისით აეწურა,
ცვარ-ნამებად გარდაქმნილი
იას გულზე დაეპკურა.
გაზაფხულის კოხტა ყვავილს
გულს სიამე მოეფინა,
ველს სალამი მისთავაზა
და მადლობით ცას შესცინა.
კოპწიას და ჩანასკულსა,
ლურჯქათიბა-კაბიანსა
მთაც ნაკადულს უგზავნიდა
ცივწინწკლება ქაფიანსა.
და უთვლიდა გამარჯვებას,
ცხონდა თქვენი მშობელიო,
აქ ეს არის, მანდ შენა ხარ
გაზაფხულის მთხრობელიო...
ველში ია ცქრიალებდა,
კლდეზე წყარო ჩქრიალებდა,
მთა და ბარში გაზაფხულის
უხვი მადლი ტრიალებდა...
1905 წ.
ნეტამც არ დაღამდებოდეს,
ისევ დღე იდგეს მზიანი,
თუ მობრუნდება სიბნელე -
დახვდეს მარცხი და ზიანი;
წინ წყალი, უკან მეწყერი,
თვალჩაუწვდენი გზიანი,
აღარ ეღირსოს ამოსვლა
არც ჩქარი, არცა გვიანი.
უფსკრულს ჩამზერდნენ დედანი,
კრულვას უთვლიდნენ წყეულსა,
ძირ-ფესვიანად მოსპობილს,
ერთის მოქნევით ძლეულსა,
ხელს აღარავინ აწვდიდეს
ძალღონეგამოლეულსა,
ღვარძლის და ბოროტობის თესლს,
სისხლის სმისაგან სნეულსა.
ვინც მიშველება გაბედოს, -
საჭე გაუტყდეს ნავზედა,
ელვამ დასთხაროს თვალები,
ძარღვნი დააწყდეს მკლავზედა,
ცოცხალს ფლეთავდეს არწივი,
ძვლებს ასაღებდეს სვავზედა,
სისხლიან ნისკარტს იწმენდდნენ
წასმა-წამოსმით ზვავზედა...