მოთხრობები
გიგო ღრუბელაშვილი
პაწია მეგობრები
ბედი უბედურთა
ალი
ყოველის მხრიდან
ქაჯანა
წყეული იყავ, სისაწყლევ,
შენში ცხოვრება ჭირია;
ჩემთვის არ არის განცხრომა,
სიმღერის ნაცვლად ვსტირია.
ერთიღა მხოლოდ მამხნევებს,
რომ შევისწავლე სტვირია;
ამას დავმღერი ჩემ შავ ბედს,
ვიდრე მომივა ძილია.
მაშინ ისვენებს ხელ-ფეხი,
მუდამ ტყავგადახდილია...
ავდგები, შრომას დავიწყებ,
მუშა ვარ, შრომა ტკბილია.
ვახსენებ მამა უფალსა,
არ ამარიდოს პირია,
ბოროტისაგან დამიცვას
და ამაშოროს ჭირია.
მოგვცეს ძმობა და ერთობა,
დაგვიფრთხოს უდროთ ძილია;
ორპირობისგან დაგვიხსნას,
მოგვცეს სულ ერთი პირია.
გვამრავლოს ყველა მუშები,
გიორგი, თუნდა ილია;
გვქონდეს სამყოფი მამული,
სახლები გვქონდეს თბილია.
რამ დაგაშრო, შე ოხერო,
ღარიბების ბედის წყარო?!
ამოდუღდი, რომ ქვეყანა
ერთნაირად გაახარო!
მე გულსა მწვავს ეს სოფელი,
ორნაირად გაყოფილი:
ბედით ჩაგრულს უღვთოდ სტანჯავს
თავის ბედით კმაყოფილი!
ზოგი ხარობს და ზოგი კი
ბნელს მარხია, როგორც ჭური,
მძლავრნი ამ ჭურს ჩასძახიან,
გაგვიწიე სამსახური!
1881