შენ გეტრფის, ვარდო, გლახ გული,
სურვილით ცნობა კარგული;
ეშყის წალკოტად არს ქმნული,
აქვს სიყვარული შთარგული,
ოჰ, ბულბულთა საკამათო,
რაყიფთ მდაგო არ იმათო!
ძოწთ, ღიმილით განაპობთა,
მცეს იმედი რისმე მთხრობთა;
აწ ვჰხედავ მათ დანახშობთა
პირველისა აღთქმის მგმობთა.
ოჰ, ბულბულთა და სხვა.
სახე ღრუბელ შემოსილსა,
ცრემლთ მაწვიმრად გარდაქმნილსა,
მელნის ტბასა ვჰხედავ ვსილსა,
მესმის ოხრვათ ქუხვა წბილსა.
ოჰ, ბულბულთა და სხვა.
რა არს ესე ჭმუნვა შენი,
ჩემის გულის ლახვრის მშენი?
რად გწვეთს ეგრეთ ცრემლნი მდენი,
დანამულთა ვარდთა მჩენი?
ოჰ, ბულბულთა და სხვა.
იტყვი, ამად მქმნია ურვა,
რომ ვერ გნახე ვით მესურვა.
ვაჰ, აწ გვმართებს ხანგრძლად ყმუნვა,
ვიდრე ჟამმან მოგვცეს თბუნვა.
ოჰ, ბულბულთა და სხვა.
ღიმილმან ლალთ კარ განღებით მარგალიტთ მწყობრი აჩინა,
ბაგე, ზრახვისა დამწყები, გრძნობას ემილა, ადინა;
სილაღემ კრძალვა ნარევმან ნაზად სპეკალნი განჰფინა:
თვალთა გამკრთალთა გულსა ჰრქვეს: მსგავსი ამისი სად ვინა?
სძგერს გლახ-გული, საყვარელო, მლოდე შენი უწყლავს თმენას;
ჰსცემს სურვილის წამთა ხშირად, მარამ აგრძნოს ვისსა სმენას?
გზის გუშაგად მდგომარესა ხან აჩრდილნი მაცთუნებენ,
ხან ფოთოლნი შერხეულნი შრიალითა მცემენ ზრზენას;
ზოგჯერ ღამის სიწყვდიადე მომაჩვენებს გიშრის თმასა,
ზოგჯერ ცისა გაელვება ბროლის ფიცრით შუქთა ფენას.
თვით ნიავთა ნელი ქროლაც წარმომიდგენს სუნთქვას ტკბილსა,
რომელიცა ცეცხლ მოდებულს ლალით გამო მბერდა ლხენას!
მახსოვს, ოდეს ტრფობის წინდად შეიწირე სული ჩემი,
ამა ბაგით შენსა ბალახშს გარდმოვიდა... ჰმადლა ზენას!
იგი ამად არ გემსხვერპლა რომე მომკლა მოშორვებით,
კავშირ ექმნა ორთა გვამთა ცხოვრებისა ერთად დენას!
ნუ თუ დაჰგმო შენსა პყრობილს თვისთა გრძნობათ ლაღად მოთქმა?!
რა ვჰყო, ენა აშიკისა არ ჰგავს სხვასა გრილთა ენას!