სიყვარულსა შეუპყრივარ აწ შენსა,

გეტრფის გული

სურვილ რგული.

ამის ნაცვლად რად მცემ მე სენსა?

პირო მზეო, განმინათლე ბნელ გული:

თმა გიშერო,

ღამის ფერო,

სიგრილესა მიმეც დაგული.

მშვილდო ხრილო, ნუ მეზიდვი საკვდავად;

განშლით მყარე

სევდა მყარე,

ახლად მექმენ სულის ჩამდგავად!

მელნის ტბათა გარ-მდგომელნო მცველადა,

შავნო ჰინდნო,

მახვილთ მზიდნო,

ნუ მექმნებით მე გლახ მკვლელადა!

ღაწვნო ვარდნო, რად განმაძებთ ბულბულსა,

ეშყის მსტვენსა,

ტრფობის მჩვენსა,

ოდენ თქვენის ხედვით სულ-დგმულსა?!

ბაგე ლალო, მარგალიტებთა მცველო,

მომემტკბარე,

განმახარე

საამოთა სიტყვათა მთქმელო.

ბროლის ველო, ორთა მათ საბუდარო,

მნათო ყელო,

სავედრველო,

მცირ არს, რაზომცა გემუდარო!

საროვ ნაზო, რტოთა მათ შენთა რხევა

მტაცებს გულსა

ხელებულსა:

ამად მაქვს მე გრძნობათა რყევა!

შვენებანო, აღსავსენო სიამით,

მიმიახლეთ,

განმანათლეთ, -

შემისმინეთ მკვდარსა აჯა მით!