1. წმიდისა იპოლიტეს თქუმული კურთხევათა მათთჳს იაკობისთა, ვითარ-იგი ათორმეტნი ნახპეტნი აკურთხნა
2. კურთხევათა მათთჳს იაკობისთა გამოთქუმად სიტყუანი.
3. მე უფლისა მიერ კურთხევათა მათ ვეძიებ, რამეთუ ვინ-მე არს კაცთაგანი შემძლებელ გამოთქუმად სულიერთა წიგნთაგან,
4. არა თუ მისა ზესკნელი იგი სიბრძნე თანა-შემწჱ საქმეთა იყოს?
5. ანუ ვინ შემძლებელ არს გამოთქუმად დაწერილნი იგი ნეტართ წინაჲსწარმეტყუელთანი იგავით გამოუჩინებელნი სიტყუანი?
6. არა თუ თჳთ სიტყუამან მან გამოთქუას, ვითარ წინანდელთა მათ ჟამთა ისრაჱლსა შორის, ვითარცა სანთელი შჯულსა შინა ჴჳმირსა ქუეშჱ დამალულ იყო,
7. რაჲთა განმართლებულნი შჯულითა წინა-დაცუეთით განათლებად შეუძლოს.
8. და აწ განცხადებულად, ზედა ძელსა, ვითარცა სასანთლესა, შჳდპირად სანთელნი აღნთებულ და გამოჩინებულ,
9. რაჲთა შორიელთაცა ნათესავთა ცხორებად თჳსსა მას სანთელსა მოუწოდის...
10. რამეთუ იგინი სახედ ხოლო.
11. რამეთუ იაკობ და რაქელ არა თუ მზჱ და მთოვარჱ იყვნეს.
12. და არცაღა თუ ესე ესრჱ ყოფილ არს, რამეთუ რაქელ მრავლით ჟამითგან გზასა მას დამარხული დგას.
13. ხოლო იოსებ, ვითარ შეემთხჳა მამასა, პირველად მას თაყუანის-სცა, რაჲთა სახჱ იგი ეგოს და წიგნნი განმართლებულ იპოვნენ.
14. აწ სადაღა აღესრულების თქუმულ[ი] იგი: „აწ უკუე მო-სამე-ვიდეთ მე და დედაჲ შენი და ძმანი შენნი, და თაყუანის-გცემდეთ შენ?“
15. არამედ რაჟამს ათორმეტნი იგი ნეტარნი მოციქულნი იოსებითურთ და მარიამითურთ აღვიდეს მთასა მას ზეთისხილთასა და თაყუანის-სცეს ქრისტესა,
16. რამეთუ იუდა არა მათ თანა იყო, არცა იოსები თავადი ქრისტე იყო, რაჲთა ეგჳპტეს შინა ესე ყოფილად შერაცხილ იყოს.
17. არამედ მსგავს იყო ყოფადთა მათთჳს სახეთა, რომელ წინაჲსწარ გამოეცხადა იოსებისგან.
18. წარმოდეგინ აწ საშუვალ ჭეშმარიტი იგი და ზეცისაჲ განმმარტებელი, რამეთუ რომელ-იგი მის მიერ იქადაგა ნეტართა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა მიმართ,
19. მანვე მეორედ გამოაცხადენ! არამედ არავე გარე-წარჰჴდეს წიგნნი იოსებისგან, ვითარ-მცა არა განმმარტებელ ითქუა,
20. რამეთუ იგი იყო გამომთხრობელ მამისათჳს დაფარულთა მათ ზრახვათა.
21. და წიგნნი იტყჳან, ვითარმედ, მათ არა უწყოდეს, ვითარმცა ესმა მათი იოსებს, რამეთუ განმმარტებელად შორის მათსა დგა.
22. რაჲ სარგებელ იყო მაშინ ძმათა მათ თიკნისა მის დაკლვაჲ, რაჲთა მამაჲ იგიმცა თჳსი შეიტყუვეს? აჰა აწ იოსებ ეგჳპტეს ცხოველ არს,
23. რაჲსა შეჰბღალეთ სისხლითა სამოსელი იგი ყვავილოვანი ტყუვილით, რომელ-იგი თქუენ ჰქმენით, რომელ-იგი იაკობ მამამან იცნა სამოსელი იგი და ყოფილად შეგირაცხა?
24. განჰყიდი, ჵ იუდა, იოსებსა გულის-თქუმითა ამის სოფლისაჲთა ძლეულ და ისმაიტელთა მათ უცხოთესლთა მიიყიდეს,
25. რაჲთა ეგჳპტედ შთავიდეს და მუნ საპყრობილედ მიეცეს და სიზმარნი მის მიერ განცხადნენ, რაჲთა ფარაოჲს მიერ მოიძიებს და მეფედ მეგჳპტელთა გამოჩნდეს.
26. და შემდგომ მოსაყდრჱ სარწმუნო გამოჩნდეს და იფქლი მის მიერ დიდ ძალად შეკრბეს და საუნჯეთა დაიმარხოს, და შჳდნი იგი წელნი აღესრულნენ
27. და ერი სიყმილისა მისგან გამოიზარდოს და ძმათაგან თაყუანის-ცემაჲ მიიღოს და უფალ მათ მიერ იწოდოს.
28. აწ ვითარ არა ვადიდებდე ზეცათასა მას მეუფესა, რომელმან თჳსნი იგი ზრახვანი წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ, ვითარცა სარკითა ხილულნი, გჳჩუენნა?
29. არამედ რამეთუ ჟამი ესე მოიძიებს კურთხევათა მათთჳს განმარტებასა, გულსმოდგინებითა გონებისაჲთა ზედამცა მიწევნულ ვართ,
30. რაჲთა თქუმულნი იგი იაკობისნი კურთხევანი, ვითარცა კურთხევანი, აღესრულნენ ზედა ძეთა მათ ისრაჱლისათა.
31. ხოლო ვჰპოვებ მჴდომსაცა მუნ.
32. კურთხევანი იგი ყოფილ მათა მიმართვე შესატყუებელ და წინაჲსწარმეტყუელებაჲ დიდი მათ მიერ გამოჩინებულ,
33. რომელი დასამტკიცებელად ნათესავისა მისისა მომავალთა შვილთა ზედა აღესრულა.
34. და თუ ეგე ეგრეთ არს, უკუე ნეტარი იგი იაკობ შვილთა მათ მიმართ მსგავსად მათ ჟამთაჲსა ეტყოდა.
35. ხოლო თქუმულნი იგი შემდგომად მრავალთა ჟამთა განცხადნეს და კურთხევათა მათ ჰყოფდა და მისცემდა, რომლისათჳს ამას წინაჲსწარმეტყუელებდა.
36. ხოლო ძეთა მათ ისრაჱლისათა ურთიერთას შეტყუებით შეცოდებათა მათთათჳს უთქუმიდა და თავსა თჳსსა ესევითართა საქმეთა მათთაგან განაშორებდა.
37. ვჰპოვებთ მასვე სახესა ნეტარისა მის ისაკის თანა, რომელმან იაკობი, ძჱ თჳსი მრწემი, აკურთხა და ყოველივე მას მიჰმადლა,
38. რამეთუ განმზადებულ იყო ჴორცითა შობად მისგან ქრისტე.
39. და ესავისი წინაჲსწარ უწყოდა, ვითარმედ სახჱ ერისაჲ მის აქუნდეს.
40. და გულისა მისისაჲ უკეთური ზრახვაჲ გულისხმა-ყო და არა აკურთხა, არამედ თქუმულ(თა) მისთაჲთა ძლიერებით[ა] [დასა[ჯა.
41. და რამეთუ ესე ესრეთ არს, [ცხ]ადად წიგნთაგან გული(სხმის-)საყოფელ არს შემდგომთათჳს, რამეთუ იტყჳს ესრე: ვითარცა მოუწოდა ისაკ, ძესა თჳსსა პირმშოსა,
42. და ჰრქუა: „აღიღე მშჳლდ-კაბარჭი შენი და განვედ ველად და მინადირჱ მე ნადირი და მიქმენ მე ჭამადი, ვითარცა მიყუარს,
43. და მომიპყარ და ვჭამო და გაკურთხოს შენ სულმან ჩემმან, ვიდრე ესე ცოცხალღა ვარ“.
44. და რომელი-იგი უბრძანა წინაჲსწარმეტყუელმან ესავს და ითხოვდა მისგან ჭამადსა, მოასწავებს სიტყჳთ ჩინებასა პირველისა მის ერისასა,
45. რომელი ეძიებდა ნაყოფსა სიმართლისასა მის მიერ, რომელი იყო, ვითარცა სულიერი ჭამადი, შერაცხილ.
46. და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „განვედ ველად და მინადირჱ“, სახესა სლვისა ამის სოფლისასა მსგავსად ერისა მის მოგუასწავებს.
47. და რომელ-იგი თქუა: „აღიღე მშჳლდ-კაბარჭი შენი“, გჳჩუენებს რამეთუ განმზადებულ იყო ერი იგი თჳსისა დიდებისა შეყუარებად და არა სარწმუნოვებითა განმართლებად,
48. არამედ ღუაწლისა და მახჳლისა თჳსისა მოსავ და განდგომილისა მეფისა გამორჩევაჲ, ვითარცა-იგი მოსემან ჰრქუა მათ: „მახჳლ შენდა სიქადული შენი“.
49. და რებეკა ჰრქუა თჳსსა მას ძესა მრწემსა: „აჰა მესმოდა მამისა შენისაჲ, რამეთუ ეტყოდა ესავს, ძმასა შენსა:
50. „მინადირე მე ნადირი და მიქმენ ჭამადი და ვჭამო და გაკურთხო შენ წინაშე უფლისა“.
51. აწ ისმინე, შვილო, სიტყუათა ჩემთაჲ და მივედ სამწყსოდ და მომგუარენ მე ორნი თიკანნი ჩჩჳლნი და უქმნე ჭამადები მისგან,
52. ვითარცა უყ[უ]არს მამასა შენსა და მიუპყარ მამასა შენსა, რაჲთა ჭამოს და გაკურთხოს შენ უწინარეს სიკუდილისა თჳსისა“.
53. რებეკა სახჱდ ეკლესიისა ითქუმის, რომელი წინაჲსწარ გამოაჩინებდა ყოფადთა მათთჳს უმრწემესითა მით ძითა.
54. ჰრქუა მას: „მივედ სამწყსოდ და მომართუენ მე ორნი თიკანნი ჩჩჳლნი და შუენიერნი“.
55. ესავს ველად წარავლინებს, რეცათუ სუფევასა შინა მწირობასა გამოაცხადებს, ხოლო იაკობი – სამწყსოდ, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი უფლისა მიერ,
56. ვითარმედ: „არა ვიდრე მოვლინებულ ვარ, გარნა ცხოვართა მათ წარწყმედულთა სახლისა ისრაჱლისათა“.
57. და რომელ-იგი ჰრქუა მას, ვითარმედ: „მომგუარენ მე ორნი თიკანნი ჩჩჳლნი და შუენიერნი“, გჳჩუენებს ორსა მას წოდებასა სახარებისასა,
58. რომელნი-ესე დასაბამითგან ვითარცა თიკანნი ვიყვენით, რამეთუ ყოველნივე ცოდვასა ქუეშჱ ვიყვენით.
59. ჩჩჳლ და შუენიერ აწ ვიქმნებით მორჩილებითა ქრისტეს მიმართ სარწმუნოვებითა განმართლებულ.
60. ამიერითგან არა ვითარცა თიკანნი შერაცხილ ვართ, არამედ ვითარცა ცხოვარნი სულნელად მსხუერპლად წმიდად ღმრთისა მიმართ შევიწირვით
61. და გამოზრდითა სულიერისა მის სიტყჳსა მიმართ განვმტკიცნებით, რომელ-იგი სახარებასა შინა მსგავსსა მას აღასრულებდა მოწაფეთა მიმართ,
62. რამეთუ ეტყოდა, ვითარმედ „მე ჭამადი იგი მაქუს, რომელ თქუენ არა უწყით“.
63. და იაკობ ეტყოდა რებეკას დედასა თჳსსა, ვითარმედ: „არს ძმაჲ ჩემი მატყიერ და მე კაცი წყ[რტ]უ ვარ; ნუუკუე მრევდეს მამაჲ ჩემი
64. და ვიპოვო მის წინაშე ვითარცა შეურაცხის-მყოფელი და მოვიკრიბო თავისა ჩემისა წყევაჲ და არა კურთხევაჲ“.
65. ჰხედავა, რამეთუ განცხადებულად თჳსი იგი მოშიშებაჲ იაკობ გამოაჩინა, მეცნიერ-ყოფილ საქმეთა მათ ქამისთა,
66. რომელ იხილა შიშულობაჲ იგი ნოვესი, მამისა თჳსისაჲ და განიცინნა, რომლისათჳსცა დაიკრიბა თავსა თჳსსა ზედა წყევაჲ იგი?
67. შეიშინა იაკობცა, ნუუკუე ვითარცა გამომცდელ მამისა თჳსისაჲ იპოვოს და წყევასა ქუეშე იყოს.
68. იყო მისმიერი იგიცა თქუმული მართლ, ვითარმედ: „არს ესავი, ძმაჲ ჩემი, მატყიერ, რომელი ითქუმის ცოდვილ,
69. და მე კაცი წყრტჳ, რომელი გამოაჩინებს შეუგინებელს და უბიწოს ჴორცთა მათ ქრისტესთა.
70. არამედ ვერაჲთ ეგებოდა სხჳთ რაჲთმე აღსრულებად ზრახვისა მის.
71. ჰრქუა: „ჩემ ზედა იყავნ წყევაჲ იგი, შვილო, გარნა ისმინე ჩემი და მივედ და მომართუენ“.
72. და გულისჴმის-საყოფელ თქუმული იგი რებეკაჲს მიერ, წინაჲსწარ აწ ეკლესიათა მიერ აღესრულების და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „ჩემ ზედა იყავნ წყევაჲ იგი, შვილო“,
73. ამას მოგუასწავებს: ვითარცა აწ რომელნიმე აყუედრებენ და შეურაცხ-ჰყოფენ ეკლესიათა და იტყჳან, ვითარმედ: ჯუარ-ცუმულსა მას ვჰმსახურებთ,
74. წყევაჲ და შეურაცხის-ყოფაჲ ჩუენდამო ესე არს, რამეთუ ვნებანი იგი უფლისანი ურწმუნოთათჳს წყევა არს, ხოლო მორწმუნეთათჳს – ცხორება და მშჳდობა.
75. რამეთუ მოციქული იგიცა იტყჳს: „ქრისტემან გამოგჳჴსნნა ჩუენ წყევისაგან შჯულისაჲსა, თავს-იდვა ჩუენთჳს წყევაჲ იგი“.
76. ვითარცა აღასრულა აწ ქრისტემან, ჴორცითა თჳსითა კაცთათჳს სიკუდილი ჯუარსა მას ზედა თავს-იდვა,
77. რაჲთა თჳსითა მით დამდაბლებითა განჴსნნეს წყევანი იგი შჯულისანი, რომელ ადამის ზედა იყვნეს, რამეთუ ჰრქუა: „მიწაჲ იყავ და მიწადცა მიხჳდე“.
78. და მოიღო რებეკა სამოსელი იგი პატიოსანი ძისა მისისა პირმშოჲსაჲ შუენიერი, შთააცუა იაკობს, ძესა თჳსსა, და ტყავნი იგი თიკნისანი გარდააცუა მკლავთა მისთა.
79. შთაცუმასა მას სამოსლისასა მოგუასწავებს სიტყუასა მას, რომელი-იგი განმზადებულ იყო შთაცუმად ჴორცთა.
80. ხოლო შთაცუმაჲ იგი თიკნიერთაჲ მათ მკლავთა მისთა მოგუასწავებს ჩუენ ყოველთა ცოდვათა მოტევებასა ზედა ჯუარსა მას ჴელთა განპყრობითა,
81. ვითარცა იტყჳს ესაია: „მან ცოდვანი ჩუენნი თავს-ისხნა და ურჩულოვებანი ჩუენნი იტჳრთნა“.
82. და რომელ-იგი ჰრქუა იაკობ მამასა თჳსსა: „ვქმენ, ვითარცა მიბრძანე მე“, მოგუასწავებს მარადის სიტყჳსა მის დამორჩილებასა მამისა თჳსისა მიმართ,
83. ვითარცა ეზეკიელ იტყჳს: „ვყავ, რაჲცა მიბრძანე მე“.
84. და ჰრქუა მას ისაკ: „ვინ ხარ შენ?“ და მან ჰრქუა მას: „მე ვარ ძჱ იგი შენი პირმშოჲ“.
85. არა თუ უმეცრებით რას ჰკითხვიდა წინაჲსწარმეტყუელი იგი იაკობს, არამედ რამეთუ ჰხედვიდა სულიერთა მათ ყოფადთა.
86. არცა ისუ ნავესმან, რომელი გაბაონელთა ჰკითხვიდა, უწყოდა მათი, რომელ მათგან მანქანებით სიბოროტენი ყოფად იყვნეს,
87. არამედ მეცნიერებითა მიუშუებდა, რაჲთა ნათესავსა მას ისუ ნავესსა ჰრწმენეს და ცხოვნდეს.
88. ეგრეცა აქა ჯერ არს გულისხმის-ყოფაჲ, რამეთუ იტყჳს: „მომეახლო მე და გიხილო შენ, შვილო ჩემო, უკუეთუ შენ ხარ ესავ, ძჱ ჩემი, ანუ თუ არა“.
89. და ვითარცა მიეახლა, იწყო რევად და თქუა: „ჴმაჲ ესე – ჴმაჲ იაკობისი, ხოლო ჴელნი – ესავისნი“.
90. ამას მოგუასწავებს, რამეთუ სიტყუაჲ იგი იაკობის მიმართ გამოაცხადებს ზრახვასა მას, რომელ-იგი წინაჲსწარმეტყუელთა მიმართ
91. და იგი მათ მიერ წინაჲსწარ გამოაცხადებდა ყოფადთა მათთჳს.
92. ხოლო ჴელნი მისნი იქმნნეს მსგავს ჴელთა ესავისთა, რამეთუ ერისა მის შეცოდებათათჳს სიკუდილდ მიეცა, და ჰრქუა მას: „მომეახლე და ამბორსმიყავ, შვილო“.
93. და ვითარცა მიეახლა, ამბორს-უყო მას.
94. და იყნოსა სული სამოსლისა მისისაჲ და აკურთხა იგი და ჰრქუა.
95. [...] ამისთჳს წინაჲსწარ განცხადებულად იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი, ვითარმედ, არავინ კაცთაგანმან ამბორს-უყოს მამასა, გარნა მხოლოდშობილმან მან,
96. რომელ ქალწულისაგან იშვა ძჱ, რამეთუ იტყჳს: „მე ვარ ძჱ იგი შენი პირმშოჲ“.
97. და მუნთქუესვე იწყო წინასწარმეტყუელმან ერთობით კურთხევისა მისთჳის და თქუა: „ეჰა ესერა სულნელებაჲ სამოსლისა ძისა ჩემისაჲ,
98. ვითარცა სული აგარაკისა სავისისაჲ, რომელ აკურთხა უფალმან.
99. და ჰრქუა მას: „მოგეცინ შენ ღმერთმან ცუარისაგან ცისაჲსა და სიპოხისაგან ქუეყანისაჲსა, სიმრავლჱ იფქლისა და ღჳნისაჲ, და გმონებდენ შენ ნათესავნი,
100. და თაყუანის-გცემდენ შენ ჴელმწიფენი, და იყო შენ უფალ ძმისა შენისა, და თაყუანის-გცენ შენ ძეთა მამისა შენისათა, რომელმან გაკურთხოს შენ, კურთხეულ იყავნ,
101. და რომელმან გწყეოს შენ, წყეულ იყავნ!, ხოლო აწ ჰგონებდეს თუ ვინმე, ვითარმედ კურთხევანი ესე იაკობის ზედა იყვნეს, სცთების,
102. რამეთუ არარაჲ ამათგანი იქმნა იაკობის ზედა, რამეთუ იპოვა შუვამდინარეთა ოც წელ მონად ლაბანისა.
103. და მერმე მან ძმასა თჳსსა ესავს თაყუანის-სცა და ძღუნითა პირსა მისსა ევედრა, და ამისა შემდგომად ეგჳპტედ შთავიდა, რაჲთა არა ნაშობითურთ სიყმილითა მოწყდენ.
104. აწ ვის ზედა აღესრულების თქუმული იგი, ვითარმედ: „აჰა ესერა სულნელებაჲ ძისა ჩემისაჲ, ვითარცა სული აგარაკისა სავსისაჲ, რომელი აკურთხა უფალმან“?
105. არა მის ზედა, არამედ ქრისტეს ზედა, ძისა მის ღმრთისა; აგარაკ არს სოფელი ესე.
106. სულნელებასა მას მოსლვისა მისისასა არიან ყოველთა, რომელთა ჰრწამს იგი, ვითარცა მოციქული იგი იტყჳს, ვითარმედ:
107. „სულ სულნელების ვართ ქრისტესა ცხოველთა და მკუდართა, რომელთათჳსმე სულად სიკუდილითი სიკუდილად, და რომელთათჳსმე – სულად ცხორებითი ცხორებად.
108. ხოლო რომელ-იგი თქუა: „მოგეცინ შენ უფალმან ცუარისაგან ზეცისაჲსა და სიპოხისაგან ქუეყანისა, სიმრავლჱ იფქლისა და ღჳნისაჲ“,
109. განცხადებულად თქუმულითა მით ვითარცა ცუარსა მოგუასწავებს სიტყუასა მას, რომელ გარდამოჴდა ზეცით.
110. და რამეთუ თქუა, ვითარმედ „სიპოხისაგან ქუეყანისაჲსა“, ჴორცთა მათ უფლისათა იტყჳს, რომელ-იგი ქალწულისაგან შთაიცუნა.
111. და რომელ-იგი თქუა: „სიმრავლჱ იფქლისაჲ და ღჳნისაჲ“, გჳჩუენებს სახესა წმიდათასა საუნჯეთა შეკრებულ და სულითა ვითარცა ღჳნითა განმხიარულებულ.
112. და რამეთუ თქუა, ვითარმედ: „გმონებდენ შენ ნათესავნი და თაყუანის-გცემდენ შენ ჴელმწიფებანი“, ესე აქა ჟამამდეცა იქმნების:
113. ვის-მე აქუნდენ ნათესავნი მორწმუნენი ჰმონებენ და ვის-მე თაყუანის-სცემენ ეკლესიასა შინა ჴელმწიფენი, არა თუ ქრისტესა, რომლისა სახელითაცა ცხოვნდებიან?
114. ვითარცა ესაიაჲს მიერ სიტყუაჲ იგი ღაღადებს: „რომელნი მმონებდენ მე, იწოდოს მათ ზედა სახელი ახალი, რომელნი მადიდებდენ მე ქუეყანასა ზედა,
115. რამეთუ ფუცვიდენ ღ˜ა ჭეშმარიტსა და რომელნი] ფუცვიდენ ცასა, ფუცვენ და რომელნი ცხოველსა.
116. და მერმე იტყჳს: „აჰა ესერა რომელნი მმონებდენ მე, იგინი იშუებდენ, ხოლო თქუენ გშიოდის; აჰა ესერა რომელნი მმონებდენ მე, იგინი იხარებდენ, და თქუენ გწყუროდის.
117. აჰა ესერა რომელნი მმონებდენ მე, იგინი იხარებდენ, ხოლო თქუენ გრცხუენოდის.
118. და მუნთქუესვე შემდგომად იტყჳს: „იყავ შენ უფალ ძმისა შენისა და თაყუანის-გცემდენ შენ ძენი მამისა შენისანი“.
119. და იაკობსა არავინ თაყუანის-სცა და არცა იქმნა უფალ ძმისა თჳსისა ესავისა, და რამეთუ მჴდომ-ექმნა ესავს, ძმასა თჳსსა, შეეშინა და ივლტოდა და პირველ შჳდგზის მას თაყუანის-სცა.
120. ხოლო აწ თქუმული იგი აღესრულების მჴსნელსა ზედა, რამეთუ რომელ-იგი ჰგონებდა ძმა-ყოფად მისა, ჴორციელად უფლად მის ზედა გამოჩნდებოდა,
121. რაჲთამცა მათგან, ვითარცა მეუფემან, თაყუანის-ცემაჲ მიიღო.
122. ამისთჳს იტყჳს: „რომელმან გწყეოს შენ, წყეულ იყავნ, და რომელმან გაკურთხოს, კურთხეულ იყოს“.
123. აწ კურთხევაჲ ესე სიტყჳთ იაკობის ზედა ითქუა, ხოლო ჭეშმარიტად ქრისტეს ზედა აღესრულების.
124. ვიხილოთ, რასა იტყჳს შემდგომად, რამეთუ იტყჳს: „და იყო შემდგომად კურთხევათა მათთჳს ისაკისთა იაკობის ზედა, და იყო, ვითარცა გამოვიდოდა იაკობ ისაკისგან,
125. მამისა თჳსისა, მოვიდა ესავიცა, ძმაჲ მისი ნადირითურთ და უქმნა ჭამადი და მიუპყრა მამასა თჳსსა“.
126. ხოლო ესავის ჭამადსა მას ამსგავსებს ერსა მას, რომელთა იგი შჯულისა მიმართ მსახურებაჲ აქუნდა,
127. რომელნი იგი სიქადულით ჰგონებდეს წინადაცუეთილებითა განმართლებასა.
128. შეადგინებს ნათესავთა, ვითარცა ჭამადსა მას, რომელი ჭეშმარიტებისა სახედ გარჱ-წარჰჴდის და ზეცისასა მას პურსა მიახლებად ვერ იკადრებდეს,
129. ჰრქუა ესავ: „აღდეგ, მამაო ჩემო, და ჭამე ნადირისაგან ძისა შენისა და მაკურთხენ სულმან შენმან“.
130. ჰხედავა ამპარტავანებასა სიტყჳსასა და სიფიცხლესა გულისა მისისასა?
131. რამეთუ აქა ჟამამდეცა, რომელ წინადაცუეთილებასა შინა არიან, ეგრე იქადიან და ჰგონებენ, ვითარმედ იგინი ხოლო განმართლებულ არიან.
132. ხოლო ნეტარი იგი იაკობ მოშიშებით და სიმდაბლით წარდგა და ჰრქუა მამასა თჳსსა, ვითარმედ: „ვყავ, რაჲცა მიბრძანე მე“.
133. ხოლო ესავ არა ესრე ჰრქუა, არამედ ფიცხლად, ვითარმედ: „აღდეგინ მამაჲ და ჭამენ ნადირისაჲ ამის და მაკურთხენ მე სულმან შენმან“.
134. და მან თქუა: „ვინ ხარ შენ?“ ხოლო მან ჰრქუა: „მე ვარ ესავ, ძჱ შენი პირმშოჲ“.
135. დასულბა ისაკი დაკჳრვებითა დიდითა და ჰრქუა: „და ვინ იყო იგი, რომელი შენდა მოსლვადმდე მოვიდა და მომართუა მე და ვჭამე ყოვლისაგანი
136. და ვაკურთხე იგი და იყავნ კურთხეულ?“ ჰხედავა, ვითარ განიღჳძა აქა სულმან მან წინაჲსწარმეტყუელისამან?
137. რამეთუ კურთხევათა მათ შინა იაკობის მიმართ თქუა ესრეთ: „რომელმან გაკურთხოს შენ, კურთხეულ იყავნ, და რომელმან გწყეოს, წყეულ“.
138. ამისთჳს განაკრძალა და მეორითა მით დაამტკიცა წინაჲსწარი იგი კურთხევაჲ და ჰრქუა: „ვაკურთხჱ იგი და იყავნ კურთხეულ“.
139. და იყო ყოფილი იგი იაკობისგანი ზრახვაჲ აღსრულებულ ქრისტესა ზედა წინაჲსწარ გამოცხადებულ:
140. რომელი იკურთხა მამისაგან, შობილ საუკუნითგან იყო კურთხეულ უკუნისამდე.
141. არამედ რამეთუ იტყჳს წერილი იგი, ვითარმედ: „დაუკჳრდა ისაკს დაკჳრვებითა დიდითა“, ესე არს, ვითარმედ დაუკჳრდა ზედა ყოფადთა მათ წინაჲსწარ ეცნობა,
142. ვითარმედ ნათესავნი ყრმითა ამით, ძისა ამის ღმრთისაჲთა, იკურთხნენ და აღთქუმასა მას მამათა თანა შესლვად, რამეთუ ამისთჳსცა იაკობ შობასა მას თჳსსა,
143. რომელ შემდგომ იყო შობად, წარმოუძღუა და შებმა-უყო ბრჭალსა ესავისსა,
144. რამეთუ განმზადებულ იყო მეორჱ იგი ნათესავი შემდგომად კუალსა წინაჲსწარმეტყუელთასა
145. და მოღებად პირმშოებისა მის და ახალსა მას შჯულსა მთავრად გამოჩინებად.
146. და იყო ვითარცა ესმა ესავს სიტყუაჲ იგი [ი]საკისი, მამისა თჳსისაჲ, ჴმა-ყო ჴმითა მაღლითა განმწარებულად და თქუა: „მაკურთხე მე-ცა, მამაო“.
147. და ჰრქუა მას ისაკ: „მოვიდა ზაკუვით ძმაჲ შენი და მიიღო კურთხევაჲ იგი შენი“.
148. და რომელ-იგი თქუა, „ზაკუვით“, გამოაჩინებს ზრახვითსა, რამეთუ განმზადებულ იყო სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ განჴორციელებად და ხატი მონისაჲ შთაცუმად.
149. რაჲთა მის მიერ გამოუჩინებელ შობითა მოიღოს კურთხევაჲ მამისაგან და მოგუეცეს ჩუენცა, რომელთა გურწამს იგი.
150. „და ესავს ვითარცა ესმა, თქუა: მართლად ეწოდა სახელი მისი იაკობ, რამეთუ აჰა ესერა, ორჯერ შემიტყუვა მე, მიმიღო პირმშოებაჲ ჩემი და აწ მიმიღო კურთხევაჲ ჩემი“.
151. „და უთქმიდა ესავ იაკობს და იტყოდა გულსა თჳსსა: ოდესმე მოახლდენ დღენი სიკუდილისანი მამისა ჩემისანი, რაჲთა მოვკლა იაკობ ძმაჲ ჩემი“.
152. ვითარცა განცხადებულად აქა წინაჲსწარ თქუეს წიგნთა ესავის მიერ ყოფადთა მათთჳს,
153. რამეთუ სიტყუაჲ იგი მამად ერისა გამოჩნდებოდა, რომელ-იგი შემდგომად ჴორცითა ვნებასა მას მიეახლა].
154. ჰრქუა მოსეცა ყუედრებით ერსა მას: „მაგას უფალსა ეგრე მოაგებთ, არამე ესე თავადი არსა მამაჲ შენი?“ გამოუჩინა წერილმან მან, რაჲთა გულისხმა-ვყვნეთ თქუმულნი იგი.
155. და რომელ-იგი თქუა ესავ, ვითარმედ: „ოდესმე მოახნდენ დღენი სიკუდილისა მამისა ჩემისანი“ – დღისა მისთჳს აღვსებისაჲსა,
156. რომელ მახლობელ იყო სიტყუაჲ იგი მამათა მიმართ სახარებისაჲ სასუფეველისათჳს.
157. ხოლო რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „მოვკლა იაკობ, ძმაჲ ჩემი“, – რაჲთა გამოჩნდეს კაცი იგი,
158. რომელ მსგავსად ჴორცითა იაკობისგან შობილ და მათგან ძელსა ზედა დამოკიდებულ.
159. და ჰრქუა ესავ: „არა დამიმარხეა კურთხევაჲ, მამაო?“
160. რამეთუ იყო ყოვლითურთ დუმილი ღმრთეებისაჲ, მსგავსად ჴორცთა ქრისტესთა თანა დამკჳდრებულ
161. და მან ჰრქუა მას: „უკუეთუ უფლად დავადგინე იგი შენ ზედა და ყოველნი ძმანი მისნი დავამონენ მას,
162. იფქლითა და ღჳნითა განვამტკიცე იგი, და აწ შენ რაჲ გიყო, შვილო?“ „და შეეწყალა ისაკს.
163. აღიმაღლა ესავ ჴმითა მაღლითა და ტიროდა“.
164. და რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „შეეწყალა ისაკს“, შეწყალებასა სიტყჳთა მით ერისა მის შეცოდებათათჳს მოასწავებს,
165. რამეთუ მჴსნელი იგი ვედრებით მამასა ეტყოდა: „მიუტევე ამათ, რამეთუ არა იციან, რასა იქმან“.
166. და მაღლად ჴმასა მას და ტირილსა ესავისსა შენანებასა საქმეთა მათთჳს, რომელ ქმნნეს, გჳჩუენებს, ვითარცა საქმესა მას მოციქულთასა წერილ არს:
167. „ვითარცა ესმა ესე, დაწუხნეს და ჰრქუეს პეტრეს და მოციქულთა მათ: „რაჲ-მე ვყოთ, ძმანო? და მათ ჰრქუეს: „შეინანეთ, გრწმენინ სახელი იესუ ქრისტესი,
168. და მოიღოთ მადლი და ნიჭი სულისა წმიდისაგან, რამეთუ თქუენდა არიან აღთქუმანი ესე
169. და შვილთა თქუენთა და ყოველთა შორიელთა, რომელთა მოუწოდის უფალი ღმერთი ჩუენი“.
170. აწ ესე არს კურთხევაჲ იგი, რომელსა ეძიებდა ესავ წინანდელსა ჟამსა, არამედ რამეთუ არღა იყო ჟამი.
171. ხოლო წინაჲსწარმეტყუელებით ისაკ ყოფადთა მათთჳს იტყოდა: „აჰა, აწ სიპოხისაგან ქუეყანისა იყო მკჳდრობაჲ შენი და ზესკნელს ცუარისაგან ცისაჲსა.
172. და მახჳლითა შენითა სცხოვნდებოდი და ძმასა შენსა ჰმონებდე.
173. ხოლო იყოს, ოდესმე განიჴსნე და განაგდო უღელი მისი ქედისაგან შენისა“.
174. აწ სიტყუასა მას ნეტარისა ისაკისსა კურთხევისა ხოლო-მე ძალი აქუნ ანუ წინაჲსწარმეტყუელებისაჲცა?
175. რამეთუ თანა-გუაც გულისხმის-ყოფად ყოფადთა მათთჳს, რამეთუ თქუა: „აჰა ესერა სიპოხისაგან ქუეყანისაჲსა იყოს მკჳდრობაჲ შენი, და ცუარისაგან ცისაჲსა ზეგარდამო“.
176. რამეთუ იყო დამკჳდრებაჲ ერისაჲ მის ქუეყანასა მას ქამისსა, რომელ-იგი განუნაწილა მათ ისუ, ძემან ნავესმან, და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „ცუარისგან ზეცისაჲსა“,
177. რამეთუ წინაჲსწარმეტყუელნი იგი ვითარცა ღრუბლისაგან ცუარსა გარდმოუტევებდეს მათ ზედა სიტყუასა მას ღმრთისასა.
178. ხოლო რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „მახჳლითა შენითა სცხოვნდებოდიო“, რამეთუ მარადის ერი იგი არა დასცხრებოდა წყობად და ბრძოლად გარემოჲს ნათესავთა მათ,
179. რომელნი დამკჳდრებულ იყვნეს, ვითარცა წიგნნი გჳჩუენებენ.
180. და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „ძმასა შენსა ჰმონებდე“, მოასწავა ამათ ჟამთათჳს, რომელსა მახლობელ იყო ქრისტე მოხედვითა ძმათა თჳსთა,
181. რომელ მსგავსად ჴორცთა, რომლისათჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი ასწავებს დამორჩილებად და მონებად.
182. ამისთჳს ჰრქუა, ვითარმედ: „განჰჴსნდე [და განაგდო] უღელი მისი ქედისაგან შენისა“.
183. არამედ რომელი უღელი, არამედ შჯულისაჲ მის ედვა მას ზედა, რაჲთა ვითარცა მონანი უღელსა ქუეშჱ შჯულითა მით ცხოვნდებიან,
184. არამედ ვითარცა განთავისუფლებულნი სახარებისა მის სარწმუნოვებითა ცხოვნდებიან.
185. ვითარცა ნეტართა მათ წინაჲსწარმეტყუელთა ნათესავითი ნათესავად ქრისტეს ზრახვასა მას წინაჲსწარ ქადაგებდეს. და სამართალი ჩუენდა მომართ განცხადებულად გჳჩუენა.
186. ვინ-მე შეორგულდეს ესევითართა განცხადებულთა თქუმულთა,
187. უკუეთუ წარსრულთა მათთჳს და მომავალთა ჩუენგან ეძიებენ, რავდენ არა უფროჲს ყოფადთა მათთჳს წინაჲსწარ ჰრწმენეს?
188. აწ გულისხმა-ყოფილ თქუმულნი იგი ისაკისნი.
189. მოვიდეთ იაკობისთა მათ-ცა კურთხევათა, რომელ-იგი ძეთა მიმართ მისთა.
190. რამეთუ იტყჳს წერილი ესრე, ვითარმედ: „იხილნა იაკობმან ძენი იგი იოსებისნი და ჰრქუა: ვინ არიან ესენი? და მან ჰრქუა: ძენი ჩემნი არიან, რომელნი მომცნა მე უფალმან აქა.
191. და ჰრქუა: მომაახლენით ჩემდა, რაჲთა ვაკურთხე იგინი“.
192. და თუალნი იაკობისნი დამძიმებულ იყვნეს სიბერითა და ვერ ჰხედვიდა, და მიაახლნა იგინი წინაშე მისსა, და ჴელნი მოასხნა და ამბორს-უყო მათ და ჰრქუა ისრაჱლმან იოსებს:
193. აჰა, ხილვასა პირისა შენისასა არა ჴუებულ ვიქმენ და მიჩუენნა ღმერთმან ნაშობნიცა შენნი.
194. და აღჰმართნა იგინი იოსებმან უბეთა მისთაგან და თაყუანის-სცეს პირსა ზედა თჳსსა ქუეყანასა ზედა.
195. და წარმოადგინნა იოსებ ორნი იგი ძენი თჳსნი: ეფრემ მარჯუენით მისა, მარცხლ ისრაჱლისა, და მანასე – მარცხენით მისა, მარჯულ ისრაჱლისა.
196. და მიაახლნა იგინი მას.
197. და განყო ჴელი თჳსი მარჯუენე ისრაჱლმან და დასდვა თავსა ეფრემისსა, მრწემისა ძმისასა, და მარცხენე – თავსა ზედა მანასესსა ჴელნი ერთი ერთსა ზედა გარდართხმით.
198. აკურთხნა იგინი და თქუა: „ღმერთო, რომლისა წინაშე სათნო-გიჩნდეს მამანი ჩემნი აბრაჰამ და ისაკ, ღმერთო, რომელმან გამომზარდე მე სიყრმით ჩემითგან აქამომდე,
199. ანგელოზმან შენმან, რომელმან მიჴსნა მე ყოველთა ჭირთა ჩემთაგან, აკურთხენ ყრმანი ესე,
200. და ეწოდენ ამათ ზედა სახელი ჩემი და სახელი მამათა მათ ჩემთაჲ – აბრაჰამისი და ისაკისი და განმრავლდენ განმრავლებითა დიდითა ქუეყანასა ზედა“.
201. ესე თქუა წინაჲსწარმეტყუელმან მან, დიდი ზრახვაჲ გჳჩუენა ჩუენ ჴელთა მათ ერთი ერთსა ზედა გარდასხმითა და უმრწემესსა მას ძესა იოსებისსა,
202. ეფრემს, მარჯულ დადგინებითა და მანასჱ, რომელ-იგი პირმშოჲ იყო – მარცხენით.
203. გჳჩუენებს მათ გამო ორსა წოდებასა და ორსა ერსა ყოფადსა და მრწემი იგი სარწმუნოვებითა მარჯულ ქრისტესა პოვნილ,
204. ხოლო პირველი იგი ერი, რომელნი შჯულითა იქადოდეს, მარცხენით დადგინებულ, რომლისათჳს ვერ გულისხმა-ეყო იოსებსა და ყოფადი იგი წინაჲსწარმეტყუელისა მისგან,
205. ჰგონებდა, ვითარმედ დაავიწყდა მამასა მას, რომლისათჳს უპყრა ჴელი მისი და ჰრქუა: „არა ეგრე, მამაო, არამედ ესე არს პირმშოჲ.
206. დასდევ მარჯუენე ჴელი შენი თავსა ზედა მისსა“.
207. და მან ჰრქუა: „უწყი, შვილო, უწყი, ესეცა დიდ იყოს და აღმაღლდეს.
208. ხოლო ძმაჲ მისი უმრწემესი უმაღლეს მისა იყოს“.
209. და დასუა ეფრემი ზეშთა მანასესა.
210. არამედ რამეთუ გამოუჩინებელი დიდ არს წიგნთა შინა წმიდათა.
211. და უშურველად გამოვთქუათ, რომლითა სიტყჳთა საკუთარ-იყვნა ორნი იგი ძენი იოსებისნი,
212. რამეთუ ჰრქუა მას: „ორნი ეგე შვილნი, რომელ გამოჴდეს ეგჳპტეს შენგან, ვიდრე შთასლვადმდე ჩემდა ეგჳპტედ,
213. ჩემდა იყვნენ; ეფრემ და მანასჱ, რუბენის და სჳმეონისებრ იყვნედ ჩემდა.
214. და სხვა ამიერითგან, რავდენ გესხნენ შვილნი, შენდა იყვნედ“.
215. ამას მოგუასწავებს, რამეთუ ათორმეტ იყვნეს ძენი იგი იაკობისნი, რომელთაგან ათორმეტნი ნათესავნი იყვნეს
216. ორნი იგი ძენი იოსებისნი ორად ნათესავად განყვნა და იქმნეს ათსამეტ ნათესავ.
217. ნათესავი იგი იოსებისი ორთა მათ ძეთა განუყო და ესე არა თუ ცუდად რაჲმე,
218. რამეთუ პავლჱ მოციქული მეათცამეტედ მოციქულთა მათ [შემდგომად] იწოდა, რიცხუსა ნათესავთასა შეერთო და მოციქულ ნათესავთა იჩინა.
219. აწ წმიდათა წიგნთა გონებანი ჩუენნი სათნო-ყვნეს წინაჲსწარმეტყუელთა მიერ გამოცდილად.
220. ვიხილოთ შემდგომად ამისა რასა-ძი იტყჳს, რამეთუ იტყჳს: „მოუწოდა იაკობ ძეთა მათ თჳსთა და ჰრქუა: „შემომიკერბით და გითხრა.
221. რაჲ-იგი ყოფად არს თქუენდა შემდგომთა მათ ჟამთა, მოკერბით და ისმინეთ ძეთა მაგათ იაკობისთა, ისმინეთ ისრაჱლისი, მამისა თქუენი[საჲ] და რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ:
222. „შემომიკერბით და გითხრა თქუენ, რაჲ-იგი ყოფად არს თქუენდა მომავალთა ჟამთაო“, ესე წინაჲსწარმეტყუელება არს და არა კურთხევა.
223. კურთხევაჲ, რაჟამს ვინმე იკურთხის, მის ზედა ითქჳს.
224. ხოლო წინაჲსწარმეტყუელებაჲ იქმნის საქმისათჳს რაჲს-მე აღსრულებისა.
225. და წიგნთა შინა უთქუამს, ვითარმედ: „ყოველნი ესე ძენი იაკობისნი ათორმეტნი.
226. ამას ეტყოდა მამაჲ იგი თჳსი და აკურთხნა იგინი თითოვეულად მსგავსად კურთხევისა მათისა“.
227. და ვითარ-მე ერთობა აქუნდეს ყოფადთა მათ, ოდეს-მე წინაჲსწარმეტყუელებაჲ განცხადნეს, ანუ ოდეს-მე კურთხევაჲ იგი ითქუას?
228. ამით თანა-გუაც გულისხმის-ყოფაჲ, ვითარმედ მათვე სიტყუათა შინა კურთხევანი-ცა არიან, წინაჲსწარმეტყუელებანიცა, რაჲთა კურთხევანიცა იგი დაადგრენ მის ზედა,
229. რომელი იუდაჲსგან იშვა და რომელი-იგი იოსების მიერ მოგუესწავა და რომელი-იგი ლევისგან მღდელ მამისა გამოვიდა.
230. ხოლო წინაჲსწარმეტყუელებანი იგი მათ ზედა, რომელნი-იგი მჴდომად აღდგეს და ძჱ ღმრთისაჲ შეურაცხ-ყვეს.
231. უკუეთუ ესე ესრეთ არს, თჳთ წიგნნი გუასწავებენ ჩუენ,
232. რამეთუ იტყჳს: „რუბენ, პირმშოჲ ჩემი, შენ დასაბამ და ძლიერება შვილთა ჩემთა; ფიცხლად აღიზარდე და ფიცხლად ამპარტავან.
233. მაგინე ვითარცა წყალი.
234. ნუ-მცა აღსდუღნები! რამეთუ აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა; მაშინ შეაგინე ცხედარი იგი, რომელსა აჰჴედ“.
235. აწ რაჲ-მე ვთქუათ: წინაჲსწარმეტყუელება-მე არსა ესე ანუ კურთხევა? და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „ფიცხლად მოიზარდე და ფიცხლად და ამპარტავანად“.
236. რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა, მაშინ შეაგინე ცხედარი იგი, რომელსა ზედა აჰჴედო“ – უფროჲს,
237. რამეთუ შეტყუება ჩას, ანუ ყოფილთა საქმეთათჳს, ანუ ყოფადთათჳს.
238. ვინ უწყის, თქუას ვინმე, ვითარმედ ამისთჳს თქუაო, რამეთუ რუბენ დაწვა ბალაჲს თანა, ხარჭისა მის მამისა თჳსსა, რამეთუ შეაგინა სარეცელი მამისა თჳსისაჲ.
239. უკუე იპოვების მსგავსად სიტყჳსა მის მისისა წინაჲსწარმეტყუელისა მის მიერ სხუაჲ სხუად თქუმულ.
240. და სიტყუასა მას მისსა, ვითარმედ: „შეკერბით ძენი ეგე იაკობისნი და გითხრა, რაჲ-იგი ყოფად არს თქუენდა შემდგომთა მათ ჟამთა“,
241. ამას ყოფადთა საქმეთათჳს რასა-მე იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი? აწ ვითარ-მე შევჰრაცხოთ იგი ყოფილთა საქმეთათჳს?
242. წინაჲსწარმეტყუელებაჲ მის ზედა არნ, რომელი ყოფადთა საქმეთათჳს წინაჲსწარმეტყუელებნ და არა ყოფილთათჳს.
243. და არარაჲ დიდ არს და არცა დასაკჳრვებელ, უკუეთუ წინაჲსწარ ორისა და სამისა წლისა ხილულ რაჲმე არს ჩუენ შორის, სხუაჲ თუ წინაჲსწარმეტყუელებით სხუათა მიმართ მითხრობილ.
244. და ჩუენ თუალითა ვიხილნეთ ყოფილნი იგი.
245. აწ გამოვაჩინოთ წინაჲსწარმეტყუელი იგი], ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი, რამეთუ იტყჳს: „რუბენ, პირმშოჲ ჩემი, შენ ძლიერებაჲ ჩემი, დასაბამი შვილთა ჩემთაჲ“.
246. და ამას რომელნიმე მაცხოვრისა ზედა წარმოიღებენ, ვითარმედ მამაჲ ზეგარდამო სიტყჳთა მით ძესა თჳსსა ეტყჳსო.
247. არამედ რომელ-იგი შემდგომად სიტყუანი მოვლენან, სავნებელ იქმნის მკითხველთა და მსმენელთა.
248. და თუ ჰგონებდეს ვინმე მას ქრისტესა თქუმულად, რომელსა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „ფიცხლად აჰღორძნდიო და ფიცხლად ამპარტავან“,
249. და სხუასა მას განწესებულად ავნებდეს.
250. არამედ არა ეგრე, რომელ ჰგონებენ, ვითარმედ პირმშოჲ ძჱ იყო იაკობისი და ერი იგი პირმშო შჯულითა მით წოდებულ მკჳდრად ერად.
251. და საქმენი იგი რუბენისნი, პირმშოჲსა მის, ამსგავსნა ყოფადთა მათ საქმეთათჳს პირველისა მის ერისაგან.
252. და რომელ-იგი თქუა: „რუბენ, პირმშოჲ ჩემი, შენ ძლიერებაჲ ჩემი, დასაბამი შვილებისა ჩემისაჲ“,
253. შემძლებელ არს იაკობ რუბენის ზედა, ხოლო რომელი-იგი თქჳს: „ფიცხლად აღიზარდე და ფიცხლად ამპარტავანო“,
254. ჰხედვიდა სულითა ურჩებასა და ურწმუნოვებასა ნათესავისა მისისასა.
255. რამეთუ მოსე-ცა მათა მიმართ მსგავსად მისა ეტყოდა: „თქუენ ერი ქედფიცხელი ხართ.
256. ნუ-მცა განრისხნების თქუენ ზედა უფალი და აღგჴოცნეს თქუენ.
257. ხოლო რომელი თქუა იაკობ, ვითარმედ: „მაგინე, ვითარცა წყალი ნუმცა აღსდუღნებიო“, შეამოკლა მათგან ჴორციელობაჲ, რამეთუ შეაგინეს მათ შჯული და შეურაცხ-ყვეს,
258. რომელ-იგი მათა მიმართ მის მიერ იქადაგა და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა, მაშინ შეაგინე ცხედარსა, რომელსა აჰჴედო“.
259. სარეცელს და ცხედარს იტყჳს წმიდათა მათ ჴორცთა, რომლისა მიერ წმიდანი ვითარცა ცხედარსა განსუენებულ არიან,
260. რომელი-იგი წინანდელთა ჟამთა უკეთურთა შეურაცხ-ყვეს ძმრისა მის მიპყრობითა და ლერწმითა თავსა მას ცემითა,
261. რომელსა ჴელითა ყურიმალსა სცემდეს და სამშჭუალითა ჴელთა მათ დამშჭუალვიდეს.
262. ესე ყოველი უყვეს მას ურჩთა მათ და ურწმუნომან მან ერმან და მღდელთა მათ და მწიგნობართა და ყოველმან ერმან ჴელმწიფებითურთ მათით.
263. ამისთჳსცა საქმეთა მათთა არა გარჱ-წარჰჴდა ნეტარი იგი წინაჲსწარმეტყუელი და არცა ეზიარა უკეთურთა ზრახვათა მათთა,
264. არამედ განაშორა თავი თჳსი ეგევითართა მათ მანქანითთა საქმეთა მათთა.
265. რამეთუ იტყჳს: „სჳმეონ და ლევი, ძმათა, აღასრულეს უშჯულოვებაჲ შეთქუმულებითა მათითა.
266. ზრახვასა მათსა ნუ შეერთვინ სული ჩემი და კრებასა მათსა ნუ ეზიარებინ შინაგანი ჩემი, რამეთუ რისხვითა თჳსითა მოწყჳდეს კაცი
267. და გულისწყრომითა თჳსითა კირნი დაჰკუეთნეს კუროსა, იწყევენ გულისწყრომაჲ მათი, რამეთუ ამპარტავანებით იყო, და განრისხებაჲ მათი სიფიცხლით იყო.
268. განვყვნე იგინი შორის იაკობსა და განვაბნინე შორის ისრაჱლსა.
269. და ვინ უწყის ესე, ეგონოს ვისმე, ვითარმედ სიკიმელთათჳს თქუა ნეტარმან იაკობო გინებასა მას ორთა მათ ძეთა, სჳმეონ და ლევი,
270. რამეთუ ზაკუვით დაიმორჩილნეს სიკიმელნი იგი წინადაცუეთად დინაჲსთჳს, დისა თჳსისა, რომელი შეაგინა ემორ, ძემან სჳქემისმან.
271. რომელნი „შევიდეს შემდგომად სამისა დღისა, მოწყჳდნეს ყოველნი, რომელნი დამკჳდრებულ იყვნეს სიკიმას და საცხოვარი მათი წარტყუენეს“.
272. ხოლო არა ესრე იყო, არამედ იგინივე წინაჲსწარ იტყოდეს მამისა მისთჳს მიზეზსა, ვითარმედ: სამართალი ქმნესო.
273. ჰრქუა მამამან მათმან, ვითარმედ: „საძულველ მქმენით მე და მტერ ყოვლისა, რომელნი დამკჳდრებულ არიან ქუეყანასა მას ქანანელთასა და ფერეზელთასა და მე მცირედ ვარ რიცხჳთა.
274. ნუუკუე შეკრბენ ჩემ ზედა და დამცენ მე და აღმჴოცონ მე და ერი ჩემი.
275. და მათ მიუგეს და ჰრქუეს: და რაჲსა როსპიკებრ ითრიეს დაჲ იგი ჩუენი?“ უკუეთუ ესე ესრეთ არს, საქებელ არიან სიტყუასა მას და არა საგმობელ,
276. რომელთა ესევითარი სახჱ სიყრმისაჲ აქუნდა და აღიშურვეს დისა მის მათისათჳს, შეგინებისა ძისა მისთჳს სჳქემისა.
277. და თჳთ თავადმან იაკობ შემდგომად ამისა მინიჭებითა ქალაქისა მის ნეტარსა მას იოსებს ჰრქუა:
278. „მე მიგცემ შენ სიკიმასა საზეპუროსა ჩემსა უმეტჱს ძმათა შენთა, რომელი დავიპყარ ამორეველთაგან მახჳლითა და მშჳლდ-კაბარჭითა ჩემითა.
279. უკუეთუ ეგრეთ არს, თჳთ იაკობ განამართლებს სიკიმელთა მათ მოსრვისათჳს, აწ სადა აღესრულების წინაჲსწარმეტყუელებაჲ იგი,
280. ვითარმედ: „სჳმეონ და ლევი აღასრულეს უშჯულოვებაჲ ერთობითა თჳსითა.
281. ზრახვასა მათსა ნუ შევალნ სული ჩემი და კრებასა მათ ნუ ეზიარებინ თავი ჩემი“?
282. იკითხე სახარებისაგან და ჰპოვნე წერილნი იგი, რამეთუ ნათესავისაგან სჳმეონისა იყვნეს მწიგნობარნი იგი და ლევის ნათესავისაგან – მღდელთ-მოძღუარნი იგი.
283. და რამეთუ მათითა ზრახვითა და ნებითა მიეცა ქრისტე და მათ მიერ მოიკლა, წინაჲსწარ უწყოდა წინაჲსწარმეტყუელმან მან და იტყოდა ზრახვასა მათსა.
284. რომელსამე იტყჳს, მას ზრახვასა იტყჳს, რომელსა ზრახვიდეს ქრისტეს ზედა, რომლითა ზაკუვით მოაკუდინეს იგი, ვითარცა ესაია იტყჳს:
285. „ვაჲ მათა, რამეთუ ზრახეს ზრახვაჲ უკეთური თავთა თჳსთათჳს, რამეთუ თქუეს: შევკრათ მართალი იგი, რამეთუ განმაძნე[ლე]ბელ მექმნა ჩუენ“.
286. „და კრებასა მათსა ნუ ეზიარებინ სული ჩემი“, რამეთუ მას ჟამსა შეკრბეს მის ზედა მღდელთმოძღუარნი იგი და წინამძღუარნი ერისანი,
287. შეკრბეს სახლსა მას მღდელთმოძღურისა მის კაიაფაჲსა სიკუდილისა ძიებად მის ზედა.
288. „რამეთუ რისხვითა თჳსითა მოწყჳდნეს კაცნი“: რომელნი კაცნი, არა თუ ნეტარნი იგი წინაჲსწარმეტყუელნი, რომელნი მოვლინებულ მათა იყვნეს,
289. და „გულისთქუმითა თჳსითა კირნი დაჰკუეთნეს კუროსა“.
290. გულისთქუმაჲ მათი თქუა სოფლისაჲ ამის, რომელთა გულისთქუმითა ამის სოფლისაჲთა წარწყმიდეს ზეცისაჲ იგი წინამძღუარი ცხორებისაჲ, ვითარცა ზუარაკი დასცეს.
291. ამისთჳს იწყევენ გულისწყრომაჲ მათი, რამეთუ ამპარტავანებით, და რისხვაჲ მათი, რამეთუ ფიცხელ.
292. გულისწყრომასა მათსა იტყჳს რისხვასა, რომელსა შინა მარადის იყვნეს განფიცხებითა ქედთა თჳსთაჲთა სულისა წმიდისა მიმართ მჴდომნი.
293. „განვყვნე იგინი იაკობსა შორის და განვაბნინე იგინი ისრაჱლსა შორის“.
294. ვინ იყო იაკობ, ანუ ვინ არს ისრაჱლ? არამედ წმიდაჲ იგი პირმშოჲ ძჱ ღმრთისაჲ, რომელსა არა დაემორჩილნეს და განიბნინეს ცის კიდეთა, წარტყუენულ მტერთაგან იქმნეს.
295. და რამეთუ წინაჲწარ ვთქუთ, ვითარმედ თქუმულთა მათ შინა არიან კურთხევანი იგი, უმჯობეს არს დამორჩილებად სწავლისმოყუარეთა არა თუ სიტყჳთ ხოლო გამოჩინებით,
296. არამედ ძალითურთ თქუმულთა მათ განცხადებულად რაჲ-იგი წინა-გჳც; რამეთუ ეტყჳს კურთხევით იუდას ესრე: „იუდა, შენ გაქებენ ძმანი შენნი.
297. ჴელნი შენნი ბეჭთა ზედა მტერთა შენთასა, თაყუანის-გცემდენ შენ ძენი მამისა შენისანი.
298. ლეკუ ლომის, იუდა, აღმოცენებისაგან, შვილო ჩემო, გამოჰჴედ, აჰჴედ, ინაჴ-იდგ ვითარცა ლომმან და ლეკუმან ლომისამან, ვინ აღადგინოს იგი?
299. ნუ მოაკლდებინ მთავარი იუდაჲსგან და არცა ჴელმწიფჱ წყვილთა მისთაგან ვიდრემდის მოვიდეს, რომელსა-იგი ემარხვის და იგი იყოს სასო ნათესავთა.
300. გამოაბას ვენაჴსა კარაული თჳსი და მასკნესა ვენაჴისასა კიცჳ კარაულისაჲ.
301. განრცხეს ღჳნითა სამკაული თჳსი და სისხლითა ყურძნისაჲთა სამოსელი თჳსი.
302. მხიარულ არიან თუალნი მისნი, ვითარცა ღჳნითა, და სპეტაკ კბილნი მისნი უფროჲს სძისა“.
303. ვითარ-მე ეგების სიტყუაჲ ესე მსგავსად ზეშთა-თქუმულისა მის, რომელ-იგი რუბენისთჳს ითქუა, რამეთუ მუნ ეტყჳს: „სიფიცხლით ჰხჳდოდე და სიფიცხლით წარმდებ-იქმენ,
304. მაგინე, ვითარცა წყალი, ნუმცა აღსდუღნებიო, რამეთუ აჰჴედ სარეცელსა მამისა შენისასა, მაშინ შეაგინე ცხედარი, რომელსა აჰჴედ“.
305. და რომელი თქუა, ვითარმედ: „წყეულ იყავნ გულისწყრომაჲ მათი, რამეთუ ამპარტავანებით იყო, და რისხვაჲ იგი, რომელი სიფიცხლით იყო“,
306. ესე სიტყუანი არა კურთხევისანი არიან, არამედ შეტყუებისანი.
307. წინაჲსწარმეტყუელებით მათ ზედა განცხადნა და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „იუდა, შენ გაქებენ ძმანი შენნი,
308. ჴელნი შენნი ბეჭთა ზედა მტერთა შენთასა, თაყუანის-გცემდენ შენ ძენი მამისა შენისანიო“, ესევითარი ესე კურთხევად შეჰგავნ,
309. ვინ უწყის, [ს]თქუა, რომლითა სიტყჳთა ღირს-იქმნა წინაჲსწარმეტყუელი იგი კურთხევისა მის მიფენითა იუდაჲს ზედა, ხოლო წინანდელთა მათ ზედა არა ესრე.
310. ისწავეს, რამეთუ იუდას ნათესავისაგან განმზადებულ იყო დავითი შობად, და დავითისგან ჴორცთა შესხმად – ქრისტე.
311. წინაჲსწარ უწყოდა სულითა განმზადებულთა მათთჳს.
312. აკურთხა, რომელი-იგი იუდაჲსგან დავითი იყო და მისგან – რომელი-იგი ჴორცითა შობად იყო ქრისტე, რაჲთა არა სულიერად იგი ხოლო კურთხევაჲ ღმრთისაგან მოიღოს,
313. არამედ ჴორცითა-ცა კურთხეულად გამოჩნდეს, ვითარცა იერემია იტყჳს, ვითარმედ: „წინაჲსწარ ვიდრე გამოსახვადმდე შენდა მუცელსა შინა გიცან შენ
314. და ვიდრე არღა გამოსრულ იყავ საშოსა, განგწმიდე შენ და წინაჲსწარმეტყუელად წარმართთა დაგადგინე შენ“.
315. რომელი-იგი მუცლით წმიდაჲ გამოსრულ არს, ამა ღმრთისა მიერ, კურთხეულ არს.
316. არამედ სთქუა, ვითარმედ: რაჲსა ლევის ნათესავი ესრე არა აკურთხა?
317. რამეთუ ვპოვე[თ] ლევის ნათესავისაგან ქრისტე მღდელად მამისა გამოჩინებულ, შერთვისათჳს ნათესავისა მის ლევისა გუნდსა მას იუდაჲსსა.
318. რაჲთა მათ ორთაგან მეუფედ და მღდელად და ძედ ღმრთისა გამოჩნდეს.
319. და იაკობ დახედა საქმესა მას მღდელთ-მოძღუართასა ანაჲსსა და კაიაფაჲსსა, რომელთა იკადრეს შეხებად ძისა მის ღმრთისა.
320. და რამეთუ იყვნეს იგინი ნათესავისაგან ლევისნი, არა აკურთხა ლევი, არამედ უფროჲს, რამეთუ შეატყუბნა იგინი.
321. ხოლო რაჟამს მოვიდა ნეტარი იგი მოსჱ, რომელი-იგი აჰრონისგან და ლევისგან იშვა ქრისტე,
322. აკურთხა და თქუა: „მიეცით ლევის განცხადებულებაჲ მისი და სამართალი მისი კაცსა წმიდასა“.
323. სადა რომელ-იგი დააკლდეს კურთხევანი იაკობისგან, მოვიდა და აღასრულა მოსჱ.
324. და აწ მაგისთჳს მისსა მას განწესებულსა კურთხევასა ვთქუათ სიტყუაჲ.
325. ხოლო აწ რაჲ-იგი წინა-გჳც, მისთჳს ვთქუათ, რამეთუ იტყჳს: „იუდა, შენ გაკურთხევდეს ძმანი შენნი,
326. ჴელნი შენნი ზედა ბეჭთა მტერთა შენთასა თაყუანის-გცემდენ შენ ძენი მამისა შენისანი“.
327. რომელთა ძმათა აქებს და თაყუანის-სცეს მას, არა თუ მოციქულთა მათ, რომელთა მიმართ იტყოდა უფალი: „ძმანო ჩემნო და თანამკჳდრნო?“
328. ხოლო, რომელი-იგი თქუა, ვითარმედ: „ჴელნი შენნი ზედა ბეჭთა მტერთა შენთასა“, რამეთუ განპყრობითა მკლავთა მისთაჲსა „განძლიერდა ზედა მტერთა მათ,
329. არცხჳნა ჴელმწიფებათა მათ“, გინა თუ ჴორციელად ყოფადთა საქმეთათჳს იქმნა უფალ და მსაჯულ ყოველთა ზედა მამისა მიერ გამოჩინებულ.
330. „ლეკუ ლომისა იუდა. აღმოცენებისაგან, შვილო ჩემო, გამოჰჴედ“.
331. „ლომს“ და „ლეკუ ლომის“ თქუმულ განცხადებულად ორკერძო-ვე სახჱ გჳჩუენა მამისაჲ და ძისაჲ.
332. და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ, შვილო“, რაჲთა განჴორციელებითა შობაჲ იგი ქრისტესი გჳჩუენოს,
333. რომელ-იგი მუცელსა მას ქალწულისა სულისა წმიდისა მიერ განჴორციელებითა აღმოსცენდა მისგან
334. და ვითარცა ყუავილი და სულნელებაჲ სოფლად მოვიდა და გამოგუეცხადა და რამეთუ ლეკუ ლომის მის ზედა ითქუა, ვითარცა სულისა წმიდისაგან მამისა მიერ შობილი, და მეუფჱ მეუფისა მიერ მივლინებული.
335. არავე დადუმნა ამისთჳს მსგავსად ჴორცთა, არამედ ჰრქუა: „აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ, შვილო“.
336. რამეთუ ესაჲაცა იტყჳს: „გამოჴდეს კუერთხი ძირისაგან იერესისა და ყუავილი მისგან გარდაეფინოს“.
337. აწ ძირი იგი იესესი იყო მამათაჲ მათ ნათესავი, ვითარცა ძირი იყო ქუეყანასა ზედა დანერგულ
338. და კუერთხ მათგან გამოჩინებულ მარიამისთჳს, რამეთუ იყო იგი სახლისაგან და ნათესავისა დავითისა.
339. ხოლო ყუავილი იგი, რომელ გარდაეფინა მისგან, ქრისტე არს, რომელ-იგი წინაჲსწარმეტყუელებით თქუა იაკობ: „აღმოცენებისაგან გამოჰჴედ, შვილო“.
340. ხოლო რომელ-იგი თქუა, „აჰჴედ, ინაჴ-იდგ, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან“.
341. სამისა დღისა ძილსა მას იტყჳს, რომელ დაადგრა გულსა ქუეყანისასა, რომელი-იგი თჳთ უფალმან წამა და თქუა: ვითარცა იყო იონა მუცელსა ვეშაპისასა სამ დღჱ და სამ ღამჱ,
342. ეგრეცა თანა-აც ძესა კაცისასა ყოფად გულსა ქუეყანისასა სამ დღე და სამ ღამე“.
343. და დავით წინაჲსწარ იტყჳს: „მე დავწევ, დავიძინე, განვიღჳძე, რამეთუ უფალი მწე მეყო მე“.
344. ეგრეცა იაკობ იტყჳს, ვითარმედ: „ვინ აღადგინოს იგი? „და არა ესრე თქუა, ვითარმედ: „არავინ აღადგინოს იგი“, არამედ თქუა „ვინო“,
345. რამეთუ გულისხმის-საყოფელ არს „მამისა, რომელმან აღადგინა ძჱ იგი თჳსი მკუდრეთით“.
346. და პეტრჱ იტყჳს: „რომელი ღმერთმან აღადგინა, განჰჴსნნა საკრველნი ჯოჯოხეთისანი, რამეთუ ვერ ეგებოდა მისა, ვითარმცა დაეყენა მის მიერ“.
347. და მერმე ჭეშმარიტად გჳჩუენებს მსგავსად ჴორცთა შობასა მას მისსა, რამეთუ იტყჳს: „არა მოაკლდეს მთავარი იუდაჲსგან და არცა წინამძღუარი წყვილთაგან მისთა,
348. ვიდრემდის მოვიდეს, რომლისა-იგი განმზადებულ არს და იგი იყოს სასოვება ნათესავთა“.
349. და რამეთუ არა მოაკლდა ჴელმწიფჱ, არცა წინამძღუარი ნათესავისაგან იუდაჲსისა ვიდრე მოსვლადმდე ქრისტესა.
350. და სახარებასა შინა ეგრევე წამებს.
351. და ვითარცა მოვიდა მჴსნელი იგი, იქმნა სასოვება ნათესავთა, რომელნი მოდღენდელად დღესმდე მისა მიმართ რწმუნებულ არიან და ესე განცხადებულ არს,
352. რამეთუ ვის მოველით ზეცით ჩუენისა ჴსნისათჳს? არამედ მას, რომლისა განმზადებულ არს შჯული და წინაჲსწარმეტყუელებანი.
353. და მერმე იტყჳს: „გამოაბას ვენაჴსა კარაული თჳსი და მასკნესა ვენაჴისასა – კიცჳ იგი ვირისაჲ“, მოგუასწავებს ორსავე მას წოდებასა მისსა მიმართ, ვითარცა ვაზსა გამობმულ
354. და მისითა მით სიყუარულითა ურთიერთას შეყოფილ კარაული და კიცჳ ერთად სიტყჳთა აჴსნილ, რომელსა ზედა დაჯდა მჴსნელი იგი და შევიდა იერუსალჱმს.
355. და მერმე იწყებს და იტყჳს: „განრცხეს ღჳნითა სამკაული თჳსი“.
356. და ვითარ აქა ზრახვითა ნათლის-ღებასა მას მოგუასწავებს, რაჟამს აღმოვიდოდა იორდანით, განწმიდნა წყალნი იგი და მიჰფინნა მადლნი სულისა წმიდისანი.
357. სამკაულ თქუნა ჴორცნი და ღჳნო – მამული იგი სული, რომელ გარდამოჴდა მის ზედა იორდანესა.
358. „და სისხლითა ყურძნისაჲთა სამოსელი მისი“.
359. სამოსელს სიტყჳთა მით მოგუასწავებს ნათესავსა მას, რომელნი ვითარცა სამოსელნი შერაცხილ არიან მისა.
360. წინაჲსწარმეტყუელისა მიერ იტყჳს: „ცხოველ ვარ მე – იტყჳს უფალი – არა თუ ყოველნივე იგი ვითარცა სამოსელნი შეიმოსნეს“.
361. და რამეთუ ყურძენ და ტევან იგი იყო, რომელ-იგი ძელსა მას ზედა დამოეკიდა,
362. რომელსა მას, ვითარცა უგუმირეს გუერდსა, გარდამოეცა სისხლი და წყალი, რომელთათჳსმე ნათლის-ღებად და რომელთათჳსმე მე გამოსაჴსრად,
363. მათ ზედა წინაჲსწარმეტყუელმან თქუა: „განრცხეს ღჳნითა სამკაული თჳსი და სისხლითა ყურძნისაჲთა სამოსელი თჳსი“.
364. მაშინღა გამოცხადნების წინაჲსწარმეტყუელთა და მოციქულთა მისთაჲ: „მხიარულ არიან თუალნი მისნი ვითარცა ღჳნითა და სპეტაკ კბილნი მისნი უფროჲს სძჱ.
365. თუალ ქრისტესა იყვნეს წინაჲსწარმეტყუელნი იგი, განმხიარულებულ სულისა ძალითა, რომელნი წინაჲსწარ ქადაგებდეს მისთა მათ ვნებათათჳს,
366. რომელნი შემდგომთა ნათესავთა მიმართ მიუთხრნეს, რაჲთა [მისა მი]მართ რწმუნებულ კაცნი ცხოვნდენ.
367. ხოლო რომელ-იგი თქუა: „სპეტაკ კბილნი მისნი, ვითარცა სძჱ“, მოციქულთათჳს იტყჳს, რომელნი მითვე სიტყჳთა განწმედილ ვითარცა სძჱ გამოჩნდეს,
368. რომელთა ჩუენ ზედაცა მოჰფინეს სულიერი იგი მადლი და ზეცისა საზრდელი.
369. და მერმე მონებასა მას უფლისასა იტყჳს, რომელნი გამოსრულ წმიდისა მის პირისაგან სძჱ ჩუენ გუექმნნეს,
370. რაჲთა მათგან აღზრდილნი ზეცისასა მასცა პურსა ღირს ვიქმნნეთ ზიარებად.
371. და მერმე იტყჳს: „ზაბილონ ზღჳს კიდეს დაემკჳდრენ და თავადი იგი იყოს ნავთ-სადგურ მენავეთა და მისწუდეს ვიდრე სიდონდმდე“.
372. აწ ზაბილონისგან გამოჩინებულ მოუწესს ნათესავთა, რომელნი აწ ვითარცა ზღჳს კიდესა სოფელსა ამას დამკჳდრებულ არიან
373. და ვითარცა ზღუასა შინა ღელვითა რორინებენ, და მოივლტიან და შეევედრებიან ეკლესიასა, ვითარცა ნავთსადგურსა.
374. განსასუენებელ ნავთასა იტყჳს, ვითარცა ქალაქთა შესაკრებელთა ეკლესიისათა, რომელნი არიან სოფელსა ამას ვითარცა ნავთსადგურნი განფენილ
375. და შესავედრებელ მორწმუნეთა მისა მიმართ, ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იგი, იტყჳს: „ქუეყანაჲ ზაბილოვნისი და ქუეყანაჲ ნეფთალემისი, გზაჲ ზღუასა ზედა, წიაღ იორდანესა!
376. ერი, რომელი სხდა ბნელსა, იხილეს ნათელი დიდი და რომელნი სხდეს აჩრდილთა სიკუდილისათა, ნათელი გამობრწყინდა მათ ზედა“.
377. სარწმუნოვებასა მას ერისასა იტყჳს.
378. ხოლო რომელ-იგი თქუა, „მისწუდეს ვიდრე სიდონდმდეო“, გამოაჩინებს სულგრძელებასა ღმრთისასა, რომელმან აჩუენა სულგრძელებაჲ ვიდრე უკუანა-სკნელადმდე მათა.
379. და რომელთა აწ ჰრწამს ნათესავთა, ცხოვნდენ.
380. რამეთუ სიდონ ესუა პირმშოდ ნაშობად ქამს.
381. ხოლო ქამ მამისა მის შეცოდებათათჳს წყ[ე]ვასა მას ქუეშჱ იყო, რომლისაჲ მის ნათესავისაჲ ჰრწმენა და აწ ქრისტეს მიერ იკურთხევიან.
382. „იზაქარს კეთილისა გულმან უთქუა.
383. განსუენებულ შორის ნაწილთა და იხილა განსუენებაჲ იგი, რამეთუ კეთილ არს და ქუეყანაჲ იგი, რამეთუ პოხილ მისცნა ბეჭნი შრომასა და იქმნა კაც ქუეყანის-მოქმედ“.
384. და იზაქარ გულისხმის-ყოფით მიემსგავსების უფალსა, რომელი-იგი სიყრმითგან კეთილსა ხოლო წადიერ იყო.
385. ვითარცა ესაია იტყჳს: „ვიდრე არღა ეცნას ყრმასა მას ხადილი, სახელი მამისაჲ გინათუ დედისაჲ, არა დაემორჩილოს ბოროტსა, არამედ გამოირჩიოს კეთილი“.
386. განსუენებულ შორის წინაჲსწარმეტყუელთა მათ ნაწილსა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი მათგან.
387. რამეთუ მთასა მას გამოეცხადნეს მოსჱ და ელია მდგომარენი მარჯულ და მარცხლ სიტყჳთა მისა მიმართ, მჴსნელი იგი ვითარცა განსუენებული გამოჩნდეს.
388. აწ იხილა განსუენებაჲ იგი წმიდათაჲ, რამეთუ კეთილ არს და ქუეყანაჲ მათი, რამეთუ პოხილ, „მისცნა ბეჭნი თჳსნი შრომასა და იქმნა კაც ქუეყანის-მოქმედ“.
389. მისცნა მჴარნი თჳსნი შრომასა სადა უკუე, არამედ ჯუარსა მას, რომელი აღეკიდა და მიაქუნდა?
390. და ესაია იტყჳს: „რომელსა ფლობაჲ აქუნდა მჴართა ზედა თჳსთა“, ამან დაასხნა ჴელნი ერქუანსა ზედა და შრომაჲ თავს-იდვა.
391. ესე შრომაჲ, რომელ არს ყუედრებაჲ იგი და გინებაჲ, რომელ მის ზედა იყო.
392. იქმნა კაც ეკლეს[ი]ისა კეთილისა ნაყოფისა მას შინა დაკრებითა.
393. „დან შჯიდეს ერსა თჳსსა, ვითარცა ერთი ნათესავი ისრაჱლისაგანი.
394. და იყოს დან ვითარცა გუელი დადარანებული გზასა ზედა, ცემად ტერფთა ჰუნეთასა.
395. დაეცნენ მჴედარნი შედგომად მოლოდებითა ჴსნასა უფლისასა“.
396. რამეთუ იტყჳს: „დან შჯიდეს ერსა თჳსსა, ვითარცა ერთსა ნათესავსა ისრაჱლისასა“.
397. და ესე ნაწილ ერთ იყო სამსონისთჳს, რომელი-იგი ნათესავისაგან დანისა იყო.
398. შჯიდა ერსა მას თჳსსა ოც წელ ოდენ.
399. ხოლო ყოვლადვე აღესრულების მჴდომის მიმართ, რომელი მსაჯულად უკეთურად და მჴდომად მეფედ შობილ შჯიდეს ერსა თჳსსა,
400. მჴდომად, „ვითარცა გუელი [და]დარანებული გზასა ზედა“ ჭეშმარიტებისა მიმართ სიტყჳსა კბენად იწყოს მათა მიმართ, რომელნი მართლ ვიდოდიან.
401. არამედ რომელსა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი იგი ცემად ტერფთა ჰუნეთასა მისწუდებოდეს მათ ზედა-ო, რომელნი მართალსა და ცხორებისა გზასა გუასწავებდენ.
402. ვითარცა-იგი მოციქულნი განცადნა და იუდა შეიტყუვა და ვითარცა ცხენი დასცა და მას ზედა მჯდომარე იგი სიკუდილდ მისცა.
403. და ვითარცა მჴედარი უკუნ-ვარდა, რომელ არს ესე უკუანაჲსკნელთა მათგან ვიდრე წინანდელთამდე, მოლოდებისა ჴსნასა უფლისასა აღადგინა და აჰმართა ადამის ხატი იგი.
404. „გად განცდით განცადოს იგი და მანცა განცადნეს იგინი“.
405. ადვილად-რე განცდასა იტყჳს უკეთურსა მას შესაკრებელსა მღდელთმოძღუართა და მწიგნობართასა, რომელნი განსცდიდეს მჴსნელსა მას პირად-პირადითა განცდითა,
406. უნდა, რაჲთა-მცა მიზეზ რაჲმე პოვეს მის ზედა, რაჲთამცა ზაკუვით შეიპყრეს და მოაკუდინეს იგი.
407. ხოლო მან უწყოდა ზრახვანი იგი მათნი და მუნვე გამოცადნა იგინი მისითა მით სამართლითა და მათითა ცოდვითა სიკუდიდ მისცეს.
408. ვითარცა-იგი სახარებასა წერილ არს, მას ჟამსა წარდგეს წინაშე მისა ფარისეველნი იგი და ჰრქუეს: „მოძღუარ, მარქუ ჩუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას იქმ,
409. ანუ ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფებაჲ ესე?“ და მან ჰრქუა მათ: „გკითხო თქუენ მეცა სიტყუაჲ ერთი და მითხართ მე და მეცა გითხრა, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ:
410. ნათლისცემაჲ იოვანესი ვინაჲ იყო? ზეცით იყო, ანუ კაცთაგან?“
411. ხოლო იგინი ზრახვიდეს გულსა მათსა და იტყოდეს: „უკუეთუ ვრჰქუათ „ზეცით იყო“, მრქუას ჩუენ: „და რად არა გრწმენა მისი?“
412. და თუ ვთქუათ, ვითარმედ – „კაცთაგან“, ყოველმან ერმან ქვაჲ დამკრიბოს ჩუენ, რამეთუ ყოველთა იცოდეს იოვანესი, ვითარმედ წინაჲსწარმეტყუელი დიდი იყო.
413. მიუგეს და ჰრქუეს. თუ: „არა უწყით“.
414. და ჰრქუა: „არცა სამე მე გითხრა, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ“.
415. აწ კეთილად წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს: „გად განცადოს იგი, მანცა განცადნეს იგინი“.
416. „ასერ, სიპოხჱ მისა პური და იგი ზრდიდეს ჴელმწიფეთა“.
417. აქა მოციქულთათჳს მოგუასწავებს წინაჲსწარმეტყუელი იგი, რომელნი-იგი განეკრძალნეს და მისცეს ნათესავსა კაცთასა პური იგი ცხორებისაჲ, ამას ქრისტესთჳს გჳჩუენებს.
418. პური იგი, რომელი ზეცით გარდამოჴდა, პურ საზრდელ და სასუმელ წმიდათა იქმნა.
419. რამეთუ ასერ „სიმდიდრჱ“ ითარგმანების რომელი-იგი მხოლოჲ მდიდარ და შემძლებელ არს ყოველთა,
420. რამეთუ თავადი უფალი თავისა თჳსისათჳს წამებს და იტყჳს: „მე ვარ პური იგი გარდამოსრული ზეცით.
421. მამათა მათ მანანაჲ იგი ჭამეს უდაბნოსა მას და მოწყდეს, ხოლო რომელმან ჭამოს პური ჩემი, არა იხილოს მან სიკუდილი უკუნისამდე“.
422. თანა-გუაც ამისცა გამოძიებად, რამეთუ არა ეგრე იტყჳს, ვითარმედ არა მოკუდესო, არამედ იტყჳს, ვითარმედ: „სიკუდილი არა იხილოს უკუნისამდე“
423. და უკუნითი უკუნისამდე ცეცხლისა ტანჯვითაო, რომელ არს სიკუდილი საუკუნოჲ, რომელი არასადა დასცხრების.
424. რამეთუ ამათ ჟამთაჲ ესე საწუთროჲ არს და ყოველთა კაცთა თანა-აც სიკუდილი.
425. უკუეთუ ეგე ეგრე არს, არა თუ ამათ ჟამთასა ამას სიკუდილსა იტყჳს უფალი, არამედ განმზადებულთა მათთჳს.
426. „ნეფთალემ აღმოცენებულ და აღორძინებულ და ძირ დაბმულ, განშუენებულ“.
427. აღმოცენებულ მწუერვალ, რომელნი განთავისუფლებულ სარწმუნოვებითა ერნი იწოდნეს, მოგუასწავებს მათთჳს, რომლითა ყოველნი შემძლებელ ვიქმნებით.
428. საღმრთოჲთ კერძო და სულიერ ვენაჴს იტყჳს ქრისტესა.
429. რტო და მწუერვალ არიან წმიდანი, რომელთა ჰრწამს იგი, და ტევან – მოწამენი, და ძელ დასუმულ ვაზსა თანა მოგუასწავებს ვნებათა მათ.
430. და მსთულებელთა ანგელოზთასა იტყჳს, და გოდორ, რომელსა შთასთულებენ ნაყოფსა ვენაჴისასა, მოციქულნი არიან, საწნეხელ – ეკლესიაჲ, და ღჳნო – სულისა წმიდისა იგი ძალი.
431. და რომელ-იგი თქუა, ვითარმედ: „აღმოცენებულ მწუერვალ“, განთავისუფლებულ სიკუდილისა საკრველთაგან,
432. ვითარცა ესაია(!) იტყჳს: „განვიდენ და ტრიობდენ, ვითარცა ჴბონი განტევებულნი საბლისაგან“.
433. „აღორძნდენ ძირდაბმით განშუენებულნი“, რამეთუ ზეგარდამო შობითა მით წყლითა მოიპოვებენ შუენიერებასა სიტყჳსასა, რომელ არს „უშუენიერეს უფროჲ[ს] ყოველთა ძეთა კაცთასა“.
434. „შვილი ჩემი აღორძინებულ იოსებ.
435. შვილო ჩემო კურთხეულო, საშურველი ეგე შვილი ჩემი ახალ-ნერგი ჩემდა მოიქეც!“ რომელნი ზრახვიდეს და შური ემარხა შენთჳს კაცთა მშჳლდოსანთა,
436. და შეიმუსრნეს ძალითურთ მშჳლდნი მათნი და დაჴსნდეს ძარღუნი მკლავთა მათთანი ჴელითა ძლიერისა მის იაკობისითა.
437. ამით განძლიერდა ისრაჱლი ღმრთისა მიერ მამისა შენისაჲსა და შეგეწია შენ ღმერთი იგი ჩემი და გაკურთხა შენ კურთხევითა ზეცისაჲთა და კურთხევითა ქუეყანასა ზედა,
438. რომელსა ეპყრა ქუეყანაჲ კურთხევათათჳს ძუძუთა დედისა შენისათა და საშოჲსათჳს მამისა და დედისა შენისა.
439. განძლიერდი უფროჲს მთათა საუკუნეთა, და საწადელ – უფროჲს ბორცუთა საუკუნეთა! დაადგერინ თავსა იოსებისსა და თხემსა ზედა, რომლითა უძღოდა ძმათა თჳსთა.
440. და იოსებ უფროჲს ძმათა აკურთხა, რამეთუ მის მიერ გამოხატულ და ხილულ, რომელ ქრისტეს მიმართ ზრახვანი აღსრულებულ იყვნეს.
441. რომლისათჳსცა წინაჲსწარმეტყუელი კურთხევითა არა იოსების ზედა, არამედ რომლისა-იგი სახესა აჩუენებდა, რამეთუ ჰრქუა მან: „შვილ აღორძინებულ ჩემდა იოსებ“.
442. რამეთუ უფლისა მიერ განსრულებულითა სულითა აღორძინებულ.
443. ქუეყანასა ზედა განმრავლდეს მადლნი იგი ქრისტესნი.
444. „შვილი ჩემი კურთხეული და საშურველი“, რამეთუ კურთხეულ იყო ღმრთის მიერ, მოვიდა თჳსთა ამათ და მათ არა იცნეს იგი, არამედ აღიშურეს და მოიძულეს,
445. რამეთუ იტყჳს წერილი იგი, ვითარმედ: „იხილეს იგი ძმათა თჳსთა საყუარელად მამისა თჳსისა, შეშურდა მისი და მოიძულეს“.
446. ამისთჳს იაკობ იტყჳს: „შვილი ჩემი საშურელი, შვილი ჩემი ჭაბუკი“.
447. და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „უყუარდა იგი იაკობს, რამეთუ შვილი მოხუცებულებასა ესუა იგი“.
448. აწ დაბერებულსა ამას სოფელსა და ყოვლად წყმედულსა გამოუჩნდა ძჱ იგი ღმრთისაჲ და ქალწულისაგან იშვა.
449. ძჱ მოხუცებულ გამოჩნდა მამისა მიერ, რომელი-იგი წინაჲსწარ საუკუნეთა მამისა თანა იყო.
450. ამისთჳს ეტყჳს: „ჩემდა მოიქეც, შვილოო“, ვითარცა ქუეყანით ზეცად წოდებით შვილისა მის თჳსისა, „რომლისათჳს ზრახვა-ყვეს და ეშურებოდეს კაცნი მშჳლდოსანნი“,
451. ვინ იყვნეს, რომელნი-იგი ზრახვასა უკეთურებისასა ზრახვიდეს და აყუედრებდეს მას?
452. არამედ ერმან მან უშჯულომან და ურჩმან, რომელნი-იგი დიდად და ჯერკულად აყუედრებდეს მას.
453. „კაცნი მშჳლდოსანნი“, რამეთუ ადვილ უჩნდა ბოროტის-ყოფად და მოკუდინებად ყოველთა მათ მართალთა მიმართ.
454. და შეიმუსრნეს ძლიერებითა მშჳლდნი მათნი, რამეთუ რავდენვე ძჳრსა იტყოდეს მისთჳს, ვითარცა მშჳლდისა მის ზედა აღებითა შემდგომად მათვე ჰრცხუენა, რაჟამს აგრძნეს მისი,
455. ვითარმედ მკუდრეთით აღდგა, ვითარცა ესაია იტყჳს: „ცუდნი ზრახვანი სულთა თქუენთათჳს“.
456. და იაკობ იტყჳს: „დაჴსნდეს ძარღუნი მკლავთა მათთანი ჴელითა ძლიერისა მის იაკობისითა“.
457. რომელთა-იგი არცა თავთა თჳსთა და არცა სასოვება ღმრთისა მიმართ რაჲ აქუნდა და ძალითა თჳსითა იქადოდეს,
458. და იქმნნეს ვითარცა არა-ყოფილნი სიტყჳთა მით მის მიერითა დათრგუნვილ და ნათესავთა შორის განბნეულ მის მიერ.
459. „რომელი-იგი განძლიერდა ისრაჱლი ღმრთისა მიერ მამისა შენისა და შეგეწია შენ ღმერთი იგი ჩემი“.
460. ვინ არს, რომელმან-იგი განაძლიერა ისრაჱლი და შეეწია ყრმასა მას თჳსსა, არაჲ თუ მხოლოჲ ღმერთი არს,
461. ვითარცა პირითა ესაიაჲსითა იტყჳს: „იაკობ, მონაო ჩემო, შეგეწიო შენ, და ისრაჱლ რჩეული ჩემი შეიწყნარა იგი სულმან ჩემმან“.
462. და მერმე იტყჳს: „ნუ გეშინინ, განძლიერდი და ნუმცა გრცხუენის, რამეთუ იგინი“.
463. ამისთჳს გინებისა და ყუედრებისა, რომელ მის ზედა ითქუა, მიჰფინა კურთხევაჲ იგი და თქუა:
464. „გაკურთხენ შენ კურთხევითა ზეგარდამო და კურთხევითა ქუეყანისაჲთა, რომელსა უპყრიეს ყოველი“.
465. [ყოველივე] დაამორჩილა ქუეშჱ ფერჴთა მისთა“.
466. ზეცით გარდამოჲ იგი ვითარცა კურთხევაჲ იგი ზეცისაჲ, და ქუეყანისაჲ იგი – ვითარცა კურთხევაჲ ქუეყანისაჲ, რაჲთა ანგელოზთა და კაცთა ზედა უფლად გამოჩნდეს.
467. რომელი-იგი მათ მიერ შეურაცხ-იქმნა.
468. „და კურთხევათათჳს ძუძუთა და საშოჲსა დედისა შენისათა კურთხევაჲ მამისა და დედისა შენისაჲ“.
469. კურთხევასა მას ძუძუთასა იტყჳს გინათუ ორთა მათ შჯულთაგან, რომელთა მიერ იქადაგა სიტყუაჲ იგი,
470. რაჲთა სოფელსა გამოუჩნდეს, რომელთა მათ მიერ ჩუენცა ვითარცა სძითა გჳფუფუნებს და გუზრდის და წარგუადგინებს, ვითარცა შვილთა ღმრთისათა.
471. და გინათუ წმიდისა მარიამის ძუძუთა მათ მოგუასწავებს, რომელთაგან განიზარდა, რომელნი იყვნეს კურთხეულ, რომლისა მიმართ იგი ღაღადებით დედაკაცი იტყოდა:
472. „ნეტარ არს მუცელი, რომელმან გიტჳრთა შენ და ძუძუნი, რომელთა გაწოვეს შენ“.
473. და რომელი-იგი შემოაბა და იტყჳს, ვითარმედ: „საშო კურთხეულ მამისა და დედისა შენისა“.
474. ზრახვასა სულ[ი]ერებრსა წინაჲსწარ უჩუენებს წინაჲსწარმეტყუელი იგი,
475. რამეთუ შემძლებელ იყო თქუმად „და საშო კურთხეულ დედისა შენისაჲ“, რაჲთა მოჴსენებითა გამოაჩინოს მარიამი, რომლისა მუცელსა შინა იზარდა სიტყუაჲ იგი.
476. ხოლო არა ესე თქუა, არამედ იტყჳს: „საშო კურთხეულ მამისა და დედისა შენისაჲ“.
477. ორთავე ერთად შეყოფილთა ვითარცა ერთი გამოაჩინა, რაჲთა გულისხმა-ყონ მისთჳს სულიერადცა და ჴორციელად-ცა,
478. რამეთუ იყო იგი სიტყუა მამისა და მუცლისა წმიდისაგან, ვითარცა საშოჲსაგან მამისა შობილ.
479. ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელი იგი იტყჳს: „აღმოთქუნ გულმან ჩემმან სიტყუაჲ კეთილი“, არს მსგავს ჴორცთაცა ქალწულისაგან შობილ,
480. რაჲთა საშოჲსაგან დედისა შობილად გამოჩნდეს, ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელმან თქუა: „ესრე იტყჳს უფალი, რომელმან განმ[მ]ზადა მე საშოჲთგან მონად თჳსა“.
481. და იერემიაჲს პირითა იტყჳს: „ვიდრე ცნობად შენდამდე წინაჲსწარ მუცელსა შინა გიცან შენ და ვიდრე გამოსლვადმდე შენდა საშოსა წინაჲსწარ შეგიყუარე შენ“.
482. რამეთუ სულიერადცა იყო შობილ სიტყუაჲ იგი და ჴორცითაცა ღმრთად გამოჩნდა და კაცად ნანდჳლვე მართლად წინაჲსწარმეტყუელმან მან საშო დედისა და მამისა თქუა.
483. უკუეთუ ესრე არა ვინ გულისხმა-ყოს, საცინელ რომელთამე უჩნდეს წინაჲსწარმეტყუელი იგი, რამეთუ საშოჲ დედაკაცისაჲ ხოლო შეჰგავს თქუმად.
484. ხოლო აქა იტყჳს, ვითარმედ: „საშო კურთხეულ დედისა და მამისა შენისაჲ“, რაჲთა გულისხმა-ჰყო სიტყჳსა მის ორკერძოვე შობილ ღმრთისაგან და ქალწულისაგან,
485. რომლისათჳსცა შედგმულად იტყჳს: „განძლიერდა კურთხევითა უფროჲს მთათა საუკუნეთა და უსაწადელეს ბორცუთა სამარადისოთა“.
486. უფროჲს მამათა მათ მთავართაჲსა და უფროჲს მოციქულთა და წინაჲსწარმეტყუელთასა განძლიერდა ამაღლებული ღმრთისა მიერ.
487. ყოველნი იგი კურთხევანი თავსა ზედა დაიკრიბნა, რამეთუ „თავ ყოველთა წმიდათა ქრისტე არს“.
488. და რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „დაადგრეს თავსა ზედა იოსებისსა და ზედა თხემსა მისსა, რომელი-იგი უძღოდა ძმათა თჳსთა“.
489. რომელ-იგი „ძმათა მისთაჲ“ თქუა, არა მათთჳს თქუა, რომელნი-იგი ჴორციელად ძმანი იყვნეს, არამედ იგინი უვარ-ყვნა,
490. არამედ მათთჳს თქუა, რომელნი-იგი სულიერად შერაცხილ იყვნეს ძმანი, რომელთათჳს თქუა უფალმან: ძმანი ჩემნი და თანა-მკჳდრნი.
491. ესევითართა მათთჳს თქუა იაკობ კურთხევითა მით მათ ზედა მიფენითა, რომელნი თჳთ ქრისტემან ძმად თჳსა შეჰრაცხნეს.
492. „ბენიამენ მგელი მტაცებელი; განთიად საჭმელსა ჭამდეს და სამწუხროდ ამბარსა განუყოფდეს ჴელმწიფეთა“.
493. „მგელ მტაცებელ“, განცხადებულად პავლჱს გამოაჩინებს, რომელ-იგი ნათესავისაგან ბენიამენისა იშვა.
494. მგელ მტაცებელ, რომელ-იგი პირველ განხეთქდა და შეჭამდა კრავთა ეკლესიისათა, ვითარცა-იგი თჳთ თავადი პავლჱ აღიარებს და იტყჳს, ვითარმედ:
495. „არა ღირს ვარ, ვითარმცა მერქუა მოციქულ, რამეთუ დიდად ვსდევნიდ ეკლესიათა ღმრთისათა, ხოლო მადლითა ღმრთისაჲთა ვარ, რაჲ-იგი ვარ“.
496. ამისთჳსცა რაქელ უწოდა სახელი შობასა მისსა „ძჱ სალმობა ჩემდა, ბენიამენ“.
497. წინაჲსწარმეტყუელებით თქუა ყოფადთა მათთჳს, რამეთუ პავლჱ, ნათესავისაგან ბენიამენისა შობილ, აურვებდეს და აჭირვებდეს, ვითარცა თჳსსა დედასა,
498. რომელ არს თავადი ეკლესიაჲ, მოწყუედითა ყოველთა, რომელნი სახელსა ღმრთისასა ხადოდიან.
499. დასაბამითგან მაგინებელ და მაყუედრებელ იყო, შემდგომად შეინანა და მიჰფინა ყოველთა მიმართ სულიერი
500. და ზეცისა იგი საზრდელი პირველ ნათესავთა მიმართ ქრისტე მიმოდადვა, რომლისა მიმართ სარწმუნოვებით ჩუენცა მადლსა მივსცემდეთ უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.
