1

     1.     გჳთხრობდა ჩუენ მამაჲ ისაკ, ძე სოფრონ პალესტინელისაჲ, და არს წიგნი ესე სიბრძნე ბალაჰვ[არისი], რომელი იყოფებოდა უდაბნოთა მძოვართა თანა
    2.     გუაკურთხენ, მამაო!
    3.     მივიწიე ოდესმე იოპედ და მუნ ვპოვე წიგნი ესე ჰინდოთა საწიგნესა, რომელსა შინა სწერიან საქმენი ამის სოფლისანი, ფრიად სარგებელნი სული[სანი].


2

    1.     1. იყო ვინმე მეფე ქუეყანასა ჰინდოეთისასა, ადგილსა, რომელსა ჰრქჳან შოლაჲტ, და სახელი მისი იაბენეს.
    2.     იყო იგი წარმართი, კერპთ მსახური.
    3.     ხოლო კაცი იგი იყო მშჳდი და მდაბალი და ფრიად მოწყალე გლახაკთაჲ. და არა ესუა მას შვილი.


3

     1.     4. და მწუხარე იყო იგი უშვილოებისათჳს, რამეთუ ფრიად მდიდარი იყო იგი, და სწადოდა, რაჲთამცა დაუტევა მკჳდრი მონაგებთა ზედა.
    2.     ამისთჳსცა ევედრებოდა ღმერთთა მათ მისთა, რაჲთა მიანიჭონ მას შვილიერობაჲ.
    3.     ხოლო იგინი ვერარას შემძლებელ იყვნეს კეთილისა ყოფად მისდა.
    4.     ამისთჳსცა ცუდ იქმნებოდა ვედრებაჲ მათი, გარნა ღმერთსა რომელსა ყოველთა კაცთა ჰნებავს ცხორებაჲ, მოწყალებისა მისთჳს, რომელ ჰყოფდა გლახაკთა ზედა, მიანიჭა მას შვილი კეთილი და საღმრთოჲ.
    5.     და აღივსო სიხარულითა დიდითა და უწოდა სახელი მისი იოდასაფ, და თქუა: ესე მიყვეს ღმერთთა ჩემთა. და უმეტეს ადიდნა იგინი.
    6.     და შეკრიბნა სიმრავლე ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ფილოსოფოსთაჲ და მემარგელთა, რაჲთა აუწყონ, თუ რაჲ წინა-უც ძესა მისსა.
    7.     ხოლო მათ ყოველთა თქუეს ერთბამად, ვითარმედ: მიიწევის ყრმაჲ ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა ვინ მიიწევის ყრმა ეგე დიდებასა მეფობისასა, რომელ არასადა მიწევნულ არს ქუეყანასა ამას ჰინდოეთისასა.
    8.     ხოლო იყო მათ შორის კაცი ერთი მეცნიერ სიბრძნესა უფროჲს ყოველთა, და ჰრქუა მეფესა: მე ესრეთ ვჰგონებ, მეფეო, დიდებაჲ, რომელსა მიიწევის ყრმაჲ ესე, არა არს ამის სოფლისაჲ, არამედ ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ დიდი წინამძღუარი იყოს გზასა ჭეშმარიტებისასა.
    9.     ხოლო ვითარცა ესმნეს მეფესა სიტყუანი ესე, აღივსო მწუხარებითა.
    10.     ხოლო მეფემან ძესა მისსა და უბრძანა, რაჲთა ბერი კაცი არა უტეონ მას შინა ყოფად.
    11.     და მისცნა მონანი სარწმუნონი, რაჲთა ჰმსახურებდენ ძესა მისსა.
    12.     და მისცა ზანდან მზრდელად და ამცნო მას და ჰრქუა, რაჲთა ბერი კაცი გინა სნეული არა უჩუენოს და არცა სიკუდილი უჴსენოს სადა, რამეთუ სწადოდა აღზრდაჲ მისი სიხარულით და შუებით,
    13.     რაჲთა არარაჲ შეჭირვებით შეემთხჳოს რაჲ გინა სიბერისათჳს, გინა უძლურებისა, გინა თუ სიკუდილისათჳს.


4

     1.     5. და მაშინ ბრძანა მონათა მათ ქრისტესთა განსხმაჲ ქუეყანისაგან მისისა.
    2.     და ქადაგი წარავლინა ჴმობად ესრეთ: ამას იტყჳს აბენეს მეფე: უკუეთუ ვინ შემდგომად სამისა დღისა, ძჳრ-ძჳრითა ტანჯვითა მოისრნენ ყოველნი.
    3.     ხოლო მეფესა აბენესს ესვა კაცი ერთი, სახელით ბალაჰვარ.
    4.     და იყო იგი ღმრთის მსახურ და მორწმუნე და მოსავ ქრისტესი მცნებათა და უყუარდა ფრიად მეფესა, რამეთუ იყო იგი გონიერ და ფრთხილ და მწერალ კეთილ, და უწარჩინებულ ყოველთა იყო წინაშე მეფისა,
    5.     და არა იცოდა მეფემან აბენეს, თუ მონა არს იგი ქრისტესი, და ყოველთა წარჩინებულთა მისთაგან უმეტეს პატივს-[ს]ცემდა.
    6.     ამან ბალაჰვარ ოდესმე იხილა მიმავალმან გზასა ზედა კაცი მდებარე, რომელი მჴეცისა მიერ ვნებულ იყო და ასოთაგან - ფერჴთა და ჴელისა - დაკლებულ იყო, და ტიროდა კაცი იგი.
    7.     და ჰკითხა მას ბალაჰვარ: რად ესრეთ ხარ, კაცო, და სტირ?
    8.     ჰრქუა მას კაცმან მან ყოველივე.
    9.     და [ე]სე მოგაჴსენო: მე ვარ კაცი სიტყჳს მკერავი და მჴეცისაგან შეჭმულ ვიქმენ და დაკლებულ ასოთაგან;
    10.     აწ უკუეთუ ვინ მიღუაწოს, საჴმარ მისა ვიყო დღესა ჭირისასა.
    11.     ხოლო მან სიტყუანი არად შეჰრაცხნა, გარნა შეეწყალა.
    12.     და უბრძანა მონათა, რაჲთა აღსუან ჰუნესა და მიიყვანონ მის თანა სახიდ თჳსად.
    13.     და უბრძანა სახლის მოძღუარსა, რაჲთა კეთილად იღუწიდეს მისთჳს და ნუგეშინის-სცემდეს.
    14.     ხოლო ბალაჰვარს შეემტერნეს კაცნი იგი კერპთ მსახურნი, რამეთუ შურდა მისთჳს პატივი იგი მეფისაჲ, რომელ წინა-უყოფდა მას.
    15.     მივიდეს და ჰრქუეს მეფესა: ჵ მეფეო, კაცისა მის, რომლისა დაგიც სასოებაჲ, არა არს სჯულისა შენისაჲ, რამეთუ უკუეთუ პოოს კაცთა მათგანი ქრისტეანეთაჲ, მოწლედ მოიკითხავს.
    16.     და აწ ჰნებავს განდგომილებაჲ შენი და დაპყრობად მეფობისა შენისა, და რომელნიცა პოვის განდრეკილნი მეფობისაგან თქუენისა, მოსწრაფებით ჰყუარობს მათ და პატივსა წინა-უყოფს.
    17.     და ჰრქუა მათ მეფემან: უკუეთუ არა იყოს ეგე, ვითარცა სთქუთ, ბოროტი წინა-გიცთ.
    18.     და მიუწოდა მეფემან კაცსა მას ღმრთისასა და იწყო გამოცდად მისსა და ჰრქუა: შენ უწყი, ვითარ შეყოფილ არს გონებაჲ ჩემი სოფელსა ამას შინა და ვითარ აღვასრულენ დღენი ჩემნი, და ვხედავ, რამეთუ ცუდად ვშურები და მეშინის.
    19.     ნუუკუე მოიწიოს აღსასრული და მე ცარიელი ვიპოო.
    20.     აწ უკუე მნებავს, რაჲთა ამიერითგან შევერთო მონათა მათ ღმრთისათა და ვიღუაწო საუკუნოჲსა მისთჳს ცხორებისა.
    21.     აწ შენ რასა იტყჳ, ერთგულო და თანამზრახველო ჩემო?
    22.     და ვითარცა ესმა ესე კაცსა მას ღმრთისასა, აღძრა გონებაჲ მისი და ცრემლეოდა.
    23.     და ჰრქუა მას: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე, რამეთუ წარმავალისა წილ აღგირჩევიეს წარუვალი და უმჯობესი, რამეთუ არარაჲ არს სოფლისა ამის დიდებაჲ, რამეთუ ვითარცა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების.
    24.     აწ წარმართე გულის სიტყუაჲ შენი, რამეთუ კეთილ არს, წარმავლისა ამის დატევებითა წარუვალი იგი სოფელი მოიყიდო.
    25.     და დამძიმდეს სიტყუანი ესე წინაშე მეფისა და აღივსო მანკიერებითა მისთჳს და არა გამოუცხადა მას.
    26.     მაშინ გულისჴმა-ყო ბალაჰვარ, რამეთუ საცთური იგი და შესჭირდა ფრიად.
    27.     და დაადგრა ღამესა მას უძილად.
    28.     და მოეჴსენა კაცი იგი სიტყჳს მკერავი.
    29.     და მოუწოდა და ჰრქუა მას: შენ მეტყოდე, ვითარმედ: განვჰკურნებ სიტყჳთა წყლულსა.
    30.     და ჰრქუა მას კაცმან მან: და არსცა ეგრე, ნუუკუე გიჴმს რაჲმე აწ?.
    31.     ხოლო მან ჰრქუა: ესოდენთა ჟამთა ვმონე მეფესა და არასადა ვიხილე მკსინვარებაჲ მისი ჩემდამო, რამეთუ ერთგულებით ვიდოდე წინაშე მისსა.
    32.     ხოლო დღეს (მძიმედ) ვიხილე იგი ჩემდამო და ვჰგონებ, რამეთუ არა არს მშჳდობაჲ მის თანა.
    33.     და ჰრქუა ვნებულმან მან: და რაჲ მიზეზი იყო შორის შენსა და მისსა?
    34.     ხოლო მან ჰრქუა: არარაჲ უწყი სხუაჲ, რამეთუ სიტყუაჲ ერთი მრქუა და მე ვაწჳე უმჯობესსა, და ვჰგონე, რომელ განმცადა სიტყჳთა. და ყოველი წარმოუთხარ.
    35.     და ჰრქუა ვნებულმან მან: მე განვკურნნე სიტყუანი ესე შეწევნითა ქრისტესითა და ძალითა ჯუარისაჲთა.
    36.     ესე უწყოდე, რამეთუ ბოროტი იჭჳ აქუს მეფესა შენდამი, რამეთუ ზაკუვით ზრახავს შენთჳს და გონებს შენ მიერ დაპყრობასა მეფობისა მისისასა.
    37.     აწ აღდეგ ხუალე და დაიკუეცე თმაჲ თავისა შენისაჲ, და განიძარცუე სამოსელი ეგე შენი და შეიმოსე ძაძისაჲ და ეგრეთ შევედ წინაშე მეფისა.
    38.     და უკუეთუ გკითხოს, თუ რაჲ არს ესე, არქუ მას: რომლისათჳსცა შენ მე მიწოდე, მე ესერა განმზადებულ ვარ, რამეთუ არა მნებავს თჳნიერ შენსა ცხორებაჲ.
    39.     რამეთუ მიზიარე კეთილთა ამათ სამეფოთა შენისათა, აწ თანა-მაც, რაჲთა გეზიარო ჭირთაცა შინა ამის სოფლისათა, და ვითარცა უკუჱ შენ მიერ, ვიტანჯოცა შენ თანა, და რაჲთა შენ თანავე ღირს ვიქმნე საუკუნოდ.
    40.     და ყო კაცმან მან, ვითარცა ასწავა მას ვნებულმან.
    41.     და აღმოვიდა იჭჳ გულისაგან მეფისა.
    42.     და განბოროტნა შემასმენელთა მათთჳს ბალაჰვარისთა.
    43.     ხოლო ბალაჰვარ იშუებდა სიხარულითა და კუალად მოეგო თმაჲ თავისა თჳსისაჲ.
    44.     და კუალად შეუჴდა შური მთავართა მათ ბალაჰვარისათჳს და ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, თუ განიხილო ყელი ბალაჰვარისი, იხილო მის თანა ჯუარი, რომელსა თაყუანის-სცემს იგი.
    45.     და ღმერთნი ჩუენნი საბასრობელ არიან მის წინაშე.
    46.     ხოლო მეფე ჰგონებდა, თუ ტყუვილსა იტყჳან მისთჳს.
    47.     და მიყო ჴელი და იხილა ჯუარი ოქროჲსაჲ მკერდსა ზედა მისსა და ჰრქუა: რაჲ არს, ბალაჰვარ, ცთომილებაჲ შენი?
    48.     ხოლო ბალაჰვარ ჰრქუა: ჵ მეფეო, არა ვარ მე ცთომილ, რამეთუ სიყრმით ჩემითგან ვჰმონებ ქრისტესა და თაყუანის-ვსცემ ჯუარსა, რომელსა ზედა ჴელნი განიპყრნა ჴსნისათჳს ჩუენისა, ხოლო მსახურებაჲ შენი არარაჲ ოდეს დამიკლია.
    49.     და აწ ვინაჲთგან განცხადნეს სახელი ქრისტეს ღმრთისაჲ ჩემ ზედა, მე არღარა უარ-ვყო ღმრთეებაჲ მისი, უკუეთუ ჴორცნი ჩემნი დასჭრნნე, გინა ცეცხლითა დასწუნნე, გარნა სულსა ჩემსა ჴელთა მისთა შევჰვედრებ.
    50.     ჰრქუა მას მეფემან: ნუ ეგრე იტყჳ, საყუარელო ჩემო ბალაჰვარ, რამეთუ კაცი ხარ დიდებული და უპირატესი წინაშე ჩემსა.
    51.     და უკუეთუ თაყუანის-სცე ღმერთთა ჩემთა, მოგცნე შენ სხუანიცა ქალაქნი და საჭურჭლენი ჩემნი შენ ზედა დავაცარიელნე, რამეთუ ფრიად საყუარელ ხარ წინაშე ჩემსა.
    52.     და უკუეთუ ესე არა ჰყო, სატანჯველითა სასტიკითა განვლივნე ჴორცნი შენნი და არღარა მოვიჴსენო სიყუარული შენი.
    53.     მაშინ განიჴსნა სარტყელი ოქროჲსაჲ კაცმან მან ღმრთისამან, შემკული თუალებითა პატიოსნითა, და დადვა წინაშე მეფისა და ჰრქუა: უკუეთუ დამარქუა თავსა ჩემსა გჳრგჳნი მეფობისა შენისაჲ პატივისა მისთჳს, ვერ შეარყიო ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ ჩემი.
    54.     და უკუეთუ ტანჯვითა განჰლივნე ჴორცნი ჩემნი, ვერავე შემაძრწუნო, რამეთუ ზეცისა კეთილნი უზეშთაეს არიან ვიდრე ქუეყანიერთა, რომელთა შინა ვიშუებთ სამარადისოდ და ჯოჯოხეთისა სატანჯველნი უმწარეს,
    55.     რომელსა შინა დასჯად არიან წინააღმდგომნი ღმრთისანი და უ[ვ]არის მყოფელნი.
    56.     ხოლო მე, მეფეო, მზა ვარ ტანჯვად და შენ ნუ სდროებ, რაჲთა ადრე წარვიდე წინაშე მეუფისა ჩემისა, რაჲთა განისუჱნო მუნ უკუნისამდე.
    57.     ხოლო სიტყუათა ამათ ზედა მეფე ლმობიერ იქმნა და ჰრქუა: ჵ მე, საყუარელო ბალაჰვარ, ვითარღა წარმიკუეთე სასოებაჲ და ურჩ ექმენ ბრძანებასა ჩემსა.
    58.     აწ წარვედ ქუეყანისაგან ჩემისა და ნუმცა მესმის ჰამბავი შენი ყურთა ჩემთა.
    59.     და უკუეთუ გპოოღა, უბრალომცა ვარ სისხლისაგან შენისა.
    60.     ხოლო მან კაცმან ღ~ისამან დაუტევა დიდებაჲ ესე წარმავალი და მძოვართა თანა წარვიდა მონებად იესუ ქრისტესა, ღმრთისა ჩუენისა.


5

     1.     6. ხოლო დღესა ერთსა განვიდოდა მეფე მოხილვად გარეგან ქალაქისა.
    2.     და იხილნა ორნი კაცნი, ღმრთის მსახურნი, განმავალნი ქალაქით.
    3.     და ჰრქუა მათ: ვინაჲ კადნიერ იქმნენით არა განსლვად ქუეყანით ჩემით, ანუ არა გესმა, ვითარ ჴმობდა ქადაგი ჩემი?
    4.     და ჰრქუეს მათ: აჰა ესერა განსლვად ვართ.
    5.     და ჰრქუა მათ: რამან დაგაყენნა აქამომდე?
    6.     და ჰრქუეს მათ: უპოვარებამან საგძლისამან.
    7.     ჰრქუა მათ მეფემან: რომელთა ეშინის სიკუდილისაგან, არღარა დროებენ საგზლისათჳს.
    8.     და ჰრქუეს: უკუეთუმცა გუეშინოდა და შემცა-გუესწრაფა განსლვისა, რამეთუ სიკუდილისა მიერ განსუენებასა მოველით.
    9.     და ჰრქუა მეფემან: და ვითარ იტყჳთ მაგასა?
    10.     და აწ შიშისაგან ჩემისა განხუალთ ქუეყანით ჩემით, ამას არა შიშისათჳს სიკუდილისა იქმთა?
    11.     და ჰრქუეს: ჩუენ არა შიშისათჳს სიკუდილისა ვიქმთ განსლვასა ქუეყანით შენით, არამედ რაჲთა არა შემწე გექმნეთ სიბოროტესა შენსა და მიზეზ გექმნეთ უღმრთოებისა, ხოლო შიში შენი არაოდეს მოსრულა გულთა ჩუენთა.
    12.     ხოლო იგი განუტევნა და ბრძანებაჲ დადვა, რაჲთა რაოდენნი პოვნენ ქრისტეანენი, ყოველნი ცეცხლითა დაწვან.


6

     1.     7. და ვითარცა აღიზარდა ყრმაჲ იგი კეთილითა სიჭაბუკითა სისრულესა შინა ასაკისასა, ისწრაფდა მამაჲ მისი, რაჲთა არარაჲ დააკლდეს წურთილობაჲ სიბრძნისაჲ, რომელი ჯერ-არიან მეფეთათჳს.
    2.     ხოლო ყრმაჲ იგი ფრიად მიმღებელ იყო სიბრძნისა და შემწყნარებელ სწავლობისა და გამომეძიებელ ყოველთა სიტყუათა გონიერებისათა.
    3.     ხოლო მეფე განკჳრვებულ იქმნა საქმესა ზედა მის ყრმისასა და სიტყუათა მათთჳს, რომელ თქუა ვარსკულავთ მრიცხუველმან.
    4.     და არავის შეუტეობდა შემავალსა მისდა.
    5.     ხოლო იგი ზედასაზედა მივიდის, რამეთუ უყუარდა.
    6.     და ვითარ არავის შეუტეობდა და არცა მას განუტეობდა განსლვა ქალაქისაგან, და იწყო ურვად და გულის ზრახვად ამის ჯერისათჳს.
    7.     და მერმე თქუა: მამაჲ ჩემი უფროჲს ჩემსა არს და იცის უმჯობესი ჩემთჳს.
    8.     და ვითარცა მიიწია სიბრძნესა სისრულისასა, თქუა გულსა შინა თჳსსა: ჰასაკი მაქუს, რად არა აღვირჩევ უმჯობესსა და გამოვიწულილავ, თუ რაჲ არს შეწყდომილებაჲ ესე ჩემი.
    9.     თქუა: უკუეთუ ვჰკითხო მამასა ჩემსა შეწყდომილებაჲ ჩემი, არავე მითხრას ჭეშმარიტი და ნუუკუე შფოთსაცა შევაგდო.
    10.     და იწყო მზრდელისა მიმართ თჳსისა პატივთა წინა-ყოფაჲ და ფრიად პატივ-სცემდა და წაღმართცა უქადაგებდა და ჰრქუა: უკუეთუ მითხრა ჭეშმარიტი, რაჲ-იგი გკითხო, უმეტესი პატივი ჰპოო წინაშე ჩემსა, რაჟამს იგი მეფე ვიქმნე.
    11.     და უკუეთუ ჭეშმარიტი არა სთქუა, დასასრული ჰყო სიყუარულისა ჩემისაჲ შენდა მიმართ.
    12.     ხოლო მან მიამცნო ყოველივე, რაჲცა ჰკითხა, და ჰრქუა: დაფარე ყოველივე, რაჲცა მიგითხრა და მოგაჴსენო.
    13.     და ვითარცა მოიმტკიცა იგი, ჰრქუა: რაჲ გნებავს?
    14.     ხოლო მან უბრძანა: რაჲ არს შეწყუდეულებაჲ ესე ჩემი ქალაქსა ამას შინა?
    15.     მიუგო მზარდულმან და ჰრქუა: მოგახსენო საქმე ესე და ზედა-მიგაწიო.
    16.     ოდეს-იგი იშევ შენ, მამამან შენმან ყო სიხარული დიდი და მოხადა ყოველთა ვარსკულავთ მრიცხუველთა და ჰკითხა დაბადებისათჳს შენისა, ხოლო მათ ყოველთა აუწყეს დიდსა დიდებასა მეფობისასა,
    17.     და ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ: დიდი წინამძღუარი იყოს გზისა ჭეშმარიტებისაჲ და წინააღმდგომ სჯულისა შენისა იქმნების და არა ამა[თ] ღმერთთა ქადაგებს, რომელთა შენ ჰმსახურებ და ჰმონებ;
    18.     ამისთჳს შეეშინა მამასა შენსა, ნუუკუე მისდრკე ნებასა მისსა და უცხოჲ სჯული შემოიღო და შეიყუარნე კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი.
    19.     და ჰრქუა ყრმამან მან: და რაჲ კაცნია ღმრთის მსახურნი?
    20.     ხოლო [მან] მიუგო: ესევითარნივე არიან, ვითარ-ესე ჩუენ ვართ, და ზეცათა ღმერთსა ჰმსახურებენ.
    21.     ხოლო მამამან შენმან რომელნიმე ტანჯნა და სხუანი ცეცხლითა დაწუნა, და რომელნიმე განასხნა საბრძანებელისაგან მისისა.
    22.     და ჰრქუა მას იოდასაფ, ძემან მეფისამან: და არღარავინ იპოვების მათგანი ქუეყანასა ამას ჩუენსა? ხოლო მან ჰრქუა: არა.
    23.     და ვითარ ყოველივე განუმარტა, არღარაჲ მიუგო.


7

     1.     8. და ვითარცა მოვიდა მამაჲ მისი, ჰრქუა: მნებავს ცნობად საქმე ერთი, რომლისა მიერ დიდსა ურვასა და მწუხარებასა შინა ვარ მე.
    2.     და ჰრქუა მამამან: მკითხე, შვილო ჩემო!
    3.     მიუგო: მამაო ჩემო და ჩემო, თუ რომლისა საქმისათჳს იქმნა შეწყუდევაჲ ჩემი ადგილსა ამას და რაჲსათჳს აყენებ კაცთა შემოსლვად ჩემდა?
    4.     ჰრქუა: ამისთჳს, შვილო, რაჲთა არა შეზრუნდეს გული შენი და კიდე-ვყვნე ყოველნი ვნებანი შენგან.
    5.     ჰრქუა ყრმამან: უწყოდე, მეფეო, საქმითა ამით, რომელ გიყოფია ჩემდა, ყოველნი საშუებელნი ჩემნი სიმწარედ გარდაგიქცევიან, რამეთუ სული ჩემი სურვიელ არს განსლვად გარეგან კართა ქალაქისათა.
    6.     ხოლო აწ გევედრები, რაჲთა განმიტეო და ვიხილო ქუეყანაჲ და არასადა გარდავჰჴდე მცნებათა შენთა.
    7.     ესე რაჲ ესმა, შეიწრდა გული მეფისაჲ და თქუა გულსა თჳსსა: უკუეთუ დავაყენო ნებაჲ მისი, განმრავლდენ ურვანი მისნი და განუწირო ყოველი საშუებელი მისი.
    8.     და ჰრქუა: შვილო, უკუეთუ გნებავს რაჲ, დღე აღჯედ საჴედარსა და განვედ კაცთა თანა, და იყავნ ნებისაებრ შენისა.
    9.     და ამცნო მეფემან, რომელნი განჰყვებოდეს ყრმასა მას, რაჲთა წინა უვიდოენ და, უკუეთუ ჰპო[ვ]ებდენ კაცთა ბერთა, გინა სნეულებითა შეპყრობილთა, გზისაგან კიდე-განიყვანებოდენ, რაჲთა არა იხილნეს საქმენი კაცთანი და შესჭირდეს რაჲმე საწუთროთა ამათგანი.
    10.     ხოლო იგინი ესრეთ ჰყოფდეს.
    11.     ხოლო დღესა ერთსა ვიდოდა რაჲ ყრმაჲ იგი, იხილნა ორნი კაცნი: ერთი გონჯი და ერთი მწუხარე, რომელი სხუასა მიჰყუანდა და ზარ-განჴდილ იქმნა და ჰკითხვიდა მათთჳს.
    12.     და ჰრქუეს: ესე კაცნი არიან და ვნებაჲ შემთხუჱვია, ვითარცა სხუათა კაცთაცა შეემთხუევის.
    13.     და ჰრქუა: ესე ყოველთა კაცთა შეემთხუჱვისაა?
    14.     ხოლო მათ ჰრქუეს: არა, არამედ ზოგთა, რამეთუ რომელთამე შეემთხუევის და რომელნიმე დაუშთებიან.
    15.     მაშინ განჰკრთა გონებითა და იქცა დამძიმებული.
    16.     და კუალად ოდესმე განვიდა, და მოყუასნი იგი წინამავალნი უდებ იქმნნეს და იყო გზასა მას ზედა ბერი კაცი მდებარე მოუძლურებული, რომლისა თმაჲ სპეტაკ იყო, ვითარცა მატყლი, და პირსა მისსა კბილი არა იყო და სიტყუაჲ მისი ფლაფნით იყო.
    17.     და ვითარცა მივიდოდა ძე მეფისაჲ, იხილა იგი და შეეზარა, და ჰრქუა ზანდან მზარდულსა: რაჲ არს ესე?
    18.     ხოლო მან ჰრქუა: ესეცა კაცია.
    19.     და ჰრქუა მას: და რას შეუქმნიეს ესრეთ?
    20.     ხოლო მან ჰრქუა მას: წელიწადისა სიგრძესა.
    21.     და ჰრქუა: რაჲ არს წელიწადი? მიუგო ზანდან: ათორმეტი თუე.
    22.     და რაჲ არს თუე? ოთხი კჳრაჲ.
    23.     და რაზომსა წელსა შეიქმნების ესრეთ?
    24.     მიუგო: ოთხმეოცდაათსა წელსა, გინათუ ასსა იქმნების.
    25.     ხოლო იგი იყო გონებითა ვრცელი და სიბრძნითა სავსე, და აღრაცხნა თუენი და წელიწადნი და ჰრქუა: ვითარ ვხედავ, ადრე მიუთქს დღე დღესა და წელიწადი წელიწადსა და ასთა წელთა დასასრული ადრე იქმნების.
    26.     და აწ რაჲღა წინა-უცს კაცსა ამას?
    27.     და ჰრქუა მას ზანდან: და ამის შემდგომად სიკუდილი.
    28.     და ჰრქუა იოდასაფ: და რაჲ არს სიკუდილი?
    29.     ხოლო იგი ვერღარას დაჰფარვიდა და ჰრქუა: განქარდების საჴსენებელი ამისი ქუეყანით.
    30.     და ჰრქუა: მამაჲ ჩემი ესევითარად იქმნებისა?
    31.     - და შენ ესრეთვეა? და ჰრქუა: ჰე ეგრეთ.
    32.     - და ეგრეთვე შენცა და ყოველნი კაცნი ესრეთვეა?
    33.     ჰე ეგრეთვე უკუეთუ საზომსა მაგას მიიწივნენ.
    34.     ხოლო ესეცა უწყოდე, რამეთუ რომელნი ოდეს იშვნენ, მაშინვე წარიტაცებს სიკუდილი, და რომელთამე - მცირედ რაჲ აღიზარდნენ, და ზოგთა - ჰასაკთა რაჲ მოვიდენ.
    35.     და ჰრქუა: მე აწ თანა-მაც სიკუდილი?
    36.     და ჰრქუა: არა შენ მხოლოჲ, არამედ ყოველთა კაცთა.
    37.     მაშინ შეძრწუნდა ძე იგი მეფისაჲ და მწარედ, აღდუღნა გული მისი, ტიროდა და ეტყოდა ზანდანს მზარდულსა: და არა არს ქუეყანაჲ, რომელსა ზედა არა მიიწიოს კაცთა ზედა ესევითარი სალმობაჲ,
    38.     ვითარ-იგი წინაჲსწარ ვიხილენ უძლურნი და აწ ამას ვხედავ, ხოლო კუალად უძნელეს აღმიჩნდა სიკუდილი?!
    39.     და კუალად იცემდა მკერდსა, ტიროდა: მაუწყე, თუ არსა ქუეყანაჲ, რომელსა შინა განვერე სალმობათაგან?
    40.     მაშინ ტიროდა ზანდან მზარდულიცა და ეტყოდა: არა არს ქუეყანასა ზედა ეგევითარი ქუეყანაჲ, ჵ ძეო მეფისაო, რომელსა შინა განერნენ კაცნი სალმობათაგან და სიკუდილისაგან.
    41.     და კუალად ჰკითხვიდა: და რაჲ იქმნებიან კაცნი შემდგომად სიკუდილისა?
    42.     ჰრქუა მას მზარდულმან მან: კაცნი იგი ღმრთის მსახურნი ესრეთ იტყოდეს: ზეცას ღმერთი არსო და მას დაუბადებია ცანი ქუეყანაჲ, ზღუანი და უფსკრულნი, მზე და მთო[ვ]არე და ვარსკულავნი და ვარსკულავნი,
    43.     და ბრძანებითა მისითა იქმნებიან ძრვანი ჰაერნი და ქუხილნი და ქარნი, და კაცი ჴელითა შეუქმნიაო მიწისაგან და სული თჳსი შთაუბერავს უკუდავიო,
    44.     და უკუეთუ მას ვინმე ჰმსახურებდეს და მცნებათა მისთა ვიდოდეს და თაყუანის-[ს]ცემდეს მასო, სამოთხე უთქს და სასუფეველი,
    45.     და შემდგომად სიკუდილისა მუნ წარიყვანებს და მუნ შინა განუსუენებს, ხოლო მამისა შენისა ფილოსოფოსნი ზოგნი მოკუდავად იტყჳან სულსა და ზოგნი უკუდავად.
    46.     ესე ყოველი რაჲ ჰრქუა ზანდან, მეფისა ძე იქცა გარე და წარვიდა საყოფელადვე თჳსად, და თქუა გულსა შინა თჳსსა: არღარა ჰამო არს ცხორებაჲ ესე საწუთოჲსა ამათ თანა, რომელნი-ესე ვიხილენ და მესმნეს.
    47.     და მიერთაგან იგონებდა, თუ რაჲმე ყოს.
    48.     და არღარად შეერაცხა საშუებელი ესე ამის სოფლისაჲ.
    49.     და ამასვე ყოველსა თანა ესათნოებოდა მამასა, და მი-რაჲ-ვიდის იგი მისსა, იწყის მან განცხრომად, ხოლო ოდეს წარვიდის, იტყოდის გულსა შინა:
    50.     ღმერთო ზეცათაო, მიმივლინე მე კაცი მონათა შენთაგან, რაჲთა მაუწყოს გზაჲ ჭეშმარიტებისაჲ და ვიდოდე მათ შინა და ვიქმოდი მცნებათა შენთა წმიდათა.


8

     1.     9. მას ჟამსა ბალაჰვარ ცნა სულითა წმიდითა, ვითარმედ ძესა მეფისასა სწადის ნახვაჲ კაცთა ღმრთის მსახურთაჲ.
    2.     აღდგა და წარმოვიდა ადგილთაგან სამძოვროთა, და მოვიდა სოფლად, და შეიმოსა სამოსელი ვაჭართაჲ, და აღიღო მოთხე მცირე, და მივიდა კარად ძისა მეფისა.
    3.     და ჰრქუა მეკარესა: შევედ და აუწყე ზანდანს, ვითარმედ გიწესს ვინმე უცხოჲ შორით მოსრული.
    4.     ხოლო იგი შევიდა და აუწყა რაჲ, გამოვიდა ზანდან მზრდელი, და ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მაქუს მე თუალი პატიოსანი და, უკუეთუ გნებავს, მიიღე იგი მეფის[ა] ძისათჳს, რამეთუ უმჯობეს არს იგი წუმწუბასა წითელსა,
    5.     რამეთუ ბრმათა აღუხილავს თუალთა და ყრუთა ასმენს, და უტყუთა ატყუებს, და უძლურთა ჰკურნებს და ნაკლულევანთა განამდიდრებს და მტერთა ზედა მძლე ჰყოფს, და ყოველსა საწადელსა გულისასა მუატყუჱბს.
    6.     ჰრქუა მას ზანდან: კაცო, არას ვხედავ სახესა უგუნურებისასა, გარნა სიტყუანი შენნი ნამეტნავ არიან და მეშინის, ნუუკუე განმამტყუვნო მეფისა ძისა.
    7.     აწ მიჩუენე, რაჲთა ვიხილო და ეგრეთ ვაუწყო მისთჳს.
    8.     ჰრქუა მას ბალაჰვარ: ვერვინ შემძლებელ არს ხილვად მისსა, არა თუ იყვნენ მის თანა ორნი საქმენი: სიფრთხილე თუალთაჲ და სიწმიდე ჴორცთაჲ.
    9.     ხოლო უკუეთუ იხილოს იგი მძიმედ მხედველმან და ცოდვასა ზედა დადგრომილმან, ნათელი თუალთაჲ მოაკლდეს და საცნობელი გონებისაჲ.
    10.     და მე კაცი ვარ მკურნალი, და ვხედავ მძიმედ მხედვარებასა შენსა და მეშინის, ნუუკუე მიგიტაცოს სინათლე თუალთაჲ, არამედ მასმია მეფისა ძისა სიწმიდით ცხორებაჲ, და ყრმა არს და მახჳლ თუალითა, და იგი შემძლებელ არს ხილვად მისსა.
    11.     აწ ნუ ორგულებ უწყებად მისსა, რამეთუ, უკუეთუ მიაწიო ესე მისსა, შეგემატოს პატივი და დიდება უმეტეს მოყუასთა შენთა და უჩუენებდა მოთხესა მას, რომელი აქუნდა.
    12.     მაშინ შევიდა ჩუენებად წინაშე მეფის[ა] ძისა მზარდული და უთხრა ყოველი, რომელი ესმა ბალაჰვარისგან.
    13.     ხოლო სულსა მის ყრმისასა სწადოდა ხილვაჲ კაცისა, რაჲთა ესმეს ვისგანმე სიტყუაჲ სარგებელი სულისაჲ.
    14.     და უთხრობდა რაჲ თუალისა მისთჳს სიტყუათა უცხოთა, იგრძნა სულითა, ვითამცა ეპო[ვ]ა საწადელი მისი.
    15.     და ბრძანა შეყვანებაჲ მის წინაშე კაცისა მის.


9

     1.     10. და ვითარცა დადგა წინაშე მეფისა ძისა, და ჰლოცვიდა მას.
    2.     ხოლო ძემან მეფისამან, ვითარცა ჯერ-არს, პატივითა მოიკითხა იგი და უბრძანა მზარდულსა, რაჲთა განვიდეს მისგან.
    3.     და უბრძანა ბალაჰვარს, რაჲთა უჩუენოს თუალი იგი.
    4.     მიუგო ბალაჰვარ და ჰრქუა: არა ჯერ-არს, თუმცა უდებად რაჲმე გამთხჳე, რამეთუ ჭურჭელი ჩემი ეგრეთ არს, ვითარცა გაუწყა მზარდულმან.
    5.     ხოლო უკუეთუ იხილის იგი უძლურმან გონებითა, მოაკლდების სახედავთა.
    6.     ხოლო აწ მნებავს გამოცდაჲ შენი სიტყჳთა და, უკუეთუ შემძლებელ იყო, გიჩუენო, რამეთუ შენთჳს მომიღიეს იგი და არავის სხჳსათჳს, და მე ვესავ ღმერთსა, რამეთუ მიწდომილ ხარ საზომსაცა ხილვისა მისისასა, და მისწუთეცა, თუ ღმერთსა უნდეს.
    7.     რამეთუ მე, გლახაკი ესე, ძეო მეფისაო, მიმითუალე და წინა-მიყავ პატივი შეუსწორებელად.
    8.     მიუგო ძემან მეფისამან, ამისთჳს ვყავ, რამეთუ მაქუს შენგან თხრობაჲ სარგებელისაჲ.


10

    1.     თხრობაჲ ა
    2.     11. და ჰრქუა ბალაჰვარ: დაღაცათუ ჰყავ ესე ჩემდა მომართ, არავე საკჳრველ არს, რამეთუ ყოფილ არს ოდესმე მეფე, რომელი სახიერ იყო და სიმართლესა ეძიებდა.
    3.     და ვითარ-იგი ვიდოდა გზასა დღესა ერთსა სიმრავლითა ერისაჲთა, იხილნა კაცნი ვინმე შემოსილნი სამოსლითა უნდოჲთა, დაბებკულითა, დაყჳთლებულნი ფერითა პირთა.
    4.     ხოლო მეფემან იცნა იგინი და მსწრაფლ გარდამოჰჴდა ჰუნესა და მოეხჳა ყელთა მათთა.
    5.     და იხილეს რაჲ დიდებულთა მისთა, სიჩქურედ შეჰრაცხეს, გარნა ვერარაჲ იკადრეს.
    6.     და მივიდეს წინაშე ძმისა მისისა, რომელი კადნიერ იყო წინაშე მისსა და ჰრქუეს: აუწყე ძმასა შენსა, რაჲთა კულა არაოდეს ყოს საქმე ესევითარი, რამეთუ კაცთა უნდოთა თაყუანის-სცა.
    7.     ხოლო იგი მივიდა და აუწყა საქმისა მისთჳს, ხოლო მან არა მისცა პასუხი.
    8.     და იყო ჩუეულებაჲ სამეფოსა მისსა, რაჟამს განრისხნეს მეფე ვისა ზედამე, წარავლინნის მონანი და დასცის სიკუდილისა საყჳრი კართა მისთა.
    9.     და შემდგომად მცირეთა დღეთა წარავლინნა მონანი და ჰრქუა: წარვედით და დაჰკართ საყჳრსა სიკუდილისასა კართა ძმისა ჩემისათა.
    10.     ხოლო იგინი წარვიდეს და ყვეს ეგრე.
    11.     და ვითარცა ესმა ჴმაჲ იგი ძმასა მეფისასა, შეშინდა და იწყო ტირილად და ტყებად.
    12.     მერმე შეიმოსა სამოსელი სამკუდროჲ და წარვიდა იგი ცოლით და შვილითურთ კართა მეფისა მისისათა.
    13.     და ისხმიდეს ნაცართა თავთა მათთა.
    14.     მაშინ ბრძანა შეყვანებაჲ მათი წინაშე. ხოლო იგინი ტიროდეს.
    15.     და ჰრქუა მას მეფემან: ვითარ შეშინდი ქადაგისაგან ძმისა შენისა, არა უწყია, რამეთუ ძმაჲ შენი და ქადაგნი დაბადებულნი არიან და ვერარას შემძლებელ არიან წარმართებად ნებისა მისისა, და ვერცა გარე-მიქცევად მოწევნულსა მათ ზედა?
    16.     და ვითარ გიკჳრდა დავრდომაჲ ჩემი წინაშე მათსა, რომელნი ქადაგნი იყუნეს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესნი, რომელნი მომაჴსენებენ და მაუწყებენ სასჯელთა საუკუნოთა.
    17.     და ამას თანა უწყნი მე მრავალნი შეცოდებანი ჩემნი წინაშე მისსა.
    18.     ხოლო მე ვამხილნე მათცა საქმენი მათნი, რომელნი მაბრალობენ წინაშე შენსა, თუ რად პატივ-სცა მონათა ღმრთისათაო.


11

     1.     12. და ჟამსა ერთსა შევიდა საჭურჭლესა თჳსსა და მოიხუნა კიდობანი ოქროჲთა და მარგალიტითა შემკულნი.
    2.     და მოაღებინა ნაგევთაგან სკორე მყრალი და ძუალები მძორისაჲ და სხუაჲ საძაგელი ბაყლები და კიდობანთა მათ შინა ჩადვა ყოველი.
    3.     და დაჰკრძალა ზედა ბეჭდითა.
    4.     და კუალად მოიხუნა სხუანი კიდობანნი, უშუერად შექმნილნი, ფისითა შეგოზილნი, და შთადვა მათ შინა თუალები პატიოსნები და რაჲცა უმჯობესი პოვა საჭურჭლეთა მისთა, და სხუაჲ სურნელთაგანი მრავალი, და დაჰკრძალა იგინიცა, და მოუწოდა წარჩინებულთა თჳსთა.
    5.     და ვითარცა იყო სიხარული, უბრძანა მეჭურჭლესა თჳსსა, რაჲთა მოიხუნენ კიდობანნი იგინი. და მოიხუნეს და დადგეს.
    6.     უბრძანა დიდებულთა თჳსთა, რაჲთა დააფასნენ კიდობანნი იგი.
    7.     ხოლო მათ ვერ გულისჴმა-ყვეს და ჰრქუეს მეფესა: ერთნი ისი კიდობანნი არ ღირს არიან შემოხუმად ტაძარსა შინა შენსა, ხოლო მეორეთა იმათ არა დაედების ფასი.
    8.     მაშინ უბრძანა კიდობანთა მათ ახუმაჲ, რომელთათჳს ფასსა დიდად იტყოდეს.
    9.     აღჰჴადეს და ამოჴდა სიმყრალე სასტიკი, რომელ ყოველთა დაიდვეს პირსა ზედა საჴელი და ამოყარეს მუნით ყოველი საძაგელი.
    10.     და კუალად უბრძანა პილწთა მათ კიდობანთა ახუმაჲ და ამოჰჴდა მუნით სული სულნელებისაჲ, რომელ ყოველი იგი სიმყრალე დაფარა.
    11.     და ამოყარეს მუნით სამკაული დიდ ფასისაჲ და თუალები პატიოსნები.
    12.     და ჰრქუა მეფემან: გესმოდის ყოველთა დიდებულთა, კიდობანნი ისი გარეთ კეკლუცნი, ჩუენ ვართ, რომელნი ვიმკუჱბით ფერად-ფერადითა სამკაულითა გარეგნით,
    13.     ხოლო შინაგანი ჩუენი სული სავსე არს ცოდვითა და სიმყრალითა, ხოლო რომელნი ღმრთისათჳს და სახელისა მისისათჳს დამდაბლდენ და დაგლახაკნენ მარხჳთა, ლოცვითა და ფერითა დაყჳთლდენ,
    14.     ხოლო შინაგანი სული მათი ესრეთ სავსე არს სურნელებითა, ვითარცა კიდობანთა იმათ შინა იდვა სურ~ლნი, და წინაშე ღმრთისა ასრე ბრწყინვენ, ვითარცა თუალნი ისი პატიოსანნი.
    15.     აწ მე მაბრმლობთ კაცთა მათ ღმრთისათა მოკითხვასა, რომელთა შინაგან ესრეთ არს?
    16.     და ესე სახე შენი არს, ძეო მეფისაო, რამეთუ პატივ-მეც მე სასოებისათჳს, რომელსა ჰგონებ ჩემ თანა.


12

     1.     13. მაშინ აღდგა საჯდომთაგან და თქუა: ნეტარ ვარ მე, რამეთუ ვჰპოვე საწადელი სულისა ჩემისაჲ, რომელსა ვეძიებ, და მიექცა და ჰრქუა ბალაჰვარს: კეთილ არს სიტყუაჲ შენი და ჭეშმარიტ.
    2.     და ვჰგონებ, რომელ-ეგე არს თუალი იგი, რომელსა ჰფარავ, რამეთუ განამტკიცებს გულსა და განანათლებს თუალთა და განაძლიერებს გონებათა.
    3.     და უკუეთუ ესე ესრეთ არს, ვითარ ვგონებ, მოეც სიტყუაჲ შენი ნაცულად თუალისა და აღმძუარცე მწუხარებაჲ გულისაგან ჩემისა.
    4.     თხრობაჲ ბ
    5.     ჰრქუა მას ბალაჰვარ. პირი ღმრთისაჲ იტყჳს იგავთა შინა სახარებისათა ერისა მიმართ.
    6.     გამოვიდა მთესვარი და იწყო თესვად.
    7.     და რომელნიმე დავარდა გზასა ზედა, მფრინველთა აღიტაცეს;
    8.     და რომელიმე - კლდესა ზედა, რომელსა მიწაჲ არა იყო, და აღმოსცენდა განჴმა, რამეთუ ძირნი არა დაებნეს;
    9.     და სხუაჲ - ეკალთა შორის, და აღმოსცენდა და ეკალთა მათ შეაშთვეს.
    10.     ხოლო რომელიმე დავარდა ქუეყანასა კეთილსა და აღმოსცენდა, და მრავალი ნაყოფი გამოიღოს.
    11.     აწ მთესვარი იგი მიმცემელი სიბრძნისა-ა, და თესლი იგი - სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი, და რომელი დავარდა გზასა ზედა და მფრინველთა წარიტაცეს, იგი არს, რომელი ესმის ყურსა და თანაწარჰვალს გულსა.
    12.     და რომელი კლდესა ზედა დავარდა, ადმოსცენდა და განჴმა, ესე არს, რ~ი ისმენს წუთ ერთ და მერმე არა დაამტკიცის გონებასა მისსა ზედა და განჴმის.
    13.     ხოლო რომელი-იგი ეკალთა შეაშთვეს, ესე იგი არს, რომელთა შეიწყნარიან კაცთა სიტყუანი და აღმოსცენდის რაჲ მათ შორის, გულის თქ~მითა და სოფლისა საქმეთა შექცევითა შეაშთჳან.
    14.     ხოლო რომელი-იგი აღმოსცენდა და მრავალი ნაყოფი გამოიღო, ესე იგი არს, მოისთულის თუალმან და შეიკრიბის გულმან და წარმართის გონებამან და დაამჴუნის გულის-თქუმანი და განიწმიდის გული ვნებათაგან და გამოიღის ნაყოფი.
    15.     ჰრქუა მას ძემან მეფისამან: მე ვესავ ღმერთსა, რაჲთა რომელი ჩემ თანა დასთესო, აღმოსცენდეს კეთილად და გამოიღოს ნაყოფი.
    16.     აწ მითხარ სახე საწუთოსა და ვითარ აცთუნებს კაცთა.


13

     1.     თხრობაჲ გ
    2.     14. ჰრქუა ბალაჰვარ: მსგავს არს საწუთ ესე კაცსა, რომელსა სდევდა პილოჲ ამრიზებული, და მიაწყჳდია იგი ჯურღმულსა საშინელსა.
    3.     და იხილნა ხენი, რომელსა ზედა აღჴდა.
    4.     და იხილნა კუალად ორნი თაგუნი: ერთი შავი და ერთი თეთრი, რომელნი სჭრიდეს ძირთა მათ ხეთასა, რომელთა ზედა აღსრულ იყო კაცი.
    5.     და შთახედნა ჯურღმულსა და იხილა ვეშაპი, რომელსა აღეშკმო პირი და ეგულებოდა შთანთქმაჲ მისი.
    6.     და იხილნა ზე და იხილა თაფლი მცირე, რომელი ჩამოსდიოდა ხეთა მათ. და იწყო ლოკაჲ მისი.
    7.     და კუალად არღარა მოიჴსენა განსაცდელი, რომელსა შთავრდომილ იყო.
    8.     ხოლო თაგუთა მათ ხენი იგი წასჭრნეს, და კაცი იგი დაეცა და პილომან აღიტაცა და მიუგდო ვეშაპსა.
    9.     აწ, ძეო მეფისაო, პილოჲ იგი სახე არს სიკუდილისაჲ, რომელი სდევს ძეთა კაცთა და ხენი იგი საწუთოჲ არს, და თაგუნი იგი დღენი და ღამენი-ა, და თაფლი იგი საწუთოჲსა ამის სიტკბოებაჲ არს და შეაქცევს კაცსა გემოვნებაჲ საწუთოჲსაჲ.
    10.     და დღენი და ღამენი აღსრულდებიან და სიკუდილი წარიტაცებს და ჯოჯოხეთს შინა ვეშაპი იგი შთანთქამს, და ესე არს ცხორებაჲ კაცთაჲ.


14

     1.     15. და ჰრქუა ძემან მეფისამან: განაცხოველე მაგით სული ჩემი.
    2.     და აწ მომეც სახე სოფლისაჲ ამის და მოყუარეთა მისთაჲ.
    3.     თხრობაჲ დ
    4.     ჰრქუა ბალაჰვარ: სახე ამის სოფლისაჲ ესე არს.
    5.     - კაცსა ვისმე ესხნეს სამნი მეგობარნი.
    6.     ერთი იგი უმეტეს სხუათა უყუარდა, და მეორე იგი მეგობარი უყუარდა-ვე, ხოლო მესამე იგი მეგობარი შეურაცხ იყო მის წინაშე.
    7.     და შემდგომთა დღეთა და მოიწივნე მისა ბოროტნი მეფისანი კაცისანი მის და წარჰყვანდეს განსაკითხავ სად.
    8.     და მივიდა საყუარელისა მის მეგობრისასა და ჰრქუა: შენ უწყი, საყუარელო ჩემო, ვითარ მიყუარ.
    9.     აწ ესერა წარმიყვან[ებ]ენ განსაკითხავად, შემეწიე ჭირსა ჩემსა!
    10.     მიუგო მან და ჰრქუა: არა ვარ მე აწ მეგობარ შენდა და არცა გიცი შენ, მე სხუანი მისხენან მეგობარნი, რომელთა თანა ვიშუებდე, არამედ მოგცნე ორნი სამოსელნი და იგიცა არავე გერგნენ.
    11.     და მივიდა მეორისა მის მეგობრისა და ჰრქუა: აწ სიყუარული ჩემი შენდა მომართ, რომელ მაქუნდა.
    12.     აწ ესერა წარვჰყავ მე განკითხვად და შემეწიე ჭირსა ჩემსა.
    13.     მიუგო მან: არა მცალს დღეს შენდა, რამეთუ კმა არღარა ვარ მეგობარი შენი, არამედ მცირედ გზა-გყვე და მერმე მივიქცე ზრუნვად თავისა ჩემისა.
    14.     და წარვიდა მესამისა მეგობრისა, რომელსა-იგი სძულობდა და ჰრქუა მას: სირცხჳლ მიჩნს, გარნა მჭირს და მით მოვედ შენდა, შემეწიე მე, დაღაცათუ არა კეთილ ვყავ შენ თანა.
    15.     ხოლო მან მხიარულებით ჰრქუა: მე ვარ მეგობარი შენი, რომელმან დავიმარხე კეთილი შენი მცირედი და აწ აღნადგინებითურთ მიგაგო შენ და თანამოგზაურ გექმნე და მეოხ ჭირსა შინა და არა მიგცე ჴელთა მტერთა შენთასა.
    16.     მაშინ იწყო სინანულად და თქუა: რად არა შენ ზედა ვყავ ყოველი კეთილი, რომელ ორთა მათ მეგობართა ზედა წარვაგე ცუდად?
    17.     ჰრქუა ძემან მეფისამან: მაუწყე შეტყუებაჲცა მაგისი წმიდაო.
    18.     ჰრქუა მას ბალაჰვარ: მეგობარი იგი პ~ლ ვეცხლის მოყუარებაჲ არს, რომელი ფრიად უყუარს კაცთა, და ვერას წარიტანს თანა, ოდეს-იგი წარიყვანდეს სიკუდილი და ოდეს წარადგინებდეს განსაკითხავად.
    19.     ხოლო ორნი იგი სამოსელნი საგრაგნელნი-ა;
    20.     და მეორე იგი მეგობარი - ცოლი და შვილნი, რომელნი უყუარან და მათთჳს ზრუნავს სამარადისოდ და დღესა მას განკითხვისასა ვერას არგებენ, არამედ საფლავადმდე მიჰყვებიან მერმე თავისსა ზრუნვასა შეექცევიან.
    21.     და მესამე მეგობარი სული თჳსა და არა ჰყოფს კეთილსა, ხოლო რომელი-იგი ყოს, დიდად შეერაცხების წინაშე ღმრთისა, და რამთუ ას წილადცა მიაგებს ღმერთი ნაცვალსა.


15

     1.     16. ჰრქუა ძემან მეფისამან: უწყი, რამეთუ ყოველსა უწყებულსა ჭეშმარიტ მყოფ.
    2.     თხრობაჲ ე
    3.     აწ მითხარ სახე, ვითარ მაცთურ არს სოფელი ესე და რომლითა ღონითა შესაძლებელ არს განრინებაჲ მისგან.
    4.     თქუა ბალაჰვარ: მე გაუწყო, თუ რომლითა ღონითა.
    5.     რამეთუ არს ქალაქი და ესე წესი არს მუნ, რამეთუ უცხოსა კაცსა მეფე-ჰყოფენ წელიწადსა ერთსა გინა ნახევარსა.
    6.     და რაჲ სრულ იქმნის წელიწადი, მოსძრცჳან პორფირსა მეფობისასა და ორითა სამოსლითა მისცემენ მას ექსორიობად.
    7.     ხოლო ოდესმე დაადგინეს ერთი ვინმე, და ცნა უკეთურებაჲ ქალაქისაჲ მის, მოიმსტურნა კაცნი უცხონი და გლახაკნი და იდუმალ მისცემდა საფასეთა, რაჲთა წარიღო ქუეყანასა მას, სადაცა ექსორია-ჰყოფენ.
    8.     და ვითარცა ექსორია-ყვეს კაცი იგი და მიიწია ადგილად, ყოველნი იგი წარგზავნილნი დაუნჯებულად დახუდა და პოვა სარგებელი ერთი შჳდ წილად, და აწ იხარებს საუკუნოდ.
    9.     ჰრქუა ძემან მეფისამან: განმიმარტე ეგეცა.
    10.     ხოლო მან ჰრქუა: ჭეშმარიტად ქალაქი იგი ყოველი სოფელი არს, და კაცნი ფლობილ არიან მას ზედა და მეფობენ,
    11.     და იციან, ვითარმედ შემდგომთა ჟამთა მოსიკუდიდ არიან ორითა მით სამოსლითა მისციან საფლავად და ყოველი ცხორებაჲ კაცთაჲ დღე ერთი არს, და სიკუდილი და საფლავად მიცემაჲ ექსორიობაჲ არს.
    12.     ხოლო რომელი ფრთხილ იყოს გონებითა, მისცემს იდუმალ გლახაკთა, უცხოთა და უღონოთა, მშიერთა, შიშ~ვლთა, და იყოს მოწყალე, მშჳდ და მდაბალ გულითა.
    13.     ხოლო ღმერთი, რომელი ჰხედავს დაფარულთა, მოწყალებისა მათისათჳს მიაგებს ცხადად დაუნჯებულთა, სადა მპარავი ვერ განიპარავს და ვერცა მღილი განჰრყუნის, და მუნ შინა იშუებს უკუნითი უკუნისამდე.


16

     1.     23. ჰრქუა იოდასაბ: არსადა ასმიან მამასა ჩემსა ესევითარნი სიტყუანი?
    2.     რამეთუ მე სიტყჳთა ამით, რომელ მეტყჳ, განმინათლდების გული, და გონებაჲ განმხიარულდების, და ფრიად იშუებს სული ჩემი.
    3.     ჰრქუა ბალაჰვარ: არა ასმიეს ესრე ზედამიწევნით.
    4.     და ჰრქუა იოდასაფ: და რად არა იღვაწეს ბრძენთა კაცთა იმისთჳს?
    5.     რამეთუ იცოდეს გულის სიტყუაჲ მისი არა შემწყნარებელად, და ამისთჳს დააცადეს თხრობაჲ, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ მის თანა.
    6.     თქუა იოდასაფ: ვერ ეგების ესე ყოფად, რამეთუ ვერ პო[ვ]ეს ადგილი შეწყნარებისაჲ და თხრობად მისსა!?
    7.     თხრობაჲ ვ
    8.     ჰრქუა ბალაჰვარ. - ეგე სახე არს მეფობისაჲ მის, რომელი განაგებდა საქმესა საწუთოჲსათა.
    9.     და ესუა მას თანამზრახველი კაცი სახიერი და სარწმუნოჲ და განყენებული ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა, და ყოველსა კეთილსა აზრახებდა მეფესა კაცთათჳს, რამეთუ იყო იგი სჯულიერ და ღმრთის მსახურ.
    10.     და ოდეს იხილის რაჲ მეფე თაყუანის ცემად კერპთა, შეძრწუნდის ფრიად და ელმის, ვითარცა ვის ელმის შვილისათჳს.
    11.     და მრავალგზის უნებნ მის თანა სიტყჳს გებაჲ სჯულისათჳს, და ჰკითხა მოყუარეთა ამის ჯერისათჳს.
    12.     ხოლო მათ ჰრქუეს: შენ მეცნიერ ხარ შინაგან გონებისა მისისასა, და თუ ოდეს ჰპოო ადგილი, არქუ მას, არამედ კრძალვაჲცა ჯერ-არს, რამეთუ დაუძინებელ არს ეშმაკი ბოროტისათჳს, და ნუუკუე განაკრთოს იგი შენ ზედა და ბოროტი გიყოს.
    13.     და ფრიად იურვოდა კაცი იგი მეფისათჳს.
    14.     და ჰრქუა მეფემან კაცსა მას ღამესა ერთსა: მოგუალე, ვიდოდით ღამესა ამას ქალაქსა შინა, რაჲთა ვიხილნეთ საქმენი კაცთანი.
    15.     წარვიდეს და სლვასა მას შინა მიემთხჳვნეს ნაგევთა დიდთა.
    16.     და მიხედა და იხილა მეფემან სინათლე რაჲმე, ვითარცა ცეცხლისაჲ მუნით გამო.
    17.     და ვითარცა მივლეს, იხილეს ვითარცა ქუაბი გამოთხრილი რაჲმე ნაგევთა.
    18.     მათ შინა იყუნს კაცი და დედაკაცი, შემოსილნი სამოსლითა ბებკულითა, ძუელითა.
    19.     და ვითარცა ხედვიდეს, ესმოდა მუნით ჴმაჲ სიმღერისაჲ.
    20.     და კაცი იგი ჯდა ინაჴიდ სკორესა ზედა, ხოლო დედაკაცი იგი უროკვიდა წინა და შეასხმიდა ქებასა, ვითარცა შუენის მეფეთათჳს.
    21.     და უფლით ხადოდა მას, ხოლო იგი - დედოფლით.
    22.     და ორნი იხარებდეს და განსცხრებოდეს.
    23.     ხოლო მეფე იგი და თანამზრახველი მისი მყოარ ჟამ ხედვიდეს და განიცდიდეს საქმეთა მათთა, და წარვიდეს განკჳრვებულნი.
    24.     და ჰრქუა მეფემან თანამზრახველსა მას: არასადა გუთნდა ცხორებაჲ ჩუენი, ვითარ ამათ გლახაკთა, და არცა ესრეთ მხიარულ ვართ, ვითარ ესენი.
    25.     და ამას ვგონებ, ვითარმედ ამას შინა არიან ყოველნი დღენი ამათნი.
    26.     მაშინ პო[ვ]ა ადგილი სიტყჳსაჲ თანამზრახუჱლმან და ჰრქუა: ნუ ჰგონებ, მეფეო, ვითარმედ დიდებაჲ და სუფევაჲ, რომელსა ჩუენ ვიშუებთ, ესრე სახედ შერაცხილ არს წინაშე მათსა, რომელნი ღმრთის მსახურებით ცხოვნდებიან.
    27.     და სახლები ესე ოქროქანდაკებულნი, რომელნი-ესე ვიშენენით, და სიშუჱნიარე ხატისაჲ და ბრწყინვალებაჲ სამოსელთაჲ, არამედ არად ჰკჳრს მათ,
    28.     რამეთუ ხედვენ იგინი ჴელით-უქმნელთა ზეცისა ტაძართა, თუალთ-შეუდგამთა სამოსელთა და ამისთჳსცა იხარებენ, რამეთუ მათ შინა იშვებენ უკუნისამდე, რ~ი-იგი განუმზადნა ღმერთმან მოყუარეთა მისთა.
    29.     და ჰრქუა მეფემან: და იცნია ესევითარისა სახისა მეცნიერნი კაცნი?
    30.     ხოლო მან ჰრქუა ჭეშმარიტად: არიან კაცნი, რომელნი მსახურებენ ღმერთსა და სოფლისა ყოველივე დაუტევებიეს და საუკუნოჲ იგი შეუყუარებიეს, რამეთუ გამოსცადეს სოფელი ესე და პო[ვ]ეს ყოველი ურგებად და წარმავალად.
    31.     ჰრქუა მეფემან: და რაჲ არს სუფევაჲ საუკუნოჲ, არა შეუთქსა მწუხარებაჲ?
    32.     ჰრქუა მას თანამზრახველმან: სუფევაჲ საუკუნოჲ შუებაჲ არს დაუსრულებელი, რომელსა არა შეუთქს მწუხარებაჲ, და სიმდიდრე - რომელსა არა შეუთქს სიგლახაკე;
    33.     და სიხარული - რომელსა არა შეუდგს ურვაჲ;
    34.     და სიმრთელე - რომელსა არა შეუდგს სალმობაჲ;
    35.     და მეფობაჲ - რომელსა არა შეუდგს აღსასრული;
    36.     და მშჳდობაჲ - რომელსა არა შეუდგს შიში;
    37.     და ცხორებაჲ - რომელსა არა შეამრღუევს სიკუდილი.
    38.     რამეთუ იგი არს საუკუნო უხრწნელი, და ამას ყოველსა მიიღებენ, რომელთა შეიყუარეს იგი.
    39.     ჰრქუა მეფემან: არს-მე ვინ კაცი ღირს ადგილსა მის, ანუ ვინ შესულად მუნ შემძლებელ არს?
    40.     ჰრქუა თანამზრახველმან: არავისთჳს დაჴშულ არს კარი იგი, ვისცა ენებოს.
    41.     ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს გზაჲ იგი, მითხარ!
    42.     ჰრქუა მას: მსახურებაჲ ღმრთისა მხოლოჲსაჲ, რომელმან დაბადნა ყოველნი დაბადებულნი.
    43.     ჰრქუა თანამზრახველმან: ზარი მეფობისა შენისაჲ.
    44.     ჰრქუა მეფემან: უკუეთუ საქმე ეგე ესრეთ არს, არა გჳღირს, რაჲთა უდებ ვიქმნეთ და ჴელ-ვჰყოთ მას, რამეთუ თანა-გვაც შრომაჲ, რაჲთა მივიწივნეთ მუნ უშფოთველსა მას ცხორებასა.
    45.     და ჰრქუა თანამზრახველმან: აწ უკუე მიბრძანება, რაჲთა მარადის გაუწყებდე და მოგაჴსენებდე ჟამითი-ჟამად?
    46.     ჰრქუა მას: ჟამითი-ჟამად, არამედ დაუცხრომელად დღე და ღამე იყავნ ზრახვაჲ შენი.
    47.     და შემდგომად იწყო ღმრთის მსახურებად მეფემან და ღირს იქმნა იგი ადგილსა მას შესლვად, რომელ ეტყოდა თანამზრახველი იგი და ორნივე ცხოვნდეს საუკუნოდ.


17

     1.     24. ჰრქუა იოდასაფ ბალაჰვარს: არღარა არს ყოვლით კერძო სიყუარული ამის სოფლისაჲ გონებასა ჩემსა, არამედ მსურის ცხორებისა მისთჳს საუკუნოჲსა, და აწ განმიზრახავს, რაჲთა დავადგრე შენ თანა და მოვითმინო სიმძიმე ცხორებისა შენისაჲ.
    2.     თხრობაჲ ზ
    3.     ჰრქუა ბალაჰვარ: უკუეთუ ჰყო ეგე, ემსგავსო მას მდიდარსა, რომელი ეზრახა გლახაკსა მას, რომელი გუესმა, ვითარმედ იყო ვინმე ჭაბუკი მდიდრისა ვისმე შვილი, და მამამან მისმან მოუთხო[ვ]ა ქალი დიდებულთა შვილი ცოლად. ხოლო მან არა ინება.
    4.     და ილტოდა მამისაგან თჳსისა.
    5.     და სლვასა მას შინა მისსა იხილა ასული ვისიმე გლახაკისაჲ სამოსლითა შეურაცხითა მჯდომარე კართა ზედა სახლისა თჳსისათა, იქმოდა რაჲ ხელთსაქმარსა, და მადლობდა ღმერთსა.
    6.     ჰრქუა მას ჭაბუკმან მან: ვინ ხარ, დედაკაცო, ანუ რომელთა კეთილთა ზედა მადლობ ღმერთსა?
    7.     ხოლო მან ჰრქუა: ჵ უნდოო ვინმე ცნობითა, არა უწყია, რამეთუ მცირემან წამალმან დიდთა სენთაგან იჴსნეს კაცი, ეგრეთვე მცირემან მადლმან მოჰმადლის უდიდესი?
    8.     ხოლო მე ასული ვარ ბერისა ვისმე გლახაკისაჲ და მოველი წყალობასა ღმრთისასა.
    9.     მაშინ ჴმა-უყო ჭაბუკმან დედაბერსა. იგი განვიდა.
    10.     და ჰრქუა მას ჭაბუკმან: უკუეთუ გნებავს, მომეც ასული ესე შენი ცოლად.
    11.     ჰრქუა მას: არა ჯერ-არს ასული გლახაკისაჲ ცოლად შენდა, რამეთუ შენ შვილი ხარ მდიდართაჲ.
    12.     ჰრქუა მას ჭაბუკმან: რამეთუ ვიხილე სიბრძნე და გონიერებაჲ ასულისა შენისაჲ და მთნავს იგი ცოლად ჩემდა, და აჰა ესერა მდიდართა ასული დაწინდებულ იყო ჩემდა და მე არა ვინებე მიყვანებაჲ მისი.
    13.     და თუ შენ ჰყო, კეთილად მიპოო, თუ უფალსა უნდეს.
    14.     და ჰრქუა მას ბერმან: უკუეთუ გთნდეს მიყვანებად ასული ჩემი, ხოლო მამამან შენმან არა ინებოს.
    15.     ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ არა ინებოს, მე აქა დავგე.
    16.     ხოლო ჭაბუკი იგი შევიდა სახლსა მის ბერისასა, განიძარცუა სამოსელი და შეიმოსა საგლახაკოჲ.
    17.     და იწყო ბერმან გამოცდად მისა, და აღწონა გონებაჲ მისი.
    18.     და ვითარცა პოა გონიერად, და ვითარცა ცნა, თუ არა ტრფიალებისათჳს არს სიყუარული მისი, უპყრა ჴელი და შეიყვანა საუნჯესა თჳსსა.
    19.     და უჩუენნა საფასენი შუენიერნი, რომელ არასადა ეხილვნეს ეგევითარნი, და ჰრქუა: შვილო, ესე ყოველი შენი არს, და ამიერითგან იშუებდი.
    20.     და აღივსო სიხარულითა ჭაბუკი იგი.


18

     1.     25. ჰრქუა მას იოდასაფ, ვითარმედ: ჩემთჳს იყო სახე ესე, უფალსა თუ უნდეს;
    2.     ხოლო შენ იტყჳ, ბერმან გამოცადაო, და აწ ვითარ გნებავს გამოცდაჲ ჩემი?
    3.     ჰრქუა: გეშინოდის ღმრთისა და შეეყო ნებასა მისსა და განეშორო ვნებასა სოფლისასა და არა წარსწყმედს ღმერთი შრომათა შენთა, და არა განგიცდის უფროჲს ძალისა შენისა;
    4.     და მეცა ვევედრები უფალსა ჩემსა იესუ ქრისტესა, დამბადებელსა ცისა და ქუეყანისასა, სამებასა წმიდასა, რომელსა არა აქუს აღსასრული, საშინელსა და სახიერსა, ძლიერსა, მოწყალესა, უხილავსა, გამოუთქუმელსა, მეუფესა კაცთ მოყუარესა, მეცნიერსა და არა უცნაურსა,
    5.     რომლისაგან ძრწიან ყოველნი დაბადებულნი, რაჲთა წმიდა გყოს ჭეშმარიტი წინამძღუარი კეთილისაჲ და თითის საჩუენებელ ღმრთის მსახურებითა, ამხილველ ბრმათა, მსმენელ ყრუთა, მოყუარე წმიდათა და მოძულე ვნებათა,
    6.     ვიდრემდის მიგაწიოს ჩუენითურთ ადგილთა მათ, რომელ აღგჳთქუა პირითა წმიდათა წინაწარმეტყუელთაჲთა და მოციქულთაჲთა, რომელთა მიმართ გუაქუს სასოებაჲ, რაჲთა ღირს ვიქმნეთ მიმთხუევად.
    7.     და სიტყუათა ამათ ზედა განჴურდა გული იოდასაფისა და იწყო ტირილად, და მერმე ჰრქუა ბალაჰვარს: რაჲ ზომისა წლისაჲ ხარ?
    8.     ხოლო მან თქუა: ათორმეტისაჲ.
    9.     და ჰრქუა: ვითარ მეტყჳ მაგას, რამეთუ ხარ მოხუცებულ, სამეოცისა წლისა უმეტეს.
    10.     ჰრქუა ბალაჰვარ: ვინაჲთგან ვიშევ, სამოცისა წლისაჲ ვარ, გარნა, რაჲთგან ღმერთსა სრულიად გაუსაკუთრე თავი ჩემი, თორმეტი წელი არს, რამეთუ წინათ მკუდარი ვიყავ და ათორმეტი წელია ცოცხალ ვარ.
    11.     ჰრქუა იოდასაბ: და ვითარ მკუდარ არს კაცი, რომელი ჭამს და სუამს?
    12.     და უკუეთუ პირველი იგი ცხორებაჲ არა შეგირაცხიეს ცხორებად, თანა-გაც, რაჲთა სიკუდილიცა იგი მომავალი არად შეგერაცხოს.
    13.     ჰრქუა ბალაჰვარ: ანუ არა გაუწყებსა განწირვაჲ თავისა ჩემისაჲ შემოსლვითა შენდა?
    14.     რამეთუ უწყი სიბოროტე მამისა შენისაჲ ჩემდა მომართ, რამეთუ არა მეშინის სიკუდილისაგან, უკუეთუ ოდენ მოვჰკუდე ღმრთის მსახურებასა შინა.
    15.     და ყოველივე ცხორებაჲ მის თჳთოეულად წარმოუთხრა და თუ რომლითა მიზეზითა განვიდა უდაბნოდ.


19

     1.     26. ჰრქუა იოდასაფ ბალაჰვარს: მითხარ მე სახე სიბრძნისაჲ და რად აქუს ნათესავსა ამას ჩუენსა სიბრძნე სიყუარულისათჳს კერპთა მიმართ.
    2.     თხრობაჲ ჱ
    3.     ხოლო მან ჰრქუა: კაცმან ვინმე შეიპყრა მჭურინავი და დაჰკლვიდა მას.
    4.     ხოლო მან ჰრქუა: და რაჲსათჳს გნებავს დაკლვაჲ ჩემი, რამეთუ არა არს ჩემ თანა გასაძღომელი შენი?
    5.     უკუეთუ დაიმარხნე, სცხოვნდე და სარგებელ გეყო.
    6.     ხოლო მან ისმინა, და ჰრქუა: აუწუთომელსა ნუ ეწუთები, გარდასრულსა ნუ ინანი, და რომელი შენთჳს არ გინდეს ბოროტი, სხვასა ნუ უზამ და სცხოვნდე. ხოლო მან განუტევა.
    7.     ხოლო იგი დაჯდა სიმაღლესა რტოთა ხეთასა, რამეთუ უნდოდა გამოცდაჲ კაცისაჲ მის, თუ ვითარ დაიმარხნეს მცნებანი იგი.
    8.     და ჴმა უყო მაღლით: კაცო, უკუეთუმცა ცოდნილ იყავ და მე დაგეკალ, ჩემსა ინჩაჴუსა იდვა მარგალიტი სირაქლემის კუჱრცხის ოდენი და იგიმცა, შენმცა დიდი საფასე შეგეძინა.
    9.     და ვითარცა ესმა კაცსა მას, იწყო სინანულად და ენება შეპყრობაჲ მისი კუალად და დაკლვაჲ.
    10.     და ჰრქუა კაცმან: ვინაჲთგან მასწავენ მცნებანი, სხუაჲ არა მაქუს ნაცვალი, რაჲთა მოგიზღო მის წილ, აწ მო[ვ]ედ სახედ ჩემდა, რამეთუ ზამთარი ესე ფიცხელ არს და მე კეთილად გიღუაწო, და განგისუენო და განგიტეო...
    11.     ჰრქუა მას მჭურინავმან: ცუდ არს სწავლაჲ მცნებათა ჩემთაჲ შენდა მიმართ, რამეთუ სამივე მცნებაჲ აწვე დაჰკარგე პირველი იგი: რამეთუ გარდასრულ არს გაშუებაჲ ჩემი და აწ ინანი,
    12.     და მეორე: შეპყრობაჲ ჩემი აუწუთომელ არს და ეცთები, და მესამე ესე, სიკუდილი შენი არა გნებავს და ჩემსა დაკლვასა ჰლამი, ხოლო მე გამოგცადე, თუ ვითარ დაიმარხავ მცნებათა.
    13.     და აწ ვითარ გრწამს, თუ არსა ჩემსა ინჩაჴუსა მარგალიტი, ვითარცა სირაქლემის კუერცხის ოდენი, რამეთუ თჳთ ნაკრტენითურთ არცა ხოლო თუ ნატამალი ვარ სირაქლემისა კუერცხისაჲ.
    14.     აწ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ ასწავებდე კაცთა უგუნურთა, არავე ირწმუნებენ და გარდაჴდებიან მცნებათა ღმრთისათა და თავით თჳსით მოგონებულსა დაამტკიცებენ,
    15.     რამეთუ ჴელითა თჳსითა შეუქმნიან კერპნი და ღმრთად თაყუანის-[სც]ემენ და იტყჳან: ესენი არიან მჴსნელნი ჩუენნი ბოროტისაგან.
    16.     და მონაგებთა მათთა წარაგებენ მათ ზედა, რამეთუ ეშმაკნი დამკჳდრებულ არიან მათ შინა და მათსა ირწმუნებენ და არა გულისჴმა-ჰყოფენ,
    17.     ვითარმედ ერთი არს ღმერთი, მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, შემოქმედი ცათა და ქუეყანისაჲ, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე და წმიდაჲ სული, რომელი მამისაგან გამოვალს;
    18.     იგი ხოლო დამბადებელ და სხუანი დაბადებულ, იგი ხოლო უჟამო და სხუანი ჟამიერ, იგი ხოლო ძლიერ და ყოველნი უძლურ, იგი ხოლო მაღალ, და ყოველი მის მიერ შეიქმნა და თჳნიერ მისსა არცა ერთი რაჲ იქმნა,
    19.     და რამეთუ სახიერ, მოწყალე, სულგრძელ და მრავალ კაცთ მოწყალე და მოყუარე არს, და განუმზადებიან მორჩილთათჳს საშუებელნი, ხოლო ურჩთათჳს სატანჯველნი.
    20.     ამანვე სამგუამოვნებით და ერთ-არსებით დიდებულმან გყო შენ მეძიებელ ნებისა მისისა, რაჲთა ცხოვნდე ძალითა ერთარსისა სამებისაჲთა.
    21.     ხოლო უკუეთუ დაიმარხნე მცნებანი მისნი, მერმე სცნა, თუ ვითარ ჯერ-არს მცნებაჲ მისი.


20

     1.     27. ჰრქუა იოდასაფ: რაჲ არს საქმე, რომელი ნებავს ღმერთსა?
    2.     მიუგო: ესე არს მცნებაჲ ღმრთისაჲ, რაჲთა რომელნი გინდეს თავისა შენისა, უყო მოყუასსაცა შენსა, და რომელი შენ არა გინდეს, სხუასა არა უყო და ლოცვასა ჰყოფდე და ვედრებასა დღე და ღამე.
    3.     და გაქუნდის ჯუარი მისი საძლეველად მტერთა, რამეთუ მით მიჴსნა ვნებათაგან სიკუდილისათა.
    4.     ჰრქუა ბალაჰვარს იოდას[ა]ფ: დამარხჳთა მცნებათაჲთა მიემთხუჱვის კაცი ნებასა ღმრთისასა?
    5.     ჰრქუა ბალაჰვარ: ჰე, ჭეშმარიტად მიემთხუევის.
    6.     − და უკუეთუ ეგრეთ არს კეთილნი ესე, რომელ არიან სოფელსა ამას შინა, რაჲსათჳს მოიძულენით?
    7.     ჰრქუა ბალაჰვარ: ორნი საქმენი მაწუევენ ჩუენ ამას.
    8.     პირველად ესე, რამეთუ გარდამატებულნი ესე კეთილნი ღმრთისანი ვერ ესწორებიან მცირედსა მუნ საშუებელსა სასუფეველისასა, და ვითა[რ]ცა ვინ იღუაწოს, უმეტესთა პატივთა მიემთხუევის და არა მცირედი შური იყოს მოყუსისაჲ მოყუასსა მიმართ,
    9.     რამეთუ არა სწორ იყუნენ ხარკისა გარდამჴდელნი ძღუნისა შემწირველთა, ხოლო მეორე: ნუუკუე ესე ჴელ-ყავ მოცემულთა ამათ საშუებელთა და მათ მიერ ჩავიჭრეთ უწესოთა საქმეთა და მიზეზ მექმნეს წარწყმედის.
    10.     ხოლო უკუეთუ განვეშორნეთ, უმეტესი მშჳდობაჲ და დაწყნარებაჲ გაქუნდეს.
    11.     ხოლო უკუეთუ ვინმე და[ა]ახლნეს საცხოვარნი თჳსნი ყანობირსა, ვერ გულ-პყრობილ არს, რამეთუ უკუეთუ მიერულოსა, ანუ უდებ იქმნეს, რამეთუ განჰრყუნიან საცხოვარნი სრულიად, ხოლო ოდეს განაშორნის ყანისაგან, უზრუნველად დაიძინის და განისუენის.
    12.     ჰრქუა იოდასაფ: ყოველსა ჭეშმარიტად მეტყუელ ხარ, არამედ შე-ღა-სძინე სიტყუად, რაჲთა მეცა შევსძინო მტერობად და მოძულებად სოფლისა.
    13.     ჰრქუა ბალაჰვარ: ესე ცხად იყავნ წინაშე შენსა, რამეთუ მტერობაჲ სოფლისაჲ დააგებს ღმერთსა, და რამეთუ მოკლე არს ცხორებაჲ ესე და ადრე დაჰლევენ დღენი და ღამენი.
    14.     აწ ვიღუაწოთ განსლვად სოფლისაგან ნეფსით, რამეთუ უნებელივ განსლვად ვართ, დაღაცათუ განგრძელდეს ცხორებაჲ ჩუენი, სიკუდილი ეგრეცა თანა-გუაც.
    15.     მაშინ ყოველნი მონაგებნი განიბნივნენ და შენებულნი მაღალნი მოოჴრდენ, და უცნაურ იქმნის სახელი მისი, და აღიჴოცოს ჴსენებაჲ მისი, და განილიოს გუამი მისი,
    16.     რამეთუ შიშვ~ლი განიღონ გუამი მისი და დადვან საფლავსა და შთააგდონ მღჳმესა ბნელსა და დააგდონ მარტოჲ უცხოებასა შინა და სიგლახაკესა, დატევებული მოძულეთაგან, და განწირონ და მოიძაგონ ყოველმან: მეუღლემან, ძმათა და შვილთა.


21

     1.     28. ამას ზედა იოდასაფ ცრემლეოდა და ეტყოდა: სიტყუანი შენნი განმეწონნეს გულსა, აწ მეც სიტყუაჲ ცხორებისაჲ.
    2.     და ჰრქუა ბალაჰვარ: მე, ძეო მეფისაო, ფრიად მიყუარდა სოფელი ესე და შეყოფილ ვიყავ შუებათა მისთა, და ვითარცა განვიცადე და ვიხილე შეცვალებაჲ მკუდრად და ვცან,
    3.     ვითარმედ არავინ დაადგრების მას შინა, არცა დიდი და არცა მცირე, არცა ძლიერი და არცა უძლური, არცა ბრძენი და არცა სულელი.
    4.     და ვითარცა გულისჴმა-ვყავ, ვითარმედ მეცა ეგრეთვე განმავალ ვარ, ვითარცა განვიდეს, და შეცვალებად ვარ, ვითარცა შეიცვალნეს იგინი.
    5.     რამეთუ არა ვარ უდიდეს დიდთა მათ და უძლიერეს ძლიერთა, და რომელი-იგი მოიწია მათ ზედა, მოწევნად არს ჩემდაცა, და რამეთუ ყოველნი წარვალთ და განვიბნევით.
    6.     და ვითარცა ესე ყოველი გულისჴმა-ვყავ, ვიძიე თავისა ჩემისა უმჯობესი.
    7.     დაღაცათუ მძიმედ აღმიჩნდა, ვაიძულე თავსა ჩემსა და დავაყენე გულის თქუმათაგან და აღჳრ-ვასხენ ნებასა ჩემსა, რაჲთა არა წარმიტაცოს და შთამაგდოს შფოთთა სოფლისათა.
    8.     და მესმა სიტყუაჲ ღმრთისაჲ წიგნთაგან ზეგარდამოთა, ვითარმედ: ვყავ სოფელი ესე და ყოველი ხატი მისი წარმავალ.
    9.     აწ აღიღეთ საგზალი, რამეთუ წარხუალთ ქუეყანად უცხოდ.
    10.     ეკრძალენით, რამეთუ უეჭუელად განხუალთ ამიერ და, რამეთუ მე განმიმზადებიეს ადგილი საუკუნოჲ, რომელსა შინა არიან ორნი სადგურნი:
    11.     ერთი იგი არს სავანე ყოველთა კეთილთაჲ და საშუებელი გამოუთქუმელი მათთჳს, რომელთა შემიყვარეს და დაიცუნეს მცნებანი ჩემნი და მას შინა სუფევდენ უკუნისამდე.
    12.     ხოლო მეორე იგი სავანე არს სავსე სატანჯველითა, იწროებითა, სირცხჳლითა და შეურაცხებითა, აღზუავებული რისხჳთა, რაჲთა შური სირცხჳლითა და შეურაცხებითა მიაგოს მოძულეთა ჩემთა.
    13.     ხოლო მე, რაჟამს მესმა ჴმაჲ ესე, ვცან, რამეთუ სამართალ არიან სიტყუანი მისნი.
    14.     და აღვიღე საგზალი, რაჲთა მივიწიო სავანესა მას მშჳდობისასა, და ვივლტი სავანისა მისგან საშინელისა და ფრიადცა მეშინის, რამეთუ მრავალ არიან ცოდვანი ჩემნი, გარნა უმეტეს არიან მოწყალებანი ღმრთისა ჩუენისანი.
    15.     ჰრქუა იოდასაფ: ვითარ შესაძლებელ არ~ნ შესლვაჲ მუნ სავანესა მას კეთილსა?
    16.     ჰრქუა ბალაჰვარ: რაჲთა დაუტეო სოფელი და ყოველნი ზრუნვანი მისნი, რამეთუ თანა-აც კაცსა ბრძენსა, რაჲთა წურთიდეს თავსა თჳსსა, ვითარცა წურთინ კეთილი წინამძღუარი სამწყსოსა თჳსსა.
    17.     და შიში ღმრთისაჲ ყოვლადვე და მარადის გონებასამცა თჳსსა შინა არს, რამეთუ იტყჳს მეფსალმუნე: დასაბამი სიბრძნისაჲ შიში ღმრთისაჲ, ხოლო გულისჴმის-ყოფაჲ კეთილი ყოველთა, რომელთა ყონ იგი.
    18.     და ესე უწყოდე, რამეთუ ვერ შეიკრიბის კაცმან ერთმან ყოველი სწავლულებაჲ;
    19.     ანუ ვინ კაცთაგანი შემძლებელ არს ყოველთა საჭმელთა და სასუმელთა, რომელი იხილნეს და გული უთქმიდეს, ერთბამად მიღებასა, არამედ ძალისაებრ მცირედ-მცირედ მიიღის.
    20.     ხოლო ესეცა უწყოდეს, რამეთუ ეშმაკი მოართუამს გონებასა და ეტყჳს: უკუეთუ არა უტყუვი ღმერთსა, იმარხე ორმეოცითა და ძაძითა, ნაცრითა და ტირილითა იქცეოდე.
    21.     ესევითართა ძლენოვანთა აწუევს, ანუ თუ ამით მოაწყინა და შეარყია, ანუმცა ხოლო და აღზვავა და მერმე ქუეყანად დაჰკუეთა და ურვასა მრავალსა შეაყენა.
    22.     ესე ჯერ-არს, რაჲთა დაიჭირო თავი შენი საზომსა და გეშინოდენ ღმრთისა.
    23.     ესე შეიკრძალე და შეისწავე და ჯუარითა შეიჭურე და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ ყოველთა თანა შინა საქმეთა შენთა, რამეთუ არა არს ძალი და ღონე, რომლითა წინააღუდგეთ ღონეთა მტერისათა, გარნა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს მიერ დავსცეთ.


22

     1.     30. ჰრქუა იოდასაფ: რაჲ დაამტკიცებს ცნობასა ღმრთისასა?
    2.     მიუგო ბალაჰვარ: ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველი, რომელი დამკჳდრებულ არს მას შინა, სულიერნი და გუა~მნი.
    3.     და რამეთუ იხილო ჭურჭელი რაჲმე შექმნილი, დაღათუმცა მოქმედი არა ნახე, სწამევემცა, ვითარმედ უვის შემოქმედი.
    4.     და ეგრეცა ნაშენები, დაღაცათუ მაშენებელი ვერ იხილო, არამედ გონებაჲ წამებს, ვითარმედ უვის მაშენებელი.
    5.     ხოლო მე, რაჟამს ვიხილე თავი ჩემი და განვიცადე აგებულებაჲ ჩემი, ვცან, რამეთუ მივის შემოქმედი და ვითარცა ენება, დამბადა და გამომხატა თჳნიერ კითხვისა ჩემისა.
    6.     და უკუეთუმცა მე ვიყავ დამბადებელი თავისა ჩემისაჲ, უმეტესმცა ვყავა თავი ჩემი სიშუჱნიარითა და სისრულისა ჰასაკისაჲთა.
    7.     ხოლო რომელმან დამბადა, მყო მე რომელთამე უდარეს და რომელთამე უმჯობეს.
    8.     ხოლო გულისჴმა-ვყავ ესეცა, რამეთუ განმიყვანებს ამის ცხორებისაგან თჳნიერ კითხვისა ჩემისა.
    9.     და ვითარ გულისჴმა-ვყავ და ვცან საქმე ცხორებისა ჩუენისაჲ, ვითარმედ ვერას შემძლებელ ვართ შემატებად, გინა დაკლებად ჰასაკისა და ვერცა განახლებად დაძუელებულისა და ვერცა კუალად შედგმად,
    10.     თუ რაჲ მოჰვარდეს ასოთაგანი, და ვერცა შეუძლეს ამას მეფეთა მეფობითა, და ვერცა მარჯუეთა სიმარჯჳთა და ვერცა ბრძენთა სიბრძნითა, და ვერცა ძლიერთა ძალითა თჳსითა.
    11.     და მერმე ვხედევდ შემოსლვასა ღამისასა შემდგომად დღისა, და ქცევასა სამყაროთასა.
    12.     და ამით გამო ვცან, რამეთუ ყოველთა უვის დამბადებელი, და არა მსგავს დაბადებულთა.
    13.     და უკუეთუმცა მსგავს იყო მათსა, ზედაცამცა მოიწეოდა, რომელნი მოიწევიან დაბადებულთა ზედა, რამეთუ ვითარცა თქუას, იქმნების, და ოდეს ინებოს, აღესრულების მყის და კუალად აღადგენს, ვითარცა პირველ იყვნეს.
    14.     რამეთუ ბრძანებაჲ მისი უგანმკუეთელეს არს მახჳლისა ორპირისა და უმალეს არს კამკამებასა ელვისასა, და ენებოს თუ, განაქარვებს და კუალად მოაგებს ყოველსავე, და კურთხეულ არს და დიდებულ სახელი მისი უკუნისამდე.


23

     1.     31. ჰრქუა იოდასაფ: ყოველივე ეგე ჭეშმარიტად სწამე, გარნა ვინაჲ სცან, თუ ყოფად არს აღდგომაჲ შემდგომად სიკუდილისა და მიგებაჲ კეთილისა და ბოროტისაჲ?
    2.     მიუგო ბალაჰვარ: ორთა საქმეთაგან საცნაურ არს, რამეთუ განწვალებულ არს ცხორებაჲ მორჩილთა და ურჩთაჲ სოფელსა ამას შინა, და ვხედავთ მრავალთა ურჩთა შუჱბით,
    3.     ხოლო მორჩილთა ვხედავთ, რამეთუ ჭირითა და შეურაცხებითა განვლენ სოფლისა ამისგან, და ამით უწყი, რამეთუ მართლმსაჯულმან ღმერთმან ამისთჳს არა ადიდნა მორჩილნი იგი მისი, რაჲთა აღდგომასა მას უმეტესი პატივი უყოს მათ, რამეთუ ურჩნი იგი დასაჯნეს საქმეთა მათთაებრ.
    4.     ხოლო მეორედ საცნაურ არს ქადაგებითა მოციქულთაჲთა, რომელნი-იგი თჳთმხილველ იქმნეს დიდებასა ღ~ისასა, ამისთჳსცა ახარებდეს მისაგებელსა საუკუნოსა მორჩილთათჳს და განაკრძალებდეს სატანჯველთათჳს საუკუნოთა.
    5.     რამეთუ ამისთჳს შევიწყნარეთ წამებაჲ მათი, რაჲთა აჩუენებდეს ნიშებსა და სასწაულებსა კაცთა შორის ძალითა მხოლოდ შობილისა ძისა ღმრთისაჲთა, რომელ არს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე.


24

     1.     32. ჰრქუა იოდასაფ: ვინაჲთგან მოციქულნი ამისვე კაცობრივისა ნივთისანი იყვნეს, ვითარ ვჰგონებ, თუ ჭეშმარიტსა იტყოდეს?
    2.     ჰრქუა ბალაჰვარ: ამისთჳს უწყი ჭეშმარიტებაჲ, ვითარცა პირველ ვთქუ, რამეთუ შეუდგეს უფალსა ღმერთსა ჩუენსა და განეყენნეს მონაგებთაგან და შეუდგეს სიგლახაკესა,
    3.     და გლახაკთა სიტყჳთ განამდიდრებდეს და თჳთ უჴამლონი და თავშიშუელნი ერთითა სამოსლითა მიმოვიდოდეს და აჭირვებდეს თავთა თჳსთა, და ეგრეთვე სხვათა აწურთიდეს,
    4.     და უკუეთუ იყვნეს ცრუ მოწამე და მტყუარ, არამცა ესევითართა იწროთა და საჭიროთა საგზ~ათა ავლინებდეს კაცთა, არამედ უფროჲსმცა წინაუყოფდეს, რომელი შეაშუენეს კაცთა, და ვრცელი და ფართოჲ კარიმცა უჩუენეს, რომელ არს საწადელი თუალთაჲ და სანებელი გულთაჲ.
    5.     და მი-მცა-უშუეს გულის-თქუმათა და შუებათა მიმართ, და ესევითარითამცა ცხორებითა მოიმძევლნეს გულნი კაცთანი, და არცა ლოცვითა და მარხვითა, ჭირითა და გლახაკობითა განაკრთვნეს გულნი კაცთანი.
    6.     ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუმცა აღ-ვინმე-დგა კაცი და სიცრუვით იტყოდა თავსა თჳსსა მოციქულად ღმრთისა, ვითარ საცნაურ არს, თუ ჭეშმარიტსა იტყჳს ანუ უცნაურ არს?
    7.     ჰრქუა ბალაჰვარ: დაფარულთამცა მისთა გამოაცხადნეს საქმენი მისნი, რამეთუ მოთმინებასა ასწავებენ და თჳთ ვერ მოთმინე არიან.
    8.     და სხრბ~სა ასწავებენ და იგინი მანკიერებითა სავსე არიან, და ვერცა შემძლებელ არიან ყოფად სასწაულებსა, რომელიმცა კაცთაგან შეუძლო ყოფად.


25

     1.     33. და ვითარ ესევითართა სწავლათა ასწავებდა ბალაჰვარ ძესა მეფისასა განმრავლდა ჟამი შემოსლვითგან ბალაჰვარისა წინაშე იოდასაფისსა, და ჰრქუა მას ზანდან მზრდელმან:
    2.     შენ უწყი, ძეო მეფისაო, ვითარ ერთგულობისა ჩემისათჳს დამადგინა შენ ზედა მამამან შენმან, და აწ დიდად განკჳრვებულ ვარ საქმესა ამას ზედა ამა კაცისასა, რომელი შემოვალს შენდა ყოველსა ჟამსა, და მეშინის, ნუუკუე მათგან იყოს, რომელ სძულან მამასა შენსა.
    3.     აწ თუ უნდა, დააცადე საქმე ესე და განზრახვაჲ მის თანა, და თუ უნდა, უბრალო მყავ და ვაცნობო მამასა შენსა;
    4.     და თუ ესე არა გნებავს, განმიყვანე მე შენგან და ნაცვალად ჩემდა მამამან შენმან მოგცნეს სხუანი მსახურნი, და მე განმათავისუფლე რისხვისაგან მამისა შენისა.
    5.     ჰრქუა იოდასაფ: პირველად ესე ჰყავ, რაჲთა დასდგე ფარულად უკუანა კერძო კრეტსაფმ~ლისა და მცირედ ჟამ ისმინო, რასა-იგი მეტყჳს მე, და მერმე, რაჲ გნებავს, იგიცა ჰყავ.
    6.     და ვითარცა შემოვიდოდა ბალაჰვარ წინაშე იოდასაფისსა, უკან დგა ზანდან უკუანა კერძო კრეტსმბ~ლისა.
    7.     და ვითარცა იწყეს სიტყუად ურთიერთას.
    8.     ჰკითხვიდა იოდასაფ საქმეთა საწუთოჲსათა.
    9.     ხოლო ბალაჰვარ იწყო გამოთქუმად ამაოებათა ამის საწუთოჲსათა და ჰრქუა: შეუგავს მეძიებელთა ამის საწუთოჲსათა, რაჲთა აღირჩიონ საუკუნოჲ იგი წარუვალი საშუებელი, და რად არა გულისჴმა-ჰყოფენ მსწრაფლ-წარმავალობასა სოფლისა ამის დიდებასა,
    10.     რამეთუ ხედვენ ადრე განქარვებასა საფასეთასა, და რომელნი-იგი შეიკრებენ, ცუდად შურებიან, რამეთუ შემდგომად მცირედისა ჟამისა სხუანი ეუფლებიან შენაკრებთა მათთა.
    11.     აწ რომელიმე საქმე საწუთოსა საქებელ არს, ანუ რი~მე საფასენი გიან განუხრწნელად.
    12.     ხოლო რომელთა გარდაემატოს აქა სიმდიდრე, მუნ პოონ ჭირი და სიგლახაკე, და რომელთა მოიგონ და შეიყვარონ აქა პატივი, მუნ პოონ შეურაცხებაჲ.
    13.     და სხუაჲცა მრავალი ასწავა ესევითარი.


26

     1.     34. და ვითარცა განვიდა ბალაჰვარ, უნდა იოდასაფს გამოცდაჲ ზანდანისი, უკუეთუ სარგებელ ეყვნეს სიტყუანი ბალაჰვარისნი, და ჰრქუა: არა გესმისა, რასა მეტყჳს მტყუვარი ისი და გრძნეული, რამეთუ ეგულების შეცთუნებაჲ ჩემი და განრყუნა საშუებელი ესე საწუთოჲსაჲ?
    2.     ჰრქუა მას ზანდან: არა გიჴმს, ძეო მეფისაო, ზაკულებაჲ ჩემ თანა, რამეთუ ზრახვაჲ ესე ნათელ არს და ჩუენ გუასმია და ვიცით სიტკბოებაჲ მისი დიდი.
    3.     ხოლო ოდეს შეაჩუენნა მეფემან კაცნი იგინი ღმრთის მსახურნი და განასხნა ქუეყანისა ამისგან, მუნიერითგან არღარა გუასმიეს სიტყუაჲ ესევითარი.
    4.     და უწყი, რამეთუ სიცოფით დაუტევეთ იგი და შევიყუარეთ ესე წუთი წარმავალი მსწრაფლ.
    5.     ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, უკუეთუ გთნავს და გამოგირჩევიეს ესე, შეიყუარებ და თავს-იდებ სიმძიმესა მისსა და კუალად რისხვასაცა მეფისასა და წინააღდგომასა ერისასა, გიხაროდენ უკუე პატივსა შინა ზეცისასა და ცხორებასა შინა საუკუნ~ჲსა!
    6.     ხოლო მიუდრეკივარ სიყუარულსა სოფლისასა და შიშსაცა მამისა შენისასა, არამედ არა უვარ-ვყავ სიმდიდრე მაგის საქმისასა.
    7.     ხოლო აწ შენ მიბრძანე, თუ რომლითა ღონითა განვერო რისხვასა მამისა შენისასა, რამეთუ დავფარე აქამომდე საქმე ესე მეფისაგან!
    8.     ჰრქუა იოდასაფ: უკუეთუ დაჰფარო საქმე ესე მეფისაგან, უწყოდე, რამეთუ იგიცა ერთგულებაჲ არს წინაშე მისსა, რაჲთა არა შეაგდო დიდსა ურვასა და მწუხარებასა და წარუკუეთო მას სასოებაჲ შვილიერობისაჲ და შევარდეს გულის კლებასა.
    9.     ხოლო ჩემგან უშიშ იყავ ამიერითგან და იქმოდე და იტყოდე, რაჲცა გენებოს.
    10.     რამეთუ გულისჴმა-მიყოფია ამაოებაჲ ამის სოფლისაჲ და ჭეშმარიტად მიცნობია, რამეთუ არარაჲ არს კაცი, გარნა მატლი და წუთხი, მტუერი და ნაცარი განქარვებადი მსწრაფლ,
    11.     და ამისთჳს არა ვზრუნავ ჴორცთათჳს, რამეთუ არა არიან, რ~ სული არს, რომელი იგრძნობს ტკივილთა, გინა შუებათა ყოველთა.
    12.     აწ ამისთჳს ჯერ-არს ზრუნვაჲ, რაჲთა მას საუკუნესა არა მიეცეს ტანჯვასა მწარესა და დაუსრულებელსა, ცეცხლსა და მატლსა დაუძინებელსა, და ბნელსა გარესკნელსა, და ესეცა უწყოდე მე,
    13.     რამეთუ მიპოვნია მამაჲ ყოვლისა მპყრობელი, დამბადებელი ცათა და ქუეყანისაჲ და შემოქმედი ყოველთა დაბადებულთაჲ და მისგან ვძრწი და მას თაყუანის-ვსცემ, რამეთუ იგი არს მეუფე მეუფეთაჲ და მას აქუს უფლებაჲ სულთა და ჴორცთაჲ, და მისი არს სუფევაჲ უკუნითი უკუნისამდე.
    14.     და შენ, რომელი გნებავს, იგი ქმენ.


27

    1.     35. ხოლო აწ ბალაჰვარს ენება წარსლვაჲ და იჯმნა ძისაგან მეფისა, ხოლო იგი ფრიად შეწუხნა და ვერ დაითმენდა განშორებასა მისგან.
    2.     და ჰრქუა: ვერ თავს-ვიდებ თჳნიერ შენსა ყოფასა და გევედრები, რაჲთა წარმოვიდე შენ თანა და ერთგან ვიყოფოდით მოყუასთა შენ თანა.
    3.     მიუგო ბალაჰვარ: ძეო მეფისაო, სახე ეგე მსგავს არს სახესა მას, რომელი იყო ვინმე კაცი დიდებული და ესუა მას ძე საყუარელი.
    4.     და ძისა მის მისისათჳს ნუკრი ველური და ეჟუანი შეაბა ყელსა.
    5.     ხოლო იგი განვიდის ველსა ჩუეულებისაებრ, რაჲთა ძოოს.
    6.     ხოლო ჟამსა ერთსა შეეყო სხუათა ქურციკთა და თანა განჰყვა იგი მაღნართა შინა.
    7.     და ვითარცა ცნეს, რამეთუ ნუკრი იგი წარვიდა უშინაგნესთა მაღნართა, და წარვიდეს კაცნი ძიებად ნუკრსა მის განმზრდელნი და პო[ვე]ს იგი სხუათა თანა ნადირთა.
    8.     ხოლო იგინი დაჴოცნეს და ნუკრი შეიპყრეს და წარმოიყვანეს.
    9.     ეგრეთვე ჩუენ შეგუამთხჳო, მე და მოყუასთა ჩემთა.
    10.     და ვერცა სასოებაჲ შენი სრულ იქმეს, და ვერცა შემძლებელ ხარ ხარ ჭირთა მათ დათმენად, რომელთა მე და მოყუასნი ჩემნი მოვითმენთ.
    11.     და უწყოდე ესეცა, უმჯობეს არს, რაჲთა დაითმინო აქავე და, თუ ენებოს ღმერთსა, სხჳთა ღონითა ჰპოო, რაჲთა სათნო-ეყო უფალსა ღმერთსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა.


28

     1.     36. ჰრქუა იოდასაფ: მითხარ, თუ რაჲ არს საზრდელი თქუენი, რომლითა სცხოვნდებით უდაბნოსა მას შინა?
    2.     მიუგო მან: მწუანვილთაგან ქუეყანისათა ვიზრდებით.
    3.     ხოლო ოდეს მოგვალდების, მოვიღებთ ძმათაგან ჩუენთა მორწმუნეთა.
    4.     ჰრქუა იოდასაფ: წარიღე საფასე, რაოდენიცა გენებოს, რომელ კმა-გეყოს შენ და მოყუასთა შენთა!
    5.     მიუგო: ვითარ მისცემ საფასესა მოყუასთა ჩემთა, რამეთუ უკუანაჲსკნელი მათი უმდიდრეს არს შენსა?!
    6.     ჰრქუა იოდასაფ: და ვითარ არს უგლახაკესთაგანი მოყუასთა შენთაჲ უმდიდრეს ჩემსა, რამეთუ იტყჳ ფრიად უპოვარებასა მათსა?!
    7.     მიუგო ბალაჰვარ: ამისთჳს ვიტყჳ, რამეთუ თქუენგანსა რომელსა აქუს, სხჳსათჳსცა ზრუნავს, და ფრიად შფოთებს და განლევისათჳს, და ზე და ქუე ეკუეთების, რაჲთა უმრავლესი შეიკრიბოს;
    8.     ხოლო მოყუასთა ჩემთაგანი არცა ერთსა რასა ზრუნავს არცა თუ ჭამადთათჳს, არცა შესამოსელთა, რამეთუ მდელოთა მათგან საზომისაბერ იჴუმევენ და მათ ზედა ადიდებენ ღმერთსა,
    9.     რამეთუ დაუტეობია სიმდიდრე სოფლისაჲ და ამაონი სოფლისანი და იხარებენ და იშუებენ სულითა, რამეთუ მოელიან სასუფეველსა ცათასა.
    10.     ხოლო რომელნი ეძიებენ აქა სიმდიდრესა, მდიდარ თუ იყვნენ, გლახაკვე არიან გონებითა და ვერ განძღებიან;
    11.     ხოლო მოყუასნი ჩემნი ფრიადითა მყუდროებითა არიან და იქცევიან აქა, რამეთუ საუნჯენი მათნი სავსე არიან და გარდაეცემიან ურთიერთას ცათა შინა, დაუნჯებულ არიან მუნ,
    12.     სადა არცა მპარავი განიპარავს და არცა მღილი განჰრყუნის, რომელთა-იგი შენცამცა ზიარ ხარ მათ შინა შუებად უკუნისამდე.
    13.     ჰრქუა იოდასაფ: რომლითა უწყით ჭეშმარიტებაჲ საქმისა მაგისი?
    14.     და მან ჰრქუა: და ამითი უწყით ჭეშმარიტი - ოდეს მოყუასთა ჩემთაგანი განვიდოდინ ჴორცთაგან, მაშინ ვიხილავთ ანგელოზთა ნათლისათა, მოსრულთა წარყვანებად სულისა მისთჳს,
    15.     რომელი ბრძანებულ იყოს უფლისაგან, და გუესმის გალობაჲ ტკბილი, რომელი გამოვალს პირისაგან ანგელოზთასა;
    16.     და ვითარცა განიყვანონ სული იგი, მაშინ აგუეჴდების საბურველი თუალთაგან ჩუენთა, და ვხედავთ სულსა მას ტჳრთულად ჴელთა შინა ანგელოზთასა და აღმავალად ზეცად, და მივაყვანებთ თუალთა ჩუენთა, ვიდრემდის განვლიან ბნელნი იგი ჰაერის მცველნი.
    17.     ხოლო საფასე, რომელი გეგულების მოცემად მოყუასთა ჩემთა, იგი ყოველი მიეც გლახაკთა.
    18.     და უღონოთა, ხოლო მე არა ვითარცა მოციქული მოყუასთა ჩემთაჲ, რაჲთამცა მივართჳ გესლი, რომელი აღაშფოთებს გონებასა კაცთასა, და ვითარ მივართუა მტერი იგი, მათ მოაკუდინეს და დათრგუნეს ფერჴითა!
    19.     და რომელნი იგი მდიდარნი, ვითარღა მიიქცენ სიგლახაკედ და იწყონ შფოთებად!
    20.     ჰრქუა იოდასაფ: ვინაჲ არს სამოსელი თქუენი?
    21.     ხოლო მან ჰრქუა: სამოსელი ჩუენი ძუელი, დაბებკული, ნაგევთა შინა შეკრებული.
    22.     ჰრქუა იოდასაფ: მიიღე სამოსელი მოყუასთა შენთათჳს.
    23.     ჰ~ქნ ბალაჰვარ: არავინ ჩუენგანი დაიუნჯებს სამოსელსა, რამეთუ ერთი იგი მოსიეს, რომლითა დაიფარავს უძლურებასა ჴორცთასა, და რომელი მოელოდეს მწუხრითგან ვიდრე ცისკრადმდე სიკუდილსა, რად უჴმს მას ორი სამოსელი ეგე, რომელი შენ გმოსიეს!


29

     1.     37. ჰრქუა იოდასაფ: ვინაჲ არს სამოსელი ეგე, რომელი გმოსიეს და შენ ვითარ გმოსიეს ეგევითარი სამოსელი?
    2.     მიუგო ბალაჰვარ: ესე სამოსელი ახლად შევიმოსე, რაჲთა მოვიდე შენდა, რაჲთა არავინ განჰკრთეს სახესა სამოსლისა ჩემისასა.
    3.     აწ სახე ესე მსგავს არს სახესა მას, რომელსა ესუას ნათესავი ტყუეობასა შინა და შეცვალებითა სამოსლისაჲთა შევიდეს ქუეყანასა მას მტერთასა, რაჲთა ღონის ძიებითა გამოიჴსნას ტყუე იგი.
    4.     ხოლო მე ვითარცა მეუწყა შენი, ვითარმედ ჭეშმარიტსა ეძიებსო და გწადს ჴმაჲ მახარებელისაჲ და დავინახე ადგილი სათესავი, გამოვედ ქუეყანით ჩემით საყოფელით, და შევიმოსე სამოსელი ესე, რამეთუ მომცა კაცმან მორწმუნემან და ღმრთის მოშიშმან, და მოვიწიე შენდა.
    5.     და აწ ძალითა ქრისტესითა მიჴსნიხარ მტერთაგან, რამეთუ გაუწყე მცნებაჲ ღმრთისაჲ და სჯული მის, და რამეთუ მეძავ არს სოფელი ესე და სიყუარულსა ერთისა თანა არა დაადგრების.
    6.     ხოლო მე, რაჟამს მივიწიო ადგილსა მას, რომელსა შევიმოსე სამოსელი ესე, მუნვე განვიძარცო და შევიმოსო სახე და სამოსელი მოყუასთა ჩემთაჲ, და უკუეთუმცა მიხილე ხატითა და სამოსლითა მოყუასთა ჩემთაჲთა, არარამცა გწადოდა მოსლვაჲ ჩემ თანა.
    7.     მაშინ ილოცვიდა, რაჲთა ეჩუენოს ხატითა და სამოსლითა მით.
    8.     ხოლო ბალაჰვარ განიძარცუა სამოსელი იგი, რომელი ემოსა ზედა კერძო, და იყო ყოველი გუამი მისი გამჴმარ და დამჭკნარ.
    9.     და ტყავი ოდენ ეკრა ძუალთა ზედა. ყოველი ასოჲ აღირაცხოდა.
    10.     ხოლო ემოსა ნახეთქი რაჲმე ძაძისაჲ, რომელი შემოედვა უპითგან, ვითარცა ნახევარ წჳვთამდე.
    11.     და ვითარცა იხილა იოდასაფ სახე იგი ღმრთის მსახურებისაჲ, მყის აღჩჳლდა გული მისი და ტიროდა ფრიად.
    12.     და აღიძრეს ნაწლევნი და ჰგოდებდა, ვითარცა ვინ გოდებნ შვილსა საყუარელსა.


30

     1.     38. და ჰრქუა: ვინაჲთგან არა განმიყვანებ მე შენ თანა, მომეც მე სამოსელი ეგე ძაძისაჲ, და სხუაჲ მიიღე ჩემგან, ვითარიცა გენებოს.
    2.     ხოლო იგი მორჩილ ექმნა მას და მისცა სამოსელი იგი ძაძისაჲ და სხუაჲ შეიმოსა ძუელი და ნაჴმარები.
    3.     ხოლო იგი ეტყოდა, რაჲთა მიიღოს ახალი.
    4.     ჰრქუა ბალაჰვარ: არა ჯერ-არს, რაჲთა მივიღო ძუელისათჳს ახალი.


31

     1.     39. და ამცნებდა და ეტყოდა: ძეო მეფისაო, მე მონა ვარ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, და აღმისრულებიეს სრბაჲ ჩემი შენდა მომართ, ვითარცა მიბრძანა მე სულმან წმიდამან, რამეთუ მე ყოველნი სამართალნი მისნი დაგისხენ წინაშე შენსა.
    2.     ხოლო აწ მე მნებავს სრბაჲ ესე სხუათა მიმართ და ძიებად ადგილთა სანაყოფოთა, რაჲთა ვთესო მათ შინა.
    3.     და აწ განვავალ და ამას გამცნებ: დაუმარხე ღმერთსა სჯული მისი, რომელი მოგეცა ჩემ მიერ და გაუწყენ სამართალნი მისნი, და ღირს მისად გიჩინა შენ!


32

     1.     40. ხოლო შენ განეკრძალე, რაჲთა არა გარდაჰჴდე მცნებათა მისთა და შთავარდე მთხრებლსა წარწყმედისასა, და მე ვევედრები ღმერთსა, სრულმყოფელსა ყოველთა კეთილთასა,
    2.     რაჲთა განგაძლიეროს ყოველსა შინა კუეთებასა მტერთასა და მოგცეს შენ სიბრძნე სიმჴნით და მოთმინებაჲ, რაჲთა მყუდროებით იყვნენ დღენი შენნი და რაჲთა არა მძლე გექმნენ მტერნი ჩუენნი ეშმაკნი და განვარდე დიდებისაგან ღმრთისა.
    3.     ხოლო მე მეშინის, რამეთუ ძე ხარ მეფისაჲ და შუებით და ფუფუნებით აღზრდილ, ნუუკუე სულმოკლე იქმნე და შესცთე გზისაგან ჭეშმარიტისა და იწყონ შენ ზედა უფლებად ვნებათა.
    4.     მიუგო იოდასაფ და ჰრქუა: შენ მხადი ძედ მეფისად და არა ვარ ძე მეფისაჲ, არამედ მონაჲ და ძე მეუფისა უკუდავისაჲ, ხოლო ღმერთმან განადიდა კეთილი მისი შენ მიერ ჩემ ზედა,
    5.     რამეთუ მიზეზ მექმენ მეცნიერებასა ღმრთისასა და დამადგინე გზასა ჭეშმარიტებისასა და განმარინე საბრჴეთაგან ეშმაკისათა.
    6.     და დიდ არს ჩემ ზედა მისაგებელი შენთა კეთილთაჲ ჩემდა მომართ, და მე ვერ შემძლებელ ვარ ღირსად მადლისა მიცემად, ვითარ-იგი ჯერ-არს შენდა, არამედ ვესავ ღმერთსა, რომელმან მიგაგოს ჩემ წილ, რამეთუ მის თანა არს სისრულე მისაგებელთაჲ.
    7.     და მან სრულ-ყოს საქმე კეთილისაჲ შენ თანა ჩემ მიერ.
    8.     ხოლო უკუეთუ დაადგრე ჩემ თანა, საშუებელ ხ~ სულისა ჩემისა, და უკუეთუ წარხუალ, ნუ განგუაშორნეს ღმერთმან ნებისაგან მისისა.
    9.     და მოიკითხნეს ურთიერთას, და წარვიდა ბალაჰვარ საყოფელ~დ თჳსად.


33

     1.     ცხორებაჲ და მოღუაწებაჲ ნეტარისა იოდასაფისი, ძისა მეფისაჲ, რომელი მოაქცია წმიდამან მამამან ბალაჰვარ, და მან მოაქცია მამაჲ თჳსი აბენეს მეფე და ქუეყანაჲ ჰინდოეთისაჲ მონებად ქრისტესა
    2.     41. ამიერითგან იწყო იოდასაფ მარხვად და ლოცვად ღმრთისა მიმართ.
    3.     და რაჟამს კაცთა დაიძინიან, მან იწყის ღამის თევად, და ტირილითა და სულ-თქუმითა აღასრულებდა ლოცვათა თჳსთა.
    4.     ხოლო ზანდან მზრდელმან დასნეულდა შიშისაგან მეფისა.
    5.     და ვითარცა ცნა მეფემან სნეულობაჲ, წარავლინა მკურნალნი, რაჲთა შეუძლონ ცნობად, თუ რომლითა მიზეზითა სნეულ არს.
    6.     ხოლო მათ ვითარცა განიცადეს, წარვიდეს, ჰრქუეს მეფესა: მეფეო, ისი ზანდანისი არა არს სნეულებისაგან, არამედ გულის კლებისაა.
    7.     ხოლო მან თქუა გულსა თჳსსა: რაჲმე არს მწუხარებაჲ გულისა მისისაჲ, ნუუკუე განაყენა ვინმე ძე ჩემი სჯულისაგან ჩემისა და იგი ელმის ზანდანს, მზრდელსა ძისა ჩემისასა?!
    8.     და აღდგა და წარვიდა ხილვად მისსა, რაჲთა ცნას, თუ რაჲ სჭირს, ანუ რად მწუხარე არს.
    9.     ხოლო ზანდანს ვითარცა ესმა მისლვაჲ მეფისაჲ, შეძრწუნდა და წინა მიეგება მას.
    10.     და ჰრქუა მეფემან: რაჲ გელმის, ზანდან?
    11.     ხოლო მან მიუგო: ცხოვნდი, მეფეო, უკუნისამდე!
    12.     ურვამან დიდმან შემიპყრა და ფრიად შემაურვებს და ძლიერად მაშფოთებს, რამეთუ ძემან შენმან უვარ-ყო სჯული შენი და ქრისტესა შეეწყნარა, და ამისთჳს შეუპყრივარ სნეულებასა ძნელსა.
    13.     ხოლო მან ჰრქუა: და ვინა ყო ესე?
    14.     ხოლო მან ჰრქუა: ბალაჰვარ, რომელ შენ განუტევე, მომეპარა, ვერა ვცან, და მან აცთუნა იგი.


34

     1.     42. და შეუძინდა მეფესა ძნიად და იქცა პალატადვე.
    2.     და მოუწოდა კაცსა ერთსა თანა მზრახსა და ვარსკულავთა მრიცხველსა, რომლისა იყო სახელი რაქის, და ჰრქუა: რაჲ ვყო, რამეთუ ძე ჩემი განდრეკილ არს სჯულისაგან ჩემისა?
    3.     ხოლო მან ჰრქუა: პირველად ჯერ-არს, რაჲთა ვეზრახნეთ და ვამხილოთ ცთუნებაჲ მისი, და უკუეთუ ვერ დავარწმუნოთ, სხუაჲ ღონე ვიძიოთ.
    4.     და მეყსეულად წარვიდეს იოდასაფისა.
    5.     და ვითარცა მოიკითხნეს, დასხდეს.
    6.     და ჰრქუა მეფემან ძესა თჳსსა: შვილო, რაჲ არს ცთომილებაჲ შენი, მითხარ!
    7.     ხოლო მან ჰრქუა: არა არს ცთომილებაჲ, რამეთუ ჭეშმარიტად მისდა შედგომილ ვარ, რომელმან მე მექმნა და დამბადა, ხოლო შენ ხარ ცთუნებული, რამეთუ დაგიტევებიეს დამბადებელი და დაბადებულთა ჰმსახურებ,
    8.     და უკუეთუ შენ მისმინო და თაყუანის-[ს]ცე ღმერთსა მას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ, ზღუაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა, რამეთუ მზე და მთოვარე და ვარსკულავნი მას დაუბადებიან, ხოლო თუ მას ღმერთსა თაყუანის-სცე, შენდაცა ნეტარ იყოს და ჩუენდაცა.
    9.     ხოლო მან წარიკუეთა სასოებაჲ დარწმუნებისათჳს მისა და თქუა: ჭეშმარიტსა იტყოდეს ამისთჳს ფილოსოფოსნი იგი რამეთუ, ვითარმედ წინააღმდგომი სჯულისა შენისაჲ იქმნებისო ყრმაჲ ეგეო.
    10.     და აღდგა და დამძიმებული წარვიდა პალატად თჳსად.
    11.     და ჰრქუა რაქი[ს]: რაჲ ღონე ვყოთ აწ?
    12.     ხოლო მან ჰრქუა: ვიცი კაცი, რომლისა თანა სწავლულ ვარ და არავინ იცნობს მას ქუეყანასა ამას, და არს იგი სჯულისა ჩუენისაჲ და ფრიად სწავლული სიბრძნისაჲ, და სახელი მისი ნაქორ.
    13.     იგი მოვიყვანოთ, რამეთუ ფრიად მსგავსი არს ბალაჰვარისი ფერითა და ჰასაკითა, და შევჰმოსოთ სამოსელი, ვითარი უნახავს ზანდანს ბალაჰვარს ზედა.
    14.     ხოლო ჩუენ განვიდეთ ძებნად ბალაჰვარისა, და ვაცნობოთ ძესა მეფისასა მისთჳს.
    15.     დაღაცათუ შეუძლებელ არს პოვნაჲ მისი ჩუენგან, ვარქუათ ძესა შენსა, ვითარმედ წარვალთ ძიებად მოძღურისა შენისა, და უკუეთუ ვიპოოთ, მოვიყვანოთ წინაშე შენსა.
    16.     ხოლო ჩუენ წარვიდეთ და ნაცვალად ბალაჰვარისა, მოვჰგუაროთ ნაქორ.
    17.     ხოლო მან არქუას, თუ ტყუვილით გითხარ ყოველი, რამეთუ მტერ ვიყავ მამისა შენისაჲ.
    18.     და ესევითარითა ღონის-ძიებითა მოვაქციოთ ძე იგი შენი სჯულსა ჩემსა.
    19.     ხოლო ესე რაჲ ესმა მეფესა, სთნდა სიტყუაჲ რაქისი.
    20.     და განვიდეს ძიებად ბალაჰვარისათჳს.


35

     1.     43. და სლვასა მას შინა მათსა ადგილსა ერთსა პოვეს კაცნი მძოვარნი, ღმრთის მსახურნი, რომელთა ეკიდა ძუალები ქედთა მათთა.
    2.     და ვითარცა მოიყვანეს იგინი წინაშე მეფისა, ჰკითხა მათ: რანი ხართ თქუენ, ანუ რაჲ არს ძუალები ეგე, რომელ გკიდავს ყელთა?
    3.     ხოლო მათ ჰრქუა: ჩუენ კაცნი ვართ ღმრთის მსახურნი, და ამისთჳს გუკიდავს ძუალები ესე, რაჲთა ზ~ასაზ~ა მოგუაჴსენებდეს სიკუდილსა.
    4.     და ჰრქუა მეფემან: რაჲთა უმეტეს შეგაჴსენებს სიკუდილსა ძუალები ეგე თჳთ სჳნდისისა და გონებისაგან თჳსისა, რამეთუ ყოველთა იციან, ვითარმედ მოკუდავ არიან!?
    5.     და ჰრქუა კაცმან: უკუეთუმცა იცოდეთ მოკუდაობაჲ თქუენი, არამცა სდევნიდით კაცთა ღმრთის მსახურთა, და რამეთუ ვიცით და გჳსწავიეს, რამეთუ ბალაჰვარს ეძიებთ.
    6.     და ჰრქუა მათ რაქის: სადა არს გრძნეული იგი, რომელმან აცთუნა ძე მეფისაი?
    7.     ხოლო მან ჰრქუა: შენ ხარ ეშმაკი და გრძნეული, ხოლო იგი მოყუასი არს ჩუენი, შემკული ყოვლითა სათნოებითა და შეზღუდვილი შიშითა ღმრთისაჲთა.
    8.     და კუალად ჰრქუა რაქის: სადა არს აწ იგი?
    9.     ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ არა უწყით, სადაა.
    10.     და უკუეთუმცა მას ენება, გამო-მცა-გიცხადა თავი თჳსი, ხოლო თქუენ ცუდად შურებით და ეძიებთ, რამეთუ ღმერთი ჰფარავს მას და ვერ შემძლებელ ხართ პოვნად მისსა.
    11.     და რ~ჲ ეძიებთ ძმასა მას ჩუენსა, რომელმან საწუთოჲ და დიდებაჲ დაგიგდო და აღარა გეზიარების მას შინა, და მათ არა სდევნით, რომელნი გაცილობენ და გეზიარებიან საშუებელთა სოფლისათა?
    12.     ჰრქუა მეფემან: ამისთჳს, რამეთუ შეცთომილ არს და აცთუნებს სხუათაცა და აყენებს კეთილთა და საშუებელთაგან, რომელნი დაებადნეს კაცთათჳს.
    13.     და ამისთჳს არს გულის წყრომაჲ ჩემი მის ზედა, რ~ა არა შეიყუარეს მათ კეთილი ქუეყანისაჲ.
    14.     ჰრქუა მან კაცმან: ნამდჳლვე, თუ ეგე ეგრეთ არს და გნებავს ყოველთა კაცთა შუებასა შინა ცხორებაჲ, რად არა იზიარებ ყოველთა კაცთა საშუებელთა შენთა, რამეთუ შენ ყოველთა საშუებელთა წინა-იყოფ და გლახაკნი, მშიერნი და შიშუელნი მიმოვლენან აქა და იქი?
    15.     ჰრქუა მეფემან: ამისთჳს, რამეთუ არა სწორ არიან მეფე და მონანი, ერისთავნი და ერნი, და რაჲთა კაცად-კაცადმან მოიღოს საზომისებრ შუებაჲ და პატივი.
    16.     მიუგო კაცმან მან: აწ უკუე სიტყჳთავე შენითა დაჰჴსნი სიტყუათა შენთა, რამეთუ თავისასა ეძიებ და არა კაცთასა.
    17.     და თუ გნებავს, აწ გაუწყო, თუ რომლისა ჯერისათჳს შეიწუები შურითა და ბოროტის ყოფად განმზადებულ ხარ მათთჳს, რომელთა დაუტევეს სოფლისა ამის საშუებელი.
    18.     - რამეთუ ჰგონებ განმრავლებასა მორწმუნეთასა და რაჟამს განმრავლდენ, არღარა თავს იდებდენ უღელსა მონებისა შენისასა, და ამისთჳს გძაგან და სდევნი მათ.
    19.     და ჰრქუა მეფემან: არის ვინ მოყუასთა შენთაგან უაღრეს შენსა?
    20.     ხოლო ჰრქუა კაცმან მან: არავინ არს უაღრეს, გინა უდარეს ჩემსა, რამეთუ ყოველნი ერთ ვართ ქრისტეს ი~ჳ მიერ უფლისა ჩუენისა.
    21.     ხოლო მეცნობაჲ სოფელსა ამას შინა აქუს, ვითარცა შენ და მოყუასთა შენთა.
    22.     მაშინ ბრძანა მეფემან ასოეულად დაჭრაჲ მათი და დაყრაჲ გზასა ზედა.
    23.     და უბრძანა რაქის[ს] მოყვანებაჲ ნაქორისი.


36

     1.     44. და განვიდა რაქის მარტოჲ ღამით, და მოუწოდა ნაქორს და უთხრა ყოველი ზრახვაჲ მეფისაჲ.
    2.     და ამცნო, რაჲთა გამოვიდეს გზასა ზედა.
    3.     და ვითარცა განთენდა, წარემართა ადგილთა მათ, სადა იყო ნაქორ. ხოლო იგი მივიდოდა გზასა.
    4.     და ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა, რაჲთა ჰკითხონ, თუ ვინ არს კაცი იგი.
    5.     ხოლო მათ ჰკითხეს რაჲ, ჰრქუა: მე ვარ ბალაჰვარ.
    6.     ხოლო მათ შეიპყრეს და სიხარულით მიიყვანეს მეფისა წინაშე.
    7.     ხოლო მეფემან განიხარა ესრეთ, ვითარცა ეპოვა საძიებელი თჳსი.
    8.     და წარავლინა ერთი მონათაგან, რაჲთა აუწყოს იოდასაფს შეპყრობაჲ ბალაჰვარისა.
    9.     ხოლო მას რაჲ ესმა, სულთ-ითქუა და იწყო მწუხარებად, და იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: ნუუკუე შიშითა სატანჯველისათა, რომელ მოუწევიან მის ზედა მამასა ჩემსა, სულ-მოკლე იქმნეს და შეშინდეს, და იწყოს ჩემდა წინააღდგომად, რაჲთა დაემორჩილო ბრძანებასავე მამისა ჩემისასა.
    10.     ამას ზედა ტიროდა და იტყოდა: უფალო, რად მიეც მონაჲ შენი ბალაჰვარ ჴელთა უსჯულოჲსა მეფისათა და რად არა დაჰფარე თუალთაგან მათთა?
    11.     ხოლო მონაჲ იგი იყო ფარულად მოყუარე ქრისტესი და ჰრქუა: ძეო მეფისაო, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ არა ბალაჰვარ არს, არამედ ნაქორ მსგავსი მისი.
    12.     და ამას ზედა განიხარა იოდასაფ და ადიდებდა ღმერთსა.
    13.     და ვითარცა წარვიდა მონაჲ იგი წინაშე მეფისა ძისა, ჰკითხა მეფემან: შენ ხარ ბალაჰვარ, რომელმან აცთუნე ძე ჩემი?
    14.     ხოლო მან ჰრქუა: უკუეთუ იგი ვარ, არა მცირე არიან კეთილნი ჩემნი შენ თანა.
    15.     ჰრქუა მეფემან: და რომელთა კეთილთა მაყუარებ?
    16.     ხოლო მან ჰრქუა: ამით, რამეთუ გინდა განსწავლაჲ ძისა შენისაჲ, ხოლო მე ვიღუაწე იგი სწავლითა ჭეშმარიტითა, ვიდრემდის მივაწიე იგი სულისა ცხორებასა და ვასწავე იგი, რომელი გაუწყეს წმიდათა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა,
    17.     რომელი-იგი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა, რამეთუ მტერ იყო და დავაგე ღმერთსა.
    18.     ხოლო მან შეიწყნარა და განეყენა უღმრთოებასა თქუენსა.
    19.     ხოლო მეფემან ჰრქუა: არა მნებავს მოკლვაჲ შენი, ვიდრე არა განგიკითხო სრულიად.
    20.     და აღსუა იგი საჴედარსა და წარვიდა პალატად თჳსად.


37

     1.     45. და განითქუა ჰამბავი, ვითარმედ შეიპყრა მეფემან ბალაჰვარ.
    2.     და ხვალისაგან აღდგა მეფე და წარვიდა ძისა მისისა და ჰრქუა: შვილო ჩემო, არავის ზედა მოიწია ესოდენი სიხარული, ვითარ ჩემ ზედა მოიწია შენთჳს.
    3.     აწ შენ ყოველი იგი სიხარული მწუხარებად და ურვად გარდამიქციე და დააბნელე სინათლე თუალთა ჩემთაჲ, და მოაწიე იგი, რასაცა ვეკრძალებოდე შენთჳს.
    4.     ხოლო მე ამას ვიგონებდი, რაჲთა შენდა სიკუდილისა ჩემისა შენ იყო მკჳდრი მონაგებთა ჩემთაჲ და სამეფოჲსა ჩემისაჲ.
    5.     ხოლო შენ დამიშალე განზრახვაჲ ჩემი, რამეთუ შთაჰვარდი საბრჴესა მას, რომელსაცა მეშინოდა, ხოლო განგაკრძალებდი შენ სავნებელთა სოფლისათა.
    6.     ხოლო შენ სიუცბითა შენითა და სიყრმითა შენითა ყოველთა მათ ვნებათა შთაჰვარდი და წინა-აღუდეგ ნებასა ჩემსა, და დაუტევე სჯული ჩემი და შთაუსხენ წინამონი შენნი ჴელთა კაცთა ცრუთა და მაცთურთასა, რომელთა მიგიყვანეს მწუხარებად, რომელნი შთაგაგდებენ წარსაწყმედელსა.
    7.     მიუგო იოდასაფ მამასა თჳსსა: მენება მე, მეფეო, რაჲთა არა გამოვაცხადო ღმრთის მსახურებაჲ ჩემი ვიდრე განსლვადმდე ჩემდა ჴორცთაგან, რაჲთა არა გექმნე მომატყუებელ მწუხარებისა,
    8.     რამეთუ ვიტყოდე გულსა თჳსსა: უკუეთუ უწინარეს განვიდე მამისა ჩემისაგან ჴორცთაგან ღმრთის მსახურებასა შინა ჩემსა, კეთილ, და უკუეთუ მამაჲ ჩემი წრ~ვიდ პირველ ჩემსა, არავე წარვიდეს შეწუხებული წინააღდგომისათჳს მისისა.
    9.     ხოლო უკუეთუ ენებოს უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა, შემდგომად სიკუდილისა მამისა ჩემისა განვიდე უდაბნოსა, რაჲთა მუნ სათნო-ვეყო უფალსა.
    10.     ხოლო აწ უბრალო ვარ წინაშე შენსა, რამეთუ შენ გამოაცხადე საქმე ჩემი.
    11.     ხოლო მეფესა რაჟამს ესმნეს სიტყუანი ესე, აგინა მას და იწყო გმობად ქრისტესა, ჭეშმარიტისა ღმრთისა.
    12.     ჰრქუა იოდასაფ: არა უწყი, მეფეო, თუ რომლისა საქმისათჳს შეწუხებულ ხარ: კეთილისათჳს, რომელ მოვიპოვე, ანუ წინააღდგომისათჳს ნებისა შენისა.
    13.     უკუეთუ მოპოვებისათჳს კეთილისა მრისხავ, თანა-მაც სივლტოლაჲ შენგნით, რამეთუ არა გნებავს კეთილი ჩემი.
    14.     ხოლო უკუეთუ მაბრალობ წინააღდგომასა შენსა და გნებავს წარწყმედაჲ ჩემი ამისთჳს, რამეთუ წინააღუდგები ნებასა შენსა, მეცა თანა-მაც, რაჲთა მწუხარე ვიყო შენთჳს დაკლებისათჳს კეთილთა მათ, რომელნი მომიგიან და შენ ვერ ეზიარები მათ,
    15.     რომელნი-იგი ას-კეცად უზეშთაეს არიან ქუეყნიერთა ამათ, ვითარცა შენცა ჰხედავ მნათობთა ზეცათა.
    16.     ხოლო სიქადული შენი თუ საქმით აღასრულო, ნეტარ ვიყო მე, რამეთუ ადრე მივიდე კეთილთა მათ, რომელთა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულთა დაამტკიცეს.
    17.     ჰრქუა რაქის: ვინაჲ უწყი, თუ ჭეშმარიტსა იტყოდეს წინაწარმეტყუელნი და მოციქულნი?
    18.     ჰრქუა: ამით გამო უწყი, რამეთუ იქმოდეს ნიშებსა და სასწაულებსა, რომელი სხუათა ვერავინ ქმნის.
    19.     ხოლო იგინი სახელის დებითა ღმრთისაჲთა იქმოდეს, რაჲთა ჰრწმენეს ყოველსა სოფელსა.
    20.     და განაგრძო რაქის გამოძიებაჲ სიტყჳსაჲ იოდასაფისგან წინაშე მამისა მისისა, ვიდრემდის იცნა რაქის ღმერთი და თქუა: ყოველსა ჭეშმარიტსა იტყჳს და ჩუენ ცუდსა შრომასა აღვასრულებთ კერპთა მიმართ.
    21.     და აღიარა წინაშე ყოვლისა ერისა და თქუა ჴმითა მაღლითა, ვითარმედ: არავინ არს ღმერთი ქუეყანასა ზედა, გარნა ღმერთი მხოლოჲ, რომელმან დაბადა ცანი და ქუეყანაჲ.
    22.     და ყოველივე წესი სჯულისაჲ თჳთ აღიარა და იწყო ლოცვად და მარხვად.
    23.     ხოლო ამას ზედა აბენეს მეფე მწუხარე იქმნა სიტყუათა რაქისთა და თქუა: სამართლად დავამჴუენ და განვასხენ ქუეყანისაგან ჩემისა მაცთურნი იგი და გრძნეულნი, ხოლო მე კეთილი მენება ძისა ამის ჩემისათჳს და მათ შეაცთუნეს სიყრმითა და ცნობა-ნაკლულევნობითა.
    24.     კუალად აწ ესერა შესცთა ბრძენთ მთავარი მის მიერ ესე რაქის.
    25.     მიუგო იოდასაფ და ჰრქუა: რამეთუ ყრმად მხადი და მიწევნულ ვარ ჟამსა და არა მაქუს სიტყჳს-გებაჲ წინაშე ქრისტესა სიყრმისათჳს ჩემისა.
    26.     და რომელ მაყუედრებ კეთილის ყოფათა ჩემთასა და მაიძულებ დატევებად კეთილთა მათ საუკუნეთა წარმავალთა ამათთჳს და გახრწნადთა, უწყოდე, რამეთუ არაჲ სწორებაჲ არს უხრწნელთა მათ თანა განხრწნილთაჲ.
    27.     ხოლო შენი ესე კეთილნი ანუ მიმიხუნე შენვე მცირედისა რაჲსამე რისხვისათჳს, ანუ ჟამთა ქცევამან მიგჳხუნეს შენცა და მეცა.
    28.     ხოლო სიხარული მისთჳს საუკუნოჲსა ესრეთ იტყჳს: სიხარული იგი არავინ მიგიღოს შენგან.
    29.     საქმე ესე და ცხორებაჲ, რომელ შენ გამოირჩიე ჩემთჳს, ტრფიალ და შუენიერ არს, უკუეთუმცა არა ადრე წარმავალ იყო.
    30.     ხოლო უკუეთუ გაქუს სიმტკიცე დადგ[რ]ომისა მისისაჲ, კეთილ და საწადელ არს, და უკუეთუ ვერ გულ-პყრობილ ხარ, რაჲსათჳს არა შემინდობ დატევებად მისსა,
    31.     რაჲთა მოვიღო უსაწადელესი ცხორებაჲ და ვითარ გიკჳრს, მეფეო, სურვილი ჩემი კეთილთათჳს წარუვალთა და არა გიკჳრს შეკუეთებაჲ თავისა შენისაჲ საშუებელთა ამათ წარმავალთა.
    32.     აწ კეთილ არს აქა უბადრუკებაჲ ჩემი, რაჲთა მიზეზ მექმნეს ცხორებისა მის საუკუნოჲსა.
    33.     და ვითარ არა მოვიწყინო სოფელი ესე, თჳთ მოაწყენს მოყუარეთა მისთა.
    34.     და ვითარ არა ვექცე, რამეთუ იგი ექცევის მრავალ-ფერად კაცთა;
    35.     ანუ ვითარ დავსჯერდე კეთილთა მისთა, რამეთუ კეთილნი მისნი ბოროტ არიან.
    36.     რამეთუ დღეს მისცემს და ხვალე მოუღებს.
    37.     ხოლო შენ ვერ გულისჴმა-გიყოფიეს ესე და წინააღუდგები სჯულსა ღმრთისასა და არა ინებებ შეწყნარებად კეთილის ყოფათა მისთა, რამეთუ იგი მოწყალე არს და ნებავს მოქცევაჲ ყოველთაჲ, და ამისთჳს მოგაგო ნაცვალი, რომელ-იგი შენ მიაგე მონათა და მსახურთა მისთა.
    38.     მაშინ ლმობიერ იქმნა მეფე და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ შეგონებაჲ მისი უფროჲს აღაგზნებს გონებასა მისსა სიყრ~ლსა ზედა ღ~ისსა.
    39.     და აღდგა და წარვიდა პალატად თჳსად.


38

    1.     46. და ხვალისა დღე კუალად მოვიდა და შეიტკბო იგი მკერდსა თჳსსა, და მოეხჳა ქედსა მისსა და ეტყოდა: ნუ, შვილო ჩემო და ნაწლევო მუცლისა ჩემისაო, და ნუ ეჭუ, უკუეთუმცა მინდოდა ბოროტი შენი.
    2.     და მერმე იცი სამართალი ჩემი და მსჯავრი, თუ ვითარ უსაჯი ქურივთა, ობოლთა და გლახაკთა და უღონოთა, და არა თანა-წარვჰჴდი, ვიდრე-იგი არა აღვასრული სათხოვარი მათი.
    3.     აწ რაჲ ძალ-გიც, შვილო ჩემო, ძაგებად სჯულისა ჩემისა და გმობად წესისა ჩემისა?
    4.     და შენ ვითარ არა დაჯერებულ ხარ, რამეთუ იხილა ეშმაკმან შენ თანა სიჩქურე და სისუსტე და აღგამაღლა, ვითარცა მეცნიერებასა ზედა ღმრთისასა მიგაწია.
    5.     და ამის გამო დაგირწყა საცთური ენითა მის მიერ ბირებულისა ბალაჰვარისათა.
    6.     და ვითარ გაჰბჭე ეგე შენთჳს ჭეშმარიტებაჲ და ჩემთჳს სიცრუე.
    7.     მეცა უწყი, შვილო ჩემო, ვითარმედ უმჯობესსა გული-გითქუამს.
    8.     და ესე უმეტესი მადლი არს მონიჭებული ღმრთისა მიერ შენდა და შენ მიერ ჩემდა, და რამეთუ ძირმან მამათა შენთამან მიგიზიდა.
    9.     და ამათ ყოველთა სიხარულით მოაჴსენებეჲ.
    10.     ხოლო იოდასაფს ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე, განძლიერდა გული მისი და ჰრქუა: ჵ მეფეო, ვინაჲთგან მამანი ჩუენნი ღმრთის მსახურნი იყვნეს, და შენ რად დაუტევე სჯული მამათა შენთაჲ?
    11.     აწ კეთილად მზრახე მე დღეს, დაღაცათუ საქმით აღასრულებ საცთურსა.
    12.     ხოლო აწ სალმობაჲ გონებისა შენისაჲ ბოროტ არს და არა ჯერ-არს, რაჲთა მოსწრაფებით ვიღუაწო კურნებაჲ მისი.
    13.     და აწ თანა-მაც ძიებად წამლისა და არა ჯერ-არს ჩემ მიერ სიმქისით მიახლებაჲ შენი, რამეთუ მამაჲ ხარ ჩემი და ფრიად ჯერ-არს პატივი მშობელთაჲ შვილთა მიერ, რამეთუ რომელი ზაკუვით გეტყოდის, იგი არა ერთგული არს შენი.
    14.     ამას გონებდი, რამეთუ ადრე მოსიკუდიდ ხარ და ყოველსა დიდებასა შენსა სხუათა დაუტეობ, და ესე რაჲ ხედავთ.
    15.     რამეთუ წარიტაცნის რაჲ კაცნი სიკუდილმან, სხუანი ეუფლებიან მონაგებთა მათთა.
    16.     ხოლო ჟამთა შემდგომად ყოველნი აღდგომად ვართ და მაშინ მიეგებვის კაცად-კაცადსა საქმეთა მათთაებრ.
    17.     აწ ისმინე ჩემი და გულად დაიდევ უმჯობესი, რამეთუ არღარავინ არს სოფელსა ამას შინა, რაჲთამცა გასწავა შენ უმჯობესი.
    18.     ხოლო რომელნიმე დაშთომილ~ნ უდაბნოთა შინა კაცნი ღმრთის მსახურნი, რომელთა ჰრწამს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტე, მათ იციან მისაგებელი და საშჯელი.
    19.     და უკუეთუ გნებავს, მოიყვანე მათგანიცა და შენისა სჯულისა მეცნიერნი და ვყოთ სიტყჳს-გებაჲ და მაშინ გამოჩნდეს ჭეშმარიტი ცრუჲსაგან.
    20.     ხოლო მეფესა ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე ძისა მისისაგან დადუმნა განცჳფრებული, და ვითარცა მოეგო გონებასა, იწყო წინააღდგომად ნებისა მისისა.
    21.     ხოლო ნებაჲ მისი აცილობდა და მოაჴსენებდა შუებათა და განსუენებათა, რომელთა შინა ჩუეულ იყო, და ეტყჳნ გული[ს]-სიტყუაჲ მისი, ვითარმედ ვერ ძალ-გიც დღე ერთცა ცხორებად თჳნიერ ჩუეულებისა შენისა და ჯობნაჲცა სიმწარე არს და საყუედრელ.
    22.     მაშინ ჰრქუა მას: შვილო ჩემო, შემაცბუნა სიტყუამან შენმან და მომაქცია შენდა.
    23.     და აწ არღარა დავაცადო გამოძიებაჲ სიტყუათა შენთაჲ და გამონახვაჲ მათი დაწყნარებით, და უკუეთუ ჭეშმარიტ იყვნენ, უფროჲს განათლდენ გამოძიებასა შინა.
    24.     და აწ მეგულების შეკრებაჲ ერისაჲ და სიტყჳს ყოფაჲ სამართლით, არღარა მძლავრობით, ვბრძანო, რაჲთა ჴმობდეს ჟამი მშჳდობისაჲ, და რაჲთა ყოველნი, რომელნი არიან სჯულისა შენისანი,
    25.     მოვიდენ კრებასა ამას ჩემსა, რაჲთა სამართალი სჯული აღესრულოს წინაშე ყოვლისა ერისა, რაჲთა არა სთქუა, თუ მო-რაჲმე-ვიმძლავრე, და სამართალსა ზედა გაწყდეს საქმე ჩუენი.


39

    1.     47. მაშინ ბრძანა მეფემან შეკრებაჲ ერისაჲ.
    2.     და გამოვიდეს კერპთ მსახურნი.
    3.     ხოლო ნაქორ, რომელ საგონებელ იყო ბალაჰვარად, დადგა მეფისა ძისაკე.
    4.     ხოლო კრებასა მას არავინ დაჰხუდა მორწმუნეთაგანი, გარნა ერთი ვინმე, რომელსა ეპყრა სჯული ქრისტესი იდუმალ და სახელი მისი ბარაქია.
    5.     და იგი განემზადა შეწევნად ბალაჰვარისა.
    6.     და დაჯდა მეფე საყდართა ზედა, ხოლო იოდასაფ ქუეყანასა ზედა, რამეთუ არა ინება დაჯდომაჲ საყდართა ზედა.
    7.     და იწყო მეფემან პირველად სიტყუად კერპთ მსახურთა მიმართ: აჰა ესერა თქუენ ხართ თავნი ამის სჯულისანი.
    8.     აწ დღეს იღუაწეთ მტკიცედ, და უკუეთუ სძლიოთ, კეთილ იყოს მისაგებელი თქუენი, და უკუეთუ იძლივნეთ, ესე უწყოდეთ, რამეთუ დავლეწო გჳრგჳნი ჩემი და დავსცე საყდარი ჩემი, და დავიყენო თმაჲ თავისა ჩემისაჲ და შევერთო რიცხუსა მონანულთასა, და დავწუნე ღმერთნი თქუენნი.
    9.     და მოგწყჳდნე წინაშე-მდგომელნი მათნი, და იავარ იქმნნენ სახლნი თქუენნი, და ტყუედ მიეცნენ შვილნი თქუენნი და ცოლნი.
    10.     ხოლო ძესა თჳსსა ჰრქუა და უჩუენა ნაქორ: აჰა მოძღუარი შენი და აწ ვყოთ ჩუენ წინაშე სიტყჳს-გებაჲ.
    11.     იოდასაფ ჰრქუა: მეფეო, სამართალი სასჯელი განაჩინე, ვითარცა ჯერ-არს მეფეთათჳს.
    12.     და ნაქორს ჰრქუა: შენ უწყი, ბალაჰვარ, სიჩჩოებასა და შუებასა შინა მპო[ვ]ე და მაწჳე სჯული შენი აღებად და სთქუ, ვითარმედ: გაქუს სიმტკიცე მას შინა.
    13.     და მე დაუტევე სირცხჳლი მეფისაჲ და წინააღუდეგ ბრძანებასა მისსა, და თავს-ვიდევ იწროებით ცხორებაჲ შიშისა მისთჳს სატანჯველთაჲსა, რომელ მიქადაგებდი.
    14.     და აწ ესერა შემოკრებულ არს სიმრავლე კერპთა მსახურთა წინააღმდგომთაჲ და არავინ არს მწე ჩემი მათ შორის და გესმის სამართლის ყოფაჲ მეფისაჲ.
    15.     ხოლო უკუეთუ საცთური რაჲმე დამაგე და კიდე-მყავ საშუებელთაგან.
    16.     აწ უკუეთუ იძლევი ამათ მიერ, ესე მტკიცედ იცოდე, მსწრაფლ შური ვიძიო ენისაგან შენისა და გულისა, და ჴელითა ჩემითა აღმოგიწოდნე იგინი და მიუყარნე ძაღლთა.
    17.     და ამას ამისთჳს ვჰყოფ, რამეთუ მოჰკიცხე ძე მეფისაჲ.
    18.     აწ ამას აღთქუმასა დავსდებ წინაშე ღმრთისა და ამის ყოვლისა კრებულისა.
    19.     ხოლო ნაქორს რაჟამს ესმა სიტყუაჲ ესე, შეძრწუნდა და გულისჴმა, რამეთუ შთავარდა მთხრებლსა მას, რომელ თხარა, და ცნა, რამეთუ ვერაჲთ ღონის ძიებით განერების, გარნა ქრისტეს აღსარებითა და შუელითა სჯულსა ბალაჰვარისათა.
    20.     ხოლო მეფისაგან ჰგონებდა შენდობასა შეთქმულებისა მისთჳს, რომელ პირველ დაედვა.
    21.     და აღიღო ნაქორ პირი და იწყო ძაგებად კერპთა მიმართ და ქებად ქრისტესსა და მყოფთა სჯულისა მისისათა.
    22.     და წარემატებოდა სიტყუაჲ მისი ესრეთ კეთილად, რომელ ვერცა ბალაჰვარ მისა მისწუდებოდა სიტყჳს-გებასა მას კერპთ მსახურთა მიმართ.
    23.     ხოლო იოდასაფ იხარებდა სულითა და განბრწყინდა პირი მისი და ჰმადლობდა ღმერთსა, რომელმან განაძლიერა სჯული მისი პირითა წინააღმდგომთა მისთაჲთა.
    24.     და განაგრძვეს სიტყჳს-გებაჲ მათ შორის.
    25.     და აღივსო გულის წყრომითა მეფე ნაქორისთჳს, წარმატებისათჳს სიტყუათა მისთაჲსა და ვერას ამხილებდა მას სირცხჳლისაგან ერისა.
    26.     და თქუა მეფემან გულსა თჳსსა: ესე ბოროტი მე თჳთ მოვიხადე თავისა ჩემისათჳს.
    27.     და თჳთ იწყო მეფემან სიტყჳს-გებად და ცილობად.
    28.     ნაქორ მიუგნა სიტყუანი ძლიერნი, რომლითა არცხუენდა მეფესაცა და არა შეშინდა ზარისაგან მეფისა.
    29.     და დაღამდა და არავისკენ გამოჩნდა ძლევაჲ, რამეთუ ნაქორ უკლებდა მეფესა სირცხჳლითა.
    30.     ხოლო იოდასაფ ჰრქუა მეფესა: არა სადით გამოჩნდა ძლევაჲ.
    31.     სიტყუაჲცა სამართალი და მოძღუარი ჩემი დაუტევე ჩემ თანა და შენ თანა.
    32.     ხოლო მეფესა ენება ნაქორის შეგონებაი იდუმალ, რაჲთა არა წინა-აღუდგებოდის სიტყჳს-გებასა მას, და ნაქორ ეგრეთვე დაუტევა მეფემა სათნოჲსათჳს ძისა თჳსისა და ესვიდაცა ნაქორს მოკლებად სიტყჳს გებისათჳს შეთქმულებისა მის მათისათჳს.
    33.     ხოლო ძემან მეფისამან იდუმალ ჰრქუა ნაქორს: უწყი მე შენი საქმე, რამეთუ ნაქორ ხარ შენ, ხოლო გიხაროდენ, რამეთუ დღეს კეთილად იღუაწე ღმრთის მსახურებისათჳს;
    34.     ხოლო მე ამისთჳს წარმოგიყვანე, რაჲთა დაგიცვა ბოროტის ყოფისაგან მეფისა, რამეთუ მას დღეს ფრიად არცხჳნე და ბოროტი ჰნებავს შენი.
    35.     და აწ ჩუენ არა შევიწყნარებთ შეწევნასა შენსა პირითა უნებლიითა.
    36.     ხოლო შენ უკუეთუ გულისჴმა-გიყოფიეს საქმე შენი, ზეცით იყო შეწევნაჲ შენი, და თუ არა, ვითა წინააღუდეგ სიმრავლესა ესოდენისა ერისასა!
    37.     აწ მოვედ გულისჴმის-ყოფად წოდებასა ღმრთისასა და სარწმუნოებასა მისსა, აღიღე ჯუარი და შეუდეგ ქრისტესა.
    38.     ჰრქუა მას ნაქორ: შემიწყნარებიეს, მეფისაო, რომელსა-ესე მაწუევ, და მრწამს ერთი ღმერთი და მიცნობიეს, რამეთუ ყოველი მის მიერ არს.
    39.     და აწ მე შეურდები ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ იგი თავადი მოწყალე არს და ელის მოქცევასა ცოდვილთასა.
    40.     ხოლო შენ, ძეო მეფისაო, გიხაროდენ, უკუეთუ დაადგრე ნებასა მისსა.
    41.     და მე გაზრახებ, რაჲთა პატივ-სცე მამასა შენსა და სიმარჯჳთ ჰყო ცხორებაჲ შენი მის თანა, ვიდრემდის გზა-გცეს შენ ღმერთმან.
    42.     ხოლო მე მრცხუენის პირისაგან მამისა შენისა, რ~ მოვეყვანე შემწედ მისდა, ხოლო მე წინააღუდეგ შეთქმულებისა თქუენისათჳს, რამეთუ ფრიად შემეშინა შენგან.
    43.     და აწ თანა-მაც მე სივლტოლაჲ პირისაგან მამისა შენისა.
    44.     ხოლო შენ განმიტევე და წარვიდე უდაბნოსა და, უნდეს თუ უფალსა, კუალად მოვიდე შენდა ჟამთა თქუენ წინაშე.
    45.     ხოლო მე მრწამს მამაჲ, ძე და სული წმიდაჲ და აღვიარებ მას.
    46.     და ნებ[ა]-სცა ძემან მეფისამან, და დაუტევა მშჳდობაჲ და წარვიდა ნაქორ სარწმუნოებითა სავსე.
    47.     ხოლო ცნა რაჲ მეფემან, სასო-წარკუეთილ იქმნა ნაქორისგანცა.
    48.     და დააცადა ცილობაჲ ძისა თჳსისაჲ, და იწყო შეურაცხებაჲ კერპთა მიმართ და უპატიოდ ჰყვეს წინაშე მდგომელნი კერპთანი.


40

     1.     48. და შემდგომად მოიწია დღესასწაული კერპთაჲ.
    2.     და შეშინდეს კერპთ მსახურნი იგი, ნუუკუე არა მოვიდეს მეფე ზორ[ვ]ად კერპთა.
    3.     მაშინ წარვიდეს თედამისსა, რამეთუ იყო კერპთ მსახური და იყოფებოდა უდაბნოსა, და ფრიადი სასოებაჲ აქუნდა მეფესა და ყოველსა ერსა მისი, რამეთუ ჰგონებდეს, ვითარმედ წჳმაჲ და მზე მისითა ლოცვითა მოეცემის ქუეყანასა მათსა.
    4.     და მოიყვანეს კაცი იგი წინაშე მეფისა, რაჲთა შემწე ექმნეს მათ.
    5.     და ვითარცა შევიდოდა პალატად მეფისა, არაჲ ემოსა რაჲ თჳნიერ რომელ ფლასისა ნაძუელი, შემოედვა წელთა მისთა.
    6.     და ვითარცა იხილა მეფემან შემავალი მისდა, აღდგა და მიეგება წინა და მოწლედ მოიკითხა.
    7.     და ვითარცა დასხდეს, ჰრქუა: მეფე, ცხოვნდი კერპთა მიერ!
    8.     რამეთუ მესმა, ვითარმედ ფრიად იღუაწე კერპთათჳს და მეც გავიხარე, რამეთუ მოგეცა ძლევაჲ.
    9.     ხოლო მეფემან ჰრქუა: ჩუენ ძლევაჲ არასადაჲთ მოვიღეთ, ხოლო შენ, რაჲცა ძალ-გიც, შეგუეწიე.
    10.     ჰრქუა თედმა: პირველად ჯერ-არს აღსრულებაჲ დღესასწაულისა კერპთაჲსა და მაშინღა შემთხუევაჲ მტერთაჲ, რამეთუ იგინი არიან შემწენი წყობასა შინა მტერთასა.
    11.     და ჰრქუა მეფემან: მსგავს არს საქმე შენი და ჩემი, რომელსა ესუა ცოლი ქმნულ-კეთილი და ეშინოდა, ნუუკუე ვერ მოთმინო იქმნეს და შთავარდეს ჭაბუკისაჲ მის სიძვასა.
    12.     ამისთჳს ამცნო და ჰრქუა ცოლსა თჳსსა: უკუეთუ გწადდეს და ვერ წინააღუდგებოდი ჴორცსა შენსა, მოუტეობდი თმათა თავისა შენისათა;
    13.     ვიხილნე რაჲ იგინი, მე ვყო ნებაჲ შენი და შენ არა შთაჰვარდე ცოდვასა;
    14.     და დღესა ერთსა მოიწივნეს მტერნი და ჴმაჲ იყო.
    15.     ხოლო ჭაბუკი იგი შეეკაზმა, რაჲთა განვიდეს ბრძოლად.
    16.     ხოლო, იხილა რაჲ ცოლმან მისმან მოკაზმულად, ეტრფიალა და მყის გარდამოუტევნა თმანი.
    17.     და ვითარცა იხილა ჭაბუკმან მან სასწაული იგი, რომელ ემცნო, მოიქცა და აღასრულა ნებაჲ ცოლისა მისისაჲ.
    18.     ხოლო ვითარცა განვიდა, მდევართა მტერნი იგი ეოტნეს და მოქცეულ იყვნეს, ხოლო ჭაბუკსა მას აყუედრებდეს გჳანად განსლვასა.
    19.     ხოლო მან ჰრქუა: მე მტერი საკუთარი მეწყო, იგი განვდევნე და მან დამახრწია ადრე არა გამოსლვასა.
    20.     აწ, თედმა, რომელი მე ფრიად მელმის, იგი განმიკურნე, და მერმე, თუ ამით განმისუენო უშფოთველად, მაშინ აღვასრულოთ მსახურებაჲ კერპთაჲ.
    21.     ჰრქუა თედმა: არარაჲ უსარგებლეს არს და განმკუეთელ, ვითარ აღსრულებაჲ დღესასწაულთა ღმერთთასა.
    22.     ჰრქუა მეფემან: მე ესრეთ ვჰგონებ, ნუ იგი არს უჭეშმარიტეს, რომელსა ჩუენ წინააღუდგებით.
    23.     ხოლო უკუეთუ შენ გნებავს, მივედ და აღასრულე დღესასწაული, ხოლო მე ვეგო იჭუსა ამას, ვიდრემდის გამომეცხადოს უმჯობესი.
    24.     მაშინ განრისხნა თედმა და დააგდო კუერთხი იგი, რომელ აქუნდა ჴელთა მისთა, და მოიძარცუა ძონძი იგი, რომელი ეხჳა წელთა მისთა.
    25.     და შიშუველი დადგა წინაშე მეფისა და რისხჳთ ჰრქუა: მე ადვილად დაუტეობ არგანსა ამას და ძონძსა და არა მეშინის გზისაგან მონაზონთაჲსა,
    26.     რამეთუ არა რომელი ცხორებაჲ უსაჭირველეს არს ცხორებასა ამას ჩემსა, რამეთუ არარაჲ მაქუს ქუეყანასა ამას შინა, გარნა მიწაჲ, რომელსა ზედა ვძურები, და მხალი, რომლითა ვიზრდები.
    27.     ხოლო მეფესა, ვითარცა ესმნეს სიტყუანი ესე, სასო-წარკუეთილ იქმნა და ცნა უძლურებაჲ სჯულისა მათისაჲ.
    28.     და აზმნო აღსარებად ღმრთისა მხოლოჲსა.
    29.     და ამას რაჲ იგონებდა, გამოჴდა სული მყრალი პირისაგან და მოეჴსენნეს გემონი ამის სოფლისანი და იძლია ჩუეულებისაგან.


41

     1.     49. და ჰრქუა თედმას: რომლითა ჯერითა ჯერ-არს მოქცევაჲ ძისა ჩემისაჲ?
    2.     ხოლო მან ჰრქუა, მასმიეს მეფისა ვისთჳსმე, რომელსა ესუა ძე, და ჰრქუეს მკურნალთა: უკუეთუ უწინარეს ათისა წლისა იხილოს მზე ყრმამან ამან, მოაკლდეს ნათელი თუალთაჲ.
    3.     ხოლო მეფემან მან გამოუთხარა ქუაბი და დასუა ყრმაჲ იგი მას შინა.
    4.     ათისა წლისა ბრძანა გამოყვანებაჲ ყრმისაჲ მის.
    5.     და ბრძანა მეფემან დადგინებად წინაშე ძისა მისისა, რაჲთა რომელი იხილოს, იცოდის, თუ რაჲ არს.
    6.     ხოლო ყრმაჲ იკითხვიდა სახელსა თითოეულისასა.
    7.     და იხილნა დედანიცა და აღეგზნა სიყუარულითა, და იკითხა: რაჲ არიან ისი?
    8.     ხოლო მათ ჰრქუეს: ეშმაკნი არიან, რომელნი წარსწყმედენ კაცთა.
    9.     ხოლო ყრმამან ჰრქუა: არარაჲ ვიხილე უშუენიერეს და უსაწადელეს იმათ ეშმაკთა.
    10.     აწ, მეფეო, შენცა იძიენ დედანი, რაჲთა აზრზენდენ მას, და იქცეოდის რაჲ მათ თანა, დაჰვიწყდების საუკუნოჲ და შეესაკუთრების საწუთროსა.
    11.     ხოლო მეფესა ჰყვა ქალი ქმნულ-კეთილი, ასული მეფისაჲ ტყუედ წარმოღებული, და სხუანიცა ქალნი მემგოსნენი და მემგოსნე-მეჩანგენი.
    12.     და მოუწოდა ყოველთა და ჰრქუა მათ: ესე უწყოდეთ ჭეშმარიტად, რომელმანცა აღსძრათ ძე ჩემი გულის-თქუმად და მიიყვანოთ ნებასა ჴორცთასა, დიდნი ნიჭნი მიგანიჭნე და გყო ცოლად ძისა ჩემისა, და დედოფლობაჲ მას მიგენიჭოს.
    13.     და ბრძანა, რაჲთა ყოველნი, რომელნი იყვნენ მსახურნი ყრმანი ძისა მისისანი, გარდაადგინნეს და მათ წილ დაადგინნეს დედანი იგი ქმნულ კეთილნი.
    14.     და ვითარცა ესე ყვეს, ისწრაფდა თითოეული ცთუნებად იოდასაფის~სა და წინა უროკვიდეს და სტჳრითა და ჩანგითა ქებასა შეასხმიდეს.
    15.     ხოლო იგი ოდეს აღიძრის გულის-თქუმად, აღანთის სანთელი და მიუპყრის თითი და, ეცხელის რაჲ, უკმოიტაცის, და თქჳს: ჵ იოდასაფ საწყალო, უკუეთუ ვერ დაუდგამ აწ ცეცხლსა შენსავე აღნთებულსა და კუალად დაშრეტადსა,
    16.     და მას საუკუნესა ვიდრე დაუდგნე ცეცხლსა დაუშრეტელსა, და ვითარ მოითმენ ბნელსა მას გარესკნელსა?
    17.     აწ დასცხერ ბოროტისაგან და ცოდვისა.
    18.     და ესრე სახედ წინა-აღუდგებოდა გულის-სიტყუათა.
    19.     ხოლო ასული იგი მეფისაჲ, ტყუედ მოღებული, ფრიად უყუარდა სიბრძნისა და გონებისა მისისათჳს და ასწავებდის სჯულსა ქრისტესსა.
    20.     ხოლო მან ჰრქუა: ძეო მეფისაო, გნებავს თუ ჩემი მოქცევაჲ სჯულსა შენსა, მოვედ წელიწადსა ერთსა ნებასა ჩემსა.
    21.     ხოლო მონ ჰრქუა: უკუეთუ არღარა მივიწიო და მეწიოს სიკუდილი, მაშინ რაჲღა იყოს ნუგეშინის-ცემაჲ ჩემი?
    22.     ხოლო დედაკაცმან ჰრქუა: ესე იყოს, რომე ღმრთის მსახურ მყო, და ამისთჳს სასყიდელი გაქუნდეს.
    23.     ჰრქუა იოდასაფ: ეგრეთ არს, გარნა ვერ მოვიგო მადლი მოთმინებისაჲ, ვითარცა დაითმინეს და დაშრიტნეს საჴმილნი ჴორცთანი, და კუალად მეშინის,
    24.     ნუუკუე მიმზიდოს ჩუეულებამან გულის-თქუმათამან სხუად საქმედ და მეუფლოს ვნებაჲ და შთამაგდოს წარსაწყმედელსა, და ვიპოო მტერ ღმრთისა ჩემისა და მეგობარ ეშმაკთა.
    25.     და ჰრქუა დედაკაცმან: თანა-მეყავ თუესა ერთსა, გინა ღამესა ერთსა, და მე ვყო ყოველი ნებაჲ შენი, ხოლო შენ ესოდენმან მცირემან ვნებამან ვერარაჲ გავნოს შენ, რამეთუ მე შეცთომილსა მომაქცევ.
    26.     ხოლო იოდასაფ მიდრკა ნებასა ქალისასა მიზეზითა, რაჲთა აცხოვნოს იგი, და შეაშთობდეს გულის-სიტყუანიცა.
    27.     და ვითარცა გულის-სიტყუასა ამას შინა იყო, მიეძინა, და ილოცვიდა ღმრთისა მიმართ რაჲ, რაჲთა აუწყოს უმჯობესი.
    28.     და იხილნა ძილსა შინა საშუებელნი მრავალ-ფერნი სამოთხისანი და ტაძარნი ოქრო-ლესულნი, რომელ არა იყო მსგავსი მათი სოფელსა ამას შინა.
    29.     და ეტყოდეს ანგელოზნი იგი, რომელნი რაჲთა ჰყვებოდეს: ესე არს განსასუენებელი წმიდათაჲ.
    30.     და კუალად წარიყვანეს ჯოჯოხეთს.
    31.     და იხილნა საშინელნი სატანჯველნი მას შინა, და ჰრქუეს: ესე არს მისაგებელ ცოდვილთაჲ.
    32.     და ვითარცა განიღჳძა, განიცდიდა გონებითა შუენიერებასა მას სამოთხისასა და კუალად სიმწარესა ჯოჯოხეთისასა.
    33.     და დაუკჳრდა დიდებულებაჲ ღმრთისაჲ და ადიდებდა მოწყალებათა მისთა, რომელმან არა მისცა შთაგდებად მთხრებლსა ცოდვისასა.
    34.     და განასხნა ყოველნი იგი დედანი პალატით თჳსით.
    35.     ხოლო ცნა რაჲ ესე მამამან, მივიდა მისა და ჰკითხვიდა, თუ რაჲ იხილა.
    36.     ხოლო მან უთხრა ყოველი, რომელი ეხილვა.
    37.     და ცრემლით ევედრებოდა, რაჲთა განუტეოს უდაბნოსა.


42

    1.     50. ხოლო მეფესა ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღივსო გულის წყრომითა და ურვითა, და თქუა: არღარა მოწევნად არს უდიდესი ბოროტი ჩემ ზედა, რამეთუ უკუეთუმცა დიდი ვინმე, მეფე გინა მტერი, - მიმიღებდა ძესა ჩემსა, არამცა თავს-ვიდევ მიშუებად თჳნიერ სიკუდილისა.
    2.     და აწ მეშინის, ნუთუ განველურდეს ყრმაჲ ესე და იწყოს მიმოსლვად მძოვართა თანა და ნუუკუე მოკლას ვინმე მტერთა ჩემთაგანმან შუენიერი ესე ნაყოფი მუცლისა ჩემისაჲ, და ამას თანა მოსაცხრომელ მტერთა ვიქმნე.
    3.     და ვინმე იყოს მაშინ, ნუგეშინისმცეს საქმისა ამისთჳს, რომლითა შეწუხებულ ვარ და მელმის ფრიად.
    4.     მაშინ ჰრქუეს წარჩინებულთა მისთა: ჯერ-არს, მეფეო, ესევითარისა ნაყოფისა განშუებაჲ სამეფოჲსაგან შენისა, და უკუეთუ მისცე ზოგადი სამეფოჲსა შენისაჲ, გუეშინის, ნუუკუე იქმნეს განხეთქილებაჲ სამეფოჲსა შენისაჲ.
    5.     და განაგრძვეს სიტყუაჲ ამის ჯერისათჳს.
    6.     და გამოარჩიეს ესე მეფემან და ყოველთა ერისთავთა, რაჲთა მისცეს ნახევარი სამეფოჲსა მისისაჲ იოდასაფს;
    7.     და ჰრქუეს მეფეთა: უკუეთუ ჴელი შეყოს საქმეთა სოფლისათა, მიიზიდავს გულის თქმათაცა.
    8.     ხოლო იოდასაფ ინება მეფეობაჲ ღონისძიებით, რაჲთა შეუძლოს განცხოველებად სჯულისა, რომელი მეეკუდინე მამასა მისსა.
    9.     და ჰრქუა მეფემან იოდასაფს: შვილო ჩემო, არა ესე იყო სასოებაჲ ჩემი შენდა მიმართ, ხოლო შენ დაჰჴსენ იგი და განაცხადე წინააღდგომაჲ ჩემი, ხოლო მე მომდრეკს შენდა საშუებელი შვილიარობისა, და შენ არა გელმის ჩემთჳს, ვითარცა მე შენთჳს,
    10.     და ვიცი, რამეთუ ნებსით შევამთხჳე აუგი თავსა ჩემსა, აჰა ესერა აღვასრულებ ნებასა შენსა, რამეთუ სიყუარული შვილობისაჲ მეფობს გულთა ზედა მშობელთასა, რამეთუ ემორჩილებიან ნებასა.
    11.     და აწ ესერა დაგადგინებ მეფედ ნახევარსა ზედა სამეფოჲსა ჩემისასა, და თჳთ განაგებდ, ვითარცა გნებავს, რაჲთა იყოს ჩემ მტერთა ჩემთაჲ, და არცა მე სრულიად უნაყოფო ვიყო შენგან და მომატყუას სიკუდილი მოწყუ(ე)დამან შენმან პირველ მოწევნადმდე სიკუდილისა ჩემ ზედა.
    12.     ხოლო უკუეთუ დაიშუენო სამეფოჲ შენი, არა სრულიად ჴუებულ იქმნეს სული ჩემი შენგან, და მშჳდობაჲ იყავნ შენ თანა.


43

     1.     51. ჰრქუა იოდასაფ: სიტყუანი შენნი გულისჴმა-ვყუნე, მეფეო, ხოლო ღმერთმან დაამტკიცენ სულითა მშჳდობისაჲთა და მიგიძღჳნო უმჯობესსა, ხოლო მე არასადა გული მითქუამს დიდებასა სოფლისასა, და უმჯობეს მიჩნს,
    2.     უკუეთუ განმიტეო, და უკუეთუ შენ მწუხარე იქმნები განშორებისათჳს ჩემისა, შენ არავე ურჩ გექმნა ბრძანებასა, რომლითა არა წარწყმდეს სული ჩემი.
    3.     ხოლო მე ამისთჳსცა მწუხარე ვარ, რომელ წინა-აღუდეგ ბრძანებასა შენსა, და არა თუ ურჩებაჲ შენი მენება, არამედ გარნა ვხედევდი წარსაწყმედელსა სულისა ჩემისასა.
    4.     აწ მივითუალავ ბრძანებასა შენსა, არა თუ სიყუარულისათჳს მეფობისა, არამედ მორჩილებისათჳს შენისა მივიღებ ბრძანებასა შენსა.


44

    1.     52. ხოლო მეფესა ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე ძისა მისისაგან, განიხარა ფრიად და ბრძანა ქადაგი განვლინებად, და მოუწოდა ყოველთა ერისთავთა თჳსთა.
    2.     და ვითარცა შემოკრბეს, ბრძანა დადგმად საყდარი ძისა მისისათჳსცა.
    3.     და იწყო სიტყუად ერისა მიმართ და ჰრქუა: ჩუენ ყოველნი ვიყვნეთ წესსა ზედა ჩუენსა და სჯულსა, ხოლო რომელსა ზედა ვდგათ და გამოგჳრჩევიეს, რამეთუ ძესა ამას ჩემსა სწადის, რაჲთა იყოს წესსა მას ზედა და სჯულსა მამათა ჩუენთასა, და ნუთუ-მე გუარმანცა მიზიდა!?
    4.     და ყოველთა იცით საქმე ყრმისაჲ ამის, ვითარ წინა-აღუდგა ბრძანებასა ჩემსა, და ვერცაღა მაქუს პასუხი მის თანა, რამეთუ ჩუენცა წინააღმდგომ ვართ სჯულსა მამათა ჩუენთასა,
    5.     და აწ მიბრძანებიეს, რაჲთა მივსცნე ნახევარი მეფობისა ჩუენისა: და საგანძურნი, და უფლებდეს, რომელსაცა სჯულსა ზედა ენებოს.
    6.     ხოლო ყოველთა აქეს გამორჩევაჲ მეფისაჲ და მისცეს მორჩილებაჲ ბრძანებასა მისსა და ადიდეს განზრახვაჲ მისი. და განიყარა კრებაჲ.
    7.     იოდასაფ წარვიდა პალატად თჳსად შესხმითა და ქებითა და პატივითა დიდითა.
    8.     ხოლო იყვნეს ვინმე ქრისტიანეთაგან, რომელნი იდუმალ ჰფარვიდეს სარწმუნოებასა, და ყოველნი მოვიდეს და თაყუანის-სცემდეს და ულოცვიდეს ძლევასა.
    9.     და აუწყეს სარწმუნოებაჲ და განემზადნეს განსლვად მის თანა სამეფოსა მისსა.
    10.     და ვითარცა წარვიდოდა იოდასაფ სამეფოსა თჳსსა, მივიდა წინაშე მამისა მისისა დატეობად მშჳდობისა, და რაჲთა განუტევნეს ყოველნი, რომელნი შეეწყუდივნეს საპყრობილესა.
    11.     ხოლო იგი მორჩილ ექმნა, და ბრძანა განტევებაჲ ყოველთა პყრობილთაჲ.
    12.     ხოლო მეფემან მოიღო გჳრგჳნი სამეფოჲ და დაადგა თავსა მისსა და მისცნა საფასენი დიდძალნი და მიულოცა ძლევასა, და წარავლინა სამეფოდ მისდა, რომელი განეჩინა, და ვითარცა მოიწია, მრავალი საფასენი განუყვნა გლახაკთა და უღონოთა.


45

     1.     53. და მერმე იწყო სიტყუად ერისა მიმართ და ჰრქუა: არავის უჴმს სიმართლით სლვაჲ, ვითარ მეფესა, რამეთუ ჯერ-არს სიმშჳდით და მოწყალებით მწყსაჲ სამეფოსა თჳსსა.
    2.     ხოლო, თუ ენებოს ღმერთსა, მეცა ვიპყრა სამეფოჲ ესე მსჯავრითა სიმართლისაჲთა.


46

     1.     54. ხოლო ჭურჭელი ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ, რომელი მოსცა მამამან მისმან სამსახურებელად, ბრძანა განსყიდ მათ ყოველთაჲ უცხოსა ქუეყანასა, და განყოფაჲ გლახაკთა ზედა ქუეყანისა მისისათა.
    2.     და უბრძანა ერისთავთა მისთა, რაჲთა უსჯიდენ ქურივთა და ობოლთა, და ყონ სამართალი ყოველთა მიმართ.
    3.     ხოლო აღჰმართნა და აღაშენნა ეკლესიანი მოოჴრებულნი, და დაადგინნა მას შინა მღდელნი და დიაკონნი, და უჩინნა მათ წინამძღურად ებისკოპოზნი.


47

     1.     55. და ღონიერ იქმნნეს ყოველნი გლახაკნი და არღარავინ იპოვებოდა ქუეყანას შინა მისსა გლახაკი, რომელმანცა ითხოვა ქველის საქმარი.
    2.     და მოვიდოდიან კერპთ მსახურნი და ნათელს იღებდიან.
    3.     და განმრავლდა კეთილი და ქრისტეანობაჲ შინა იოდასაფ მეფისასა.
    4.     და ყოველნი ერთბამად ადიდებდეს ღმერთსა, მომცემელსა ყოველთა კეთილთასა, და იხარებდეს ყოველნი.
    5.     ხოლო ვითარცა იხილა მამამან მისმან მოკლებაჲ სამეფოჲსა თჳსისაჲ და განმდიდრებაჲ სამეფოჲსა ძისა მისისასაჲ, შეუძნდა ფრიად, და იყო ურვასა შინა დიდსა.
    6.     ხოლო განისმა ამბავი მისი ყოველსა ქუეყანასა, და ყოვლით კერძო შემოკრბა სიმრავლე მორწმუნეთაჲ.
    7.     და ბრძანა ყოველთა და მღდელთაჲ, რაჲთა არავის ჰქონდეს მათ ზედა უფლებაჲ თჳნიერ ღმრთისა, და დაიმჭირნა ყოველნი პატივსა ზედა დიდსა ფრიად, და ყოველნი ეკლესიანი პატივსა ზედა იპყრნა ღმრთისასა.


48

     1.     59. ხოლო ჟამსა შინა ერთსა წარავლინა აბენეს მეფემან წინაშე ძისა მისისა კაცნი კერპთმსახურნი, რაჲთა ცნ~ნა საქმე და ქცევაჲ ძისა მისისაჲ.
    2.     და ვითარცა მიიწი[ვ]ნეს პალატად, მიეგება წინა, ვითარცა ძმათა საყუარელთა, და დიდითა პატივითა მოიკითხნა იგინი მოწლედ და ისტუმრნა და ნიჭნი დიდნი წინა-უყვნა და აწუევდა ღმრთის მსახურებასა ზედა.
    3.     ხოლო მათ ჰრქუეს: ძეო მეფისაო, ვითარ იყოს ბჭობაჲ შენი ჩუენ ზედა საქმეთათჳს პირველთა, რომელნი ვქმნენით ბრძანებითა მამისა შენისაჲთა, და რამეთუ სისხლნი მრავალნი დავსთხიენით?
    4.     ჰრქუა იოდასაფ: ვითარცა განაგდოთ სჯული თქუენი, მის თანავე განაგდოთ იჭჳ, რომელი გაქუს მაგის ჯერისათჳს.
    5.     და ვითარცა შეხჳდეთ სჯულსა ღმრთისასა, შეხჳდეთ მშჳდობასაცა და სიხარულსა საუკუნესა, რამეთუ ღმერთი ჩუენი მშჳდობისა და სიყუარულისაჲ არს და არა არს შურის-გებაჲ მის თანა,
    6.     რამეთუ ტკბილ და კაცთ მოყუარე და მოწყალე არს, არამედ არა ჰნებავს, სიკუდილი ცოდვილთაჲ, არამედ მოქცევაჲ და სინანული.
    7.     და მიიქცეს კაცნი იგი წინაშე მეფისა, აუწყეს ყოველი, რომელი ესმა და იხილეს.
    8.     ხოლო მეფემან და ყოველმან ერმან განიზრახეს, რაჲთა შეუდგენ სჯულსა იოდასაფისსა და შეიწყნარონ წესი მისი.


49

     1.     60. და მიწერეს წიგნი ამის პირისათჳს.
    2.     და ვითარცა მიიწია მოციქული და წარიკითხა, განიხარა ფრიად და დიდითა პატივითა შეიწყნარნა მოციქულნი.
    3.     და წარგზავნა და მისცნა დიდნი ნიჭნი.
    4.     და მიუწერა მამასა თჳსსა ესრეთ: დიდსა და მორწმუნესა და კეთილად მოსრულსა მორჩილებად ღმრთისა, მეფეო, მე, მონაჲ და გლახაკი იოდასაფ, უფლისა მიერ მოგიკითხავ!
    5.     პირველად ვჰმადლობ ღმერთსა ჩუენსა, რომელმან არა ჴუებულ მყო მე საწადელსა ჩემსა და ღირს მყო მე ხილვად ჭეშმარიტისა მეფობისა შენისა, რამეთუ აწღა იქმენ მეფე, ხოლო პირველ ამისსა მონაჲ იყავ ეშმაკთა, ჵ მამაო საყუარელო!
    6.     აწ დიდ არიან მადლნი და ნიჭნი შენნი ჩემ ზედა და გარდარეულ კეთილის ყოფანი, არამედ უფროჲს და უდიდეს აწ ახარე სულსა ჩემსა, რამეთუ ყოველი, რომელი-იგი მომეც მე, არარაჲ იყო წინაშე თუალთა ჩემთა.
    7.     რამეთუ იწუებოდა გული ჩემი წარწყმედისათჳს სულისა შენისა.
    8.     ხოლო აწ აღსარებითა შენითა ღმრთისა მიმართ განათლდა სული, გონებაჲ ჩემი, რამეთუ აწ ვიქმენ ძე მორწმუნისა მეფისა და კურთხეულ არს ღმერთი ჩუენი, რომელმან განანათლნა თუალნი სულისა შენისანი!
    9.     გევედრები, რაჲთა დაარღჳნე ტაძარნი კერპთანი და დასწუნე ყოველნი კერპნი და დაწუვითა მათით დაეგო ღმერთსა, ვითარცა-იგი პირველ დაწუვითა კაცთა ღმრთის მსახურთაჲთა განარისხე ღმერთი.
    10.     ხოლო რაჟამს ესე ჰყო, მაშინ დაჰჴსენ კედელი იგი და ზღუდე მტერობისაჲ და ჭეშმარიტი ნუგეშინის-ცემაჲ მოიღო ღმრთისაგან და ღმერთი მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა უკუნისამდე.
    11.     და ვითარცა მიიწია წიგნი იგი, აღდგა მეფე და ყოველი ერი მის თანა და დაარღჳნეს ყოველნი საკერპონი და დაწუნეს ცეცხლითა.
    12.     და წარვიდა მეფე და ყოველნი ერისთავნი მის თანა სამეფოდ ძისა მისისა.
    13.     ხოლო იოდასაფს ვითარცა ესმა მისლვაჲ მათი, მიეგება წინა სიხარულითა დიდითა, დავარდა წინაშე მამისა თჳსისა და მოიკითხნეს ურთიერთას და წარვიდეს პალატად და ყვეს სერობაჲ დიდი.


50

     1.     62. ხოლო იოდასაფ მიუძღვანა ნიჭნი დიდნი მეფესა და ერისთავთა მისთა და ყოველსა ერსა.
    2.     ხოლო შემდგომად სამისა დღისა უბრძანა მღდელთა და მღდელთ მოძღუართა, რაჲთა ნათელ-სცენ მეფესა აბენესს და ყოველთა ერთა და ერისთავთა.
    3.     და წარსლვასავე სამეფოდ მათდა, წარიტანნა თანა ებისკოპოზნი, მღდელნი და დიაკონნი.
    4.     ხოლო აბენეს მეფემან უბრძანა ყოველსა სამეფოსა მისსა აღშენებაჲ ეკლესიისა.
    5.     და ყოველმან ერმან ნათელს იღო.
    6.     და იყო დიდი დაწყნარებაჲ და მშჳდობაჲ სამეფოსა მათსა.
    7.     და ყოველნი ადიდებდეს ღმერთსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ.


51

     1.     63. ხოლო შემდგომად მცირედთა ჟამთა დასნეულდა მეფე აბენეს და მოუწოდა ძესა თჳსსა და მიუთუალა ყოველი სამეფოჲ ჴელთა მისთა.
    2.     და ჰლოცვიდა და მადლობასა აღუარებდა, რომელ ღირს ყო ნათელსა ქრისტეს ღმრთისასა და ეტყოდა: შვილო საყუარელო და სასურველო, მე ესერა განსლვად ვარ ამიერ სოფლითა და ფრიად მელმის და მწუხარე ვარ.
    3.     ხოლო იოდასაფ ჰრქუა: ნუ მწუხარე ხარ, მამაო საყუარელო, ვინაჲთგან იცან ქრისტე მეფე და აღიბეჭდე ნათლითა მისმიერითა.
    4.     და აწ სიხარული ჯერ არს, რამეთუ წარხვალ წინაშე ღმრთისა განსასუენებელთა საუკუნეთა.
    5.     მიუგო აბენეს: ნუ მაბრალობ, შვილო, შეწუხებასა, რამეთუ ბუნებით თანა-აც ყოველსა სულსა მწუხარებაჲ განშორებისათჳს ჴორცთაჲსა და დატევებისათჳს ჰაერისა და ნათლისა და წარსლვისათჳს უცხოებად, სადა-იგი არა ვიცით, თუ ვითარსა იწროებასა მივალთ.
    6.     და ამისთჳსცა მეშინის, რამეთუ ფრიად განვარისხე ღმერთი და დამბადებელი ჩემი, რამეთუ მრავალნი წმიდათაგანნი მოვსრენ, რომელნი აწ ჩემ ზედა შურსა იგებენ.
    7.     და რამეთუ ყოველთა ცხორებისა ჩემისათა ვჰგმობდი ჭეშმარიტსა ღმერთსა და ვაქებდი და ვადიდებდი კერპთა.
    8.     და არარაჲ მაქუს მადლი წინაშე მისსა კეთილი ღმრთისაჲ.
    9.     და რამეთუ შემოკლდა ჟამიცა სინანულისა ჩემისაჲ.
    10.     მიუგო იოდასაფ და ჰრქუა: ნუ [ჰ]ზრუნავ, მეფეო, არამედ გიხაროდენ, რამეთუ მიხუალ მეუფისა სახიერისა და მრავალ მოწყალისა, რომელმან მეათერთმეტისა ჟამისათაცა სწორად მისცა სასყიდელი პირველისა თანა,
    11.     რამეთუ არა არს ნაკლულევანებაჲ მოწყალებათა ღმრთისათა და არცა კაცთაებრ სჯის თავად იგი, რამეთუ მოწყალებანი იგი დასძლევენ სოფლისა ამის, სავსესა ამას ცოდვითა.
    12.     და მერმე არა სწორ არს ნათელი ესე ამის სოფლისაჲ და აჰერნი ნათელსა მას და აჰერსა დიდებისა მისისასა, რომელსა ღირს იქმნებიან მორწმუნენი, და რამეთუ ვერვის ჴელ-ეწიფების სამოსელი უხრწნელი, ვიდრე არა შევარდეს ხრწნილებასა ჴორცთასა.
    13.     და უწყოდე, რამეთუ მცირედი სინანული დასძლევს მრავალთა ცოდვათა, რამეთუ განაზავებს ღმერთი მოწყალებათა მოშიშთა მისთა ზედა.
    14.     მაშინ გულს-მოდგინე იქმნა მეფე, და ნუგეშინის-ეცა სიტყუათა მათ ზედა და ელხინა სულსა მისსა ურვისა მისგან, და თქუა: მიგაგენ ღმერთმან, შვილო, უმეტესი მისაგებელი კეთილთა მისთაჲ უმეტეს სასოებისა შენისა,
    15.     რამეთუ წარწყმედულ ვიყავ და მომიპოვე, და ტყუე ვიყავ და მიჴსენ, და რამეთუ მტერი ვიყავ და დამაგე ღმერთსა.
    16.     აწ გამცნებ, რაჲთა კეთილად ხჳდოდე წინაშე ღმრთისა და სათნოდ მისდა აღასრულნე დღენი შენნი.
    17.     და ნუმცა დაგახრწევს დიდებაჲ მეფობისაჲ სიყუარულისაგან ღმრთისა, და რამეთუ ყოველი ესე აჩრდილ და წარმავალ არს.
    18.     აწ სადა არს საშინელი იგი ზარი მეფობისა ჩემისაჲ და სიმრავლე ერისაჲ და სიმჴნე ახოვანთა მათ მჴედართა ჩემთაჲ, ანუ აურაცხელნი საფასენი ჩემნი, რომელ შევიკრიბენ, რაჲთამცა მოვიდეს და მიჴსნეს წარმყვანებელთა ჩემთაგან.
    19.     აწ შვილო ჩემო, მეცა გამცნებ, ვითარცა შენ მე მამცნებდი, და გამხილებ, ვითარცა შენ მე მამხილებდი, რაჲთა შეურაცხ-[ჰ]ყო სოფელი და ყოველი, რაჲ არს სოფელსა შინა, და ღმერთი ოდენ მოიპო[ვ]ე, და ლოცვათა შენთა ჴსენებულ მყავ, შვილო ჩემო!
    20.     და ვითარცა ამას იტყოდა, იხილნა ანგელოზნი ნათლით შემოსილნი, და დაიწერა ჯუარი და განუტევა სული.


52

     1.     64. ხოლო იოდასაფ, ძემან მეფისამან, დაჰფლა გუამი მისი, ვითარცა კაცთა ლიტონთაჲ.
    2.     და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად, და აღიხილნა თუალნი და თქუა: გმადლობ შენ, უფალო ღმერთო ჩემო, მეუფეო დიდებისაო, რომელმან მოაქციე მონაჲ ესე შენი შეცთომილი და არა წარსწყმიდე სატანჯველთა შინა ჯოჯოხეთისათა და ღირს ყავ ნათელსა პირისა შენისასა.
    3.     შეივედრე, უფალო, და შეიტკბე ესეცა, ვითარცა უძღები იგი შვილო, და დააწესე სული ამისი მართალთა და წმიდათა თანა.
    4.     და ნუ მოიჴსენებ ბრალთა მათ, რომელნი შეამთხჳვნა წმიდათა მონათა შენთა, რ~ მოწყალე ხარ და ყოველივე ძალ-გიც.
    5.     და ორმეოც დღე დგა საფლავსა მას ზედა და ესევითარსა შესწირვიდა ცრემლით ღმრთისა მიმართ.
    6.     ხოლო შემდგომად ამისა მოუწოდა ყოველთა მღდელთ-მოძღუართა, მღდელთა და დიაკონთა და ფრიადნი საფასენი მისცნა და ამცნო მსხუერპლისა შეწირვაჲ და ლოცვაჲ აბენეს მეფისათჳს, და ეგრეთვე განუყუნა გლახაკთა, ქურივთა და ობოლთა.


53

     1.     65. და დაჯდა საყდართა ზედა თჳსთა, და უბრძანა დიდებულთაცა მისთა დასხდომაჲ და ჰრქუა: აჰა ესერა შეისუენა აბენეს მეფემან, მამამან ჩემმან, ვითარცა ერთმან გლახაკთაგანმან, და ვერვეს ჴელ-ეწიფა შეწევნად და ჴსნად მისდა ჴელთაგან სიკუდილისათა.
    2.     და დღე ესე ჩუენ ყოველთაცა ზედა მოწევნად არს და თქუენ უწყით, თუ რაჲ იყო წადიერებაჲ ჩემი, არამედ ვერ წინა-აღუდეგ მამასა ჩემსა.
    3.     და აწ არღარა მაქუს მიზეზი წინაშე ღმრთისა აღთქუმისა მის ჩემისა, რაჲთა შევეყო რიცხუთა მონაზონთასა, და თავს-ვიდვა ცხორებაჲ მათი გულს მოდგინედ.
    4.     ხოლო თქუენ გამოირჩიეთ თავისა თქუენისათჳს მეფე, რომელი გიძღოდეს ნებასა ღმრთისასა.
    5.     და აჰა ესერა ძალითა ქრისტესითა არავინ არს მტერი და წინააღმდგომი და მშჳდობით დაწყნარებით არს მეფობაჲ ჩუენი.
    6.     ხოლო მათ ესმნეს რაჲ სიტყუანი ესე, აღდგეს და ყოველთა ერთითა ჴმითა თქუეს: ნუ იყოფინ, მეფეო, და არა იქმნეს ეგე, ვიდრე არა ყოველნი მოვსწყდეთ.
    7.     და ამას ზედა განძლიერდების ჴმანი მათნი, ვიდრემდის შფოთიცა აღდგებოდა.
    8.     ხოლო იოდასაფ, ვითარცა იხილა, რამეთუ არა ნებასა სცემენ, იზრახა განსლვაჲ ფარულად განიტევება.
    9.     მოუწოდა ბარაქიას, რომელი პირველ ვაჴსენეთ, რომელი-იგი თანაშემწედ იყო ნაქორისსა მას დღესა, ოდეს მეფე სიტყუას უგებდა.
    10.     და იყო იგი ნათესავი იოდასაფისა, და ჰრქუა: ნათესავი დღესა ჭირისასა უნა კაცსა.
    11.     და აწ მიიღე ჴელით წერილი ერისა მიმართ და მთავართა ჩემთა მეფობისათჳს შენისა, და მე მნებავს, რაჲთა განვიდე ძმათა თანა და მათ თანა ვჰმონებდე ქრისტესა.
    12.     მიუგო ბარაქია: არა სამართლად საჯე, მეფე, რამეთუ წერილ არს: შეიყუარე მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თჳსი.
    13.     ხოლო შენ აღირჩევ უმჯობესსა და ჩემი გნებავს წარწყმედაჲ.
    14.     ხოლო თუ უმჯობესა არს დატევებაჲ საწუთოჲსაჲ და ძიებაჲ საუკუნოჲსაჲ, გუალე და წარვიდეთ ორნივე.


54

     1.     66. ხოლო ბარაქიაჲსგან რაჲ ესმნეს სიტყუანი ესე, ემხილა სამართალი და არღარაჲ მიუგო.
    2.     ხოლო ღამესა ერთსა დაწერა წიგნი ესრეთ, ჴელით წერილი, ერისთავთა მიმართ და ერისა, ვითარმედ: ბარაქიაჲსი ჯერ-არს მეფობაჲ.
    3.     და დაუტევა საგებელსა ზედა თჳსსა.
    4.     და აღდგა და მოიბლარდნა წელთა ძაძი იგი, რომელ მიეღო ბალაჰვარისგან, და გამოვიდა ფარულად.
    5.     ხოლო აგრძნა ბარაქია და აუწყა სხუათა მთავართა.
    6.     ხოლო მათ მსწრაფლ დევნა-უყვეს და შეიპყრეს და მოიყვანეს და ჰრქუა: უკუეთუ დაუტეო ესოდენი სიმრავლე უწინამძღუროდ, და ნუ აღდგენ ბრძოლანი და შფოთნი, ანუ კუალად მიიქცენ კერპთა მიმართ, არა შენგან იზღვიოსა ესოდენი სული, რომელ არს სამეფოსა ამას შინა შენსა?!
    7.     ხოლო მან ჰრქუა: პირი იგი უტყუ[ვ]არი ამას ბრძანებს: რაჲ სარგებელ არს, უკუეთუ ყოველი სოფელი შეიძინოს კაცმან და სული თჳსი წარიწყმიდოს გინა იზღვიოს.
    8.     აწ უწყოდეთ, მე უეჭუელად წარვალ სათნოთა თანა ღმრთისათა, ხოლო თქუენ იძიეთ თავისა თქუენისად მეფე.
    9.     მაშინ ბარაქიას ჴელნი დაასხნეს, რაჲთა ყონ იგი მეფედ.
    10.     ხოლო მან იწყო ტირილად და არა უნდა ესე ყოფად, არამედ ვერღარა შემძლებელ იყო წინააღმდგომად ერისა და უფროჲსღა იოდასაფისა.
    11.     ხოლო იოდასაფ მოიღო ბეჭედი და შეაცუა ჴელსა ბარაქიაჲსსა, და გჳრგჳნი თავსა დაადგა და მიულოცა მეფობაჲ.
    12.     და აღიპყრნა ჴელნი და თქუა: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, რომელმან მიჴსენ უღირსი მონაჲ შენი, და მომიყვანე გულისჴმის-ყოფად ცნობასა შენსა, და არა ჴუებულ ჰყავ სული ჩემი მოქცევისათჳს მამისა ჩემისა.
    13.     აწ აჩუენე კაცთ მოყუარებაჲ შენი და შეეწიე ბარაქიას, ძმასა ამას ჩემსა, რაჲთა ღირსად და სათნოდ შენდა ვიდოდის წინაშე შენსა და ყოველსა ერსა.
    14.     და ვითარცა ესევითარი ვედრებაჲ განამრავლა ღმრთისა მიმართ, და მერმე აღიხუნა ჴელნი თჳსნი ბეჭთაგან ბარაქიაჲსთა.
    15.     მერმე მოიქცა ბარაქიას და ჰრქუა: გამცნებ შენ და აღთქუმასა მიგცემ წინაშე ღმრთისა და ყოვლისა ერისა, ნუმცა ბრალეულ ვარ საქმითა შენითა,
    16.     და რამეთუ უწინარეს ჩემსა იცან ღმერთი და ჰმონებდი მას სულითა სასიტყუებითა, აწ უფროჲს ჩემსა იღუაწე, და აჩუენე ღმერთსა სათნოებაჲ შენი.
    17.     ნუ ვისთჳს ძჳრსა იჴსენებ, ნუცა წარიტყუენვი გონებითა სილაღითა საყდრისა შენისაჲთა, ნუ ვის ესავ შემწედ შენდა თჳნიერ ღმრთისა ნუ მიიღებ ძღუენსა უსამართლოსა, ნუცა განიხარებ ჭირსა მტერისასა.
    18.     ნუ გაცჳფრების გონებაჲ შენი მრისხანებისათჳს.
    19.     ნუ ვის მიხედავ თუალითა მრისხანითა.
    20.     ნუ ვის მიაგებ ბოროტსა თავისა შენისათჳს, გარნა მხოლოდ ღმრთისათჳს.
    21.     ნუ ცარიელსა მიაქცევთ გლახაკსა.
    22.     ამას გამცნებ, და უკუეთუ თანა-წარჰჴდე, ღმერთი იყავნ მიმჴდელი შენი.
    23.     და რამეთუ იგი არს დასაბამი და დასასრული ყოვლისა საქმისაჲ.
    24.     და იყვენ ყოველთა კაცთათჳს ეგრეთ, ვითარცა შენ გნებავს ყოფაჲ მათი შენთჳს, რამეთუ იგი არს მეგობარი კეთილი, რომელი არა ჭიქამან მოიგოს, არამედ გ~მოცთ~ლბჲმ~ნ.
    25.     ხოლო სიყუარულსა არა არ~ქს საზღვარი, რამეთუ თუალსა უჴმს თუალი, ხოლო იგი ყოველსა ჰხედავს და თავსა თჳსსა ვერ ჰხედავს.
    26.     ხოლო უკუეთუ სული უკეთური მოიწიოს შენ ზედა და გაწვევდეს, არქუ, ვითარმედ: ესე ყოველთა უცნია.
    27.     ხოლო იგი სირცხჳლეული უკუნ იქცეს.
    28.     ხოლო უკუეთუ სცთე, მიუწოდე კაცსა მეცნიერსა და მან განჰკურნოს ცთომილებაჲ შენი.


55

     1.     67. და ვითარცა დაასრულა სიტყუაჲ სწავლისაჲ, აღდგა და კუალად მოიბლარდნა სამოსელი იგი მიცემული ბალაჰვარისგან და მსწრაფლ წარვიდა უდაბნოს.
    2.     ხოლო ყოველთა რომელთა ესმა ამბავი მისი, განჰკვირდეს მას ზედა იოდასაფისსა, და ყოველნი ცრემლით ადიდებდეს ღმერთსა.
    3.     ხოლო ღმერთმან ამითცა გამოცადა გონებაჲ მისი, რამეთუ შემდგომად ორისაღა წლისა უჩუენა ერთსა მათთაგანსა მოძღუარი ბალაჰვარ.
    4.     და ვითარცა ნახეს, მოეხჳნეს ქედთა ურთიერთას, შეიტკბნეს და ტიროდეს, და ჰამბორს-უყოფდეს.
    5.     და ვითარცა დასხდეს, ყოველივე ყოფილი წარმოუთხრა იოდასაფ.
    6.     ხოლო იგი მადლობდა ღმერთსა, რომელმან ნაყოფიერ ყო თესლი, რომელ დაეთესა აგარაკსა კეთილსა.


56

     1.     68. ხოლო ბალაჰვარ აუწყა ჴორცთაგან განსლვაჲ თჳსი.
    2.     ხოლო იოდასაფ იწყო კუალად ტირილად და ეტყოდა: ნუ დამიტეობ, მამაო სულიერო, შვილსა ამას შეცთომილსა.
    3.     ხოლო იგი ეტყოდა: ნუ შესძრწუნდები, შვილო ჩემო, რამეთუ ვევედრები უფალსა, რაჲთა ადრე მოგიყვანოს ადგილსა მას განსასუენებელსა, რომელ შენ იხილე.
    4.     და ამას სიტყუასავე თანა განბრწყინდა პირი მისი და შეისუენა.
    5.     ხოლო იოდასაფ გუამი წმიდისა მის მამისა ჩუენისა ბალაჰვარისი დადვა ჴურელსა მას შინა, რომელსა იყოფებოდა.
    6.     და შევარდა დიდსა მწუხარებასა შინა და მცირე რაჲ მიეძინა, იხილა ძილსა შინა კაცნი ვინმე ნათლისანი.
    7.     და აქუნდა მათ გჳრგჳნები შემკულნი ანთრაკითა და თუალითა და ეტყოდეს: ესე გჳრგჳნი მათთჳს არს, რომელ სწავლითა შენითა წარუდგინენ ღმერთსა.
    8.     და სხუანი აქუნდეს ბრწყინვალენი ორნი და ჰრქუა მას: ესე ერთი შენი არს ღუაწლთა მათთჳს, რომელ თავს-ისხენ, და ერთი მამისა შენისაჲ არს, რამეთუ მოიქცა ღმრთისა.
    9.     მიუგო იოდასაფ: და რაჲ სწორებაჲ არს, რომელმან მცირედი შეინანოს მოღუაწისა თანა?
    10.     მაშინ გამოუჩნდა ბალაჰვარ და ჰრქუა: მოიჴსენე, ძეო მეფისაო, ოდეს-იგი გეტყოდე, ვითარმედ: ოდეს განჰმდიდრდე, არა გინდეს მიცემად მოყუასსა.
    11.     და აწ გშურს მამისათჳსცა შენისა.
    12.     და განიღჳძა იოდასაფ და განბრწყინდა და მტკიცე იქმნა სულითა.


57

     1.     69. ხოლო შემდგომად მცირე ჟამთა შეისუენა იოდასაფცა.
    2.     და იყო მახლობელად მათსა კაცი ერთი მძოვართაგანი, მივიდა და დავა გუამი იგი ბალაჰვარის გუამსა თანა;
    3.     და წარვიდა წინაშე ბარაქია მეფისა და მიუთხრა საქმე იგი.
    4.     ხოლო იგი წარვიდა ერითა, ეფისკოპოსითა და მღდლითა და წარმოიხუნა წმიდანი ნაწილნი იოდასაფ და ბალაჰვარისნი, და დაჰკრძალნა ლუსკუმასა შინა ოქროსსა და დიდითა პატიოსნებითა შეამკუნა.
    5.     და მას ზედა აღაშენა ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მამისა, ძისა და სულისა წმიდისასა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ აწ და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
    6.     და რ~იცა სარწმუნოებით მივლენ ვიდრე დღეინდელად დღედმდე, ყოველთაგან სენთა განიკურნებიან.
    7.     და ჩუენცა ვევედრნეთ ღმერთსა, რაჲთა ლოცვითა მათითა ვიჴსნეთ საუკუნეთა სატანჯველთაგან და ვადიდებდეთ ღმერთსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ, პატივი, თაყუანის-ცემაჲ უკუნისამდე.