31

     1.     31. ბ. საკითხავი სულისა წმიდისაჲ, თქუმული წმიდისა კჳრილჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ იერუსალჱმისაჲ
    2.     სულიერი მადლი გჳჴმს ჩუენ ჭეშმარიტად, რაჲთა სულისა წმიდისათჳს ვისწაოთ, არა თუ ვითარმცა ღირსად რაჲმე ვთქუთ მისთჳს, რამეთუ შეუძლებელ არს, არამედ რაჲთა საღმრთოთაგან წიგნთა ვიტყოდით და უპატიჟოდ წარვლოთ სიტყჳთა.
    3.     რამეთუ შიში დიდი არს ნანდჳლვე ჭეშმარიტად, რომელი-იგი სახარებასა წერილ არს, ვითარმედ: „რომელმან თქუას სიტყუაჲ საგმობელი სულისა წმიდისათჳს, არა მიეტეოს მას არცა ამას სოფელსა, არცა მერმესა მას“.
    4.     და არს ნანდჳლვე ესრჱ, ნუუკუე ვინმე მისთჳს და მოიღოს თავისა თჳსისა საშჯელი.
    5.     რამეთუ მსაშჯულმან მან ცხოველთა და მკუდართამან განაჩინა, ვითარმედ არა არს მტერობაჲ.
    6.     უკუეთუ ვინ-მე შესცოდოს მას, რომელი-მე სასოებაჲ აქუნდეს მისვე ქრისტჱს მადლისაჲ?
    7.     იყავნ საქმედ, რაჲთა მომცეს ჩუენ შეუცოდებელად სიტყუად და თქუენ გულისხმის-ყოფით სმენად.
    8.     გულისხმისყოფაჲ უღირს არა ხოლო მეტყუელსა, არამედ მსმენელსაცა, რაჲთა არა სხუაჲ ესმოდის და სხუაჲ რაჲმე ცნან გონებითა.
    9.     ხოლო აწ ითქუნედ ჩუენ მიერ სიტყუანი სულისა წმიდისათჳს გარნა წერილთაგან ხოლო.
    10.     და რაჲ-იგი არა წერილ არს, ნუმცა გამოვიკითხავთ, რამეთუ თჳთ იგი სული წმიდაჲ იტყოდა მათ წიგნთა და მანვე თავისა თჳსისათჳს თქუა, რაოდენ უნდა მას, გინა რავდენ ჩუენ დამტევნელ ვიყვნეთ.
    11.     ხოლო აწ სულისა წმიდისათჳს იგი სიტყუანი განყოფილ არიან.
    12.     ხოლო იგი არა განიყოფის, ერთ არს და იგივე ჰგიეს.
    13.     ვითარცა-იგი მამისათჳს სიტყუათა მათ შინა ოდესმე მხოლოდ მთავრობისა მისისათჳს ვასწავებდით, და ოდესმე მამად ყოვლისამპყრობელად ვხადით, და ოდესმე ყოვლის შემოქმედად, და ესრჱ განყოფილ არს სწავლაჲ ესე თითოპირებისა მით სიტყჳთა.
    14.     ხოლო სარწმუნოებაჲ იგი არა განყოფილ არს, ერთ არს და იგივე ჰგიეს ღმრთისმსახურებისა სასოებაჲ, და ვითარცა-იგი მხოლოდშობილისათჳს ძისა ღმრთისა ოდესმე ღმრთეებისა მისისათჳს გასწავებდით, მრავალღა თუ სიტყუად უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთჳს სიტყჳთ განვყავთ,
    15.     არამედ განუყოფელად მისსა მიმართ სარწმუნოებასა გითხრობდით, ეგრეცა აწ სულისა წმიდათათჳს, სწავლათა მათ თითოეულად განვჰყოფთ, და ძისა მიმართ სარწმუნოებასა მას განუყოფელად ვქადაგებთ.
    16.     ერთ არს და იგივე: სული წმიდაჲ განუყოფს მადლითა მათ თითოეულსა, ვითარცა ჰნებავს, ხოლო იგი თავადი ჰგიეს განუყოფელად.
    17.     არა თუ სხუაჲ არს ნუგეშინისმცემელი და სხუაჲ სული წმიდაჲ, არამედ იგივე არს თავადი და თითოეულად სახელისდებითა მით სახელდებულ არს.
    18.     ცხოველ არს და მტკიცედ იტყჳს და შეწევნათა აჩუენებს და ღმრთისა მიერ ქრისტჱს ჴელითა ქმნულთა მათ ყოველთა პირმეტყუელთა – ანგელოზთა და კაცთა – განმწმედელ არს.
    19.     ხოლო ამისთჳს, რაჲთა არა თითოპირად სახელისდებითა მით სულისა წმიდისაჲთა ჰქონებდეთ ვინმე უმეცრებით, ვითარმედ თითოეულ არს სულები იგი და არა ერთ და იგივე სული წმიდაჲ, რომელი არს მხოლოჲ.
    20.     ამისთჳს წინაჲსწარ განგუაკრძალებს ჩუენ კათოლიკჱ ეკლესიაჲ და გუასწავებს მითხრობასა მას სარწმუნოებისასა, რაჲთა გრწმენეს მხოლოჲსა მიმართ სულისა წმიდისა, ნუგეშინისმცემელისა,
    21.     რომელი იტყოდა წინაწარმეტყუელთა მიერ, რაჲთა სცნა, ვითარმედ მრავალ არს სახელისდებაჲ, ხოლო ერთ არს მხოლოჲ სული წმიდაჲ, რომლისა-იგი სახელისდებანი, მრავლისაგანნი მცირედნი, აწ გითხრნე თქუენ:
    22.     რამეთუ ჰრქჳან „სულსა“, ვითარცა-ესე აწინდელმან საკითხავმან თქუა, ვითარმედ: „რომელსამე სულისა მისგან მიცემულ არს სიტყუაჲ სიბრძნისაჲ“.
    23.     და კუალად ჰრქჳან „სული ჭეშმარიტებისაჲ“, ვითარცა-იგი მაცხოვარი იტყჳს, ვითარმედ: ოდესმე „სული იგი ჭეშმარიტებაჲ“.
    24.     ჰრქჳან კუალად „ნუგეშინმცემელ“, ვითარცა-იგი თქუა: „უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინმცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა“.
    25.     ერთი და იგივე არს სული წმიდაჲ, და თითოეულითა მით სახელდებულ არს და ამათგან ჩანს სახელდებულად, და რამეთუ იგი არს სული წმიდაჲ და ნუგეშინისმცემელი, თქუმულ არს, ვითარმედ: „ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ“.
    26.     და რამეთუ იგივე არს ნუგეშინისმცემელი და სული ჭეშმარიტებისაჲ, თქუმული არს, ვითარმედ: „სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგცეს თქუენ, რაჲთა თქუენ თანა იყოს უკუნისამდე სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ“.
    27.     და მერმე იტყჳს: „რაჟამს მოვიდეს ნუგეშინისმცემელი იგი, რომელი მოგივლნო თქუენ მამისა ჩემისა მიერ – სული ჭეშმარიტებისაჲ“.
    28.     და კუალად ჰრქჳან „სული ღმრთისაჲ“, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „იხილა სული ღმრთისაჲ გარდამომავალი“, და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „რავდენნი იგი სულითა ღმრთისაჲთა იქცევიან, იგინი შვილნი ღმრთისანი არიან“.
    29.     და კუალად ჰრქჳან „სული მამაჲ“, ვითარცა იტყჳს მაცხოვარი, ვითარმედ: „არა თქუენ იყვნეთ მეტყუელნი, არამედ სული მამისა თქუენისაჲ, რომელი იტყოდა თქუენ თანა“.
    30.     მერმე პავლჱ იტყჳს: „ამისთჳს მოვიდრეკ მუჴლთა ჩემთა მამისა მიმართ“.
    31.     და ამისსა შემდგომად იტყჳს, ვითარმედ: „განმტკიცენით სულითა მისითა“.
    32.     და ჰრქჳან „სული ღმრთისაჲ“, ვითარცა-იგი პეტრე იტყჳს: „რაჲსათჳს შეითქუენით თქუენ განცდად სულისა უფლისასა?“
    33.     და კუალად ჰრქჳან „სული ღმრთისაჲ და ქრისტჱსი“, ვითარცა-იგი მისწერს პავლჱ, ვითარმედ: „თქუენ არა ხართ ჴორციელ, არამედ სულიერ, უკუეთუ სული ღმრთისაჲ დამკჳდრებულ არს თქუენ შორის, უკუეთუ ვინმე სული ქრისტჱსი არა აქუს, იგი არა არს მისი“.
    34.     და მერმე ჰრქჳან: „სული ძისა ღმრთისაჲ“, ვითარცა წერილ არს, რამეთუ: ხართ თქუენ შვილ, გამოავლინა ღმერთმან სული ძჱსა თჳსისაჲ და ჰრქჳან სული ქრისტჱსი, ვითარცა წერილ არს: „ვინაჲ, ანუ რომელსა ჟამსა ეუწყებოდა მათ სული იგი ქრისტჱსი“?
    35.     და კუალად იტყჳს: „ვედრებითა თქუენით და შეწევნითა სულისა ქრისტჱსითა“.
    36.     და ამას თანა სხუანიცა სახელისდებანი სულისა წმიდისანი ჰპოვნე: რამეთუ ჰრქჳან „სული სიწმიდისა“, ვითარცა წერილ არს: „სულითა მით სიწმიდისაჲთა“.
    37.     და კუალად ჰრქჳან „სული შვილებისაჲ“, ვითარცა პავლჱ იტყჳს, რამეთუ: „არა მიგიღებიეს თქუენ სული იგი კირთებისაჲ და კუალად გეშინოდის, არამედ მიგიღებიეს სული იგი შვილებისაჲ, რომლითა ვღაღადებთ აბბა, რომელ არს მამაო“.
    38.     და ჰრქჳან „სული გამოცხადებისაჲ“, ვითარცა წერილ არს: „მოგეცინ თქუენ უფალმან სული იგი გამოცხადებისაჲ“.
    39.     და ჰრქჳან „სული აღთქუმისაჲ“, ვითარცა-იგი მასვე წერილ არს: „რომლითა-იგი გრწმენა და აღიბეჭდენით სულითა მით წმიდითა აღთქუმისაჲთა“.
    40.     და სხჳთაცა მრავლითა სახითა ესევითარითა სახელდებულ არს, რამეთუ გასმიეს განცხადებულად პირველსა მას სწავლასა, ვითარმედ ფსალმუნთა შინა ოდესმე „სახიერად“ და ოდესმე „სულ ჴელმწიფებისა“ სახელ-ედების.
    41.     ხოლო ესაიამან „სული სიბრძნისაჲ“ და „გულისხმის-ყოფისაჲ“, „ზრახვისაჲ“ და „ძლიერებისაჲ“ და „შიშისა ღმრთისაჲ“ უწოდა.
    42.     რომელი-იგი ყოველთა მათგან, პირველთა და აწინდელთა თქუმულთა, წამებულ არს, თითოპირ არს იგი სახელისდებითა.
    43.     ხოლო ერთ არს და იგივე ჰგიეს სული წმიდაჲ, რომელი მტკიცჱ არს და მამასა და ძესა თანა არს.
    44.     არა თუ პირისაგან და ბაგეთა მამისა და ძისათა იტყუების, გინა სულად აღმოვალს და ჰაერად განქრდების, არამედ არსებამტკიცჱ, თჳთმეტყუელ და მოქმედგანმგებელ.
    45.     მოღუაწების და სიწმიდისმოქმედ განუყოფელისაჲ ჩას ხოლო და შემოქმედისაჲ და ერთარსებისაჲ მის მაცხოვნებელისა ჩუენდა მომართ მოღუაწებისაჲ მამისაგან და ძისა და სულისა წმიდისა, ვითარცა-იგი პირველ ვთქუთ.
    46.     რამეთუ მოჴსენებაჲ თქუენდა გულითად მნებავს მისიცა, ვითარცა აწინდელ თქუმულთაჲ, რაჲთა უწყოდით განცხადებულად,
    47.     ვითარმედ არა სხუაჲ შჯულსა შინა და წინაწარმეტყუელთა და სხუაჲ სახარებათა და მოციქულთა, არამედ ერთი არს და იგივე თავადი სული წმიდაჲ, რომელი ძუელსა და ახალსა შჯულსა შინა იტყოდა წიგნითა.
    48.     ესე იგი სული წმიდაჲ არს, რომელი მოვიდა წმიდასა მას ზედა ქალწულსა მარიამს, რამეთუ ქრისტჱ მხოლოდშობილი იყო, „ძალი იგი მაღლისაჲ ჰფარვიდა მას“, და სული წმიდაჲ მოვიდა მის ზედა და განწმიდა იგი, რაჲთა შემძლებელ იქმნეს დატევნად მისსა, რომლისაგან არს ყოველი.
    49.     არა მიჴმან მრავალნი სიტყუანი, რაჲთა სცნა, რამეთუ შეუგინებელად უჴრწნელ არს შობაჲ იგი, ვითარცა-იგი გისწავიეს.
    50.     გაბრიელ არს, რომელმან ჰრქუა მას, ვითარმედ: მე ვარ ქადაგი შობადისაჲ მის, არა თუ შემწე: დაღათუ ანგელოზთმთავარ ვარ -,
    51.     არამედ ვიცი წესი ჩემი, ხოლო სიხარულსა ამას გახარებ შენ: არამედ ვითარ-იგი შვე, არა ჩემისა მადლისაგან არს, „სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ“.
    52.     ამისთჳს შობილსა მას შენგან წმიდასა ძე ღმრთისა ერქუას.
    53.     ესევე სული წმიდაჲ შეეწია ელისაბედს: არა ხოლო ქალწულნი იცნის, არამედ იცნის ქორწინებულნიცა, უკუეთუ სჯულიერად იყო ქორწილი იგი.
    54.     „და აღივსო სულითა წმიდითა ელისაბედ, წინაწარმეტყუელებდა და იტყოდა კეთილი იგი მჴევალი უფლისათჳს: და ვინაჲ ესე ჩემდა?
    55.     რამეთუ მოვიდეს ჩემდა დედაჲ უფლისა ჩემისაჲ“.
    56.     ჰნატრიდა თავსა თჳსსა ელისაბედ.
    57.     ამითვე სულითა წმიდითა აღივსო ზაქარია, იოვანეს მამაჲ, წინაწარმეტყუელებდა: ესოდენისა კეთილისა მომატყჳებელი არს მხოლოდშობილი და წინამორბედი იგი ნათლისმცემელი იოვანე.
    58.     ამისვე სულისაგან განძლიერდა სჳმეონ მართალი, მითვე სულითა უწყებულ იქმნა, არა ხედვიდა სიკუდილსა, ვიდრემდის იხილოს ცხებული უფლისაჲ, და შეიწყნარა იგი მკლავთა თჳსთა ზედა და მისთჳს განცხადებულად წამებდა.
    59.     და იოვანე სულითა წმიდითა აღივსო ვიდრე საშოსა დედისასა იყო, მის მიერვე წმიდა იქმნა, რაჲთა ნათელ-სცეს უფალსა.
    60.     არა იგი მისცემდა სულსა, არამედ მომცემელსა მას სულისასა ახარებდა.
    61.     რამეთუ იტყჳს: „თჳთ მე ნათელ-გცემ თქუენ წყლითა სინანულად, ხოლო რომელი-იგი შემდგომად ჩემსა მოვალს, მან ნათელ-გცეს თქუენ სულითა და ცეცხლითა“.
    62.     ცეცხლითა, რაჲ-სა-მე?
    63.     რამეთუ ენითა ცეცხლისაჲთა ყოფად იყო მოსლვაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ, რომლისათჳს სიხაროლით იტყჳს უფალი: „მოვიდა მიფენად ცეცხლისა ქუეყანასა ზედა“, და რაჲ მნებავს? რაჲთა აწვე აღატყდეს.
    64.     ესე სული გარდამოჴდა ნათლისცემასა უფლისასა, რაჲთა არა დაეფაროს ნათელღებულისა მის პატივი, ვითარცა-იგი იოვანე იტყჳს,
    65.     ვითარმედ „რომელმან-იგი მომავლინა მე ნათლისცემად წყლითა, მრქუა მე, რომელსა ზედა იხილო სული გარდამომავალი, დადგრომილი მას ზედა, იგი არს, რომელმან ნათელ-გცეს სულითა წმიდითა“.
    66.     არამედ იხილე, ვითარ-იგი იტყჳს სახარებაჲ: „განეხუნეს ცანი“, განეხუნეს პატივისა მისთჳს გარდამომავალისა.
    67.     და იტყჳს: „აჰა ესერა განეხუნეს და იხილა სული ღმრთისაჲ, გარდამომავალი ვითარცა ტრედი“ და მომავალი მის ზედა ნეფსუთ არს, ჩანს ხოლო გარდამოსლვაჲ იგი.
    68.     რამეთუ ჯერ-იყო, ვითარ-იგი გამო-ვიეთმე-თქუეს, პირველი იგი ნაყოფი სულისა წმიდისაჲ ნათლისმღებელთამდე, რაჲთა ცნობასა მას მაცხოვრისასა მიეცეს, რომელმან-იგი ესევითარი მოსცა მადლი.
    69.     და გარდამოჴდა სახე ტრედისა, რამეთუ თქუეს ვიეთმე წმიდისაჲ მის და უმანკოჲსაჲ მის და შობითა მათთჳს შვილთა და ცოდვათა მოტევებულთა მათ ლოცვათა შეწევნითა, ვითარცა-იგი იგავად პირველ თქმულ არს ამისთჳს, რომელ ქრისტემან თუალითა ხილულად ესრჱთ გამოაჩინა.
    70.     რამეთუ ქებათასა შინა სიძისა მისთჳს ღაღადებს და იტყჳს: „თუალნი შენნი, ვითარცა ტრედისანი ზედა სავსებასა წყალთასა“.
    71.     ამისი სახჱ აქუნდა ზოგს -რომელსამე ზედა, ნოვესა ზჱ ტრედსა მას, ვითარ-იგი მათსა ზე ძელითა და წყლითა იყო მათა ცხორება, და კაცთა ახლად შესაქმისა დასაბამ.
    72.     და „ტრედმან მან მიაქცია მუნვე მიმწოხრად, და აქუნდა ფორცელი ზეთისხილისაჲ“.
    73.     ესრეთ თქუან სულისა წმიდისაჲ, რამეთუ გარდამოჴდა ჭეშმარიტსა მას ზედა ნოვესა, მეორედ შესაქმისა მის დამბადებელსა, მრავალსახეთა მათ თესლთა გონებასა ერთბამად შეკრბად,
    74.     რომელთა-იგი სულად სახჱ აქუნდა მრავალფერთა მათ მჴეცთა, კიდობანსა მას შინა მყოფთა, რომლისაგან მსგავსად მოსლვისა მის მისისა საცნაურნი იგი მგელნი ძოვენ კრავთა თანა.
    75.     რომელნი-იგი ეკლესიასა შინა არიან, ჴბონი და ზუარაკნი და ლომნი, ერთბამად მძოვარნი, ვითარცა-იგი დღენდელად დღედმდე ხედავთ მთავართა მათ სოფლისათა, რომელნი-იგი მღდელთაგან იწოდებიან და ისწავლებიან ეკლესიასა შინა.
    76.     აწ უკუე გარდამოჴდა საცნაური ტრედი ჟამსა მას ნათლისღებისასა, რაჲთა აჩუენოს, ვითარმედ ესე არს, რომელი-იგი ძელითა ჯუარისაჲთა აცხოვნებს მორწმუნეთა, რომელთა-იგი ეგულებოდა მიმწუხრად სიკუდილითა მომადლებად ცხორებისა.
    77.     და ამისთჳს ესრჱ სხუადცასა თქუმულ არს თავადისა მაცხოვრისაჲ, აწცა სასმენელ არს სიტყუათაჲ მათ სულისა წმიდისათჳს, რამეთუ იტყჳს: „არა თუ ვინმე იშვეს წყლისაგან და სულისა, ვერ შევიდეს იგი სასუფეველსა ღმრთისასა“.
    78.     და რამეთუ მამისა მიერ არს მადლი იგი, ვითარცა-იგი იტყჳს: „რავდენ უფროჲს მამამან მოსცეს ზეცით სული წმიდაჲ, რომელნი სთხოვენ მას“ და, რამეთუ ღმრთისა ჯერ-არს თაყუანისცემაჲ, იტყჳს,
    79.     ვითარმედ: „მოვალს ჟამი და აწვე არს ოდეს-იგი ჭეშმარიტნი თაყუანისმცემელნი თაყუანის-სცემდენ მამასა სულითა ჭეშმარიტებისაჲთა.
    80.     და მამაჲცა ეგევითართა ეძიებს თაყუანისმცემელთა მისთა.
    81.     სულ არს ღმერთი, თაყუანისმცემელთა მისთა სულითა ჭეშმარიტებისაჲთა უღირს თაყუანისცემაჲ“.
    82.     და კუალად იტყჳს: „უკუეთუ მე სულითა ღმრთისაჲთა განვასხამ ეშმაკთა“.
    83.     და შემდგომად მეყსეულად იტყჳს: „ხოლო ვითარმედ გეტყჳ თქუენ, ყოველივე გმობაჲ და ყოველი ცოდვაჲ მიეტეოს კაცსა, ხოლო სულისა წმიდისა გმობაჲ არა მიეტეოს“.
    84.     და „უკუეთუ ვინ თქუას სიტყუაჲ ბოროტი ძისათჳს კაცისაჲსა, მიეტეოს მას.
    85.     და რომელმან თქუას სიტყუა სულისა წმიდისაჲ, არა მიეტეოს მას არცა ამას სფელსა, არაცა მერმესა მას“.
    86.     და მერმე იტყჳს: „მე ვილოცვიდე მამისა ჩემისა და სხუაჲ ნუგეშინიმცემელი მოგცეს თქუენ, რაჲთა იყოს თქუენ თანა უკუნისამდე სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ,
    87.     რომელი სოფელსა ვერ ჴელ-ეწიფების მოღებად, რამეთუ არა ჰხედავს მას, არცა იცის იგი, რამეთუ თქუენ თანა დადგრომილ არს და თქუენ თანა იყოს იგი“.
    88.     და კუალად იტყჳს: „ამას გეტყოდე თქუენ, რამეთუ თქუენ თანა ვიყავ.
    89.     ხოლო ნუგეშინისმცემელი სული წმიდაჲ, რომელი მოგივლინოს მამამან ჩემმან სახელითა ჩემითა, მან გასწაოს თქუენ ყოველი და მოგაჴსენოს თქუენ ყოველი, რავდენი გარქუა თქუენ“.
    90.     და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „რაჟამს მოვიდეს ნუგეშინისმცემელი იგი, რომელი მე მოგივლინო თქუენ მამისა ჩემისა მიერ, სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, რომელი მამისა ჩემისაგან გამოვალს, იგი წამებს ჩემთჳს“.
    91.     და მერმე იტყჳს: „უკუეთუ მე არა წარვიდე, ნუგეშინისმცემელი იგი არა მოვიდეს თქუენდა;
    92.     უკუეთუ მე წარვიდე, მოვავლინო იგი თქუენდა.
    93.     მოვიდეს და ამხილოს სოფელსა ცოდვისათჳს და სიმართლისათჳს და სარჩელისათჳს“, და ვითარცა-იგი შემდგომად წერილ არს.
    94.     და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: „მრავალ მაქუს მე სიტყუად თქუენდა, არამედ ვერღარა ძალ-გიც ტჳრთვად აწ.
    95.     ხოლო ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გითხრას თქუენ ყოველი ჭეშმარიტი.
    96.     არა თავის ნებით იტყოდის, არამედ რავდენი ესმეს, იტყოდის და მომავალი იგი გითხრას თქუენ.
    97.     მან მე მადიდოს, რამეთუ ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ: ყოველივე, რომელი აქუს მამასა, ჩემი არს.
    98.     ამისთჳს გრქუა თქუენ, ვითარმედ ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ“: აწ თჳთ მხოლოდშობილისა სიტყუანი აღმოიკითხენ შენ, რაჲთა ერჩდე შენ კაცობრივთა სიტყუათა.
    99.     ამის სულისა წმიდისა ზიარებასა მიანიჭებდა მოციქულთა.
    100.     რამეთუ წერილ არს, და ვითარცა ესე თქუა: „შთაჰბერა მათ და ჰრქუა: მიიღეთ სული წმიდაჲ.
    101.     უკუეთუ ვიეთნიმე მიუტევენით ცოდვანი, მიეტევნენ მათ, უკუეთუ ვიეთნიმე შეიპყრნეთ, შეპყრობილ იყნენ“.
    102.     ესე მეოთხჱ შთაბერვაჲ არს, რამეთუ პირველი იგი განქარდა ნეფსით ცოდვითა მით, რაჲთა აღესროლოს: აღმოვიდა შთამბერველი პირისა შენისაჲ და განმარინებელი ჭირისა შენისაგან.
    103.     ხოლო მო-იგი-ვინაჲ-ვიდა, არამედ ჯოჯოხეთით, რამეთუ ეგრჱთ გუთხრობს ჩუენ სახარებაჲ, ვითარმედ შემდგომად აღდგომისა შთაბერა მოციქულთა სული.
    104.     არამედ მისცემს აწცა მადლსა, ხოლო უხუესადრე და უფროჲს მათდა მიმართ იტყჳს, ვითარმედ: განმზადებულ ვარ მიცემად თქუენდა აწცა, არამედ წმიდაჲ იგი ვერღარა დაიტიოთ.
    105.     აწ მი-ღა-იღეთ მადლი ესე, რავდენ დაიტიოთ, არამედ უფროჲსსა მოელოდეთ.
    106.     „თქუენ დასხედით ქალაქსა შინა, ვიდრემდის შეიმოსოთ ძალი მაღლით გამო“.
    107.     აწ მიიღეთ ზოგსა-რაჲმე, რომელი-იგი მიიღეს, ხოლო რომელმან შეიმოსის სამოსელი, ყოვლით კერძოვე მოიცვის და თქჳს: ნუ გეშინინ ჭურისა და ისრისა ეშმაკისა,
    108.     რამეთუ შეგემოსოს თქუენ ძალი სულისა წმიდისაჲ, ხოლო შენ გეჴსენენ აწინდელთა მათ თქუმულთა, რამეთუ სული არა განიყოფის, არამედ მისმიერი იგი მადლი.
    109.     აწ უკუე ამაღლდა იესუ ზეცად და აღთქუმაჲ იგი აღასროლა, რამეთუ ჰრქუა მათ: „მე ვჰლოცვიდე მამასა ჩემსა და სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგცეს თქუენ“.
    110.     მოციქულნი სხდეს და ელოდეს მოსლვასა სულისა წმიდისასა და აღსროლებასა დღისა მის ერგასისთასა ქალაქსა მას იერუსალჱმსა, რამეთუ ჩუენი არს ესეცა პატივი, რომელსა ვიტყჳთ, არა თუ სხუათა ადგილთა კეთილთა, არამედ ჩუენ შორის მომადლებულთა.
    111.     და მეერგასესა მას დღესა სხდეს მოციქულნი და გარდამოჴდა ზეცით ნუგეშინისმცემელი იგი, ზღუდე სიმტკიცისაჲ და წმიდამყოფელ ეკლესიათაჲ და მოღუაწე იგი სულთა, შემწჱ ჭირვეულთა, განმანათლებელი შეცთომილთა, გჳრგჳნის მომცემელი იგი მოღუაწეთაჲ.
    112.     გარდამოჴდა, რაჲთა შეჰმოსოს ძალი და ნათელ-სცეს მოციქულთა, რამეთუ იტყჳს უფალი, ვითარმედ: „თქუენ ნათელ-იღოთ სულითა წმიდითა არა თუ შემდგომად მრავალთა მათ დღეთა“, არა ზოგს-რაჲმე არს მადლი ესე, არამედ სული არს ძლიერებაჲ.
    113.     ვითარცა-იგი რომელი შთაჴდის წყალსა და ყოვლით კერძოვე მოიცვის წყალმან, რომელი-იგი იბანებინ, ეგრეცა სულისა მისგან ნათელ-იღეს მათ სრულიად, არამედ წყალმან მან გარეშე ოდენ განბანის, ხოლო სულმან წმიდამან სულსა ნათელ-სცის უნაკლოლოდ.
    114.     და რაჲსა გიკჳრს?
    115.     ისმინე სახედ იგავი ესე ჴორციელი: მცირე არს სიტყუაჲ იგი, შეურაცხ, ხოლო სარგებელ არს წრფელთა მათთჳს.
    116.     უკუეთუ ცეცხლი იგი სიზრქჱსა მას რკინისასა შეჴდის შინაგან და ყოვლად იქმნის იგი ცეცხლ, და ცივი იგი იქმნის მჴორვალე და შავი იქმნას ბრწყინვალე.
    117.     უკუეთუ ცეცხლი იგი ჴორციელი რკინასა მას შევიდეს და ესრეთ სრულიად ბრწყინვალე ქმნის, შენ რასა გიკურს, ვითარმედ სული წმიდაჲ შევიდეს შინაგანსა სულსა მას?
    118.     ხოლო რაჲთა ესოდენისა მის მის მადლისა მომავლისაჲ არა უცნაურ იყოს სიმდიდრე, საყჳრი ზეცისაჲ ოხრიდა, რამეთუ იყო მეყსეუდ ზეცით ოხრაჲ, ვითარცა მოწევნაჲ ქარისა ძლიერისაჲ, და აუწყებდა მოსლვასა მას, რაჲთა თუალითა იხილონ ენები იგი ცეცხლისაჲ და ყურთა ესმეს ოხრაჲ იგი.
    119.     და აღივსო ყოვლად სახლი იგი, სადა სხდეს.
    120.     ემბაზ იქმნა ცნობადისა მის წყლისა სახლი იგი, მოწაფენი იგი შინაგან სხდეს და სახლი იგი ყოვლად აღივსო.
    121.     აწ უკუე ნათ-იღეს უნაკლულოდ მსგავსად აღთქმისა მის.
    122.     შეიმოსნეს მოციქულნი სულითა და ჴორცითა სამოსლითა საღმრთოჲთა.
    123.     „და ეჩონეს მათ განყოფილნი ენათანი, ვითარცა ცეცხლისანი, და დაადგრა თითუეულსა მათსა ზედა და აღივსნეს ყოველნი სულითა წმიდითა“.
    124.     ცეცხლისა ენათა მიიღებდეს არა შემწველისასა, არამედ მაცხონებელისა მის ცეცხლისასა, რომელმან ეკალი ცოდისაჲ შეწჳს და სული ბრწყინველე ქმნის, რომელი-იგი აწცა ესევე მოსლვად არს თქუენ ზედა.
    125.     და ეკლოვანი იგი ცოდვაჲ მოგისპოს და განლიოს, ხოლო სულისა თქუენისა მონაგები პატიოსანი განანათლოს და მოგცეს თქუენ ნიჭი,
    126.     რამეთუ მისცა მაშინცა მოციქულთა, სახედ ენათა ცეცხლისათა დაადგრებოდა მათ ზედა, რაჲთა ახალნი შარავანდნი დაიდგნენ მათ სულიერნი – ცეცხლისა ენანი იგი თავთა მათთა.
    127.     პირველ მოტყინარე იგი მახული აყენებდა სამოთხედ შესლვასა და ცხორებისა ცეცხლისა ენათა.
    128.     კუალად უკუ-მოაგო მადლი იგი.
    129.     „და იწყეს მათ სიტყუად უცხოთა ენათა, ვითარცა სული იგი მისცემდა მათ სიტყოად“: გალილეველ იყნეს პეტრე და ადრია, სპარსონ და არშაკებრ იტყოდეს, იოვანნე და სხონი იგი მოციქულნი ყოველსა ენასა ეტყოდეს წარმართთა მათ.
    130.     არა ხოლო აწღა იწყო უცხოთა სიმრავლჱმან მოსლვად აქა, არამედ მაშინდითგან.
    131.     ვინ პოოს ესევითარი მოძღუარი, რომელმან ესრეთ მეყსეულად ასწავა.
    132.     ესოდენთა წელთა მგნობრებით და მანქანებითა ისწავენ ენაჲ ბერძლ სიტყუაჲ კაცთაჲ და არცაღა ესრეთ ყოველთავე კეთილად.
    133.     დაღათუ ჯდა, გულკეთილად იტყჳნ, არამედ ლიტონად მწიგნობარი, ვინ უწყის, არა ეგოდენ.
    134.     და რომელმან მწიგნობრობაჲ იგი იცის, სიბრძნისმოყუარებაჲ იგი არა იცის.
    135.     ხოლო სულმან წმიდამან ყოველივე ერთბამად ასწავის, მრავალი ენაჲ, რავდენმცა მათ ყოველსა ჟამსა ისწავეს, ესე არს ჭეშმარიტად სიბრძნე მრავალი.
    136.     ესე არს საღმრთოჲ, რომელი შეტყუებაჲ შეატყუა მას, რომელნი-იგი მრავალთა ჟამთა უსწავლელ იყუნეს და მეყსეულად თუთეულთა მათ და მრავალფერთა ენათა სიტყჳს მიცემად.
    137.     და იყო შეკრებაჲ სიმრავლისაჲ მის, რომელთა-იგი ესმოდა, მის წილ, რომელ-იგი ბაბილონს გოდლისა მას საქმესა იყო პირველად ბოროტი.
    138.     რამეთუ შერევასა მას ენათასა მაშინ განყოფანი იყონეს გონებათანი, ღმრთისა წინააღდგომილ იყნეს ზრახვანი იგი, ხოლო აქა კუალადგებაჲ, რამეთუ ღმრთისმსახორებისათჳს არს მოწოდებაჲ ესე.
    139.     რომლისა მიერცა განვრდომაჲ იქმნა, მის მირცა – კუალად შესლვაჲ.
    140.     ხოლო უკურდა და იტყოდეს: „ვითარ მესმის ჩუენ სიტყოჲ ესე მათი?“.
    141.     არაჲ საკურველ არს, უკუეთუ თქუენ არა იცით, რამეთუ ნიკოდემოზცა ვერ ცნა სულისა მის წმიდისა მოსლვაჲ და მას ჰრქუა, ვითარმედ: „სულსა ვიდრეცა ჰნებავნ, ქრინ, და ჴმაჲ მისი გესმის და არა უწყი, ვინაჲ მოვალს და ვიდრე ვალს“.
    142.     აწ უკუე რაჟამს ღმრთისა ჴმაჲ მესმის და არა ვიცი, ვინაჲ მოვალს, ხოლო მისი იგი სიმტკიცე ვითარ-მე შეუძლო მითხრობად?
    143.     „ხოლო იგინი ეკიცხევდეს მათ და ეტყოდეს, ვითარმედ: ტკბილით განსავსე არიან ესენი“.
    144.     ჭეშმარიტსა ღათუ იტყჳან, არამედ სიკიცხევითვე.
    145.     რამეთუ ახალ იყო ნანდულვე ღჳნოჲ იგი და ახლისა შჯულისა მადლი.
    146.     არამედ ახალი ესე ღჳნოჲ ცნობადისა მის იყო ვენაჴისაჲ, რომელმან იგი მრავალგზის ნაყოფი გამოიღო წინაწარმეტყუელთა თანა და ახალსა შჯულსა აღმოსცენდა, ვითარცა ვენაჴი ესე საჭმელი მარადის იგივე ვენაჴი არნ, არამედ ჟამად-ჟამად ნაყოფი მოიღის, ეგრევე სულმან წმიდამან.
    147.     ჰგიეს თავადი იგი, ვითარცა არს, და მრავალგზის წინაწარმეტყუელთა თანა იქმოდა, ხოლო აწ ახალი რაჲმე საკურველი აჩუენა, მიიწია მამათაცა მადლი ესე ხოლო აქა.
    148.     გარდამრედ მონ მიიღეს სულისაგან წმიდისა, ხოლო აქა ყოვლად და სრულიად ნათელ-იღეს.
    149.     და რამეთუ პეტრეს, რომელსა აქუნდა სული წმიდაჲ და უწყოდა, რომელი-იგი აქუს, იტყჳს: „კაცნო ისრაიტელნო, რომელნი-იგი წინაწარმეტყუელებასა იელისსა მიუთხრობთ, ხოლო არა იცით წერილი იგი.
    150.     არა ვითარ-იგი თქუენ ჰგონებთ, ვითარმედ: ამათ სთრავს, რამეთუ გუთრავს ჩუენ“, არა ვითარ-ეგე თქუენ გულსა მოგიჴდა, არამედ ვითარცა წერილ არს: „დაითრვნენ იგინი სიპოხითა სახლისა შენისაჲთა და მდინარე საშუებლისა შენისა ასჳა მათ“.
    151.     სთროდა მათ მთრვალობითა მით ფრთხილითა, რომელმან-იგი მოაკდინნის ცოდვანი და გულნი განაცხოველნის.
    152.     მთრვალობაჲ, რომელი მტერი არს ჴორციელისაჲ მის: მთრვალობამან ჴორციელმან მეცნიერებაჲ დავიწყის, ხოლო ამან მთრვალობამან, რომელღა-იგი არა იცინ, მისი ცნობაჲ მოანიჭის;
    153.     სთრავს, რამეთუ სოეს ცნობადისაჲ მის ვენაჴისა.
    154.     რომელმან-იგი თქუა: „მე ვარ ვენაჴი და თქუენ რტონი“.
    155.     უკუეთუ არა გრწამს ჩემი, ჟამისაგან ცან თქუმული ესე, რამეთუ ჟამი მესამე არს დღისაჲ მის, რომელი-იგი სამ ჟამ ჯუარს-ეცუა, ვითარცა მარკოზ იტყჳს.
    156.     აწცა მანვე სამ ჟამს გარდამოავლინა მადლი ესე.
    157.     არა თუ სხუაჲ მადლი არს მისი და სხუაჲ ამისი, არამედ რომელი-იგი მაშინ ჯუარს-ეცუა და აღასროლა, რომელი-იგი აღუთქუა.
    158.     უკუეთო გინებს შეწყნარებაჲ, წამებაცა ისმინეთ, ვითარმედ ესე არს თქუმული იგი იოელის მიერ წინაწარმეტყუელისა: „და იყოს ამის შემდგომად, იტყჳს უფალი ღმერთი, მივჰფინო სულისა ჩემისაგან“.
    159.     ხოლო მიფენაჲ ესე ეგრჱ მდიდრად აჩუენა, მიფენაჲ იგი მადლისა მის, ვითარცა-იგი იტყჳს, ვითარმედ: „არა თუ ზოგს-რაჲმე მოსცა ღმერთმან სული, რამეთუ მამასა უყუარს ძე და ყოველივე მოსცა ჴელთა მისთა“.
    160.     მოსცა მას ჴელმწიფებაჲ მადლისაჲ მის სულისა წმიდისაჲ მინიჭებად, ვისცა უნდეს.
    161.     „მივჰფინო სულისაგან ჩემისა ყოველსა ზედა ჴორციელსა და წინაწარმეტყუელებდენ ძჱნი თქუენი და ასულნი თქუენნი“.
    162.     და ვითარცა-იგი შემდგომად იტყჳს და მერმე თქჳს, ვითარმედ: „მონათა ჩემთა ზედა და მჴევალთა ჩემთა ზედა მათ დღეთა შინა მივჰფინო სულისაგან ჩემისა და წინაწარმეტყუელებდენ“.
    163.     რამეთუ სული წმიდაჲ თუალუხუავ არს და არა ეძიებს აზნაურებასა, არამედ სულისა მოშიშებასა.
    164.     ნუცა მდიდარნი განლაღნებიედ, ნუცა გლახაკნი დამდაბლებიედ, გარნა თავი თჳსი განიმზადენ კაცად-კაცადმან შეწყნარებად ზეცისა მის მადლისა.
    165.     მრავალ სიტყუა ითქუნეს დღეს და დაბურეს მსმენელნი.
    166.     არამედ უმრავლეს არიან, რომელნი დაუტევენით, ჴამს ჭეშმარიტად სხუაჲღა სამი ჟამი და უფროჲსი სწავლაჲ სულისა წმიდისა მოძღურებისათჳს.
    167.     ხოლო შენდობაჲ იყავნ ჩუენდა ორკერძოვჱ.
    168.     რამეთუ წმიდაჲ იგი დღესასწაული აღვსებისაჲ მოიწევის და განვაგრძლეთ ჩუენ სიტყუა ესე,
    169.     რავდენ მიჴმდეს წამებანი ახლისაგან სჯულისა შოვაწარმოღებად, ვერ ვსწუედ, და-ღა-გჳრჩა ჩუენ ფრიად საქმისაგან მოციქულთაჲსა, რომელსა შინა სულისა მადლნი შეეწეოდეს პეტრეს და ყოველთა ერთბამად მოციქულთა.
    170.     დაღგჳშთა ფრიად კათოლიკეთაგან და პავლესგან, ათორმეტთაგან სამოციქულოთა, რომელთაგანნი მცირედნი, ვითარცა დიდისაგან მდინარისა, მოჴსენებულად შუვა-წარმოვიღოთ,
    171.     რამეთუ ძალითა სულისა წმიდისათა და ნებითა ძისაჲთა დადგა პეტრე ათორმეტთა მათ თანა და აღიმაღლა ჴმაჲ თჳსი, მსგავსად თქუმულისა მის: „აღიმაღლე ძლიერად ჴმაჲ შენი მახარებელმან იერუსალჱმისამან“ და „ცნობადითა მით სათრომელითა სიტყჳსაჲთა სამ ათასნი სულნი მონადირნა“.
    172.     ესოდენ შეეწიოდა ყოველთა ერთბამად მოციქულთა მადლი, ვითარმედ თჳთცა მათ ჰურიათა, რომელთა ქრისტჱ ჯუარს-აცუეს, ესოდენთა ჰრწმენა და სახელითა ქრისტჱსითა ნათელ-იღეს და „შეკრძალოთ იყვნეს“ მოძღურებასა მოციქულთასა და ლოცვასა.
    173.     მერმე კუალად მითვე ძალითა სულისა წმიდისაჲთა „პეტრე და იოვანე აღვიდოდეს ტაძარსა მას, ჟამსა მას ლოცვისასა, ცხრა ჟამს ოდენ, რომელი-იგი ბჭეთა მათ ტაძრისათა შუენიერთა ჯდა მკელობელი დედის მოცლითგან“,
    174.     რომელი ორმეოც წლის იყო, სახელითა იესუ ქრისტჱსითა განკურნეს, რაჲთა აღესროლოს სიტყჳჲ იგი, ვითარმედ: „მაშინ ხლდებოდიან მკელობელნი, ვითარცა ირემნი“.
    175.     და სულიერითა მით სათრომელითა მოძღურებისაჲთა ერთბამად ხუთასნი იგი მორწმონენი მონადირნეს.
    176.     და შეცთომილთა მათ მთავართა ერისათა და მღდელთმოძღუარათა ამხილეს არა თჳსითა სიბრძნითა, რამეთუ უწიგნონი და უცებნი იყჳნეს, არამედ სულისა წმიდისა შეწევნითა.
    177.     რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: „აღივსო მაშინ პეტრე სულითა წმიდითა და ჰრქუა მათ“.
    178.     და ესოდენი მადლი სულისა წმიდისაჲ ათორმეტთა მიერ მოციქულთა მორწმონეთა მათ შორის შეწევნისა ჰყოფდა, ვითარცა გული და გონებაჲ მათი ერთ და ზუგად აქუნდა.
    179.     ნაყოფთა მათთა საზრდელი და აგარაკის მპყრობელთა მათ სასყიდელი იგი მონაგებთა მათთაჲ მოაქუნდა და შიშით დასდებდეს ფეჴთა თანა მოციქულთასა და არავის ნაკლოლევან იყო მათ შორის.
    180.     და ანანია და შაფირა, რომელნი ეცრუვნეს სულსა წმიდასა, შემსგავსებული სარჩელი მიიღეს შურისგებისაჲ.
    181.     „ჴელითა მოციქულთაჲთა იქმნებოდა სასწაულები და ნიშები ერსა შორის“ და საშინელ ჩნდეს იგინი.
    182.     და რამეთუ იყვნესღა იგინი მშჳდ, „სხუამან ვერ იკადრის ჴელისა შეხებად მათა, არამედ ადიდებდა მათ ერი იგი“ და შეეძინებოდა სიმრავლჱ იგი მორწმუნეთაჲ უფალსა.
    183.     მამანი და დედანი აღავსებდეს უბნებსა ცხედრებითა და საკაცებითა სნეულთაჲთა, „რაჲთა მოსლვასა მას პეტრჱსსა აჩრდილი ოდენ ვინ მიადგეს მათგანსა.
    184.     და შეკრბებოდა სიმრავლჱ იგი გარემო ქალაქებისაჲ წმიდასა მას ქალაქსა იერუსალჱმსა, მოაქუნდა სნეულები, რომელნი შეპყრობილ იყვნეს სულთაგან არაწმიდათა, და ყოველნივე განიკურნებოდეს“ ძალითა მით სულისა წმიდისაჲთა.
    185.     მერმე კუალად ათორმეტნი მოციქულნი ქადაგებისათჳს ქრისტჱსისა მღდელთმოძღუართაგან საპყრობილედ მიეცნეს და ანგელოზისაგან საკჳრველად გამოვიდეს საპყრობილისაგან და ტაძრისა მისგან სარჩელად მოიყვანეს მღდელთმოძღუართა წინაშე.
    186.     მოციქულთა თუალუხილველად იწყეს მხილებად და სიტყჳად მათდა მიმართ, ქრისტჱსთჳს წამებაჲ იგი და იტყოდეს,
    187.     ვითარმედ: „სული წმიდაჲ მოსცა ღმერთმან მოშიშთა მისთა“, და „იტანჯნეს იგინი, და წარვდეს იგინი სიხაროლით“, და „არა დასცხრებოდეს მოძღურებითა და სახარებითა იესუ ქრისტჱსითა“.
    188.     არა ხოლო ათურმეტთა მოციქულთა შეეწეოდეს მადლი იგი სულისა წმიდისაჲ, არამედ პირმშოთაცა მათ შვილთა ეკლჱსისათა, რომელი-იგი ოდესმე ბერწ იყო.
    189.     შჳდათა მათ დიაკონთა ვიტყჳ, რამეთუ ესენი გამოიჩინეს, „სავსენი სულითა წმიდითა და სიბრძნითა“.
    190.     რომელთაგანი იყო სახელის მსგავსი სტეფანე, პირველი იგი ნაყოფი მარტჳლთაჲ, „კაცი სარწმუნოებითა და სულითა წმიდათა“ „ჰყოფდა სასწაულებსა და ნიშებსა ერსა შორის“.
    191.     იღუწიდა სიტყჳსმგებელთა მისთა მიმართ.
    192.     „და ვერ იძლო წინადადგომად მისა სიბრძნითა მით და სულითა, რომლითა იტყოდა“.
    193.     და სარჩელად რაჲ მიიყვანეს, ცილსა შესწამებდეს, ანგელოზებრი გამოჰკრთებოდა ბრწყინვალებაჲ.
    194.     აღიხილნეს თუალნი მათნი „და იხილეს ყოველთა, რომელნი სხდეს შესაკრებელსა მას.
    195.     და იყო პირი მისი, ვითარცა პირი ანგელოზისაჲ“.
    196.     და გონიერთა მით სიტყჳსგებითა მისითა ქედფიცხელთა მათ და წინადაუცუეთელთა გულითა და სასმენელითა ჰურიათა ამხილა, რომელნი მის სულსა წინა-აღუდგებიან.
    197.     ჰხედვიდა ცათა განხუმულთა და იხილა ძჱ კაცისაჲ მარჯუენით ღმრთისა მდგომარჱ, ხოლო რომელი-იგი იხილა, არა თჳსითა ძალითა იხილა,
    198.     არამედ ვითარცა-იგი წიგნი იტყჳს: „სავსე იყო იგი სულითა წმიდითა, აღიხილნა თუალნი ზეცად და იხილა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და იესუ მდგომარე მარჯუენით ღმრთისა“.
    199.     ამისვე სულისა წმიდისა ძალით ფილიპე სახელითა ქრისტჱსითა ქალაქსა მას სამარიაჲსასა განასხმიდა არაწმიდათა სულთა, ღაღადებდეს ჴმითა დიდითა, განვიდოდეს.
    200.     განრღუეულთა და მკელობელთა განჰკურნებდა, დიდძალსა მორწმონეთა სიმრავლესა ქრისტესა წარუდგინებდა, რომელთათჳს მივიდეს პეტრე და იოვანე და ლოცვითა და ჴელის დადებითა მისცემდეს სულისა წმიდისა ზიარებასა,
    201.     რომლისაგან სჳმონ ხოლო მოგჳ უცხო იქმნა სამართლად, და მერმე კუალად ანგელოზისაგან იწოდა გზასა ზედა ღმრთისმოშიშისა მისთჳს ჰინდოჲსა საჭურისასა და მასვე ჟამსა განცხადებულად სულისაგან წმიდისა ესმა: „მივედ და შეუდეგ ეტლსა“.
    202.     ხოლო მან ასწავა ჰინდოსა მას და ნათელ-სცა, ჰინდოეთა ქრისტჱსა ქადაგებად წარავლინნა, ვითარცა-იგი წერილ არს: „ჰინდოეთა ისწრაფონ ჴელისა მიცემად ღმრთისა“.
    203.     მერმე აღიტაცა იგი ანგელოზისა მისგან და ქალაქსა მას მიმოვიდოდა და ქადაგებდა ქრისტჱსა.
    204.     მითვე სულითა წმიდითა სავსე იყო პავლე შემდგომად წოდებისა უფლისა ჩუენისა მიერ იესუ ქრისტჱსა და მოწამედ ჩუენდა მოვედინ ანანია ღმრთისა მოშიში, რომელ დამასკეს მკჳდრ იყო,
    205.     და ჰრქუა მან პავლეს: „უფალმან მომავლინა მე, იესუ, რომელი-იგი გამოგეცხადა გზასა ზედა, მო-რაჲ-ხჳდოდე,“ რაჲთა აღიხილნე თუალნი და აღივსო სულითა წმიდითა.
    206.     რომელი-იგი მეყსეულად იქმნა, ხოლო სიბრმე თუალთა პავლესთაჲ მხილველად გარდააქცია და სულსა მისსა ბეჭედი მიანიჭა, და ჭურად რჩეულად იქმნა,
    207.     რაჲთა უთხრას სახელი მისი, რომელი-იგი ეჩუენა მას უფალი წინაშე მეფეთა და ძეთა ისრაჱლისათა, და რომელი-იგი პირველ მდევარ იყო, ქადაგ და მონა კეთილ ქმნა იგი.
    208.     და იჱლმითგან ვიდრე ივლირიკედმე აღასრულებდა სახარებასა და ასწავა დედოფალსა მას ქალაქთასა ჰრომესა და ვიდრე სპანიადმე გულსმოდგინებით ქადაგებაჲ იგი მიაწია და ბევრნი ღუაწლნი დაითმინნა, სასწაულჱბსა და ნიშებსა იქმოდა, რომლისათჳს აწ კმა-ვყოთ სიტყუად.
    209.     ძალითა სულისა წმიდისაჲთავე წინამძღუარმან მოციქულთამან და კლიტეთმპყრობელმან სასუფეველისა ცათაჲსამან პეტრე ლუდას შინა, რომელსა ჰრქჳან დიოზ ქალაქ, განრღუეული ენია განჰკურნა.
    210.     და კუალად ქველისმოქმედი იგი ტაბითა მკუდრეთით აღადგინა.
    211.     და ერდოსა ზედა განკურვებითა ცანი განხმოლნი იხილნა.
    212.     და გარდამოსატევებელი იგი, ვითარცა ტილოჲსაჲ ჭურჭელი, მრავალ სახითა მით და მრავალფერითა მჴეცითა სავსჱ, ვითარმედ არარაჲ შეგინებულად და არაწმიდად შერაცხად ჯერ-არს კაცი,
    213.     დაღათუ წარმართთაგანი იყოს, ესე განცხადებულად ესწავა და კორნელიჱსგან რაჟამს იწოდა, განჩინებულად ესმა სულისაგან წმიდისა,
    214.     ვითარმედ: „აჰა ესერა სამნი კაცნი გეძიებენ შენ, არამედ აღდეგ და გარდაგუალჱ და წარვედ მათ თანა და ნურას შეორგულდები, რამეთუ მე მომივლინებიან იგინი“.
    215.     და რაჲთა გამოჩნდეს ეგე განცხადებულად, ვითარმედ წარმართთაგანიცა მორწმონენი ზიარ იმქნეს მადლსა მას სულისა წმიდისასა.
    216.     პეტრე რაჟამს მივიდა კესარიად და ქრისტჱსთჳს ასწავებდა, იტყჳს წიგნი კორნელიჱსთჳს და მის თანა, ვითარმედ „ვიდრე იტყოდაღა პეტრე სიტყუათა ამათ, მოეფინა სული წმიდაჲ ყოველთა მათ ზედა, რომელთა ესმოდეს სიტყჳანი ესე“,
    217.     ვითარმედ წინადაცუეთილებისაგანნი იგი, რომელნი შევიდეს პეტრეს თანა, განუკჳრდებოდა, დასულებულ იყვნეს და იტყოდეს, ვითარმედ: „წარმართთაცა ზედა მადლი იგი სულის წმიდისა მიფენილ არს“.
    218.     და ანტიოქიასა ასორეთისასა, სახელოანსა ქალაქსა, ქრისტჱსათჳს ქადაგებასა შეეწეოდა შემწჱ იგი კეთილთაჲ.
    219.     ამიერ მიივლინა ბარნაბა ვიდრე ანტიოქიადმდე, კაცი „სახიერი და სავსე სულითა წმიდითა და სარწმუნოებითა“, რომელმან-იგი იხილა კრებული ქრისტჱს მორწმუნეთა მრავალი, თანამოღუაწედ მოიყვანა პავლჱ ტარსეთ ანტიოქიადმდე.
    220.     ერი ისწავებდა მათგან კრებული და შეკრბებოდა და იყო განწესებაჲ პირველად ქრისტიანედ.
    221.     სულისაგან წმიდისა უწყებულ იყო ესე უფლისა მიერ, რაჲთა მორწმუნეთა მისთა ეწოდოს ახალი სახელი.
    222.     და მოეფინებოდა ღმრთისა მიერ უფროჲსი მადლი სულიერი ანტიოქიას შინა.
    223.     წინაწარმეტყუელნი იყვნეს მუნ შინა და მოძღუარნი, რომელთაგან იყო აგაბოზ.
    224.     ჰმსახურებდეს იგინი უფალსა და ილოცვიდეს, „ჰრქუა მათ სულმან წმიდამან: გამომირჩიენით მე ბარნაბა და სავლე საქმესა, რომელსა მე უწოდი მათ“.
    225.     და ჴელნი დასხნეს მათ ზედა და წარიგზავნეს იგინი სულისა წმიდისა მიერ, ჩას, რამეთუ სული წმიდაჲ იტყჳს და წარავლინებს, ცხოველ არს და მტკიცჱ და შემდგომი, ვითარცა-იგი პირველ, ვთქუათ ამენი.
    226.     სულმან წმიდამან ნებითა მამისა და ძისაჲთა ახალი რჩული კათოლიკე ეკლესიასა შინა დაამტკიცა და განმათავისუფლნა ჩუენ ძნიადისა სატჳრთავისა მისგან – ძუელისა შჯულისა ტჳრთისა:
    227.     შეგინებისა მისგან და განწმედისა, და საჭმელთა შაბათობასა მას ვიტყჳ და თჳსთაობათა და წინადაცუეთასა, და ბკურებათა მათ და შესაწირავთა, რომელ-იგი ჟამად-ჟამად იმსახურებოდეს.
    228.     „აჩრდილ იყო იგი მერმეთა მათ კეთილთაჲ“.
    229.     და რაჟამს მოიწია ჭეშმარიტი იგი, პირველი იგი დაეფარა სამართლად სიტყჳსგებისა მისთჳს ანტიოქიასა შინა, რომელნი-იგი იტყოდეს, ვითარმედ: ჯერ-არს წინადაცუეთაჲ და დამარხვად შჯული მოსესი.
    230.     პავლე და ბარნაბა წარავლინნეს მოციქულთა მათ მიერ ი~ჱმით, რომელთა მათგან საქმეთა და სახეთა შჯულისა წიგნისა მოწერითა ყოველი სოფელი განათავისუფლეს.
    231.     და არა თავთა თჳსთა აჩემეს ესოდენისა საქმისა ჴელმწიფებაჲ, არამედ აღიარებენ წიგნწერილთა და მიუძღუანებენ,
    232.     ვითარმედ: „ჯერ-უჩნდა სულსა წმიდასა და ჩუენ, რაჲთა არა უმეტეს დაგდვათ ტჳრთი მძიმე თქუენ ზედა, გარნა მისსა, რომელი-იგი უსაჴმრეს არს, რაჲთა განეშორნეთ თქუენ კერპთა დაკლოლთაგან, სისხლისაგან მშთვრისა და სიძვისა“.
    233.     რომელთა-იგი მიუწერეს ესე, აუწყებდეს განცხადებულად, დაღათუ წიგნსა მას კაცთა მიერ იყო დაწერილ, არამედ სულისა წმიდისაგან.
    234.     ყოვლისა სოფლისათჳს იყო ბრძანებაჲ იგი, რომელ-იგი პავლე და ბარნაბა მოიღეს და ყოველსა სოფელსა ზღუდედ მოსდვეს.
    235.     აქა ოდენ სიტყუასა ამას მოვიწიე, აწ შენდობასა ვითხოვ სიყუარულისაგან თქუენისა, უფროსღა მისგან, რომელი-იგი პავლეს თანა დამკჳდრებულ იყო სული,
    236.     უკუეთუმცა ვითარ შეუძლე ყოველივე წარმოღებად შორის, აწ უძლურებისა ჩემისათჳს და თქუენ მსმენელთა მაშურალობისათჳს შევამოკლო სიტყუაჲ ესე.
    237.     ოდესმე უკუე გითხრა ღირსად შეწევნათა მათთჳს სულისა წმიდისათა, სახელითა ქრისტჱსითა, საკჳრველთა საქმეთა კჳპრეს შინა ევლჳმას მოგჳსაჲ იგი, ლუსტრას შინა მკელობელისასა განკურნებაჲ, კილიკიას და გალატიას, ფრიგჳას და მუნსჳას,
    238.     ფილიპეს შინა ქადაგებაჲ და მისნისა მის ეშმაკისა განძებად სახლითა ქრისტჱსითა, და ძრვისა მის შემდგომად ღამჱ მესაპყრობილეთმოძღურისაჲ მის სახლითურთ მისით ნათლისღებითა ცხორებაჲ;
    239.     ანუ თესალონიკეს შინა, ანუ შორის ათენას არიოპაგეს ერისა კრებაჲ იგი, ანუ კორინთეს შინა მოძღურებანი იგი და აქაიასა ყოველსა?
    240.     ვითარ-მე ღირსად მიუთხრა, რომელი-იგი ეფესოს შინა პავლეს მიერ იქმნეს შეწევნანი სულისა წმიდისაგან?
    241.     ვითარ-იგი პირველად უმეცარ იყვნეს, მერმე იცნეს ღმერთი პავლეს მიერ მოძღურებითა?
    242.     და „დასდებდა ჴელსა პავლე, და მოვიდოდა მათ ზედა სული წმიდაჲ, და იგინი იტტყოდეს ენათა და წინაწარმეტყუელებდეს“.
    243.     და ესოდენი მოცემოლ იყო მისა სულისა წმიდისა მადლი, ვითარმედ არა ხოლო რომელნი მას შეეხებოდეს და განიკურნებოდეს,
    244.     არამედ რომელი-იგი ჴორცთა მისთა შეეხებოდა საბორველები და ვარშამაგები, იგიცა ჰკურნებდავე სნეულთა და განასხმიდა ეშმაკთა, და იგი, რომელ „გრძნებისა მოღუაწენი იყვნეს, შეჰკრებდეს წიგნებსა მას და დასწუვიდეს წინაშე ყოველთასა“.
    245.     მოვიჴსენო, რომელი-იგი ტროვადს შინა ევტჳქოზისთჳს, რომელსა-იგი ეძულა სარკუმელთა, და დამოვარდა მესამე სარკუმლით, და აღიღეს მკუდარი და ესე პავლჱს მიერ განცხოველდა.
    246.     მოვიჴსენოთ ხუცესთაცა მათ მიმართ ეფესელთა წინაწარმეტყუელებაჲ, რომელთა-იგი პავლჱ მოუწოდა მელენტეოს შინა, რომელთა-იგი განცხადებულად ეტყოდა,
    247.     ვითარმედ: სული წმიდაჲ ქალაქად-ქალაქად განაცხადა პავლჱ, რომელი-იგი ქალაქებსა მას სასწაულები მისგან იქმნებოდა სული წმიდისა შეწევნითა და ბრძანებითა ღმრთისაჲთა და შეწევნითა ქრისტჱსითა.
    248.     რომელი-იგი მისვე სულისა წმიდისა ძალითა ისწრაფდა პავლჱ მოსლვად აქა, წმიდასა ქალაქსა ი˜ჱმდ.
    249.     და ამას აგაბოს უწინასწარმეტყუელებდა სულითა და ქრისტჱსთჳს მრავალსა ერსა უთხრობდა სასოებით.
    250.     და რაჟამს კესარიად მოიყვანეს და შორის სარჩელსა და წინაშე საყდარსა დადგა ფელიქისსა ზე, მთავრისა მის, და აგრიპა მეფისა ზე, ესოდენი სულისა წმიდისაგან აქუნდა სიბრძნითა მით მადლი ძლევისაჲ პავლეს,
    251.     ვითარმედ მანცა, თჳთ ჰურიათა მეფემან აგრიპა, თქუა: „კნინ ერთღა და მარწმუნა მე ქრისტიანე ყოფად“.
    252.     ამანვე სულმან წმიდამან მოსცა პავლეს მელეტეს ჭალაკსა, რაჲთა არა ევნოს, რაჟამს-იგი იქედნემან სცა და თითოპირთა მათთა ზედა სნეულებათა მადლი კურნებისაჲ მიიმადლა.
    253.     ესევე სული წმიდაჲ ქალაქთა დედოფლადმდე – ჰრომედ ქადაგებად წარუძღუა მას ქრისტჱსთჳს, რომელი-იგი ოდესმე მდევარ იყო, რომელმან-იგი მუნ შინა მრავალთა ჰურიათა ქრისტჱს მიმართ სარწმუნოებაჲ დააჯერა.
    254.     ხოლო სიტყჳსმგებელთა მათ ეტყოდა განცხადებულად: „კეთილად იტყოდა სული წმიდაჲ თქუენთჳს ესაია წინაწარმეტყუელისა მიერ და თქუა: სმენით გესმოდის და არა გულისხმალ-ყოთ“ და ვითარცა-იგი შემდგომი წერილ არს.
    255.     და რამეთუ სულითა წმიდითა სავსე იყო, და ყოველნი მოყუარენი მისნი მოციქულნი და მათ ძლით შემდგომნი მათნი, რომელთა მამაჲ და ძე და სული წმიდაჲ ჰრწმენა.
    256.     ისმინე შენ განცხადებულად წიგნთა შინა მისთა, ვითარ-იგი მისწერს, ვითარმედ: „სიტყუაჲ ესე ჩემი და ქადაგებაჲ ჩემი არა თუ რწმუნებითა კაცთა სიბრძნისა სიტყჳთა არს, არამედ გამოცხადებითა ძალითა სულისა წმიდისათა“.
    257.     და მერმე იტყჳს, ვითარმედ: „რომელმან-იგი აღგუბეჭდნა ჩუენ ამისთჳს ღმერთმან“, რომელმანცა მოგუცა ჩუენ „წინდი იგი სულისაჲ“.
    258.     მერმე თქუეს: „რომელმან-იგი აღადგინა ქრისტჱ მკუდრეთით, განაცხოველნეს მოკუდავნიცა იგი ჴორცნი თქუენნი მის მიერ, რომლისა-იგი სული მისი დამკჳდრებულ არს თქუენ შორის“.
    259.     მერმე კუალად ტიმოთჱსა მისწერს, ვითარმედ: „კეთილი ესე ვედრი დაიმარხე სულითა წმიდითა, რომელი დამკჳდრებულ არს ჩუენ თანა“.
    260.     რამეთუ სული წმიდაჲ ძლიერ არს და ცხოველ, და წინაჲსწარ იტყჳს და ზრახავს, რამეთუ წინაცა და მრავალგზის გითხარ თქუენ.
    261.     ამას განცხადებულად მისწერს პავლჱ ტიმოთესა, ვითარმედ: „სული წმიდაჲ ცხადად იტყჳს, უკუანასკნელთა ჟამთა გან-ვინმე-დგენ სარწმუნოებისაგან“,
    262.     რომელ არა ხოლო ჩუენსა წინა, არამედ ჩუენსა შემდგომადცა წვალებათა ვხედავთ მრავალფერთა და მრავალთღზულთა მწვალებელთა მათ საცთურთა.
    263.     მერმე იგივე იტყჳს: „რომელი-იგი სხუასა ნათესავსა არა გამუცხადა ძეთა კაცთასა, ვითარ-ესე აწ გამოეცხადა წმიდათა მოციქულთა მისთა და წინაწარმეტყუელთა სულითა“?
    264.     მერმე იტყჳს ამისთჳს: „ვითარცა იტყჳს სული წმიდაჲ“, და მერმე კუალად: „მეწამების ჩუენ სული წმიდაჲ“.
    265.     და მერმე კუალად ჭურვილთა მათ სიმართლისათა მოუწერს და იტყჳს, ვითარმედ: „ჩაფხუთი იგი ცხორებისაჲ დაიდგით და მახჳლი იგი სულისაჲ, რომელ-იგი არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, ყოვლითა ცოდვითა და ვედრებითა“.
    266.     და მერმე იტყჳს: „ნუ დაითრვებით ღჳნითა, რომლითა-იგი არს სიბილწჱ, არამედ აღივსენით სულითა, იტყოდეთ ფსალმუნსა და გალობასა სულიერსა და ქებასა“.
    267.     და მერმე იტყჳს: „მადლი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი და სიყუარული ღმრთისაჲ და ზიარებაჲ წმიდისა სულისაჲ“, და მრავლითა სხჳთა, რომელ ყოველი ვერ წარმოვასრულეთ თხრობად.
    268.     წამებულ არს მცნობელთა მათთჳს, რამეთუ მტკიცე და განმწმედელ და შემწე არს ძალი სულისა წმიდისაჲ.
    269.     რამეთუ დამაკლებს მე ჟამი ესე თხრობად, დაღათუმცა მინდა სიტყუად ნეშტი იგი პავლჱსთაჲ მათგან ათორმეტი სამოციქულოთა, რომელთა-იგი შინა მრავალფერად და უკლებელად და ღირსად ასწავებდა.
    270.     და ჯერ-უჩნდინ ძალსა მას სულიწმიდისასა, რაჲთა ჩუენ, რომელი-ესე დავაკლეთ დღეთა ამათ მოახლებისათჳს, გუცეს შენდობაჲ და ჩუენ მსმენელთა მოგუეცეს ცნობაჲ და ზედაჲს-ზედა კითხვისა მისგან წიგთაჲსა ისწავებდით მას,
    271.     და აწინდელისა მისგან სწავლისა და პირვეთა მათგან თქუმულთა ჩუენ მიერ უმტკიცესი სარწმონოებაჲ გაქუნდინ მხოლოჲსა მიმართ ღმრთისა
    272.     და მამისა ყოვლისმპყრობელისა და უფლისა ჩუენისა მიმართ იესუ ქრისტჱსა, ძისა მისისა მხოლოდშობილისა და სულისა მის მიმართ წმიდისა ნუგეშინიმცემელისა.
    273.     რამეთუ სიტყუაჲ და სახელისდებაჲ სულისა წმიდისაჲ საღმრთოთა შინა წიგნთა ზოგად წერილ არს: ღმერთი, ვითარცა-იგი იტყჳს მამისათჳს.
    274.     „სულ არს ღმერთი“, ვითარცა-იგი იტყჳს იოვანჱს სახარებასა, წერილ არს და ძისათჳს იტყჳს იერემია წინაწარმეტყუელი: „სულ პირისა ჩემისა ქრისტჱ უფალი“.
    275.     ხოლო სულისა წმიდისათჳს, ვითარცა-იგი თქუმულ არს, ვითარმედ: „ნუგეშინისმცემელი იგი სული წმიდაჲ“, და რამეთუ სარწმუნოებისა წესსა კეთილად საცნაურ არს და საბელიანოზისსა მას საცნაურსა ესე წარსდევნის.
    276.     ხოლო აწ მოვედით სიტყუად, რომელ აწ სასწრაფო არს და ჩუენდა უმჯობჱს.
    277.     ნუუკუე შიმონისებრ მოხჳდჱ ორგულებასა, ნათლისღებასა მას და ჭეშმარიტებასა არა ეძიებდეს გული შენი.
    278.     ჩუენი არს, რაჲთა გიწამებდეთ, ხოლო შენი არს კრძალვაჲ.
    279.     უკუეთუ ეგო სარწმუნოებასა მაგას ზედა, ნეტარ ხარ შენ;
    280.     უკუეთუ კუალად ურწმუნოღა ხარ, განიშორჱ ურწმუნოებაჲ ეგე დღეისითგან და იქმენ მორწმუნჱ, ჟამსა მას ნათლისღებისასა ოდეს მოხჳდე ეპისკოპოსთა წინაშე,
    281.     გინა თუ ხუცესთა, გინა დიაკონთა, რამეთუ სადავე-იგი მადლი არს დაბასაცა შინა და ქალაქსაცა, სატჳტთა წინაშე სიტყუად მეცნიერთა, მონათა და აზნაურთა;
    282.     რამეთუ არა კაცთაგან არს მადლი ესე, ღმრთისაგან და კაცთაგან მიეცემის, და შენ რაჲ მოხჳდე ნათლისმცემელისა მის, მოუჴედ მას და ნუ ჰხედავ პირსა მის კაცისასა,
    283.     რომელ ჩას, არამედ გეჴსენედ სულისა მის წმიდაჲ, რომლისათჳს-ესე აწ ვიტყჳთ, რამეთუ ესე განმზადებულ არს მოსლვად და აღბეჭდვად სულსა შენსა.
    284.     და მოგცეს შენ ბეჭედი, რომლისაგან ძწიან ეშმაკნი, რამეთუ ზეცისაჲ არს და საუფლოჲ, ვითარცა წერილ არს, ვითარმედ: „რომელი-იგი გრწმენა და აღიბეჭდენით სულითა მით წმიდითა აღთქუმისაჲთა“. არამედ გამოსცდის სულსა.
    285.     არა დაუსხის მარგალიტი წინაშე ღორთა.
    286.     უკუეთუ ორგულებდე, აწ კაცთა სამე თავს-გიდვან, ხოლო სულმან წმიდამან არა თავს-გიდვას.
    287.     უკუეთუ სარწმუნოებით მოხჳდე, კაცნი გმსახურებდენ შენ ხილულად, ხოლო სულმან მოგცეს შენ უხილავი იგი.
    288.     დიდსა განკითხვასა მოხუალ შენ, დიდსა მას ერისკრებასა შერაცხად ჟამსა მას ერთსა, რომელი წარ-თუ-სწყმიდო, განუკურნებელ იყოს ბოროტი იგი.
    289.     ხოლო ღირს თუ იქმნა მადლსა მას, განათლდეს სული შენი, მიიღო შენ საჭურველი და ძალი, რომელ არა გაქუნდა შენ, რომლისათჳს ძწიან ეშმაკნი.
    290.     უკუეთუ შეიკრძალო შენ საჭურველი ესე და გაქუნდეს ბეჭედი ესე სულსა, ვერ შეგკადროს შენ ეშმაკმან, ივლტოდის და წარვიდეს, რამეთუ სულისაგან ღმრთისაჲსა იდევნებიან ეშმაკნი.
    291.     და უკუეთუ გრწმენეს, არა ხოლო თუ მოტევებაჲ ცოდვათაჲ მოიღო, არამედ იქმოდიცა საკჳრვებასა, რაჲთა ღირს-იქმნჱ წინაწარმეტყუელებისა მადლსა, რამეთუ ესოდენი მიგაქუს შენ მადლი, რაოდენცა დაიტიო, არა თუ რაოდენი-იგი მე ვთქუა.
    292.     ვინ უწყის, მე მცირედ ვთქუა, ხოლო შენ უფროჲს მიიღო?
    293.     რამეთუ ვრცელ არს სარწმუნოებაჲ, და დაადგრეს შენ თანა მცველად ნუგეშინისმცემელი იგი და იღუწიდეს შენთჳს, ვითარცა თჳსისა მუშაკისა, შესლვათა შენთათჳს და გამოსლვათა შენთათჳს და ბოროტის მზრახველთა შენთათჳს ეშმაკთა.
    294.     და მოგცეს შენ მრავალფერისა მადლისა ნიჭი, უკუეთუ ცოდვითა არა შეაწუხო იგი.
    295.     რამეთუ წერილ არს: „ნუ შეაწუხებთ სულსა წმიდასა ღმრთისასა, რომლითა-იგი აღიბეჭდენით დღედ გამოჴსნისა“.
    296.     რაჲ უკუე არს, ძმანუ, დამარხვაჲ იგი მადლისაჲ მის?
    297.     არამედ განემზადენით შეწყნარებად მისა, და რაჟამს შეიწყნარო იგი, ნუ განაგდებ მას.
    298.     ხოლო თავადმან ღმერთმან ყოველთამან, რომელი იტყოდა სულითა წმიდითა წინაწარმეტყუელთა მიერ, რომელმან მოავლინა იგი მოციქულთა ზედა აქა დღესა ამას ერგასისთასა, ესეცა მანვე თქუენ ზედა მოავლინენ,
    299.     და მის მიერ ჩუენ განმამტკიცენინ და ზოგად ყოველთა მოგუეცინ ქველის-ყოფაჲ, რაჲთა მარადის ნაყოფსა სულისა წმიდისასა გამოვიღებდეთ:
    300.     „სიყუარულსა, სიხარულსა, მშჳდობასა, სულგრძელებასა, სიტკბოებასა, მოთმინებასა“ ქრისტჱს იესუჲს მიერ, უფლისა, რომლისაგან მითურთ დიდებაჲ მამისა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


32

    1.     32. გ. საკითხავი თქუმული წმიდისა სებერიანე გაბალოვნელ ეპისკოპოსისაჲ მარტჳლისათჳს
    2.     დღჱ ესე მარტჳლიისაჲ დღჱ არს სიხარულისაჲ მრავალსადიდებელი, დღჱ არს დღესასწაულისაჲ თავთა დღესასწაულთაჲ, რომელ არს ერთი სამთა მათ დღესასწაულთაგანი ბრწყინვალეთაჲ, რომელი წერილ არს ძუელსა შჯულსა და ახალსა, რომელსა შინა ქრისტჱ იქადაგების.
    3.     ამას დღესა მეერგასესა მოეცა ძუელი იგი მცნებაჲ მოსეს მთასა მას ზედა სინასა.
    4.     და ამასვე დღესა მოეცა მცნებაჲ ახალი მოწაფეთა სიონს შინა.
    5.     ამას დღესა მოიხუნა მოსჱ წინაწარმეტყუელმან ფიცარნი იგი ქვისანი მთასა ზედა სინასა და მასვე დღესა შეიწყნარა კრებულმან მოციქულთამან მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, ნაცვალად ფიცართ მათ ქვისათა იყო,
    6.     რომელნი მოეცნეს მოსჱს და ესრჱთ მიუწერეს კურინთელთა მათ: „წიგნ ჩუენდა თქუენ ხართ დაწერილ არა ფიცართა ქვისათა, არამედ ფიცართა გულისა ჴორციელისათა“, რომელ გამოიხატის სულისა წმიდისა მიერ.
    7.     და აწ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა გამოვიძიოთ, უკუეთუ ამას დღესა მერგასესა მოეცა შჯული, რამეთუ არა წერილ არს გამოჩინებით წიგნსა მას დაბადებისასა, ვითარმედ მერგასესა დღესა მოეცა შჯული.,
    8.     არამედ რომელნი გამოეძიებენ წიგნთა ზედა მიწევნით საუნჯითა მეცნიერებისაჲთა, სულიერად გულისხმა-ჰყოფენ.
    9.     იხილჱ აწ, საყუარელო, და ცან, რაჲ-იგი თქუა მოსჱ, ვითარმედ: „თთუესა მესამესა გამოსლვითგან ძეთა ისრაჱლისათა ეგჳპტით, ჰრქუა მას ღმერთმან: გარდავედ და განაკრძალჱ ერი, რაჲთა განწმიდნენ დღჱ და ხვალჱ და მესამესა დღესა თთუესა მის მესამისასა გამოვეცხადო მათ“.
    10.     გულისხმა-ყავთ აწ, რამეთუ თთუესა პირველსა, ათოთხმეტსა იყო გამოსლვაჲ ძეთა ისრაჱლისათაჲ ეგჳპტით.
    11.     აწ უკუე იპყარ აჩჳდმეტი მის თთჳსაჲ და იპყარ მეორისა მის თთჳსაჲ ოცდაათი და სამი დღჱ და მესამისა მის თთჳსაჲ, ვითარ-იგი ჰქრუა უფალმან მოსჱს: ამცენ ძეთა ისრაჱლისათა, რაჲთა განიწმიდნენ დღეს და ხვალჱ და მესამე დღესა გამოვეცხადო მათ.
    12.     და მით გამოაჩინა, ვითარმედ მერგასესა დღესასა დაკლვითგან პასექისაჲთ, რომელ არს აღვსებაჲ, მათ გამოეცხადა უფალი მთასა ზედა სინასა.
    13.     და ესრჱთვე, განსრულებასა მეერგასისა დღისა.
    14.     გამოეცხადა სული წმიდაჲ, ვითარცა-იგი თქუა ლუკა წიგნსა შინა მოციქულთასა: „და იყო აღსრულებასა დღისა მის მერგასსა“.
    15.     აწ უკუე იხილჱ მეერთებაჲ ახლისაჲ ამის ძუელსა მას და ვითარ-იგი, რაჟამს გამოეცხადნა უფალი მთასა ზედა სინასა, იყვნეს საშინელებანი დიდ-დიდნი, ღრუბელნი და ელვაჲ, ქუხილი და ძრვაჲ მთასა მას ზედა, რაჲთამცა შეაშინა ერი იგი.
    16.     ესრჱთვე აქა არა ფარულად იყო მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, რაჲთა არა უცნაურ იყო მოსლვაჲ მისი და შეურაცხ და აგონონ ნაწილი მისი მცირე და უნდო, არამედ რაჲთა გულისხმა-ყონ ძალი მისი და დიდებაჲ, რაჟამს მოვიდეს იგი ძლიერებითა და საშინელებითა.
    17.     ისმინე, რასა იტყჳს ლუკა: „და იყო აღსრულებასა დღისა მის მერგასისა ოხრაჲ ზეცით, ვითარცა მოწევნაჲ ქარისა სასტიკისაჲ.
    18.     და აღივსო ყოველი იგი სახლი, რომელსა შინა სხდეს და უჩუენნეს მათ განყოფანი ენათანი, ვითარცა ცეცხლისანი“.
    19.     და რაჟამს-იგი თქუა, ვითარმედ განყოფანი, არა თუ შანთი სულისა წმიდისაჲ განუყო, არამედ მან განუყო მადლი ნიჭთა მისთაჲ, ვითარცა თქუა პავლჱ: „ესე ყოველი მოცემულ არს ერთისა სულისა მიერ, განუყოფს თითოეულად ნებისაებრ თჳსისა“.
    20.     თქუა: განუყოფელ და არა თქუა: განიყოფვის.
    21.     და თქუა: ვითარცა ჰნებავს.
    22.     და არა თქუა: ბრძანებისაებრ განუყოფს, რამეთუ თჳთმფლობელ არს და ჴელმწიფჱ და ჰრქჳან მას სული წმიდაჲ.
    23.     და ნუგეშინისმცემელი არს კაცთაჲ და არა ვითარცა მონაჲ, არამედ ვითარცა მეუფჱ და ღმერთი.
    24.     და ესე სიტყუაჲ ნუგეშინისცემისაჲ მეძიებელად გამოითქუმის, რამეთუ ღმრთისათჳსცა წერილ არს, ვითარცა იტყჳს პავლე მოციქული ქრისტჱსთჳს: დაემორჩილენით, ვითარცა ღმერთი გლოცავს ჩემ მიერ.
    25.     ისმინე, რასა იტყჳს ესაია იერუსალჱმსა: გულპყრობილ იყავ იერუსალჱმდ, რამეთუ ნუგეშინის-გცეს შენ მან, რომელმან გიწოდა შენ სახელი ესე.
    26.     და აჰა ესერა, აქა დაამტკიცნა, ვითარმედ ღმერთსაცა ეწოდების ნუგეშინისმცემელ.
    27.     და კუალად თქუა მანვე ძისათჳს: „სული ღმრთისაჲ ჩემ ზედა, რომლისათჳს მცხო მე და მომავლინა მახარებელად გლახაკთა და ნუგეშინისმცემელად ყოველთა მწუხარეთა“.
    28.     და კუალად მჴსნელსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა უნდა, რაჲთა უჩუენოს დიდებაჲ იგი სულისა წმიდისაჲ და თქუა: რაჟამს მოვიდეს სული იგი ნუგეშინისმცემელი, მან გითხრას თქუენ ყოველი.
    29.     და კუალად თქუა: „რომელმან გმოს სული წმიდაჲ, არა აქუს მას შენდობაჲ არცა ამას სოფელსა, არცა მერმესა მას“.
    30.     და კუალად უნდა მჴსნელსა ჩუენსა, რაჲთა გჳჩუენოს, ვითარმედ სული წმიდაჲ სწორ არს მისა დიდებითა, თქუა: „ოდეს წარვიდე მე, სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგივლინო თქუენ“.
    31.     გულისხმა-ყავ აწ სიტყუაჲ ესე, რამეთუ რაჟამს-იგი თქუა, სხუაჲ ამით მოასწავა, ვითარმედ იგი ერთ არს და ესე – მეორჱ, იგი – მოსრული და ესე – მომავალი, რამეთუ სხუაობაჲ არარას აუწყებს, გარნა მეორესა, სწორსა მისსა.
    32.     და გამოჩნდა სული წმიდაჲ, ვითარცა ცეცხლი ენათაჲ.
    33.     და რაჲსათჳს-მე ცეცხლად გამოუჩნდა?
    34.     არამედ ქადაგებისათჳს, რომელსა-იგი გულს-ეტყოდა წარვლინებად მათა ყოველსა ქუეყანასა ვიდრე კიდედმდე სოფლისა.
    35.     და კუალად ამისთჳს, რაჲთა განაბრწყინვოს ყოველი სოფელი, რამეთუ გმირთა მათ რაჟამს განიზრახეს შჱნებაჲ გოდლისაჲ მის მაღლისაჲ მიმწდომელისაჲ ვიდრე ცადმდე, მოავლინა მათა განყოფაჲ ენათაჲ, რაჲთა დაჰჴსნას შეერთებაჲ მათი.
    36.     ხოლო დღეს ამისთჳს მოავლინა განყოფაჲ ენათაჲ, რაჲთა შეაერთოს ყოველი სოფელი, რომელი განყოფილ იყო განმრავლებითა საცთურისაჲთა.
    37.     და ცეცხლი იგი შემწუველად საცთურისა განმაქარვებელად იყო, რომელსა მოეცვნეს ყოველნი კაცნი, ვითარცა ეკალსა და კუროჲსთავსა.
    38.     ამისთჳს თქუა ქრისტემან: „ცეცხლისა მიფენად მოვედ ქუეყანასა ზედა“.
    39.     და გნებავს, რაჲთა უწყოდი, ვითარმედ ცეცხლი ესე არა შესწუავს და არცა წარსწყმედს.
    40.     – არამედ განსწმედს და განანათლებს.
    41.     ისმინე, რასა იტყჳს ესაია წინაწარმეტყუელი: „მოვიდა ერთი ქერობინთაგანი და აღიღო ნაკუერცხალი იგი ცეცხლისაჲ მარწუხითა საკურთხეველისაგან და შემომახო ბაგეთა ჩემთა და მრქუა: აჰა ესერა, მოგისპენ ცოდვანი შენნი“.
    42.     ხოლო დღჱ ესე მარტჳლისაჲ ბრწყინვალედ მოსლვითა სულისა წმიდისაჲთა უფროჲს და უმეტჱს განსწმედს და განანათლებს, რამეთუ სადა მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ იყოს, მუნ მოტევებაჲ ცოდვათაჲ არს,
    43.     ვითარ-იგი ჰრქუა უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან მოწაფეთა თჳსთა: „მიიღეთ სული წმიდაჲ, რომლისანი ცოდვანი მიუტევნეთ – მიტევებულ იყვნენ და რომლისანი შეიპყრნეთ – შეპყრობილ იყვნენ“.
    44.     სული წმიდაჲ ოდესმე ითქუმის სულად მამისა და ოდესმე სულად ძისა, არა თუ განყოფილ არს იგი.
    45.     ნუ იყოფინ!
    46.     არამედ რამეთუ შანთი იგი ბუნებისა მათისაჲ ერთ არს.
    47.     და ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა: „რაჟამს წარგადგინენ თქუენ წინაშე მეფეთა და მთავართა, ნუ ზრუნავთ, რასა-იგი იტყოდით.
    48.     რამეთუ სულმან წმიდამან მოგცეს თქუენ მას ჟამსა, რაჲ-იგი ჯერ-იყოს თქუენდა სიტყუად, რამეთუ არა თქუენ იყვნეთ მეტყუელნი, არამედ სული მამისა თქუენისაჲ იტყოდის თქუენ შორის“.
    49.     აქა, ამას ადგილსა, სული წმიდაჲ აჩემა მამასა.
    50.     ხოლო პავლჱ აჩემა იგი ძესა და თქუა: „რამეთუ ხართ თქუენ შვილ, ამისთჳს გამოავლინა ღმერთმან სული ძისა თჳსისაჲ თქუენ შორის, რომელი ღაღადებს: აბბა, რომელ არს მამაო“.
    51.     და კუალად თქუა: „ვერვინ შემძლებელ არს თქუმად ქრისტჱ ღმერთი, გარნა სულითა წმიდითა“.
    52.     და კუალად იტყჳს: „უკუეთუ ვისმე არა აქუნდეს სული ქრისტჱსი, არა არს იგი მისი“.
    53.     და ვითარ-იგი ღმერთი მამაჲ განაცხოველებს მკუდართა, ეგრჱთვე ძჱ განაცხოველებს, რომელთაჲ ჰნებავს.
    54.     და კუალად სული არს განმაცხოველებელი, ხოლო ჴორცნი არად საჴმარ არიან.
    55.     და სიტყუასა მოკლესა გაუწყებ თქუენ, რამეთუ ყოველთა წესთა ეკლესიისათა ოდესმე აჩემებს პავლჱ მამასა და ოდესმე ძესა და ოდესმე სულსა წმიდასა და იტყჳს: „დაადგინნა ღმერთმან პირველად მოციქულნი, მეორედ წინაწარმეტყუელნი და მესამედ მოძღუარნი“.
    56.     და ამით სიტყჳთა აჩემა ესე მამასა და კუალად იტყჳს: „რომელი-იგი შთაჴდა ქუესკნელთა თანა ქუეყანისათა, იგივე არს, რომელი ამაღლდა ყოველთა ზედა ცათა, და მან მოსცნა რომელნიმე მოციქულნი და რომელნიმე წინაწარმეტყუელნი და რომელნიმე მწყემსნი და მოძღუარნი“.
    57.     იხილჱა ჴელმწიფებაჲ ესე, ვითარ-ესე თქუა, ვითარმედ: მან მოსცნა?
    58.     და კუალად იტყჳს იგივე პავლჱ სულისა წმიდისათჳს, რაჟამს-იგი მიავლინა მალატიაჲთ და მოუწოდა ხუცესთა ეკლესიისა ეფესოჲსათა
    59.     და ჰრქუა მათ: „იხილენით თავნი თქუენნი და ყოველი სამწყსოჲ თქუენი, რომლითა გყვნა თქუენ სულმან წმიდამან მათა მწყემს, რაჲთა ჰმწყსიდეთ ეკლესიათა“.
    60.     გულისხმა-ყავთ უკუე აწ, ძმანო, შეერთებაჲ სიტყუათაჲ ამათ, რამეთუ არა თქუა მამისათჳს, ვითარმედ დაადგინნა ეკლესიათა და ძისა და სულისა წმიდისათჳს ბრძანა დადგინებაჲ, არამედ ერთად მოცემაჲ და დადგინებაჲ.
    61.     და ესე რაჲ თქუა, არაჲ თუ განყო შორის მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა.
    62.     რამეთუ, რომელი ჰნებავნ ძესა და სულსა წმიდასა, ბუნებაჲ მათი ერთ არს და ნებაჲ მათი ერთ, და გულისხმა-ყავ, რამეთუ მამამან და ძემან და სულმან წმიდამან ერთად დადვეს შჯული.
    63.     ამისთჳსცა თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან ყოფად ნებისა შენისა: ღმერთო ჩემო, ვინებჱ და შჯული შენი და შუვა მუცელსა ჩემსა და აქა აჩემა დადებაჲ შჯულისაჲ მამასა.
    64.     ისმინე უკუე კუალად, ვითარ-იგი იტყჳს პავლჱ: „იტჳრთეთ სიმძიმე ურთიერთას და ესრჱთ აღასრულჱთ შჯული ქრისტჱსი“.
    65.     და კუალად აჩემა მასვე პავლე დადებაჲ შჯულისაჲ სულისა წმიდასა და თქუა: „შჯულმან სულისა ცხოველისამან განმათავისუფლა მე იესუ ქრისტჱს მიერ ცოდვისაგან“.
    66.     და არა თუ ამით სიტყჳთა სამსა შჯულსა მოასწავებს და სამთა განყოფილად და ერთსა დადებასა გუასწავებს ჩუენ დამდებელთა, არამედ ერთსა შჯულსა.
    67.     დაღათუ სიტყუაჲ სამთა პირთა მოასწავებს, არამედ ერთ არს ღმრთეებაჲ მიუწდომელი ბუნებითა.
    68.     და უკუეთუ სთქუა, ვითარ-მე ეგების, რაჲთა იყოს მამაჲ ღმერთ და ძჱ ღმერთ და სული წმიდაჲ ღმერთ, და არა იყვნენ იგინი სამ ღმრთეება.
    69.     და გრქუა შენ, რამეთუ: შანთი ბუნებისა მათისაჲ ერთ არს და ღმრთეებაჲ მათი ერთ.
    70.     და ვითარ-იგი მრავალსა ადგილსა ღმერთი, რომლისაჲ დიდებულ არს სახელი მისი, აჴსენებს სიმრავლესა კაცთა ნათესავისასა ერთად კაცად ბუნებისა მათისა ერთყოფისათჳს და ამისი და გამოცხადებაჲ წიგნისა მისგან დაბადებისა გულისხმა-ყავ,
    71.     რაჟამს-იგი განრისხნა ღმერთი კაცთა ზედა, თქუა: „მოვსპო კაცი, რომელ დავჰბადე პირისაგან ქუეყანისა“.
    72.     და მო-რაჲ-ვიდა წყლითრღუნაჲ და არაჲ თუ ერთი კაცი მოისპო, არამედ ყოველნი კაცნი წარწყმდეს.
    73.     ხოლო რამეთუ ერთ არს ბუნებაჲ მათი, ამისთჳს თქუა: აღვჴოცო კაცი და კუალად თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან: „რაჲ არს კაც, რამეთუ მოვიჴსენე იგი, ანუ ძჱ კაცისაჲ, რამეთუ მოხედე მას“?
    74.     და არა თუ ერთი კაცი მოიჴსენა, არამედ ყოველი სოფელი და იჴსნნა იგინი წარწყმედისაგან.
    75.     და კუალად სიტყუასა გამოჩინებულსა ვიტყჳ ამისვე სახისათჳს, რამეთუ, რაჟამს გამოიყვანნა მოსჱ ძენი ისრაჱლისანი ეგჳპტით, გამოვიდა ფარაო ერითურთ შემდგომად კუალსა მათსა და ღმერთმან დიდებულმან დაათქა ფარაო და ერი მისი ზღუასა მას მეწამულსა.
    76.     ხოლო მოსჱ გალობდა გალობასა უფლისასა და თქუა: „უგალობდეთ უფალსა, რამეთუ დიდებით დიდებულ არს.
    77.     ცხენები და მჴედრები შთასთხია ზღუასა“.
    78.     და არა თუ ცხენი ერთი და მჴედარი შთასთხია ზღუასა, არამედ უფროჲს ბევრისბევრეული სიმრავლჱ ერისაჲ.
    79.     ხოლო რაჟამს გულისხმა-ყო მოსჱ, რამეთუ გონებაჲ ყოველთა კაცთაჲ, რომელნი დაითქნეს ზღუასა მას, ერთ არს, უწოდა მათ სახელად მჴედრისა ერთისა.
    80.     და ვინაჲთგან ბუნებაჲ ცხენთაჲ მათ ერთ არს, უწოდა ცხენად ერთად.
    81.     და უკუეთუ კაცნი, რომელნი წინააღმდგომ არიან ურთიერთას და ნებაჲ და ზრახვაჲ მათი შეუერთებელ არს და შეუზავებელ, და უწოდა მათ ერთად კაცად ბუნებისა მათისა ერთობისათჳს.
    82.     ვითარ-მე არა უფროჲს ბუნებაჲ ღმრთეებისაჲ ერთ არს, რომელსა შინა არა არს შეუზავებლობაჲ და არცა წინააღდგომაჲ და ჯერ-არს იგი ღმრთად ერთად.
    83.     და უკუეთუ უვარ-ყონ მწვალებელთა და თქუან, ვითარმედ: ღმრთეებაჲ მამისაჲ უფროჲს არს ღმრთეებასა ძისასა, და ვთრქუათ მათ: უკუეთუ ეგრჱთ არს, ვითარ თქუენ იტყჳთ, ვითარმედ შესაძლჱბელ არს ერთი მონებაჲ და ერთი პატივი წინა-ყოფად მათა?
    84.     რამეთუ არავინ პატივ-სცის მეფესა და მეინაჴესა მისა სწორად.
    85.     ხოლო ოდეს პატივი ერთ არს, ცხად არს, ვითარმედ გონებაჲცა მათი ერთ არს, ვითარ-იგი თქუა ქრისტემან: „რომელმან პატივ-მცეს მე, მან პატივ-სცეს მამასა და რომელმან უვარ-მყოს მე, მან უვარ-ყოს მამაჲ ჩემი“.
    86.     და ნუ ჰგონებედ მწვალებელნი, ვითარმედ პატივს-სცემენ მამასა, რაჟამს დაამრწემებენ იგინი ძესა, რამეთუ არა შეიწყნაროს პატივი მათი უვარისყოფითა ძისა მისისაჲთა.
    87.     და მიიღე ამისი გამოცხადებაჲ ძუელისაგან შჯულისა, რამეთუ მეგობარნი იგი იობისნი მართალნი იყვნეს, რომელნი მოვიდეს ნუგეშინისცემად მისსა, არამედ აბრალებდის მას, ვითარცა მეგობარსა ღმრთისასა.
    88.     და თქუა იობ: „უკუეთუმცა იყო შუვადგომელი შორის ჩემსა და შენსა“ და კუალად იტყჳს: „ვინ განბჭოს შორის ჩემსა და შენსა და რაჲ-მე არს ცოდვაჲ იგი ჩემი, რამეთუ ესრჱთ განჰბჭე ჩემ ზედა“?
    89.     ხოლო მეგობარნი იგი იობისნი უსამართლოდ აყუედრებდეს იობს და ეტყოდეს მას: „საშინელსა იტყჳ, ნუუკუე ღმერთი შჯისა მართალსა და ჰგუემსა წმიდასა?
    90.     უკუეთუმცა არა იყვნეს ცოდვანი შენნი დიდ, არამცა ესევითარი შეგამთხჳა შენ ღმერთმან“.
    91.     და ჰგუემდეს იგინი ამით სიტყჳთა უმშჯავროჲთა, რომელსა ეტყოდეს იობს, ვითარმედ პატივ-სცემენ იგინი ღმერთსა.
    92.     ნუუკუე ღმერთმან შეიწყნარა იგი მათგან?
    93.     ნუ იყოფინ!
    94.     და ესე ცხად არს, რომელი ჰრქუა მათ: რაჲსათჳს ესრჱთ უსამართლოდ ეტყოდეს მონასა ჩემსა იობს?
    95.     და უნდა აჴოცაჲ მათი და წარწყმედაჲ, უკუეთუმცა არა იობსვე ელოცა მათთჳს უფლისა მიმართ და ვედრებითა მისითა შეუნდო მათ უფალმან.
    96.     და უკუეთუ არა შეიწყნარა პატივი მეგობართაგან იობისთა, რაჟამს-იგი ნაცილსა იტყოდეს მართლისა მისთჳს, შე-მე-იწყნაროს მწვალებელთაგან მონებაჲ მათი და პატივი, რაჟამს დაამცირებენ იგინი ძესა მისსა და უცხო-ჰყოფენ სულსა წმიდასა?
    97.     ნუ იყოფინ! არამედ რისხვაჲ და გულისწყრომაჲ მოავლინოს მათ ზედა.
    98.     და კმა არს გამოცხადებაჲ სიტყუათაჲ ამათ მეცნიერთათჳს და გონიერთა.
    99.     ხოლო ჩუენ ვადიდებდეთ სამებით დიდებულსა ღმერთსა, რომელმან გამოაბრწყინა მადლი დღესასწაულისაჲ ამის და განანათლა ყოველი სოფელი მოცემითა ნიჭთა მისთაჲთა.
    100.     რამეთუ მისი არს დიდებაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


33

     1.     33. დ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა მამისა ჩუენისა ათანასჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ ალექსანდრიელისაჲ, დღისა მისთჳს მეერგასისა და მოსლვისათჳს სულისა წმიდისა
    2.     მადლმან, რომელმან განუყვნა დღეს ენანი, არა უტევებს შიშად სიმკოდვესა ენისასა, რომელმან ყვნა უცებნი მოძღუარ ყოვლისა სოფლისა, რომელმან წარავლინნა მონადირენი თევზისანი ბრძენნი მხილებად ყოველთა ბრძენთა ქუეყანისათა.
    3.     ვინაჲ სიმრავლჱ კრებულთაჲ, რომელნი სნეულ იყვნეს კერპთა გონებისაგან, მოისწრაფეს შუენიერებასა სარწმუნოებისასა?
    4.     ვინაჲ აგრძნეს მონებაჲ ეშმაკთა მრავალ უფალთაჲ?
    5.     ვინაჲ რიცხჳ მცირეთა მოწაფეთაჲ მძლე ექმნების გუნდსა ეშმაკთასა და კაცთასა, არა თუმცა შეიჭურნეს მადლითა ცეცხლისაჲთა?
    6.     დღეს აღმოდუღნა წყარონი მადლისანი, ვითარცა ცეცხლისანი და ალი რბის და მიჰფენს ჰაერსა ნელსა სული ესე მადლისაჲ.
    7.     ახარა ქრისტემან მოწაფეთა და ჰრქუა: „არა დაგიტევნე თქუენ ობლად“, „სხუაჲ ნუგეშინისმცემელი მოგივლინოს თქუენ მამამან“.
    8.     რამეთუ აღსლვაჲ უფლისაჲ ცად თავსმდებ მექმნა ჩუენ მოსლვისა სულისასა და ჯერ-არს მათდა, რომელთა შეწირეს ძჱ, შეწყნარებად სულისა წმიდისაჲ, რაჲთა წარუსწროს სწავლამან ცნობისა ღმრთისამან გზასა სრულსა.
    9.     ძემან, რაჟამს მიიღო ბუნებაჲ კაცობრივი და თავს-იდვა ხატი მონებისაჲ შემოსად, ყვნა კაცნი განმზადებულ შეწყნარებად სულისა წმიდისა.
    10.     „ფრიადღა მაქუს სიტყუად თქუენდა მიმართ, არამედ ვერ ძალ-გიც აწ.
    11.     ხოლო ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაჲ, გიძღოდის თქუენ ყოველსა ჭეშმარიტებასა“.
    12.     მოვიდეს შემდგომად ჩემსა, რომელი ჩემებრი არს ჴელმწიფებითა.
    13.     მოვიდეთ თქუენდა მამისა მიერ, რომელი სწორი არს არსებითა მამისა.
    14.     და რომელი-იგი ახარა სიტყჳთა, იცნეს ესე საქმით და რომელთა შეიწყნარეს აღთქუმანი, გამოცდილებასა მისსა მოელოდეს.
    15.     და ვითარცა აღესრულნეს ერგასისნი დღენი შემდგომად აღმაღლებისა, მცირედთა დღეთა იყო მოსლვაჲ სულისაჲ და აღთქუმამან მჴსნელისამან საქმით სრულებაჲ მოიღო,
    16.     რამეთუ კრებული მოციქულთაჲ ესვიდა აღთქუმასა ქრისტჱსსა, ვითარცა სიმტკიცესა შეურყვნელსა და მოელოდეს მოსლვასა სულისა წმიდისასა.
    17.     და მოვიდა დღე იგი მეერგასისჱ მწრაფლ, რაჟამს სრულ იქმნა მოქცევაჲ შჳდთა კჳრიაკეთაჲ, ვითარცა ბრძანებს შჯული, რომელი არს საზღვარი დღესასწაულისაჲ.
    18.     მაშინ იქმნა მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, და არა ჴორციელად, ვითარცა ძჱ, და არცა ხატითა კაცობრივითა გამოჩნდა და არცა მსგავსებითა ტრედისაჲთა ეჩუენა მოსლვაჲ სულისა წმიდისაჲ, ვითარცა წყალთა მათ ზედა იორდანისათა.
    19.     რამეთუ ბუნებაჲ უფლისაჲ, ვითარცა ჰნებავს, ეგრჱცა გამოჩნდის.
    20.     და საყჳრმან საშინელმან მაღლით ღაღად-ყო და მით ჴმითა მძლჱ ექმნა ყოველსა ჴმასა სასმენელსა და ალი იგი ფრინვიდა და შობდა ენათა ცეცხლისათა, განყოფაჲ ცეცხლისაჲ იქმნა დედა ენათა.
    21.     და „ენანი ცეცხლისანი დაადგრეს თავსა მოციქულთასა“ და ესრჱთ იყო აღძრვაჲ.
    22.     და რაჲსათჳს გამოირჩია დღჱ ესე და დაუტევნა დღენი სხუანი?
    23.     არა არს ესე უმიზეზო. არა მოვიდა წრაფით პირველ დღესასწაული, არცა შემდგომად წარსლვისა დღისა მის იყო მოსლვაჲ მისი.
    24.     რაჲსათჳს არს ჰურიათაჲ სამი დღჱ შეკრებისაჲ?
    25.     პირველი პასექისაჲ, რომელსა შინა კრავსა დაჰკლვედ, და ჭეშმარიტი იგი კრავი ვერ იცნეს, არამედ პატივ-სცემენ სახესა და მიზეზმყოველსა სახისასა ჰგმობენ, თაყუანის-სცემენ აჩრდილსა ღმრთისასა და მოსლვასა შენსა უვარ-ჰყოფენ.
    26.     და მეორჱ შემდგომი მისი მეერგასისჱ, რომელსა სახელი მიეღო რიცხჳთა ჟამისაჲთა და ამათ თანა აღმართებაჲ კარვისაჲ და იგი ემსგავსების უდაბნოსა.
    27.     ესე დღჱსასწაულნი დაპატიჟებითა შჯულისაჲთა შეჰკრებდეს ჰურიათა ქალაქსა ერთსა.
    28.     არამედ პირველსა ჯუარი დაენერგა და ვნებაჲ სრულ იქმნა და მხედველ ამათსა ყო ყოველი ჰურიათაჲ.
    29.     ხოლო საკჳრველებაჲ აღდგომისაჲ არა ცნეს ნებითა მათითა და უვარ-ჰყოფენ და ტყუვიან.
    30.     ხოლო შემდგომად დღესასწაულისა, რომელსა შინა ყოველი ნათესავი ჰურიათაჲ მასვე ადგილსა შეკრბის შჯულისა მიერ ბრძანებითა, მას ჟამსა განეფინა მადლი მოწაფეთა ზედა, რაჲთა მოაქცინეს თუალნი ყოველთანი და ყურნი,
    31.     რაჲთა ოდეს გარდამოჴდეს ნიჭი იგი ქრისტჱსი მოწაფეთა ზედა, წამოს მისთჳს, რომელი აღდგა და რომელნი უვარ-ჰყოფენ აღდგომასა ქრისტჱსსა მკუდრეთით,
    32.     იხილონ რამეთუ განუყოფს ნიჭთა მისთა ზეცით და რომელთა დაბეჭდეს საფლავსა, უჩუენებს მაღლით საკჳრველებათა, და ოხრაჲ ქუხილისაჲ და ცეცხლი ზეცით – საქმჱ სულისაჲ, იქცეოდა ხილვაჲ საკჳრველი – ალი მგზნებარჱ, და იგი მოასწავებს მოსლვასა სულისასა.
    33.     და ესრჱთვე პირველად მთასა სინასა ალი იგი აღატყდებოდა და მოსე შორის ცეცხლსა აუწყებდა მოცემასა შჯულისასა.
    34.     არამედ აწ ალი ცეცხლისაჲ განყოფილ თავსა ზედა მოწაფეთასა.
    35.     რამეთუ რომელმან აღძრა მოსჱ, მაშინ მიცემად შჯულისა ჰურიათა, მანვე ცხოვრებისათჳს წარმართთაჲსა ყვნა ენანი მოციქულთანი პოლოტიკ.
    36.     ამისთჳს საკჳრველებაჲ ძუელი შეერია საკჳრველებასა ახალსა.
    37.     და კუალად შუვამდგომელ იყო ცეცხლი, რაჲთა ჰრწმენეს მუნ მყოფთა, ვითარმედ: ესე იგი ღმერთი არს.
    38.     და ამათ თანა იქმნა ალი იგი ენათა განმყოფელ, რაჲთა ყვნეს იგინი, რომელთა შეიწყნარეს მოძღურად სოფლისაგან სწავლულნი ცეცხლითა.
    39.     იყო პირველ ერთი ენაჲ და ერთი ჴმაჲ ყოველთაჲ და კადნიერებაჲ გოდლისაჲ საქმედ, პირველი განჰყოფს მათ, და შემოიღო შერევაჲ ენათაჲ, რაჲთა განაქარვოს ბრძოლაჲ ზეცისაჲ და ენანი მრავალნი აღიძრნეს და სცემდეს აერსა ჴმითა და სმენაჲ ერთი არა იპოებოდა მიდრეკილი სასობად.
    40.     და რაჟამს განიყვნეს ენანი, განიყვნეს გონებანიცა.
    41.     ენანი დაჰჴსნდეს და ჴელნი შეეკრნეს.
    42.     ხოლო აწ ენანი, რომელ განიყვნეს, მაშინ შეკრბეს ენასა შინა თითოეულსა მათგანისასა, რაჲთა განავრცნეს საღზღვარი სწავლისაჲ და იყვნენ გზა მრავალ შჯულისა.
    43.     ჵ საკჳრველნი დიდნი! მოციქული ზრახავნ და ჰინდოჲ ისწავებინ, ებრაელი იტყჳნ და ბარბაროზი განბრძნდებინ.
    44.     მადლი ზრახავნ და სმენაჲ თქუმასა მას შეიწყნარებნ.
    45.     გულთა იციან ჴმაჲ და ეთიოპელთა ენაჲ თჳსი ესმოდა.
    46.     სპარსნი განკჳრდიან მათგან, რომელნი ზრახვედ, ნათესავნი ბარბაროზთანი ერთისა ენისაგან ირწყვებოდეს.
    47.     რავდენ ბუნებაჲ განდიდნის ნათესავთა შორის, ეგოდენ მადლი განმრავლდის ენათა შინა.
    48.     და ბუნებაჲ ცეცხლისაჲ ოდეს განიყვნის, განამრავლნის საქმენი კეთილნი.
    49.     ესრაჱთვე სიმდიდრე მადლისაჲ ოდეს განმრავლდის, განამრავლნა ნიჭნი, რამეთუ სანთელმან ერთმან აღათნის მრავალნი სანთელნი და იგი ყოველნი აღივსნიან ნათლითა და მას არაჲ მოაკლდის.
    50.     ესრაჱთვე მადლი სულისაჲ სხუათაგან სხუათა ზედა მოვიდის და აღივსნის იგინი და პირველთა მათ არაჲ მოაკლდის.
    51.     პირველად მოვიდა მადლი მოციქულთა ზედა და მოიწია, ვითარცა კიდესა ქუეყანისასა და მათ მიერ გზა-ყო მორწმუნეთა მიმართ და კრებული აღივსო და აღმოდუღილი მადლისაჲ არა დამცირდა.
    52.     ცეცხლისა მადლი იქცეოდა და ყვნა ჭურ ენანი მრავალნი.
    53.     მოწაფე ერთი ზრახავნ ყოველთა ენათა, ცნიან სწავლაჲ და იყო მუნ თეატრონი საკჳრველი და მსმენელნი ნათესავნთა განმყოფელნი.
    54.     და არა დააკლდებოდა მათ ენაჲ მოციქულებისაჲ დაჯერებად თითოეული მათი სიტყჳთა და ვითარცა საღებავი, შეიწყნარის შეხებაჲ ცეცხლისაჲ და ჴმითა მიითუალის სწავლულებაჲ თჳნიერ ჟამისა და სარწმუნოებაჲ ესწავა.
    55.     მადლი საკჳრველი იქმნა და ღმერთი იცნობა, ჰურიაჲ იკიცხევის და სახელ-სდებს საკჳრველსა სიმთრვალედ.
    56.     და საქმედ ტკბილისა უწოდეს საიდუმლოსა მადლისასა და თქუეს: „ტკბილითა განსავსჱ არიან“.
    57.     ჵ სიბოროტჱ გობენისაჲ ჰურიათაჲსა, რომელი აღიზარდა მათ თანა.
    58.     გულისხმა-ყავ ჟამისა მისთჳს, ჰურიაო, და ენაჲ ეგე შენ მგმობარი დაამოკლჱ.
    59.     სადა არს ტკბილი? და ზაფხული აღმოსრულ არს და არა აწყა არს, ვითარ შესაძლებელ არს აქა ჴსენებაჲ ტკბილისაჲ?
    60.     გულისხმა-ყავ ჟამი და აღჳრ-ასხენ ენასა.
    61.     და რაჲ პეტრე წარმოჩინებული სულითა და აღმომდუღარჱ მადლითა შეიჭურნა ენითა ცეცხლისაჲთა და მიეფინა ენათა ზედა მგმობართასა და სიტყუა-უგო ენათა
    62.     და თქუა: „არა ვითარ თქუენ გგონიეს, ამათ სთრავს, არამედ ესე არს თქუმული წინაწარმეტყუელისა მიერ: მივჰფინო სულისაგან ჩემისა ყოველსა ზედა ჴორციელსა“.
    63.     იხილეთ თქუმული და ისწავეთ სრულებაჲ, უსწრო ენამან წინაწარმეტყუელისამან ენათა სულისა მიერ მადლისათა.
    64.     ევედრენით, რაჲთა მოვიდეს ჩუენ ზედა ნაწუეთი, რაჲთა დავიცვეთ ჴსენებაჲ საკჳრველებათაჲ და მოვისთულოთ სარგებელი მადლისაჲ.
    65.     რამეთუ ნიჭი ადვილი არს, უკუეთუ პოვოს გულსმოდგინებაჲ, რამეთუ ღმერთი არს, რომელი შეიქმს ყოველსა, ყოველთა თანა მისა დიდებაჲ და ძლიერებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


34

     1.     34. საკითხავი მარტჳლიისა შემდგომად, დღესა ოთხშაბათსა აღმართებაჲ პატიოსნისა ჯუარისაჲ მცხეთას
    2.     და რაჟამს იყო ჟამი ესე, მო-რაჲ-იქცა ყოველი ქართლი, ზრახვა-ყვეს მღდელთა მათ, რომელნი-იგი მოსთხოვნა მირეან მეფემან კოსტანტინე კეისარსა აღმართებად ნიში ჯუარისაჲ.
    3.     და ჰქუეს მღდელთა მათ მირეან მეფესა: ჯერ და წეს არს აღმართებად საუფლოჲ ნიში ჯუარისაჲ.
    4.     და სათნო უჩნდა მეფესა და ყოველსა მას ერსა.
    5.     და სიხარულით შეიწყნარეს სიტყუაჲ იგი მღდელთაჲ მათ და სწავლაჲ.
    6.     და უბრძანა მირეან მეფემან ძალისაჲ საჯუარედ მოღებად.
    7.     და წარვიდეს ხურონი და მოჰკუეთეს ხჱ ერთი აეროვანი და დიდად შუენიერი.
    8.     და უბრძანა მეფემან შექმნაჲ ჯუარისაჲ, ხოლო მღდელნი იგი ასწავებდეს სახჱსა მას ჯუარისასა.
    9.     და რაჟამს შექმნეს ჯუარი იგი, მოვიდეს და უთხრეს მირეან მეფესა ხუროთა მათ: ჩუენ შევქმენით ჯუარი იგი, ვითარცა მასწავეს მღდელთა მათ.
    10.     და მეყსეულად აღდგა მეფჱ იგი სიხარულით და ყოველი ერი მის თანა მოვიდეს ხიილვად ნიშისა მის ჯუარისა.
    11.     და ვითარცა იხილჱს სახჱ იგი ჯუარისა მის, უკჳრდა ფრიად, ადიდებდეს ღმერთსა.
    12.     მას ჟამსა გულისხმა-ყო და მოეჴსენა მეფესა, ოდეს-იგი დღჱ უბნელდა მთასა ზედა, ვითარ-იგი ნათელი ბრწყინვალებისა დიდისაჲ იხილა მსგავსად ჯუარისა, და იცნა იგი.
    13.     მაშინ უთხრობდა მღდელთა მათ და ყოველსა ერსა ხილვასა მას პირველსა, და ვითარ განუნათლა მას ბნელი იგი ნიშმან ჯუარისამან წინაშე თუალთა მისთა.
    14.     მაშინ ვითარცა ესმა ერსა მის სიტყუაჲ იგი მეფისაჲ უფროჲსღა და უმეტჱს ჰრწმენა ნიში ჯუარისაჲ და ყოველთა ერთობით სიხარულით თაყუანის-სცეს მას და ადიდებდეს ღმერთსა.
    15.     მაშინ განიზრახვიდა მეფჱ იგი ყოველსა მას ერსა თანა, ვითარმედ რომელსამე ადგილსა აღჰმართონ ჯუარი იგი.
    16.     ხოლო კაცად-კაცადი იტყოდა, სადაცა ვის მარჯუე უჩნდა და ვერ სადა გამოარჩიეს.
    17.     მას ჟამსა მირეან მეფჱ ილოცვიდა და იტყოდა: უფალო იესუ ქრისტჱ, რომელი გურწამ ტყჳსა მისგან და გუასწავეს მღდელთა მათ შენთა, შენ იესუ ქრისტჱ, რომელმან თავი თჳსი დაიმდაბლჱ და ხატი მონისა შენისაჲ შთაიცჳ სიმდაბლითა შენითა,
    18.     რომელი გარდამოჰჴედ წიაღთაგან მამისათა, რომელმან დაუტევენ ჩუენთჳს საყდარნი, უფლებანი და ძალნი და დაემკჳდრე საშოსა ქალწულისა მარიამისსა, და მერმე ჯუარს-ეცუ პანტოელისა პოლატეს ზე,
    19.     დაეფლა გულსა ქუეყანისასა და ასდეგ მესამე დღესა და აღასრულჱ ყოველი თქუმული წინაწარმეტყუელთაჲ, აჰმაღლდი ზეცად და დაშჯედ მარჯუენით მამისა, და მერმე მოსლვად ხარ განშჯად ცხოველთა და მკუდართა,
    20.     და დაგჳტევე ჩუენ ნიში შჯულისა შენისაჲ დასარღუეველად უხილავთა მანქანებათა მტერისათა, ხოლო ჩუენ, მოშიშთა შენთა, მოგჳღებიეს სასწაულად, რაჲთა განვერნეთ პირსა ეშმაკისასა, რომლისაგანცა-იგი წარტყუენულ ვიყვენით.
    21.     ხოლო აწ შენ, უფალო ღმერთო, მაცხოვარო ჩუენო, ინებე გამოცხადებაჲ ადგილისაჲ, რომელსა ზედა აღვჰმართო ნიში ჯუარისა შენისაჲ, რაჲთა იხილონ მოძულეთა შენთა და ჰრცხუენოდის, რამეთუ შენ, უფალო, შემეწიენ ჩუენ და ნუგეშინის-მეც ჩუენ.
    22.     და ვითარცა დამწუხრდა, მას ღამესა ჩუენებით დაადგრა ანგელოზი უფლისაჲ მირიან მეფესა და უჩუენა მას ბორცჳ ერთი არაგუსა წყალსა ზედა წიაღ კერძო, მახლობელად მცხეთასა.
    23.     და ჰრქუა მას: ესე ადგილი გამოურჩევიეს ღმერთსა და ამას ზედა აღჰმართე ნიში იგი ჯუარისაჲ.
    24.     და ვითარცა განთენა, უთხრა მირეან მეფემან მღდელთა მათ ჩუენებაჲ იგი ანგელოზისაჲ მის და სიტყუაჲცა იგი ანგელოზისაჲ, რომელსა ეტყოდა, უთხრა მათ და ყოველსა ერსა და ბორცჳცა იგი უჩუენა მათ.
    25.     ვითარცა ესმა ჩუენებაჲ იგი და ადგილიცა იხილეს, სათნო უჩნდა ყოველსა მას ერსა ბორცჳ იგი და სიხარულითა და გალობითა დიდითა ყოველმან ერთბამად აღიღეს ჯუარი იგი
    26.     და აღჰმართეს ბორცუსა მას ზედა მძლჱ ნიში ჯუარისა მცხეთასა მახლობელად, მართალ წინაშე აღმოსავალით, დღესა კჳრიაკესა, აღვსებისა შემდგომად ზატიკის-ზატიკსა.
    27.     და აღემართა ნიში ჯუარისაჲ ქართლს შინა.
    28.     მეყსეულად მას ჟამსა შინა ყოველნი კერპნი, რომელნი იყვნეს საზღვართა ქართლისათა, დაეცნეს და შეიმუსრნეს და საკერპონიცა მათნი და-ვე-ირღუეს.
    29.     ვითარცა იხილჱს საკჳრველებაჲ ესე სასწაული, რომელი ქმნა ცხოველისმყოფელმან მან ნიშმან ჯუარისამან კერპთა მათ ზედა, უფროჲს განუკჳრდებოდა საქმჱ ესე და ადიდებდეს ღმერთსა და სიხარულით თაყუანის-სცემდეს პატიოსანსა ჯუარსა.
    30.     და ყო მირიან მეფემან და ყოველმან ერმან ქართლისამან შესაწირავი დიდი მას დღესა შინა.
    31.     და დააწესეს მსახურებაჲ პატიოსნისა ჯუარისაჲ უკუანა ზატიკის-ზატიკსა, დღესა კჳრიაკესა, ყოველმან ქართლმან ვიდრე დღენდელად დღედმდჱ.
    32.     და იყო, რაოდენისამე ჟამისა შემდგომად, მარტჳლიისა უკუანა, დღესა ოთხშაბათსა იხილეს საკჳრველებაჲ დიდი და საშინელი სასწაული.
    33.     და აჰა ესერა, სუეტი ნათლისაჲ სახედ ჯუარისა დაგა ზედა ჯუარსა მას და ათორმეტნი ანგელოზნი დაგჳრგჳნებულ იყვნეს.
    34.     ხოლო ბორცჳ იგი ჯუარისაჲ ერცახჱდ კუმოდა სულნელად.
    35.     და ვითარ ხედვიდეს სასწაულსა მას, მრავალნი უღმერთოთაგანნი მოიქცეოდეს და ნათელს-იღებდეს და აღაშჱნებდეს ეკლესიათა.
    36.     ხოლო მორწმუნენი უფროჲს განმტკიცნებოდეს და ადიდებდეს ღმერთსა სახჱ.
    37.     და მერმე იხილჱს სხუაჲ სასწაული პატიოსნისა ჯუარისაჲ: ვითარცა ცეცხლი დგა და ვითარცა ალი აღეგზებოდა, ზედა თავსა ჯუარისასა შედგებოდა მზისა უბრწყინვალჱსი,
    38.     და ვითარცა საჴუმილისა რაჲ ნაბერწყალი აღვალნ ძლიერად, ეგრჱსახედ ანგელოზნი აღვიდოდეს და გარდამოვიდოდეს პატიოსანსა ჯუარსა.
    39.     ხოლო ბორცჳ იგი ჯუარისაჲ იხილვებოდა ძლიერად და ყოველი ქუეყანაჲ იძრვოდა, და მთათა და ბორცუთა და ღელეთა არმული ნისლისაჲ სულნელისაჲ აღვიდოდა, კლდენი შეიმურვოდეს და სულნელებაჲ დიდი მიეფინებოდა ყოველსა ზედა ქუეყანასა.
    40.     და ესე არა ზედამოჲთ იყო, არცა თანაწატაცებით, არამედ მყუვარ ჟამ ჴმანი დიდნი უხრიდეს და ყოველი იგი ერი ხედვიდა მას და ესმოდა ოხრაჲ იგი გალობისაჲ მის.
    41.     შეშინდეს და უკჳრდა ფრიად ხილვაჲ იგი, განუკჳრდებოდა, შიშითა და ძწულით თავყანის-სცემდეს პატიოსანსა ჯუარსა და სიხარულითა დიდითა აკურთხევდეს და ადიდებდეს ღმერთსა.
    42.     და იყო რავდენისამე ჟამისა შემდგომად ვითარცა სასწაულნი იგი და ხილვანი დასცხრებოდეს, ეგრჱცა ძრვაჲ იგი დიდი და საშინელ და-ვე-სცხრებოდა.
    43.     და შემდგომად ამისა სხუანი მრავალნი სასწაულნი იქმნებოდეს პატიოსნისა ჯუარისა ზედა ზეცით გარდამო.
    44.     და ხედავნ მას ყოველი იგი ერი და შიშითა და ძწოლით მივლენედ და თაყუანი-სცემედ გულსმოდგინედ პატიოსანსა ჯუარსა და წარვიდიან სიხარულით და ადიდებედ ღმერთსა.
    45.     მას ჟამსა იყო ვინმე კაცი ერთი მოშიში ღმრთისაჲ და მსახური ქრისტჱსი, რომელსა სახელი ერქუა რევ, ძჱ მეფისაჲ.
    46.     და იყო ძჱ რევისი სნეულ და მიწევნულ იყო იგი სიკუდიდ, რამეთუ იგი ხოლო მარტოჲ ესუა მას.
    47.     მოიღო იგი და დადვა პატიოსანსა ჯუარისა წინაშე და ცრემლით ითხოვდა მისგან: უკუეთუ მომიბოძოს ყრმაჲ ესე ჩემი, გუნბადი აღვაშენო საყოფელად შენდა.
    48.     და ვითარცა იგი მწარედ და უწყინოდ ტიროდა პატიოსნისა ჯუარისა წინაშე, მუნქუესვე განიკურნა ყმაჲ იგი მისი და სიხარულით დიდითა წარიყვანა ყრმაჲ იგი მისი განკურნებული და განცეცხლებული და ადიდებდა ღმერთსა.
    49.     და მერმე მოვიდა აღთქუმულისა აღსრულებად და ყო მადლისა მიცემაჲ დიდითა სიხარულითა და გულსმოდგინებითა გუნბადი აღაშენა მცხეთისაჲ.
    50.     რევის ძემან წლითი-წლად მოვიდის და აღსრულის მსახურებაჲ პატიოსნისა ჯუარისაჲ.
    51.     და მიერ ჟამითგან უფროჲს ხოლო და უმეტჱს მოვიდოდეს სნეულნი მრავალნი და უძლურნი და განიკურნებოდეს და სიხარულით ადიდებდეს პატიოსანსა ჯუარსა.
    52.     იყო ვინმე ჭაპუკი ერთი და ორნივე თუალინი დადგომილ იყვნეს.
    53.     მოვიდა, შეურდა პატიოსანსა ჯუარსა და ევედრებოდა გულსმოდგინედ.
    54.     და შემდგომად შჳდისა დღისა აღეხილნეს თუალნი და სიხარულით ადიდებდა ღმერთსა და პატიოსანსა ჯუარსა.
    55.     მერმე დედაკაცი ვინმე იყო ერთი, მარადის გუემული სულითა უკეთურითა, და ეგოდენ გონებაჲ მიეღო, რაჟამს პატიოსანსა ჯუარსა შეამთხუევედ, სამოსელსა ჯუარისასა მოაპებნ.
    56.     და იყო, მეათოთხმეტესა დღესა განიკურნა დედაკაცი იგი და წარვიდა იგი სიხარულით ფერჴითა თჳსითა და ადიდებდა იგი ღმერთსა და პატიოსანსა ჯუარსა.
    57.     მერმე მისა შემდგომად იყო ვინმე დედაკაცი სხუაჲ, რომელსა ესუა წული ყრმაჲ ერთი.
    58.     და მეყსეულად დაწყჳდნა ყრმასა მას და აღიქუა იგი დედამან მისმან და მიიღო და დადვა იგი წინაშე პატიოსნისა ჯუარსა.
    59.     და იდვა ყრმაჲ იგი მწყდარი წინაშე წმიდასა მას პატიოსანსა ჯუარსა დილეულითგან ვიდრე მწუხრადმდჱ.
    60.     ხოლო დედაკაცი იგი ტირილით ილოცვიდა წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა.
    61.     სხუანი იტყოდეს: მომკუდარ არს ყრმაჲ ეგე, წარიღე და დაჰმარხე, ნუღარა აწყინებ.
    62.     ხოლო მან არავე წარიკუეთა სასოებაჲ, არამედ უფროჲსღა საწყალობელად ცრემლოოდა, ხოლო მწუხრისა ჟამსა ოდენ სულნი უკუნ-იხუნა და თუალნი აღიხილნა და შემდგომად სამისა დღისა განკურნებული წარიყვანა იგი დედამან მისმან და ადიდებდა ღმერთსა და პატიოსანსა ჯუარსა.
    63.     და ვითარცა იხილეს ყოველთა სასწაული ესე და ნიშები და კურნებანი დიდ-დიდნი პატიოსნისა ჯუარისანი, მრავალნი უშვილონი მოვლენედ და ითხოვედ შვილიერებასა, და შვილითა განძღიან და შესაწირავთა და მადლთა მისცემედ.
    64.     არა ხოლო მუნ მოვლენედ, რომელნი მათ ხოლო მიჰმადლებედ თხოვასა, რამედ მათცა, რომელნი შორს არიედ, გინა თუ ბანაკსა, ღუაწლსა შინა ხადიედ პატიოსანსა ჯუარსა მცხეთისასა,
    65.     მუნქუესვე მძლე ექმნის მტერთა მათ შეწევნითა ქრისტჱსითა და პატიოსნისა ჯუარისაჲთა და დიდითა სიხარულითა მივიდიან მადლისა მიცემად პატიოსნისა ჯუარისა.
    66.     მრავალნი უღმრთონიცა დიდსა ჭირსა შეცჳვიან, ხოლო რაჟამს სარწმუნოებით ხადიედ პატიოსანსა ჯუარსა მცხეთისასა, მუნქუესვე განერიან და სიხარულით ადიდებენ პატიოსანსა ჯუარსა, და მოვიდიან სიხარულით და ნათელ-მოიღიან და შეემთხჳნიან პატიოსანსა ჯუარსა.
    67.     და სხუანი მრავალნი ჭირსა მრავალსა შეცჳდეს და ვედრებითა პატიოსნისა ჯუარისაჲთა განიკურნნეს და მრავალნი სნეულნი პირად-პირადითა სენითა მოვლენედ ვედრებად პატიოსნისა ჯუარისა და განიკურნებიედ ვიდრე დღენდელად დღედმდჱ.
    68.     და სხუანიცა მრავალნი სასწაულნი იქმნნეს წინაშე პატიოსნისა ჯუარისა მცხეთისასა ზეცით გარდამო ღმრთისა მიერ, რომელნი არა დაწერილ არიან წიგნსა ამას.
    69.     ხოლო ესოდენ დაიწერნეს საქებელად ღმრთისა და სადიდებელად მორწმუნეთათჳს, და რაჲთა ჩუენნ ყოველნი ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომლისაჲ არს ძალი და მადლი, პატივი და თაყუანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


35

     1.     35. თთუესა მაისსა ზ. გამოჩინებაჲ პატიოსნისა ჯუარისაჲ, რომელი ზეცით გამოუჩნდა კოსტანტინჱ მეფესა.
    2.     საკითხავი, თქუმული წმიდისა კჳრილჱ ეპისკოპოსისაჲ ი˜ჱმლისაჲ
    3.     მეშჳდესა სუფევასა კოსტანტინე მეფისა დიდისასა, თთუესა აპნი[სი]სასა შეკრბა ერი დიდძალი წარმართთაჲ მდინარესა ზედა, რომელსა ჰრქჳან დანობი.
    4.     ეძიებდეს, რაჲთამცა წიაღ-მოჴდეს და წარტყუენეს ყოველი სოფელი აღმოსავალადმდე.
    5.     და აგრძნა მეფემან კონსტანტინე შეკრებაჲ იგი მათი ერთბამად.
    6.     შეკრიბა მუნცა ყოველი იგი ერი თჳსი და მივიდეს ერთ კერძო მდინარესა მას ზედა დანუბსა და დაადგინა ბანაკი იგი წიაღმოსავალსა მას წლისასა და დააყენებდა მათ.
    7.     ხოლო მრავალ დღეს დგომაჲ იყო მათი.
    8.     და შეკრბა ერი დიდძალი წარმართთაჲ ურიცხჳ და ზედა-მოუვიდეს კოსტანტინეს, ხოლო მან ვითარცა იხილა ერი იგი, ზრუნვასა დიდსა და ურვასა შინა იყო და ეგულებოდა ხვალის დღჱ შემთხუევად ბრძულისა.
    9.     მას ღამესა იხილა თუალითა გამოჩინებული ჯუარი, საყდართა ზედა ბრწყინვალჱ, დაწერილი ესრე იყო განჩინებულად: მაგით ნიშითა სძლო.
    10.     გულსმოდგინედ გამოეძიებდა კოსტანტინჱ მეფჱ, რომლისა-მე ღმრთისაჲ არს ნიში ესე?
    11.     და ვითარცა აღდგა, შეძრწუნებულ იყო და შეეპყრა შიშსა დიდსა.
    12.     მოუწოდა მთავართა ტაძრისასა მისისათა და მეყსეულად გამოქმნა ხატი ჯუარისაჲ, ნიში, რომელი იხილა და უბრძანა წინაძღუანვაჲ ბრძოლასა მას.
    13.     და იყო ძრვაჲ და უფროჲსი ერისაჲ მის დაეცა და ნეშტი იგი დაიმორჩილა.
    14.     და მოიქცა ადგილად თჳსა დიდებითა და ძლევითა დიდითა.
    15.     და შემდგომად მცირედთა დღეთა უბრძანა მოწოდებაჲ ქურუმთა მათ კერპთაჲსა და უჩუენა მათ ნიში იგი და ჰკითხვიდა მათ, ვითარმედ: რომლისა ღმრთისაჲ არს ნიში ესე?
    16.     ხოლო მათ მიუგეს: ესე ნიში არა ქუეყანისა ღმერთთაჲ არს, რომელთა ჩუენ ვჰმსახურებთ, არამედ ესე ძალი ზეცისაჲ არს.
    17.     ეგე ნიში წარჰვალნ ზედა ბაგინსა, ყოველნი კერპნი დაეცნიან და შეიმუსრნიან და ბაგინი დაჰჴსნდის.
    18.     ხოლო ქრისტჱანენი რომელ ერთნეს ერსა მას მათ დღეთა შინა, ნაზარეველ ერქუმოდა და რომელნი-იგი მოუჴდეს მეფესა
    19.     და ჰრქუეს მას: ვევედრებით უფლებასა შენსა, ნიში ესე, რომელ იხილჱ, ზეცისაჲ არს იესუ ქრისტჱსი, ძისაჲ ღმრთისაჲ ცხოველისაჲ, რომელმან იხილა ნათესავი კაცთაჲ წარწყმედული და არა უგულებელს-ყო, არამედ გარდამოჴდა სახიერებითა თჳსითა და აცხოვნნა ქმნულნი თჳსნი.
    20.     თჳსითა მით ვნებითა ჯუარისაჲთა შეგუწირნა ჩუენ ღმრთისა.
    21.     და ვითარცა გულისხმა-ყო ესე კოსტანტინე მეფემან, მოუწოდა ევსები ებისკოპოსსა ჰრომისასა და ისწავა მისგან და ჰრწმენა ჭეშმარიტად და ნათელი მოიღო მან და დედამან მისმან მრავალთა წინაშეთა მისთა.
    22.     მაშინღა დიდითა სიხარულითა და წადილითა წარავლინა დედაჲ თჳსი აღმოსავალად კერძო მოძიებად ჯუარისა ქრისტჱსისა და აღშენებად ადგილთა მათ.
    23.     და იყო მათ დღეთა, სუფევასა კოსტანტინე მეფისა დიდისა, ღმრთისმოყუარჱ ჰჱლენე დედოფალი, დედაჲ კოსტანტინჱსი, რომელმან კეთილად მოიძია სასოჲ ძელი, რომელსა ზედა მაცხოვარმან ჴელნი განიპყრნა,
    24.     გამოიწულილვიდა შრომით კაცობისა შთაცუმისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა და ჯუარსა ზედა ამაღლებასა და მკუდრეთით აღდგომასა და განმტკიცნა ღმრთისმოყუარჱ ჰჱლენე დედოფალი ფრიად და წურთილ იქმნა გონებისა და ისწრაფა უჴრწნელისა მის ნიჭისა გამოძიებად,
    25.     რამეთუ ესრჱსახედ პოვა პატიოსანი ჯუარი.
    26.     მათ ჟამთა შევიდა იერუსალჱმდ ელჱნე დედოფალი თთუესა მეორესა, ოცდარვასა თჳსასა, ერთბამად ერითა დიდითა და კრება ყო და ბრძანა ყოველთა ჰურიათაჲ ქალაქებსა და სოფლებსა ჰურიასტანისასა წარმოდგინებად წინაშე მისა.
    27.     რამეთუ იყო იერუსალჱმი მოოჴრებულ, და იპოვნეს ჰურიანი ვითარ სამ ათას ოდენ კაც, რომელთა მოუწოდა ელენე დედოფალმან და ჰრქუა: უწყი მე ღმრთისა წიგნთაგან, რამეთუ ნათესავნი მართალნი იყვენით და გყუარობდა თქუენ ღმერთი.
    28.     არამედ თქუენ ვერ გულისხმა-ჰყავთ და აგონეთ ნათელი ბნელ-ყოფად და ჭეშმარიტებაჲ ტყუვილად, და რომელსა ღმერთსა უნდა ჴსნაჲ ჩუენდა წყევისაგან, განთავისუფლებაჲ ჩუენი,
    29.     მან ნერწყუვითა ბილწებისაჲთა ჰნერწყუევდით, და რომელმან მკუდარნი აღადგინნა, გინდინ მკუდრად შერაცხაჲ მისი, აწ გეტყჳ თქუენ თავით თჳსით, რომელთა კეთილად იცოდიან რჩული.
    30.     ხოლო იგინი გამოვიდეს დედოფლისაგან შიშითა დიდითა და ყვეს ზრახვაჲ და პოვეს ათას კაც, რომელთა ჰგონებდეს მეცნიერად შჯულისა.
    31.     და ერთბამად მოვიდეს დედოფლისა და წამებდეს ათასისა მის კაცისათჳს, რამეთუ ესე არიან სწავლულნი რჩულისა.
    32.     ხოლო დედოფალმან მეორედ ჰკითხა მათ სიტყუაჲ და ჰრქუა: ისმინეთ სიტყუაჲ ჩემი და გულისხმა-ყავთ თქუმული ესე: არა გასმია წმიდათა მათგან წინაწარმეტყუელთა, ვითარ ამცნეს მაცხოვრისაჲ,
    33.     რომლისაჲ მეგულების კითხვაჲ თქუენდა, რამეთუ ესაჲა ესრეთ თქუა, ვითარმედ: „ყრმაჲ იშვა ჩუენდა“, „რომლისა დედამან მამაკაცი არა იცის“.
    34.     მერმე მგალობელი დავით იტყჳს: „წინაჲსწარ ვხედევდ უფალსა, წინაშე ჩემსა არს მარადის, რამეთუ მარჯულ ჩემსა არს, რაჲთა არა შევიძრა“.
    35.     და მერმე ესაია ღაღადებს: „შვილ ვისხენ და აღვიზარდენ, ხოლო იგინი მეცრუვნეს მე“.
    36.     და მერმე იტყჳს: „იცნა ჴარმან მომგებელი და ვირმან ბაგაჲ უფლისა თჳსისაჲ, ხოლო ისრაჱლმან მე არა მიცნა, და ერმან ჩემმან ჩემი არა გულისხმა-ყო“.
    37.     უკუეთუ თქუენ იკითხავთ შჯულსა და ესე არა გულისხმა-გიყოფიეს, აწ ამის გამო ვბრძანო პყრობილობაჲ თქუენი სტრატიოტთაგან.
    38.     აწ მი-ღა-გიტევნე თქუენ ორ ჟამ ოდენ, რაჲთა გამოირჩინეთ, რომელნი საგონებელ იყვნენ შჯულისა მეცნიერად.
    39.     ხოლო იგინი გამოვიდეს მიერ შიშითა დიდითა, გამოცადნეს და პოვნეს ორას ოდენ კაც, რომელ საგონებელ იყვნეს მეცნიერად შჯულისა, და მოვიდეს წინაშე დედოფლისა.
    40.     მიუგო დედოფალმან და ჰრქუა: ვინ არიან ესე?
    41.     მათ მიუგეს და ჰრქუეს: ესენი არიან, რომელთა კეთილად იციან შჯული.
    42.     ხოლო ნეტარმან ჰჱლენე დედოფალმან მიუგო სიტყუაჲ ჭეშმარიტებისაჲ, ასწავებდა მათ და ჰრქუა: ჵ თქუენ, ცოფნო ჰურიანო ი˜ჱლნო, არა კმა-გეყო თქუენ ძუელი იგი სიბრმე მამათა თქუენთაჲ, რომელნი იტყოდეს იესუჲსა, ვითარმედ ძჱ ღმრთისაჲ არს?
    43.     რამეთუ აქუნდა მათ წიგნები წინაწარმეტყუელთაჲ და იკითხვიდეს.
    44.     ხოლო მათ მიუგეს: და ვევედრებით დედოფლებასა შენსა, ჩუენ მაქუსცა და ვიკითხავთცა, ხოლო ესე ვისთჳს არიან ესემლევანნი სიტყუანი, გამოგჳცხადე, გევედრები შენ, რაჲთა ჩუენცა გულისხმა-ვყოთ თქუმულთა მაგათ შენთა.
    45.     ხოლო მან ჰქრუა მათ: წარგუალეთ მარტოდ და გამოირჩიენით, რომელნი საგონებელ იყვნენ შჯულისმეცნიერად.
    46.     და გამოვიდეს მიერ და თქუეს: რომლისა ჯერისათჳს გუაშრომებს დედოფალი ესე?
    47.     ხოლო ერთმან ვინმე მათგან ჰრქუა მათ, რომლისა სახელი იუდა: უწყი, რამეთუ ძიებაჲ ეგულების, რომელსა ზედა იესუ ჯუარს-აცუეს მამათა ჩუენთა.
    48.     არამედ ეკრძალენით, ნუკუე აღ-ვინმე-იაროთ.
    49.     უკუეთუ არა, დაიჴსნეს მამათა ჩუენთა მოცემული შჯული, რამეთუ ზაქეოზ.
    50.     მამის მამამან ჩემმან, ამცნო მამასა ჩემსა სჳმეონს და ჰრქუა: მამამან ჩემმან მე მამცნო და მრქუა: ეკრძალე, შვილო ჩემო, რაჟამს ძიებაჲ იყოს ძელისაჲ მის, რომელსა ზედა მესია ჯუარს-აცუეს, გამოუჩინე იგი პირველ ვიდრე გუემადმდე შენდა,
    51.     რამეთუ არღარა ებრაელთა ნაშობნი მეფობდენ, არამედ მათი მეფობაჲ იყოს, რომელნი ჯუარცუმულსა მას თავყანის-სცემდენ, რამეთუ იგი იყოს მეუფჱ უკუნისამდე – იესუ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ.
    52.     ხოლო მე ვარქუ მას: რად უკუე ჴელნი თქუენნი მიჰყვენით ეგევითარსა მას ზედა?
    53.     ხოლო მან მქრუა მე: შვილო ჩემო, უწყის უჴრწნელმან მან სახელმან მისმან, რამეთუ არასადა შევერთე შეკრებასა მათსა მისთჳს, არამედ ვაყენებდიცა მათ.
    54.     და მღდელთმოძღუართა ერისათა საჯეს ჯუარცუმაჲ მისი და ეგრე ჰგონებდეს, ვითარცა მოაკუდინეს იგი და გარდამოიღეს იგი ძელისა მისგან და დაჰფლეს.
    55.     ხოლო იგი მესამე დღესა აღდგა და გამოუცხადა თავი თჳსი მოწაფეთა თჳსთა, რომლისა გამო ჰრწმენა ძმასა შენსა სტეფანეს, იწყო სწავლად ერსა შორის, და შეკრბეს ფარისეველნი სადუკეველითურთ და საჯეს მისი ქვითა განტჳნვაჲ.
    56.     ხოლო მე ვხედევდ სიკუდილსა შვილისა ჩემისასა და ვერ შეუძლე შუელად მისსა.
    57.     არცაღათუ შეჭუვნებულ რას ვიყავ, რამეთუ ვხედევდ ღმრთისათჳს ვნებასა.
    58.     ხოლო ვითარ აღმო-ოდენ-უტევებდა სულსა, ჴელნი მისნი აღიპყრნა ზეცად და თქუა: „უფალო, ნუ შეურაცხ ამას ბრალად“.
    59.     აწ უკუე ისმინე, შვილო ჩემო, და გასწავო შენ ქრისტჱსთჳს და მოწყალებისა მისისა, რამეთუ სავლჱცა, რომელ-იგი ტაძარსა წინაშე ჯდა და ტყავის მხეველი იყო, იგიცა სდევნიდა მორწმუნეთა მისთა, ვითარ-იგი აღადგინა ერი მრავალი ძმისა შენისა სტეფანესთჳს.
    60.     ხოლო ქველ-ქმნა მის ზედაცა ქრისტემან და ყო იგი ვითარცა ერთი დიდებულთაგანი.
    61.     და შენ, შვილო ჩემო, ნუსადა იტყჳ გმობასა მისთჳს, ნუცაღა მორწმუნეთა მისთათჳს, რაჲთა გაქუნდეს ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ.
    62.     ესე მამცნო მამამან ჩემმან სიმონ და ესე ყოველი გითხარ თქუენ?
    63.     აწ უკუეთუ გკითხოს ჯუარისათჳს, რაჲ გნებავს?
    64.     – ხოლო მათ ჰრქუეს: ჩუენ ესე არასადა გუესმინა, გარნა აწ შენგან ხოლო.
    65.     უკუეთუ ძიებაჲ იყო ნანდჳლვე, თუ ესრჱ არს, ადგილიცა იგი იცოდი.
    66.     ამას იტყოდეს ოდენ და მოიწინეს მწოდებელნი და ჰრქუეს: გიწესს თქუენ დედოფალი.
    67.     ხოლო იგინი წარდგეს, და ჰკითხვიდა მათ დედოფალი და არასადა უთხრეს მართალი.
    68.     და უბრძანა მათ ყოველთაჲ ცეცხლითა დაწუვაჲ.
    69.     ხოლო მათ შეეშინა და მისცეს მას იუდა და ჰრქუეს: ესე კაცი მართლისა წინაწარმეტყუელისა ძჱ არს და შჯული ჭეშმარიტად იცის.
    70.     გევედრებით შენ, დედოფალო, ნებაჲ გულისა შენისაჲ მაგისგან აღგესრულოს.
    71.     და ყოველთავე შჯული ყოველი შეაწამეს.
    72.     მაშინ უბრძანა მათ ყოველთა განტებაჲ, გარნა მარტოჲ იუდა ხოლო დაიყენა.
    73.     მოუწოდა დედოფალმან იუდას და ჰრქუა: ცხოვრებაჲ და სიკუდილი წინა გიც.
    74.     აწ რაჲ გნებავს: ცხოვრებაჲ ანუ სიკუდილი?
    75.     და ჰრქუა მას იუდა: და ვინ არს, რომელსამცა უდაბნოსა პური დაგებული წინა ედვა და იგი ქვასა ჭამდა?
    76.     ჰრქუა მას დედოფალმან: ეკუეთუ გნებავს ცხორებაჲ ქუეყანისაჲ და ზეცისაჲცა, მითხარ მე, სადა დამალულ არს ჯუარი ქრისტჱსი, ხოლო იუდა ჰრქუა, ვითარმედ: წერილ არს საჴსენებელთა მისთჳს: აწ ორას წელ არს.
    77.     და ჩუენ ჭაპუკ ვართ, ვითარ შეუძლოთ ცნობად მაგისა?
    78.     ჰრქუა მას დედოფალმან: ვითარ შენსა წინა ნათესავი იყო და ბრძოლისა კუეთებაჲ იყო ელის ველსა ზედა, იგი ყოველნი იჴსენებიან და ადგილებიცა მათი და საფლავებიცა ჩანს.
    79.     იუდა ჰრქუა: წიგნითა სამე.
    80.     ხოლო ჩუენ არა გუაქუს აღწერილი მათთჳს.
    81.     ჰრქუა მას დედოფალმან: პირველად თავით თჳსით მცირედ ვიდრე არიან საჴსენებელნი.
    82.     იუდა ჰრქუა: გევედრები დედოფალო, შეგუვებით ვთქუ.
    83.     ჰრქუა მას დედოფალმან: მე მაქუს მაგისთჳს აღწერილი – ჴმაჲ იგი სახარებისაჲ, რომელსა-იგი ადგილსა ჯუარს-ეცუა.
    84.     გარნა მიჩუნე ადგილი იგი, რომელსა ჰრქჳან თხემისა ადგილი.
    85.     და მე ჩემითა ჴელმწიფობითა ვბრძანო და დავთხარო ქუეყანაჲ იგი მის ადგილისაჲ და, ვინ უწყის, ვპოო, რაჲ-იგი მე მნებავს.
    86.     ჰრქუა მას იუდა: არცა ადგილი იგი ვიცი, არცა მაშინ ყოფილ სადა ვარ.
    87.     ჰრქუა მას დედოფალმან: მოგაყმო შენ, უკუეთუ არა აღმიარო.
    88.     და ვითარცა ესე სიტყუაჲ ჰრქუა, უბრძანა მისი შთაგდებაჲ ჯურღმულსა ჴმელსა და უბრძანა მისი შჳდ დღე უზმით ჯდომაჲ.
    89.     და მეშჳდესა დღესა ღაღატ-ყო და თქუა: აღმიყვანეთ და გიჩუენო ადგილი იგი ჯუარისა მის ქრისტჱსისაჲ.
    90.     და ვითარცა აღმოჴდა ჯურღმულისა მისგან, მოვიდა ადგილსა მას, – და არცაღა იუდა იცოდა ჭეშმარიტებად ადგილი იგი, – აღიღო ჴმაჲ ებრაელებრითა სიტყჳთა და თქუა ესრჱთ: მეაკრა აკრაბი მელაქფისონ ადონა აბრიდონ ელაბეთ დოთა ქოზიაფე ეფათუ ბარუვე.
    91.     ხოლო თარგმანებით ესე არს: ღმერთო, რომელი ზი ეტლითა ზედა ქერაბინთასა და იგინი ფრინვენ ჰეართა შინა სრბით ნათელსა მას განუზომელსა, სადა თანაწარსლვად ნათესავთა კაცთასა ვერ ჴელეწიფების, რამეთუ შენ შეჰქმნენ იგინი შენდა სამსახურრებელად.
    92.     ექუსნი მჴეცნი ექუს-ექუს ფრთენი, რომელ ოთხთა მათ უტურთავ, ფრინვენ და გმსახურებენ ჴმითა დაუდომებელითა და იტყჳან: „წმიდა ხარ, წმიდა ხარ, წმიდა ხარ“ შენ, უფალო, წოდებულ არიან იგინი სერაბინად.
    93.     ხოლო ურნი იგი, რომელ დაადგინენ სამოთხესა დაცვად ხისა მის ცხორებისაჲსა, წოდებულ არიან იგინი ქერობინად.
    94.     შენ უფლებ ყოველთა ზედა, რამეთუ ქმნულნი შენნი ვართ.
    95.     რომელმან უღირსნი იგი ანგელოზნი სიღრმესა მას სატანჯველისასა მისცენ, და იგინი ქუესკნელთა მათ უფსკრულთა ვეშაპთაგან იგუემებიან და შენსა ბრძანებასა სიტყჳს მიგებად ვერ შემძლებელ არიან.
    96.     აწ, უფალო, შენითა ნებითა არს სუფევაჲ ძისა მარიამისი, რომელი გამოვიდა შენგან, და თუმცა არა შენგან იყო, არამცა აღადგინე იგი მკუდრეთით, აწ ყავ სასწაულ კეთილ, დიდებული ესე და შუენიერი.
    97.     ვითარცა ისმინჱ ბარაკიელისა მის შენისა მოსჱსი და უჩუენენ ძუალნი იოსებისნი, ეგრეცა აწ, თუ გნებავთ, გამოგჳცხადე ჩუენ დაფარულ იგი საფასჱ და ყავ ადგილსა ამას კუამლი სულნელებისაჲ აღმოსლვად ქრისტჱს მიერ, რამეთუ იგი არს მეუფჱ იესუ ქრისტჱ უკუნისამდე. ამენ.
    98.     და ვითარცა ლოცვაჲ ესე დაასრულა იუდა, შეიძრა ადგილი იგი და დიდძალი კუამლი სულნელებისაჲ აღმოვიდოდა ადგილსა მას.
    99.     ხოლო იუდას დაუკჳრდა ფრიად, ჴელნი შეიტყუელნა და თქუა: ჭეშმარიტად, ქრისტჱ, შენ ხარ მაცხოვარი სოფლისაჲ.
    100.     გმადლობ შენ, ქრისტჱ, რამეთუ მეცა არაღირსი ესე არავე ჴუებულ მყავ შენისაგან მადლისა.
    101.     გევედრები შენ, უფალო იესუ ქრისტჱ, ნუ მოიჴსენებ უკეთურებათა მონისა შენისათა, არამედ უგულებელსყვენ შეცოდებანი ჩემნი და თანა-შემრაცხჱ მე ძმასა ჩემსა სტეფანეს, რომელი-იგი ჴსენებულ არს საქმესა მას ათორმეტთა მოციქულთასა.
    102.     და ვითარცა ესე თქუა, მი-ხოლო-იღო სათხრული, შეირტყა სარტყელი, ვითარმცა მჴნემან შვილმან აბრაჰამისმან და იწყო თხრად.
    103.     ვითარცა მოთხარა ოცჯერ ოდენ მოსათხრელ, პოვნა სამნი ჯუარნი დაფლულნი, აღმოიხუნა და შეიხუნა იგინი ქალაქად.
    104.     მაშინ ჰკითხვიდა ღმრთისმოყუარჱ იგი ჰჱლენე დედოფალი: რომელი არს ჯუარი ქრისტჱსი?
    105.     უწყი, რამეთუ ესე ორნი ავაზაკთანი არიან.
    106.     მაშინ მოიხუნეს და დასხნეს საშოვალ ქალაქსა და მოელოდეს დიდებასა ღმრთისასა.
    107.     მეცხრესა ოდენ ჟამსა მოაქუნდა ცხედარი, რომელსა ზედა იდვა ჭაპუკი მკუდარი.
    108.     ვითარცა იხილა იუდა, განმხიარულდა და ჰრქუა დედოფალსა: აწ სცნა, დედოფალო, ძელი იგი საწადელი და ჯუარი იგი ქრისტჱსი.
    109.     მაშინ დადგმად სცა ცხედარი, რომელსა ზედა იდვა მკუდარი და დასდებდეს და თითოეულად ჯუარსა მკუდარსა მას ზედა.
    110.     და ვითარცა მიიწია მესამესა მას ჯუარსა, აღიღო და დასდვა მკუდარსა მას ზედა.
    111.     და მეყსეულად აღდგა მკუდარი იგი ყრმაჲ.
    112.     მაშინ განრისხნა ეშმაკი, ღაღატ-ყო და თქუა: ვინ არს ესე, რომელი არა მიფლობს მოღებად სულთა მათ, რომელნი ჩემნი არიან?
    113.     ჵ იესუ ნაზარეველო, ყოველნივე შენდა მიიზიდენ და რაჲსაღა ჯუარი იგი შენი კუალად ჩემთჳს გამოაჩინე?
    114.     ჵ იუდა, რაჲ ესე ჰყავ?
    115.     პირველისა მის იუდაჲს მიერ ერი ვაცოდვე და აწ ამის იუდაჲს მიერ ვიდევნები.
    116.     აწ ვპოვი მეცა შენთჳს, რაჲ ვყო: აღვადგინო სხუაჲ მეფე, რომელმან უვარ-ყოფად გცეს შენ ჯუარცმული და ჩემსა ნებასა იქმოდის.
    117.     ხოლო იუდა შეჰრისხნა ეშმაკსა მას და ჰრქუა: ქრისტემან, რომელმან მკუდარი აღადგინნა, შეჩუენებულ გყავნ სიღრმესა ცეცხლისასა.
    118.     და ესმა ესე ჰელენე დედოფალსა, დაუკვირდა ფრიად ძალი იგი ღმრთისაჲ და სარწმუნოებაჲ იუდაჲსი და დიდითა პატივითა და კრძალულებითა დაჰკრძალა პატიოსანი ჯუარი.
    119.     ოქროჲთა და ანთრაკითა შელესა იგი და შექმნა ლუსკუმაჲ ვეცხლისაჲ და დაჰკრძალა იგი მას შინა.
    120.     და ეკლჱსიაჲ აღაშენა მას ზედა გოლგოთასა, რომელსა ჰრქჳან თხემის ადგილი.
    121.     და უბრძანა ეპისკოპოსსა ჰრომისასა მოსლვად და მისცა იუდას ბეჭედი ქრისტჱსი და უწოდა მას სახელი კჳრიაკოს და დაადგინა იგი ეპისკოპოსად იერუსალჱმს.
    122.     მაშინ უბრძანა განსხმაჲ ჰურიათაჲ, რავდენნი-იგი ურწმუნო იქმნნეს, და განიდევნნეს ჰურიასტანით ბრძანებითა დედ˜ფლისაჲთა.
    123.     და ჰჱლენე დედოფალმან მისცა ფასი დიდძალი ღმრთისმოყუარესა მას ეპისკოპოსსა კჳრიაკოსს სამსახურებელად გლახაკთათჳს და სადიდებელად ღმრთისა.


36

     1.     36. პოვნაჲ წმიდათა სამშჭუალთაჲ
    2.     ხოლო ნეტარი ელენე დედოფალი სავსჱ იყო ღმრთისა მიმართ საწმუნოებითა და იყო წადიერ საღმრთოთა წიგნთა კითხვად, ძუელთა და ახალთა აღთქუმათა გამოეძიებდა.
    3.     უფროჲსად შესძინა გულსმოდგინედ ძიებაჲ სამშჭუალთაჲ მათ ჯუარისათა, რომლითა უკეთურთა ჰურიათა მაცხოვარი შეჰმშჭუალეს.
    4.     მოუწოდა იუდას, რომელსა ეწოდა კჳრიაკოს და ჰრქუა მას: ძელისა მისთჳს ჯუარისა აღესრულა ჩემი წადილი, ხოლო რომელნი-იგი ჯუარისა მას ზედა დამშჭუალნეს სამშჭუალნი მათი, გულსა შინა მიც იჭჳ,
    5.     აწ არა დავსცხრე, ვიდრემდის მაგისიცა ნებაჲ აღმისრულოს მე ღმერთმან, და შენ შე-ღა-ვე-სძინე და ევედრე უფალსა მათთჳს.
    6.     ხოლო წმიდაჲ კჳრიაკოს ეპისკოპოსი მივიდა თხემისა ადგილსა და ერთბამად მის თანა ძმანი მრავალნი, რომელნი-იგი უფალსა იესუ ქრისტესა ესვიდეს ჯუარისა პოვნისათჳს, და მკუდარსა მას ზედა რომელ სასწაული იქმნა,
    7.     აღიხილნეს თუალნი თჳსნი ზეცად და ჴელნი ზჱ აღიპყრნეს, იცემდეს მკერდსა, ღაღადებდეს უფლისა მიმართ გულსმოდგინედ და აღიარებდეს პირველთა მათ უმეცრჱბათა თჳსთა და ჰნატრიდა ყოველთა მორწმუნეთა ქრისტჱსთა.
    8.     ხოლო ვითარ მყოვარ ჟამ გულსმოდგინედ ილოცვიდა, რაჲთამცა გამოუჩნდა ეგევითარი რაჲმე ნიში, ვითარცა ჯუარსა ზედა, ეგრეცა სამშჭუალთა.
    9.     და აღსრულებასა ოდენ ლოცვისასა, ვითარმცა თქუა ოდენ ამენ და იყო ესევითარი ნიში, რომელ-იგი ყოველთა მათ თანამდგომთა იხილეს:
    10.     ნათჱლი ელვარჱ ადგილსა მას გამობრწყინდა, სადაცა პატიოსანი ჯუარი იპოვა, რომელი ყოველთა შეუორგულებელად გურწმენა და ვთქუთ: აწ გჳცნობიეს, რომლისა მიმართცა გურწმენა.
    11.     და მეყსეულად გამოჩნდეს სამშჭუალნი იგი, რომელნი-იგი უფლისა იესუჲს ჴელთა და ფერჴთა დამშჭუალულ იყვნეს, უბრწყინვალჱს ოქროჲსა, ქუეყანასა ზედა.
    12.     მოიხუნა იგინი იუდა და მიართუნა ელჱნე დედოფალსა.
    13.     მაშინ მუჴლთმოდრეკით თაყუანის-სცა მათ დედოფალმან.
    14.     აღივსო სულითა წმიდითა დედოფალი იგი და გულსმოდგინედ სამშჭუალთა მათთჳს განიზრახვიდა, რაჲთამცა რაჲ ყვნა სამშჭუალნი იგი.
    15.     ხოლო შე-ვეღა-სძინა სიმართლისა გზაჲ გამოკულევად, და მადლმან სულისა წმიდისამან გულისხმა-უყო გონებასა მისა წინაჲსწარ მრავლით ჟამით უწყებული იგი.
    16.     მოუწოდა კაცსა ერთსა სარწმუნოსა და გონიერსა მჭედელსა, რომელი წინაჲსწარვე მართლად წოდებულ იყო მრავალთაგან, და ჰრქუა მას: დაჯედ აქა, წინაშე თუალთა ჩემთა და შექმნენ სამშჭუალნი შუვად აღჳრთა ჰუნისათჳს მეფისა,
    17.     რაჲთა იყოს ისრისა ჭურ ყოველთათჳს მტერთა ძლევად მის მიერ მეფჱ დასამშჳდებელად ბრძოლისა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი წინაწარმეტყუელის მიერ: „და იყოს, მას დღესა შინა, რომელი აღჳრთა ზედა ცხენისათა იყოს, წმიდა უფლისა წოდებულ იყოს“.
    18.     ხოლო ღმრთისმოყუარჱ ჰჱლენე დედოფალი სარწმუნოებითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა განმტკიცებულ იყო იერუსალჱმს შინა.
    19.     ყოველივე აღასრულა, დევნულებით ჰურიანი განასხნა, რომელნი-იგი ურწმუნო იქმნნეს და განიდევნნეს ჰურიასტანით.
    20.     და ღმრთისმოყუარემან დედოფალმან ამცნო მამათა და დედათა აღსრულებად დღესასწაული პატიოსნისა ჯუარისაჲ თთუესა ვარდობისასა, მეათესა დღესა და რომელნი ჰყოფდეს დღესასწაულსა ჯუარისასა, ღირს იქმნენ ზეარ-ყოფად ნაწილსა მარიამისა.
    21.     და მადლი დიდი მოეცა წმიდასა მას ეპისკოპოსსა, რამეთუ ლოცვითა მისითა გუნდი ეშმაკთაჲ განასხა და სნეულნი განკურნნა.
    22.     ხოლო აღესრულების საჴსენებელი ჯუარისაჲ თთუესა ვარდობისასა ორსა და სამ წლისა ამაღლებისა შემდგომად სადიდებელად მამისა და ძისა, წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


37

     1.     37. ბ. საკითხავი ჯუარისათჳსვე, თქუმული მისივე, სიტყუაჲ ჯუარისაჲ
    2.     აწ უკუე ვინაჲთგან მადლითა ღმრთისაჲთა მოვიწიენით თქუმულთა ამათ სისრულჱსა და ვიდრე დღჱსასწაულადმდე უქმნელებისა ჩუენისა, რომელ არს გამოჩინებაჲ განმაცოხველებელისა ჯუარისაჲ,
    3.     მსგავსად ძალისა ჩუენისა ვთქუათ და ვადიდოთ ძელი ცხოვრების მომცემელი და მივსცეთ მას ხარებაჲ, ვითარცა დავით წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „მაშინ იხარებდენ ყოველნი ხენი მაღნარისა პირისაგან უფლისა, რამეთუ მოვალს“.
    4.     და აწ ჩუენცა მას თანა ვიტყოდით და ვთქუათ: გიხაროდენ, ჵ ჯუარო პატიოსანო!
    5.     გიხაროდენ, რამეთუ შენ ზედა უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ აღმაღლდა განგებულებით, რომელსა შინა დაუნჯებულ არიან საფასენი სიხარულისა და მხიარულებისანი.
    6.     გიხაროდენ, ძელო, ცხოვრების მომცემელო, გიხაროდენ, რამეთუ შენ მიერ მოგუემადლა სიხარული, რომელი აღმოსცენდების მარადის ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა.
    7.     გიხაროდენ, ჯუარო პატიოსანო, ცხორებისა სასოო, რამეთუ დამბადებელმან პირველითგან ყოველნი დაბადებულნი სახედ შენდა დაჰბადნა.
    8.     იხარებდ, ძელო ძლევაშემოსილო, რამეთუ შენნი ძალნი ზეცისანი იხარებენ ცხორებისათჳს შენ ძლით ყოფილისა, და შესწირვებ გალობასა შიშით ღმრთისა დაუდუმებელად და უცვალებელად ყოველსა ჟამსა.
    9.     გიხაროდენ, ჵ ჯუარო დიდებულო, რამეთუ შენ მიერ ქალაქთა და უდაბნოთა და ყოველთა ადგილთა ეკლესიანი მართლმადიდებელთანი დამყარებულ არიან.
    10.     გიხაროდენ, ჵ ძელო სადიდებელო, რამეთუ შენ მიერ აღეხუმიან ყოველნი პირნი მორწმუნეთანი აღმოთქუმად სიტყუათა საღმრთოთა.
    11.     გიხაროდენ, ჯუარო სამგზის სანატრელო, რამეთუ შენ მიერ ანგელოზნი ზეცისანი კაცთა თანა ქუეყანისათა მოხარულნი ადიდებენ ქრისტჱსა ღმერთსა, მაცხოვარსა ჩუენსა.
    12.     გიხაროდენ, ძელო საგალობელო, რამეთუ შენ მიერ ქუეყანისა კაცნი, ვითარცა ანგელოზნი, ცათა შინა მდგომარეან წინაშე ღმრთისა, სიხარულითა გამოუთქუმელითა ადიდებენ დამბადებელსა მათსა მარადის.
    13.     გიხაროდენ, ჵ ჯუარო საქებელო, შენ მიერ გათავისუფლდა ადამ წყევისა მისგან და მხიარული და განახლებული კუალად სამოთხედვე შევიდა და მოიღო პირველივე იგი ნეტარებაჲ.
    14.     გიხაროდენ, ძელო წმიდაო და წმიდამყოფელო ყოველთაო, რამეთუ შენ ზედა დამშჭუალვითა ძელისაჲთა სამებაჲ წმიდაჲ, სწორი ბუნებითა, ყოველსა ადგილსა იცნობა და ირწმუნა და იდიდა სამარადისოდ და უკუნისამდე.
    15.     გიხაროდენ, ჵ ჯუარო თაყუანის-საცემელო, რამეთუ შენ მიერ ყოველი სული, რომელსა ჰრწამს ქრისტჱ ჭეშმარიტებით, ცხომდების სამარადისოდ და უკუნისამდე.
    16.     გიხაროდენ, ძელო, ყოველთა მიერ აღმართებულო, რამეთუ შენ მიერ ყოველნი კეთილნი წარუვალნი მოცემულ არიან კაცთა ნათესავსა ჯერისაებრ.
    17.     აწ უკუე რავდენი ვთქუათ, ანუ რავდენი დავაკლოთ, ანუ ვითარ ვადიდოთ ძალი ჯუარისა დიდებულისაჲ?!
    18.     ეჰა, სახელი ჯუარისაჲ, რომელსა შინა დიდებულნი საიდუმლონი ღმრთისა მაცხოვრისანი დაფარულ არიან, ანგელოზთა პატივ არს და კაცთა დიდება.
    19.     რაჲ-მე უკუე იყოს უსაწადელჱს სახელსა ჯუარისასა, უტკბილჱს შჯულსა ქრისტჱანობისასა?
    20.     ანუ რაჲ-მე იყოს უფროჲს სასწაულთა მფლობელ ჯუარისა ჯუარსცუმულისაჲ?
    21.     ჯუარი ნიში არს ღმრთეებისა ძალისაჲ საკჳრველთმოქმედისაჲ.
    22.     ჯუარი სიხარული არს ანგელოზთაჲ და მწუხარებაჲ ეშმაკთაჲ.
    23.     ჯუარი სასუფეველი არს ეკლესიათაჲ და დამამჴობელი საკერპოთაჲ.
    24.     ჯუარი სანთელი არს ყოვლისა დაბადებულისაჲ და ნათელი სამარადისოჲ, ყოვლისა განმანათლებელი.
    25.     ჯუარი ზღუდე არს შეურყეველი და გოდოლი დაურღუეველი.
    26.     ჯუარი სინათლჱ არს მღდელთაჲ და შუენიერებაჲ ერისაჲ.
    27.     ჯუარი სიქადული არს მეფეთაჲ და ძლიერებაჲ მფლობელთაჲ.
    28.     ჯუარი საჭუველი არს ძლიერთაჲ და ფარი მებრძულთაჲ, უძლეველი ყოვლადვე.
    29.     ჯუარი ჭური არს მჴედართაჲ, შეუძრწუნებელი წინააღმდგომთაგან.
    30.     ჯუარი მცველი არს ქალაქთაჲ და მფარველი დაბნებისა ყოვლისაჲ.
    31.     ჯუარი სიხარული არს მორწმუნეთაჲ და მწუხარებაჲ ურწმუნოთაჲ.
    32.     ჯუარი წარმწყმედელი არს ეშმაკთაჲ და ყოველთა მორჩილთა მისთაჲ.
    33.     ჯუარი საშინელება არს მტერთა და განმაძლიერებელ მოყუარეთა.
    34.     ჯუარი განმდევნელ არს ეშმაკთა და მომწოდებელ ანგელოზთა.
    35.     ჯუარი სასოჲ არს ქრისტჱანეთაჲ და შემაძრწუნებელი უქრისტოჲთაჲ.
    36.     ჯუარი სიმტკიცჱ არს შჯულისაჲ და განმაქარვებელი წვალებისაჲ.
    37.     ჯუარი მკურნალი არს ჴელოვანი სულთა და ჴორცთაჲ.
    38.     ჯუარი ძალი არს უძლურთაჲ და ლხინებაჲ სნეულთაჲ.
    39.     ჯუარი ნავთსაყუდელი არს მენავეთაჲ და მაცხოვარ ღელვაგუემულთაჲ.
    40.     ჯუარი მშჳდობაჲ არს ზარგანჴდილთაჲ და სასოჲ განწირულთაჲ.
    41.     ჯუარი მცველი არს მტერთაგან და მფარველი მოძულეთაგან.
    42.     ჯუარი სიქადული არს მართლმადიდებელთაჲ და სატანჯველი მწვალებელთაჲ.
    43.     ჯუარი დამჴსნელი არს კერპთმსახურებისაჲ და შემწჱ კეთილადმსახურებისაჲ.
    44.     ჯუარი მოძღუარი არს უბიწოთაჲ და მასწავლელი შეცდომილთაჲ.
    45.     ჯუარი მცველი არს ქალწულთაჲ და სიმტკიცჱ მოსავთა მისთაჲ.
    46.     ჯუარი სიმჴნჱ არს მართალთაჲ და სინანული ცოდვილთაჲ.
    47.     ჯუარი სამკაული არს მონაზონთაჲ და შუენიერებაჲ კეთილად ცხორებულთაჲ.
    48.     ჯუარი მზრდელი არს ჩჩჳლთაჲ და თანამავალი ჭაპუკთაჲ.
    49.     ჯუარი სასოჲ არს ყრმათა და კუერთხი მოხუცებულთაჲ.
    50.     ჯუარი საფასჱ არს გლახაკთაჲ მოუკლებელი და მასწავლელი მდიდართაჲ დაუცადებელი.
    51.     ჯუარი გზაჲ არს შეცთომილთაჲ და მომაქცეველი წარწყმედულთაჲ.
    52.     ჯუარი განმსუენებელი არს მაშურალთაჲ და სიმტკიცჱ ძლიერთაჲ.
    53.     ჯუარი თანამავალი არს მორწმუნეთაჲ დღისი და მცველი ღმრთისმსახურთაჲ ღამე ყოლადვე.
    54.     ჯუარი წინამძღუარი არს მღჳძართაჲ და მფარველი მძინარეთაჲ.
    55.     ჯუარი გზაჲ არს საღმრთოჲ, მიმყვანებელი სამოთხედ.
    56.     ჯუარი ბეჭედი არს ღმრთისაჲ, სიქადული ქრისტჱს მორწმუნეთაჲ.
    57.     ჯუარი ტაბლაჲ არს მშიერთაჲ და განმაძღებელი ქრისტჱს მორწმუნეთაჲ.
    58.     ჯუარი წესი არს კეთილისაჲ წარმართთათჳს და ყოვლისა სოფლისაჲ სიმტკიცჱ სიბრძნისაჲ და სიღრმე და სიმაღლჱ დაწყნარებისაჲ.
    59.     აწ უკუე რავდენი ვთქუათ, ანუ რავდენი დავაცადოთ, ანუ ვითარ გადიდოთ შენ, ჯუარო პატიოსანო, ცხორებაშემოსილო?
    60.     რამეთუ შენ მხოლოჲ ყოველთა დაბადებულთაგან მეუფემან დიდებისამან გყო საჭურველად უძლვევად მტერთა მიმართ, ეშმაკთა და ცოდვისა და სიკუდილისა.
    61.     ამისთჳს ნეტარ ვართ ჩუენ ყოველნი, რომელნი ღირს-ვიქმნენით ხილვად დღესა მას წმიდასა გამოჩინებისა შენისა წმიდისასა.
    62.     შენ ხარ ქადაგებული წინაწარმეტყუელთაჲ.
    63.     შენდამი იხარებენ ყოვლადვე, ღაღადებენ ღმრთისა მიმართ და იტყჳან: „მოგუეც სასწაული მოშიშთა ყოველთა, რაჲთა განვერნეთ პირსა მშჳლდისასა“.
    64.     შენ ხარ სიქადული მოციქულთაჲ, რამეთუ იგი დაუცხრომელად ღაღადებენ წმიდასა შინა ეკლესიასა ქადაგებითა მათითა მხოლოჲთა, წმიდითა და იტყჳან: „ხოლო ჩუენდა ნუ იყოფინ სიქადულ, გარნა ჯუარითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსითა“.
    65.     შენ ხარ გჳრგჳნი მოწამეთაჲ, რომელთა ჯუარი აიღეს და მწრაფლ შეუდგეს თჳსსა უფალსა.
    66.     შენ ხარ სიქადული და სიხარული მათი, რომელნი მკჳდრ არიან მთათა და ქუაბთა და ნაპრალთა ქუეყანისათა სახელისათჳს ღმრთისა, რამეთუ მათ ჴორცნი მათნი ჯუარს-აცუნეს ვნებითურთ და ტკვილით.
    67.     შენ ხარ მახლობელთა და შორიელთა დაწყნარებაჲ და განსუენებაჲ.
    68.     ეჰა, სიხარული ჯუარისამიერი, რომელი გამოუთქუმელ არს.
    69.     ეჰა, საიდუმლოჲ მისი, რომელი მიუწდომელ არს, და ვიტყჳ მეცა განკჳრვებით საყჳრსა თანა საღმრთოსა და ნესუტსა სულიერსა – წმიდასა პავლჱს მოციქულსა.
    70.     „ეჰა, სიღრმჱ და სიმდიდრჱ მრავალფერისა მის მიეცნიერებისა ღმრთისაჲ, რამეთუ სიბრძნენი მისნი გამოუთქუმელ არიან“.
    71.     ხისა მიერ ცხორებისა მოვკუედით და ძელისა მიერ სიკუდილისა ცხოველ ვიქმნენით, მადლისა ღმრთისა ვიჴსნენით, რომელი აურაცხელ არს.
    72.     ამისთჳს ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა ვყოთ დღე ესე დღჱსასწაულად სიხარულისა, „ჟამსა ყუავილისისა, კიდემდე საკურთხეველისა“.
    73.     ესე ჟამი არს ყუავილისაჲ, რომელნი უდბებით და დაძუელებით შებაყლებულ არიან ცოდვითა, აწ განახლებით და მოსწრაფებით შეიმკვნენ დიდებულად სიხარულად და განცხრომად მათ თანა, რომელნი განსცხრებიან დღესა ქორწილისასა, იხარებენ მხიარულებით ყოვლითა გულითა.
    74.     აწ მოვედით და მოვიღოთ ბრძანებისაებრ, და განვაგდოთ უდებებით დაჴსნაჲ გონებისა ჩუენისა და სრულ ვიქმნეთ მოჴსენებითა დღისა ამის სადიდებელისაჲთა დღჱსასწაულისა ცხოველსმყოფელის ჯუარისაჲთა.
    75.     წყალობითა და სარწმუნოვებითა, ვითარცა წიგნი იტყჳს, განვიბანნეთ ცოდვანი, და მოვიპოოთ კადნიერებაჲ და აღვიღოთ ნეჭთა ჩუენთა ზედა საჭურველი უძლეველი – ცხოველსმყოფელი ჯუარი,
    76.     რომელი ზეგარდამო შევიწყნარეთ დასაწყნარებელად, დასამშჳდებელად ყოვლისა რისხვისა და ღაღად-ვყოთ ღმრთისა მიმართ ჩუელებისაებრ გალობისა ანგელოზთაჲსა: „წმიდ არს უფალი, წმიდ არს ძლიერი, წმიდ არს“ უკუდავი უკუნისამდე და უკუნითი უკუნისამდე.
    77.     ჵ წმიდაო სამებაო, მიუწდომელო და გარეშეუწერელო და გამოუთქუმელო, სწორო ბუნებითა და მოსაყდრბითა და ჟამითა და დიდებითა, შეგჳწყალენ ჩუენ, უღირსნი ესე, და შეგჳნდვენ შეცოდებანი ჩუენნი, და ნუ დაგუშჯი უშჯულოებათა ჩუენთათჳს.
    78.     და ნუ მარცხუენ კადნიერად წარმდებებისა ჩემისათჳს, რომელ-ესე ჴელ-ვყავ უდბებასა და უმეცრებასა შინა ჩემსა ნაკლული ესე ქებაჲ პატიოსნისა ჯუარისაჲ, არამედ შეიწირე, ვითარცა ხარკი თანამდები, უძლურის მოსესხისა ნაკლულები გარდაჴდილი და მიიღე შესხმაჲ ესე.
    79.     მსგავსი უძლურებისა ჩემისაჲ.
    80.     და მომეც მე მადლი, მსგავსი სახიერებისა შენისაჲ, და დაიცვენ ყოველნი მოსავნი სახლისა შენისა წმიდისანი და მოგუეც პოვნად წყალობაჲ და სახიერებაჲ შენი დღესა მას მიგებისა შენისასა სამართლად.
    81.     რამეთუ შენ ხარ ღმერთი ჩუენი და შენდა შუენის, მამაო და ძეო და სულო წმიდაო, დიდებაჲ და პატივი და თაყუანისცემაჲ უწინარჱს საუკუნეთა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


38

    1.     38. თთუესა ივნისსა კდ. შობაჲ იოვანჱ ნათლისმცემელისაჲ.
    2.     ა. საკითხავი საიდუმლოთა დაფარულთაგანი, ჴსენებაჲ ელისაბეთისი
    3.     და იშვა იესუ ბეთლემს ჰურიასტანისას ორმეოცდამესამე წელსა აგჳსტოს კეისრისა.
    4.     და ეძიებდა მეფჱ იერუსალჱმისაჲ წარწყმედად.
    5.     მას ჟამსა მოიღო იოსებ ბრძანებაჲ ანგელოზისაგან – ზათო და მოელისა, რომელ გამოითარგმანების – ძალი ღმრთისა მაღლისაჲ, ვითარმედ: „წარიყვანე ყრმაჲ ეგე და დედაჲ მაგისი და ივლტოდე ეგჳპტედ“, რომელი ყოცა ეგრე.
    6.     ხოლო იოსეფ წარიყვანა ყრმაჲ იგი და დედაჲ მისი და ივლტოდა ქუეყანად ეგჳპტედ.
    7.     და დაყო მუნ ათორმეტი თთუე კაცისა ვისთანამე ალფეაჲსა ღმრთისმოყუარისა.
    8.     ხოლო ჰეროდჱ ეძიებდა იესუს და არა პოვა იგი.
    9.     „განრისხნა ფრიად და უბრძანა მოწყუედაჲ ყრმათა ბჳთლემისათაჲ ორით წლითგან და უდარჱსი“.
    10.     მაშინ აღიქუა ელისაბეთ ძჱ თჳსი იოვანჱ და ივლტოდა მთად კერძო.
    11.     ხოლო ეროდე ეძიებდა იოვანესცა და არა პოვა იგი.
    12.     მაშინ მიავლინნა ჰეროდე მკლველნი ყრმათანი ზაქარიაჲსა, მამისა იოვანჱსა, და მიჰრქუა ესრჱთ: სადა არს ძჱ იგი შენი იოვანჱ?
    13.     ჰრქუა მათ ზაქარია: მე ესერა ვდგა მსახურებასა წინაშე ღმრთისა ისრაჱლისა, ხოლო ძჱ ჩემი სადა არს, მე არა ვიცი.
    14.     და მიუთხრეს სიტყუაჲ იგი ზაქარიაჲსა მეფე მას.
    15.     ხოლო იგი განრისხნა გულისწყრომითა და თქუა: აწ უკუე სამე მეფობდეს ძჱ იგი მისი ისრაჱლსა ზედა.
    16.     არამედ მოვედით მისა მერმეცა და გამოიწულილეთ კეთილად.
    17.     და უკუეთუ არა მოგცეს, ემთხჳენით მას.
    18.     ხოლო მსახურნი იგი მძლავრისანი მივიდეს ზაქარიასა და ჰრქუეს მას: სადა არს ძჱ იგი შენი?
    19.     მოგუეც ჩუენ ადრჱ, უკუეთუ არა მოგუცე ჩუენ იგი, ადრე დავსთხიოთ სისხლი შენი.
    20.     მაშინ ჰრქუა მათ ზაქარია: სისხლი სამე ჩემი დასთხიოთ ქუეყანასა ზედა, ხოლო სული ჩემი შეიწყროს უფალმან ცათა შინა.
    21.     და სცეს მასვე ღამესა წინაშე ბჭეთა მის ტაძრისათა.
    22.     ხოლო იგი მივიდა საკურთხეველად, იმუჴლნა და მუნ დასთხია სისხლი იგი თჳსი.
    23.     და დამტკნარდა სისხლი იგი მისი და იქმნა, ვითარცა ქვაჲ საწამებელად და დასარჩელად ჰროდესა.
    24.     ხოლო ხვალისაგან მოკრბა სიმრავლჱ იგი ერისა ტაძრად და ზაქარია არა გამოვიდა მსგავსად ჩუეულებისა მოკითხვად მათა.
    25.     დაყოვნებასა მას მისსა კადნიერ ვინმე იქმნა და შევიდა ტაძრად და ესმა ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა, ვითარმედ: ზარია მოიკლა.
    26.     და მაშინ წარდგა და იხილა სისხლი იგი დამტკნარებული, ხოლო გუამი მისი არა ჩნდა.
    27.     მაშინ გამოვიდა და უთხრა ერსა მას საქმე იგი და ეგლოვდა მას ყოველი ერი შჳდ დღე.
    28.     ხოლო სივლტოლასა მას ელისაფეთისსა მთად კერძო, რამეთუ დაეცა შიში დიდი ზედა და ჰგონებდა, რეცა თუ მდევართა მათგან ჰჰროდჱსთა შეპყრობილ არს, ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და თქუა: მთაო ღმრთისაო, დაიფარჱ დედაჲ შვილითურთ, რომელი უსამართლოდ ვიდევნები.
    29.     ხოლო ღმერთმან, კაცთმოყუარემან და ქველისმოქმედმან, რომელმან უწინარჱს თხოვისა განუმზადის და მოსცის, მოავლინა ანგელოზი თჳსი მთავარი და განაღო მთაჲ იგი და განუმზადა საყოფელი მართალთაჲ, და შევიდა მათ თანა, მთასა მას და დახჴშა გარჱმოჲს მთაჲ იგი.
    30.     და უბრძანა და გამოეცა წყალი ტკბილი და პური.
    31.     და მითა იზარდებოდა ელისაფეთ და იოვანჱ წოვდა ძუძუჲსაგან სძესა.
    32.     ხოლო ჰეროდეს ვითარცა ესმა, ვითარმედ ელისაბედ ივლტოდა უდაბნოდ, წარავლინნა მსახურნი ძიებად მისსა.
    33.     და მივიდეს ადგილსა, სადა განეღო მთაჲ იგი და დიდითა შრომითა ეძიებდეს მას და არა პოვეს, მოიქცჱს მუნვე ჰეროდეს.
    34.     და იყო მუნ იოჰანჱ ვითარ ორმეოც დღჱ ოდენ.
    35.     და მოვიდა უფალი ანგელოზითურთ ბეთლემს ჰურიასტანისასა და მივიდა ტაძრად ღმრთისა და უბრძანა ურიელ ანგელოზსა და მოიყვანჱს იოჰანჱ ღამჱ და მოვიდეს ურიცხჳთა ანგელოზითა ოთხნი ანგელოზთმთავარნი: მიქაელ და გაბრიელ, ჰურიელ და რაფაელ, რომელთა თანა იყო თჳთ უფალი.
    36.     და აღადგინა უფალმან გუამი იგი ზაქარიაჲსი მღდელისაჲ მის, რამეთუ შთაჰბერა მას სული ცხოველი და აღდგეს ყოველნი მსახურებად მისა.
    37.     და მაშინ უბრძანა უფალმან და გამოეცა სიწმიდეთა მათგან წყაროჲ უკუდავი და ნათელ-სცა უფალმან პირველად იოვანეს და მერმე მამასა მისსა ზაქარიას.
    38.     და ჴმა-ყვეს ანგელოზთმთავართა: წმიდაო, წმიდაო, წმიდაო, რომელი ჰზი საყდართა ზედა დიდებისათა, რამეთუ ესე ბრძანებაჲ არს მამისაგან ნათლისა და ესე არს ბანაჲ ზეცისაჲ, მეორედ ზეგარდმო შობაჲ.
    39.     და მერმე თქუეს ყოველთა ამენი, და უბრძანა უფალმან ანგელოზთმთავართა და შემოსჱს გუამი ზაქარია მღდელისაჲ და დაჰმარხეს იგი მახლობელად ტაძარსა მას.
    40.     და მასვე ჟამსა შევიდა უფალი ეგჳპტედ ამბარეკითურთ და იოვანე ჰურიელითურთ უდაბნოდ, სადა იყო ელისაბედ.
    41.     და რამეთუ მწრაფლ იქმნა ერთსა ღამესა ესე ყოველი, რომელი ვთქუთ, და მასვე ღამესა იწყო იოჰანჱ სლვად და ხლდომად.
    42.     და იყო იოვანე ვითარ ცხრა თთჳს ოდენ.
    43.     და მაშინ ჰრქუა ანგელოზმან მან უფლისამან ელისაბეთს: განაყენე ყრმაჲ ეგე ძუძუჲსაგან და სძისა შენისა, რაჲთა არღარა წოვდეს.
    44.     არამედ იყავნ „საჭმელად მაგისა მკალი და თაფლი ველური“.
    45.     მკალი იგი, რომელ არს დანაკისკუდი, რამეთუ ზედა ნახეთქსა კლდისასა აღმოსცენდა დანაკისკუდი, სავსჱ ნაყოფითა, და ჟამსა ჭამისასა იოვანჱსა დადრკის ძჱ იგი.
    46.     თაფლ ველურ არს წყაროჲ იგი მცენარისა მისგან წყლისა, რამეთუ უნაყოფოსა ადგილსა ესევითარი სიტკბოებაჲ აღმოსცენდა – მისთჳს ეწოდა თაფლ ველურ.
    47.     და რაჟამს იყო იოვანე ათცამეტის თთჳს, ჰქრუა ანგელოზმან ელისაბედს: განვედ ამიერით, რამეთუ მოკუდა ჰეროდე.
    48.     და ესრევე სახედ მიეთხრა იოსებს – ეგჳპტედ.
    49.     და იყო მისლვასა მას ელისაბედისსა ანგელოზითურთ და იოვანჱთ უდაბნოჲსა მისგან მთისა, მოვიდა იოსებცა იესუჲს თანა ეგჳპტით.
    50.     და ოდეს ესმა იოსებს, რამეთუ არქელაოზ, ძჱ ჰეროდჱსი, მეფობს ნაცვალად მამისა თჳსისა, შეეშინა მას და ივლტოდა გალილეას.
    51.     და მივიდა იგი და დაემკჳდრა ნაზარეთს ქალაქსა.
    52.     ივლტოდა ელისაფეთცა და მივიდა მუნვე და შეიმთხჳნეს და მოიკითხნეს ურთიერთას ელისაბედ და მარიამ, იოვანჱ და იესუ.
    53.     ესე ყოველი იქმნა, რაჲთა აღესრულნენ წერილნი იგი პირველნი ყრმათა მათთჳს, რომელნი მოწყჳდნა ჰეროდე იესუჲსთჳს, ვითარმედ: „აჰა ესერა, მე და ყრმანი ჩემნი, რომელნი მომცნა მე უფალმან“.
    54.     და მერმე იტყჳს: „პირითა ყრმათა ჩჩჳლთა მწოვართაჲთა დაემტკიცოს ქებაჲ“.
    55.     და მერმე: „გალილეამან წარმართთამან – ერი, რომელი სხდა ბნელსა, ნათელი დიდი იხილეს“.
    56.     რამეთუ იოვანჱ მიეცა ხუთით თჳთ ანგელოზსა.
    57.     „და იყო იოვანჱსსა სამოსლად სტევისაგან აქლემისა და სარტყელი ტყავისა ერტყა წელთა მისთა“.
    58.     ამისთჳს რომელნი-იგი სოფლივ ვიდოდეს, დააყენნა იგინი საქმეთა მათთაგან.
    59.     და სხუაჲ სარტყელი და სამოსელი არა შეიმოსა, არამედ ვითარცა-იგი უფალსა ზეცითვე აქუნდა სამოსელი უკერველი.
    60.     და რაჟამს იყო ნეტარი იოვანჱ ათორმეტის წლის ოდენ, იპოვა არქელაოზ რომელსამე ბრალსა შინა და ივლტოდა იგი გალილეად.
    61.     და იყო ყოვლად, რავდენ მეფობდა არქელაოზ, ვითარ ცხრა წელ ოდენ.
    62.     და წარავლინეს მთავართა ისრაჱლისათა ეროდე ქალკიდონელი და ჰეროდე ოთხთა სამთავროთა მთავარი, რომელიცა დაჯდა მეფობდა იერუსალჱმს და ფილიპჱ, ძმაჲ მისი, და დევნეს მათ არქელაოზ.
    63.     და მისა შემდგომად დიდსა გულისთქუმასა შინა იყო ეროდე მეფჱ ეროდიაჲს მიმართ ფილიპჱს, ძმისა მისისა, ცოლისათჳს, და ცოდაცა მის თანა.
    64.     და მოიღეს წამალი ზოგად ორთავე და შეასუეს ფილიპჱს და მოკლჱს იგი და მიერითგან ცოლად შეირთო იგი ჰეროდე მეფემან.
    65.     მას ჟამსა წინა-აღუდგა იოვანჱ და ჰრქუა ჰეროდეს: „არა ჯერ-არს შენდა, მეფე, ვითარმცა გესუა შენ ცოლად ცოლი ფილიპჱს, ძმისა შენისაჲ“.
    66.     ხოლო ჰეროდე შეიპყრა იგი მხილებისა მისთჳს და შესუა იგი საპყრობილესა და მისა შემდგომად გამოიყვანა იგი და განიკითხვიდა მას ანჯმნითა და ეტყოდა მას: შენ ვინ ხარ, რომელი მეფეთა განიკითხავ?
    67.     ანუ არა იცია, რამეთუ მეფეთა ზედა შჯული არა არს?
    68.     ხოლო იოვანჱ ჰრქუა მას: რად განრისხნები, ეროდეს, მხილებელო ჭეშმარიტებისაგან, არა იცია, რამეთუ მეფენი და დიდ-დიდნი და ძლიერნი ღმრთისაგან განშორებულ არიან?
    69.     და უბრძანა ეროდე ჯუარცუმაჲ მისი.
    70.     ხოლო იგი უფროჲს აყუედრებდა და ეტყოდა: მე დაღათუ სიკუდილსა მივეცე, არამედ უფროჲს და უაღრჱს ვჩნდე ყოველთასა, ხოლო შენ და ჰეროდია დაჰჴდეთ ქუესკნელთა თანა ქუეყანისათა.
    71.     მაშინ ფრიად დაწუხნა ეროდე, არამედ არავე უნდა მოკლვაჲ მისი, ხოლო ეროდია უფროჲს არა აცალებდა ეროდეს და შესუა იგი საპყრობილესავე.
    72.     და გულისხმა-ყო უფალმან იესუ ამის უწინარჱს, რამეთუ ვნებად მიეცემის იოვანე.
    73.     მოვიდა უფალი იესუ, რეცა თუ სხურებად და ნათელი მოიღო იოვანჱსგან, რომლისათჳსცა ჰკითხვიდა უფალი იესუ ჰურიათა მათ და ჰრქუა: „ნათლისცემაჲ იოვანჱსი ზეცით იყო, ანუ კაცთა მიერ“?
    74.     და ვერაჲ მიუგეს მას სიტყუაჲ, არამედ ჰრქუეს ესე: „არა უწყით“.
    75.     რამეთუ ვინაჲმცა უკუე შეუძლეს უწყებად მისი იგი ჴმაჲ სიწმიდისაჲ?
    76.     ხოლო იყვნეს უფალი იესუ და იოჰანჱ ოცდაათის წლის, რაჟამს ნათელ-იღო უფალმან იესუ იოვანჱსგან.
    77.     და რაჟამს ტაძრობისა პური ეყო ეროდჱს დღეთა შობისა მისისათაჲ, „როკვიდა ასული იგი ეროდიაჲსი წინაშე მისა და სთნდა ჰეროდეს როკვაჲ იგი მისი და ფიცით აღუთქუა მას ეროდე, რაჲთა ითხოვოს მისგან“.
    78.     მაშინ განლიგნებულმან ეროდია, ვითარცა ყრუმან და უტყუმან ასპიდმან, აბირა ასული იგი თჳსი, რაჲთამცა სთხოვა თავი იოვანე ნათლისმცემელისაჲ ლანკნასა ზედა.
    79.     და შევიდა ქალი იგი და ეტყოდა მეფესა მას მსგავსად სიტყუათა დედისათა.
    80.     „დაღათუ წუხნა მეფე იგი, არამედ ფიცისა მისთჳს თჳს და მეინაჴეთა უბრძანა მიცემად მას.
    81.     და წარავლინა ფროტონ ერისა კაცი და მოჰკუეთა თავი იოვანე ნათლისმცემელსა და მოათუა ეროდე მეფესა, და ეროდე მისცა ქალსა მას და მან მიართუა დედასა თჳსსა“ და მან მიიღო და მიუგდო ძაღლთა.
    82.     ხოლო ძაღლთა მათ თაყუანი-სცეს მას და ყოვლადვე არა მიეხნეს, არამედ სცვიდეს მას მყუვარ ჟამ.
    83.     მას ჟამსა ურიელ ანგელოზმან მოიყვანა ელისაბედი მოწაფეთა თანა იოვანჱსთა და ჰრქუა მას: დაჰმარხე ძჱ ეგე შენი მამისა თჳსისა თანა.
    84.     მაშინ მიუგო ელისაბედ და ჰრქუა: არა ვიცი, უფალო, საფლავი ქმრისა ჩემისაჲ.
    85.     მაშინ წარიყვანა მთავარანგელოზმან ელისაბედი და გუამიცა სანატრელისა იოვანჱსი.
    86.     „და მოწაფენი მისნი მოვიდის ტაძრად ღმრთისა და დამარხეს გუამი წმიდისა იოვანესი“ მახლობელად ზაქარიაჲსა, მამისა თჳსისა.
    87.     და მაშინ ჴმა იყო და თქუა: ნუ გეშინინ, ელისაბედ, რამეთუ აჰა ესერა ძიებად არს სისხლი მაგისი მკლველთაგან მისთა.
    88.     და იყო დღეთა ზამთრისათა, იმღეროდა ასული ეროდიაჲსი მახლობელად ჯურღმულსა, წყლითა სავსესა დაყინებულსა.
    89.     უძურა ფერჴთა მის ქალისათა და შთავარდა იგი ჯურღმულსა წყლითა სავსესა.
    90.     და დაითქა გუამი მის, ხოლო თავი ზე უჩნდა მყინვანრსა მას ზედა.
    91.     და მირბიოდეს მსახურნი იგი მისნი, რაჲთამცა აღმოიტაცეს იგი.
    92.     და ვითარ აღმოჰზიდეს მას, აღმოსთქდა თავი მისი.
    93.     მაშინ აღიღეს თავი მისი და მოართუეს ეროდიას.
    94.     ხოლო მან მიიღო და დაიდვა მუჴლთა თჳსთა ზედა და ტიროდა იგი მწარედ.
    95.     ხოლო სელმანა ეშმაკეულ იქმნა და ჰეროდიას დაეყვნეს თუალნი.
    96.     ხოლო ჰეროდე მეფჱ წყლითმანკიერ იქმნა და მატლთა შეჭამეს, და ესრჱთ წარვლო ამის ცხოვრებისაგან.
    97.     ხოლო გუამი მისი არა შეიწყნარა ქუეყანამან, არამედ შეჭამეს იგი მჴეცთა ქუეყანისათა და განჭრეს და მიმოდაყარეს მფრინველთა ცისათა.
    98.     ხოლო პირველი იგი ცოლი ეროდესი, რომელი დაუტევა ეროდიაჲსთჳს, მოვიდა, მოიღო საფასჱ დიდძალი და განუყო გლახაკთა და ევედრებოდა იგი ღმერთსა ძუალთა მათთჳს ჰეროდჱსთა, რაჲთამცა შეიწყნარა იგი ქუეყანამან.
    99.     ჵ სარჩელი სამართალი ღმრთისაჲ, რომელი მიეგო უფროჲს ყოველთა კაცთა!
    100.     ჵ დაფარული ზრახვაჲ და საშჯელი მართალთაჲ, რომელნი უსამართლოდ დაისაჯნეს!
    101.     ჵ წყალი მართალი უსამართლოჲსა სიკუდილისა შურისმეძიებელი და მკულელი უფროჲს მახჳლისა ორპირისა!
    102.     ესე ყოველი დავწერე მე, ერეპიოს, მოწაფისა მოწაფემან წმიდისა იოვანჱ ნათლისმცემელისამან.
    103.     და ყოველთა ძმათა და დათა, მორწმუნეთა წმიდისა სამებისათა, აღვასრულოთ საჴსენებელი წმიდისა წინამორბედისა და ნათლისმცემელისაჲ იოვანჱსი და ახლისა შჯულისა ქადაგისაჲ,
    104.     რომელმან-იგი „განმზადნა გზანა უფლისანი და წრფელ ყვნა ალაგნი ღმრთისა ჩუენისანი“ და აღასრულა სრბაჲ თჳსი თთუესა სურწყნისასა, მეშჳდესა დღესა, შაბათსა, რაჲთა ყოველნი ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


39

     1.     39. ბ. საკითხავი, უწყებაჲ ესე, ვითარ არს იესუ ნათესავი იოვანესი
    2.     თქუა იაკობ მოციქულმან, რომელ არს ძმაჲ უფლისაჲ ჴორციელად, ძჱ იოსებისი, შობილი სალომჱსგან,
    3.     ვითარმედ: მაშინ ესხნეს იოსებს ოთხ ძჱ: იაკობ და სიმონ, იუდა და იოვანჱ, და ორ ასულ ესხნეს ესრჱთ: და მართა სალომჱსგან, რომელ არს ასული ანგელოზისი, ძმისა ზაქარიაჲსი, რომელ არს მამაჲ იოვანეჱ ნათლისმცემელისაჲ და ესე სალომე არა ამქუმელი არს.
    4.     ესე სალომე და იოვანე ნათლისმცემელი ძმათა შვილნი არიან, ამქუმელი კუალად ბეთლემელი იყო და ესეცა ამქუმელი ეტომების ელისაბედს და ღმრთისმშობელსა მარიამს.
    5.     სამნი დანი იყვნეს ბეთლემელნი: დედაჲ წმიდისა მარიამისი და დედაჲ ელისაბედისი და დედაჲ სალომე ამქუმელისაჲ.
    6.     და მამასა მათსა ერქუა სახელი მათეოზ და მღდელთმოძღუარი იყო.
    7.     და დედასა მათსა ერქუა მარიამ მეფობასა კლეოპატრჱსსა, რომელი უწინარჱს ჰეროდჱსა იყო.
    8.     მაშინ შვნა ესე სამნი: მარიამის დედაჲ და ელისაბედის დედაჲ და სალომე აღმქუმელისა დედაჲ.
    9.     ამის გამო ქრისტჱ და იოვანე ნათლისმცემელი ტომნი არიან დედათა მათთაგან.
    10.     ვინაჲთ განკაცნა ქრისტჱ, ვიდრე მოგუთა მოსლვადმე – წელიწადი ორი და ოდეს ეგჳპტედ შთაიყვანჱს, ვიდრე ეროდჱს სიკუდიდმდე ძისა ანთიპატრჱსა – წელიწადი ორი.
    11.     და ვინაჲთგან მოიქცეს იოსებ და მარიამ და ქრისტჱ გალილეად და სიკუდიდმდე არქელაოზისა ძისა ეროდჱს – წელიწადი ცამეტი, წინა-დასცჳთეს ქრისტესა ქუაბსა მას შინა, სადა იშვა.
    12.     და იშვა იესუ მეფობასა ჰეროდჱსსა ოცდამეცამეტესა წელსა და მეორმეოცესა დღესა ტაძრად მიიყვანეს და მუნით გარჱს-გარჱ ნაზარეთა წარვიდეს და წელიწადისა მოქცევასა აღმოვიდიან იერუსალჱმდ, ვითარცა შჯულსა წერილ არს.
    13.     და აღმოიყვანა ელისაბედ წინამორბედი იოვანეცა მის თანა და აღასრულეს შჯული და წარვიდეს.
    14.     და მეორესა წელსა აღმოვიდეს იერუსალჱმდ და ბეთლემდ მივიდეს და თჳსთა ნათესავთა თანა-დაადგრჱს, სადა იყო დედაჲ იოვანჱსი ელისაბედ.
    15.     და მაშინღა მოვიდეს მოგუნი თაყუანისცემად.
    16.     და ეროდე მოკუდა ოცდამეჩუდმეტესა წელსა მეფობასა მისსა.
    17.     და არქელაოზ მეფობდა ცხრა წელ.
    18.     და იესუ იყო ცამეტის წლის ოდენ და იოვანე ნათლისმცემელი იყო ცამეტის წლის და ექუსის თვის ოდენ, ოდეს არქელაოზ მოკუდა და მეფობდა ძჱ მისი ეროდე, რომელსა ერქუა აგრიპა.
    19.     და მეფობასა მისსა მეთორმეტესა წელსა ოცდაათისა წლისამან ნათელ-იღო უფალმან იოვანჱსგან, რომელმან-იგი იცნა საშოსავე დედისა თჳსისისა და კრთომით აუწყებდა სიხარულსა მოსლვისა მისისასა.
    20.     და ქადაგებდა იესუ ერთ წელ და წინა არავინ აღუდგა, მეორესა ჰურიანი წინა-აღუდგეს მას, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე.


40

     1.     40. გ. საკითხავი, თქუმული ევსებისი, შობისათჳს იოვანჱ ძისა ელისაბედისა კირიელეისონ!
    2.     იყო სიტყუაჲ იოვანჱსა მიმართ, ძისა ზაქარიაჲსა, ჴმაჲ ღაღადებისაჲ: „განმზადენით გზანი უფლისანი და წრფელ ყვენით ალაგნი მისნი“.
    3.     აწ გითხარ შობისათჳს იესუჲსა, საყუარელნო, აწ იოვანჱს შობისათჳს და ნათლისღებისათჳსცა ვიწყოთ თხრობად ამიერითგან.
    4.     და ვისწავოთ სიტყუაჲ, თუ ვითარ მოვიდა ნათლისღებად იოვანჱსგან აწ რაოდენისა წლისა შემდგომად შობისა მისისა ქალწულისაგან,
    5.     რამეთუ ოცდაათის წლის ყოფილ უფალი ჩუენი, რაჟამს მოვიდა ნათლისღებად იოვანჱსგან, ნათელ-იღო და განწმიდნა სიმრავლჱ იგი წყალთაჲ და ყოველთა ცის კიდეთა სიწმიდჱ და ჴსნაჲ მოგუანიჭა.
    6.     და თჳთ გამოეცხადა სოფელსა, რამეთუ უწინარჱს ნათლისღებისა თჳსისა არცა სასწაული რაჲ ექმნა, არცა სოფელსა გამოცხადებულ იყო.
    7.     რამეთუ ოთხთა მათ მახარებელთა ეგრე გჳთხრეს ჩუენ, ვითარმედ შემდგომად ნათლისღებისა მისისა მაშინ იწყო ყოფად სასწაულთა და ნიშებსა შორის ერსა მას.
    8.     აწ რამეთუ ნათელ-იღო, არა თუ მას უჴმდა ნათლისღებაჲ, რამეთუ ცოდვაჲ მან არა ქმნა და არცა იპოვა პირსა მისსა ზაკუვაჲ, არამედ ჩუენთჳს ნათელ-იღო,
    9.     რაჲთა ჩუენ გუცეს ნათლისღებისა მის ნიჭი, რამეთუ წყალთა შინა დათრგუნა ეშმაკი და თავი მისი შემუსრა, ვითარცა თქუა დავით წინაწარმეტყუელმან: „შენ შეჰმუსრჱ თავები ვეშაპისაჲ წყალთა შინა და მიეც საჭმლად ერსა მას ჰინდოეთისასა“.
    10.     ვეშაპად თქუა გონებაგულარძნილი ეშმაკი, ხოლო წყლად თქუა იორდანისა იგი ნათლისღებაჲ, ხოლო ჰინდოდ – ჩუენ ესე, რომელ წარმართთაგანნი ვიყვენით და აწ მორწმუნენი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსისა ვართ.
    11.     და რაჲსათჳს-მე ეთიოპელ თქუა?
    12.     რამეთუ უწინარჱს შობისა იოვანჱსისა და გამოსლვისა უფლისა და ნათლისღებისა მისისა შავ ვიყვენით და შიშავისათჳს ცოდვისა თქუა.
    13.     რამეთუ საჭმელად მოგუცა ჩუენ, არა თუ რაჲთა ვჭამოთ იგი, არამედ რაჲთა დავთრგუნოთ იგი ჴელითა ნათლისღებისაჲთა, რაჲთა იგი დასათრგუნველად ჩუენდა დაეცეს.
    14.     უკუეთუ ნათლისღებაჲ იგი უბიწოდ დავიცვეთ, ჴელმწიფე ვართ დათრგუნვად და შემუსრვად თავსა მის ვეშაპისასა.
    15.     იხილე ესეცა, ვითარ-იგი მოგუასწავა ჩუენ დატკებნად გუელი და ღრიანკალი და ყოველსა ზედა ძალსა მტერისასა, რამეთუ გუელსა მას ენასა თჳსსა აქუს გესლი, ხოლო ღრიანკალსა –ბოლოსა.
    16.     ესე თჳთ თავითგან ვიდრე ბოლოდმდე ჴელმწიფებაჲ მოგუცა ჩუენ, რაჲთა დავთრგუნოთ ყოველი ძალი მისი.
    17.     ამისთჳს ეტყჳს წინამორბედი ერსა: „ნაშობნი ასპიდისანო და იქედნისანო“, ამის ჯერისათჳს მოვიდა იორდანედ ნათლისღებად, რაჲთა დაჰჴსნეს ძალი იგი მტერისაჲ და გამოცხადებად თავისა თჳსისა, ვითარმედ იგი არს ძჱ ღმრთისაჲ.
    18.     რამეთუ ნათლისღებასა მას გულისხმა-ყო იოჰანე, ვითარმედ ესე არს ძჱ ღმრთისაჲ.
    19.     არა პირველ უმეცარ იყო ცნობად მისსა, რამეთუ საშოსაღა შინა ელისაფეთისსა იდვა ექუსისა თთჳსაჲ, მუცლით გამო თავყანის-სცა კრთუმით, არამედ ერისა მისთჳს წამა და თითითა უჩუენებდა და თქუა: „აჰა ესერა, მოვალს კრავი ღმრთისაჲ, რომელმან აღიხუნეს ცოდვანი სოფლისანი“.
    20.     აწ რაჟამს მოვიდა იესუ ნათლისღებად, აყენებდა თავსა თჳსსა იოვანე, შიშითა და ძწოლით განკრთომილი ეტყოდა: „ჩემდა ჴამს ნათლისღებაჲ შენგან და შენ ჩემდა მოხუალა, უფალო?“
    21.     არა მიძლავს აღმართებად მიწისაგან ესე ჴელი ჩემი ზედა უკუდავსა მაგას თავსა შენსა, რამეთუ შენგან ძწიან ქერობინნი და სერაბინნი ვერ იკადრებენ შეახლებად და მოხედვად ნათელსა პირისა შენისასა.
    22.     ანგელოზნი მოხედვასა შენსა შეძრწუნდიან და ცანი შეიგრაგნნიან, ვითარცა წიგნისა ტყავნი.
    23.     მთანი კუმანედ, ბორცუნი იცვალებიედ, „ზღუამან იხილა და ივლტოდა“.
    24.     და ყოველი ძწის შენისა მაგისგან ძლიერებისა.
    25.     და ვითარ მე, მოკუდავმან, ნათელ-გცე შენ, უკუდავსა?
    26.     არამედ მიწისაგანსა ამას უჴმს მოძიებად და მოღებად შემოქმედისაგან, რამეთუ მოელის ერისაგანი ესე შარავანდედისაგან, და მონაჲ მოელის კუალსა შემწეობისასა.
    27.     და სანთელი ესე ბნდუნვარჱ წამიერ არს ზეთის მაგის აღგებად წყალობისა შენისაჲსა.
    28.     მეშინის მე, უფალო, და ვერ კადნიერ ვიქმნები უკუდავებასა მაგას დასხმად წყლისა, რამეთუ ჩემგან ჴამს შენ მიერ ნათლის-ღებაჲ.
    29.     ხოლო უფალმან რაჲ ჰრქუა მას: „მომიშუშე აწ, რამეთუ ესე წეს არს ჩემდა აღსრულებად ყოვლისა მის სამართალისა ღმრთისაჲსა“, რამეთუ მერმე გამოვეცხადო სოფელსა, ვინაჲ ვარ მე.
    30.     ამისთჳს ვიქადაგე წინა შენსა ყოველთა წინაწარმეტყუელთაგან, მოსჱსითგან და შენდამდე.
    31.     ამისთჳს ეხარა ზაქარიას, მამასა შენსა, და მიდგომილ იქმნა ელისაბედ შობისა შენისათჳს.
    32.     და ვთქუა: „არავინ ნაშობთაგანი დედათაჲსა იპოვა უმეტჱსი და უაღრჱსი უფროჲს იოვანჱსა“.
    33.     აწ შენ მავასხჱ მარჯუენჱ შენი, რაჲთა აღვასრულო ყოველი წესი.
    34.     ამისთჳს ჴორცნი შევისხენ და კაც ვიქმენ, რაჲთა აღვასრულო ყოვლითურთ სამართალი იგი უწინარჱს განკაცებისა ჩემისა.
    35.     ვითარცა ცისკარი განთიადისაჲ და ვითარცა მთიები წინა-წარმოგიძღუანე შენ განმზადებად გზათა სიმართლისათა ქადაგებითა სინანულისაჲთა.
    36.     ამისთჳს კაც ვიქმენ და კაცობრივითა ჴელითა ვიმსახურო და რაჲთა იორდანემანცა უშიშად შემიწყნაროს და კაცნიცა შეუძრწუნებელად მომეახლნენ მე, მომიშუ აწ ამას და რომელსა-ეგე ჩინებულ ხარ, ნუ დაჰმედგრდები ნათლისცემად ჩემდა.
    37.     რამეთუ არა წეს არს შენდა წამებაჲ ჩემთჳს, რაჲთა არა ეგონოს სოფელსა, რეცა თუ მომადლებისა ჩემისათჳს სთქუ ესე.
    38.     არამედ წეს არს მამისა ჩემისა მიერ წამებაჲ ჩემთჳს.
    39.     და ნუგეშინისმცემელი იგი მოვიდეს და მიერითგან განვეცხადო სოფელსა ამას, თუ ვინ ვარ მე და ამისა შემდგომად მიცნან მე ჩემთა მათ, საცნაურ ვიქმნე ჩემთა მათ მიერ.
    40.     მაშინღა ნათელ-სცა იორდანესა ზედა.
    41.     „ხოლო რაჟამს აღმოვიდოდა იგი წყლით, აჰა ესერა, სული წმიდაჲ მსგავსად ტრედისა გარდამოჴდა მის ზედა.
    42.     იყო ჴმაჲ, რომელი ეტყოდა: ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მთნდა“.
    43.     მაშინ ეტყოდა იოვანე, რაჟამს აღმოვიდოდა იგი მიერ წყლით, რომელსა ეტყოდა ერსა მას და ჰრქუა: „აჰა კრავი ღმრთისაჲ, ამან აღიხუნეს ცოდვანი თქუენნი“.
    44.     და მამაჲ ზეგარდმო წამებდა და სული წმიდაჲ დაამტკიცებდა წამებასა მამისასა.
    45.     შესულებამან შეიპყრა ეშმაკი და ვერ დაუთმობდა, რამეთუ ვიდრე ნათლისღებისა მოსლვადმდე ვერ შემძლებელი იქმნა ცნობად ეშმაკი, თუ ვინ არს, არამედ ეგონა, ვითარმედ ერთი ვინმე კაცთაგანი არს.
    46.     რამეთუ იხილა იგი და იცოდა, ვითარმედ დედაკაცისაგან იშვა და ვერ გულისჴმა-ყო ზრახვაჲ იგი საიდუმლოჲ, ვითარმედ შეცოდებისაგან ევაჲსისა გამოგუეცხადა ქალწულისაგან, რაჲთა ნათესავი იგი დედათაჲ განათავისუფლოს.
    47.     არამედ რაჟამს იხილა ქალწულისა ძუძუთა მწოვარი და ეგონა, ვითარცა იოვანე წიაღთა ელისაფეთისთა, ეგრევე ხედვიდა მკლავთა ზედა წმიდისა მარიამისთა, გინა ვითარცა ერთი ყრმაჲ დედისაგან და მამისაგან შობილი.
    48.     აწ გულისხმა-ყო, ვითარმედ მისთჳს ქადაგებდეს ყოველნი წინაწარმეტყუელნი, განჴორციელებასა მას მისსა იტყოდეს.
    49.     ხოლო ამან იოვანე, დიდმან წინაწარმეტყუელთა შორის, იხილა იგი საშოჲთ საშოსა შინა და თაყუანის-სცა უსიტყუელად, მდუმრიად, რაჟამს მოიკითხვიდა მარიამ ელისაფეთს.
    50.     ამან მაშინვე გულისხმა-ყო მოსლვაჲ ქრისტჱსი და უქადაგა სინანული ყოველსა ერსა, ვითარმედ: „შეინანეთ, რამეთუ მოახლებულ არს სასუფეველი ქრისტჱსი სოფლად“.
    51.     ხოლო ეშმაკმან ვერ იცოდა, თუ ვინ არს, ვიდრემდის ესმა იოვანჱსგან: „აჰა კრავი ღმრთისაჲ, რომელმან აიხუნეს ცოდვანი სოფლისანი“.
    52.     ხოლო ქრისტემან, ვითარცა ფარაო და ძლიერებაჲ მისი დაათქა ზღუასა მას, ეგრეცა ესე საკჳრველებითა თჳსითა ჴელითა ნათლისღებისაჲთა შთაავლინა ცეცხლსა მას გეჰენიისასა საუკუნესა.
    53.     რამეთუ იხილა იგი წიაღთა მამისათა მჯდომარჱ და არა გულისხმა-ყო, ვითარმედ თჳთ იგი არს, რომელი-იგი ესაია წინაწარმეტყუელმან გუაუწყა ჩუენ.
    54.     რამეთუ იხილა იგი ზედა საყდართა მჯდომარჱ და სერაბინნი გარემოჲს მისსა ღაღადებდეს და იტყოდეს: „წმიდა არს უფალი საბაოთ.
    55.     სავსჱ არიან ცანი და ქუეყანაჲ დიდებითა შენითა“.
    56.     ვინ იხილა იგი წიაღთა მამისათა განსუენებული და არა გულისხმა-ყო, ვითარმედ ცანი საყდარ არიან მისსა და ქუეყანაჲ კუარცხბეკი ფერჴთა მისთაჲ.
    57.     და გულისხმა-ყო, ვითარ-იგი დავით იტყოდა მისთჳს და თქუა, ვითარმედ: „რომელი ჰზი ზედა ქერობინთა, განცხადენ!“
    58.     არამედ იხილა იგი, რამეთუ ჰრულინ და დაეძინებინ და ჰგონებდა მისთჳს, ვითარმედ ვითარცა ერთი კაცი შეურაცხი ვინმე არს და დაიძინის და განიღჳძის ვიდრე ნათლისღებადმდე უფლისა.
    59.     გულგდებულ იყო ეშმაკი და ჰგონებდა, ვითარმედ ერთი ვინმე კაცთაგანი არს ესეო და ესრე თქუა: ესე ვიცი მარიამისგან შობილად და ნაზარეთს განზრდილ არს.
    60.     და მამაჲ მაგისი ხუროჲ ვიცი.
    61.     ვითარმედ იოვანჱს დედა ელისაბეთ ვიცი და მამად ზაქარია მღდელი იგი, რამეთუ მოკლეს იგი საკურთხეველსა ზედა ძიებასა იოვანჱსა, შვილისა მისისასა, იოსეფ და მარიამ ივლტოდეს ეგჳპტედ და ყრმაჲ იგი იესუ მათ თანა.
    62.     და ვერ მიხუდა მოსრვასა მას ყრმათა ბეთლემისათა.
    63.     ეგრევე ივლტოდა ელისაბედცა მკველთა მათგან და მეძიებელთა იოვანჱსთა.
    64.     და შეიწყნარა მთამან დედაჲ შვილითურთ და იზარდებოდა იგი უდაბნოსა ზედა მკლითა და თაფლითა.
    65.     ხოლო იესუ იზარდებოდა ეგჳპტეს ათორმეტ თთუე და მერმე აქა, ნაზარეთავე, აღმოვიდა იგი.
    66.     აწ ვითარ ესევითარნი მესმიან მისთჳს, ნუუკუე ესე იყოს, რომელი განმზადებულ არს ჴნად ისრაჱლისა.
    67.     ნუუკუე ესე არს, რომელი დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ, რომელსა-იგი მე ურჩ ვექმენ და გარდამოვარდი ქუეყანად.
    68.     არა მრწამს, თუ ესე იგი არს, არა მრწამს, ვითარმედ, რომელმან-იგი კაცი შექნა ჴელითა თჳსითა, და მანმცა ჴორცნი კაცთანი შეისხნა?
    69.     რომელმან „ცანი გარდაართხნა“ და ვარსკულავითა შეამკო, იგი ესევითარითა ხატითა შეიმოსა?
    70.     უკუეთუმცა მეცნა, ვითარმედ ესევითარი ხატი შეიმოსად და ქუეყანად მოვიდეს, მემცა ქუეყანად არა გარდამოვრდომილ ვიყავ.
    71.     უკუეთუმცა მეცა, თუ ესთენ შემწე ექმნების მიწისაგანსა კაცსა, ყოვლადვემცა არა მეცთუნა ადამ.
    72.     მეგონა, ვითარმედ ვსუფევდე ნათესავსა ზედა კაცთასა და არა ვჰგონებდ, ვითარმედ იგინი უფლებდენ ჩემ ზედა.
    73.     ამას ესევითარსა განიზრახვიდა გონებასა და არა იცოდა, თუ იგი არს ძჱ ღმრთისაჲ.
    74.     არამედ მერმეცა ვთქუავე: იოვანჱ წინამორბედმან მოიღო მადლი რაჲმე და თქუა სიტყუაჲ ესე, მადლითა მით ნუგეშინის-სცემდა მას.
    75.     ხოლო ზეგარდამოჲსა მისგან ჴმისა შეშინებულ და შეძრწუნებულ ვარ.
    76.     და ჭეშმარიტ არს და უკუეთუ თავს-იდვა ძემან ღმრთისამან ქალწულისაგან შობაჲ, აწ დედათაგანცა დასათრგუნველ ვიქმნები და ვაჲ არს ჩემდა.
    77.     მინდა მისი მრავლითა გამოცდითა და ყოველთაგან ვიძლევი მე და უძლურ ვიქმენ.
    78.     მაშინ, ვითარცა იხილა უფალმან, ვითარმედ ფრიად ურცხჳნოებდა ეშმაკი, განაღო მცირედ ცნობაჲ ღმრთეებისაჲ, შეჰრისხნა მას და ჰრქუა: „მართლ-უკუნ-იქეც ჩემგან, ეშმაკო, რამეთუ წერილ არს: არა განსცადო უფალი ღმერთი შენი“.
    79.     ამისთჳს განიცადა უფალი და დაუთმო ყოველთა განსაცდელთა, რაჲთა იგი შებურკილოს და ჩუენ გჳჴსნნეს განსაცდელთაგან ქრისტჱ იესუჲს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


41

     1.     41. საკითხავი, თქუმული იოვანე ოქროპირისაჲ, შობისათჳს იოვანჱ ნათლისმცემელისა
    2.     ჯერ-არს ჩემდა დღეს სიტყუად სიტყუაჲ მოძღურებისაჲ, რომელსა შინა არს თარგმანებაჲ შობისათჳს წმიდისა იოვანე ნათლისმცემელისა, რომელ არს ჴმაჲ დაუდუმებელი უდაბნოჲსაჲ, ვითარცა-იგი თჳთ იტყჳს: მე ვარ „ჴმაჲ ღაღადებისაჲ უდაბნოსა“.
    3.     ხოლო ჩუენ, რომლითამე პატივითა პატივ ვსცემდეთ წმიდასა ამას, რამეთუ მაიძულებს ჩუენ სიტყუად სახარებაჲ დიდებულისა მის შობისა მისისაჲ,
    4.     რომელი-იგი ვიდრე შობადმდე ქრისტესა ქადაგებდა და შობასა მისსა მოეცა საქმე სასწაულთაჲ და უდაბნოსა ღაღადებდა და სულისაჲ წმიდისა მიერ იზარდებოდა და იყო შუვამდგომელ შჯულისა და მადლისა მქადაგებელ სინანულისა და ნათლისმცემელ მაცხოვრისა.
    5.     რამეთუ რაჟამს-იგი მოვიდა მისა, იხილა სულისა წმიდისაჲ და ესმა ჴმაჲ მამისაჲ და გულისხმა-ყო წმიდაჲ სამებაჲ და წამა ჭეშმარიტი.
    6.     და უჩუენა კაცთა, რომლისათჳს წინაწარმეტყუელად აღასრულა უფროჲსობაჲ მისი და ასწავა ყოველსა საწრმუნოებაჲ ჭეშმარიტი და განაკრძალნა მეზუერენი და ცოდვილნი, რომელნი მოვიდოდეს ნათლისღ...
    7.     დაითმენდა პყრობილებასა მას მოსლვასა უფლისა თჳსისისა, არამედ მწრაფლ ენება გამოსლვაჲ, რაჲთა ახაროს მოსლვაჲ უფლისაჲ.
    8.     და თქუა: რომელი განჰჴსნის ყოველთა კრულებათა, ესერა მოვალს.
    9.     რაჲსათჳს ვიყო მე პყრობილ საპყრობილჱსა ამას შინა და ესერა უფალი მომავალ არს?
    10.     გამოვიდე და წინავე ვქადაგებდე და ვიტყოდე: „აჰა კრავი ღმრთისაჲ, რომელმან აიხუნეს ცოდვანი სოფლისანი“.
    11.     რაჲსათჳს განვაგრძვე თქუმული ესე ჩემი?
    12.     არამედ სიყუარულითა მის ყრმისაჲთა.
    13.     არამედ დავადუმო აწ ენაჲ ჩემი, კრთომილი ხლდომასა იოვანე ყრმისასა.
    14.     და ესრე კეთილ არს, რაჲთა წესიერად ვყო სიტყუაჲ მსგავსად ჟამისა.
    15.     და რაჲთა კმა-ვყო თქუმული ესე და მოუტეოთ ღმერთსა სიტყჳსა მის თარგმანებაჲ, რამეთუ იოვანე არა გამოსრულ არს პირველ შობისა,
    16.     არამედ მოელის ჟამსა წესიერებისასა და აუწყებს, ვითარმედ შემდგომად მისა მოვალს უფალი იესუ ქრისტჱ, რომლისაჲ არს დიდებაჲ მამისა თანა სულით წმიდითურთ აწ და მარადის მარადის და.


42

     1.     42. თთუესა ივნისსა კდ. პეტრე მოციქულისაჲ და თთუესსა ივლისსა იდ. ელია და ელისისი წინაწარმეტყუელთაჲ.
    2.     ამას ორსავე დღესა ესე საკითხავი იკითხოთ – საკითხავი, თქუმული იოვანჱ ოქროპირისაჲ
    3.     მცირედ არიან ჩუენდა დღეს, რომელნი შემოვიდეს.
    4.     აწ რაჲ-მე არს იგი მიზეზი, რამეთუ საჴსენებელსა მოწამეთასა აღვასრულებთ და არავინ ჩუენ შეგუემთხჳა, არამედ განწვალებამან გზისამან უდებებასა შესთხინა, უფროჲს ხოლო არა თუ განწვალებამან გზისამან, არამედ უდედებამან იგინი შეაბრკულნა.
    5.     ვითარცა გულსმოდგინეთა მათ და მღჳძარეთა კადნიერებისა მის მათისათჳს, ეგრეცა უდებთაჲ მათ და უგბილთაჲ ყოველივე შესაძლებელ არს დაბრკოლებად.
    6.     მოწამეთა სისხლნი თჳსნი დასთხინეს ჭეშმარიტებისათჳს, ხოლო შენ მცირჱცა იგი გზაჲ ვერ ჴელ-გეწიფების დაპკოლებად?
    7.     მათ თავი თჳსი დადვეს ქრისტჱსთჳს, შენ გარეშე ქალაქსაცა შემთხუევაჲ არა გნებავს უფლისათჳს?
    8.     უფალი შენთჳს მოკუდა, შენ მისთჳს გცონის საჴსენებელი მოწამეთაჲ და შენ უდებ ხარ და დაჰბრკოლდები?
    9.     ჯერ-არს შენდა მოსლვად და ხილვად ეშმაკისა დაცემად მოწამეთა ძლით და ღმრთისა დიდებულად და ეკლესიათა გჳრგჳნოსნად.
    10.     ხოლო შენ ნუ ჰმიზეზობ და ესრე იტყჳ: ცოდვილ ვარ და ვერ ჴელ-მეწიფების შემთხუევად.
    11.     შენ, რამეთუ ცოდვილ ხარ, შეემთხჳე, რაჲთა მოტევებაჲ იგი შეიქმნეს და განჰმართლდე.
    12.     მართალ ხარ!
    13.     შეემთხჳე, რაჲთა არა განჰვარდე სიმართლისა შენისაგან.
    14.     ვინ-მე უკუე კაცთაგანი თჳნიერ ცოდვისა არს, მითხარ მე?
    15.     არამედ ამისთჳს შესაწირავი ლოცვაჲ და მარხვაჲ არს, რამეთუ მრავალ არიან წყლულებანი სულისანი და წამლნი მათთჳს იპოებიან და თითოეულად სულისათჳს ურთიერთას წამალნი შეიზავებიან.
    16.     გითქს ეკლესიაჲ, მსხუერპლისა შეწირვაჲ, ლოცვაჲ მამათაჲ სულისა განწმედისათჳს, ოხაჲ მარტჳლთაჲ საჴსენებლისათჳს, შეკრებაჲ წმიდათაჲ და სხუაჲცა ესემლევანი, რომელნი შემძლებელ არიან შენთა ცოდვათათჳს, ნუგეშინისცემად და სიმართლჱდ მოყვანებად.
    17.     ხოლო შენ არა მოხუალ თაყუანისცემად მოწამეთათჳს, ვინაჲ ჰპოვო შენდობაჲ ცოდვათაჲ.
    18.     მითხარ მე, რომელი არაჲ არს ძნელ შენ შორის?
    19.     და შენ დაპკოლდები მოწამეთა მიმართ ერთობასა მას, არამედ ზრუნვამან ჴორციელებისამან შეგიპყრა შენ უფროჲს.
    20.     ხოლო შენ საგმობელ ხარ, მცირჱ ჟამი ვერ მიავასხჱ ღმერთსა, რაჲთამცა მან თავადი დღჱ მოგცა.
    21.     იტყჳ: ცოდვილ ვარ და ვერ ჴელ-მეწიფების, რამეთუ ცოდვილ ხარ, მისთჳს შეგუალჱ.
    22.     ანუ არა უწყია, რამეთუ რომელნნი-იგი საკურთხეველსა შეყოფილ არიან, თჳთ იგინიცა ცოდვითა შემშჭუალულ არიან, რამეთუ ჴორცითავე შემოსილ არიან და სისხლითა შემტკიცებულ და ძუალითა შეძერწულ.
    23.     და ჩუენ თჳთ, რომელნი-ესე საყდართა ზედა ვსხედთ და ვასწავებთ, ცოდვითა შეთხზულ ვართ ურთიერთას.
    24.     ვესავთ ღმრთისა კაცთმოყუარებასა, არა თუ წყალობას რასმე კაცთასა შეუდგთ, რამეთუ ყოველნივე კაც ვართ.
    25.     მითვე სახითა შეძერწულ ვართ და არა გარეწარ-ვჰყოფთ მოძღურებასა, არამედ ვითარცა ზღუდესა ვრცელსა ვხედთ ღმრთისა კაცთმოყუარებასა, ეგრეცა თქუენ, ცოდვილნი, შემოგუალეთ.
    26.     არა ეგოდენ საგონებელ ხართ, რამეთუ მოძღურებასა ქუეშე ხართ.
    27.     ჩუენდა, ვითარცა დიდი პატივი, ეგრეცა უფროჲსი გმობაჲ.
    28.     სხუაჲ არს მოძღურებათა მათ ცოდვაჲ და სხუაჲ არს, რომელთა-იგი ასწვებენ.
    29.     არამედ არა გარას-ვჰყოფთ ამით.
    30.     არცაღათუ ვმიზეზობთ, სიმდაბლისათჳს უდებებასა შევარდებით.
    31.     და ესე ღმრთისა განგებითა შეემთხუევის მღდელთა და ესენიცა ცოდვასა შევარდებიან, და ისმინე, ვითარ: სადაღა მაძღართა და მღდელთა შესცოდეს, არა თუმცა შეცჳვეს ვნებასა ჴორციელებისასა, სხუათა კაცთათჳსმცა უწყალო იყვნეს,
    32.     არამცა შეუნდვეს, არამედ ამისთჳს მათცა მღდელთა ვნებაჲ იგი მონებისაჲ განუმზადა მთავართაცა, რაჲთამცა მათცა ევნო და სხუათათჳს შემნდობელ იქმნნეს.
    33.     რამეთუ მაშინდითგანვე ესრჱთ განაგო ღმერთმან, არა ხოლო აწ, არამედ ძუელითგანვე, რომელთაჲ ენება რწმუნებაჲ ეკლესიათა და ერისა მიტევებისათჳს შესთხინნა ცოდვასა, რაჲთა შინაგანთა მათ შეცოდებათათჳს კაცთმოყუარე იქმნენ სხუათათჳს.
    34.     უკუეთუმცა არა ცოდეს მათ არცაღა თუმცა ერთ შენდობაჲ რაჲ აქუნდა მოტევებად ცოდვილთათჳს.
    35.     და ყოველნიმცა განაშორნეს ეკლესიათაგან.
    36.     ხოლო მათცა, რამეთუ იგივე შეხუდა, არა თუ შეგუვებით ვიტყჳ, მოვიღო მითვე სახილველითა.
    37.     გარწმუნო თქუენ, პეტრჱსა იყო რწმუნებაჲ კლიტეთა მათ სასუფეველისათაჲ.
    38.     უფროჲს ხოლო ჰრწმენა და მოეცა მას კლიტე იგი ზეცისაჲ.
    39.     და მორწმუნე იყო იგი უფროჲს სხუათა მათ ერთა.
    40.     და ვითარ ეტყჳს მას უფალი: „რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა და რომელი განჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა“.
    41.     იყო სადამე მაშინ პეტრჱ ფიცხელ და კაც უწყალო, დაღათუმცა მას თანა შეცოდებაჲ არა აქუნდა, რაჲღამცა შეცოდება აქუნდა, რომელი-იგი ისწავებდეს მისგან, არამედ მისგანად განივაჭრების მადლი.
    42.     ცოდვასა რასმე იგი შეაგდო, რაჲთა რომლისაგანად-იგი მას ევნო, უკაცთმოყუარჱ ექმნეს სხუათათჳს და იგულე, ვის, უფალო, შევრდომად ცოდვასა?
    43.     პეტრჱს – თხემსა მას მოციქულთასა, საძირკუელსა მას შეურყეველსა?
    44.     კლდესა მას განუხეთქელსა?
    45.     მთავარსა მას ეკლესიათასა, საყუდელსა მას ულალველსა?
    46.     გოდოლსა მას შეუძრველსა?
    47.     პეტრე, რომელმან ჰრქუა ქრისტჱსა: „დაღათუ შენ თანა შემხუედეს სიკუდილი“.
    48.     პეტრე, რომელმან გამოცხადებაჲ იგი ღმრთისაჲ ჭეშმარიტებით აღიარა, ვითარმედ: „შენ ხარ ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“.
    49.     ესე მოვიდა მას ღამესა, რომელსა მიეცა ქრისტჱ და წარდგა ნაკუერცხალსა ზედა და ტფებოდა.
    50.     მოვიდა ქალი ერთი და ჰრქუა: შენცა გუშინ მის კაცისა თანა იყავ.
    51.     ხოლო პეტრე ჰრქუა. „არა ვიცი კაცი იგი“.
    52.     ესე პეტრე? ესევე იყოა ყოვლად აღთქუმაჲ იგი შენი: „არა ვიცი კაცი ესე“?
    53.     რაჲსათჳს არცა გუემაჲ, არცა ტანჯვაჲ იხილე?
    54.     არამედ წრფელად მცირისა ქალისა სიტყუაჲ ისმინე, უვარებად მიიწიე. უვარ-ჰყოფა პეტრე?
    55.     არღა იხილე გუემაჲ, არცა ტანჯვაჲ, არცა წყლულებაჲ, არცაღათუ გულისწყრომაჲ, არცა მთავარი ვინ, არცაღა მახჳლი აღლესული, არცა განწყობილი წინა უკუმო,
    56.     არცაღათუ მეფენი მრისხანენი, არცა სიკუდილი მოლოდებული, არცაღა გაშინებდა ვინ, არცაღათუ ვინ საპყრობილჱსა, კლდისა და ზღუდისა გარდაკრვაჲ, არცაღა სხუაჲ ესევითარი რაჲ.
    57.     და მუნქუესვე უვარ-ჰყავ: „არა ვიცი ესე“.
    58.     მერმე კუალად ქალი იგი ეტყჳს: „შენცა გუშინ მის კაცისა თანა იყავ“.
    59.     ხოლო პეტრე ჰქრუა მას: „დედაკაცო, არა ვიცი, კაცი იგი ვინაჲ არს“, რომელი გეტყოდა, შენ უვარყავ, არავინ მაურვებელთაგან იყო, არამედ დედაკაცი იგი იყო.
    60.     არა თუ უფროჲსთა დედათაგანი, არამედ მეკარჱ გარეწარი, უნდოჲ, რომლისაჲ ერთიცა სიტყუაჲ არა შერაცხილ იყო.
    61.     იგი გეტყჳს და შენ უვარ-ჰყოფ, ჵ უნდოჲ საქჱ – ქალი!
    62.     პეტრეს ეგემლევანსა ერთი მეძავი მოუჴდა და პეტრჱს სარწმუნოებაჲ შეაძრწუნა.
    63.     პეტრჱ, სუეტი იგი მტკიცჱ, ვერ იტჳრთავს შეწამებასა მას ქალისასა, არამედ მან სიტყუაჲ ხოლო ჰრქუა და შეძრწუნდა, სიტყუაჲ ქალისაჲ შეუჴდა და სუეტი იგი იძრვოდა, სიმტკიცჱ იგი იურვოდა.
    64.     ვინ იხილე პეტრე და უვარებ? ქალი უნდოჲ, შეურაცხი, მეკარე.
    65.     ესემლევანი იხილე და უვარებ? აწ მესამედცა: „შენცა გიხილე გუშინ მის კაცისა თანა. ეგრეთვე უვარყო მესამედ“.
    66.     და მისა შემდგომად მოხედა ქრისტემან და მოაჴსენა მას სიტყუაჲ იგი.
    67.     იწყო მან ტირილად და სინანულად დგა ცოდვათათჳს.
    68.     ხოლო უფროჲსღა კაცთმოყუარებაჲ მიუტევნა ცოდვანი, უწყოდა, რამეთუ ვითარცა კაცი კაცობრივებასა დაადგრა.
    69.     არამედ, ვითარცა პირველად ვთქუთ, ამისთჳს ამას ესრჱთ შეემთხჳა და პეტრჱს ცოდვანი, რამეთუ მრავალი ერი მისგან მოძღურებად იყო და რწმუნებად, რაჲთა ნუუკუე უცოდველ იყომცა და თუალუხუავ და შეუნდობელ იყომცა ძმათა თჳსთა მიმართ.
    70.     შევარდა ცოდვასა, რაჲთა მოიჴსენოს თჳსი იგი ცოდვაჲ და უფლისა კაცთმოყუარჱბაჲ და მოყუასთა თჳსთა მოწყალე ექმნეს.
    71.     ამისთჳს ესრჱ ვთქუ, რამეთუ ჩუენცა, მღდელნი, რომელნი-ესე საყდართა ზედა ვსხედთ, ცოდვითა სავსე ვართ.
    72.     ამისგანად ანგელოზი არა დაადგინა მღდგლად, არცაღათუ ანგელოზთმთავარი.
    73.     უცოდველ არიან, რაჲთამცა ნუუკუე ცოდვილნი ერისაგანნი მეყსეულად კრცხიალებითა განხეთქნეს.
    74.     აწ კაცი კაცთაგანი სარწმუნო იქმნნეს ამათ საყდართა ზედა და ესეცა გულისთქუმითა ცოდვისაჲთა შეკრულნი, რაჲთა, რაჟამს იხილოს თუ ვინმე შეცოდვებულთაგანი, მოიჴსენნეს თჳსნი იგი ცოდვანი და კაჱთმოყუარე ექმნეს მათ ანგელოზი.
    75.     თუმცა იყო მღდელ და თუმცა ვინმე აპყრა სიძვასა ზედა, მეყსეულადმცა მოკლა იგი, მლევანსა ვნებასა ქუეშე არა არიან?
    76.     ანგელოზსა თუმცა მოიღო ესე ჴელმწიფებაჲ, არამცა ასწავებდეს, არამედ მეყსეულადმცა მოკლა, რომელი არა დაემორჩილებოდა ამისთჳს, რამეთუ იგინი არა მლევან არიან, არამედ მისგანადცა კაცი,
    77.     რაჲთა მოეგონენ ცოდვანი იგი თჳსნი და გამოცდილებითა მით შემნდობელ იქმნნენ შეცოდებულთა მათთჳს და არა დააცუდნენ რისხვისაგან ეკლესიანი.
    78.     ამისთჳსცა პეტრჱს სიმტკიცესა მას ზედა დავყოვნეთ და მცირითა მით სიტყჳთა სხუასა პირსა ვერ მოვედ.
    79.     შემოვიღოთ აწ ელიაცა წინაწარმეტყუელი ესე დიდი, ქუეყანისა იგი ანგელოზი და ზეცისა კაცი, რომელი-იგი ქუეყანასა ზედა ვიდოდა და ცათა შინა გალობდა,
    80.     რომელი სამით წყრთით ქუე ვიდოდა და მუნვე აღფინდა სხეულთა მათ ცისათა, წყალთა საუნჯესა, რომლისაჲ-იგი ენაჲ საუნჯე ექმნა წყალთათჳს და შეკრნა ცანი, რომელი-იგი გლახაკ და მდიდარ, რომელი-იგი უცებ და მეცნიერ.
    81.     გლახაკ მით, რამეთუ უფროჲსი იგი მოეგო ღმრთისა სიყუარული.
    82.     მდიდარ მით, რამეთუ ღრუბელნი ცისანი ენითა ეპყრნეს და იგიცა თუალ-უხუავე იყო ცოდვილთათჳს.
    83.     ესრჱთ ილოცა წჳმისათჳს არა მიცემად ქუეყანისა და თქუა: „ცხოველ არს უფალი, იყოს თუ წჳმაჲ.
    84.     გინა თუ პირისაგან ჩემისა“ რასა ჰზამ, ელია, რასა გამოაცხადებ?
    85.     ილოცე ოდენ უფლისა მიმართ და ესრჱთ აღსრულეს სიტყუაჲ შენი: „ცხოველ არს უფალი.
    86.     იყოს თუ წჳმაჲ, გარნა პირისა ჩემისაგან“.
    87.     სადა არიან მწვალებელნი, რომელნი იტყჳან, ძჱ ილოცავსო.
    88.     უბადრუკო და ურცხჳნოო, ელია განცხადნების და ძჱ ილოცავსო?
    89.     მონაჲ ბრძანებს და უფალი ევედრებისა?
    90.     ელიაჲს ოდენცა არა მიანიჭოა პატივი?
    91.     და არა გნებავს ვითარცა მონისაჲ, ეგრჱცა უფლისაჲ მინიჭებად პატივი და არა ჰლოცავს, არცაღათუ ევედრების, არამედ სიტყუაჲ ჭეშმარიტებისაჲ დავდვა და ცაჲ დავჰშა.
    92.     ილოცე, ელია!
    93.     არამედ რასა იტყჳს ელია, ვიცი, ჩემი უფალი, რამეთუ ისმინოს ჩემი, შურით ამას იქმს ელია.
    94.     ახალი საქმე იხილჱ, ელია, უფალი შემნდობელად და მონაჲ მძლედ?
    95.     რამეთუ ელიამან მრავლითა შურითა ესე საქმე ქმნა: ჰხედვიდა უჯეროსა საქმესა, ჰხედვიდა უკეთურებასა მრავლითა განცხადებითა, განსცხრებოდა ყოვლადვე ღამესა და ეპყრა სოფელი და ღრუბელი იყო პირად-პირადად და აჩრდილობდა.
    96.     ყოველნივე სცთებოდეს სოფლისა დაქცევასა არა თუ წყლისა დაქცევითა, არამედ ბილწებითა.
    97.     მეცნიერებაჲ იდევნებოდა და უკეთურებაჲ დაიმკჳრებდა და ჰაერნი შეიგინებოდეს, მზჱ იკუმეოდა, ქუეყანაჲ შეიგინებოდა, ცაჲ შეიბილწებოდა, დაბადებული ყოველი კერპთმსახურებისაგან სულთ-ითქუმიდა, ვითარცა ღამესა შინა ყოველნი ვიდოდეს და არა ხედვიდეს დაბადებულად.
    98.     ჰხედვიდეს ქვათა და ღმრთად თაყუანის-სცემდეს, ხეთა ხედვიდეს მსგავსად ესრჱთვე და ეგრე ჰგონებდეს დამბადებელად, ხედვიდეს დაბადებულთა, თაყუანის-სცემდეს ელიას.
    99.     ხოლო აქუნდა სანთელი იგი ჭეშმარიტებისაჲ, ვითარცა თხემსა მთისასა. ჯდა სიბრძნითა თჳსითა.
    100.     აქუნდა მას სანთელი, ხოლო არა საგუნებელ იყო ბრძანებაჲ ამისთჳს, რამეთუ შესულებულ იყვნეს იგინი და კერპთმსახურებასა დაეპყრნეს.
    101.     ბორგდა, რეცა თუ განთქდებოდა და განიხერხებოდა, სიტყუასა იტყოდა და არავინ ისმენდა, ჰლოცვიდა და არავინ ერჩდა.
    102.     მაშინღა შურითა აღიძრა და უნდა მათი განსწავლაჲ, რაჲთა სიყმილითა ოდენ მოისრვოდიან და დამბადებელისა მიმართ მოიქცენ ლოცვითა, რაჲთა სიყმილი იგი ძალ ექმნეს ცხორებასა.
    103.     თქუა: ვერარაჲ შესაძლებელ არს ამათა განსწავლად, გარნა სიყმილითა, რაჲთა ვინაჲვე კერძო იწრო იყოს და ყოველთა დამბადებელისა მიმართ მოიქცენ.
    104.     აწ რაჲ-მე ცხოველ არს უფალი, იყოს თუ წჳმაჲ?
    105.     გარნა პირითა ჩემითა გამოჴდა სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ და მეყსეულად ჰაერნი იცვალნეს და ცაჲ განრვალდა.
    106.     არა თუ წესი ცვალა, არამედ საქმეთა მისთა აღჳრასხნა.
    107.     მეყსეულად საწესონი ცვალნა.
    108.     შევარდა სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ ქიმთა ქუეყანისათა, ვითარცა სიცხჱ ძლიერი, და ყოველივე მეყსეულად განჴმა, ყოველივე აღოჴრდებოდა და განირყნებოდა, მწუანენი განჴმებოდეს ხენი და ნერგნი, ნაყოფიერნი და უნაყოფონი ველისანი და ზღჳს კიდისანი,
    109.     ყოველივე მეყსეულად განჴმებოდა, ყოვლისავე სულიერისა ჰასაკი განირყუნებოდაჲ, ჟამი იყო ყრმათაჲ, ტირილ დედათაჲ, განვრდომაჲ იყო მრავალი ერთითა მით სიტყჳთა წინაწარმეტყუელთაჲსა.
    110.     და იხილე რავდენი ქმნა: მრავალნი მოწყდებოდეს მჴეცნი და პირუტყუნი, შვილნი და მამანი, საცხოვარნი და მფრინველნი და ყოველივე, რაჲ იყო სოფელსა შინა, ყოველივე დაინთქმებოდა და უნასი ყოველთავე ეწეოდა ქუეყანასა.
    111.     არავინ განერინებოდა, არამედ ყოველივე ურწმუნოებითა მოისრვოდა.
    112.     ხენი განჴმებოდეს, ნერგნი, წყარონი და მდინარენი და ყოველივე სოფელი წარწყმდებოდა და დაქცევაჲ შეემთხუეოდა, ურწმუნოებაჲ, რამეთუ ცაჲ შეკრულ იყო და ყოველივე მოწყდებოდა გულისწყრომითა მით ელიაჲსითა და არარაჲ ჰშჭირდა ელიას რომლისაჲვე, რამეთუ შურითა დამთრვალ იყო.
    113.     ყოველივე უზრდელითა ჰასაკითა მოწყდებოდა.
    114.     ჵ რასა ვზამ, ელია, ჭაბუკთა თუ შეგცოდეს, ყრმათა რაჲ გიყვეს?
    115.     აცადე, განისწავლნენ! კაცთა თუ ცოდეს, პირუტყვნი რაჲსაღა მოისრვიან?
    116.     ესევითარი უწყალობაჲ შეიმოსჱ დე მებრვე ვისი არა გჭირსა?
    117.     არა ცოლი გივის, არცა შვილნი, არცაღა გჭირს რაჲ მათი წარწყმედაჲ?
    118.     რასა ეტყჳს მას ღმერთი: „მიგუალე შენ მდინარესა მას ქორალისასა და უბრძანო ყორანსა, რაჲთა გზრდიდეს შენ მუნ“.
    119.     მერმე კუალად ვთქუავე ურცხჳნოთა ჰურიათაჲ და წარმოვიხუნე შუვა ყანას, რამეთუ შჯული შჯულსა გარდააქცვეს, რამეთუ არა არს ჭეშმარიტება, არამედ უკეთურება.
    120.     იგი აჩრდილ, ხოლო ესე ჭეშმარიტება, იგი სახჱ, ხოლო ესე საქმე, რომელსა-იგი ჰმსახურებ ელიას, რომელსა ელია მოსლვად, რომლისათჳსცა-იგი დიდი გაქუეს სიტყუაჲ და წინაწარმეტყუელად მას ჰხადი.
    121.     ესე ვითარ ყორნისაგან იზარდებოდა?
    122.     რამეთუ ყორანი შჯულსა შინა არაწმიდა არს და შჯულმან ეგრევე გუაუწყა არაწმიდებაჲ ყორნისაჲ.
    123.     ვითარ იზარდებოდა წინაწარმეტყუელი არაწმიდისაგან?
    124.     უკუეთუ შჯული ყორანსა არაწმიდად იტყჳს, უკუე რომელი იზარდებოდა მისგან, იგიცა არავე წმიდა იყო?
    125.     არამედ მოსპე ეგე, არა ეგე არს!
    126.     რამეთუ ელია ყორნისაგან იზარდებოდა, არარაჲ არს არაწმიდა ღმრთისა დაბადებული.
    127.     მაშინღა მერმე, რამეთუ მრავალი ჟამი წარჴდა და მდინარე იგი დაჰჴმა, ეტყჳს ღმერთი: „აღდეგ და წარგუალჱ გამოზრდად სარეფთად სიდონიაჲსა, და უბრძანო მუნ ქურივსა, რაჲთა გამოგზარდოს შენ“.
    128.     ამას სარგებელისათჳს ჰყოფდა, რამეთუ ელია არა უწყოდა, რაჲ-იგი იქმნებოდა ერთისა მის ადგილსა ჯდომითა.
    129.     არა ჰხედვიდა უნასსა მას სოფლისასა, ვითარ განჴმებოდა ყოველი:
    130.     ვითარ წყარონი, ვითარ ტბანი, ვითარ მდინარენი, ვითარ ნერგნი, ხენი ნაყოფიერნი, და უნაყოფონი, ნაყოფთა იგი მოსპოლვაჲ, მფრინველთაჲ და სხუათა მრავალთაჲ, ყრმათაჲ სიკუდილი, დედათა გოდებაჲ, სოფლისაჲ იგი დაქცევაჲ.
    131.     აღადგინა იგი ღმერთმან, უბრძანა ურვისა მას ქუეყანასა მისლვაჲ მიერვე სიდონდმდე, რაჲთამცა ესრჱთ იხილა ელია საქმე იგი, ევედრა უფალსა თჳსსა და მო-მცა-სცა წჳმაჲ.
    132.     ამისთჳს წარმოავლინა შორსა გზასა, არა თუ ვერ შემძლებელ იყო იგი მისა მუნ გამოზრდად, არამედ რაჲთამცა აჩუენა მას მოსრვაჲ იგი სოფლისაჲ.
    133.     ვინ უწყის, ევედრამცა წჳმისათჳს, ჴელ-ეწიფებოდა თჳნიერ მისაცა მოცემად.
    134.     არამედ არა უნდა გინებაჲ მონისაჲ.
    135.     ბოროტი იგი მისგან იყო, ხოლო კეთილი ღმრთისაგან.
    136.     არამედ ელოდა მონისა მის ვედრებასა, ხოლო იგი ესრჱთ არავე ევედრა.
    137.     არამედ უგუნურებაჲ რაჲმე მოიღო და ესრჱთ ვიდოდა გზასა მას და უწყალოებაჲ შეიმოსა და რომელივე სიტყუაჲ არა შეჰრაცხა, ვითარცა წეღან ვთქუ: შურითა მთრვალ იყო.
    138.     რაჲსა განიზრახჱ, ელია?
    139.     რაჲსათჳს ეგოდენი კაცთათჳს უწყალოებაჲ შეიმოსჱ?
    140.     ელოდეღა წუთ და იმხილო შენ ცოდვისაგან.
    141.     რომელნი-იგი ცოდვასა შინა დამჳდრებულ არიან, მათთჳს კბოდე იქმენ, ცაჲ შეჰკარ და ქუეყანასა აღჳრ-ასხენ და სრბაჲ იგი სახეთაჲ მათ შეიპყარ.
    142.     და არა გნებავს ლოცვაჲ, რომელი-ესე იქმნების?
    143.     ელოდე წუთ ერთ და შენცა გემხილოს და შენცა ცოდვასა შეჰვარდე და კაცთმოყუარებასა მიევედრო უფლისაგან, რაჲთა შენცა უკაცთმოყუარე იყო მოყუასთათჳს.
    144.     დღეს ამისთჳს გამოვჴედ მე სიტყუათა, რამეთუ არა ანგელოზი მღდელ ყო, არამედ კაცი.
    145.     რაჲთა არა უცოდველთა მათგან ცოდვილნი მოისრნენ.
    146.     უკუეთუმცა ანგელოზი იყო უცოდველი, ცოდვილნიმცა გუემნა ამისთჳს, არა ანგელოზი, რაჲთა ვცნათ თჳსთა მით გუემითა თჳსთა ტომთაჲ.
    147.     ამისგანად მიცნობიეს თჳსთაჲ მათ, რომელთა ეგულებოდა მრავლისა ერისა რწმუნებად.
    148.     მიუშუნა ცოდვასა შევრდომად, რაჲთა ამისა შემდგომად, რომლისაგან-იგი ევნო მათ, კაცთმოყუარჱ იქმნნენ.
    149.     პეტრეცა წარმოვადგინე, რამეთუ ესევე საქმე შეხუედა ცოდვისაჲ, ინანდა და აჴოცნა ცოდვანი თჳსნი ღმრთისა კაცთმოყუარებითა.
    150.     კუალად ელიაჲსა მოვიდეთ, რამეთუ ღმერთსა უნდა კაცთმოყუარებაჲ და მოცემად წჳმაჲ არამედ ითხოვდა ლოცვასა მონისაგან.
    151.     აწ რაჲ-მე წარჰჴდა ელია ყოველსა მას გზასა და მოვიდა სარეფთად სიდონიაჲსსა და იხილა ქურივი ჩხირთა მკრებალი?
    152.     აწ იხილა ელიაჲსიცა სიბრძნის სიყუარული და სარწმუნოებაჲ და სათნოებაჲ და სიმჴნე.
    153.     არცაღათუ ჰრქუა ღმერთსა: ვისა მიმავლინებ?
    154.     ესოდენ შემაურვებ მე და უკუანაჲსკნელ სიყმილსა ქურივსა მიმავლინებ?
    155.     არა-მე არანა მდიდარნი კაცნი, რომელთამცა შემიძლეს შიმშილსა ამას ნუგეშინისცემად?
    156.     აწ უკუე ესოდენ გზაჲ მოვლჱ და ქურივისა თანა ვიყოა მასვე ჭირსა შინა?
    157.     და არა ხოლო ქურივ, არამედ გლახაკცა იყო.
    158.     გულისხმა-ყავ, ვითარ არარაჲ ესევითარი თქუა, რამეთუ გული მიეპყრო თჳსსა უფალსა, რომელმან-იგი უძლურთაგან ძალი ქმნის, მიგუალე სარეფთად სიდონიაჲსი.
    159.     და ესერა ქურივი კრებს ჩხირთა, რაჲსა-მე ისწრაფე ელია?
    160.     რაჲსა მიჰრბი ქურივი?
    161.     იხილენ პირველად ბჭენი იგი სიგლახაკისანი და ნუ ჴშირად იკითხავ სიმკოდვესა მისსა.
    162.     ვითარ შეხუალ, ელია, ხედავ ჩხირთა კრებს და შენ საზრდელსა ითხოვ მისგან.
    163.     არამედ წინდად აქუნდა სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, მივიდა და რაჲ ჰრქუა?
    164.     „მომეც მე მცირედ წყალი, რაჲთა ვსუა“.
    165.     იგულე სიბრძნჱ ელიაჲსი.
    166.     არა მეყსეულად უფროჲსი ითხოვა, არამედ უმცირჱსი.
    167.     არა თქუა: მეც მე პური, არამედ: მასუ მე წყალი.
    168.     პირველად წყალსა სთხოვს.
    169.     ესრე განიზრახა, თუ პოვოს წყალი, უკუე პურიცა პოვის.
    170.     – მომართუ მე მცირედ წყალი!
    171.     მივიდა ქურივი იგი და მოართუა.
    172.     მაშინღა იკადრა და თქუა ელია: „მომართუ მე პური და ვჭამო“.
    173.     ხოლო მან ჰქრუა: „ცხოველ არს უფალი, მიც თუ რაჲ მე, არამედ მცირედ ზეთი საზეთესა და ფქვილი საფქვილესა, რომელი-ეგე შევქმნე, ვჭამოთ მე და შვილთა ჩემთა და მოვწყდეთ.
    174.     რასა ეტყჳს ელია? „მიგუალჱ, მიქმენ ყურბეული, პირველად მე ვჭამო, ამისსა შემდგომად ქმენ შვილთა შენთათჳს და ჭამონ“.
    175.     რასა ჰზამ, ელია? საზრდელსა ითხოვ, რაჲსაღა მარტოდ?
    176.     რამეთუ არა მადლიერ გეყოს, შვილთა თანაღა არა ჰჭამე?
    177.     შენ გნებავს გამოზრდაჲ და შვილთა შეშთობაჲ.
    178.     არა მნებავს შეშთობაჲ, არამედ უფლისასა ვხედავ კაცთმოყუარებასა.
    179.     ეგრეცა ქურივმან მან არა გულსა მოიჴადა, არცაღათუ აკუმოლდა, არცაღათუ ჰრქუა, ვითარმედ: შენ ხარ, რომელმან სიყმილი ესე შეჰქმენ და სიყმილითა მით აქა ჴორცთა ჩუენთა განყურნად მოხუედ.
    180.     არცაღათუ ეგრე ჰრქუა: ესოდენსა სოფელსა თანა-წარმოჰჴედ და ჩემდა მოხუედ, სიყმილითა განჰჴრწნა ყრმათა ჩემთა.
    181.     შენ გეკითხვენ ესე გუასინებაჲ.
    182.     აბრაჰამის ცოლმანცა: შევიდა, ესე სიტყუაჲ ყო ვითარცა-იგი ელიაჲსი, და გინათუ იგულო აბრაჰამის ცოლისა ქურივისაჲ მის უმჯობეს სტუმრისა მოყუარებაჲ?
    183.     იგი მდიდარი იყო და ისტუმრნა ანგელოზნი, ხოლო ესე სიკუდილსა და ცხოვრებასა ზედა იდგა და ისტუმრა წინაწარმეტყუელი.
    184.     და არს საკჳრველ, რამეთუ ნაწლევნი თჳსნი შეურაცხ-ყვნა და სტუმართმოყუარებასა პატივ-სცა, ნაწლევნი თჳსნი განსთხინა და წინაწარმეტყუელი შეიწყნარა ყოვლადვე.
    185.     მრავალთა მათ შვილთა სიმრავლჱ შექმნა განზრახვითა მით ქურივისაჲთა. შვილნი იგი დაწყჳდნა.
    186.     ხოლო კაცთმოყუარებითა ღმრთისაჲთა ცხომდეს და განმტკიცნეს.
    187.     არა უწყი, ვითარ ვაქებდეთ ქურივსა მას, რამეთუ შვილნი შეურაცხ-ყვნა და სტუმართმოყუარებაჲ შეიწყნარა?
    188.     ვითარ ნაწლევთათჳს არა იურვოდა?
    189.     ვითარ საშოჲ არა ეცვალებოდა?
    190.     ვითარ წელნი არა დაჰჴსნდეს?
    191.     ხედვიდაღა ყოველთა შვილთა მისთა სიყმილისაგან მოსრვად, არამედ ყოველთა უმაღლჱსი ქმნა და წინაწარმეტყუელი ისტუმრა.
    192.     ოდეს მიიღო წინაწარმეტყუელმან და ჭამა, მაშინღა მისაგებელსა მისცემს.
    193.     დასთესა ქურივმან მან სტუმართმოყრობაჲ და მეყსეულად თავწარსხმული მოიღო ქველისსაქმჱ.
    194.     აწ რაჲ-მე იტყჳს: „ცხოველ არს უფალი“?
    195.     „ჭურჭელსა მას საფქვილჱსა არა მოაკლდეს და ამპოლსა მას საზეთესა არა მოაკლდეს“.
    196.     და იქმნა მარჯუენე მის ქურივისაჲ საწნეხელ და მარცხენჱ კალო და მჭელეული შუენიერი ნაყოფთაჲ მოიღო.
    197.     და სიტყჳთა წინაწარმეტყუელისაჲთა იზარდებოდა ქურივი იგი.
    198.     საწნეხელ და კალო იქმნა სახლი ქურივისაჲ მის, არცა ცუარ, არცა წჳმა, არცა არე, არცა ზაფხულ, არცა მკა, არცა სიცხე, არცა ჭირ, არცა ჟამ, არამედ მარტოდ ხოლო სიტყუაჲ იგი წინაწარმეტყუელისაჲ შეჴდა და უშურველად ცხომდებოდა ქურივი იგი.
    199.     მაშინღა მიერ… წარემართა სიტყუად აქაბ მეფისა.
    200.     აწ გითხრა მისი განგებულებაჲცა და, ღმრთისა მადლსა, რომელ აქუნდა კაცთმოყუარებაჲ, რასა იტყჳს აქაბ: „შენ ხარ, რომელმან დააქციე ისრაჱლი“.
    201.     ხოლო მან ჰრქუა: „არამედ შენ და სახლი მამისა შენისაჲ, მერმე ოდეს ჯდა მთასა ზედა“, მოვიდა მისა ერგასისთავი და ჰრქუა: კაცო ღმრთისაო, გარდამოჴედ, მეფჱ გიწესს შენ.
    202.     და ჰრქუა: უკუეთუ მე კაცი ღმრთისაჲ ვარ, გარდამოჴედინ ცეცხლი და აღგჴოცენინ თქუენ.
    203.     მერმე კუალად სხუაჲ ერგასისთავი: კაცო ღმრთისაო, გარდამოჴედ, მეფესა უჴმ.
    204.     და რაჲ ჰრქუა მას ელია: უკუეთუ მე კაცი ღმრთისაჲ ვარი, გარდამოჴედინ ნაკუერცხალი და აღგჴოცენინ შენ და ერგასისი შენი.
    205.     მერმე კუალად მოვიდა იგი კრებულსა შოვრის ლოცვად, მოუწოდა ქურუმთა მათ და ჰრქუა მათ: ვილოცოთ!
    206.     და მოიყვანნა ქურუმნი იგი სირცხჳლისანი – ბაალისნი და ჰრქუა: „შექმენით თქუენი იგი შესაწირავი თჳსა და მე თჳსა.
    207.     დასხთ შეშაჲ და ერთი იგი ზუარაკი და ცეცხლსა ნუ დასდებთ, და ეგრეცა მე ვყო.
    208.     და ჰხადეთ სახელსა ღმრთისა თქუენისასა და მე ვხადო სახელსა უფლისა ღმრთისა ჩემისასა და იყავნ, რომელმან ისმინოს ცეცხლითა, იგი იყავნ ჭეშმარიტ ღმერთ“.
    209.     მაშინღა ყვეს ქურუმთა მათ ბაალისთა შესაწირავი და იწყეს ხადად ბაალისა.
    210.     ხოლო რაჟამს მრავალი მსახურებაჲ ყვესს, და არავინ იყო მსმენელი, რამეთუ არა იყო ჴმა, არცაღა სმენა.
    211.     მაშინ ელოდა ელია სულგრძელად მსახურებასა მათსა.
    212.     მაშინღა იხილა, რამეთუ ფრიად იყო მათი დაჭრაჲ და არავინ იყო მსმენელი.
    213.     „ჰბასრობს მათ და ეტყჳს: ღაღატ-ყავთ დიდად, ნუუკუე სძინავს ღმერთსა თქუენსა“.
    214.     მაშინღა მეექუსესა ჟამსა – დაუტევეთ მსახურებაჲ ეგე.
    215.     და მე ვილოცო შექმნა შესაწირავი და.
    216.     შექმნა შესაწირავი და თქუა: მომართჳთ მე წყალი და დავასხა გარემოჲს საკურთხეველსა ამას!
    217.     და თქუა მეორედ: მომართჳთ მე! და მეორედ მოართუეს.
    218.     და მესამედ: მომართჳთ მე! და მესამედ მოართუეს.
    219.     აწ იხილჱ, რაჲსათჳს იქმს წინაწარმეტყუელი ელია, რამეთუ თჳსი იგი სახჱმცა მაცთურთა მათ ჭეშმარიტებასა დასდვეს, ვითარცა მეძავთა დედათა ყვიან, უსწრიან და აზნაურთა დედათა მეძავ ჰრქჳნ, რაჲთამცა არავინ ჰრქუა, ვითარ-იგი არიან გინებულ.
    220.     ეგრეცა ელია განიზრახავს: რაჲსათჳს სხუაჲ ვთქუა?
    221.     მე თჳთ ვხედევდ, რამეთუ შესაწირავთ მათ ქურუმთა ქუეშე კერძო ჴურელი არს და კუალად უკუთხრილ არიან ქუეშე კერძო გამოუჩინებელად.
    222.     და შთაჴდიან საცთურის მოქმედნი უკუნთხრილსა მას და ეგრჱთ ჴურელსა მას ცეცხლი იგი ამოღმართ არმოჰბერიან შესაწირავსა მას და მრავალნი აცთუნნიან.
    223.     ეგრე ჰგონებედ ზეცისა ცეცხლსა მას, რაჲთამცა ელიაჲსა ნუ ეგრე შეეჭუდეს, ვქმნე, ვითარცა ვიცი, რაჲთა სადაცა ჴურელი იყოს, წყალმან ამხილოს უნებელად.
    224.     სად ქუეს ჴურელი იპოვოს, წყალი ვერ დაადგრჱს, არამედ დაჴდეს.
    225.     შექმნა საკურთხეველი, ილოცავს და იტყჳს: უფალო, ისმინე ჩემი დღეს.
    226.     ცეცხლითა ისმინე ჩემი, ვითარცა ისმინე წყლისაჲ, ეგრეცა ცეცხლითა.
    227.     გიხილჱ წინამძღურად სახჱ იგი და „მუნქუესვე მეყსეულად ცეცხლი გარდამოჴდა და შეჭამა შესაწირავი იგი“.
    228.     და აწ რასა ეტყჳს მეფესა: შეიპყრენ ქურუმნი იგი სირცხჳლისანი და მოწყჳდენ იგინი!
    229.     და ესმა ესე იაზაბელს, ცოლსა აქაბისსა, საქმჱ იგი და მიავლინა ელიაჲსა.
    230.     ესე მიყვედ ღმერთთა მათ ჩემთა და ესე დამირთედ, უკუეთუ არა ხვალე დავდვა სული შენი, ვითარცა ერთი მათ მძორთაგანი.
    231.     სადა ხარ, ელია? ესოდენი იგი და ესემლევანი შრომასა მიჩუენებს, რამეთუ ცოდვასა შევარდა.
    232.     გითხრობ ცოდვასა და არა შევასმენ მართალსა მას, არამედ შენდა სიმტკიცჱ და ცხორება, განუვაჭრებ, რაჟამს იხილნა იგი შეცოდებულად და არა განვრდომილად თავით თჳსით, არამედ ღმრთისა კაცთმოყუარებასა შემთხუევად, ეგრეცა შენ, ოდეს შესცოდო, უმეტჱსად ესევდ ცხოვრებასა.
    233.     ესე მიყვედ მე ღმერთთა ჩემთა და ესე დამირთედ, უკუეთუ არა დავდვა თავი შენი, ვითარცა ერთისა მისგანისა ქურუმისაჲ.
    234.     და ესმა ელიას და ივლტოდა იგი გზასა ორმეოც დღჱ.
    235.     ჵ ბრძანებაჲ, ჵ სიმედგრჱ, გულგანრინებული დედაკაცისა სიტყუაჲ ესმა და ორმეოცისა დღისა გზასა გულგანრინებით ივლტის.
    236.     არა თუ ერთით დღით, არცა ორით, არცაღათუ სამით, არამედ სიტყუაჲ დედაკაცისაჲ შეჴდა, წინაწარმეტყუელისა გული განერა და არა უწყოდა, რასა იქმოდა ესოდენსა მას სივლტოლასა.
    237.     და მოვიდოდა და ჰრქუა მას ღმერთმან: რასა ჰზამ აქა, ელია?
    238.     შენ ხარ, რომელმან ცანი შეჰკრენ და ცუართა აღჳრ-ასხენ: ჰაერთა უბრძანე და ცეცხლსა ზეგარდამო მოუწოდე.
    239.     რომელმან მოსწყჳდენ ქურუმნი, რომელმან არქუ მეფესა აქაბს: „შენ ხარ, რომელმან დააქციე ისრაჱლი და სახლმან მამისა შენისამან“.
    240.     რომელმან სთქუ: იყოს თუ წჳმაჲ, გარნა პირითა ჩემითა.
    241.     რომელმან სახლი ქურივისაჲ მის კალოდ დამჭლეულად შეჰქმენ, რომელმან ღრუბელთა უბრძანე, მეძვისაჲ გესმა და ივლტოდე.
    242.     და ერთსა დედაკაცსა ტყუედ შენ წარჰყავდ, ორნივე იგი თავნი ქალაქისანი დედათაგან იმხილნეს.
    243.     პეტრეს ქალისაგან შეეშინა, ელიას – იაზაბელისგან, ესევითარსა შეცჳვ ეს ცოდვასა.
    244.     და ივლტოდა ელია გზასა ორმეოც დღჱ.
    245.     სადა არს შური იგი შენი, ოდეს იტყოდე: „ცხოველ არს უფალო, იყოს თუ წჳმაჲ, გარნა თუ პირითა ჩემითა“?
    246.     რაჟამს აქაბს მეფესა ამხილებდ, ოდეს ცეცხლი იგი გარდამოიღე, ესოდენი ჰქმენ და ერთისა დედაკაცი სიტყუაჲსა ვერ დაუთმე ამისგანად, ოდეს-იგი არა გენება უფლისა თჳსისა ვედრებაჲ, რაჲთამცა მოსცა წჳმაჲ ქუეყანასა, გეტყოდე შენ: მევედრებოდე.
    247.     ჴელ-ეწიფებოდა თჳნიერ შენსაცა წჳმისა მოცემად, არამედ არა ინება, ნუუკუემცა გიძნდა შენ ესრჱთ კეთილი, რამეთუ იქმოდა ელია საქმესა უწყალოებისასა სავსებით.
    248.     ხოლო ღმერთმან უწყოდა, რამეთუ ყოვლისა შემოქმედ არს დამბადებელი და ყოველთათჳს იღუწის.
    249.     უნდა მოდრეკად უწყალობისა შენისათჳს და შენ მასვე ზედა ეგე.
    250.     გეტყოდა შენ: მე უწყი უნასი იგი მათი, მე უწყნი ტირილნი იგი მათნი დედათანი, უწყნი ჟივილნი იგი ყრმათანი.
    251.     ვხედავ ქუეყანასა, რომელმან შევქმენ, რამთუ განირყუნების და მნებავს კაცთმოყუარებაჲ, ხოლო არა მნებავს შეგინებაჲ.
    252.     თჳნიერ შენსამცა მოავლინე წჳმაჲ, არამედ ნუუკუემცა უნასი იგი შენ გეჩემა, ხოლო კეთილსა ზედამცა უცხო იქმენ, არამედ პატივ-სცემ.
    253.     იხილე უფლისა კაცთმოყუარებაჲ, ხოლო მონისა ნებაჲ სძლევს, რამეთუ მას ყოვლადვე ეგონა თავი თჳსი შეუცოდებელად.
    254.     ხოლო აწ დაიპყრობს იგიცა ცოდვასა შევდომად ღმრთისა მიშუებითა, რაჲთა ვითარცა კაცთმოყუარებასა შეემთხჳა ამისთჳს, რაჲთა იგიცა კაცთათჳს არა უწყალო იყოს, ივლტის გზასა ორმეოც დღჱ.
    255.     ელია, სადა არიან სიტყუანი იგი მისნი?
    256.     ჰნებავს ჩუენებად ღმერთსა, რამეთუ რაჟამს იქმოდა იგი ამას, არა თუ იგი იქმოდა, არამედ ღმრთისა ძალი.
    257.     და იხილე, რაჲ-იგი ყო, ოდეს ღმერთი შეეწეოდა: მეფენიცა შემოუცჳოდეს, მთავარნიცა და ერიცა.
    258.     ოდეს ღმერთი განუდგა, დედაკაცისაგან ზარ-ჰჴდა, დაუტევა ღმერთი და ემხილა სახჱ და ივლტოდა ელია გზასა ორმეოც დღჱ.
    259.     მივიდა და დაიძინა ადგილსა ერთსა და მოვიდა მისა ღმერთი, უფალი მონისა განმგებელი და კაცთმოყუარე.
    260.     და რასა ეტყჳს, უწყოდ, რამეთუ მუნქუჱს იყო.
    261.     არამედ ჰკითხვიდა ეგრე: რასა იქმ აქა, ელია?
    262.     ანუ რასა ჰზამ აქა, ალია?
    263.     გულისხმა-უყოფდა სივლტოლა მას, რომლისაგან ივლტოდა.
    264.     სადა არს სიცხადჱ იგი შენი, რაჲთა გულისხმა-ჰყო, ნუღარამცა არს კადნიერ.
    265.     რასა ჰზამ აქა, ელია, ანუ რაჲსათჳს, ელია?
    266.     ხოლო აწ მიუგებს ელია, სხუაჲ ედვა გულსა და ეტყოდა სხუასა: „უფალო, წინაწარმეტყუელნი შენნი მოწყჳდნეს და საკთხეველნი შენნი დაარღჳნეს.
    267.     მე მარტოჲ დაშთომილ ვარ და ეძიებენ სულსაცა ჩემსა“.
    268.     რასა ეტყჳს ღმერთი?
    269.     მეყსეულად ამხილებს მას და ეტყჳს: არა თუ ამისთჳს ივლტოდე, ელია.
    270.     არა ხოლო თუ შენ მარტოჲ ხარ, რომელმან არა თაყუანის-ეც ბაალსა.
    271.     მაშინღა მოიღებდა, ამხილებდა მას: შჳდ ათასი კაცი დაუტევე თავისა ჩემისათჳს, რომელთა არა მიუდრიკეს თავი ბაალსა.
    272.     ამხილა მას, რამეთუ: არა ამისთჳს ივლტოდე, არამედ შიშისა მისგან დედაკაცისა წარმოხუედ.
    273.     და ერთისა დედაკაცისაგან ესემლევანი და ესოდენი ელია განძებულად და მეტად შექმნა, და რაჲთა ისწაო, ელია, რაჟამს საკჳრველებასა მას იქმოდე, ნუ თავისა თჳსისათჳს აღიწერ, არამედ ღმრთისა ძალითა.
    274.     იხილა, ოდეს დაუტევა მადლმან, იხილა სახჱ, გზასა ივლტოდა ელია ორმეოც დღჱ.
    275.     ჵ შიშო ზარჴდილო, ჵ სიმედგრეო გულგანრინებულო.
    276.     არა თუ ერთ დღჱ, არცა ორ დღჱ, არცაღათუ სამ დღჱ, არამედ ორმეოც დღჱ უდაბნოდ განიწია.
    277.     საზრდელი არაჲ აქუნდა, არცა საგზალ, არამედ იურვოდა შიშითა და არაჲ შეჰრაცხა ესევითარი, არამედ უდაბნოსა ვიდოდა.
    278.     ეკუეთა სიტყუაჲ იგი დედაკაცისაჲ წინაწარმეტყუელსა მას, ვითარცა ქარი სასტიკი, და ფოლოცსა გარდაიტაცა, სადა არს, ელია, სიცხადე იგი შენი?
    279.     სადა არს პირი საშინელი, რომელსა ვითარცა სადევითა ღრუბელნი გეპყრნეს, საუნჯე იგი წჳმათაჲ, რომელთა ორ კერძოვე უბრძანებდ, ოდესმე ღრუბელნი ცისანი შეჰკრინე, რაჟამს ცეცხლი ზეცით გარდამოიღე საკურთხეველსა ზედა.
    280.     არამედ ვითარცა-იგი პირველად ვთქუთ, მადლისაგან ჰყოფდა ამას ყოველსა, რომელი შეეწეოდა, რომლისაგან კუალად ემხილების ღმრთისაგან.
    281.     იმხილე, ვითარ მცირესა მას ცოდვასა მიუშუა შევრდომად, რაჲთა ყოვლადვე უყუარულობისაჲ იგი სამოსელი განსძარცოს.
    282.     აწ, ელია, განისწავლე და იყავ კაცთმოყუარე, ვითარცა-იგი უფალი შენი, რომლითა განისწავლე, რომლისაგან გევნო, უფლისა შენისაგან, იხილე, ვითარ მისცნა ღმერთმან მცირესა ცოდვასა სუეტნი იგი მტკიცენი, რაჲთამცა ნუუკუე უცოდვილებითა მათითა ეკლესიაჲსაგან დაბრკოლნეს.
    283.     აწ რაჟამს იხილონ ვინ ცოდვილი და თუ უნდეს არა შეწყნარებაჲ, თავისა თჳსისაჲ მოიჴსენონ ცოდვაჲ, და თავისა თჳსისაჲ მოიჴსენონ კაცთმოყუარებაჲ, რომელი-იგი უფლისაგან მათ შეემთხჳა.
    284.     ამას ვიტყჳ, არა თუ მართალსა მას შევასმენ, არამედ თქუენსა მას გზასა ცხორებისასა განვამტკიცებ, რაჲთა რაჟამს შესცოდოთ, ნუ განაგდებთ თავთა თქუენთა ცხორებისაგან, მოიჴსენეთ შეცოდებაჲ იგი მართალთაჲ და პატივისა მათისა არა დამცირებაჲ,
    285.     რამეთუ ვთქუთ პირველად მათი იგი სათნოებაჲ და მაშინღა შემოვიღეთ მათთჳს უნდოჲ იგი ცოდვაჲ.
    286.     დაღათუ იყო ცოდვილ, ნუვე დააკლდები შესლვად ეკლესიასა.
    287.     მართალღათუ იყო, ნუვე დააკლდები, რაჲთა ზღუდედ გედგას წერილთაგან მეცნიერებაჲ და ნუ დაგავიწყდებინ სასუფელი ზეცისაჲ და კეთილი იგი, რომელ განგჳმზადა ჩუენ ღმერთმან.
    288.     რამეთუ დიდებაჲ ერთბამად მამისა და ძისა და ყოვლადვე წმიდისა სულისა უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


43

     1.     43. დღესა ვარდობასა წამებაჲ ათენაგე მღდელთმოძღურისაჲ, ჰპოვო მოწამეთა შინა.
    2.     პირველ იკითხო: ა. საკითხავი მოციქულთაჲ, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა სებერიანე გაბალოვნელ ეპისკოპოსისაჲ, მოციქულთა საჴსენებელი
    3.     გუშინდელი იგი სიტყუაჲ თუალსაღა გუამისასა სანთლად იტყოდა.
    4.     დამაკჳრვა ჩუენ, შუენიებასა მას ბუნებისასა გჳთხრობდა და მეცნიერებასა ჴელოვანთმოძღუარსა დაჰკჳრდებოდა, რამეთუ რაჟამს ბუნებაჲ იგი გამოითარგმანებინ, შემოქმედი იგი იდიდებინ, და რაჟამს ქმნული იქის, შემოქმედისაჲ მის თავისსაყოფელ არნ.
    5.     და ვიდრე ამას ვიტყოდეთ, მწუხრისა იგი მსახურებისა წესი მოიწია.
    6.     ვიდრე-იგი თუალსა გუამისასა სანთლად ვიტყოდეთ, მუნქუჱსვე ნათელი იგი სამწუხროჲ სამსახურებელად ეკლესიისა წარმოჩნდა, და მათვე სანთელთა თანა მესამედ სანთლისაჲ მის საღმრთოჲთ კერძოჲსაჲ შჯულისაჲ დაერთო.
    7.     პირველსა ამას სანთელსა გუამისასა თჳთ მაცხოვრისა მისგან აქუს წამებაჲ, რამეთუ თქუა: სანთელი გუამისაჲ თუალი არს და რომელი-იგი ცეცხლისაგან სამსახურებელად აღინთის, ყოველთა საცნაურ არს.
    8.     და მესამჱ იგი სანთელი დავითისგან ითარგმანების, რამეთუ თქუა: „სანთელ არს ფერჴთა ჩემთა სიტყუაჲ შენი, უფალო, და ნათელ ალაგთა ჩემთა“.
    9.     ხოლო ჩუენდა მომართ დღეს დიდებულისა ამის მოძღურებამან ახლისა სახარებისა სანთელი გჳჩუენა ჩუენ, სანთელი, რომელ არა მზისა მსგავს არს,
    10.     არამედ მზესა მას სიმართლისასა გჳთხრობს ჩუენ, ვითარმედ მოვიდა ქრისტჱ ნათლისღებად, იოვანე სცემდა არა თუ თჳსისა თავისა ჴელმწიფებითა, არამედ ღმრთისა ბრძანებასა ჰმონა.
    11.     და ყოველთა მაცხოვარსა და განმანათლებელსა და უფალსა კაცი ერთი, რომელი თჳთ ნათლისღებასა წადიერ იყო, ნათელ-სცემდა, და არა თუ წარმდებად რაჲ თავით თჳსით, არამედ ბრძანებასა მას დაემორჩილა.
    12.     იოვანე სანთელ ითქუმის, რომელსა პირველისა მის შჯულისაჲ წმიდათა სახჱ აქუნდა, და ვითარცა სახედ შჯული იგი ჰურიათაჲ სანთლად ითქუმოდა, ეგრეცა რჩულისა მის მყოფელნი სანთლად ითქუმოდეს.
    13.     ისმინჱ, გლოცავ: იოვანე – სანთელ, რამეთუ რჩული იგი და წინაწარმეტყუელი იოვანჱსამდე.
    14.     დავით – სანთელ, რამეთუ რაჟამს მოხუცებულებასა იყო, აყენებდეს მოხუცებულნი იგი ერისანი განსალვად ღუაწლსა მას.
    15.     ყოველთა ჴმაჲ აეღო და ეტყოდეს: ნუ განხუალ ღუაწლსა მაგას და ნუ დაშრეტ სანთელსა მაგას ისრაჱლისასა.
    16.     დავით – სანთელ, იოვანე – სანთელ, ხოლო ვინაჲთგან გამოჩნდა ნათელი იგი ჭეშმარიტი და მზჱ იგი სიმართლისაჲ, და გამოუტევნა ბრწყინვალებანი იგი სიწმიდისანი ზეცით, და რომელნი ამას ნათელსა შინა მჴნდენ, უფროჲს და უმეტჱს წარემატნენ.
    17.     სანთელთა მათთა სანთელი ერქუა, მსგავსად პირველისა მის შჯულისა, რომელ სანთელ ითქუმოდა.
    18.     და ესენი სახარებისა განათლებითა განათლებულ, რომელნი მსგავსად ამისა ამას შინა ცხომდენ, წარმატებულ არიან.
    19.     წესსა მას სანთლისასა ნათელ ერქუმის, დაღათუ სანთელისა ნათელი ნათელ არს, არამედ არა სწორ არს ბუნებისა მის ნათელსა.
    20.     და რომელ არა აქუნდა წესისა მისგან ბუნებისა, მოჰმადლა მეუფემან უხუად მოწაფეთა მათ.
    21.     და იხილე კაცთმოყუარებაჲ იგი ქრისტჱსი, რამეთუ რომელი-იგი სახელი დასდვა თავსა თჳსა, იგივე სახელი მოწაფეთა მათ დასდვა, რამეთუ თქუა: „მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ“.
    22.     და მერმე იტყჳს: „თქუენ ხართ ნათელნი სოფლისანი“.
    23.     ჵ ახალნი მადლნი და ნიჭნი, რომელ ყოვლისა გონებისა სიტყჳსა უმეტჱს არიან, იხილე, ვითარ ბუნებისასა მას წესსა დაჰფარავს კაცთმოყუარებაჲ იგი.
    24.     და რაჲღა-მე უმეტჱს ვთქუათ?
    25.     რამეთუ რაჟამს ბრძანებით ცისკარი გამობრწყინდის, ივლტინ ყოველივე იგი გუნდი ვარსკულავთაჲ და დაემალნიან და დაეფარნიან ყოველნი ვარსკულავნი, არა თუ განსაყურნელად გარდაიქციან, არამედ უმეტჱს ბრწყინვალებისა მის მზისაჲსა დაეფარნიან ნათლისა მისგან მზისაჲსა.
    26.     ხოლო მზჱ იგი სიმართლისაჲ – ქრისტჱღა გამობრწყინდა შემდგომად პირველისა მისა ღამისა, არა ხოლო თუ იგი წინაწარმეტყუელნი მოსლვითა მისითა განათლდეს მსგავსად ვარსკულავთა, არამედ სხუანიცა განანათლნა და მიმოდაჰფინნა.
    27.     განათლდეს გამობრწყინვებასა მას მზისა მის სიმართლისასა განათლებულნი ქადაგნი ჭეშმარიტებისანი, გამობრწყინებულნი ღმრთისმსახურებითა,
    28.     რომელთა იტყჳს პავლჱ: „რომლითა გამოშჩნდით, ვითარცა ნათელ სოფელსა შინა, უკუეთუ სიტყუაჲ იგი ცხოვრებისაჲ გაქუნდეს სიქადულად დღესა მას უფლისასა“.
    29.     იხილე ბრწყინვალებაჲ მზისაჲ მის სიმართლისაჲ, იხილე სახარებისა მისგანცა, ვითარმედ დასდებს სახელსა, რომელი-იგი უზეშთაეს არს ყოველთა სიტყჳს-მეცნიერთა სახელისდებისა და უმეტჱს ყოველთა ფილოსოფოსთასა და უფროჲს წიგნის-მეცნიერთასა და ყოვლისა უფროჲს პატივისა.
    30.     სახელი, რომელი სათქუმელად მცირე არს და დიდ – გამოთარგმანება, შეაბს სახელნი მდაბიონი და გონიერებანი ზეცისანი: ბართლომე და თადეოზ, სახელნი უცხონი იონებრ ენისაგან, ხოლო ყოველი უმეცრება განიშორეს და მეცნიერებაჲ მუნქუესვე დაიმკჳდრჱს.
    31.     მეთევზურნი გამოირჩინა ქრისტემან და მათ გამო სიტყუაჲ იგი მიმო-დადვა.
    32.     არა ესე საკჳრველ არს, რამეთუ მეთევზურნიღა იყვნეს, არამედ რამეთუ მეთევზურთა მათ გამო ძლიერებაჲ იგი, რომელი უზეშთაეს სოფლისა არს, მიმო-ედვა.
    33.     შემძლებელ არს ღმერთი, ვითარმცა გამოაჩინნა სიტყჳსმეცნიერნი ქადაგად ჭეშმარიტებისა მის, რაჲთამცა მეცნიერებაჲ იგი ღმრთისაჲ განცხადნა.
    34.     არამედ არა ინება, რაჲთა არა ცუდად იყოს ჭეშმარიტებაჲ იგი ჯუარისაჲ, რომელსა პავლე იტყჳს, ვითარმედ: არა მოვედ მე უმეტჱსებითა, რაჲთა არა იყოს ჯუარი იგი ქრისტჱსი, არამედ ძლიერებამან ჯუარცუმულისამან დაჰნერგნა ეკლესიანი სამოციქულონი გუნდთა მათ მიერ.
    35.     დაჰნერგა სიტყუაჲ ჭეშმარიტებისაჲ უწრთელთა მათ ენეთაგან, რომელნი-იგი საღმერთოსა მას შჯულსა წურთილ იყვნეს, და ვითარცა მათ მიერ დაჰნერგა, მოჰრწყავს მიერითგან მეცნიერთა მიერცა.
    36.     და ესე არა თუ ცუდად რაჲ არამედ რომელნი-იგი მიზეზობენ ცოდვით რასმე და თქუან, ვითარმედ: უმეცარნი შეიტყუვნა და მეცნიერნი და ძლიერნი ვერ დაიმორჩილნაო, არამედ მათ გამო რაჲმე აჩუენა,
    37.     რომელთა-იგი მარადის მიიბირებდა., მეთევზურნი უმეცარნი და უცებნიო, და ამისთჳს არა თუ მუნქუესვე, არამედ შემდგომად მათვე მოციქულთა ჟამსა აღადგინნაა ღმერთმან ქადაგნი სიტყჳთ-მეცნიერნი.
    38.     კაცი ერთი ვინმე ალექსანდრიელი, რომლისა სახელი ერქუა აპოლოს, ნათესავისაგან ჰურიათაჲსა, მოვიდა და მოიწია ეფესოდ, სიტყჳთ ჴელოვანი და მეცნიერი წიგნითაჲ და განმმარტებელი.
    39.     კაცი ერთი, რომელსა სახელი ერქუა აპოლოს, და რაჲ სიმჴნჱ მისი, რომლითა შეეწეოდა მორწმუნეთა მათ, ურაკპარაკსა შორის შეატყუვებდა ჰურიათა მათ.
    40.     ჰხედავა ჴრმალსა მას ქრისტჱსსა, ვითარ ყოველთაგან იმახუვის?
    41.     მეთევზურთა აღსწურთის და მეცნიერთა შეშჭურავს.
    42.     და რამეთუ შეცთომილისა შემწჱ მეცნიერებაჲ იგი არს, განჰძარცჳს მრავალ ჟამ ღმერთმან ჭური უკეთურებისაჲ და შთააცჳს სიმჴნისაჲ იგი, და ჭურითა მითვე უკეთურებისაჲთა მოკლეს შეცთომაჲ იგი,
    43.     ვითარცა სახჱ: ნეტარმან დავით, რაჟამს გმირი იგი გოლიათ დაამჴუა, პირველ თჳსითა მით ჭურითა წყლა და მერმე მისვე უცხოთესლისა ჴრმლითა.
    44.     და მოჰკუეთა თავი, მასვე იგი მოუღო და იგივე მოკლა.
    45.     ეგრე ჩუეულ არს ჭეშმარიტებაჲ იგი, მახჳლი იგი შეცთომილთაჲ მოღებად და მითვე მათი მოკლვაჲ.
    46.     იყვნეს შორის წარმართთა ბრძენნი, განუვლინნა ახოვნად მათგანნივე ქრისტემან შურისმეძიებელად ჰურიათა მიმართ.
    47.     იყო შორის ერსა მას ჰურიათასა ჴრმალი იგი პოლოტიკი – სავლე, რომელი-იგი განბორგებული მჴდომად აღდგომილ იყო ეკლესიათა, და მოსრვიდა და სდევნიდა სამწყსოსა მას ქრისტჱსსა,
    48.     იგივე მახჳლი აღიღო ქრისტემან და მისცა ეკლესიასა განშორებად უკეთურებისა მის, რომელ ზედა ეკლესიათა აღდგომილ იყო.
    49.     და ესე არს, რომელსა-იგი ნეტარი დავით იტყჳს, ვითარმედ: „მახჳლი აღიღეს ცოდვილთა და გარდააცუეს მშჳლდსა მათსა, მახჳლი მათი განეწონენ გულსა მათსა და მშჳლდი მათი შეიმუსრენ“.
    50.     ეტყოდა ღმერთი მეცნიერთა მიერ, ეტყოდა უმეცართაგანცა, რაჲთა ორ კერძოვე თჳსი იგი ძლიერებაჲ აჩუენოს მეთევზურთა მათ მიერ,
    51.     რაჲთა ცუდთა მათ სიტყჳთ-ჴელოვნებანი უწურთელთა მათ ენათაგან შეურაცხ-ყვნეს და ბრძენთა მათ გამოცა, რაჲთა სიბრძნითა მით უკეთურებითი იგი მეცნიერებაჲ განწმიდოს.
    52.     და ზღუდედ მოადგა სამწყსოსა თჳსსა, რაჲთა კრძალულ იყვნენ.
    53.     და რაჲ-იგი უცებთა და მეცნიერთა აჩუენა, ეგრევე სახედ მოწაფეთაგანცა, და სთქუა, ვითარმედ: ვითარ ისმინე, შემძლებელ იყო ქრისტჱ დასაბამსა მას სახარებისასა მეფეთაცა დადგინებად ქადაგად, თანამოღუაწე ყოფად ღმრთისმსახურებისა მის,
    54.     ვითარცა-ესე არიან, არამედ არა ყო ეგრე, რაჲთა არა მიზეზი დაედვას ზედა ჭეშმარიტებასა, ვითარმედ კაცთა განწესებითა და არა ღმრთისა ძალითა დაემტკიცნეს ეკლესიანი.
    55.     განაშორა იგი კაცობრივისა შეწევნისაგან და შთააცუა ზეცისა იგი ძლიერებაჲ.
    56.     ვიდრე ღმრთისმსახურისა მისმდე კოსტანტინე მეფისა ოც და ათოთხმეტნი შარავანდედნი დადგომილ იყო ბერძენთა ზედა შემდგომითი-შემდგომად.
    57.     და სარწმუნოებისა მორჩილებასა არავინ ინება შემდგომად, რაჲთა გულისხმა-ყო, რამეთუ მადლსა მას არა კაცობრივი შეწევნაჲ უჴმს, არამედ თჳსი იგი ბუნებითი აქუს.
    58.     და რამეთუ იხილა ყოველი სოფელი შეცთომასა შინა და რაჲთა არა მიზეზობდენ მიზეზად ცოდვისა და თქუან, ვითარმედ: უცებნი და უმეცარნი შეიტყუვნა და მეფეთა და ჴელმწიფეთა ვერ შეუძლო დამორჩილებად, შეჭურნა სიტყუანი თჳსნი და შეადგინნა მეფენი ღმრთისმსახურებად,
    59.     და წინამძღუარ ექმნა ყოველთა ნათესავთა ერთობასა ჭეშმარიტებისასა, რაჲთა განცხადებულ იყოს, რამეთუ მეუფემან მეუფეთამან და უფალმან უფლებათამან მცირედითა ქადაგებითა გარდამეტებული იგი ზეცისა ძლიერებაჲ აჩუენა.
    60.     წარიკითხნეს დღეს სახელნი იგი მოციქულთანი, მიმო-ედვა მეთევზურთაჲ მათ, განითქუა უცებთაჲ მათ, რომელთა სწავლაჲ იგი მიმო-დადვეს სოფელსა.
    61.     გულისხმა-ყავ ძლიერებაჲ, რამეთუ თავ ათორმეტთა სიმონ იყო, რომელსა ეწოდა პეტრე, საძირკუელი ეკლესიათაჲ და სიმტკიცჱ ღმრთისმსახურებისაჲ, სიმონ სახელი მამისა და დედისაგან აქუნდა და პეტრე მაცხოვრისაგან ეწოდა,
    62.     რამეთუ ჰრქუა: „შენ გერქუას პეტრე, რომელი გამოითარგმანების კლდჱ, და მაგას კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი“.
    63.     ყოველივე ქადაგებაჲ სარწმუნოებისაჲ კლდესა მას ზედა დამტკიცებული დგას და მწვალებელთა შეცთომილებაჲ – ზედა დაუმტკიცებელსა თიჴასა.
    64.     სხუაჲ არს კლდე იგი მყარი, რომელსა შენებულებაჲ იგი ზე უპყრის, და სხუაჲ არს მიწაჲ იგი დაუმტკიცებელი, რომელმან ვერ დაუთმის შენებულსა.
    65.     დაუმტკიცებელი არიან სიტყუანი მათნი, განცჳბრებულ არიან თქუმულნი, ტყუვილ არიან განწესებულებათა მათნი,
    66.     რამეთუ კაცობრივ არიან ზრახვანი იგი, შეეძინეს სამწყსოსა მას ღმრთისასა, დაშურების თიჴაჲ იგი კლდისა მის შეძრვად, ხოლო არა მიეცა კლდე იგი შეძრვად, რამეთუ თქუა: „ბჭენი ჯოჯოხეთისანი მას არა ერეოდიან“.
    67.     მსგავს არიან მოწაფენი იგი მწვალებელთანი ალიზისასა მოქმედთა, რამეთუ იგინი თიჴისა მისგან ნაყოფსა ჰგონებენ და ეგრე განამტკიცებენ დაჴსნილსა მას, და უჩს რეცა მტკიცედ ფატარი იგი.
    68.     ჩას მტკიცედ, ვიდრე მავნებელი ზედა არღა მოწევნულ არს, უკუეთუ ანუ წჳმაჲ, გინა ღუარი, გინა თუ ცეცხლი, ანუ თუ სხუაჲ რაჲვე შეემთჳოს, ვერ წინა დამდგრომელ არს.
    69.     ამისთჳს წინაწარმეტყუელი იტყჳს მათთჳს, რომელნი ქუეყანისასა რასმე ესვიდენ და ჰგონებენ, ვითარმედ არა ვინაჲ იყოს ვნებაჲ.
    70.     ღაღადებს და იტყჳს: ესრე იტყჳს უფალი, შთაჴედ თიჴასა და აზილე მზითურთ და განაჴმჱ ვითარცა ალიზი, და ცეცხლმან შეგჭამოს შენ.
    71.     შეატყუებს მათ, რომელნი ჴორციელებისა და ქუეყანისასა რასმე ესვიდენ.
    72.     ეკლესიაჲ საძირკუელი კლდჱ. დაღათუ თავადად კლდედ ეკლესიაჲ ვთქუა, არავე ვტყუვი და არცა კლდესა მას უვარ-ვჰყოფ, რომელსა ზედა დამტკიცებულ არს.
    73.     კლდჱ არს ეკლესიაჲ, რამეთუ მტკიცჱ იგი კლდჱ აქუს, რომელ არს თავადი ქრისტჱ, და მერმე იგი კლდჱ – პეტრჱ, რომელმან-იგი წამებით მიიღო სახელი, რამეთუ ჰრქუა: „შენ ხარ ქრისტჱ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“.
    74.     ხოლო ესეცა მნებავს გამოჭეშმარიტებად, ვითარმედ: რაჲსა-მე იოვანე მახარებელმან, რომელი-იგი უმეტჱს სავსე იყო, რომელმან-იგი სახარებისა ცუარნი თჳსად შეკრიბნა, რომელსა-იგი ერქუა „ძჱ ქუხილის“, რომელმან-იგი ყოვლადვე ადგომისა მის მადლნი თჳსად მიიზიდნა,
    75.     ვითარცა იწყო სახარებისა მის, არა პეტრჱსებრ ჴმა-ყო და არა თქუა: დასაბამით იყო ძჱ და მხოლოდშობილი სახელი დაუტევა და სიტყუასა მას მოვიდა და თქუა: „დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ და სიტყუაჲ იგი იყო ღმრთისა თანა და ღმერთი იყო სიტყუაჲ იგი?“
    76.     პეტრჱ, არა თუ სიტყუაჲ სახელი ჰრქუა მას და ნეტარ ეწოდა, არამედ ძედ ღმრთისა წამა, და რაჲსა-მე ნეტარმაენ იოვანე, რომლითამცა ნეტარ ეწოდა, დაუტევა და სიტყუასა მას მირბიოდა, ვითარმედ: „დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ?“
    77.     მოციქულთა მათ უწყოდეს, რასა-იგი ქადაგებდეს, და რომელთა იგი მათგან შეწყნარებად იყო, არა დასცხრებოდეს უმეტჱს სიტყუად.
    78.     რამეთუ დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ სახარებისაჲ მის, სიტყუაჲ იგი ღირსთა მიმართ ოხრის, რაჲთა არა კაცობრივთა გონებათა საღმრთოჲთ კერძოჲ იგი მოძღურებაჲ შეაგინონ, რამეთუ რაჟამს ძჱ სახელი ესმის, მამაჲცა და დედაჲცა, გულსა მოიჴადონ.
    79.     მისთჳს სიტყუაჲ თქუა, რომელ-იგი შემძლებელ იყო მუნქუესვე დასაბამსა სიტყჳსასა გამოუთქუმელისა მისთჳს თქუმად.
    80.     და იხილჱ, რომელი-იგი სახჱ იწყო თქუმად, კიბენი აღჰმართნა და მრავალსა მას დაკიბულსა აღიყვანა ძჱ – სახელისასა მას გულისხმის-ყოფასა, არა თუ იგი რაჲმე უვარყო, არამედ ჟამსა თჳსსა დაჰმსახურა და თქუა:
    81.     „დასაბამითგან იყო სიტყუაჲ“, რაჲთა შეუძლებელი იგი ისწაო და საზეპუროჲსა მის შობისაჲ აქავე გულისხმა-ჰყო, რამეთუ სიტყუაჲ იგი ღმრთისაჲ არა ხოლო ზეცისაჲ არს, არამედ ცათაჲ უფალი და ანგელოზთაჲ და ანგელოზთმთავართაჲ.
    82.     ეგრეცა ნეტარი იგი დავით იტყჳს მისსა ზეცისად, რამეთუ ვჰპოვებ სახელსა ამას ძუელსაცა და ახალსაცა შინა.
    83.     პავლე იტყჳს: შევიმოსოთ ხატი ზეცისაგანისაჲ მის.
    84.     და დავით იტყჳს: „რაჟამს წარარჩევდა ცათა მყოფი იგი მეუფებასა მას ზედა, თოვლად დაესხნეს სელმონსა“.
    85.     ხედავა, რამეთუ გონებათა მათ სიტყუათასა თითოეულად ძალი გამოთარგმანებისაჲ აქუს?
    86.     რაჲ არს „თოვლად დაესხნეს იგინი?“
    87.     ანუ რაჲ არს წარმორჩევაჲ იგი მეუფეთაჲ ზედა ქუეყანასა მეუფებასა?
    88.     ქუეყანისასა იტყჳს აქა არა მათსა, რომელნი ამის სოფლისაჲთა ხოლო პატივითა არიან, არამედ რომელნი ზეცისაჲთა მით გონებითა გამობრწყინებულ არიედ სიწმიდითა, რომელთასა იტყჳს პავლე: „უკუეთუ ვივნოთ მის თანა, მის თანაცა ვსუფევდეთ“.
    89.     იტყჳს პავლე მეუფეთა მათ წმიდათაჲსა, არა თუ ცუდად რაჲმე დიდ-დიდითა მით სიტყჳთა და შეძინებითა პატივისაჲთა განადიდებს მსმენელთა მათ,
    90.     რამეთუ არნ ჟამი, რომელსა ჴამნ მრავალი სიტყუაჲ, რაჲთა სასმენელნი მსმენელთანი დიდითა მით სიტყჳთა მორჩილ იქმნნეს სახესა მას, რომელსაცა წინა-ედვას.
    91.     ხოლო პავლე არა თუ დიდითა მით სიტყჳთა მიგჳზიდავს, არამედ დიდად აღთქუმულთა მათ ვერშემძლებელ იყოფის თქუმად და წამებს თჳთ,
    92.     ვითარმედ: „რომელი თუალმან არა იხილა და ყურსა არა ესმა და გულსა კაცისასა არა მოჴდა, განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა სასუფეველი“, რომელი-იგი მიცემად არს წმიდათა, არა ამის სოფლისაჲ, არამედ ზეცისაჲ.
    93.     ისმინჱ სიტყუაჲ იგი უფლისაჲ, რომელ თქუა: „მსგავს არს სასუფეველი ცათაჲ სათრომელსა, რომელი სდვიან ზღუასა და ყოვლით კერძოვე შეიკრიბის მას სათრომელსა“.
    94.     იყავნ ჩუენიცა შეყენებაჲ და მას შინაცა ნადირობად.
    95.     და საკჳრველ ესე არს, რომელი დღეს ვითარცა თევზი შევარდა სათრომელსა მას, ხვალისაგან ვითარცა თევზის მონადირჱ სხუათა მოჰნადირებს ზღუასა შინა.
    96.     თევზნი იგი შეყენებულნი სათრომელსა მას შესაჭმელად არიან, ხოლო აქა შეყენებული სათრომელსა ამას სიკუდილისაგან ცხორებად შეკრიბნის.
    97.     და მისთჳს ჰრქუა უფალმან პეტრჱს, ვითარმედ: „სდევ მარჯულ კერძო სათრომელი იგი და შეკრიბე სიმრავლჱ თევზებისაჲ“.
    98.     გულისხმაუყოფდა გამოჩინებულითა მით გამოუჩინებელთა მათ გულისხმის-ყოფით შედგომად, რამეთუ ჰრქუა მუნქუჱსვე: ნუ გეშინინ, სიმონ, ამიერითგან კაცთა მონადირჱ იყო.
    99.     იყვან ჩუენ ყოველთაჲ მასვე სათრომელსა შინა მართლმადიდებელთა მათ თანა შედგომად.
    100.     ხოლო ნუ უცხო და ახალ გიჩს, რაჟამს გესმეს გმობაჲ ჭეშმარიტებისათჳს, მოიჴსენენ წინანდელნი იგი წმიდანი, სტეფანე იხილნა ცანი განხუმულნი და ქრისტჱ მარჯულ ღმრთისა.
    101.     ვითარცა იხილა, ჴმა-ყო და გმობა უჩნდა ქადაგებაჲ იგი მისი, წმიდაჲ იგი და ჴმამაღალი ნესტჳ ღაღადებდა, ვითარმედ: „ვხედავ ცათა განხუმულთა და ძესა ღმრთისასა მარჯუენით ღმრთისა“.
    102.     ვერ დაუთმეს ჰურიათა მათ ჭეშმარიტებისათა მათ სიტყუათა, არამედ ჴელნი ყურთა შეისხნეს, ვითარმცა საგმობელად გამოაჩინეს ქადაგებაჲ იგი და არა ჭეშმარიტად.
    103.     და აწ ნუ ახლად და უცხო რაჲ გიჩს ჭეშმარიტთა მათ სიტყუათა გმობაჲ, რამეთუ ჩუეულ არიან მწვალებელნი უკეთურად გარდაქცევად სიტყუათა მათ მჴნეთასა.
    104.     რაჲსა ჰგმობ სიტყუათა მათ წინაწარმეტყუელთასა?
    105.     რამეთუ სადა ჭეშმარიტებაჲ არს, მუნ არა არს შიში, და სადა სარწმუნოებაჲ არს, მუნ ძლიერებაჲ არს, და სადა ურწმუნოებაჲ, მუნ – დაჴსნილებაჲ, ვითარცა ჰრქუა ქრისტემან მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: რაჲსა დამედგრებულ ხართ და არ არს თქუენ თანა სარწმუნოებაჲ?
    106.     ჰხედავა, რამეთუ სადა სარწმუნოებაჲ, მუნ სიმჴნე?
    107.     რამეთუ თქუაცა სტეფანე: სავსე სარწმუნოებითა და ძლიერებითა იქმოდა სასწაულსა დიდ-დიდსა შორის ერსა მას.
    108.     და აბრაჰამისთჳს იტყჳს პავლე, ვითარმედ: „არა მოუძლურდა ურწმუნოებითა“.
    109.     შევიწყალნეთ სულნი ჩუენნი, აჴოცე სიმწარჱ იგი, განიშორე პირველი იგი, დაემორჩილჱ ღმერთსა, რომელსა-იგი ეშმაკნიცა დამორჩილებულ არიან,
    110.     ნუ ხოლო ეკლესიას მორწმუნე და გარეგამოსრულ – ურწმუნო, ნუ ხოლო ეკლესიას დამორჩილებულ სიტყუასა ამას და გარეშე – გარდაქცეულ უკეთურად!
    111.     სული აღმცირებული აღძრვასა ვერ დგან დამტკიცებულად.
    112.     სული მოშიშისაჲ გამოცდასა არა გარდაიცვალის, ღმრთისმსახური ღუაწლსაცა ღმრთისმსახურ არს და სიყმილსა – მჴნე და სავსებასა – არადაჴსნილ.
    113.     ღმრთისმსახური მოთმინე და შემძლებელ არნ და არა იცვალის ცვალებითი-ცვალებად.
    114.     სული მართლისაჲ არა შეიძრის აღძრვასა, რაჟამს მართლიად დიდებაჲ იქადაგებენ, მორწმუნჱ მსმენელ იპოების და დრკუთა მიმართ დრკუჲ, არამედ დაადგრის ერთობასა, არა აქუნ გონებაჲ ორგული.
    115.     არს უფალი ღმერთი, მოვედით, შეუდგეთ კუალსა მისსა.
    116.     უკუეთუ შეცთომილისა კუალსა შეუდგე, შეცთომასა მას ეწიო.
    117.     ვითარცა სახჱ ღჳნოჲ კეთილი არა განირყუნის ცვალებითი-ცვალებად, სადაღათუ იცვალის ჭურჭლითი-ჭურჭლად, იგივე გემოჲ და იგივე სინელე ჰგიენ,
    118.     ხოლო ჯერკუალი იგი მუნქუჱსვე განირყუნის ცვალებასა, ეგრეცა სული მოშიში არა აღიძრის ცვალებითი-ცვალებასა, ხოლო გული მედგარი მუნქუჱსვე დაჰჴსნდის.
    119.     და არა ჩემი არს სიტყუაჲ ესე, არამედ ნეტარისა მის იერემიაჲსა წინაწარმეტყუელსაჲ, რომელი ნათესავისა მის მიმართ მოაბელთაჲსა გულწყებულ იყო,
    120.     რამეთუ ჟამ ერთ ფართოებასა იყვნეს, ჰგონებდეს, ვითარმედ მარადის ფართოებასა შინა იყვნეს, და ფერჴს უცემს ტყუეობასა მას ისრაჱლისასა, აყუედრებს წინაწარმეტყუელი იგი,
    121.     ვითარმედ: ნუ იქადით ფართოებასა მაგას და ნუცა წარმომართებასა მაგას აჰყვებით, რამეთუ არცაღა ცვალებულ ხართ.
    122.     ესე ყოველი ვთქუ და უწყი, რამეთუ განვაგრძვე სიტყუაჲ ესე, ხოლო ჯერ-იყო ჩემდა, რომელსა-ესე დამაკლდა სამართალი ჩუენებად, რამეთუ ესევითარი ცილისწამებაჲ ყოველთა ეკლესიათა განფენილ არს, არა ხოლო თუ ვინმე ერთი უკეთურად იტყჳს, არამედ ყოველნივე გმობასა ქუეშე არიან.
    123.     აწ ჩემ წილ და ყოველთა ეკლესიათათჳს მიუგე სიტყუაჲ ესე, ვითარმედ: ეკლესიასა ერთი უფალი აქუს და ერთი შემოქმედი და ერთი ღმერთი და ერთი მეერთისა მპყრობელი და ერთი მეფჱ.
    124.     ხოლო რაჟამს-იგი გესმეს, ვითარმედ ერთი განუყოფელი იგი სამებაჲ, გულისხმა-ყავ დაუსრულებელი იგი და განუყოფელი მეუფებაჲ, დიდებაჲ იგი და ჭეშმარიტებაჲ, რომელ არასადა განიყოფი,
    125.     არამედ დგას და ჰგიეს სამარადისო ცხოვრება, რომლისა იყავნ ჩუენ ყოველთა მიწევნაჲ ჭეშმარიტებითა დიდებისა მიცემად მამასა და ძესა და წმიდისა სულისა უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


44

    1.     44. ბ. საკითხავი, თქუმული იოვანჰ ეპისკოპოსისაჲ
    2.     და ვითარცა აღჴდა იესუ ნავსა მას პეტრჱსსა, უბრძანა მცირედ შესლვაჲ ნავისაჲ მის ზღუასა.
    3.     აწ იხილე, ვითარ აღვალს ნავსა მას, რომელსა არა უჴმს ნავი, რაჲთა უფალი ნავისაჲ მის შეიძინოს.
    4.     რაჲსათჳს უფალი ჰლოცავს სიმონს-პეტრჱს და ეტყჳს: ყოველსა ღამესა დავშუერით ცუდად და იურვოდე ფრიად და ცალიერად განჰრცხენ ჴელითა შენითა ბადენი შენნი.
    5.     შრომაჲ შენი დიდ იყო, ხოლო შესაძინელსა არას ვხედევდ.
    6.     მიუგო სიმონ-პეტრე და ჰრქუა: ვინაჲ მოსრულ ხარ შენ, კაცო, უცხო პირო, ანუ რაჲსა მაურვებ მე?
    7.     სხუაჲ ნავი იხილე, უკუეთუ გნებავს ზღუასა მას წიაღსლვად.
    8.     არა უმჯობჱს არსა, რაჲთა ვიხილო და მცირედ კერმანი ვივასხნე და სახლეულნი ჩემნი გამოვზარდნე, ანუ ვითარ ნავი ჩემი შენ მიგცე?
    9.     უკუეთუ აწ გაქუს ნავი სასყიდლით, აღმოჴედ ნავსა ამას.
    10.     უკუეთუ არ გაქუს – განმეშორე ჩემგან.
    11.     გევედრები შენ და ნუ შრომასა შემამთხუევ მე.
    12.     მიუგო იესუ და ჰრქუა პეტრჱს: ჭეშმარიტად, სიმონ-პეტრე, ვითარცა მენავე, მეტყჳ მე, რამეთუ ღმრთისა სიტყუაჲ გამომზრდელ არს უფროჲს პურისა და გამოგზარდოს შენ, რამეთუ „მე ვარ პური ცხორებისაჲ“, და რომელმან მიიღოს ჩემგან, მას არა ჰშიოდის უკუნისამდე.
    13.     ნუ მოსლვასა ამას ჩემსა ცუდად შეჰრაცხ.
    14.     სასყიდელსა ითხოვ?
    15.     რაოდენ გნებავს, მიიღე, რამეთუ მდიდრისა მამისაჲ ვარი მე, შვილო.
    16.     ვითარცა ესმა ესე პეტრჱს, მცირედ განიმხიარულა პირი მისი და ნავსა თჳსსა შეიწყნარა ქრისტჱ.
    17.     და ნავსა მას ავლინებდა, ეგრჱთ ჰგონებდა, ვითარმცა კაცი მიაქუნდა ნავითა მით და არა უწყოდა მან, რამეთუ რომელსა ყოველივე აქუს, მიჰყვანდა იგი.
    18.     იწყო სიტყუად პეტრე ბრძანებითა უფლისა და ჰრქუა: მოძღუარ, შუვა ნავსა დაჯედ, რამეთუ უცნებს მგონიეს მე ნავისათჳს, ნუუკუე კიდით კერძო დაშჯდე და ნავი გარდააქციო.
    19.     არა უწყოდა, რამეთუ იგი თავადი არს, რამეთუ ნოვეს კიდობანსა მას შინა უძღოდა და ზღუაჲ ნავითურთ მას თავადსა უტჳრთავს.
    20.     ხოლო იესუ, ვითარცა დაჯდა ნავსა მას შინა, ასწავებდა ერსა მას და ეტყოდა:
    21.     სიყუარული შეუორგულებელი, ძმათმოყუარებაჲ განუქარვებელი, მშჳდობაჲ უზაკუველი, ღმრთისმსახურებაჲ უსასყიდლოდ, ღმრთისა ცნობაჲ უფასოდ, სიბრძნჱ შეუგინებელად, ქალწულებაჲ უცოდველი, მეუღლებაჲ განუყენებელ, მარხვაჲ უდრტჳნველ და ყოველი შრომაჲ ჭეშმარიტებისათჳს.
    22.     და ნუ გეშინინ მათგან, „რომელთა მოწყჳდნენ ჴორცნი თქუენნი, ხოლო სულთა თქუენთა ვერ შემძლებელ არიედ მოწყუედად“.
    23.     მერმე შესძინა და თქუა: „რომელსა უყუარდეს თავი თჳსი, წარიწყმიდოს იგი, და რომელმან წარიწყმიდოს თავი თჳსი ჩემთჳს და სახარებისათჳს, ამან პოვოს იგი“.
    24.     მერმე თქუა: „რომელსა უნდეს შემოდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე“.
    25.     და ნუ მოიპოვებთ „ნუცა ოქროსა, ნუცა ვეცხლსა, ნუცა რვალსა სარტყელთა თქუენთა, ნუცა ბალანტსა, ნუცა ვაშკარანსა“, ნუცა რასავე.
    26.     და ვითარ წარასრულნა იესუ სიტყუანი ესე, სიმონ-პეტრჱ ჰგონებდა, ვითარმედ ნავი სასყიდლით მიმიცემია უფლისა, იწყო გულსა თჳსსა დრტჳნვად და თქუა: ამისგან მე ვითარ ველი სასყიდელსა მოღებად, რამეთუ შრომასა დიდსა შევვარდი დღჱ და ღამჱ და არა რაჲ მაქუს?
    27.     ვაჲმე, რომელსა-ესე მასწავებს მე, უნებს ამას, რაჲთამცა ნავი ჩემი განვყიდე და გლახაკთა მივეც.
    28.     მიუგო სიმონ-პეტრჱ და ჰრქუა: მოძღუარ, სიტყუანი შენნი კეთილ არიან, ჴმაჲ შენი – ტკბილ და მოძღურებაჲ შენი – პატიოსან.
    29.     არამედ რაჲ-იგი აღმითქუ, მომეც მე და ბრძანე სასყიდლისა ჩემისაჲ მოღებად, რაჲთა მეცა მხიარულებითა დიდითა სახიდ ჩემდა წარვიდე.
    30.     მიუგო იესუ და ჰრქუა პეტრეს: ნუ ჴელთა ჩემთა და წიაღთა ჩემთა განიცდი, არა თუ ჴელთა ჩემთა მაქუს სასყიდელი შენი, არამედ პირსა ჩემსა.
    31.     რამეთუ ღამე ყოველ დაშუერ ურგებად და იურვოდე ფრიად და ცალიერითა ჴელითა შენითა განჰრცხენ ბადენი შენნი და შრომითა ცუდითა შურებოდე და შესაძინელსა შრომისა შენისასა და საქმისა შენისასა არას ჰხედევდ.
    32.     ხოლო აწ განიშორე შენგან ჰურიათა იგი გონებაჲ და ამას დღესა მადლისასა შემომიდეგ და განუტევენ ბადენი შენნი სათევზურნი, რამეთუ ნათელ ნაყოფიერების არს ქრისტჱანეთა საწრმუნოებაჲ.
    33.     მიუგო პეტრე უფალსა და ჰრქუა: მერმე ვითევზობდე და ბადენი ჩემნი განუტევნეა?
    34.     და შრომასა დიდსა შევვარდე, ცალიერითა რაჲ-მე ჴელითა გამოვიხუნე ბადენი ჩემნი?
    35.     ნუ შენ უმეცნიერჱს ხარ ჩემისა ამის მეცნიერებისა, ანუ მბაძავ ჩემსა ამას მენავებასა, შენ შემძლებელ ხარ მოძღუარ ყოფად, ნუ თევზთაცა მოინადირეა?
    36.     განვედ ნავისა ჩემისაგან, გევედრები შენ.
    37.     აწ ვცან, რაჲ ესე შემამთხჳე მე დღეს.
    38.     არა პირველადვე გეტყოდეა შენ და გარქუ: უკუეთუ გაქუს სანავედ სასყიდელი, აღმოჴედ!
    39.     უკუეთუ არა გაქუს, წარვედ ჩემგან, გევედრები შენ?
    40.     მიუგო იესუ და ჰრქუა: სიმონ-პეტრე, შეავლინე ნავი ეგე და ბადენი ეგე სათევზენი განჰმარტენ და მიიღე სასყიდელი ჩემგან, რომელი აღგითქუ შენ.
    41.     ხოლო პეტრე ჰრქუა უფალსა: „ღამე ყოველ დავშუერ და არცაღათუ ერთი თევზი შევიპყარ“, და აწ, აჰა ესერა, სიტყჳთა შენითა განუტევნე ბადენი ჩემნი სათევზურნი და არა განვჰმარტო ეგე მეცნიერად, არამედ შთაუტევნე იგინი სარწმუნოებით და ვიხილო.
    42.     ვითარ არს სარწმუნოებაჲ, ანუ ვითარ არს მეცნიერებაჲ.
    43.     და ვითარ ესე თქუა, შთაუტევნა ბადენი იგი ზღუასა და სთქდებოდეს ბადენი იგი სიმრავლითა მით თევზთაჲთა.
    44.     პეტრე ქრისტესა ხედვიდა და თევზთა განიცდიდა და სარწმუნოებასა გულისხმა-ჰყოფ და და ვერ შემძლებჱლ იყო სიმრავლითა მით თევზთაჲთა მოზიდვად.
    45.     შემწესა ჰხადოდა და თუალთ-უყოფდა მათ, რომელნი-იგი სხუასა შინა ნავსა სხდეს.
    46.     თუალ-ხოლო-უყოფდა და არა ღაღადებდა, ხოლო მათ თჳნიერ ღაღადებისა და შფოთისა არა თუ საქმესა რასმე ხედვიდეს, არამედ უკჳრდა, რომელნი-იგი ნავსა შინა სხდეს, ვითარ-იგი თუალთ-უყოფდა და არა ჴმობდა.
    47.     რამეთუ რომელნი-იგი ნავსა შინა იყვნეს, უცხოდ რაჲ-მე ერთობით შეკრბებოდეს, რამეთუ ღმრთისა საიდუმლოსა ხედვიდეს, და მოისწრაფდეს, რომელნი-იგი სხუასა ნავსა შინა იყვნეს, სადაცა იყვნეს იაკობ და იოვანე.
    48.     და იწყეს შეკრებად თევზთა მათ და რაოდენნი შეკრბებოდეს, უფროჲსღა განმრავლდებოდეს,
    49.     რამეთუ ისწრაფდეს თევზნი იგი, ვინ მათგანმან პირველად აღასრულოს ბრძანებაჲ უფლისაჲ – მცირენი დიდთა წარსთქდებოდეს და შთავიდოდეს ნავსა მას თავით თჳსით, სიღრმე ზღჳსაჲ აღირღუეოდა და არავის თევზთაგანსა ზღუასა შინა უნდა დადგომის.
    50.     მაშინ გულისხმა-ყო სიმონ-პეტრე, რამეთუ იგი თავადი არს, რომელმან ჰრქუა: „გამოეცით წყალთა მცურვალნი სულნი მშინვიერნი“.
    51.     აწ რაჲ არს, სიმონ-პეტრე, რამეთუ ყოველსა ღამესა დაშუერ ცუდად და არცაღათუ ერთი თევზი შეიპყარ, ხოლო სიტყჳთა იესუჲსითა ყოველნი თევზნი ზღჳსანი მოინადირე?
    52.     ვითარცა იხილა პეტრე, რამეთუ ბადენი იგი არა განსთქდებიან და თევზნი იგი უფროჲს შეკრბებიან თჳნიერ ბადისა და რომელნიმე თავით თჳსთ შთაცჳოდეს ნავსა მას, შეურდა უფალსა სიმონ-პეტრჱ და ჰრქუა: „განეშორე ჩემგან, უფალო, რამეთუ კაცი ცოდვილი ვარ მე“.
    53.     განმეშორე ჩემგან, რამეთუ დავითქმი, განვედ ჩემგან, უფალო, რამეთუ ზღუასა ამასცა უნებს, რაჲთამცა შთამოჴდა ნავსა ამას ჩემსა.
    54.     განვედ ჩემგან, უფალო, არა თუ ურჩ გექმნები შენ, არამედ თავსა ჩემსა ვჰყუედრი.
    55.     განვედ ჩემგან, აწ გიცან, ვინ ხარ.
    56.     მიუგო იესუ და ჰრქუას პეტრჱს: ჭეშმარიტად, სიმონ-პეტრე, ნავისა შენისაგან გან-სადმე-ვიდე, ხოლო გულსა შენსა შევიდე, რამეთუ ამის მადლისათჳს მოვედ შენდა,
    57.     რაჲთა მონადირე ეგე მოგნადირო შენ, რომელსა-იგი იქმოდე, იგიცა ჰყავ, არამედ არა სწორად, რამეთუ შენ თევზთა ცხორებით სიკუდილად მოჰნადირებდ, ხოლო მე ყოველსა კაცსა სიკუდილით ცხორებად მოვჰნადირებ.
    58.     დაუტევე ზღუაჲ და ყოველი სოფელი მონადირე.
    59.     ლერწამი დამუსრე და ჯუარი ჩემი აღჰმართჱ, სამჭედური გარდააგდე და ყოველნი სნეულნი განკურნენ, ბადის პირნი განხეთქენ და ღმრთისმსახურებაჲ ქადაგე, ბადენი დასთხიენ და კლიტენი სასუფეველისანი აიხუენ.
    60.     განვედ ნავისა შენისაგან და შევედ ეკლესიასა ჩემსა, ნუ გეშინინ, პეტრე, ამიერითგან მადლი ჩემი შენ თანა არს.
    61.     და პეტრე დაუტევა ყოველი და შეუდგა მიერ ჟამითგან, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და პატივი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


45

     1.     45. გ. საკითხავი, თქუმული იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინეპოვლელისაჲ, სამეოცდაათთა მათთჳს მოციქულთა უფლისათა
    2.     დოროთეოზ ეპისკოპოსისა ტჳრელისაჲ, დაძუელებულისა კაცისაჲ, სულითა შემოსილისა და მოწამეყოფილისაჲ ჟამთა, ივლიანოზ მეფისათა, ესე პირველმოჴსენებული დიდად განთქმული კაცი, ერთად აღწერილი დაუტევა ჰრომაელებრი და ბერძული,
    3.     რამეთუ სხუათაცა ენათა სწავლულ იყო და მრავლად მოსწავლჱ ყოფილ ჴელითა კეთილად მსახურებისაჲთა.
    4.     შემდგომად სიკუდილისა დიოკლიტიანჱსისა, ლიკიანჱსიჲსა დაიპყრა მანცა თჳსი იგი სამკჳდრებელი მწყემსობით ტჳრელთა სამწყსოისა ვიდრე ივლიანესადმდჱ მძლავრისა.
    5.     და არა თუ თჳთ ცხადად, არამედ ფარულად ჴელითა მთავართაჲთა ივლიანოს მოსწყუედდა ქრისტჱანეთა.
    6.     მერმე კუალად დორეთიოზ მიიწია ედესელთა ქალაქად, სადაცა-იგი შეპყრობილ იქმნა ივლიანოსის მთავართა მიერ და მრავალი გუემაჲ იტჳრთა სიღრმესა მოხუცებულებისა მისისა ქრისტჱს მიერ აღსაარებისათჳს.
    7.     გუემითა აღსრულებული მოკუდა, ას და შჳდისა წლისაჲ რაჲ იყო.
    8.     მაშინ მერმე მოხუცებულმან დიდმან ერთად აღწერილი ჩუენ საეკლესიოჲ დაგჳტევა, რომლისათჳსცა სამეოცდაათთა მათთჳს მოწაფეთა მაცხოვრისათა სათხრობელად აღწერა და ვითარცა ვინ სად, თითოეულთა წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა ცხორებაჲ აღასრულეს.
    9.     და პირველად სამეოცდაათთა მათთჳს მოწაფეთა მათსა იტყოდა ყოფად, რომელთაგანცა მრავალნი ეპისკოპოსნი მათგანნი ადგილ-ადგილ იქმნნეს ქალაქთა შინა, რომელთაცა საღმრთოჲ იგი მოციქული კითხვათა მათ მისთა აჴსენებს.
    10.     რამეთუ შემდგომად ჴსენებისა ჩუენისა აღდგომისა მკუდრეთით ყოველთა მათ მოქცევასა აჩუენებს და მოციქულთა შერთვასა ძალთაცა სახელის წოდებასა აჩუენებს თქუმით ესრჱთ: იაკობ, ძმაჲ უფლისაჲ და პირველი ეპისკოპოსი იერუსალჱმს, თჳთ უფლისაგან კურთხეული.
    11.     კლეოპა, ნათესავ-მოდგამი უფლისაჲ და მეორჱ ეპისკოპოსი იერუსალჱმს, რომელმანცა იხილა იგი შემდგომად ადგომისა მისისა მკუდრეთით.
    12.     მატათია, რომელმან აღავსო რიცხჳ იგი ათორმეტთა მოციქულთაჲ.
    13.     თადეოს, რომელმან წიგნი იგი ავგაროს მიართუა ედესად და განკურნა სენი იგი და ყოველი უძლურებაჲ მისი.
    14.     ანანია, რომელმანცა ნათელ-სცა წმიდასა პავლჱს დამასკოს და შემდგომად რაოდენისამე ჟამისა ეპისკოპოს იქმნა დამასკეს...
    15.     ...ლინა, რომელი შემდგომად პეტრე მოციქულისა ჰრომს იქმნა ეპისკოპოს.
    16.     გაიოს, რომელსა მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ეფესოს შემდგომად ტიმოთჱსა, მოწაფისა პავლჱსისა.
    17.     ფილიოლოგე, რომლისათჳს მასცა მოაჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ანდრე მოციქულისაგან სინოპს.
    18.     პოლონპოს.
    19.     როდიოს, რომლისათჳს მათცა მოციქული აჴსენებს, რომელთა პეტრეს თანა მოციქულისა ნერონის მიერ კეისრის ჰრომს თავი წარეკუეთა.
    20.     ლუკა, რომლისათჳს მისცა ჰრომაელთა წიგნსა აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ლავრიკიას ასურეთისასა.
    21.     სოსიპატროს, რომლისათჳს მასცა პავლე მოციქული აჴსენებს ჰრომაელთასა, რომელი ეპისკოპოს იქმნა იკონიელთასა.
    22.     იოსან, რომელსა მოციქული აჴსენებს წიგნსა შინა, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ხარსონს.
    23.     ტერენტიოს, რომელმან ჰრომაელთაჲ იგი დაწერა წიგნი, რომელი ეპისკოპოს იქმნა მეორედ იკონიას შინა.
    24.     ერასტოს, რომლისათჳს მასცა აჴსენებს მასვე წიგნსა, რომლისათჳს მგულებელცა იერუსალჱმს იქმნა ეკლესიასა და მერმე ეპისკოპოს იქმნა პანიდიას.
    25.     კუარტოს, რომელისათჳს მასცა აჴსენებს მასვე წიგნსა შინა, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ბივრიტოს.
    26.     აპოლო, რომლისა სახელსა კორინთელთა პირველსა წიგნსა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა კესარიას.
    27.     კეფას, რომელსა მოციქულმან პავლჱ ანტიოქიას ამხილა, რომელი ეპისკოპოს იქმნა იკონიას.
    28.     სოსთინე, მასცა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა კოლონფონიას.
    29.     ტჳქიკოს, რომლისათჳს მასცა მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა მუნვე კოლონფონიას შინა.
    30.     ეპაფროდიტე, რომელსა მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა დორაქსს.
    31.     კესარ, რომელსა მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ადრიას.
    32.     მარკოზ თანანათესავი, რომელი ეპისკოპოს იქმნა პოლინადას.
    33.     იუ, რომელსა ეწოდა იოსტოს, რომელსა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა პისტროსს.
    34.     არტემა, რომლისათჳს მასცა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ელევთეროპოვლის შინა.
    35.     კლემენტოს, რომლისათჳს მასცა იგივე მოციქული აჴსენებს, და იტყჳს კლემენტოჲთურთ და საქმის მოდგამით ჩემთაჲთურთ, რომელისაცა ნათესავთა შორის წარმართთასა პირველად ჰრწმენა ქრისტჱ, რომელიცა მერმე ეპისკოპოს იქმნა სარდიკიას.
    36.     ონესიფორე, რომლისათჳს მასცა აჴსენებს მოციქული, რომელი ეპისკოპოს იქმნა კორონოს ქალაქსა შინა.
    37.     ტჳქიკოს, რომლისათჳს მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ქალკიდონს ბითჳნიაჲსასა.
    38.     კარპოს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ებერიას შინა არაკელისასა.
    39.     ევდიოს, რომელი პირველ ეპისკოპოს იქმნა პეტრჱს მიერ ანტიოქიას შინა დედაქალაქსა.
    40.     არისტაქოს, რომელსა მოციქული აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა აპამიას ასურეთისასა.
    41.     მარკოზ, რომელსა იოვანეცა ეწოდა, რომელსა ლუკაცა საქმესა მოციქულთასა აჴსენებს, რომელი ეპისკოპოს იქმნა ბაბილონსა.
    42.     ზენან შჯულის მწერალი, რომელი ეპისკოპოს იქმნა დჳოსპოლიას.
    43.     ფილემონ, რომლისა წიგნი იგი მიწერა მოციქულმან, რომელი ეპისკოპოს იქმნა გაზას შინა ქალაქსა.
    44.     არისტაქოს, კებოდი, ტროფიმოს – ესე სამნივე ყოველთა მათ დევნათა მოციქულთა თანა იჭირვოდეს, აღესრულნეს ჰრომსვე მოციქულისა თანა, ნერონის კეისრისა მიერ თავი წარეკუეთა.
    45.     ესე ყოველნი წმიდანი მოციქულნი სამგზის სანატრელმან და ყოვლითა შუენიერებითა სავსემან დორეთიოზ, ჰრომსა შინ მყოფმან, ჴელითა ჰრომაელებრ მეტყუელებითა მოსაჴსენებელთა დაუცვა, რომლისათჳს ჩუენ გარდავცვალეთ განმარტებით ბერძენთა ენად.
    46.     საცნაურად ყოველთა ყავთ სამეოცდაათთა მათ მოწაფეთაჲ წესი და სარწმუნოებაჲ, ჭეშმარიტებით ესე შეიწყნარეთ, რამეთუ მოციქულიცა პავლე მიწერით ამათთჳს იტყოდა,
    47.     თუ რომელნი იგი პირველ ჩემსა იყვნეს მოწაფენი უფლისანი, ესე ყოველნი ეპისკოპოსნი არიან, რომელთა სახარებაჲ იგი ქრისტჱსი ყოველსა სოფელსა მიჰფინეს.


46

     1.     46. დიდი იგი დორეთიოზ მოაჴსენებს ათორმეტთა მათცა მოციქულთა უწყებითა, თუ სადა მათგანმან ვინ ქადაგა ქრისტესთჳს
    2.     პეტრე გალიას და შუვა გალიას, პონტოს პონტოს და ყოველსა კაბადუკიასა და ბითჳნიასა ქადაგებდა სახარებასა მას შემდგომად მოქცევისა მისისა ანტიოქიაჲთა,
    3.     მერმე ყოველსა იტალიასა და ჰრომსა ქადაგებდა, რომელიცა ნერონისგან ჯუარსაცა, მუნვე, ჰრომს, დაფლულ არს უპირადჱს სამისა მის კალანდისა ივლისისასა.
    4.     ანდრეა, ძმაჲ მისი, ყოველთა ზღჳს კიდეთა ბითჳნიაჲსათა და პონტოჲსათა, თრაკთასა და სკჳთელთასა მოვლო და ქადაგებდა უფალსა.
    5.     შემდგომად მისა წარვიდა სებასტიელთა ქალაქსა მას დიდსა, სადა ბანაკი იგი იყო აფსარელთაჲ, და ფასისი მდინარჱ, სადა-იგი უშინაგანჱსნი ეთიოპელთანი დამკჳდრებულ არიან.
    6.     ხოლო დაეფლა პალატარას აქაელთასა, ჯუარს-ეცუა თხისის მოქმედისა მიერ.
    7.     იაკობ ზებედესი შემდგომად ქადაგებისა მის ქრისტჱსისა ათორმეტთა მათ ნათესავთა ისრაჱლისათა მოიკლა ჰეროდესგან, ოთხთა სამთავროთა მთავრისა კესარიას პალესტინისასა.
    8.     იოვანე, ძმაჲ მის, რომელმანცა სახარებაჲ დაწერა, ეფესოს ქადაგა ქრისტჱ და ტრაინასოსის(!) მიერ მეფისა პატმოს ჭალაკად სიტყჳსა მისთჳს ქრისტჱსისა განჴდილ იქმნა.
    9.     და მერმე აღმაღლებაჲ ჴორცთა მისთაჲ განითქუა ენუქის და ელიაჲს თანა, აწცა ჴორცთა შინა ყოფასა იტყჳან.
    10.     ფილიპე მოციქულმან ფრიგჳას ქადაგა სახარებაჲ იგი და დაეფლა იერაპოლისს თანა შჳდით ასულით მისითურთ, რომელნიცა ლუკა მახარებელმან საქმესა მოციქულთასა მოაჴსენნა.
    11.     ბართლომე მოციქულმან ჰინდოთა მათ, „წოდებულთა მდიდრად“, უქადაგა ქრისტჱ და მისცა მათ მათჱს სახარებაჲ და დაიძინა ურბანას ქალაქსა შინა დიდსა სომხითისასა.
    12.     თომა მოციქულმან პართელთა და გერმანელთა და ივრკანელთა და პატრელთა და მოგუთა უქადაგა სახარებაჲ იგი ქრისტჱსი, აღესრულა ქალაქსა ჰინდოთასა, რომელ ეწოდების კათამიტელთაჲ.
    13.     მათე მახარებელმან ებრელითა ჴმითა სახარებაჲ იგი ასწავა, იერუსალჱმელთა ეკლესიასა უქადაგა ქრისტჱ, აღესრულა იეროპოლისს ასურეთისასა.
    14.     იუდა იაკობისმან ყოველსა შუვამდინარესა უქადაგა ქრისტჱ, აღესრულა ედესას და მუნვე დაეფლა.
    15.     სიმონ, რომელსა ეწოდა იუდა, ელევთერეპოლილს და გაზას ვიდრე ეგჳპტედმდე ქადაგა ქრისტჱ, დაეფლა უსტრაკას, ქალაქსა ეგჳპტელთასა, ჯუარცუმული ტრაიანოსისგან მეფისა.
    16.     მატათია, რომელი შერაცხილ არს ათორმეტთა მათ ნაცვალად იუდაჲსა, პირველსა ეთიოპისასა ქადაგა ქრისტჱ, აღსერულა და დაეფლა მუნვე.
    17.     სიმონ მოშურნემან ყოველთა მავრიტიანთა და აფრიკიელთაჲ ქუეყანაჲ მოვლო და ქადაგა ქრისტჱ.
    18.     მერმე ბრეტანიას ჯუარს-ეცუა და მათგან აღესრულა და მუნვე ქუეყანასა მათსა დაეფლა.
    19.     ესე ჩუენ დორეთიოს საწარმართოჲსაგან და ებრაელებრისა ერთად შეკრებული მოგუცა ჰრომაელებრითა წერილითა, რომელი ჩუენ,
    20.     ვითარცა საჴმარი და ადვილად შესაწყნარებელი, ერთად შეკრებული საცნაურ ყოველთა ვყავთ და მადლი მივეცით ღმერთსა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


47

     1.     47. თთუესა აგჳსტოსსა ვ~. ფერისცვალებაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი, თქუმული იოვანჱ მთავარეპისკოპოსისაჲ კოსტანტინეპოლელისაჲ, დღისა მისთჳს, რომელსა იცვალა ხატი მაცხოვარმან მთასა წმიდასა თაბორსა
    2.     ბრწყინვალე არს ჩუენდა კრებაჲ ესე დღისაჲ ამის, საყუარელნო, ბრწყინვალე არს დღესასწაული ესე ჭეშმარიტისა ამის ტალავრობისაჲ უფროჲს ძუელისა მის.
    3.     ბრწყინვალე არს კარავი ესე ჩუენი უფროჲს პირველისა მის.
    4.     არა ფურცელთაგან ხეთაჲსა შექმნულ არს, რომელსა წარმავალი საჭმელი გამოაქუს, არამედ საღმრთოთაგან წესთა შემკულ არს, რომელსა სულიერი და წარუვალი საზრდელი გამოქუს.
    5.     არა საწუთროჲ ტალავარი არს, რომელი დაშთის ოჴერი მყოფთა მისთაგან, არამედ საუკუნოჲ კარავი არს, რომელი მოუკლებელ არს მკჳდრთა მისთაგან.
    6.     არა თუ ცეცხლითა განილევის, არამედ მადლითა განმტკიცნების, რომლისათჳს იტყოდა წინაწარმეტყუელი: „უფალო, ვინ დაეშენოს კარავსა შენსა?“
    7.     ტაძარი არს სამეუფოჲ და ეკლესიაჲ ღმრთისა ცხოველისაჲ, სუეტი და სიმტკიცჱ ჭეშმარიტებისაჲ, რომელსა შინა ვდღესასწაულობთ დღესასწაულსა სიხარულისასა.
    8.     დღეს თაბორი ცათა მობაძავ იქმნების, რამეთუ ხედავს დიდებასა შემოქმედისა თჳსისასა, დღეს შეიმკვების ღრუბლითა ნათლისაჲთა და იხარებს ჴმითა მამისაჲთა.
    9.     დღეს მოსჱ რჩულისმდებელი გჳრგჳნოსან იქმნების წამებითა მამისაჲთა, რამეთუ რომლისათჳს-იგი წინა-აუწყა ისრაჱლსა,
    10.     ვითარმედ: „წინაწარმეტყუელი აღგიდგინოს თქუენ უფალმან ღმერთმან თქუენმან ძმათაგან თქუენთა, ვითარცა-ესე მე, მისი ისმინეთ“ ამას დაამტკიცებს მამაჲ და იტყჳს: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო-ვიყავ.
    11.     მაგისი ისმინეთ“.
    12.     იგი იტყოდა, ვითარცა მომავალსა, ვითარმედ: მისი ისმინეთ. ესე იგი არს. ოდეს მოვიდეო.
    13.     ხოლო ესე უწამებს, ვითარცა თანამდგომარესა, ვითარმედ: მაგისი ისმინეთ, ესე იგი არს, რომელი მოვიდა და თქუენ შორის დგას.
    14.     დღჱს ელიაცა, ეტლი იგი ისრაჱლისაჲ და მჴედარი მისი ფრიად იხარებს, რამეთუ რომელმან-იგი ჴორცითა საკრველთა შინა საყოფელთა დაჰმარხა, იხილა იგი ჴორცშესხმული ჭეშმარიტად, და რომელმან-იგი უკუდავებისა სახჱ უჩუენა მას, იხილა იგი ვნებად და სიკუდიდ მოსრული ნებსით.
    15.     დღეს თავნი იგი მოწაფეთანი აღმაღლდებიან, რამეთუ იხილეს მიუწდომელი დიდებაჲ.
    16.     უკუეთუ ქუეყანისა მეფემან უშინაგანჱსთა მსახურთა აუწყის საიდუმლოჲ თჳსი და უხარინ, რამეთუ ღირს იქმნეს ცნობად საიდუმლოსა უფლისა თჳსისასა, რომლისაჲ ქერობინთაჲცა შეუძლებელ არს თუალთა შედგმაჲ,
    17.     რამეთუ უფროჲს მათსაცა ღირს იქმნნეს ესენი: იგინი საყდართა ქუეშე ეტლისთუალთა იფარვიან და არავის მიუთხრობენ დიდებასა მისსა, რამეთუ ესენი არა ხოლო თუალით ხილვად, არამედ ჴელით მსახურებადცა და უფროჲსღა ყოველთა კიდეთა აუწყებენ დიდებასა მისსა.
    18.     რამეთუ ესენი მიუთხრობენ ყოველთა საკჳრველებათა მისთა.
    19.     იგინი, ვთქუათ, ხოლო ურთიერთას იტყჳან ქებასა მათსა, ხოლო ამათ ყოველი სოფელი აღავსეს ღმრთის მეცნიერებითა, და ყოველნი მათ თანა სამსა მას წმიდასა გალობასა აქებენ.
    20.     რაჲ-მე ვთქუა, ანუ რასა-მე ვიტყოდი ღმრთის შუენიერისა მისთჳს საკჳრველებისა?
    21.     „რამეთუ გონებაჲ გულსმოდგინე არს, ხოლო ენაჲ უძლური“.
    22.     არამედ შემინდვეთ მე სიტყუად, რამეთუ არა მნებავს მე დუმილი.
    23.     ხოლო შემეწიენით, რაჲთა არა მოვმედგრდე.
    24.     ლოცვა ყავთ ჩემთჳს, რაჲთა ვიტყოდი თქუენ თანა ამისთჳს, რომელი-ესე გუესმა დღეს წმიდისა სახარებისაჲ, ვითარმედ: „შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე, იაკობ და იოვანჱ“.
    25.     რაჲ-მე არს „შემდგომად ექუსისა დღისა“, რომელ თქუეს?
    26.     – არამედ პირველთა მათ სიტყუათა შემდგომად ექუსთა დღეთა, ვითარცა-იგი მათჱ და მარკოზ აუწყებენ.
    27.     ხოლო კუალად ლუკა იტყჳს, ვითარმედ: „შემდგომად სიტყუათა მათ, ვითარ რვა ოდენ დღჱ“.
    28.     ნუ ვინმე რიცხჳს ამის განყოფილად თხრობითა უმეცარ იყოს დღესა ამის, რამეთუ ჭეშმარიტად მართალ გჳთხრეს მახარებელთა მათ,
    29.     რამეთუ მათე და მარკოზ არა თანა-შეჰრაცხენ პირველსა მას დღესა, რომელსა სიტყუანი იგი ითქუნეს და არცა უკუანაჲსკნელსა მას, რომელსა შინა იცვალა ხატი იგი დიდებისაჲ,
    30.     არამედ საშუვალ პირველისა და მეორისა ექუსთა ხოლო დღეთა გჳთხრობენ, ვითარმედ: შემდგომად ექუსისა დღისა.
    31.     ხოლო ლუკა პირველსაცა და უკუანაჲსკნელსა თანაშეჰრთავს და ერთბამად აჰრაცხს, ვითარმედ: შემდგომად სიტყუათა ამათ ვითარ რვა ოდენ დღე, გინა თუ მერვესა დღესა.
    32.     აწ უკუე დღეთა მათთჳს ესოდენ იყავნ სიტყუაჲ ესე.
    33.     არამედ მასვე სიტყუასა მოვიდეთ, რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: „შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე, იაკობ და იოვანე“.
    34.     ჵ სამგზის სანატრელთაჲ მათ მოწაფეთა სამგზის პატივი უფროჲს სხუათასა: რამეთუ პირველ, ოდეს-იგი ასული შესაკრებელთმთავრისაჲ მის აღადგინა, ოდეს-იგი მივიდოდა მათ თანა მკჳრცხლ, ვითარცა კაცი, ხოლო მას გინა მკუდარი იგი მხოლოჲთა სიტყჳთა, ვითარცა ღმერთ არს.
    35.     და მერმე მას დიდებულსა ხილვასა, ოდეს-იგი აღვიდოდა მათ თანა მთასა მას ლოცვად ვითარცა კაცი, ხოლო გამობრწყინდა დიდებითა ღმრთეებრ.
    36.     და მერმე კუალად ოდეს-იგი მოვიდოდა ცხორებისა ვნებასა მას ნეფსით და განზრახვით და მას ღამესა, რომელსა მისცემდა თავსა თჳსისა, და მივიდოდა მათ თანა გესმანიად ვითარცა კაცი,
    37.     რომლისათჳს იტყოდა: „მწუხარე არს სული ჩემი ვიდრე სიკუდიდმდჱ“, და ილოცვიდა: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს თანაწარსლვად სასუმელი ესე ჩემგან“, ხოლო განუმზადებდა ყოველთა ცხორებასა და უკუდავებასა, ვითარცა ღმერთ არს,
    38.     რაჲთა სამთა ამათ სამგზის პატითა სამებისა სარწმუნო იყოს ყოველთა საიდუმლოჲ, რამეთუ იგი არს, რომელი შორის სამების იდიდების, რომელი მათ შორის მონისა ხატითა იქცეოდა.
    39.     ხოლო ამას რაჲ ვიტყჳ, არა თუ სხუათა მოწაფეთა პატივსა დავამცირებ, ვითარმცა იგინი უპატიო იყვნეს, არამედ რომელთა-იგი იხილეს მიუწდუმელი საკჳრველებაჲ, ვაქებ,
    40.     ვითარცა იგივე ნეტარი იოვანე ღმრთისმეტყუელი ითქუმის საყუარელად უფროჲს სხუათასა, რამეთუ იტყჳს: „მოწაფჱ, რომელი უყუარდა იესუს“.
    41.     არა თუ სხუანი იგი უყუარდეს, არამედ მათცა იგივე ზოგადი მადლი აქუნდა და თქუა: „უფროჲსი ამისსა სიყუარული არავის აქუს, ვითარმცა ვინ სული თჳსი დადვა მეგობართა თჳსთათჳს.
    42.     თქუენ მეგობარნი ჩემნი ხართ“.
    43.     და კუალად ვითარმედ: „მამასა ჩემსა უყუართ თქუენ“.
    44.     აწ უკუე, არა თუ შეასმენს სიტყუაჲ იგი მათ, არამედ მისსა მას სიტყუასა უფროჲსად ბრწყინვალე ჰყოფს.
    45.     არამედ კუალად მასვე სიტყუასა მოვიდეთ.
    46.     აღვიდა იესუ მთასა მას ლოცვად, რომელ-იგი სხუასაცა ჟამსა ოდესმე ილოცვიდა, უფროჲსღა იორდანეს ნათლისღებასა მისსა, ჟამსა მას, ოდეს-იგი განეხუნეს ცანი და სული წმიდაჲ გარდამოჴდა და მამისა მიერ იწამა ძედ საყუარელად.
    47.     ესევე დღესცა ილოცვიდა ჟამსა მას დიდებისა თჳსისა[სა], ოდეს-იგი გამობრწყინდა მამულისა მის დიდებისა ბრწყინვალებითა.
    48.     და კუალად მამისა მიერ იწამა მითვე ჴმითა ძედ საყუარელად.
    49.     არა თუ ლოცვით მოიგებდა ღმრთისაგან და მამისა დიდებასა და პატივსა და არცაღათუ ვედრებითა იწამებოდა იგი ძედ, რამეთუ იგი თჳთ არს, რომელი-იგი შეიწირავს ყოველთა ვედრებასა და მისსა მოდრკეს ყოველი მუჴლი ზეცისათანი და ქუეყანისათა და ქუესკნელთანი,
    50.     და ყოველმან ენამან აღუვაროს მას, რამეთუ უფალი იესუ ქრისტჱ არს, და სადიდებელად ღმრთისა, მამისა, არამედ რაჲთა აჩუენოს სრული მსგავსებაჲ ჩუენისა მის ბუნებისაჲ თჳნიერ ცოდვისა
    51.     და რაჲთა ლოცვათა ჩუენთა წინამძღუარ ექმნას მამისა მიმართ, ვითარცა იგი შუვამდგომელ არს მღდელთმოძღუარს ღმრთისა მიმართ, რაჲთა შესწირვიდეს ლოცვათა ჩუენთა და გჳლხინებდეს ცოდვათა ჩუენთა.
    52.     და იგი ნათლისღებითა მით არა თუ განწმედასა მიიღებდა წყალთა მათგან, არამედ უფროჲსღა სიწმიდესა მისცემდა, ეგრეცა ლოცვითა მით არა თუ წყალობასა და შეწყნარებასა მიიღებდა, არამედ უფროჲსღა ყოველთა შეწყნარებულს ჰყოფდა და მლოცველთა მათ მიჰმადლებდა წყალობასა.
    53.     რამეთუ მუნ ნათლისღებასა მას ახალი იგი ელია იყო თჳთმხილველ და მსახურ და ქადაგ, ხოლო აქა ძუელი იგი ელია განახლებული წინაშემდგომელ, მგალობელ და თაყუანისმცემელ და თანაზიარ და თანამზრახვალ საიდუმლოჲსა მის.
    54.     ჵ საკჳრველი და მიუწდომელი ხილვაჲ!
    55.     რამეთუ იხილეს ოდეს წინაწარმეტყუელთა მათ მოციქულთა თანა მთასა თაბორსა უფროჲს მთისა სინაჲსა.
    56.     რამეთუ მუნ ალი იგი ცეცხლისაჲ, ხოლო აქა ნათელი ღმრთეებისაჲ.
    57.     მუნ მაყუალი, ხოლო აქა ღრუბელი.
    58.     მუნ მოსჱ შეშინებული, ხოლო აქა თანამდგომარე და ზრახვისა ზიარი.
    59.     მუნ მონაჲ დიდებული, ხოლო აქა უფალი დიდებისაჲ.
    60.     მუნ სახჱ, ხოლო აქა ჭეშმარიტებაჲ.
    61.     ამიერითგან არღარა შჯული მოსჱსგან მოეცემის, არამედ მადლი და ჭეშმარიტებაჲ იესუ ქრისტესგან დაემტკიცების.
    62.     და რაჲსაღა უმეტჱსი ვთქუა?
    63.     არღარა მოსჱ იტყჳს, ვითარმედ „წინაწარმეტყუელი აღგიდგინოს თქუენ ღმერთმან და მისი ისმინეთ“.
    64.     არამედ თავადი მამაჲ თჳთ წამებს, ვითარმედ: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ“.
    65.     რამეთუ უფროჲს მოსჱსსა არს, რამეთუ აქა დღეს გამოჩნდა დიდებითა, რომელმანცა-იგი დიდებულ-ყო პირი მოსჱსი, ვითარმედ ვერ შემძლებელ იყვნეს ძენი ისრაჱლისნი თუალთა შედგმად პირსა მოსჱს დიდებითა მით პირისა მისისაჲთა, რომელი განქარვებადღა იყო.
    66.     უკუეთუ განქარვებადი იგი დიდებით იყო, რავდენ უფროჲს, რომელ-იგი ჰგიეს დიდებითა?
    67.     ჵ დიდისა მის ჴელმწიფებისა საკჳრველებაჲ!
    68.     რამეთუ დღეს იწოდნეს ცხოველნი და მკუდარნი მსაჯულისა მის მიერ ცხოველთა და მკუდართაჲსა, რამეთუ იგი არს, რომელსა ცხორებისა და სიკუდილისა ჴელმწიფებაჲ აქუს და ნეფსით მოვიდა მოსიკუდიდ ჯუარითა და ესენი თავით ეტყჳან მას, რომელცა-იგი ეგულების ყოფად.
    69.     ღმრთეებისასა მას ხედვენ საკჳრველებასა და კაცობრივსა მას იტყჳან ვნებასა.
    70.     ჵ მიუწდომელისა მის სიმაღლისა გამოუთქუმელი სიმდაბლჱ!
    71.     რამეთუ რომელი-იგი პირველითგან იყო სიტყუაჲ და ღმერთი და ხატი ღმრთისა უხილავისაჲ, თავი თჳსი დაიმდაბლა და ხატი მონებისაჲ მოიღო და მსგავს კაცთა იქმნა.
    72.     და ხატითა იპოვა ვითარცა კაცი, დაიმდაბლა თავი თჳსი, იქმნა მორჩილ ვიდრე სიკუდიდმდჱ და სიკუდილითაღა ჯუარისაჲთა.
    73.     პეტრე, თავი იგი მოციქულთაჲ და კლდე სიმტკიცისაჲ, იტყჳს: „უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ“.
    74.     ნანდჳლვე კეთილ არს ყოფაჲ, სადა ღმრთის მეცნიერებაჲ ეწამების და ნათელი ღმრთეებისაჲ იხილვების, და სასუფეველი ცათაჲ ეუწყების.
    75.     მერმე იტყჳს: „ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა, ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა“.
    76.     რამეთუ არა იცოდა, რასა იტყოდა, არამედ არა უმეცარ იყო, რომელსა-იგი ზრახვიდა, რამეთუ იტყჳს: „ერთი შენდა“, ვითარცა ღმრთისა და ერთი მამისა, რომელი-ეგე ხატი და ბრწყინვალებაჲ დიდებისა მამისაჲ ხარ, ვითარცა სთქუ: „რომელმან მიხილა მე, იხილა მამაჲ ჩემი“.
    77.     და ერთი მოსჱსა, ვითარცა შენ მხოლოჲსა ძისათჳს, რომელმან მსგავსებაჲ მისი შეიმოსჱ განკაცებითა და შჯულისდებითა და სიკუდილითა.
    78.     და ელიაჲსა, ვითარცა სულისა წმიდისათჳს, რომელი-იგი ცეცხლისა ეტლითა და ზჱაღფრენითა და უკუდავებისა მის სახელითა ცხოვრებისა საუნჯეთა შინა მსგავსად გამოისახვის.
    79.     რამეთუ სამითა მით სახელითა საცნაურსა მას ტალავარსა აღაშჱნებს, რომელ არს სამოციქულოჲ კათოლიკჱ ეკლესიისაჲ, რომელსა შინა სამებაჲ იქადაგების, დაღათუ მან სამი თქუა, არამედ ღრუბელი იგი ერთობასა აჩუენებს,
    80.     რამეთუ არა უმეცარ იყო საიდუმლოჲსა მის, ვითარცა-იგი არა კაცობრივმან სიბრძნემან ასწავა მას თქუმად, ვითარმედ: „შენ ხარ ქრისტჱ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“, არამედ მამამან ზეცათამან, ვითარცა-იგი თავადი უფალი ეწამების, რომლისათჳსცა კლიტენი სასუფეველისანი მიიხუნა.
    81.     და რამეთუ ხატ და ბჭჱ სასუფეველისა ცათაჲსა ეკლესიაჲ, ვითარცა მამათმთავარი იაკობ იტყჳს: „ვითარ საშინელ არს ადგილი ესე!
    82.     არა არს ესე სხუა, არამედ სახლი ღმრთისაჲ და ბჭჱ ცათაჲ“.
    83.     რამეთუ ლოდი იგი სასთუნალი აუწყებდა დაფუძნებასა ეკლესიისასა, ხოლო აღმართებითა მით და ცხებითა აღშჱნებასა და დიდებასა აუწყებდა.
    84.     ამისთჳსცა უწოდა ბეთელ, რამეთუ ბეთელ ითარგმანების: სახლი ღმრთისაჲ.
    85.     ხოლო კიბეთა აღმართებაჲ და ანგელოზთა გარდამოსლვაჲ და აღსლვაჲ მოასწავებდა, ვითარმედ ესე არიან ბჭენი უფლისანი, და მართალნი შევლენედ ამას, რომელნი სარწმუნოებითა განმართლებულ იქმნეს ანგელოზთა თანა გალობისა და ქებისა შეწირვად ცათა შინა.
    86.     რომლისათჳსცა ეტყჳს უფალი მოციქულსა მას, ვითარმედ: „შენ ხარ კლდჱ, და მაგას კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი არა ერეოდიან მას, და მიგცნე შენ კლიტენი სასუფეველისა ცათაჲსანი,
    87.     და რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, იყოს იგი კრულ ცათა შინა, და რომელი განჰჴსნე ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა“.
    88.     აწ უკუე ვერ ერეოდიან ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ეკლესიასა, დამყარებულ არს იგი კლდესა მას ზედა.
    89.     რომელსა-მე კლდესა?
    90.     არამედ ამასო, რომელსა პეტრე იტყჳს, ვითარმედ: „შენ ხარ ქრისტჱ, ძჱ ღმრთისა ცხოველისაჲ“.
    91.     და რომელსა პავლე იტყჳს: „ხოლო კლდჱ იგი იყო ქრისტჱ“.
    92.     აწ უკუე „რომელმან აღაშჱნოს სახლი თჳსი კლდესა მას ზედა, რავდენვეღა თუ იყვნედ წჳმანი და წარმოეცნენ მდინარენი და ქროდიან ქარნი და ეკუეთნენ სახლსა მას, ვერ დაეცეს,
    93.     რამეთუ დამყარებულ არს კლდესა ზედა“ და აღშჱნებულ არს იგი საფუძველსა ზედა წმიდათა მოციქულთასა და წინაწარმეტყუელთასა, რომლისა თავ საკიდურთა მისთა არს ქრისტჱ იესუ.
    94.     ხოლო რომელნი ორგულებით შებრკოლდეს ურწმუნოებითა, მან კუალად მსგავსი იგი ისმინენ, რამეთუ „აღაშჱნა მან სახლი თჳსი მქჳშასა ზედა, და ვითარცა იყო წჳმაჲ, აღდგეს ნაღუარევნი, ანქრევდეს ქარნი და ეკუეთნეს სახლსა მას, და დაეცა, და იყო დაცემაჲ მისი დიდი“.
    95.     რამეთუ იტყჳს: „აჰა ესერა, დავსდებ სიონს შინა ლოდსა დაბრკოლებისა და კლდესა საცთურებისასა, და ყოველსა, რომელსა ჰრწმენეს იგი, არა ჰრცხუენეს“.
    96.     და ყოველსა, რომელსა დაეცეს, იგი განინქრიოს და რომელი ეკუეთოს, იგი შეიმუსროს.
    97.     ამისთჳს უკუე მოციქული იგი საღმრთოჲსა მის დიდებისა ხილვასა ქადაგებს განცხადებულად და იტყჳს: „რამეთუ არა მეცნიერებისა ზღაპართა შეუდეგით და გაუწყეთ თქუენ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრიტჱსი ძალი და მოსლვაჲ, არამედ თჳთ ვხედევდით მისსა მას სიმდიდრესა“.
    98.     რამეთუ მოიღო ღმრთისაგან მამისა პატივი და დიდებაჲ, ჴმაჲ, რომელი მოიწია მისა ესევითარისაგან დიდად შუენიერებისა დიდებისაჲ: „ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ“.
    99.     და „ეს ჴმაჲ ჩუენ გუესმა ზეცით გამოსრული, მის თანა რაჲ ვიყვენით მთასა მას წმიდასა.“ იტყჳს, ვითარმედ: „მის თანა რაჲ ვიყვენით“.
    100.     არა თუ მარტოჲ დაამტკიცებს, არამედ იცნის მის თანა ჭეშმარიტნი იგი მოწაფენი.
    101.     იაკობ არს ნეტარ იგი მოციქული და მარტჳლი, რომელი ხედვიდა და ესმოდა, რომელმანცა ამას ჭეშმარიტებისათჳს წარუღერა ქედი თჳსი მახჳლსა ჰეროდჱსსა,
    102.     რამეთუ ეჴსენა მას ჭეშმარიტი იგი აღთქუმაჲ, რომელი აღუთქუა უფალსა თჳსსა, ოდეს-იგი თქუა, ვითარმედ: „მიძლავს სასუმელი, რომელი შენდა შესუმად არს“.
    103.     და რამეთუ საყუარელი იგი მოწაფჱ იოვანე და ღმრთისმეტყუელი, რომელი-იგი მიეყრდნა მკერდსა მისსა სერობასა მას და აღმოივსო სიღრმისაგან სარწმუნოებისა და წამა ჭეშმარიტი,
    104.     ვითარმედ: „ვიხილეთ დიდებაჲ მისი, დიდებაჲ, ვითარცა მხოლოდშობილისაჲ მამისა მიერ სავსჱ მადლითა და ჭეშმარიტებითა“.
    105.     სარწმუნო არიან მოწამენი ესე და ჭეშმარიტ არს წამებაჲ ესე მათი, რამეთუ „პირისაგან ორისა და სამისა მოწამისაჲთა დაემტკიცოს ყოველი სიტყუაჲ“.
    106.     ამისთჳსცა მამაჲ ზეგარდმო სამგზის წამებს: პირველად იორდანეს ზედა, ვითარცა იგი დიდებასა ძისასა აუწყებს, რამეთუ უწინარჱს თქუა, მეორედ მთასა ზედა თაბორსა, რომელსა-ესე ვდღესასწაულობთ, და მესამე იერუსალჱმს, ოდეს-იგი ჴმაჲ იყო და თქუა: „გადიდე და მერმე გადიდო“.
    107.     რომლისათჳსცა ეტყოდა უფალი ერსა მას: „არა ჩემთჳს იყო ჴმაჲ ესე, არამედ თქუენთჳს“, რაჲთამცა არწმუნა ერსა მას ამისგან და უწამა მათ: „აწ საშჯელი არს სოფლისაჲ“.
    108.     რაჲ-მე არს საშჯელი იგი?
    109.     – არამედ ესე არს საშჯელი, რამეთუ ნათელი მოივლინა სოფლად, და შეიყუარეს კაცთა ბნელი, ვიდრე ნათელი, რამეთუ იყვნეს საქმენი მათნი ბოროტ, ვითარცა-იგი პირველ ვთქუ: „რომელსა არა ჰრწმენეს იგი, აწვე დაშჯილ არს, რამეთუ არა ჰრწმენა მას სახელისა მიმართ ძისა ღმრთისა“.
    110.     სარწმუნო არს იოვანჱსისა, დიდისაჲ მის შორის წინაწარმეტყუელთა და უფროჲსისა მის ნაშობთა დედათაჲსაჲ და უფლისა წინამორბედისაჲ და მქადაგებელისაჲ, რომელსა-იგი ესმოდა იოვანჱს მამისა მიერ წამებაჲ
    111.     და იტყოდა: „რომელსა ჰრწმენეს ძჱ, აქუნდეს მას ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ, ხოლო რომელი ურჩ იყო ძისა, არა იხილოს ცხორებაჲ, არამედ რისხვაჲ ღმრთისაჲ“ დაადგრეს მის ზედა, უკუეთუ რომელმან შეურაცხ-ყოს შჯული მოსჱსი, თჳნიერ წყალობისა ორითა ანუ სამითა მოწამითა მოკუდეს.
    112.     რაოდენ უფროჲსისა ტანჯვისა ღირს არს მისა, რომელმან ძჱ ღმრთისაჲ შეურაცხ-ყოს და წამებაჲ იგი მამისაჲ არა შეიწყნაროს და მოციქულთა ქადაგებაჲ არა შეჰრაცხოს სარწმუნოდ.
    113.     რამეთუ ვიცით, რომელმან-იგი თქუა: „ჩემი არს შურისგებაჲ და მე მივაგო, იტყჳს უფალი“.
    114.     და განიკითხოს უფალმან ერი თჳსი.
    115.     საშინელ არს შევრდომაჲ ჴელთა ღმრთისა ცხოველისათა.
    116.     აწ მოვედით დასასრულსა ამის სიტყჳსასა, რამეთუ გარდამო-რაჲ-ვიდოდეს იგინი მიერ მთით, ამცნებდა იესუ, ვითარმედ: „ნუვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრემდის ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს“.
    117.     რაჲ-მე რაჲ არს მცნებაჲ ესე, ვითარმედ: „ნუვის უთხრობთ ხილვასა ამას“, რომელი უფროჲს ყოვლისა ხილვისა ქადაგებად ჯერ-არს?
    118.     არამედ მისითა მით განაჩინა დროჲ იგი ჟამისაჲ მის და წესი თხრობისაჲ, რამეთუ თქუა: „ოდეს ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს“, რომლისათჳს სხუასა ადგილსა იტყჳს,
    119.     ვითარმედ: რომელი გრქუან ბნელსა შინა, თქუენ თქუთ ნათელსა შინა, და რომელი ყურთა გესმეს, ქადაგებდით ერდოთა ზედა.
    120.     და ვითარცა იგივე კუალად ეტყჳს მათ და ასწავებს: გზასა წარმართთა ნუ მიხუალთ და ქალაქსა სამარიტელთასა ნუ შეხუალთ.
    121.     ხოლო რაჟამს მოიწიოს ჟამი იგი, ოდეს ჯერ-იყოს მისლვაჲ, ეტყჳს მათ: „წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“.
    122.     ხოლო თჳნიერ ჟამისა თხრობაჲ სიტყჳსაჲ უწესო არს და თჳნიერ წესისა კეთილი რაჲმე უჟამო არს და თჳნიერ კეთილისა სათნოებაჲ შეუძლებელ არს, ხოლო თჳნიერ სათნოებისა სრულებასა ვერ მიიწიოს.
    123.     აწ უკუე ვისწავოთ მოციქულისაგან, რომელი-იგი ჩუენ, ვითარცა კეთილისა თანამზრახვალი, გუსწავებს და იტყჳს: „რაჲთა გამოიცადა...
    124.     ღმერთისაჲ“...
    125.     და მადლსა წმიდისა სულისასა და სახარებისა ქადაგებითა და მოციქულთა მოძღურებითა, ვითარცა შვილნი მორჩილებისანი.
    126.     რაჲთა შვილებაჲ იგი დავიმკჳდროთ აღთქუმაჲ და ძმობისაჲ იგი მოვიღოთ პატივი.
    127.     ვითარცა იგი მადლითა თჳსითა გჳწესს ჩუენ ძმად და იტყჳს: მიუთხრა სახელი შენი ძმათა ჩემთა.
    128.     რამეთუ იგი თავადი არს, რომელ კაცთმოყუარებით იქმნა ჭეშმარიტად ჩუენდა ძმად და ნათესავ ძირისაგან იესჱსისა და ტომისაგან დავითისა.
    129.     გამობრწყინდა ნათლითა დიდებისა თჳსისაჲთა, რომელსა მხოლოსა აქუს უკუდავებაჲ და მყოფ არს ნათელსა მიუწდომელსა, რომელი კაცთაგანმან არავინ იხილა
    130.     და არცა ხილვად ჴელ-ეწიფების, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და მადლი და პატივი და თაყუანისცემაჲ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.


48

     1.     48. ბ. საკითხავი, თქუმული იოვანჱ ეპისკოპოსისაჲ, რაჟამს ფერი იცვალა უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან მთასა წმიდასა თაბორს
    2.     ეჰა, დიდებული, საკჳრველი, გამოუთქუმელი და გამოუკულეველი, მიუწდომელი, რომელი იხილა დღეს ნათესავმან კაცთამან.
    3.     ვხედავთ დღეს ღმერთსა ქუეყანასა ზედა და კაცსა ვხედავთ ცათა შინა და ამას ვხედავთ ღმერთსა სრულსა ყოვლითავე დიდებითა და კაცსა სრულსა ყოვლითავე თჳნიერ ცოდვისა.
    4.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, მთავარი იგი ანგელოზთაჲ ვისა მიერ მიივლინა ქალწულისა მარიამისა ხარებად?
    5.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, საშოსა შინა ქალწულისასა ვინ დაიმკჳდრა?
    6.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, წინამორბედმან საშოჲთ გამო ვის თავყანის-სცა სიხარულით?
    7.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, ბეთლემს ქუაბსა შინა ვინ იშვა?
    8.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, ანგელოზისა მიერ ხარებითა ვისსა მიივლინნეს მწყემსნი ხილვად და თაყუანისცემად, რომელიცა იხილეს შეხუეული და მწოლარე ბაგასა,
    9.     რომელსაცა თაყუანის-სცეს და ანგელოზთა თანა ღაღადებდეს და იტყოდეს: „დიდებაჲ მაღალთა შინა ღმერთსა, ქუეყანასა ზედა მშჳდობაჲ და კაცთა შორის სათნოებაჲ?“
    10.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, დღესა მერვესა წინადაცუეთად ვისა მოვიდეს?
    11.     გინა თუ დღესა მას მეორმოცესა განწმედისა მათისასა აღმოიყვანეს ტაძრად უფლისა ვითარცა ჩჩჳლი?
    12.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, მკლავთა ზედა სჳმონისთა ვინ მიიქუა ღმერთი და იჯმნიდა იგი, ვითარცა მონაჲ თჳსისა უფლისაგან?
    13.     და იტყოდა: „აწ, უფალო, განუტევე მონაჲ შენი მსგავსად სიტყჳსა შენისა მშჳდობით, რამეთუ იხილეს თუალთა ჩემთა მაცხოვარებაჲ შენი“.
    14.     და მსგავსად მისა ანაცა წინაწარმეტყუელი, ვითარცა „ღმერთსა, „აღუვარებდა“ და თაყუანის-სცემდა.
    15.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, მარიამ დედამან და იოსეფ ვინ წარიყვანეს გალილეად ვითარცა ჩჩჳლი?
    16.     ვითარცა წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს: „ხოლო ყრმაჲ იგი აღორძნდებოდა და განმტკიცნებოდა და აღივსებოდა იგი სიბრძნითა და მადლი ღმრთისაჲ იყო მის თანა“.
    17.     და შემდგომად მეორისა წლისა აღმოიყვანეს იგი ბეთლემდვე, რაჲთა იხილონ იგი მოგუთაცა ბეთლემსვე შინა.
    18.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, ვისა მოვიდეს მოგუნი იგი აღმოსავალით ძღუნითა ვარსკულავისა უწყებითა, რომელთაცა იხილეს ბეთლემს, სახლსა მას შინა, ვითარცა წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს: რომელსაცა თაყუანის-სცეს, რომლისაცა „შეწირეს ძღუენი: ოქროჲ, მური და გუნდრუკი“.
    19.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, ჰეროდე მეფე ვის ეძიებდა მოკლვად?
    20.     რომლისათჳსცა უბრძანა მოწყუედაჲ ყრმათა ბეთლემისათაჲ „ორით წლითგანნი და უდარესნი.
    21.     ვითარცა გამოიკითხა ჰეროდჱ მოგუთა მათგან ჟამი იგი გამოჩინებისაჲ მის ვარსკულავისაჲ“, რომლისათჳს, ჩუენებითა ანგელოზისაჲთა ივლტოდა ეგჳპტედ და იყო მუნ ვიდრე სიკუდილადმდე ჰჱროდესა.
    22.     და ვითარცა მოკუდა ჰეროდე, ჩუენებითა ანგელოზისაჲთავე გამოვიდეს ქუეყანად ისრაჱლისა.
    23.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, იოვანე წინამორბედი ვისთჳს ღაღადებდა და იტყოდა, ვითარმედ: „უძლიერჱსი ჩემსა მოვალს შემდგომად ჩემსა, რომლისა ვერ ღირს ვარ განჴსნად საბელთა ჴამლთა მისთასა?“
    24.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, იორდანჱს ნათელი ვინ მოიღო იოვანჱსგან?
    25.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, სული წმიდაჲ ვის ზედა გარდამოჴდა ზეცით ჴორციელითა ხილვითა და ჴმაჲ მამისაჲ ისმოდა ზეცით: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ“.
    26.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, ვინ განიცადებოდა უდაბნოსა ორმეოც დღე ეშმაკისაგან?
    27.     და ორმეოც დღჱ პური არა ჭამა და წყალი არა სუა?
    28.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, კანას გალილეაჲსასა წყალი ღჳნოდ ვინ გარდააქცია?
    29.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, და-ვინ-ჯდა ლაკუასა ზედა მშურალი გზისა მისგან?
    30.     და თუ არა ვთქუათ ყოველივე მიწყებით შემოკლებისა ამისთჳს ჟამისა, რამეთუ იციან ყოველი შვილთა ეკლესიისათა ჴორციელებრი სიმდაბლჱ და ღმრთეებრი სიმაღლჱ, და არა თუ დავაგდებთ ქუე კაცობრივსა მას ბუნებასა,
    31.     არამედ ვადიდებთ ღმრთეებრ განკაცებასა მისსა და ამას უფროჲს აღვიარებთ, რამეთუ ღმერთი არს ესე დაუსაბამოჲ, საუკუნეთა შემოქმედი, რომელმან უთხრა ყოველივე, რაჲცა ექმნა დედაკაცსა მას სამარიტელსა.
    32.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, ვინ „წარიყვანნა პეტრე, იაკობ და იოვანე და აღიყვანნა იგინი მთასა მაღალსა?“
    33.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, ვინ იცვალა ხატი დიდებით მთასა ზედა თაბორსა, რამეთუ „გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ და იქმნა სამოსელი მისი სპეტაკ, ვითარცა თოვლი?“
    34.     და მოვიდეს მოსჱ და ელია და ამას აუწყებდეს, ვითარმედ უფალი არს ესე ცხოველთა და მკუდართაჲ.
    35.     და უკუეთუ არა იყო კაცი სრული, ვის ეტყოდა პეტრე: „უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ.
    36.     გნებავს თუ, ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა და ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა“?
    37.     და უკუეთუ არა იყო ღმერთი სრული, მეყსეულად ვისსა მიივლინა ღრუბელი მაგრილობელად და ჴმაჲ მამისაჲ ზეცით ისმოდა: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ, მაგისი ისმინეთ?“
    38.     ხოლო იესუ სხუანიცა სასწაულნი, რომელნი ქმნნა დიდ-დიდნი, რომელნი წერილ არიან წმიდათა სახარებათა შინა, რომელმან ხუთითა ჴუეზითა ხუთ ათასნი განაძღნა და შჳდითა ჴუეზითა ოთხ ათასნი,
    39.     რომელმან ქართა და ზღუასა შეჰრისხნა და დაყუდნეს, რომელმან სიტყჳთა მკუდარნი აღადგინნა და ბრმათა თუალნი აღუხილნა და ყრუთა ყურითა ასმინა და განრღუეული, ცხედარსა ზედა მდებარე, აღადგინა და ვითარცა-იგი პირველ ვთქუთ,
    40.     დაღაცათუ ყოველი არა მიწყებით ვთქუთ მისთჳს, რომლისათჳს-იგი შეკრებულ ვართ, რომლისათჳსცა-იგი ვეძიებთ, რომლისათჳსცა არს სიტყუაჲ ესე, რომელსაცა-ესე დღეს ზედა ვდგათ წმიდასა ამას დღესა, ფერისცვალებასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსსა,
    41.     რაჟამს-იგი გამოუბრწყინა დიდებაჲ თჳსი მოწაფეთა თჳსთა, წამებს და იტყჳს წმიდაჲ სახარებაჲ: „და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრჱ, იაკობ და იოვანჱ“, აწ უკუეთუ ვინმე მალემსმელთაგანმან იკადროს და თქუა,
    42.     ვითარმედ: ესრჱთ იტყჳს წმიდაჲ ლუკაჲ მახარებელი: „და იყო შემდგომად სიტყუათა ამათ ვითარ რვა ოდენ დღჱ“, ნანდჳლ და ჭეშმარიტად იტყჳს, ხოლო ორნი ესე მათჱ და მარკოზ ესრე იტყჳან: „და შემდგომად ექუსისა დღისა“,
    43.     არამედ უკუეთუ სცნათ და გულისხმა-ყოთ, სამნივე ერთსა წამებასა წამებენ, რამეთუ იტყჳს მათჱ მახარებელი: „მო-რაჲ-ვიდა იესუ ადგილთა მათ კესარია-ფილიპისათა და იწყო კითხვად მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა: ვის-მე ჰგონებენ კაცნი ძისა კაცისა ყოფად?
    44.     ხოლო მათ ჰრქუეს მას: რომელთამე თქუან: იოვანე ნათლის-მცემელი არს“ და შემდგომითი-შემდგომად, ვითარცა წერილ არს.
    45.     და მათ სიტყუათა შემდგომად, ვითარცა იტყჳს მათე მახარებელი „შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა მან პეტრე, იაკობ და იოვანე“.
    46.     და არა თქუა, ვითარმედ მეექუსესა დღესა, არამედ შემდგომად ექუსისა დღისა, ესრე აუწყებს.
    47.     უკუეთუ გინდეს ცნობის და გულისხმის-ყოფის, იპყარ პირველი დღჱ, რომელსა-იგი დღესა ჰკითხვიდა მაცხოვარი მოწაფეთა თჳსთა და იპყრენ დღენი ექუსნი სხუანი, და იპყარ კუალად ერთი დღჱ შემდგომად ექუსისა დღისა და ესე ყოველნი აღირაცხებიან რვად დღედ,
    48.     ვითარცა ლუკა მახარებელი იტყჳს, და „შემდგომად სიტყუათა ამათ ვითარ რვა ოდენ დღე წარიყვანნა მან პეტრე, იაკობ და იოვანე“.
    49.     ამისთჳსცა ნანდჳლ და ჭეშმარიტად თქუა მათე, ვითარმედ: „შემდგომად ექუსისა დღისა“...
    50.     პირველი იგი დღჱ არა აჴსენა, არამედ ესთენ ოდენ თქუა: „შემდგომად ექუსისა დღისა“...
    51.     ესე შეთქმულებაჲ წმიდათა მათ მახარებელთაჲ!
    52.     ეჰა, ერთ პირობაჲ წმიდათა მათ მოციქულთა ქრისტჱსთაჲ აჰა, შეზავებაჲ ვითარცა მარილთაჲ მოწაფეთა მათ მაცხოვრისათაჲ!
    53.     ვითარ ერთ სიტყუაჲ არიან, ვითარცა ერთითა პირითა.
    54.     ხოლო ჩუენ მივისწრაფოთ მუნვე და მივიდეთ, რომლისათჳსცა შეკრებულ ვართ, რომელსაცა-იგი ვეძიებთ, რომელსაცა-ესე ვიტყჳთ: „და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა იესუ პეტრე, იაკობ და იოვანჱ“.
    55.     ესე პეტრე იყო ძმაჲ ანდრიაჲსი, რომელიცა პოვა იესუ ნავსა მას შინა პირველად ძმისა მისისა ანდრიაჲს თანა, რომელსაცა უწოდა იესუ, ხოლო მათ დაუტევეს ყოველი და შეუდგეს მას.
    56.     ესე პირველად მოიგნა მოწაფენი უწინარჱს ყოველთა მოწაფეთა და მცირედრე შემდგომად იაკობ და იოვანე, ძენი ზებედჱსნი.
    57.     ესენიცა პოვნა ნავსა შინა მამისა თჳსისა ზებედჱსა თანა და უწოდა მათ იესუ, ხოლო მათ დაუტევჱს ყოველი და მამაჲცა მათი ზებედჱ ნავსა შინა და მისდევდეს მას.
    58.     ესე პეტრე, თავი ყოველთა მოციქულთაჲ, ესე ძენი ზებედჱსნი, რომელთაცა-იგი უწოდა იესუ „ძენი ქუხილისანი“, ესე სამნი თავნი მოწაფეთანი წარიყვანნა იესუ თჳსაგან და თანა აქუნდეს იგინი.
    59.     და აღიყვანნა იგინი მთასა მას მაღალსა და იცვალა იგი მათ წინაშე სხუად ფერად და გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, ხოლო სამოსელი მისი იქმნა, ვითარცა თოვლი, სპეტაკ.
    60.     რაჲსათჳს-მე, ანუ ვითარ-მე?
    61.     რამეთუ გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, რამეთუ ღმრთეებაჲ უბრწყინვალჱს არის მზისთუალისა და უმჴურვალჱს არს ალისა მის ცეცხლისა.
    62.     არამედ ესოდენ შეუძლეს წმიდათა მოციქულთა გამოთქუმად და უწყებად ჩუენდა, რამეთუ ქუეყანასა ზედა არაჲ ვიცით უბრწყინვალჱს მზისა.
    63.     და რამეთუ სამოსელი მისი იქმნა, ვითარცა თოვლი და ვითარცა ნათელი უბრწყინვალჱს ნათლისა და ელვისა და თოვლისა.
    64.     არავე რაჲ ვიცით, არცა გჳხილავს რაჲ ქუეყანასა ზედა, ამისთჳსცა ესოდენ გუაუწყეს წმიდათა მოციქულთა მათ.
    65.     ვითარცა იხილეს ესე ყოველი ესრჱთ, შეშინდეს ფრიად და შეძრწუნდეს.
    66.     მეყუსეულად მუნქუესვე ეჩუენნეს მათ მოსჱ და ელია.
    67.     თანა-უდგეს და ზრახვიდეს უფალსა.
    68.     ჵ დიდი საკჳრველი და გამოუთქუმელი და მიუწდომელი!
    69.     ჵ დიდი საიდუმლოჲ, რამეთუ მოსჱ მკუდრეთით აღდგა და მოვიდა და ელია ამაღლებული მოვიდა.
    70.     და ესე მოციქულთა მათ და მოწაფეთა ქრისტჱსთა არა იცოდეს, ვითარმედ ესე მოსე არს, გინა ესე ელია.
    71.     არცაღათუ უფალმან და მაცხოვარმან აუწყა მათ, რომელი მოსე არს, ანუ რომელი – ელია.
    72.     არამედ განიზრახვიდეს გულითა მათითა, წამს-უყოფდეს ურთიერთას და იტყოდეს: ვინ-მე არიან ესენი, რომელნი მეყსეულად მთასა ამას ზედა თაბორსა გამოჩნდეს?
    73.     მაშინ იხილეს, რამეთუ ერთსა მას ჰქუნდეს ფიცარნი ქვისანი, რომელთა შინა წერილ იყვნეს სიტყუანი შჯულისანი, გულისხმა-ყვეს, რამეთუ ესე მოსე არს შჯულისმდებელი იგი ისრაჱლისაჲ.
    74.     და ერთსა მას ხედვიდეს, რამეთუ ეტლითა ცეცხლისაჲთა მოსრულ იყო, გულისხმა-ყვეს, ვითარმედ ესე არს ელია, რომელი აღმაღლდა ეტლითა ცეცხლისაჲთა, რეცა თუ ვითარცა ზეცად.
    75.     და ვითარცა ცნეს ჭეშმარიტად, რამეთუ ერთი მოსჱ არს და ერთი არს ელია, მაშინ გულისხმა-ყვეს, რამეთუ უფალი არს ესე ცხოველთა და მკუდართაჲ.
    76.     მაშინ შეშინებული და შეძრწუნებული პეტრე ეტყოდა იესუს: „უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ.
    77.     გნებავს თუ, ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა, ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა“.
    78.     უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ.
    79.     გიხილეთ შენ, ვითარმედ შენ ხარ უფალი ცხოველთა და მკუდართაჲ.
    80.     უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ სიტყჳსა მისთჳს, რომელი მაუწყე ჩუენ უწინარჱს დღეთა ვნებისა შენთჳს, რაჲთა დავადგრეთ მთასა ამას თჳსაგან.
    81.     უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ, რამეთუ ვიხილეთ ჩუენ მოსე, რომელსა ჰქონან ფიცარნი შჯულისანი.
    82.     ვხედავთ ელიასცა, რომელი ზის ეტლთა ცეცხლისაჲთა, და თუ გნებავს, ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა და ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა და ვიდრე იგი ამას იტყოდა ოდენ,
    83.     აჰა, „ღრუბელი ნათლისაჲ მოვიდა და აგრილობდა მათ და მეყსეულად მუნქუესვე ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო და თქუა: ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ.
    84.     მაგისი ისმინეთ“.
    85.     და ვითარცა ესმა ჴმაჲ ესე მოწაფეთა მათ, შეეშინა და შეძრწუნდეს, დაცჳვეს პირსა ზედა ქუეყანისასა და ყოვლადვე ძალი მათგან განეყენა და ზე ახილვადცა თუალთა მათთა ვერ ეძლო და პირდაქცევით ისხნეს, ვითარცა წყალნი დათხეულნი.
    86.     მაშინ მოვიდა მათა იესუ, ჴელი შეახო მათ, იწყო ნუგეშინისცემად მათა და ჰრქუა: „აღდეგით!
    87.     მე ვარ, ნუ გეშინინ“ ხოლო მათ, ვითარცა „აღიხილნეს თუალნი მათნი, არღარა ვინ იხილჱს, გარნა იესუ მარტოჲ“.
    88.     ეძიებდეს გულითა მათითა, განიზრახვიდეს გონებასა მათსა, გულისხმა-ჰყოფდეს გულითა მათითა, ჰხედვიდეს ურთიერთას, შეიწუებოდეს თირკუმელნი მათნი,
    89.     მიმოდასდებდეს თუალთა მათთა სურვიელად მოსჱსთჳს და ელიაჲსთჳს, განკჳრვებულ იყვნეს, ერთობით ეძიებდეს წადიერად და საძიებელსა არა ჰპოვებდეს.
    90.     უკჳრდა მეყსეულად მიფარვაჲ იგი მათი.
    91.     ეშინოდა და ვერ შეუძლებდეს კითხვად მეუფისა და უფლისა ცხოველთა და მკუდართასა.
    92.     და ვითარცა ვერ ჰკითხეს შიშისაგან, წარმოემართნეს მთისა მისგან თაბორისა და გარდამოვიდოდეს.
    93.     და მგზავრ ასწავებდა და ეტყოდა: გაჴსოსა, რამეთუ უწინარჱს დღეთა ამათ გაუწყე თქუენ ვნებისა ჩემისათჳს?
    94.     და აწცა გამცნებ თქუენ და გასწავებ და გითხრობ: „ნუ ვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრედმდის ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს“, ნუ ვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრედმდის არა მიხილოთ გალილეას, და განიხილნეთ ჴელნი ჩემნი და გუერდიცა, სამშჭუალითა და ლახურითა განღებული.
    95.     და კუალად გეტყჳ თქუენ: ნუვის უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრემდის არა მიხილოთ მე აღმაღლებული ზეცად.
    96.     ხოლო წმიდათა მათ მოციქულთა და მოწაფეთა ქრისტჱსთა ისმინეს ესე პირისაგან მაცხოვრისა და დაისხნეს ესე გულთა შინა მათთა
    97.     და შემდგომად აღდგომისა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა მკუდრეთით და ზეცად ამაღლებისა მიმოდაეფინნეს ყოველსა ქუეყანასა და მოგუაქცინეს ჩუენ, წარმართნი შეცთომილნი,
    98.     და მიმოდადვეს ყოველსა სოფელსა და სახარებაჲ იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსი ყოველსა სოფელსა უქადაგეს, რამეთუ მისა შუენის დიდებაჲ და პატივი და თაყუანისცემაჲ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა.


49

     1.     49. გ. საკითხავი საიდუმლოთაგანი ტალავრობისათჳს, ოდეს მთასა თაბორსა ფერი იცვალა
    2.     ვითარცა-იგი რაჟამს განმცხრობელნი წარდგიან წინაშე მეფეთასა და აღასრულნიან ყოველნი ჴმანი სახიობათანი, მერმე კუალად სათნო არნ და ტკბილ ყურთა მეფისათა თავითვე დაწყებაჲ შესხმათა მათ,
    3.     და ესრჱთ განმხიარულდიან წინაშემდგომელნი იგი და რომელნი ჩინებულ არიედცა ტაბლასა მისსა, ვითარცა ახალსა რასმე სახარებასა შეიწყნარებედ მას, არა ეგრე მოსაწყინებელ უჩნ წინაშე მთასა, ვითარცა პირველ სმენილი,
    4.     არამედ სურვიელად მიუპყრიან სასმენელნი მათნი, დიდითა წადილითა განსცხრებიედ ზედა სტუენათა მათ და ჴმატკბილთა შესხმათა ტყუელვისათა.
    5.     და ვითარცა მჴედარნი რაჲ განცჳვიან ასპარეზსა ტანასობად და აღასრულიან თქერებაჲ იგი ჰუნეთაჲ მათთაჲ და სიცბილნი იგი ცხენთრბევათანი და სიმღერანი უჯერონი, სავსე შრომითა და შფოთითა,
    6.     რომელთა შინა თქუენცა, უკუეთუ ერსა ამას ხოლო თუ მძლედ გამოშჩნდეთ, მეორედ არღარა ვაქციოთ.
    7.     მერმე რომელმან-იგი სძლის, კუალად სურინ პირველისავე მის განცხრომისა და თავი თჳსი შეაყენის გარდასრულსა მას დაუწყნარებლობასა და არა მოეჴსენნიან პირველნი იგი შრომანი.
    8.     ანუ ვითარცა ქუეყანისმოქმედმან, რაჟამს აღასრულის წელიწადი და მოიცალის სონდასობისაგან და შეიკრიბისა ნაყოფი თჳსი, მერმე კუალად იწყის საქმედ ქუეყანისა, ისწრაფინ კუეთად ორნატისა და აღვსებად თესლისა სასოებითა ნაყოფთაჲთა.
    9.     ესრჱთვე მხიარულ არნ ეკლესიაჲ, რაჟამს აღასრულის წელიწადი იგი თჳსი შეუბით და დღესასწაულობით ჴმითა კურთხევისაჲთა და აღსარებისაჲთა, ჴმით ზატიკობისაჲთა.
    10.     და კუალად თავსავე მოვიდეს დიდითა სურვილითა და უწყინოჲთა წადილითა მიეგებვინ, ვითარცა ახალსა აღსრულებად.
    11.     პირველად აღასრულის შობაჲ უფლისა თჳსისაჲ, რომელმან ახარა მას, მერმე ნათლისღებაჲ მისი, რომელმან განანათლა იგი, რომელიცა იწამა მამისაგან ძედ, და გარდამოსლვაჲ მის ზედა სულისა წმიდისაჲ, რომელმანცა ნუგეშინის-სცა მას.
    12.     მერმე კუალად ვნებაჲ მაცხოვრისაჲ თჳსისაჲ, რომელმანცა აცხოვნა იგი და სიკუდილი მჴსნელისა თჳსისაჲ, რომელმან იჴსნა იგი სისხლითა თჳსითა.
    13.     მერმე საფლავსა დადებაჲ მჴსნელისა თჳსისაჲ, რომელმან განუჴსნნა საკრველნი მისნი, მაშინღა გამოსლვაჲ საფლავით უჴრწნელისა მის სიძისაჲ ზეცისა მეუფებისაჲ, რომელმან განაახლა უკუდავებაჲ მისი და იჩინა იგი სძლად თჳსა.
    14.     მერმე კუალად ამაღლებაჲ ზეცად მწოდებელისა თჳსისა, რომელმან თანა-აღიყვანა იგი და აღწერა ცათა შინა და მოუვლინა სული წმიდაჲ მოციქულთა მისთა, რომელთასაცა საფუძველსა ზედა აღეშჱნა იგი ქუეყანასა ზედა.
    15.     მაშინ კუალად-აქციის და მეორედ იწყის პირველთავე მათ აღსრულებად დღესასწაულთა უფლისა თჳსისათა, და ისწრაფინ თესვად ორნატსა მას ზეცისასა წმიდასა მას თესლსა,
    16.     რომელ არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ პირითა ანგელოზთმთავრისაჲთა წმიდისა მიმართ ქალწულისა და მისგან აღმოცჱნებასა წმიდისა მის მჴსნელისა მისისა იესუჲსსა
    17.     და მერმე კუალად ყოველთა ქმნულთა მისთა და საკჳრველებათა, ვიდრე დღედმდე აღდგომისა მისისა, რამეთუ კუალად მოვიდეს თჳსსავე მას ქორწილსა, რომელსა ეჩინა იგი და მის თანა აღიმაღლოს იგი.
    18.     და აწ, საყუარელნო, გულისხმა-ყავთ სიხარული ეკლესიისაჲ და ყრმათა მისჲთა და მცირედ უწინარჱს მათ დღეთა აღვასრულეთ ვნებაჲ უფლისაჲ და აღდგომაჲ მისი და ზეცად ამაღლებაჲ მისი და სულისა წმიდისაჲ გარდამოვლინებაჲ ზედა წმიდათა მოციქულთა მისთა და ვჰგონებდთ,
    19.     ვითარმედ დავასრულეთ ჴსენებაჲ მადლთა მათ უფლისა ჩუენისათაჲ და კეთილთა მისთაჲ, რომელნი ყვნა ნათესავისათჳს კაცთაჲსა.
    20.     და მას შინავე აღვასრულეთ დღესასწაული წმიდათა მოციქულთაჲ და ვითარ მოვედით თუესა ლოოსისასა დღესა მეექუსესა,
    21.     ვითარცა ჭური რაჲმე პატიონისანი წინაშე მდებარჱ ვპოვეთ დიდებული ესე და საკჳრველი ახალი საიდუმლოჲ, დღესასწაული ესე ტალავრობისაჲ დღესა, რომელსა გამოუცხადა წმიდათავე მათ სანატრელთა მოციქულთა მისთა ხატი და ბრწყინვალებაჲ დიდებისა თჳსისაჲ.
    22.     და მის თანა უჩუენნა წარულნი იგი კაცნი დიდნი, ერთი იგი მიცვალებული ჴორცითა ელია და მეორე იგი აღსრულებული შჯულისმდებელი მოსჱ,
    23.     რაჲთა გულისხმა-ყონ, რამეთუ იგი არს მფლობელი მთავრობათაჲ და ჴელმწიფებაჲ ზეცისათა და ყოველთა მათ ზედამდგომელთა,
    24.     რომელთა უპყრიან ზღუანი და აერნი, ნათელი და ქარნი და ზემონი იგი საყუფელნი და მაღალნი იგი უხილავნი ადგილნი სუფევისა მისისანი, რომელთაგან მოიყვანა ელია.
    25.     და ვითარმედ იგი არს ჴელმწიფჱ მთავართა ჯოჯოხეთისათა და საშინელ მეკარეთა სიკუდილისათა, რომელსა ეგულებოდა შემუსრვაჲ მათი,
    26.     ვინაჲცა გამოიყვანა მოსჱ და დაადგინნა იგინი მის თანა გარეშუწერელმან მან და გარეშეწერილმან ღმერთმან და კაცმან დამბადებელმან დაბადებულთამან, პირველ საუკუნეთა მამისაგან შობილმან და უკუანაჲსკნელთა ჟამთა დედისაგან განკაცებულმან, შეურწყუმელმან და განუყოფელმან.
    27.     მსგავს იყო განწყობაჲ იგი მათი, სამთავე მათ მოციქულთა წინაშემდგომელთა მისთა –პეტრჱსა, იაკობისა და იოვანჱსა, რომელთაგანმან ერთმან ითხოვა სამი ტალავარი, ხოლო არა იცოდა, სამსა რასმე სახის-ყოფასა განაწესებდა უგონოდ.
    28.     ტრფიალი იგი ქრისტჱსი პეტრჱ, ქადაგი მესამისა დღისა აღდგომისაჲ, დღეს სამსავე ტალავარსა ქადაგებდა და თანამოყვანებულნი იგი მისნი წინაწარმეტყუელნი ვნებისა მისისათჳს ეტყოდეს მას, რამეთუ მოსიკუდიდ იყო იერუსალჱმს.
    29.     ხოლო მან მუნქუესვე უჩუენა მოციქულთა თჳსთა სახითა მით, ვითარმედ: მო-თუ-ვკუდე, აღ-ცა-ვდგეო და ყოველნი მყოფნი ჯოჯოხეთისანი ჩემ თანა აღვადგინნე განთავისუფლებულნი.
    30.     და უკუეთუ ესე არა გრწამს, იხილეთ მოსჱ, რამეთუ მუნით მომიყვანებიეს იგი და თუ არა აღიარებთ ღმრთეებასა ჩემსა, იხილეთ ელია, მიერ მაღლით ადგილით მოუწოდე მას და მერმეცა,
    31.     თუ გნებავს ჭეშმარიტად ცნობად აღდგომაჲ ჩემი, მოჰხედეთ საშინელსა ამას ხილვასა დიდებისა ჩემისასა, რამეთუ ხატი არს ესე უჴრწნელებისა ჩემისაჲ, რომლითა აღვდგე საფლავისაგან დაბეჭდულისა და წინა-გიძღოდი გალილეად და გიჩუენო თქუენ და შევიდე თქუენდა კართა ჴშულთა.
    32.     და ამისთჳს გიჩუენე ხატი ესე დღეს და არა სხუათა, რამეთუ თანა-ყოფად ხართ ღამესა მას მიცემისა ჩემისასა.
    33.     და მერმე კუალად ხილვად გიც გამოსრული საფლავით, შემოსილი დიდებითა მით და მოქცეული მკუდრეთით, შემოსილი ძლიერებითა, რაჲთა, ნუუკუე მიხილოთ სიმდაბლით, უსასო იქმნნეთ აღდგომისა ჩემისათჳს.
    34.     და მერმე მიხილოთ დიდებით და რომელნიმე ორგულდეთ.
    35.     ხოლო აწ შეისწავეთ ხატი ესე და მერმე მიხილოთ რაჲ, მიცანთ მე.
    36.     ესევითარითა უწყებითა აუწყებდა მათ უფალი.
    37.     დაღათუ სიტყჳთ არა ეტყოდა ამას, ხოლო საქმენი იგი საცნაურ იქმნნეს, რამეთუ ამისთჳს იქმნებოდეს.
    38.     ამისთჳს, საყუარელნო, ეკლესიაჲ კუალად იწყებს აღსრულებად მათვე დღესასწაულთა უფლისა თჳსისათა და თჳსავე მას წელიწადსა მოქცევად,
    39.     რამეთუ დასტკბეს შესხმანი ესე სულიერნი მეორედ და მესამედ და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა სახიობად და სურის ასპარეზი იგი კუალად დაქცევად მრავალგზის.
    40.     ხოლო ესე ეგრე რბის, ვითარცა არა უჩინოჲ, ეგრჱთ იჭირვის, ვითარცა არა აერსა სცემს, არამედ მრავალთა აღშჱნებისათჳს სწადის საქმედ ქუეყანისავე იგი თჳსი, რომლისა მოშაკობს.
    41.     აწ მოვედით საყუარელნი ეგე შვილნი ეკლესიისანი და ვისმინოთ, რასა-ესე გჳთხრობს სახარებაჲ,
    42.     რამეთუ იტყჳს მათჱ: „და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნა პეტრე, იაკობ და იოვანე, ძმაჲ მისი, და აღიყვანნა იგი[ნი] მთასა მაღალსა თჳსგან და იცვალა მათ წინაშე სხუად ფერად და ბრწყინავდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ, ხოლო სამოსელი მისი იყო სპეტაკ, ვითარცა თოვლი“.
    43.     ხოლო ლუკა იტყჳს: „და იყო შემდგომად სიტყუათა ამათ რვაოდენ დღე და წარიყვანნა იესუ პეტრე, იაკობ და იოვანე და აიყვანნა მთასა ლოცვად.
    44.     და იყო ლოცვასა მას მათსა ხილვაჲ პირისა მისისაჲ სხუაჲ და სამოსელი მისი სპეტაკ და ელვარჱ“.
    45.     აწ შენ ქცეულებისათჳს რიცხჳსა ამის ნურას ორგულებ, რომელ გესმა მახარებელთა ამათგან და ვითარცა ცილისმეტყუელთა შეიწყნარებ მათ, არამედ, ვითარცა ჭეშმარიტისა მქადაგებელთა, მიუპყარ გონებაჲ შენი.
    46.     რამეთუ არა ორ არს სიტყუაჲ ესე, არცა ვითარმედ ერთი ოდენ იტყოდა ჭეშმარიტსა და ერთი იგი სცთებოდა, არამედ რასა იტყჳან მათე და მარკოზ, ისმინე: „მაშინ იწყო იესუ უწყებად მოწაფეთა თჳსთა,
    47.     რამეთუ ჯერ-არს მისი აღსლვაჲ იერუსალჱმდ და ფრიად ვნებაჲ მღდელთმოძღუართაგან და მოხუცებულთა ერისათა და მწიგნობართა, მოკლვად და მესამესა დღესა აღდგომად“.
    48.     და მოუჴდა მას პეტრე და იწყო ბრალობად მისა და ჰრქუა: „შენდობა იყავნ შენდა, უფალო, არა იყოს ეგრე!“
    49.     ხოლო მარკოზ იტყჳს: „და განცხადებულად სიტყუასა ამას იტყოდა და გარე-იყვანა იგი პეტრე და იწყო ბრალობად მისა ამის სიტყჳსათჳს.
    50.     ხოლო თავადი მიექცა და იხილნა მოწაფენი თჳსნი და შეჰრისხნა პეტრჱს და ჰრქუა: წარვედ ჩემგან მართლუკუნ, ეშმაკო, რამეთუ საცთურ ჩემდა ხარ.
    51.     და მოუწოდა ერსა მას მოწაფეთა მისთა თანა და ჰრქუა მათ: რომელსა უნდეს შემდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე“.
    52.     ეჰა, მოწყალებაჲ სახიერებისაჲ უფლისაჲ!
    53.     დაღათუ შეჰრისხნა მოწაფესა მას, მუნქუესვე მოუწოდა მას შედგომად კუალსა მისსა, მსგავსად მისსა სიკუდიდ ჯუარითა.
    54.     და მერმეცა კადნიერ იქმნა თანავნებად მისა, ხილვითა მით დიდებულითა ღმრთივ ბრწყინვალესა მთასა მას ზედა.
    55.     ხოლო პირველად იტყჳს: „გეტყჳ თქუენ ჭეშმარიტად, რამეთუ არიან ვინმე აქა მდგომარეთაგანნი, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდე იხილონ სასუფეველი ღმრთისაჲ მომავალი ძალითა.
    56.     და „შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნაო“.
    57.     აწ შენ გულისხმა-ყავ, რამეთუ ექუსი დღე თჳთ არს იგი, რომელსა შინა იტყოდა სიტყუათა ამათ მოწაფეთა მიმართ თჳსთა და მერმე წარჴდეს ექუსნი დღენი და შემდგომად ექუსთა მათ დღეთა იყო დღჱ, რომელსა შინა წარიყვანა პეტრე და იაკობ და იოვანე და უჩუენა დიდებაჲ თჳსი.
    58.     აწ უკუე ამისთჳს ვიდრემდე თქუა ლუკა მახარებელმან: „და იყო, შემდგომად სიტყუათა ამათ ვითარ რვა ოდენ დღჱ, არა თქუა, ვითარმედ: იყო შემდგომად რვისა დღისა.
    59.     ხოლო მათე იტყჳს: შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანნაო.
    60.     რამეთუ პირველ თქუა დღე იგი, რომელსა შინა იტყოდა უფალი, ვითარმედ: „არიან ვინმე აქა მდგომარეთაგანნი, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ ვიდრემდჱ იხილონ ძჱ კაცისაჲ, მომავალი სუფევითა თჳსითა“.
    61.     აწ უკუე ამისთჳს ვიდრემდე თქუა ლუკა მახარებელმან: „და იყო, შემდგომად ექუსისა დღისა ვიდრემე დღენი სხუანი წარჴდეს და მერმე შემდგომობაჲ იგი გჳჩუენებს,
    62.     ვითარმედ იყო სხუაჲ დღჱ და არა მეექუსე იგი დღჱ და ჭეშმარიტად იქმნა სიტყუაჲ იგი ლუკაჲსი, ესე დღეთა ამათ რიცხჳსა შეერთებისათჳს ვთქუთ“.
    63.     ხოლო აწ ამასვე სიტყუასა მოვიდეთ: „და წარიყვანა იესუ მთასა მაღალსა და იცვალა სხუად ფერად და სამოსელი მისი იქმნა ბრწყინვალჱ, სპეტად, ვითარცა თოვლი და ბრწყინვიდა პირი მისი, ვითარცა მზჱ“, რომლისა ბრძანებითა აღმოჰჴდის მზჱ და უწინარჱს მზისა იყოს სახელი მისი.
    64.     ვითარ-მე ესწორების ბრწინვალებასა მისსა ბრწყინვალებაჲ მზჱსაჲ?
    65.     არამედ ჩუენთჳს ესრჱთ დაიწერა, რამეთუ არარაჲ უხილავს ბუნებასა კაცთასა უბრწყინვალესი მზისა, რავდენ-იგი შემძლებელ არს გონებაჲ შეწყნარებად თუალით ხილვად, ეგოდენცა მოგუეთხრობვის.
    66.     და ეჩუენნეს მათ მოსჱ და ელია მის თანა და თანა-ზრახვიდეს დიდებითა და ეტყოდეს განსლვასა მისსა, რამეთუ ეგულებოდა აღსლვად იერუსალჱმდ.
    67.     ხოლო პეტრე და მისთანანი იგი დამძიმებულ იყვნეს ძილითა და, გან-რაჲ-იღჳძეს, იხილეს დიდებაჲ მისი.
    68.     ჵ დიდი საიდუმლოჲ და გამოუთქუმელი საკჳრველი!
    69.     აქა დამძიმებულთა ძილითა თავთა მათ მოწაფეთა უჩუენა დიდებაჲ მისი და ღამესა მას მიცემისა მისისასა, ოდეს მიეცემოდა ცხორებისათჳს სოფლისა ნებსით სიკუდიდ და ამათვე მოწაფეთა, დამძიმებულთა ძილითა,
    70.     უჩუენა მწუხარებჲ და ურვაჲ მისი და სიმდაბლითნი იგი სიტყუანი მისნი, რომლითა, რაჟამს ესმნეს: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედინ მე სასუმელი ესე“, არა შეორგულდენ ურწმუნოებით,
    71.     არამედ განძლიერდენ სარწმუნოებით, მოიჴსენონ, რამეთუ ესე არს, რომელი იხილეს დიდებითა საშინელითა და ბრწყინვალებითა გამოუთქუმელითა მთასა მას ზედა.
    72.     ესე არს, რომელსა აქუნდეს მოსჱ და ელია, რომელნი მოიტაცა დღესა მას თანამზრახვალად თჳსა, ვითარცა მეუფემან ძლიერმან, ერთი – სიმაღლეთაგან უხილავთა, ხოლო მეორე იგი – ქუესკნელთაგან ქუეყანისათა.
    73.     და ეტყოდეს ვნებისათჳს მისისა იერუსალჱმს, რომლისათჳს-ესე აწ შეწუხებულ არს და იტყჳს: „მამაო, უკუეთუ შესაძლებელ არს, თანა-წარმჴედინ სასუმელი ესე“.
    74.     უკუეთუმცა არა აქუნდა რაჲმე სიტყუასა ამას საიდუმლოჲ, რომელი ვერ გჳცნობიეს, ვითარ მეტყოდა ჩუენ პირველად, ვითარმედ: „ჯერ-არს ძისა კაცისა ფრიადი ვნებაჲ და შეურაცხებაჲ“?
    75.     და რომელთა არა შეიწყნარჱს ჩუენთაგანთა სიტყუაჲ ესე და აბრალობდეს მას, ამისთჳს შეჰრისხნა მათ და ეშმაკით ჰჴადოდა.
    76.     და მცირედრე შემდგომად გჳჩუენა დიდებაჲ მისი და ხატი სუფევისა მისისაჲ და წინაწარმეტყუელნი იგი, რომელნი ვიხილენით მის თანა მდგომარენი, რომელთა გუასმინა სიტყუაჲ ვნებისა მისისათჳს.
    77.     ანუ არა ესრჱთვე დამძიმებულ იყვნეს თუალნი ჩუენნი ძილითა ჟამსა მასვე ხილვადმდე დიდებისა მისისა ესევითარისა გულისხმისა-ყოფისათჳს და მოჴსენებისა?
    78.     უჩუენა უფალმან დიდებაჲ თჳსი მათ ხოლო მოწაფეთა და არა სხუათა.
    79.     მაშინ მიუგო პეტრე და ჰრქუა: „უფალო, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ.
    80.     ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენთჳს, ერთი მოსჱსთჳს და ერთი ელიაჲსთჳს, რამეთუ არა იცოდა, რასა იტყოდა“.
    81.     აწ უკუე ვინაჲ გულისხმა-ყო მოციქულმან, რამეთუ იყვნეს თანამზრახვალნი იგი მოსჱ და ელია, რამეთუ არცა პირნი მათნი იხილნეს და არცა ჟამთა მათთა მეცნიერ იყო?
    82.     არამედ ვჰგონებ, ვითარმედ ეტყოდა მოსჱ უფალსა: უფალო, ჯერ-არს შენდა ჴსნაჲ ჩუენი ჴელთაგან სიკუდილისათა და განჴსნაჲ საკრველთა ჩუენთაჲ ნებსით სიკუდილითა შენითა და განხუმაჲ ბჭეთა ჯოჯოხეთისათაჲ ჯუარითა შენითა,
    83.     და მერმე აღმოყვანებაჲ ერისა შენისაჲ და გამოჴსნაჲ მათი ჴელთაგან ეშმაკისათა, ვითარცა-იგი მე ძალითა შენითა კუერთხითა განვაღჱ ზღუაჲ და ბრძანებითა შენითა აურაცხელსა სიბნელესა უფსკრულთასა უჩუენე ნათელი მზისაჲ და გამოვიყვანე ერი იგი ჴელთაგან ფარაოჲსთა.
    84.     და ესე ვქმენ წინაჲსწარ სახედ ჯუარისა ვნებისა შენისა და შენ მიერ განხეთქისა საკრველთა ჩუენთაჲსა, რომელნი „ვსხედთ ბნელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა“,
    85.     რამეთუ პირველ ვთქუ ჯუარსა შენისათჳს ერისა მიმართ, ვითარმედ იყოს ცხორებაჲ თქუენი დამოკიდებული წინაშე თუალთა თქუენთა.
    86.     ხოლო ელია იტყოდა: ვიდრემდის, უფალო, დაიდუმებ ჭირსა მონათა შენთასა მძლავრებისაგან ეშმაკისაჲსა?
    87.     ანუ არა დასაბამითგან შთანთქნა ქმნულნი შენნი და განდრიკა გული ერისა შენისაჲ მონებად ბაალისა, რაჟამს-იგი მოწყჳდნეს წინაწარმეტყუელნი შენნი და დაარღჳნეს საკურთხეველნი შენნი და ეძიებდეს სულსაცა ჩემსა?
    88.     ხოლო შენ განმარინე მე და აღმიტაცჱ ქუეყანით.
    89.     აწ, უფალო, აღასრულჱ. რომლისათჳსცა მოსრულ ხარ და იჴსენ გლახაკი ჴელთაგან ძლიერისათა ჭირული და დავრდომილი.
    90.     რომელსა არა აქუს მწჱ, რამეთუ შენ ხარ, რომელმან მოსდრიკენ ცანი და გარდამოჰჴედ, შეახე მთათა და აჰა ესერა კუმანან ღრუბლითა ნათლისაჲთა,
    91.     ვითარცა-იგი მთასავე ზედა მიჩუენე მე დიდებაჲ შენი ხილვითა მით ოთხფერად, მარქუ: გამოხჳდე ხვალე და დასდგე წინაშე უფლისა მთასა ზედა, და ესერა უფალი წარმოვიდოდის და სული ძლიერებისაჲ დაარღუევდეს მთათა და შეჰმუსრვიდეს კლდეთა წინაშე უფლისათა.
    92.     და შემდგომად სულისა მის ძრვაჲ და შემდგომად ძრვისა ცეცხლი და მერმე ჴმაჲ ნიავისა წულილისაჲ და მას შინა უფალი.
    93.     და რაჟამს ვიხილე იგი, მივიბურჱ პირსა ჩემსა, რამეთუ ვერ ვიკადრებდი მოხედვად საშინელებასა დიდებისა შენისასა.
    94.     ხოლო აწ გხედავ ხატითა მონისაჲთა და გულისხმა-გყოფ გამოუთქუმელსა შენსა კაცთმოყუარებასა.
    95.     და რამეთუ ჴსნისათჳს კაცთაჲსა გარდამოჰჴედ ქუეყანად, არამედ შეწევნად მათა ისწრაფჱ.
    96.     ესე და მსგავსნი ამათნი ვიდრემე სიტყუანი ესმოდეს სიმონ-პეტრჱს და მის გამო გულისხმა-ყო, რამეთუ იგინი არიან მოსჱ და ელია.
    97.     ჰრქუა: უფალო, ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა, ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა.
    98.     ვიდრე იგი იტყოდა ამას, აჰა, ღრუბელი ნათლისაჲ აგრილობდა მათ.
    99.     დიდი საიდუმლოჲ უფლებისა შენისაჲ, ქრისტჱ!
    100.     არავინ სხუანი მოიყვანნა წინაწარმეტყუელთაგანნი, გინა თუ მამათმთავარნი, არამედ რომელნი-იგი ჩუეულ იყვნეს შესლვად მთათა მათ მკმოლვარეთა და ღრუბელსა ნათლისასა და სმენად ჴმასა მას საშინელსა და ოხრასა შესაძრწუნებელსა და საუცრებასა დიდსა.
    101.     ჵ მოსჱ, ნუ გეშინინ, რამეთუ არა არს აქა წყუდიადი ბნელი, არამედ ნათელი ყოვლად თაყუანისსაცემელი სამებისა წმიდისაჲ.
    102.     არა საყჳრისა ოხრაჲ, არცა სიტყუანი, განსაკუთრებულნი, რომელთაგან-იგი ვიემე იჯმნეს სრულიად.
    103.     არამედ ჴმაჲ სიტყუათა უფლისათაჲ ერთგულსა ზედა ძესა: „ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ, მაგისი ისმინეთ“!
    104.     არღარა იდევნებიან მიერ მთით მჴეცნი ველისანი, არამედ მოიტაცებიან მჴეცთბუნებანი წარმართნი შვილ-ყოფად ღმრთისა, ცხოველისა ეკლესიისა პირმშოთასა, აღწერილსა ცათა შინა, წოდებად მართალთა ზედა სახელი ახალი იესუჲსი, რომელი-იგი ახლისა შჯულისა იქმნა შუვამდგომელ.
    105.     და არცაღა შენ, ელია, იხილო ოთხფერი ხილვაჲ იგი, არამედ ერთი ღრუბელი, რომელი აგრილობს სამ ტალავრობით, რამეთუ „რომელმან დასხნა ღრუბელნი აღსავალად თჳსა და იქცევის იგი ფრთეთა ზედა ქართასა“, მას ღრუბელი ნათლისაჲ აგრილობდა.
    106.     იგი, რომელმან „მოხედის ქუეყანასა და შეაძრწუნის იგი და შეახის მთათა და კუმოდიან“, ამას მთასა ზედა ღრუბელი აგრილობდაო.
    107.     და ჴმაჲ იყო ღრუბლითა გამო და თქუა: „ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ!“, ვითარმედ არა უკუე კადნიერ ქმნულ იყოს სიმონ სმენითა მით ჴმისაჲთა და გულისხმა-ეყოს მოწაფეს მას,
    108.     ვითარმედ: იგი არს, რომელმან ჰრქუა მას: „მიეცეს ძჱ კაცისაჲ ჴელთა უშჯულოთასა და მესამესა დღესა აღდგეს“, შემძლებელ არს საქმით აღსრულებად.
    109.     და ესმა რაჲ ესე მოწაფეთა, დავარდეს პირსა ზედა მათსა და შეეშინა ფრიად.
    110.     და შევიდა იესუ მათ, ძლიერი იგი მოვიდა უძლურთა თანა, რაჲთა უძლურნი იგი განაძლიერნეს.
    111.     უფალი მოვიდა მონათა თანა, რაჲთა მონათა ნუგეშინი-სცეს.
    112.     ღმერთი მოვიდა კაცთა თანა, რაჲთა კაცნი განამტკიცნეს.
    113.     მოძღუარი მოვიდა მოწაფეთა თანა, რაჲთა მოწაფენი აღჰმართნეს.
    114.     და მოვიდა იესუ, შეახო მათ ჴელი, რომლისა ჴელსა შინა არიან ყოველნი კიდენი ქუეყანისანი და სიმაღლე მთათაჲ მისი არს.
    115.     და მან მთასა ზედა მაღალსა შეახო ჴელი მოწაფეთა თჳსთა და ჰრქუა მათ: „აღდეგით, ნუ გეშინინ“.
    116.     ესე ყოველი იქმნებოდა, რაჲთა პირველი იგი სიტყუაჲ დაამტკიცოს, რომელ ჰრქუა მათ, ვითარმედ: „მესამე დღესა აღვდგეო“.
    117.     და რომელი-იგი თქუა: „რომელსა უყუარდე მე, აღიღენ ჯუარი თჳსი და მომდევდინ მე!“
    118.     ესე სიტყუაჲ ჰრქუა პეტრჱს, რაჲთა დაითმინოს ჯუარითა სიკუდილი მსგავსად უფლისა თჳსისა.
    119.     ესრჱთვე შემდგომად აღდგომისაცა აუწყებდა პეტრჱს და ეტყოდა: „განგიპყრნენ ჴელნი შენნი და სხუანი შეგარტყმიდენ.
    120.     ესე თქუა და აუწყა, რომლითა სიკუდილითა ადიდოს ღმერთი“.
    121.     და აქა გარდამოსლვასა მათსა მთისა მისგან ეტყჳს: „ნუვინ უთხრობთ ხილვასა ამას, ვიდრემდის ძჱ კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს!“
    122.     ხოლო შემდგომად აღდგომისა უბრძანებს: „წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელს-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა!“
    123.     აწ მოვედით, ძმანო საყუარელნო და ნეტარებასა ჩინებულნო, და თაყუანის-ვსცეთ მოძღუარსა მას, რომელმან დამიმოწაფნა ჩუენ და ვაქოთ ღმერთი,
    124.     რომელმან ღირს-მყვნა ჩუენ ქორწილსა მას ძისა თჳსისასა და რომელთა-ესე ნათელ-ვიღეთ სახელითა მამისაჲთა და ძისათა და სულისა წმიდისაჲთა.
    125.     ვიხარებდეთ დღესასწაულსა ამას ტალავრობისასა, რომელსა შინა აუწყა უფალმან მესამეს დღესა აღდგომაჲ თჳსი სამთა მათ დიდებულთა მოციქულთა მისთა და მათ თანავე ვაკურთხევდით სამებასა წმიდასა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


50

     1.     50. დ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა თეოდორე ჰარანელ ეპისკოპოსისაჲ მთისათჳს თაბორისა და ფერისცვალებისათჳს უფლისა და ორთა ბუნებათათჳს
    2.     სავსებასა ნაყოფთასა არნ სამკალი და ნაყოფისაგან ვენაჴისა სთუელი, ხოლო წიგნთაგან –სწავლაჲ სულიერი, რამეთუ სთუელი ესე და სამკალი ერთად მოიწევის წელიწადსა, ხოლო სულიერი ესე საზრდელი, რომელი აცხოვნებს სულთა ჩუენთა, რომელ არს სწავლაჲ წმიდათაგან წიგნთა.
    3.     რამეთუ სამკალი და სთუელი ბეჭნის შემდგომად მოწევნისა, ხოლო სულიერი ესე სთუელი უფროსღა ყუავილმცენარე არს და მარადის ნაყოფი მისი მის თანა ჰგიეს,
    4.     ვითარცა წერილ არს: აწ ჯერ-არს ჩუენდა მოსლვად და ძიებად სიტყუათა მათ ცხორების მომანიჭებელთა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთა, ვითარმედ „არიან ვინმე აქა მდგომარენი, რომელთა არა იციან გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდის იხილონ ძჱ კაცისაჲ, მომავალი დიდებითა.
    5.     და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანა უფალმან სიმონ-პეტრე, იაკობ და იოვანე, ძმაჲ მისი, და აღიყვანა მთასა ფრიად მაღლსა და იცვალა ფერი მათ წინაშე და გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზე, და სამოსელი მისი სპეტაკ, ვითარცა თოვლი“.
    6.     აწ ვინ-მე კაცნი არიან, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, არა თუ მოციქულნი იგი, რომელთა სახჱ იგი მეორედ მოსლვისა დიდებისა მისისაჲ უჩუენა?
    7.     მთასა ზედა იხილეს მათ, ვითარ-იგი მოსლვად იყო ძჱ ღმრთისაჲ და ძჱ კაცისაჲ.
    8.     აღიყვანნა მთასა მას ღმრთის შემწყნარებელსა, რაჲთა აუწყოს, ვინაჲ არს და ვისი ძეჱ არს იგი, ვითარცა უწინარეს ჰკითხა მოციქულთა: რაჲ თქუან კაცთა ძისათჳს კაცისა.
    9.     და მათ ჰრქუეს: რომელთამე იერემიაო, ანუ სხუაჲ ვინმე წინაწარმეტყუელთაგანი.
    10.     ამისთჳს გამოუცხადა მოციქულთა, ვითარმედ არა ელია არს, არამედ ღმერთი არს იგი ელიასი და იგი არს, რომელი ეტყჳს იერემიას საშოსავე დედისასა: წმიდა გყავ შენო.
    11.     და რაჲთა აუწყოს, ვითარმედ მომავლინებელი არს წინაწარმეტყუელთაჲ და ამასცა აჩუენებს, ვითარმედ ერჩიან მას ცანი და ღრუბელნი.
    12.     ამისთჳს მოუწოდა მოსეს მკუდრეთით და ელიას ცხოველით საყოფლით მისით, რაჲთა უწყოდიან, ვითარმედ ღმერთი არს ცხოველთა და მკუდართაჲ, რომელ-იგი მოსე სიკუდილად მიიყვანა და ელია ქუეყანით ეტლითა ცეცხლისაჲთა მიცვალა.
    13.     ამან უწოდა მოსეს და ვერ დააყენეს იგი ბჭეთა სიკუდილისათა და ელია დამარხულისაგან ადგილისა მწრაფლ მოიყვანა.
    14.     ამისთჳს გამოუცხადა მოციქულთა საიდუმლოჲ იგი, რაჲთა არა დაჰბრკოლდენ გამოუთქუმელსა მას ღმრთეებასა მისსა,
    15.     რამეთუ მარიამს, დედასა მისსა, ხედვიდეს და რამეთუ იოსები ჰპოხდა მჴართა მისთა ზედა და შორის მათსა იქცეოდა, ჭამდა და სუმიდა, რამეთუ ყოველი ესე ბუნებისაგან ღმრთეებისა შეუწყნარებელ არს.
    16.     ამისთჳს ასმინა წამებაჲ იგი მამისაჲ, რაჲთა დაუბრკოლებელად ეგნენ შემდგომად ჯუარცუმისაცა მისისა, რამეთუ ჴმაჲცა იგი დიდებული მამისაგან ესმინა: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთო“.
    17.     ამისთჳს პირველვე დიდებასა უჩუენებდა, რაჲთა არა შემდგომად აღდგომისა მისისა მკუდრეთით ეგონოს მიღებად ძალი იგი, არამედ რაჲთა უწყოდიან,
    18.     რამეთუ აქუნდა პირველითგანვე მტერობაჲ და პირველითგანვე იყო მეუფჱ სიკუდილისაჲ და მეუფჱ დიდებისაჲ, ვითარცა-იგი თჳთ იტყოდა: „მამაო, მადიდე მე დიდებითა მით, რომელ მაქუნდა შენ თანა სოფლის დიდებისა წინა“.
    19.     მი-მე-რაჲ-ღებულ იყოა მისა დიდებისა მისგანი და კუალად მოიხდიდა!
    20.     ნუ იყოფინ! ღმრთეებაჲ იგი დაფარულ იყო კაცებასა მას შინა და შემდგომად აღდგომისა განცხადნა, კუალად ყოვლადვე ცხარ იყო, არამედ არა ყოველთათჳს, ხოლო შემდგომად აღდგომისა – ყოველთათჳს, ვითარცა იტყჳს: „მე მიძლევიეს სოფელსა“.
    21.     იხილეს ესე მოციქულთა განბრწყინებული, ვითარცა მზჱ.
    22.     ორთა მზეთა ხედვენ მოციქულნი ესე: ერთსა ჩუეულებისაებრ ყოვლადვე ხილულსა და ერთსა – უხილავსა, გარნა ხოლო მათგან ყოვლისა განსრულებისა იყო ბრწყინვალებაჲ მისი, არა ვითარცა ბრწყინვალებაჲ მოსჱსი,
    23.     რამეთუ პირი ხოლო მისი ბრწყინვიდა და შინაგან არა აქუნდა ბრწყინვალებაჲ, ხოლო ქრისტჱსი ბრწყინვალებაჲ ყოვლადვე სრულ იყო, ვითარცა გარეშე, ეგრეცა შინაგან.
    24.     მის გამო იყო ბრწყინვალებაჲ იგი და მის თანა იყო და არცა სხჳსაგან მოიღო და არცაღა სიღრმესა ღმრთეებისა მისისასა დატევნად შემძლებელ იყვნეს მოციქულნი იგი,
    25.     არამედ რაჲ შემძლებელ იყვნეს, ეგრჱთ ეჩუენა და უჩუენა მოსე და ელია თანამზრახვალად მისსა, ამას აღუვარებდეს და მადლსა მისსა შესწირვიდეს და აღსრულებასა ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთასა იხარებდეს და თაყუანისცემასა ნაცვალად ჴსნისათჳს ნათესავისა კაცთაჲსა შესწირვიდეს.
    26.     ხოლო მხიარულებასა აღსრულებისათჳს ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთაჲსა შესწირვიდეს თავნი ესე წინაწარმეტყუელთანი.
    27.     ხოლო თავთა მოციქულთასა წამებაჲ მამისაჲ ესმოდა.
    28.     ამით უფროჲსად სიმტკიცესა ქრისტჱს ღმრთეებისასა შეიწყნარებდეს, რამეთუ მოსეს და ელიას, ვითარცა მონათა, წინაშე მისა მდგომარეთა, ხედვიდეს.
    29.     იხილნეს წინაწარმეტყუელთა მოციქულნი და მოციქულთა – წინაწარმეტყუელნი და გულისხმაყვეს მოციქულთა, რამეთუ ვერვის ძალ-ედვა მოყვანებად მოსჱსა, გარნა რომელმან-იგი დაჰმარხა, და ვერცა ელიაჲსი თჳნიერ, რომელმან-იგი აღამაღლა.
    30.     რამეთუ არავინ უწყოდა საფლავი მოსესი, თჳნიერ დამფლველისა მისისა და არცა საყოფელი ელიაჲსი, თჳნიერ მიმყვანებელისა მისისა, ესრჱთ მოუწოდა ცხოველსა მას და მკუდარსა, რაჲთა აუწყოს მოციქულთა,
    31.     რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველთა და მკუდართაჲ, ცისა და ქუეყანისაჲ და ყოველთა უფსკრულთაჲ, და ყოველი, რაჲ არს მას შინა.
    32.     ჰხედვიდეს ურთიერთას წინაწარმეტყუელნი, მოციქულნი.
    33.     იხილა ნავმან მან ჴორციელმან, რომელმან გამოიყვანნა ძენი ისრაჱლისანი, კლდჱ იგი სულიერი, რომელმან დაამტკიცნა ეკლესიანი.
    34.     იხილა დაფარულმან მან მეგანძურმან მამისამან განცხადებული ესე მეგანძური ძისაჲ.
    35.     ამან მოსე ზღუაჲ განაპო ძეთათჳს ისრაჱლისათა.
    36.     ხოლო პეტრე, ვითარცა ჴმელისა ზედა ვიდოდა დამტკიცებისათჳს შვილთა ეკლესიისათა და ელიაცა ხედვიდა, რომელი-იგი ეტლითა ცეცხლისაჲთა ამაღლდა, იოვანეს, რომელი-იგი მიეყრდნა სერობასა მკერდსა ცეცხლისა მის მიუახლებელისასა.
    37.     დღეს ორივე შჯული განცხადებულ იქმნების ზოგად კრებითა მოციქულთა და წინაწარმეტყუელთაჲთა.
    38.     დაფარული იგი ძუელი ქადაგებული წინაწარმეტყუელთა დღეს ახლითა ამით ქადაგებულითა მოციქულთაჲთა შეიერთების, ვითარცა მოციქული იტყჳს: რომელმან შექმნა ორივე ერთად და შუვა კედელი ზღუდისაჲ მის დაჰჴსნა.
    39.     ღაღადებდეს პეტრე და იტყჳს: „კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ“, ჵ მოციქულო, დიდსა საიდუმლოსა გააცხადებ სიტყჳთა ამით.
    40.     კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ და ჭეშმარიტად კეთილ არს, რამეთუ ჴმანი წინაწარმეტყუელთანი აღსრულებულნი გიხილვან და ჴელითწერილი იგი ადამის ზედა ცოდვაჲ განხეთქად გიცნობიეს.
    41.     ხოლო რომელსა იტყჳს: „ვქმნეთ სამ ტალავარ“, სამ ტალავარ ესე, ვითარმედ სამებისა წმიდისა შემწყნარებელსა ეკლესიასა იტყჳს აღშენებად.
    42.     კეთილ არს, რამეთუ წინაჲთვე ეკლესიათათჳს იღუწი, რამეთუ მუშაკათმოძღურად წმიდათა ეკლესიათათჳს დადგინებულ ხარ და კლდედ სარწმუნოებისად დამტკიცებულ ხარ.
    43.     და ტალავრობასა ეკლესიათასა იტყჳს, რაჲთა მას შინა დაიჩრდილონ შვილთა ეკლესიისათა სიცხისა მისგან წვალებისა.
    44.     და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, ღრუბელი ნათლსაჲ გამოჩნდა, რაჲთა აუწყოს წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა ზოგად, ვითარმედ იგი არს, რომელი მამათა მათთა უდაბნოს აგრილობდა.
    45.     მიათვე ღრუბლითა ჴმაჲ მამისაჲ ზეგარდამო წამებდა: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ!“
    46.     და დაეცნეს შიშისაგან მოციქულნი იგი, ხოლო წინაწარმეტყუელნი იგი მწრაფლ მუნვე მიიტაცნა, ვინაჲ-იგი მოიყვანნა, და არავინ დარჩა მუნ მდგომარჱ, გარნა იესუ, რამეთუ ვერ დაუთმეს საკჳრველებასა ჴმისასა, გარნა იესუ ხოლო მარტოდ, რამეთუ მისვე მამისა ბუნებისაგან იყო.
    47.     და არა საკჳრველ უჩნდა იესუს ჴმაჲ იგი, რამეთუ მარად მამაჲ ძესა თჳსსა საყუარელსა ეტყჳს.
    48.     ხოლო მოციქულნი ესე, ზარტეხილნი ჴმისა მისგან, დაეცნეს და იქმნეს ვითარცა მკუდარნი.
    49.     ჴმისაგან მამისა შეძრწუნდეს და დაეცნეს, ხოლო ძისა მიერ განძლიერდეს და აღემართნეს.
    50.     ესმა მამისაგან წამებაჲ: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ!“
    51.     რამეთუ პირველ არღა უწყოდეს მოციქულთა დაუსაბამოებაჲ ძისაჲ და საიდუმლოჲ ღმრთეებისაჲ.
    52.     ამისთჳს შეძრწუნდეს და დაეცნეს, რამეთუ ქუხილიცა დიდ იყო ჴმასა მას შინა, რომელმან შეძრა ქუეყანაჲ, ცაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა.
    53.     მითვე ჴმითა უწოდა ძემან მოციქულთა და განაძლიერნა და აღადგინნა, რამეთუ ერთ არიან მსგავსებითა და ბუნებითა მამაჲ და ძჱ.
    54.     და აღემართნეს მოციქულნი ესე და არავინ იხილეს, გარნა იესუ ხოლო.
    55.     ხოლო წამებაჲ იგი ჴმისაჲ მის არა განაშორებს ღმრთეებასა კაცებისაგან, ძჱ ღმრთისაჲ დაუსაბამოჲ უწინარჱს ყოველთა ჟამთა და იგი ძჱ მარიამისი – შემდგომად ჟამთა.
    56.     რამეთუ განუყოფელ არს კაცებაჲ იგი დიდებისაგან ღმრთეებისა ჭეშმარიტად, ერთი არს ქრისტჱ კაცებითა და დიდებითა.
    57.     გამოუცხადა სოფელსა დიდებითა ღმრთეებისაჲთა, რომელ არს მამისაგან, ხოლო ჴორცნი ესე კაცისაგან.
    58.     ერთი ძჱ მამისაგან და იგივე განკაცებული ქალწულისაგან.
    59.     და აწ რომელმან განყოფად იკადროს არსებაჲ ქრისტჱსი, განეყენენ იგი სასუფეველისაგან.
    60.     და რომელმან შეარწყუას ბუნებაჲ ერთად, წარწყმდინ ცხორებაჲ მისი.
    61.     და რომელმან უვარ-ყოს, ვითარმედ მარიამ არა შვა ღმერთიო, ნუმცა უხილავს დიდებაჲ ღმრთეებისა მისისაჲ.
    62.     და რომელმან უვარ-ყოს, ვითარმედ არა შეისხნა ჴორცნიო, დაკლებულმცა არს და აჴოცილ წიგნისა მისგან ცხოველთაჲსა,
    63.     რამეთუ მისი არს ჴელმწიფებაჲ ცხოველთა და მკუდართაჲ და მან მიაგოს უვარისმყოფელთა მისთა, დასაჯნეს მგმობარნი მისნი და მისი არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


51

     1.     51. აგჳსტოსა იგ. კრებაჲ ბეთლემს, ოდეს მოციქულთა ღმრთისმშობელი სიონდ წარჰყვანდა.
    2.     საკითხავი, თქუმული იერემია წინაწარმეტყუელისაჲ, სახჱ კიდობნისაჲ ძუელისა და ახლისა შჯულისაჲ
    3.     „გიხაროდენ და მხიარულ იყავ ასული ეგე ედომისაჲ, რომელ დამკჳდრებულ ხარ ქუეყანასა, რამეთუ შენ ზედა განვიდეს სასუმელი უფლისაჲ“.
    4.     ამან იერემია სასწაული მოსცა ქურუმთა მათ ეგჳპტისათა, ვითარმედ კერპნი მათნი შეიძრნენ და დაეცნენ და შეიმუსრნენ მაცხოვარებისაგან ყრმისა,
    5.     რომელი ქალწულისაგან იშვა ბეთლემს, ქუაბსა შინა და ბაგასა მიიწვინა, რომლისაგან დღენდელად დღედმდე ღმრთეებრ ადიდებენ ყრმასა მას და პატივ-სცემენ ქალწულსა შობიერსა.
    6.     და ყრმაჲ იგი ბაგასა შთააწვნიან წლითი-წლად და თავყანის-სციან, რამეთუ მეორესა წელსა მოვიდეს მოგუნი იგი ბაბილონით, რაჟამს შთაეწვინა ყრმაჲ იგი ბაგასა.
    7.     და პტოლემეოს მეფჱ იკითხვიდა მიზეზსა ამას, ვითარმედ: რაჲსთჳს არს ესე ესრჱთ, რამეთუ ყრმაჲ ეგე გასრულებასა წელიწადისასა შთააწვინიან ბაგასა მას, რომელ არს ქუაბსა შინა?
    8.     და უთხრეს, ვითარმედ: მამათაგან მოცემულ არს საიდუმლოჲ წმიდისაგან წინაწარმეტყუელისა, რომელ მამათა ჩუენთა მოეცა და მოვედით მიწევნად ამის საიდუმლოჲსა.
    9.     ამან წინაწარმეტყუელმან იერემია პირველ წარტყუენვისა და მოოჴრებისა მის ტაძრისა წარიტაცა კიდობანი იგი შჯულისაჲ და რაჲცა იყო მას შინა და დაფარა იგი კლდესა შინა.
    10.     და წარვიდა უფალი სინაჲთ და ბრძანა შჯულისა დადებაჲ სიონს ძალითა ახლისა მადლისაჲთა, რაჲთა კაცთა დაუტევონ ძუელი იგი და მოვიდენ ახალსა მადლსა ახლისა ყრმისასა, რომელი უმამოდ ქალწულისაგან იშვა და ბაგასა მიიწვინა.
    11.     და თქუა წინაწარმეტყუელმან: სასწაული იყოს თქუენდა მოსლვისა მის მისისაჲ, მერმეთა მათ ყრმათაჲ აღსასრულსა სოფლისასა.
    12.     და კიდობანი ესე დაფარული არავინ გამოიღოს კლდისა მისგან, გარნა აჰრონ მღდელმან, ძმამან მარიამისმან, და მას შინა ფიცარნი არავინ განყვნეს და ვერცა ვინ წარიკითხნეს, გარნა მოსჱ შჩულისმდებელმან, რჩეულმან უფლისამან.
    13.     და აღდგომასა მკუდართასა პირველად კიდობანი იგი აღდგეს კლდისაგან და დაიდგას მთასა ზედა სინასა, რაჲთა აღესრულოს თქუმული იგი დავით წინაწარმეტყუელისაჲ,
    14.     რომელსა იტყჳს: „აღდეგ, უფალო, განსასუენებელად შენდა შენდა კიდობანის სიწმიდისა შენისაჲ“, რომელ არს წმიდაჲ ქალწული მარიამ, რომელი მიიცვალების ამიერ სოფლით წინაშე ღმრთისა, რომელსა დღეს წმიდანი მოციქულნი სიონს შინა შემურვისა გალობასა უღაღადებენ.
    15.     ესე დღეს ბეთლემით სიონდ წარიგზავნების და დღეს ქუეყანით ზეცად მიიცვალების და ყოველნი წმიდანი მისა შეკრბენ და მოელოდიან უფალსა და მტერსა მას ევლტოდიან, რომელსა ეგულების მოსრვაჲ მათი.
    16.     ხოლო კლდესა მას არს ბეჭჱდი ღმრთისა ჩუენისაჲ, დაბეჭდული ყოველთა წინაწარმეტყუელთაჲ და ვერვის ჴელ-ეწიფების მიახლებად და გამოღებად მისა.
    17.     რამეთუ დამარხულ არს იგი მუნ ჟამამდე და იქმნა სახჱ, ვითარცა საწერელი რკინისაჲ.
    18.     და ღრუბელი ნათლისაჲ ჰფარავს სახლსა მას, სადა-იგი დგას კიდობანი იგი, და არავინ იცის ადგილი იგი, არცა აღმოკითხვად ვის ჴელ-ეწიფების უკუნისამდე.
    19.     ადგილი იგი უდაბნოსა ადგილსა არს და არავინ იყოფვის მის არესა კაცთაგანი.
    20.     და პირველად კიდობანი იგი იქმნა შორის ორთა მთათა, სადა-იგი შჯულისმდებელი ისრაჱლისაჲ მოსჱ ჰმარხავს.
    21.     და ღამე ყოველ ნათლისაჲ ღრუბელი ზედა დგას ადგილსა მას მსგავად სახისა მის პირველისაჲ და არა დასცხრეს მადლი იგი ღმრთისაჲ შჯულისაგან.
    22.     და ამისთჳს მოსცა ღმერთმან იერემიას, რაჲთა აღსასრული საიდუმლოჲსაჲ მისისაჲ მანვე ყოს, რამეთუ იყო ნეტარი იერემია, თანაზიარ მოსჱსა და აჰრონისა და ერთად არიან ვიდრე აქამდე.
    23.     რამეთუ იერემიაცა მღდელთა მათგანი არს პირველთაჲ, რომელთა კიდობანი იგი სახედ ქალწულისა გამოსახჱს,
    24.     რომელსა შინა საიდუმლოჲ დაფარული აქუნდა: ტაკუკი იგი ოქროჲსაჲ და ფიცარნი იგი ქვისანი დაწერილნი თითითა ღმრთისაჲთა, რომლისაჲ არს სახელი მისი უცვალებელი საუკუნითგან უკუნისამდე.


52

     1.     52. აგჳსტოსა იდ. ბეთლემს შემოკრებაჲ წმიდათა მოციქულთაჲ, ოდეს მიიცვალებოდა წმიდაჲ ღმრთისმშობელი.
    2.     წინა დღესასწაულისა საკითხავი, თქუმული წმიდისა იოვანჱ ოქროპირისაჲ
    3.     საიდუმლოსა ვხედავ, ძმანო ჩემნო საყუარელნო, საკჳრველსა და მიუწდომელსა და გამოუთქუმელსა ფრიად,
    4.     რამეთუ დღეს წმიდაჲ ქალწული ქუეყანისაგან ზედა მიიცვალების დიდებასა გამოუთქუმელსა, და ძალნი ცათანი განჰკრთებიან და განკჳრვებით იტყჳან, ვითარმედ: მიწისაგანისა მის ადამის ასული უზეშთაეს ჩუენსა იქმნების.
    5.     მთავარანგელოზნი და ბანაკი აგელოზთაჲ ჰხედვიდეს წმიდასა ქალწულსა უზეშთაჱს ყოველთა მთავრობათა.
    6.     განჰკრთებიან ქერობინნი, რომელ დგანან და სცვენ ხესა მას ცხოვრებისასა, მან იხილა წმიდაჲ ქალწული ზეცად აღმაღლებული და იტყოდა: მე ესერა ვდგა და ვსცავ, ნუუკუე სადაჲთ-მე ჭამა ადამ ხისა მისგან ცხორებისაჲსა და ცხომდა?
    7.     სერაბინნი იტყოდეს, ვითარმედ: ასულმან ადამისმან მუცლად-იღო დამბადებელი მათი და ჩუენ ყოველთაჲ, ამისთჳს, რომელნი-იგი სამოთხით გამოიცჳვეს და ცხომდეს,
    8.     ქალწული ქერობინ იქმნების და არღარა გზასა მას სამოთხისასა, არამედ გზასა მას ზეცისასა აღმაღლდების და ადამ დაცემისაგან აღემართების.
    9.     ჭუვილი იგი და გლოვაჲ და მწუხარებაჲ ევაჲსი დღეს სიხარულად გარდაიქცევის.
    10.     დღეს მთავარანგელოზი წმიდასა ქალწულსა ახარებს და ეტყჳს: „გიხაროდენ, მომადლებულო, უფალი შენ თანა“!
    11.     რამეთუ მუცლად-იღე ღმერთი და ძჱ ღმრთისაჲ და განჰკურნე წყლულებაჲ სოფლისაჲ და განანათლჱ ნათესავი კაცთაჲ დაბნელებული.
    12.     ხოლო მე აწ, საყუარელნო, ვითარცა ჴმაწულილი და ენაბრკუნვილი, ვჰნატრი წმიდასა ქალწულსა და ვაკურთხევ და ვადიდებ და ვაქებ ლამპარსა მას, აღნთებულსა და არა დაშრეტილსა.
    13.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, დედაო ნათლისაო და ჭურო უბიწოო!
    14.     გიხაროდენ, მარიამ, დედაო და ქალწულო, მჴსნელო, ამისთჳს რამეთუ ღმერთი ჰშევ უჴრწნელად;
    15.     მჴევალო, ამისთჳს რამეთუ ხატი მონისა შენგან შეიმოსა, რამეთუ შევიდა მეუფჱ ქალაქსა მას შენსა და კუალად გამოვიდა, ვითარცა მას უნდა, და ბჭე იგი ეგო დაჴშულად, მუცლად-იღე უჴრწნელად და შევ იგი ღმრთეებრ.
    16.     გიხაროდენ, მარიამ, ტაძარო დაურღუეველო და წმიდაო, ვითარცა იტყჳს დავით წინაწარმეტყუელი: „წმიდა არს ტაძარი შენი, საკჳრველ არს სიმართლითა“.
    17.     გიხაროდენ, მარიამ ტრედო უმანკო და უბიწო!
    18.     გიხაროდენ, მარიამ, სანთელო დაუშრეტელო, რომლისა მიერ ვიხილეთ მზჱ იგი სიმართლისაჲ.
    19.     გიხაროდენ, მარიამ დამტევნელო, რომელმან დაიტიე მხოლოშობილი ძჱ ღმრთისაჲ, თჳნიერ თესლისა გამოიღო ნაყოფი დაუჭნობელი.
    20.     გიხაროდენ, მარიამ, რომელსა წინაწარმეტყუელნი გიგალობენ და მწყემსნი გადიდებენ და იტყჳან ანგელოზთა თანა: „დიდებაჲ მაღალთა შინა ღმერთსა და ქუეყანასა ზედა მშჳდობაჲ და კაცთა შორის სათნოებაჲ!“
    21.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისა მიერ ანგელოზნი იშუებენ, მთავარანგელოზნი იხარებენ და წმიდაჲ გაბრიელ მთავარანგელოზი გახარებს და იტყჳს: „გიხაროდენ, მიმადლებულო, უფალი შენ თანა“.
    22.     გიხაროდენ, რომელი პირველად შენ შობ ყრმასა, განმათავისუფლებელსა წყევისაგან.
    23.     გიხაროდენ, სიხარული ყოვლისა ნათესავისაო!
    24.     გიხაროდენ სოფლისა ყოვლისა ცხორებისა მშობელო!
    25.     გიხაროდენ უჴრწნელსა ქალწულსა, უბიწოსა, ნეტრეულსა!
    26.     გიხაროდენ უქორწინებელად მშობელსა!
    27.     გიხაროდენ უთესლოდ მშობელსა!
    28.     გიხაროდენ, რომელმან მამისა შენისა ადამის შემოქმედი, მჴსნელი შევ!
    29.     გიხაროდენ, რომელი უშრომელად შუვამდგომელ ხარ კაცთა მოკუდავთა და ღმრთისა!
    30.     გიხაროდენ, რომელმან ღმერთი შევ სრული, რომელსა მოგუთა თაყუანის-სცეს ვარსკულავისა მიერ წინამძღურებითა!
    31.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რამეთუ ოდესღა იყო იოვანე მუცელსა დედისა თჳსისასა, ჰკრთებოდა, თაყუანის-სცა სანთელმან მან ნათელსა დაუძინებელსა.
    32.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისა მიერ მოგუემადლა მადლი იგი გამოუთქუმელი, რომლისათჳსცა თქუა წმიდამან მოციქულმან პავლჱ, რამეთუ: „გამოჩნდა მადლი იგი ღმრთისაჲ მაცხოვრად ყოველთა კაცთა“.
    33.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთისმშობელო, რომლისაგან გამოვიდა ნათელი იგი ჭეშმარიტი, უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, რომელი იტყოდა და ახარებდა, რამეთუ: „მე ვარ ნათელი სოფლისაჲ“.
    34.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისა მიერ გამობრწყინდა ნათელი და ჴსნაჲ, რომელნი სხენან ბნელსა და აჩრდილთა სიკუდილისათა, ვითარცა იტყჳს ესაია: „რომელნი სხდეს ბნელსა შინა, ნათელი დიდი იხილეს“.
    35.     რომელი-მე ნათელი?
    36.     უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, ნათელი ჭეშმარიტი, რომელი განანათლებს ყოველსა კაცსა.
    37.     გიხაროდენ, მარიამ წმიდაო „ქალწულო, რომლის მიერ წმიდასა სახარებასა შინა იქადაგების: „კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“.
    38.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო, რომლისაგან გამოვიდა მძლჱ სიკუდილისაჲ და შემუსრველი ჯოჯოხეთისაჲ, გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ღმრთისმშობელო, რომლისაგან გამოვიდა პირველ შექმნულისაჲ მის დამბადებელი და ცთომისა განმაქარვებელი და სასუფეველისა მომატყუებელი.
    39.     გიხაროდენ, მარიამ წმიდაო ქალწულო, რომელმან გამოიღე ყუავილი იგი, აღდგომისაჲ მკუდრეთით!
    40.     გიხაროდენ, მარიამ, წმიდაო ქალწულო ღმრთისმშობელო, რომლისა მიერ ნათელ-ვიღეთ და გამოგჳდინე ჩუენ კურთხევაჲ იგი იორდანისაჲ, რომლისაგან განათლდებიან იორდანე და იოვანე.
    41.     გიხაროდენ, წმიდაო ღმრთისმშობელო მარიამ, რომლისა მიერ ყოველი სოფელი მორწმუნეთა ქრისტჱსთაჲ ცხომდების, სიმრავლჱ ეშმაკთაჲ იდევნების, წინაწარმეტყუელნი უსწრობენ ურთიერთას ქებასა, შენდამი.
    42.     ვითარცა იტყჳს წინაწარმეტყუელი მოსჱ: „მაყუალი აღგზებული“ და არა შემწუარი ეგზებოდა?
    43.     ესე იგი არს: და იშვა ღმერთი და საშოჲ არა განიჴრწნა.
    44.     მუცლად-იღო და ქალწული ქალწულადვე ეგო.
    45.     გამოვიდა ყრმაჲ და კრძალულად დაუტევა, იტჳრთა მკლავთა ზედა ძჱ და ყრმისა მის მამაჲ არავინ იცოდა.
    46.     იქმნა დედა ჩჩჳლის და სძალ არასადა ყოფილ იყო, ყრმაჲ იზარდებოდა და მამასა არა ჰპოვებდეს.
    47.     აგარაკი ნაყოფიერ იქმნებოდა, რომელსა მუშაკი არა დაშურებოდა, მკაჲ მოიწია და მოიმკო, რომლისა თესლი არა დათესულ იყო.
    48.     მდინარჱ დიოდა და თავი მდინარისაჲ დაჴშულ იყო, იქმნა დედად მხოლოდშობილისად და დედობრივი ვნებაჲ არა ევნო.
    49.     ამან ქალწულმან მეუფჱ ყოველთაჲ შეიწყნარა ბჭეთა მისთა და კუალად გამოვიდა მიერ და არცა მუცლადღებასა მისსა დიდისა მეუფისასა განეღო ბჭე იგი.
    50.     შენ, წმიდაო ქალწულო, ქებამან ქებათამან „მტილად გიწოდა დაჴშულად და წყაროდ დაბეჭდულად: „მტილად დაჴშულად ამისთჳს, რამეთუ მანგალი იგი მუშაკისაჲ ყოვლადვე არა მიგეხოს შენ.
    51.     აღმოსცენდინ ყუავილად იესჱსა ცხორებად ნათესავისა კაცთაჲ.
    52.     წყაროდ დაბეჭდულად ამისთჳს გიწოდა შენ, რამეთუ მდინარჱ იგი ცხოვრებისაჲ შენგან გამოვიდა და აღავსო ყოველი სოფელი და თუალსა მას წყაროსაჲსასა არაჲ დააკლდა ყოვლადვე.
    53.     რამეთუ შენთჳს ღაღადებდა მიქია წინაწარმეტყუელი და იტყოდა: „და შენ, ბეთლემ, სახლი ეგე იუდაჲსი, არასადა უმრწემჱს ხარ მთავართა შორის იუდაჲსთა, რამეთუ შენგან გამოვიდეს მთავარი, რომელმან დამწყსოს ერი ჩემი ისრაჱლი“.
    54.     ესე იგი არს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ, რომელი შვა ბეთლემს ზეცისა სძალმან მარიამ და თჳთცა ტაძარმან და სამკჳდრებელმან სულისა წმიდისამან და საყდარმან ღმრთეებისა, გამოუთქუმელმან საფასჱმან სამოთხისამან.
    55.     და პირველანგელოზნი აბრალებდეს ევას, ხოლო აწ მარიამს ადიდებენ, რომელმან უძლურებაჲ იგი დედათაჲ განკურნა და დაცემული დედაჲ თჳსი აღადგინა და განძებული ადამ სამოთხით წარმოგზავნა გზასა მას ზეცისასა,
    56.     რომელმან დაჴშული სამოთხჱ განუღო და ავაზაკი დაამკჳდრა მას შინა, რამეთუ შენ მიერ შუვაკედელი იგი ზღუდისაჲ მის დაიჴსნა და კუალად შენ მიერ, წმიდაო ქალწულო, მშჳდობაჲ იგი ზეცისაჲ კიდეთა ქუეყანისათა მიემადლა.
    57.     შენ მიერვე იქმნნეს ანგელოზ ძენი კაცთანი, და შენ მიერ გამობრწყინდა ძელი ჯუარისაჲ ყოველსა სოფელსა, რომელსა ზედა შენგან შობილი დაემშჭუალა – უფალი იესუ ქრისტჱ, და შენ მიერვე სიკუდილი დაითრგუნა, ჯოჯოხეთი წარმოიტყუენა,
    58.     და შენ მიერ კერპნი დაეცნენ სოფელსა შ˜ა და ჭეშმარიტებაჲ იგი ცათაჲ ქუეყანასა ზედა გამობრწყინდა, ვითარცა თქუა დავით: „ჭეშმარიტებაჲ ქუეყანით აღმოსცენდა და სიმართლჱ ზეცით გამოჩნდა“.
    59.     და შენ მიერ მხოლოდშობილი ძჱ ღმრთისაჲ გულისხმა-ვყავთ, რომელსა ანგელოზნი და კაცნი თაყუანის-ვსცემთ და ვიტყჳთ:
    60.     დაუსაბამო მამაო, დაუსაბამო ძეო, დაუსაბამო სულო წმიდაო, ერთარსებაო, ერთღმრთეებაო, გადიდებთ და გაქებთ და თაყუანის-გცემთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.


53

     1.     53. თთუესა აგჳსტოსა იე. გარდაცვალებაჲ წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ.
    2.     საკითხავი, თქუმული წმიდისა იოვანჱ ღმრთისმეტყუელისაჲ და მახარებლისაჲ
    3.     ყოვლად წმიდაჲ, დიდებული ღმრთისმშობელი და მარადის ქალწული მარიამ ჩუეულებისაებრ თჳსისა წმიდასა საფლავსა უფლისა ჩუენისა მოვიდა საკუმეველისა კუმევად და მოიდრიკნა წმიდანი მისნი მუჴლნი, ევედრებოდა მისგან შობილსა ქრისტჱსა, ღმერთსა ჩუენსა, მისსა მიცვალებად.
    4.     ხოლო ჰხედვიდეს ჰურიანი, რამეთუ მოვიდოდა ღმრთისა საფლავსა დაუცადებელად, მოუჴდეს მღდელთმოძღუართა და ჰრქუეს, ვითარმედ: მარიამ დღითი-დღედ მოვალს საფლავად.
    5.     მოუწოდეს მღდელთმოძღუართა, რომელნი განეწესნეს მათ მცველად, რაჲთა არა შეუნდონ ვის ლოცვად წმიდასა საფლავსა და ჰკითხვიდეს მათ მისთჳს, უკუეთუ ჭეშმარიტად ესრჱ არს.
    6.     ხოლო მცველთა მათ ჰრქუეს: არაჲ ესევითარი გჳხილავს.
    7.     ხოლო ღმერთი არა შეუნდობდა მათ პატიოსანსა მისსა ხილვასა.
    8.     ხოლო ერთსა უკუე დღესა პარასკევსა, მოვიდა ჩუეულებისაებრ წმიდაჲ მარიამ ღმრთისმშობელი საფლავად და ლოცვასა ოდენ მისსა განეხუნეს ცანი და მთავარანგელოზი გაბრიელ გარდამოჴდა მისსა და ჰრქუა მას: გიხაროდენ, რომელმან ჰშევ ღმერთი ჩუენი.
    9.     ლოცვანი შენნი ზეცად აღვიდეს შენგან შობილისა და შეიწირნეს.
    10.     და ამიერითგან მსგავსად თხოვისა შენისა დაუტევებ სოფელსა და ზეცად მიიცვალები ძისა შენისა ცხორებასა ჭეშმარიტსა.
    11.     ესმა რაჲ ესე მთავარანგელოზისაგან, მიიქცა ბეთლემდ.
    12.     და ჰყვანდეს მის თანა სამნი ქალწულნი, რომელნი-იგი ჰმსახურებდეს მას, და წარმოჯდა და ჰრქუა ქალწულთა მათ: მომართჳთ მე სასაკუმევლჱ, რაჲთა ვილოცო.
    13.     და მოართუეს, ვითარცა-იგი უბრძანა მათ და ილოცვიდა და თქუა: უფალო იესუ ქრისტჱ, რომელმან ღირს-იჩინე შენითა სახიერებითა უჴრწნელად ჩემგან შობაჲ, ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ და მომივლინე მოციქული იოვანე, რაჲთა იხილოს, რაჲ-იგი ვიწყო სიხარულად.
    14.     და მომივლინენ მე წმიდანი მოციქულნი და რომელნი შენ წინაშე მიცვალებულ არიან და რომელნი აწ სოფელსა შინა არიან და სადაცა არიან სოფლებსა წმიდისა ბრძანებისა შენისაებრ,
    15.     რაჲთა ესენი ვიხილნე, რაჲ-იგი ვაკურთხო მრავალსაგალობელი სახელი შენი, რამეთუ ვესავ, ვითარმედ ისმენ მჴევლისა შენისასა ყოვლადვე.
    16.     და ვითარცა ილოცვიდა იგი, მოვედ მე, იოვანჱ.
    17.     სულმან წმიდამან აღმიტაცა მე ღრუბლითა ეფესოჲთ და დამადგინა მე ადგილსა მას, სადა მიწოლილ იყო დედაჲ უფლისა ჩემისაჲ.
    18.     და შე-რაჲ-ვედ, ვადიდე მისგან შობილი და ვთქუ: გიხაროდენ, დედაო უფლისა ჩემისაო, რომელმან ჰშევ ქრისტჱ, ღმერთი ჩუენი.
    19.     იხარებდ, რამეთუ დიდებითა დიდითა განხუალ ცხორებისა ამისგან.
    20.     და ადიდებდა ღმერთსა წმიდაჲ მარიამ, რამეთუ მოვედ მე, იოვანე, მისა.
    21.     და მომეჴსენა ჴმაჲ უფლისაჲ, რომელ თქუა: „აჰა, დედაჲ შენი და აჰა, ძჱ შენი“.
    22.     და მოვიდეს სამნი იგი ქალწულნი და თაყუანის-მცეს მე, და მრქუა მე წმიდამან ღმრთისმშობელმან: ლოცვა-ყავ და დაასხ საკუმეველი და ილოცე ესრჱთ:
    23.     უფალო, იესუ ქრისტე, რომელმან ჰყვი საკჳრველი, და აწ ყავ საკჳრველი წინაშე მშობელისა შენისა, რაჲთა განვიდეს დედაჲ შენი ცხორებისა ამისგან და შეძრწუნდენ ჯუარისმცუმელნი იგი, რომელთა არა ჰრწმენა შენდა მიმართ.
    24.     და ვითარცა დავასრულე ლოცვაჲ, მრქუა მე წმიდამან მარიამ: მომართუ მეცა სასაკუმევლჱ, და თქუა: დიდებაჲ შენდა, უფალო ჩემო და ღმერთო ჩემო,
    25.     რამეთუ აღესრულა ჩემ ზედა, რავდენი აღმითქუ მე პირველ აღსლვისა შენისა ზეცად, რამეთუ: რაჟამს გამოვიდოდი სოფლისა ამისგან, მოხჳდე შენ და სიმრავლჱ ანგელოზთა შენთაჲ დიდებით ჩემდა.
    26.     და ჰრქუა მას იოვანე: მოვალს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ და ღმერთი ჩუენიდა დახედავს მას, ვითარცა-იგი მას მიუგო წმიდამან მარიამ და ჰრქუა მას: ჰურიათა ფიცეს, ვითარმედ ოდეს აღვისრულო მე, ჴორცნი ჩემნი დაწუნენ.
    27.     მიუგო იოვანე და ჰრქუა მას: არა იხილონ განსაჴრწნელი წმიდათა და პატიოსანთა ჴორცთა შენთა.
    28.     მიუგო წმიდამან მარიამ და ჰრქუა მას: მოიღე საცეცხური და დაასხ საკუმეველი და ლოცვა-ყავ.
    29.     და იყო, ვითარცა დავასრულე ლოცვაჲ, ჴმაჲ ზეცით და თქუა უფალმან.
    30.     და მესმა მე, იოვანეს, ჴმაჲ ესე, რომელი ითქუა ზეცით და შემდგომად დასრულებისა შენისა ლოცვისა და მიუგე და ვარქუ და მესმა,
    31.     და მრქუა მე სულმან წმიდამან: ესე ჴმაჲ, რომელი გესმა, აუწყებს მოსლვასა ძმათა შენთა მოციქულთასა და წმიდათა ძალსა და რამეთუ დღეს მოვლენ აქა, ხოლო მე, იოვანე, ამას ვილოცევდ.
    32.     და სულმან წმიდამან თქუა მოციქულთა მიმართ: ყოველნი, ერთბამად ღრუბელთა ზედა მსხდომარენი, კიდითგან ქუეყანისაჲთ შემოკერბით წმიდასა ბეთლემსა დედისათჳს უფლისა და მაცხოვრისა თქუენისა.
    33.     სიმონ-პეტრე – ჰრომით, პავლე – ტიბერიოთით, თომა – ჰინდოეთით უშინაგანჱთ, იაკობ – იერუსალჱმით.
    34.     ანდრია, ძმაჲ პეტრესი, და ფილიპე, ლუკა, სიმონ კანანელი დაძინებულ იყვნეს და სულმან წმიდამან აღადგინნა იგინი საფლავთაგან, რომელთა სულმან წმიდამან ჰრქუა: ნუ ჰგონებთ თუ აღდგომაჲ,
    35.     არამედ მადლისა მისთჳს აღსდეგით საფლავით, რაჲთა წარხჳდეთ მოკითხვად და საკურველთ-მოქმედებად დედისათჳს უფლისა და ღმრთისა, მაცხოვრისა თქუენისა იესუ ქრისტჱსა, რამეთუ მოახლებულ არს დღჱ განსვლისაჲ და მიცვალებისაჲ მისისა ზეცად.
    36.     ხოლო მარკოზ, ეგრევე სადა იყო, ეგრევე მსგავსად იგიცა ალექსანდრიით მოვიდა სხუათა თანა, ვითარცა პირველ თქუმულ არს თითოეულისა სოფლებისაგან.
    37.     ხოლო პეტრჱ აღიტაცა ღრუბლითა და იყო შოვა ცასა და ქუეყანასა.
    38.     სულსა წმიდასა განემტკიცა იგი და თანამოგზაურ სხუათა მოციქულთა, და იგინიცა აღტაცებულნი ღრუბლითა იპოვნეს პეტრეს თანა და ესრჱთ სულისა მიერ წმიდისა,
    39.     ვითარცა თქუმულ არს, ყოველნი ერთბამად იყვნეს და შევიდეს დედასა თანა უფლისა და ღმრთისა ჩუენისა და თაყუანის-სცეს და ჰრქუეს: ნუ გეშინინ, ნუცა იურვი, უფალი ღმერთი ჩუენი, რომელი იშვა შენგან, მას განჰყავ სოფლისა ამისგან დიდებითა.
    40.     და მხიარულ იქმნა ღმრთისა მაცხოვრისა თჳსისა, წარმოჯდა ცხედარსა ზედა და ჰრქუა მოციქულთა: აწ მრწამს,
    41.     რამეთუ მოვალს მოძღუარი თქუენი და ღმერთი ზეცით და ვხედავ მას და ესრჱთ განვიდე სოფლისა ამისგან, ვითარცა გიხილენ თქუენ მოსრულნი და მნებავს, რაჲთა მითხრათ მე ვინაჲ სცანთ, რამეთუ მივიცვალები და მოხუედით ჩემდა?
    42.     და რომლით სოფლით და რაოდენსა ჟამსა მოიწიენით აქა, რამეთუ ესრჱთ ისწრაფეთ ჩემთჳს მოხედვისა?
    43.     რამეთუ არარაჲ დამიფარა ჩემგან შობილმან უფალმან ჩემმან, იესუ ქრისტემან, რომელ არს ყოველთა ღმერთი, რამეთუ მრწმენა მე აწ, რამეთუ ჭეშმარიტად ესე არს ძჱ მაღლისაჲ.
    44.     და მიუგო პეტრჱ და ჰრქუა მოციქულთა თითოეულსა: ვითარ სულმან წმიდამან გახარა და გიბრძანა თქუენ და არწმუნეთ დედასა უფლისა ჩუენისასა?
    45.     და მიუგო იოვანჱ და ჰრქუა: მე ვითარ შევიდოდე წმიდასა საკურთხეველსა ეფესოს ჟამისწირვად, სულმან წმიდამან მრქუა მე, რამეთუ მოიწია ჟამი მიცვალებისა დედისა უფლისა შენისაჲ.
    46.     წარვედ ბჱთლემდ მოკითხვად მისსა და ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და კართა ზედა, სადა-იგი იყო, დამადგინა მე.
    47.     მიუგო პეტრჱ და თქუა: და მე ჰრომს ცისკრისა ოდენ ჟამსა მესმა ჴმაჲ სულისა მიერ წმიდისა, იტყოდა: დედისაჲ უფლისა შენისაჲ ჟამი ახლოს არს და მიიქცევის.
    48.     წარვედ ბეთლემს მოკითხვად მისა.
    49.     და აჰა, ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და ვიხილენ სხუანიცა მოციქულნი ღრუბლითა მომავალნი ჩემდა და ჴმაჲ, რომელი მეტყოდა მე: ყოველნი წარვედით ბეთლემდ.
    50.     მიუგო პავლჱ და თქუა: მე დიდად შორს ვიყავ ჰრომით, არა მცირედ უტევან მისრულ ვიყავ ტიბერიონთა სოფელსა,
    51.     მესმა სულისა წმიდისაჲ მეტყოდა მე: დედაჲ უფლისა შენისაჲ დაუტევებს სოფელსა ამას და ზეცისა მიცვალებისა სრბასა იქმს, არამედ წარვედ შენცა მოკითხვად მისა ბეთლემდე.
    52.     და აჰა, ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და დამადგინა მე, სადაცა თქუენ.
    53.     მიუგო თომა და თქუა: და მე ჰინდოეთისა სოფელსა მივედ ქადაგებად უფლისა, მადლი მეპყრა და ძე დიდისა მეფისაჲ, სახელით ლაბდანუს, ჩემ მიერ ეგულებოდა აღბეჭდვაჲ პალატსა შინა,
    54.     მყის სულმან წმიდამან მრქუა მე: და შენ, თომა, მივედ ბეთლემად მოკითხვად დედასა უფლისა შენისასა, რამეთუ მიიცვალების.
    55.     და ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და დამადგინა თქუენ თანა.
    56.     მიუგო მარკოზ და თქუა: მე კანონსა სამ ჟამისასა აღვასრულებდი ალექსანდრიას ქალაქსა და ვიდრე ვილოცევდი, სულმან წმიდამან აღმიტაცა მე და მომიყვანა თქუენდა.
    57.     მიუგო იაკობ და თქუა: იერუსალჱმს ვიყავ, სულმან წმიდამან მიბრძანა მე და მრქუა: წარვედ ბეთლემს, რამეთუ დედაჲ უფლისა შენისაჲ მიიცვალების.
    58.     და აჰა, ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და დამადგინა მე თქუენ თანა.
    59.     მიუგო მათე და თქუა: მე ვადიდებდი ღმერთსა, რამეთუ ვიყავ რაჲ ნავსა შინა და ვიჭირვოდე, რამეთუ ზღუაჲ აღდგომილ იყო ღელვათაგან, მეყსეულად ღრუბელი ნათლისაჲ ჰფარვიდა ღელვათა ზამთრისათა და იქმნა დაყუდებაჲ, ხოლო მე აღმიტაცა და დამადგინა მე თქუენ თანა.
    60.     მიუგეს ეგრევე პირველ წარსრულთა და მიუთხრეს, ვითარ-იგი მივიდეს.
    61.     და ბართლომე თქუა: მე თებაიდას ვიყავ, ვქადაგებდი სიტყუასა, და აჰა, სულმან წმიდამან თქუა ჩემდა მომართ: დედაჲ უფლისა შენისაჲ მიიცვალების, წარვედ უკუე მოკითხვად მისა ბეთლემდ.
    62.     და აჰა, ღრუბელმან ნათლისამან აღმიტაცა მე და მომიყვანა მე თქუენდა.
    63.     ე ყოველი თქუეს მოციქულთა წმიდისა მიმართ ღმრთისმშობელისა, თუ ვითარ მოვიდეს და რომლითა სახითა.
    64.     და განიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად, ილოცვიდა და თქუა: თავყანის-გცემ და გიგალობ და ვადიდებ მრავალსაგალობელსა სახელსა შენსა, უფალო,
    65.     რამეთუ მოხედე სიმდაბლესა ზედა მჴევლისა შენისასა და ჰყავ ჩემ თანა დიდებული, ვითარცა ძლიერმან, და აჰა, მნატრიან მე ყოველნი ნათესავნი.
    66.     და შემდგომად ლოცვისა ჰრქუა მოციქულთა: დაასხთ საკუმეველი და ილოცეთ.
    67.     და ილოცვიდეს რაჲ იგინი, ქუხილი იქმნა ზეცით და მოვიდა ჴმაჲ საშინელი, ვითარცა ეტლებისა მრავლისაჲ და აჰა სიმრავლჱ – მჴედრობაჲ ანგელოზთაჲ
    68.     და ვითარცა ჴმაჲ ძისა კაცისაჲ ზეცით ესმა და სერაბინნი გარემოჲს სახლსა მას, სადა-იგი მწოლარჱ იყო წმიდაჲ და უბიწოჲ ღმრთისა დედაჲ და ქალწული, ვიდრემდის ყოველთა მყოფთა ბეთლემისათა იხილეს ყოველი საკჳრველებაჲ
    69.     და შევიდეს იერუსალჱმდ და მიუთხრეს ყოველი, რაჲ-იგი იქმნა, ხოლო იყო, ესე რაჲ იქმნა, მეყსა შინა გამოჩნდა მზჱ და მთოვარჱ გარემოჲს სახლსა მას და ეკლესიაჲ პირმშოთაჲ წმიდათაჲ წარმოდგა სახლსა მას, სადა-იგი იყო დედაჲ უფლისაჲ პატივად და დიდებად მისსა.
    70.     ხოლო ხედვიდესცა ნიშებსა მრავალსა, რომელ იქმნებოდა: „ბრმანი აღიხილვიდეს, ყრუთა ესმოდა, მკელობელნი ვიდოდეს, კეთროვანნი განწმდებოდეს“ და რომელნი შეპყრობილ იყვნეს სულთაგან არაწმიდათა, განიკურნებოდეს.
    71.     და ყოველი კაცი, რომელი სნეულებითა და არაძლებითა იყო, შეეხებოდა გარეგან კედელსა, სადა-იგი იყო წმიდაჲ მარიამ მშობელი ღმრთისაჲ და იტყოდეს: შეგჳწყალჱნ ჩუენ, და მწრაფლ განიკურნებოდეს.
    72.     მრავალი სიმრავლჱ იერუსალჱმით თითოეულისა სოფლისაგან ლოცვად მოვიდოდეს, რაჲ-იგი ესმა ბეთლემს შინა დედისათჳს უფლისა, რომელ იქმნებოდა ნიშები.
    73.     მოვიდოდეს თითოეულით ადგილით სნეულნი და ითხოვდეს კურნებასა და მიემთხუეოდეს.
    74.     და იქმნა სიხარული გამოუთქუმელი მას დღესა შინა სიმრავლესა მას ზედა განკურნებულთასა.
    75.     და რომელნი ხედვიდეს, ადიდებდეს ქრისტესა, ღმერთსა ჩუენსა, და მისსა დედასა.
    76.     ხოლო ყოველი იერუსალჱმი ბეთლემითგან ფსალმუნითა და გალობითა და შესმითა სულიერითა დღესასწაულობდეს.
    77.     ხოლო მღდელნი ჰურიათანი ერითურთ მათით განკჳრდეს, რომელ-იგი იქმნა, და შურითა მძიმითა აღვსნეს და კუალად ცუდითა სიბრძნისა სიტყჳთა განზრახვაჲ ყვეს.
    78.     განიზრახეს წარვლინებაჲ წმიდასა ზედა ღმრთისმშობელსა და მუნ მყოფთა მოციქულთა წმიდასა ბეთლემსა.
    79.     და აჰა, სიმრავლემან ჰურიათამან მიიმართა ბეთლემს და ვითარ მიეახლნეს ვითარ მილიონ ერთ, იხილეს მათ ხილვაჲ საშინელი, შეიკრნეს ფერჴნი და ამისთჳს შეიქცეს თჳსთა მიმართ ნათესავთა და ყოველი იგი საშინელი ხილვაჲ მღდელთმოძღუართა მიუთხრეს.
    80.     ხოლო იგინი უფროჲს აღდუღდებოდეს შურითა და აღვიდეს მთავარსა თანა, ჴმობდეს და იტყოდეს: წარწყმდების ნათესავი ჰურიათაჲ დედაკაცისა მისგან.
    81.     განდევნე იგი ბეთლემით და საბრძანებელისაგან იერუსალჱმისა, ხოლო მთავარი იგი განკჳრდა საკჳრველებასა მას და ჰრქუა მათ: მე არცა ბეთლემით განვსდევნი მას და არცაღა სხჳთ სადაჲთ ადგილით.
    82.     ხოლო ჰურიანი ზედა მიუჴდეს და ჴმობდეს, ცხორებასა კეისრისასა აფუცებდეს მას, რაჲთა მოიყვანნენ მოციქულნიცა ბეთლემით.
    83.     და უკუეთუ ესე არა ჰყოთ, მიუთხრათ კეისარსა ტიბერიოსს.
    84.     და შეშჭირდა და წარავლინა ათასისთავი მოციქულთა ზედა ბეთლემს.
    85.     ხოლო სულმან წმიდამან ჰრქუა მოციქულთა და დედასა უფლისასა: აჰა, მთავარსა წარმოუვლენია ათასისთავი თქუენ ზედა. ჰურიათა აიძულეს მას.
    86.     გამოვედით უკუე ბეთლემით. ნუ გეშინინ, რამეთუ აჰა ესერა ღრუბლითა წარგიყვანებ თქუენ იერუსალჱმდ, რამეთუ ძალი მამისაჲ და ძისაჲ და წმიდისა სულისაჲ თქუენ თანა არს.
    87.     აღდგეს უკუე მოციქულნი და გამოვიდეს სახლით.
    88.     ეტჳრთა ცხედარი წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ და მიიმართეს იერუსალჱმდ.
    89.     მეყსეულად, ვითარცა თქუა სულმან წმიდამან, ღრუბლითა აღიტაცნეს და იპოვნეს იერუსალჱმს, სახლსა დედოფლისასა.
    90.     და აღდგეს ხუთსა დღესა და ჰყოფდეს გალობასა.
    91.     რაჟამს მიიწია ათასისთავი ბეთლემდ, არა პოვა მან დედაჲ უფლისაჲ, არცა მოციქულნი.
    92.     შეიპყრნა ბეთლემელნი და ჰრქუა მათ: არა თქუენ მოხუედით და არქუთ მთავარსა და მღდელთა ყოველი, რომელი იქმნა ნიშები და საკჳრველი?
    93.     მოვიდეს მოციქულნი ყოვლისაგან სოფლისა, სადა უკუე არიან?
    94.     აწ მოვედით და შევედით მთავრისა თანა იერუსალჱმს.
    95.     რამეთუ არა იცნობდა ათასისთავი იგი ბეთლემელთა, შევიდა მთავრისა თანა და ჰრქუა: არცა ერთი ვინ ვპოვე.
    96.     შემდგომად ხუთისა დღისა ცნა მთავარმან და მღდელთა და ყოველმან ქალაქმან, ვითარმედ თჳსსა სახლსა ას იერუსალჱმს დედაჲ უფლისაჲ მოციქულთა თანა,
    97.     რომელი-იგი იქმნებოდა სიმრავლჱ სასწაულთა მუნ და საკჳრველებათა, სიმრავლჱ მამათა და დედათა და ქალწულთაჲ შეკრბა და ჴმობდეს: წმიდაო ქალწულო, რომელმან ჰშევ ქრისტჱ, ღმერთი ჩუენი, ნუ დაივიწყებ ნათესავსა კაცთასა.
    98.     ესე რაჲ იქმნა, უფროჲსად შურითა აღივსნეს.
    99.     მიიმართა ერმან ჰურიათამან მღდელთა თანა, აღიღეს შეშაჲ და ცეცხლი და ზედა მიუჴდეს.
    100.     დაწუვაჲ ეგულებოდა სახლისაჲ, სადა იყო დედაჲ უფლისაჲ და თანა მოციქულთაჲ, ხოლო მთავარი იგი დგა და ხედვიდა შურით სახილველსა მას,
    101.     ხოლო მო-რაჲ-იწია ერთი იგი ჰურიათაჲ კართა სახლისათა და აჰა, მეყსეულად ძალი ცეცხლი შინაჲთ გამოვიდა ან ანგელოზისა მიერ და დაწუა მრავალი სიმრავლჱ ჰურიათაჲ.
    102.     და იქმნა ყოველსა ქუეყანასა შიში დიდ და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელი იშვა მისგან.
    103.     ხოლო რაჟამს იხილა მთავარმან მან, რაჲ-იგი იქმნა, ჴმა-ყო ყოველსა ზედა ერსა და თქუა: ჭეშმარიტად ძჱ ღმრთისაჲ არს, რომელი იშვა ქალწულისაგან, რომლისაჲ თქუენ ჰგონებდით განდევნასა, რამეთუ ნიშები ესე ღმრთისა ჭეშმარიტისაჲ არს.
    104.     და იქმნა განხეთქილებაჲ შორის ჰურიათა და მრავალთა ჰრწმენა სახელი უფლისა ჩუენისაჲ იესუ ქრისტჱსი, რომელ-იგი იქმნა ნიშები შემდგომად საკჳრველთა მათ, რომელ იქმნნეს წმიდისა და დიდებულისა ღმრთისმშობლისა და მარადის ქალწულისა მარიამის მიერ დედისა ღმრთისა ჩუენისა.
    105.     იყვნეს რაჲ მოციქულნი მის თანა იერუსალჱმს, ჰრქუა სულმან წმიდამან: უწყითა, რამეთუ კჳრიაკესა ახარა ქალწულსა წმიდასა მარიამს წმიდისა მიერ მთავარანგელოზისა გაბრიელისგან და კჳრიაკესა იშვა ბეთლემს მაცხოვარი
    106.     და კჳრიაკესა შვილნი იერუსალჱმელთანი გამოვიდეს ბაიაჲთა მიგებებად მისსა და იტყოდეს: „ჵსანა მაღალთა შინა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა“.
    107.     და კჳრიაკესა აღდგა მკუდრეთით და კჳრიაკესა მოსლვად არს ზეცით დიდებად და პატივად გარდაცვალებისათჳს წმიდისა და დიდებულისა ქალწულისა ღმრთისმშობლისა, რომელმან შვა იგი.
    108.     მასვე კჳრიაკესა ჰრქუა დედამან უფლისამან მოციქულთა: დაასხთ საკჳჳმეველი, რამეთუ ქრისტჱ მოვალს მჴედრობითა ანგელოზთაჲთა.
    109.     და აჰა მოვიდა მათა ქრისტჱ, მჯდომარეჲ საყდართა ზედა ქერობინთა.
    110.     და მოციქულნი რაჲ ილოცვიდეს, გამოჩნდა ურიცხჳ სიმრავლეჱ ანგელოზთაჲ და უფალი მჯდომარეჲ ქერობინთა ზედა ძალითა დიდითა და ნათელი გამობრწყინდა წმიდასა ზედა ქალწულსა მოსლვითა მხოლოდშობილისა ძისა მისისაჲთა.
    111.     და შეურდეს და თაყუანის-სცეს ყოველთა ძალთა ცისათა.
    112.     და ჴმა-ყო დედისა მიმართ თჳსისა უფალმან და თქუა: მარიამ.
    113.     ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: აჰა ესერა მე, უფალო.
    114.     და ჰრქუა უფალმან: ნუ მწუხარე ხარ, არამედ იხარებდინ გული შენი და მხიარულ იყავნ, რამეთუ ჰპოვე მადლი.
    115.     იხილე დიდებაჲ, რომელი მომეცა მე მამისაგან.
    116.     და მიჰხედა წმიდამან ღმრთისა დედამან და იხილა დიდებაჲ მისი, რომელი პირსა კაცისასა არა ჯერ-არს თქუმად, არცა მოგონებად.
    117.     ხოლო უფალი მის თანა დაადგრა და ჰრქუა: აჰა, ამიერითგან იყვნენ პატიოსანნი ჴორცნი მიცვალებულ სამოთხესა.
    118.     ხოლო წმიდაჲ სული შენი ზეცას, საუნჯეთა მამისათა, სადა არს ნათელი და სადა არს მშჳდობაჲ და სიხარული წმიდათა ანგელოზთაჲ.
    119.     მიუგო დედამან უფლისამან და ჰრქუა: დამდევ მარჯუენჱ შენი და აკურთხჱ მე.
    120.     და განჰმარტა უფალმან უჴრწნელი მარჯუენჱ თჳსი და აკურთხა იგი.
    121.     ხოლო მან შეუპყრა და ამბორს-უყოფდა უხრწნელსა მისსა მარჯუენესა და იტყოდა: თაყუანის-ვსცემ მარჯუენესა ამას, რომელმან შექმნნა ცანი და ქუეყანაჲ.
    122.     ვევედრები მრავალსაგალობელსა შენსა სახელსა, ქრისტჱ, ღმერთო, მეუფეო ყოველთა საუკუნეთაო, მხოლოდშობილო ძეო მამისა.
    123.     შეიწყნარე მჴევალი შენი, რომელმან ღირს იჩინე ჩემგან, მდაბლისა, ცხოვრებისათჳს ნათესავისა კაცთაჲსა შობაჲ, შეუზღუდველითა შენითა განგებულებითა ყოველი კაცი, რომელი გხადოდის, ანუ გევედრებოდის, ანუ სახელ-სდვას სახელსა მჴევლისა შენისასა, მოეც მათ შეწევნაჲ მათი.
    124.     ესე რაჲ თქუა, მოუჴდეს მოციქულნი ფერჴთა მისთა და თაყუანის-სცეს და იტყოდეს: დაუტევე სოფელსა კურთხევაჲ, რამეთუ განხუალ მისგან.
    125.     რამეთუ აკურთხჱ იგი და აღადგინე იგი წარწყმედული, უშევ ნათელი სოფელსა.
    126.     ხოლო ილოცა დედამან უფლისამან და თქუა ლოცვასა შინა მისსა ესრჱთ: ღმერთო, რომელმან სახიერებითა შენითა ზეცით მოავლინე მხოლოდშობილი შენი ძჱ და დაემკჳდრა მდაბალთა ამათ ჴორცთა ჩემთა ძჱ,
    127.     რომელმან ღირს იჩინა შობაჲ ჩემგან, შეიწყალე სოფელი და ყოველი სული, რომელი ხადოდის სახელსა შენსა, რაჲთა იდიდოს შობაჲ იგი, და კუალად ილოცვიდა და თქუა: უფალო იესუ ქრისტჱ,
    128.     რომელი ყოვლად ძლიერ ხარ ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა, ამას ვედრებასა ვევედრები სახელსა შენსა წმიდასა: ყოველსა ჟამსა და ადგილსა, სადაცა იქმნებოდის საჴსენებელი სახელისა ჩემისაჲ, წმიდა-ყავ ადგილი იგი და ადიდენ მადიდებელნი შენნი ჩემისა სახელისათჳს.
    129.     შესწირვიდა ესევითარსა ყოველთათჳს მსხუერპლსა და ყოველთათჳს ვედრებასა და ყოველთათჳს ლოცვასა. ამას რაჲ-იგი ილოცვიდა.
    130.     უფალმან თჳსისა მიმართ დედისა თქუა: იხარებდინ და იშუებდინ გული შენი, რამეთუ ყოველი მადლი და ყოველი ნიჭი მოგეცა შენ მამისაგან ჩემისა ზეცათაჲსა და ჩემგან წმიდისაგან სულისა.
    131.     ყოველი, რომელი ხადოდის სახელსა შენსა, არასადა ჰრცხუენეს, არამედ პოვოს წყალობაჲ და შეწევნაჲ და ნუგეშინისცემაჲ და კადნიერებაჲ ამას საწუთროსა და მერმესა მას წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაჲსა.
    132.     მოიქცა უფალი პეტრეს მიმართ და თქუა: მოიწია ჟამი, იწყე გალობად!
    133.     ხოლო პეტრე იწყო გალობად და ყოველნი ძალნი ზეცათანი შეუჴმობდეს ალელუჲათა.
    134.     და მაშინ პირი დედისა უფლისაჲ უფროჲს ნათლისა გამობრწყინდა, და აღდგა და აკურთხა თჳსითა ჴელითა, თითოჱულად მოციქულნი.
    135.     და მისცეს ყოველთა დიდებაჲ ღმერთსა და უფალმან განჰმარტნა ჴელნი თჳსნი და შეიწყნარა წმიდაჲ და უბიწოჲ სული მისი.
    136.     და გამოსლვასა წმიდისა მისისა სულისასა აღივსო სულნელებითა და გამოუთქუმელითა ნათლითა ადგილი იგი.
    137.     და აჰა ესერა ჴმაჲ ესმა ზეცით, რომელი ეტყოდა: „ნეტარ ხარ შენ დედათა შორის“.
    138.     და მირბიოდეს პეტრე და იოვანე და პავლე და თომა და მოეხჳნეს პატიოსანთა ფერჴთა მისთა, რაჲთა განწმდენ.
    139.     ხოლო ათორმეტთა მოციქულთა პატიოსანნი და წმიდანი მისნი ჴორცნი ცხედარსა ზედა დაესხნეს.
    140.     და იხილა ჰურიამან ვინმე სახელით იოფანის, მიიმართა და იწყო დაქცევად ცხედრისა, ვითარ-იგი მოციქულთა ეტჳრთა.
    141.     და აჰა ანგელოზმან უფლისამან უხილავითა ძალითა მახჳლითა ცეცხლისაჲთა მჴარნი მისნი ორივენი მოჰკუეთნა და ჴელნი დამოეკიდნეს აერთა ზედა მახლობელად ცხედარსა მას.
    142.     ხოლო ესე საკჳრველი რაჲ იქმნა, ჴმა-ყო ყოველმან ერმან ჰურიათამან, რომელთა იხილეს, რამეთუ ჭეშმარიტად ღმერთ არს, რომელი იშვა შენგან, ღმრთისმშობელო ქალწულო მარიამ, და იგი თჳთ იოფანიას პეტრჱს ბრძანებითა,
    143.     რაჲთა აჩუენოს საკჳრველი, აღდგა უკუანა ცხედარსა და ჴმობდა: წმიდაო მარიამ, რომელმან ჰშევ ქრისტჱ ღმერთი ჩუენი, შემიწყალე მე.
    144.     მოიქცა პეტრე და ჰრქუა მას: სახელითა შობილისა მისისაჲთა დაეწებნედ ჴელნი შენნი, რომელნი მოეკუეთნეს შენგან.
    145.     და მეყსეულად სიტყჳთა პეტრჱსითა ჴელნი იგი, რომელ ცხედარსა დედოფლისასა დამოკიდებული იყვნეს, წარვიდეს და დაეწებნეს იოფანიას.
    146.     და ჰრწმენა მასცა და ადიდებდა ქრისტესა ღმერთსა, რომელი იშვა მისგან.
    147.     ესე რაჲ იქმნა საკჳრველ, გამო-რაჲ-ვიდოდეს მოციქულნი ქალაქით იერუსალჱმით და მოაქუნდა ცხედარი, მეყსეულად ათორმეტნი ღრუბელნი ნათლისანი მოვიდეს და აღიხუნეს მოციქულნი ჴორცთა თანა დედოფლის ჩუენისათა და დასხნეს სამოთხესა შინა.
    148.     ხოლო ესე ვითარ დასხნეს, ვიხილეთ ელისაბედ, დედაჲ წმიდისა იოვანესი, და ანა, დედაჲ მისი, და აბრაჰამ და ისაკ და იაკობ, და დავით გალობდა ალილუჲათა
    149.     და ყოველმან ბანაკმან თაყუანის-სცა პატიოსანთა ნაწილთა დედისა უფლისათა და ადგილი იგი იყო ნათელი ხილვითა, რომლისა ნათლისაჲ არა იყო უბრწყინვალჱს.
    150.     და სავსე იყო ბრყინვალებითა ადგილი იგი, სადა მაცხოვარმან მიცვალა პატიოსანნი წმიდანი მისნი ჴორცნი სამოთხესა და ჴმითა ტკბილითა უგალობდა მისგან შობილსა ქრისტესა.
    151.     ხოლო ქალწულთაჲ ოდენ არს ესევითარი ტკბილი ჴმაჲ, რომლისაჲ საზღვარი არა არს.
    152.     ხოლო ჩუენ, მოციქულთა, ვიხილენით რაჲ მეყსეულად წმიდანი ჴორცნი მისნი, პატივითა მიცვალებულნი, ვადიდებდით ღმერთსა, რამეთუ გჳჩუენა ჩუენ საკჳრველი მიცვალებასა დედისა უფლისა და ღმრთისა ჩუენისასა,
    153.     რომლისა ლოცვითა და მეოხებითა ღირს ვიქმნენით ყოველნი მისსა სასუფეველსა და შეწევნასა და განზრახვასა ამას საწუთროსა და მერმესა მას,
    154.     რაჲთა ვადიდებდით ყოველსა ჟამსა და ადგილსა მხოლოდშობილისა მისისა ძისასა, თავყანის-ვსცემდით თანა მამით და სულით წმიდითურთ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


54

     1.     54. დ. საკითხავი საიდუმლოთა დაფარულთაგანი გარდაცვალებისათჳს წმიდისა ღმრთისმშობელისა
    2.     ისმინჱ ლოცვაჲ და ვედრებაჲ დედისა შენისა მარიამისი, რომელი ღაღადებს შენდამი: ძეო და ღმერთო, შემოქმედო ჩემო, ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ და მოავლინე ჩემდა სათნოებაჲ შენი და ნუცამცა ერთი ჴელმწიფებაჲ მოვალს წინაშე ჩემსა ჟამსა მას, რომელსა განვიდოდი მე ჴორცთაგან.
    3.     არამედ აღასრულე თქუმული იგი ჩემდა მომართ შენმიერი, რაჟამს-იგი ვტიროდე წინაშე შენსა და ვიტყოდე: რაჲ-მე ვყო, რაჲთა წარვლნე ჴელმწიფებანი მომავალნი სულსა ჩემსა ზედა?
    4.     რამეთუ აღმითქუ მე და მარქუ: ნუ მწუხარე ხარ, ნუცა იურვი, მარიამ, დედაო ჩემო, რამეთუ არა ანგელოზნი მოვიდენ შენ ზედა, არცა ქერობინნი, არცა სერაბინნი, არცა სხუაჲ ჴელმწიფებაჲ, არამედ მე თჳთ თავადი მოვიდე და წარგიყვანო.
    5.     აწ ესერა, მოახლებულ არს სალმობაჲ შობადისაჲ, რომელ არს განსლვაჲ სულისაჲ.
    6.     და იწყო ვედრებად და თქუა: ისმინე ჴმაჲ ლოცვისა ჩემისაჲ და გზასა მას, რომელსა სულნი უკეთურნი სცვენ და შეიპყრობენ მას, მშჳდობით განარინე სული ჩემი.
    7.     და ესე ვითარცა წართქუა მარიამ, გამოვიდა და ჰრქუა მჴევალსა სახლისა მისისასა: წარვედ და მოუწოდე ნათესავთა ჩემთა და მეცნიერთა ჩემთა და არქუ მათ, ვითარმედ: მარიამ გიწესს თქუენ.
    8.     ხოლო მჴევალი იგი წარვიდა და მოუწოდა ყოველთა, ვითარცა-იგი ამცნო მას.
    9.     და შე-რაჲ-ვიდეს იგინი, ჰრქუა მათ მარიამ: მამანო და ძმანო, შეეწიენით თავთა თჳსთა, რამეთუ მე ხვალე განვალ ჴორცთა ჩემთა და წარვალ განსასუენებელსა მას ჩემსა, საუკუნესა მას ცხორებასა, ნათელსა მას დაუსრულებელსა.
    10.     აწ აღდეგით და ყავთ ჩემ თანა დიდი კაცთმოყუარებაჲ.
    11.     არა ოქროსა ვითხოვ თქუენგან, არცა ვეცხლსა, რამეთუ ესე ყოველი ამაო არს და განსაყურნელ, არამედ ამას ხოლო ვითხოვ თქუენგან კაცთმოყუარებასა, რაჲთა ჩემ თანა დაადგრეთ ორთა ამათ ღამეთა.
    12.     და კაცად-კაცადმან თქუენმან აღიღენ სანთელი და ნუ უტევებნ მათ დაშრეტად ორთა ამათ დღეთა.
    13.     და გითხრა თქუენ გულისა ჩემისა ვიდრე განშორებადმდე ჩემდა ამის ადგილისაგან.
    14.     და ეგრე ყვეს ყოველთა, ვითარცა-იგი ჰრქუა მათ.
    15.     და მიმოეფინა ჰამბავი ესე ყოველთა მეცნიერთა მარიამისთა და ერთგულთა მისთა და მიჰხედა მარიამ და იხილნა გარემოდგომილნი მისა და აღაღო პირი თჳსი ჴმითა ტკბილითა
    16.     და იტყოდა: მამანო და ძმანო, დედანო, დანო ჩემნო, შეეწიენით თავთა თჳსთა, აღანთენით სანთელნი და იღჳძებდით, რამეთუ არა უწყით, რომელსა ჟამსა მპარავი იგი მოვიდეს.
    17.     რამეთუ მეუწყა მე, ძმანო, რომელსა ჟამსა განდევნებად ვარ, არამედ არა ვიცი ისარი იგი, რომელ არს ჴელსა მისსა.
    18.     ხოლო მე, ძმანო ჩემნო, მესწავა, რომელსა ჟამსა განსლვად ვარ და არა მეშინის, რამეთუ სიკუდილი სოფლივი არს ყოველთაჲ, არამედ გარნა მეშინის მბრძოლისა მის, რომელი-იგი ჰბრძავს ყოველთა,
    19.     რამეთუ ვერ უძლავს მართალთა მიმართ და მოწმუნეთა, ხოლო ერევინ ურწმუნოთა და აღასრულის ნებაჲ მისი მათ შორის, ხოლო მართალთა ვერ სძლევს, რამეთუ არარაჲ აქუნ მათა მიმართ მიზეზი და სირცხჳლეული განეშორის მათგან.
    20.     რამეთუ ორნი ანგელოზნი მოვიდიან კაცსა ზედა, ერთი სამართლისაჲ და ერთი უკუთურებისაჲ და შევიდიან სიკუდილსა თანა.
    21.     და ვითარ-იგი აურვებნ სიკუდილი სულსა, მოვიდიან ორნი იგი ანგელოზნი, და განიხილნიან გუამნი წარმართთანი სოფლით.
    22.     და უკუეთუ ექმნის საქმე სიმართლისაჲ, უხარინ ანგელოზსა მას სიმართლისასა, რამეთუ არარაჲ საქმჱ აქუს ერთსა მას მის თანა და მოუწესნ სხუათა მრავალთა, მოვიდიან სულსა მას ზედა და გალობედ წინაშე მისსა ვიდრე მისლვადმდე ადგილსა მას ყოველთა მართალთასა.
    23.     მაშინ ტირნ ანგელოზი იგი უკეთუ, რომელ არს სატანა, რამეთუ არარაჲ აქუს ნაწილი მის თანა, უკუეთუ ვინმე არნ მოქმედი ბოროტისაჲ და ექმნის საქმჱ უკეთური, უხარინ უკეთურსა მას მის ზედა.
    24.     და მოიყვანნის შჳდნიღა სხუანი სულნი ბოროტნი და წარიყვანის სული იგი და განშჭრიედ მას, და ტირნ ანგელოზი იგი სიმართლისაჲ.
    25.     ხოლო აწ, ძმანო და მამანო, შეეწიენით თავთა თჳსთა და ნუმცა რაჲ ბოროტი იპოების ჩუენ თანა.
    26.     ამას რაჲ იტყოდა მარიამ, ჰრქუეს დედათა მათ: დაო ჩუენო, რომელი იქმენ დედად ყოვლისა სოფლისა, დაღათუ ჩუენ ყოველთა გუეშინოდის სამართლად, შენ რაჲსა გეშინის?
    27.     – დედაჲ ხარ უფლისაჲ.
    28.     ხოლო ვაჲ ჩუენდა, ვიდრე-მე ვივლტოდით, უკუეთუ შენ უჴრწნელი და ქალწული ამას იტყჳ, მოსალოდებელო და მეოხო ჩუენო და განმამჴნობელო ჩუენო?
    29.     რომელსა არარაჲ გიცოდავს, ჩუენ საწუნელთა ამათ რაჲ-მე ვყოთ, ვიდრე-მე ვივლტოდით?
    30.     უკუეთუ მწყემსსა ეშინოდის მგლისაგან, ვიდრემე ივლტოდიან ცხოვარნი?
    31.     და ტიროდეს ყოველნი გარჱმო მისსა და ჰრქუა მათ მარიამ: დუმენით, ძმანო და ნუ ჰსტირთ, დანო, არამედ ადიდებდით მას რომელი-იგი თქუენ შორის არს- ჟამსა ამას.
    32.     გლოცავ თქუენ, ნუ სტირთ ამით სახითა ქალწულსა, არამედ გალობდით ტირილისა წილ, რაჲთა მიეფინოს ყოველსა ნათესავსა ქუეყანისასა და ყოველსა კაცსა ღმრთისასა და იყოს ტირილისა წილ კურთხევაჲ.
    33.     ხოლო მე, ძმანო და დანო, ხოლო ამით ჯერითა მეშინის, რამეთუ ურწმუნო ვიქმენ მე უფლისა ჩემისათჳს, ერთსა შინა დღესა...
    34.     სერსა მას საიდუმლოჲსასა და ინაჴითა ჯდომასა ქორწილსა მას სულიერსა.
    35.     ამისთჳს წარმოდგეს და მოიწინეს მსახურნი იგი სიტყჳსანი და თუალითა მხილველნი, რაჲთა ჰმსახურონ წმიდასა მას დედასა მისსა, ვითარცა ღირსსა მსახურებისასა და ვითარცა საფასესა პატიოსანსა.
    36.     არამედ რაჲთა არა დააკლდეს თჳთოეული გულსმოდგინებით გალობასა ღმრთისასა და პატივისცემასა მშობელისა მისასასა.
    37.     მაშინ ადამ და ევა ღაღადებდეს და იტყოდეს: ჵ შენ, ასულო, ნეტარებასა ღირსა ხარ, რამეთუ დაჰჴსენ პატიჟი ურჩებისა ჩუენისაჲ.
    38.     ეჰა შენდა, ჭეშმარიტად ნეტარ ხარ, შენ, ღირსო ყოვლისა ნეტარებისაო, ჵ დედაო, სახიერისა ღმრთისაო.
    39.     ამას ესევითარსა სიტყუასა მრავალს ვჰგონებ, ვითარმედ მოციქულნი ყოვლით კრებულითურთ ქალწულსა ეტყოდეს.
    40.     არამედ ვითარცა იხილეს იგი წადიერად და მოსურნედ განსლვად ამიერ სოფლით, შეცვალჱს სიტყუაჲ იგი მათი გალობად მიცვალებისა და შესხმით ნიჭთა მათ სულისა წმიდისათა იტყოდეს.
    41.     და ვითარცა აღასრულეს თანანადები იგი შჯულისაჲ მის, შეთხზეს გჳრგჳნი გალობისაჲ მრავალფერითა ყუავილითა.
    42.     მაშინ შეიწყნარჱს კურთხევაჲ ღმრთისა მიერ მოცემული.
    43.     და მას ჟამსა მოიწია მეუფჱ იგი დიდებისა თჳსისაჲ და შეიწყნარა უბიწოჲ სული მისი ჴელთა შინა მისთა საღმრთოთა.
    44.     და ჰრქუა წმიდამან მარიამ: ჴელთა შენთა, ჵ ძეო ჩემო, შევჰვედრებ სულსა ჩემსა.
    45.     შეიწყნარე სული ჩემი შენდა მიმართ მოყუარჱ, რომელი დავჰმარხჱ უბიწოდ.
    46.     მიმიყვანე მე შენ თანა, ძეო ჩემო, რაჲთა სადა არს ნაყოფი მუცლისა ჩემისაჲ, ვიყო მუნ მეცა დამკჳდრებული.
    47.     შენ გევედრები, ჵ ძეო ჩემო და ღმერთო ჩემო, რომელი მამისაგან განუყოფელად გარდამოჰჴედ ჩემდა, რაჲთა დიდებულ ჰყვნე შვილნი ჩემნი საყუარელნი, რომელთაჲ სათნო-იყავ ძმად წოდებაჲ მათი შენდა.
    48.     შესძინე მათ კურთხევაჲ კურთხევასა ზედა დასხმითა ჴელთა შენთაჲთა მათ ზედა.
    49.     მას ჟამსა აღიპყრნა ჴელი თჳსნი და აკურთხნა ყოველნი მუნ მდგომარენი შემდგომად ვედრებისა მის და ანდერძისა, და მაშინ ესმა ჴმაჲ:
    50.     მოვედ, ჵ დედაო ჩემო კეთილო, განსასუენებელად შენდა, აღდეგ და მოვედ, ჵ საუნჯეო ჩემო, გამორჩეულო დედათაგან, ჵ სამკჳდრებელო ჩემო, რამეთუ „სულნელებაჲ შენი უზეშთაჱს არს ყოველთა ნელსაცხებელთასა“.
    51.     და ვითარცა ესმა ესე წმიდასა მას, მისცა სული თჳსი ჴელთა ძისა თჳსისათა.
    52.     და ჟამსა მას შეიძრნეს ნივთნი იგი ზეცისანი და გალობდეს ანგელოზნი ძლიერად და წინა-უძღოდეს.
    53.     და რომელნიმე უკუანა შეუდგეს და რომელნიმე გარე-მოადგეს სულსა მას უბიწოსა წმიდისა ქალწულისასა და აჰყვებოდეს და წარჰგზავნიდეს, ვიდრემდის მიაწიეს წმიდაჲ დედუფალი საყდართა სამეუფოთა.
    54.     ხოლო სულნი გარე-მოადგეს გუამსა მას წმიდასა და უბიწოსა და ადიდებდეს, ვითარცა დედასა ღმრთისასა, გალობითა მით ანგელოზებრითა, ვითარ-იგი ჯერ-იყო დიდებაჲ.
    55.     და დგეს წმიდანი და მოეცვა გუამი იგი უბიწოჲ.
    56.     შიშით ამბორს-უყოფდეს გუამსა მას წმიდასა სავსენი კურთხევითა.
    57.     მას ჟამსა შინა სალმობათა სენნი ივლტოდეს, სამყარონიცა თანააღსლვითა სულისა მისისაჲთა განწმდებოდეს და ქუეყანაჲ იკურთხეოდა უბიწოჲსა მისგან.
    58.     ამისსა შემდგომად საგრაგნილითა წმიდითა წმიდაჲ იგი გუამი მისი შემოსჱს, და ნელსაცხებელითა და საკუმელითა შემურეს და ცხედარსავე მას ზედა დადვეს და ლამპრითა გალობითა წინა-უძღოდეს ანგელოზნი და ადიდებდეს ენითა მით ცეცხლისაჲთა.
    59.     ხოლო მოციქულნი სცემდეს ნესტუსა მხიარულნი და აქებდეს ღმერთსა, ვითარცა სულისა წმიდისა მიერ განსწავლულნი.
    60.     მაშინ მოციქულთა აღიღეს მჴართა თჳსთა ზედა კიდობანი იგი ღმრთისაჲ და მთით სიონით მიაქუნდა იგი, დადებითა საფლავისაჲთა, ზეცისა სასძლოსა აღმაღლდა.
    61.     არამედ პირველად, ვითარცა სძალი შუენიერი, შემკული ნათლითა სულისა წმიდისაჲთა, შორის ქალაქსა მიაქუნდა და ესრჱთ მიიღეს საფლავსა მას წმიდასა გესამანიას და ანგელოზნი წინა-უძღოდეს და ფრთითა...


55

    1.     55
    2.     ...გეტყოდა: მოეც ძუძუჲ ძესა შენსა.
    3.     და შენ მეყსეულად მიეც მას ძუძუჲ შენი, რაჟამს-იგი განხუედით მთად სივლტოლით ჰეროდჱსგან და მიხუედით ნერგსა ერთსა ქუეშე.
    4.     და არქუ შენ იოსებს: გუმშინ და არარაჲ გუაქუს, რაჲ ვჭამოთ უდაბნოსა ამას.
    5.     რამეთუ გლალვიდა იგი შენ და გეტყოდა: რაჲ ძალ-მიც მე ყოფად აქა აწ შენდა, და გზრდიდე?
    6.     კმა არს შენდა, რამეთუ უცხო ვიქმენ მე თჳსთაგან მონაგებთა შენ ძლით, რამეთუ არა დაიმარცხჱ ქალწულობაჲ შენი, რაჲთა არა ამას შინა იპოვოს, არა ხოლო შენ, არამედ მეცა და შვილნიცა ჩემნი, რამეთუ აქა ვარ მე და ვცხომდები შენ თანა.
    7.     ხოლო არა ვიცი, თუ რაჲ შემთხუევად არს სამთა მათ ძეთა ჩემთა.
    8.     ამას გეტყოდა შენ იოსებ მას ჟამსა.
    9.     აწ მას გეტყჳ შენ, მარიამ, რაჲთა სცნა, ვინ ვარი მე და რომელი ძალი არს ჩემ თანა.
    10.     მე ვარ, რომელმან ვახარჱ შობაჲ შენი იოვაკიმს და ზაქარიას – იოვანჱსთჳს, და მე ვარ, რომელ მოგართუ ზეცით საიდუმლოჲ იგი დაფარული, მე ვარ, რომელმან მოვსრენ პირმშონი იგი ეგჳპტისანი ფარაოჲს ზე.
    11.     და მაშინ გრქუა შენ იოსებ: არა არს ნერგი, რომლისაგან ვჭამოთ ესოდენთა შორის, გარნა ესე ხოლო დანაკისკუდი და ვერ ძალ-მიც აღსლვაჲ მას ზედა.
    12.     ხოლო გეტყჳ შენ: არავინ აღსრულ არს ამის ზედა და არცა ვინ იპოების კაცი უდაბნოსა ამას ზედა.
    13.     და ყოვლით კერძოვე მჭირს, რამეთუ ქუეყანაჲ ჩემი დაუტევე.
    14.     და კუალად მეურვების, რამეთუ ყრმაჲ ესე ვერ ვიცან, რომელი გაქუს, რამეთუ ჩემი არა არს ეგე.
    15.     არამედ რაჟამს მიდგომილ იყავ, განვიზრახევდ გულსა ჩემსა, ვითარმედ რომლისა მიზეზისათჳს ვიპოვე ამას შინა, რამეთუ მცნებაჲ მაქუნდა დამარხვად შენდა.
    16.     აწ ესერა განცხადებულ არს, რამეთუ არასადა უდებ-ვიქმნეთ შენ ზედა, არამედ ხუთნი თთუენი არიან, ვინაჲთგან მომიყვანებია შენ დამარხვად, არცაღა ყრმაჲ ესე არს უმეტჱს ხუთისა თთჳსა, არამედ გიყუარს ეგე სულითა შენითა.
    17.     ხოლო ესე უწყი, რამეთუ არა არს ეგე ჩუენითა ბუნებითა შობილი, არამედ წმიდისაგან სულისა არს.
    18.     აწ ნუ გიტევებნ სული იგი სიმშილად, არამედ ყავნ ჩემ თანა წყალობაჲ, გამომზარდენ მე და მოიჴსენე ესე, რამეთუ მწირ ვარი მე შენდა და შენ ჩემდა მწირ.
    19.     ანუ არა ამას გეტყოდაა შენ იოსებ?
    20.     და არა დასცხრა ყრმაჲ იგი ძუძუჲსაგან, რომელ არს ყოველთა უფროჲს, და ეტყოდა იოსებს: მამაო, უკუეთუ შჯულისაგან არა ახუალ მაგას დანაკისკუდსა
    21.     და მუართუ და ჭამოს დედამან ჩემმან, გრწმენინ შენ, რომელსა გეტყჳს იგი შენ და მე გამოგზარდნე თქუენ, არა ხოლო თქუენ, არამედ ნაყოფიცა იგი, რომელ გამოვალს მისგან.
    22.     არა მშიოდის დღე ერთცა.
    23.     და მიექცა ყრმაჲ იგი და ჰრქუა დანაკისკუდსა მას: შენ გეტყჳ: დანაკისკუდო, მოიდრიკე თავი შენი ნაყოფითურთ ქუეყანად და განაძღენ მამა-დედანი ესე ჩემნი.
    24.     და მეყსეულად მოდრკა იგი.
    25.     ანუ არა მე ვარ ანგელოზი, რომელი გეტყჳ ამას, არამედ მის ყრმისაჲ არს ჴელმწიფებაჲ, რომელი იქმნა ჩემ მიერ.
    26.     რომლითა-იგი განსძღით შენ და იოსებ, რამეთუ რტონი მის დანაკისკუდისანი ნაყოფითურთ ქუეყანასა ზედა ისხნეს სავსენი ნაყოფითა ტკბილითა, რომელსა მე ვყრიდ სიხარულით, მხიარულებით ხილვასა მას ზედა.
    27.     და მიექცა ყრმაჲ იგი დანაკისკუდსა მას და ჰრქუა: „ჵ დანაკისკუდო, უფროჲს დიდო ყოველთა ნერგთა ეგჳპტისათაო, აღემართე და აღმაღლდი ფრიად, რამეთუ დაიმდაბლჱ თავი თჳსი და ჰყავ მსახურებაჲ ესე.
    28.     აღმაღლდი და იქმენ სასწაულ უმეტჱს ყოველთა ნერგთა, რამეთუ ყოველთა წმიდათა ჩემთა, რომელთა დაიმდაბლონ თავი თჳსი, უფროჲს ამაღლდენ“.
    29.     და მეყსეულად აღემართნა დანაკისკუდი იგი და იქმნა, ვითარცა პირველ და აკურთხა იგი ყრმამან მან და ჰრქუა: რომელი ღირს იქმენ დიდებულისა, რომელი წოდებულ იყო შენდა ადამის ძჱ და მისსა ნათესავისა კაცისა, ჵ დანაკისკუდო, რაჲ შეგემთხჳა შენ,
    30.     რამეთუ გამოჰვარდი სამოთხით და მოიყვანე შენ ეგჳპტედ ზაკუვით და დაენერგე ჴმელსა ზედა, რაჲთა რკინაჲ უფლებდეს შენ ზედა, ვითარცა სხუასა ხჱსა, ვინაჲ ჰპოვე ადგილი ესე, არა თუმცა კაცობრივი ბუნებაჲ იქმნა ყოველსა შინა.
    31.     აჰა ესერა ეგრევე იქმნა შენ თანა, რაჟამს უკუე წარვიდა ეშმაკი ცთუნებისა შემდგომად ადამისა, ჰრქუა მას: აჰა ესერა განრისხნა შენთჳს უფალი და განგაძებს შენ სამოთხისაგან ქუეყანად, რომელი სავსე არს მწუანითა საზრდელითა ნადირთაჲთა.
    32.     არამედ აღდეგ აწ და მეც მე ყოველთაგან ნერგთა, რომელ არს სამოთხესა შინა, დავასხა იგი ქუეყანასა ზედა, რაჲთა, რაჟამს გამოხჳდე სამოთხით, ჰპოვო საზრდელი მათგან.
    33.     რაჟამს-იგი მოიცვალჱ კეთილისაგან ადგილისა, დაენერგჱ ქუეყანასა ზედა, არამედ ნუ გეშინინ თქუენ ნერგნო, რამეთუ ვითარცა მომავლინა მე მამამან ჩემმან ცხორებად კაცთა და მოქცევად მათა და მამცნო მე ნერგთათჳსცა,
    34.     რაჲთა ჭამდენ მათგან მეგობარნი და მოყუარენი ჩემნი, რომელთა მიიღონ მსგავსებაჲ ჩემი და ყონ მცნებაჲ ჩემი.
    35.     და რომელნი იყვნენ მთათა და უდაბნოთა განშორებულნი კაცნი, აქუნდე შენ მათ საზრდელად, შენ უკუე, დანაკისკუდო, მიიცვალე აწ პირველსავე ადგილსა შენსა.
    36.     მაშინ აღდგა დანაკისკუდი იგი წინაშე ჩუენსა და მიიცვალა სამოთხედ.
    37.     და ვინ არს, რომელმან აღიღო იგი, ჵ მარიამ?
    38.     ანუ არა მე ვიყავ, არა ხოლო თუ ნერგთა მიღებად მუნ, არამედ კაცთა, რომელთა დაიმდაბლიან თავი თჳსი წინაშე ღმრთისა?
    39.     მე აღვიღე და წარვიღე იგი ადგილსა მას მართალთასა დღესა მას, რომელსა გამოვიდიან სულნი ჴორცთაგან და შენ, რაჟამს განეშორო ჴორცთაგან, მე თავადი მოვიდე მეოთხესა დღესა, რამეთუ დაეტევების მეტი იგი დღჱ, რამეთუ მაცხოვარი ჩუენი მესამესა დღესა აღდგა.
    40.     ხოლო წარგიყვანო მეოთხესა დღესა არა ხოლო შენ, არამედ ყოველნი, რომელთა დაიმარხნენ სიტყუანი მაცხოვრისა ჩუენისანი.
    41.     მე კუალად მოვიდე მათდა და წარვიყვანო იგინი სამოთხესა მას სიხარულისასა.
    42.     და ეგნენ მუნ ჴორცნი მათნი ახლად და წმიდათა მათ კაცთა ჴორცთა არა აქუნდეს მყრალობაჲ, რამეთუ დაიმარხნეს თავნი მათნი ცოცხლად და უცოდველად ქუეყანასა ზედა.
    43.     და მოვიდენ მუნ, სადაცა იყვნეს ადამ და ევა ადგილსა მას ვიდრე დღემდე ადგომისა, და რაჟამს მოვიდეს უფალი ანგელოზთა მისთა თანა და მოიყვანნეს იგინი თჳსთა ჴორცთა თანა და ჰრქუა მას მარიამ: უფალო ჩემო, რომლითა სახითა მოხუალ მათ ზედა, ანუ ვიეთნი მიგყვანან?
    44.     ნუუკუე რომელთა შენ ზედა ხარ და მსხუერპლი მათი მოგართუან სულნელებისაჲ და ესრჱთ მოხჳდე მათ ზედა?
    45.     ანუ უფროჲს მართალთა ზედა მიხუალ?
    46.     ანუ მოავლინის მათ ზედა სახიერმან?
    47.     ანუ არა რჩეულთა ზედა ხოლო მოხჳდე?
    48.     ანუ ლოცვით ხადიედ სახლსა შენსა და მოვიდიან შენდა?
    49.     უკუეთუ ესრჱთ რაჲ-მე არს, მითხარ მე, რაჲთა მეცა ვყო ეგრჱთ სახედ და მოხჳდე და წარმიყვანო მე უკუანაჲსკნელსა დღესა.
    50.     და ჰრქუა მას ანგელოზმან: რაჲ არს, დედაო, რამეთუ, რაჟამს მოვივლინო შენდა, არა ხოლო მე, არამედ ყოველნი ერნი ანგელოზთანი მოვიდენ და გალობდენ შენ წინაშე და მოვივლინე შენდა გულისხმის-ყოფად, რაჲთა უთხრა შენ მოციქულთა საიდუმლოჲ.
    51.     და რამეთუ მაშურალ არიან ამისსა ძიებასა მაცხოვრისაგან იესო ქრისტესა.
    52.     და იტყოდეს: რაჲ-მე ვყოთ, ვიდრე-მე დავსხნეთ ჴორცნი ჩუენნი?
    53.     რამეთუ არა გუნებავნ იგი დატევებად ქუეყანასა ზედა, უკუეთუ ჭეშმარიტ ვიყვნეთ და ღირს ვართ დამკჳრდებად მას, რამეთუ იგი მიჩუენა ჩუენ ადგილი, რამეთუ არა მნებავს ჴორცნი ჩუენნი ყოფად ადგილსა ამას.
    54.     მაშინ ეტყოდა მათ სახიერი უფალი, რამეთუ: სიტყუასა მაგას, რომელსა თქუენ ეძიებთ, აწ დიდ არს და „ვიდრე-ესე მე მივალ, თქუენ ვერ ძალ-გიც აწ მოსლვად“.
    55.     რაჲთა წარვიდე და ვჰკითხო მამასა ჩემსა და განგიმზადოს ადგილი ჴორცთა თქუენთათჳს.
    56.     მაშინ ჯერ-უჩნდა მამასა, რაჲთა მიიცვალნენ ჴორცნი თქუენნი სამოთხედ, სადაცა ჴორცნი შენნი დაისხნენ, უკუანაჲსკნელსა დღესა აღვადგინნე და ცხორებაჲ საუკუნოჲ დაიმკჳდრონ,
    57.     სადა მამაჲ სუფევს და ძესა ჴელმწიფებაჲ აქუს და სული წმიდაჲ სუფევს მათ შორის და იდიდების უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


56

     1.     56. ვ. საკითხავი წმიდისა იოვანე ოქროპირისაჲ გარდაცვალებისათჳს წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ
    2.     საყუარელნო ჩემნო, მოვედით და ისმინეთ წმიდისათჳს ქალწულისა ქებაჲ, ვითარ ადიდა შობილმან მშობელი თჳსი და ძემან ღმრთისამან და თჳთ ღმერთმან დედაჲ თჳსი!
    3.     რაჲ-მე ვთქუათ, საყუარელნო ჩემნო, რომლითა ენითა ანუ რომლითა პირითა შეუძლოთ ქებად მსგავსი ქებისა მისისაჲ?
    4.     რამეთუ ესე ქალწული გამოჩნდა უმაღლჱს ცათა და მისთჳს ვერ შეუძლებს მიწისაგანი ესე ენაჲ ჩემი გამოთქუმად, არამედ ვიტყოდი და არაჲ დავდუმნე,
    5.     რამეთუ ამის ქალწულისათჳს მოსე, დიდმან წინაწარმეტყუელმან, ესრე თქუა სულითა წმიდითა, რამეთუ: მე მოვიდე და დავიმკჳდრო შორის კაცთ, და შემდგომი ამისი.
    6.     ოსჱ წინაწარმეტყუელმან თქუა: ვიხილჱ მე ყრმაჲ წიაღთა ქალწულისათა და ეზეკიელ დაჴშული ბჭჱ იხილა, რომელი არავინ განვლო, გარნა ღმერთმან და დაჴშული ჰგიეს ბჭჱ იგი.
    7.     დანიელ თქუა: „მთისაგან ლოდი თჳნიერ ჴელისაგან კაცისა გამოკუეთილი“, ესე იგი არს, თჳნიერ მამაკაცისაგან შობაჲ იგი.
    8.     ხოლო ესაია ცნა ურჩთაჲ მათ და ქედფიცხელთაჲ სიტყუაჲ იგი მოსჱსი, რომელ თქუა: ნათესავი ესე განდრეკილ არს, რომელთა თანა არა არს სარწმუნოებაჲ.
    9.     ამისთჳს განცხადებულად ღაღატ-ყო და თქუა: „აჰა ესერა ქალწული მიუდგეს და შვეს ძჱ და უწოდიან სახელი მისი ენმანოველ, რომელი არს: ჩუენ თანა ღმერთი“.
    10.     რამეთუ იხილა ღმერთმან ნათესავი კაცთაჲ, წარწყმედული და მსხდომარჱ ბნელსა და აჩდილითა სიკუდილისათა, წარმოავლინა მთავარი ანგელოზთაჲ გაბრიელ ქალწულისა მარიამისა ხარებად, მოვიდა მისა და ჰრქუა: „გიხაროდენ, მიმადლებულო!
    11.     უფალი შენ თანა!“
    12.     რამეთუ იქმენ შენ ტაძარ სულისა წმიდისა და ქრისტჱ ჴორცითა იშვა შენგან.
    13.     ხოლო მე აწ აღძრულ ვარ ხარებისა მისთჳს, უმეტჱს ხოლო მთავარანგელოზისა ხარებისა მიერ და ამას ქებასა შევსწირავ წმიდისა ქალწულისა მიმართ მარიამისა და ვეტყოდი უჴრწნელსა მას:
    14.     „გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა!“
    15.     გიხაროდენ წმიდაო ღმრთისმშობელო, ქალწულო!
    16.     გიხაროდენ, დედუფალო ბრწყინვალეო!
    17.     გიხაროდენ, ქალწულო, დედაო უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესო!
    18.     გიხაროდენ, კიდობანო შჯულისაო!
    19.     გიხაროდენ, კარავო საწამებელო!
    20.     გიხაროდენ, ტაძარო უფლისაო!
    21.     გიხაროდენ, საყდარო ქრისტესო!
    22.     გიხაროდენ, ჭურო პატიოსანო!
    23.     გიხაროდენ, ტაკუკო ოქროჲსაო, სავსეო მან˜ნათჲ, ცუარითა მით ზეცისაჲთა!
    24.     გიხაროდენ, ღრუბელო ნათლისაო!
    25.     გიხაროდენ, ზღუდეო სიმტკიცისაო!
    26.     გიხაროდენ, სუეტო შეურყეველო!
    27.     გიხაროდენ, წყარო სიწმიდისაო!
    28.     გიხაროდენ, სამკჳდრებელო ჭეშმარიტებისაო!
    29.     გიხაროდენ, საზღვარო სარწმუნოებისაო!
    30.     გიხაროდენ, მარგალიტო ჭეშმარიტებისაო!
    31.     გიხაროდენ, ანთრაკო პატიოსანო!
    32.     გიხაროდენ, ქერობინო და სადგურო უფლისაო!
    33.     გიხაროდენ, ქალწულო წმიდაო და სამკჳდრებელო ქრისტჱს ღმრთისაო, რამეთუ შენთჳს თქუა ამბაკუმ წინაწარმეტყუელმან,
    34.     ვითარმე: „აღმაღლდა მზჱ და მთოვარჱ დადგა წესსა ზედა თჳსსა“, ესე იგი არს ამაღლდა მზჱ – იშვა ღმერთი ქალწულისაგან და მთოვარჱ დადგა წესსა ზედა თჳსსა, ვითარმედ ქალწული ქალწულადვე ეგოს.
    35.     დავით ესრე თქუა: „გარდამოჴდეს ვითარცა წჳმაჲ საწმისსა ზედა და ვითარცა ცუარი, რომლისაჲ ცურინ ქუეყანასა ზედა“.
    36.     პირველად მოსე მთასა ზედა სინასა მაყულოვანად გიხილა შენ შეუწუველად, და გედეონ საწმისად გიხილა შენ და დავით ვითარცა ცუარი იხილა გადამომავალი შენ ზედა, ოსე ქალწულად უჴრწნელად გქადაგა შე, და ეზეკიელ – ბჭედ სიწმიდისად, დანიელ – მთად შეურყვნელად;
    37.     ესაია ძირად იესჱსად გქადაგა შენ, ნათან თქუა, ვითარმედ: ქალწულისაგან შობილისა განიხაროს ყოველმან ჴორციელმან, ვითარცა მთავარანგელოზმან გახარე შენ.
    38.     გიხაროდენ, ტაძარო სულისა წმიდისაო და საყდარო უფლისაო!
    39.     აწ ჩუენ, მორწმუნენი, ღმრთივგანბრძნობილნი და წიგნთაგან განსწავლულნი საღმრთოთა მეცნიერად, ღმრთისმშობელად აღგიარებთ და თაყუანის-გცემთ, ვღაღადებთ და ვიტყჳთ კუალად: „გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა!“
    40.     გიხაროდენ, მაყუალო შეუწუველო!
    41.     გიხაროდენ, ცაო საცნაურო და საყდარო უფლისაო, რომლისაგან გამობრწყინდა მზჱ იგი სიმართლისაჲ!
    42.     გიხაროდენ, სამოთხეო სიწმიდასაო, რომელმან აღმოგჳცენე უკუდავებაჲ და ცხორებაჲ!
    43.     გიხაროდენ, ხეო ცხორებისაო, რომელმან გამოიღე ნაყოფი ცხორებისა, რომლისა მიერ ვცხომდით ყოველნი.
    44.     რამეთუ დასაბამსა დაბადებისა კაცთაჲსა პირველ დაბადებულ მამაჲ ჩუენი ადამ ხისა მისგან ნაყოფისა, რომელსა გამოეღო ხესა მას ცნობად კეთილისა და ბოროტისა, დედაკაცისა მიერ შესცთა და ჭამა იგი და სამოთხისა მისგან ექუსორია იქმნა იგი და ჩუენ ყოველნი.
    45.     ხოლო რაჟამს წმიდამან ქალწულმან ანგელოზისა მიერ „გიხაროდენი“ შეიწყნარა, მყის პირველქმნული იგი მამაჲ ჩუენი დაცემისაგან აღჰმართა და წყევაჲ იგი პირველისა დედისა ჩუენისა ევაჲსი განაქარვა
    46.     და სიხარულით ეტყოდა: კურთხეულ ხარ შენ, ასულო, რამეთუ ჩუენ, დაცემულნი ესე, შენ მიერ აღვემართენით.
    47.     გიხაროდენ, ასულო განმათავისუფლებელო ყოვლისა სოფლისა, წმიდაო ქალწულო, უჴრწნელო, რამეთუ შენ მიერ ცხომდა ყოველი სოფელი!
    48.     გიხაროდენ, წმიდაო ქალწულო, მარიამ, საუნჯეო დაბეჭდულო!
    49.     გიხაროდენ, საფასჱო დიდისა მეუფისაო, რომელი განამდიდრებ ყოველსა სოფელსა!
    50.     გიხაროდენ, სანთელო მწუხრისაო დაუშრეტელო, რომლისათჳსცა იტყჳს სჳმონ წინაწარმეტყუელი, ვითარმედ: ვიხილე ნათელი სამწუხროჲ, რომლისათჳსცა-იგი იშვა შენგან, რომელსაცა წინაწარმეტყუელი იტყჳს: „ნათელი გამობრწყინდა წარმართთა ზედა და დიდებაჲ ერისა შენისაჲ ისრაჱლისაჲ“.
    51.     მინდა დადუმების და კმა-ყოფად ქებაჲ ესე წმიდისათჳს ქალწულისა მარიამისა, არამედ კუალად, რაჟამს მოვიჴსენი ნაყოფი იგი მუცლისა მისისაჲ, არა მიფლის მე კმა-ყოფად, და რაჟამს მოვიჴსენი მე ცთომაჲ იგი ევაჲსი, აღვივსე მე ცრემლითა.
    52.     და მოვიჴსენი მე კუალად ნაყოფი ქალწულისა მარიამისი, აღვივსე კუალად სიხარულითა დიდითა და ვითარცა ჯურღმული წყლისა ცხოველისაჲ აღმოვდუღდი და კუალად ვიტყოდი: აწ მოვედით, მორწმუნენო, ვდღესასწაულობდეთ საჴსენებელსა წმიდისა ღმრთისმშობელისასა.
    53.     რამეთუ ანგელოზნი ცათა შინა იხარებენ და ჩუენ ქუეყანასა ზედა ვღაღადებთ და ვიტყჳთ: დღეს ქუეყანისა ტაძარი ღმრთისა სიტყჳსაჲ მიიცვალების, ზეცისა იერუსალჱმსა დაემკჳდრების.
    54.     დღეს ქალწული ქუეყანით ზედა მიიცვალების.
    55.     დღეს კარავი იგი ქუეყანისაჲ ზეცად საყდარ იქმნების.
    56.     დღეს ეზოჲ იგი კარვისაჲ მის, რომელსა ჰრქჳან წმიდაჲ წმიდათაჲ, ზეცისასა მას კარავსა ბრწყინვალესა მიიცვალების.
    57.     დღეს მაყუალი იგი შეუწუველი ზეცისა სძალ იქმნების.
    58.     დღეს გამოუცდელი იგი ქორწინებითა ცათა შინა დაემკჳდრა და მის თანა იხარებს პირველი იგი დედაჲ ჩუენი.
    59.     დღეს უჴრწნელი იგი დედუფალი მარიამ ზეცისა ქერობინ იქმნების და პირველი იგი მამაჲ ჩუენი ადამ სიკუდილისაგან განთავისუფლდების.
    60.     დღეს წმიდაჲ ღმრთისმშობელი უზეშთაჱს ყოველთა მთავრობათა იქმნების.
    61.     დღეს სიხარული იგი უხილავ იქმნების კაცთაგან, არამედ იხილვების ანგელოზთაგან.
    62.     ნუუკუე ვინმე ძნიად მსმენელთაგანმან იკადროს და თქუას: ძმანო ჩემნო საყუარელნო, თუ ვითარ შესაძლებელ არს ესოდენსა დიდებასა წმიდაჲ ქალწული?
    63.     დაიყავნ პირი, რომელი იტყოდის სიცრუვესა, აწ აღმოიკითხნეთ მცნებანი ღმრთისანი, გუეტყჳს და გუასწავებს: „პატივ-ეც მამასა შენსა და დედასა შენსა“, თჳთ უფალი ამას გუასწავებს.
    64.     არა-მე-მცა თჳთ უფალმან უფროჲს ყოველთასა პატივ-სცა თჳსსა მას მშობელსა?
    65.     და ესე რავდენი ვთქუთ ქებაჲ წმიდისა მის ქალწულისაჲ, მრავლისაგანი მცირედი გჳთქუამს, ხოლო წმიდაჲ ქალწული მარიამ უმეტჱსსა მიიწია დიდებასა, რომლისა ვერ შემძლებელ არს ენაჲ ჩემი თქუმად, ვითარცა პირველ ვთქუ.
    66.     არამედ, საყუარელნო, მოვედით და ვიხარებდეთ და ვიშუებდეთ ჴსენებასა წმიდისა ქალწულისასა, რამეთუ ანგელოზნი ცათა შინა იხარებენ და ჩუენ, ძენი კაცთანი, საცთურისაგან ვდღესასწაულობდეთ ქუეყანასა ზედა
    67.     და შევსწირვიდეთ დიდებასა და ქებასა მამისა და ძისა წმიდისა სულისა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და პატივი და ძლიერებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამჱნ.


57

     1.     57. ზ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა მამისა ჩუენისა იოვანჱ დამასკელისაჲ, გარდაცვალებისათჳს წმიდისა ღმრთისმშობელისა მარიამისა
    2.     ვინ-მე უკუე, საყუარელნო, კაცთაგანმან შეუძლოს ქებად გარდაცვალებაჲ წმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ, ვითარ-იგი ღირს არს, დაღაცათუ აქუნდენ მას ბევრნი ენანი და მეტყუელებდეს ბევრითა პირითა?
    3.     და არცაღათუ კუალად ყოველნი თუ ენანი შეკრბენ პირად-პირადად მზრახვალნი, ვერ შემძლებელ არიან მიწევნად ღირსსა ქებისასა ამისთჳს, რამეთუ უზეშთაჱს არს ყოველსა შჯულსა ქებისასა.
    4.     ხოლო დაღათუ შეძლებაჲ კაცთაჲ ვერ მისწუდების, არამედ არა ჯერ-არს დუმილი მისთჳს, რომელი-იგი არს სათნო ღმრთისა და საყუარელ წინაშე ძისა მისისა.
    5.     არამედ სურვილითა და შურითა კეთილითა და სარწმუნოებითა მჴურვალითა თანა-გუაც დიდებაჲ და ქებაჲ წმიდისა ღმრთის...


58

    1.     58
    2.     ...და ...თა, რომელნი თაყუანის-სცემენ ჯუარსა, დასთრგუნვენ ეშმაკსა, რამეთუ ყოვლადვე ძლიერ არს და ყოველთა კეთილისმყოფელ.
    3.     რამეთუ ყოველთათჳს ისთულების და არა მოაკლდების.
    4.     და იხილე მისი იგი მოსაგებელი: დაღათუ უპოვარ ვინმე არნ, ვითარცა მცირედ სარწმუნოებით ევედროს ჯუარსა, მუნქუესვე უნაკლულო არნ ყოვლისაგან კეთილისა.
    5.     და რაჟამს სახელ-სდვას სახელსა წმიდისა ჯუარისასა, განრისხებულნი იგი ღელვანი და აღრღუეულნი დააცხრვნის, ანუ თუ ვინმე სიმძაფრეთა მდინარეთასა წარეტაცოს და ვიდრე იგი მასვე უცალოებასა და ჭირსა შინა იყოს და ჰხადოს სახ...
    6.     შორიელისა მოგზაურისათჳს და წმიდასა ჯვარსა წინაშე ევედრებოდის ცოცხლებით და მხიარულებით მომავალი იხილოს.
    7.     ანუ თუ ვინმე ფიცხელსა განსაკითხავსა წარდგომილ იყოს და მსაჯული იგი სასტიკად უთქუმდეს მას და მოსაჯული იგი არღა აცალებდეს და ავნებდეს ენითა თჳსითა, ვითარცა მახჳლითა, ხოლო იგი მუნქუესვე შეურდეს და ხადოს სახელსა წმიდისა ჯუარისასა.
    8.     განჴრწნილი გული მსაჯულისაჲ მის განემართოს და სასტიკად გულისწყრომაჲ იგი დაჰჴსნდის და მსაჯულისა იგი სიბორგილი დასცხრის და სამართალი მოსცის.
    9.     და თუ ვინმე ცოდვითა დამძიმებულ იყოს და შეურდეს და ხადოს სახელსა წმიდისა ჯუარისასა, სიმძიმჱ იგი ცოდვათა ძლიერებითა ჯუარისაჲთა განდევნა და ტჳრთი თჳსი აღიმცირა და სიმრავლჱ იგი უშჯულოებათაჲ განიშოვრა და ზეცისა სასუფეველსა მიემთხჳა.
    10.     ჯუარი ქრისტეანეთა ზღუდე, ჭირვეულთა შემწჱ.
    11.     ჯუარი მოციქულთა არგანი, რომლითა ყოველსა სოფელსა ქადაგეს სახარებაჲ იგი ქრისტესი.
    12.     ჯუარი მოციქულთა სიქადული, მოწამეთა სიხარული, მარტჳლთა გჳრგჳნი.
    13.     ჯუარი მკელობელთა კუერთხი, დაცემულთა ჴელისამპყრობელი.
    14.     ჯუარი მონანულთა ნუგეშინისმცემელი, მონაზონთა საჭურველი, რომლითა აღუდგეს ბრძოლად მტერსა და ყოველი მანქანებაჲ მისი დათრგუნეს და სასუფეველსა ღირს იქმნნეს.
    15.     ამან ჯუარმან ყოველთა ნუგეშინის-სცის და ყოველთა განსწმედს ქრისტჱს იესუს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომელსა შუენის სუფევაჲ თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.


59

     1.     59. დ. საკითხავი, თქუმული ათანასი ეპისკოპოსისაჲ, ჭეშმარიტებისა წმიდისა ჯუარისათჳს და რომელსა ზედა ივნო ქრისტემან
    2.     ისმინენით სიტყუანი ჭეშმარიტებისანი და იგავნი სწავლათანი და ჴმანი წინაწარმეტყუელთანი და თქუმულნი მშჳდობისანი და ზრახვაჲ მამისაჲ და განმზადებაჲ კრავისაჲ და აღშენებაჲ ეკლესიათაჲ და გამოჩინებაჲ ჯუარისაჲ.
    3.     უკეთჱს არს თქუენდა, თუ ისმინოთ და ერჩდეთ თქუმულთა ამათ სმენითა.
    4.     ხოლო თქუენ თქუმად და სწავლად ღმრთისა მამისა ბრძანებითა და ქრისტჱს გამოჩინებითა და ჴორცთა ამათ ჩუენთა მსახურებაჲ და თქუ ჴმათა ოხ...


60

     1.     60
    2.     ...უკეთურებათა ყოველთა ადგილთა.
    3.     დასაბამითგან სიტყუაჲ იგი მამისაჲ კაცთმოყუარჱ იყო, გარდამოჴდა კაცთათჳს და იქცეოდა მათ თანა და გამოარჩევდა ბოროტთა მართალთაგან და მართალთა მათ იჩინებდა ერად საზეპუროდ.
    4.     რომელთამე თანა მოიკლვოდა და რომელთამე თანა უცხოებასა იყო და რომელთამე თანა ივლტოდა, რომელთამე თანა განიხერხებოდა და რომელთამე თანა ნავსა შიდა იყო,
    5.     რომელთამე თანა მსხემობასა იყო და რომელთამე თანა გამოიცადებოდა და რომელთამე თანა განისყიდებოდა, რომელთამე თანა სიყმილსა იყო და წყურილსა.
    6.     და ესრჱთ დასაბამითგან სიტყუაჲ იგი ყოველთა მართალთა თანა ივნებოდა და თანა იყოს მარადის!
    7.     აბელის თანა მოიკლვოდა, ნოვჱს თანა რღუნასა წყალთასა იყო, აბრაჰამის თანა მწირობასა იყო, ისაჰაკის თანა გამოიცადებოდა, იაკობის თანა უცხოებასა იყო, იოსეფის თანა განიყიდებოდა,
    8.     ხოლო მოსჱსა თანა სივლტოლასა იყო და ისუ ნავჱს თანა ბრძოლასა იყო, დავითის თანა სივლტოლასა იყო, ესაიას თანა განიხერხებოდა და თჳსითა მით ჴორცითა ამათ თანა იქცეოდა.
    9.     ჴორცნი შეისხნა ქალწულისაგან კაცთათჳს, რომელ არს სიტყუაჲ თქუენ თანა და ღმერთი არს სიტყუაჲ და სიტყუაჲ არს კაცი და კაცი არს ღმრთისა თანა.
    10.     რამეთუ მოხედა ღმერთმან თჳსსა მას ქმნულსა, რომელ შექმნა ხატად და მსგავსად თჳსა, მოავლინა თჳსი იგი ძჱ ზეცით ქუეყანად უჴორცოჲ და ჴორცნი შეისხნა ქალწულისაგან, იშვა კაცად და აღადგინა წარწყუმედული იგი კაცი და შეკრიბნა განბნეულნი ასონი.
    11.     და რაჲსა მოკუდების ქრისტე?
    12.     ნუუკუე სიკუდილისა საშჯელი თანა-ედვა?
    13.     ანუ რაჲსა შეისხნა ჴორცნი?
    14.     ანუ არა შემოსით იშუა დიდებითა, ანუ რაჲსათჳს კაც იქმნა იგი? ანუ არა ღმერთი იყოა?
    15.     ანუ რაჲსა გარდამოჴდა ქუეყანად?
    16.     ანუ არა მეუფჱ იყოა ცათა შინა?
    17.     რაჲსა ჭირ იყო ღმრთისა მოსლვაჲ ქუეყანად და ჴორცთა შესხმაჲ ქალწულისაგან და წარგრაგნაჲ სახუევლითა და ბაგასა შინა წოლაჲ და სძესა წოვნაჲ წიაღთა შინა დედისათა
    18.     და ნათლისღებაჲ იორდანესა იოვანჱსგან და გინებაჲ ძელსა ზედა ჯუარისასა და დაფლვაჲ ქუეყანასა შიდა და აღდგომაჲ მკუდრეთით მესამესა დღესა და ეკლესიათა აღშჱნებაჲ?
    19.     რაჲ ჭირ იყო კაცთათჳს? არამედ რაჲთა აცხოვნნეს წარწყმედულნი ესე კაცნი?
    20.     აწ მიეც შენ საჴსრად სული სულისა წილ და სისხლი სისხლისა წილ, კაცი კაცისა წილ და სიკუდილი სიკუდილისა წილ...
    21.     ესენი ქრისტემან იჴსნნა სიკუდილითა თჳსითა.
    22.     იხილეთ, ჵ კაცნო, ისრაჱლისაო! მოკლეს შემწჱ იგი ყოველთაჲ, მიაგეს ბოროტი კეთილისა წილ და ჭირი სიხარულისა წილ და სიკუდილი ცხორებისა წილ.
    23.     რომელი აღადგინებდა მკუდართა მათთა და განჰკურნებდა მკელობელთა და განსწმედდა განბოკლებულთა და ნათელსა მოსცემდა ბრმათა მათთა, იგი მოკლეს დამოკიდებითა ძელისაჲთა.
    24.     ჵ საიდუმლოჲ ახალი და გამოუთქუმელი! დამოჰკიდეს ძელსა, რომელმან დაამყარა ქუეყანაჲ და შეჰმშუალეს ჯუარსა და განუმზადეს საფლავი, რომელმან განუზომნა ცანი, და შეკრეს,
    25.     რომელი განჰჴსნის ცოდვათა და ასუეს ძმარი, რომელი ასუამს სიმართლესა, და აჭამეს ნავღელი, რომელი აცხოვნებს და აჭამეს მათ ცხორებასა და განუხურიტნეს ჴელნი და ფერჴნი, რომელი განჰკურნებდა მათთა ჴელთა და ფერჴთა.
    26.     ჵ საიდუმლოჲ ახალი და გამოუთქუმელი, რამეთუ დაისაჯა მსაჯული იგი, და შეიკრა, რომელი განჰჴსნის კრულთა.
    27.     შეემშჭუალა ჯუარსა დამბადებელი სოფლისაჲ, და განიზომა, რომელსა განუზომიან ცანი და ქუეყანაჲ, რომელი განაცხოველებს დაბადებულთა, და დაეფლა, რომელი აღადგინებს მკუდართა.
    28.     მაშინ განიკჳრვეს ძალთა ზეცისათა და ანგელოზნი განჰკრთეს და დასთა მათ ზეცისათა შეეშინა და შეირყინეს მთანი და ბორცუნი შეიძრნეს, ზღუაჲ დატკბნა და უფსკრულნი შეძრწუნდეს
    29.     და შეეშინა ყოველსა დაბადებულსა ღმრთისასა: ვარსკულავთა მოაკლეს სინათლჱ მათი, მზჱ დაბნელდა და ანგელოზნი განკრთომილნი გამოვიდეს ტაძრით და სერაბინნი იგი ოჴრითა მათითა ჴმა-სცემდეს.
    30.     და კრეტსაბმელი იგი განსთქდა და ბნელმან აღავსო ყოველი ქუეყანაჲ.
    31.     ოდეს დაიწუხნა მაცხოვარმან ჯუარსა ზედა თუალნი, ნათელი გამობრწყინდა ჯოჯოხეთს შინა, რამეთუ შთავიდა უფალი ჯოჯოხეთისა შემუსრვად არა ჴორცითა, არამედ სულითა.
    32.     რამეთუ შთავიდა უფალი და ყოველი დაიპყრა – სულითა ჯოჯოხეთი, ხოლო ჴორცითა ქუეყანაჲ.
    33.     ოდეს დამოჰკიდეს ძელსა ზედა ჴორცითა უფალი, მაშინ აღეხუნეს სამარენი და ჯოჯოხეთი დაირღუა და გამოუტევნა სულნი მრავალნი, და აღდგეს მკუდარნი და ვერ იტჳრთა დაბადებულმან, რამეთუ ჰხედვიდეს თჳსსა მას უფალსა ჯუარსა ზედა დამოკიდებულსა.
    34.     განჰკრთა ყოველი დაბადებული და იტყოდეს: რაჲ არს ესე ახალი დაბადებული?
    35.     მსაჯული დაიშჯების და დუმს, უხილავი იგი ჯუარსა ზედა იხილვების და არა ჰრცხუენის, შეუპყრობელი იგი შეპყრობილ არს და არა გული უწყრებინ,
    36.     უვნებელსა მას ევნების და არა ეძიებს შურსა, უკუდავი იგი მოკუდების და ცხოველ არს უკუნისამდე, ზეცისა იგი მეუფჱ დაიფლვის და მოითმენს.
    37.     რაჲ არს ახალი ესე საიდუმლოჲ, რამეთუ დაუკჳრდა ყოველსა დაბადებულსა და შეძრწუნებულ არს?
    38.     არამედ აღდგა უფალი მკუდრეთით, მაშინღა ცნა დაბადებულმან, რამეთუ კაცთათჳს მსაჯული იგი დაისაჯა და უხილავი იგი იხილვა და უვნებელი იგი ივნო, უკუდავი იგი მოკუდა და ზეცისაჲ იგი ქუეყანასა დაეფლა.
    39.     და უფალი იგი იშვა კაცად და დაისაჯა, რაჲთა შეიწყალოს კაცი, შეიკრა, რაჲთა განჰჴსნეს, იგუემა, რაჲთა განეტეოს.
    40.     ივნო შენთჳს ჯუარითა, რაჲთა შენ ვნებათაგან განგათავისუფლოს.
    41.     მოკუდა ჯუარითა, რაჲთა შენ ცხოველ გყოს.
    42.     ჯუარისა მიერ დაეფლა, რაჲთა შენ აღგადგინოს.
    43.     რამეთუ ივნო უფალმან მსგავსად კაცთა.
    44.     მსგავსებითა მით მსგავსი იგი ვნებაჲ დაჰჴსნა და მიიწია უწესო სიკუდილსა.
    45.     იხილა გემოჲ სიკუდილისაჲ და შეიწყალნა, რომელი სარჩელსა სიკუდილისასა ქუეშე არიან, დაეფლა და აღადგინნა მკუდარნი, ვითარცა მძინარენი, განაცხოველნა დაფლულნი იგი და გამოიყვანნა ნათლად.
    46.     ხოლო სიკუდილი დათრგუნა და მოკლა, რომლისათჳსცა გარდამოჴდა უფალი ზეცით ქუეყანად, რაჲთა მოაკუდინოს სიკუდილი და მოკლას, ვითარცა კაცისმკლველი კარანი.
    47.     რაჲ არს ახალი საიდუმლოჲ?
    48.     ანუ რაჲსათჳს ზეცით ქუეყანად გარდამოჰჴედ? ანუ კაცთათჳს?
    49.     რამეთუ ყოველსა ქუეყანასა განფენილ არს კეთილი ხატი შენი, არამედ სიტყჳთა ხოლომცა უბრძანე და ყოველნიმცა ჴორცნი წარმოდგეს შენ წინაშე.
    50.     ხოლო შენ მოხუედ ქუეყანად და მოიძიენ წარწყმედულნი სულნი იგი, შექმნულნი შენნი, და უკუმოიგე ადამი, ვითარცა სამეუფოჲ ნამარხევი.
    51.     და ყოველი და ნათესავი კაცთაჲ ქრისტჱსგან ცხონდა.
    52.     ერთი იგი დაისაჯა და ბევრნი იჴსნნეს.
    53.     ერთი დაეფლა და ბევრნი აღდგეს.
    54.     უფალი მოკუდა ყოველთათჳს და აღდგა ყოველთა თანა და შეიმოსა კაცებაჲ, აღჴდა მაღალთა ცად და შეწირა მამისა ძღუენი, არა თუ ოქროჲ, არცა ვეცხლი, არცა ქვანი პატიოსანნი, არამედ კაცი, რომელ ქმნა, ხატად თჳსა და მსგავსად შექმნა.
    55.     ხოლო ესე მამამან აღამაღლა და მარჯუენით საყდართა თჳსთა დასუა, მაღალთა და აღმატებულთა, და ყო იგი მსაჯულ ერისა და წინამძღუარ ანგელოზთა და მთავარ ქერობინთა, ხუროთმოძღუარ იერუსალჱმისა და ძჱ ქალწულისა და მეუფჱ უკუნისამდე.
    56.     ამას ყოველსა, რომელსა ვხედავთ კაცად მის თანა, მთიებისა უხუცჱს არს, მზისა აღმოსავალისა უბრწყინვალჱს არს, ელვისა უბრწყინვალჱს, ცათა უმაღლეს, შემოქმედი დაბადებულთაჲ.
    57.     ესე არს შუვამდგომელი ღმრთისა და კაცთაჲ.
    58.     ესე არს აღმადგინებელი მკუდართაჲ და მაცხოვარი წარწყმედულთაჲ და წინამძღუარი შეცთომილთაჲ, ნუგეშინისმცემელი ჭირვეულთაჲ და მაცხოვარი დაბადებულთაჲ და მწყემსი ცხოვართაჲ და განმსუენებელი მაშურალთაჲ და ცხორებაჲ ერისაჲ
    59.     და სიქადული მოციქულთაჲ და გჳრგჳნი მოწამეთაჲ და მოღუაწჱ მარტჳლთაჲ, წინამძღუარი ქერობინთაჲ და უფალი ანგელოზთაჲ და მეუფჱ ისრაჱლისაჲ და აღმადგინებელი დაცემულთაჲ და აღმაშჱნებელი იერუსალჱმისაჲ.
    60.     ესე არს, რომელმან ცანი გარდაართხნა და ქუეყანაჲ დაამყარა და შეაყენა უფსკრულნი და შექმნა ყოველი და შეამკო სოფელი.
    61.     რამეთუ ესე არს სიტყუაჲ მამისაჲ და სული ძალისა მისისაჲ და აღმასრულებელი მშჳდობისაჲ, მოსრული ზეცით, მომცემელი სულისა წმიდისაჲ წინაწარმეტყუელთა, ჴორცნი შეისხნა ქალწულისაგან, წარიგრაგნა სახუეველითა, დაიდვა ბაგასა, განწმიდნა კაცნი.
    62.     ესე ყოველი ყო კაცთათჳს რჩულიერებისა, რამეთუ კაცნი შჯულისა ურჩ არიან და ოდესმე ურწმუნო არიან ჯუარისა ცხოველისა.
    63.     და რომელი მას ზედა ჯუარს-ეცუა, სიტყუაჲ იგი ვითარცა იგინებოდა და ოდესმე უპატიოდ ჰბასრობდეს, მოკუდების, ვითარცა ბოროტის მოქმედი, დაიფლვის, ვითარცა მკუდარი, ეგლოვენ, ვითარცა მკუდარსა, არამედ აღდგა მკუდრეთით, ვითარცა ღმერთ არს.
    64.     და რამეთუ ღმერთი იყო და ღმერთ არს მცირჱ ჴორცთა შინა და დიდ სულითა და უპატიო ქუეყანასა ზედა და დიდებულ ცათა შინა, გინებულ კაცთაგან და დიდებულ მამისაგან.
    65.     ესე არს კაცი, რომელი მოივლინა მამისაგან სოფლად, რამეთუ ღმერთი არს და კაც ქუეყანასა ზედა და ღმერთ ცათა შიდა და ყოველსა დაბადებულსა ზედა ღმერთ არს.
    66.     ესე არს, რომელმან მიგაახლა მამასა ამას თაყუანისცემად და ამისი გრწმენინ უკუნისამდე.
    67.     გიყუარდინ!
    68.     აწ ესე არს ჭეშმარიტი ქრისტე და ამისი არს დიდებაჲ უკუნისამდე.
    69.     არამედ ვხედავთ ხატსა მას ურჩებისასა, რომელნი განმრავლჱბულ არიან ქუეყანასა ზედა.
    70.     ქალაქად-ქალაქად კაცთა თანა და სოფლად-სოფლად განმრავლდეს უშულოებანი ჴელთა მათთანი, რომელნი სხუად გარდააქცევენ სიტყუათა და უფროჲსთა სხუად სახელ-სდებენ ჭეშმარიტებასა, რომელნი იკადრებენ და იტყჳან უშჯულონი კაცნი,
    71.     რაჲთა ჭეშმარიტებაჲ ტყუვილით არწმუნონ და ერთობაჲ იგი ეკლესიათაჲ – წვალებით და ურჩებით და მძლავრებით და სიწმიდჱ – სიძვით და სიმართლჱ – უშჯულოებით, ქალწულებაჲ – მოძალებით და ესრჱთ ქრისტჱს მიმართ ურჩ არიან
    72.     და მამასა აგინებენ და კაცთა უწესობასა იტყჳან და ამისა შემდგომად არ...


61

     1.     61
    2.     არიან შურობანი და ჴდომანი, ძჳრისმეტყუელებანი.
    3.     წინაწარმეტყუელნი იდევნებიან, მართალნი მახჳლითა მოკუდებიან, მოწამენი იტანჯებიან, მარტჳლნი იგუემებიან.
    4.     აწ, საყუარელნო, კუალად მაშინ ჰრქუა ღმერთმან: ჵ ევა, კმა ყოს შენდა ქმარი შენი, რომელი მიგეც.
    5.     ნუუკუე გუელი მიგეცა?
    6.     ამისთჳს მიზეზობდეს, რაჲთამცა განერნეს სატანჯველისაგან.
    7.     და გუელსა მას ჰრქუა ღმერთმან: „მკრდითა და მუცლითა შენითა ხჳდოდი შენ“.
    8.     მკერდი დაწყევა, რამეთუ მას ზედა გული და გულისწყრომაჲ მუნ შეიქმნების, „მუცლით ხჳდოდი“, რამეთუ საჭმლისათჳს აცთუნა – მიწისა ჭამაჲ ყოველთა დღეთა ცხორებისა მისისათა.
    9.     რამეთუ ადამი ქუეყანისა მიწისაგანი იყო.
    10.     მიიღე სამთავე განჩინებაჲ, რამეთუ სამთავე გარდასლვაჲ ყვეს.
    11.     რამეთუ ძელისაგან გარდასლვაჲ მცნებათა იქმნა, ამისთჳსცა ძელსა შემშჭუალა წყევაჲ იგი, ვითარცაღა-იგი ძელისაგან გარდასლვაჲ, ეგრეცა ძელისაგან ცხორებაჲ.
    12.     ჯუარისაგან სიკუდილი დაითრქუნა და ჯუარისაგან ცხორებაჲ განათლდა.
    13.     ჯუარისაგან ბჭენი ჯოჯოხეთისანი დარღუეს და ჯუარისაგან ბჭენი სამოთხისანი განეხუნეს.
    14.     ჯუარი წმიდათა ექმნა და მარტჳლთა გზა.
    15.     ჯუარი მოციქულთა ჯაჭუ ექმნა და წინაწარმეტყუელთა ფარ სარწმუნოების.
    16.     ჯუარი დაცემულთა ჴელისმპყრობელ, ჯუარი შერყეულთა განმამტკიცებელი და მორწმუნეთა ზღუდჱ უძლეველი.
    17.     ჯუარი უძლურთა ძლიერებაჲ და მდაბალთა ამაღლებაჲ.
    18.     ჯუარი წინამძღუარი ავაზაკისა მის მორწმუნისაჲ, ჯუარი დამარღუეველი ჯოჯოხეთისაჲ.
    19.     ამის ყოვლისათჳს დიდებასა შევსწირვიდეთ მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


62

     1.     62. თთუესა სეკდენბერსა კე. ზაქარიაჲს დადუმებაჲ, საკითხავი, თქუმული ათიპატროს ბოსტრელ ეპისკოპოსისაჲ
    2.     ნაშობი დედათაჲ არავინ არს უფროჲს იოვანჱსსა, რამეთუ სიტყუამან მაცხოვრისამან გუაუწყა ესე ჩუენ.
    3.     ვითარ-მე აწ სიტყჳთა გჳრგჳნოსან ვქმნე, რომელსა ესევითარი ქებაჲ ესმა უფლისა თჳსისაგან?
    4.     ანუ ვითარ ვაქებდე, რომელმან შობადმდე იცოდა დაფარული იგი საიდუმლოჲ?
    5.     ამან ვიდრე შობადმდე ქრისტჱსა მადლისა იგი ნიჭი გამოცხადებად იწყო.
    6.     ამან მადლისაჲ იგი გამოაჩინა საუნჯჱ და რომელი-იგი არა იცოდა ცათა შინა სიმრავლემან ანგელოზთამან, ვითარცა გესმა, აწ იოვანე მუცლით გამო დედასა აუწყებდა.
    7.     საყდარი დაუტევნა უფალმან და იოვანე საშოჲთ ღმრთისა მოსლვაჲ გუაუწყა.
    8.     უფლებანი დაუტევნა ქრისტემან და იოვანე...
    9.     შინა საიდუმლოჲ გამოაცხადა.
    10.     და ვითარცა მოვიდა მთავარანგელოზი და მოაქუნდა სახარებაჲ შინაგან აღმოცენებულისაჲ, ხოლო იოვანე ხლდომით გუაუწყებდა, რამეთუ...
    11.     აწ გესმა, ყოვლისა სოფლისა მჴსნელი თჳსისა, მეგობრისადა, აუწყებდა მუცელსა შიდა მიდგომილსა.
    12.     და იყო სახილველ შემოქმედისა მოკითხვაჲ თჳსისა მიმართ მეუფისა, მჴედრისაჲ კარავსა ყოფაჲ და უფლისაჲ მონისა სართულსა გარდასლვაჲ, რომელმან საშოჲთ საშოსა შინა იხილა იოვანე ხედვით, ხლდებოდა და ბუნებისა საზღვარსა მწრაფლ თანაწარსლვაჲ იწყო.
    13.     თქუა: არა ვიცი ბუნებისა საზღვარი, რამეთუ ვხედავ ბუნებისა საზღვრის დამ˜ბდებელსა უფალსა.
    14.     არა მოველი შობისა ჟამსა, რამეთუ ჟამთა შემოქმედი მუცელსა შიდა ქალწულისასა დადგრომილ არს ცხრა თთუე.
    15.     ჩემი მუცელსა შიდა არა თავს იდვა, რამეთუ საუკუნოჲ იგი ჩემ წინაშე არს.
    16.     ვინ დედაჲ უფლისაჲ მომავალი გამოგჳცხადა?
    17.     და ვინ გუეოხდა ჩუენ და წიაღთაგან მამისათა აღგჳდგინა უდედოჲ იგი?
    18.     ანუ ვინ არს ქალწული ესე, რომელი უფროჲს ყოველთა ძალთა პატიოსნად გამოჩნდა ღმრთისა?
    19.     ვინ არს, რომლისა დაუტევნელი ახალსა წიაღსა დაიტია?
    20.     ვინ არს, რომელსა მიუწდომელი ესე მოაქუს მუცლითა?
    21.     ვინ შუვამდგომელ იქმნა კაცთა მსგავსთა თივისათა ცეცხლისა დამკჳდრებად ღმრთეებისა?
    22.     ვინ აუწყოს პირველსა მას ადამს დედაკაცისაგან აღვსებული საიდუმლოჲ?
    23.     ვინ თქუას, რამეთუ დარჩილსა შინაგან აქუს მსაჯული იგი?
    24.     და რომელსა-იგი მწუხარებით შობაჲ ესმა შვილთა თჳსთაჲ, მასვე მოაქუს სიხარული, და გუექმნა იგი მწუხარებისა წილ სიხარულ?
    25.     ეჰა პატიოსნებაჲ! ეჰა მიუწდომელი მოსლვაჲ! სამოთხით გამოჴადა ღმერთმან პირველქმნული იგი და მასვე საშოსა ნაშობისა მისისასა დაემკჳდრა.
    26.     რომელმან ტყავი შეკერა სამოთხესა შიდა, საშოსა შინა დაეფარა.
    27.     და ვისგან-იგი პირველსა მამასა შეჰრისხნა, გამოჴადა, ამითვე მოწყალჱ ექმნა და მოვიდა.
    28.     და ვისგან ქუეყანაჲ და ღმრთისა გზანი გამოჩნდეს, პირველისა რისხვისაგან მაქარვებელად, უჴრწნელითა მკლავითა შემუსრნა ცოდვისა ეკალნი.
    29.     ესე იოვანჱს ხლდომანი, უფროჲსთა სიტყუანი, რამეთუ სიტყუა იყვნეს არღა შობილისა მის ყრმისა ხლდომანი, ვინ დასაბამითგან წარმართმან ქალაქსა სულელთასა ასწავა, რომლისაჲ ვიდრე წარგრაგნადმდე წინამსრბულმან გუაუწყა,
    30.     რამეთუ ესრჱთ არს მომავალისა საიდუმლოჲსა შეკრებაჲ, რომლისა ქადაგებაჲ მინებს, ვიპოვო მე უფსკრულთა დანთქმული და ჰაერთა ზედა მავლად შერაცხილ ვიქმნე ზეცისა ძალსა გამომეტყუელი.
    31.     ამისთჳს გევედრები, ნათლისმცემელო, ლოცვაჲ მომადლჱ და უცთომელად დამიცევ.
    32.     ჴმა ხარ და ჴმაჲ სამსახურებელად მე მომმადლჱ.
    33.     მრწამ, არა თუ ურწმუნოდ მოვედ.
    34.     სიტყუათა შევსწირავ შენდა საკუმეველად და სასოებით ვიწყო მე სიმჴნესა შენსა მითხრობად, დავბრკოლდები მე სიხარულით ძლევად ჩემდა ჩემისა წინამძღურისა ძლევაჲ დაკჳრვებით.
    35.     და იყო მათ დღეთა შინა ჰეროდჱ მეფისათა, ნუუკუე ვინ-მე ერთობითა ამათ სახელითაჲთა სახარებისაგან შესცთეს უწყებასა,
    36.     რამეთუ სხუაჲ იყო ჰეროდე, რომელმან მოკლა წინამორბედი, და სხუაჲ არს ჰეროდე, რომელმან მოთიბნა ყრმანი – ჯეჯილნი იგი ღმრთისმსახურებისანი ძიებასა მას იფქლისა თავწარსხმულისასა.
    37.     ესევითართა მათ დღეთა იყო ვინმე მღდელი, სახელი ერქუა ზაქარია და ცოლსა მისსა – ელისაბეთ.
    38.     იყვნეს ორნივე მართალ, რამეთუ ეზიარებოდეს სოფლისა ზეარებასა – დედაკაცი მამაკაცსა, განგებულად ვიდოდეს და სჯულისაჲ ეტჳრთა უღელი, სიმართლჱსა მოიპოვებდეს და შვილი არა ესუა.
    39.     დაყენებული იყო საშოჲ და სიგრძითა ჟამთაჲთა წარწყმედულ იყო წესი, რამეთუ იყო ელისაბეთ ბერწ.
    40.     და ორნივე გარდასრულ იყვნეს დღეთა მათთა, უშვილო იყვნეს ბუნებით და ჟამნი ყრმათა შობისანი განწესებულნი წარეწყმიდნეს უთესლოებითა.
    41.     არა თუ სასოებაჲ, არამედ შვილიერებაჲ წარეწყმიდა, ხოლო მეორედ ჟამი სახითა მოიპოვა.
    42.     მოაკლდა შვილიერებაჲ, არამედ არა მოაკლდა ლოცვაჲ.
    43.     და იყო მღდელობასა მას ზაქარიაჲსსა ბრწყინვალე კრებაჲ ვნებისაჲ, შეიმოსა სამოსელი და დაიდგა გჳრგჳნი და მოიღო სასაკუმევლჱ და წმიდასა მას შეისწრაფდა დაუბრკოლებელად.
    44.     წინაჲსწარ უსწრობდა ჟერაჲ იგი ეჟუანთაჲ.
    45.     ხოლო სიმრავლჱ იგი ერისაჲ აქებდა მღდელსა მას, რამეთუ ვითარცა ანგელოზი მოხუცებული იგი იყო, წარავლინეს იგი ღმრთისა.
    46.     და ვითარცა მიიწია იგი შინაგან კრეთსაბმელსა მას, „ეჩუენა მას ანგელოზი უფლისაჲ მარჯუენით საკურთხეველისა მის საკუმეველთაჲსა“.
    47.     შეძრწუნდა ზაქარია და წარსლვად ვერ უძლო ანგელოზისა მის ხილვითა და გარე-უკუ-მოვიდა.
    48.     და ვითარ მრავალ ჟამ დგა დაკჳრვებულად.
    49.     ამას იტყოდა თავით თჳსით: რაჲ-მეა, ანუ ვითარ-მე, რომელსა-ესე ვხედავ? არა უწყი.
    50.     სხუაჲ მღდელობს და მახლობელად საკურთხეველსა საკუმეველთაჲსა დგას.
    51.     მე ვითარ დავასხა ცეცხლსა საკუმეველი?
    52.     რამეთუ ერთისაჲ ხოლო ბრძანა მღდელობაჲ შჯულმან.
    53.     რამეთუ ანგელოზი არს და არა კაცი, რომელსა-ესე ვხედავ, და აჰა, ესე ტაძარი არს და არა მაყუალი, რამეთუ არა გჳსწავიეს ანგელოზისა თანა მსახურებაჲ.
    54.     ვითარ-მე ვიქმნე, ანუ რასა-მე ვიქმოდი და ვინ თანამზრახვალად მოვიყვანო?
    55.     არამედ მიუტეო წმიდაჲ იგი წმიდასა მას, წმიდაჲ იგი მოვიკითხო, მივეახლო, სასაკუმევლჱ მივსცე: მი-მე-მიყვანოსა ზეარად, ანუ და-მე-მსაჯოს კადნიერად?
    56.     ანუ განმკითხველადმდე მოსრულ არს სიწმიდისა მსახურთა?
    57.     საშინლად და ბრწყინვალედ სახარებაჲ მოუღებიეს და მოსრულ არს, ანუ სიყმილითა-მე და ბრ...ლითა გჳთქუამს?
    58.     მსახური არს ზეცისაჲ, რომელი-ესე ჩას, არა თუ ღმერთი, დგომაჲ აუწყებს.
    59.     ესაია მჯდომარჱ იხილა უფალი.
    60.     ეზჱკიელ საყდართა ზედა განიცადა უჴორცოდ.
    61.     დანიელ ეგრევე სახედ „ძუელი დღეთაჲ“ იხილა მჯდომარჱ.
    62.     ესე დგას, მსახურებასა გამოაჩინებს, რამეთუ უპატიოსნჱსი მჴარი დაუპყრიეს საკურთხეველისაჲ.
    63.     ვაჲ!
    64.     ნუუკუე ცოდვითა ჩემითა ერისა ბრალი მოიწიოს ჩემ ზედა?
    65.     ნუუკუე ჩემსა ამას პატივსა დიდსა უფროჲსი პატიჟი მოიწიოს?
    66.     ამას ზაქარია განიზრახვიდა ძწოლით.
    67.     და არა უგულებელს-ყო მთავარანგელოზმან გაბრიელ მღდელისა იგი შიში.
    68.     ამისთჳსცა მეყსეულად ჴმა-უყო მას, ვითარცა მარჯუენე ჴელი მიუპყრა მას განსამტკიცებელად, ღაღატ-ყო: „ზაქარია, ნუ გეშინინ!“
    69.     პირველად მისი იგი შიში დააცხრეო...
    70.     სარწმუნოებისა არა შემწყნარებელი და მაშინღა სახარებაჲ იგი აუწყა, რაჲთა შეუძრწუნებელად სულითა უწყებაჲ იგი შეიწყნაროს.
    71.     და ჰრქუა: ზაქარია, ნუ გეშინინ სახარებისათჳს.
    72.     „გულსმოდგინედ ვედრებაჲ შენი შეესმა უფალსა და ცოლმან შენმან გიშვეს შენ ძჱ და უწოდი მას იოვანე“.
    73.     რამეთუ მოსრულ ვარ შენდა ზეცით, არა ხოლო თუ ყრმაჲ მომაქუს, არამედ რომელი-იგი შობად არს, სახელი ზეცისა წიგნთა წოდებულ არს.
    74.     მესმა და მოვედ, რამეთუ ქალაქსა ღმრთისასა აღწერილ არს, რომელი-იგი მუცელმან არა აღმოაცენა, რამეთუ მრავალთა შობასა მისსა უხაროდის, რამეთუ შენი არს შვილი, ხოლო ნიჭი – მრავალთაჲ.
    75.     შენი არს ჯეჯილი, ხოლო ნაყოფი – ზიარ.
    76.     შენ – მამაჲ, ხოლო რომელი-იგი შობად არს ყოველთა მბრწყინვა...
    77.     ზაქარიას, მხიარულცა იქმნა და გამომეძიებელცა.
    78.     გულისსიტყუაჲ იგი მეჭუელისაჲ გაბრიელს, ვითარცა ესმა და ცნა, რამეთუ მიუგ… მუნ ედ… ხოლო ნა… თავს-იდვა..იგი… არამედ შეურაცხ-ყო მა…
    79.     იგი საკუმეველის მკუმეველი და სარწმუნოებისა არა შემწყნარებელი და პირი მისის აუწყებდა განრისხებასა და ჰრქუა: ესრჱთ გამომკითხავა მე ზაქარია?
    80.     რამეთუ რომელი გითხარ, მას ითხოვა?
    81.     სიტყჳსა გამოძიებაჲ გნებავს?
    82.     ღმრთის მსახურებისაგან სახარებაჲ მიიღჱ და წინდსა მიმჴდი?
    83.     არა ჰმადლობ ღმერთსა? არამედ ორგულებ.
    84.     მიიღებ ნიჭსა და იტყჳ: „ვითარ-მე ვცნა ესეო“, ვითარ ვცნა?
    85.     – „მე ვარ გაბრიელ“, წინდად მისთჳს სახელი ჩემი მიიღე, და თუ მცირე არს ესე შენდა, ისმინე პატივი: „მე ვარ, რომელი ვდგა წინაშე უფლისა , და მეტყჳა: ვითარ-მე ვცნაო?
    86.     შენ – „მოხუცებული და ცოლი შენი – გარდასრულ დღეთა მისთა და ჟამთა.
    87.     ხოლო შემოქმედი იგი ყოველთაჲ უფროჲს არს შენსა.
    88.     არა დასცხრეა ღმრთისა უშიშებად და ჟამთა დატევებად?
    89.     და იტყჳ: ვითარცა ვცნა მე?
    90.     ესე ვითარ სცნა?
    91.     ვითარ ისწავე აბრაჰამისგან ისაკის შობაჲ: არაა, ვითარ-იგი ჰრწმენა მას და ჟამნი შეურაცხ-ყვნა, და ჰრწმენა მას სიბერეცა ერჩდა?
    92.     უკუეთუ ბერწი იგი შენი შეუძლებელს გიჩს შენ, ვითარ ქალწულისა საიდუმლოჲ გაუწყო შენ?
    93.     რამეთუ ურწმუნოებაჲ გაქუს შენ ხატად მრავლად და წინდსა მიმჴდი მე.
    94.     ვითარ შენ ზეცისა სიტყუაჲ გარწმუნო, ჵ ზაქარია, რომელი-იგი მრავლით ნათესავით წინა ესაია სახარებაჲ წინაწარმეტყუელა: „აჰა ესერა ქალწული მიუდგეს და შვეს ძჱ!“.
    95.     და მას ჰრწმენა და უფროჲსღა ქადაგა, ხოლო შენ უმცირესსა ურწმუნო იქმენ და სიტყუასა გამომკითხავ მე, ზეცით რომელმან მომავლინა მე შენდა, რამეთუ შენ გული გითქუამს სასწაულისა მიღებად.
    96.     რამეთუ ამას ითხოვ? არა გიღირს.
    97.     აწ მიღე უწყებაჲ ყრმისა შობისათჳს წინდად და იყავ მდუმარჱ, ვიდრემდის სიტყუამან დაამტკიცოს საქმე.
    98.     აწ შობისა წილ სამარედ მწრაფლ ჴმითურთ მივედ უშვილოვებითურთ, შეკრვით განისწავლჱ ჴმითა და მიუდეგ ჴმითა, რამეთუ აწ მას ხოლო მიუტევო მე შეცოდებანი მამისანი, რამეთუ უფლისა საყუარელი არს: ვითარცა უნდეს მეგობარსა, ეგრეცა სთხოვოს.
    99.     და ესე სიტყუაჲ შინა ვითარ აღესრულებოდა, ჟამი გარედავიდოდა და სიმრავლესა მას ერისასა უკჳრდა გარჱ და გონებაჲ განიზრახვიდა და თითოეული მათი სხუად ჰგონებდეს, ვიდრემდის ზაქარია გამოჩნდა და მოასწავებდა დუმილით, რაჲ-იგი ევნო სიტყუასა.
    100.     ხოლო მსახურებაჲ იგი … აღასრულა და წარვიდა სახლად თჳსა.
    101.     სიხარული იგი აქუნდა გულსა მისსა, პირსა ესხნეს აღჳრნი.
    102.     ესე იყო წინამსრბოლისა მიდგომისა დასაბამი.
    103.     უკუეთუ შობისა ქადაგებაჲ გინდეს, წეს არს ყოველთაჲ მოჴსენებაჲ მოძმეთაჲ და შეკრებაჲ დღესასწაულსა.
    104.     მეექუსესა თუესა მიდგომითგან ელისაბედისსა ნაზარჱთა მივიდა გაბრიელ ქალწულისა და აქუნდა ხარებაჲ, რომელი სახლსა შინა იხილა და მოიკითხა.
    105.     პირველად საუფლოდ კაცსა მას განიზრახვიდა და ესრჱთ ჰრქუა: „გიხაროდენ, სახარულევანო, უფალი შენ თანა!“
    106.     გიხაროდენ შენ, რომელი პირველად შობ ყრმასა, თავისუფალსა წყევისაგან!
    107.     გიხაროდენ მიდგომილსა სიხარულად ყოველთა ნათესავთა!
    108.     გიხაროდენ სოფლისა ყოვლისათჳს ცხორებისა მშობელსა!
    109.     გიხაროდენ უჴრწნელსა, არამედ არა უშვილოსა!
    110.     გიხაროდენ უქორწინებელსა, არამედ არავე უშვილოსა, გიხაროდენ უთესლოსა, არამედ არა უნაყოფოსა!
    111.     გიხაროდენ სალმობისა მომლოდებელსა, რომელსა სალმობაჲ არა გაქუს!
    112.     გიხაროდენ, რომელსა შენისა მამისა, ადამისი, შემოქმედი მოგაქუს!
    113.     გიხაროდენ, რომელსა უშრომელად გიტჳრთავს დამბადებელისა საფუძველსა!
    114.     გიხაროდენ, რომელი უშრომელად შუვამდგუმელ ხარ მოკუდავთაჲ და ღმრთეებისაჲ!
    115.     გიხაროდენ, რომელმან ჰშევ ღმერთი შიშუელი და კაცი არა ლიტონი!
    116.     „გიხაროდენ სიხარულევანო, უფალი შენ თანა!“
    117.     ხოლო მას ვითარცა ესმა სიხარული, არა განმიმარტა, არამედ დაუკჳრდა ჴმაჲ მას და თქუა: „ვინაჲ არს ესე მოკითხვაჲ?“
    118.     ანუ ვინაჲ არს ესე, რომელი თავით თჳსით, უწოდებელად სართულსა ჩუენსა შემოვიდა?
    119.     არა ჩუეულ არს, არცა ნათესავ, არცა ადამის ნაშობ.
    120.     დაკჳრვებულ ვარ მე ხატსა, უცხო არს მოკითხვაჲ.
    121.     არა აქა არს იოსებ, არა უთხრა ესე მარტოსა, ვითარცა თქუან, პირველშექმნულსა მას ჰზრახვიდა პირველი იგი ბოროტი.
    122.     ხოლო მან ჰრქუა მას: „მარიამ, ნუ გეშინინ, რამეთუ ჰპოვე მადლი“, რომელი-იგი წარწყმიდა პირველმან მან შექმნულმან, მან მარტომან ცთომაჲ შეიწყნარა, შენ მარტოჲსა ცთომისა დაჴსნაჲ მოგიღებიე, რამეთუ „ჰშვე შენ ძჱ და ამას უწოდი სახელი იესუ“.
    123.     ხოლო მას ვითარცა შობაჲ ესმა და ძჱ, თქუა: „ვითარ-მე იყოს ესე ჩემდა, რამეთუ მე მამაკაცი არა ვიცი?“
    124.     არა თუ აცილობდა, არამედ ბრძანებასა ისწავებდა – ვითარ იყოს ესე: მე ხოლო ბუნებაჲ განვაახლოა?
    125.     ჩემ მიერ განჰჴსნდეს შვილთა შობისა მიზეზნი?
    126.     მითხარ მე, უცხოსახელო, რამეთუ უცხოდ ვჰხედავ შენსა ხარებასა.
    127.     ჰრქუა მას გაბრიელ: „სული წმიდაჲ მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაჲ გფარვიდეს შენ“.
    128.     მიიღე, ქალწულო, თქუმული და ნუ ეძიებ დუმილსა.
    129.     შობასა ვეწამო, სახესა ზაქარიაჲსსა განვეყენო.
    130.     ანგელოზი არა თუ მოძღურად მოსრულ ვარ, ქადაგად მოვივლინე უფლისა მოსლვასა, არა თუ თარგმნად, ვითარ იყო ესე?
    131.     ვითარცა იცის მან თავადმან, რომელიცა მოვალს, რამეთუ მოსრულ არს, ვიცი, წინაჲსწარვე აუწყებს შენ თანა დადგრომასა შინაგანი იგი დამტკიბული, ხოლო სახისა სიტყუად ვერ შემძლებელ ვარ,
    132.     რამეთუ არა ვტყუვი მე სიტყუასა ამას, ელისაბედ მოწამე არს ჩემდა ბერწობითა და სიბერითა, რომელი შენ თანა მიდგომილ არს წინამორბედისათჳს.
    133.     უკუეთუ ბერწობაჲ და სიბერჱ მიდგომილად ვთქუა, არა მცირე არს წინდი ბერწისაჲ და მოხუცებულისაჲ, ქალწულისა შობისათჳს შუა არარაჲ არს.
    134.     ხოლო ესე ქალწულსა ვითარ ესმა, იწრაფა და შევიდა სახლსა ზაქარიაჲსსა და ელისაბეთ პოვა მიდგომილი და მოიკითხა.
    135.     ხოლო ყრმაჲ იგი შინაგან… და მოუგებდა, რამეთუ შენგან საშოსა დადგრომილ იყოს.
    136.     ესმა დედისაგან სმენად, რამეთუ ბუნებისა საზღვარი იოჰანჱსთჳს არა განჴსნილ იყო.
    137.     ამისთჳს ვერ შეუძლო სიტყუად, ხლდომით ეტყოდა, რამეთუ დედასა მას მისსა კრთომისა მისგან აუწყებდა.
    138.     ხოლო მაცხოვრისა დედასა თჳსისა დედისა ენითა მიუგებდა.
    139.     ვერ დაითმინა, ელისაბედ შვილისა თჳსისა კრთომაჲ, სულითა წმიდითა აღივსო და ჰრქუა ქალწულსა: „კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის და კურთხეულ არს ნაყოფი მუცლისა შენისაჲ!“
    140.     ხოლო შენ კურთხეულ ხარ, რომელსა გიტჳრთავს განმათავისუფლებელი წყევისაჲ!
    141.     შენ კურთხეულ, რომელსა მოგაქუს სიბრძნისა ნიჭი!
    142.     შენ, კურთხეულ, რომელი მიდგომილ ხარ მისთჳს, რომელ სამოთხესა იქცეოდა!
    143.     შენ კურთხეულ, რომელი ტაძრად ღმრთისა გამოშჩნდი!
    144.     შენ კურთხეულ, რომლისაჲ იპოვა მუცელი სამღდელო წმიდად!
    145.     კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის და კურთხეულ არს ნაყოფი მუცლისა შენისაჲ!
    146.     კურთხეულ არს ნაყოფი, რომელი ჭამოს ადამ და სძლოს მტერსა.
    147.     კურთხეულ არს ნაყოფი – ყოვლისა სოფლისა საზრდელი და სამოსელი.
    148.     „და ვინაჲ არს ესე ჩემდა, რაჲთამცა მოვიდა დედაჲ უფლისა ჩემისაჲ ჩემდა?“
    149.     ესე მე, ქალწულო, შინაგან მცენარემან მასწავა: შენსა მოკითხვასა უფროჲს ბუნებისა ჰკრთებოდა, – ესე ელისაბეთისნი ღმრთით სიტყუანი.
    150.     ხოლო ზაქარია სახლსა შინა, ვითარცა პირველ ვთქუ, დადგრომილ იყო და ურწმუნოებისათჳს აღჳრ-ესხნეს, რამეთუ სწორად მიდგომისა უტყუ იყო იგი, დაშჯისა ყრმისა შობისათჳს მიიღო,
    151.     და ვითარ გამოჴდა უდაბნოჲსაგან საშოჲსა უდაბნოს მყოფი იგი, მაშინ ფიცარი მოითხოვა მამამან და მეცნიერად დაწერა, რომელ-იგი ესმა ურწმუნოდ და ყრმასა მას სახელი მისცა და მან ჴმაჲ მისგან მოიღო.
    152.     ესრჱთ არს შენი, წინამსრბოლო და ნათლისმცემელო, ვიდრე შობადმდე საიდუმლოჲ, რამეთუ ესრჱთ ღმერთმან ვიდრე მიდგომადმდე მოგმადლა შენ პატივი, გაბრიელ, რომელმან უფლისა შობაჲ და შენი მიდგომაჲ ახარა,
    153.     რამეთუ ტაძარსა მას შინა, ვითარცა საქორწინესა შინა, ახარა მიდგომაჲ შენი – ნიჭი დიდი.
    154.     ერისა კრებასა ღმრთისმოყუარეთასა შენი აუწყა მთავარანგელოზმან, სულითა წმიდითა შემოსილ იქმენ.
    155.     მადლი წინაწარმეტყუელებისაჲ საშოჲთვე მოიღე, ხლდომით იტყოდე მუცლით გამო, რომელ-იგი სიბერესა მოსჱს აუწყა ღმერთმან.
    156.     ამისთჳს შენ უფროჲს წინაწარმეტყუელთა ეკლესიათა სიბრძნემან მოგიწოდა შენ.
    157.     ვინ წინაწარმეტყუელთაგანმან დედასა თჳსსა საიდუმლოჲ აუწყა?
    158.     ვინ მართალთაგანი იშვა და ძღუნად ჴმაჲ შეწირა მამისა?
    159.     ხოლო აქა შენ მშობელი შენი უტყუებისაგან განჰკურნე.
    160.     წინაწარმეტყუელად ღირს იქმენ, რამეთუ ჟამისა უწინა...
    161.     უტყჳ სულითა წმიდითა აღივსე, გალობაჲ ჩუენ გუასწავე.
    162.     მცირედ შევცვალო და ჟამსა თჳსსა ვგალობდე, რამეთუ ამას იტყოდა: „კურთხეულ არს უფალი, ღმერთი ისრაჱლისაჲ!“
    163.     ხოლო მე ვიტყჳ: კურთხეულ არს უფალი, ღმერთი ქრისტეანეთაჲ!
    164.     რამეთუ მისსა ჰშუენის დიდებაჲ და პატივი უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.


63

     1.     63. ბ. საკითხავი, თქუმული კჳრილჱ ეპისკოპოსისაჲ იერუსალჱმელისაჲ, ზაქარიაჲს დადუმებისათჳს
    2.     საყუარელნო, საღმრთონი წიგნნი აღმოიკითხენ და ჰპოვო, ვითარმედ დიდ მთავარ არს წყალი და ოთხთა მათ საჩინოთა წესთა უმჯობჱს.
    3.     ანგელოზთა საყოფელ ცანი არიან, არამედ წყალთაგანვე არიან ცანი.
    4.     ქუეყანაჲ არს საყოფელ კაცთა.
    5.     ეგრევე წყალთა ზედა არს და უწინარჱს ყოველთა მათ შობათა შესაქმისა ექუსთა დღეთასა სული ღმრთისაჲ იქცეოდა ზედა წყალთა.
    6.     დასაბამი სოფლისაჲ არს წყალი და დასაბამი სახარებისაჲ არს იორდანჱ. განთვ… უფ.. იჱ... ზღჳთა…
    7.     და განთავისუფლებაჲ სოფლისაჲ ცოდვათა განბანითა მით წლისაგან სიტყჳთა.
    8.     სადაცა ვის მიმართ იყოს აღთქუმაჲ, მუნცა წყალი.
    9.     შემდგომად წყლითრღუნისა დაიდვა შჯული ნოვჱს მიმართ და ისრაჱლისა მიმართ მუნცა – შჯული მთასა ზედა სინასა.
    10.     არამედ შემდგომად სხურებისა მის წყლისა მატყლითა მეწამულითა და ვისუპითა ელია ამაღლდა.
    11.     არამედ არავე თჳნიერ წყლისა პირველად წიაღ-ჴდა იორდანესა და მაშინღა მჴედრ აღვიდა ზეცად.
    12.     ეგრევე მღდელთმოძღუარი იგი იბანის და მაშინღა...