(ვუძღვნი პაწია ლევანს)

იზარდე, მწვანე ჯეჯილო,

დაპურდი, გახდი ყანაო;

იკურთხოს იმის მარჯვენა,

ვინც გთესა, მოგიყვანაო!

დაპურდი, ჩემო ნუგეშო,

იზარდე თანდათანაო;

ზეცამ გიგზავნოს ცვარ-ნამი,

მზემ შუქი გფინოს თანაო.

ქარმა გაღელვოს ზღვასავით,

მწყერმა მოგძახოს ნანაო;

იზარდე, გაახარევი

ყმაწვილი ჩემისთანაო.

შრომის შვილი ვარ ყარიბი,

არავინ გამიტანაო:

ვისაც კი ძმურად მივენდე,

მან გულს დამასვა დანაო.

ნეტავი აქ არ მამყოფა,

ქალაქში ჩამიყვანაო:

მასწავლა რამე ხელობა,

მასწავლა ანა-ბანაო.

ამაღლდი, თავი დაისხი,

ჯეჯილო, ნორჩო ყანაო;

იმისი საზრდო შეიქენ,

ვინც გთესა, მოგიყვანაო.

ნამგლებით გარსა გეხვივნენ

ბიჭები ჩემისთანაო:

პეტრე, გიორგი, თევდორე,

ბესო და ალმასხანაო.

ჯერს უმზადებდეს თინია,

ა იმ ბერ კაკლებთანაო;

სოსოს ხელადა მოჰქონდეს,

ცივცივი წყაროდანაო.


1885 წ.