გაზაფხულდა და აჰყვავდა

საამურად ტურფა ია,

ბუჩქის ძირის დამამშვენი,

გულისათვის სამოთხეა.

მაგრამ მასაც მოუვა დრო

და მოუჭამს ძირსა ჭია;

ჩვენი ბედიც იას წაგავს

ამ ჩვენს მუხთალ სოფელშია.


1886 წ.