(ვუძღვნი გ. დ - შვილს)

სოფლელი გლეხის შვილი ვარ,

მჭადითა გამოზრდილია,

უქუდო, ჩოხის ამარა,

ქალამნებ გაცვეთილია.

ობოლი დავრჩი დედ-მამას,

დრო მადგას გასაჭირია:

სადაცა ვარდსა დავეძებ,

იქ მხვდება ეკლის ძირია.

მამაც ამ რიგად ტანჯულა,

ვით ვიტანჯები შვილია;

თუმცა სათქმელი ბევრი მაქვს,

ვერ გამიღია პირია.

მე ვინ მომაცლის იმდენსა,

გლეხმა ვისწავლო ანბანი,

დავჯდე და წიგნი ვიკითხო,

გავიგო ქვეყნის ამბავი!

მიწაა ჩემი ქაღალდი,

გუთანი - ბასრი კალამი,

და მელნად ჩემგნით ნაწური

ოფლი, უზომოდ ნაღვარი.

ლომას და ჭონქას ჭირიმე,

დამითესავენ ყანასა...

ხოდაბუნს ძმაში არ გავსცვლი,

დავმღერი “ოროველასა”.

ან კი რად მინდა ანბანი,

რად მინდა თქვენი დავთარი;

უნებურ მუნჯი შევქმნილვარ,

ვერ მითქვამს ერთი მართალი.

დრო მოვა, წავა, გაივლის

ეს დრო, ვით ცივი ზამთარი,

არსენავ, გლეხის მოყვარევ,

გავხდები შენი ამქარი.

მაშინ გაფუჭდეს გოგია,

თუ შემეშინდეს რისამე!

ქონება მქონდეს, არ გავსცე,

ოხრად დამირჩეს ქისა მე.

თავზედ დამეცეს ცა რისხვით,

სხივი ვერ ვნახო მზისა მე;

მაღალი ღმერთი გამიწყრეს,

თუ რამ ვინდომო სხვისა მე.


1883