ციკლიდან „პაციფიზმი“
მიწას კვლავ ეფინება,
როგორც გზა და დროება,
იმპერიალისტური
ომის საშიშროება.
წამოვიდენ ღრუბლები,
მრისხანე და საზარი,
ილესება დანებად
რკინა უზარმაზარი,
მოაქვს სისხლის მორევი
და სიკვდილის მონება,
უძლეველი ტეხნიკის
მწარე გამოგონებას,
რათა სატანიური
ცელით მიწა ათიბოს,
რათა ასისხლებული
მხრები მოიქათიბოს,
მოსპოს, გაანადგუროს,
რაც ქურა და ძნებია,
რაც კი მრავალი წლობით
შრომას უშენებია.
