გადასძახე,
გააგონე,
ეს სიმღერა მრავალთმრავალს,
შრომის რიტმი
მუდამ ჰპოებს
ათასნაირ გამოსავალს.
მხარევ, ვინ რას
დაგაყვედრის,
ან რა შველას, ანუ რა ვალს,
ჰკითხე შენს გულს,
გაოხრებულს
და მწარე თავგადასავალს.
ხელი მძიმედ
დაგივარდა,
ტყვიამ დაჰკრა დაირასა,
სამუდამოდ
შენი გული
ძველი ხმისთვის დაირაზა.
დაგანებონ,
სჯობნის, თავი.
შენ ერთს ითხოვ, აი რასა:
სხვისკენ მაინც
ნუ იწვდენენ
სასიკვდილო ბაირაღსა.
არ ეძახი,
არ იგონებ
უგზოობას,
მწარე დარებს,
დიდი ხნიდან,
ის ძველი გზა
არ იცი, სად მიგატარებს?
ხან წაგითრევს
უუნებოდ
და ხან შეშლილს დაგადარებს,
გადაგჩეხავს,
გადაგისვრის,
არც გკლავს და არც გაგატარებს.
კმარა, გეყო
თვალახვევა
და სიბნელე
შავი ბლონდის,
სულ ახალი ხანა მოდის,
გული კი არ დაგიღონდეს:
ადამიანს
ენა ჰქონდეს,
ჭკუაც ჰქონდეს, ჯანიც ჰქონდეს,
მაინც ჩიხთან
ხერხით ვეღარ
გაჰქონდეს და გამოჰქონდეს?
