ერთხელ გამკობდა მეუფე და ბედის მჭედელი,

რაინდ-მებაღეს გამშვენებდა ოქრო რჩეული,

სისხლით შეჰღებე შენი სტავრა და ფარჩეული,

ცრემლი გდენია სევდის ჯამში დაუწყვედელი...

მზესთან აჰზიდე მარმარილოს ტაძრის კედელი.

მარტო დასდექი სილამაზის წმინდა მკობელი;

წარსთქვი ლოცვები სხვებისათვის მიუთხრობელი

და შემოივლე ცეცხლის ალი დაუშრეტელი...

ჩაჩქან მუზარადს დასჩნევია ჟანგი ჟამისა,

თეთრი გვირგვინი უცხოელმა შეგიღამისა -

საკურთხეველსაც შემოსძარცვა მან მეწამული...

ზღვად ობოლს ხომალდს მივამსგავსე ჩემი მამული;

როგორ მაჟღერებს საქართველოს ნაზი ნაღველი;

ო, ჩანგის ნაცვლად მეპყრას შუბი პირ-გამახული!..


1917 წ.