ვამაყობ, როგორც გულზვიადი მეისრაბარი,

დასისხლულ მარჯნით იჭედება ჩემი სახელი.

ცხელ არმაზიდან ატირდება შავი ძახილი...

აცეცხლებული ტოპაზებით ამაყი სახლი.

მზე პერანგს იცვამს ყირმიზისას - მთებში ნაფარი;

რკინის კვნესაში ხმალსა ჰფერავს მეისრაბარი!..

           

საწყალ აჩრდილებს, რომ სდიოდათ სუნი მიწისა,

აღარ აცვიათ ტურნირებზე თეთრი რძიანა;

ვეღარ ანახლებთ ხმა სოლომონ ლეონიძისა -

დგებიან როგორც კეისარი ვესპასიანე...

           

შვინდის დროშებით გავაგიჟებ ყომრალ მოედანს...

- დღევანდელი მზე საქართველოს ისევ მოიტანს.

ნელდება ცეცხლის კოშმარებში ოდრიკალები -

თეთრი ფიქრები მახვევია მადრიგალებად...

და გორგასლანის მელანდება შავი სურათი.

მისრეთი... ჰინდი... ბაბოლონი და ასურეთი.

           

ჩემსკენ მოჰქრიან იალქნებით: სპარსი, აბაში,

ჩემი სახელი დაიხევა აღტაცებაში.

           

დღეს სიხარული - ვით ცეკვაში მთვრალი სალომე,

როგორც ეთერის სარეცელზე აბესალომი!..

ქართლოსის ლანდი ბრწყინვალებით გამეთარეშა -

არმაზისაკენ!

ნუღარ წავალთ ლეგა ზამთარში.


1918 წ.