აზიის კახპავ! თარაქამა გიჯვარედინებს,
გიყნოსა თეძო და მსუქანი კაბის შრიალი.
მეწველ ჯიქანებს ახვრეპინებ ჯალალ-ედ-დინებს
და გამოშიგნულს შაგადგება შავრაშიანი.
დაგეძებს ბუღა და ყუდროში ვერსად დაგაბით
ბუნდრად მომსკდარან ურდოები ვით კანჯარები:
ჩაგენგრა მკერდი დალახტული, ორად ნაკაფი
და ხერხემალზედ შემოგალპა ნახანჯრალები.
დაობებული შენი თესლი ვერ დაიჭექებს,
ვეღარ აყვავდეს შენი ძვლები მტვრათ დაგროვილი.
და მონღოლისგან დახანჯლული ძირს ჩაიჩოქებს
შენი ლაშარი, დაირმული, დაოქროილი.
მოდგა და მოდგა დარუბანდით სისხლის დგანდგარი,
დატუშა რიყით საძოვარი შრატით მცვრეული
და ჩემი რასა - ულაყების ჯიში მაგარი,
საღრჩობელიდან იყურება განაცრებული!
1922 წ.
