„გადამაგდე და დამკარგე,

            როგორც ჩერქეზმა ისარი“,

            ასე გავარდა სამგორში,

            ცას დაეხალა ციცარი.

           

            ვაჲ, ნაგზაურო ციცარო,

            გაზრდილო ჩემის ხელითა,

            შენს სადღეგრძელოს აღარ ვსვამ

            ქაფქაფა საწნახელიდან.

                                  

            არც დაგიღებავ ფრჩხილებსა,

            ზაფრანა-დარიჩინითა,

            წადი და იმას აკოცე

            ვინც მინდვრად გაგაჯირითა!

                                  

            ის ბაზიერი გიყვარდეს,

            გაჭმევდეს აღჯანაბადსა;

            მე ჩემს გზას გამოვუდგები,

            ცხენზე დავაკრავ ნაბადსა.

                                  

            სათათრეთს გადავარდები,

            დამკვრელად ვივლი თარისა;

            ჩოხა წვიმისა მეცმევა

            და ყაბალახი მთვარისა...


1925 წ.