ისევ აყვავდა გული ვარდივით,

და ისევ მინდა შენზე დავწერო...

დარიალიდან გადავარდნილი

ხაზარეთისკენ მისცურავს წერო.

                                  

დახანძრებული წევს ივერია,

მტკვარზე წნორები უკრავენ თარებს,

მეტივეები  სადღაც მღერიან,

სოფლის გუბეში გაჩრილა მთვარე...

 

სთვლემენ ბეღლებში ლურჯი ყანები,

ელვარებს ხვავი, თითქოს ლამპარი.

ჩალაგდნენ ყველა ჩინგისხანები...

სთქვი, მეწისქვილევ, ერთი ზღაპარი.

 

სთქვი ნაღვლიანი ძველი ქართლივით,

ან აზნაურის ქალზე ვიმღეროთ...

დარიალიდან გადავარდნილი

ხაზარეთისკენ მისცურავს წერო...


1925 წ.