როცა წვიმა აპრილისა

ტყეებს აზანზარებს,

როცა ცაზედ ცისარტყელამ

შვიდჯერ დაიკოკროს, -

მაგონდება: თავს ვუშვერდით

პირქაფიან ღარებს,

და გვჯეროდა: სქელ ქოჩრებზე

დაგვდიოდა ოქრო...

 

ირმის ძუძუ შხაპუნებდა,

მინდვრებს ესეოდა,

ცისარტყელა ბრიალებდა,

ვით ხოხობის ყელი,

ჩვენ კი -

ოქროს ხუჭუჭები

სიზმრად გვეზრდებოდა...

ხუჭუჭები, ხუჭუჭები,

ოქროდ დასახვევი...

 

ახლა აღარ ერეკება

იაგუნდებს წვიმა,

არც ოქროთი იღებება

გაზაფხულზე თმები,

ჩვენი სოფლის ორღობიდან,

სადაც თოვს და ცივა,

დავიფანტეთ, დავიქსაქსეთ,

გასაყარი გზებით!

 

- სად ხართ, ჩემო ცანგალებო,

ცეროდენა ძმებო,

წვიმამ პირი მოიქაფა,

დუღს ღარები სავსე,

გამოვცვივდით თავშიშველა,

ისევ მივეგებოთ,

ოქროს შხეფში გავსრიალდეთ,

ოცნებათა ნავზე!


1926 წ.