მოჰქრის ურა ცხენი

მონგოლური დაღით,

ზედ შავი თარაქამა

ვერ უსწორებს აღვირს.

 

და კალია მჭამელი

უკან სვეტად მისდევს,

მუზარადის მტვერით

დაბნელებულ მინდვრებს!

 

ვერ უძლებენ მთები

მულიდების ყივილს;

საყვირებით ზურნით

დროშების ტყე წივის...

 

ბრწყინავს თათრის ხმალი,

ბრწყინავს თათრის ჩალმა,

მოდის ჩინგისხანი!

გზა გაცეცხლა ალმა!...

 

*

ხვალ ნახავთ კალიებს -

მინდვრების დალაქებს,

გაშანთულ მიწის ქერქს,

დათხრილ ქალაქებს...

 

ხვალ ნახავთ სახლებზე

ღრიანკალს, ბუს,

დამდნარ გალავნებს,

გოგირდის ბურს,

მოედანზე აზელილ თმას და ტვინს,

აჩეხილ ფალავნებს...

 

ცხენის ქაჩაჩში

ჩარჩენილ თავთავს,

უზანგში - მტევანს,

ვენახში - სამარეს...

ნაფუძრებს - თეთრი ძვლით მოთესილს,

მეწყერებს,

ტრამალებს,

ტრამალებს...

 

ხვალ ნახავთ, სისხლით აივსება

წყაროზე ტაგანი

და ვერცხლით ნაჭედ

იატაგანით -

კეთრით,

ბუგრით ივლის -

მხარგრძელი ანგელოზი,

მონგოლური ანგელოზი

დაადგება თბილისს.

ქალაქის გულს დაბეჭდავს,

გულში სიკვდილს დათესს

და ქართლი განკვართული -

ნაპრალებში,

მღვიმეებში

ჩააყენეს ნათელს!


1926 წ.