ათასი ზვავი ბრწყინავს ბრწყინვალე...

დართხმული მთვარე ისვრის კურცხალებს,

დასპეტაკებულ, დამცხრალ მყინვარებს

თითქოს საცვალი გამოუცვალეს.

 

ზვავს უნდა მოსწყდეს, ვერ უძლებს მთვარეს,

ვერც ვარსკვლავების განიერ თვალებს,

ზვავს უნდა - სრისონ ხმალით და ფეხით,

ზვავს უნდა - ნახოს გულის ნატეხი,

წვეტიან კლდეებს ის თავს დააკლავს,

ოღონდ გადურჩეს განიერ ვარსკვლავს...

 

დაიძრა ზვავი აფეთქებული,

კლდეებს ახალა საფეთქელები,

როგორც ყივჩაყთა ურდო, გარბოდა,

მაგრამ! ვერც მთვარე დაშტერებული

და ვერც ვარსკვლავი დაანაფოტა.


1926 წ.