მერცხლის ფრთების მოიმედეს
გაზაფხული მომივიდა.
ვუცქერ ნუშებს, ატმის ყვავილს
და მზეს - ლომის თავივითა.
ცისარტყელა!
ჩქარა, ბოძი -
ცისარტყელის დასარჭობლად!
მოერიდე, ნუ შეხედავ
მახათის მთას ნასახრჩობლარს.
მაგრამ მე თავს არ დავიხრჩობ,
გინდაც იდგეს სახრჩობელა,
რადგან მთები და ბაღჩები
ჩახჩახებენ მზეში - ყველა.
რადგან ვაშლის ყვავილები
ირმის რძეზე თეთრი არი
და თბილისის ძველ ქუჩებში
დატკბილდება ხეტიალი,
რადგან ჩემი სიჭაბუკე
აქ ყოველწლივ მეორდება
და ლამაზი, მთვარისპირა,
ხეივანში მელოდება...
1926 წ.
