მზემ შეალბო შეყინული ბზარები,
დნება წეროს თოვლი:
რეკენ ყინვის იისფერი ზარები
უკანასკნელ თრთოლვით.
უკანასკნელ სიკვდილამდე შენთან ვარ,
უკანასკნელ სულის ამოხდომამდე,
სიჭაბუკევ!
ხელში გამიქანდები,
როგორც ზღვაში გაქროლილი ხომალდი.
მომე ჭიქა, სადღეგრძელო ახალი!
მომე გული, მერე გამაქვიტკირე!
თუ მოგესმათ ხერხემალის ჭახანი,
წეროს თოვლში, წეროებო, მიტირეთ.
თოვლს წაჰყვება ჩემი ახალგაზრდობა,
ის მეორედ აღარ გალამაზდება:
ლექსიც ჩაქრა, ქალის სიყვარულიცა,
წყეულებმა არ იციან დანდობა!
1928 წ.
