ზღვამ ჩაშალა ნამქერად

თეთრი ქაფის კრაველი,

ტალღებიდან ამღერა

ძველი მესაკრავენი.

 

წვიმის ჩანგი ჟღეროდა,

გუგუნებდა ნაღარა,

ზღვამ დასძახა „ჰეოდა!“

გაიწეწა ჭაღარა...

 

ზღვა გავიდა მაღლარზე,

ცას გაეფხვნა შხაპითა;

დააბინდა მაღლა მზე

და მიწაზეც დაბინდდა;

 

შეჰკრა კუპრის სარტყელით,

სჭექდა შემოკივილით;

ზვირთი ზვირთში დათხრილი

ინჩქრეოდა ტკივილით!

 

ჰგავდა შურისძიებას,

ზღვა არ იყო ჭკუაზე;

თითქოს იგი მიებათ

დამფრთხალ ცხენის ძუაზე.

 

ზღვამ ხურვება დაახშო...

ზღვა დალაგდა თელილი,

როგორც სუფრა სავახშმო,

წყნარად გადაფენილი.

 

ძირს მძივთა ნალეწები

მოფანტულად ეყარა,

მთვარის სირმა ბეწვებით

ქათქათებდა ქვეყანა.

 

გვიყურებდნენ ვარსკვლავნი,

როგორც ჯიხვის თვალები;

თვლემდა გაუნასკვავი

ტალღა ნაბურთალევი...


1928 წ.